.

.

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Η Ανάσταση ως απάντηση στις θεωρίες μετενσάρκωσης


Ανάσταση και μετενσάρκωση

Η ανάσταση είναι η ελπίδα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο, ο οποίος ζούσε κάτω από την δυναστεία του θανάτου. Είναι ένα γεγονός που δείχνει την αξία του ανθρώπινου σώματος, γιατί αυτό που περιμένουμε, ως αποτέλεσμα της Αναστάσεως του Χριστού, είναι η ανάσταση των σωμάτων, τα οποία διαλύθηκαν μετά τον χωρισμό τους από την ψυχή. Το κήρυγμα, δηλαδή, της Αναστάσεως του Χριστού, με τις συνέπειες που έχει σε όλο το ανθρώπινο γένος, είναι η απάντηση του Χριστιανισμού σε αυτούς που μιλούν για μετενσάρκωση, είτε είναι επηρεασμένοι από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, είτε από τις ανατολικές θρησκείες.

Η μετενσάρκωση υποτιμά το σώμα. Το θεωρεί φυλακή της ψυχής ή ένα ρούχο που πετιέται για να χαθή η ατομική ψυχή μέσα στην φανταστική παγκόσμια ψυχή. Δέχεται ότι ο άνθρωπος είναι η ψυχή του. Ενώ η Ορθόδοξη διδασκαλία λέει ότι ο άνθρωπος είναι το συναμφότερο, ψυχή και σώμα, δημιουργημένος «κατ’ εικόνα Θεού». Το σώμα που προσέλαβε ο Χριστός ονομάζεται από τους Πατέρες μας ομόθεο. Χάρη στη σχέση των αγίων με τον Χριστό τα αναστημένα σώματά τους θα ακτινοβολούν και αυτά από την δόξα της θεότητος. Απόδειξη αυτού του γεγονότος αποτελούν τα μυροβλύζοντα και θαυματουργούντα λείψανά τους.

Η παρηγοριά της έντιμης ταφής

Ο καθηγητής Δ. Ν. Μαρωνίτης σε άρθρο του στο Βήμα της 15ης Απριλίου γράφει: «Η παρηγοριά της ανάστασης στον Όμηρο δεν υπάρχει· για να γλυκάνει κάπως ο αβάστακτος πόνος των βροτών που επιφέρει ο θάνατος, προσφέρεται ως αντίβαρο η έντιμη ταφή· η οποία σε δύο περιπτώσεις, του λύκιου Σαρπηδόνα και του τρώα Έκτορα, προσλαμβάνει στην Ιλιάδα τη μορφή νεκρώσιμου νόστου». Δηλαδή, η επιστροφή του νεκρού στην πατρίδα του και η ταφή του με τιμές από τους δικούς του είναι μια παρηγοριά, ένα αντίβαρο στην απαράκλητη θλίψη του θανάτου.

Ο «νεκρώσιμος νόστος», βέβαια, μέσα στο πλαίσιο της Χριστιανικής πίστης παίρνει άλλη μορφή. Η παρηγοριά δεν προέρχεται από την ταφή του νεκρού σώματος με τιμές στην πατρίδα. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Το περιεχόμενο του «νεκρώσιμου νόστου» είναι η επιστροφή του νεκρού στην αληθινή του πατρίδα, «τήν μένουσαν πόλιν». Είναι η πορεία της ψυχής στον τόπο της αναπαύσεώς της, όπου θα αναμένη την ανάσταση του νεκρού σώματος, για να απολαύση μαζί του -ολόκληρος ο άνθρωπος- την Βασιλεία του Θεού.


π.Θ.Α.Β.
sophia-siglitiki

Μην αφήνετε το χρήμα στα χέρια των... τραπεζών


Του Martin Wolf

Το τραπεζικό σύστημα είναι τόσο ασταθές επειδή το κράτος του επέτρεψε να δημιουργήσει όλο το χρήμα και μετά έπρεπε να το διασφαλίσει. Στην επόμενη κρίση -που σίγουρα θα έρθει- η μόνη λύση θα είναι να χάσουν οι τράπεζες τη δυνατότητα δημιουργίας χρήματος.


Το τύπωμα πλαστών χαρτονομισμάτων είναι παράνομο, αλλά η ιδιωτική δημιουργία χρήματος δεν είναι. Η αλληλεξάρτηση κράτους και επιχειρήσεων που το κάνουν αυτό είναι η αιτία της αστάθειας σε μεγάλο βαθμό στις οικονομίες μας. Μπορεί και πρέπει να τερματιστεί.

Έχω εξηγήσει στο παρελθόν από τη στήλη αυτή πώς λειτουργεί το πράγμα. Οι τράπεζες δημιουργούν αποθεματικά ως υποπροϊόν του δανεισμού που δίνουν. Στη Βρετανία, αυτές οι καταθέσεις αντιστοιχούν στο 97% περίπου του χρήματος σε κυκλοφορία. Ορισμένοι παρατηρούν ότι οι καταθέσεις δεν είναι χρήμα, παρά μόνο μεταφέρσιμα ιδιωτικά χρέη. Όμως η κοινωνία θεωρεί την απομίμηση χρήματος ηλεκτρονικό ρευστό. Ασφαλή πηγή αγοραστικής δυνατότητας.

Οπότε η τραπεζική δραστηριότητα δεν είναι μια συνήθης δραστηριότητα της αγοράς, γιατί προσφέρει δύο συνδεδεμένα κοινωνικά αγαθά: χρήματα και δίκτυο πληρωμών. Στη μια πλευρά των τραπεζικών ισολογισμών βρίσκονται τα ριψοκίνδυνα ενεργητικά. Στην άλλη, βρίσκονται οι υποχρεώσεις τις οποίες η
κοινωνία θεωρεί δεδομένες. Γι' αυτό οι κεντρικές τράπεζες λειτουργούν ως πιστωτές έσχατης ανάγκης και οι κυβερνήσεις παρέχουν εγγύηση καταθέσεων και ενέσεις κεφαλαίων. Γι' αυτό επίσης οι τράπεζες υπόκεινται σε αυστηρή ρύθμιση. Κι ωστόσο οι πιστωτικοί κύκλοι εξακολουθούν να προκαλούν μεγάλη αποσταθεροποίηση.

Τι πρέπει να γίνει; Η ελάχιστη αντίδραση δεν θα προκαλέσει κάποια αλλαγή στον κλάδο, αλλά θα αυξήσει την εποπτεία και θα επιμείνει να μεγαλώσει το μερίδιο των ισολογισμών το οποίο θα χρηματοδοτείται με μετοχικό κεφάλαιο ή με αξιόπιστα χρεόγραφα απορρόφησης ζημιών. Η σύσταση για μεγαλύτερη κεφαλαιακή επάρκεια είναι και εκείνη που κάνουν η Anat Admati του Stanford και η Martin Hellwig του Max Planck Institute στο «The Bankers' New Clothes».

Σε μια μέγιστη αντίδραση θα είναι να δοθεί στο κράτος το μονοπώλιο στη δημιουργία χρήματος. Μία από τις πιο σημαντικές προτάσεις αυτού του είδους ήταν το Σχέδιο του Σικάγου που προωθήθηκε τη δεκαετία του 1930 από, μεταξύ άλλων, έναν μεγάλο οικονομολόγο, τον Irving Fisher. Η βασική σκέψη ήταν να απαιτείται εγγύηση αποθεματικού στο 100% των καταθέσεων. Ο Fisher ισχυριζόταν ότι θα μειωνόταν δραστικά ο επιχειρηματικός κύκλος, θα τελείωνε το πρόβλημα των τραπεζικών κραχ και θα μειωνόταν πολύ το δημόσιο χρέος. Μια έρευνα του 2012 του ΔΝΤ δείχνει ότι το σχέδιο θα μπορούσε να αποδώσει καλά.

Ανάλογες ιδέες έχουν εκφράσει ο Laurence Kotlikoff του Boston University στο «Jimmy Stewart is Dead», και οι Andrew Jackson και Ben Dyson στο Modernising Money. Το βασικό περίγραμμα αυτού του τελευταίου συστήματος έχει ως εξής:

Πρώτον, το κράτος, και όχι οι τράπεζες, θα δημιουργεί όλα τα χρήματα συναλλαγών, όπως δημιουργείται σήμερα το ρευστό. Οι πελάτες θα κατέχουν τα χρήματα σε λογαριασμούς συναλλαγών και θα πληρώνουν στις τράπεζες μια προμήθεια για τη διαχείρισή τους.

Δεύτερον, οι τράπεζες θα διαθέτουν λογαριασμούς επενδύσεων, που θα παρέχουν δάνεια. Αλλά θα μπορούν να δανείσουν μόνο χρήματα που έχουν πραγματικά επενδύσει οι πελάτες. Δεν θα μπορούν να δημιουργούν τέτοιους λογαριασμούς από τον αέρα κι έτσι θα γίνουν πραγματικά οι μεσολαβητές που κάποιοι εσφαλμένα νομίζουν ότι είναι σήμερα.

Τα ενεργητικά αυτών των λογαριασμών δεν θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσο πληρωμής. Οι κάτοχοι των επενδυτικών λογαριασμών θα είναι ευάλωτοι σε ζημίες. Οι ρυθμιστές μπορούν να επιβάλλουν απαιτήσεις μετοχικής επάρκειας και άλλους κανόνες σώφρονος διαχείρισης σε αυτούς τους λογαριασμούς.

Τρίτον, η κεντρική τράπεζα θα τυπώνει νέο χρήμα αναλόγως των αναγκών της προώθησης μη πληθωριστικής ανάπτυξης. Οι αποφάσεις για τη δημιουργία χρήματος θα λαμβάνονται, όπως και σήμερα, από επιτροπή ανεξάρτητη από την κυβέρνηση.

Τέλος, το φρέσκο χρήμα θα διοχετεύεται στην οικονομία με τέσσερις τρόπους: Για να χρηματοδοτεί τις κρατικές δαπάνες, σε θέματα φόρων ή δανεισμού. Για να γίνονται οι άμεσες πληρωμές προς τους πολίτες. Για τη μείωση των χρεών, κρατικών ή ιδιωτικών. Ή για την παροχή νέων δανείων μέσω τραπεζών ή άλλων μεσολαβητών. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί μπορούν και πρέπει να γίνονται με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια.

Η μετάβαση σε ένα σύστημα όπου η δημιουργία χρήματος ξεχωρίζει από τη χρηματοοικονομική διαμεσολάβηση είναι εφικτή, αν και περίπλοκη. Πάντως θα φέρει τεράστια πλεονεκτήματα. Θα μπορούσε να αυξήσει την προσφορά χρήματος χωρίς να ενθαρρύνει τον κόσμο να δανείζεται μέχρι τον λαιμό. Θα τερμάτιζε το πρόβλημα των πολύ μεγάλων για να καταρρεύσουν τραπεζών. Επίσης θα μετέφερε το «αξιόχρεο» -το πλεονέκτημα της δημιουργίας χρήματος- στην κοινωνία.

Το 2013, για παράδειγμα, ο δείκτης νομισματικής επέκτασης Μ1 (που αφορά τις μεταβιβάσεις χρημάτων) αντιστοιχούσε στο 80% του ΑΕΠ. Αν η κεντρική τράπεζα αποφασίσει να αυξάνεται κατά 5% τον χρόνο, θα έχει δημοσιονομικό έλλειμμα στο 4% του ΑΕΠ χωρίς δανεισμό ή φορολόγηση. Η δεξιά μπορεί να θελήσει να μειώσει τους φόρους, η αριστερά να αυξήσει τις δαπάνες. Η επιλογή θα είναι πολιτική, όπως πρέπει να είναι.

Οι πολέμιοι θα πουν πως η οικονομία θα πεθάνει από έλλειψη πίστωσης. Κάποτε με άγγιζε αυτός ο ισχυρισμός. Όμως μόνο το 10% του τραπεζικού δανεισμού στη Βρετανία έχει χρηματοδοτήσει επιχειρηματικές επενδύσεις σε κλάδους διαφορετικούς από τα εμπορικά ακίνητα. Θα μπορέσουμε να βρούμε άλλους τρόπους για να τις χρηματοδοτήσουμε αυτές.

Το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα είναι τόσο ασταθές επειδή πρώτο το κράτος του επέτρεψε να δημιουργήσει όλο το χρήμα που υπάρχει στην οικονομία και εν συνεχεία υποχρεώθηκε να το διασφαλίσει σε αυτήν τη δραστηριότητα. Πρόκειται για μια τεράστια τρύπα στην καρδιά των οικονομιών και της αγοράς. Μπορεί να κλείσει αν ξεχωρίσει η παροχή χρήματος, που είναι δικαιωματικά λειτουργία του κράτους, από την παροχή χρηματοδότησης, λειτουργία του ιδιωτικού τομέα.

Δεν πρόκειται να συμβεί σύντομα. Όμως να θυμάστε ότι υπάρχει η πιθανότητα. Όταν έλθει η επόμενη κρίση -και σίγουρα θα έλθει- πρέπει να είμαστε έτοιμοι.



ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
 

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός: Οἰκουμενισμός καί Μασονία πηγαίνουν μαζί



Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός εὐθαρσῶς ὑποστηρίζει ὅτι ὁ οἰκουμενισμός και ἡ μασονία συμπορεύονται! Ἀπό τά ὅσα ἐπισημαίνει ὁ κοινός νοῦς ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὑπάρχουν κληρικοί της ἀνώτατης βαθμίδας, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται παγιδευμένοι στα δίκτυα τῆς μασονίας... καί τοῦ νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ, παρά τίς ὅποιες -καλές μέν γιά λαϊκή κατανάλωση διαβεβαιώσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Μιλᾶ ἐπίσης καί ἀναλύει γιά τόν τρόπο πού κάποιοι ἐργάζονται γιά νά ἐξυπηρετηθεῖ ὁ «μεγάλος ἀδελφός» καί ἡ «παγκοσμιοποίηση»! Καταθέτει μέ παρρησία τήν ὀρθόδοξη θέση περί τῶν λεγομένων θεολογικῶν διαλόγων κρούοντας γιά ἄλλη μία φορά τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου.

