.

.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Καλή και ευλογημένη χρονιά

Στα μέλη και φίλους ακροατές του ράδιο φλόγα

ευχόμαστε μια δημιουργική και αγιασμένη χρονιά !

Και επί πλέον παρακαλούμε τον Θεό να ευλογήση τις εισόδους και εξόδους του έτους αυτού, να πληθύνη την ζωή μας με αγαθά

και να κατευθύνη τα διαβήματά μας στην τήρηση των θείων εντολών.

Οι συντελεστές



Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Ερμηνεία στην Επιστολή του Αγίου Ιακώβου


Η πρώτη από τις Καθολικές (=που απευθύνονται σε όλη την Εκκλησία) επιστολές της Καινής Διαθήκης γραμμένη από τον Απόστολο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο- υιό του Ιωσήφ του Μνήστορος- έναν από τους πιο σεβάσμιους άνδρες της πρώτης Εκκλησίας. Επίσης, υπήρξε πρώτος Επίσκοπος των Ιεροσολύμων και Ιερομάρτυς. Το κείμενό του απλό αλλά από τα πιο διδακτικά και πρακτικά εγχειρίδια για την Χριστιανική ζωή. Αξίζει να ακούσουμε την προσεκτική και χυμώδη ανάλυση του π. Αθανασίου ώστε να βοηθηθούμε καίρια στην πράξη της εν Χριστώ ζωής μας.


κάντε κλίκ :Επιστολή Αγίου Ιακώβου - Ομιλία π. Αθανασίου Μυτιληναίου (1)

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Ομιλία στην εορτή των Χριστουγέννων


Ο π. Αθανάσιος μας δίδει την δυνατότητα ακούγοντάς τον να αποφύγουμε τον κίνδυνο της τελείας εκκοσμίκευσης της εορτής της Γεννήσεως του Σωτήρος μας λησμονώντας ό,τι πνευματικό μας προσφέρει αυτή. Ηχητικό αρχείο (mp3) (διάρκεια 00:28:38)



κάντε κλίκ : π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - Ομιλία στην εορτή των Χριστουγέννων

«Ο παλαιός των ημερών» γίνεται παιδί !!

Αλλά τι να είπω και τι να λαλήσω; Με εκπλήσσει το θαύμα. «Ο παλαιός των ημερών» γίνεται παιδί, ο καθήμενος επί θρόνου υψηλού αποτίθεται στο παχνί. Ο άπιαστος και ασύνθετος και ασώματος τυλίγεται από ανθρώπινα χέρια. Αυτός που σπάζει τα δεσμά της αμαρτίας, φασκιώνεται με σπάργανα, επειδή το θέλει. Θέλει την ατιμία να την κάνει τιμή, την αδοξία να ενδύσει δόξα, την ύβρη και την περιφρόνηση του Θεού να την μεταποιήσει σε αρετή.

Άγιος
Ιωάννης Χρυσόστομος

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Χριστός Γεννάται





«Χριστός γεννάται, δοξάσατε·
Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε·
Χριστός επί γης, υψώθητε»


Η ορθόδοξη υμνολογία των Χριστουγέννων αναγγέλλει θριαμβευτικά αλλά και διαγράφει θεολογικά το μεγάλο μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως.
Το προπατορικό αμάρτημα είχε ως αποτέλεσμα την υποταγή του ανθρώπινου γένους σε τρεις αμείλικτους εχθρούς: «Πριν την παρουσία του Χριστού», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «τη φύση μας την εξουσίαζαν ο διάβολος, η αμαρτία και ο θάνατος... Ο διάβολος απατούσε, η αμαρτία έσφαζε και ο θάνατος έθαβε».
Για τη λύτρωση του ανθρώπου από την τυραννία της ψυχόλεθρης αυτής τριάδας, ο Θεός οικονόμησε την ενανθρώπηση του Υιού Του.
Γι' αυτό λοιπόν χαίρει η οικουμένη, γι' αυτό πανηγυρίζει η Εκκλησία, «επειδή ο Πατέρας έστειλε τον Υιό Του για να σώσει τον κόσμο» (Α' Ιω. 4:14).
Η ομιλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Εις το γενέθλιον του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού», της οποίας το μεγαλύτερο μέρος ακολουθεί σε ελεύθερη νεοελληνική απόδοση, εκφωνήθηκε στην Αντιόχεια, κάποια Χριστούγεννα της προτε­λευταίας δεκαετίας του 4ου αιώνα.
Θέμα της είναι το μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού και η ερμηνεία του μεγαλειώδους σχεδίου της θείας οικονομίας. Συγκρίνοντας ο άγιος τα γεγονότα Παλαιάς Διαθήκης και Καινής, δια­πιστώνει την προαγγελία της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, την οποία, αν και γνώριζαν οι Ιουδαίοι, δεν αποδέχθηκαν. Έτσι, τόσο αυτοί όσο, κατ' επέκταση, και όλοι οι ανά τους αιώνες άπιστοι και αμφισβητίες ελέγχονται για την αγνωμοσύνη τους προς τον ευεργέτη μας Κύριο.
Ο λόγος του ιερού Χρυσοστόμου με το ενθουσιώδες πανηγυρικό ύφος, τη συστηματική αγιογρα­φική κατοχύρωση, τον πλούτο των επιχειρημάτων και τη θεολογική σαφήνεια, τέρπει, πείθει, ενθουσι­άζει, συναρπάζει...
Με συνοδοιπόρο λοιπόν τον ιερό πατέρα και τα χρυσά του λόγια, ας πορευθούμε νοερά μέχρι το ιερό σπήλαιο της Βηθλεέμ κι ας προσκυνήσουμε με ευγνωμοσύνη το σπαργανωμένο θείο Βρέφος, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.






ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ





Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.
Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι' αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους· αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι.
Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι' αυτόν το σκοπό.
Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!
Όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν την παράδοξη γέννησή Του: Από τη μια οι Φαρισαίοι παρερμήνευαν τα ιερά βιβλία· κι από την άλλη οι γραμματείς δίδασκαν αλλά αντί άλλων. O Ηρώδης πάλι, ζητούσε να βρει το νεογέννητο Βρέφος όχι για να το τιμήσει, μα για να το θανατώσει.
Ε λοιπόν, όλοι αυτοί σήμερα τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας το Βασιλιά τ' ουρανού να βρίσκεται στη γη μ' ανθρώπινη σάρκα, γεννημένος από παρθενική μήτρα.
Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.
Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που μετέβαλε τις λύπες της γυναίκας σε χαρά.
Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.
Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «απ’ τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).
Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.
Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε αρχιερέας όπως ο Μελχισεδέκ (Εβρ. 5:10).
Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον που πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.
Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον που τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων» (Ματθ. 4:19)
Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.
Κοντολογίς, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους Του την αμαρτία του κόσμου:
Οι μάγοι για να Τον προσκυνήσουν·
οι ποιμένες για να Τον δοξολογήσουν·
οι τελώνες για να Τον κηρύξουν·
οι πόρνες για να Του προσφέρουν μύρα·
η Σαμαρείτισσα για να ξεδιψάσει·
η Χαναναία για να ευεργετηθεί.


Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Δίχως κιθάρα, δίχως αυλό, δίχως λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι' αυτά, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι' αυτό τα 'χω μαζί μου: Για να πάρω από τη δύναμή τους δύναμη, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους» (Λουκ. 2:14).
Και ξέρετε γιατί; Γιατί Εκείνος που προαιώνια γεννήθηκε από τον Πατέρα ανεξήγητα, γεννιέται σήμερα από παρθένα υπερφυσικά. Το πως, το γνωρίζει η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Εμείς μόνο τούτο μπορούμε να πούμε: Πως αληθινή είναι και η ουράνια γέννησή του, αδιάψευστη είναι και η επίγεια. Αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε Θεός από Θεό, αλήθεια είναι και ότι γεννήθηκε άνθρωπος από παρθένα. Στον ουρανό είναι ο μόνος που γεννήθηκε από τον Πατέρα μόνο, γιος Του μονογενής. Και στη γη είναι ο μόνος που γεννήθηκε από την Παρθένο μόνο, γιος της μονογενής. Όπως στην περίπτωση της ουράνιας γεννήσεώς Του είναι ασέβεια να σκεφτούμε μητέρα, έτσι και στην περίπτωση της επίγειας γεννήσεώς Του είναι βλασφημία να υποθέσουμε πατέρα. Ο Θεός Τον γέννησε με τρόπο θεϊκό. Η Παρθένος Τον γέννησε με τρόπο υπερφυσικό. Έτσι, ούτε η ουράνια γέννησή Του μπορεί να εξηγηθεί, ούτε η ενανθρώπησή Του μπορεί να ερευνηθεί. Το ότι Τον γέννησε η Παρθένος σήμερα το γνωρίζω. Το ότι Τον γέννησε ο Θεός προαιώνια το πιστεύω. Κι έχω μάθει να τιμώ σιωπηλά τη γέννησή Του, χωρίς φιλοπερίεργες έρευνες κι ανώφελες συζητήσεις. Γιατί, σ' ό,τι αφορά το Θεό, δεν πρέπει να στέκεται κανείς στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά να πιστεύει στη δύναμη Εκείνου που κατευθύνει τα πάντα.
Τί φυσικότερο απ’ το να γεννήσει μια παντρεμένη γυναίκα; Αλλά και τί πιο παράδοξο απ’ το να γεννήσει παιδί μια παρθένα, δίχως άνδρα, και να παραμείνει παρθένα;
Γι’ αυτό λοιπόν μπορούμε να ερευνούμε ό,τι γίνεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Ό,τι όμως συμβαίνει με τρόπο υπερφυσικό, ας το σεβόμαστε σιωπηλά. Όχι γιατί είναι επικίνδυνο, αλλά γιατί είναι ανερμήνευτο.


Φόβο νιώθω μπροστά στο θείο μυστήριο.
Τί να πω και τί να λαλήσω;


Βλέπω εκείνη που γέννησε. Βλέπω κι Εκείνον που γεννήθηκε. Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να τον καταλάβω. Όπου θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ: Παραμερίστηκε η φυσική τάξη και ενέργησε η θεία θέληση.
Πόσο ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!
Ο προαιώνιος Υιός του Θεού, ο άφθαρτος και αόρατος και ασώματος, κατοίκησε μέσα στο φθαρτό και ορατό σώμα μας. Για ποιό λόγο; Να, όπως ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε περισσότερο σ' ό,τι βλέπουμε παρά σ' ό,τι ακούμε. Στα ορατά πιστεύουμε. Στ' αόρατα όχι. Έτσι δεν πιστεύαμε στον αόρατο αληθινό Θεό, αλλά λατρεύαμε ορατά είδωλα με μορφή ανθρώπων.
Δέχτηκε λοιπόν ο Θεός να παρουσιαστεί μπροστά μας με ορατή μορφή ανθρώπου, για να διαλύσει μ' αυτόν τον τρόπο κάθε αμφιβολία για την ύπαρξή Του. Κι ύστερα, αφού μας διδάξει με την αισθητή και αναμφισβήτητη παρουσία Του, να μας οδηγήσει εύκολα στην αληθινή πίστη, στ' αόρατα και υπερφυσικά.
Κατάπληξη με γεμίζει το θαύμα!
Παιδί βλέπω τον προαιώνιο Θεό!
Σε φάτνη αναπαύεται, Αυτός που έχει θρόνο τον ουρανό!
Χέρια ανθρώπινα αγγίζουν τον απρόσιτο κι ασώματο!
Με σπάργανα είναι σφιχτοδεμένος, Αυτός που σπάει τα δεσμά της αμαρτίας!
Όμως... τούτο είναι το θέλημά Του: Την ατιμία να μεταβάλει σε τιμή· με δόξα να ντύσει την ευτέλεια· και την προσβολή σ' αρετή να μεταπλάσει.
Πήρε το σώμα μου. Μου προσφέρει το Πνεύμα Του. Μου χαρίζει το θησαυρό της αιώνιας ζωής, παίρνοντας αλλά και δίνοντάς μου: Παίρνει τη σάρκα μου για να με αγιάσει· μου δίνει το Πνεύμα Του για να με σώσει.
«Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος» (Ησ. 7:14).
Τα λόγια είναι της συναγωγής, μα το απόκτημα της Εκκλησίας.
Η συναγωγή έβαψε το νήμα· η Εκκλησία φόρεσε τη βασιλική στολή.
Η Ιουδαία Τον γέννησε· η οικουμένη Τον υποδέχτηκε.
Η συναγωγή Τον θήλασε και Τον έθρεψε· η Εκκλησία Τον παρέλαβε και ωφελήθηκε.
Στη συναγωγή βλάστησε το κλήμα· εμείς όμως απολαμβάνουμε τα σταφύλια της αλήθειας.
Η συναγωγή τρύγησε τα σταφύλια· οι ειδωλολάτρες όμως πίνουν το μυστικό πιοτό.
Εκείνη έσπειρε στην Ιουδαία το σπόρο· οι ειδωλολάτρες όμως θέρισαν το στάχυ με το δρεπάνι της πίστεως. Αυτοί έκοψαν με σεβασμό το ρόδο, και στους Ιουδαίους έμεινε το αγκάθι της απιστίας.
Το πουλάκι πέταξε, κι αυτοί οι ανόητοι κάθονται και φυλάνε ακόμα τη φωλιά.
Οι Ιουδαίοι πασχίζουν να ερμηνεύσουν το βιβλίο του γράμματος, και οι ειδωλολάτρες τρυγούν τον καρπό του Πνεύματος.
«Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος».
Πες μου, Ιουδαίε, πες μου λοιπόν, ποιόν γέννησε;
Δείξε, σε παρακαλώ, θάρρος, έστω και σαν εκείνο που έδειξες μπροστά στον Ηρώδη. Αλλά δεν έχεις θάρρος. Και ξέρω γιατί. Γιατί είσαι επίβουλος. Στον Ηρώδη μίλησες για να Τον εξολοθρεύσει· και σ' εμένα δεν μιλάς για να μην Τον προσκυνήσω.
Ποιόν λοιπόν γέννησε; Ποιόν;
Το Δημιουργό της κτίσεως. Κι αν εσύ σωπαίνεις, η φύση το βροντοφωνάζει. Τον γέννησε λοιπόν με τον τρόπο που ο ίδιος θέλησε να γεννηθεί. Στη φύση δεν υπήρχε η δυνατότητα μιας τέτοιας γεννήσεως. Εκείνος όμως, ως κύριος της φύσεως, επινόησε τρόπο γεννήσεως παράδοξο. Κι έδειξε έτσι ότι, και άνθρωπος που έγινε, δεν γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μα όπως μόνο σε Θεό ταιριάζει.
Εκείνος που έπλασε τον Αδάμ από παρθένα γη, Εκείνος που από τον Αδάμ κατόπιν έκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα από παρθένα κόρη που νίκησε τη φύση, ξεπερνώντας το νόμο του γάμου.
Ο Αδάμ τότε, χωρίς να έχει γυναίκα, γυναίκα απόκτησε.
Η Παρθένος τώρα, χωρίς να έχει άνδρα, άνδρα γέννησε.
Και γιατί έγινε αυτό; Να γιατί:
Οι γυναίκες είχαν ένα παλαιό χρέος προς τους άνδρες, αφού από τον Αδάμ είχε βλαστήσει γυναίκα χωρίς τη μεσολάβηση άλλης γυναίκας. Για αυτό η Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στους άνδρες το χρέος της Εύας, γέννησε χωρίς άνδρα, δείχνοντας έτσι την ισοτιμία της φύσεως.
Σώος έμεινε ο Αδάμ μετά την αφαίρεση της πλευράς του.
Αδιάφθορη έμεινε κι η Παρθένος μετά τη γέννηση του Βρέφους.
Αλλά πρόσεξε και κάτι ακόμα:
Δεν έπλασε ο Κύριος κάποιο άλλο σώμα για να εμφανιστεί στη γη. Πήρε το σώμα του ανθρώπου, για να μη φανεί ότι περιφρονεί την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε ο Αδάμ. Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση. Κι ο διάβολος, που είχε υποδουλώσει τον άνθρωπο, τράπηκε σε φυγή.
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, αλλά γεννιέται ως Θεός. Αν προερχόταν, όπως εγώ, από έναν κοινό γάμο, πολλοί θα θεωρούσαν απάτη τη γέννησή Του. Γι' αυτό γεννιέται από παρθένα· γι’ αυτό διατηρεί τη μήτρα της άθικτη· γι' αυτό διαφυλάσσει την παρθενία της ακέραιη: Για να γίνει ο παράξενος τρόπος της γεννήσεως αιτία ακλόνητης πίστεως.
Σ' αυτόν λοιπόν που θ' αμφισβητήσει την άσπορη γέννηση του Λόγου του Θεού, θα επικαλεστώ ως μάρτυρα την αμόλυντη σφραγίδα της παρθενίας.
Πες μου λοιπόν, Ιουδαίε, γέννησε η Παρθένος ή όχι; Κι αν μεν γέννησε, γιατί δεν ομολογείς την υπερφυσική γέννηση; Αν πάλι δεν γέννησε, γιατί εξαπάτησες τον Ηρώδη; Όταν εκείνος ζητούσε να μάθει που θα γεννηθεί ο Χριστός, εσύ δεν είπες «στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας» (Ματθ. 2:4); Μήπως εγώ γνώριζα την πόλη ή τον τόπο; Μήπως εγώ γνώριζα την αξία του Βρέφους που ήρθε στον κόσμο; Ο Ησαΐας και οι προφήτες σας δεν μίλησαν γι' Αυτό; Κι εσείς, οι αγνώμονες εχθροί, δεν εξηγήσατε την αλήθεια; Εσείς, οι γραμματείς κι οι Φαρισαίοι, οι ακριβείς φύλακες του νόμου, δεν μας διδάξατε για το Χριστό; Εσείς δεν ερμηνεύσατε τις Γραφές; Μήπως εμείς γνωρίζαμε τη γλώσσα σας; Και όταν γέννησε η Παρθένος, εσείς δεν παρουσιάσατε στον Ηρώδη τη μαρτυρία του προφήτη Μιχαία, «Αλλ' από σένα, Βηθλεέμ, πόλη της περιοχής του Εφραθά, αν και είσαι μια από τις μικρότερες πόλεις του Ιούδα, θα αναδειχθεί αρχηγός του Ισραήλ» (Μιχ. 5:1);
Πολύ καλά είπε ο προφήτης «από σένα». Από σας προήλθε και παρουσιάστηκε σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Παρουσιάστηκε ως άνθρωπος, για να καθοδηγήσει τους ανθρώπους. Παρουσιάστηκε ως Θεός, για να σώσει την οικουμένη.
Μα τί ωφέλιμοι εχθροί που είστ' εσείς! Τι φιλάνθρωποι κατήγοροι!
Εσείς κατά λάθος δείξατε πως το νεογέννητο της Βηθλεέμ είναι Θεός. Εσείς Τον κηρύξατε χωρίς να το θέλετε. Εσείς Τον φανερώσατε, πασχίζοντας να Τον κρύψετε. Εσείς Τον ευεργετήσατε, επιθυμώντας να Τον βλάψετε.
Τι αστοιχείωτοι δάσκαλοι είστε, αλήθεια; Εσείς πεινάτε, και τρέφετε άλλους. Εσείς διψάτε, και ποτίζετε άλλους. Πάμφτωχοι είστε, και πλουτίζετε άλλους.


Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε! Ελάτε να πανηγυρίσουμε! Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής -όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.
Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό. Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός και πήρε σάρκα. Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού. Μα... κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ησ. 19:24).
Τί λες, Ιουδαίε; Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Ναι. Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.
Τι άλλο μένει να πω;
Δημιουργό και φάτνη βλέπω... Βρέφος και σπάργανα... Λεχώνα παρθένα, περιφρονημένη. Φτώχεια πολλή... Ανέχεια πολλή...
Είδες όμως τι πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια; Ο Πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας. Δεν έχει ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα. Μέσα σε ταπεινό παχνί Τον έχουν αποθέσει...
Ω φτώχεια, πλούτου πηγή!
Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!
Μέσα στη φάτνη κείτεσαι και την οικουμένη σαλεύεις.
Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.
Λέξη ακόμα δεν άρθρωσες και δίδαξες στους μάγους τη θεογνωσία.


Τί να πω και τί να λαλήσω;
Να Βρέφος σπαργανωμένο!
Να η Μαρία, Μητέρα και Παρθένος μαζί!
Να ο Ιωσήφ, πατέρας τάχα του Παιδιού!
Εκείνη η γυναίκα, αυτός ο άνδρας. Νόμιμες οι ονομασίες, αλλά χωρίς περιεχόμενο.
Ο Ιωσήφ μνηστεύθηκε μόνο τη Μαρία, και το Άγιο Πνεύμα την επισκίασε. Έτσι, γεμάτος απορία, δεν ήξερε τι να υποθέσει για το Βρέφος: Να πει πως ήταν καρπός μοιχείας, δεν τολμούσε. Να προσφέρει λόγο βλάσφημο εναντίον της Παρθένου, δεν μπορούσε. Ούτε πάλι δεχόταν το Παιδί σαν δικό του, γιατί του ήταν άγνωστο το πως και από ποιόν γεννήθηκε.
Αλλά να, που, πάνω στη σύγχυσή του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό, με τη φωνή του αγγέλου: «Ιωσήφ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα» (Ματθ. 1:20). Και φανέρωσε έτσι σ' εκείνον και σ' εμάς ότι το Άγιο Πνεύμα επισκίασε την Παρθένο.
Γιατί όμως ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί από παρθένα, αφήνοντας αβλαβή την παρθενία της;
Να γιατί:
Κάποτε ο διάβολος εξαπάτησε την παρθένα Εύα. Τώρα ο άγγελος έφερε το λυτρωτικό μήνυμα στην Παρθένο Μαριάμ.
Κάποτε η Εύα ξεστόμισε λόγο, που έγινε αιτία θανάτου. Τώρα η Μαρία γέννησε το Λόγο, που έγινε αιτία αιώνιας ζωής.
Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο, που έβγαλε τον Αδάμ από τον παράδεισο.
Ο Λόγος της Μαρίας έδειξε το Σταυρό, που έβαλε τον Αδάμ πάλι στον παράδεισο.


Σ' αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.



(Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Ομιλίες π. Θεοδώρου Ζήση σε ηχητική μορφή (mp3)






Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης είναι ένας από τους γνωστότερους και πιο αγαπητούς Κληρικούς εν Ελλάδι και στο εξωτερικό. Σπουδαίος πανεπιστημιακός δάσκαλος- Ομότιμος Καθηγητής πλέον του Α.Π.Θ.- έχει διακριθεί για την εμβρίθεια των γνώσεών του και για τις εκπληκτικές του επιστημονικές εργασίες. Επίσης, διακονεί επί πολλά έτη την Εκκλησία ως Ιερεύς και κήρυκας του θείου λόγου διακρινόμενος για τον ζήλο του και την ομολογιακό του θάρρος. Ομιλεί συχνότατα όπου ιερουργεί και όπου προσκληθεί, εκθέτοντας τον πλούτο των γνώσεών του με απλότητα και σαφήνεια.


Ομιλία π. Θεοδώρου Ζήση -Στην Εορτή του Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου (20 Δεκεμβρίου)Ομιλία π. Θεοδώρου Ζήση -Στην Εορτή του Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου (20 Δεκεμβρίου)
Ηχητικό αρχείο mp3, διάρκεια 00:13:32
Ομιλία π. Θεόδώρου Ζήση -Κυριακή πρό των ΧριστούγεννωνΟμιλία π. Θεόδώρου Ζήση -Κυριακή πρό των Χριστούγεννων
Εξηγείται μεσά από τους Πατερικούς λόγους το νόημα του σημερινού Ευαγγελίου και το νόημα της παράθεσης της γενεαλογίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, της προσδοκίας όλων των εθνών. Ηχητικό αρχείο mp3, διάρκεια 00:20:34








Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Αλήτες και νοικοκυραίοι


Καυστικό επίκαιρο ηχογραφημένο σχόλιο του π. Ηλία Υφαντή για την αγανάκτηση των νέων και την υποκρισία της κοινωνίας, τις ανάγκες των παιδιών και την πραγματικότητα των μεγάλων.
π. Ηλίας Υφαντής για την επέτειο θανάτου του Αλέξανδρου

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Και πάλι στον ''αέρα'' του διαδικτύου …

Η βλάβη αποκαταστάθηκε και είμαστε και πάλι κοντά σας. Μείνετε συντονισμένοι !!!!!

Ανακοίνωση για το ραδιόφωνο και το φόρουμ του ράδιο φλόγα


Αγαπητοί μας ακροατές του ράδιο φλόγα και αγαπητά μέλη του φόρουμ , ένα σοβαρότατο τεχνικό πρόβλημα έχει ανακύψει το τελευταίο εικοσιτετράωρο και δεν μπορεί να εκπέμψει το Ορθόδοξο ραδιόφωνο στο διαδίκτυο,οι τεχνικοί μας εργάζονται και σύντομα θα είμαστε κοντά σας !!

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ο Άγιος Νικόλαος ο θαυματουργός


Ο 'Αγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός, είναι από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αμέτρητοι ναοί έχουν κτισθεί προς τιμήν του και πλήθη λαού σπεύδουν να τον τιμήσουν και να ζητήσουν τη μεσιτεία του προς τον Κύριο.
Γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 250 μ.Χ. από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου".

Βρέφος ακόμη απέδειξε ότι είχε τη χάρη του Θεού. Με θαυμαστό τρόπο στάθηκε όρθιος την ώρα του λουτρού χωρίς καμία βοήθεια. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή θήλαζε μόνο μια φορά την ημέρα και μάλιστα μετά τη δύση του ηλίου.

Πολύ νωρίς ο Κύριος κάλεσε κοντά του τους δύο γονείς του και ο ίδιος, έχοντας πάντοτε οδηγό τη ρήση του Ευαγγελίου "δότε Ελεημοσύνην", μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αφωσιώθηκε ολοκληρωτικά στη Λατρεία του Υψίστου.

Είναι γνωστή και αξιοθαύμαστη η ενέργεια του αυτή να βοηθήσει νύχτα και κρυφά τις τρεις αδελφές με αξιόλογο χρηματικό ποσό, για να μην αναγκαστούν, λόγω της φτώχιας τους, να παρασυρθούν στην ατίμωση.

Κινούμενος ο Νικόλαος από Ιερό πόθο, αποφάσισε να ταξιδέψει για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Καθώς έπλεε το πλοίο, άρχισαν να πνέουν σφοδρότατοι άνεμοι καιξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Επιβάτες και πλήρωμα έχασαν την ψυχραιμία τους και περίμεναν να καταποντισθούν.

Ο Νικόλαος όμως γονατιστός προσευχήθηκε με θέρμη προς τον Κύριο και το θαύμα έγινε. Οι άνεμοι έπαυσαν και η θάλασσα αμέσως γαλήνεψε. Όμως κάποιος ναύτης, που ήταν στο κατάρτι, γλίστρησε και έπεσε στο κατάστρωμα νεκρός. Όλοι στενοχωρήθηκαν, που χάθηκε ένας άνθρωπος. Χάρη όμως στις θερμές προσευχές του Αγίου ο ναύτης αναστήθηκε, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο.

Μετά το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους επέστρεψε στα Πάταρα, όπου ζούσε με οσιότητα και δικαιοσύνη. Ο Θεός τον αξίωσε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος και μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος.

Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς και τους αδυνάτους. Ίδρυσε στην αρχιεπισκοπή του φτωχοκομείο, ξενώνα, νοσοκομείο και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Στις δύσκολες στιγμές των διωγμών του Διοκλητιανού εμψύχωνε το ποίμνιο του και ιδιαίτερα τους νέους. Γι' αυτό συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται. Υπομένει όμως όλες τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες προς δόξαν Κυρίου.

Μετά την κατάπαυση των διωγμών από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο αναλαμβάνει και πάλι το ποιμαντικό του έργο στα Μύρα.

Το 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολεμεί με θάρρος και τόλμη τις κακοδοξίες του Αρείου. Υπερασπίζεται με σθένος την Ορθοδοξία και αναδεικνύεται "κανών πίστεως" και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Για την ενίσχυση του εμφανίστηκε ο ίδιος ο Χριστός και του έδωσε ευαγγέλιο και η Μητέρα Παναγία, που του χάρισε ωμοφόριο.

Όταν επέστρεψε απο τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε και παρέδωσε το πνεύμα του στον Πανάγαθο Θεό το 330 μ.Χ.

Ο Κύριος τον τίμησε ιδιαίτερα για την ενάρετη χριστιανική ζωή του, που τη διέκρινε η βαθιά πίστη στον Παντοδύναμο Θεό και η ανεκτίμητη αγάπη του για τον άνθρωπο. Τον ανέδειξε ποταμό ιαμάτων και πηγή θαυμάτων. Θαυματουργούσε όταν ζούσε αλλά και μετά την κοίμηση του τα θαύματα του είναι αναρίθμητα.

Το έτος 1087, λόγω ταραχών, έγινε η μετακομιδή των ιερών λειψάνων του από τα Μυρά στο Μπάρι της Ιταλίας. Κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας έτρεχε τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρωστιές, αρκετοί μάλιστα λιποθυμούσαν απο την ευωδία του.

Με τα ωραιότερα εγκώμια τον τιμά η Εκκλησία. "Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον" τον ονομάζει ο υμνωδώς και "ποιμένα μέγαν" τον αποκαλεί. Ανατολή και Δύση του αναγνωρίζουν ξεχωριστή θέση μεταξύ των Αγίων. Με εξαιρετική λαμπρότητα και δόξα τιμάται από τους Ρώσσους.

Ο 'Αγιος Νικόλαος είναι ο μεγάλος προστάτης των ναυτικών. Στο τιμόνι, στην πλώρη κάθε πλοίου είναι η εικόνα του. Αμέτρητοι είναι οι ναοί στα λιμάνια, στα νησιά και στα ακρωτήρια, που φέρουν το όνομα του, τάματα των ναυτικών σε δύσκολες στιγμές, που τον επικαλούνται: 'Αϊ-Νικόλα, βοήθα με!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου και την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του στις 20 Μαΐου, αλλά και κάθε Πέμπτη ψάλλονται στον 'Αγιο Νικόλαο ωραιότατοι ύμνοι, διότι η Πέμπτη ημέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στους δώδεκα αποστόλους και στον 'Αγιο Νικόλαο.

Θα επανέλθουμε δριμύτερoι ,ζητούμε συγγνώμη για την αναστάτωση!


Αγαπητοί μας ακροατές λόγο ζημιών που προεκλίθησαν στο δίκτυο του ΟΤΕ το ραδιόφωνο μας δεν εκπέμπει προσωρινά στο διαδίκτυο θα επανέλθουμε δυναμικά σύντομα!!!

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Το διαρκές παρανάλωμα της ελληνικής κοινωνίας





Το ξέρουμε πολύ καλά:
Το μίσος για τη χυδαιότητα
Παραμορφώνει το πρόσωπο.
Η αγανάκτηση για την αδικία
Βραχνιάζει τη φωνή. Αλίμονο εμείς,
που θέλαμε ν’ ανοίξουμε το δρόμο της φιλίας
δεν καταφέραμε να είμαστε οι ίδιοι φιλικοί.

Όμως εσείς, σαν έρθει εκείνος ο καιρός
που ο άνθρωπος τον άνθρωπο θα παραστέκει
να μας θυμάστε
με επιείκεια
(Μπρεχτ)
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3949


Η Ελλάδα βάλλεται από παντού: Σταθερά, συστηματικά, άγρια εξοντωτικά:

1). Πολυμέτωπη και βάρβαρη επίθεση εναντίον της οικονομικής υπόστασης του ελληνικού λαού. Τα βάρη της κρίσης και της χρεοκοπίας του καπιταλιστικού συστήματος φορτώνονται στις πλάτες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων: Η επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κερδοσκοπικής αναισχυντίας…

2). Συνεχές, αδυσώπητο και οργανωμένο σφυροκόπημα της ιστορικής και εθνικής μας υπόστασης. Κάθε κατάκτηση ιστορική και πολιτισμική, κάθε αγωνιστική παράδοση και μνήμη, κάθε τι που έχει «εθνική γεύση», τα πάντα που συγκροτούν κοινωνική συνοχή ρίχνονται στην πυρά, με μια μοχθηρία χωρίς ιστορικό προηγούμενο, με μια μοχθηρία που ξεπερνά το παλιό ναζιστικό εφιάλτη.

Ζούμε τον εφιάλτη του εθνικού μας παραναλώματος και το τρομοκρατικό θέαμα αυτού του παραναλώματος.

Η Νέα Τάξη, ο αυτοκρατορικός, πλανητικός ιμπεριαλισμός επιχειρεί να μας δώσει τα τελευταία κτυπήματα για να πέσουμε στα τάρταρα της ολικής βαρβαρότητας.

Το μακάβριο σχέδιο εξόντωσης των εθνών και των λαών συμπυκνώνεται σε αυτά τα προφητικά λόγια του Γκαλεάνο:

«Σχέδιο εξόντωσης: Να ισοπεδώσουν το γρασίδι, να ξεριζώσουν μέχρι το τελευταίο ζωντανό βλαστάρι, να ποτίσουν τη γη μ’ αλάτι. Έπειτα να σκοτώσουν τη μνήμη της βλάστησης. Για να κατακτήσουν τις συνειδήσεις, τις εξοντώνουν. Για να τις εξοντώσουν, τους σβήνουν το παρελθόν, εξαφανίζουν κάθε μαρτυρία που μπορεί να αποδείξει πως σε τούτα τα μέρη υπήρξε ποτέ κάτι παραπάνω από σιωπή, φυλακές, τάφοι.
Απαγορεύεται να θυμόμαστε…»


Τα σύγχρονα νεοταξικά «εργαλεία» του φασιστικού ολοκληρωτισμού είναι:

α) Οικονομικά και κοινωνικά «εργαλεία»:

Η οργανωμένη αλλοδαπή εισβολή και κατοχή, η οποία υπονομεύει κάθε οικονομική κατάκτηση και κάθε δυνατότητα αγώνα των λαών, καθώς και κάθε κοινωνική και εθνική συνοχή.

Με τους στρατούς της εισαγόμενης αλλοδαπής λαίλαπας σαρώνονται όλες οι ιστορικές κατακτήσεις των λαών (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές), ισοπεδώνεται κυριολεκτικά η κοινωνική συνείδηση (ταξική συνείδηση), αλλοιώνεται επικίνδυνα η «εθνική υπόσταση» των κοινωνιών και οδηγούνται οι κοινωνίες σε αγελαία, ανταγωνιστικά και διχαστικά «αθροιστικά σύνολα»:
Σε γκέτο αλληλοσπαραγμού…

β). Ιδεολογικά εργαλεία:

Οι προπαγανδιστικές μήτρες του πλανητικού εφιάλτη τα ΜΜΕ, καθώς και τα ποικίλα και πολύχρωμα Μαντεία των επιδοτούμενων «μπράβων» των πολυεθνικών και των μυστικών υπηρεσιών.

Στην πρωτοπορία αυτών των νέων «παραγωγών» ιδεολογίας και «κατηχήσεων» βρίσκεται καπιταλιστική «αριστερά» σε όλες τις πολύχρωμες ποικιλίες της.

Αυτή η «αριστερά πολυτελείας», αυτή η επιδοτούμενη «αριστερά» των ηγεμονικών νεοταξικών ιδεολογημάτων (αντιεθνικισμός, αντιρατσισμός κ.λπ), αποτελεί σήμερα τη «πέμπτη φάλαγγα» του πλανητικού κράτους, τους νέους «γενίτσαρους»…

Πώς, λοιπόν, να είμαστε φιλικοί με αυτή την «αριστερά» η οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου εναντίον των κοινωνιών και των εθνών;

Σε ένα τέτοιοι πόλεμο ζωής και θανάτου δεν μπορεί να είσαι, δυστυχώς, φιλικός, ούτε να χαϊδεύεις κεφάλια…


γ). Πολιτικά «εργαλεία»:

Το κράτος και οι υπηρεσίες του, καθώς και όλο το καθεστωτικό, κομματικό οικοδόμημα.

Κράτος, κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι αποτελούν το γιγάντιο «ιστό της αράχνης» της Νέας Τάξης. Προωθούν, την πολυφωνική ΜΟΝΟΦΩΝΙΑ της νέας βαρβαρότητας. Παίζουν πάνω στο ίδιο νεοταξικό πιάνο, κτυπώντας διαφορετικά πλήκτρα ο καθένας. Αποτελούν την ορχήστρα της νεοταξικής μουσικής και των ιδεολογημάτων της…

δ). Εκτελεστικά «εργαλεία»:

Εδώ στην κορυφή βρίσκονται οι πολυπλόκαμες υπηρεσίες του διεθνούς κράτους και του παρακράτους. Οι εγχώριες αποτελούν το προτεκτοράτο τους…

Οι ομάδες κρούσης αυτών των υπηρεσιών είναι τα ποικίλα δίκτυα τρομοκρατίας.

Αυτή η πολυεδρική τρομοκρατία και το συνακόλουθο τρόμο-θέαμα αποτελούν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΙΧΜΗ της νεοταξικής βαρβαρότητας. Αποτελούν το προνομιακό «όχημα» για τη χειραγώγηση, την τρομοκράτηση, την υπόταξη και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι το σύγχρονο «όπλο» για την ισοπέδωση και τη διάλυση των εθνικών κοινωνιών.

Γι’ αυτό βλέπουμε να πληθαίνουν τα «τάγματα εφόδου» και οι τρομοκρατικοί «στρατοί» (μέσα εδώ οι αλλοδαποί αποτελούν το πλέον «αιμοβόρο» υλικό) στην ελληνική κοινωνία, η οποία δεν έχει λυγίσει και ανθίσταται.

Τώρα ετοιμάζονται για νέο γύρο «Δεκεμβριανών»: Συγκεντρώνουν τις «στρατιές» τους, φανατίζουν τα «τάγματα εφόδου», ντοπάρουν την απελπισία και τα αδιέξοδα της νεολαίας, στρατολογούν νέα «αποσπάσματα θανάτου» από την κοπριά της κοινωνικής αθλιότητας και του πολιτικού υπόκοσμου…

Ετοιμάζονται οι μηχανισμοί της τρομοκρατίας και της προβοκάτσιας πυρετωδώς.




Το Πολυτεχνείο από σύμβολο αγώνων χωρίς κουκούλα έχει μεταβληθεί σε άντρο κουκουλοφόρων και χιλιάδων μπουκαλιών βενζίνης για ένα νέο παρανάλωμα…


Παντού βλέπεις τις αφίσες αυτών των πυρομανών να καλούν σε τρομοκρατικό ΠΟΛΕΜΟ εναντίον της ελληνικής κοινωνίας.

Οι πάντες τους γνωρίζουν, αλλά ουδείς καταγγέλλει το έγκλημα…

Αύριο θα παίξουν πάνω στο έγκλημα και θα προωθήσουν τους προσχεδιασμένους στόχους…

Αλήθεια ο Χρυσοχοϊδης δεν γνωρίζει το τι γίνεται;

Δεν γνωρίζει τις «προετοιμασίες» και την «επιφυλακή» των πολιτικών συμμοριών;

Ρητορικά τα ερωτήματα.

Είπαμε: Τα «τάγματα εφόδου» αποτελούν τα δικά τους εκτελεστικά όργανα…

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Παρέμβασις εις την Ιεραρχίαν της Εκκλησιας της Ελλάδος

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ
ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Παρέμβασις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου εις την Ιεραρχίαν της Εκκλησιας της Ελλάδος, που κατετέθη εις τα Πρακτικά της Συνόδου.

ΤΟ ΘΕΜΑ της συμμετοχής της Εκκλησίας μας στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και «Ρωμαιοκαθολικής», αλλά κυρίως του τρόπου με τον οποίον συμμετέχει είναι μεγάλο, όμως εδώ θα αρκεσθώ να παρουσιάσω συνοπτικά μερικές απόψεις.

1. Ο διάλογος είναι αναγκαίος να γίνεται, αλλά με τις αναγκαίες θεολογικές, εκκλησιολογικές και κανονικές προϋποθέσεις. Δηλαδή, η Εκκλησία δεν πρέπει εν ονόματι του διαλόγου να αρνείται την θεολογία της, την εκκλησιολογία της και το κανονικό της δίκαιο.
2. Καίτοι υπάρχουν εκκρεμή θέματα, όπως το θέμα της Ουνίας, καθώς επίσης και άλλα βασικά θεολογικά θέματα, όπως η διδασκαλία του actus purus, που σαφέστατα επηρεάζει την όλη θεολογία (filioque) και εκκλησιολογία του Παπισμού, εν τούτοις μπορεί να συζητηθή το θέμα της σχέσεως μεταξύ πρωτείου και συνοδικότητος, δεδομένου ότι ήταν ένα βασικό θέμα, που απησχόλησε την πρώτη χιλιετία.
Θεωρώ ότι η σταδιακή απόσχιση της Παλαιάς Ρώμης από τα Πατριαρχεία της Ανατολής, άρχισε από το πρωτείο του Πάπα στην Εκκλησία, και αργότερα από τους Φράγκους επεβλήθη στην θεολογία της Παλαιάς Ρώμης το filioque. Δηλαδή, ο Πάπας ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβασθή με τα ίσα πρεσβεία τιμής, που απεδόθησαν από την Δ/ Οικουμενική Σύνοδο στον Επίσκοπο της Νέας Ρώμης.
3. Καίτοι ο διάλογος για την σχέση μεταξύ συνοδικότητος και πρωτείου είναι σημαντικός και μέσα από το πρίσμα αυτό θεωρείται ότι θα προχωρήσουν και σε άλλα ζητήματα, εν τούτοις υφίστανται μερικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να επισημανθούν.

Πρώτον. Ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχει η Εκκλησία μας στον διάλογο δεν είναι ο κατάλληλος. Γίνεται με άκρα μυστικότητα. Τα κείμενα, που υπογράφονται από τις έως τώρα συναντήσεις (Μόναχο, Μπάρι, Νέο Βάλαμο, Ραβέννα) και από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας είναι προβληματικός. Ποτέ δεν έγινε συζήτηση στην Ιεραρχία, για το ποια πρέπει να είναι η στάση των εκπροσώπων μας στις συναντήσεις αυτές και ποτέ τα κείμενα δεν συζητήθηκαν στην Ιεραρχία μετά την υπογραφή τους. Οπότε, δεν λειτουργεί το Συνοδικό πολίτευμα στο σημείο αυτό. Οι Ιεράρχες, που είμαστε εκφραστές και θεματοφύλακες της πίστεως παραμένουμε στο περιθώριο, στο «σκοτάδι».

Δεύτερον. Οι δηλώσεις, που γίνονται από Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς εκπροσώπους δείχνουν την προβληματικότητα, γιατί φανερώνουν ότι υπάρχει μια προσπάθεια να επέλθη η «ένωση των Εκκλησιών» όχι με ξεκάθαρο τρόπο. Υπάρχουν αυτές οι δηλώσεις, οι οποίες αν χρειασθή μπορεί να μνημονευθούν.

Τρίτον. Στην Α/ χιλιετία αντιμετωπίσθηκε από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας το θέμα των πρεσβείων του Πάπα της Ρώμης.
Αυτό έγινε στην Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου (879 – 880 μ.Χ.), η οποία από πολλούς Ορθοδόξους θεωρείται ως Η/ Οικουμενική Σύνοδος. Στην Σύνοδο αυτή παρουσιάσθηκαν τα δύο είδη εκκλησιολογίας, ήτοι της Παπικής Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης Φώτιος ανεγνώριζε τα πρεσβεία τιμής στον Πάπα, αλλά μέσα σε ορθόδοξα εκκλησιολογικά πλαίσια, ότι ο Πάπας έχει μόνον τα πρεσβεία τιμής μέσα στην Εκκλησία και δεν μπορεί να τεθή υπεράνω της Εκκλησίας. Επομένως, στην συζήτηση, που γίνεται για το πρωτείο του Πάπα πρέπει να ληφθή σοβαρά υπ όψη η απόφαση της Συνόδου αυτής. Βέβαια, στην Σύνοδο αυτή μαζί με το πρωτείο συζητήθηκε και το filioque, οπότε όταν συζητούμε σήμερα το θέμα του πρωτείου, πρέπει να το δούμε μέσα από τα πρεσβεία τιμής, όπως και την αίρεση του filioque.

Τέταρτον. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία το σύστημα της διοικήσεώς της είναι Συνοδικό, στην «Ρωμαιοκαθολική» το σύστημα της διοικήσεως είναι «παποκεντρικό». Αυτό φαίνεται σαφέστατα στις αποφάσεις της Β/ Βατικανείου Συνόδου και σε άλλα συνοδικά κείμενα, στα οποία υποστηρίζεται ότι ο Πάπας είναι «αρχηγός του συλλόγου των Επισκόπων», είναι «η πέτρα της Εκκλησίας», είναι «η αιώνια και ορατή αρχή και θεμέλιο της ενότητας, που συνδέει τόσο τους επισκόπους μεταξύ τους, ως και το πλήθος των πιστών», είναι «αντιπρόσωπος του Χριστού και ως Ποιμένας όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπερτάτη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία, την οποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα να ασκεί». Επίσης πρέπει να υπογραμμισθή η εκκλησιολογία του Παπισμού ότι «δεν μπορεί να υπάρξη Οικουμενική Σύνοδος αν δεν επικυρωθεί, η τουλάχιστον αν δεν γίνει δεκτή από το διάδοχο του Πέτρου».
Επομένως, η παποκεντρική αυτή αντίληψη και η υπεροχή του Πάπα και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους αίρει την συνοδικότητα και συνιστά μίαν άλλη εκκλησιολογία. Η άποψη των παπικών ότι οι Εκκλησίες, δηλαδή οι Ορθόδοξες, που δεν δέχονται ως αρχηγό τους τον Πάπα είναι ελλιπείς, δηλαδή έχουν ελλείψεις, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Πέμπτον. Στο σχέδιο του κειμένου, που πρόκειται να συζητηθή στην Κύπρο τον Οκτώβριο, καίτοι υπάρχουν πολλά σημαντικά σημεία, που δείχνουν το πως λειτουργούσε το πρωτείο του Πάπα στην πρώτη χιλιετία, εν τούτοις δεν θίγεται καθόλου η σχέση μεταξύ του πρωτείου του πάπα και των Οικουμενικών Συνόδων. Ένα κείμενο, που δεν έχει καθαρότητα σκέψεως δεν μπορεί να επικρατήση και να βοηθήση για την επανένταξη των αποσχισθέντων στην Καθολική Εκκλησία.

Έκτον. Είναι γεγονός ότι το βασικό πρόβλημα του Πάπα είναι ότι δεν αποδέχθηκε ουσιαστικά ποτέ τον 28ο Κανόνα της Δ/ Οικουμενικής Συνόδου, που έδιδε ίσα πρεσβεία τιμής στην Εκκλησία της Νέας Ρώμης και το δικαίωμα να χειροτονή Επισκόπους στις βαρβαρικές χώρες. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι σε καμμία Οικουμενική Σύνοδο δεν παρέστη ο Πάπας, παρά μόνον αντιπρόσωποί του.

Έβδομον. Όταν μελετήση κανείς προσεκτικά τα κείμενα των προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών διαπιστώνει ότι ναί μεν συμφωνούν για την συνέχιση του διαλόγου, αλλά θέτουν σαφείς προϋποθέσεις, όπως για παράδειγμα να καταδικασθή απεριφράστως η Ουνία και δια του πρωτείου να προχωρήση ο διάλογος και σε άλλα ουσιαστικά θεολογικά ζητήματα.

Όγδοον. Από την συνάντηση της Ραβέννας αποχώρησε το Πατριαρχείο Μόσχας με αφορμή την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Εσθονίας και επομένως δεν υπέγραψε το κείμενο, όπως δεν το υπέγραψε και το Πατριαρχείο Γεωργίας. Πρέπει να αναζητηθούν οι αποφάσεις των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών πάνω στο κείμενο της Ραβέννας.

Ύστερα απ όλα αυτά, προτείνω να δίδεται κατεύθυνση στους εκπροσώπους μας, μετά από συζήτηση και απόφαση στην Ιεραρχία, για το τι θα υποστηρίξουν κατά τον διάλογο και μετά την υπογραφή των κειμένων να γίνεται συζήτηση στην Ιεραρχία. Συγχρόνως να δηλωθή σαφέστατα ότι, εάν οι εκπρόσωποί μας υπογράψουν ένα κείμενο, που είναι έξω από τις κατευθυντήριες γραμμές, που θα τους δοθούν από την Εκκλησία, τότε αυτό το κείμενο δεν δεσμεύει την Εκκλησία μας.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Τι γυρεύει ο Α. Τσίπρας στον Όλυμπο;

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/11/21/atsipras-olympos-1/

Με επίκεντρο το πεδίο βολής Λιτοχώρου, που βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου, αλλά και … τα βλήματα που σημαδεύουν το Όρος, τους περιηγητές και τα δυο μοναστήρια (παλαιά και νέα Ι. Μ. Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω), έπαιξε πολιτικά ο Α. Τσίπρας χθες στο Λιτόχωρο και την Κατερίνη.



Εκείνο που μένει για συζήτηση είναι η αποκωδικοποίηση της οργανωμένης επίσκεψης του επικεφαλής των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η επίσκεψη αυτή καθ’ αυτή είναι θετικά ενδιαφέρουσα, αφού ο Όλυμπος βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα τεράστιων οικονομικών συμφερόντων, ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και τοπικών σκοπιμοτήτων. Τα ζητήματα αυτά τα έχουμε αναδείξει με μια σειρά αναρτήσεων τον περασμένο Ιούλιο.

Τα ερωτήματα όμως είναι:

α) Γιατί προτίμησε ο Τσίπρας να ασχοληθεί κύρια με το πεδίο Βολής;

β) Γιατί αποσιώπησε τις ενέργειες του Ηγουμενοσυμβουλίου της Ι. Μ. Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω για την επέκταση του πεδίου βολής[i];

γ) Γιατί αναφέρθηκε απλά στο «πως» απέκτησε η Μονή περιουσία εκεί, ενώ είναι γνωστό ότι αυτό έγινε πριν πολλούς αιώνες και επί Τουρκοκρατίας; Μήπως αποτελεί μέρος της .. πολιορκίας;[ii]

δ) Γιατί δεν έθιξε στο βάθος τις αναπτυξιακές επιχειρήσεις[iii] που σχεδιάζουν τοπικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στον Όλυμπο;

ε) Γιατί δεν μίλησε για την οικολογική καταστροφή στους πρόποδες από την επέκταση του Αμμορυχείου-βλέπε αεροδρόμιο Μίκρας και όχι μόνο….



στ) Γιατί δεν αναφέρθηκε ότι το μόνο μέρος που λειτουργεί με απόλυτη ισορροπία ως οικοσύστημα είναι οι δασικές εκτάσεις που «ανήκουν» στην Μονή;

ζ) Γιατί δεν πήρε πάσα από τον οικολογικό- επαναστατικό τρόπο που λειτουργεί το φημισμένο τυροκομείο της Μονής, αφού δεν έχει ανάγκη ούτε βιολογικού καθαρισμού, αφού ο τυρόγαλος προσφέρεται στα αγριογούρουνα του Ολύμπου;

η) Γιατί έκανε λάθος αναφορά στους «θεούς» του Ολύμπου, ενώ ο «θεός» εκεί είναι ένας: Ο Δίας με τους κεραυνούς του, δηλαδή τα συχνά ηλεκτρικά πεδία που εκφορτίζονται συχνά και έχουμε τεράστια ποσά νερού που απορροφώνται από τις πολλές βροχές στο βουνό. Τα νερά που ονειρεύονται να πάρουν στη Θεσσαλονίκη μέσω Θερμαϊκού….

θ) Γιατί ξέχασε τον Τριαδικό Θεό της Ορθοδοξίας, που φανερώνεται επώδυνα και από το παλαίφατο ιστορικό Μοναστήρι με την τεράστια ακτινοβολία του και τη μεγάλη αδελφότητα, το οποίο ως γνωστό ανήκει πάλι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το οποίο υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «καλές» σχέσεις;



ι) Εν τέλει είναι προπομπός εξελίξεων; Και αν ναι, ποιών;

Και άλλα “γιατί”, που θα τα δούμε σύντομα….

Ι) ΠΗΓΗ για επίσκεψη Α. Τσίπρα: ΗΜΕΡΗΣΙΑ, τοπική εφημερίδα της Πιερίας, Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009.

ΙΙ) ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ από τΜτΒ το 2009:

1) Οι «Οικολόγοι Μαύροι» και η επέκταση του πεδίου βολής στον Όλυμπο

Posted on Ιουλίου 18, 2009 by manitaritoubounou

Σήμερα θα ανοίξουμε περισσότερο άλλο ένα ζήτημα, που αφορά ένα ακόμη άμεσο κίνδυνο για την προστασία του «Εθνικού Δρυμού» του Ολύμπου. Ποιοί όμως αγωνίζονται για την προστασία του; (Σχόλια 12)

2) Όλυμπος: Δημοτική Αναπτυξιακή Εταιρεία και 2 βεβηλώσεις!

Posted on Ιουλίου 16, 2009 by manitaritoubounou

Ναι, ναι. Το αποκαλύπτει σημαίνον στέλεχος της τοπική αυτοδιοίκησης της Πιερίας. Στο παιχνίδι όλη «η καλή κοινωνία»: Δήμαρχοι, μεγαλοκαθηγητάδες ΑΕΙ και επιχειρηματίες… (Σχόλια 13)

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/07/16/olympos-anapt-dhmot-etair-i/

3) Πρόποδες Ολύμπου: Επιχειρηματικά «χαλίκια» ενάντια σε δάσος

Posted on Ιουλίου 11, 2009 by manitaritoubounou |

Προ-σ-καλώ τους όντως οικολόγους υπέρ της διάσωσης του δασικού πρόποδα 4.250 στρεμμάτων του … Λιτοχώριου Ολύμπου. Τώρα θα δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος»! (Σχόλια 14)

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/07/11/propodes-olympou-ammoryxeio-dasos-im-agdion/

444) Μια εφ’ όλης της ύλης παρέμβαση της Ι. Μ. του Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω

Posted on Ιουλίου 10, 2009 by manitaritoubounou

Περιήλθε στα χέρια μου μια εκτενής, συνολική και σταράτη παρέμβαση απάντηση από την Ιερά Μονή εφ’ όλης της ύλης. Περιλαμβάνει εννέα μικρά κεφάλαια κατά σειρά:…. (Σχόλια 10)

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/07/10/imag-dionysiou-enolympw-efolis-tisylis/

5) Όλυμπος: στους δύο τρίτος δεν χωρά

Posted on Ιουλίου 9, 2009 by manitaritoubounou

Αρχίζουμε σιγά-σιγά να ξεδιπλώνουμε το κουβάρι του Ολύμπου. … Η «πολιορκία» περιλαμβάνει τέσσερα στάδια:… (Σχόλια 42)

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/07/09/olympos-dyo-tritos-den-xwra/

6) Όχι μάγκες της “ΕΑΡ”, δεν είναι όλα για γκρέμισμα

Posted on Ιουλίου 7, 2009 by manitaritoubounou

Εντάξει στην δημοκρατία όλοι έχουν θέση, αλλά η κριτική θα είναι αμείλικτη, όταν ειδικά οι σκοποί και οι στόχοι είναι εμφανώς αντι- και μόνο(Σχόλια 34)

http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/07/07/oxi-ear-gremisma/


[i] «…Για τον λόγο αυτό προσφύγαμε στα αρμόδια δικαστήρια (Συμβούλιο της Επικρατείας, Ειρηνοδικείο, Εισαγγελικές αρχές κ.λ.π.), προκειμένου να μην πραγματοποιηθεί η επέκταση του πεδίου βολής. Και όλα αυτά παρόλο που αν γίνει η επέκταση, θα δικαιούμαστε να εισπράξουμε ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσό ως αποζημείωση. Αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει, δεν είναι τα χρήματα, όσο η προστασία της περιοχής που την θεωρούμε το σπίτι μας και τον χώρο που μας συνδέει με τον Άγιο Διονύσιο και τους προαπελθόντες πατέρες του Μοναστηριού…». Εδώ βρίσκεται η εφ’ όλης της ύλης τοποθέτηση της Ι. Μονής από τα μέσα του 2009! http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=234

[ii] Η «πολιορκία» περιλαμβάνει τέσσερα στάδια – manitaritoubounou/2009/07/09:

Α) Απομόνωση μέχρις εσχάτων της Ι. Μ. του Αγίου Διονυσίου της εν Ολύμπω, ηθικά, πολιτικά, κτηματικά με ταυτόχρονη ακινητοποίηση του λαϊκού στοιχείου της περιοχής.

Β) Απομόνωση των οικολογικών οργανώσεων και ειδικά του ΠΑΝΔΟΙΚΟ που αντιδρά, υπερασπιζόμενο το Δρυμό, που μέχρι τώρα διαφύλαττε, δυστυχώς για τους επιχειρηματίες, η … Ιερά Μονή.

Γ) Πολιτικό πλαίσιο για επιχειρηματικές μελέτες με επίκεντρο «χιονοδρομικό στον Όλυμπο» και κατόπιν όλων των υπολοίπων … αναπτυξιακών έργων.

Δ) «Δρυός πεσούσης», δημιουργία της «Επτάπολης» από τους δωδεκαθεϊστές. Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί τους σε «προμήθεια» σε ΕΓΚΑΙΝΙΑ (”Καθιέρωση”) νεοπαγανιστικού ναού στην Β. Ελλάδα… ήταν μέχρι και ο … Νομάρχης Θεσσαλο Το ερώτημα είναι: τι κάνουν οι λεγόμενες αντινεοφιλελεύθερες ή αντικαπιταλιστικές δυνάμεις της «Αριστεράς»; Και εννοώ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ. Αυτό σε επόμενο ποστ. νίκης!!!

[iii] Όλυμπος: Δημοτική Αναπτυξιακή Εταιρεία και 2 βεβηλώσεις!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού π. Αθανασίου



Η ομιλία έγινε στις 24/10/2009, κατά την διάρκεια επίσκεψής του στην Ιερά Μονή Ταξιαρχών.
Για την ομιλία πατήστε εδώ.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Διάλογος με ένα άπιστο


Τό άρθρο αυτό είναι μιά συνομιλία τού μακαριστού φέροντος π. Επιφανείου Θεοδωροπούλου μέ έναν άθεο*. Είναι ένα κείμενο απλό, σφιχτό και κυρίως γραμμένο μέ θεία φώτιση.

«ΟΧΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»
ΑΠΙΣΤΟΣ.: Κοιτάξτε. Κι’ εγώ παραδέχομαι ότι ό Χριστός ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και μεγάλος επαναστάτης, αλλά μήν τόν κάνουμε και Θεό τώρα.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ.: Άχ παιδί μου, όλοι οι μεγάλοι άπιστοι τής Ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Τό ψαροκόκκαλο πού τους κάθισε στό λαιμό και δεν μπορούσαν νά τό καταπιούν ήταν αυτό ακριβώς. Τό ότι ό Χριστός είναι και Θεός. Αλλά άν ό Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται γιά τήν απαισιωτέρα μορφή τής Ιστορίας.
ΑΠ.: Τι είπατε;
ΓΕΡ.: Αυτό πού άκουσες. Γιά σκέψου πόσα εκατομμύρια ανθρώπων θυσίασαν τά πάντα γιά χάρι Του, ακόμα κι’ αυτή τή ζωή τους. Ποιός άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος, όσο σοφός κι’ άν ήταν, θά άξιζε αυτή τήν μεγάλη προσφορά και θυσία; Ποιός; Πές μου. Αυτός τήν άξιζε, γιατί είναι Θεός.
ΑΠ.: Και ποιός μπορεί νά τό βεβαιώση αυτό;
ΓΕΡ.: Σού είπα και προηγουμένως ότι τά πειστήρια τής Θεότητός Του είναι τά υπερφυσικά γεγονότα πού συνέβησαν, όσον καιρό ήταν εδώ στην γή. Αλλά, πριν αναφερθώ σ’ αυτά, πρέπει νά παραδεχθής ότι ό Χριστός έταμε τήν Ιστορία. Πές μου. Ποιός τόλμησε ποτέ νά εισχώρηση στις ιερώτερες σχέσεις τών ανθρώπων και νά πή «ό φιλών πατέρα ή μητέρα ή τέκνα υπέρ αυτού τήν αγάπη τών ανθρώπων πάνω και από τήν ίδια τήν ζωή τους;» Κανείς και πουθενά. Μόνο ένας Θεός θά μπορούσε νά τό κάνη αυτό. Φαντάζεσαι τόν δικό σας τόν Μαρξ νά έλεγε κάτι τέτοιο; Ή θά τόν περνούσαν γιά τρελλό ή δέν θά βρισκόταν κανείς νά τόν ακολουθήση. Πές μου ακόμη. Ποιος τόλμησε ποτέ νά πή ότι «ΕΓΩ είμαι ή αλήθεια καί ΕΓΩ είμαι ή ζωή;» Καί δεν ηρκέσθη μόνον νά πή αυτά που είπε, αλλά επεκύρωσε τους λόγους Του με πλήθος θαυμάτων: Έκανε τυφλούς νά βλέπουν, παράλυτους νά περπατούν, έθρεψε μέ δυο ψάρια καί πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες καί πολλαπλάσιες γυναίκες καί παιδιά, διέτασσε τά στοιχεία τής φύσεως καί αυτά υπήκουαν, ανέστησε νεκρούς, όπως τόν Λάζαρο, που ήδη είχε αρχίσει νά μυρίζη.
Μείζων δέ πάντων των γεγονότων τούτων, ή Ανάστασίς Του. Όλο τό οικοδόμημα του Χριστιανισμού στηρίζεται στό γεγονός τής Αναστάσεως. Αυτό δεν τό λέω εγώ. Τό λέγει ό Απόστολος Παύλος: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία ή πίστις ημών». Άν ό Χριστός δέν αναστήθηκε, Όλα καταρρέουν. Ό Χριστός όμως ανέστη, που σημαίνει ότι είναι Κύριος τής Ζωής καί του Θανάτου, άρα Θεός.

«ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΕΙΔΑΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;»

ΑΠ.: Εσείς τά είδατε όλα αυτά; Πώς τά πιστεύτετε;
ΓΕΡ.: Όχι, εγώ δέν τά είδα. Αλλ’ αυτοί που τά είδαν, δηλ. οι Απόστολοι, τά εβεβαίωσαν καί προσυπέγραψαν αυτήν τήν μαρτυρία τους μέ τό αίμα τους. Ή μαρτυρία της θυσίας της ζωής είναι ή ύψιστη μαρτυρία.
Φέρε μου και σύ κάποιον, πού νά μου πή ότι ό Μαρξ πέθανε και ανέστη και νά πεθάνη γι’ αυτό πού λέει και εγώ θά τόν πιστέψω, ως τίμιος άνθρωπος.
ΑΠ.: Νά σάς πω. Χιλιάδες μαρξιστές βασανίσθηκαν και πέθαναν γιά τήν ιδεολογία τους. Γιατί δέν ασπάζεσθε και σεις τόν μαρξισμό;
ΓΕΡ.: Τό είπες και μόνος σου. Οι μαρξιστές πέθαναν γιά τήν ιδεολογία τους. Δέν πέθαναν γιά γεγονότα. Σέ μιά ιδεολογία όμως είναι πολύ εύκολο νά υπεισέλθη πλάνη. Επειδή δέ είναι ίδιον τής ανθρώπινης ψυχής νά θυσιάζεται γιά κάτι πού πιστεύει, εξηγείται γιατί πολλοί μαρξιστές πέθαναν γιά τήν ιδεολογία τους. Αυτό δέν μάς υποχρεώνει νά τήν δεχθούμε σάν σωστή. Άλλο νά πεθαίνης γιά ιδέες και άλλο νά πεθαίνης γιά γεγονότα.


«ΠΩΣ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;»
Οι Απόστολοι όμως δέν πέθαναν γιά ιδέες. Ούτε γιά τό «αγαπάτε αλλήλους», ούτε γιά τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Οι Απόστολοι πέθαναν μαρτυρούντες υπερφυσικά γεγονότα. Και όταν λέμε γεγονός, εννοούμε ότι υποπίπτει στις αισθήσεις μας και γίνεται αντιληπτό απ’ αυτές. Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν «δι’ ά ακηκόασι και εθεάσαντο και αί χείρες αυτών εψηλάφησαν». Και ό Ευαγγελιστής Ιωάννης αυτό ακριβώς λέγει: «ό εωρακώς μεμαρτύρηκε», δηλ. εγώ ό ίδιος πού γράφω αυτά, εγώ ό ίδιος είδα τόν εκατόνταρχο νά λογχίζη τήν πλευράν Του και νά εξέρχεται αίμα και νερό από αυτήν.
Ό Πασκάλ κάμνει έναν πολύ ωραίο συλλογισμό. Λέγει, λοιπόν, ότι μέ τους Αποστόλους συνέβη εν εκ τών τριών: Ή ηπατήθησαν ή μάς εξηπάτησαν ή μάς είπαν τήν αλήθεια.
Άς πάρουμε τήν πρώτη εκδοχή. Δέν είναι δυνατόν νά ηπατήθησαν οι Απόστολοι, διότι δέν τά έμαθαν από άλλους. Αυτοί οι ίδιοι ήσαν αυτήκοοι και αυτόπται μάρτυρες των θαυμάτων του Χρίστου.
Ή δεύτερη εκδοχή. Μήπως μάς εξηπάτησαν; Μήπως μάς είπαν ψέμματα; Αλλά γιατί νά μάς εξαπατήσουν; Τι θά κέρδιζαν λέγοντας ένα τέτοιο ψέμμα; Μήπως χρήματα; Μήπως αξιώματα; Μήπως δόξα; Γιά νά πή κάποιος ένα ψέμμα, περιμένει κάποιο όφελος. Αντιθέτως οι Απόστολοι κηρύσσοντες Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και αναστάντα εκ νεκρών, τά μόνα πού εξησφάλισαν ήσαν ταλαιπωρίες, κόπους, μαστιγώσεις, λιθοβολισμούς, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κινδύνους από ληστές, ραβδισμούς, φυλακίσεις και τέλος τόν θάνατον. Κι’ όλα αυτά για ένα ψέμμα;
Και κάτι άλλο. Τι ήσαν οι Απόστολοι πριν τους καλέσει ό Χριστός; Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ή οραματιστές φιλοσοφικών και κοινωνικών συστημάτων, πού περίμεναν τήν ευκαιρία νά κατακτήσουν τήν ανθρωπότητα και νά ικανοποιήσουν έτσι τήν φιλοδοξία τους; Κάθε άλλο. Αγράμματοι ψαράδες ήσαν και τό μόνο πού τους ενδιέφερε ήταν νά πιάσουν κανένα ψάρι, γιά νά θρέψουν τις οικογένειες τους. Γι’ αυτό και μετά τήν σταύρωση του Κυρίου, παρά τά όσα είχαν ακούσει και ιδή, επέστρεψαν στά πλοιάρια τους και στά δίκτυα τους. Δέν υπήρχε σ’ αυτούς ούτε ίχνος προδιαθέσεως για όσα αργότερα επρόκειτο νά γίνουν. Και μόνον μετά τήν Πεντηκοστή, «ότε έλαβον δύναμιν εξ ύψους», έδιναν οι δάσκαλοι της οικουμένης. Άρα δέν είχαν λόγο νά μάς εξαπατήσουν οι Απόστολοι.
Μένει επομένως ή τρίτη εκδοχή. Ότι μάς είπαν τήν αλήθεια.

«Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ!»
Αποκλείεται νά έγινε, στην περίπτωση του Χρίστου, νεκροφάνεια; Τις προάλλες έγραψαν οι εφημερίδες ότι έναν Ινδό τόν έθαψαν καί μετά από τρεις μέρες τόν ξέθαψαν καί ήταν ζωντανός.
ΓΕΡ.: Άχ, παιδάκι μου. Θα θυμηθώ καί πάλι τόν λόγο του Ιερού Αυγουστίνου. «Άπιστοι, δέν είσθε δύσπιστοι, είσθε οι πλέον εύπιστοι. Δέχεσθε τά πιό απίθανα, τά πιό παράλογα, τά πιό αντιφατικά, γιά νά αρνηθήτε τό θαύμα».
Όχι, παιδί μου, δέν έγινε νεκροφάνεια στον Χριστό.
Πρώτα πρώτα, έχομε την μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ό οποίος βεβαιώνει τόν Πιλάτο ότι «ήδη τέθνηκε» ό εσταυρωμένος.
Έπειτα, τό Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ό Κύριος, ευθύς μετά τήν ανάστασίν Του, συνεπορεύθη καί συνε-ζήτη μέ δυο μαθητές του, στον δρόμο προς Εμμαούς. Φαντάζεσαι κάποιον νά έχη υποστεί όσα υπέστη ό Χριστός καί τρεις ήμερες μετά νά του συνέβαινε νεκροφάνεια; Άν μή τί άλλο, θά πρεπε γιά σαράντα ήμερες νά τόν ποτίζουν κοτόζουμο, γιά νά μπορή νά ανοίγη τά μάτια του καί όχι νά περπατά καί νά συζητά, σάν νά μή συνέβη τίποτε.
Όσο γιά τόν Ινδό, φέρε τον εδώ νά τόν μαστιγώσωμε, νά τόν φραγγελώσωμε -καί ξέρεις τί εστί φραγγέλιο; Δερμάτινες λουρίδες που στην άκρη τους είναι στερεωμένα κομμάτια από σπασμένα κόκκολα-, φέρε τον λοιπόν νά του φορέσωμε κι’ ένα ακάνθινο στεφάνι, νά τόν σταυρώσωμε, νά του δώσωμε χολή καί ξύδι, νά του λογχεύσωμεν τήν πλευράν, νά τόν βάλωμεν καί στον τάφο καί άν αναστηθή, τότε τά λέμε πάλι.
ΑΠ.: Παρά ταύτα, όλες οι μαρτυρίες πού επικαλεσθήκατε προέρχονται από μαθητές τού Χριστού. Υπάρχει κάποια μαρτυρία περί της Θεότητος τοϋ Χρίστου, πού νά μήν προέρχεται από τόν κύκλο τών μαθητών Του; ΓΕΡ.: Βεβαίως, τού Παύλου. Ό Παύλος, όχι μόνο δέν άνηκε στον κύκλο των μαθητών τού Χρίστου αλλά μετά μανίας εδίωκε τήν Εκκλησίαν.


«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΕΠΑΘΕ ΗΛΙΑΣΗ!»
ΑΠ.: Γι’ αυτόν λένε ότι έπαθε ηλίαση.
ΓΕΡ.: Βρέ παιδάκι μου, άν πάθαινε ηλίαση ό Παϋλος, αυτό πού θά ανεδύετο θά ήταν τό υποσυνείδητο του. Και στό υποσυνείδητο τού Παύλου θέσιν περιωπής κατείχαν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες. Τόν Αβραάμ και τόν Ιακώβ και τόν Μωϋσή έπρεπε νά ιδή και όχι τόν Ιησού, τόν οποίον θεωρούσε λαοπλάνο και απατεώνα.
Φαντάζεσαι καμιά πιστή γριούλα στό παραμιλητό της νά βλέπη τόν Βούδα ή τόν Δία; Τόν Άι Νικόλα θά ιδή και τήν Αγία Βαρβάρα. Διότι αυτούς πιστεύει.
Και κάτι ακόμη. Στόν Παύλο, όπως σημειώνει ό Παπίνι, υπάρχει και τό εξής θαυμαστόν: Πρώτον, τό αιφίδιον τής μεταστροφής. Κατ’ ευθείαν από τήν απιστίαν εις τήν πίστιν. Δέν μεσολάβησε προπαρασκευή. Δεύτερον, τό ισχυρόν τής πίστεως, Ξαφνική πίστις και ισχυρότατη. Ουδέποτε εταλαντεύθη ό Παύλος. Και τρίτον, πίστις διά βίου. Πιστεύεις ότι αυτά μπορούν νά συμβούν μετά από μία ηλίαση; Αυτά δέν εξηγούνται. Άν μπορής εξήγησε τα. Άν δέν μπορής, παραδέξου τό θαύμα. Και ασφαλώς θά γνωρίζης ότι ό Παύλος γιά τά δεδομένα τής εποχής του ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευμένος. Δέν ήταν κανένα ανθρωπάκι, νά μήν ξέρη τι τού γίνεται.


ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
Θά σού πώ όμως και κάτι ακόμη: Εμείς, παιδί μου, σήμερα ζούμε σε αποκαλυπτική εποχή. Ζούμε τό θαύμα της Εκκλησίας τού Χριστού. Όταν ό Χριστός είπε γιά τήν Εκκλησία Του ότι «πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτοίς», οι μαθηταί Του αριθμούσαν μερικές δεκάδες μέλη. Έκτοτε, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες και ή Εκκλησία τού Χριστού παραμένει φάρος της οικουμένης. Αυτό δέν είναι θαύμα;
Και κάτι άλλο: Στό κατά Λουκάν Ευαγγέλιον αναφέρεται πώς, όταν ή Παναγία μετά τόν Ευαγγελισμό της επεσκέφθη τήν Ελισάβετ, τήν μητέρα τού Προδρόμου, εκείνη μέ φωνή μεγάλη τήν εμακάρισε: «Ευλογημένη σύ εν γυναιξί» της είπε. Και ή Παναγία απάντησε ως έξης: «Μεγαλύνει ή ψυχή μου τόν Κύριον…
ιδού γάρ από τού νύν μακαριούσι μέ πάσαι αί γενεαί». Τι ήταν τότε ή Παναγία; Μιά άσημη κόρη της Ναζαρέτ. Ποιός τήν ήξερε; Άντε νά τήν γνώριζαν οι συγγενείς της και ίσως μερικοί ακόμη κάτοικοι της Ναζαρέτ. Και από τότε, ξεχάστηκαν αυτοκράτειρες, έσβησαν λαμπρά ονόματα γυναικών, λησμονήθηκαν σύζυγοι και μητέρες στρατηλάτων. Ποιός ξέρει ή θυμάται τήν μητέρα τού Μ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς. Όμως, εκατομμύρια χείλη, σ’ όλα τά μήκη και πλάτη της γής και σ’ όλους τους αιώνες, υμνούν τήν ταπεινή κόρη της Γαλιλαίας, «τήν τιμιωτέραν τών Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφείμ». Ζούμε ή δέν ζούμε εμείς σήμερα οι άνθρωποι τού εικοστού αιώνος τήν επαλήθευσι τοϋ προφητικού λόγου της Παναγίας; Είναι ή δέν είναι αυτό ένα θαύμα; Άν μπορείς, εξήγησέ το. Άν δέν μπορείς, όμως, παραδέξου τό θαύμα.

«Ο ΘΕΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ!»
ΑΠ.: Παραδέχομαι ότι τά επιχειρήματα σας είναι ισχυρά. Έχω όμως μιά απορία ακόμη. Δέν νομίζετε ότι ό Χριστός άφησε τό έργο του ημιτελές; Εκτός και άν μας εγκατέλειψε. Δέν μπορώ νά φαντασθώ ένα Θεό νά παραμένη αδιάφορος στό δράμα του άνθρωπου. Εμείς νά βολοδέρνουμε εδώ κι’ εκείνος από ψηλά νά στέκη απαθής.
ΓΕΡ.: Όχι, παιδί μου, δέν έχεις δίκιο. Δέν άφησε τό έργο Του ημιτελές. Αντιθέτως, στην Ιστορία είναι ή μοναδική περίπτωση του ανθρώπου, ό οποίος είχε τήν βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε τό έργο Του και ότι δέν είχε τίποτε άλλο νά κάνη και νά ειπή. Ακόμη και ό μέγιστος τών σοφών, ό Σωκράτης, ό όποιος μιά ζωή έλεγε και δίδασκε, στό τέλος συνέθεσε και μιά περίτεχνον απολογία και άν ζούσε θάχε και άλλα νά πή.
Μόνον ό Χριστός, σέ τρία χρόνια, είπε ότι είχε νά ειπή, έπραξε ότι ήθελε νά πράξη, και είπε και τό «τετέλεσται». Δείγμα και αυτό της Θεϊκής Του τελειότητος και αυθεντίας. Όσο γιά τήν εγκατάλειψη που είπες, σέ καταλαβαίνω. Χωρίς Χριστό ό κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δέν μπορείς νά εξήγησης τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; Γιατί; Γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί». Κατάλαβε το. Δέν μπορεί ό άνθρωπος νά προσέγγιση, με την πεπερασμένη λογική του, τήν απάντηση όλων αυτών τών «γιατί». Μόνο μέ τόν Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν γιά τήν αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει νά πάρουμε απάντηση σέ μερικά «γιατί».

Ό Χριστός, παιδί μου, δέν μας εγκατέλειψε ποτέ. Παραμένει μαζί μας μέχρι συντέλειας των αιώνων. Αυτό, όμως, θα τό καταλάβης μόνο αν γίνης συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του και συνδεθής μέ τα μυστήρια της.
Όμως, γι’ αυτό, όποτε θελήσεις, έλα να τα ξαναπούμε.
* γκεργκέφι=κέντημα















πηγή έπνευσης

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )