.

.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Ο χρόνος και ο κόσμος της φθοράς

Η πιο φοβερή και η πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός. Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε.

Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μοναχά από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει πάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει. Δεν απομένει τίποτα σταθερό, ακόμα κι όσα φαίνονται σταθερά κι αιώνια.

Μια αδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει όλα τα πάντα, μέρα-νύχτα, κι αυτή την άπιαστη και κρυφή κίνηση δε μπορεί να τη σταματήσει καμμιά δύναμη. Τούτο το πράγμα που το λέμε Χρόνο, το έχουμε συνηθίσει, είμαστε έξοικειωμενοι μαζί του, αλλιώς θα μας έπιανε τρόμος, αν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε καλά τι είναι και τι κάνει. 
Όπως είπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αιώνες αιώνων, αδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι όλα τ’ αλλάζει με μία καταχθόνια δύναμη, άπιαστος, αόρατος, ανυπάκουος, τόσο, που να τον ξεχνά κανένας και να θαρρεί πως δεν υπάρχει, αυτός που είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει και που δε μπορεί η διάνοιά μας, με κανέναν τρόπο, να καταλάβει πως κάποτε δεν θα υπάρχει, πως θα καταστραφεί, πως θα λείψει. Πως, αφού αυτό το «κάποτε» είναι ο ίδιος ο Χρόνος; Πώς μπορεί να φανταστεί κανένας πως κάποτε θα πάψει να υπάρχει αυτό το ίδιο το «κάποτε»;

Αν λείψει ο Χρόνος θα λείψουνε όλα τα πάντα. Αυτός τα γεννά, κι αυτός πάλι τα λυώνει, τα κάνει θρύψαλα, και τα εξαφανίζει. Γι αυτό οι αρχαίοι Έλληνες λέγανε στη Μυθολογία τους πώς ο Κρόνος, δηλαδή ο Χρόνος, έτρωγε τα παιδιά του. Γέννηση, μεγάλωμα, φθορά και θάνατος είναι τ ακατάπαυστα έργα του. Ενώ βρίσκεται γύρω μας, απάνω μας, μέσα μας, δεν τον νοιώθουμε ολότελα, αυτόν τον ακατανόητο άρχοντά μας, αυτόν πού είναι φίλος κ εχθρός μας, γιατί αυτός μάς φέρνει όλα τα καλά πού μάς χαροποιούνε, κι όλα τα κακά πού μάς πικραίνουνε. 
Μάς δίνει τη γέννηση, τη γλυκειά λέξη της ζωής, τη χαρά της νιότης, τη δύναμη της αντρείας, μάς δωρίζει παιδιά, εγγόνια, έργα λαμπρά πού μάς ξεγελούνε, κάθε λογής ευχαρίστηση κι ανάπαψη. Και πάλι, ο ίδιος μάς δίνει τις στενοχώριες, τις θλίψεις, τους πόνους, τις αρρώστειες, το απίστευτο άλλαγμα και χάλασμα του κορμιού μας και των έργων, πού κοπιάσαμε να τα κάνουμε, και στο τέλος μας ποτίζει το φαρμάκι από το ίδιο ποτήρι πού μάς πότισε το γλυκό κρασί της χαράς, δίνοντάς μας τον θάνατο, σ εμάς και στους δικούς μας.

Ω! ποιός θα πιάσει αυτόν τον κλέφτη, που μέρα-νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι, την ώρα που κοιμόμαστε και την ώρα που είμαστε ξυπνητοί, αδιάκοπα, χωρίς να σταματήσει μήτε όσο ανοιγοκλείνει το μάτι μας, τριγυρίζει παντού, ολόγυρά μας, μέσα μας, στο φως και στο σκοτάδι, μπαίνει σε κάθε μέρος, στον ουρανό που γυρίζουνε τ’ άστρα και στα καταχθόνια, σε κάθε στεριά και σε κάθε θάλασσα, σε κάθε τρύπα, σε κάθε ζωντανό κι άψυχο, σε κάθε αρμό του βράχου, σε κάθε καρδιά, κι όλα τα παλιώνει, τα τρίβει σαν τη μυλόπετρα, τα κάνει σκόνη· και πάλι από την άλλη μεριά ο ίδιος φτιάνει κάθε λογής κτίσμα και κάθε πλάσμα, κάθε κορμί, κάθε τι που υπάρχει σε τούτον τον κόσμο!

Όπως λοιπόν όλα τα πάντα, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε παίγνια στα χέρια αυτού του ακαταμάχητου γίγαντα, που είναι μαζί ευεργέτης μας και τύραννός μας. Και δεχόμαστε το ποτήρι που μας κερνά με το να χέρι του και που ναι γεμάτο γλυκό κρασί, και πίνουμε, και τ’ άλλο ποτήρι που κρατά στ’ άλλο χέρι του και που έχει μέσα το πικρό φαρμάκι. 
Τι είναι λοιπόν αυτό το σκληρό παιχνίδι πού παίζει μ’ εμάς αυτό το τέρας, που δεν έχει μήτε μορφή, μήτε φωνή, μήτε τίποτα απ’ ό,τι έχουνε όσα πλάσματα γεννά και σκοτώνει, και που το παίζει δίχως να γελά, μήτε να κλαίει, αδιάφορος κι ανέκφραστος, κρύος σαν φάντασμα, αυτός ο ίδιος που ανάβει τη φλόγα της ζωής;

Αλλοίμονο! Αυτή την άσπλαχνη μυλόπετρα που τ’ αλέθει όλα στον κόσμο, τη γιορτάζουμε κάθε πρωτοχρονιά, και τη φχαριστούμε για όσα μας έκανε πρίν, και για όσα θα μας κάνει ύστερα, για τα πολλά κακά που θα πάθουμε απ’ αυτή, κοντά στα λίγα καλά που θα μας φέρει και που θα μας τα πάρει βιαστικά. 
Εμείς είμαστε σαν τους δυστυχισμένους κατάδικους που καλοπιάνουνε τον δήμιό τους, σαν τους μονομάχους της Ρώμης που χαιρετούσανε τον Καίσαρα, πριν να σφάξει ο ένας τον άλλον, κράζοντάς του: «Χαίρε, ω Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούνε»! Έτσι, κ εμείς, χαιρετάμε τον καινούριο Χρόνο που θα μας πάει πιο κοντά στο στόμα του για να μας φάγει, και χοροπηδάμε και τραγουδάμε οι δύστυχοι, σαν τα σαλιγκάρια του Αισώπου, την ώρα που ψηνόντανε.

Τούτος ο υλικός κόσμος είναι το βασίλειο του Χρόνου, που τον κάνει ν’ ανθίζει και να μαραίνεται αδιάκοπα. Η φθορά είναι ο σκληρός νόμος που έβαλε απάνω του τούτος ο τύραννος. Μ’ αυτή την άσπαστη αλυσίδα βαστά και τον άνθρωπο, σκλάβο ανήμπορον κάτω από τα πόδια του.

Μόνο μία ελπίδα υπάρχει γι αυτόν, να γλυτώσει από τη φθορά: ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαιρέτης της φθοράς. Εκείνος που πάτησε τον θάνατο και που είπε: «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμι ο άρτος ο ζών, ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα»!

Ο απόστολος Παύλος, ο κλειδοκράτορας του μυστικού κόσμου, λέγει: «Η κτίσις υποτάχθηκε στη ματαιότητα, άθελά της, με την ελπίδα πως κι αυτή η κτίση θα λευτερωθεί από τη σκλαβιά της φθοράς, στην ελευθερία της δόξας των τέκνων του Θεού. Γιατί γνωρίζουμε, πως όλη η κτίση αναστενάζει και πονά μαζί μας ως τώρα. Κι όχι μοναχά η κτίση, αλλά κι εμείς οι ίδιοι που έχουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα μας, αναστενάζουμε, περιμένοντας την υιοθεσία (δηλ. να γίνουμε τέκνα του Θεού), ήγουν να λυτρωθεί το σώμα μας από τη φθορά». Κι αλλού λέγει: «Αν κατοικεί μέσα σας το Πνεύμα Εκείνου που ανάστησε τον Ιησού, Αυτός που ανάστησε τον Χριστό από τους νεκρούς, θα ζωοποιήσει τα θνητά σώματά σας με το άγιον Πνεύμα, που κατοικεί μέσα σας».

Ναι. Μοναχά ο Χριστός, που είναι ο Λόγος του Πατρός και που πήρε απ Αυτόν κάθε εξουσία, θα δώσει την αφθαρσία στους αγαπημένους του, καταργώντας και τον χρόνο και τον τόπο της ύλης, από τον κόσμο της φθοράς. Να, τι λέγει ο άγιος Πέτρος γι αυτή την αλλαγή: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν η ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται».

Και στην Αποκάλυψη είναι γραμμένα τα παρακάτω λόγια για τον καινούριο κόσμο της παλιγγενεσίας: «Και νυξ ουκ έσται εκεί, και χρείαν ουκ έχουσι λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς, και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων».
 Μικρό εορταστικό, Ακρίτας, 2006
sophia-siglitiki

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Όσιος Πορφύριος :Οι κανόνες, τα τροπάρια έχουν μέσα θησαυρούς. Σ' αυτά βρίσκομε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι για ν' αγαπήσουν τον Χριστό και να νικήσουν το κακό.



Στενοχωρούμαι, όταν λέγω για τον εαυτό μου, αλλά θέλω να το πω. Όταν ήμουν κοντά στους Γέροντες μου, διψούσα τη μελέτη, αλλά δεν μ' άφηναν, όλο με βάζανε στις δουλειές. Πολλά χρόνια υστερήθηκα τη μελέτη, πού τόσο πολύ μου άρεσε.

Διαβάζοντας το Ψαλτήρι και τούς κανόνες, είχα και ένα μεγάλο κέρδος έμαθα όχι απλώς να διαβάζω, αλλά και τις συμβουλές πού δίνω από κει τις έμαθα. Οι κανόνες, τα τροπάρια έχουν μέσα θησαυρούς. Σ' αυτά βρίσκομε τούς τρόπους πού μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι, για ν' αγαπήσουν τον Χριστό και να νικήσουν το κακό. Έχουν ίση αξία με τα βιβλία του Αγίου Ισαάκ, του Αγίου Έφραίμ κ.λπ. Τούς κανόνες των αγίων έγραψαν ό Θεοφάνης, ό Δαμασκηνός και άλλοι άγιοι. Αυτοί εγκωμίαζαν τον άγιο, του οποίου γνώριζαν τα βιώματα, και έδειχναν τρόπους μετανοίας. Άγιοι ήταν αυτοί οι υμνογράφοι. Έβαζαν μέσα εκεί και τα δικά τους συναισθήματα.

Γι' αυτό σάς λέγω, το νου σας στους κανόνες, στ' τροπάρια κ.λπ. Δοθείτε με την ψυχή σας σ' αυτά. 'Απολαύστε τα. Εντρυφάτε σ' αυτά. Εύχομαι να τ' αγαπήσετε κι εσείς, όπως κι εγώ. Αλήθεια σάς λέγω δεν τα χορταίνω, όλα μ' αρέσουν να τα θυμάμαι, να τα απαγγέλλω, να τα ψάλλω. Από τους κανόνες πήρα πάρα πολλά. Έτσι τα έζησα από μικρός. Εγώ τόσο τ' αγαπούσα τα τροπάρια, πού με μια δύο φορές πού τα διάβαζα, τα μάθαινα απέξω.

Άλλα δεν είναι σκοπός να τα μάθεις απέξω. Σκοπός είναι να τα κατανοήσεις, να εμβαθύνεις και να ωφεληθείς. Μελετούμε και αποστηθίζομαι τούς κανόνες των αγίων, την Αγία Γραφή και τα βιβλία των Πατέρων, όχι για να βαυκαλιζόμαστε και να αύτοθαυμαζόμαστε λέγοντας πόσα βιβλία διαβάσαμε και πόσα χωρία γνωρίζομε απέξω, ούτε πάλι για να αυξήσαμε τις γνώσεις μας, αλλά για να τα μαθαίνομε και με φόβο Θεού να τα εφαρμόζομαι.

Οι Πατέρες γράφουν τα κείμενα τους και τα τροπάρια με το Πνεύμα το Άγιον γι' αυτό και κάνουν καλλιτεχνήματα. Ή ευχή είναι έργο τους. Κάθε λέξη είναι πελεκημένη. Την τοποθετούν εκεί πού χρειάζεται, ώστε να μην εξέχει. Όπως ό κτίστης, πού θέλει να κτίσει το οικοδόμημα, προσέχει την κάθε πέτρα, που θα τη βάλει, προσέχει το δέσιμο του τοίχου, γιατί αλλιώς θα πέσει, αυτός πού γράφει με την ευχή γράφει με τάξη, με αρμονία, διότι και στην ψυχή του μέσα έχει αυτήν την αρμονία. Όποιος ζει κάτι, το ζει το ενστερνίζεται και αυθόρμητα το γράφει. Σ' αυτόν πού το διαβάζει, πού το ακούει και καταγίνεται με αυτό, έχει μεγάλη απήχηση.



Υπάρχει, όμως, ένας κίνδυνος. Αν δεν προσέξομε, μπορεί να τ' ακούμε και να τα ψάλλομε τυπικά, να τα λέμε και να τ' ακούμε, επειδή πρέπει. Ακούμε πολλές φορές τα ίδια, κουραζόμαστε, δεν μάς αρέσουν και μας έρχεται ή αντίδραση. Μετά καμία ωφέλεια, καμία χαρά. Αρχίζει ή απελπισία και ό διάβολος δεν χάνει την ευκαιρία να κάνει το κακό. Γι' αυτό, προσοχή στην κάθε λέξη. Θέλει θείο έρωτα, ενθουσιασμό.



«Λόγοι περί πνευματικής ζωής»Ι.Μ.Χρυσοπηγής-Χανιά 2010
proskynitis.


Θέλει τρέλα ρωμαίικη, τρέλα κολοκοτρωναίικη…




«Μην με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο»
Νικ. Καρούζος
«Άης Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία/ βαστάει κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι/ - Βασίλη μ’ πούθε έρχεσαι και πούθε κατεβαίνεις;/ Από τη μάνα μ’ έρχουμε και στο σχολειό πηγαίνω/ πάω να μάθω γράμματα, να πω την αλφαβήτα…»
Και «ζωγραφίζει» ο θεσπέσιος Παπαδιαμάντης: «Το άσμα τούτο μας φαίνεται θαυμάσιον εν τη αφελεία αυτού. Η έμφυτος φιλομάθεια του Ελληνικού Εθνους, εν μέσω τοσούτων διωγμών και θλίψεων επιζήσασα, μετεχειρίσθη την επί παιδείαν φήμην του ελληνικωτάτου Αγίου, ως προτροπήν προς τους νέους προς την σπουδήν και μάθησιν ούτω δε και μετά πολλούς αιώνας, ο μέγας της Καισαρείας φωστήρ, παρίσταται οιονεί συγγράφων δευτέραν προς νέους παραίνεσιν». (Απαντα, τομ. Ε’ εκδ. Γιοβάνης, σελ. 330).


0 στον υπερθετικό βαθμό Ελληνας, ελληνικότατος Μέγας Βασίλειος, δίδασκε, εν μέσω διωγμών και θλίψεων, τους νέους του αιχμάλωτου Γένους.
Όταν όμως «…λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους, και σκλαβωθήκαμε εις ανθρώπους κακορίζικους όπου ήταν (σ.σ. και είναι) η ακαθαρσία της Ευρώπης» (Μακρυγιάννης), διώξαμε τον άγιο από τις σχολικές αίθουσες και παρουσιάζουμε ενώπιον των παιδιών το παρδαλό ξωτικό της κοκακόλας.
Λοιπόν. Θέλουμε, οραματιζόμαστε μιαν πατρίδα χωρίς τα λέπια της ασημαντοκρατίας, της τιποτολογίας και τιποτοπραξίας, με ταυτότητα, και όχι πολυπολιτισμικό απολειφάδι. Η λύση, αφού ορνιθοειδώς παρακολουθούμε την διαπόμπευσή της και δεν εγειρόμαστε, είναι μία: όσοι Επίσκοποι ή ιερείς ακολουθούν τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των χριστοπρεπών ηθών μας, να οργανώσουν στις ενορίες, στις μητροπόλεις τους  «Κρυφά Σχολειά». Τα ονομάζω «Κρυφά» για την ευνόητη παραπομπή στην εποχή που τα κατόρθωσε. Ζούμε σε καθεστώς δουλείας και …εθελοδουλίας.
Και εφ’ όσον τώρα δεν υπάρχουν «Κολοκοτρωναίοι»,  «ικανοί να την αποβάλουν  με σκέτο σαπουνόνερο» (Ελύτης), την ύπουλη αυτή σκλαβιά – λόγω δειλίας και τηλεκχαυνώσεως , η μόνη απαντοχή μας είναι η καθ’ ημάς Παιδεία. Δέκα χρόνια αν διδαχθούν αρκετές χιλιάδες Ελληνάκια «τα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι και αγιάζουνε», (και πάλι ο τροπαιοφόρος νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης), η πατρίδα θα σωθεί. Θα αναστηθεί μια γενιά, που θα ρέει στο αίμα της το ύδωρ το αλλόμενον, τα πνευματικά αντισώματα του Ευαγγελίου, των Πατέρων της Εκκλησίας, των ηρώων, των σοφών της αρχαιότητας. Ο ποιητής, ο λησμονημένος Κάλβος, ο διδάχος που και σήμερα διδάσκει την υπερηφάνεια, μας κανοναρχεί: «Οσοι το χάλκεον χέρι/βαρύ του φόβου αισθάνονται/Ζυγόν δουλείαν ας έχωσι/Θέλει αρετήν και τόλμην/Η ελευθερία» («Εις Σάμον»).
Και ας μου συγχωρεθεί η λεκτική ακροβασία: Εδώ που φτάσαμε θέλει μπόλικη τρέλλα, τρέλλα ρωμαίικη, Κολοκοτρωναίικη.
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Εμείς αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την Επανάσταση», μας ορμηνεύει ο γερο-καπετάνιος.
«Νοικοκυριοί και φρόνιμοι
Δεν ζουν στον Ψηλορείτη
Οι κουζουλοί την κάνανε
Αθάνατη την Κρήτη»,
διαλαλεί και η κρητική λεβεντομαντινάδα.
Μονολογούσε, περίλυπος και καταντροπιασμένος, ο Νικόλαος Ιβανώφ, αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην μάχη του Κιλκίς, μετά την συντριβή του από τους αθάνατους Κιλκισιομάχους: «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί όλα, εκτός από την τρέλλα των Ελλήνων». Και ο άγιος Γέροντας μας, Παϊσιος ο Αγιορείτης: «Για να κάνει κανείς προκοπή, πρέπει να έχει παλαβή φλέβα, με την καλή έννοια. Ανάλογα πώς θα αξιοποιήσει την παλαβή φλέβα θα γίνει ή άγιος ή ήρωας. Αν όμως δεν βοηθηθεί και παρασυρθεί, μπορεί να γίνει εγκληματίας. Ένας που δεν έχει παλαβή φλέβα, δεν μπορεί να γίνει ούτε άγιος ούτε ήρωας. Γι’ αυτό χρειάζεται να πάρει μπρος μέσα μας η μηχανή, να δουλέψει η καρδιά, η παλληκαριά. Η καρδιά πρέπει να παλαβώσει». («Λόγοι Β’», εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον « Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, 1999, σελ. 214).
 Αυτή η τρέλλα δεν είναι το μεθύσι «με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα» της γενιάς του ’40; Αυτή την τρέλλα δεν ζούσαν και οι αετοί της ΕΟΚΑ, που κατεξεφτέλισαν την αγγλοτουρκική κτηνωδία;
 Πολύ μας κούρασε η «φρονιμάδα», η «άψογος στάσις» και η «ευγενής» αφωνία των Ποιμεναρχών στις διεφθαρμένες κομματικές συμμορίες, που μας εξανδραποδίζουν. (Εξαιρώ τους χρυσοστομικού ήθους, Ιεράρχες, - Πειραιώς, Μεσολογγίου, Κυθήρων και τινών ελαχίστων ακόμη, που ξεχνώ τα ονόματά τους).
Ο σεβαστός καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Γ. Κρουσταλάκης, σε μια ομιλία του, το 2000, στην Ράχη Πιερίας, στα θαυμάσια «Πάτρια», ομιλώντας για την «παιδαγωγική των διδαχών του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού», ανέφερε τα εξής σπουδαία: «Θυμάμαι τον άγιο Γέροντα Πορφύριο. Του λέγαμε: «Παππούλη, πώς θα διδάσκουμε στο πανεπιστήμιο; Πρέπει να θεολογούμε; Τι να λέμε; Τι να κάνουμε; Και έλεγε εκείνος: «Κοινωνάτε την Κυριακή; Ε, τότε δεν χρειάζονται λόγια. Μεταφέρετε τον ίδιο τον Χριστό στο αμφιθέατρο, στους μαθητές σας». Είναι κάτι πολύ σημαντικό, που μου φέρνει στο νου αυτήν την μεγάλη φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας μας, τον π. Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, που όταν του λέγαμε: «Γέροντα, πώς θα μιλάμε στα παιδιά;» Και έλεγε εκείνος: «Θέλεις να μιλήσεις; Πιάσε από το χέρι τον Αγιο Νεκτάριο και κουβάλα τον μέσα στα θρανία, μέσα στην αίθουσα με τον Άγιο Νεκτάριο να διδάξεις. Διδάσκει εκείνος και ο Χριστός και όχι εσύ τα παιδιά». (Πρακτικά, «ΙΓ’ Πάτρια», σελ. 35, Ράχη Πιερίας).
«Κρυφά Σχολειά» στις ενορίες και με την ευχή της Παναγίας, όσοι πιστοί, όσοι φιλότιμοι δάσκαλοι και καθηγητές να πιάσουμε από το χέρι τον Άγιο Βασίλειο, τον Μέγα, και αυτός θα διδάξει σε δασκάλους ποια είναι η βασιλική οδός της ορθής Παιδείας: «Δει τον προεστώτα του λόγου τύπον προκείσθαι τοις πάσιν παντός καλού, κατορθούντα πρότερον α διδάσκει». Δηλαδή, «εκείνος που διδάσκει, πρέπει να είναι υπόδειγμα κάθε καλού σε όλους και να εφαρμόζει πρώτος αυτός εκείνα που διδάσκει» (Ηθικά, όρος Ο’, ΒΕΠ 53,106).
Θα κλείσω μ’ αυτό που πρέπει να είναι πυξίδα μας, την εποχή τούτη την άστατη, που πολλές φορές το  έγραψα: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του Ελληνικού, που πρέπει να στραφεί πίσω».
Και ο νοών νοείτω…
Καλή χρονιά και ευλογημένη….

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Η δήθεν αντίφαση των Ευαγγελιστών Ματθαίου και Λουκά

Η ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ
            Οι άθεοι, ισχυρίζονται ότι η Καινή Διαθήκη αντιφάσκει ως προς τον χρόνο της γέννησης του Ιησού Χριστού. Η επιχειρηματολογία τους έχει σε γενικές γραμμές ως εξής :
«Του δὲ ᾿Ιησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς ᾿Ιουδαίας ἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως» Ματθαίος 2:1

« Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ  λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου.  ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ. ἀκούσας δὲ ὅτι ᾿Αρχέλαος βασιλεύει ἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίας ἀντὶ ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν» Ματθαίος 2:19-22
            Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ματθαίο ο Ιησούς γεννήθηκε «ἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως» του πατρός του Αρχελάου, ο οποίος Αρχέλαος μετά τον θάνατο του Ηρώδη, τον διαδέχθηκε στην διακυβέρνηση της Ιουδαίας. Αυτό σημαίνει ότι ο αναφερόμενος βασιλεύς Ηρώδης είναι ο Ηρώδης ο επονομαζόμενος Μέγας ! ( Σημ : Με το όνομα Ηρώδης υπάρχουν στην Ιστορία της Παλαιστίνης περισσότεροι του ενός βασιλείς). Ο Ματθαίος λοιπόν με τις πληροφορίες που μας δίνει, ξεκαθαρίζει για ποίον Ηρώδη πρόκειται. Πρόκειται για τον Ηρώδη τον Μέγα πατέρα του Αρχελάου.
«Εγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.  αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου.  καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.  ἀνέβη δὲ καὶ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν ᾿Ιουδαίαν εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ,  ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ. ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν,  καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον» Λουκάς 2: 1- 7
« ἀνέστη ᾿Ιούδας ὁ Γαλιλαῖος ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ἀπογραφῆς καὶ ἀπέστησε λαὸν ἱκανὸν ὀπίσω αὐτοῦ· κἀκεῖνος ἀπώλετο, καὶ πάντες ὅσοι ἐπείθοντο αὐτῷ διεσκορπίσθησαν» Πράξεις 5:37
            Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά, (συγραφέα του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου και των Πράξεων), ο Ιησούς γεννήθηκε κατά την διάρκεια απογραφής που έλαβε χώρα την περίοδο που ηγεμόνευε την Συρία ο Κυρήνιος. Επίσης σύμφωνα με τον Λουκά κατά την διάρκεια απογραφής ξέσπασε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου.
            Από την Ιστορία γνωρίζουμε ότι ο Ιούδας ο Γαλιλαίος πράγματι επαναστάτησε κατά την διάρκεια απόγραφής στα χρόνια που ήταν Έπαρχοςστη Συρία ο Κυρήνιος και συγκεκριμένα η επανάσταση αυτή του Ιούδα καθώς και η απογραφή που αναφέρονται στις Πράξεις, έγιναν γύρω στο6  μ.Χ.
Συνεπώς, σύμφωνα με τους αντιχρίστους προπαγανδιστές, οι Ευαγγελιστές αντιφάσκουν ως προς τον χρόνο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού !!!
«Εγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.  αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» Λουκάς 2:1-2
            Ο Λουκάς λέγει ότι η απογραφή κατά την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς ήταν η ΠΡΩΤΗ που έγινε ηγεμονεύοντος του Κυρηνίου της Συρίας. Αυτό σημαίνει ότι στα χρόνια του Κυρηνίου δεν έγινε μία μόνο απογραφή ! Διαφορετικά ο Λουκάς θα έγραφε «αὕτη ἡ ἀπογραφὴ  ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» και όχι «αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου». Ο Ευαγγελιστής αναφέρει ως ΠΡΩΤΗ την απογραφή κατά την οποία εγεννήθη ο Ιησούς για να την ξεχωρίσει από την κατοπινή απογραφή κατά την οποία έγινε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου και την οποία αναφέρει στις Πράξεις ! Δύο διαφορετικές απογραφές έχουμε λοιπόν και όχι μία. Η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου έγινε στην δεύτερη απογραφή και όχι στην πρώτη κατά την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς.
«Εγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.  αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» Λουκάς 2:1-2
Οι οπαδοί της αρνητικής κριτικής, εκτός της λέξεως «πρώτη», παραβλέπουν και την επίσης σημαντική για το θέμα που εξετάζουμε λέξη «ἡγεμονεύοντος». Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο τρίτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του χρησιμοποιεί την ίδια λέξη για άλλο πρόσωπο -  τον Πιλάτο : «ἡγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου τῆς ᾿Ιουδαίας» Λουκάς 3:1. Ο Πιλάτος όμως δεν ήταν Έπαρχος αλλά απλός Επίτροπος ( Procurator)!
Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει το εξής : Ο Λουκάς δεν λέγει ότι ο Κυρήνιος ήταν Έπαρχος της Συρίας κατά την Γέννηση του Ιησού. Έπαρχος της Συρίας ο Κυρήνιος έγινε αργότερα, κατά την περίοδο που έκανε και την δεύτερη απογραφή ! Την πρώτη απογραφή την έκανε ο Κυρήνιος ως Procurator (όπως λέγει και ο Ιουστίνος)υπό  τον Έπαρχο Σέντιο Σατουρνίνο (όπως μαρτυρεί και ο Τερτυλιανός).
Συμπέρασμα :
Δεν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στους Ματθαίο και Λουκά ούτε ανάμεσα στον Λουκά και στον Τερτυλιανό, ούτε ανάμεσα στον Τερτυλιανό και τον Ιουστίνο, ούτε αντίφαση προς την Ιστοριογραφία γενικώς. Ο Κυρήνιος διεξήγαγε ΔΥΟ απογραφές, την πρώτη ως Επίτροπος επί ημερών Ηρώδου του Μεγάλου, (κατά την διάρκεια της οποίας εγεννήθη ο Ιησούς) και την δεύτερη ως Έπαρχος, (κατά την διάρκεια της οποίας έγινε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου).
aktines

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Χριστούγεννα στα Αναγνωστικά 1920 - 1980

Διαβάστε τι έγραφαν τα παλιά Αναγνωστικά του Δημοτικού για τα Χριστούγεννα. Ένα αφιέρωμα από τη Βιλβιοθήκη του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.).

 κάντε (κλίκ) επάνω στις φωτογραφίες
Picture
1929
Picture
1946
Picture
1952
Picture
1956
Picture
1961
Picture
1965
Picture
1967
Picture
1972
Picture
1977

Picture

aktines.

Η σεξουαλικοποίηση της τρυφερής ηλικίας μέσα από τη μουσική βιομηχανία

Η μουσική βιομηχανία χρειάζεται διαρκώς νέο αίμα: όμορφα, λαμπερά, χαρισματικά αγόρια και κορίτσια που έχουν την ικανότητα να προσελκύουν το πολυάριθμο, παγκοσμίως, κοινό της. Το ταλέντο και η όμορφη εμφάνιση δεν είναι όμως πάντα αρκετά σε μία τόσο ανταγωνιστική δουλειά.


Της Εύας Στάμου

Η μουσική βιομηχανία, όπως και οι βιομηχανίες της διαφήμισης και της μόδας, χρησιμοποιεί το σεξ για να διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον θεατών όλων των ηλικιών, ακόμα και παιδιών προ-εφηβικής κι εφηβικής ηλικίας που δεν έχουν αυτόνομη αγοραστική δύναμη.

Τα μουσικά βίντεο που παίζονται νυχθημερόν στο MTV ή άλλα κανάλια και μπαίνουν σε κάθε σπίτι εξασφαλίζουν την έκθεση των θεατών σε εντυπωσιακές, σχεδόν πορνογραφικές εικόνες ερωτικής πρόκλησης και επιθετικότητας, δημιουργώντας υπερ-σεξουαλικά πρότυπα συμπεριφοράς για παιδιά και εφήβους. Τα τελευταία βίντεο της Miley Cyrus, της Rihanna, και του Robin Thicke είναι πολύ καλά παραδείγματα αυτής της κατάστασης.


Δεν θα επιτρέπαμε ποτέ στην πεντάχρονη κόρη μας ή στον οκτάχρονο γιο μας να παρακολουθήσει πορνό, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε και τους τρόπους με τους οποίους τέτοιου είδους βίντεο επηρεάζουν τη διαμόρφωση της ταυτότητας των παιδιών. Τα νεαρά κορίτσια και αγόρια που αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα του κοινού που παρακολουθεί μουσικά βίντεο, αφού σε αυτή την ηλικία ο εθισμός στην επανάληψη εικόνων και ήχων είναι κάτι συνηθισμένο, σχηματίζουν την εντύπωση ότι και τα ίδια πρέπει να δείχνουν πάντα όμορφα, αδύνατα, ντυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, και φυσικά «σέξι».

Η σεξουαλική πρόκληση που δεν συνάδει με την παιδική ηλικία, ο ανταγωνισμός, η ζήλια, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η κατάθλιψη και οι διατροφικές διαταραχές, είναι τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά αυτής της κατάστασης, γνωστής και ως σεξουαλικοποίησης της παιδικής ηλικίας.

Τα νεαρά κορίτσια επηρεάζονται συνήθως από τη σεξουαλικοποίηση σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού τα υπερ-σεξουαλικά πρότυπα που προβάλλονται στα μουσικά βίντεο είναι στην πλειοψηφία τους νεαρές γυναίκες όλων των χρωμάτων και των εθνικοτήτων--ωστόσο η συμπεριφορά, ο ψυχισμός και το σύστημα αξιών των αγοριών δεν παραμένουν αλώβητα. Τα αγόρια μαθαίνουν να βλέπουν τα κορίτσια και αργότερα τις γυναίκες σαν «αντικείμενα του σεξ» που οφείλουν να είναι πάντα όμορφα, σεξουαλικά προκλητικά και διαθέσιμα, ενώ ταυτόχρονα τους δημιουργείται η εντύπωση ότι ο δικός τους ρόλος πρέπει να είναι διαρκώς σεξουαλικά επιθετικός και κυριαρχικός.

Οι στερεοτυπικές θέσεις της πατριαρχίας ενδυναμώνονται, ο ανταγωνισμός των φύλων ενισχύεται, το τυποποιημένο σεξ χωρίς φαντασία γίνεται ο κανόνας.

Σε μία ιδεώδη κοινωνία, η εκπαίδευση θα περιελάμβανε μαθήματα για τις σχέσεις των φύλων, η βιομηχανία της μουσικής δεν θα εκμεταλλευόταν κοινό παιδικής κι εφηβικής ηλικίας, κι οι γονείς δεν θα «πάρκαραν» τα παιδιά στην τηλεόραση χωρίς επίβλεψη ή δίχως να αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο μπορεί η συχνή έκθεση σε τέτοιες εικόνες να παραμορφώσει την αντίληψή των παιδιών για τον κόσμο και τον εαυτό τους.

Ίσως να είναι αρκετό για έναν γονιό να συνειδητοποιήσει ότι οι βιομηχανίες της μουσικής και της διαφήμισης, χρησιμοποιώντας τα ευάλωτα σε εντυπωσιακές εικόνες παιδιά του, αποβλέπουν στη δική του αγοραστική δύναμη, και ότι σε κάποιες περιπτώσεις το τηλεκοντρόλ μπορεί να γίνει ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο εργαλείο.
eleftherologion

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Τα Κάλαντα των Χριστουγέννων τα Ρωμαίϊκα


Παραμονή Χριστουγέννων πρωί, το κουδούνι χτυπάει, οι νοικοκύρηδες ανοίγουν και η ατμόσφαιρα γεμίζει με την γνωστή μελωδία: Τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Ο ήχος της μελόντικας, μια φλογέρα ή πολλές φορές μόνο ένα απλό τριγωνάκι συνοδεύουν το τραγούδι των παιδιών.

Όταν τελειώσουν εύχονται «και εις έτη πολλά» ή «Χρόνια Πολλά» και η νοικοκυρά τους δίνει ένα συμβολικό χρηματικό ποσό για τον κουμπαρά τους. Ενίοτε, κυρίως στα χωριά, οι νοικοκυρές φιλεύουν τα παιδιά με παραδοσιακά γλυκίσματα, αμύγδαλα ή φρούτα.

Με τη γιορτή των Χριστουγέννων ξεκινά μια περίοδος εορτασμού δώδεκα ημερών, το γνωστό Δωδεκαήμερο, που τελειώνει με τον εορτασμό των Θεοφανίων. Στις παραμονές των εορτών που σηματοδοτούν το Δωδεκαήμερο (Χριστούγεννα, Περιτομή ή Αγίου Βασιλείου, Φώτα) ψάλλονται τα κάλαντα από μικρές ομάδες, κυρίως παιδιών. Τι είναι όμως τα κάλαντα και πώς εξελίχθηκαν στη σημερινή τους μορφή;

Ετυμολογικά η λέξη κάλαντα προέρχεται από την λατινική calendae(1) που σημαίνει νεομηνία.

Στην Αρχαία Ελλάδα, συναντάμε κείμενα καλάντων παρόμοια με τα σημερινά με παινέματα για τον «αφέντη» του σπιτιού και για την ευημερία του νοικοκυριού. Την εποχή εκείνη τα παιδιά τραγουδούσαν τα κάλαντα κρατώντας ένα ομοίωμα καραβιού για τον θεό Διόνυσο. Κάποιες φορές κρατούσαν και ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης στο οποίο κρεμούσαν τις προσφορές των νοικοκύρηδων.

Από το 2ο μισό του 2ου αι π.Χ. γιορταζόταν η αρχή του νέου χρόνου τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου. Σύμφωνα με μια παράδοση, η Ρώμη σώθηκε από τρεις αδελφούς, τον Κάλανδο, τον Νόννο και τον Ειδό, που ανέλαβαν να θρέψουν τους κατοίκους της. Ο πρώτος για το χρονικό διάστημα 12 ημερών που ονομάστηκε «Καλάνδας», ο δεύτερος για τις επόμενες 10 μέρες που τις είπαν «Νόννας» και ο τρίτος για τις τελευταίες 8, τις Ειδούς.

Με το πέρασμα του χρόνου οι δυο γιορτές επισκιάστηκαν από την πρώτη και έτσι έμεινε η γιορτή των καλένδων ως μεγάλη εορτή και οι άλλες δυο ξεχάστηκαν πολύ πριν την εμφάνιση των χριστιανικών εορτών. Κατά τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, τα κάλαντα-άσματα δημιουργήθηκαν μέσα από την ανάγκη υπενθύμισης του περιεχομένου των εορτών και των συνηθειών που σχετίζονται με αυτές.

Οι γιορτές του Δωδεκαήμερου

Όταν ανέλαβε ο Κωνσταντίνος ο Α΄ τον θρόνο στο Βυζάντιο προσπάθησε να βρει κοινά σημεία ανάμεσα στις ειδωλολατρικές και τις χριστιανικές εορτές, έτσι ώστε η αντικατάσταση τους να είναι ομαλή. Ως αποτέλεσμα, τα Χριστούγεννα τοποθετήθηκαν την 25η Δεκεμβρίου ως αντικατάσταση της γιορτής του Αήτητου Ήλιου ή αλλιώς Μίθρα, που συμβόλιζε την αύξηση του φωτός της ημέρας, η Πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου ακολουθώντας την εορτή των καλένδων* και τα Φώτα στις 6 Ιανουαρίου, την ημέρα που στην Αλεξάνδρεια γιόρταζαν τα γενέθλια του θεού Χρόνου.

Τα κάλαντα

Τα μορφολογικά στοιχεία των καλάντων παραπέμπουν σε εκείνα των δημοτικών τραγουδιών τόσο στην μουσική όσο και στα λόγια. Οι στίχοι τους εξιστορούν τα θρησκευτικά γεγονότα των ημερών (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Θεοφάνια) με λεξιλόγιο λόγιο αλλά και λαϊκό. Η μουσική που τα συνοδεύει είναι απλή και ευχάριστη, ποικίλλει όμως ανά περιοχή υιοθετώντας στοιχεία από την παράδοση της εκάστοτε περιοχής.

Απόσπασμα από την Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη».
1. Σημείωση : Η λέξη «κάλαντα» προέρχεται από το λατινικό CALENDA, που σημαίνει πρώτη εκάστου μηνός. Το δε γνωστό «εις τας ελληνικάς καλένδας» είναι ίσον με το «ουδέποτε», γιατί οι Έλληνες δεν είχαν καλένδας», αλλά μόνον οι Ρωμαίοι.
Παιδάκια στα κάλαντα με τζαμπούνα & ντουμπάκι, 
περ.ΝΑΞΙΑΚΑ 16, 1987, σ. 18 (φωτο Ν. Κεφαλληνιάδης)
Βυζαντινά Κάλαντα Χριστουγέννων
(Σιναΐτικη ἀφαβητικὴ ἀκροστοιχίδα)
Ἦχος α´. Ῥυθμὸς τετράσημος.
Ἄναρχος Θεὸς καταβέβηκεν καὶ ἐν τῇ Παρθένῳ κατώκοισεν 
ερου ρεμ ερου ρεμ ρερου ρερου ρερου ρεμ 
χαῖρε Ἄχραντε.
Βασιλεὺς τῶν ὅλων καὶ Κύριος ἦλθε τὸν Ἀδὰμ ἀναπλάσασθαι 
ερου ρεμ ερου ρεμ ρερου ρε και τενενά 
χαῖρε Δέσποινα.
Γηγενεῖς σκιρτάτε καὶ χαίρεσθε, τάξεις τῶν ἀγγέλων εὐφραίνεσθε 
ερου ρεμ ερου ρεμ ρερου ρερου ρερου ρεμ 
χαῖρε Ἄχραντε.
Δεῦτε ἐν σπηλαίῳ θεάσασθαι, κείμενον ἐν φάτνῃ τὸν Κύριον 
ερου ρεμ ερου ρεμ ρερου ρε και τενενα 
χαῖρε Δέσποινα.
Ἐξ ἀνατολῶν μάγοι ἔρχονται δῶρα προσκομίζουσι ἄξια. 
ερου ρεμ ερου ρεμ ρερου ρερου ρερου ρεμ 
χαῖρε Ἄχραντε.
Ζητοῦν προσκυνήσαι τὸν Κύριον, τὸν ἐν τῷ σπηλαίῳ τικτόμενον. 
ερου ρεμ ερου ρεμ ρερου ρε τε και τενενα 
χαῖρε Δέσποινα.
Ἡ ἀστὴρ τοὺς μάγους ὁδήγησεν ἄνω τοῦ σπηλαίου τοὺς ἔφερεν
Θεὸς Βασιλεὺς προαιώνιος τίκτεται ἐκ κόρης Θεόπαιδος. 
Ἱδὼν ὁ Ἡρῴδης ἐθαύμασε τὴν ὑπὸ τῶν μάγων ἀκρίβειαν. 

Κράζει καὶ βοᾶ πρὸς τοὺς ἱερεῖς τοὺς δοξολογοῦντας τὸν Κύριον. 
Λέγετε σοφοὶ καὶ διδάσκαλοι ἄρα που γεννᾶται ὁ Κύριος.
Μάγοι τῶν κηρύττουν καὶ λέγουσι Βασιλέα μέγα καὶ Κύριον. 
Τεριριριρεμ τεριριριρεμ τεμ και ανανες 
χαῖρε ἄχραντε, τεμ καὶ νενενὰ χαῖρε Δέσποινα.
Νῦν Ἡρῴδης σήμερον ἤκουσεν ἀληθείας θαῦμα κι ἐθαύμασεν 
Τεριριριρεμ τεριριριρεμ τεμ και ανανες 
χαῖρε ἄχραντε, τεμ καὶ νενενὰ χαῖρε Δέσποινα.
Ξένον καὶ παράδοξον ἄκουσμα, τὴν ὑπὸ τῶν μάγων ἀκρίβειαν 
Τεριριριρεμ τεριριριρεμ τεμ και ανανες 
χαῖρε ἄχραντε τεμ καὶ νενενὰ χαῖρε Δέσποινα.
Ὁ μακροθυμήσας καὶ Κύριος, σώσαι τοὺς εἰς Σε καταφεύγοντας 
Τεριριριρεμ τεριριριρεμ τεμ και ανανες 
χαῖρε ἄχραντε τεμ καὶ νενενὰ χαῖρε Δέσποινα.
Ποιμένες ἰδόντες ἐδόξαζον, δόξα ἐν ὑψίστοις ἐκραύγαζον. 
Ῥῆμα Ἰωσὴφ νύκτα ἤκουσεν ἄγγελος Κυρίου ἐλάλησε. 
Σήμερον γεννᾶται ὁ Κύριος καὶ πᾶσα ἡ κτίσις ἀγάλλεται. 
Τρεῖς τὰς ὑποστάσεις ἐγνώκαμεν· Πατέρα, Υἱόν, Πνεῦμα Ἅγιον.
Ὑπὸ ἀρχαγγέλων ὑμνούμενον καὶ τῶν Σεραφεὶμ δοξαζόμενον.
Ερου ρεμ ερου ρεμ ερου ερου ρεμ 
χαῖρε ἄχραντε.
Φῶς ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐπέφανεν καὶ τὸν κόσμον ὅλον ἐφώτισε
Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος ὑπάρχεις καὶ Κύριος.
Ψάλλοντες Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν τὸν ἐν τῷ σπηλαίῳ τικτόμενον.
Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος ὑπάρχεις καὶ Κύριος.
Ὢ παρθενομήτορ καὶ Δέσποινα· σῷζε τοὺς εἰς Σὲ καταφεύγοντας.
Ερου ρεμ ερου ρεμ ερου ερου ρεμ χαίρε άχραντε. 
Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος ὑπάρχεις καὶ Κύριος.

Άναρχος Θεός καταβέβηκεν και εν τη Παρθένω κατώκησεν
Βασιλεύς των όλων και Κύριος, ήλθε τον Αδάμ αναπλάσασθαί
Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρεσθε, τάξεις των αγγέλων ευφραίνεσθε
Δέξαι Βηθλεεμ τον Δεσπότην σου, Βασιλέα πάντω και Κύριον
Εξ ανατολών Μάγοι έρχονται, δώρα προσκομίζοντες άξια
Ζητούν προσκυνήσαι τον Κύριον, τον εν τω σπηλαίω τικτόμενον
Ήνεγγεν αστήρν μάγους οδηγών, ένδον του σπηλαίου εκόμισεν
Θεός, βασιλεύς προαιώνιος, τίκτεται εκ κόρης Θεόπαιδος
Ιδών ο Ηρώδης ως έμαθεν, όλω εξεπλάγη ο δείλαιος
Κράζει και βοά προς τους ιερείς, τους δοξολογούντας τον Κύριον
Λέγετε σοφοί και διδάκαλοι άρα που γεννάται ο Κύριος;
Μέγα και φρικτόν το τεράστιον, ο εν ουρανοίς επεδήμησεν
Νύκτα Ιωσήφ ρήμα ήκουσε, άγγελος Κυρίου ελάλησεν
Ξένον και παράδοξον άκουσμα και η συγκατάβασις άρρητος
Ο μακροθυμίσας και εύσπλαχνος, πάντων υπομένει τα πταίσματα
Πάλιν ουρανοί ανεώχθησαν άγγλοι αυτού ανυμνήτωσαν
Ρήτορες ελθόντες προσέπεσον βασιλέα μέγαν και ένδοξον
Σήμερον η κτίσις αγάλλεται και πανηγύρίζει κι ευφραίνεται
Τάξεις των αγγέλων εξέστησαν επί το παράδοξον θέαμα
Ύμνους και δεήσεις ανέμελπον των πάντων δεσπότην και άνακτα
Φως εν τω σπηλαίω ανέτειλε και τοις εν τω σκότει επέλαμψε
Χαίρουσα η φύσις αγάλλεται και πανηγυρίζει κι ευφραίνεται
Ψάλλοντες Χριστόν, τον Θεόν ημών, τον εν τω σπηλαίω τικτόμενον
Ω Παρθενομήτορ και Δέσποινα, σώζε του εις Σε καταφεύγοντας.

Ευλογημένα  Χριστούγεννα

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Τα Χριστούγεννα, ο Παπαδιαμάντης και ο Σαραντάρης

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Κάθε Χριστούγεννα στη σκέψη των Ελλήνων δεσπόζει φυσικά η υπερφυής Γέννηση του  Θεανθρώπου Χριστού, που χώρισε την Ιστορία στα δύο και σφράγισε την ανθρωπότητα ως Σωτήρας, Λυτρωτής και Πρότυπο ζωής. Ο Σκιαθίτης Γέροντας  των γραμμάτων μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στη μετάφραση του της Ζωής του Χριστού, του Φριδερίκου Φάρραρ ( Εκδόσεις Δόμος), έβαλε σ’ αυτήν το προσωπικό του ύφος και  μεταφέρει  έτσι  τον ταπεινό τρόπο με τον οποίο τα Ευαγγέλια περιγράφουν το υπέρλογο γεγονός:
«Τα Ευαγγέλια, πάντοτε φιλαλήθη, με την θέλγουσαν εκείνην απλότητά των, ήτις είναι η σφραγίς της ειλικρινούς και απροσποιήτου αφηγήσεως, αναφέρουν το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού άνευ σχολίων.
Δεν υπάρχει εις αυτά η υπερβολή του απιστεύτου και μυστηριώδους και του θαύματος, ήτις παρατηρείται εις τας ιουδαϊκάς φαντασιοκοπίας δια τον ερχόμενον Μεσσίαν, και εις τας αποκρύφους αφηγήσεις τας σχετιζομένας με το θείον Τέκνον. Η τρανοτέρα απόδειξις της αξιοπιστίας  των Ευαγγελιστών είνε η άκρα αντίθεσις της ιστορίας των προς τα ψευδοευαγγέλια των πρώτων αιώνων και προς όλας τας φανταστικάς παραδόσεις. Αν τα Ευαγγέλια μας δεν ήσαν αυθεντικά, θα έβριθον  και αυτά από τας υπερβολάς αίτινες χαρακτηρίζουν πάσαν παράδοσιν των πρώτων χρόνων, αναφερομένην εις τον βίον του Σωτήρος. Δια τους αμαθείς και δι’ όσων  το πνεύμα δεν αυγάζει το φως της αληθείας, φαίνεται απίστευτον  το να συντελεσθή το καταπληκτικώτερον γεγονός εν τη ιστορία του κόσμου άνευ αναστατώσεων και άνευ καταστροφών...» (σελ. 30).      
          Ο Παπαδιαμάντης μέσα από την Πίστη του στον Χριστό και στην Ορθοδοξία και την αγάπη του προς την Ελλάδα, μίλησε απλά και κατ' ευθείαν στην καρδιά του λαού μας. Και ορισμένες σκέψεις του μένουν ως αποφθέγματα στην ιστορία των Ελλήνων. Ήταν βέβαιος ότι οι πολέμιοι του Χριστού θα υπάρχουν πάντοτε, αλλά και θα απέρχονται, ενώ ο γεννημένος στην ταπεινή Φάτνη της Βηθλεέμ Χριστός θα βασιλεύει πάντα. ΄Εγραψε: " Προ των σήμερον υλιστών, δαρβινιστών και θετικιστών υπήρξαν οι απαισιόδοξοι, οι ορθολογισταί και οι κριτικισταί, αλλά παρήλθον. Προ αυτών ήσαν οι πανθεϊσταί, αλλ' εξέλιπον. Παρέρχονται, κρύπτονται εν τη σκιά, αφανίζονται, αφού επί βραχύ τέρψωσι τους φιλοκαίνους και τους φιλαναγνώστας δια περιέργου συναυλίας λέξεων και γνωμών. Ο δε Χριστός έμεινε και θα μένη…Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του καινά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας, από των οποίων τουναντίον απάγει η ειλικρινής και ακραιφνής φιλοσοφική συζήτησις της προ των οφθαλμών ημών κειμένης αληθείας". ( Άρθρο στην εφημερίδα "Εφημερίς",  στις 25 Δεκεμβρίου του 1887)
Μεταξύ αυτών που ένιωσαν την ποιότητα του έργου του Παπαδιαμάντη και το ήθος του είναι ο ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941), που και αυτός υπέστη τον ιδεολογικό ρατσισμό των υλιστών και ηδονιστών και τον κομπλεξισμό των μετριοτήτων. Σε δημοσίευμά του στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης "Μακεδονικές Ημέρες", τον Ιανουάριο του 1938, γράφει ότι ο Παπαδιαμάντης αγκαλιάζει τον ελληνισμό ως σύνολο και ότι μετά από αυτόν " δεν φανερώθηκε στην Ελλάδα μήτε ένας σοβαρός θρησκευτικός πεζογράφος". Ο Σαραντάρης στο φιλοσοφικό του δοκίμιο  «Η παρουσία του ανθρώπου» τονίζει: « Για μας η πίστη στον Θεό – Άνθρωπο οφείλει να είναι το ιδανικό των ατόμων όλων των εποχών. Πάνω σε τούτο σχεδόν δεν δεχόμαστε συζήτηση. Κείνο που χρειάζεται ο φιλόσοφος ν’ αναζητήσει είναι, ποιός δρόμος, ο μόνος δρόμος, που το άτομο της εποχής του θ’ ακολουθήσει για να φτάσει στην πίστη στον Θεό – ‘Ανθρωπο. Ο δρόμος και η αφετηρία του δρόμου.... Στην πίστη στον Θεό - Άνθρωπο θα φτάσει το τωρινό άτομο από τη θέση εκείνη, όπου είναι απλά ένα ειλικρινές έστω και άπιστο άτομο, που λαχταρά την αλήθεια, και είναι αποφασισμένο να τη βρει, αν και, χωρίς το θαύμα της αγάπης, χωρίς την αγάπη σα βίωση, νιώθει τόσο πιο δύσκολο το δρόμο από κείνο που είταν στην αυγή του πολιτισμού μας».
Παπαδιαμάντης και Σαραντάρης. Δυο μεγάλοι άνθρωποι της Τέχνης και φιλόσοφοι της ζωής, που αγάπησαν τον Χριστό μέσα από τον δρόμο που ακολούθησε  ο καθένας. Για τον Παπαδιαμάντη  ό,τι ιερότερο έχει είναι η Εκκλησία και η Ορθοδοξία και παραμένει σε όλη του τη ζωή ένας ταπεινός ψάλτης της, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο Σαραντάρης έχοντας μεγαλώσει στην Ιταλία δεν είχε βιώσει την Παράδοση του Παπαδιαμάντη, όμως πίστευε ακράδαντα στον Θεάνθρωπο και Σωτήρα Χριστό, μέσα από την πίστη του στην Ορθοδοξία. Και οι δύο ήσαν αγωνιστές της σε βάθος εξέτασης της ζωής, όπως και οι δύο   επέλεξαν τον μονήρη δρόμο της ανεξαρτησίας της άποψης, της αποχής από τις κοσμικές συναναστροφές, και της «εντίμου πενίας».
Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες λογοτέχνες, που έγραψαν διηγήματα, με κέντρο τα Χριστούγεννα. Πολλά ηθογραφικά, άλλα κοινωνικά, ή συγκινητικά. Όλα αυτά υπάρχουν σε βιβλία ανθολογημένα και συμβάλλουν στην εορταστική ατμόσφαιρα της ημέρας. Όμως για πιο ουσιαστική βίωση της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού χρειάζεται η ανάγνωση και η ακρόαση των αγιογραφικών κειμένων και της υμνογραφίας της ημέρας και βέβαια η μυστηριακή συμμετοχή στο ανυπέρβλητο γεγονός.
 thriskeftika

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ

Έργο του Γιώργου Κόρδη
 του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

 Ξένος του κόσμου και της σαρκός, κατήλθε την παραμονήν των Χριστουγέννων από τα ύψη, συστείλας τας πτέρυγας όπως τας κρύπτη, θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως. Εκράτει εις την χείρα εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις, και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία ταύτα δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται. 
Μπήκε πρώτα σε μια Μητρόπολη. Είδε τον Επίσκοπο να υποδέχεται λείψανα και εικόνες, προς αγιασμόν τάχα των πιστών, αλλά κυρίως με σκοπόν - φευ! - την προβολήν του. Τον είδε και να μοιράζει χιλιάδες δέματα και σακούλες με τρόφιμα, κοτόπουλα - προσφορά Καθηγουμένου "Μεγίστης" -  και άλλα αγαθά στους φτωχούς. Και είδε ταυτόχρονα τη διαφήμιση της πράξης στο διαδίκτυο, με πηχαίους τίτλους. Ο Επίσκοπος υπακούει στην Παύλεια προτροπή: "την διακονίαν σου πληροφόρησον", γι' αυτό και διαλαλεί το φιλανθρωπικό του έργο. Ο Άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρά του, και έφυγε τρέχων εκείθεν. 
Κατόπιν μπήκε σε ναούς κι άκουσε τις χριστουγεννιάτικες εγκυκλίους Μητροπολιτών και κάποιων περισπούδαστων ηγουμένων. Χριστός επί γης αλλ' αυτοί το νου τους πως θα καταγγείλουν την "μεταπατερική θεολογία", την "παναίρεση του οικουμενισμού", το νέο πρόγραμμα σπουδών για τα Θρησκευτικά, τον "αποχριστιανισμό της Ελλάδας" κ.ο.κ. Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγας τα ώτα, δια να μην ακούη, και αντιπαρήλθεν. 
Πήγε και σε μια εκκλησία για να παρηγορηθεί και την ώρα του "Αγαπήσωμεν αλλήλους" είδε τους ιερείς που λειτουργούσαν να ασπάζονται ο ένας τον άλλο, όπως πρέπει, αλλά ταυτόχρονα και να είναι κυριευμένοι από μίσος και φθόνο ο ένας για τον άλλο. Ο Άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τας πτέρυγάς του δια να μη βλέπη κι έφυγε δρομαίος. 
Είδε και ιερατικές συνάξεις και επισκέψεις ποιμένων σε νοσοκομεία και σε φυλακές κι άλλες πολλές ποιμαντικές δράσεις. Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. 
Επήρε τα πτερόεντα δώρά του ― το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν δια να δροσίζη τας ψυχάς, και την ζωήν, την πλασμένην δια να πάλλη εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας, και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας. 

Θεολογική και ιστορική κριτική της εισηγήσεως του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου στην παπική ημερίδα (ΣΤ΄-τελευταίον)


Ἐν Πειραιεῖ 20-12-2013

(ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄- τελευταίον)
Γράφει ο Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,
ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

ΙΖ) Οἱ σχέσεις τοῦ παπισμοῦ μέ τίς ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες
Σύμφωνα μέ τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο, «τό θέμα τῆς σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες ἀντιμετωπίζεται σέ ἄλλα κείμενα τῆς Συνόδου, ἀλλά καί αὐτό διέπεται ἀπό τό πνεῦμα εἰρηνικῆς προσεγγίσεως καί διαλόγου, μακριά ἀπό διάθεση συγκρούσεως καί πολεμικῆς».

Ὄντως, μεγάλη θηση δωσε Β΄ Σύνοδος το Βατικανο στή διαθρηκειακή «κατανόηση» καλύτερα στήν πανθρησκειακή νότητα. Γράφει σύνοδος γιά τίς σχέσεις το παπισμο πρός τίς μή χριστιανικές κοινότητες στή διακήρυξη Nostra Aetate, ποία θέλει νά προωθήσει τό διάλογο καί τή συνεργασία μεταξύ τν μεγάλων θρησκειν γιά τή δικαιοσύνη καί τήν ερήνη στόν κόσμο : «Μέ κτίμηση τενίζει κκλησία καί τούς Μουσουλμάνους, ο ποοι λατρεύουν τόν να καί μοναδικό Θεό, τόν ζντα..., τόν εσπλαχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό ορανο καί γς, πού μίλησε στούς νθρώπους. Αυτοί προσπαθον νά ποταχθον μ’ λη τους τήν ψυχή κόμη καί στίς κρυμμένες Του βουλές, πως εχε ποταχθε στό Θεό καί βραάμ, στόν ποο εχαρίστως ναφέρεται σλαμική πίστη. Τόν ησο, μολονότι δέν τόν ναγνωρίζουν ς Θεό, τόν σέβονται ς προφήτη, καί τιμον τήν μητέρα το Παρθένο Μαρία, τήν ποία καί πικαλονται κάποτε μέ ελάβεια. πιπλέον περιμένουν τήν μέρα τς κρίσης, γιά τήν ποία Θεός θά ναστήσει λους τους νθρώπους καί θά τούς νταποδώσει. Γι’ ατό ποδίδουν σημασία στή θική στάση ζως καί κφράζουν τό σεβασμό τους στό Θεό διαίτερα μέ προσευχή, λεημοσύνη καί νηστεία»[1].
Τό Διάταγμα «Unitatis Redintegratio» τς Β΄ Βατικάνειας Συνόδου νοίγει τίς πόρτες στή συνεργασία καί στό διάλογο μέ τίς λλες θρησκεες, διαίτερα πρός τόν ουδαϊσμό, παρά τήν ντονη ντίδραση μίας μειοψηφίας στή Σύνοδο[2]. Στήν τέταρτη φάση τς Συνόδου τό 1965 ψηφίστηκαν καί ο διακηρύξεις σχετικά μέ τήν λευθερία τς συνείδησης καί τή θρησκευτική λευθερία, καθώς καί τίς σχέσεις μέ τίς λλες θρησκεες, δίως μέ τόν ουδαϊσμό. Ατές προκάλεσαν ντονες συζητήσεις, γιατί νέτρεπαν πολύ παλιές καί βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες ντός της κκλησίας. Εδικότερα, Σύνοδος ζητοσε νά λλάξει ρνητική χθρική στάση το παπισμο πέναντι στούς βραίους[3].
Ὁ Σέβ. κ. Ἰγνάτιος δέν τόλμησε νά ἀναλύσει σέ πλήρη ἔκταση τό «διάταγμα περί οἰκουμενισμοῦ» (Unitatis Redintegratio), τό ὁποῖο δέν στέκεται ἁπλά καί μόνο στό «διαχριστιανικό ἄνοιγμα», ἀλλά ὅτι τό ἄνοιγμα αὐτό καί ὁ διάλογος ἐπεκτάθηκε καί πρός τίς ἄλλες θρησκεῖες, «διαθρησκειακό ἄνοιγμα», ὅπως τόν Ἰνδουισμό, τόν Βουδδισμό, τόν Μασσωνισμό, τόν κομμουνισμό, τόν ἀθεϊσμό, ἰδιαίτερα τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Μουσουλμανισμό[4], παρά τήν ἔντονη ἀντίδραση μίας μειοψηφίας στή Σύνοδο, ὅπως ἀναφέραμε. Τό ἄνοιγμα αὐτό ἀπό ὀρθοδόξου ἐπόψεως εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο καί ἀσυμβίβαστο, διότι «τίς κοινωνία φωτί πρός σκότος, Χριστῷ πρός Βελίαλ»[5]; Πρακτικά αὐτό σημαίνει πώς στή συγκεκριμένη σύνοδο, τό Βατικανό ἔθεσε ἐπισήμως καί γιά πρώτη φορά τά θεμέλια πρός ἕνα «πανθρησκειακό μοντέλο», ὅπου κάθε χριστιανική «ὁμολογία» καί θρησκεία θά κρατήσει τά δικά της (unity in diversity), μέ τήν ἕνωση νά περιορίζεται μόνο στήν ἀναγνώριση τοῦ πάπα, ὡς πνευματικοῦ ἡγέτη αὐτῆς τῆς διαθρησκειακῆς πυραμίδας. Τό σχῆμα αὐτό θυμίζει ἐπακριβῶς τίς προφητεῖες τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού ὁμιλοῦν γιά τόν Ἀντίχριστο, ὁ ὁποῖος θά ἐπιτρέψει μία φαινομενική θρησκευτική ἐλευθερία, ὁ καθένας νά κρατήσει τά δικά του, ἀρκεῖ νά προσκυνηθεῖ ἀπό τήν ἀνθρωπότητα[6]!
ΙΗ) Ὁ Δούρειος Ἵππος τοῦ παπισμοῦ : Ἡ δαιμονική καί ἐπάρατος Οὐνία
Σύμφωνα μέ τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο, «εἶναι ἄξιο σημειώσεως ὅτι τό περί Οἰκουμενισμοῦ Διάταγμα τῆς Συνόδου ἀναφέρει ρητά ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔχουν πλῆρες τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιοικήσεώς τους, σύμφωνα μέ τό δικό τους Κανονικό Δίκαιο. Δέν εἶναι δηλαδή ὑποχρεωμένες νά ὑπόκεινται διοικητικά στή Ρώμη, ὀφείλουν ὅμως πάντοτε νά λαμβάνουν ὑπόψη τους τήν ἑνότητα τῆς ὅλης Ἐκκλησίας (ὑπονοεῖται ἡ κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης)». Πιό κάτω λέει ὅτι στό περί Οἰκουμενισμοῦ Διάταγμα «ἀποδίδεται ἰδιαίτερος σεβασμός στόν πλοῦτο τῆς θεολογίας, τῆς λατρείας καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδοξίας» καί ὅτι «καταβάλλεται προσπάθεια ἀμβλύνσεως τοῦ ζητήματος τῶν ἑλληνορρύθμων καθολικῶν (οὐνίας), χωρίς, δυστυχῶς, νά προσφέρεται καμμιά ἱκανοποιητική γιά τούς ὀρθοδόξους λύση – πράγμα πού ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελεῖ τροχοπέδη στίς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολοικής, καί πού πρέπει νά ἀντιμετωπιστεῖ ὁπωσδήποτε».
Δέν καταλαβαίνει ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος ὅτι αὐτά, πού περιγράφει, εἶναι ἀκριβῶς ἡ οὐνιτικοῦ τύπου ἕνωση; Ποῦ εἶδε ὁ κ. Ἰγνάτιος τήν «προσπάθεια ἀμβλύνσεως τοῦ ζητήματος τῶν ἑλληνορρύθμων καθολικῶν»; Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο συμβαίνει. Διότι, ἀναπόσπαστο μέρος τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου ἀποτελεῖ καί τό Διάταγμα «Orientalium Ecclesiarum», τό «Διάταγμα γιά τίς νατολικές Καθολικές κκλησίες», τίς ουνιτικές δηλαδή, τίς ποες ναγνωρίζει καί προασπίζεται μέ κάθε πισημότητα, μέ πρόθεση νά ναβαθμίσει τό ρόλο τούς μέσα στήν «Καθολική κκλησία»[7]. Πρόκειται γιά τήν γνωστή ονιτικο τύπου «νότητα», μέ τόν μοιβαο μπλουτισμό τν δύο παραδόσεων, τήν νότητα ν τ ποικιλία, ποία προπαγανδίζεται κατά κόρον καί στίς μέρες μας. νότητα δηλ., χι στήν πίστη καί τήν λήθεια, λλά μία συγκρητιστικού τύπου συγχώνευση, μία πορρόφηση, οσιαστικά, τς ρθοδοξίας στόν παπισμό, χωρίς ατός νά ποβάλει καμμία πό τίς αρετικές πλάνες του. Μέ βάση τήν οὐνιτική αὐτή ἕνωση κάθε «ὁμολογία» θά κρατήσει τά δικά της ἤθη καί ἔθιμα, τόν τρόπο διοικήσεώς της, τήν λατρεία της, τήν πνευματικότητά της καί ὅλα ὅσα τήν χαρακτηρίζουν, μέ μόνη προϋπόθεση τήν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἐφ’ὅλης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ πάπα Ρώμης.
Στό σημεο ατό πρέπει νά τονισθε τι Ονία χει καταδικαστε περίφραστα σέ «συνοδικές ποφάσεις πασν νεξαιρέτως τν ρθοδόξων κκλησιν,… ς εναι μόφωνος πόφασις τς Γ΄ Προσυνοδικς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)», λλά καί στό Freising το Μονάχου τό 1990 μέ τίς πογραφές μάλιστα καί παπικν θεολόγων[8]. ποιαδήποτε θώωση το Δούρειου ππου τοῦ παπισμοῦ, τς παράτου καί δαιμονικς Ονίας καί πόδοση κκλησιαστικς ναγνωρίσεως σ’ ατή (κείμενο το Balamand 1993), δέν ποτελε πανορθόδοξη πόφαση καί συνιστ μή περιφρόνηση τν μοφώνων Πανορθοδόξων ποφάσεων, πού ρητά καταδικάζουν τήν Ονία.
Δέν μπορε, βεβαίως, κανείς νά ξεχάσει τά βάρβαρα γκλήματα τν παπικν στήν Σερβία κατά τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καί τήν ξολόθρευση χιλιάδων Σέρβων ρθοδόξων, στήν ποία συμμετεχαν παπικοί ονίτες Οστάσι κληρικοί, μοναχοί κ.λπ, ο ποοι δρασαν πό τήν καθοδήγηση το «γίου» τοῦ Βατικανο «ρχιεπισκόπου τς γενοκτονίας» τν Σέρβων Στέπινατς. Οτε μπορε νά λησμονηθε τό γεγονός τι τό Βατικανό συμμετεχε, ετε εθέως ετε μμέσως, στίς πολεμικές πιχειρήσεις (1990-1992 καί 1998) ναντίον τς διαλύσεως τς Γιουγκοσλαβίας καί τς Σερβίας.
νέντιμος καί προκλητική συμμετοχή το Ονίτου ψευδοδιακόνου καί τν Ονιτν ψευδεπισκόπων, νάγνωση το Εαγγελίου στά λληνικά πό ονίτη «κληρικό», παρουσία τν ονιτν στήν κατακόμβη τς βασιλικς το γίου Πέτρου[9], κατά τήν «νθρόνιση»  του κλαμπροτάτου κ. Φραγκίσκου, πού γιά μία εσέτι φορά πέρρωσαν τό διαρκές γκλημα τς Ονίας καί τόν ντίχριστο βιασμό τς μωμήτου μν κκλησίας[10] καί πιμονή το Βατικανο στήν Ονία, τήν πιό παίσχυντη δηλαδή μορφή προσηλυτισμο καί πολεμικς κατά τς ρθοδόξου κκλησίας, ποκαλύπτει τόσο τό ληθινό του πρόσωπο σο καί τόν βαθμό τς διγλωσσίας, μέ τήν ποία δέν παύει νά συμπεριφέρεται ναντι τν ρθοδόξων.
Τό παραπάνω γεγονός εἶναι μέρος νός πικοινωνιακο σχεδίου το Βατικανο, γιά νά λλάξει τό ρνητικό κλμα ες βάρος του καί νά ντυπωσιάσει τόν μύητο πιστό ρθόδοξο λαό περί τά δογματικά. Πραγματικός στόχος τς νεργείας του κλαμπροτάτου κ. Φραγκίσκου ατς ταν νά νισχύσει τήν ν λλάδι Ονία, τήν ποία ναβάθμισε παραιτηθείς κλαμπρότατος κ. Βενέδικτος ΙΣΤ΄ μέ τήν γκατάσταση το «ρχιεπισκόπου» τν Ονιτν στήν θήνα (δός χαρνν) κ. Δημητρίου Σαλάχα το 2008.
Εἶναι πάντως ἀξιοσημείωτο τό γεγονός, πώς στήν εἰσήγησή του ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος, ἐμφανίζεται σέ ἀρκετά σημεῖα νά ἐπιτίθεται στό ἀρχέγονο ζήτημα τῆς Οὐνίας (unia=ἕνωση), ἀναγνωρίζοντας πώς «ἀποτελεῖ τροχοπέδη στίς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς, καί πού πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ ὁπωσδήποτε» καί ξεγελώντας πολλούς ἀδαεῖς νά ὑποστηρίξουν ὅτι στό συγκεκριμένο θέμα ἀκολουθεῖ τήν παραδοσιακή καί ἐπικριτική γραμμή παλαιοτέρων, ὅπως τοῦ Ἰωάννου Καρμίρη καί τοῦ καθηγητῆ ἀρχιμ. Παντελεήμονος Ροδοπούλου[11]. Ἐν πολλοῖς, δέν θά ὑπῆρχε διαφωνία ὡς πρός τήν ἀνωτέρω θέση, ἐφόσον ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος καί ἀρκετοί ὁμόφρονές του στήν Ἱερά Σύνοδο, δέν ἀναγνώριζαν τό κράτος τοῦ Βατικανοῦ ὡς κανονική ἐκκλησία. Ἀπό τήν στιγμή, ὅμως, πού ὁ παπισμός, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τή μήτρα ὅλων τῶν δυτικῶν αἱρέσεων, ἀναγνωρίζεται ὡς ἐκκλησία, ἡ παραπάνω θέση τοῦ Σεβ. κ. Ἰγνατίου «περί διευθετήσεως τοῦ ζητήματος τῆς Οὐνίας» ἀποτελεῖ πλεονασμό, καθότι οὐσιαστικά ἡ οὐνιτοποίηση διεξάγεται νομοτελειακά, μέσω τῆς ἀποδοχῆς τῶν πορισμάτων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου καί τῆς ἐμφυτεύσεως αὐτῆς τῆς καινοτόμου, πλήν ὅμως αἱρετικῆς, ἐκκλησιολογίας στόν ἑλλαδικό Ὀρθόδοξο χῶρο, μέ πρωτοβουλία τοῦ ἰδίου τοῦ Σεβ.                                κ. Ἰγνατίου. Οὐσιαστικά, ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος ἐνεργεῖ ὡς οὐνίτης στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Μέ αὐτή τήν θεολογική «τέχνη τῆς πανουργίας», καλλιεργεῖται ἐπισταμένως στά ὑψηλά κλιμάκια τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἡ αἴσθηση τῆς «ἑνότητας μέσα ἀπό τή διαφορετικότητα», μέ συνέπεια τό πράγμα νά ἀποκτᾶ θεσμική ὑπόσταση. Σέ μία τέτοια περίπτωση, ὁ κίνδυνος γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερος ἀπό τόν κίνδυνο τῆς Οὐνίας, καί τό μόνο πλέον πού θά ἀπομένει εἶναι ὁ τρόπος, πού θά σερβιριστεῖ αὐτοῦ του εἴδους ἡ «ἑνότητα» στόν λαό[12].
ΙΘ) Ἡ συλλογικότητα τῶν παπικῶν «ἐπισκόπων» ἐν σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη συνοδικότητα
Ἀναφερόμενος ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος στήν συλλογικότητα τῶν παπικῶν «ἐπισκόπων», τονίζει ὅτι «ἀξιοσημείωτη εἶναι ἡ περί συλλογικότητας τῶν ἐπισκόπων στήν περί Ἐκκλησίας διάταξη. Ἡ ἰδέα αὐτή, ἡ ὁποῖα γιά πρώτη φορά εἰσάγεται στήν ἐπίσημη διδασκαλία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἄν καί δέν εἶναι πλήρως ἱκανοποιητική ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως (βλ. κριτική τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, στήν διδακτορική διατριβή τοῦ περί Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας), ἐνισχύει τήν ἔννοια τῆς συνοδικότητας, ἡ ὁποία εἶναι καίριας σημασίας γιά τήν προσέγγιση Ὀρθοδοξίας καί Ρωμαιοκαθολικισμοῦ».
Στό σημεῖο αὐτό διακρίνεται μία προσπάθεια τοῦ Σεβ. κ. Ἰγνατίου νά συμβιβάσει τά ἀσυμβίβαστα, ἀκολουθώντας κατά πόδας τήν τακτική της διμεροῦς ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί παπικῶν, ἡ ὁποία αὐτή τήν περίοδο συζητᾶ τό θέμα «πρωτεῖο καί συνοδικότητα», ἀναζητώντας μία μεσοβέζικη λύση μεταξύ του πρωτείου τοῦ πάπα Ρώμης καί τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Θεωρεῖται «ἐπίτευγμα» τῆς Β΄ Βατικανῆς, κατά τόν Σεβ.                        κ. Ἰγνάτιο, ἡ ἐνίσχυση τῆς «συλλογικότητας τῶν ἐπισκόπων», διότι σάν ὅρος πλησιάζει στή συνοδικότητα. Βεβαίως καί ἐδῶ ἀποκρύπτεται εὐσχήμως ἀπό τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο τό ἀδιαμφισβήτητο γεγονός πώς ὅλοι αὐτοί οἱ ὄροι πού «ἐνίσχυσε» ἡ σύνοδος εἶναι λεκτικά πυροτεχνήματα, ἀφοῦ πάντοτε τόν τελευταῖο λόγο στήν παπική παρασυναγωγή τόν ἔχει ὁ πάπας μέ τό πρωτεῖο του, κάτι πού δέν ἀμφισβητεῖται ποτέ κι ἀπό κανένα στόν παπικό κόσμο[13].
πό τίς ποφάσεις τς Β’ Βατικανείου Συνόδου διαπιστώνουμε τι, κτός πό κάποια νώδυνα καί πιφανειακά νοίγματα το Βατικανο πρός τούς ρθοδόξους, τό πρωτεο καί τό λάθητο χι μόνο δέν περιορίζονται τουλάχιστον ποσιωπονται, λλά νισχύονται ναντι τς Α’ Βατικανείου Συνόδου.     «Η Β’ Βατικάνειος Σύνοδος... δέν παρέλειψε νά ξάρη καί νισχύση κόμη περισσότερον καί τό παπικόν ξίωμα, μέχρι το σημείου μάλιστα στε πό τινν μνητν ατο ν τ Συνόδω δημιουργήθη πόνοια τι κεφαλή τς κκλησίας δέν εναι πλέον Χριστός, λλ’ Πέτρος καί μέσω ατο Πάπας»[14]. σον φορ τά νοίγματά της, «πρόκειται περί μεταβολς τς ξωτερικς πολιτικς καί μφανίσεως τς «κκλησίας» τς Ρώμης, οχί δέ περί σωτερικς μεταβολς ν τ διδασκαλία ατς»[15]. Τήν μετακίνητη μμονή το παπισμο στά δόγματά του βεβαιώνουν κατά καιρούς ο «πάπες» τς Ρώμης. πρωτεργάτης καί μπνευστής τς Β΄ Βατικανείου Συνόδου «πάπας» ωάννης ΚΓ΄ στήν γκύκλιο πιστολή του «Ad Petri Cathedram» δίνει τόν σκοπό τς Συνόδου καί λέει : «σφαλς θά ποτελέσει θαυμαστήν μαρτυρίαν πηθείας, νότητος καί γάπης, ς λπίζομεν, διά σους διατελον ν διαστάσει μετά τς ποστολικς δρας, τς Ρώμης, καί θά εναι εχάριστος πρόσκλησις πρός ναζήτησιν τς νότητος πέρ τς ποίας Κύριος μν ησος Χριστός πέτεινε θερμήν εχήν πρός τόν Οράνιόν του Πατέρα»[16]. πάπας Παλος ΣΤ’ μέ τήν πρώτη, μετά τήν κλογή του, γκύκλιο «Ecclesi amsuam» (6-8-1965) διαρκούσης τς Β’ Βατικανείου δήλωνε : «πατνται σοι πιστεύουσιν, τι μες θά ποστμεν τν προνομίων μν, τά ποία θεόθεν δόθησαν διά το ποστόλου Πέτρου»[17]. Καί πάπας ωάννης Παλος Β’ μέ τήν γκύκλιό του «Lumen Orientalis» (25-3-1995) κινεται στήν δια γραμμή, πως σχολιάζει μακαριστός καθηγητής ωάννης Παναγόπουλος« γκύκλιος πανέρχεται μέ διαλλαξία καί καμψία στίς διακηρύξεις περί Οκουμενισμο τς Β’ Βατικανς Συνόδου... Κάθε συζήτηση γιά τήν κκλησιαστική νότητα προϋποθέτει τήν νευ ρων ποδοχή το παπικο πρωτείου, τό ποο Θεός δρυσε “ς παντοτεινή καί ρατή ρχή καί θεμέλιο νότητας’’»[18]. Παρόμοιες θέσεις διατυπώνονται καί στήν παπική γκύκλιο «Ut Unum Sint» (να σιν ν).
Ἰωάννης Καρμίρης, ἀναφερόμενος στή νέα παπική ἐπισκοπική σύνοδο, γράφει : «Καθ’ἡμᾶς θά πρόκειται περί συμβουλίου τινός καί οὐχί περί ἀληθοῦς ἐν ὀρθοδόξω ἐννοία συνόδου, ἥτις δέν θά παρουσιάση πραγματικόν τί καί ἀληθές Signum Collegialitatis (=σημεῖο συλλογικότητος), ἐφ’ ὅσον ὁ πάπας μόνος θά ὁρίζει, ἐάν καί πότε θά συγκροτῆται ἡ σύνοδος αὕτη, ποία θά εἶναι ἡ ἡμερησία διάταξις αὐτῆς ἑκάστοτε καί μέχρι τινός ποῖαι ἴσως θά εἶναι καί αἵ ἀποφάσεις αὐτῆς, αἵτινες ἄλλως τε θά ἔχωσι συμβουλευτικόν μόνον χαρακτήρα, ἐνῶ ὁ πάπας συγκεντροί εἰς χείρας του πάσας τάς ἐξουσίας καί εἶναι φορεύς καί ὄργανον ἐκφράσεως τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας»[19]. Ἡ θεσπισθεῖσα ἀρχή τῆς συλλογικότητος τῶν ἐπισκόπων ἀπό τήν Β΄ Βατικανή καθόλου δέν μείωσε τήν ἰσχύ τοῦ παπικοῦ πρωτείου. Ὁ ἴδιος ὁ Καρμίρης ἐπισημαίνει ἐπ’αὐτοῦ : «Τό παπικόν πρωτεῖον οὐ μόνον δέν μειοῦται διά τοῦ ἐπιχειρουμένου δογματικοῦ περί τῶν ἐπισκόπων καθορισμοῦ, ἀλλ’ἀπεναντίας ἐνισχύεται καί ἐξυψοῦται περισσότερον, μέχρι τοῦ σημείου μάλιστα, ὥστε ὑπό τινῶν ὑμνητῶν ἐν τή Συνόδω τοῦ παπικοῦ ἀξιώματος ἀφίνετο, ὡς ἐλέχθη, νά δημιουργηθῆ ἡ ὑπόνοια ὅτι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι πλέον ὁ Χριστός, ἀλλ’ὁ Πέτρος καί μέσω αὐτοῦ ὁ πάπας»[20]!
 Γιά μς, ὅμως, τούς ρθοδόξους Οκουμενική Σύνοδος εναι τό νώτερο κριτήριο τς κκλησιαστικότητος καί ἡ ψίστη μορφή κκλησιαστικο πολιτεύματος. Κορυφή μας δέν εναι νας νθρωπος, νας πάπας. δ εναι οσιαστική διαφορά μας μέ τόν παπισμό. Ο προτεστάντες τά κατήργησαν λα, καί εναι πιό ντιμοι πό Σας, τούς παπικούς. Εναι πιό ντιμοι, γιατί δέ θέλησαν νά κρατήσουν τίποτε πό τήν παράδοση τς κκλησίας καί νά τό διαστρεβλώνουν. παπισμός, μως, ποκατέστησε τήν Οκουμενική Σύνοδο μέ τόν «πάπα» καί τήν κανε ργανο το παπισμο, θεραπαινίδα τν παπικν σχεδίων. Στήν ρθοδοξία πάρχει καί θά πάρχει μέχρι τέλους τς στορίας, ς ψιστος θεσμός στή ζωήν της, Οκουμενική Σύνοδος. Οκουμενική σημαίνει Σύνοδος λου του κράτους. Κατά τόν ρο το Ξενοφντος καί στό λληνικό Βυζάντιο, στήν λληνική, δηλαδή, Ρωμανία, λέξη Οκουμένη, σημαίνει κατ' οσίαν τό κράτος, οκουμενικός διδάσκαλος, οκουμενικοί πατέρες κ.ο.κ. Οκουμενική Σύνοδος, λοιπόν, εναι Σύνοδος λου του κράτους καί ντιμετωπίζει τά μεγάλα προβλήματα τς πίστεως καί τάξεως τς κκλησίας. Ο Οκουμενικές Σύνοδοι προϋποθέτουν κρίσεις στό σμα τς κκλησίας, πού σημαίνει τι πειλεται σωτηρία. Καί τότε ρχεται ς στόμα τς κκλησίας Οκουμενική Σύνοδος, γιά νά διακηρύξει, σέ κάθε περίπτωση, τήν σώζουσα λήθεια, σύμφωνα μέ τούς γίους Προφτες, τούς γίους ποστόλους, τούς γίους Πατέρες καί τίς γίες Μητέρες λων τν αώνων[21].
Τά ἀνωτέρω, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, ἰσχύουν καί γιά ὅσα εἶπε ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος περί τῆς ἰδέας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ («Μέ τήν περί Ἐκκλησίας Διάταξη Lumen gentium, ἡ Β΄ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ εἰσήγαγε στήν ἐκκλησιολογία τήν ἰδέα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μέ τήν ἰδέα αὐτή, ἡ Ἐκκλησία δέν ὁρίζεται ἀπό τό ἱερατεῖο, οὔτε κἄν ἀπό τόν ἐπίσκοπο Ρώμης ὡς ἄτομο, ἀλλά ἀπό ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἀπό τούς βαπτισμένους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος πιστούς. Ἡ ἰδέα αὐτή εἶχε δύο βασικές συνέπειες. Πρῶτον, ἐξαίρει τή σπουδαιότητα τῶν λαϊκῶν στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας…») καί περί τοπικῆς Ἐκκλησίας («Η Β΄ Βατικανῆ καλεῖ τήν τοπική Ἐκκλησία πλήρη καί καθολική Ἐκκλησία»). Τά πάντα ἐπισκιάζει τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο τοῦ πάπα.
Κ) Τό κείμενο τῆς Ραβέννας
Ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος ἐξαίρει καί τήν σημασία τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας. Λέει χαρακτηριστικά : «Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ἐξαρθεῖ ἡ σημασία τῆς ἀποδοχῆς καί ἐκ μέρους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στό κοινό κείμενο τῆς Ραβέννας ὅτι τό πρωτεῖο στήν Ἐκκλησία ἀσκεῖται μόνο στό πλαίσιο τῆς Συνοδικότητας».
Σχετικά μέ τό παίσχυντο κείμενο τς Ραβέννας, στό ποο ναφέρθηκε κ. γνάτιος, γιος Καθηγούμενος τς . Μ. σίου Γρηγορίου γίου ρους πανοσιολογιώτατος ρχιμανδρίτης                                π. Γεώργιος Καψάνης ναφέρει τι « συμφωνία τς Ραβέννας περί συνοδικότητος καί αθεντίας δέν πληρο τά ρθόδοξα κκλησιολογικά κριτήρια, στε νά ποτελέσει σφαλ βάση περαιτέρω συζητήσεως περί το παπικο πρωτείου. ν τούτοις, ν κολουθήσει συζήτηση περί το πς ρμηνεύθηκε τό παπικό πρωτεο κατά τήν δευτέρα χιλιετία καί πό τίς Α’ καί Β’ Βατικάνειες Συνόδους, ατή φείλει νά γίνει κ μέρους τν ρθοδόξων ντιπροσώπων μέ γνώμονα τήν ρθοδοξία τν γίων Πατέρων καί χι τήν συμβιβαστική νοοτροπία τν καιρν τήν γεμονική διάθεση το Βατικανο. ναγνώριση κάποιου πό τά νωτέρω «προνόμια» το πάπα συμφωνία σέ κάποιο παρόμοιο, πού ντίκειται στήν ρθόδοξη κκλησιολογία, ναμφίβολα σημαίνει ονιτική νωση, μέ τήν ποία δέν θά συμφωνήσουμε. Καί ατό πειδή φείλουμε νά διαφυλάξουμε τόν αυτό μας καί τόν ρθόδοξο λαό πό να σύγχρονης μορφς ξουνιτισμό, πού πέραν τν λλων συνεπειν εναι διακινδύνευση τς αωνίου σωτηρίας μας. Καί πειδή φείλουμε παραλλήλως νά βοηθήσουμε, ν εναι δυνατόν, καί σς, τούς «ρχοντες τς δυτικς «κκλησίας», νά λθωσιν ες ασθησιν», πως λεγε οίδιμος πατριάρχης εροσολύμων Χρύσανθος, καί νά ποβάλουν τόν παπισμό τους πί σωτηρί τν δίων καί το λαο των, ποος γνοε τήν ρθοδοξία»[22]. δέ καθηγητής τς Δογματικς της Θεολογικς Σχολς το Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης πογραμμίζει τι «στό κοι­νό Κεί­με­νο (της Ραβέννας) ρ­θό­δο­ξη κ­κλη­σι­ο­λο­γί­α ­πε­κτεί­νε­ται καί ­φαρ­μό­ζε­ται ­νε­πί­τρε­πτα καί στούς ­τε­ρο­δό­ξους. Α­τό γί­νε­ται ­προ­ϋ­πό­θε­τα, χω­ρίς δη­λα­δή νά λαμ­βά­νον­ται ­πό­ψιν ο ­φι­στά­με­νες δογματικές δι­α­φο­ρές, πράγ­μα πού νο­μι­μο­ποι­ε κ­κλη­σι­ο­λο­γι­κά τήν ­τε­ρο­δο­ξί­α καί τήν ­ξι­σώ­νει μέ τήν ρ­θο­δο­ξί­α. κ­κλη­σι­ο­λο­γι­κός α­τός νε­ω­τε­ρι­σμός δι­α­πο­τί­ζει ­λο τό κοι­νό Κεί­με­νο καί κ­βάλ­λει σέ πιμέρους κ­κλη­σι­ο­λο­γι­κές πα­ρα­δο­ξό­τη­τες[23], ο ­πο­ες λ­λοι­ώ­νουν τήν ­ως τώ­ρα α­το­συ­νει­δη­σί­α τς ρθο­δο­ξί­ας. Τό κοι­νό Κεί­με­νο δη­λα­δή φαί­νε­ται νά προ­ϋ­πο­θέ­τει σα­φς ­τι ρ­θό­δο­ξοι καί παπι­κοί νή­κουν στή «Μί­α κ­κλη­σί­α» καί ­τι ο παπι­κοί ­χουν κοι­νή μέ μς ­πο­στο­λι­κή πί­στη, πα­ρά τήν ταύτι­ση  ο­σί­ας καί ­νέρ­γει­ας στό Θε­ό, πα­ρά τό F­i­l­i­o­q­ue, πα­ρά τήν ­σφαλ­μέ­νη δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τους γι­ά τόν κτι­στό χα­ρα­κτή­ρα τς κτί­στου καί θε­ο­ποι­ο Χά­ρι­τος. ­λα τά πα­ρα­πά­νω, στά ­πο­α παρα­μέ­νουν στα­θε­ρά μέ­χρι σή­με­ρα ο παπι­κοί, ­κυ­ρώ­νουν στήν πρά­ξη τό χα­ρα­κτή­ρα τς κ­κλη­σί­ας ς «κοι­νω­νί­ας θε­ώ­σε­ως»[24], μέ τήν ν­το­λο­γι­κή ση­μα­σί­α το ­ρου, πραγ­μα­τι­κή δη­λα­δή καί ­χι συμ­βο­λι­κή με­το­χή το ν­θρώ­που στή θεί­α ζω­ή. ­κυ­ρώ­νουν, ­μως, ταυ­τό­χρο­να καί τόν ο­σι­α­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα τν μυ­στη­ρί­ων της. Στη­ρι­ζό­με­νοι στή διατύπω­ση το κοι­νο κει­μέ­νου - καί χω­ρίς νά ­πε­κτα­θο­με στίς λλες δογ­μα­τι­κές δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σεις τν παπι­κν, ο ­πο­ες ­να­φέ­ρον­ται στό πρω­τε­ο, τό ­λά­θη­το, τό κα­θαρ­τή­ρι­ο πρ, τήν ­σπι­λη σύλ­λη­ψη κ.λπ. - μπο­ρο­με ­σφα­λς νά ­πο­στη­ρί­ξου­με ­τι βά­ση το διαλό­γου, θε­ο­λο­γι­κς κρι­νό­με­νη, ε­ναι, δυ­στυ­χς, τε­λεί­ως ­σφαλ­μέ­νη. Καί το­το, γι­α­τί πα­ρα­με­ρί­στη­καν θε­με­λι­ώ­δεις βι­βλι­κές καί πα­τε­ρι­κές προ­διαγραφές-προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Γι’ α­τό καί ο­σι­α­στι­κή  ­πο­τυ­χί­α το πραγ­μα­τι­κο Θε­ο­λο­γι­κο Δι­α­λό­γου εναι προ­δι­κα­σμέ­νη. Θε­ο­λο­γι­κός Δι­ά­λο­γος ­δή­γη­σε ­δη τή Μι­κτή Δι­ε­θν ­πι­τρο­πή σέ κα­τά­θε­ση δέκα κοι­νν κει­μέ­νων χω­ρίς τίς πα­ρα­πά­νω προ­ϋ­πο­θέ­σεις, ­φο σέ κα­νέ­να κοι­νό κεί­με­νο δέν γί­νε­ται λό­γος γι­ά σα­φ κα­τα­δί­κη τν και­νο­φα­νν δογ­μά­των το παπι­σμο, ­πως λ.χ. το F­i­l­i­o­q­ue. Τήν πρα­κτι­κή α­τή βλέπον­τας μέ κ­δη­λη πνευ­μα­τι­κή ­νη­συ­χί­α μα­κα­ρι­στός Γέ­ρον­τας π. Πα­ΐ­σι­ος ­γι­ο­ρεί­της, πα­ρα­τή­ρη­σε ε­στο­χα καί προ­φη­τι­κά : «Γι­ά λ­λο ξεκινή­σα­με καί λ­λο πη­γαί­νου­με, χω­ρίς νά τό κα­τα­λα­βαί­νου­με, ταν δέν ­κο­λου­θο­με τά χνά­ρι­α τν ­γί­ων Πα­τέ­ρων». ­πό τίς ρ­χές το 20ο α­ώ­να, μέ τή γνω­στή Πατρι­αρ­χι­κή γ­κύ­κλιο το 1920, ρχισε νά παραμερίζεται ο­σι­α­στι­κά σύ­στα­ση το ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου Παλα­μ πρός τούς παπι­κούς, τι θεολογικός διάλογος μέ τούς παπικούς μπορε νά γίνει μόνο μετά τήν φαίρεση το κακς προστεθέντος στό Σύμβολο τῆς Πίστεως Filioque[25], καί νά υοθετον­ται λ­λες προϋποθέ­σεις γι­ά τό Θε­ο­λο­γι­κό Δι­ά­λο­γο μέ τούς ­τε­ρο­δό­ξους. τ­σι, γ­και­νι­ά­στη­κε μι­ά λ­λη μή Πα­τε­ρι­κή πο­ρεί­α, μέ ­να­πό­φευ­κτη συ­νέ­πει­α τώ­ρα «νά πη­γαί­νου­με λ­λο, χω­ρίς (­σως) νά τό καταλαβαί­νου­με». Τό κεί­με­νο τς Ραβέννας πα­ρου­σι­ά­ζει ε­γλω­ττα τίς ρ­νη­τι­κές συ­νέ­πει­ες τν ­σφαλ­μέ­νων προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων το Θε­ο­λο­γι­κο Δι­α­λό­γου καί προ­δι­α­γρά­φει τό ποι­όν, ­κτός καί ν στό με­τα­ξύ λλάξουν ο προ­ϋ­πο­θέ­σεις το Δι­α­λό­γου»[26].
ΚΑ) Ἡ ρετσινιά τῆς ψυχοπαθολογίας καί τῆς ἀκρότητος γιά τούς ἀντιφρονούντες
Ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος ἀναφέρθηκε καί σέ ὅσους, ἀκολουθώντας τήν Ὀρθόδοξη δογματική, θεολογική καί ἁγιοπατερική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, χαρακτηρίζουν τόν παπισμό ὡς αἵρεση καί ἀνήκουν στήν ἀντιοικουμενιστική γραμμή, χαρακτηρίζοντάς τους ὡς ψυχοπαθεῖς, ἀκραίους, φανατικούς καί φονταμενταλιστές. Εἶπε συγκεκριμένως ὅτι «πίσω ἀπό τέτοιες συμπεριφορές ὑπάρχουν ψυχικά τραύματα, πού ἴσως τά ξέρει μόνο αὐτός, πού φτάνει σέ ἀκραῖες ἐκδηλώσεις, καί ὁ Θεός». Ὁ Σεβ.                             κ. Ἰγνάτιος, μή μπορώντας νά ἀντιμετωπίσει τούς ἀντιφρονοῦντας μέ ἐπιστημονικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα, καταφεύγει στήν γνωστή τακτική τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς σπιλώσεως διά τῆς συκοφαντίας προσώπων. Ἀπό πότε ὁ κ. Ἰγνάτιος ἔγινε ψυχίατρος καί βγάζει ψυχιατρικές γνωμοδοτήσεις γιά τούς ἄλλους; Δηλ., κατά τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο, ὅλοι οἱ μεγάλοι ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τόν 9ο αἰώνα καί ἐντεῦθεν, μέ πρῶτο τόν Μέγα Φώτιο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, τόν Ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί ὅλους τους Ἁγίους Κολλυβάδες Πατέρες, τόν Ἅγιο Νεκτάριο, τόν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς καί πολλούς ἄλλους, ἀλλά καί οἱ σημερινοί πραγματικοί Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως οἱ Σέβ. Μητρ. Πειραιῶς, Γόρτυνος, Κυθήρων, Κονίτσης κ.ἄ εἶναι ψυχοπαθεῖς καί ἀκραῖοι; Ἄς προσέξει ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος μήπως ἡ μομφή αὐτή, πού διατυπώνει, γυρίσει πίσω στόν ἴδιο ὡς μπούμερανγκ καί αὐτεπίστροφον βλῆμα. Ἀπό τήν τοποθέτηση αὐτή τοῦ Σεβ. κ. Ἰγνάτιου ἀποδεικνύεται γιά μία ἀκόμη φορᾶ ἡ ἀμετανοησία καί ἡ ἑωσφορική ἐπιμονή του στήν αἵρεση τῆς πατρομαχίας, στό καινοφανές αἱρετικό δόγμα τῆς μεταπατερικῆς καί νεοπατερικῆς αἱρέσεως, πού πρῶτος ὁ ἴδιος μέσω τῆς ΑΘΣ εἰσήγαγε στόν ἑλληνικό χῶρο.
Διοχετεύθηκε ὡς πληροφορία ὅτι κατά τήν ἡμερίδα οἱ παπικοί ἔδωσαν τά εὔσημά τους στόν Σεβ.                    κ. Ἰγνάτιο γιά τήν λειτουργική ἀνανέωση/ἀναγέννηση, πού προωθεῖ στήν Ἱ. Μ. Δημητριάδος, μέ τήν μετάφραση τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων καί τῶν εὐχῶν τῆς Θείας Λειτουργίας, τήν συντόμευση τοῦ χρόνου τῆς Θείας Λειτουργίας καί τήν τέλεσή της ὄχι τίς πρωινές ὧρες, ἀλλά ἀργότερα, τό ξεφόρτωμα τοῦ βαρέως βυζαντινοῦ τελετουργικοῦ τυπικοῦ κ.ἄ. Εἶναι, πλέον, προφανές ἀπό ποῦ «ἐμπνέεται» ὁ Σεβ. Στήν Ἱ. Μ. Δημητριάδος ἐφαρμόζει κατά γράμμα τίς ἀποφάσεις περί λειτουργικῆς ἀνανεώσεως τῆς Β΄ Βατικάνειας Συνόδου. Ποιές σκοπιμότητες ἐξυπηρετεῖ μέ τήν στάση του αὐτή ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος; Ἴσως τό ἀδηφάγο πάθος τῆς φιλοδοξίας καί τῆς φιλαρχίας, μέ ὄνειρα γιά ἀναρρίχιση στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ σέ κάποια ἀρχιεπισκοπή ἤ μητρόπολη τοῦ ἐξωτερικοῦ, νά δίνει μία πρώτη ἀπάντηση.    
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οἱ μέγιστες εὐθύνες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Τό τραγελαφικό γιά τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο, εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀποδίδει τίτλους ἐκκλησιαστικότητας στούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς παπικούς, δέν τολμᾶ, συνεπῆς πρός τίς διακηρύξεις του, νά κηρύξει ἐνώπιον τοῦ ὀρθοδόξου πιστοῦ λαοῦ αὐτά, πού πιστεύει γιά τούς παπικούς, οὔτε τολμᾶ νά ἔλθει σέ μυστηριακή διακοινωνία μέ τούς παπικούς, διότι γνωρίζει ὅτι ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή θά ἀπολέσει ἀμέσως τήν ἐκκλησιαστική του ἰδιότητα. Αὐτό, ὅμως, δέν ἀποτελεῖ τήν πλέον κραυγαλέα ἀπόδειξη τῆς κακοδοξίας τοῦ παπισμοῦ; Ἄν πράγματι πιστεύει τίς ἀπαράδεκτες καί προκλητικές διακηρύξεις του, ἄς τό τολμήσει, λοιπόν, διότι ἀλλιῶς ἀποδεικνύει τήν ἀνυπαρξία ἐκκλησιαστικότητας στούς κακοδόξους καί αἱρετικούς παπικούς.
Πέραν τῶν ἀνωτέρω λεχθέντων καί πραχθέντων τοῦ Σεβ. κ. Ἰγνατίου, τό μεῖζον ἐν προκειμένω ζήτημα, εἶναι ἡ στάση, πού τήρησαν καί τηροῦν ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ συνεπίσκοποί του, οἱ συγκροτοῦντες τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπέναντι στόν Σεβ.                                κ. Ἰγνάτιο καί τίς ἐνέργειές του. Δυστυχῶς, δεν ὑπῆρξε σχεδόν καμμία ἀντίδραση ἐκ μέρους τους, οὔτε ἔσπευσαν νά ἀνακαλέσουν στήν τάξη τόν τολμητία τοῦ Βόλου, οὔτε εὐαισθητοποιήθηκαν, αἰτῶντας τήν ἀφαρμογή τῶν ὅσων διακελεύουν σχετικῶς οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες. Δέν θά ἔπρεπε νά συγκληθεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί νά ἐπιβάλλει τίς προβλεπόμενες κυρώσεις; Ἀντιθέτως, κυριάρχησε γιά μία ἀκόμη φορᾶ τό ἐπαίσχυντο «φιλάδελφο», μέ συνέπεια ὁ ἐν λόγω δεσπότης νά καταλείπεται ἀσύδοτος, προκειμένου νά συνεχίσει νά προβαίνει σέ παρόμοιες ἀσχημοσύνες. Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό γεγονός ὅτι λίγες ἡμέρες μετά τήν παπική ἡμερίδα, ὁ Σεβ. κ. Ἰγνάτιος συμμετεῖχε καί κήρυξε στην ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στόν ὁμώνυμο Ἱερό Ναό τῶν Θηβῶν, παρουσία τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου Β΄ καί ἄλλων Ἱεραρχῶν, σά νά μήν συμβαίνει τίποτα[27] καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος, κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στήν Ἱ. Μ. Σύρου, «κάλυψε» τόν Σεβ. κ. Ἰγνάτιο καί «ἄδειασε» τούς Σεβ. Μητροπολίτες Πειραιῶς κ. Σεραφείμ καί Γόρτυνος κ. Ἱερεμία, μέ τούς ἐναγκαλισμούς, τίς προσφωνήσεις καί τήν τοποθέτηση στό παραθρόνιο τοῦ τοπικοῦ παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου»[28].
Ἄς ἀναλογισθοῦν, ὅμως, ὅτι μ’αὐτόν τόν τρόπο ἀπαμβλύνουν και ἀπομειώνουν τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριο τοῦ ποιμνίου καί πυροδοτοῦν διαιρέσεις καί σχίσματα, γιά τά ὁποία εὐθύνονται τά μέγιστα μόνο οἱ ἴδιοι[29].



[1] Διατάγματα Β΄ Συνόδου Βατικανοῦ, τεῦχος 7, ἔκδ. «Γραφείου Καλοῦ Τύπου», Ἁθήνα, σσ. 43-44.
[2] π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΝΤΙΔΗΣ, «Ἡ Β’ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀνοίγει τήν Ἐκκλησία στό μέλλον. Β΄ Βατικανή Σύνοδος - Ἐποχή συμφιλίωσης καί διαλόγου», περιοδικό Ἀνοιχτοί Ὀρίζοντες, τεῦχος 1028, Δεκέμβριος 2005, http://ao.cen.gr/anoriz1028/AnOriz1028_19.htm
[3] Τοῦ ἰδίου, Β΄ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ : μια γενική ἄποψη, http://www.typosmaroniton.com/cgibin/hweb?-A=13524&-V=social 15/10/2012
[4] ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός. Κριτική τοῦ Παπισμοῦ, τ. Α΄, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθήναι 1969, σσ.  383-389.
[5] Β΄ Κορ. 6, 14.
[6] http://katanixis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9742.html 
[7] π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΝΤΙΔΗΣ, «Ἡ Β’ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀνοίγει τήν Ἐκκλησία στό μέλλον. Β΄ Βατικανή Σύνοδος - Ἐποχή συμφιλίωσης καί διαλόγου», περιοδικό Ἀνοιχτοί Ὀρίζοντες, τεῦχος 1028, Δεκέμβριος 2005, http://ao.cen.gr/anoriz1028/AnOriz1028_19.htm
[8] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Οὐνία˙ ἡ καταδίκη καί ἡ ἀθώωση, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 2002.
[9] Ἡ οὐνιτική παρουσία καί συμμετοχή στήν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου δείχνει τί ἀκριβῶς ἐπιθυμεῖ ὁ Παπισμός, http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_27.html
[10] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἀνακοινωθέν, Οἱ σχέσεις τοῦ Πάπα μέ τήν Δικτατορία τῆς Ἀργεντινῆς, 22-3-2013.
[11] ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός. Κριτική τοῦ Παπισμοῦ, τ. Α΄, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθήναι 1969, σσ. 377-383.
[12] http://katanixis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9742.html 
[13] http://katanixis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9742.html 
[14] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Ρωμαιοκαθολικισμός, τόμ. Ι, Ἀθήναι 1964, σ. 25.
[15] Ἔνθ’ ἀνωτ., τόμ. ΙΙ, Ἀθήναι 1965, σ. 170.
[16] ΠΑΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΓ΄, Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή «AD PETRI CATHEDRAM», 29.6.59, Acta Ap. Sedis, Vol. LI, 22.7.1959, σσ. 497-531
[17] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, ἔνθ’ἀνωτ., σ. 171.
[18] ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ, «Τό Βατικανό καί ἡ Ἕνωση τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν», ἐφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30-7-1995. ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ἀνησυχία γιά τήν προετοιμαζομένη ἀπό τό Βατικανό ἕνωση Ὀρθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικῶν http://www.orthodoxnet.gr/print.php?sid=155
[19] ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός. Κριτική τοῦ Παπισμοῦ, τ. Α΄, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθήναι 1969, σσ. 402-403.
[20] ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός. Κριτική τοῦ Παπισμοῦ, τ. Α΄, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου, Ἀθήναι 1969, σσ. 403, 399-404, 328-338.
[21] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς Πατέρας τῆς Θ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔκδ. Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα 2009, σσ. 13-14.
[22] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, «Τό κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα», Ἅγιον Ὄρος 30-12-2007, Ἐν Συνειδήσει. Οἰκουμενισμός. Ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἐκδ. Ἱ. Μ. Μ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 90-99, http://aktines.blogspot.gr/2013/08/blog-post_663.html
[23] Λ.χ. συ­νο­δι­κό­τη­τα μέ ρ­θο­δό­ξους καί ­τε­ρο­δό­ξους ­σό­τι­μα - ταυ­τό­τη­τα μυ­στη­ρί­ων ρ­θο­δό­ξων καί ­τε­ρο­δό­ξων -­πέ­κτα­ση τς δογ­μα­τι­κς συνει­δή­σε­ως στούς ­τε­ρο­δό­ξους - «τραυ­μα­τι­σμός» τς κα­θο­λι­κό­τη­τας τς κ­κλη­σί­ας, ­ξαι­τί­ας δι­α­κο­πς τς ε­χα­ρι­στι­α­κς κοι­νω­νί­ας - ποστο­λι­κή δι­α­δο­χή - δι­η­ρη­μέ­νη Μί­α κ­κλη­σί­α.
[24] Γι­ά τούς ρ­θο­δό­ξους κ­κλη­σί­α ε­ναι τό μυ­στη­ρι­α­κό σ­μα το Χρι­στο, πού τό συ­νι­στον λα­ός το Θε­ο μέ τήν ­γε­σί­α του ς «κοι­νω­νί­α θε­ώ­σε­ως». κ­κλη­σί­α, ­ταν παύ­ει νά λει­τουρ­γε ς «κοι­νω­νί­α θε­ώ­σε­ως», παύ­ει νά ­πάρ­χει καί ς κ­κλη­σί­α. ν­θρω­πος σώ­ζε­ται, ­ταν λευ­θε­ρώ­νε­ται ­πό τή φθο­ρά καί τό θά­να­το. Καί α­τό πραγ­μα­το­ποι­ε­ται μό­νο μέ τήν προ­σω­πι­κή με­το­χή στήν ­κτι­στη θεί­α ζω­ή, πού παρέχεται μό­νο στήν κ­κλη­σί­α ς «κοι­νω­νί­ας θε­ώ­σε­ως». Σχ. βλ. Γ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, « γιος Γρηγόριος Παλαμς στήν στορία καί τό παρόν», στό συλλογικό τόμο τς ερς Μονς Βατοπαιδίου, Πρακτικά Διεθνν πιστημονικν Συνεδρίων θηνν καί Λεμεσο, γιον ρος 2000, σ. 59.
[25] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Πε­ρί τς κ­πο­ρεύ­σε­ως το ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, Λό­γος Α΄, 4, 27-31, Π. Χρή­στου, τ. Α΄, σ. 31: «ν ον ­ρα τν δικαι­ο­τά­των μη­δέ λό­γον ­ξι­ον ­μς, ε μή το προ­στι­θέ­ναι τ ­ε­ρ συμ­βό­λ παύ­ση­σθε, τς δέ πα­ρ’ ­μν προ­σθή­κης πα­ρ’ ­μν κβεβλημένης πρό­τε­ρον, ­πει­τα ζη­τεν, ε καί κ το υ­ο ο­χί καί κ το υ­ο τό πνε­μα τό ­γι­ον, καί τό ­να­φέν τος θε­ο­φό­ροις συν­δο­κον κυ­ρον».
[26] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί μέ ἀφορμή τό κείμενο τῆς Ραβέννας, Θεσ/κη 20-5-2009, Ἐν Συνειδήσει. Οἰκουμενισμός. Ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἐκδ. Ἱ. Μ. Μ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 100-111, http://thriskeftika.blogspot.gr/2009/06/blog-post_5339.html
[27] http://www.agioritikovima.gr/eklisia-elados/32948-dimitriados-gia
[28] http://www.agioritikovima.gr/eklisia-elados/34046-f%CE%BFtografies-apo
[29] ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ, Ὁ ἀσχημονών Δημητριάδος καί ἡ ἀπάθεια τῶν συνεπισκόπων του, 19-11-2013, http://aktines.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2680.html

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )