ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΠΟΥΛΛΑ-ΜΑΚΑΡΟΥΝΑ
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Παρά το γεγονός ότι δεν είμαστε Θεολόγοι και οι Θεολογικές γνώσεις μας δεν είναι Πανεπιστημιακού επιπέδου, η ανάγνωση των Γραφών, των Ιερών Κανόνων, του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου και των Πατερικών Κειμένων, μόλις ανακοινώθηκε το γεγονός της ελεύσεως του Πάπα στην Κύπρο και της σχετικής ανακοινώσεως η οποία εξεδόθη η συνείδηση μας δεν μπορούσε να εφησυχάσει και ανδρείως ως διαμαρτυρόμενα πρόσωπα αποστείλαμε προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου μηνυτήριο αναφορά ημερομηνίας 10 Απριλίου του 2010 (εορτή του Αγίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου του Ε΄, απαγχονισθέντος υπό των Τούρκων) εναντίον του κ.κ.Χρυσσοστόμου του Β’, Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου, η οποία κατά παραχώρηση Θεού ετοιμάστηκε μέσα σε μερικές ώρες στις αρχές της Αγίας Εβδομάδος (Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη, λόγω του ότι η Ιερά Σύνοδος σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου συνεδριάζει την πρώτη μετά την Διακαινίσιμο εβδομάδα), με την οποία εκαλούντο τα Μέλη της Ιεράς Συνόδου να δικάσουν τον Αρχιεπίσκοπο δια τα Κανονικά αδικήματα τῆς ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΣ, τῆς ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, ὡς καί τῆς ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ:
{Συμφώνως πρός τήν Ἁγίαν Γραφήν, τῶν ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος διατυπωθέντων καί κυρωθέντων ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Ἀποστολικῶν καί Συνοδικῶν Κανόνων καί τῶν Ἱερῶν της Ἐκκλησίας Παραδόσεων καί τοῦ συνωδᾶ τούτοις θεσπισθέντος Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί ὡς ἐκφραζομένη συνείδησις τοῦ λαοῦ, ἄρθρα 3 καί 5 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου οι οποίοι είχαν παραβιαστεί κατάφωρα με την πρόσκληση την οποία απήυθυνε πρός τόν Πάπα ο Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος Β’ την 16ην τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2007, με την οποία:
«εκαλείτο και εζητείτο απο αυτόν η στήριξη του δια μέσου του ακαταμαχήτου όπλου της προσευχής και με την πατερική του κραυγή για την υπεράσπιση των αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων της Αρχαίας και Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου του τόπου συναντήσεως πολλών φυλών, θρησκειών και πολιτισμών της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Εζητήθη από αυτόν να είναι δίπλα από ημάς (εδώ εννοεί τον εαυτό του ή και την Κύπρο Κύριος είδεν), και ότι δια μέσου αυτού ο Άγιος Απόστολος Βαρνάβας καλούσε τον πρεσβύτερο αδελφό του Απόστολο Πέτρο να κάνει την πρώτη επίσκεψη του στην ταπεινή οικία του και να δεχθεί την φιλοξενία της και να αισθανθεί πως είναι και δικό του σπίτι και να το ευλογήσει.
Επίσης ότι τον περιμένει ως Αγιώτατο Επίσκοπο της Ρώμης ο οποίος εδρεύει εν αγάπη στην Κύπρο, ένα νησί του διαλόγου, της δημοκρατίας, της πίστεως, του μοναχισμού, μνημείου και έργων και τέχνης. Και ευχόταν να ευδοκήσει ο Πάπας να έρθει προς αυτόν για να του ανταποδώσουν την αδελφική φιλοξενία που τους προσεφέρθη τις ημέρες που έμειναν στην Αιώνια πόλη του και εκ δευτέρου η προσφώνηση του Πάπα ως Αγιωτάτου όπου του αποστέλονται εγκάρδιες ευχές για υγεία, μακροημέρευση και φωτισμό του Αγίου Πνεύματος προς επιτυχία της αποστολής του ως κτίστου των γεφυρών μεταξύ ανθρώπων, θρησκειών και πολιτισμών».
{Διαδίκτυο htp:// vatican.va/holy father/benedict xvi/speeches/2007/june/documents/hf ben xvi spe 20070616 chrysostomos-ii en.htm, (Visit of his beatitude Chrysostomos II Archbishop of Nea Justiniana and all Cyprus to his Holiness Benedict XVI) καί (ἑρμηνεία εἰς τά Ἑλληνικά, Χριστιανική Σπίθα, φ.655, Ὀκτώβριος 2007, 4)}:
Τούτο μας ώθησε από το γεγονός ότι ηκούστηκαν μεμονωμένες φωνές εναντίον της έλευσης του Πάπα και θεωρήσαμε ορθό να απευθυνθούμε προς τα Μέλη της Ιεράς Συνόδου και να ζητήσουμε ως προαναφέρεται την άμεσιν εκδίκασιν του δια τα κανονικά αδικήματα της Ιεροσυλίας, Βλασφημίας και Επιορκίας για τους λόγους που τίθενται στην μηνυτήριο αναφορά μας, στοιχειοθετουμένων πάντων τούτων ω ς κανονικῶν ἀδικημάτων, καί δή ὡς τελεσθέντων ἐκ μέρους Ἐπισκόπου.
(Δια τους ενδιαφερομένους να αναγνώσουν ολόκληρον το κείμενο, βλέπε ιστοσελίδα markoseugenikos.gr)
Δυστυχώς και με λύπη καρδίας το αναφέρουμε αυτό κανένας κανένας ιερεύς ή μοναχός ή μοναστήρι δεν είχε προβεί σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή σε οποιοδήποτε διάβημα εναντίον του, τουλάχιστον μέχρι τότε.
Από της αποστολής της μηνυτηρίου αναφοράς μας ουδεμίαν προσωπική απάντησιν ελάβαμεν απο την Ιεράν Σύνοδον. Ελάβαμεν γνώση από δημοσίευμα της Εφημερίδος ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ημ.8/5/2010 σελίς 45 και μάλιστα ερωτηθείς Αρχιερεύς του οποίου το όνομα δεν δημοσιεύεται σε ερώτηση δημοσιογράφου εάν την εδιάβασε, απάντησε επί λέξει «Οχι το έστειλα στον Κοτσιάτη για ανακύκλωση».
Αυτή είναι η σοβαρότητα των Αρχιερέων οι οποίοι συγκροτούν την Ιερά Σύνοδο σε τόσον σοβαρά θέματα πίστεως.
Η απάντηση της Ιεράς Συνόδου στην αναφορά μας είναι γνωστή σε όλους, είναι η δημοσιευθείσα και αναγνωσθείσα εις τους Ιερούς Ναούς εγκύκλιος στις 16 Μαίου του 2010 και ο καθένας δύναται να εξάξει τα ορθά συμπεράσματα. Την δε εγκύκλιο δεν προσυπέγραψε μόνος του ο Αρχιεπίσκοπος ως είθισται ως Πρόεδρος της Συνόδου αλλά την προσυπέγραψαν και εις έκαστος των Αρχιερέων διά ευλόγους λόγους.
«Προσπαθώντας να διασκεδάσουν τις ανησυχίες μας ότι επειδή εκφράζονταν απο μερικούς ανησυχίες και επιχειρείτο από άλλους η εκμετάλλευση της επικείμενης επίσκεψης του Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣτ’ στην Κύπρο, αφού εξέτασε ενδελεχώς το θέμα αποφάσισε ομόφωνα να απευθυνθεί προς τον ευσεβή ορθόδοξο λαό και να αναφέρει ότι ο Πάπας έρχεται ως προσκεκλημένος του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και με τη δική τους συγκατάθεση, προτίστως για να επισκεφθεί και να προσκυνήσει το χώρο του κηρύγματος των Αποστόλων Βαρνάβα και Παύλου στην Πάφο αλλά και για να επισκεφθεί τους Ρωμαιοκαθολικούς της Κύπρου, Λατίνους και Μαρωνίτες, ότι δεν θα υπάρξουν συνομιλίες ή συζητήσεις για θρησκευτικά θέματα, αφού αυτά ύστερα απο πανορθόδοξη απόφαση τα χειρίζεται μικτή θεολογική επιτροπή Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών ούτε και θα υπογραφεί όπως διαδίδουν κάποιοι οποιαδήποτε συμφωνία. Ο Πάπας σεβόμενος της επιθυμίες των και δείχνοντας έμπρακτα τή συμπαράσταση του προς την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της πλευράς μας, δεν θα μεταβεί στα κατεχόμενα εδάφη μας, ούτε για προσκήνυμα στη Σαλαμίνα (χώρο αποβίβασης των Αποστόλων στην Κύπρο), ούτε για επίσκεψη των Μαρωνιτικών χωριών.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πάπα θα συναντηθούν μαζί του και θα θέσουν ενώπιον του το θέμα της σύλησης των ναών μας και της απαγόρευσης από της κατοχικές αρχές της συντήρησης και της λειτουργίας τους. Η επιρροή του Ποντίφικα στους ισχυρούς της γης είναι γνωστή και αναμένουν μέσων των πρέσβεων του Βατικανού ώθηση στις δίκαιες επιδιώξεις μας. Η συμμετοχή των στην υποδοχή του Πάπα, η παρουσία των στις εκδηλώσεις προς τιμή του, καθώς και η συνάντηση των μαζί του, δεν σημαίνει παραθεώρηση των μεγάλων δογματικών και αλλής φύσεως διαφορών που μας χωρίζουν ούτε και παραγνώριση της εκκλησιολογικής εκτροπής της ΟΥΝΙΑΣ, που είναι για εμάς (εννοεί τους Αρχιερείς ή και εμάς ως ποίμνιον δεν γνωρίζομεν) μια απεχθέστατη μέθοδος προσηλυτισμού. Για θεραπεία των πιο πάνω εργάζονται στα πλαίσια του θεολογικού διαλόγου μεταξύ ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, αναζητώντας την κοινή πίστη της Ενιαίας Εκκλησίας πρίν απο το Σχίσμα.
Ως Κυπριακός λαός δεν ξεχνούν τις καταπιέσεις, τους διωγμούς και τα μαρτύρια τα οποία είχαμε υποστεί κατα τους αιώνες της Λατινοκρατίας. Κατανοούν όμως ότι δεν μπορούμε να μένουμε δέσμιοι στο παρελθόν, ιδιαίτερα σε ένα κόσμο όπου οι χριστιανοί κυνδινεύουμε να καταλήξουμε μειοψηφία, έναντι των πιστών άλλωνν θρησκειών. Εξάλου η προσευχή του Χριστού «ίνα πάντες εν ώσι» απευθύνεται και προς εμάς.
Με βάση τα πιο πάνω καλούνται πατρικά όπως όλοι παραμείνουν ήσυχοι και κωφεύσουν στις οποιεσδήποτε προτροπές ανεύθυνων στοιχείων για εκφραση διαμαρτυριών, ή δημιουργία ασχημιών, κατά την επικείμενη επίσκεψη του Πάπα. Ο Πάπας είναι προσκεκλημένος της δικής μας Κυβέρνησης και η στοιχειώδης ευγένεια επιβάλλει αποχή απο τέτοιες δηλώσεις.
Και τελειώνοντας την εγκύκλιο αναφέρουν ότι ο Απόστολος Παύλος μας παραγέλλει: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις ημών και υπείκετε. Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπερ των ψυχών ημών» (Εβρ. ιγ’, 17). Αν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος για την πίστη μας αυτοί πρώτοι θα καλούσαν σε διαμαρτυρίες. Και απο την άλλη θα ήταν έκδηλα εγωιστικό να θέτει κάποιος τον εαυτό του πάνω απο την Ιερά Σύνοδο.
Είναι βέβαιοι ότι θα ακούσουμε τη φωνή της εκκλησίας και ότι επικαλούνται την χάρη και την ευλογία του εν Τριάδι Θεού ημών σε εμάς και στα έργα μας.»
Ο μεγάλος υπέρμαχος της Δημοκρατίας ο Αρχιεπίσκοπος, σε δήλωση του σε ερώτηση δημοσιογράφου την 9ην Μαίου 2010 αναφορικά με όσους αντιδρούν στην επίσκεψη του Πάπα ανέφερε «αυτοί είναι ορισμένοι ακραίοι. ‘Εχουν ζήλον ου κατ’ επίγνωση. Δεν είναι σωστοί ορθόδοξοι, ούτε καν τους λαμβάνω υπόψη.»
Οποίος εωσφορικός εγωισμός, οποία δικτατορία!!!. Η Ιερά Σύνοδος είναι πάνω από την Αγία Γραφή, τους Ιερούς Κανόνες και τους Αγίους Πατέρες ημών. Κατ’ αυτούς, είτε είμεθα ανεύθυνα στοιχεία, είτε προσπαθούμε να εκμεταλλευθούμε την επικείμενη επίσκεψη του Πάπα όσοι εκφράζουμε τις διαφωνίες μας.
Τι σημαίνει ότι θα ήταν έκδηλα εγωιστικό να θέτει κάποιος τον εαυτό του πάνω απο την Ιερά Σύνοδο, ενώ δεν είναι καθόλου εγωιστικό η Σύνοδος να είναι πάνω απο τους Αγίους Πάτερες, τις Οικουμενικές Συνόδους και την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας;
Ποία είναι η εκμετάλλευση που θέλουμε να εκμαιεύσουμε, ποίες είναι οι προτροπές μας ως κατ’ αυτούς ανευθύνων στοιχείων και ότι η στοιχειώδης ευγένεια απαιτεί αποχή απο οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες και/ή ασχημίες. Τι ασχημίες θα μπορούσαμε να κάνουμε ορθόδοξοι χριστιανοί όντες;
Τι σημαίνει ότι η προσευχή του Χριστού είναι «άπαντες εν ώσιν», τους δίδει το δικαίωμα να συμπροσευχηθούν μετά των αιρετικών εντός του Ορθοδόξου ναού της Παναγίας Χρυσοπολίτισσας/Αγίας Κυριακής στην Κάτω Πάφο του οποίου η Αγία Τράπεζα έχει καθαγιαστεί με άγια λέιψανα μαρτύρων - αφού ο Πάπας έχει καταδικασθεί ως αιρετικός - και εννοείται ο θεσμός-;
Τι σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μένουμε δέσμιοι του παρελθόντος, ιδιαίτερα σε ένα κόσμο όπου οι Χριστιανοί κιδυνεύουμε να καταλήξουμε μειοψηφία, έναντι των πιστών άλλων θρησκειών.
Αυτή η δήλωση είναι μνημείο απιστίας. Ούτε «μίαν κεραία, ούτε ένα ιώτα» δεν δικαιούμεθα να αλλάξομε και άς μείνει μόνον είς άνθρωπος μετά της οικογενείας του ως ο Νώε.
Ο Αρχιεπίσκοπος και όλοι οι Επίσκοποι ετέλεσαν δια των δηλώσεων ων σοβαρωτάτας Κανονικᾶς παραβάσεις ἐκ προθέσεως, ρητῶς καί δημοσίως, μετερχόμενοι προσβλητικᾶς ἐκφράσεις ἀκραίου καί βαναύσου χαρακτῆρος, ἐπιδεικνύοντες συμπεριφοράν, ἰδέας καί ἀπόψεις ἀπαδούσας πρός τήν πίστιν καί τό ἦθος τά ὁποία δέον ὅπως χαρακτηρίζουν Ὀρθόδοξους Ἱεράρχας, ἀποκαλυπτικᾶς ἀφ’ ἑνός μέν ἐλλείψεως σεβασμοῦ πρός τήν Κανονικήν τάξιν καί πίστιν τῆς Ἁγιωτάτης ἠμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀδιαφορίας διά τήν πρόκλησιν δημοσίου σκανδαλισμοῦ.
Συμφώνως με τους Ιερούς Κανόνες οι οποίοι έχουν κωδικοποιηθεί υπό το Αγίου Πατρός Ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, εις τους οποίους αναφέρθηκα εκτενώς εις την μηνυτήριον αναφοράν, οι Ιεράρχες της Κύπρου μηδενός εξαιρουμένου τους έχουν παραβεί ενώ η Εκκλησία της Κύπρου θα έπρεπε να ήταν φρούριο της Ορθοδόξου πίστεως. Θα καταλήξει τελικώς να είναι ο Δούρειος Ιππος της Λατινικής εκκλησίας στην Κύπρο δια την ανάπτυξη της ΟΥΝΙΑΣ, δια να μην καταλήξουμε να είμεθα οι Χριστινοί μειοψηφία έναντι των πιστών άλλων θρησκειών;
Την 18ην Μαίου του 2010 εις την εκπομπήν του τηλεοπτικού σταθμού ΣΙΓΜΑ ες την οποίαν καλεσμένοι ήσαν, ως εκπρόσωπος του Πάπα ο Χωρεπίσκοπος των Μαρωνιτών κ.Ορφανού, (τον οποίο η παρουσιάστρια δημοσιογράφος κ.Ελίτα Μιχαηλίδου και ο επίσης καλεσμένος γνωστός Θεολόγος κ.Ανδρέας Πιτσιλίδης ο οποίος συνευδοκούσε μετά του αντιπροσώπου των Μαρωνιτών με νεοφανείς ιδέας αντιθέτους με την Ορθόδοξον πίστιν τον προσφωνούσαν με το «θεοφιλέστατε» στην παρουσία του επίσης καλεσμένου κ.Κυριάκου Σαββίδη), παραδέχθηκε δημόσια ότι την πρόσκληση απήυθυναν προς τον Πάπα τόσον ο Πρόεδρος όσον και ο Αρχιεπίσκοπος.
Η συμπερίληψη εις την εγκύκλιο της εκφράσεως «και με την δική μας συγκατάθεση» θέτει την θέσιν «ναι μεν, αλλά...», φοβούμενοι την διαμαρτυρία του ορθοδόξου λαού.
«Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών».
Λυπούμαστε να παρατηρήσομε αλλά η θέση αυτή είναι η θέση που ο Αρχιεπίσκοπος και οι Επίσκοποι επιθυμούν; Αβουλα πλάσματα τα οποία θα σκύβουν το κεφάλι και θα δέχονται τις αντιορθόδοξες πράξεις ενάντια σε όσα η ίδια η Αγία Γραφή και οι Αγιοι πατέρες και μάρτυρες της εκκλησίας μας, μας κληροδότησαν;
Οποία βλασφημία, οποία υπεροψία!!!
Η υπακοή εις τους ηγουμένους ημών την οποία επικαλείται η Ιερά Σύνοδος στην εγκύκλιο της προυποθέτει απαραιτήτως ότι αυτοί ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας και του Ευαγγελίου ενώ σε αντίθετη περίπτωση ο Απόστολος των Εθνών Παύλος την στήλην του οποίου ο Πάπας επιθυμεί να προσκυνήσει αναφέρει στην προς Γαλάτας επιστολή του:
«Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς εν χάριτι Χριστού εις έτερον ευαγγέλιον, ό ουκ εστιν άλλο, ει μη τινές εισίν οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού.Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω· Ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω. Αρτι γαρ ανθρώπους πείθω ή τον Θεόν; ‘Η ζητώ ανθρώποις ήρεσκον, Χριστού δούλος ουκ άν ήμην.»
«Η αποστασία των εσχάτων ημερών» ευρίσκεται εμποσθεν ημών!!!
Εάν αγρυπνούσαν δια τας ψυχάς μας δεν θα επήγαιναν την επαύριον της συμπληρωσεως της Συνόδου κατά το παλαιόν προτοῦ καταργηθεῖ ὑπό τῶν Λατίνων κατά ἤ περί τό 1192 μ.χ εις τον Πάπαν της Ρώμης και να του απευθύνουν την ήδη αναφερθείσαν προσφώνησιν.
Ἐάν ως προείρηται ὁ Πάπας προσεκλήθη ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας θέλομεν νά ἀντιτείνομεν ὅτι τοῦτο γέγονεν κατά ἤ περί τήν 27ην Μαρτίου 2009 καί ἡ ὅλη προεργασία ἔγινε κατά ἤ περί τό 2007 μετά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς τόν Πάπαν.
ΔΙΑΤΙ ἐφόσον ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἶναι ἐπίσκεψις ἀρχηγοῦ κράτους σύμφωνα μέ τήν ἐθιμοτυπία δέν ἀφικνεῖται εἰς τό διεθνές ἀεροδρόμιο Λάρνακος καί κατά πρῶτον ἡ ἐπίσκεψίς του νά πραγματοποιηθεῖ εἰς τό Προεδρικόν Μέγαρον, ἀλλ’ ἀντιθέτως θά ἀφιχθεῖ εἰς τό ἀεροδρόμιον Πάφου καί θά μεταβεῖ ἀμέσως εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Παναγίας Χρυσοσπολίτισσας/Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς εἰς τήν Κάτω Πάφον ὅπου καί θά τελέσει εἰς τό προαύλιον αὐτῆς καί εἰς μέρος τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου ὅπου εὑρίσκεται ἡ στήλη τοῦ Ἄπ.Παύλου {Λειτουργία} εἰς τήν παρουσίαν τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ἄλλων ἀξιωματούχων καί θρησκευτικῶν ἡγετῶν, συμμετέχοντες σέ συμπροσευχή μετ’ αὐτοῦ και ὡς μετέχοντες στήν «ἀνόσια λειτουργία» τοῦ Πάπα, Ἀντιχρίστου κατά τον Αγιον Κοσμάν τον Αιτωλόν;
Καί ἐάν ἔστω ἡ ἔλευσις τοῦ θεωρηθεῖ πολιτικόν γεγονός, διατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μετά άλλων συνοδικών θά παραστεῖ καί μάλιστα εἰς τόν ναόν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς, ἡ ὁποία επροτίμησεν να απωλέσει τήν ζωήν τῆς διά νά μήν ἀλλάξει τήν πίστιν της;
Διατί ἐάν εἶναι πολιτικοῦ περιεχομένου ἡ ἐπίσκεψις θά πρέπει νά παραστεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὡς θρησκευτικός ἐκπρόσωπος τοῦ ποιμνίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά αντιπροσωπείας και/ή ολοκλήρου της Ιεράς Συνόδου;
Διατί ο Αρχιεπίσκοπος εις δήλωσιν του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Σίγουρα έχει υψίστη σημασία η επίσκεψη του Πάπα, διότι για πρώτη φορά Πάπας της Ρώμης έρχεται στην Κύπρο. Και επειδή είναι και αρχηγός του κράτους έχει και πολιτική σημασία, ενώ ως προιστάμενος του Καθολικισμού έχει και πνευματική σημασία. Η Πολιτεία τον έχει καλέσει με τη σύμφωνο γνώμη τη δική μας, εμείς θα τον καλωσορίσουμε, θα τον ξεναγήσουμε, θα έχουμε και κάποιου είδους συνομιλίες μαζί του, περισσότερο πάνω στο εθνικό μας θέμα, αλλά και τα θέματα που απασχολούν τον χριστιανικό κόσμο».
Βλέπε Εφημερίς ΣΗΜΕΡΙΝΗ ημ.16/5/2010, σελίς. 31.
Τι σημαίνει αυτή η δήλωσις;
Σημαίνει:
1. Πλήρην αναγνώρισιν του Πάπα ως αρχηγού ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, παραγνωρίζοντας όλες τις Αγίες Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες μας που κατεδίκασαν τον Πάπα ως Αιρετικόν.
1. Πλήρη αναγνώρισιν του Βατικανού ως κράτους, ενώ ούτε ο Ο.Η.Ε το αναγνωρίζει ως κράτος.
1. Οτι θα συζητήσουν μαζί του θέματα που απασχολούν τον χριστιανικόν κόσμον.
Τώρα ποία είναι αυτά τα θέματα τα οποία κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό;
Διατί οι Συνοδικοί με την εγκύκλιο τους αρνούνται και/ή παραλείπουν να αναφέρουν ότι θα συζητήσουν θρησκευτικά θέματα που απασχολούν τον χριστιανικό κόσμο;. Ποία άλλα θέματα πέραν από την ΟΥΝΙΑΝ και τα άλλα κακά που οι Λατίνοι επεσώρευσαν και επεσωρεύουν στον Ορθόδοξο Κόσμο θα συζητήσουν;.
Αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος ότι θα έχουν κάποιου είδους συνομιλίες για το εθνικό μας θέμα;
Μήπως δεν γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος ότι μέχρι σήμερα το Βατικανό και ο Παπας δεν έχουν καταδικάσει την Τουρκική Εισβολή;
Mήπως δεν γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος ότι το Βατικανό ετάχθηκε επίσημα υπέρ του σχεδίου ΑΝΑΝ;
Μήπως δεν γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος την σύμπραξη του Βατικανού με τους Κομιτατζήδες στον Μακεδονικό Αγώνα;
Μήπως δεν γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος ότι πολύ πρόσφατα στην Σερβία η διαταγή του Πάπα ήταν: « Αν δεν μπορέσετε να αφοπίσετε τους Σέρβους, εξοπλίστε τους Μουσουλμάνους!!!».
Ξεχνά μήπως ή δεν γνωρίζει τις σφαγές των 1.500.000 Σέρβων από 5 ετών και άνω επειδή δεν εκλατινίζοντο;
Ξεχνά ή δεν γνωρίζει ότι με εντολήν του Καρδινάλιου ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ οι Κροάτες έβγαζαν τα μάτια των Σέρβων Ορθοδόξων τα οποία επήρε ως δώρον στον τότε Πάπα μέσα σε καλάθια ο Καρδινάλιος του Βατικανού ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ.;
Δεν γνωρίζει ότι ο δολοφόνος των Ορθοδόξων Σέρβων Καρδινάλιος ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ ανεκηρύχθει Αγιος από το Βατικανό για τα εγκλήματα του εναντίον των Ορθοδόξων Σέρβων;
Μήπως δεν γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος ότι ο Πάπας δεν προέβη σε καμιά καταδίκη των εγκλημάτων των Tούρκων του Κεμάλ Αττατούρκ για τις σφαγές και λεηλασίες του 1922 τις υποίες αντιθέτως υποβοήθησε με τις οδηγίες του και μάλιστα του απέστειλε και συγχαρητήριο τηλεγράφημα;
Μήπως δεν γνωρίζει ότι η καταστροφή και άλωση της Κωνσταντινουπόλεως ξεκίνησε από την άλωση των Φράγκων το 1204;
Μήπως δεν έχει αντίληψη ποίες είναι οι τακτικές του Βατικανού οι οποίες διαχρονικά δεν άλλαξαν ποτέ;
Ποία βοήθεια θα προσφέρει ο Πάπας στην Κύπρο αφού στην τελευταία επίσκεψη του στην Τουρκία συμπεριεφέρθη ως μέγας πολιτικός και αποκάλεσε την Τουρκία «γέφυρα θρησκειών»!!!
Σε αυτά τα δείγματα γραφής προσβλέπει ο Αρχιεπίσκοπος ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου στην Εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ ημ.16/5/2010 απάντησε, ότι «όταν θέλει μπορεί και πρέπεινα τον κάνουμε να θέλει», όταν εδώ και 36 χρόνια ουδέν έπραξε, αλλά έπραξε όλα τα προαναφερθέντα;
Δυστυχώς μέσα στους αιώνες η αιματοβαμμένη ιστορία μας δεν λέει τίποτε στον Προκαθήμενο και τους περί αυτόν επισκόπους!
Οι πατέρες μας διά να κρατήσουν την πίστη των υπέστησαν βασανιστήρια, εξανδραποδισμούς, θάνατο, λεηλασίες των περιουσιών τους και άλλα όσα δεινά μας επεσώρευσαν δια ναμας εκλατινίσουν και δεν τα κατάφεραν και ερχόμαστε σήμερα με ελαφρά τη καρδία και παραδίνουμε με τα χαμόγελα των κοσμικών συγκεντρώσεων και των φιλοφρονήσεων και ξεπουλούμε τα πάντα, μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια που έχομε μάθει να ζούμε και θέλουμε να αυτοπροβαλλόμεθα ως ηγέται αυτού του τόπου.
Τι να κάνομε τα θρησκευτικά και αρχαία μνημεία αφού εμείς θα χαθούμε; Τι θα τα χρειάζεται η ανθρωπότητα αφού η πίστη μας θα έχει χαθεί; Ας ανεγείρουν λατινικούς ναούς στην θέση των δικών μας αφού δεν θα υπάρχει πλέον Ορθοδοξία. Τι να κάνομε τους Ορθοδόξους ναούς αφού πίστη δεν θα υπάρχει πλέον; Δεν θα τους χρειάζεται κανείς πλέον. Διατί σε τελική ανάλυση αγαπήσαμε τα αντικείμενα και την τέχνη η οποία μπορεί να επαναδημιουργηθεί πέρα από τα δόγματα της πίστεως μας και των ψυχών μας!!!
Σε άλλο σημείο της ίδιας συνεντεύξεως αναφέρει σε ερώτηση:
Ερ: Σας προβληματίζουν τυχόν αντιδράσεις από άτομα που αντιδρουν σ αυτήν την επίσκεψη;
Απ: Εδώ έχουμε δημοκρατία και μπορεί ο καθένας να έχει την άποψη του. Εκείνο με το οποίο διαφωούμε, είναι να κατέρχοντα , να ανεβαίνουν στο πεδοδρόμιο και να κάνουν ασχημίες. Εκείνο είναι απαράδεκτο, και μάλιτα όταν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, είναι μέρος του ποιμνίου μας, και δεν υπακούν στην διοικούσα Εκκλησία, τότε θέτουν τους εεαυτούς τους εκτός Εκκλησίας. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει δική του Εκκλησία.
Και στις 19 Απριλίου 2010 από την Κωνσταντινούπολη ανέφερε:
Απ: Τις φωνές αυτές ...... εγώ τις χαρακτηρίζω παραφωνίες δεν είναι φωνές. Είναι οι έχοντες ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν και τις περισσότερρες φορές το κάνουν για να κάνουν επίδψειξην , για να κάνουν λαικισμόν και όχι γιατί πιστεύουν κάι τέτοιο.
Ούτε έρχονται σε διάλογο μαζί μας , ούτε θέλουν να ακούσουν ...... είναι άνθρωποι «ου με πείσεις καν με πείσεις». Και αφού είναι αδιόρθωτοι δεν νομίζω ότι έχουμε καιρό να χάνουμε ή να σπαταλούμε κύτταρα τςε φαιάς ουσίας του εγκεφάλου μας.
Εκείνο που έχω πεί είναι ότι εκεί ( σ.σ. εννοεί στην Κύπρο) υπάρχει Εκκλησία και όλα τα μέλη της οφείλουν να υπακούν στην επίσημη Εκκλησία . Εάν παρ’ ελπίδα οποιοσδήποτε ιερεύς κάνει οποιανδήποτε ασχήμια θα τιμωρηθεί αμείλικτα. Δεν πρόκειται να χαριστώ σε κανένα . Και εάν είναι μοναχός της επισήμου εκλλησίας, να φύγει να κάνει εκκλησία δική του. Δεν μπορεί να είναι μέσα στην Εκκλησία. Εκεί θέλουμε και ησυχία και ότι αποφασίσει το Κράτος και η επίσημη Εκκλησία. Οποιου δεν αρέσει να πάει να κάνει εκκλησία δική του.. Δεν μπορεί να είναι μέλος της Εκκλησίας καινα μην ακούει την εκκλησιαστική αρχή. Πάνω σε αυτό θα είμαι πολύ αυστηρός γιατί ή έχουμε Εκκλησία ή δεν έχουμε.»
Διαδίκτυο: Πύλη Εκκλησιαστικών Ειδήσεων AMEN.gr, ημ.18/4/2010
Αυτός είναι ο Αρχιεπίσκοπος μας, ο πλήρης αγαθότητος και δημοκρατίας. Οσοι δεν ακούνε τυφλά τι του λένε οι ταγοί της Εκκλησίας αγνοώντας την ίδια την Ορθόδοξη Εκκλησία τότε κατ’ αυτόν είμαστε εκτός Εκκλησίας. Δεν μπορούμε να είμεθα μέσα στην Εκκλησία. Θ α μας πατάξει αμείλικτα και θα είναι πολύ αυστηρός. Σπαταλά τα κύτταρα της φαιάς του ουσίας με εμάς τους αδιόρθωτους και τις παραφωνίες. Μας λέει να πάμε να κάνουμε εκκλησία δική μας σάμπως και η Εκκλησία είναι δική του και φέουδο του και θα μας εκβάλει έξω.
« Οταν ούν έλθει ο κύριος του αμπελώνος τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις. Λέγουσιν αυτώ κακούς κακώς απωλέσει αυτούς και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών...» (Κατά Ματθάιον κα’ 40-42).
Όταν εγκύψει κάποιος έστω και για λίγο στην ιστορία του παπισμού αντιλαμβάνεται ότι είναι όλως δι’ όλου φυσικό να καταλήξει ο παπισμός σε δόγματα, τα οποία όχι μόνον ορθά, σοβαρά και θεολογικά δεν είναι αλλά, δια τον έχοντα κοινή λογικήν, τυγχάνουν ανόητα και καταγέλαστα.
«Ο πίπτων ηθικώς, πίπτει και κατά τας ιδέας».
Οι δε Πατέρες λέγουν κάτι που πιστεύει ολόκληρος η Εκκλησία, ότι «Βίος αισχρός, πονηρά δόγματα τίκτει».
Αλλά και ο ίδιος ο Κύριος διδάσκει ότι τα πονηρά δόγματα είναι συνάρτηση της φαυλότητας του βίου και ο φαύλος βίος συνάρτηση των πονηρών δογμάτων όταν λέγει ότι οι άνθρωποι: «ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φώς, ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα» (Ιωαν. Γ’19).
Είναι φοβερόν και το περιεχόμενον του ευαγγελίου, μεστόν νοημάτων και θέσεων αναφορικά με την Αγία Τριάδα οιίτινες αναιρούν οι Παπικοί.
«Εάν γαρ εγώ ου μη απέλθω , ο Παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς ......κέκριται (Κατά Ιωάννην ιγ’ 31).
«Δια τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις , η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις, και ός αν είπη λόγον κατά του Υιού των ανθρώπων, αφεθήσεται αυτώ. Ος δ’ άν είπη κατά του Πνέυματος του Αγίου ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νύν αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι..» (Κατά Ματθαίον ιβ’, 31-32).
Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία οἱ Ἱεροί Κανόνες «συνδέονται μέ τά δόγματα... καί ἀποτελοῦν ἐφαρμογή αὐτῶν μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι μία ἔκφραση τοῦ πνεύματος τῆς ἀληθινῆς καί εἰλικρινοῦς ἐν Χριστῷ ἀγάπης... προσφέρουν σέ κάθε πιστό τό πρότυπο....» (Π.Μπούμη, Κανονικόν Δίκαιον, 2000, σέλ.27).
Οἱ Κανόνες μᾶς βοηθοῦν νά παραμείνουμε ἑνωμένοι εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία βιώνοντας συνάμα τήν μετάνοια, τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη. « Ὅσοι τῷ κανόνι τούτω στοιχήσουσι, εἰρήνη ἐπ’ αὐτούς καί ἔλεος» (Πρός Γαλάτας 6,16).
Οἱ Ἱεροί Κανόνες «Θεσπίζονται πρός ψυχῶν θεραπείαν καί ἰατρείαν παθῶν».
Συμφώνως μέ τόν Καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου μ.Ν. Ματσούκα, ἐπειδή «ἡ αἵρεση εἶναι ἐσφαλμένη ζωή, παραχάραξη ἀληθειῶν καί συνάμα ἀδιάλειπτη πολεμική κατά τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας...., μέ πολλά ποιμαντική φροντίδα ἡ Ἐκκλησία ἀπαγόρευσε μέ Κανόνες τήν συμπροσευχή μέ αἱρετικούς.... Ἑπομένως τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδύνατο νά συμπροσεύχονται μέ πολεμίους τῆς πίστης, οἱ ὁποῖοι χωρίς σταματημό ἐπιχειροῦν τό σκίσιμο τοῦ σώματος τῶν πιστῶν, καί παράλληλα ἀπορρίπτουν τίς θεραπευτικές μεθόδους πού προτείνει ἡ ἐκκλησία καί ἐπινοοῦν καί ἄλλες».
Ο Παπισμός αποτελεί αίρεση
Λέγεται από πολλούς ότι οι παπικοί δεν είναι αιρετικοί, αλλά σχισματικοί ή ότι δεν έχει καταδικασθεί επισήμως ο παπισμός, ως αίρεση από κάποια Οικουμενική Σύνοδο και άλλα σχετικά.
Κατ’ αρχήν πως ορίζεται η αίρεση και πως διακρίνεται από το σχίσμα. Κατά τον αείμνηστο Καθηγητή Ιωάννη Καρμίρη:
«Αίρεσις είναι πάσα πεπλανημένη διδασκαλία, παρεκκλίνουσα από της γνήσιας χριστιανικής πίστεως, άμα δέ και πάσα ιδιαιτέρα χριστιανική κοινότης, διαφωνούσα πρός την δογματικήν διδασκαλίαν της αληθούς Εκκλησίας και αποκοπείσα από της κοινωνίας και ενότητος μετ’ αυτής» (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος 1ος, εκδ. Μαρτίνος, Αθήνα 1962, σ.1087).
Ο Μέγας Βασίλειος γράφει στην πρώτη Κανονική Επιστολή του: «οι παλαιοί ωνόμασαν αιρέσεις τους παντελώς απερριγμένους και κατ’ αυτήν την πίστιν απηλλοτριωμένους», ενώ σχισματικούς αποκαλεί τούς «δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς και ζητήματα ιάσιμα προς αλλήλους διενεχθέντας» (Μ. Βασιλείου, Επιστολή 188 Πρός Αμφιλόχιον περί κανόνων, ΕΠΕ Τομ. 1, σελ. 183).
Η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στην αίρεση και το σχίσμα είναι ότι αιρετικοί είναι αυτοί, που συνειδητά αποκλίνουν από την ορθή πίστη απορρίπτοντας ένα ή περισσότερα δόγματα της Εκκλησίας και εμμένουν στις πλάνες τους και μετά από την προτροπή της Εκκλησίας για την αποκήρυξη τους. Σχισματικοί δε είναι οι αποκλίνοντες από την εκκλησιαστική διοίκηση και ευταξία καί μη υποτασσόμενοι στην εκκλησιαστική ιεραρχία (βλ. Σχ. Ιω. Καρμίρη, Αίρεσις, Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος 1ος, σ. 1088).
Είναι φανερό και αδιαμφισβήτητο ότι οι παπικοί δεν απέκλιναν απλώς από την εκκλησιαστική διοίκηση και ευταξία, αλλά ασπάστηκαν και κατασκεύασαν μία σειρά από αιρετικά δόγματα τα οποία ουδέποτε αποκήρυξαν ούτε στο ιστορικό παρελθόν ούτε και στα πλαίσια του θεολογικού διαλόγου που διεξάγεται.
Γι’ αυτό και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός Επίσκοπος Εφέσου τόνιζε ότι: «Ημείς δι’ ούδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ ή ότι εισίν, ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. Δι’ ό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς». (Πηδάλιον, εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1970, σελ. 55).
Ο δε Οσιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας (11ος αιώνας) αναφέρει: «Και τοις δυτικοίς τοίνυν, ει τι μεν περι το δόγμα διαμαρτάνεται, την Πατρικήν φωνήν σαλεύον, οίον δη το εν τω Συμβόλω περί του Αγίου Πνεύματος προστιθέμενον, ένα και ο κίνδυνος μέγιστος, τούτο μη διορθώσεως αξιούμενον, ο συγχωρών ασυγχώρητος.»
Κατά δέ τόν ΖΩΝΑΡΑΝ «Οἱ αἱρέσεσι περιπεσόντες καί μένοντες ἐν αὐταῖς τῆς Ἐκκλησίας ἐξοστρακίζονται, ὡς ταύτης ἀλλότριοι»
Κατά δέ τόν ΑΡΙΣΤΗΝΟΝ «Αἱρετικοῖς τό ἱερόν ἀνεπίβατον· οὐ συγχωροῦνται αἱρετικοί εἰς τόν οἶκον Θεοῦ εἰσιέναι...»
{Γ.Ράλλη- Μ.Ποτλή, «Σύνταγμα θείων καί ἱερῶν Κανόνων»», τόμος γ’, Ἀθῆναι 1853, σέλ.176}.
Κατά δέ τόν θεῖον Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν Παῦλον, τήν στήλην τοῦ ὁποίου ἐπιθυμεῖ νά προσκυνήσει ὁ Πάπας « ... ἄνθρωπον αἱρετικόν, μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν πλέον παραιτού εἰδῶς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ἀξιοκατάκριτος...» (Ἐπιστολή Ἄπ.Παύλου πρός Τίτον Γ’ 10).
Η Θεολογική διαστροφή επιφέρει και την ηθική ως θα αναφέρομε κατωτέρω.
Οι Παπικές πλάνες
Οι παπικές πλάνες καταδικάσθηκαν ως αιρετικές από πολλές Ορθοδόξους Συνόδους. Αναφέρουμε αντιπροσωπευτικά τις εξής:
1. Από την Η’ Οικουμενική (879-880) επί Μεγάλου Φωτίου. (Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι για την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας η Σύνοδος αυτή αριθμείται ως Η’ Οικουμενική, ενώ η του 1341 επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά υπέρ του ησυχασμού αριθμείται ως Θ’ Οικουμενική). Με τον Όρον της η Σύνοδος αυτή (Η’) καθαιρεί και αναθεματίζει τους νοθευτάς του Συμβόλου της Πίστεως με την προσθήκη του Filioque.
(βλ. Ιω. Ν. Καρμίδη, «Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τομ.1, Εν Αθήναις 1952, σελ.221). Ο Πάπας απεδέχθη την Σύνοδο και ήρθη το σχίσμα του 867 μ.Χ. επί Αγίου Φωτίου.
1. Από τις εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδους του 1341 (Θ’ Οικουμενική) του 1347, του 1351 και του 1368, οι οποίες επικύρωσαν τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και των ησυχαστών, δηλαδή των παραδοσιακών Ορθοδόξων και καταδίκασαν τις φραγκολατινικές πλάνες που προσπάθησε να φέρει στην Ανατολή ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός και όσοι άλλοι λατινόφρονες τον ακολούθησαν (Γρηγόριος Ακίνδυνός, Ιωάννης Καλέκας, Νικηφόρος Γρηγοράς).
1. Από τους Ορθοδόξους Πατριάρχες της Ανατολής στην απάντηση προς τους Αγγλικανούς Ανωμάτους το 1716 και το 1725 (ενθ’ ανωτ., σελ. 783-820).
1. Από τη Σύνοδο των Πατριαρχών της Ανατολής στην Κωνσταντινούπολη το 1755 (ενθ’ ανωτ., σελ. 989-991).
1. Από την Σύνοδο των Πατριαρχών της Ανατολής στην Κωνσταντινούπολη το 1848 (ενθ’ ανωτ., σελ. 902-925).
Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε συνοπτικά και δειγματοληπτικά σε ορισμένες από τις σημαντικές αιρετικές πλάνες των παπικών.
FILIOQUE
Πρόκειται για την γνωστή προσθήκη «και εκ του Υιού» στο περί Αγίου Πνεύματος άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως. Κατά την διδασκαλία τους αυτή, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνον εκ του Πατρός, όπως λέγει ο Κύριος στο ιερό Ευαγγέλιο, αλλά και εκ του Υιού. Είναι φανερό ότι η συγκεκριμένη προσθήκη έρχεται σε αντίθεση με τον λόγο του ιδίου του Κυρίου «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος, όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αλήθειας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού...» (Κατά Ιωάννην ιε’, 26), όπου γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στην πέμψη και την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.
Και ως επίσης γράφει ο Μέγας Φώτιος: «ΟΚύριος και Θεός ημών φησί, «το Πνεύμα, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται»· οι δε της καινής ταύτης δυσεβείας πατέρες, «το Πνεύμα, ο παρά του Υιού εκπορεύεται». Τις ού κλείσει τα ώτα προς την υπερβολήν της βλασφημίας ταύτης; Αυτή κατά των Ευαγγελίων ίσταται, προς τας αγίας παρατάσσεται Συνόδους, τους μακαρίους και αγίους παραγράφετε πατέρας, τον Μ. Αθανάσιον, τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, την βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον Μ. Βασίλειον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος, τον ως αληθώς Χρυσόστομον. Καί τι λέγω τόν δείνα ή τον δείνα; Κατά πάντων ομού των αγίων προφητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων και αυτών των δεσποτικών φωνών ή βλάσφημος αυτή και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται» (Μ. Φωτίου, Επιστολή 1,13,16, PG 102, 728D, 729A).
Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς με κατηγορηματικό τρόπο αποδοκιμάζει την προσθήκη: «Ούκουν ευλόγως, ουδέ ευσεβώς ταύτην εισάγετε την προσθήκην εν τω χρόνω δευτερεύουσας εκείνης των αγίων σύνοδον, δι’ ής καί ο τούτο τολμήσων αραίς υποβάλλεται και της εκκλησίας εκβάλλεται και ταύτα προσθήκην ουκ ειρημένην ως ειρήται τω λόγω, ουκ αποκεκαλυμμένην τω πνεύματι, ουχ ευρημένην εν τοις των αγίων αποστόλων αναγραπτοίς λογίοις» (Γρηγορίου Παλαμά Συγγράμματα, τομ. Α’, Π. Χρήστου, σελ. 29).
Αλλά και ο Ζ’ Κανόνας της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου ορίζει πως «ουδείς δύναται να προσθέτει ή να αφαιρεί ο,τιδήποτε από το σύμβολο της Νικαίας και όποιος δυνηθεί να πράξει κάτι τέτοιο θα αποβάλλεται αν είναι κληρικός, θα αναθεματίζεται αν είναι λαϊκός».
«Ετέραν πίστιν μηδενί εξείναι προφέρειν, ήγουν συγγράφειν, η συντιθέναι, παρά την ορισθείσαν παρά των αγίων Πατέρων, των εν τη Νικαέων συναχθέντων πόλει, συν αγίω Πνεύματι».
Και ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πρόεδρος της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου ερμηνεύοντας τον συγκεκριμένο κανόνα γράφει τα εξής: «ούτε μέν επιτρέπομεν εαυτοίς ή ετέροις άλλην λέξιν αμείψαι των εγκειμένων εκείσε η μία γουν παραβήναι συλλαβήν». Δηλαδή ούτε στους εαυτούς μας, αλλά ούτε σε άλλους επιτρέπουμε να αλλάξουν έστω και μίαν λέξιν από τις λέξεις εκείνες που υπάρχουν και συγκροτούν το Σύμβολον της Πίστεως μας και ακόμη δεν επιτρέπουμε να παραβούν έστω και μια συλλαβήν.
(Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ.1, σελ. 147).
Και τουτο διότι κατά τον Μέγα Βασίλειο «εάν γαρ μή επιμείνωμεν τω θεμελίω των Αποστόλων, αποικοδομούντες τα τίμια, ως μή έχοντες θεμέλιον καταρρηγνύμεθα και γίνεται το πτώμα ημών μέγα». Δηλαδή, αν δεν είμαστε στερεωμένοι στο θεμέλιο των Αποστόλων, αποικοδομούμε τα τίμια, και επειδή δεν έχουμε γερό θεμέλιο κατακρημνιζόμεθα και η πτώση μας είναι πολύ μεγάλη.
(Μεγάλου Βασιλείου, Εις τον Προφήτην Ησαϊαν, κεφ.1, PG 30, 149c).
Η προσθήκη του Filioque συνιστά λανθασμένη Τριαδολογία και υποτίμηση του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, η οποία έχει ως συνεπακόλουθο την συνολική υποβάθμιση της αγιοπνευματικής εμπειρίας και χάριτος στην ζωή της Εκκλησίας.
Ο Μητροπολίτης Ναύπακτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος μας αναλύει τις συνέπειες της προσθήκης του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως:
«Όπως έχουν σημειώσει οι Άγιοι Πατέρες, η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Παναγίου Πνεύματος ως Προσώπου (καθ’ ύπαρξιν) και εκ του Υιού, καταλήγει στην διάλυση της Αγίας Τριάδος (πολυθεΐα ή διθεΐα) και στην υποτίμηση του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Αφού εκπορεύεται από τα δύο άλλα Πρόσωπα και συγχρόνως πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα, σημαίνει ότι είναι υποδεέστερο των άλλων Προσώπων.
Αύτη η «περιφρόνηση» και η «υποτίμηση» του Παναγίου Πνεύματος αλλοιώνει όλη την πνευματική ζωή, που είναι καρπός μεθέξεως του Παναγίου Πνεύματος και γενικά του Τριαδικού Θεού, αφού δια του Παναγίου Πνεύματος αποκτούμε γνώση του Τριαδικού Θεού. Η υποβίβαση του Αγίου Πνεύματος συνιστά αίρεση και αθεΐα, σημαίνει την απουσία Του από τον άνθρωπο, οπότε όλη η πνευματική ζωή και η κοινωνική ακόμη είναι ανθρωποκεντρική. Πολλά καινοφανή δόγματα της Παπικής «Εκκλησίας» είναι αποτέλεσμα και καρπός της απουσίας της εσωτερικής ζωής και ανυπαρξίας μεθέξεως του Αγίου Πνεύματος».
(Αρχιμ. Ιεροθέου Σ. Βλάχου (νύν Μητροπολίτου Ναυπάκτου), Ανατολικά, εκδ. Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λειβαδειά 1993, τομ. Α’, σελ. 413-414).
Ένα περιβάλλον στερημένο φωτισμού και βιώματος, μία θεολογία αποκομμένη από την χαρισματική εμπειρία και βασισμένη στον στοχασμό και την πεπερασμένη λογική, ένας χριστιανισμός απογυμνωμένος από την σωτηριώδη αποκαλυπτική αλήθεια του Αγίου Τριαδικού Θεού εξέπεσε σε ανθρωπισμό, σε νοησιαρχία, σε θρησκευτικό σύστημα, σε κρατικό μηχανισμό, σε συγκεντρωτισμό.
Η αίρεση, λοιπόν, του Filioque δεν είναι απλώς μια ιστορική διαφορά με τους παπικούς, όπως συνηθίζεται να παρουσιάζεται στις μέρες μας, ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια απαγγελία του “Πιστεύω” χωρίς το Filioque από τον Πάπα. Όσες φορές άλλωστε έγινε, είχε την μορφή της απλής αναγνώσεως του Συμβόλου της Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως ως ιστορικού κειμένου και όχι του Συμβόλου της Πίστεως με δογματικό περιεχόμενο (ενθ. Ανωτ. Σελ. 407-408).
Το Filioque αποτελεί την επισφαλή βάση στην οποία στηρίχτηκε όλο το σαθρό οικοδόμημα του παπισμού. Είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών άλλων παπικών αιρετικών δοξασιών, η αιτία της μετατοπίσεως από την θεολογία στον στοχασμό, από τον Θεάνθρωπο στον άνθρωπο.
Και επαληθεύεται ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφοντας ότι «Η των αιρέσεων μήτηρ η της φιλαρχίας εστίν επιθυμία».
(Γρηγορίου του Θεολόγου, Εις Γαλατίας κεφ. Ε’, Ε.Π.Ε. 20, 268 και PG 61, 622.)
Πώς λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και οι Επίσκοποι μας, με άλλα λόγια ολόκληρη η Ιερά Σύνοδος, ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας και απαιτεί παρ’ ημών να μην προβούμεν εις ουδεμίαν διαμαρτυρίαν και να μην προβούμεν εις οιανδήποτε ενέργειαν και ο λάρυγξ μας να σιωπά επαναπαυόμενος εις τον κορεσμό της πληθώρας των αγαθών.
Ο Αρχιεπίσκοπος αγνοώντας και περιφρονώντας την εντολήν του Απόστόλου Παύλου στην επιστολή προς Γαλάτας, όστις λέγει: « Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ΄ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω· Ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω. Αρτι γαρ ανθρώπους πείθω ή τον Θεόν; ‘Η ζητώ ανθρώποις ήρεσκον, Χριστού δούλος ουκ άν ήμην.»
Πώς επιθυμούμεν την επίδειξιν, την αυτοπροβολήν; Οι περισσότεροι από ημάς είναι γνωστοί και μπορούν να προβάλουν τον εαυτόν τους οιανδήποτε στιγμήν. Δεν έχομεν ανάγκην προβολής. Μέχρι σήμερον δεν παρουσιάσαμε τέτοια δείγματα.
Ουδείς εξ ημών επιθυμεί την άνοδον εις τον Προεδρικόν θώκον, άλλοι γαργαλούνται εις την κοσμικήν και την οικονομικήν εξουσίαν. Δια τούτο και ευρισκόμεθα σήμερα εδώ να διαμαρτυρηθούμε δια τα κακώς κείμενα. Οχι δια το προσωπικόν μας συμφέρον αλλά αντιθέτως δια το συμφέρον της ψυχής και Ορθοδόξου Πίστεως μας.
Ο δε κ.Ανδρέας Πιτσιλίδης, Θεολόγος ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Κύπρου, εις την ίδιαν εκπομπή του ΣΙΓΜΑ που προανάφερα μετά του Μαρωνίτη κ.Ορφανού προσπάθησαν να πείσουν ότι είναι η κακή μετάφραση από τα λατινικά στα ελληνικά η οποία δημιούργησε το θέμα του FILIOQUE και δια τοιύτο τώρα σύμφωνα με τον κ.Ορφανού όταν αναγιγνώσκεται από αυτούς το Πιστέυω στα Ελληνικά παραλείπεται η φράση «και εκ του Υιού».
«Ου σιωπήσομεν ποτέ λαλείν την αλήθειαν του Χριστού». Και δια του αίματος μας δυνάμεθα να ραντίσωμεν την ήδη ραντισθείσαν υπό των αιμάτων, της πληθώρας των Αγίων νήσον μας.
Ολοι μας αντιλαμβανόμεθα το μέγεθος των κακών που σύντομα θα μας επέλθουν, πράγμα που στη Ρωσσσία έχει κατασπαράξει την Ορθοδοξία.
Η αποδοχή ως κτιστών των ενεργειών του Θεού
Στην λανθασμένη Τριαδολογία και την υποβάθμιση της αγιοπνευματικής εμπειρίας στηρίζεται, επίσης, και η βασικότερη διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και παπισμού, που απτεται του θέματος της σωτηρίας μας. Σύμφωνα με την ορθόδοξη πατερική διδασκαλία σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση, η οποία επιτυγχάνεται δια της μετοχής μας στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, ώστε να γίνουμε θεοί κατά χάριν.
Οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι, όπως η ουσία του Θεού είναι άκτιστη, έτσι και οι ενέργειες Του είναι άκτιστες. Η ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι ενέργειες μεθεκτές. Αντίθετα, οι παπικοί πιστεύουν ότι η άκτιστη ουσία ταυτίζεται απολύτως με την άκτιστη ενέργεια του Θεού και ο άνθρωπος δεν έρχεται σε σχέση και κοινωνία με την άκτιστη ενέργεια (actus purus), αλλά με την κτιστή ενέργεια του Θεού.
Κατά τον άγιο Μάρκο Εφεσού τον Ευγενικό, «Καί ημεις μεν, της άκτιστου και Θείας φύσεως άκτιστον και την θέλησιν και την ενέργειαν ειναί φάμεν, κατά τους Πατέρας ούτοι δε (οι λατινίζοντες) μετά των Λατίνων και του Θωμα, την μεν θέλησιν ταυτόν τη ουσία, την δε θείαν ενέργειαν κτιστήν λέγουσι, καν τε θεότης ονομάζοιτο, καν τε θειον καί άϋλον φως, καν τε Πνεύμα άγιον, καν τε τι τοιουτον ετερον και ουτω κτιστην θεότητα και κτιστόν θείον φως και κτιστόν Πνεύμα άγιον τα πονηρά πρεσβεύουσι κτίσματα» .
(Αγ. Μάρκου Εφέσου του Ευγενικού, Εγκύκλιος «Τοις απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένης Ορθοδόξοις Χριστιανοίς» εν Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. 1, σελ.360).
Με το δόγμα τους αυτό αποδίδουν στον Θεό κτιστές ενέργειες, πράγμα το οποίο καθιστά αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου, αφού αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί με κτιστές ενέργειες. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης:
«Εάν η θεία Χάρις είναι κτιστή, δεν ημπορεί να θεώση τον άνθρωπο. Σκοπός της εν Χριστώ ζωής, εάν η θεία Χάρις είναι κτιστή, δεν ήμπορεί να είναι η θέωσις αλλά η ηθική βελτίωσις. Γι’ αυτό οι Δυτικοί δεν ομιλούν περί θεώσεως ως σκοπού της ζωής του ανθρώπου, αλλά περί ηθικής τελειώσεως· όμως θεοί κατά χάριν. Κατά συνέπειαν η Εκκλησία δεν ήμπορεί να είναι κοινωνία θεώσεως, αλλά ίδρυμα παρέχον στους ανθρώπους την δικαίωσι κατά ένα νομικίστικο και δικανικό τρόπο δια μέσου της κτιστής χάριτος. Σε τελική δηλαδή ανάλυσι, κατακλύεται η ίδια η αλήθεια της Εκκλησίας ως πραγματικότης θεανθρωπίνης κοινωνίας...
Αν δεν δεχθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί ότι η Χάρις του Θεού είναι άκτιστος, δεν μπορούμε να ενωθούμε μαζί τους, έστω κι αν δεχθούν όλα τα άλλα. Διότι ποιός θα ενεργήση την θέωσι, αν η θεία Χάρις είναι κτίσμα κι όχι άκτιστος ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος;»
(Αρχιμ. Γ. Καψάνη, Καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός), (Κύριαι Διαφοραί), Άγιον όρος, 24 Μαρτίου 2006).
Δεν θα αναφερθώ στις άλλες κακοδοξίες των Παπικών οι οποίες είναι πολύ γνωστές και αφού και οι άλλοι συνομιλητές έχουν ήδη αναφερθεί.
Μέ θλίψη καρδίας γινόμεθα μάρτυρες τῶν πράξεων καί τῆς συνεχοῦς καί ἄνευ οὐδεμίας συγκρατήσεως καί ἄνευ οὐδενός φραγμοῦ ἤ τροχοπέδης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κΧρυσοστόμου τοῦ Β’ και των Επισκόπων ως Μελών της Ιεράς Συνόδου, εν αἶς ὁδεύουν τήν Ἁγίαν, Ὀρθόδοξον καί Ἀποστολική Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου πρός πλήρη ὑποδούλωσιν εἰς τήν Παπικήν Ἐκκλησίαν.
Ἡ προσφώνηση αυτή του Αρχιεπισκόπου ἀποτελεῖ μνημεῖον ἀπιστίας καί βλασφημίας, διότι καλεῖται τό ΖΩΟΠΟΙΟΝ καί ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, τό ὁποῖον ὁ Πάπας καί οἱ ὀπαδοί τοῦ βλασφημοῦν ἐδῶ καί 1000 ἔτη, νά φωτίση αὐτόν.
Πῶς ἠδύνατο ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου» νά προσφωνήσει τόν Αἱρεσιάρχη Πάπα «αγιώτατο ὡς ἐπίσκοπό της Ρώμης, ὁ ὁποῖος προεδρεύει ἐν ἀγάπη, στήν Κύπρο».
Πῶς εἶναι δυνατόν Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης νά παρέδωκεν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς «διά νά χρησιμοποιεῖται ὡς τό Λατινικό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων εἰς τήν Κύπρον τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας» καί ὁ ὁποῖος ἔκτοτε λειτουργεῖ ὡς παπικός ναός, τήν ὥρα κατά τήν ὁποία ὄτε παραχωρήθηκε, ἡ Παπική ἐκκλησία εἰς Πάφον ἀριθμοῦσε 5 μέλη;
Οἱ ἄφρονες δι’ ἠμᾶς ἐνέργειές του τότε Μητροπολίτου Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ὁδήγησαν εἰς τήν σημερινήν θέσιν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου.
Ο Ἀρχιεπίσκοπος και οι Ιεράρχες προσέτρεξαν εἰς τόν πολέμιον τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν λύκον ὅστις εἶναι ἐνδεδυμένος μέ ἔνδυμα προβάτου καί τόν ἱκετεύουν διά τόν ἄνομον οὖτον σκοπόν.
Ἀντί νά προστρέξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τήν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προβαίνει εἰς λατρευτικᾶς συνάξεις μετά τῶν αἱρετικῶν.
Τό ἔγκλημα κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μᾶς ἔχει ἤδη συντελεσθεῖ. Ἐάν ὁ Ἀντίχριστος Πάπας ἐπισκεφθεῖ τήν ἁγίαν νῆσον μας καί λειτουργήσει εἰς τήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς πλείονα καί χείρονα κακά θά συντελεσθοῦν καί θά ἀναμένομεν πλέον τό «οὐαί τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ» καθ’ ἠμῶν καί τόν καταποντισμόν τῆς νήσου μας καί τήν ἐκδίωξιν καί ἐξολόθρευσιν τοῦ ραθύμου καί μή ἀναγνωρίζοντος τά σημεῖα τῶν καιρῶν ποιμνίου της.
Η ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται διά τήν «πάσχουσαν πάλαι ποτέ νῆσον τῶν Ἁγίων»:
Οι Συνοδικοί Ιεράρχες έχουν λησμονήσει τούς 13 Ὁσιομάρτυρας τῆς μονῆς Καντάρας τούς ὁποίους ὁ προκάτοχος τοῦ νῦν Πάπα, Γρηγόριος ὁ Θ’ (Εἰσηγητής τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως) τήν 19ην Μαίου 1231, ἔκαψεν ζωντανούς εἰς τήν κοίτην τοῦ Πεδιαίου Ποταμοῦ εἰς τήν Λευκωσίαν, οἵτινες προηγουμένως ἐπαθον τά πάνδεινα καί ὕστερον ἐδέθησαν εἰς τάς οὐρᾶς ἀλόγων τά ὁποία τούς ἔσυραν εἰς τάς ὁδούς τῆς πόλεως Λευκωσίας καί κατακρεουργήθηκαν, δικαιολογώντας τήν πράξιν τοῦ ὁ ἀνίερος ἐγκληματίας μέ «τήν ἀποκοπήν τοῦ ὠτός τοῦ δούλου» ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.
Εχουν λησμονήσει τό πρόσφατον συνέδριον, καί τήν προβολή τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου του Ἐγκλείστου καί Θαυματουργοῦ (εἰς τό μοναστήρι τοῦ ὁποίου διετέλεσεν ἡγούμενος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ.Χρυσόστομος Β’) καί τάς ἀναφορᾶς τοῦ εἰς τό ἔργον τοῦ Περί Ἀποκαλύψεως:
“ Εὐανθίας, τειτᾶν, λατεῖνος, Βενέδικτος, ἕκαστον τούτων τῶν ὀνομάτων ἀποσώζει τό ψῆφος τῶν ἑξακοσίων ξς”.
Ἄς μήν λησμονοῦμεν τούς ὁσίους Γέροντες τοῦ καιροῦ μας ὡς τόν Ἰουστίνο Πόποβιτς ὅστις ἔγραφεν ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς πτώσεις στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα!
Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,
ΑΣ ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕΝ τά γενόμενα ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1452 ὄτε ὁ ἀρνητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, «πρώην ἐπίσκοπος Κιέβου» Καρδινάλιος Ἰσίδωρος (μετά τοῦ «πρώην ἐπισκόπου» Βησσαρίωνος οἵτινες κατά τήν σύνοδο Φερράρας -Φλωρεντίας ἠρνήθησαν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί γεγόνασιν Καρδινάλιοι καί ἔλαβον τιμᾶς καί ἀξιώματα ἀπό τόν Πάπα) ἦλθε εἰς Κωνσταντινούπολιν διά νά ἐποπτεύση τήν προσυμπεφωνημένην ἕνωσιν.
Κατά τήν 12ην Δεκεμβρίου 1452 ἐλιτάνευσε τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἐκ τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων πρός τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας ὡς ἦτο «ἔθος ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ νά λιτανεύεται τό Ἅγιον Σκήνωμα», ὅπου καί ἔλαβε χώραν ἡ λειτουργία ἐπί τή ἐνώσει, ταυτόν εἰπεῖν ὁ ἐπικήδειός της αὐτοκρατορίας ἐντός του ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, παρόντος τοῦ αὐτοκράτορος, τοῦ λεγάτου τοῦ πάπα καί τῶν ἀρχόντων, συλλειτουργούντων τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν μετά τῶν λατίνων καί προεξάρχοντος τοῦ καρδιναλλίου Ἰσιδώρου ἔνθα ἐμνημονεύθη ἐντός της Ἁγίας Σοφίας ὁ Πάπας καί τοιουτοτρόπως ἐφυγαδεύθη ἡ Προστασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν Πόλιν της!
Ἀλλ’ ἄν οἱ πολιτικοί λόγοι, λόγοι ἀνάγκης ἐπέβαλλον εἰς τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον Παλαιολόγον νά ὁμολογήσει διά τῶν ἄκρων χειλέων τήν γενομένην ὑποταγήν τῆς ὀρθοδοξίας, ὑπό μορφήν συνδιαλλαγῆς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, αἵ προσδοκίαι τῆς παπικῆς βοήθειας ἰσχναί καί ἀναιμικαί δέν ἦλθον ποτέ. Αἵ ἀπεγνωσμέναι ἐπικλήσεις πρός τήν Παναγίαν προβλέποντες τήν ἐπικρεμμάμενην συμφοράν διά νά σώση διά ἄλλην μίαν φοράν τήν ἠγαπημένην πόλιν της δέν ἔτυχον ἀπαντήσεως.
ΣΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΜΕΝ τήν ἑρμηνεία τοῦ ἐνυπνίου του ΜΩΑΜΕΘ τοῦ ΠΟΡΘΗΤΟΥ, εἰς τήν ὁποίαν προέβη, ὁ πρῶτος Πατριάρχης μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ (μαθητής τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ) ὅστις κατά θείαν ἀποκάλυψιν, ἀνεκοίνωσεν εἰς αὐτόν ὅτι δέν ἦτο ἡ ἰδική τοῦ δύναμις διά τήν κατάληψιν τῆς ἄλλοτε λαμπρᾶς καί ἐνδόξου πόλεως ἀλλά τοῦ γεγονότος ὅτι «οὔχ εὑρέθησαν 5 ὁμολογηταί πίστεως «ἔναντι τῶν ἀνοσιουργημάτων ἄτινα ἐτελοῦντο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὑπό «πρώην ὀρθοδόξων ἐπισκόπων».
ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩΜΕΝ εἰς ὑμᾶς τούς 450 ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης (λατρεία τοῦ Βάαλ ἐπί βασιλείας Ἀχαάβ καί Ἰεζάβελ) τούς ὁποίους ὁ μέγιστος Προφήτης Ἠλίας κατέσφαξεν διά τῆς χειρός του, ὅστις ἐρχόμενος πρό τοῦ τέλους διά νά κηρύξη προτοῦ θανατωθεῖ ἀπό τόν Ἀντίχριστο, ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΑΤΤΕ ΕΑΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΕ OΣΑ ΣΥΝΤΕΛΟΎΝΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΗMΏΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ; ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΠΡΑΤΤΕ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΑΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;
ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ ΟΤΙ ΑΙ ΚΑΡΔΙΑΙ ΟΛΩΝ ΗΜΩΝ δονοῦνται ὑπό αἰσθημάτων, ὡς καί «τό φῶς τό φωτίζον πᾶν ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» φωτίζη καί συγκλονίζη hμᾶς περί τῶν γενομένων ἤ μελλόντων νά γενοῦν καί ἡ συνείδησις οἴα ἐνυπάρχει παρ’ ἠμίν προσπαθεί να παρεμποδίσει τό ἀνοσιούργημα τό ὁποῖον ἐπιχειρεῖται να τελεσθεί.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝ ὅσα οἱ πατέρες ἠμῶν κατέλειπον ὡς παρακαταθήκην περί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὅσα ἄλλα δικαιούμαστε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί δέν ἐπιθυμούμεν τήν ἔλευσιν τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα καί οὔτε ἀνεχόμαστε τήν συγκεκαλυμένην διείσδυση τῆς ΟΥΝΙΑΣ εἰς τήν Κύπρον ἤν διαβλέπομεν ὅτι ἐπέρχεται ἀργά καί σταθερά εἰς τήν εὐσεβῆ νῆσον μας. Και εις τούτο θα παραπέμψω εις την ιδίαν τηλεοπτικήν εκπομπήν του ΣΙΓΜΑ που προανάφερα όπου ο κ.Ορφανού ανέφερε «ότι σκοπός του ταξιδίου του Πάπα στην Κύπρο είναι να συναινώσει τις Ανατολικές Εκκλησίες τις περί αυτόν».
Θα έπρεπε ὅπως πάραυτα εἰσαχθεῖ τροχοπέδη εἰς τήν κάθοδον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν αἱρέσεων ΠΑΠΑ καί ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ κατά τόν Ἅγιον Κοσμᾶ τόν Αἰτωλόν ὅστις θά βεβηλώσει τήν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, ἤτις ἔχει βεβηλωθεῖ πρό πολλοῦ ὡς προαναφέρεται διά {ἀνοσίων λειτουργιῶν } τῶν αἱρετικῶν λατίνων καί ἀγγλικανῶν καί οἵτινες «ἔχουν μετατρέψει τό ἱερόν της Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὡς ἀποθήκη γιά τήν ἀπόθεση καί φύλαξη κάθε λογής ἀντικειμένων» , όστις από του ναού θα «εὐλογήσει καί προσφωνήσει» τά τυχόν πλήθη πού θά παρουσιαστοῦν «εἰς αὐτήν τήν βεβήλωσιν καί τό ἀνοσιούργημα».
ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝ ὅπως πάραυτα εἰσαχθεῖ τροχοπέδη εἰς τήν κάθοδον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν ἐγκλημάτων (σφαγές ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἐμπόριον ὅπλων, κλοπές σκηνωμάτων ἁγίων ἀνδρῶν, σύληση πολιτιστικῶν καί ἄλλων θησαυρῶν ὅλων τῶν ἐθνῶν, παιδεραστίες, συγκαλύψεις ἐγκλημάτων καί τό μεγαλύτερο τῶν ἐγλημάτων του, τήν ΟΥΝΙΑΝ) ἄτινα συνετελέσθησαν, συντελοῦνται καί ἀποκαλύπτονται καθημερινῶς καί συνεκλόνισαν καί συνεχίζουν νά συγκλονίζουν τό παγκόσμιον.
«Η Αμερικανίδα ΤΖΕΣΙΚΑ ΑΡΜΠΟΥΡ, Δικηγόρος έξη (6) ατόμων που υπήρξαν θύματα σεξουαλικών κακοποιήσεων ιερέως του Βατικανού, από το 1977 μέχρι το 1968, δήλωσε ότι το Βατικανό ζήτησε από την Εκκλησία του Μαιάμι να προστατεύσει τον Κουβανό ιερέα κατά την άφιξη του στις ΗΠΑ. Το ισχυρότατο «Συμβούλιο για την ορθότητα της πίστεως» , γνώριζε, σύμφωνα με πληροφορίες από το 1968 για τις πράξεις του ιερέα αλλά τα έγγραφα αυτά εξαφανίστηκαν.
Υπενθυμίζεται ο σημερινός Πάπας υπήρξε από το 1981 έως το 2000 επικεφαλής του Συμβουλίου , το οποίο νομιμοποιείται να επιβάλει τιμωρίες , ακόμη και καθαίρεση, σε κληρικούς που έχουν προβεί σε ανάρμοστη συμπεριφορά. Ο Πάπας είσης κατηγορήθηκε από την εφημερίδα New York Times για συμμετοχή σε συγκάλυψη άλλων δύο υποθέσεων, ενός κληρικού που φέρεται να παρενόχλησε περισσότερα από 200 κωφάλαλα παιδιά σε σχολείο του Γουισκόνσιν και ενός Γερμανού κληρικού που το 1980 είχε κατηγορηθείγιά παιδεραστία, αλλά συνέχισε να ιερουργεί σε ενορία κοντά στο Μόναχο. Η πάγια θέση του Βατικανού είναι ότι ο Πάπας Βενέδικτος δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες των συγκεκριμένων περιπτώσεων και κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες για να τιμωρηθούν οι κληρικοί που κατηγορήθηκαν για παιδοφιλία.»
(Εφημερίς ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 20 Απριλίου 2010).
Ο Πάπας γνώριζε πολύ καλά και συγκάλυπτε όλα αυτά τα εγκλήματα.
Εἰδικότερον δέ τί περιμένομεν νά παρωμεν ὑπό τοῦ αἱρεσιάρχου ὅστις συγκάλυπτε καί ἦτο ὁ ὑψηλός προστάτης τῶν παιδεραστῶν φραγκοπαπάδων ἐπί σειράν ἐτῶν;
Ολη η υφήλιος έχει συνταραχθεί και συγκλονισθεί από την συγκάλυψη αυτών των εγκλημάτων/κακουργημάτων τα οποία συνετελέσθηκαν και συγκαλύφθηκαν από τον Πάπα όστις διαφημίζει τον εαυτό του εις όλα τα έντυπα να δίδει φιλήματα εις τα μικρά παιδιά και ευλογία, αλλά δεν ενδιεφέρθη και ανέχετο όπως μικρά παιδιά και παιδιά με ειδικές ικανότητες κακοποιούνται και ενώ το εγνώριζε συνέχιζε να αφήνει τους πόρνους ιερείς του Βατικανού να συνεχίζουν τα άνομα έργα τους και την άθλια και φαύλη βιοτή τους.
Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος ὁμιλεῖ ἀπό τόν 13ον αἰώνα «διά τόν πονηρόν καί ἀσελγῆ βίον τῶν Λατίνων ἱερέων», {Βενεδίκτου Ἐγγλεζάκη Εἴκοσι (20) Μελέται διά τήν Ἐκκλησίαν Κύπρου, Ἀθήνα, 1996 σελίς 277}. Βλέπε ἐπίσης τό ἄρθρον: «Παγκόσμιος πρωταθλητής στά ρόζ σκάνδαλα ὁ Παπικός κλῆρος», (Βλέπε Ἐφημερίς «Ὁ Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ» 1/4/2010).
Τι άλλαξε από τον 13ον αιώνα μέχρι σήμερον; Τίποτε αντιθέτως είναι οι ίδιοι εις νεωτέραν και αλγεινοτέραν έκδοσιν, με ολίγα λόγια χειρότεροι.
Τοιαῦτα παραδείγματα θέλομε νά παραδώσομεν εἰς τά τέκνα ἠμῶν καί εἰς ἅπασαν τήν κοινωνία μας; Τοῦτο εἶναι τό φωτεινό παράδειγμα τό ὁποῖο ὑποδεικνύουμεν εἰς αὐτούς ὅπως ἀκολουθήσωσιν; Τοῦτο ἐπιθυμεί ο Αρχιεπίσκοπος οι Συνοδικοί δί’ ἠμᾶς καί τά τέκνα ἠμῶν;
(Βλέπε Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ, Φιλελεύθερος 19/3/2010, σελίς 15).
Ο Ποινικός Κώδικας της Κύπρου Κεφ. 154 προνοεί στα άρθρα 144 και επόμενα (άρθρα 144-177) ότι αυτού του είδους τα αδικήματα είναι κακουργήματα τα οποία τιμωρούνται ανάλογα με την μεγαλύτερη ποινή την δια βίου φυλάκιση.
Ο Αρχιεπίσκοπος παρέβη σωρείαν Ἱερῶν Κανόνων, ὑποχρεούντων τούς Ἀρχιερεῖς ὅπως τηροῦν αὐτούς και οι λοιποί Συνοδικοί Αρχιερείς συνευδοκούντες παρέβησαν Ιερούς Κανόνες και προσπαθούν να επιβάλουν τις λανθασμένες εις ημάς θέσεις των.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Αι πράξεις τοῦ Αρχιεπισκόπου και των Επισκόπων κολάζονται σαφῶς ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ἀπό πλευρᾶς δέ Ἐκκλησιαστικῆς Δικονομίας ἐφαρμόζονται σχετικῶς αἵ διατάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἄρθρα 1 - 17, 18 ἅ’, β’, δ’, ε’, στ’, ιε’, 19 - 21, 22 Γ’, 23 - 29, 45 καί 55.
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ἀνωτέρω ἀναφέρονται ἀναλυτικά αἵ ἐκτιθέμεναι πράξεις τοῦ Αρχιεπισκόπου όχι μόνον δεν καταδείχθηκε ἡ δέουσα εὐαισθησία περί τήν ἐφαρμογήν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί απονομήν Κανονικής δικαιοσύνης διά τῆς ἀποδόσεως τῶν Κανονικῶν ποινῶν εἰς τόν Αρχιεπίσκοπον αλλά οι Ιεράρχες συνευδοκούντες ανεκοίνωσαν την προαναφερομένην εγκύκλιον και κατέστησαν άπαντες συνένοχοι έμπροσθεν του Θεού.
Αηγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ὡς κατά τήν μεγάλην ἐκείνην σύγχυσιν ἤτις ἐπικρατοῦσε εἰς τάς τάξεις τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων μετά τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου καί τοῦ τάγματος του ἀλλά καί τῶν ὑπολοίπων ἀγγελικῶν δυνάμεων οἵτινες τόν ἀκολούθησαν τό «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΦΟΡΑΝ» τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ ἐπέφερεν ἠρεμίαν εἰς αὐτᾶς, τό ἴδιον ἐπιζητοῦμεν ὅπως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπιφέρει διά τῆς ἀποφάσεως άλλης εἰς τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου τό ὁποῖο εἶναι ἕτοιμο νά ἐκραγεῖ ὡς ἡφαίστειον, δηλαδή διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐπιστροφῆς ὅλων τῶν δοθέντων ἐκκλησιῶν καί παρεμποδίσεως τῆς τελέσεως πλέον οἱασδήποτε «ἀνιέρου καί μιαρᾶς λειτουργίας» ἐντός του ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὑπό οἱουδήποτε αἱρετικοῦ, Λατίνου, Ἀγγλικανοῦ, Μονοφυσίτου κ.λ.π, καί ἰδιαιτέρως ὑπό τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα, πολλῶ δέ μᾶλλον τῆς συμμετοχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νέας Ἰουστινιανῆς καί Πάσης Κύπρου κ.κ Χρυσοστόμου Β’ (ἐνόσω εὑρίσκεται εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον και /ή οιουδήποτε άλλου κληρικού, εἰς οἱανδήποτε ἀνίερον καί μιαρᾶν συμμετοχήν μετά τήν τυχόν ἔλευσιν τοῦ Πάπα.
Ἐν Πάφω τῆ 22α τοῦ μηνός Μαίου 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου