.

.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Τα αληθινά πρότυπα των θρησκευτικών ηγετών

Εν Πειραιεί τη 27η  Απριλίου 2015
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο.
Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων  εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας! Και φθάσαμε στο τραγικό κατάντημα να διδάσκουν στους φοιτητές μας την πλάνη και την αίρεση, αντί να δίδουν την μαρτυρία της αληθείας της Ορθοδόξου πίστεως. Το δε τραγικότερο είναι ότι όλα αυτά συντελούνται όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με την ολόθυμη συμπαράσταση και σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των Ιεραρχών μας.
Πριν από μερικούς μήνες με έκπληξη και οδύνη πληροφορηθήκαμε από τα ιστολόγια και τις εφημερίδες, την απόφαση των καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. για την ίδρυση, εντός της εν λόγω Σχολής, κατευθύνσεως ισλαμικών σπουδών, ώστε να διδάσκεται και η πλάνη του Ισλάμ, ο νεοαρειανισμός, που αρνείται τον Τριαδικό Θεό και στη θέση του τοποθετεί τον πρωτιστεύοντα του Αραβικού πολυθεϊστικού συστήματος του «Ιλάχ Αλλάχ». Και σαν να μην έφθανε το οδυνηρό αυτό πλήγμα στο σώμα της Εκκλησίας, ήρθε και δεύτερο πλήγμα από το ίδιο Τμήμα της ίδιας Σχολής: Η διοργάνωση Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδας από κοινού με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Graz με θέμα: «Πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών στον 21ο αιώνα». Η ημερίδα αυτή δεν στόχευε απλώς στην διεθνή προβολή και ανάδειξη του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ως «Προτύπων Θρησκευτικών Ηγετών». Κυρίως και πρωτίστως στόχευε στην ανατροπή του αρνητικού κλίματος και της αρνητικής εικόνος, που δημιουργήθηκε πανελληνίως και διεθνώς,για τα δύο αυτά πρόσωπα, μετά την δημοσίευση και κυκλοφορία από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», πριν από μερικούς μήνες του ομολογιακού κειμένου με τίτλο: «Η νέα Εκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου» και της ανοικτής επιστολής του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄.
Από την μέχρι τώρα ζωή και πολιτεία των δύο αυτών ανδρών, από τα λόγια και τις πράξεις των μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι υπήρξαν πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών; Κάθε άλλο. Αντίθετα μάλιστα. Διότι ποιά είναι τα αληθινά πρότυπα, τα οποία οφείλουν να μιμηθούν οι σημερινοί εκκλησιαστικοί μας ηγέτες; Ασφαλώς οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι συνδύασαν στη ζωή τους το πατριαρχικό, ή το αρχιερατικό αξίωμα, με την αγία και ενάρετη ζωή, με την ορθή πίστη και το ομολογιακό τους φρόνημα, με τους αγώνες των εναντίον των αιρέσεων της εποχής των, με τους διωγμούς και τις θλίψεις που υπέφεραν υπέρ της Ορθοδοξίας. Και τέτοιοι υπήρξαν, όπως γνωρίζουμε ο Μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και πολλοί άλλοι. Το παρά πάνω μνημονευθέν  κείμενο της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών» είναι ένα κείμενο που υπέγραψαν μέχρι στιγμής έξι επίσκοποι, εκατοντάδες κληρικοί, ηγούμενοι Ιερών Μονών, αρχιμανδρίτες, εφημέριοι Ιερών Ναών, μοναχοί και μοναχές και χιλιάδες λαϊκοί, είναι ένα κείμενο που κανείς, μα απολύτως κανείς, ούτε ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, ούτε κάποιος Αρχιερεύς, ή κληρικός των κύκλων του Φαναρίου, ούτε ακαδημαϊκός διδάσκαλος των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ούτε κάποιοι από τους εισηγητές της διοργανωθείσης Ημερίδος, που με τις εισηγήσεις των έσπευσαν να εγκωμιάσουν τον Οικουμενικό, δεν τόλμησε να ανατρέψει και που αποδεικνύει τα πράγματα ουσιωδώς! Έχει ήδη καταγραφεί στην εκκλησιαστική μας ιστορία, στην ιστορία του αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού. Το κείμενο αυτό είναι ένα αγκάθι, ένας δρυμύτατος έλεγχος, ένας καταπέλτης της πλάνης, ένα κείμενο, το οποίο επειδή δεν μπορούν να ανατρέψουν και εξουδετερώσουν, απλώς το προσπερνούν αδιάφορα. Και επιδίδονται σε Ημερίδες με εγκώμια, νομίζοντας έτσι, ότι θα εξαπατήσουν τον πιστό λαότου Θεού. Πλανώνται όμως πλάνη οικτρά, διότι ο  πιστός λαός  του Θεού έχει ήδη αφυπνιστεί.
 Τι να πούμε τώρα και για τον «Πάπα» κ. Φραγκίσκο τον Α΄; Πραγματικά φρίττει κανείς,όταν βλέπει ακαδημαϊκούς διδασκάλους της Θεολογίας να εγκωμιάζουν και να προβάλλουν ως πρότυπο θρησκευτικού ηγέτη έναν αιρεσιάρχη και διερωτάται, μέχρι ποίου άραγε βαθμού έχει προχωρήσει η διάβρωση των Θεολογιών μας Σχολών; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τον ΜέγαΑθανάσιο να εγκωμιάζει τον Άρειο, ή τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να εγκωμιάζει τον Βαρλαάμ; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τους αγίους Πατέρες, να ονομάζουν τις αιρετικές παρασυναγωγές ως Ορθόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες; Να θεωρούν τον Παπισμό, που καταδικάστηκε ως αίρεση από πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων, ως αληθή Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; Και όμως αυτά που για τους αγίους Πατέρες είναι αδιανόητα, δεν είναι καθόλου αδιανόητα για τους καθηγητές των Θεολογικών μας Σχολών. Άραγε έμεινε τίποτε όρθιο στην Ορθόδοξη Ακαδημαϊκή Θεολογία, ή μήπως τα πάντα κατεδαφίστηκαν;
Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις, που μας δίδει σχετικά με το πρόσωπο του σημερινού «Πάπα» Φραγκίσκου του Α΄ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε μια σχετικά πρόσφατα, (13.11.2013), δημοσιευθείσα πολυσέλιδη επιστολή του προς αυτόν. Αποκαλύψεις ανατριχιαστικές, που μαρτυρούν και αποδεικνύουν, ότι πρόκειται περί ενός σκοτεινού και διαβεβλημένου προσώπου, περί ενός προσώπου, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για αξιόποινες πράξεις και επομένως υπόλογου όχι μόνον έναντι της Θείας, αλλά και της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Εσείς, Εκλαμπρότατε, ο τότε ‘έπαρχος’ Αργεντινής για την Societas Jesu, (Τάγμα Ιησουϊτών),Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σήμερα Φραγκίσκος Α΄  σχετιζόσασταν άμεσα με την απαγωγή και τα βασανιστήρια των Ιησουϊτών Ορλάντο Γιόριο και Φρανσίσκο Γιάλικς από την στρατιωτική Χούντα τον Μάϊο του 1976. Το ίδιο θέμα ανέφερε και η γνωστή εφημερίδα Los Angeles Times την 1.4.2005, όπου περιεχόταν και η πληροφορία ότι ο Ιησουΐτης Ορλάντο Γιόριο Σας κατηγόρησε ευθέως, τον τότε έπαρχο του Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ότι κυριολεκτικά τον παραδώσατε στα τάγματα θανάτου της Χούντας, αρνούμενος να προσφέρετε κάλυψη στον ίδιο και στον Ιησουΐτη Γιάλικς ενώπιον του καθεστώτος για το κήρυγμά τους στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες. Τον ίδιο χρόνο η γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση εναντίον Σας, του Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου, με την κατηγορία της συνομωσίας με την εγκληματική χούντα του στρατηγού Βιντέλα, κατηγορία που επανέλαβαν το 2010 οι επιζώντες του βρώμικου πολέμου της στρατιωτικής Χούντας της Αργεντινής, όπως προβλήθηκε στην Εφημερίδα El Mundo. Κατά την πορεία της δίκης, που ξεκίνησε μετά την μήνυση της Μύριαμ Μπρέγκμαν, Εσείς, ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, αρνηθήκατε να παραστείτε σε ανοικτή δίκη και οι απαντήσεις Σας, όταν τελικά καταθέσατε, ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αοριστίες. […] Το 2006 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι στο βιβλίο του ‘Σιωπή’ Σας καταγγέλλει, τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκο Α΄, ως άμεσο συνεργάτη της Χούντας του Βιντέλα, βασιζόμενος στις προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικών ‘κληρικών’, από τους οποίους αφαιρέσατε ως ο τότε ‘επίσκοπος’ Μπουένος Άϊρες και ‘έπαρχος’ Αργεντινής της ‘Εταιρείας του Ιησού’ Μπεργκόλιο, την άδεια για άσκηση ιεραποστολικού έργου στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην Χούντα του Βιντέλα να τους συλλάβουν. Είναι σημαντική η πληροφορία, που δίνει η γνωστή δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν και που στηρίζεται στις καταθέσεις των Ιησουϊτών Γιόριο και Γιάλικς, ότι μετά τα βασανιστήρια στις φυλακές της Χούντας, τους έριξαν από ελικόπτερο, για να τους δολοφονήσουν, αλλά αυτοί επέζησαν για να διηγούνται τα κατορθώματα και την ‘αγάπη’ Σας, του εμφανιζομένου ως ανθρωπιστού κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου Α΄. […] Η ημερήσια εφημερίδα ‘Η Ελλάδα αύριο’ της 15ης έως και 17ης Μαρτίου 2013 κατέρριψε την προπαγάνδα του Βατικανού για Σας, Εκλαμπρότατε, με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, το οποίο τεκμηρίωνε με φωτογραφίες, έγγραφα και πολυσέλιδο ρεπορτάζ ότι Εσείς, Εκλαμπρότατε, ήσαστε ο αγαπημένος της μυστικής Αμερικανικής υπηρεσίας CIA και του ανθέλληνος υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσσινγκερ κατά την εποχή, την οποία κηρύχθηκε δικτατορία στην Αργεντινή κατά την δεκαετία του 1970, υπό τον στρατηγό Χόρχε Βιντέλ, ο οποίος το 1985 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη».
Επίσης σύμφωνα με την ειδησεογραφία «η εκδήλωση για τους δύο θρησκευτικούς ηγέτες είναι μια παράλληλη εκδήλωση του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., 20 και 21 Απριλίου, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Καθολικής Εκκλησίας και με θέμα: “Ο Πάπας Λέων Α΄, ως γέφυρα διαλόγου Ανατολής και Δύσης”. Το διήμερο Συνέδριο αναμένεται να φωτίσει ενδιαφέρουσες πτυχές της δράσης του πάπα Λέοντα, (440-461 μ. Χ.), ο οποίος στις Ορθόδοξες πηγές χαρακτηρίζεται ως στύλος της Ορθοδοξίας και άγιος της Εκκλησίας, καθώς υπήρξε μέγας θεολόγος, πολυγραφότατος, με μεγάλη κατάρτιση, ήθος και προσήλωση στην Ορθόδοξη παράδοση».
 Η επιλογή από την οργανωτική επιτροπή του εν λόγω Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου του Αγίου Πάπα Λέοντα του Α΄, πιστεύουμε, ότι  είναι ατυχέστατη. Διότι ο Άγιος Λέων ο Α΄, καθώς και όλοι οι άγιοι Πάπες, που έζησαν την πρώτη χιλιετηρίδα μέχρι της καταλήψεως του Πατριαρχείου της Δύσεως από τους αιρετικούς Φράγκους το 1009 μ. Χ., υπήρξαν προασπιστές και ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεως. Εν προκειμένω ο Άγιος Λέων ο Α΄ υπήρξε ο υπέρμαχος της Ορθοδόξου πίστεως κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, διότι με τον περίφημο «Τόμο» του, στηλίτευσε τον Μονοφυσιτισμό και συνέβαλε στην διατύπωση του Ορθόδοξου δόγματος στην Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδο. Είναι δε βέβαιο, ότι αν ζούσε σήμερα ο άγιος, όχι μόνον δεν θα δεχόταν να παίξει το ρόλο μιας γέφυρας για έναν ατέρμονα «διάλογο Ανατολής και Δύσης», που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε άκαρπος και επιζήμιος, αλλά θα έκανε το ακριβώς αντίθετο. Κατ’ αρχήν θα έκανε το παν για την επάνοδο του Παπισμού στους κόλπους της Μιας, Αγίας, Καθολικής, Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θα αγωνιζόταν για την αποβολή κάθε αιρετικής διδασκαλίας, που επισώρευσε ο Παπισμός μέχρι των ημερών μας. Προ πάντων θα όρθωνε το ανάστημά του και θα αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις μέχρι θανάτου για την καταπολέμηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Θα κατέβαλε συντονισμένες προσπάθειες για την σύγκληση Οικουμενικής Πανορθοδόξου Συνόδου, στην οποία θα πρωτοστατούσε για την καταδίκη του Οικουμενισμού.
 Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, φέρνουμε στη μνήμη μας τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «Όταν έλθη ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί, επέρχεται δε αυτώ ατιμία και όνειδος» (Παροιμ.18,3). Όταν ο ασεβής, μετά από αλλεπάλληλες πτώσεις στην αμαρτία, φθάσει σε βάθος κακών, πωρώνεται πλέον και περιφρονεί τα πάντα. Επακολουθεί δε σ’ αυτόν ντροπή και καταισχύνη. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το παρά πάνω χωρίο παρατηρεί: «Η ψυχή ώσπερ ύς (όπως ο χοίρος), εγκυλιομένη βορβόρω ήδεται, (που αισθάνεται ευχαρίστηση, να κυλιέται στον βούρκο), ούτω και αυτή υπό της κακής συνηθείας καταχωσθείσα, ουδέ αίσθησιν λαμβάνει της δυσωδίας των αμαρτημάτων» (ούτε καν αισθάνεται την δυσωδία των αμαρτημάτων της).Όταν ο άνθρωπος αρχίζει, να κατρακυλάει στο βόθρο της αιρέσεως του Οικουμενισμού και του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, και προσθέτει την μία πτώση μετά την άλλη, χωρίς να μετανοεί, τότε φθάνει σε βάθος κακών, δεν αισθάνεται το πνευματικό του κατάντημα, διότι  πωρώνεται η συνείδησή του. Στην κατάσταση αυτή καταφρονεί τα πάντα, δεν δέχεται νουθεσίες, επιμένει στην αίρεση, είναι πρακτικά αθεράπευτος. Όταν μάλιστα συμβαίνει να κατέχει και πανεπιστημιακούς τίτλους, που τον φουσκώνουν με έπαρση και τρέφουν μέσα του την αυτοπεποίθηση στις γνώσεις του, τότε πραγματικά είναι των αδυνάτων αδύνατον η μετάνοια των ανθρώπων αυτών. Μπορούμε άραγε να έχουμε ελπίδες μετανοίας για τους καθηγητές μας, οι οποίοι λησμονούν, ως αποδεικνύεται, τον λόγον του Σωτήρος μας «μηδέ κληθήτε καθηγηταί, είς γαρ υμών εστιν ο καθηγητής ο Χριστός» (Ματθ.23,10), ώστε να μαθητεύσουν διά της προσωπικής μετοχής και εμπειρίας εις Αυτόν;
Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Το κίνημα των Κολλυβάδων και η προσφορά του


Το κίνημα των Κολλυβάδων και η προσφορά του

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας και του Γένους Μακάριος Νοταράς, Νικόδημος Αγιορείτης και Αθανάσιος Πάριος, που έζησαν και έδρασαν τον 18ον αιώνα και στις αρχές του 19ου, αποτελούν μία νέα τριάδα μεγίστων φωστήρων, όπως οι παλαιοί Τρεις Ιεράρχαι, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών και λαμβανομένων υπ' όψιν των ιστορικών συγκυριών στις οποίες έζησαν με τις διαφορές και τις ομοιότητες. Σ' αυτούς προστίθεται και ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, πρωτουργός χρονικά του κινήματος, όχι όμως με την προσφορά και δραστηριότητα που οι τρεις άλλοι επέδειξαν στη συνέχεια, η οποία άλλωστε ήταν και η αιτία να συγκαταριθμηθούν στη χορεία των αγίων. Ονομάσθηκαν ειρωνικά Κολλυβάδες από τους αντιπάλους τους στο Άγιο Όρος, εξ αιτίας του ότι αντέδρασαν στην αντιπαραδοσιακή μεταφορά της τελέσεως των μνημοσυνών από το Σάββατο στην Κυριακή, γιατί ορθά και δίκαια εξετίμησαν ότι προσβάλλεται έτσι ο αναστάσιμος και πανηγυρικός χαρακτήρ της ημέρας.


Αυτό βέβαια ήταν εντελώς μικρή λεπτομέρεια μέσα στο όλο ανακαινιστικό και φωτιστικό τους έργο- απλώς τονίσθηκε και διογκώθηκε εσκεμμένα, ώστε όχι μόνο να αποκρύβει η άλλη τους προσφορά, αλλά και να συκοφαντηθούν οι ίδιοι, γιατί ασχολούνται με πράγματα μικρά και ασήμαντα, όπως είναι δήθεν τα μνημόσυνα και τα κόλλυβα. Υπάρχουν μέχρι των ημερών μας ερευνηταί, οι οποίοι σμικρύνουν το έργο και την προσφορά τους, βλέποντάς το μέσα από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα της έριδος γύρω από τα μνημόσυνα. Ευτυχώς που τις τελευταίες δεκαετίες, κατά τις οποίες άρχισε η ελληνική ιστορική και θεολογική έρευνα να απελευθερώνεται σιγά-σιγά από τα δεσμά, τις εξαρτήσεις και τις επιρροές των Δυτικών, αποκαταστάθηκε η εικόνα της προσφοράς τους ως μιας ευρύτερης φιλοκαλικής αναγέννησης, που σημειώθηκε τον 18ο αιώνα. Η αναγέννηση αυτή είχε αποφασιστικές επιδράσεις στην τόνωση και ενίσχυση της παιδείας των υποδούλων ορθοδόξων λαών και στην διατήρηση της αυτοσυνειδησίας των, όχι μόνον απέναντι των Οθωμανών κατακτητών, αλλά και απέναντι των δυτικών μισσιοναρίων που όργωναν τις ορθόδοξες χώρες, ασκώντας προσηλυτισμό με αθέμιτα μέσα, προ παντός όμως εκμεταλλευόμενοι την αμάθεια, την δουλεία και την φτώχεια των ορθοδόξων πιστών.
Ο κίνδυνος του εξισλαμισμού και του εκλατινισμού ήταν εξ ίσου μεγάλος, μεγαλύτερος μάλιστα ο δεύτερος, λόγω της ομοιότητος στη θρησκεία και του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου των Δυτικών, που διευκόλυναν την αφομοίωση, ενώ ως προς το αλλόθρησκο Ισλάμ η αίσθηση της διαφοράς και της υπεροχής δημιουργούσε κάποιους φραγμούς και επιφυλάξεις. Έχει καταντήσει κλασική η ρήση του άλλου επίσης μεγάλου διδασκάλου και αγίου της ιδίας εποχής, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, με την οποία εξηγεί γιατί επέτρεψε ο Θεός να σκλαβωθούμε στους Τούρκους και όχι στους Φράγκους, «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν και το είχαν Χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερον το εσήκωσεν ο Θεός από τους Χριστιανούς και έφερε τον Τούρκον και του το έδωσε διά ιδικόν μας καλόν, και το έχει ο Τούρκος 320 χρόνους (1453+320=1773). Και διατί έφερεν ο Θεός τον Τούρκον και δεν έφερεν άλλο γένος; Διά ιδικόν μας συμφέρον διότι τα άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστιν, ο δε Τούρκος άσπρα άμα του δώσης, κάμνεις ό,τι θέλεις».
Για να αποφευχθούν πάντως οι εξισλαμισμοί και οι εκλατινισμοί και να μη γίνουν ποτάμι από μικροί χείμμαροι και αφανίσουν το Γένος στην πορεία τους, χρειαζόταν ο φραγμός και οι ρίζες της παιδείας, μετά μάλιστα από το βαθύ σκοτάδι της απαιδευσίας και της αμάθειας των προηγουμένων αιώνων. Ό,τι έκανε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός με τις περιοδείες του και την ίδρυση σχολείων σε λαϊκό επίπεδο, έκαναν σε υψηλότερη βαθμίδα οι Κολλυβάδες Άγιοι εκδίδοντας και ερμηνεύοντας κείμενα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, βίους και ακολουθίες αγίων, ύμνους της Εκκλησίας, ακόμη και σχολικά εγχειρίδια Γραμματικής, Ρητορικής, Φιλοσοφίας και μάλιστα θύραθεν συγγραφέων, αρχαίων Ελλήνων και Δυτικών. Αυτό που προείχε ήταν να φωτισθεί το Γένος και να σταθεί στην πίστη και στις παραδόσεις των Πατέρων, να διασωθεί ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός. Έπρεπε στα σχολεία που άρχισαν να πυκνώνουν, στους δασκάλους, στους μοναχούς, στους κληρικούς να εξασφαλισθεί η δυνατότης να κατανοούν τα ελληνικά κείμενα με τη σχολική παιδεία, αλλά και να τους προσφερθούν τέτοια κείμενα με εκδόσεις, γιατί τα χειρόγραφα εσπάνιζαν, κρυμμένα σε μοναστηριακές βιβλιοθήκες ή συλημένα από επιτηδείους ξένους περιηγητάς.
Μπορεί μάλιστα κανείς να εντοπίσει μέσα στην εντυπωσιακή πράγματι εκπαιδευτική και συγγραφική δραστηριότητά τους και ειδική τάση και δράση απέναντι στον κίνδυνο των εξισλαμισμών και των εκλατινισμών. Είναι γνωστόν ότι πολλοί από τους Νεομάρτυρες είχαν ως «αλείπτας», ως προπονητάς θα ελέγαμε, οι οποίοι ψυχολογικά τους ετόνωναν και τους εστήριζαν στο δρόμο του μαρτυρίου, Κολλυβάδες αγίους, όπως τον Άγιο Μακάριο και τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη. Και είναι βέβαιο πως όσα με παρρησία λέγουν πολλοί Νεομάρτυρες στις απολογίες τους απέναντι των Τούρκων δικαστών, προβάλλοντας την υπεροχή της Χριστιανικής πίστεως απέναντι στην θρησκεία του Μωάμεθ, την οποία υποτιμούν και απορρίπτουν, απηχούν τη διδασκαλία των Κολλυβάδων Αγίων. Πολλούς από τους διαλόγους αυτούς των Νεομαρτύρων με τους Τούρκους δικαστάς, που θυμίζουν τα αρχαία μαρτυρολόγια, διέσωσε ο άγιος Νικόδημος στο «Νέο Μαρτυρολόγιο». Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να ερμηνευθούν και τα ειδικά αντιλατινικά έργα του Αγίου Αθανασίου Πάριου «Αντίπαπας», «Ουρανού κρίσις», «Ο Παλαμάς εκείνος», και όσα άλλα σε ειδικά ή μη έργα γράφουν για τις εκτροπές και τις πλάνες των Λατίνων όλοι τους.
Η προσφορά βέβαια των Κολλυβάδων στο χώρο της παιδείας και του πολιτισμού δεν περιορίζεται μόνο στην ενίσχυση της αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων απέναντι στον διπλό κίνδυνο των επιρροών και αφομοιώσεων από Ανατολή και Δύση, που είναι και αυτή πολύ μεγάλη. Έχει και μία άλλη, εξ ίσου ευρεία διάσταση, στον χώρο της οποίας φάνηκε ότι δεν είχαν τότε τόσο μεγάλη επιτυχία, όχι γιατί η διδασκαλία τους δεν είχε απήχηση, αλλά διότι δυστυχώς ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία που εδημιούργησαν ένα οικουμενικό κράτος με οικουμενική ακτινοβολία, την Ρωμιοσύνη του Βυζαντίου, που άντεχε και κρατούσε όρθια την ψυχή και το πνεύμα του και κάτω από τη σκληρή δουλεία των κατακτητών, μετά το 1821 δέχθηκαν σοβαρά πλήγματα.
Το νέο κράτος αποκόπηκε βίαια από την ελληνορθόδοξη παράδοση, εγκατέλειψε την παραδοσιακή ελληνοχριστιανική παιδεία και εστράφη καθοδηγούμενο και κηδεμονευόμενο από τη Δύση εναντίον της Βυζαντινής του κληρονομιάς, των Αγίων και των Πατέρων, των ιερών και όσιων του Γένους.
 Είναι γνωστόν ότι οι Κολλυβάδες Άγιοι ήλθαν σε σύγκρουση, ιδιαίτερα ο Άγιος Αθανάσιος Πάριος, με τους ευρωπαϊστάς και ευρωπαΐζοντας εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, οι οποίοι υιοθέτησαν τις ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως, ακόμη και την αθεΐα του Βολταίρου, και προσπάθησαν να στρέψουν την πορεία του νεοελληνικού πολιτισμού προς την κλασική αρχαιότητα, εκθειάζοντας και προβάλλοντας την θύραθεν, την κοσμική σοφία και γνώση και υποτιμώντας ή αγνοώντας την θεία σοφία.
Ο ορθός λόγος, η επιστήμη, η γνώση, η ελευθερία ήσαν οι νέες θεότητες του κηρύγματος του Διαφωτισμού. Ή βυζαντινή σύνθεση, όπου κατορθώθηκε η διάσωση και η ενίσχυση των υγιών στοιχείων του ελληνικού πνεύματος στην υπηρεσία του θείου κηρύγματος της αγάπης, της ταπεινώσεως, της καταλλαγής που απέρρεαν από το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Σταυρού, εγκαταλείφθηκε και υποτιμήθηκε. Ήταν ουσιαστικώς ένας νέος διωγμός εναντίον της Εκκλησίας υπό άλλη μορφή, που συγγενεύει πολύ με την απόπειρα του Ιουλιανού του Παραβάτου τον 4ο αιώνα να αναβιώσει τον ακραιφνή Ελληνισμό εναντίον του Χριστιανισμού και του Βαρλαάμ του Καλαβρού τον 14ο αιώνα να περάσει, μέσα στο ορθόδοξο Βυζάντιο, τον σχολαστικισμό και ορθολογισμό της Δυτικής Αναγέννησης, απορρίπτοντας την δοκιμασμένη μέθοδο φωτισμού και τελειώσεως των Πατέρων της Ανατολής, που έδιναν τα πρωτεία στη θεία σοφία χωρίς να απορρίπτουν την κοσμική, την ανθρώπινη.
Οι Τρεις Ιεράρχαι του 4ου αιώνος, ο Μ. Βασίλειος, ο Γρηγόριος θεολόγος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος, με την έξοχη ελληνική παιδεία τους, όπως και ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς τον 14ο αιώνα, δεν επέτρεψαν την οπισθοδρόμηση προς ένα νοσηρό κλασικισμό που τοποθετεί το κτιστό πάνω από το άκτιστο, την ανθρώπινη σοφία πάνω από την θεϊκή σοφία, τα άθεα γράμματα πάνω από τα θεωτικά, όπως έλεγε ο όσιος μοναχός Χριστόφορος Παπουλάκος, βλέποντας την εσφαλμένη πορεία που ακολούθησαν μετά το 1821 οι δυτικοτραφείς λόγιοι και κληρικοί υιοθετώντας πλήρως τις θέσεις των Ευρωπαίων Διαφωτιστών.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι αγωνισταί του 1821, ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαφλέσσας και άλλοι, γαλουχημένοι με το πνεύμα της παραδόσεως των Κολλυβάδων, βρέθηκαν προδομένοι και στο σημείο αυτό. Αγωνίσθηκαν για να απελευθερώσουν σωματικά τους Έλληνες από τους Τούρκους, και είδαν την Ελλάδα να υποδουλώνεται πνευματικά, να παραδίδει την ψυχή, το πνεύμα της στους Ευρωπαίους. Ο εκλατινισμός επανήλθε με τη μορφή του εξευρωπαϊσμού και του εκδυτικισμού. Η Δύση που δεν μπόρεσε ούτε στο ελεύθερο Βυζάντιο με τον Βαρλαάμ Καλαβρό να «διαφωτίσει», δηλαδή να σκοτίσει τους Έλληνες, γιατί αντέδρασε ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς με το κίνημα του Ησυχασμού, ούτε στην Τουρκοκρα¬τία, λόγω του νέου φιλοκαλικού - ησυχαστικού κινήματος των Κολλυβάδων, επεχείρησε να πάρει τη ρεβάνς μετά το 1821 θέτοντας υπό πνευματική κηδεμονία το νεοελληνικό κράτος, την παιδεία και τον πολιτισμό του. Φαίνεται όμως ότι και πάλι βγαίνει νικημένη. Οι δυσφημισμένοι ακόμη και κατά το όνομα Κολλυβάδες επηρεάζουν τώρα βαθύτατα την ορθόδοξη πίστη και ζωή ως γνήσιοι συνεχιστές της πατερικής ησυχαστικής παραδόσεως. Το Άγιον Όρος που τους εξέθρεψε, όπως και τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, μπορεί να καυχάται για τους μεγάλους αυτούς διδασκάλους της Ορθοδοξίας και του Γένους.
1. Ό χαρακτηρισμός του κινήματος ως φιλοκαλικής αναγέννησης επεκράτησε μετά τη μελέτη του μητροπολίτου Μαυροβουνίου Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Η φιλοκαλική αναγέννησις του ΙΗ' και ΙΘ' αι. και οι πνευματικοί καρποί της, Αθήναι 1984. Δεν παραθέτουμε εδώ τη σχετική με το κίνημα των Κολλυβάδων βιβλιογραφία. Για τους δύο εξ αυτών έγιναν στις ημέρες μας επιστημονικά συνέδρια, ένα για τον Αθανάσιο Πάριο στην Πάρο, τον Σεπτέμβριο του 1998, και ένα για τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη στην Ιερά Μονή Αγίου Νικόδημου στη Γουμένισσα Κιλκίς, τον Σεπτέμβριο του 1999, με ενδιαφέρουσες εισηγήσεις και πλήρη βιβλιογραφική κάλυψη. Εντός του έτους θα κυκλοφορήσουν τα πρακτικά και των δύο συνεδρίων. Στον Άγιο Αθανάσιο Πάριο αναφέρονται επίσης οκτώ εισηγήσεις που έγιναν κατά το επιστημονικό συνέδριο που έγινε στην Πάρο το Σεπτέμβριο του 1996 για την Εκατονταπυλιανή. Τα πρακτικά έχουν εκδοθή από το Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Εκατονταπυλιανής Πάρου• Η 'Εκατονταπυλιανή και η Χριστιανική Πάρος. Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου (Πάρος 15-19 Σεπτεμβρίου 1996), Πάρος 1998. 
Θεοδρομία τεύχος 7- Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2000

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Και ο πατέρας, του σφαγέα των Ελλήνων Ιμπραήμ πασά, εκπαιδευτικό πρόγραμμα




Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
«Να δούμε ακόμα πού θα φτάσουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό που να μην τον πούμε ή να μη τον γράψουμε με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε ολότελα» Φώτης Κόντογλου
Ερωτώ: Θα μπορούσε να διοργανωθεί στη Δράμα ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, κατάλληλο για να το παρακολουθήσουν και μαθητές του Δημοτικού, με θέμα τον Δράμαλη πασά; Θυμίζω ότι ο Μαχμούτ πασάς, καταγόταν από την Δράμα, γι’ αυτό έμεινε κοινώς γνωστός ως Δράμαλης. «Διέπρεψε» ως σφαγέας Χριστιανών και στην Δράμα και στην Λάρισα, όπου είχε μετατεθεί, για να λάβει, τέλος, τον «μισθό» που του άξιζε, από το γιαταγάνι του Κολοκοτρώνη, στα Δερβενάκια.

Καυχώνται, λοιπόν, και επαίρονται οι Δραμινοί για την καταγωγή του θηρίου; θα επέτρεπαν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν εκπαιδευτική «δράση», η οποία θα εξυμνεί τον Δράμαλη; Ο κοινός νους λέει όχι. Αλλά πού να βρεις σήμερα κοινό νου, λογική, ιδίως στο υπουργείο Παιδείας και στο αμαρτωλό Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, το οποίο πρέπει να καταργηθεί!
Θα ανεχόταν οι κάτοικοι των Ιωαννίνων, να συμβεί κάτι παρόμοιο με την αιμοσταγή τύραννο Αλή πάσα; (Τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, κάποια σκύβαλα της νεοταξικής ιστοριογραφίας, προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως «Βοναπάρτη της Ηπείρου»).
Το ίδιο ισχύει και για τον γενοκτόνο μας Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο ψευδώς τον παρουσιάζουν ως καταγόμενο από την Θεσσαλονίκη. (Αν και με τον νυν ανεκδιήγητο δήμαρχό της όλα τα περιμένει κανείς).
Και όμως βρέθηκε πόλη της Ελλάδας, η οποία τιμά «ευκλεές» τέκνο της, σφαγέα και εξολοθρευτή του Γένους μας. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τους κατοίκους ή την δημοτική αρχή της πόλης, αλλά εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας.
Εξηγώ. Στην Καβάλα, κατοικοεδρεύει το Ινστιτούτο Μωχάμετ Αλι, επονομαζόμενο «IMARET», το οποίο στοχεύει στην «Έρευνα της Ανατολικής Παράδοσης». ( Τι θα πει ανατολική παράδοση;).  Το εν λόγω Ινστιτούτο εκπόνησε εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Στα ίχνη του Μωχάμετ Αλι» και πέτυχε την έγκριση του υπουργείου, όπερ σημαίνει ότι σχεδόν υποχρεώνονται να το παρακολουθήσουν και παιδιά του δημοτικού σχολείου.
Και αυτό συνέβη, παραμονές της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου. Το τι περιλαμβάνει η παρακολούθηση από μαθητές και δασκάλους της εν λόγω δράσης θα το δούμε παρακάτω. Ας «βαδίσουμε» όμως, παρενθετικά, στα «ίχνη του Μωχάμετ Άλι», να δούμε ποιον τιμά η ελληνική εκπαίδευση.
Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1769, από οικογένεια Τουρκαλβανών. Κατόρθωσε, με τις πολεμικές του ικανότητες, να αναγνωρισθεί το 1805 «Σελίμ πασάς» (τοπάρχης) της Αιγύπτου. Κατά την Επανάσταση το ’21, ανταποκρίθηκε στην έκκληση του σουλτάνου Μαχμούτ, να τον βοηθήσει στην κατάπνιξη της εξέγερσης των Ελλήνων. Γράφει ο Σπ. Τρικούπης στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»: «Ελέγετο δε και επιστεύετο ότι συνωμολογήθη να κρατήση, ο σατράπης ούτος, υπό την εξουσία του όσους εν αποστασία τόπους υποτάξη και του μεν κατοίκους χριστιανούς ν’ απαγάγη αιχμαλώτους εις Αίγυπτον ή αλλού, αυτούς δε τους τόπους να κατοικίση υπό Αιγυπτίων και άλλων Μωαμεθανών». (τομ. Γ’, εκδ. «Γιοβάνης», σελ. 127). Έτσι την 7η Ιουλίου του 1824 αναθέτει στον γιο του Ιμπραήμ, την υλοποίηση του σατανικού σχεδίου: να απαγάγει, όσους Έλληνες γλιτώσουν την σφαγή, από την Ελλάδα και να την «κατοικίση» υπό Μωαμεθανών. Σχέδιο που τότε απέτυχε, γιατί σε τούτο τον τόπο ζούσαν Κολοκοτρωναίοι και Καραϊσκάκηδες, ενώ τώρα επιτυγχάνεται, γιατί μας κυβερνούν κυρά-Τασίες και λοιποί Νενέκοι, Γραικύλοι προσκυνημένοι. Ας το χωνέψουμε μ’ αυτά που γίνονται με τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες ακυρώνεται η Επανάσταση του ’21. Τα εγκλήματα των δυτικών συμμοριών τύπου Μπους, Κάμερον και Σαρκοζί σε Ιράκ και Λιβύη και Συρία, τα πληρώνει η πατρίδα μας, η οποία και εν μέσω φρικτής κρίσης διατηρεί την ανθρωπιά της. Όμως, όπως δηλώνει η κυρία Τασία, θα τους «κατοικίση» τους μουσουλμάνους σ’ όλη την Ελλάδα, για να απλωθεί ο τρόμος σ’ όλη την Επικράτεια και όσοι το αρνούνται αυτό είναι-δεν βρίσκω άλλη πιο ανώδυνη λέξη- ηλίθιοι.
(Και... βγάλτε το σκασμό όλοι σας γιατί είστε ρατσιστές, χρυσαυγίτες και θα κατηγορηθείτε για Ισλαμοφοβία!!
«Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες/
γιατί το τζάκισες το χέρι σου/
το τζάκισες για να χορεύουν σέικ
τα… κουκουλόπαιδα», για να παραλλάξουμε τον ποιητή.
Καημένη πατρίδα... θρηνώ και οδύρομαι για την κατάντια σου...). 
Αυτές τις διαταγές είχε το αιμοσταγές κτήνος, ο Μπραΐμης, από τον πατέρα του. Και ποιός ήταν ο Ιμπραήμ; «Ήταν ο Μπραΐμης μεθυσμένος πίνει ρούμι και κρασί μποτίλιες. Μπεκρής πολύ και παραλυμένος εις γυναίκες και παιδιά», γράφει ο Μακρυγιάννης. («Απομνημονεύματα», εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 396).
Παλαιότερα στο Μοριά, όταν ήθελαν να περιγράψουν εμφατικώς κάποια θεομηνία, έλεγαν: «Μπραΐμης πέρασε!» Χιλιάδες γυναίκες και παιδιά, μαγάρισε ο διεστραμμένος και τα έστελνε στα χαρέμια του πατέρα του.
Όταν ο Καποδίστριας αργότερα θέλησε να ελευθερώσει κάποιες Ελληνίδες, πληρώνοντας για την εξαγορά τους, αυτές αρνήθηκαν. Η ντροπή δεν τις άφηνε... Αυτούς, λοιπόν, τους κτηνανθρώπους αποφάσισε να τιμήσει το υπουργείο εθνοκτόνου παιδαγωγίας, και βρέθηκαν, δυστυχώς, σχολεία και δάσκαλοι, στην Καβάλα, που έσπευσαν, παραμονές της εθνεγερσίας να οδηγήσουν Έλληνες μαθητές στο μουσείο του Μωχάμετ Άλι. Διαβάζω από την επιστολή διαμαρτυρίας γονέων και εκπαιδευτικών του νομού Καβάλας.
«Εκεί τους υποδέχτηκε η ορισμένη εμψυχώτρια του προγράμματος μία ελληνίδα δασκάλα, η οποία ντύθηκε με ισλαμική στολή και μάλιστα ζήτησε να απευθύνονται σε αυτήν οι δάσκαλοι και οι μαθητές όχι με το ελληνικό-χριστιανικό όνομά της, αλλά με το τουρκικό-μουσουλμανικό όνομα ΝΑΣΙΦ και ανάμεσα στις ερωτήσεις που υπήρχαν προτυπωμένες και τις οποίες υπέβαλαν τα παιδιά, στις 18 Μαρτίου 2015, στον νεκρό εδώ και δύο αιώνες ΜΩΧΑΜΕΤ ΑΛΙ ήταν και η εξής 8η ερώτηση: “Δεν σε κορόιδευαν που είχες σκούρο δέρμα, δεν σε μισούσαν που ήσουν ΤΟΥΡΚΟΣ”; Αυτές οι ερωτήσεις έγιναν στα πλαίσια  ενός θεατρικού δρώμενου που αφορούσε ένα ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ προς τον Μωχάμετ Άλι.
Εν συνεχεία έγινε περιήγηση στο Μουσείο του Μωχάμετ Άλι, που είναι η παλιά οικία του στην Καβάλα, επισκέφτηκαν στους χώρους ενδιαίτησης ανδρών και γυναικών (σαλαμλίκ-ανδρώνας και χαρεμλίκ-γυναικωνίτης) και το δωμάτιο του χαρεμιού όπου ξάπλωναν όλες οι παλλακίδες, τα ιδιαίτερα δωμάτια του πασά και το δωμάτιο της ευνοούμενης του παλλακίδας».
Βεβαίως, για να εξοικειωθούν τα παιδιά με την τύχη που τους περιμένει. Είμαι περίεργος να μάθω, τι έλεγε η ΝΑΣΙΦ-δασκάλα στα κοριτσάκια-μαθήτριες για την «διαθεματική δράση» του χαρεμιού;
Στην δε μεθοδολογία του προγράμματος, διαβάζουμε μεταξύ άλλων νεοταξικών αερολογιών περί «βιωματικής εμπειρίας και τεχνικών αναστοχασμού, σημειολογιών και διακειμενικών αναφορών» τα κάτωθι: «Θέλοντας να πάμε ένα βήμα πιο πέρα από τον αναμενόμενο σκοπό του προγράμματος, την ανάδειξη, δηλαδή, του προσώπου, του έργου και της εποχής του Μωχάμετ Άλι, επιδιώξαμε η προσωπικότητά του να λειτουργήσει ως ερέθισμα, μέσω του οποίου οι μαθητές-τριες καλούνται να αναμετρηθούν με τα δικά τους όρια, την δική τους επιθυμία για γνώση, περιπέτεια, ζωή... και να αναδειχθούν καθολικά και πανανθρώπινα νοήματα». Μάλιστα. Πρότυπο, λοιπόν, για τα παιδιά, τους μαθητές μας ο Μωχάμετ Άλι, ο πατέρας του παραλυμένου παιδεραστή Ιμπραήμ, που του έστελνε μικρά παιδιά από το Μοριά και το Μεσολόγγι για να ικανοποιήσει τις διαστροφές του.
«Επήγε ο Ιμπραΐμης εις το Χελμό και τουφέκι δεν απάντησε πουθενά, και εσκλάβωσε περίπου δύο χιλιάδες γυναίκες και παιδιά...», λέει ο Κολοκοτρώνης στη «Διήγησιν Συμβάντων». (εκδ. ΙΔΕΒ, σελ. 207). Για το υπουργείο και τα ποικιλώνυμα Ινστιτούτα  γνωρίζουμε από πού παίρνουν γραμμή. Η Στοά προωθεί τα πειθήνια ενεργούμενά της σε καίριες θέσεις. Όμως, οι σύλλογοι διδασκόντων, οι δάσκαλοι συνάδελφοί μου, γιατί μπλέκονται, σε τέτοιες παγίδες; Ντροπή να ντροπιαζόμαστε. Ψυχή και Χριστό θέλουν οι μαθητές μας και όχι τα σκύβαλα που ρίχνουν στα σχολεία οι μαυραγορίτες του πνεύματος.
Τζαμιά στην Αθήνα, τμήματα Ισλαμικών Σπουδών στην Θεολογική Θεσσαλονίκης, «προσκυνήματα» στο σπίτι του Μωχάμετ Άλι στην Καβάλα, μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες σ’ όλη την Ελλάδα... ας ετοιμαστούμε για την νέα Τουρκοκρατία.

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Οι Κρυπτοχριστιανοί του πόνου


Συγκλονιστική Τουρκική ταινία με ελληνικούς υποτίτλους που αποκαλύπτει για πρώτη φορά στην Τουρκική γλώσσα το δράμα και την πίστη των Κρυπτοχριστιανών του Πόντου σπάζοντας τη σιωπή αιώνων.
Πρόκειται για μία ταινία του 2010 με τίτλο «Ρώτα την καρδιά σου» (Yuregine Sor) που πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού για την Τουρκία: τους κρυπτοχριστιανούς και πιο συγκεκριμένα αυτούς του Πόντου!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Πώς η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο!



Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
«...Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί και έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα...» Νικηφόρος Βρεττάκος
«Ο αγρός των λέξεων»
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1959 ο αείμνηστος καθηγητής και πρωθυπουργός Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον έναν λόγο, που έμεινε μνημειώδης. Αιτία ήταν η γλώσσα, που χρησιμοποίησε. Ήταν τα αγγλικά, όμως σχεδόν όλες οι ορολογίες, που περιείχε η εισήγησή του ήταν λέξεις ελληνικές. Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου, που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής. (Οι μόνες αμιγείς αγγλικές λέξεις ήταν λίγοι σύνδεσμοι, άρθρα και προθέσεις). Ο Ξενοφών Ζολώτας κατείχε τότε την θέση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Οι μεγάλες εφημερίδες «Νιου Γιορκ Τάιμς» και «Ουάσιγκτον Ποστ» δημοσίευσαν την επομένη τον λόγο στην πρώτη σελίδα.

Η εντύπωση, που προκάλεσε, ήταν τεράστια. Ο ευφυέστατος καθηγητής «δίδαξε» στον κόσμο ότι η ελληνική γλώσσα είναι η «μήτρα» των συγχρόνων μεγάλων, κυρίως λατινογενών, γλωσσών και αστείρευτη πηγή δανεισμού και γονιμοποίησή τους. (Στις 2 Οκτωβρίου του ίδιου έτους εκφώνησε και δεύτερο λόγο με τον ίδιο τρόπο).
Παραθέτουμε το κείμενο-πρωτότυπο και μετάφραση. Και μόνο η παράθεση αυτού του σπουδαίου λόγου αρκεί για να αιτιολογήσει τον τίτλο του παρόντος κειμένου.
«Kyrie
I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesarus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of the axions methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed.
Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melanchol, this phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the engenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia».
Μετάφραση, αν και με λίγη προσοχή ο αναγνώστης μπορεί να κατανοήσει το κείμενο.
«Κύριοι, ευλογώ τους άρχοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την Οικουμενική Τράπεζα για την ορθοδοξία των αξιωμάτων μεθόδων και πολιτικών, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα επεισόδιο κακοφωνίας της Τράπεζας με την Ελλάδα.
Με ενθουσιασμό διαλεγόμαστε και συναγωνιζόμαστε στις συνόδους των διδύμων οργανισμών των οποίων τις πολύμορφες οικονομικές ιδέες και τα δόγματα αναλύουμε και συνθέτουμε. Τα κρίσιμα προβλήματα όπως ο νομισματικός πληθωρισμός, παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Τα κρίσιμα προβλήματα όπως ο νομισματικός πληθωρισμός παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Αλλά η θέση μου είναι ότι έχουμε τον δυναμισμό να προγραμματίσουμε θεραπευτικές πρακτικές σαν μέτρο προφύλαξης από το χάος και την καταστροφή. Παράλληλα, μία παγκοσμίως ανυπόκριτη οικονομική συνεργασία και αρμονία σ’ ένα δημοκρατικό κλίμα είναι βασική. Απολογούμαι γιά τον εκκεντρικό μου μονόλογο. Εκφράζω με έμφαση την ευχαριστία μου σε εσένα κύριε στο ευγενικό και γενναιόδωρο αμερικανικό έθνος και στους οργανισμούς και πρωταγωνιστές της Αμφικτyονίας και του γαστρονομικού Συμποσίου».
Μπορεί σήμερα να μας τσαλαπατεί η διεθνής κοινή γνώμη, καταπίνοντας αβασάνιστα τις ύβρεις και τους χλευασμούς των πλανητικών ΜΜΕ, όμως δεν παύει η γλώσσα μας να είναι το Διεθνές Δανειοληπτικό Ταμείο λέξεων. Κάθε καινούργια εφεύρεση ή ανακάλυψη των επιστημών, όταν έρχονται τα «βαφτίσια» της, η ονοματοδοσία της, στην ελληνική γλώσσα προστρέχουν οι πάντες (τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλέφωνο).
Σχεδόν όλες οι επιστήμες χρησιμοποιούν παγκοσμίως ελληνικούς όρους. Μία απλή περιδιάβαση πείθει:
Επιστήμη        Αγγλικά          Γαλλικά          Γερμανικά
Άλγεβρα         algebra           algebre           algebra
Αρχαιολογία  archaelogy     archeologie    archaologie
Αστρονομία   astronomy     astronomie    astronomie
Βιολογία         biology           biologie          biologie
Γεωγραφία    geography     geographie    geographie
Γεωλογία       geology          geologie         geologie
Γεωμετρία     geometry       geometrie      geometrie
Ιστορία           history            histoire           geschichte
Μαθηματικά mathematic    mathematigue           mathematic
Πολλοί μιλούν γιά πάνω από 70.000 λέξεις στις δυτικές γλώσσες, οι οποίες έχουν ελληνικές ρίζες.
Πιό ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία ξένων λέξεων, συχνόχρηστων, που δεν υποψιαζόμαστε την ελληνική καταγωγή, πολλές από τις οποίες τις εισάγουμε ως αντιδάνεια. (Η επιστροφή μιάς λέξης ως δανείου στην γλώσσα από την οποία ξεκίνησε χαρακτηρίζεται ως αντιδάνειο, ως επιστροφή δανείου).
Παράδειγμα το ομηρικό ρήμα «κορέω» που σημαίνει σκουπίζω, φροντίζω-απ’ εδώ ο νεωκόρος. Αυτό το ρήμα γέννησε δεκάδες λέξεις στις δυτικές γλώσσες, μέσω των Λατίνων που το αντέγραψαν (δανείστηκαν) και το πρόφεραν «curo» με την ίδια έννοια: φροντίζω, επιμελούμαι. Ενδεικτικά μόνον παραθέτω: cura ή θεραπεία, ή φροντίδα για το σώμα μας.
Cure ο εφημέριος, ο φροντίζων το ποίμνιόν του.
Curiosite η περιέργεια, το ενδιαφέρον για κάτι.
Kurator στα γερμανικά, ο επίτροπος.
Ενδιαφέροντα αντιδάνεια παραθέτει και ο καθ. Γ.Μπαμπινιώτης σε παλαιό του άρθρο, τα οποία αποκαλύπτουν την επίδραση της γλώσσας στον παγκόσμιο λόγο.
Από την ποινή προήλθε το πέναλτυ, από την πλατεία η πιάτσα, από την πλαγιά η πλάζ. Λέξεις που τις νομίζουμε ξένες προέρχονται από την ελληνική.
Ο καναπές από το κωνώπιον (κώνωψ). Το κορδόνι από τη χορδή, η μαρμελάδα από το μελίμηλο, το μπαρούτι από το πυρίτις, η μπόρα από το βορράς, η μπουτίκ από την αποθήκη, το ταξί από το ταξίμετρο, το σενάριο από τη σκηνή, η πόζα από το παύσις, το κανόνι από την κάννη.
Αλλά και απλές ξένες λέξεις, «καθημερινές». Ο γενέθλιος χώρος τους είναι η γλώσσας μας.
Το paper, το χαρτί από το πάπυρος.
Το night, από την νύχτα. Το αγγλικό church, η εκκλησία από το κυριακόν (ο οίκος του Κυρίου, στο Άγιον Όρος ακόμη λέγεται).
Το super από το υπέρ (το «s» είναι η δασεία, όπως και το sub από το υπό).
Η αντωνυμία «με» έγινε «me», το sketch από το σχέδιο, το all από το όλα, το turbo από την τύρβη (ταραχή, περιδίνηση). Τι να πούμε και για την «crisis», που μας βασανίζει και την βιώνουμε φρικωδώς. Παρόμοιες φωνολογικές τροποποιήσεις έχουν υποστεί και τα αρχαία ελληνικά τοπωνύμια, «...ένθα ήσαν ελληνίδες πόλεις».
Το Μοναστήριον έγινε Μοντρέιγ, η Νίκαια Nis, Μόνοικος Μονακό, Ελέα Βέλια, Πάνορμος Παλέρμο, Υδρούς Οτράντο, Αιγιαλός Γιάλτα, η Νεάπολη Νάπολι και πολλά άλλα.
Ακόμη και λέξεις που τις θεωρούμε τουρκικές δεν είναι παρά κακόηχη μεταποίηση ελληνικών ονομάτων:
Το φλιτζάνι από το φιαλίδιον, το τσιμπούσι από το συμπόσιον, το μπούζι από το πάγος, το μποντρούμι από το ιπποδρόμιον, το χαλί από το χήλινον=πλεκτό. Και ο Ομέρ είναι ο Όμηρος τον οποίον τελευταία οι Τούρκοι, εξευτελιζόμενοι διεθνώς, τον παρουσιάζουν ως τουρκικής καταγωγής.
Και ο δανεισμός σ’ όλες τις γλώσσες συνεχίζεται. Εμείς μπορεί να δανειζόμαστε, με ληστρικούς όρους, τα χρήματα των ισχυρών, όμως ως «αντίδωρος» τους προσφέρουμε την πολυτίμητη γλώσσα μας, το φως του πολιτισμού ακόμη πυρσεύει την Οικουμένη. Οι ξένοι ξέρουν και εκτιμούν, όμως εμείς την κατασπαράσσουμε.
Στο εξαιρετικό και κλασικό πιά βιβλίο του Σαράντου Καργάκου «Αλεξία, γλωσσικό δράμα με πολλές πράξεις» (εκδ. «Gutenberg») ο μεγάλος Νικηφόρος Βρεττάκος, που το προλογίζει (20 Ιουλίου 1991), σημειώνει: «Σε πρόσφατο άρθρο του οι «Εκόνομιστ» έγραψαν πως μοναδικός σύνδεσμος των σύγχρονων Ελλήνων με το παρελθόν τους είναι η γλώσσα. Δεν έχουμε δηλαδή ηθικές αξίες που να μας συνδέουν μαζί του. Η γλώσσα μας, που άρχισε να κατεδαφίζεται κι αυτή, για να μείνουμε ξεκρέμαστοι στον αέρα χωρίς άλλη ρίζα είναι ταυτόσημη με την έννοια του εθνικού ηρωισμού. Οι διαδοχικοί βαρβαρισμοί μέσα από τους οποίους πέρασε, δεν κατόρθωσαν να την νικήσουν, να την φθείρουν να αναστείλουν την ιστορική της εξέλιξη. Η γλώσσα, που μας συνένωνε, υπήρξε στην ουσία το έθνος μας.
Η ηθική κρίση που διαβρώνει όλους τους κοινωνικούς τομείς, χωρίς καμμιά εξαίρεση άρχισε να διαβρώνει και το τελευταίο αυτό εθνικό μας γνώρισμα».
Αν ρίξεις μία ματιά στα σχολικά βιβλία, που υποτίθεται καλούμαστε να διδάξουμε την «παγκόσμια» γλώσσα μας, αντικρίζεις, όχι διάβρωση, αλλά ξεπούλημα της γλώσσας μας, της «πατρώας ευδοξίας».
Γράφτηκε σε εφ. το εξής κείμενο: «Το πακέτο αυτό θα το εμπλετάρουμε αφού σκανάρουμε όλες τις δισκέτες για βάιρους και κοπιάρουμε τα εγκζέ φάιλς στο ντράιβ σι», όπερ σημαίνει: «Το πακέτο αυτό του λογισμικού θα υλοποιηθεί αφού ελέγξουμε όλες τις δισκέτες για τον ιό των υπολογιστών και αντιγράψουμε το εκτελέσιμο κώδικα στο σκληρό δίσκο».
(«Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας», εκδ. «Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο», σελ. 346).
Οι ξένες γλώσσες θα «κόβουν» και θα εισάγουν τα μυρίπνοα άνθη της γλώσσας μας, εμείς, αν δεν φτιάξουμε «Κρυφά Σχολειά» εκμάθησης της αρτιμελούς μορφής της γλώσσας, θα συνεννοούμαστε με βρυχηθμούς, χειρονομίες και με «γκρήκλις».
ΥΓ. Τώρα που είναι πλήθος τ΄άσχημα και τα άδεια αφέντες, καλό είναι να γράφουμε και κάτι για να θυμόμαστε ότι έχουμε ακόμη δυνάμεις για πέταγμα. Απλώς είναι μπαζωμένες…

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Πάσχα είναι....

Πάσχα είναι ...

Πάσχα δεν είναι ευκαιρία , να σμίγουμε για το καλό ...

Είναι γιορτή που δεν τελειώνει , το αιώνιο , το αληθινό ...




Πάσχα δεν είναι οι λαμπάδες , που τις ξεχνάμε στην στιγμή ...

Είναι σκυμμένοι Γεροντάδες , με το ανέσπερο κερί ...




Πάσχα δεν είναι ο ουρανός που λάμπει , από φωτιές , βεγγαλικά ...

Είναι οι αγνές ψυχές που αστράφτουν , στου Χρυσοστόμου τα ρητά ...




Πάσχα δεν είναι ο οβελίας , που θα ψηθεί στην εξοχή ...

Είναι το Έαρ της Μαρίας , που Νικητής θ ΄αναστηθεί !!




Ω Κύριε , πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι ;

Από του πλανεμένου κόσμου τα αδάκρυστα τα... χρόνια πολλά ,

Στο λαμπρό Σου πανηγύρι ...

Εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό ;

Ω Κύριε πότε θα Σε νοιώσουμε ...πότε θα Σε ζήσουμε ;

Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ....



Ραδιοφωνικό σποτ για τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας .
με την φωνή του Νώντα Σκοπετέα ( Ραδ.εκπομπή :Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως)

Μια πικραμένη κραυγή άνυδρης ψυχής , για την ξεχασμένη από τους πολλούς μεγάλη και σωστική αλήθεια της πίστης μας ...
...Ω Κύριε πότε θα περάσεις τις ψυχές μας απέναντι απο του κόσμου τα αδάκρυστα τα χρόνια πολλά στο λαμπρό σου πανηγύρι εκεί που μόνο το Χριστός Ανέστη ακούγεται δίχως σταματημό ....

Στίχοι:Νώντας Σκοπετέας 
Μουσική : "Ναοί στο σχήμα του ουρανού" απο το Άξιον Εστί του Μίκη Θεοδωράκη 
Επεξεργασία εικόνας και μεταφορά στο διαδίκτυο : Παναγιώτης Γαλάνης( Ραδ. Εκπομπή :Υμνους Υφαίνειν Εργώδες εστί )

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΣΤΟ ΣΑΜΠΕΖΥ...;

Ο πατήρ Κων/νος δυστυχώς έπαθε εγκεφαλικό εν ώρα θείας λειτουργίας και από την περασμένη Κυριακή  είναι σε κώμα. 
Να εύχεσαι για την ψυχούλα του. 

Καλή Ανάσταση ! !  




Διαμαρτυρία μέ Ὀρθόδοξο τρόπο, γιά τά τεκταινόμενα περί ὁμοφυλοφιλίας στό Σαμπεζύ :
Ἡ μέθοδος τοῦ κουνουπιοῦ.

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας
τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,
πού ἔγινε στά πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων τῆς πρός Τίτον ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στό χωρίο Κεφάλαιο 1, στίχος 9, στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τήν Πέμπτη 5-3-2015.


[...]
Τώρα θά κάνω μιά παρατήρηση ἐδῶ -τό λέω ἀνθρωποπαθῶς- πού μέ σύγχισε πάρα πολύ σήμερα τό μεσημέρι, πού ἔχει σχέση μέ ὅλα αὐτά. Ἐγώ σήμερα τό μεσημέρι τό ἔμαθα καί ἔχει σχέση μέ τήν ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Καί θά τό πῶ ὄχι γιατί συγχίστηκα ἐγώ. Συγχίστηκα ὀρθοδόξως. Θά σᾶς τό πῶ γιά νά ἔχετε ἐγρήγορση σέ πολλά μεγάλα θέματα καί τό κριτήριο πολλές φορές τῆς ἀλήθειας εἶναι τό «τάδε λέγει Κύριος» καί πόσο ὁ λαός δέν κοιμᾶται ὄρθιος καί δέν δέχεται πλανημένες διδασκαλίες. Αὐτό πού θά σᾶς πῶ θά σᾶς συγχίσει, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια. Δέν μπορῶ νά τό κρύψω. Ἁπλῶς δέν θά πῶ ὀνόματα· θά τά μάθετε ἄν θέλετε. Κι ἐγώ τό βρῆκα καί τό διάβασα τό μεσημέρι καί πραγματικά ταράχτηκα. Τό θέμα εἶναι μεῖζον πάντως. Δέν μιλᾶμε γιά μιά κουβέντα, παρόλο πού ὁποιαδήποτε κουβέντα εἶναι σπουδαία – ἐγώ κι ἐσύ. Μιλᾶμε γιά τή μεγαλύτερη κουβέντα πού μπορεῖ νά γίνει στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τή μεγαλύτερη κουβέντα πού μπορεῖ νά γίνει στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Σᾶς ἑτοιμάζω γι᾽ αὐτό πού θά ἀκούσετε. Τή μεγαλύτερη κουβέντα πού μπορεῖ νά γίνει στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας· καί ἔγινε αὐτές τίς μέρες.
Στό Chambésy [Σαμπεζύ] τῆς Ἑλβετίας -τό Chambésy εἶναι ἕνα κέντρο κοντά στήν Γενεύη- ὑπάρχει τό Πατριαρχικό Κέντρο (συνεδριακό κέντρο, ὅπου γίνονται πολύ μεγάλες συσκέψεις καί συνδιαλέξεις). Αὐτές τίς μέρες συνῆλθε ἡ Ἐπιτροπή ἡ Πανορθόδοξη, ἡ ὁποία προετοιμάζει τά θέματα τά ὁποῖα θά τεθοῦν στή μεγάλη Οἰκουμενική, ἄς τήν πῶ, Σύνοδο. Πανορθόδοξη θά εἶναι, ἀλλά Οἰκουμενική εἶναι, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες. Θά γίνει μετά ἀπό 1-2 χρόνια. Ὑπάρχει μία ἐπιτροπή λοιπόν, ἐκτεταμένη, μέ ἐκπροσώπους ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία προετοιμάζει τή θεματική. Καί ἑτοιμάζει τή θεματική σημαίνει βάζει καί μία εἰσήγηση, γιατί βάζει αὐτό τό θέμα. Δέν λέει ἔχουμε αὐτό τό θέμα ἤ δέν θά λεχθεῖ μονάχα τήν ἡμέρα ἐκείνη πού θά γίνει ἡ Οἰκουμενική αὐτή ἡ Πανορθόδοξη. Θά ὑπάρξει καί μιά προετοιμασία. Ἡ προετοιμασία τί εἶναι; Ἤδη ὑπάρχουν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν σέ αὐτόν τόν χῶρο. Θά πεῖ τό κείμενο: «Ἐμεῖς θέτουμε αὐτό τό θέμα» καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχουν ἐδῶ τήν ἑξῆς σύμφωνη ἤ διαφορετική γνώμη. Καί προσέξτε: Γιά νά βγεῖ ὄχι μόνο ἀπόφαση γιά τή μέλλουσα νά συνέλθει Πανορθόδοξη, ἀκόμη καί τώρα, πρέπει νά συμφωνήσουν ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες. Νά ποῦν ὅλοι «συμφωνοῦμε νά γίνει θέμα». Ἀλλά νά ποῦν ὅλοι «ὑπάρχει θέμα» καί μάλιστα ὑπάρχει τό θέμα καί νά ὑπάρχει ἀκόμη καί μιά πρώιμη λύση («ἐμεῖς προτείνουμε νά προσεχθεῖ αὐτό»).
Ἡ συνεδρίαση πού ἔγινε πρίν ἀπό λίγες μέρες κράτησε, ἀπ᾽ ὅ,τι ἔμαθα, 5-7 ὧρες καί ἔγινε μεγάλος καυγάς. Θά σᾶς πῶ τό θέμα. Μεγάλος καυγάς ἔγινε. Τό θέμα τό εἰσηγήθηκε ἕνας Ἐπίσκοπος, ὄχι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος -γενικότερα τῆς Ὀρθοδοξίας- καί μετά ὑπῆρχαν ἀπό κάτω τοπικές Ἐκκλησίες. Οἱ δύο ἐκπρόσωποι (μόνο δύο ὑπάρχουν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος) ἦταν σύμφωνοι μέ τήν πρόταση, πού ἦταν τραγική. Ὅλες οἱ ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, οἱ Ὀρθόδοξες (ρωσική, βουλγαρική…) διαφωνοῦσαν μαζί τους. Καί αὐτοί οἱ τρεῖς ἔκαναν μεγάλο σαματά καί δέν κάνανε πίσω.
Θά πεῖτε ποιό εἶναι τό θέμα. Μεῖζον θέμα. Μεῖζον θέμα. Θά τό πῶ τό θέμα τώρα (μήν πέσετε κάτω): Πῶς θά ἀποκαλέσουν τούς ὁμοφυλόφιλους, πῶς θά τούς λένε δηλαδή καί πῶς θά τούς δοῦνε. Καί ἔλεγε ὁ εἰσηγητής: «Θά λέμε: “αὐτοί πού ἔχουν σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες”», καί οἱ δύο δικοί μας Ἐπίσκοποι, γνωστότατοι, (δέν θά πῶ τά ὀνόματά τους) συμφωνοῦσαν. Καί ἄλλοι λέγανε: «Μά τί λέτε; Σοβαρά μιλᾶτε; Αὐτό τό θέμα δέν τό κουβεντιάζουμε», λέγανε. Στήν Οἰκουμενική Σύνοδο ἔρχονται θέματα στά ὁποῖα πρόκειται νά θεολογήσουμε. Δέν ὑπάρχει θέμα, γιατί εἶναι σαφέστατα τά πράγματα. Τό θέμα τῆς ἀρσενοκοιτίας εἶναι στή Γραφή πεντακάθαρο. Ἡ Γραφή τό κρίνει. Λέει: «ὅλοι πᾶνε στήν κόλαση». Τό λέει στή Γραφή: Οἱ ἀρσενοκοῖτες «βασιλείαν οὐρανῶν οὐ κληρονομήσουσι»[1]. Δέν τίθεται θέμα δηλαδή νά τούς δῶ μέ μιά συμπάθεια ἐπειδή εἴμαστε σέ μιά μοντέρνα ἐποχή. Τί θά πεῖ «σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες»; Καί ἔλεγαν οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες: «Ὄχι, θά πεῖτε τή λέξη». Ἑφτά ὧρες, ἀπ᾽ ὅ,τι κατάλαβα, δέν κατέληξαν πουθενά. Εὔχομαι νά διαλυθοῦν καί νά μήν συνεχίσουν.
Ἄν ἔτσι ἑτοιμάζουν τήν Πανορθόδοξη Σύσκεψη, νά μήν τήν κάνουν ποτέ, Θεέ μου. Μᾶς ἀρκεῖ αὐτό πού ζεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Καί ἡ Ἐκκλησία τί κάνει; Τόσους αἰῶνες δέν ἔγινε Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἀπό τόν 8ο αἰώνα, τό 787, δέν ἔγινε Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει παράδοση; Πῶς δέν ἔχει! Γίνεται Θεολογία, τή δέχεται ὅλη ἡ Ἐκκλησία καί γίνεται παράδοση. Τί εἶναι ἡ Θεολογία τοῦ Παλαμᾶ καί ἄλλα πολύ ὑψηλά θέματα; Εὔχομαι νά μή συνεχίσουν. Νά διαλυθοῦν, νά τά σπάσουν ὅλα καί νά φύγουν καί νά μήν ξαναβρεθοῦν, τό λέω ἔτσι· καί τό λέω γιά τόν λαό μου.
Ἀλλά ὁ λαός πρέπει νά εἶναι ξύπνιος, γιατί ὁ λαός πού τό μαθαίνει πρέπει κάπου νά διαμαρτύρεται γιά τέτοια ὑψηλά θέματα. Τόν τρόπο τῆς διαμαρτυρίας σᾶς τόν ἔχω μάθει. Προσέξτε: Ὄχι φύρδην-μίγδην, εὐκαίρως ἀκαίρως ὁ καθένας νά κάνει ὅ,τι θέλει. Ὁ τρόπος εἶναι συγκεκριμένος, ὅπου εἶναι πολύ ταπεινός ὁ τρόπος καί ἀνίσχυρος φαίνεται, ἀλλά εἶναι πολύ ἐνοχλητικός, σάν τό κουνούπι. Θυμηθεῖτε τόν τρόπο. Σάν τό κουνούπι. Τό κουνούπι, ξέρετε, ἔρχεται, ξανάρχεται, ξανάρχεται, δέν φεύγει. Εἶναι συνέχεια ἐκεῖ. Θά λειτουργήσουμε λοιπόν τή μέθοδο τοῦ κουνουπιοῦ, ὄχι ἄλλες μεθόδους, στούς τόπους πού πρέπει καί ὅπως πρέπει. Ὅταν ἀκοῦμε τέτοια πράγματα, ὁ ὀρθόδοξος λαός πρῶτα-πρῶτα θά πιάνει τόν παπά τῆς ἐνορίας του. Τί φταίει ὁ φουκαράς; Νά μάθει ὁ ἄνθρωπος. Ποῦ θά τό πεῖ; Στόν ἐπίσκοπό του, καί ταυτόχρονα πιάνει τόν παπά τῆς ἐνορίας του καί πιάνει καί τόν ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς του. Καί λέει: «Τί μάθαμε Σεβασμιώτατε; Τί θά γίνει; Αὐτοί τί συνέρχονται; Θά δεχθοῦμε τέτοιες ἀποφάσεις;». Τ᾽ ἄκουσε, δέν τ᾽ ἄκουσε, θά εἴμαστε «κουνούπια». Συνέχεια. Σᾶς λέω τή μέθοδο. Χωρίς φασαρία, χωρίς νά κάνουμε σχίσματα, αἱρέσεις, θά εἴμαστε κουνούπια ἐάν ξέρουμε τήν ἀλήθεια.
Καί ἐδῶ τό θέμα εἶναι πολύ χοντρό. Παρακαλῶ, κάπου θά τό βρεῖτε. Ἐγώ τό βρῆκα στά μέσα ἐνημερώσεως, στό Internet τό βρῆκα. Ἔχει βγεῖ ἀνακοινωθέν. Μπορεῖτε νά μελετήσετε καί τή διεργασία πού ἔγινε καί νά πεῖτε: Μά τί ἀκούσαμε τώρα; Ἐκεῖ θά καταλήξουμε; Καί αὐτοί οἱ δύο πού ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πῶς τήν ἐκπροσωποῦν; Ἐμᾶς, μᾶς ἐκπροσωποῦν; Ποιοί εἶναι αὐτοί; Αὐτοί θά μᾶς ἐκπροσωπήσουν; Τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Ἐμένα; Ἔ, ὄχι, δέν μέ ἐκπροσωπεῖ. Αὐτό πού λέει εἶναι τραγικό, καί γινόμαστε –ἄς τό πῶ ἔτσι ἀνθρώπινα– καί ρεζίλι στίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Καί λένε οἱ ἄλλοι: «Μά τί γίνεται, παιδιά, στήν Ἑλλάδα; Αὐτά εἶναι τῆς Ἁγίας Γραφῆς», λέγανε οἱ ἄλλοι. «Ποῦ καταλήξατε;».
Βλέπετε τί σημαίνει «ὑγιαίνουσα διδασκαλία»; Ποῦ μπορεῖ νά χαθεῖ; Ἀλλά εἶναι καί στά χέρια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πολλά πράγματα. Καί ἐδῶ δέν χρειάζεται πολλή θεολογία. Θέλεις τό παιδί σου νά γίνει ὁμοφυλόφιλος; Ὄχι. Στέκεσαι καί λές «ὄχι». Πολύ ἁπλό. Ἐμένα δέν μέ νοιάζει τί ἄκουσα προχθές, ὅτι βγαίνει διάταγμα νόμου σύμφωνα μέ τό ὁποῖο γίνεται πιά ἐπίσημο τό «συμβόλαιο συμβιώσεως». Αὐτό ἤδη γίνεται νόμος αὐτές τίς μέρες. Θά μποροῦν δύο, ἕνας ἄνδρας μέ ἕναν ἄλλο ἄνδρα, νά παίρνουν ἕνα συμβόλαιο συμβιώσεως γιά νά ζοῦν μαζί καί νά ἀποκτήσουν νομικά δικαιώματα, καί μετά νά ἀποκτοῦν καί παιδί, διά υἱοθεσίας φυσικά. Μποροῦμε ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία νά μποῦμε σέ αὐτή τή διαδικασία; Δέν μποροῦμε νά μιλήσουμε γιατί τό κράτος ἔχει αὐτές τίς ἰδέες. Καμία σχέση μέ Χριστιανισμό, μέ τήν Ὀρθοδοξία. Δέν τίς δέχομαι· τό θεωρῶ τραγικότατο, ἀλλά ἐγώ κάνω τόν ἔλεγχο, τόν ἐσωτερικό ἔλεγχο, αὐτόν πού μᾶς νοιάζει ἐμᾶς πάρα πολύ. Κι ἄν ἐμεῖς δέν ἔχουμε ὑγιαίνουσα διδασκαλία, τότε τό κράτος τί νά κάνει; Τί νά κάνει ἀφοῦ δέν ἔχει κι ἕνα ἀντίβαρο νά ἀκούσει νά ποῦν «ὄχι βρε παιδιά, γιατί τό κάνετε αὐτό τό πράγμα;». Καί δέν πρόκειται νά περάσει ποτέ ὁ λόγος μας ἀφοῦ τό ἀποφάσισαν νά γίνει νόμος, γιά λόγους μοντερνισμοῦ, δημοκρατίας (ψευτοδημοκρατία ἐννοεῖται, ἔτσι;).
Ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη ἱστορία τώρα. Ποῦ ὑπάρχει ὑγιαίνουσα διδασκαλία; Καί ἐδῶ παρακαλῶ τόν λαό νά εἶναι σέ ἐγρήγορση. Καί νά λειτουργήσει τή μέθοδο τοῦ «κουνουπιάζειν» (ἔφτιαξα ἕνα ρῆμα). Ἀλλά προσέξτε, τό κουνούπι δέν σέ σκοτώνει, δέν σοῦ κάνει κάτι. Εἶναι ὅμως ἐνοχλητικό πάρα πολύ. Ἀλλά προσέξτε, μέ ὑπευθυνότητα γι᾽ αὐτό πού λέτε καί ποῦ τό λέτε. Μέ ἀγάπη καί ταπείνωση, ὄχι νά πάρουμε πάνω καί νά γίνουμε ὅλοι ἐπαναστάτες. Εἴμαστε ἐπαναστάτες, ἀλλά μέ ἕναν ἄλλο τρόπο.
Τό ἔδωσα σάν παράδειγμα, γιατί εἶναι πολύ χοντρό καί εἶναι κορυφαῖο. Τί πιό κορυφαῖο ἀπό ἕνα θέμα μιᾶς μελλούσης νά συνέλθει Πανορθοδόξου, ἀλλά στήν πράξη Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί ποιά εἶναι ἡ εὐθύνη μας; Πολύ μεγάλη· κι ἐκεῖ δέν θά σταματήσουμε νά μιλᾶμε μέ τίποτε. Δέν ἔχουμε ἄλλο τρόπο. Ἐγώ τώρα πού τό ἔμαθα τό λέω παντοῦ· ὅπου μοῦ τύχει θά τό λέω συνέχεια αὐτό τό πράγμα. Θά τό πῶ καί σ᾽ αὐτούς τούς δυό. Καί θά τό πῶ καί στούς δυό. Θά τό στείλω καί στό Internet, κάπου θά βρῶ τή διεύθυνσή τους. Θά τούς πῶ: Ἐμένα, τόν ἁπλό παπά, δέν μέ ἐκπροσωπεῖ ἡ φωνή σου. Θά τό κάνω. Αὐτό μπορῶ νά κάνω. Μόνο αὐτό μπορῶ νά κάνω. Θά τό πῶ καί στόν Ἐπίσκοπό μου πού σίγουρα ἔχει σύμφωνη γνώμη, γιατί συμφωνεῖ σέ αὐτά τά πράγματα. Αὐτή εἶναι ἡ δική μας δουλειά. Κάτι ἄλλο δέν μποροῦμε νά κάνουμε: Νά γίνουμε ἐνοχλητικοί λοιπόν, νά καταλάβουν ὅτι δέν ἔχουν ὑπόβαθρο, ὅτι δέν ἔχουν λαό. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι λαός. Τά πάντα στά χέρια τοῦ λαοῦ, γι᾽ αὐτό θέλουμε λαό πού ξέρει καί ζεῖ. Ἄν ὁ λαός εἶναι ἀνερμάτιστος καί δέν ξέρει καί δέν ζεῖ, δέν μπορεῖ νά δώσει τή μάχη του. Ποῦ θά τή δώσει; Θά ἀκούει μιά γνώμη ἀπό ᾽δῶ, μιά γνώμη ἀπό ᾽κεῖ, θά παρασύρεται; Ὁ λαός πρέπει νά εἶναιλαός ὅμως, καί αὐτό μέ ἐνδιαφέρει κατεξοχήν.
Αὐτό περί τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας καί «τοῖς ἀντιλεγομένοις ἐλέγχειν», λέει. Προσέξτε τί λέει: Νά ξέρω γιατί, ἄν ὑπάρχει ἀντίλογος (ἀντιλεγομένοις), «ἐλέγχειν». Θά ποῦν κάποιον ἄλλο λόγο. Νά τό ἐλέγχεις, ὄχι μόνο νά ἐλέγχεις αὐτούς. Ἐμεῖς δέν κάνουμε προσωπική στάση ἀντιπαλότητας μέ τούς ἀνθρώπους· ἔχουμε ἀντίρρηση μέ τίς ἰδέες τους, τίς ἀπόψεις τους, μέ αὐτά πού λένε. Γιά μᾶς ὅλοι εἶναι μελλοντικοί ἅγιοι καί εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καί οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, εἶναι μελλοντικοί ἅγιοι. Δέν ἔχουμε κάτι προσωπικά μαζί τους. Ἔχουμε μέ τή διαστροφή τους, καί ὅταν ὑπάρχει διαστροφή εἶναι ἀρρώστια καί ἡ ἀρρώστια πρέπει νά γιατρευτεῖ καί μέ νοιάζει νά γιατρευτεῖ. Καί ἐπειδή ἡ ἀρρώστια ὑπάρχει μέσα σέ ἕνα χῶρο, ἀρρωσταίνουν καί ἄλλοι γύρω. Εἶναι ἄρρωστος αὐτός καί ἀρρωσταίνει καί τό περιβάλλον. Ἕνα μῆλο εἶναι σάπιο, ὅλο τό πανέρι θά σαπίσει. Ἀλλά αὐτό μέ νοιάζει ἐμένα. Δέν ἔχω προσωπική ἀντιπαλότητα μέ κάποιον ἄνθρωπο. Τόν βλέπω πραγματικά σάν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νά γίνει ἅγιος, καί εἶναι ἡ ἔγνοια μου, ἄν ἐγώ δέν κάνω κάτι σωστά, μπάς καί χάσει τήν εὐκαιρία νά γίνει ἅγιος. Δέν θά τόν βιάσω μέ τό ζόρι, ἀλλά πρέπει νά γίνω ἐνοχλητικός καί νά ἔχω τό «ἀντιλέγειν»· καί ἄς λένε ὅλοι ὅτι εἶναι μοντέρνο πιά καί ὅλοι τό δέχονται. Πέσαμε στό παράδειγμα βλέπετε τώρα, πού εἶναι πάρα πολύ ἔντονο. Ἀντιλέγειν λοιπόν· «ἐλέγχειν τούς ἀντιλέγοντας».
Ἐλέγχουμε, λοιπόν. Προσέξτε: Ὁ ἔλεγχος εἶναι πάνω στίς ἰδέες του. Δέν διαλύω τόν ἄλλον, καί σέ μιά κατάσταση θεραπευτικῆς τί τοῦ λέω; «Ὡραῖα. Ὅταν εἶσαι ἄρρωστος ποῦ πᾶς; Σέ ἕναν γιατρό πᾶς. Αὐτό πού ζεῖς τό ἐλέγχει ἕνας γιατρός; Γιατί εἶσαι ἔτσι, ἔχεις αὐτό τό πάθος; Τό πάθος ἐκφράζεται σωματικῶς» (τώρα σᾶς δίνω παράδειγμα, δηλαδή, λόγου). «Τό πάθος ἐκφράζεται σωματικῶς, αὐτό τό πάθος, ἀλλά οὐσιαστικά μέσα του κρύβονται βαθιά πνευματικά καί ψυχολογικά μεγέθη. Δέν εἶναι πάθος “ἔτσι μοῦ ἦρθε”. Γιατί σοῦ ἦρθε ἐσένα; Ὑπάρχει λοιπόν κάτι πού εἶναι πάθος καί δέν μπορεῖς νά τό σταματήσεις, γιατί ὑπάρχουν αἴτια βαθιά πνευματικά» (καί πεῖτε του καί ψυχολογικά, νά καταλάβει τή λέξη, παρόλο πού δέν εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια ὁρολογία). «Εἶναι πνευματικά-ψυχολογικά. Τό ἐλέγχεις ἀπό κάπου, πού κάποιος μπορεῖ νά σοῦ πεῖ δυό λόγια;». Καί προσέξτε, λέω τή λέξη «πνευματικά-ψυχολογικά», προσέξτε. Ἄρα τοῦ λές ὅτι τό θέμα εἶναι ψυχολογικό καί πνευματικό. Τό ἐλέγχεις ἀπό ἕνα γιατρό πού ἔχει αὐτή τήν ἰδιότητα; Βάζω καί τά δύο, προσέξτε, μήν πάει σέ ψυχολόγο. Τό βάζω καί στόν πνευματικό τόν χῶρο. Εἶναι καί πνευματικό θέμα. Πρέπει νά ξέρετε τί εἶναι αὐτό, γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, τό Ἅγιο τό Πνεῦμα οὐσιαστικά. Εἶναι καθαρά λόγια, πεντακάθαρα· καί ἐκεῖ νά περάσει ὁ ἔλεγχος ὁ θεραπευτικός. Ἄν δέν θέλει νά ἀκούσει, εἶναι δική του εὐθύνη. Καί προσέξτε: Διττή ἡ θεραπευτική πρόταση. Σωματικό πρῶτα (εἶναι τό πρῶτο) καί μετά εἶναι ψυχολογικό-πνευματικό. Αὐτά δένονται.
[...]
Ποιός ἔχει ὑγιαίνουσα διδασκαλία; Ἡ Ἐκκλησία μας. Ἄρα ὑποτασσόμεθα στήν Ἐκκλησία μας, ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Τώρα, ἄν οἱ δύο Ἐπίσκοποι αὐτοί πᾶνε στίς περιοχές τους καί λένε αὐτά πού λένε, δέν πρέπει κανείς νά τούς ἀκούσει. Βλέπετε παράδειγμα; Οἱ δύο αὐτοί Ἐπίσκοποι, πού ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, θά πᾶνε στίς Μητροπόλεις τους καί θά λένε τά ἴδια πράγματα. Πρέπει νά μήν τούς ἀκούσει κανείς. Προσέξτε, ἡ ὑπακοή ποῦ εἶναι; Ἡ ὑπακοή εἶναι μόνο στήν ἀλήθεια, ἄνευ ἁμαρτίας. Καί ἄν εἶναι ἁμαρτία; Καί ἄν εἶναι διαστροφή;
Ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως. Κρατῆστε αὐτά τά δύο. Ὑπακοή ὑπάρχει ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως, ἄρα καί τό θέμα τῆς ὑπακοῆς δέν εἶναι ἀπόλυτο. Ὑπακοή οὐσιαστικά κάνουμε στήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καί στούς φορεῖς τῆς Ἐκκλησίας, τούς διακόνους της (τούς ἱερεῖς, τούς κληρικούς, τούς ἐπισκόπους). Ἀλλά προσέξτε: Κρατᾶτε δύο στοιχεῖα στά χέρια σας. Κάντε ὑπακοή ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως. Ἄν σᾶς πεῖ ὁ πνευματικός σας ἤ ὁ ἐπίσκοπός σας νά κλέψετε, νά πεῖτε μιά αἵρεση, δέν θά τό δεχθεῖτε, θά κάνετε ἀνυπακοή. Εἶναι ἡ στιγμή πού ἔχετε δικαίωμα, ἀκόμη καί ἀπό τόν πνευματικό, νά φύγετε ὁπωσδήποτε. Ἄν σᾶς λέει νά κάνετε ἁμαρτία ἤ αἵρεση, τί πνευματικός εἶναι; Δέν σᾶς ὁδηγεῖ καλά. Καί στόν ἐπίσκοπο νά ἀρνηθεῖτε καί νά τόν καταγγείλετε κιόλας. Στά ἁρμόδια ὄργανα πού πρέπει νά καταγγείλετε, ὄχι ἀπό ᾽δῶ καί ἀπό ᾽κεῖ.
Μάθετε –ἄς τό πῶ ἔτσι, ἄν ἐπιτρέπεται– δημοκρατικά καί τά δικαιώματά σας. Νά ξέρετε πῶς κινούμαστε. Δέν εἴμαστε ἄφωνοι σαλίγκαροι στήν Ὀρθοδοξία. Ἔχουμε λόγο, ἀλλά –προσέξτε– «κουνουπιάζοντας». Κρατῆστε τό ρῆμα μου (δικό μου εἶναι, δέν θά τό βρεῖτε πουθενά). Κουνουπιάζοντας· καί ὅπου χρειαστεῖ θά πᾶτε καί παρακάτω.
[...]
Ἐρώτηση: Ὑπάρχει μιά παράδοση πού λέει: «Ὁ ἱερέας εἶναι σάν τό κάρβουνο. Ὅταν τό ἀγγίξεις, ἄν εἶναι ἀναμμένο θά καεῖς, ὅταν εἶναι σβηστό θά λερωθεῖς. Φοβόμαστε πάρα πολύ νά ἐκφραστοῦμε σέ τέτοια κακῶς κείμενα πού ὑπάρχουν στήν Ἐκκλησία. Καί ἔχουμε ἀκούσει τραγικά πράγματα κατά καιρούς καί φοβόμαστε νά μιλήσουμε. Λίγο νά μᾶς πεῖτε πῶς…
Ἀπάντηση: Τό εἶπα ἤδη καί τό ξαναλέω, τό ξεκαθάρισα καί τό τονίζω: Πρῶτον: ἄν ἔχετε ὁποιαδήποτε παρατήρηση, ὄχι ἀπό ᾽δῶ καί ἀπό ᾽κεῖ. Οὔτε στή γειτονιά, οὔτε στή φίλη σας, οὔτε πουθενά. Στόν ἐπίσκοπο. «Εἰπέ τῇ ἐκκλησίᾳ»[2]. Πρῶτον: Ἔχετε τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση. Καί δεύτερον: Ἄν πρόκειται περί αἱρέσεως καί ἁμαρτίας – τί εἶπα; Ἄν διδάσκει αἵρεση καί ἁμαρτία. Καλά, ἄν ἔχεις καί ἄλλες παρατηρήσεις (νά μοῦ πεῖτε «ὁ παπάς στήν ἐνορία μου δέν κάνει ἑσπερινό») νά τό πεῖτε στόν ἐπίσκοπο, ἀλλά τό κέντρο εἶναι αἵρεση καί ἁμαρτία. Βέβαια, ἄν δέν κάνεις ἀκολουθίες, μετά ἄν δέν κάνεις προσευχή βγαίνει καί ἡ ἁμαρτία, ἀλλά…
Πρῶτον: Κρατῆστε ὅτι ἔχετε τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση. Ἄν θέλετε νά εἶστε σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά θεραπεύεται ἡ Ἐκκλησία χωρίς κουτσομπολιό, χωρίς κουβέντες στήν γειτονιά ἀπό ᾽δῶ καί ἀπό ᾽κεῖ, οὔτε στή φίλη σου, πουθενά, καί ἀκόμη καί στόν ἄνδρα σου νά τό πεῖς θά πάρεις ἄδεια ἀπό τόν πνευματικό σου, ἄν πρέπει νά τό πεῖς στόν ἄνδρα σου. Μπορεῖ νά σκανδαλιστεῖ· ἀκόμη καί σέ τέτοιο σημεῖο. Θά πᾶς στόν ἐπίσκοπο ἤ θά γράψεις γράμμα μέ τηλέφωνο καί ὄνομα. Θά πεῖς «αὐτό καί αὐτό καί αὐτό», καί ἄν δέν τό κάνεις εἶσαι ὑπεύθυνη. Κάνεις ἁμαρτία. Διάβασε τό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, Ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία. Ὁ Χριστός τό λέει: «Εἰπέ τῇ ἐκκλησίᾳ», στό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου. Εἶναι σαφέστατο. Πολύ ὡραῖο αὐτό πού λές, νά μήν ἀκουμπᾶς ἱερέα, εἶναι κάρβουνο. Κι ἐγώ τό σέβομαι καί δέν πρέπει νά κρίνουμε, καί λένε μάλιστα τά κείμενα τῶν ἁγίων ὅτι ἄν δεῖς ἱερέα πού κάνει ἁμαρτία νά τόν καλύψεις, λέει. Ἀλλά νά τόν καλύψεις, νά μήν τό κάνεις στή γειτονιά πρόβλημα. Ἄν εἶναι ἁμαρτωλός καί παρασύρει τούς ἄλλους, τί κάνουμε;
Νά εἶστε σαφεῖς λοιπόν καί εἶναι ὑποχρέωσή σας. Ἀλλά προσέξτε: Στόν ἐπίσκοπο. Κι ἄν εἶναι χοντρό καί δέν γίνεται τίποτε, θά ἐπιμένετε στόν ἐπίσκοπο, καί μετά θά πᾶτε καί παρακάτω. Θά κάνετε ὑπόμνημα στήν Ἱερά Σύνοδο. Θά πεῖτε: «Αὐτά εἶπα στόν Ἐπίσκοπο» (θά γράψετε τίς ἐπιστολές, ἀντίγραφα) «καί δέν μέ ἀκούει. Τί κάνουμε ἐδῶ;». Ἔχει σημασία παρακαλῶ. Νά εἶστε ὑπεύθυνοι μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄρα καλές οἱ φράσεις «εἶναι κάρβουνο καί μᾶς καίει», ἀρκεῖ νά εἶναι κάρβουνο ὅμως. Οἱ ἱερεῖς εἶναι κάρβουνο πραγματικά. Τί εἶναι οἱ ἱερεῖς; «Ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καί τούς λειτουργούς αὐτοῦ πυρός φλόγα»[3]. Εἶναι φωτιά, ἀρκεῖ νά εἶναι φωτιά ὅμως. Πολύ καλή ἡ φράση, ἀλλά ἀρκεῖ νά εἶναι φωτιά.
Μέ καταλάβατε; Ἐπειδή μέ ρωτήσατε τώρα καί σᾶς τά εἶπα, τώρα δεσμευτήκατε· ἐπειδή εἶστε Ὀρθόδοξοι. Ὁτιδήποτε ἔχετε, πουθενά σᾶς εἶπα. Στόν ἐπίσκοπο, καί στόν πνευματικό σας φυσικά. Μή μείνετε στόν πνευματικό ὅμως. Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ὑπεύθυνος γιά νά γιατρευτεῖ κάτι, ὄχι ὁ πνευματικός. Ὁ πνευματικός μπορεῖ νά εἶναι ἀπό ἕνα μακρινό μέρος καί κανονικά ὁ πνευματικός πρέπει νά πεῖ «νά πᾶς στόν ἐπίσκοπο».
[...]



ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1]. Α´ Κορ. 6:9.
[2]. Ματθ. 18:17.
[3]. Πρός Ἐβρ. 1:7.

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )