ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΠΗΡΕ ΤΗ ΡΕΒΑΝΣ:Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑΚΤΑ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΔΑΦΟΣ

Ο, τι δέν πέτυχαν πέρυσι στην Πάφο
στη συνάντηση της μικτής επιτροπής του Θεολογικού διαλόγου
το πέτυχαν φέτος με την επίσκεψη του πάπα.
Η διάβρωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον Οικουμενισμό, παρουσιάστηκε σε όλη της την έκταση κατά την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο. Τόσο καλή είναι η δουλειά, που δια του Οικουμενισμού γίνεται («ημών χασμωμένων, ρεγχόντων, ή και υπτίων απλώς κειμένων»), ώστε και αυτοί οι ίδιοι οι Παπικοί, δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Απόρησαν και οι ίδιοι για το πόσο εύκολα, η αποτυχία του Οκτωβρίου στην Πάφο να περάσουν συνεσκιασμένα το Πρωτείο του Πάπα, μετατράπηκε μετά από 8 μήνες σε απόλυτη και μη αναμενόμενη επιτυχία, σε θρίαμβο.
Κατάφεραν, δηλαδή, να περάσουν την αναγνώριση του Πρωτείου, όχι βέβαια θεωρητικά, αλλά πρακτικά και σε επίπεδο εντυπώσεων και συμβολικών κινήσεων, αλλοιώνοντας ακόμα περισσότερο το ορθόδοξο αισθητήριο κλήρου και λαού! Αφού:

1. Tον Ρωμαίο Ποντίφηκα υποδέχτηκαν τιμητικά στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος και οι 11 Επίσκοποι που στις διάφορες εκδηλώσεις παρίσταντο. Και τον υποδέχτηκαν, είτε αποσιωπώντας την αιρετική του ιδιότητα και αποκαλώντας τον ως «Αγιότατο Επίσκοπο Ρώμης», είτε –το χειρότερο, αφού αυτό αποτελεί κεντρική επιδίωξη της αιρέσεως του Οικουμενισμού– αφήνοντας να εννοηθεί ότι, παρά τις δογματικές διαφορές που υπάρχουν και παρά το αμετανόητο του Πάπα και τη συνέχεια της δόλιας πολιτικής κατά της Ορθοδοξίας, οι Ορθόδοξοι μπορούμε να κοινωνούμε με τους αιρετικούς και να τους τιμούμε και να συμπροσευχόμαστε!

Το τραγελαφικό ήταν, πως μεταξύ των Επισκόπων που τίμησαν σε κάποια φάση τον Πάπα, περιλαμβανόταν και ο Επίσκοπος που ήταν επιφορτισμένος να διεξάγει τον αγώνα εναντίον των αιρέσεων (άρα και του Παπισμού) στην Κύπρο, όπως επίσης και εκείνος ο άλλος που προσέφερε κατά την υποδοχή-αποδοχή ανθοδέσμη στον Πάπα, τον προσκύνησε ως «Πρώτο» και ασπάστηκε συμβολικά την δεξιά του! («Η επίσκεψη του Πάπα …και το χειροφίλημα», aktines.blogspot.com/2010/06/blog-post_2925.html).


2. Επίσης, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και ο λαός τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό (όπως φρόντισαν να φανεί στα Μ.Μ.Ε.) ή με ευγένεια ως υψηλό και πολύτιμο φιλοξενούμενο για τα συμφέροντα της Κύπρου, λησμονώντας τον αρνητικό ιστορικό ρόλο του Βατικανού κατά του Κυπριακού λαού, και δείχνοντας –κατά το παράδειγμα των ιερωμένων– μια πνιγηρή αδιαφορία για τις διαφορές Πίστεως. (Η έλλειψη αυτού του ενδιαφέροντος για τη διαφύλαξη της Πίστεως, δεν είναι δείγμα ακηδίας και αδιαφορίας για τη σωτηρία μας.


3. Κάθε ορθόδοξη αντίδραση κατεπνίγη με τη ενεργή βοήθεια του Αρχιεπισκόπου και την συγκατάθεση των Επισκόπων. Βραχυκυκλώθηκαν ακόμη κι εκείνοι οι Επίσκοποι που δεν παρέστησαν στην υποδοχή του, ή εξέδωσαν κάποια ανακοίνωση, αφού η υποτονική αντίδρασή τους έγινε, όταν πλέον όλα είχαν κριθεί. Τέλος σιώπησαν και όλα τα μοναστήρια. Ακόμα και το μοναστήρι του Σταυροβουνίου, που μας είχε δείξει το ηρωϊκό-αγωνιστικό πρόσωπό του τον παρελθόντα Οκτώβριο, εντάχθηκε (ποιος ξέρει ύστερα από πόσες πιέσεις) στον κύκλο της σιωπής, με μόνη αντίδραση μια αναποτελεσματική επιστολή στους Επισκόπους για την τιμή των όπλων.

4. Ο πανικός που κατέλαβε τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και τον οδήγησε να εκτοξεύσει πρωτοφανείς απειλές κατά συνεπισκόπων του κατέδειξαν:

α) Πως η εργώδης προσπάθεια των Οικουμενιστών ήταν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και εκμεταλλευόμενοι αυτές να προωθήσουν τα μυστικά σχέδιά τους.

β) Πως η όλη επιχείρησή τους κρεμόταν σε μια κλωστή· αν υπήρχε οργανωμένη και έγκυρη αντίδραση θα έπεφτε στο κενό.

γ) Πως οι ελάχιστες αντιδράσεις που έγιναν στο παρά πέντε της επισκέψεως του Πάπα, δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα.

δ) Πως ο Αρχιεπίσκοπος, παρά τις συμφωνίες που έκανε και τις δεσμεύσεις που απέσπασε από τους άλλους συνεπισκόπους του, όμως, φοβόταν κάποιους απρόβλεπτους παράγοντες· εν τούτοις αψήφησε κάθε πιθανότητα αποτυχίας και το ενδεχόμενο να διαιρέσει την Εκκλησία της Κύπρου, το έπαιξε κορώνα-γράμματα και προχώρησε στην υλοποίηση των Οικουμενιστικών-Παπικών σχεδίων.

Το παρακάτω δημοσίευμα του Φρ. Δαλίτης («Φιλελεύθερος» 12.6.2010) είναι εξόχως αποκαλυπτικό της αγωνιστικής άπνοιας που επεκράτησε και επέτρεψε στους παπικούς να θριαμβολογούν για την επιτυχία τους:

«Περίμεναν περισσότερες αντιδράσεις»

«Η ΟΛΗ επίσκεψη κύλησε ομαλά και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από τον ίδιο τον Πάπα, ούτε όμως και από την υπόλοιπη αντιπροσωπεία του Βατικανού. “Του έκανε φοβερή εντύπωση η υποδοχή που έτυχε”, αναφέρει ο Πάτερ Ουμπέρτο. “Εκείνος (εννοεί τον Πάπα) δεν εξέφρασε την άποψή του, αλλά πιστεύω ότι περίμεναν ότι θα υπήρχαν περισσότερες και πιο έντονες αντιδράσεις από την εδώ παρουσία του. Όμως, ευτυχώς δεν υπήρχε τίποτα”, πρόσθεσε ο Πάτερ Ουμπέρτο. Ο Ποντίφικας όμως γενικότερα δεν έκρυβε την ευχαρίστησή του για την υποδοχή και για τη φιλοξενία που έτυχε. “Ήταν πολύ ευχαριστημένος από τη φιλοξενία και τον ενθουσιασμό με τον οποίο τον δέχτηκαν όλοι. Ο απλός κόσμος, αλλά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος”, ανέφερε ο Πάτερ Ουμπέρτο» («Ο Πάπας που δεν είδαμε... Εντυπωσιάστηκε από την υποδοχή», «Φιλελεύθερος» 12/06/2010, Φρ. Δαλίτη).

Ο Οικουμενισμός, λοιπόν, κατακτά συνεχώς έδαφος. Και ο Πάπας προελαύνει από τη μια Ορθόδοξη χώρα στην άλλη και γίνεται δεκτός με τιμές ο αιρετικός Ποντίφηκας. Επόμενος σταθμός του, κατά το 2013, η Σερβία. Προς τούτο μάλιστα απηλλάγη από τώρα των καθηκόντων του, ο μόνος Επίσκοπος που ήταν εμπόδιο στην επίσκεψή του, ο Ράσκας Αρτέμιος!

Και ενώ το πλοίο της Εκκλησίας περιβάλλεται από άγρια κύματα και «η θάλασσα εξεγείρει μάλλον κλύδωνα», οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι κι εδώ στην Ελλάδα, ως ο Ιωνάς, αδρανούν. Ή μάλλον, κάποιοι είναι άγρυπνοι, όχι για να κατατροπώσουν τους αιρετικούς, αλλά για να επιβάλλουν σιωπή στους Ορθοδόξους Επισκόπους που αντιδρούν.

Έτσι, μόλις ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ τόλμησε να καυτηριάσει τα της αθέσμου και προδοτικής υποδοχής του Πάπα στην Κύπρο, έσπευσαν συνεπίσκοποί του να τον ανακαλέσουν στην τάξη, ως επεμβαίνοντα τάχα στα εσωτερικά άλλης Εκκλησίας! (Για την ιστορία τα ονόματά τους: Νικόλαος Φθιώτιδος, Χρυσόστομος Ζακύνθου, Αλέξιος Νικαίας, Χρυσόστομος Μεσσηνίας).

«Ουδέποτε ανέγνωτε» εις την εκκλησιαστική ιστορία, Σεβασμιώτατοι, ότι όταν πρόκειται για θέματα Πίστεως, όχι μόνο δεν απαγορεύεται το ενδιαφέρον της μίας τοπικής Εκκλησίας για την άλλη, αλλά και επιβάλλεται, ιδιαίτερα μάλιστα των Επισκόπων;
* * *
Και βέβαια, «μη φοβού» ω «μικρόν ποίμνιον». Ας φοβηθούμε, όμως, όσοι έπρεπε (πρέπει) να κάνουμε κάτι και δεν το κάνουμε, όσοι αφήνουμε στη μακαριότητα τους αδελφούς μας που αγνοούν, όσοι με τις πράξεις μας τους σκανδαλίζουμε.

http://resaltomag.blogspot.com/2010/06/blog-post_8778.html#more