Της Ναυσικάς Καραγιαννίδη
«Είναι φυλακή». «Αναμορφωτήριο εννοείτε», απάντησα. «Οχι, είναι κανονική φυλακή και εκεί κρατούνται παιδιά», επέμεινε ο ιερέας Μανώλης Μάρκος, αναφερόμενος στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα.
Και ήταν η μοναδική φορά που είδα τη γαλήνια έκφρασή του να αλλάζει και να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Οχι από θυμό, αλλά από αγανάκτηση και πόνο.
Γιατί ο ιερωμένος στεναχωριόταν που παιδιά βρίσκονταν σε μια φυλακή. Γιατί για εκείνον ήταν νέοι άνθρωποι που παρασύρθηκαν, είτε γιατί δεν είχαν κανέναν να ενδιαφερθεί για εκείνα, είτε από επιπολαιότητα λόγω του νεαρού της ηλικίας τους......
Γι' αυτό και κάθε Τετάρτη, επί 25 χρόνια, επισκεπτόταν τα παιδιά στη φυλακή στον Αυλώνα μαζί με τους ενορίτες του, που τον συνόδευαν και κάθε φορά τους πήγαιναν ρούχα, τρόφιμα, βιβλία και ό,τι άλλο είχαν ανάγκη. Σε συνεχή επικοινωνία ήταν και με τις οικογένειες τους. Δίπλα τους ήταν και μετά, όταν αποφυλακίζονταν, για να τα βοηθήσει να κάνουν μια νέα αρχή.
«Κάθε φορά που θα πηγαίνουμε στην εκκλησία της φυλακής θα ανάβουμε ένα κεράκι για τον πατέρα Μάρκο, θα τον σκεφτόμαστε και θα προσευχόμαστε γι' αυτόν, επειδή τον αγαπούσαμε και θα τον θυμόμαστε για πάντα. Ηταν ξεχωριστός άνθρωπος που νοιαζόταν για μας, είχε μεγάλη καρδιά που μας χώραγε όλους», έγραψε 20χρονος κρατούμενος για τον πατέρα Μανώλη Μάρκο που «έφυγε» στις 16 Απριλίου στα 73 του χρόνια.
Πράγματι είχε μεγάλη καρδιά ο «Αγιος των φυλακισμένων», όπως τον αποκαλούσαν. Ηταν δίπλα σε κάθε άνθρωπο που είχε την ανάγκή του -σε αρρώστους σε νοσοκομεία, σε άπορους, σε ορφανά παιδιά. Κοιμόταν μόλις 2 ώρες το 24ωρο για να προλάβει να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους του. «Δεν υπήρχε ώρα για τον πατέρα Μάρκο, είτε ήταν 3 τα ξημερώματα, είτε 11 το πρωί, το ίδιο και το αυτό, όποτε και να ζητούσες τη βοήθεια του, έτρεχε για να βοηθήσει, να προσφέρει ό,τι μπορεί», μας λέει ο πατήρ Δανιήλ. Κατέρρευσε στις 28 Μαρτίου, Κυριακή των Βαΐων, λίγο πριν το πέρας της Θείας λειτουργίας.
«Είχε αφιερώσει τη ζωή του στους κατατρεγμένους», μας λέει μια κυρία που βρέθηκε στο μνημόσυνο την περασμένη Κυριακή στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Διόνυσο μαζί με τον 11χρονο γιο της, που έκανε μαθήματα ζωγραφικής στο Αρχονταρίκι της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, όπου εφημέρευε ο πατήρ Μάρκος. Εκεί παραδίδονταν και μαθήματα βυζαντινής μουσικής, αγιογραφίας -όλα αφιλοκερδώς- και όλα με πρωτοβουλία του πατρός Μάρκου.
«Η επικοινωνία μαζί του ήταν δώρο από τον Θεό, τον έστειλε ο Θεός να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, σου μετέδιδε την ηρεμία του, όταν έφευγες από κοντά του ένιωθες γαλήνιος», μας λέει μια άλλη κυρία. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, μια και η δράση του ξεπερνούσε τα σύνορα της χώρας μας, βρέθηκαν στο μνημόσυνο για να τον αποχαιρετήσουν.
«Ο Θεός τον ήθελε κοντά του, τον πήρε και τον έβαλε στον Παράδεισο για να φωτίζει και να προσέχει από ψηλά εμάς, τους γονείς μας και τους αγαπημένους μας ανθρώπους», γράφει ο 20χρονος κρατούμενος.
Σε επίσκεψή μου στη φυλακή στον Αυλώνα, ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου στη φυλακή Νίκος Αρμένης μού είχε πει: «Δεν υπάρχουν πολλοί σαν τον πατέρα Μάρκο, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα».
Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί ένας εξίσου φωτισμένος άνθρωπος που θα καλύψει το κενό του και να συνεχίσει το έργο του. Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα.
«Είναι φυλακή». «Αναμορφωτήριο εννοείτε», απάντησα. «Οχι, είναι κανονική φυλακή και εκεί κρατούνται παιδιά», επέμεινε ο ιερέας Μανώλης Μάρκος, αναφερόμενος στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα.
Και ήταν η μοναδική φορά που είδα τη γαλήνια έκφρασή του να αλλάζει και να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Οχι από θυμό, αλλά από αγανάκτηση και πόνο.
Γιατί ο ιερωμένος στεναχωριόταν που παιδιά βρίσκονταν σε μια φυλακή. Γιατί για εκείνον ήταν νέοι άνθρωποι που παρασύρθηκαν, είτε γιατί δεν είχαν κανέναν να ενδιαφερθεί για εκείνα, είτε από επιπολαιότητα λόγω του νεαρού της ηλικίας τους......
Γι' αυτό και κάθε Τετάρτη, επί 25 χρόνια, επισκεπτόταν τα παιδιά στη φυλακή στον Αυλώνα μαζί με τους ενορίτες του, που τον συνόδευαν και κάθε φορά τους πήγαιναν ρούχα, τρόφιμα, βιβλία και ό,τι άλλο είχαν ανάγκη. Σε συνεχή επικοινωνία ήταν και με τις οικογένειες τους. Δίπλα τους ήταν και μετά, όταν αποφυλακίζονταν, για να τα βοηθήσει να κάνουν μια νέα αρχή.
«Κάθε φορά που θα πηγαίνουμε στην εκκλησία της φυλακής θα ανάβουμε ένα κεράκι για τον πατέρα Μάρκο, θα τον σκεφτόμαστε και θα προσευχόμαστε γι' αυτόν, επειδή τον αγαπούσαμε και θα τον θυμόμαστε για πάντα. Ηταν ξεχωριστός άνθρωπος που νοιαζόταν για μας, είχε μεγάλη καρδιά που μας χώραγε όλους», έγραψε 20χρονος κρατούμενος για τον πατέρα Μανώλη Μάρκο που «έφυγε» στις 16 Απριλίου στα 73 του χρόνια.
Πράγματι είχε μεγάλη καρδιά ο «Αγιος των φυλακισμένων», όπως τον αποκαλούσαν. Ηταν δίπλα σε κάθε άνθρωπο που είχε την ανάγκή του -σε αρρώστους σε νοσοκομεία, σε άπορους, σε ορφανά παιδιά. Κοιμόταν μόλις 2 ώρες το 24ωρο για να προλάβει να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους του. «Δεν υπήρχε ώρα για τον πατέρα Μάρκο, είτε ήταν 3 τα ξημερώματα, είτε 11 το πρωί, το ίδιο και το αυτό, όποτε και να ζητούσες τη βοήθεια του, έτρεχε για να βοηθήσει, να προσφέρει ό,τι μπορεί», μας λέει ο πατήρ Δανιήλ. Κατέρρευσε στις 28 Μαρτίου, Κυριακή των Βαΐων, λίγο πριν το πέρας της Θείας λειτουργίας.
«Είχε αφιερώσει τη ζωή του στους κατατρεγμένους», μας λέει μια κυρία που βρέθηκε στο μνημόσυνο την περασμένη Κυριακή στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Διόνυσο μαζί με τον 11χρονο γιο της, που έκανε μαθήματα ζωγραφικής στο Αρχονταρίκι της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, όπου εφημέρευε ο πατήρ Μάρκος. Εκεί παραδίδονταν και μαθήματα βυζαντινής μουσικής, αγιογραφίας -όλα αφιλοκερδώς- και όλα με πρωτοβουλία του πατρός Μάρκου.
«Η επικοινωνία μαζί του ήταν δώρο από τον Θεό, τον έστειλε ο Θεός να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, σου μετέδιδε την ηρεμία του, όταν έφευγες από κοντά του ένιωθες γαλήνιος», μας λέει μια άλλη κυρία. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, μια και η δράση του ξεπερνούσε τα σύνορα της χώρας μας, βρέθηκαν στο μνημόσυνο για να τον αποχαιρετήσουν.
«Ο Θεός τον ήθελε κοντά του, τον πήρε και τον έβαλε στον Παράδεισο για να φωτίζει και να προσέχει από ψηλά εμάς, τους γονείς μας και τους αγαπημένους μας ανθρώπους», γράφει ο 20χρονος κρατούμενος.
Σε επίσκεψή μου στη φυλακή στον Αυλώνα, ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου στη φυλακή Νίκος Αρμένης μού είχε πει: «Δεν υπάρχουν πολλοί σαν τον πατέρα Μάρκο, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα».
Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί ένας εξίσου φωτισμένος άνθρωπος που θα καλύψει το κενό του και να συνεχίσει το έργο του. Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα.
Σημερινό (31/5/2010) άρθρο της Ελευθεροτυπίας για τον π. Μάρκο Μανώλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου