Ὁ Στρατῆς ὁ Θαλασσινὸς ἀνάμεσα στοὺς ἀγάπανθους

Σεφέρης Γιῶργος.

Δὲν ἔχει ἀσφοδίλια, μενεξέδες, μήτε ὑάκινθους·

πῶς νὰ μιλήσεις μὲ τοὺς πεθαμένους.

Οἱ πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τὴ γλώσσα τῶν λουλουδιῶν·

γι᾿ αὐτὸ σωπαίνουν

ταξιδεύουν καὶ σωπαίνουν, ὑπομένουν καὶ σωπαίνουν

παρὰ δῆμον ὀνείρων, παρὰ δῆμον ὀνείρων.



Ἂν ἀρχίσω νὰ τραγουδῶ θὰ φωνάξω

κι ἂ φωνάξω-

Οἱ ἀγάπανθοι προστάζουν σιωπὴ

σηκώνοντας ἕνα χεράκι μαβιοῦ μωροῦ τῆς Ἀραβίας

ἢ ἀκόμη τὰ πατήματα μιᾶς χήνας στὸν ἀέρα.



Εἶναι βαρὺ καὶ δύσκολο, δέ μοῦ φτάνουν οἱ ζωντανοί·

πρῶτα γιατὶ δὲ μιλοῦν, κι ὕστερα

γιατὶ πρέπει νὰ ρωτήσω τοὺς νεκροὺς

γιὰ νὰ μπορέσω νὰ προχωρήσω παρακάτω.

Ἀλλιῶς δὲ γίνεται, μόλις μὲ πάρει ὁ ὕπνος

οἱ σύντροφοι κόβουνε τοὺς ἀσημένιους σπάγκους

καὶ τὸ φλασκὶ τῶν ἀνέμων ἀδειάζει.

Τὸ γεμίζω κι ἀδειάζει, τὸ γεμίζω κι ἀδειάζει·

ξυπνῶ

σὰν τὸ χρυσόψαρο κολυμπώντας

μέσα στὰ χάσματα τῆς ἀστραπῆς,

κι ὁ ἀγέρας κι ὁ κατακλυσμὸς καὶ τ᾿ ἀνθρώπινα σώματα,

κι οἱ ἀγάπανθοι καρφωμένοι σὰν τὶς σαΐτες τῆς μοίρας

στὴν ἀξεδίψαστη γῆς

συγκλονισμένοι ἀπὸ σπασμωδικὰ νοήματα,

Θά ’λεγες εἶναι φορτωμένοι σ᾿ ἕνα παμπάλαιο κάρο

κατρακυλώντας σὲ χαλασμένους δρόμους, σὲ παλιὰ καλντερίμια,

οἱ ἀγάπανθοι τ᾿ ἀσφοδίλια τῶν νέγρων:

Πῶς νὰ τὴ μάθω ἐτούτη τὴ Θρησκεία;



Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἔκανε ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀγάπη

ἔπειτα ἔρχεται τὸ αἷμα

κι ἡ δίψα γιὰ τὸ αἷμα

ποὺ τὴν κεντρίζει

τὸ σπέρμα τοῦ κορμιοῦ καθὼς τ᾿ ἁλάτι.

Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἔκανε ὁ θεὸς εἶναι τὸ μακρινὸ ταξίδι·

ἐκεῖνο τὸ σπίτι περιμένει

μ᾿ ἕνα γαλάζιο καπνὸ

μ᾿ ἕνα σκυλὶ γερασμένο

περιμένοντας γιὰ νὰ ξεψυχήσει τὸ γυρισμό.

Μὰ πρέπει νὰ μ᾿ ἀρμηνέψουν οἱ πεθαμένοι·

εἶναι οἱ ἀγάπανθοι ποὺ τοὺς κρατοῦν ἀμίλητους,

ὅπως τὰ βάθη τῆς θάλασσας ἢ τὸ νερὸ μὲς στὸ ποτήρι.

Κι οἱ σύντροφοι μένουν στὰ παλάτια τῆς Κίρκης·

ἀκριβέ μου Ἐλπήνωρ! Ἠλίθιε, φτωχέ μου Ἐλπήνωρ!

Ἤ, δὲν τοὺς βλέπεις;

-«Βοηθῆστε μας!»-

Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη.


Τράνσβααλ, 14 Γενάρη ’42