 ΜΕΡΟΣ Β (τελευταῖο) 
Ἡ Μαρξιστικο-σοσιαλιστική πλευρά πρέπει νά κηρύσσει ἀθεΐα, γιά νά ταυτιστεῖ μέ τά ἀφεντικά τῆς Εὐρώπης. Μέ λίγα λόγια, ἡ ἴδια κίνηση, πρός δύο κατευθύνσεις... καί στήν κορυφή εἶναι τό μεγάλο ἀφεντικό, ὁ «μεγάλος ἀδελφός».
Μέσα στά Κοινοβούλια τοῦ κόσμου ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ!!! Τά μέν ξένα εἶναι ἡ πηγή τοῦ Σιωνισμοῦ (ὄχι τῶν Ἑβραίων... ἄλλο εἶναι οἱ Ἑβραῖοι...), τῆς Μασονίας καί τῆς ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ χίλιους τρόπους, τό δέ δικό μας Κοινοβούλιο ἔχει ἁπλῶς πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκτελοῦν τίς ἐντολές τῶν ξένων, ὡς ξένοι εἰς τήν Ἑλλάδα κι ὄχι ὡς Ἕλληνες πρός τούς ξένους.
Ξέρετε, ἡ ταυτότητά μας εἶναι πρῶτον ἡ Πίστις μας, ἡ Ὀρθοδοξία. Χωρίς Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πλέον Ἑλληνισμός. Ὄχι «παπαδίστικη» Ὀρθοδοξία, ὄχι δική μου Ὀρθοδοξία... ἀλλά Ὀρθοδοξία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων μας. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, γιά τήν ὁποία πρέπει ὅλοι μας νά ἀγωνιζόμεθα.
Δυστυχῶς, φτάσαμε σέ τέτοιο σημεῖο, διασπάσεως. Δέν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στίς Θεολογικές Σχολές... καί Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης. Ἡ Θεσσαλονίκη εἰδικά εἶναι χρόνια τεμαχισμένη καί σέ σύγκρουση λόγῳ τοῦ κομματισμοῦ.
Δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα δηλώνει ἀποῦσα ἀπό τά προβλήματα τῆς καθημερινότητας.
- Δέν ξέρω! Ὑπάρχουν φαινόμενα μέσα στόν χῶρο τῆς Ἱεραρχίας, δυστυχῶς, ἀποκαρδιωτικά! Μέ προβληματίζει ἡ σχέση μέ τόν Οἰκουμενισμό. Σημειῶστε Οἰκουμενισμός καί Μασονία πηγαίνουν μαζί. Μήν ξεχνᾶμε αὐτό τό πρᾶγμα. Θά μοῦ πεῖτε, κατηγορῶ κάποιους γιά Μασόνους; Ὄχι! Ἀλλά ὑπάρχουν βάσιμες ὑποψίες. Καί μάλιστα ὅταν ἔχουμε καί δηλώσεις τῶν ἴδιων τῶν Μασόνων γιά διάφορα πρόσωπα. Δέν μιλῶ γιά τόν Μακαριώτατο... δόξα τῷ Θεῷ δέν ὑπάρχουν γι' αὐτόν τέτοιες κατηγορίες. Ὁπότε, λοιπόν, γιατί νά ἀσχοληθοῦν μέ τά θέματα τῆς ταυτότητός μας; Ξέρετε, ἡ ταυτότητά μας εἶναι πρῶτον ἡ Πίστις μας, ἡ Ὀρθοδοξία. Χωρίς Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πλέον Ἑλληνισμός. Ὄχι «παπαδίστικη» Ὀρθοδοξία, ὄχι δική μου Ὀρθοδοξία... ἀλλά Ὀρθοδοξία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων μας. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, γιά τήν ὁποία πρέπει ὅλοι μας νά ἀγωνιζόμεθα. Τό δεύτερο συστατικό τῆς ταυτότητός μας εἶναι ἡ Γλῶσσα μας. Καί τό τρίτο συστατικό εἶναι ἡ Ἱστορία μας. Νά κινούμεθα μέσα στήν ἴδια ἱστορική διαδικασία, πού παράγει ἀνάλογες στάσεις καί συμπεριφορές μέσα στήν ἱστορική μας πορεία. Κάποιοι, λοιπόν, καί στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, κάνουμε πολιτική, καί μάλιστα κομματισμό, πολλές φορές. Ἀς ποῦμε, ὁ ἕνας κάνει τόν σταυρό του, ὁ ἄλλος δηλώνει ὅτι εἶναι ἄθεος, καί δέν ξέρουμε ὅτι καί οἱ δύο συμπεριφέρονται κατά τάς ἐντολάς τῶν Εὐρωπαίων κυρίων καί ἀφεντικῶν «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι». Δηλαδή, ἡ Μασονική πλευρά μιλάει γιά πίστη σέ θεό... ποιός εἶναι ὁ θεός αὐτός; Κι ὁ Διάβολος ὀνομάζεται θεός! Ἡ Μαρξιστικο-σοσιαλιστική πλευρά πρέπει νά κηρύσσει Ἀθεΐα, γιά νά ταυτιστεῖ μέ τά ἀφεντικά τῆς Εὐρώπης. Μέ λίγα λόγια, ἡ ἴδια κίνηση, πρός δύο κατευθύνσεις... καί στήν κορυφή εἶναι τό μεγάλο ἀφεντικό, ὁ «μεγάλος ἀδελφός». Ἡ Πίστις, λοιπόν, τῶν Ἁγίων μας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ξέρετε, ἕνας μεγάλος ἀριθμός Σεβασμιωτάτων, Μητροπολιτῶν, ἦταν μαθητές μου καί αἰσθάνομαι χαρά, ὅταν βλέπω κάποιον πρώην μαθητή μου νά γίνεται Ἐπίσκοπος, ἀλλά κάποιες φορές αἰσθάνομαι καί λύπη, διότι λέω πέρασε, ὅπως λέμε στήν Κέρκυρα, ἀλλά δέν κόλλησε... Ὅταν ἐκτρέπεται εἰς τόν Οἰκουμενισμό καί μοῦ λέει ὁ Παπισμός εἶναι Ἐκκλησία, ὁ Προτεσταντισμός εἶναι Ἐκκλησία καί πρέπει νά ἔχουμε ἀγάπη καί συνεργασία... Βεβαίως νά ἔχουμε ἀγάπη καί συνεργασία, ἀλλά ὅταν ἔχω ἀπέναντί μου τήν διαστροφή, τό διαβολικό φρόνημα, πρέπει νά προσέχω μήπως μέ αὐτήν τήν ἀγάπη, πού δέν εἶναι ἀγάπη Χριστοῦ, καί μ' αὐτή τήν συνεργασία γίνω κι ἐγώ ὄργανο τοῦ Διαβόλου καί τῶν συνεργατῶν του.
 - Μά κι ὁ Διάβολος γιά «ἀγάπη» μιλάει...
 - Ἔτσι, μετασχηματίζεται εἰς Ἄγγελον Φωτός! Καί ζητεῖ νά καταπιεῖ ὅλους τούς ἄλλους...
 - Δυστυχῶς, αὐτό παρατηρεῖται καί στίς Θεολογικές μας Σχολές, μιᾶς καί εἴπατε γιά τούς φοιτητές σας πού ἔγιναν Ἐπίσκοποι, εἶναι ἡ ἀπουσία ἀπό μορφές τέτοιες, πού θά προσέδιδαν τό θεολογικό κῦρος καί θά ἀναδείκνυαν τίς Σχολές αὐτές σέ ἰσχυρά Ὁρθόδοξα μετερίζια.
- Ἐν πολλοῖς, ἀλλά ὄχι καθ' ὁλοκληρίαν, ἰσχύει αὐτό πού εἴπατε. Ἡ ἀρρώστεια ἔχει προχωρήσει, ὄχι τώρα, ἀπό παλιότερα. Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, τόν ὁποῖο πολλές φορές θεραπεύουμε ὡς Θεολόγοι, Καθηγητές, Πανεπιστημιακοί. Ζητῶ συγγνώμη πού θά τό πῶ, ὅταν ἔδινα διδακτορικές ἐξετάσεις, πού εἶχα ἕνα θέμα ἐπικίνδυνο, γιά τήν δράση τῶν Δυτικῶν προπαγανδῶν, καί μάλιστα τῶν Μισιοναρίων στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή, ὁ μακαρίτης ὁ Ἀγουρίδης, τόν ὁποῖο ἐκτιμοῦσα ὡς ἄνθρωπο καί δέν παύω νά προσεύχομαι γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του (ἄλλο τό ἕνα, ἄλλο τό ἄλλο), μοῦ εἶπε σέ μιά στιγμή ἐκρήξεως: «Γιατί δέν ἠσχολεῖσο περί Ἁγίας Τριάδος, περί Καντηλαπτῶν εἰς τόν Χρυσόστομον, καί πῆρες αὐτό τό θέμα;»... Καταλαβαίνετε;... Καί μετά δήλωσε εἰς τήν κατάθεση τῆς ἀπόψεώς του, πού εἶναι στήν Σχολή (ἄς τήν δεῖ ὅποιος θέλει), ὅτι δέν εἶμαι κατάλληλος ψυχικά καί πνευματικά νά προχωρήσω μέσα στή Σχολή, δηλαδή νά ἔχω ἀνέλιξη!!! Μέ ἔβγαζε τρελό, μέ λίγα λόγια! Ὁπότε, ὅταν ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει εἰσχωρήσει μέσα στίς Σχολές μας, τότε μᾶς κάνει νά σταυροκοπούμεθα καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο ἐκτός ἀπό τόν προφανή...διότι εὐτυχῶς δέν ἠχρειώθησαν πάντες, ἕως ἑνός, ἀλλά ὑπάρχει καί τό λεῖμμα... Ὑπάρχουν συνάδελφοι, οἱ ὁποῖοι μέ εὐσέβεια, μέ πίστη, μέ ἐπιστημοσύνη ἀνώτερη τῶν Οἰκουμενιστῶν (πού προβάλλονται σέ ἀντίθεση μέ τούς Ὀρθοδόξους), συνεχίζουν το καθῆκον τους ἀπέναντι στήν Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἄν δέν εἶναι Πατερική, τότε δέν εἶναι Θεολογία, ἀλλά εἶναι κάτι ἄλλο.
Αὐτοί συνήθως μένουν στό περιθώριο...
-     Σύμφωνοι! Νά μήν ξεχάσω μόνο κάτι... Γιά λόγους σοβαρούς δέν ἤμουν εἰς τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Φωτίου καί στήν συζήτηση στήν Πεντέλη καί διάβασα ἕνα σχόλιο τοῦ Μακαριωτάτου, τό ὁποῖο μέ ἐνθουσίασε! Καί δέν τό λέγω κολακευτικά, διότι δέν περιμένω νά μέ κάνει κανείς Ἐπίσκοπο... Νά μοῦ ζήσει ἡ οἰκογένειά μου, τά παιδιά μου, τά ἐγγόνια μου, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ!.. Εἶπε λοιπόν ὁ Μακαριώτατος: «... Ἐμεῖς οἱ Θεολόγοι ἔχουμε εὐθύνες καί τό καλύτερο πού θά εἴχαμε νά κάνουμε, εἶναι νά καθίσουμε καί νά δοῦμε τά σφάλματά μας. Πρέπει νά γυρίσουμε τό φύλλο καί νά δοῦμε ἐμεῖς τί κάνουμε, σάν Ἐκκλησία καί σάν Θεολογικές Σχολές... Φτιάχνουμε (λέγει παρακάτω) στρατιῶτες καί ὁπαδούς κι ὄχι μέλη τῆς Ἐκκλησίας...». Μέχρι πρίν τήν τελευταία φράση συμφωνῶ ἀπόλυτα. Δυστυχῶς, φτάσαμε σέ τέτοιο σημεῖο, διασπάσεως. Δέν ἀναγνωρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο στίς Θεολογικές Σχολές... καί Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης. Ἡ Θεσσαλονίκη εἰδικά εἶναι χρόνια τεμαχισμένη καί σέ σύγκρουση λόγῳ τοῦ κομματισμοῦ. Οἱ μέν βλέπουν μέ τό ἕνα μάτι πρός τά ἐδῶ, κι οἱ ἄλλοι μέ τό ἄλλο μάτι βλέπουν πρός τά ἐκεῖ... Ἐπίσης ἡ διάσπαση αὐτή ἔχει προχωρήσει καί στούς φοιτητές... Γι' αὐτό καί δέν μᾶς σέβονται οἱ φοιτητές μας. Περιβάλλουν καί ἑνώνονται, λοιπόν, οἱ φοιτητές (μοῦ τό 'χουν πεῖ πολλές φορές) σέ παραδοσιακούς Καθηγητές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν συνείδηση τῆς ἀποστολῆς τους... Κι αὐτή εἶναι ἡ νέα γενιά, πού, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει! Τώρα τό τελευταῖο πού εἶπε ὀ Μακαριώτατος, γιά τό ὅτι φτιάχνουμε ὁμαδοῦλες... τό λέω μέ πολύ σεβασμό (ἐγώ τόν γνωρίζω καί αὐτός μέ ἀγαπᾶ ἀπό τά φοιτητικά μας χρόνια)... Ξέρετε, μπορεῖ νά ὑπάρχει φιλοδοξία σέ κάποιους κληρικούς νά ἔχουν κι αὐτοί τό περιβάλλον τους... τό ζοῦμε πολλές φορές αὐτό... Συμβαίνει, ὅμως, καί κάτι ἄλλο... Ὅταν γίνονται ἀντίστοιχες ὁμάδες γύρω ἀπό Μητροπολίτες μας, πού εἶναι δοσμένοι στήν διακονία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τότε κι ἐμεῖς διαχωρίζουμε τήν στάση καί τήν θέση μας. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν σεβόμεθα τόν ἐπισκοπικό βαθμό. Ἀλλά πολλές φορές, ὅπως λέγω καί γιά μᾶς τούς Πρεσβυτέρους, εἴμαστε «ἀχθοφόροι» τῆς Ἱερωσύνης κι ὄχι φορεῖς τῆς Ἱερωσύνης! Ὁπότε ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιά τούς Φαρισαίους, «κατά τούς λόγους αὐτῶν ποιεῖτε...», διότι ἦταν γραφή, λόγοι Θεοῦ, «... κατά δέ τά ἔργα αὐτῶν μή ποιεῖτε». Ἡ ὁμαδοποίηση, λοιπόν, σέ μικρές ὁμάδες δέν εἶναι πάντα «ἁμαρτία» ἡμῶν τῶν ἄλλων... Ἀλλά εἶναι «ἁμαρτία» καί τῶν τοπικῶν μας πνευματικῶν, ὑποτίθεται, ἡγετῶν, ὅπως εἶναι οἱ Ἐπίσκοποί μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς προδίδουν σέ πολλά σημεῖα καί μᾶς διαψεύδουν. Ὁπότε μένουμε μακριά, χωρίς νά παύουμε νά σεβόμεθα τόν Ἐπισκοπικό βαθμό, πού σέ τελευταία ἀνάλυση, κάθε βαθμός τῆς Ἱερωσύνης δέν εἶναι δικός μας, εἶναι Ἰησοῦς Χριστός, τόν Χριστό δηλαδή σεβόμεθα. Σεβόμεθα, ἀλλά δέν ὑπακούουμε πάντοτε. Πιστεύω αὐτό ἐννοοῦσε καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας.
Εἶπε καί κάτι ἄλλο ὁ Μακαριώτατος... «μᾶς βλέπουν καί δέν μᾶς θέλουν»!
- Αὐτό εἶναι ἐπισήμανση μιᾶς πραγματικότητος...
Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξία, πατέρα Γεώργιε! Κάποιοι δουλεύουν συστηματικά τόν τελευταῖο καιρό γιά τό «διαζύγιο». Ἐπιχειροῦν νά δώσουν τέλος σέ μιά συμπόρευση αἰώνων. Λέτε νά τό καταφέρουν;
- Τό λέγω πολλά χρόνια! Ἡ ἐπιθυμία πολλῶν, ἤδη ἀπό τό τέλος τοῦ 18ου αἰῶνος, μέ τήν εἰσβολή τοῦ «Διαφωτισμοῦ», τοῦ Κοραϊκοῦ Διαφωτισμοῦ, καί τήν μανία τοῦ «Ἐξευρωπαϊσμοῦ», πολλοί ἄρχισαν νά σκέφτονται κάτι τέτοιο. Νά ἀπαλλαγοῦν, δηλαδή, ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Ξέρετε, τό λέγω συχνά χρόνια τώρα... ἐπιτρέψτε μου το «λέγω», διότι τά δουλεύω αὐτά τά θέματα. Κι ὅποιος δουλεύει αὐτά τά θέματα, τά ζεῖ συνεχῶς!
- Τά θυμᾶμαι πού τά λέγατε ἀπό τά φοιτητικά μου χρόνια...
- Μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ! Γι' αὐτό μέ πλήρωνε ἡ Πολιτεία, γιά νά διδάσκω τήν Ἱστορία μας. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, αὐτό πού λέγουν κάποιοι, κι ἔχει φουντώσει σήμερα, δηλ. χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας, ὁ ὅρος αὐτός εἶναι Φράγκικος... ὁ δικός μας εἶναι Ἱερωσύνη καί Βασιλεία, στό Βυζάντιο καί μετά τό Βυζάντιο. Αὐτοί λένε χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας... δέν τούς ἐνδιαφέρει ὁ παπάς, ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.λ.π. Γιά ἐμᾶς δέν τούς καίγεται καρφί, μᾶς πετᾶνε στήν θάλασσα! Ὁ Χριστός τούς ἐνδιαφέρει! Πρέπει νά ἀποσυνδέσουν τόν Χριστό ἀπό τόν βίο μας, τόν ἀτομικό-προσωπικό καί τόν κοινωνικό καί πολιτικό βίο, μέ τήν Ἀριστοτελική σημασία, τόν βίο τοῦ Ἔθνους. Θέλουν νά σβήσουν τελείως κάθε ἴχνος Πατερικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδοξίας σ' αὐτόν τόν κόσμο! Ξέρετε γιατί; Γιά νά μήν ἐλεγχόμεθα. Τά φαύλα πράσσοντες μισοῦν τό φῶς. Γι' αὐτό ἡ Εἰδωλολατρεία, καί ἡ ἀρχαῖα καί ἡ νεώτερη, γίνεται δεκτή, διότι δέν ἀπαιτεῖ συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς. Ξέρετε ποιός τό εἶπε αὐτό; Ὁ μεγάλος Γερμανός Φιλόσοφος-Θεολόγος-Μαθηματικός, ὁ Λάιμπνιτς. Ἄν ἡ Γεωμετρία μᾶς ἔλεγε τί πρέπει νά πράξουμε, θά τήν εἴχαμε βγάλει ἀπό τό σχολεῖο! Τί εἶναι ἡ Γεωμετρία; Τό ἀθωότερο, καί γιά μένα, τοὐλάχιστον, τό ὡραιότερο μάθημα, πού ἀπαιτεῖ μυαλό νά δουλέψει. Καταλάβατε; Ὁ Χριστός ζητεῖ τρόπο ζωῆς, γιά νά φθάσεις νά γίνεις Θεός κατά Χάριν, ἐκεῖ, δηλαδή, πού αὐτός μᾶς ἔχει προορίσει. Τί τιμή! Δέν μᾶς λέει, ἐλᾶτε νά μοῦ πλένετε τά πόδια, νά μέ ὑπηρετεῖτε... Αὐτός πλένει τά πόδια μας καί μᾶς λέει, «θά σᾶς ἀνεβάσω μέχρι τό ὕψος τῆς θεότητας», κατά Χάριν... Δέν ἀλλάζει ἡ φύση μας, ἀλλά φθάνουμε μέχρι ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός! Λοιπόν, τί ἄλλο θέλουμε;
Ὄχι! Δέν θέλουμε νά ἐργασθοῦμε, νά κοπιάσουμε γι' αὐτή τήν πορεία. Διά τῆς στενῆς πύλης νά εἰσέλθουμε. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ποιός εἶναι ὁ βαθύτερος λόγος. Ὁπότε ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας σημαίνει ἀποσύνδεση τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας, κι ὄχι τῆς δικῆς μου «ὀρθοδοξίας», ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἔθνους μας.
Νά τό ποῦμε καί λίγο διαφορετικά;... Βλέπουμε πώς μέ νόμους πλέον προσπαθοῦν νά βγάλουν τό Εὐαγγέλιο ἀπό τήν καθημερινότητά μας, νά βγάλουν, δηλαδή, τίς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου. Βλέπουμε ἐπίσης νά ἔχουν ἀλλάξει οἱ ρόλοι, πατέρα Γεώργιε. Κάποτε οἱ Ἐπίσκοποι ἦταν αὐτοί πού διαμόρφωναν τό ἦθος καί οἱ Πολιτικοί ἦταν αὐτοί πού ἐφάρμοζαν καί διέχεαν τό ἦθος αὐτό μέσα στήν καθημερινότητα, στή ζωή τοῦ λαοῦ. Σήμερα βλέπουμε τό ἀντίστροφο. Οἱ Πολιτικοί νά «διαμορφώνουν» τό ἦθος καί οἱ Ἐπίσκοποι, καί ἡ Ἐκκλησία γενικότερα, νά ἀσχολοῦνται μέ τό ἔργο τῶν Πολιτικῶν, δηλαδή μέ τό κοινωνικό ἔργο.
- Ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», πρέπει νά ξέρουμε ὅτι δέν εἶναι ἡ Ἱεραρχία μόνο...ἀλλά καί ὁ λαός... ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα.
Ἀκριβῶς! Ἐννοῶ ὅλοι μας, κλῆρος καί λαός...
- Καί Ἐκκλησία, στήν ἀνθρώπινη ὑπόστασή της. Γιατί ἡ θεία ὑπόστασή της δέν ὑφίσταται καμμία συνέπεια. Ἡ ἀνθρώπινη πλευρά δεινοπαθεῖ κι ὁδηγούμεθα ἐκεῖ πού ὁδηγούμεθα... Εἴπατε κάτι πού εἶναι ἀπόλυτα σωστό, καί χαίρω πού ὑπήρξατε μαθητής μου... Ἡ ἀποστολή μας δέν εἶναι νά κάνουμε σισίτια καί νά βοηθοῦμε οἰκονομικά καί ὑλικά τούς ἀνθρώπους. Αὐτό προϋποθέτει τήν σχέση μας μέ τόν Χριστό. Ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό ὡς προσωπική Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ πηγή τοῦ φιλανθρώπου καί κοινωνικοῦ μας ἔργου. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, καί πολλοί ἄλλοι Πατέρες, ὅτι ἐάν κάποιος κάνει ἔργα ἀγάπης, ἀλλά δέν ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀγάπης καί παντός ἔργου ἀγαθοῦ, τότε εἶναι δαιμονικά τά ἔργα του! Δηλαδή, δέν κάνει ἔργο ἀγάπης, ἀλλά δουλεύει γιά τήν προβολή του. Βλέπετε συχνά κάποιους πού θέλουν νά βοηθήσουν καί μαζεύουν τά τηλεοπτικά κανάλια γύρω τους... Ὁ Θεός ἄς τούς χαρακτηρίσει... ἐγώ δέν θά τό πῶ, γιατί θά εἶναι βαρύς ὁ λόγος μου! Προτιμῶ ἐκεῖνον πού λέει «δέν πιστεύω τίποτα», γιατί μπορεῖ κάποια στιγμή σάν τόν τελώνη νά πεῖ «ὁ Θέος, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» -χωρίς νά θέλω νά δικαιώσω κανέναν στόν χῶρο τῆς Πολιτικῆς- ἀλλά προτιμῶ αὐτόν, παρά τόν ἄλλον, πού προσπαθεῖ νά κοροϊδέψει τόν Θεό μας καί νά ἐπιτύχει τούς στόχους του μέσῳ τοῦ ἐμπράκτου χλευασμοῦ τῆς Πίστεώς μας. Αἰσθάνομαι ἀγανάκτηση, ὅταν μοιράζουμε τρόφιμα, ἐμεῖς οἱ κληρικοί, καί μᾶς ἐπαινοῦν οἱ δημοσιογράφοι καί τά ΜΜΕ γενικότερα. Μά αὐτό δέν ἐπαινεῖται! Ἄν δέν τό κάνουμε αὐτό, σημαίνει ὅτι δέν εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί... δέν ἔχουμε σπλάγχνα οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας... δέν εἴμαστε πατέρες! Πατέρας, τί σημαίνει; ὅτι ἀνταποκρίνεται σέ ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν του, καί τίς πνευματικές καί τίς ὑλικοβιοτικές, σωματικές ἀναγκες.
- Κυρίως, θά ἔλεγα, πατέρα Γεώργιε, τίς πνευματικές. Γιατί, ὅπως βλέπουμε ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου, πρῶτα δίδασκε τό λαό κι ὕστερα τούς ἔδινε ὑλική τροφή, γιά νά φᾶνε, καί μάλιστα θαυματουργικά!
- Καί κάτι ἄλλο ἦρθε στήν ἐπιφάνεια τώρα, κ. Μακρῆ... Εἶπα πατέρες πρός τά παιδιά μας... καί λέει ὁ Χριστός: «ποιό παιδί θά ζητήσει ἀπό τόν πατέρα του νά τοῦ δώσει ψάρι κι ἐκεῖνος θά τοῦ δώσει φίδι»; Δηλαδή, δέν ἐπαινεῖται οὔτε εἶναι ἀξιόμισθη ἡ πατρική στάση ἀπέναντι σ' ὅλα τά παιδιά μας... ὅλος ὁ κόσμος, παιδιά μας εἶναι. Κι αὐτοί οἱ ξένοι, δυνάμει, παιδιά μας εἶναι... εἶναι πλάσματα τοῦ Θεοῦ! Ποιός, λοιπόν, θά μοῦ πεῖ «μπράβο παπα-Γιώργη, πού ἔδωσες ἐλεημοσύνη ἤ ἔθρεψες κάποιον πού πεινοῦσε»; Πρέπει νά τό ἔχουμε ὑπ' ὄψιν αὐτό, ὅτι ὁ Χριστός μας ὅλη μέρα δίδασκε καί τό βράδυ ὁ Πέτρος, πού ἦταν ὁ πιό θαρραλέος ἀπ' ὅλους, τοῦ λέει... «Κύριε, πεινᾶνε οἱ ἄνθρωποι... στείλτους κάπου νά πᾶνε νά ἀγοράσουν». Καί τί τοῦ εἶπε ὁ Χριστός; «Δότε ὑμεῖς αὐτοῖς φαγεῖν»! Νά! Αὐτή εἶναι ἡ Χριστιανική Πολιτική! Χρόνια τά λέμε. Κι αὐτή διακονεῖται, κατά τούς Ἁγίους μας, ὄχι ἀπό μᾶς τούς παπάδες... δέν εἴμαστε πολιτικοί κι οὔτε θά γίνουμε... διακονείται ἡ Πολιτική αὐτή ἀπό τούς Κυβερνῶντες, τούς Πολιτικούς μας, ἐάν εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Διάκονος ἐγώ στά Ἐκκλησιαστικά, στά ἐσωτερικά τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κατά τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, καί Ὑπουργοί, δηλαδή ὑπηρέτες τοῦ λαοῦ, οἱ Πολιτικοί μας. Ἑδῶ ὑπάρχει ἄρνηση τῆς ταυτότητας, πολλές φορές, κι ἀπό τήν μία κι ἀπό τήν ἄλλη πλευρά!
Θά ἤθελα, πατέρα Γεώργιε, νά ἐπισημάνουμε καί τό ἑξῆς. Μερικοί ἀπ’ αὐτούς πού ἔφαγαν τά ψάρια καί τούς ἄρτους πέρασαν καί στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς Τιβεριάδος , ακολουθώντας τόν Χριστό μας. Ἀλλά ὁ Κύριος ἀρνήθηκε νά τούς ταΐσει..
- Μπράβο! Θαυμάσιο αὐτό πού μᾶς θυμίσατε! Αὐτό συμβαίνει στόν δρόμο! Ὑπάρχουν γνήσιοι ζητιάνοι, πού καταλαβαίνεις ὅτι σ' ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά ὑπάρχουν καί ζητιάνοι κατ' ἐπάγγελμα, αὐτό μήν τό ξεχνᾶμε. Βέβαια, ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε, προτιμῶ νά ἀπατηθῶ ἐγώ, παρά νά ἀπατήσω ἐγώ κάποιον. Ἑπομένως, σ' ὅλους θά δώσω ἐλεημοσύνη, ἀλλά ξέρω ὅτι κάποιος μπορεῖ νά μέ κοροϊδεύει. Ξέρετε πότε καταλαβαίνω τήν ψεύτικη ζητανιά; Ὅταν λέγω σέ ἀνθρώπους πού εἶναι ἀρτιμελείς νά πᾶνε στήν τάδε Ἐνορία, πού εἶναι ἐκεῖ κοντά, ὅπου ὑπάρχει φαγητό κάθε μέρα καί μπορεῖτε νά πάρετε, κι ἐκεῖνοι μοῦ λένε «τί σχέση ἔχουμε ἐμεῖς μέ τήν Ἐκκλησία;»... Καί τότε ἀπαντῶ... «ἄν σέ δῶ νά πεθαίνεις, θά σοῦ δώσω ὅ,τι μπορῶ ὡς βοήθεια γιά νά μή φύγεις πρόωρα ἀπ' τη ζωή, ἀλλά μ' αὐτό πού μοῦ λές εἶσαι ἀνάξιος βοηθείας... Δέν εἶναι τό στομάχι μόνο πού πρέπει νά τραφεῖ... «οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος». Ἑπομένως ὀφείλουμε νά συμπαραστεκόμεθα, ἀλλά νά βλέπουμε καί λίγο παραπάνω... ὄχι νά γίνει ὀρθόδοξος ὁπωσδήποτε ὁ ἄλλος, ἀλλά νά ὑπάρχει ἡ διάθεση νά «σπάσει» ἡ καρδιά, νά σπάσει ὁ τσαμπουκάς, πού λέγαμε καί στό στρατό, νά ταπεινωθεῖ καί νά καταλάβει πώς ἔχει ἀνάγκη τόν Θεό καί τήν Πίστη.
- Πατέρα, Γεώργιε, ἄν σᾶς πρότεινε κάποιος ὑποψηφιότητα γιά Εὐρωβουλευτή, θά τήν δεχόσασταν;
- Μοῦ τό εἶπαν αὐτό στήν δεκαετία τοῦ '90. Ἦρθαν δύο Καθηγητές Πανεπιστημίου συνάδελφοι, ἀπό κάποιο Κόμμα, δέν ἔχει σημασία ποιό, καί ἤθελαν νά μέ πείσουν νά εἶμαι Εὐρωβουλευτής σέ ἐκλόγιμη θέση. Τούς ἀπάντησα ὅτι ἄν ἤθελα νά γίνω Πολιτικός, θά γινόμουν. Ὁ ρόλος μου εἶναι αὐτός τοῦ παπᾶ καί τοῦ δασκάλου. Θά σᾶς τροφοδοτῶ ἐρευνητικά ἀπό τό ἕνα ἄκρο τοῦ Κοινοβουλίου μέχρι τό ἄλλο... Δέν κάνω καμμία διάκριση. Ἀλλά ἀφήνω σέ σᾶς νά κάνετε τό ἔργο τῆς Πολιτικῆς Διακονίας. Προσπαθῶ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιτελῶ τό ἔργο τῆς Πνευματικῆς Διακονίας καί νά διδάσκω γι' αὐτό, πού εἶναι προϋπόθεση καί τοῦ ἄλλου ἔργου.
Πατέρα Γεώργιε, σήμερα, ὅμως, ἡ Εὐρώπη ἔχει ἀνάγκη ἀπό δασκάλους, καί μάλιστα σωστούς δασκάλους.
- Μήν περιμένετε ὅτι ἄν πᾶμε ἐμεῖς, ὄχι ὁ Μεταλληνός... ὁ Παπαζήσης... δέν ξέρω ποιός ἄλλος... ἄνθρωποι μέ ἀνώτερη Παιδεία ἀπό ἐμᾶς καί πνευματικότητα... μήν νομίζετε ὅτι θά κάνουν τίποτε! Τί εἶπε ὁ Χριστός στή διήγηση περί τοῦ πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου; Ἔχουν Μωϋσέα καί τούς Προφῆτες... Ἄν δέν τούς δεχθοῦν, κι ὅλος ὁ Ἅδης νά ἀναστηθεῖ, οὐ μή πεισθήσονται... Καταλάβατε ποιό εἶναι τό πρόβλημα; Βέβαια, ἐμεῖς διδάσκουμε, κηρύττουμε, διαλέξεις κάνουμε συνεχῶς, μᾶς ἀκούει πολύς κόσμος, καί στήν Ἑλλάδα καί στό Ἐξωτερικό, πού κάποιες γλῶσσες χειριζόμεθα, ἀλλά ἀπό 'κεῖ καί πέρα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά λειτουργήσει γιά νά τούς ὁδηγήσει. Μέσα στά Κοινοβούλια τοῦ κόσμου ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΕ!!! Τά μέν ξένα εἶναι ἡ πηγή τοῦ Σιωνισμοῦ (ὄχι τῶν Ἑβραίων... ἄλλο εἶναι οἱ Ἑβραῖοι...), τῆς Μασονίας καί τῆς ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ χίλιους τρόπους, τό δέ δικό μας Κοινοβούλιο ἔχει ἁπλῶς πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκτελοῦν τίς ἐντολές τῶν ξένων, ὡς ξένοι εἰς τήν Ἑλλάδα κι ὄχι ὡς Ἑλληνες πρός τούς ξένους.
- Πατέρα Γεώργιε, χίλια εὐχαριστῶ γιά τήν συνέντευξή σας.
- Κι ἐγώ σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν τιμή. Ὁ Θεός μαζί σας. Κρατᾶτε τόν ΣΤΥΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ψηλά καί ἀναμμένο συνεχῶς, διότι χρειαζόμαστε τήν ἀκτινοβολία του.
- Κι ἐμεῖς χρειαζόμαστε τίς προσευχές σας, πατέρα Γεώργιε.
- Ἀμήν! Νά 'στε καλά.
 - Εὐλογεῖτε!
ΠΗΓΗ  orthodoxia.gr

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

WATCHFULNESS, PRAYER AND CONFESSION A Homily by Elder Ephraim of Philotheou, translated from Greek by Fr. Seraphim Bell.


My beloved children:

Today we will say a few things about the great virtue of watchfulness.
As you know, watchfulness is a patristic teaching, it is the experience of the great neptic fathers of the Church and of the desert. The word nepsis comes from nepho, which means to be sleepless, to guard, to inspect, examine, watch over, and keep under surveillance. All these things the fathers sum up in one continuous attention to the nous. Watchfulness is described as the axe which shatters the large trees, hitting their roots. And when the root is struck, it doesn’t spring up again. Thus also when the nous of the man, of the Christian, has heed for the soul, it keeps watch over the heart and the five senses of the soul, the bodily as well as the spiritual. When the nous is awake, when it is attentive, when it keeps watch over the speculations, the thoughts, when it controls the imagination, then the whole man, body and soul, is kept pure. And when the man is rendered pure through watchfulness and spiritual works, his prayers have boldness before God, they cross the sky, they go beyond the stars, they pass through the heavens and draw near to the Divine Throne of Grace, where the blessings of God are granted. And this being the case, the man at prayer is enriched by the grace of God.


The neptic fathers tell us that one of our thoughts may rise to heaven and another may descend to hell: By our thoughts we are improved or defiled. In other words, a thought which may inattentively attack us, may pollute us, may pleasure us, and is able to render us worthy of hell. A heavenly thought, a thought of self-denial, a brave thought, a thought of prayer and the vision of God, makes us worthy to draw near the Divine throne and to taste of heavenly things. By the thoughts either we will become unclean or we will become better. The beginning of sins starts with our thoughts.


The thoughts come from the five senses, the spiritual as well as the physical. When we allow the sense of sight to be uncontrolled and it carelessly sees anything, this carelessness will become no end of dirty and sinful images. Since these images are placed in the imagination, afterwards they drip the poison of sinful pleasure inside the heart of man. This pleasure is the poison, by which the heart is polluted and then becomes unclean and guilty before the un-sleeping eye of God.
Just like the sense of sight, so it is also of touch, and also of taste and hearing and of smell. And so the five senses create analogous sinful images, which render the man unclean before the face of God. Here rests the entire philosophy of the spirit.


All sermons are beneficial, exactly because when a tree which is diseased is pruned, it is cleansed, and thus the word of God helps in the reduction of a passion. However, the teaching of the Fathers concerning watchfulness radically effects the cleansing from the passions. When the axe strikes the root, the entire tree falls down, it withers and is finished. So also when watchfulness takes a place in the life of the Christian; a tree of passion falls, it withers and thus in time, the old man, the man of sin and of passion, the earthly Adam is freed and he becomes a new man. For this reason, neptic work frees us radically from evil. Here then we must give heed to our life. If we want to cleanse ourselves, we should make sure to enrich our nous by the application of watchfulness.

A part of watchfulness is also noetic prayer. The vision of God is another part of watchfulness. Spiritual warfare is also another part. All these parts, when they are united in an effort of man, in time bring about holiness.
Abba Paphnoutios, a great desert father, was going along one day on his way and there he saw two men committing some sin. The thought of his passion said: “Look what great evil they are doing!” The eye saw them and immediately the thought flared up, trying thereby to attack the purity of the Saint’s soul by judging the brother or also by his being tempted. Having watchfulness, however, he was being vigilant, immediately his mind was enlightened and he said to his thought, “They are sinning today, I will sin tomorrow. They will repent, but I know myself to be a hard man, unrepentant, egotistical, and thus, I won’t repent. I will be punished since I am worse than these two. And what do I have to do about these careless sinners, since I am a much greater sinner and more passionate?” And speaking in this manner and putting a lock on the provocation of sin, he was saved and didn’t judge the brothers who were sinning.

He didn’t go very far and an Angel of God appeared before him having a double-edged cutless dripping blood; in other words, a knife which had cut him from both sides, and he says to him:
—Paphnoutios, you see this knife? Do you see that it is dripping blood?
—I see it, Angel of God.
—With this knife I kill by taking the heads of the ones who judge their neighbors. And since you didn’t judge, you didn’t condemn those who were in fact sinning—not imagining or guessing that they were sinners, but seeing them sin with your own eyes—but you condemned yourself more, for this reason your name has been written in the book of eternal life.

Success. His name is written in eternal life, because he didn’t judge the sinners, he didn’t condemn the sin of his brother. He would have judged if he hadn’t had watchfulness, if he
hadn’t been noetically vigilant in guarding his soul. Do you see what his good attentiveness produced? And do you see what harm he would have suffered, if he had been inatten-tive to the thought and allowed it to work within him? His thought “informed” him that they were in fact sinning; he even saw them commit the sin. In spite of his observations, however, even though the thought had “spoken” to him, the correct thought triumphed and thereby he escaped the shipwreck of his soul.


All of the passions have their own images, their own fantasies and their own pleasures. Murder has one image and another pleasure, gluttony has another and so many other sinful passions have others. All of the pleasures are otherwise poisons which bring about the death of the soul. We must take as our view that, if we want to clean the “inside of the cup,” the interior of the soul, our heart, this center of man, we must strive to keep watchful. We should take care to become better; that is, we should be vigilant to always have our hand on the trigger. With the first appearance of the enemy, we should shoot. As soon as an evil thought comes to us, immediately knock it down. A dirty image comes, immediately spoil it. We shouldn’t allow it to become more vivid in colors and in appearance, because it will lead us to immediate difficulty.

When evil is struck at its root, it is impossible for it to sprout and increase. When such spiritual struggle comes about with diligence, we will cleanse our soul and thereby we will be found clean and with boldness before God.
A pagan priest asked some monks:
—Does your God appear to you? Do you see Him? Does He speak to you?
The fathers said:
—No.
The pagan says:
—If He doesn’t speak to you and doesn’t appear to you, this means that you don’t have pure thoughts. When I pray, my God answers me.
Naturally, God didn’t answer the pagan, the demons answered him, but nevertheless the fathers took it as an occasion of benefit and said:

—Indeed, the impure thoughts prevent us sinful men from communicating with God.
Watchfulness does nothing less than cleanses the nous and the heart from every impurity. For this reason, with a little ascetical toil, watchfulness brings about the greatest spiritual results. When we strive ascetically and aren’t mindful of our thoughts, we accomplish nothing.

The Sacred Chrysostom wrote many chapters about prayer and about wakefulness. And in the midst of them he says something very beautiful: Prayer, he says, is enlightenment of the soul, true consciousness of God, a mediator between God and man, a physician of the passions, an antidote against diseases, medicine against every illness, tranquility of the soul, a guide which carries us to heaven, which doesn’t revolve around the earth, which marches towards the apse of heaven. It passes over the buildings, it passes mentally through the air, it walks above the air, it passes over the whole of the stars, it opens the gates of heaven, it surpasses the angels, it transcends the Thrones and Principalities, it passes over the Cherubim and when it has passed through all of the foundation of nature, it comes near to the unapproachable Trinity. There it worships the Divinity. There it is made worthy to become an interlocutor in the Heavenly Kingdom. Through this (prayer), the soul, which is lifted up in the air to the heavens, embraces the Lord in an inexpressible manner, exactly as the baby embraces its mother and with tears cries loudly, desiring the enjoyment of divine milk. But it seeks the things which are necessary and receives a gift superior to all visible nature.


Prayer is our venerable representative. It gladdens the heart. It gives rest to the soul. It creates within us the fear of the punishment of hell, the desire for the Kingdom of Heaven. It teaches humility, it grants awareness of sin and in general it adorns man with every good thing, like a robe adorned with all the virtues which enfolds the soul. It brought a gift to Anna, Samuel, and it made known that Prophet of the Lord. This prayer also made Elias a zealot of the Lord. 

And it became a guide for the descent of the heavenly fire for the sacrifice. For while the priest of Baal was calling all day long to the idol, he, after he lifted up his voice which came from his pure heart and cried out through his mouth and his soul, the fire came down from heaven as a sign of the righteousness of his prayer. Since he was standing like an eagle over the altar with his fierce nature, he offered everything as a sacrifice. But the great servant of God, the zealot Elias, did this, as all that happened then, teaching us by the spirit, that we also crying loudly from the depths of our soul to God, should move the ineffable fire of the 


Holy Spirit to come down to the altar of our heart and to offer ourselves fully as a sacrifice to God.
All of the great fathers of the Church, especially the desert fathers, succeeded in becoming worthy of great gifts exclusively
through watchfulness and vision of God theoria. Keeping vigil all night and coming to the vision of the Light of God.


We have St. Gregory Palamas, the instructor of the desert, the instructor of neptic activity, the teacher of noetic prayer. This saint would remain enclosed in his cell for the entire week. He didn’t go outside at all. There, on his knees and with hands upraised, he was vigilant about his nous and his heart and he received heavenly theology [literally “theology from above”—trans.] by the Holy Spirit. This is the theology which made known to him the Uncreated Light of the Divine Glory, of the Divine Nature.


The Uncreated Light is the glory of the Divine Nature. There was the goal and the conclusion of asceticism and of prayer. When the saints received this Light, they became all Light. And since the light floods the nous and the heart, how could they know less than the mysteries of the secrets which are known only to the angels? Through watchfulness the fathers attained to the pinnacle of the virtues and of the graces. And we, if we are watchful, if we pray, even if we are in the world, and even if we don’t attain to similar states, no matter what, we will attain to a condition of purity. When we succeed by watchfulness in not judging our brother, this is no small achievement. We put into practice the commandment of our Christ, which is as follows: Judge not, that ye be not judged.

For with what judgment ye judge, ye shall be judged; and with what measure ye mete, it shall be measured to you again. (Mt 7:1-2).
This is the commandment of Christ. It is not the commandment of some saint. It is God’s. And therefore, by not judging, we put into practice a Divine commandment. When we do not judge, we will not be judged. Judge, and we will be judged. Sin is widespread. Wherever we turn our eyes and our imagination, we recognize the errors of men. Therefore, if we are inattentive, without watchfulness, we will always be found in the error of violation of this evangelical commandment of not judging our neighbor.


There was a monk in a monastery. The tempter had conquered him in negligence. He didn’t do his canon, he didn’t go to church, he didn’t do his rule of prayer, and thus the fathers, not knowing much about him other than what they observed, regarded him negligent. The hour of death came and the fathers drew near him to see something, which per-haps God would show, in order that they may be benefited. Drawing near to the dying negligent monk, the fathers saw that he was very joyful. They were perplexed and they said in their thoughts:
—Look, why is he peaceful? The negligence which he had in his life doesn’t worry him? What happened to the debts which have been gathered because of sloth? Does his con-science not rebel? Does it not make him worry? Why is it that he doesn’t despair?
He continued to be joyful. They compelled him to answer their question:
—Forgive us, brother, we see you doing so-so. We know and you know that you lived in negligence and sloth in monastic duties. Now you are heading to the judgment of Christ, and you should be somewhat sorry, worried, etc. But we see you otherwise, joyful, peaceful, with hope and we question: What is it that supports this state of yours?
He answered them and said:
—You are right, my fathers, that’s how it is. I was negligent and didn’t do what you did, but one thing I guarded in my life: Not to judge my brother. I read in the Holy Gospel, where the Lord says that the one who does not judge, will not be judged. Thus I tried, at least, not to judge. And I hope in the mercy of God that I will not be judged. For this reason I am departing with faith that God will apply His word to me, in spite of my negligence and slothfulness.


The fathers looked at each other, thought about what they heard and concluded that in fact, this brother was very intelligent and that he masterfully gained his salvation.
If we are watchful, we will not criticize. For without falling into the offense of judging, immediately watchfulness will set up a barrier and the thought of judgment will be prevented from continuing. 

Then we will experience what Abba Paphnutios experienced. And so we will escape from the sin of judging and of criticism of the tongue and our names will be written in eternal life. A man who keeps his tongue pure, both inner and outer, that is to say, the inner thought and the tongue, and does this in the knowledge of God, this becomes his guarantee that he is saved. This spiritual attentiveness becomes light and as light, illumines our path towards salvation.


Another illumined path of watchfulness is also our path to sacred confession. The attention illumines it, which urges the man to settle his account with God. And he is guided by the light of watchfulness to this great mystery and there he deposits his entire debt, all the uncleanness of sins. He enters into this mysterious bath and comes out entirely clean. And I say that we must have much joy in our souls when we are accounted worthy to come into this bath. We must celebrate and thank the Lord who allowed this bath on earth, who allowed this authority of binding and loosening. 

Whatever things your spiritual father loosens, God also loosens. Whatever the representative of God forgives, the Lord also forgives. And when the man has been judged here below, he is not judged above in the great and fear-some judgment.
It is a great occasion when one arrives at this bath of holy confession. For this reason, all those who have been accounted worthy of this sacrament and continuously cleanse every soiling of the soul with this spiritual holy mystery of God, should have very great joy; the door of Paradise will always be open for them. And even if death follows, there is no anxiety. He is prepared and not disturbed. When the man is prepared, he is not disturbed at the approach of death. He knows that it is not possible for the word of God, which gave this authority, to be wrong. We experience it as a mystery of the Church and we see it in action and in application. When the man makes sacred confession with ardent desire, with humility, and with awareness, he feels the happiness within his soul, the lightness and the elation. A vivid proof that his sins have been forgiven. And when sins are forgiven, then every anxious and uncertain fear about the next life is removed.


Our thanks to God must be unceasing. Our thanksgiving must never stop, because we are made worthy every time we want to receive this cleansing, and every time we feel a sin, immediately turn the mind to God. I have sinned Lord, forgive me. With this I have sinned Lord, forgive me, God answers: My child, you are forgiven; the power of the law is remitted. Proceed to the application of the law. And the application is beneath the petraheli (stole). There, all the sinfulness of man is ended. Forgiveness is so easy!
It is very wrong for any man, when such a forgiveness is so easy and so free, and his egotism prohibits him from receiving it; his actions are those of a man who does not to want to open the doors of Paradise and walk eternally in the glory of God!
Many men say: ‘Man should call upon God because of one sin? But this thing is wrong. Where is the love of God? Isn’t God a Father? "Yes, He is a Father, but when this opportunity comes for Him to forgive you, why do you turn your back? Why do you not receive His mercy? Why do you refuse His embrace and go far away? Why do you accept the embrace of the devil and not of God? Perhaps your god seeks money or possessions or favors and you don’t have all these things and for this reason you don’t come to let go of your debt? But this is certainly not so; it is a deception!
God is very rich, as we see also in the parable of the prodigal. The prodigal wanted to depart far away. He demanded that he assume part of the possessions which belonged to him.

 And God gave him what he was owed as physical gifts. He didn’t deprive him of them. However, he squandered these gifts, the spiritual possessions, living prodigally. And when he arrived at the wretched end, he came to his senses; he came to himself; for he was not himself when all the prodigality reigned. And when he came to himself he said: How many serve my father and they enjoy the good things of 


His possessions, and I His child, par excellence His child, am in such misery that I graze pigs and am allotted husks! I will return; He is a Father, He will receive me. I will ask forgiveness and will say to him, do not receive me as Your child, neither restore me to the first adoption, but I will ask Him to become one of His servants. And this will be a great thing.

Once he thought these things and took on the journey of return, the Father had already come outside of His house and waited with open arms. He accepted him with all His heart and all His soul. He embraced him, He kissed him, He wept from joy, because he was dead and he was restored to life, he was lost and was found. He made him His child again with all of the original wealth. He forgave everything. He cleansed him of every sin. He clothed him in the original garments. In the end, he gave him everything...

Our Heavenly Father does exactly the same things to anyone of us, who as sinners return to Him. He cleanses us, washes us, gives us the original garments of baptism, gives us son-ship and makes us worthy of His Kingdom. Everything is free. When the prodigal returned, He didn’t seek an account, neither did He rebuke him nor did He seek to blame him. He begins at the point of the prodigal son’s return; this was sufficient for the Father. Only to say “sinner,” to leave his sins with humility, to understand his mistakes and from then on everything is loosened. But the sinful man doesn’t do this. He doesn’t  return, he isn’t humbled. He holds on to his egotism. The most important step is the one that guides man to the confessional! And from then on the sinful ways of past life are finished. However, the tears of egotism hold back the sinful man. And when this comes to his hour of death and the reality of it hits him, then he will repent and he will be remorseful, but he may be too late. In this, God maintains little tolerance and has no respect for the person who refuses to humble his spirit.


As for Lucifer, this great battalion commander, who was once in the first place among all angelic hosts, what was the cause of his fall? What was the cause of the collapse, of the transformation from angels to demons? It was pride and egotism. The error came from these two passions. And as with the angels, so was also with our forbearers. The fall of our forbearers came about from pride and egotism. Because,
before God accomplished the verdict of guilt, he approached the man, Adam, and said to him: Adam, why did you do this? Adam didn’t seek forgiveness, he didn’t say: Godforbid this, I was wrong. If he had done this, he wouldn’t have been evicted out of Paradise and neither would we have all this banishment and suffering today. By not saying God forbid this, I was wrong all this plethora of evil came about. And thus now man doesn’t say God forbid this—I was wrong and remains in his evil. But all this same has to do is to just say it: Godforbid this—I was wrong! And God will stretch out His arms of forgiveness, and He takes him back in Paradise.


We, as Orthodox Christians, have been made worthy to know this great mystery of sacred confession. We should thus have very great joy; because whenever we fall down upon a sin, into something evil, we can run immediately to correct it and to preserve the health of our souls. And when death comes, we will go to meet the Lord, cleansed, repentant, and returned as prodigal sons. And our Heavenly Father will accept us and will place us within Paradise, the place of eternal bliss, where there is no end to Divine joy and sees no conclusion to that spiritual bliss, which cannot be compared to anything earthly.


And even the holy Apostle Paul, he that went up to the third heaven and saw the eternal good things, in spite of his apostolic and graceful tongue, he remained unable to express with human words the things of Paradise and the life above! Indeed, such is the inexpressible gift of happiness that is attained through sacred confession.

Therefore, my brethren, with much yearning, love, and awareness we must all run to be cleansed, to be made ready and when death follows, to depart in peace. Amen.

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )