.

.

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012


Η εκπομπή παρουσιάζει τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα και τραγούδια από όλη την Ελλάδα με τους δεξιοτέχνες Χρίστο Τσιαμούλη, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Γιώργο Κοτσίνη, Κυριάκο Γκουβέντα και Γιώργο Μακρή.
Μαζί τους οι μαθητές τους στο τραγούδι και τα λαϊκά μουσικά όργανα στο Ωδείο Αθηνών.
Χορεύουν μέλη του Λυκείου Ελληνίδων Σαλαμίνας.

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Το μυστήριο του Θεανθρώπου και οι ορθολογιστικές παρανοήσεις του

Πολλοί ερευνητές και διανοούμενοι, εκτός Χριστιανικού πνεύματος και με μόνο τις γνωσιολογικές και φιλολογικές τους ικανότητες, προσπάθησαν να εξηγήσουν ποιος ήταν και τι έκανε ο Ιησούς, αλλά, όταν σκόνταψαν στον ‘θεμέλιο λίθο’ και την ‘ακρογωνιαία πέτρα’ που λέγεται ‘Υιός του Θεού,’ ή τον απέρριψαν (ορθολογιστές, αιρετικοί, άθεοι κ.λπ.), ή κατά τη διάρκεια της ζωής τους τον γνώρισαν πνευματικά και εσωτερικά, μεταμελήθηκαν και αναγνώρισαν τη θεότητά Του. Το τελευταίο αυτό συνέβαινε και συμβαίνει σε πολλούς επιστήμονες, άθεους στοχαστές, αγνωστικιστές δημοσιογράφους, μάγους και αποκρυφιστές, που όχι μόνο γνώρισαν και γνωρίζουν και εφαρμόζουν την ομορφιά και τη γλυκύτητα των λόγων Του, αλλά και τον αγκαλιάζουν μαζί με τα καρφιά Του (ο πόνος και η άσκηση της θέλησης είναι αναπόφευκτα σε μια γνήσια μεταστροφή), δεχόμενοι και τις ηθικές θετικές συνέπειες στη ζωή τους, την οικογένειά τους, την εργασία τους, τον κοινωνικό τους περίγυρο.

«Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί …..για να φανούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών» (Λουκ. 2,34-35) αποκαλύπτει ο Θεοδόχος Συμεών, αλλά και στον Ψαλμό 67,19 αναφέρεται: «Στα ψηλώματα ανέβηκες, έπιασες αιχμαλώτους. Απ’ τους ανθρώπους δώρα έλαβες και από τους αποστάτες. Ώστε να κατοικήσουνε κι αυτοί στο Θεό κοντά, στον Κύριο». Ο Χριστός γνώριζε καλά ότι θα πυροδοτήσει μια ατέλειωτη σειρά από αντιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων στο όνομά Του. Και αυτό εννοεί, όταν προφητεύει: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω (μια ψευδή) ειρήνη πάνω στη γη» (Ματθ. 10, 34-36) και ακόμη: «Φωτιά (ζήλο ή αντίθετα μίσος απέναντί μου) ήρθα να βάλω στη γη και τι άλλο θέλω αν τώρα έχει πλέον ανάψει» (Λουκ. 12,49). Πράγματι στο όνομα του Ιησού, και στο τι εκείνος εκφράζει, προξενήθηκαν και προξενούνται στο διάβα των αιώνων σειρά αντιδράσεων και διαφωνιών, τόσο μεταξύ συγγενών και φίλων όσο και μεταξύ διανοουμένων και ιστορικών. Σε μερικές από τις καταγραφείσες αυτές αντιρρήσεις των ορθολογιστών, αγνωστικιστών και αθέων για το πρόσωπό Του, που αρνούνται το Θεανθρώπινο μεγαλείο Του, θα απαντήσουμε ακροθιγώς και απολογητικώς αμέσως παρακάτω:
 Πώς γνωρίζουμε, μας λένε, ότι ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε για τον εαυτόν του τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ότι δεν ΤΙΣ ΕΜΑΘΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΑΝ ΜΕΣΣΙΑΣ; Όμως:
α) Υπάρχουν προφητείες που ξεφεύγουν από τον ανθρώπινο έλεγχο. Πώς μπορούσε λ.χ. να καθορίσει ο ίδιος το χωριουδάκι της Βηθλεέμ, στο οποίο γεννήθηκε;
 β) Καθορίστηκε ο χρόνος γέννησής Του πολλούς αιώνες π.Χ. (Γένεση 3,15/49,10), 8 αιώνες π.Χ. (Ησαΐας 7,14) και 6 αιώνες π.Χ. (Δανιήλ 2,45). Θα μπορούσε ο ίδιος να επιλέξει τον ακριβή χρόνο της γέννησής του, εάν δεν ήταν Υιός του Θεού;
 γ)  Μήπως μπορούσε να γνωρίζει το ύψος της χρηματικής τιμής της προδοσίας από τον Ιούδα (Ζαχ. 11,12);
δ) Προφητεύθηκε ο θάνατός Του από τον Δαυίδ (Ψαλμ. 15,10): Μπορούσε να οργανώσει για τον εαυτόν του το χειρότερο είδος θανάτου, για να αποδειχθούν αληθινές οι προφητείες της Π.Δ.; Μα τότε θα ήταν διαταραγμένος ψυχικά, πράγμα όμως που απορρίπτεται από την απαράμιλλη ζωή, τα θαύματα και τη διδασκαλία Του,
 ε) Όσοι μάλιστα ισχυρίσθηκαν ότι ήσαν οι αληθινοί Μεσσίες (Θευδάς, Ιούδας Γαυλωνίτης, Βαρκωχέβα) ξεσκεπάστηκαν γρήγορα και θανατώθηκαν, μαζί με πολλούς οπαδούς τους.     
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, συνεχίζουν, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΜΕΣΣΙΕΣ. Γιατί γι’ αυτούς να μην επαληθεύονται, τηρουμένων των αναλογιών, οι προφητείες περί θανάτου κ.λπ. της Π.Δ.;
 α) Είναι τόσες οι λεπτομέρειες που βρήκαν επαλήθευση ΜΟΝΟ στον Χριστό, που ένας Εκδοτικός Οίκος στην Αγγλία προσφέρει σεβαστό χρηματικό ποσό σ’ όποιον ανακαλύψει έστω και έναν άνθρωπο που στο πρόσωπό του επαληθεύεται μικρό και μόνο μέρος των προφητείων της Αγίας Γραφής,
β) Η πιθανότητα σύμπτωσης οκτώ (8) και μόνο προφητειών σε έναν άνθρωπο που έχει ζήσει μέχρι σήμερα ισούται με 1 προς 1017. Δηλαδή μια πιθανότητα στα 100 τετράκις εκατομμύρια. Για να φανταστούμε λίγο αυτή την απίθανη πιθανότητα, χρησιμοποιούμε το εξής παράδειγμα: Ας υποθέσουμε, γράφει ο μαθηματικός Peter Stoner, ότι καλύπτουμε με 1017 ασημένια δολάρια το Τέξας. Θα κάλυπταν ολόκληρη την πολιτεία και θα έφταναν σε ύψος εξήντα εκατοστών. Η ίδια πιθανότητα που θα είχε ένας άνθρωπος να πιάσει, χωρίς να βλέπει, σκύβοντας μια και μόνη φορά, ένα μαρκαρισμένο δολάριο σε όλη αυτή την περιοχή, είναι και η πιθανότητα να εκπληρωθούν και οι 8 προφητείες σε έναν και μόνο άνθρωπο που ζει πάνω στη γη (βλ. Peter Stoner, “Μιλάει η επιστήμη”, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990, σελ. 50-51). Φανταστείτε για τις τρεις εκατοντάδες περίπου προφητείες που αφορούν στον Χριστό ποια θα ήταν η πιθανότητα.  
Μια άλλη ένσταση του ορθολογιστικού πολυθεϊσμού αφορά στο εξής: «Πώς είμαστε σίγουροι ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος της εποχής του, που μετά το θάνατό του απέκτησε φήμη και δόξα από έναν κύκλο οπαδών του, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΥΘΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΗΤΑΝ ΜΥΘΟΙ, τους οποίους διαμόρφωσαν ορισμένοι αφού επηρεάστηκαν από μεσσιανικές ιδέες;». Επ’ αυτών έχουμε να είπουμε τα κάτωθι:
 α) Το κήρυγμα του απ. Παύλου είναι το ίδιο με εκείνο των αποστόλων του Χριστού. Προσυπογράφεται μάλιστα από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες της διδασκαλίας του Κυρίου. Οι επιστολές του Παύλου και τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ κοντά στα γεγονότα του σταυρικού θανάτου του Ιησού (του Μάρκου 30 χρόνια μετά, ενώ του Παύλου οι Επιστολές 20 και πλέον χρόνια από το θάνατο του Χριστού). Δεδομένης της μεταστροφής του αποστόλου στο Χριστό, ενώ πρωτύτερα υπήρξε σκληρός διώκτης των χριστιανών, αλλά και της σοβαρότητας της διδασκαλίας του Παύλου που επισφραγίστηκε μάλιστα με το μαρτύριό του, συμπεραίνουμε ότι η πρωταρχική πίστη των χριστιανών ήταν η λατρεία προς το Χριστό ως Υιό του Θεού,
 β) Σύμφωνα με τους ιδίους τους ορθολογιστές, ένα σημαντικό γεγονός για να γίνει θρύλος και να αποκτήσει φανταστικές διαστάσεις πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια απ’ αυτό. Η Εκκλησία εξαρχής όμως, όπως επισημαίνουν οι πηγές, εξυμνούσε το Χριστό ως Θεό (ο Πλίνιος π.χ., διοικητής της Βιθυνίας, πιστοποιεί ήδη από το 110 μ. Χ., ότι ο Ιησούς λατρευόταν ως Θεός),
 γ) Οι πολλοί κοντινοί μάρτυρες της διδασκαλίας του Χριστού και ακροατές των λόγων Του θα μαρτυρούσαν την αλήθεια σε περίπτωση που ο κύκλος Του απέδιδε σε Αυτόν θείες ιδιότητες χωρίς εκείνος να το επιδιώξει. Όλοι όμως συμφωνούν ότι στο κήρυγμά του και τη διδασκαλία Του ο ίδιος θεωρεί τον εαυτόν του Υιό του Θεού και προφητεύει την ανάστασή Του. Μάλιστα θεραπευθέντες από τον Κύριο ζούσαν ακόμη στις αρχές του β’ αιώνα, όπως και μαθητές Του, οι οποίοι είχαν ακούσει προσωπικά τη διδασκαλία Του. Πολλοί θα αντιδρούσαν αν επρόκειτο για μυθολογίες,
 δ) Κυκλοφορούσαν βεβαίως διάφορες μυθολογίες στους αρχαίους χρόνους. Το γεγονός όμως ότι απορρίφθηκαν από την Εκκλησία 30 περίπου απόκρυφα ευαγγέλια γεμάτα μυθικές ενέργειες και διηγήσεις, και εγκρίθηκαν μόνο 4, αποκαλύπτει την αλήθειά τους,
 ε) Ο μύθος εξάλλου ανήκει κυρίως στην προχριστιανική εποχή, ενώ ο Χριστιανισμός και οι ευαγγελικές ιστορίες ήκμασαν σε φιλοσοφικά χρόνια, ιστορικά και όχι νηπιώδη. Συνεγράφησαν σε εποχή όπου οι δεισιδαιμονίες κατέρρεαν και οι Επικούρειοι και Στωϊκοί φιλόσοφοι απέρριπταν ως μυθολογίες τις αρχαίες θρησκείες,
 στ) Πώς ο κόσμος αγκάλιασε τα Ευαγγέλια, τη στιγμή που περιελάμβαναν υποτίθεται μύθους για έναν ήρωα θρυλικό, γεννημένο από λαό μισητό και χωρισμένο από τα άλλα έθνη;
, ζ) Στα Ευαγγέλια δεν βλέπει κανείς θεούς με μορφή δράκων ή τεράτων ή θεούς-ζώα, ούτε ανήθικες πράξεις συναντά ψευδών θεοτήτων. Διακρίνει μόνο αγιότητα, αρετή και σώφρονα ενέργεια,
 η) Αν ο Ιησούς δεν υπήρξε παρά μόνο ένας μεταρρυθμιστής προφήτης, γιατί τότε τον ακολούθησαν Ιουδαίοι και Έλληνες, τη στιγμή μάλιστα που τους είχε υποσχεθεί θρίαμβο και αντί αυτού σταυρώθηκε; Πώς τόσοι και τόσοι ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν τον πολυθεϊσμό και έγιναν χριστιανοί;
 θ) Όλα τα θρησκεύματα είχαν αρχή σε μια ισχυρή προσωπικότητα, που τους έδωσε την πρώτη ώθηση. Τι να πούμε για μια θρησκεία που την εχθρευόταν ο Ιουδαϊσμός, τη μισούσε ο Εθνικός κόσμος, την εδίωξε το ρωμαϊκό κράτος και παρόλα αυτά κατέκτησε τον κόσμο; Αν δεν είχε αρχή τον Ιησού και τους άμεσους μαθητές του, πώς ένα ανώνυμο πλήθος θα συνελάμβανε ιδεολογικά την μορφή Του, με επινοήσεις και δάνεια; Αν ήταν μύθος θα σήμαινε ότι η πρώτη κοινότητα πίστευε ως μωρόπιστη ό,τι άκουγε, ή ότι θα ήσαν οι πιστοί υστερικά άτομα που θα δέχονταν άκριτα τέτοιου είδους φαντασιώσεις. Δεν εξηγείται έτσι όμως: 1. Η κυριαρχία του Χριστιανισμού, μέσα από τον τρόμο, τους διωγμούς κ.α. 2. Η λατρεία του Χριστού, αν θα πέθαινε προδίδοντας τις ελπίδες τους, 3. Πώς οι δήθεν ψευδαισθήσεις σταμάτησαν αυτόματα αμέσως μετά την ανάληψή Του; 4. Πώς η διδασκαλία για το Χριστό είχε ολοκληρωθεί πριν τις επιστολές του Παύλου; (51 μ.Χ.), 5. Πώς ο Παύλος, που εδίωκε το Χριστό έγινε ο μεγαλύτερος υμνητής Του; 6. Πώς οι απλοϊκές και κατά το πλείστον αμόρφωτες ομάδες των πιστών οδηγήθηκαν σε τέτοιες μεγαλειώδεις συλλήψεις του Χριστιανισμού;              
Πώς είμαστε σίγουροι, επιμένουν σε άλλη αντίρρησή τους οι ορθολογιστές, ότι οι ευαγγελιστές δεν ΕΓΡΑΨΑΝ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΑΝ ΘΕΟ; Απαντάμε ως εξής:
α) Δεν θα άφηναν οι μαθητές Εκείνου τις περιουσίες τους, δεν θα υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και δεν θα επιδείκνυαν τέτοιο θάρρος για ένα ψέμα, ενώ πρώτα ήσαν δειλοί και καθημερινοί ψαράδες που κρύφτηκαν μάλιστα για το φόβο των Ιουδαίων. Πολύ περισσότερο δεν θα μαρτυρούσαν με το αίμα τους για μια φτιαχτή ιστορία,
 β) Ο βίος, η πολιτεία, η ανυπέρβλητη διδασκαλία και τα άπειρα θαύματα του Ιησού Χριστού, που μαρτυρούνται και από εξωχριστιανικές πηγές (λ.χ. Ιώσηπος), δεν αφήνουν περιθώρια για πλαστές ιστορίες. Η διδασκαλία Του μάλιστα, που ποιοτικά είναι ασυγκρίτως ανώτερη από όλους τους ιδρυτές θρησκειών και τους φιλοσόφους διαχρονικά, δεν θα μπορούσε να εφευρεθεί από το μηδέν,
 γ) Οι ιεροί ευαγγελιστές περιγράφουν με φυσικότητα, απλότητα και ειλικρίνεια τα γεγονότα. Τα καταγράφουν με απάθεια και χωρίς να θέλουν να συγκινήσουν τους αναγνώστες, και μάλιστα τα γεγονότα των παθών και της ανάστασης. Φανερώνουν εξάλλου τα ελαττώματά τους, ανακοινώνουν τις ζήλιες τους, δεν διστάζουν να φωνάξουν την προδοσία τους, την άρνησή τους να πιστέψουν αρχικά στο θείο μήνυμα του Θεανθρώπου και στην ανάστασή Του. Τα παραμύθια αντιθέτως δεν εκτίθενται έτσι, αλλά με αρκετή φαντασία, στόμφο, εξωραϊστικές εικόνες και ηρωοποίηση των πρωταγωνιστών,
 δ) Η μορφή του Χριστού είναι τόσο πρωτότυπη, που δεν θα μπορούσαν να την εφεύρουν από το μηδέν. Δεν υπήρχε ούτε μεταξύ των Ιουδαίων, ούτε μεταξύ των Ελλήνων και της ανατολικής φιλοσοφίας. Γι’ αυτό και η διδασκαλία Του απέβη «Ιουδαίοις σκάνδαλο και Έλλησι μωρία»,
 ε) Οι ιεροί συγγραφείς περιγράφουν, ενίοτε με διαφορετικό ο καθένας τρόπο, την ίδια ιστορία, ή αλληλοσυμπληρώνονται σε αρκετά εδάφια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι προσυνεννοημένοι στα όσα διηγούνται. Άλλωστε γράφουν με διαφορά 10, 20 και 30 ετών τα Ευαγγέλιά τους,
 στ) Η μαρτυρία που αποστόλου Παύλου, αρχικού διώκτη των χριστιανών, που είναι ίδια με εκείνη των αποστόλων όπως γράψαμε ήδη, πιστοποιεί την αλήθεια των θεοπνεύστων πηγών,
 ζ) Οι ευαγγελιστές δεν είχαν σκοπό να γράψουν ιστορία. Αρκούν 6 ώρες για να απαγγείλουμε λ.χ. τους λόγους του Κυρίου στα Ευαγγέλια. Μάλιστα όλα τα γεγονότα της ζωής Του διαδραματίζονται, αν τα θεωρήσουμε ενωμένα, μέσα σε διάστημα μόλις 40 ημερών. Απλώς δηλαδή περιγράφουν οι ευαγγελιστές ψυχρά τι είδαν, τι ψηλάφησαν, τι άκουσαν και τι έζησαν. Είναι ένα ποιμαντικό μήνυμα προς τους Ιουδαίους και προς τα έθνη για την Τριαδική αλήθεια και για τη θεότητα του Ιησού Χριστού,
 η) Τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ νωρίς (από το 60 μ.Χ. για το Ευαγγέλιο του Μάρκου κ.ο.κ.), όταν πολλοί μάρτυρες της ζωής του Ιησού ζούσαν ακόμη, όπως προαναφέραμε. Δεν βρίσκουμε, πράγματι όμως, καμία διάψευση ή διαμαρτυρία για τα υπερφυσικά θαύματα, διάφορα γεγονότα και ιστορικά στοιχεία της ζωής του Κυρίου, αν υποθέσει κάποιος ότι δεν έγιναν έτσι,
 θ) Τα Ευαγγέλια διασώζουν την αρχέγονη κατήχηση της πρώτης Εκκλησίας. Ως εκ τούτου, πάσα προσπάθεια ερμηνείας τους έξω και μακριά από την πίστη στον ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. 
«Μήπως όλα τα γεγονότα της ζωής του Ιησού υπήρξαν φυσικά, αλλά οι ερμηνευτές τους ΕΔΩΣΑΝ Σ’ ΑΥΤΑ ΨΕΥΔΩΣ ΤΟΝ ΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ;», ρωτάνε οι αρνούμενοι τη θεότητα του Υιού του Θεού:
α) Θα επέτρεπε όμως ο Χριστός να εκλαμβάνουν οι θεατές και ακροατές Του τα φυσικά γεγονότα της ζωής του ως θαύματα και δεν θα διαμαρτυρόταν εναντίον τέτοιων δεισιδαιμονιών;
 β) Η ηθική αξία του Ιησού, αν δεχθούμε κάτι τέτοιο, καταρρίπτεται. Διότι έτσι θα συμμορφωνόταν σαν αγύρτης με τις πλάνες πολλών συμπατριωτών Του. Ο μοναδικά ηθικός όμως χαρακτήρας του, η μοναδική διδασκαλία του και η πνευματικότητά Του δεν συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης,
 γ) Οι πρώτες πηγές των Λόγων του Ιησού (Q), που κυκλοφορούσαν ευρέως, ίσως και όσο ακόμη ζούσε, πιστοποιούν τα θαύματα του Κυρίου. Ο διαχωρισμός φυσικού και υπερφυσικού στα Ευαγγέλια αποδείχθηκε αδύνατος. Ο Ιωάννης, ο Μάρκος, οι Συνοπτικοί περιγράφουν τον Ιησού ως Υιό Θεού και θαυματουργό εξ αρχής. Τα θαύματα περιγράφονται γλαφυρά, όχι με συναισθηματική ένταση, σύντομα, αξιοπρεπώς, και αναφέρονται στην πνευματική αποστολή του Μεσσία. Ο Ηρώδης πίστευε ότι ο Βαπτιστής αναστήθηκε και κάνει θαύματα, ενώ οι Εβραίοι ότι με τη βοήθεια του σατανά πραγματοποιεί ο Ιησούς τα θαύματα,
 δ) Πώς τα θαύματα και η πίστη στον Ιησού ως Υιό Θεού δημιουργήθηκαν δήθεν από μόνα τους, και μάλιστα σε περιβάλλον μονοθεϊστικό (Ιουδαϊκό), που ήταν κατά της θεοποίησης προσώπων; Το αντίθετο θα έπρεπε να είχε συμβεί. Να είχε δηλαδή ξεχασθεί η μνήμη Του σε περίπτωση που είχε θεωρηθεί λαοπλάνος,
 ε) Σε καμία θρησκεία δεν υπήρξε πίστη στη θεότητα κάποιου χωρίς να τον συνοδεύουν θαύματα και σημεία μεγάλα. Άλλο η συμπάθεια και ο σεβασμός σε κάποιον και άλλο να τον θεωρήσουν Υιό Θεού χωρίς να έχουν δει θαύματα. Τα θαύματα του Ιησού δεν είναι μύθοι, όπως των ραβίνων, του ελληνιστικού κόσμου, του Ασκληπιού και του Σεράπιδος. Όλα αυτά ήσαν γεμάτα μυθολογικά και φανταστικά στοιχεία. Ο Χριστός με ένα απλό λόγο του, ένα πρόσταγμά του, χωρίς καμία ένταση, χωρίς τη χρήση βοτάνων, φαρμάκων κ.α., θεραπεύει με εξουσία και άμεσα, ενώ τα θαύματα του Πυθαγόρα, του Απολλώνιου Τυανέως κ.λπ. παρουσιάζονται μεταγενέστερα και επηρεασμένα από το Χριστιανισμό, στ) Τις θεραπείες που ενήργησε ο Ιησούς Χριστός δέχονται ως πραγματικές  όλοι οι νεώτεροι κριτικοί. Για τα θαυμαστά σημεία ο Λουκάς αντλεί από την προφορική κατήχηση των αυτοπτών μαρτύρων και γι’ αυτό είναι γνήσιος (βλ. και Παναγιώτη Τρεμπέλα, “Απολογητικαί Μελέται Ε΄”, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1994).      
 Η μαρτυρία της Εκκλησίας, εδώ και 2.000 χρόνια και μέχρι το τέλος του κόσμου, είναι πως ο Ιησούς, ο άνωθεν Λυτρωτής, ο Υιός του Θεού, που σαρκώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων, αποτελεί τον μόνο Θεάνθρωπο της ιστορίας. Δεν ήρθε για να ιδρύσει μια ακόμη θρησκεία, αλλά για να αφήσει το σώμα Του και το αίμα Του υπέρ της ζωής του κόσμου. Είναι ο αληθής Άρτος εξ’ Ουρανού, που αναπαύει τους ταλαιπωρημένους και χορηγεί την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος. Ομιλεί στα Ευαγγέλια «ως εξουσίαν έχων», συμπληρώνει ή καταργεί εντολές και διατάξεις που θέσπισε ο Θεός δια του μεγάλου Μωυσέως, και φανερώνει έτσι ότι τον μεν Νόμο προσέφερε στην ανθρωπότητα ο Μωυσής, την δε αλήθεια και τη Χάρη δώρισε στους πιστούς ο Χριστός, με σκοπό την μεταμόρφωση και θέωση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και κήρυττε με απλά λόγια (Παραβολές) για την πνευματική Βασιλεία του Θεού, η οποία «εντός ημών εστίν» (Λουκ. 17,21).
Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ένας απλός προφήτης, αλλά αυτός για τον οποίον ο ίδιος ο Μωυσής προσανατολίζει την ανθρωπότητα: «(Ο ΘΕΟΣ) ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΠΟ ΣΑΣ, μέσα από το λαό σας, σαν εμένα. ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ» (Δευτ. 18,15). Δεδομένου:
 (α) ότι «ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν παρουσιάστηκε πια άλλος προφήτης σαν το Μωυσή», τον οποίον «ο Κύριος γνώριζε πρόσωπο προς πρόσωπο», ούτε κανείς «είναι ισάξιός του όσον αφορά τα σημεία και θαύματα που τον έστειλε ο Κύριος να κάνει» (Δευτ. 34,10-11),
 (β) αλλά και ότι ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΚΟΜΗ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΟΦΟΡΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: «Δεν θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπό μου, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με δει και να μείνει ζωντανός» (Έξ. 33,20), αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην αρχή του Ευαγγελίου του, όταν λέγει: «ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΟ ΘΕΟ. ΜΟΝΟ Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΙΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΓΝΩΣΤΟ» (Ιω. 1,18). Ότι δηλαδή ο εσχατολογικός προφήτης τον οποίον αναγγέλλει στην ιστορία ο Μωυσής – και ο οποίος μάλιστα είναι επιπλέον, σύμφωνα με τον Ιωάννη, Υιός του Θεού- δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό.    
Ας προσθέσουμε εδώ ένα σημαντικό Χριστολογικό σημείο τής προς Φιλιππησίους επιστολής (η επιστολή ονομάζεται ‘ύμνος της χαράς’) του απ. Παύλου, μόλις 22 χρόνια από το θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου: «Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε και ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΘΕΟΣ, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, ΠΗΡΕ ΜΟΡΦΗ ΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού…». Και καταλήγει η πρωταρχική στην ουσία εκκλησιαστική κοινότητα, δια του αποστόλου Παύλου, στο εξής: «…Κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ, για να δοξάζεται έτσι ο Θεός Πατέρας» (Φιλιππ. 2,5-8/ 10-11) [Τα κεφαλαία γράμματα στα αγιογραφικά κείμενα δικά μας]. Επομένως δύο δεκαετίες μόλις μετά τα γεγονότα του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του, πίστευαν ήδη οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες πως ο Χριστός ξεπέρασε κατά πολύ την μέση αντίληψη του Μεσσία που είχε η εποχή Του (ως θρησκευτικοπολιτικού ηγέτη) και γι’ αυτό σταυρώθηκε, θεωρούμενος από το κατεστημένο ότι βλασφημεί, αποδεικνύοντας πλέον ότι είναι ο αληθινός Απεσταλμένος, ο Υιός του Θεού (βλ. και “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ Α΄”, πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007, σελ. 25-28). Είναι δυνατόν άλλωστε να δίδασκε ο Ιησούς αλήθειες μοναδικής στην ιστορία πνευματικής ομορφιάς και ποιότητας, να τελούσε πλήθος θαυμάτων, θεραπειών και νεκραναστάσεων, να ομολογούσε ότι είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, και τελικά να μην ήταν;   
Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ του Χριστού (μίλησε για τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη στους εχθρούς μας, την ισότητα των ανθρώπων κ.α.), Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ δια της οποίας αποδεικνύεται κατεξοχήν άγιος (κανείς στα χρόνια Του δεν τόλμησε να τον ελέγξει για δόλο, απάτη, αμαρτίες ή αδυναμίες), ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΑ (ιάσεις κάθε είδους, πολλαπλασιασμός τροφών, κατασίγαση θαλάσσης, νεκραναστάσεις), ΟΙ ΑΚΡΙΒΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ (προφήτευσε όσο ζούσε επί γης την πλήρη καταστροφή των Ιεροσολύμων, το αδύνατον αφανισμού της Εκκλησίας του και την αυτεξούσια ανάστασή Του) και Η ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΗΣ ΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, γεγονός που πιστοποίησε η μετά την Πεντηκοστή αφοβία των αποστόλων, το κήρυγμά τους και το μαρτυρικό τους τέλος χάριν του Χριστού (βλ. και Νικ. Νευράκη, “Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού”, Αθ. 1989, σελ. 189-193), αποδεικνύει ότι ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ που “κατέβηκε για να ανεβούμε” και “έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς θεοί” κατ’ ενέργειαν, εν τη δόξη και δια της δυνάμεως του Θεού.
1. «Απολογητικαί Μελέται Ε΄», Παν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Αθ. 1994
2. «Ελληνοκεντρικός Πολυθεϊσμός ή Ελληνοχριστιανισμός;», Μιχαήλ Χούλη, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, Ερμούπολη 2003
3. «Η Αγία Γραφή», Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 1997
4. «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, Α΄», Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007
5. «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», Νικ. Νευράκη, Αθ. 1999
 aktines.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Φιλανθρωπία: Το υπνωτικό χάπι της φασιστικής ιδεολογίας…



Τα σύγχρονα λαρύγγια της αυθάδειας του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ (ΜΜΕ) διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους και με τα πολύχρωμα σκηνικά του φασιστικού τελετουργικού θεάματος, τη …φιλανθρωπία τους: Η απάτη στις πλέον αποκρουστικές της μορφές…
Οι κανίβαλοι του καθεστώτος, οι «νταβάδες» του καθεστώτος και οι μοχθηροί μεταπράτες του νεοταξικού φασισμού, με τα μίσθαρνα όργανά τους, στήνουν ελεεινές καμπάνιες …φιλανθρωπίας!!!
Και στην πρώτη γραμμή τα δύο κανάλια που πλειοδοτούν σε δολοφονικό, φασιστικό τραμπουκισμό εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της: Mega και ΣΚΑΙ!

Οι αποτρόπαιες αυτές προπαγανδιστικές αιχμές του φασισμού του 4ου Ράιχ, που ακρωτηριάζουν και πελεκίζουν καθημερινά, αχόρταγα και με τον ηδονισμό του πωρωμένου δολοφόνου, τα θύματα των αφεντικών τους, έχουν το απύθμενο θράσος να μας εμφανίζονται και …φιλάνθρωποι: Πάντα τα μεγαλύτερα κτήνη το παίζουν και …φιλάνθρωποι!!!
Και μόνο αυτό αποκαλύπτει την ιδεολογική ΟΥΣΙΑ της «φιλανθρωπίας» τους: Την ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ιδεολογική ουσία…
Διαβάστε και το άρθρο που μας «βελόνιασε»:
«Oι Κολομβιάνοι Εσκομπάρ και οι ελεημοσύνες του Mega και του ΣΚΑΙ!»
ΕΔΩ:
http://trelogiannis.blogspot.gr/2012/12/o-mega.html

Πράγματι το φιλοσοφικό βάθρο της «φιλανθρωπίας» είναι τούτο: Η υποταγή της κοινωνίας των εξαθλιωμένων στη γοητευτική προσμονή της «φιλανθρωπίας» της ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Με άλλα λόγια:Η ιδεολογία της «φιλανθρωπίας» είναι ο εθισμός των ανίσχυρων, τσαλαπατημένων, απελπισμένων και εξαθλιωμένων ατόμων (από τους λήσταρχους και δημίους του), στο να ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ λύσεις παρηγοριάς από τα χέρια των δημίων τους, από τα χέρια των κτηνάνθρωπων της εξουσίας…

Με το ναρκωτικό της «φιλανθρωπίας» επιχειρούν αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της καταστροφής και εξαθλίωσης του ελληνικού λαού να ΕΜΠΟΡΕΥΤΟΥΝ το μακάβριο έργο τους (το έργο του νεοταξικού φασισμού που υλοποιούν), καλλιεργώντας ονειρικές καταστάσεις παρηγοριάς, οι οποίες ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ τη λαϊκή απελπισία και οργισμένη ενέργεια με την ελεημοσύνη της ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Έτσι η κοινωνία, οι δυστυχίες της και τα εγκλήματα της εξουσίας «αιχμαλωτίζονται» από τη «φιλανθρωπία» των «νταβάδων» της εξουσίας: Από εκείνους που παράγουν τις δυστυχίες και τα εγκλήματα…

Ένα είναι το «μάθημα» της «φιλανθρωπίας»: Τα θύματα να παραμένουν ΑΔΡΑΝΗ, να χάσουν κάθε ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ενεργητικής ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ για τη ζωή τους, να ΥΠΟΤΑΧΘΟΥΝ ολοκληρωτικά στη «φιλανθρωπία» των θυτών τους…

Εδώ βρίσκομε το δομικό, φιλοσοφικό βάθρο του λαϊκού μυθιστορήματος: Του «καλού» και του «κακού» ήρωα…

Ένα φιλοσοφικό βάθρο καλών «ευεργετών» και «φιλάνθρωπων» ηρώων που εμφανίζονται σαν διακανονιστές της δυστυχίας και της απόγνωσης, σαν διακανονιστές λογαριασμών εναντίον των «κακών» ηρώων ή των πεπρωμένων της συμφοράς του λαού…

Αυτό το πεπρωμένο της συμφοράς μας και της κτηνώδους λεηλασίας μας έρχονται να διακανονίσουν οι γενίτσαροι αυτής της συμφοράς και εξαθλίωσής μας.

Το άκρως φασιστικό αυτό ιδεολόγημα(να περιμένουμε τη σωτηρία μας από τους δημίους μας), αλλά και το αντίστοιχο τελετουργικό του (οι τηλεοπτικές καμπάνιες), φωτίζονται πιο καθαρά με τις παρόμοιες πράξεις «φιλανθρωπίας» και «προστασίας» των «Ελλήνων»
από τους «ήρωες» της Χρυσής Αυγής.



Οι «καλοί ήρωες», στα πρότυπα των υπέρ-ηρώων του Χόλυγουντ, έχουν αναλάβει υπό την «προστασία» τους τον κατεστραμμένο ελληνικό λαό!!!

Θέλουν να εμφανιστούν σαν τους «εκλεκτούς» ήρωες και ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ των εξαθλιωμένων από τα εγκλήματα της εξουσίας (έμποροι της απόγνωσης), ΔΙΧΩΣ, βεβαίως να ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ και να αφήνουν ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο στη λαϊκή αυτενέργεια και ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ, δίχως να αφήνουν καμία χαραμάδα, στον ελληνικό λαό, να αυτό-οργανωθεί και να «διακανονίσει» ο ΙΔΙΟΣ τη ζωή του.

Η Χρυσή Αυγή προβάλλει και διαφημίζει τη δική της «καλή» εξουσία, η οποία θα διαχειριστεί τους διακανονισμούς με την «κακή» εξουσία των ανδρεικέλων, ΕΞΩ και ΥΠΕΡΑΝΩ της λαϊκής δράσης και οργάνωσης, με το λαό στη γωνία…

Η ίδια, συνεπώς, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ και ΛΟΓΙΚΗ μεταξύ των ΜΜΕ και της Χρυσής Αυγής: Αυτή των «φιλάνθρωπων» ηρώων και «προστατών»…

Η ίδια ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Η φασιστική ειδωλολατρία με τη μορφή των «προστατών» και των «εκλεκτών» ηρώων…
 
 
resaltomag.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Θεοφάνια, δηλαδή η Γέννησιν του Σωτήρος (Αγ. Γρηγορίου)

Η Γέννηση του Χριστού. 1192. Μοναστήρι Αράκου στην Κύπρο
«Ο Χριστός γεννάται, ας τον δοξάσετε· ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, ας τον προϋπαντήσετε· ο Χριστός ευρίσκεται επί της γης, ας υψωθείτε. Δοξολογήσατε τον Κύριο, όλη η γη, και, δια να τα είπω και τα δύο με μίαν λέξιν, ας ευφρανθούν οι ουρανοί και ας νιώση αγαλλίασιν η γη δια τον ουράνιον ο οποίος έγινε επίγειος. Ο Χριστός εσαρκώθη, νιώσατε αγαλλίασιν από χαράν και τρόμον. Από τρόμον εξ αιτίας της αμαρτίας· από χαράν εξ αιτίας της ελπίδος. Ο Χριστός εγεννήθη από την Παρθένον. Γυναίκες, παραμείνατε παρθένοι δια να γίνετε μητέρες του Χριστού. Ποιος δεν αποδίδει λατρείαν εις εκείνον ο οποίος υπήρχε απ’ αρχής; Ποιος δεν δοξολογεί εκείνον ο οποίος ενεφανίσθη τώρα τελευταία;

Πάλιν διαλύεται το σκοτάδι, πάλιν εμφανίζεται το φως.
Πάλιν η Αίγυπτος τιμωρείτε με σκότος, πάλιν ο Ισραηλιτικός λαός φωτίζεται με στήλην πυρός. Ο λαός, ο οποίος κάθεται εις το σκότος ας ίδη το λαμπρόν φως της κατανοήσεως των θείων μυστηρίων. Τα παλαιά έχουν περάσει· ιδού, τα πάντα έχουν γίνει νέα. Το γράμμα υποχωρεί ενώ το πνεύμα αναδεικνύεται. Αι σκιαί απομακρύνονται και έρχεται εις την θέσιν των η αλήθεια. Ο τύπος του Μελχισεδέκ εκπληρώνεται. Ο αμήτωρ γίνεται απάτωρ. Ήτο αμήτωρ προηγουμένως και τώρα γίνεται απάτωρ. Οι φυσικοί νόμοι καταλύονται. Ο ουράνιος κόσμος πρέπει να συμπληρωθεί. Ο Χριστός κελεύει· ας μην αντιστεκόμεθα. Όλοι οι λαοί ας χειροκροτήσετε, επειδή εγεννήθη εις ημάς παιδίον, μας εδόθη υιός, εις τους ώμους του οποίου ευρίσκεται η εξουσία, διότι εξυψώνεται μαζί με τον σταυρόν, και ο οποίος ονομάζεται «αγγελιαφόρος μεγάλης θελήσεως», της θελήσεως του Πατρός. Ο Ιωάννης ας βροντοφωνήσει: «ετοιμάσατε τον δρόμο του Κυρίου». Και εγώ θα διαλαλήσω την σημασίαν της ημέρας: Ο άσαρκος παίρνει σάρκα. Ο Λόγος ενώνεται με την ύλη. Ο αόρατος γίνεται ορατός. Εκείνος τον οποίον δεν ημπορούσε να εγγίσει κανείς, ημπορεί να ψηλαφηθεί. Ο άχρονος αποκτά αρχήν. Ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός ανθρώπου, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ήτο χθες, και σήμερον και θα παραμείνει ο ίδιος εις τους αιώνας. Οι Έλληνες* ας ειρωνεύονται και οι αιρετικοί ας κουράζονται με τας φλυαρίας των. Θα τον πιστεύσουν, όταν θα τον ιδούν να ανέρχεται εις τον ουρανόν. Και αν όχι τότε, οπωσδήποτε όταν θα τον ιδούν να έρχεται από τους ουρανούς και να κάθεται ως κριτής.

Αυτά όμως αργότερα. Σήμερα η πανήγυρις είναι τα Θεοφάνια, δηλαδή η Γέννησις. Διότι λέγονται και τα δύο, επειδή δι’ ένα και το αυτό πράγμα υπάρχουν δύο ονόματα. Διότι ο Θεός εφανερώθη εις τους ανθρώπους δια της γεννήσεως. Και υπήρχε μεν πριν, και υπήρχε πάντοτε, προερχόμενος από τον πάντοτε υπάρχοντα, πάνω από κάθε αιτίαν και λογικήν, επειδή δεν υπήρχε λόγος ανώτερος από τον Λόγον, αλλά μετά έλαβε σώμα προς χάριν μας, δια να μας χαρίσει την ευτυχή ύπαρξιν, εκείνος ο οποίος μας έδωσε την ύπαρξιν, ή καλύτερα, δια να μας επαναφέρει με την σάρκωσίν του εις την ευτυχή ύπαρξιν από την οποίαν είχαμε απομακρυνθεί εξ αιτίας της κακίας μας. Και εις μεν την εμφάνισιν δίδεται το όνομα Θεοφάνια, εις δε την γέννησιν, Γενέθλια. Αυτό είναι δι’ ημάς το νόημα της πανηγύρεως και αυτό εορτάζομεν σήμερα: Τον ερχομόν του Θεού προς τους ανθρώπους, δια να έλθωμεν να κατοικήσωμεν κοντά εις τον Θεόν, ή δια να επανέλθωμεν, διότι έτσι νομίζω ότι είναι σωστότερον να ειπωθεί, δια να ενδυθώμεν τον νέον άνθρωπον, αφού εγκαταλείψωμεν τον παλαιόν. Και όπως έχομεν αποθάνει μαζί με τον Αδάμ, έτσι ας ζήσωμεν μαζί με τον Χριστόν, ας γεννηθώμεν μαζί του, δια να αναστηθώμεν με την ανάστασίν του. Διότι πρέπει να υπομείνω την αντίστροφον πορείαν, η οποία οδηγεί εις το αγαθόν. Και όπως από τα πιο ευχάριστα ήλθαν τα δυσάρεστα, έτσι και από τα δυσάρεστα να επανέλθουν τα πιο ευχάριστα. Διότι εκεί όπου ηυξήθη σημαντικά η αμαρτία, εκεί εδόθη πλουσιοπάροχα και η χάρις. Και αν η γεύσις επέφερε την καταδίκην, δεν εδικαίωσε, πολύ περισσότερον το πάθος του Χριστού; Ας εορτάζωμεν επομένως όχι με δημοσίας πανηγύρεις, αλλά κατά τρόπον θεϊκόν. Όχι κατά τρόπον κοσμικόν, αλλά κατά τρόπον υπερκόσμιον. Όχι τα ιδικά μας, αλλά περισσότερον τα του Κυρίου. Όχι τα σχετικά με την ασθένειαν, αλλά τα σχετικά με την θεραπείαν. Όχι τα της δημιουργίας, αλλά τα της αναδημιουργίας.

Πως θα γίνει αυτό; Μη στολίσωμεν τα προπύλαια, μη δημιουργήσωμεν χορούς. Μη στολίσωμεν τους δρόμους. Μη χορτάσωμεν τα μάτια μας, μη τέρψωμεν την ακοήν μας με μελωδίας, μην κάνωμεν θηλυπρεπή την όσφρησίν μας, μη διαφθείρωμεν την γεύσιν μας, μην επιτρέψωμεν εις την αφήν να ευχαριστηθεί, εις τας ευκόλους αυτάς εισόδους της αμαρτίας, ας μη δείξωμεν αδυναμίαν εις ένδυμα μαλακόν και πλούσιον, του οποίου το κυριότερον χαρακτηριστικόν είναι ότι είναι άχρηστον, ας μη φορτωθώμεν με πολυτίμους λίθους και με αστραφτερόν χρυσάφι, ας μη μεταχειρισθούμε βαψίματα, τα οποία κάνουν ψεύτικον το φυσικόν κάλλος και τα οποία έχουν εφευρεθή δια να καταστρέψουν την εικόνα. 

Ας μην παραδιδώμεθα εις γλέντια και οινοποσίας, με τας οποίας γνωρίζω ότι είναι συνυφασμένα και σαρκικά όργια, επειδή τα κακά μαθήματα προέρχονται από τους κακούς διδασκάλους, ή καλύτερα, επειδή από κακόν σπόρον κακός βλαστός θα φυτρώσει. Ας μην ετοιμάσωμεν παλαιά στρώματα δια να προσφέρωμεν εις την γαστέρα μας προσκαίρους ηδονάς. Ας μη δοκιμάσωμεν τα κρασιά τα οποία αναδίδουν μυρωδιά από άνθη, τα περίτεχνα κατασκευάσματα των μαγείρων, την πολυτέλειαν των αρωμάτων. Ας μην μας προσφέρουν η γη και η θάλασσα την πολύτιμον κοπριάν των. Διότι έτσι ξέρω εγώ να αποκαλώ την πολυτέλειαν. Ας μη προσπαθούμεν να ξεπεράσει ο ένας τον άλλον εις την ακολασίαν. Διότι ακολασίαν δι’ εμέ είναι κάθε τι περιττόν και περισσότερον από ότι χρειαζόμεθα. Και αυτά να συμβαίνουν όταν άλλοι, οι οποίοι προέρχονται από τον ίδιον πηλόν με μας και από την ίδια ένωσιν, πεινούν και έχουν ανάγκην.

Αλλά αυτά μεν ας τα αφήσωμεν εις τους Έλληνας* και εις τους ελληνικούς κομπασμούς και εις τας ελληνικάς πανηγύρεις. Αυτοί αποκαλούν θεούς, όντα τα οποία ευφραίνονται από την τσίκνα των σφαγίων κατά τας θυσίας, και εν συνεχεία λατρεύουν τους θεούς αυτούς με φαγοπότια, επειδή είναι πονηροί δημιουργοί και ιερείς και πιστοί πονηρών δαιμόνων. Εμείς δε οι οποίοι προσκυνούμεν τον Λόγον, ακόμη και αν θα πρέπει να απολαύσωμεν κάτι, ας το απολαύσωμεν με τη λογικήν και τον θείον νόμον και με αφηγήσεις αναφερομένας και εις άλλας αλλά και εις την σημερινήν πανήγυριν, δια να είναι αρμόζουσα η απόλαυσις και να μην απομακρύνεται από εκείνον ο οποίος μας έχει συγκεντρώσει δια να πανηγυρίσωμεν».

*Υποσημείωση: Υπό την ονομασίαν «Έλληνες» νοούνται, ως γνωστόν, οι ειδωλολάτρες, οι μη Χριστιανοί.


(Απόσπασμα από τον λόγο «Εις τα Θεοφάνεια, δηλαδή την γέννησιν του Σωτήρος», Έργα αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ΕΠΕ 5).
exprotestant.
Oι συντελεστές του Ράδιο Φλόγα 
εύχονται, ο γεννηθείς Xριστός 
να κατοικήσει στις καρδιές μας!

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Θέλουμε τὴ μαγεία ἢ τὴ χαρὰ τῶν Χριστουγέννων;

Σ λίγο ρχίζει περίοδος τν Χριστουγέννων πο λοι μ λαχτάρα περιμένουμε. ραγε, πς θέλουμε ν τ ορτάσουμε; Κοσμικὰ ἢ πνευματικά; ξαρτται πό τ τι τελικ ζητμε. Τὴ μαγεία τους, γιτν ποία τόσα πολλ κάνει «διεθνς τν πονηρν» τὴ χαρὰ τους, πως θέλει κκλησία μας; λλ΄ ς πάρουμε τ πράγματα μτ σειρά τους…
Ἀσφαλῶς τὰ Χριστούγεννα ἔχουν νόημα βαθύτατα πνευματικό, ἅγιο καὶ σωτήριο. Γιατί μ’ αὐτὰ δὲν ἑορτάζουμε ἕνα ὁποιοδήποτε γεγονός, ὡς καὶ ἐθνικὸ ἀκόμη, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν ἐμφάνιση, μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ κι ἀνάμεσά μας. Μᾶς τίμησε ἰδιαίτερα μὲ τὴν ἐπίσκεψή Του αὐτή, ὑπέροχα, ἀνυπέρβλητα, μοναδικά, καθὼς ἕνω σε τὴν δική μας ἀνθρώπινη φύση μὲ τὴ δική Του τὴ Θεϊκή. Ἔτσι ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στὴν ἱστορία. Τὴν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος, μὲ τὸν ἴδιο τὸν Ἄκτιστο Πλάστη καὶ Θεό. Σκοπὸς δὲ αὐτῆς τῆς Θείας παρέμβασης, εἶναι ἡ Θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁπότε μὲ τὰ Χριστούγεννα δὲν κάνουμε τίποτ’ ἄλλο τελικά, ἀπ’ τὸ νὰ ζοῦμε τὴν ἀνάδημιουργία μας,
τὴν ἀνάπλασὴ μας ἀπ’ τὸ κατάντημα, στὸ ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία, ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε πάλι στὴν προτέρα μας κατάσταση. Νὰ γιατί τὸ μήνυμα τῶν Χριστουγέννων εἶναι τὸ πλέον χαρμόσυνο καὶ τόσο ἐλπιδοφόρο ἄγγελμα τῆς ἱστορίας. Καὶ δὲν εἶναι ἄλλο, ἀπ αὐτὸ τοῦ ἀγγέλου κατὰ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς ποιμένες: «Εαγγελίζομαι μν χαρν μεγάλην, τις σται παντ τ λα, τι τεχθη μν σήμερον σωτήρ, ς στι Χριστς Κύριος, ν πόλει Δαυίδ» (Λουκ. β΄,11). Δηλαδή, σς ναγγέλλω χαρ μεγάλη, ποία θ εναι γι λο τν λαό, τι γεννήθηκε σήμερα γι σς στν πόλη το Δαυίδ, σωτήρας, ποος εναι Χριστς Κύριος.
Συνεπῶς, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα, κι ὅταν τὰ ἑορτάζουμε ὅπως πρέπει, δηλαδὴ πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ ἕνωσή μας μὲ Αὐτόν, ἡ Θέωσή μας καὶ καταργεῖται τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου, ἀκυρώνονται τὰ σκοτεινὰ σχέδια του, ἀπομονώνεται, χάνεται ἀπʼ τὴ ζωή μας!
* * *
Εἶναι ἑπόμενο, λοιπόν, ὅπως πολέμησε τοῦ Χριστοῦ τὴ γέννηση ὡς γεγονότος (ἀπ’ τὸ νὰ μὴ βρίσκεται πανάρετη γυναίκα, γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ νὰ γίνει μητέρα Του, πράγμα ποὺ ἔγινε τελικὰ μὲ τὴν Παναγία, ὡς τοὺς διωγμοὺς μὲ τὴ σφαγὴ τῶν νηπίων ἀπʼ τὸν Ἡρώδη), ἔτσι καὶ τὴν πολεμᾶ ἀδιάκοπα ἔκτοτε ὡς ἑορτῆς. Πάρα πολλὰ ἔγιναν στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐξιστορήσουμε. Μόνο δυὸ λόγια θὰ  ἀναφέρουμε καὶ κάποια ἁπλὰ παραδείγματα.
Ἄλλοι ἔγραψαν μυθολογίες γιὰ τὰ Χριστούγεννα, ἄλλοι τὰ παρερμήνευσαν γιατί δὲν θέλησαν νὰ τὰ βιώσουν κι ἄλλοι προσπάθησαν νὰ τὰ καταργήσουν μὲ κρατικὲς διαταγές, μία τακτικὴ ποὺ ὀνομάστηκε «Ἡρωδισμός»!
Πολλὰ ἔκαναν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ αἱρέσεις (ὅπως ἡ φοβερότερη ὅλων ὁ Δοκητισμός, ὁ Μονοφυσιτισμὸς κ.λπ.), διάφοροι φιλόσοφοι (ὅπως ὁ Ἀνσέλμος τὸν 11ο αἰώνα), πολλοὶ ἄθεοι κι ἐχθροί τῆς Πίστης (ὅπως ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης) κ.λπ. Τὸν περασμένο αἰώνα στὴν κομμουνιστικὴ ΕΣΣΔ (Ρωσία κλπ.) εἶχαν ἀπαγορευτεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 μέχρι τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽80, ὁπότε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς! Ὅταν δὲ κυβερνοῦσε ὁ Στάλιν, τὰ Χριστούγεννα εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ… Σταλινούγεννα, μὲ τὴν ἑορτὴ δηλαδὴ τῆς δικῆς του γέννησης!
Ἀλλʼ ἡ χειρότερη πολεμικὴ ὅλων, εἶναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμίκευσης τῶν Χριστουγέννων! Πρόκειται γιὰ ἕνα ἑορτασμὸ ὄχι πνευματικό, ὅπως τὸν ἀναφέραμε, ἀλλὰ κοσμικό, ἐντελῶς κοσμικὸ ὅσο γίνεται… Ἕνα τρόπο ποὺ μεταβάλλει τὸ μέγα ὑπερκόσμιο γεγονός, σὲ ἐγκόσμιο καὶ καθαρὰ ὑλιστικό! Οὔτε λόγος νὰ γίνεται γιὰ πνευματικὴ προετοιμασία, δηλαδὴ νηστεία, μετάνοια, ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, προσευχή, Θεία Λειτουργία, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτη ἀγάπη, συγχωρητικότητα, καλοσύνη, ἐλεημοσύνη καὶ στοργὴ στὸν συνάνθρωπο, γιὰ σκέψεις καὶ ἀποφάσεις πνευματικές. Λόγος νὰ γίνεται μονάχα γιὰ τὰ ρεβεγιόν, τὰ στολίδια, τὰ φαγητά, τὰ γλέντια, τοὺς χορούς, τὰ ξενύχτια, τὰ ταξίδια καὶ μάλιστα τὰ ἐξωτικά, τὰ δῶρα, τὶς χαρτοπαιξίες, τὰ πάσης μορφῆς θεάματα καὶ διασκεδάσεις, τὶς κάθε εἴδους ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές! Ὅλα τους τόσο κοσμικά, ὅλα τους ἀντιπνευματικά, ὅλα τους πτυχὲς τῆς «ὡραίας ζωῆς», καὶ ὄχι τῆς Οὐράνιας Ζωῆς, ποὺ ζητᾶ ἀπὸ μᾶς ὁ Χριστός. Καμμία σχέση μὲ τὸν «Θεοπρεπῆ» ἑορτασμό, ὅπως τὸν προσδιορίζει ἡ Ἐκκλησία. Φθάσαμε νὰ κατανοοῦμε πὼς ἔρχονται Χριστούγεννα, ἀπὸ τὶς στολισμένες βιτρίνες τῶν ἐμπόρων, ἀπὸ τὰ φωτάκια, ποὺ ἀναβοσβήνουν στὸ μπαλκόνι τοῦ διπλανοῦ μας, ἀπ’ τὰ ἔλατα, ποὺ πωλοῦνται στοὺς δρόμους, ἀπὸ κάποιες προσκλήσεις σὲ γεύματα καὶ τὰ λεγόμενα «ἑορταστικὰ» προγράμματα τῆς τηλεόρασης, δηλαδὴ ἀπὸ τῆς ἐκδηλώσεις τοῦ κόσμου…
Ὅποτε μιλᾶμε γιὰ ἀπολυτοποίηση τῆς ὕλης, γιὰ τὴν ἄκρατη κοσμικότητα, γιὰ τὴν ἀπόρριψη κάθε πνευματικῆς πλευρᾶς τῶν πραγμάτων, μιλᾶμε γιὰ Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό! Γιὰ ἕνα «πνεῦμα Χριστουγέννων» ὅπως λένε «μαγικό», δηλαδὴ δαιμονικό! Τ λικ γαθά, μ λογικ κα μέτρο κα στ βαθμ πο μς εναι παραίτητα, δν τ πορρίπτουμε βέβαια. μως πονται, δν προηγονται, οτε κα πολυτοποιονται στ ζωή μας. πάντηση το Χριστο στν Σαταν, πο τν πείραζε στν ρημο, τούτη ταν: «Οὐκ ἐπʼ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρω πος…». Χόρτασε, κε στν ρημο πάλι, τος «πεντακισχίλιους» λλ κατος «τετρακισχίλιους», φο γεύτηκαν πλήρως κα π μέρες τ πνευματικ γαθ, λλ κα τν δια Του τν παρουσία, δηλαδ φο Τν γεύτηκαν πλήρως. Κι ατ τὰ ὑλικ γαθ ταν στ βαθμ κα τ εδος πο πρεπε. Τίποτ’ λλο! Μέσα σ’ ατ τ λογικ δν εναι δομημένα κα τ δικά μας λληνορθόδοξα θιμα;
. Μορν στ βιβλίο του «Πνεμα τν καιρν» ναφέρει πολ εστοχα: « ζω δν μπορεν καταναλώσει τ πάντα κα καταναλωτικ κοινωνία δν μπορεοτε κα θ μπορέσει ποτ ν δώσει τ πάντα»! Συνεπς τί παιτεται;
* * *
Τ πράγμα δν εναι καθόλου πλό! Γιατί σήμερα, κατ τρόπο πόλυτα ργανωμένο κα μ πολκομπασμό, πιχειρεται τόσο μ τν «Παγκοσμιοποίηση» σο κα τν κίνηση τς «Νέας ποχς», πο τν προωθε παντο, προβολ εδωλολατρικς τμόσφαιρας στος αυτούς μας, στ σπίτια μας κα τς κοινωνίες μας κα καθιέρωση τς ντίληψης πς Χριστς δν εναι Σωτήρας μας! Ν γιατί ατο πο πέφτοντας θύματα σ’ ατ τ διαδικασία, χάνουν τελείως τ νόημα τς ορτς, δν τ ορτάζουν πνευματικ, λλ’ ντελς κοσμικά, πότε κα στ τέλος δν νοιώθουν τ χαρ τν Χριστουγέννων, λλ τν μελαγχολία κα τ θλίψη. Θ δομε κα φέτος τς φημερίδες νὰ ἔχουν τίτλους σν ατούς: « μελαγχολία τν γιορτινν μερν», «Πς ν ποφύγετε τ μελαγχολία τν ορτν», «Τ Χριστούγεννα τς μελαγχολίας», «ορταστικ κατάθλιψη» κ.λπ.!
Λοιπόν, ς προετοιμαστομε σο καλύτερα γίνεται γι τ πνευματικ Χριστούγεννα. Μς εναι παραίτητη εφροσύνη τους. Τότε θ δομε μέσα μας ν γεννιέται Χριστός…
(Περισσότερα βλέπετε στ βιβλίο μας ≪ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ Ν. ΕΠΟΧΗΣ≫)
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Ορθόδοξος Τύπος, 21/12/2012

thriskeftika

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Η χαμένη αξιοπρέπεια



            Στα ψιλά γράμματα πέρασε η απόφαση της κυβέρνησης της Πορτογαλίας "για λόγους αξιοπρέπειας" να μην αξιοποιήσει την πρόσφατη συμφωνία της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ με την Ελλάδα. Όπως ανακοινώθηκε στη Λισσαβόνα η Πορτογαλία θα πολεμήσει χωρίς νέα δάνεια και επομένως υποχρεώσεις τη σωτηρία και την ανάκαμψη της Οικονομίας της.
            Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύω ότι πήρε το μήνυμα που έστειλε προς κάθε κατεύθυνση η Πορτογαλία και ότι θα αναζητήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Η ομιλία του πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά στην Κύπρο για τον Τάσσο Παπαδόπουλο είναι μια ένδειξη ότι γνωρίζει τη σημασία της αξιοπρέπειας για κάθε άνθρωπο και για κάθε λαό, ότι έχει γνώση της Ελληνικής Ιστορίας και επίγνωση της τεράστιας ευθύνης του έναντι του Έθνους. Οι ήρωες του 1821, που δημιούργησαν το σημερινό ελεύθερο Κράτος,  είχαν ιδανικά, Πίστη στον Θεό και στην Πατρίδα, αγωνιστικότητα μέχρι θυσίας και αξιοπρέπεια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του μεγάλου ήρωα της Επανάστασης Νικηταρά, που βίωσε αγόγγυστα την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της Ελληνικής Πολιτείας, όταν Αυτή του αρνήθηκε μια σύνταξη, ώστε να ζει αξιοπρεπώς ο ίδιος και η οικογένεια του. Αντί της τιμητικής σύνταξης για το αίμα που έχυσε στον Αγώνα της Παλιγγενεσίας, του… χορήγησε άδεια να ζητιανεύει έξω από το Ναό της Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Και το μεγαλείο του ανδρός. Δέχθηκε χωρίς να μιλήσει την ταπεινωτική σε βάρος του απόφαση. Πήγε και κάθισε στα σκαλοπάτια του Ναού, προσπαθώντας  να κρύψει την πενία του και τα ράκη που φορούσε. Κι όταν ο ρώσος πρέσβης κατέβηκε στον Πειραιά να τον επισκεφθεί και του έδωσε ένα πουγκί φλουριά, εκείνος του το επέστρεψε περήφανα και με μια παραδειγματική αξιοπρέπεια. Για την ιστορία, το 1843 και μετά από πολλές οχλήσεις του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου και μια πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849, σε ηλικία 68 ετών και, κατά την τελευταία του επιθυμία, ετάφη δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, του οποίου υπήρξε πρωτοπαλίκαρο.
            Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι ο Νικηταράς τίποτε δεν μας δίδαξε. Δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, δεν έχουμε συνείδηση του τι εκπροσωπούμε και δεν συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας για τις γενιές που θα μας διαδεχθούν στον ευλογημένο αυτό τόπο. Γι' αυτό και η πλημμύρα του ατομικισμού, του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που ζούμε. Και από τα πάθη, που μας έχουν πλημμυρίσει, έχουμε χάσει την τσίπα και την αξιοπρέπεια μας.-  

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Νεοελλήνων Τηλεόραση: Από το Δυτικό Όνειρο στο Νεο-οθωμανικό Παραμύθι


Γιώργος Αντωνιάδης. 
 
Η αθρόα προβολή τουρκικών σήριαλ την τελευταία πενταετία στην ελληνική τηλεόραση είναι ένα γεγονός που έχει συγκεντρώσει τα πυρά αρκετών όσων θίγονται είτε οικονομικά είτε «συνειδησιακά» από αυτό το φαινόμενο. Πόσοι όμως από αυτούς που τώρα κατακρίνουν είναι οι ίδιοι που παρακολουθούσαν ή ακόμη και συμμετείχαν στις γνωστές σαπουνόπερες ελληνικής παραγωγής των μεγάλων καναλιών; Πότε όλοι εκείνοι άσκησαν αυτοκριτική για την κακέκτυπη αντιγραφή δυτικών προτύπων της αγγλόφωνης ή ισπανόφωνης τηλεόρασης; Αρκεί να παρακολουθήσετε όλους τους θιασώτες ενός νέου τουρκοφαγικού πατριωτισμού και δεν έχετε πάρα να διασκεδάσετε με την ευκολία σύγχυσης του «εθνικού» και του στενά ατομικιστικού συμφέροντος όλων όσων διαμαρτύρονται, αφού το «έγκλημα» έχει προ πολλού συντελεστεί και από τους ίδιους με άλλο τρόπο. 

Ξαφνικά, γέμισε ο καλλιτεχνικός κύκλος από γλωσσαμύντορες που υπερασπίζονται δια της τρύπιας τσέπης τους την πολιτισμική κατακρύλα των Νεοελλήνων εξαιτίας των τηλεοπτικών παραγώγων «αλλότριας» προέλευσης. Όλος αυτός ο χώρος, καλλιτεχνών, τηλεκριτικών και άλλων νεόκοπων υπερασπιστών της πατριωτικής τιμής των νεοελλήνων τηλεθεατών αρθρώνουν μια κριτική που δεν στερείται τόσο λογικών επιχειρημάτων όσο νοηματοδοτικής ουσίας. Πέραν τούτου, η αντίληψη πως η ιδιοκτησία των συγκεκριμένων καναλιών επέλεξε ένα πιο οικονομικό πρόγραμμα για τους δέκτες του κοινού τους, βασίζεται σε ένα οικονομοκεντρικό σκεπτικό που δεν εξηγεί επαρκώς το λόγο για τον οποίο οι τηλεθεατές υποδέχτηκαν με τόση προθυμία αυτό το προϊόν. Η συγκεκριμένη στροφή που σημειώθηκε στις προτιμήσεις του τηλεοπτικού κοινού, όσο και αν το κατακρίνουμε ως απαίδευτο ή «εύκολο», συσχετίζεται με ένα άλλο υπόδειγμα κουλτούρας των τουρκικών σήριαλ το οποίο απωθούσε η δική του τηλεόραση και αγνοεί η αντίστοιχη πιο δυτικότροπη.

Προτού, όμως, αναλύσουμε την ιδιαιτερότητα των τουρκικών σήριαλ, είναι προτιμότερο να αναλογιστούμε ποιά ηταν η ανάλαφρη «ελληνική» τηλεόραση που χάθηκε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όποτε και απελευθερώθηκε η αγορά των  ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, είναι σαφής η προτίμηση των πρώτων σε τηλεθέαση ιδιωτικών καναλιών είτε να προβάλουν ξενόγλωσσες ταινίες και σειρές είτε να αντιγράφουν ήδη πετυχημένους κύκλους παραγωγής ανάλαφρης ψυχαγωγίας που εντάσσονται στο περιθώριο της δυτικής μαζικής κουλτούρας, βλ. φωσκολειάδες σαπουνόπερες ελληνικής κοπιάς. Βεβαίως, υπάρχουν εξαιρέσεις ελληνικών τηλεοπτικών προϊόντων που βρήκαν ανταπόκριση στο ελληνικό κοινό και δεν στερούνται πρωτοτυπίας και ποιότητας. Παρόλα αυτά, η διαχρονική τάση της ελληνικής τηλεόρασης δεν διακρίνεται από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά και  η σημερινή μείωση των «εύπεπτων» ελληνικών παραγωγών συμβαδίζει με μια διάψευση του καταναλωτικού μοντέλου ζωής, το οποίο  άρχισε να προτάσσεται ως πολιτισμικός  μονόδρομος εξευρωπαϊσμού μας, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90.

Κάπως έτσι και όλα αυτά τα ελληνόφωνα σενάρια των τελευταίων είκοσι ετών που κατέκλυσαν την ελληνική τηλεόραση είχαν ως προϋπόθεση τους μια σχέση ρήξης με όποια πολιτισμική προκείμενη του ελληνικού λαού και αντέταξαν προς αυτήν κυρίως παίγνια αίματος, σπέρματος και κοινωνικής ανέλιξης στο βωμό των οποίων όλα επιτρέπονται. Το νεοελληνικό τηλεοπτικό «όνειρο» ενείχε κάποιας μορφής αξίωση για λύση του δράματος με το αρχικώς αδικημένο να εκθρονίζει τον προγενέστερα κραταιό αντίπαλο του με τα ίδια μέσα που ο τελευταίος προσπορίστηκε για να καταξιωθεί στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας. Με αλλά λόγια, τόσο οι συγγραφείς όσο και το κοινό τους ήταν και είναι γνήσιοι Νεοέλληνες, χωρίς να φορτίζω αρνητικά εξορισμού έναν τέτοιο όρο προς υπεράσπιση ενός άχρονου και απολλώνιου «Έλληνα». Σε μια περίοδο, που το νεοελληνικό όνειρο άρχισε να ξεφουσκώνει μετά την ελληνική ολυμπιάδα του 2004 και τα δομικά μας όρια για εύκολο πλουτισμό συνάντησαν την διεθνή κρίση του 2008, τότε προκύπτει και ο περιορισμός των  ελληνικών τηλεοπτικών παραγωγών ο οποίος συμπίπτει με την  εισαγωγή στο νέο-οθωμανικό παραμύθι μιας οικείας Ανατολής. 

Αντίστοιχα μοτίβα δυτικών ονειρώξεων μπορεί να βρει κάποιος και στις τουρκικές σειρές, με περισσότερο οξυμένες τις κοινωνικές αντιθέσεις αλλά όχι αποσυνδεδεμένες από τις τομές που διατρέχουν την τουρκική κοινωνία. Η τουρκική τηλεόραση στην διαδικασία εκδυτικισμού της εγκαθίδρυσε μια πιο διαλεκτική σχέση με το ιστορικό και κοινωνικό παρελθόν της τουρκικής κοινωνίας. Οι Τούρκοι σεναριογράφοι περιγράφουν σαφώς μια κοινωνία που διαπλέκεται ακόμη από την διαπάλη μεταξύ νέου και παλαιού, επαρχίας και αστικών κέντρων, του Ισλάμ και της κοσμικής ζωής, της τιμής ως καθήκοντος και του ερώτα από ελεύθερη βούληση. Σε όλες τις σειρές αυτές είναι ανοιχτή η διαδικασία πολιτισμικής σύγκρουσης μεταξύ του Νεότουρκου με τον Νέο-Οθωμανό, της Κωνσταντινούπολης με την Άγκυρα και τον Ντιγιαρμπακίρ. Αυτό που κάνει τα τουρκικά σήριαλ να είναι τόσο διαφορετικά δεν είναι ένα καλύτερο κάστινγκ, μια αρτιότερη παράγωγη αλλά ο πλούτος των θεμάτων που συνταιριάζουν τόσο την ατομική όσο και συλλογική αφήγηση των πρωταγωνιστών τους. Εν προκειμένω, ο μίτος των τουρκικών σεναρίων ξετυλίγεται με απώτερο σκοπό ένα  μέλλον με «τέλος» που δεν εγκαθιδρύεται τόσο στην βάση του πλούτου και της ηδονής αλλά της τιμής και η τάξης. Σε αντίθεση με πιο ατομικιστικά προτάγματα της ελληνικής τηλεόρασης, η τουρκική τηλεόραση αντανακλά μια άλλη κοινωνία από την δική μας που είναι σαφώς πιο συντηρητική πολιτισμικά αλλά πολύ πιο ειλικρινής με τις αντιθέσεις της και τον υβριδικό της χαρακτήρα.

Εν κατακλείδι, οι Ελλαδίτες που παρατηρούν όλη αυτήν την ομορφιά του Βόσπορου μέσα από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες σαφώς θέλγονται ασυνείδητα και από ένα τόπο χαμένων πατρίδων ο όποιος ανθεί εν τη απουσία τους με όλες τις αντιφάσεις του, σε αντίθεση με την ξεθωριασμένη εικόνα μιας Αθήνας η όποια ταυτίζεται με όλη την Ελλάδα και πνίγει κάθε φωνή διαφορετικότητας και έμπνευσης. Η όποια απόδοση αμοραλιστικών προθέσεων σε όσους έγραφαν ή «ονειρεύονταν» τηλεοπτικά κατά τον γκρίζο νεοελληνικό τρόπο θα παρέπεμπε περισσότερο σε μία ηθικιστική προσέγγιση και θα παραγνώριζε τις αντιφατικές πολιτισμικές συγκείμενες του σύγχρονου Ελληνισμού. Συγκεκριμένα, τα όσα τηλεοπτικά προβάλλονταν σε πολύ μέτρια και ατακαδόρικα νεοελληνικά δεν ηταν πάρα το επιφαινόμενο μια βαθύτερης διαδικασίας εκδυτικισμού που για μας μεταφράστηκε σε ο,τι πιο θυμικό, σκιώδες και λάγνο έχει αναδείξει η δυτική κουλτούρα. Η όποια ενδεχόμενη ελληνόφωνη ανταπάντηση στα τουρκικά σήριαλ δεν μπορεί να δοθεί από εκείνη την ελίτ καλλιτεχνών η οποία συνεχίζει να βυθίζεται σε ένα μαζοχιστικό αυτοοικτιρμό γιατί δεν φύτρωσε εκ του μηδενός στο Βέλγιο και δεν διαβιεί στην Ελβετία…
 

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Θεολογικό σχόλιο στο απολυτίκιο του αγίου Σπυρίδωνος

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
«Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος και θαυματουργώ λόγω μόνω ποταμούς ανεχαίτισας, Σπυρίδων μακάριε σοφέ . όθεν νεκρά σοι εκ τάφου προσφωνεί, και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες . και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι ιερώτατε. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν. Δόξα τω σε στεφανώσαντι. Δόξα τω ενεργούντι δια σου τοιαύτα τέρατα»
Ο βίος του κάθε ανθρώπου περιλαμβάνει την «κοινήν μοίραν» και τα ιδιαίτερα, μοναδικά και ανεπανάληπτα χαρακτηριστικά του. Ο βίος των Αγίων συμπεριλαμβάνει στα κοινά σημεία της ανθρώπινης φύσης και κάτι που είναι μοναδικό, αλλά και ταυτόχρονα κοινό, σε κάθε χριστιανό: την αγιότητα. Γιατί η αγιότητα δεν αποτελεί προνόμιο των λίγων, ούτε ειδικό δώρο της Εκκλησίας σε κάποια ξεχωριστά για τα κατορθώματα και τις αρετές τους πρόσωπα, αλλά «κοινή μοίρα» όλων των ανθρώπων που πιστεύουν στο Χριστό, βαπτίζονται «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» , εντάσσονται στην Εκκλησία και συναισθάνονται το μέγιστο δώρημα του Θεού.

Είναι «κοινή μοίρα» η αγιότητα διότι κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι την κατέχει εξ αιτίας των δικών του κόπων. «Δωρεάν λαμβάνεται» παρά του Θεού και αποτελεί «το της υιοθεσίας χάρισμα» . Η αγιότητα δεν αφαιρείται από τον άνθρωπο. Εκείνος που δεν θέλει την κοινωνία με το Θεό, παραιτείται από αυτήν. Και ο Θεός, σεβόμενος την ελευθερία, την ύψιστη δική Του ιδιότητα με την οποία επροίκισε το τελειότερο των δημιουργημάτων Του, αποδέχεται την παραίτηση. Δίδει όμως, επειδή «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» , τις ευκαιρίες ο άνθρωπος να οικειωθεί πάλι την αγιότητα και να επιστρέψει στον οικία του Πατρός του, όπου «πολλαί μοναί εισί» , να συγκοινωνήσει με τους άλλους Αγίους και τους Αγγέλους και να διαλαλεί εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της ισχύος και εξ όλης της διανοίας του «Αββά ο Πατήρ» .
Η Εκκλησία, όταν αναφέρεται σε αγίους, εννοεί όλους τους χριστιανούς οι οποίοι επιζητούν την κοινωνία με το Θεό. Και όταν αναγνωρίζει αγίους, δηλώνει ότι «ετελειώθησαν» σ’ αυτή τη ζωή. Αυτή η ωραία φράση στο μηνολόγιο κάθε ημέρας («εν ειρήνη τελειούται», «ξίφει τμηθείς την κεφαλήν τελειούται», «πυρί τελειούται»), μαρτυρεί ότι οι Άγιοι αγωνίστηκαν να κρατήσουν στη ζωή τους το δώρο του Θεού, την αγιότητα, και ότι την ώρα που πέθαναν έπαψαν να βρίσκονται πλέον στο μεταίχμιο εκείνο της «αεί σχοινοβασίας» μεταξύ της πτώσης και της επιστροφής. Εκείνη τη στιγμή έγιναν πλέον τέλειοι, δεν κινδυνεύουν από τον χρόνο και τον πειρασμό να παραιτηθούν από την αγιότητα, η ύπαρξη τους βρίσκεται πλέον «εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτούς βάσανος» . Και η πιο κοπιώδης βάσανος δεν είναι η θλίψη και ο πόνος για τις όποιες δοκιμασίες, αλλά η αγωνία να μην απωλεσθεί το δώρο του Θεού, η αγιότητα, μέσα στους πειρασμούς, την επίθεση των λογισμών, την αδυναμία του χαρακτήρα, την κόπωση της ζωής.
Υπάρχουν αναρίθμητοι Άγιοι απανταχού της γης, που δεν είναι τοποθετημένοι επίσημα στα συναξάρια και τα μηνολόγια της Εκκλησίας. Μπορεί να είναι και δικοί μας άνθρωποι, γείτονές μας, οικείοι μας, αλλά και άγνωστοι, οι οποίοι όλοι αναπαύονται στα χέρια του Θεού και Εκείνος θα κρίνει πότε και εάν θα αποκαλυφθεί η τελείωσίς τους. Άλλωστε, γνωρίζουμε καλώς ότι ο Θεός επιτρέπει την αγιοκατάταξη ανθρώπων για να διαπιστώνουμε την δύναμη του δώρου Του, το οποίο είναι κοινό σε όλους, για να μας δώσει την ευκαιρία να τιμήσουμε τους φίλους Του που είναι οι Άγιοι και να Τον δοξάσουμε. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού. Τοις Αγίοις τοις εν τη γη Αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος».
Ο Άγιός μας Σπυρίδων ανήκει στους Αγίους που αξιώθηκαν από τον Θεό, την Εκκλησία και την συνείδηση του λαού απανταχού της γης, την αναγνώριση. Ανεδείχθη «υπέρμαχος της Συνόδου της Πρώτης». Κι αυτό γιατί ήταν πρωτίστως Ποιμήν και ως ποιμένα η Εκκλησία ζήτησε την συμμετοχή του στο κατεξοχήν όργανο αποφάσεών της: την Σύνοδο. Το Συνοδικό σύστημα αποτελεί έκφραση του «εμείς» της Εκκλησίας από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της και σ’ αυτό συμμετέχουν οι Ποιμένες, αυτοί δηλαδή οι οποίοι δεν βλέπουν τα λογικά πρόβατα ως μισθωτοί. Νοιάζονται για τα πρόβατά τους, επειδή αυτά ανήκουν στο Θεό – Πατέρα. Τόσο οι ποιμένες όσο και το ποίμνιο έχουν το δικαίωμα να είναι παιδιά του Θεού, διότι πιστεύουν σ’ Αυτόν: «όσοι δε έλαβον Αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού». Και οι ποιμένες αγαπούν τα παιδιά τους ωσάν φυσικοί πατέρες. Όταν ο λύκος επιτίθεται στα πρόβατα, είτε δια της αμαρτίας είτε δια των αιρέσεων είτε δια των βιοτικών μεριμνών, οι ποιμένες προχωρούν μπροστά και παλεύουν μαζί του. Είναι οι ηγέτες που υπερασπίζονται τα πρόβατά τους, γιατί τα γνωρίζουν και γνωρίζονται από εκείνα, και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους γι’ αυτά.
Αυτό έκανε και ο Άγιος Σπυρίδων. Υπερασπίστηκε τα πρόβατά του στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Εκείνα τον εξέλεξαν ποιμένα τους στην Τριμυθούντα, καθότι γνώριζαν την αρετή του και την θεογνωσία του. Και αυτός τους ανταπέδωσε την αγάπη, διακονώντας τους μέχρι το τέλος της ζωής του και οδηγώντας τους στον Θεό. Υπερασπίστηκε την αλήθεια στην Σύνοδο, κατατροπώνοντας τον Άρειο με το θαύμα του κεραμιδιού, αλλά και τον φιλόσοφο Ευλόγιο, υπερασπιστή του Αρείου, δια των λόγων του .
Στη Σύνοδο δεν προμελέτησε «απολογηθήναι». Βίωνε στην καρδιά του τον Κυριακό λόγο: « Εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, η ου δυνήσονται αντιπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν». Και εποίησε «τοιαύτα τέρατα», δια των οποίων τα πρόβατά του προστατεύθηκαν και η Εκκλησία κατενόησε στην πράξη το Τριαδολογικό δόγμα.
Τόσο ο λόγος του Αγίου, όσο και το θαύμα, μαρτύρησαν περί της θεολογίας της Εκκλησίας. Η Τριαδικότητα του Θεού είναι η βάση της πίστης μας. Χωρίς την διάκριση των Προσώπων, ο Θεός θα παρέμενε απρόσωπος και η σχέση μας μαζί Του αδύνατη. Παράλληλα, ούτε ο άνθρωπος θα μπορούσε να κατανοηθεί ως προσωπική ύπαρξη, της οποίας η παρουσία στον κόσμο νοηματοδοτείται στην σχέση με τον Θεό και τον πλησίον. Γιατί όπως ο Θεός είναι ένας και τρία Πρόσωπα, έτσι και ο άνθρωπος είναι ένας, μετέχει της κοινής φύσης, αλλά είναι ταυτόχρονα και μυριοπρόσωπος, ξεχωριστός, μοναδικός. Όπως τα Πρόσωπα της Τριάδος αλληλοπεριχωρούνται εν ελευθερία και αγάπη, έχουν το αυτό θέλημα, χάριν της αγάπης και είναι Αγάπη , έτσι και ο άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Τριαδικού Θεού, καλείται να ζήσει εν τη Εκκλησία την αλληλοπεριχώρηση με τον Θεό και τον πλησίον, εν ελευθερία και αγάπη, να μεταλάβει της αγιότητας του Θεού και ταυτόχρονα να αγιασθεί ο ίδιος, να σωθεί και να σώσει.
Αυτό το δύσκολο στην διατύπωσή του μήνυμα της Θεολογίας ο Άγιος το παρουσίασε στην πράξη με το θαύμα του κεραμιδιού. Στην ζωή της Εκκλησίας δεν προηγούνται οι έννοιες, οι σκέψεις, οι διατυπώσεις της Αλήθειας σε δόγματα, προτάσεις αξιωματικές που γίνονται αποδεκτές από την συνείδηση του πληρώματος. Προηγείται η Αλήθεια, η οποία γίνεται κατανοητή όταν βιώνεται. Και τα δόγματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διατύπωση εν λέξεσι, εν εικονίσμασι, εν μυστηρίοις του βιώματος της Αλήθειας. Γι’ αυτό ο Ποιμήν Σπυρίδων, βιώνοντας την Αλήθεια της Τριάδος, διατυπώνει στην απλότητα των υλικών ενός κεραμιδιού (το χώμα, το νερό και η φωτιά που γίνονται ένα) το βίωμά του που γίνεται δόγμα.
Και βιώνει ο Άγιος την κοινωνία με τον Θεό διότι αγαπά. Καρδιά, νους και χείλη, ολόκληρη η ύπαρξη ανήκουν στον Δημιουργό. Και δεν αγαπά μόνο το Θεό, αλλά και την εικόνα Του, τον άνθρωπο. Ο κατεξοχήν τρόπος έκφρασης της αγάπης είναι για τον Άγιο, και μάλιστα για τον Ποιμένα Άγιο, η προσευχή. Προσευχή σημαίνει μνήμη Θεού, επίκλησή Του, δοξολογία Του και ταυτόχρονα, παράκληση σ’ Αυτόν για τα πρόβατά Του. Και η προσευχή γίνεται η βάση για τα θαύματα. «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη».
Το θαύμα αποτελεί βεβαίως υπέρβαση των φυσικών νόμων. Δεν γίνεται όμως από τον Θεό δια του Αγίου για να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους, για να τους εξαναγκάσει να πιστέψουν, για να καθυποτάξει την ελευθερία τους.
 Ούτε γίνεται για να επιβραβεύσει την πίστη τους και να τους οδηγήσει στην υπερηφάνεια. Γίνεται από αγάπη για τον άνθρωπο, για να μετανοήσει, να δοξολογήσει τον Θεό, να ικανοποιήσει απλές καθημερινές του ανάγκες και να κατανοήσει την αγάπη και την Πρόνοια του Θεού. Το θαύμα γίνεται για να παραδώσει ο άνθρωπος τη ζωή του στην αγάπη του Θεού και να δει τον πλησίον του ως «σύνδουλό» του ενώπιον του Θεού και ταυτόχρονα ως αδελφό του.
Γι’ αυτό τα θαύματα προϋποθέτουν τη σχέση του Αγίου με το Θεό και αναδεικνύουν την μακαριότητα και την κατά Θεόν σοφία του. Ο Άγιος γίνεται μακάριος, δηλαδή ευτυχισμένος, όχι γιατί μπορεί να κάνει θαύματα, αλλά γιατί ζει την σχέση του με τον Θεό και όποιος κοινωνεί τον Θεό, είναι ευτυχής. Αυτό είναι το μέγιστον θαύμα. Όποιος ζει την προτεραιότητα του Θεού στην καρδιά του, δεν μπορεί παρά να αγαπά τον συνάνθρωπό του και να επιθυμεί κι εκείνος να ζήσει τον Θεό. Οι βιοτικές μέριμνες, η φτώχεια, η ασθένεια, η παράδοση στην κακία των άλλων γίνονται τα ζιζάνια εκείνα που συμπνίγουν τον σπόρο του Ευαγγελίου. Ο Θεός τότε επιτρέπει δια των Αγίων Του να γίνονται θαύματα, για να επιστρέψουν οι άνθρωποι σ’ Αυτόν, να Τον δοξάσουν και να αφήσουν τον Λόγο να καρπίσει.
Έτσι και ο Άγιος «θαυματουργώ λόγω μόνω ποταμούς ανεχαίτισε». Σταμάτησε τον ποταμό που τον εμπόδιζε να περάσει και να μεταβεί σε έναν τόπο, όπου κάποιος φίλος του, συκοφαντημένος από τους εχθρούς του, επρόκειτο να θανατωθεί. Μιμούμενος τον Ιησού του Ναυή, όταν πέρασε τον Ιορδάνη ποταμό με την Κιβωτό της Διαθήκης, σταματά κι αυτός με τον λόγο της προσευχής του τον ποταμό. Νικά την δύναμη της φύσης, όχι ως τερατουργός και θαυματοποιός, αλλά ως αγαπών πρόσωπο. Η προσευχή του έχει μετατραπεί σε αγάπη και η αγάπη σε προσευχή. Και ο Θεός που δημιούργησε τους νόμους της φύσης, αναστέλλει την λειτουργία τους για να μπορέσει η αγάπη να υπερνικήσει τον πειρασμό, την αμαρτία και τον θάνατο.
Το ίδιο θα συμβεί με την συνομιλία του Αγίου με την κόρη του που βρίσκεται νεκρή στον τάφο (όθεν νεκρά), με απώτερο σκοπό να βρεθεί το αντικείμενο της φτωχής γυναίκας, το οποίο η κόρη του είχε κρύψει πριν πεθάνει. Το ίδιο θα συμβεί και με το θαύμα της μεταβολής του φιδιού σε χρυσάφι, για να μπορέσει ο φτωχός άνθρωπος να λάβει από τον πλούσιο καρπό και να σπείρει το χωράφι του. Ο Άγιος, δια της προσευχής, θα δώσει το υλικό στοιχείο στον πλησίον για να ζήσει, συντρίβοντας την σιωπή του θανάτου. Θα οδηγήσει δια της προσευχής το φυσικό στοιχείο σε υλική μεταμόρφωση, όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να δείξει αγάπη. Θα δηλώσει ότι κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο δόθηκε από τον Θεό για να μπορούμε να αγαπούμε. Ακόμη και τα υλικά αγαθά μας δίδονται από τον Θεό προς πρόσκαιρη χρήση και όχι προς ιδιοκτησία ή θεοποίησή τους. Και η χρήση δικαιώνεται μόνο δια της αγάπης. Όταν ο άνθρωπος δεν χρειάζεται άλλο το υλικό αγαθό, τότε αυτό επιστρέφει «εις γην εξ ης ελήφθη». Μόνο η αγάπη μένει.
Η αγάπη της Εκκλησίας και των Αγίων δεν είναι ωραίος λόγος. Δεν είναι συναίσθημα. Δεν είναι κτήση και υποταγή του άλλου. Δεν είναι καν αξία και ιδανικό ή βάση για ιδεολογία και φιλοσοφία. Είναι φυσική κατάσταση που αγκαλιάζει ολόκληρη την ύπαρξη και εκδηλώνεται προς όλους, μισούντας και αγαπώντας. Εκδηλώνεται προς την φύση ως δημιουργία του Θεού. Εκδηλώνεται προς τον εαυτό μας, όχι όμως αυτειδωλικά, αλλά ως επιθυμία για κοινωνία με τον Θεό, δηλαδή για σωτηρία. Και η αγάπη αυτή πηγάζει από την μαθητεία στις εντολές του Θεού και την τήρησή τους: «εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε» και «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» .
Η αγάπη των Αγίων είναι προσευχή, διότι μόνο στην κατάσταση της προσευχής ο Άγιος απαρνιέται τον εαυτό του, αίρει τον σταυρό του και ακολουθεί τον Θεό. Η προσευχή είναι άσκηση ολόκληρης της ύπαρξης και όχι διανοητική κατάσταση. Η προσευχή είναι υπέρβαση του θανάτου διότι ο Άγιος, επικαλούμενος τον Θεό, «δεν ζη ουκέτι αυτός, ζη δε εν αυτώ Χριστός» . Και δια της ζωής του Χριστού, ο Άγιος νικά τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο, που είναι ο χωρισμός της ύπαρξης από τον Δημιουργό της, τον Θεό.
Η προσευχή του Αγίου δεν περιλαμβάνει μόνο τον εαυτό του, αλλά και τον πλησίον και τον κόσμο. Γι’ αυτό και ο Άγιος είναι ο αληθινά παγκόσμιος, οικουμενικός άνθρωπος. Η αγάπη τον κάνει να συμπάσχει με όλους και για όλους στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Η προσευχή του Αγίου τον μεταφέρει από τον ιστορικό χρόνο στον εσχατολογικό. Και ταυτόχρονα, δηλώνει ότι αυτό είναι η Εκκλησία. Η βίωση των εσχάτων, της Βασιλείας των Ουρανών, στην ιστορία, στο παρόν, το τώρα, και όχι μόνο στο επέκεινα.
Ο Άγιος, όταν έψαλε στην λειτουργία και τις ακολουθίες τις άγιες προσευχές του, είχε τους Αγγέλους συλλειτουργούντας. Έλεγε «ειρήνη πάσι» και απαντούσαν οι Άγγελοι «και τω Πνεύματί σου» . Μας δείχνει έτσι ότι την στιγμή της λειτουργικής προσευχής, όταν δηλαδή ο άνθρωπος επιζητεί να υπερβεί την μοναξιά του, να κοινωνήσει με τον Θεό, τους Αγγέλους, τους Αγίους εν τω κοινώ ποτηρίω, να βιώσει δηλαδή την εν Χριστώ ενότητα του κόσμου, όλη η κτίση συμπροσφέρεται στον Κτίσαντα, και ακόμη και οι πνευματικές υπάρξεις συμμετέχουν στην προσευχή του Αγίου. «Ευχαριστούμεν σοι και υπέρ της λειτουργίας ταύτης ην εκ των χειρών ημών κατηξίωσας, καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες Αρχαγγέλων και μυριάδες αγγέλων, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά, τον επινίκιον ύμνον άδοντα».
Η προσευχή του Αγίου μετατρέπεται τότε από προσωπική σε λειτουργική. Δεν σβήνει βεβαίως το πρόσωπο, δεν χάνεται στην μακαριότητα του Θεού, δεν εκμηδενίζεται, όπως πιστεύουν οι ανατολικές θρησκείες που αναζητούν στον μηδενισμό την ευτυχία. Το πρόσωπο ενώνεται με τον Θεό και τον πλησίον, καταθέτει την πίστη, τα χαρίσματά του, την αγάπη του, ακόμη και τα πάθη του και του δίδεται «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον… ο προσφέρων και προσφερόμενος, ο προσδεχόμενος και διαδιδόμενος… ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων» Ιησούς Χριστός. Και τότε το πρόσωπο όχι μόνο δεν χάνεται, αλλά φωτίζεται, χαίρεται, θερμαίνεται εσωτερικά και ζει το επέκεινα, τα έσχατα εν τη Ιστορία, υπερβαίνει τον χρόνο και, ταυτόχρονα, παραμένει στο χρόνο.
Ο Άγιος στην λειτουργία ξεπερνά τον θάνατο, γιατί ζει οντολογικά την σχέση με το Χριστό, μετέχει στο Σώμα Του και το Αίμα Του, οδηγεί και το πλήρωμα της Εκκλησίας στην μετοχή και βιώνει λειτουργικά την προσωπική του μεταμόρφωση, την προσωπική του ανάσταση, την προσωπική του ανάληψη.
Προϋπόθεση και αίτημα της λειτουργικής προσευχής η ειρήνη της καρδιάς. Απάντηση και ευχή από τους Αγγέλους να υπάρχει η καρδιακή ειρήνη ως δώρο Θεού «και τω πνεύματί σου», δηλαδή σε ολόκληρη την εσώτερη ύπαρξή μας να κυριαρχεί η βεβαιότητα και η βίωση της παρουσίας του Θεού, που είναι ο μόνος που δίδει την αληθινή ειρήνη. Και οι Άγγελοι γίνονται συλλειτουργοί του Αγίου. Η φωνή τους ακούγεται, όχι νοερά και ακατάληπτα, όπως στην λειτουργία ημών των «αναξίων προσέρχεσθαι, προσεγγίζειν ή λειτουργείν» , αλλά αισθητά. «Ου δι’ αυτόν η φωνή αύτη γέγονε, αλλά δι’ ημάς», για να θυμόμαστε και να ποθούμε αυτό που δεν αγωνιζόμαστε να γευθούμε, την ολοκάρδια μετοχή στο Θεό, την συλλειτουργία με τον λαό, τους Αγίους, τους Αγγέλους, την όλη Εκκλησία, τον Ιησού Χριστό.
Ο Άγιος θεώνεται τελικά εν τη Εκκλησία. Χωρίς εκείνη δεν υπάρχει αγιότητα. Γι’ αυτό ο Άγιος δεν είναι απλώς ένας καλός χριστιανός, ένας καλός άνθρωπος. Είναι ο εν τη Εκκλησία μεταμορφούμενος, ο εν τη Εκκλησία μετανοών και επιστρέφων στον Θεό, ο εν τη Εκκλησία αγαπών. Και όλα αυτά πηγάζουν από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι κατόρθωμα δικό του η αγιότητα, αλλά δωρεά από το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία. Γιατί μόνο εκεί υπάρχει, δρα, φωτίζει, αγιάζει, δωρίζει, χαριτώνει, θεοποιεί το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Αλλιώς, ο άγιος θα ήταν ένας τίμιος και ηθικός άνθρωπος, χωρίς εσχατολογική προοπτική και η πίστη μία ανθρωπιστική ιδέα, ένα ιδεολόγημα ενδιαφέρον, ίσως, και σπουδαίο, που δεν θα οδηγούσε όμως στον Θεό και δεν θα έσωζε.
Γι’ αυτό και τελικά στο πρόσωπο κάθε Αγίου δοξάζουμε τον Τριαδικό Θεό, ο Οποίος δόξασε τον Άγιο. Ο Άγιος γνώρισε στη ζωή του τον Χριστό και, ταυτόχρονα, γνώρισε τον Πατέρα. «Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα».
 Και η Θεογνωσία δεν επιτυγχάνεται χωρίς την συνέργεια και την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τα πάντα στη ζωή του Αγίου, τα θαυμαστά τέρατα, τα ιάματα, ο καρπός, η αιωνιότητα αποτελούν φανερώσεις της θείας ενέργειας («δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν»). Ο Άγιος γίνεται σκεύος της χάριτος, βιώνει την αγάπη του Θεού και παραδίδει την ελευθερία του στα χέρια Του, για να μεταδώσει ο Θεός την ζωή στον ίδιο τον Άγιο, τους αδελφούς του, τον κόσμο. Για να έρθει στο τέλος και «ο της δικαιοσύνης στέφανος», η τελείωση, η αιώνια υιοθεσία.
Απτό σημάδι της υιοθεσίας ενίοτε είναι η αφθαρσία του σώματος. Οι φυσικοί νόμοι αναστέλλονται όχι μόνο στα θαύματα που τελούνται από τον Άγιο εν ζωή, αλλά και στο σώμα του Αγίου μετά θάνατον. Δίδει ο Θεός την ευλογία να μην επέρχεται η λύσις του σώματος, παρά την ταφή και το πέρασμα του χρόνου, για να μας δείξει ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν». Για να μας δείξει ότι θα έλθει «η κοινή ανάστασις» και ότι ο βιολογικός θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά το πέρασμα. Για να δυναμώνουμε την πνευματική μας προσπάθεια να αγαπήσουμε τον Θεό. Για να προσπαθούμε να συναντήσουμε την ζωή ως προσευχή και να καταστήσουμε την προσευχή ζωή μας. Για να αντέξουμε τις ποικίλες δοκιμασίες, προσωπικές, κοινωνικές, ιστορικές. Για να κρατήσουμε την πίστη μας. Για να μιμηθούμε τον φίλο του Θεού, τον Άγιο, που γίνεται πατέρας και αδελφός μας, αλλά, κυρίως, πρέσβης ακοίμητος προς Κύριον. Όχι μόνο για τα υλικά, τις βιοτικές μας μέριμνες, τις αγωνίες μας, αλλά για την επιθυμία μας να σωθούμε.
Ο Άγιος, μετέχοντας στην κοινή μας φύση, δείχνει το αληθινό της νόημα. Το «υπέρ την φύσιν», τον αγιασμό, την σωτηρία. Την εσχατολογική προοπτική στο χρόνο και την ιστορία. Την «πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων» ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Και μας καλεί να πιστέψουμε, να μετανοήσουμε, να επιστρέψουμε, να αγαπήσουμε εν τη Εκκλησία. Ο Άγιος αγαπήθηκε για την απλότητα, την ταπείνωση, την κοινωνία με το Θεό και τους ανθρώπους.
Έγινε η θύρα, δια της οποίας, εάν κάποιος εισέλθει στην Εκκλησία, θα σωθεί. Γιατί θα συναντήσει τον Αρχιποίμενα Χριστό. Γι’ αυτό κάθε φορά που τον τοποθετούμε όρθιο στην θύρα του ναού του και ασπαζόμαστε τους αφθάρτους πόδας του, καλούμαστε από αυτόν να τον ακολουθήσουμε στην αυλή των προβάτων. Αυτός προπορεύτηκε έμπροσθεν ημών. Η φωνή του μας προφυλάσσει από τους κλέπτες και τους ληστές. Και μαζί του θα είμαστε «μία ποίμνη» με Ποιμένα τον Κύριό μας.

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )