«Η επίθεση εναντίον του Ηγουμένου Εφραίμ και της Μονής Βατοπαιδίου είναι επίθεση κατά του Αγίου Όρους, της Ορθοδοξίας και εν τέλει των Εθνικών συμφερόντων. Το Βατοπέδι είναι αδικημένο από τις ανταλλαγές και όχι το ελληνικό δημόσιο! Ο Γέροντας Εφραίμ επιχειρείται να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα, σε αποδιοπομπαίο τράγο για να καλυφθούν τα πραγματικά μεγάλα και φλέγοντα ζητήματα των σκανδάλων που συνταράσσουν την Ελλάδα και η κακή κατάσταση της οικονομίας», τονίζει μεταξύ άλλων ο κ. Κωνσταντίνος Λούλης σε αποκλειστική συνέντευξή του, στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr».
Ο Κύριος Κωνσταντίνος Λούλης ο γνωστός στο πανελλήνιο αλλά και διεθνώς, επιτυχημένος επιχειρηματίας που υπήρξε Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα τεκταινόμενα στην Μοναστική Πολιτεία είχε μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Διευθυντή της «Ρομφαίας» κ. Αιμίλιο Πολυγένη για το ζήτημα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και τον Αρχιμανδρίτη και Ηγούμενό της Γέροντα Εφραίμ.
Με τον μεστό και ξεκάθαρο λόγο ενός ανθρώπου που δεν «μασάει» τα λόγια του ούτε φοβάται να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, σε μια συνέντευξη ποταμό, μας λέει:
Κων/νος Λούλης: Κύριε Πολυγένη όταν πήγα στο Άγιο Όρος ως Διοικητής είχα την χαρά, την τιμή και την ευλογία να γνωρίσω προσωπικά τον μακαριστό Γέροντα Παϊσιο.
Με το ανεπανάληπτο γλυκό του χαμόγελο και την παρρησία του ανθρώπου του Θεού μου είχε πει: «Κύριε Διοικητά το Άγιον Όρος είναι ένα περιβόλι. Το Περιβόλι της Παναγιάς μας. Όπως σε κάθε περιβόλι όμως θα δείτε μέλισσες και μύγες. Αν θέλετε να συναντήσετε την ευωδία ακολουθείστε τις μέλισσες κι αν θέλετε να συναντήσετε την δυσωδία ακολουθήστε τις μύγες.»
Σας λέγω λοιπόν ευθύς εξ αρχής, ότι ο Γέροντας Εφραίμ είναι μια «μέλισσα» που ακολουθώντας τον σε οδηγεί σε λουλούδια πανέμορφα και ευωδιαστά του πνεύματος και οι ανώνυμοι(;) ασχημονούντες κατήγοροί του θλιβερές και άσχημες μύγες…
Αιμίλιος Πολυγένης: Κύριε Λούλη, είναι πάντως γεγονός ότι το ζήτημα του Βατοπεδίου που ήδη στην συνείδηση των περισσότερων «καταγράφεται» ως το «σκάνδαλο του Βατοπεδίου», έχει προκαλέσει μεγάλο προβληματισμό και αναταραχή ανάμεσα στους πιστούς. Ποια είναι η άποψή σας;
Κων/νος Λούλης: Το Άγιον Όρος είναι ένας μοναδικός τόπος με πολλές ιδιαιτερότητες. Δεν είναι εύκολο για τον κάθε ερευνητή να ασχοληθεί με τα θέματά του αν δεν έχει ιδία, εμπεριστατωμένη άποψη και εμπειρία γύρω από τα ιδιαίτερα λεπτά ζητήματα του Αγιορίτικου Μοναχισμού.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι που ασχολούνται με το επίκαιρο αυτό θέμα ή είναι γυναίκες οπότε – εκ των πραγμάτων λόγω αβάτου δεν έχουν καν ιδία άποψη – ή άνδρες που δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ το Άγιον Όρος ή το συγκεκριμένο αυτό Μοναστήρι!
Η διαστρέβλωση της αλήθειας ότι δηλαδή η σημερινή εικόνα της Μονής Βατοπαιδίου δεν έχει σχέση με αυτό που φαντάζεται ο μέσος άνθρωπος είναι ανεξήγητη σε εμένα τουλάχιστον που γνωρίζω όσο ελάχιστοι την ιστορία της στις τελευταίες 10ετίες.
Διαβάζοντας τις κρίσεις και τις περιγραφές για την σημερινή κατάσταση με θλίψη θυμήθηκα την εικόνα που αντίκρισα στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου τον Αύγουστο του 1987.
Περνώντας τότε το κατώφλι της Μονής, έμεινα άφωνος και ένοιωσα το φόβο αντικρίζοντας ένα τεράστιο αλλά ουσιαστικά έρημο Μοναστήρι με μόνο 5 Μοναχούς που ήταν κλεισμένοι λόγω γήρατος στα κελιά τους, (κάποτε είχε 1.000 Μοναχούς), ιδιόρρυθμο χωρίς Ηγούμενο επί 5 αιώνες, με κλειστές τις 50 υπέροχες εκκλησίες του. (Πρώτη φορά στο Άγιο Όρος όπου πήγαινα από το 1976 βρέθηκα σε Μοναστήρι όπου δεν τελούταν Θεία Λειτουργία), με χορταριασμένες αυλές, βουλιαγμένες σκεπές, ετοιμόρροπα άδεια κτίρια και φυσικά όπως όλα τα παλαιά Βυζαντινά Μοναστήρια με κειμήλια που δεν είχε όμως την δυνατότητα να προσκυνήσει κανένας.
Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα πως βρισκόμουν σε μία νεκρή πολιτεία όπου έμοιαζε να έχει εγκαταλειφθεί λόγω κάποιας ... επιδημίας. (ΣΗΜ. Για αυτή την απαράδεκτη εικόνα κανένας ή καμία δημοσιογράφος δεν είχε τότε ασχοληθεί ...).
Δεν νομίζω πως ο μέσος άνθρωπος έχει αυτή την εικόνα ως πρότυπο Ιεράς Μονής και απορρίπτει την σημερινή πρότυπη – υποδειγματική εικόνα μιας ζωντανής - πνευματικά και ουσιαστικά - Μονής όπου εγκαταβιώνουν άνω των 100 Μοναχών με 75 πανεπιστημιακά πτυχία και με μέση ηλικία κάτω των 45 ετών, οι οποία δημιούργησαν μία Ορθόδοξη Χριστιανική κυψέλη που πραγματοποίησε ένα τεράστιο έργο – ορατό για κάθε προσκυνητή – καλοπροαίρετο άνθρωπο.
Έχει αναλογιστεί κανείς για ποιους σκοπούς χρειάζονται οι Ιερές Μονές, τα χρήματα γενικώς, που μέρος αυτών προκύπτει και από την εκποίηση ακίνητης περιουσίας; Στην συγκεκριμένη περίπτωση καθημερινά το Μοναστήρι αυτό φροντίζει για την τροφή και την παραμονή 300 ατόμων (100 Μοναχοί – 100 επισκέπτες – 100 εργάτες).
Αναστήλωσε εγκαταλελειμμένα τεράστια κτιριακά συγκροτήματα συνολικής επιφάνειας 45.000 τ.μ. που επί 5 αιώνες είχαν μείνει ασυντήρητα και ήταν υπό κατάρρευση, και έφερε στο φως συντηρώντας παράλληλα ανεκτίμητους Θρησκευτικούς θησαυρούς που επί αιώνες φθείρονταν σε σκοτεινά υπόγεια (υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες).
Σήμερα ο κάθε καλοπροαίρετος προσκυνητής μένει έκπληκτος από το μέγεθος και το επίπεδο του νέου σκευοφυλακίου (Μουσείου) της Μονής Βατοπαιδίου που συγκαταλέγονται μεταξύ των σπουδαιότερων σε ολόκληρη την Ορθοδοξία.
Καθημερινά ενισχύει – αγνώστους στην πλειοψηφία τους – αναξιοπαθούντες με ετήσιο κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, έχει πραγματοποιήσει εκδόσεις σπανίων πολύτιμων βιβλίων και πραγματοποιεί Θρησκευτικά συνέδρια σε πολυπληθέστατα ακροατήρια με εξαιρετική επιτυχία. Επίσης έχει συμβάλλει καταλυτικά στην απεξάρτηση νέων ανθρώπων από ναρκωτικά.
Έχει όμως να καλύψει και το κόστος ενός τεράστιου Ιεραποστολικού έργου στο εξωτερικό. Αν ήταν σε θέση το κράτος να συνειδητοποιήσει την σημασία του Ιεραποστολικού έργου, όχι απλά θα έδινε με ανταλλαγή αλλά θα χάριζε ένα μικρό έστω κομμάτι της δημόσιας περιουσίας στα Μοναστήρια για να αξιοποιηθεί αυτή για ένα τέτοιο τεράστιο Εθνικό σκοπό.
Όμως εμείς το ασύλληπτο αυτό έργο το αφήσαμε σε άλλους. Για ποιο σκάνδαλο μιλάμε λοιπόν; Σκάνδαλο θα ήταν να αφεθεί στην εγκατάλειψη, τον μαρασμό και την διάλυση ένα από τα ιστορικότερα, μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μοναστήρια της Ορθοδοξίας.
Αιμίλιος Πολυγένης: Θα επιμείνω όμως κύριε Λούλη: Η κοινή πεποίθηση των περισσοτέρων ανθρώπων είναι ότι ο Ηγούμενος Εφραίμ και το Βατοπέδι, ωφελήθηκε τα μέγιστα μέσω των περίφημων ανταλλαγών που κατά πολλούς έγιναν στο σκοτάδι, με αδιαφανείς διαδικασίες και εις βάρος του Δημοσίου δηλαδή εις βάρος του συμφέροντος των πολλών…
Κων/νος Λούλης: Αν κάποιος αδικήθηκε και ζημιώθηκε από τις ανταλλαγές αυτός είναι η Μονή Βατοπεδίου και όχι το Ελληνικό Δημόσιο και αυτό θα σας το αποδείξω με δυό απλούστατες προτάσεις-διαπιστώσεις που καταλαβαίνει ο καθένας.
Αν το Ελληνικό Δημόσιο θεωρεί ότι εθίγη, ότι εζημιώθη, ότι εξηπατήθη από τις περίφημες ανταλλαγές τότε γιατί δεν δέχεται την επίσημα διατυπωθείσα πρόταση του Γέροντος Εφραίμ και της Ι.Μ.Μ του Βατοπαιδίου για την αντιστροφή των ανταλλαγών και την επιστροφή στο Δημόσιο όσων έδωσε στο Βατοπέδι και αντίστοιχα την επιστροφή στο Μοναστήρι όσων έδωσε στο Δημόσιο;
Επίσης γιατί δεν έγινε το προφανές από την μεριά του Δημοσίου που είναι η καταφυγή σε έναν από τους τόσους εγκυρότατους Διεθνείς Οίκους Εκτιμήσεως Ακινήτων προκειμένου να υπάρχει και μια «ανεξάρτητη» τρίτη άποψη αφού υπάρχει η καχυποψία ότι τόσοι και τόσοι δημόσιοι λειτουργοί μέχρι και Υπουργοί διαφορετικών κυβερνήσεων ΟΛΟΙ (;) «συνωμότησαν» υπέρ του Εφραίμ;
Αιμίλιος Πολυγένης: Ποια πιστεύετε ότι είναι τα βασικά σημεία που πρέπει να προσέξει ο καλοπροαίρετος άνθρωπος στα όσα ακούει, βλέπει και διαβάζει για το ζήτημα της Υπόθεσης Βατοπεδίου;
Κων/νος Λούλης: Πιστεύω ότι υπάρχουν τρία βασικά σημεία που πρέπει να προσεχτούν και θα καταλάβετε αμέσως γιατί σας είπα εξ’ αρχής ότι εν τέλει η επίθεση εναντίον του Βατοπαιδίου και του Γέροντος Εφραίμ είναι επίθεση κατά του Αγίου Όρους, της Ορθοδοξίας και των ελληνικών συμφερόντων:
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΟΣ πάνω στη Λίμνη Βιστωνίδα
Τα περί νομικής ακυρότητος των χρυσοβούλων που έσπευσαν πολλοί να καταγγείλουν, είναι θέματα ιδιαίτερα λεπτά και επικίνδυνα και καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί στην κάθε μας λέξη περί ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΩΝ και Εκκλησιαστικών ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΩΝ καθεστώτων.
Γνωρίζετε πως υπάρχουν σε άλλες τρεις χώρες Ελληνορθόδοξα πατριαρχεία τα οποία στηρίζουν το ιδιοκτησιακό τους δικαίωμα σε Βυζαντινά χρυσόβουλα, πατριαρχικά συγίλια και αχτιναμέδες των οποίων η ισχύς έχει αναγνωρισθεί ακόμη και από ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Ας αναλογισθούν ορισμένοι την αξία αυτών των κατακτήσεων - 16 αιώνων –που είναι μοναδικά προπύργια της θρησκευτικής και πολιτιστικής παραδόσεως του Ελληνισμού, που άντεξαν διαχρονικά, κυματίζοντας εκεί η Ελληνική σημαία.
Χρειάζεται ιδιαίτερη ΠΡΟΣΟΧΗ μην τυχόν άθελά τους ΥΠΟΣΚΑΠΤΟΥΝ παρόμοια ιδιοκτησιακά δικαιώματα των τριών Ελληνορθόδοξων πατριαρχείων και της Μονής Σινά.
Οι τίτλοι που προανέφερα έχουν αναγνωριστεί ως απολύτως έγκυροι από την Ελληνική πολιτεία ανέκαθεν. Ο τέως πρόεδρος της Γαλλίας Μιτεράν απόρησε όταν είδε στην καρδιά του Σινά να κυματίζει τεράστια η ελληνική σημαία και στην συνέχεια ερχόμενος στην Ελλάδα μας είπε: «Δεν ήξερα πως έχετε αυτοκρατορία τριών Ηπείρων»!!
ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ
Εάν δεχθούμε ως αληθινά όλα αυτά που λέγονται για τον Ηγούμενο Εφραίμ ότι δηλαδή είναι ραδιούργος, απατεώνας, Ρασπούτιν κ.α. τότε αυτόματα θα πρέπει να δούμε πως στην απέναντι πλευρά – δηλαδή σε ότι αφορά τα στελέχη της κρατικής πυραμίδας – υπάρχουν μόνον ΔΥΟ λογικές εκδοχές εμπλοκής ΧΩΡΙΣ να υπάρχει τρίτη.
Η ΜΙΑ εκδοχή είναι να υποθέσει κανείς ότι επί σειρά 10 ετών, διάφορα συλλογικά κρατικά όργανα δηλ. υπουργοί, δικαστήρια, νομικά συμβούλια του κράτους, υπηρεσία δημοσίων κτημάτων, ορκωτοί εκτιμητές του δημοσίου κ.α., υπήρξαν αφελείς πράγμα που η απλή λογική απορρίπτει. Δηλαδή την ομαδική αφέλεια(!)και μάλιστα διαχρονικά με πρόσωπα που εν τω μεταξύ άλλαζαν!!
Άρα καλούμεθα να δεχθούμε πως περισσότεροι από 100 ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί υπήρξαν αφελείς και ανάμεσά τους δεν βρέθηκε ένας με σχετική έστω λογική για να αντιδράσει!
Η ΑΛΛΗ εκδοχή είναι να υποθέσει κανείς πως ο Ηγούμενος Εφραίμ στην ίδια 10ετία, συνέστησε συνωμοτική συμμαχία με ΟΛΑ αυτά τα πολλά αυτά πρόσωπα όλων των προαναφερομένων κρατικών φορέων με σκοπό να βλάψουν ΟΛΟΙ αυτοί μαζί τα συμφέροντα του δημοσίου και να ωφεληθούν αντιστοίχως οι ίδιοι!!
Αλλά το να δεχθεί κανένας ότι ο Εφραίμ συμμάχησε συνωμοτικά, σε βάρος του δημοσίου, με τόσα πολλά και κατά καιρούς εναλλασσόμενα πρόσωπα μέλη συλλογικών κρατικών οργάνων, διαφόρων αρμοδιοτήτων και επιπέδων και για διάστημα πέραν της 10ετίας είναι ένα σενάριο που δύσκολα δέχεται, η κοινή λογική και του πλέον καχύποπτου ανθρώπου.
Δηλαδή πρέπει να δεχθούμε πως ανάμεσα σε επίσης περισσότερους από 100 υψηλότατους κρατικούς λειτουργούς δεν υπήρξε ένας έντιμος ώστε να αρνηθεί να συμμετέχει για να σπάσει ο κρίκος της αλυσίδας μιας τόσο μεγάλης συμμορίας.
Άρα το ερώτημα σε ότι αφορά την κρατική πλευρά είναι να δεχθούμε τα όργανά της ως ΑΦΕΛΕΙΣ ή ως ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ (άσχετα αν κάποιοι λόγω παραγραφής θα εξαιρεθούν των κυρώσεων). Δεν υπάρχει άλλη εκδοχή.
ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΕΦΡΑΙΜ
Δεν πρέπει να ξεχνάει κανένας ότι ο Εφραίμ αντάλλαξε όχι δικό του ακίνητο αλλά της Μονής. Λείπει δηλαδή και το κίνητρο του ατομικού του οφέλους.
Τα μοναστήρια είναι ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ δηλαδή ανήκουν στο κράτος και στον Ελληνικό λαό. Δεν ανήκουν σε κανέναν Εφραίμ, Ιωακείμ ή Ιερόθεο. Αυτό το αγνοούν δυστυχώς οι περισσότεροι.
Στην περίπτωση Βατοπαιδίου ξεκινάμε από μια ιδιοκτησία ενός νομικού προσώπου ΔΗΜΟΣΙΟΥ Δικαίου (Βιστωνίδα), την ανταλλάσσουν, αφού εν τω μεταξύ οι ειδικοί εκτίμησαν, μελέτησαν και επικύρωσαν τελικά τις πράξεις τους – σε ένα χρονικό ορίζοντα 10 ετών (!) - με κάποια άλλα ακίνητα του ΔΗΜΟΣΙΟΥ και το προϊόν της ανταλλαγής καταλήγει στην Μονή που είναι πρόσωπο ΔΗΜΟΣΙΟΥ δικαίου!
Δηλαδή: ΔΗΜΟΣΙΟ ® ΔΗΜΟΣΙΟ ® ΔΗΜΟΣΙΟ!
Ποιους λοιπόν εζημίωσε, σε τι έχει ευθύνη ο Εφραίμ ατομικά όταν δεν ενεργεί για ΙΔΙΟΝ όφελος; Ο Εφραίμ ουσιαστικά με τις ενέργειές του έχει τελικό σκοπό να συντηρήσει μια ΔΗΜΟΣΙΑ περιουσία που ανήκει στον Ελληνικό λαό ο οποίος συρρέει εκεί, στο Βατοπαίδι κατά 10δες χιλιάδες - προφανώς για λόγους που πολλοί αγνοούν-.
Αιμίλιος Πολυγένης: Και όλα αυτά που ακούγονται και προβάλλονται τώρα τελευταία μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές για εκδιώξεις μοναχών, ακόμη και για…ύποπτους θανάτους για τα οποία και πάλι κατηγορείται ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου;
Κων/νος Λούλης: Σας είπα ευθύς εξ’ αρχής ότι στο Άγιον Όρος όπως σε κάθε περιβόλι υπάρχουν μέλισσες και μύγες και πως κατά την ταπεινή μου άποψη η επίθεση αυτή στοχεύει τον Αγιορείτικο Μοναχισμό συνολικά, την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Θα σας επαναλάβω αυτά που είπα σε τηλεοπτική εκπομπή για να έχουν πλήρη εικόνα οι χιλιάδες αναγνώστες σας.
Σε ότι αφορά τις δήθεν εκδιώξεις Μοναχών σας πληροφορώ ότι στο Άγιο Όρος υπάρχει καταστατικός χάρτης που περιγράφει συγκεκριμένα μέσα από σαφέστατες διαδικασίες τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εγκαταβιώσει ΝΟΜΙΜΑ κάποιος Μοναχός.
Αν κάποιος θεωρεί πως το Άγιο Όρος είναι ξέφραγο αμπέλι και μπορεί ο κάθε ένας να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια αρχές και διαδικασίες αιώνων, αυτός θα έχει προβλήματα. Για όλους όσους παρουσιάσανε στην τηλεόραση ως…«θύματα του διωγμού του Εφραίμ» δεν είπανε το βασικότερο:
Πώς όλοι αυτοί είναι σχισματικοί ζηλωτές, βρίσκονται εκτός της κανονικής Εκκλησίας κατά τον ακριβή χαρακτηρισμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνεχώς σχολιάζουν και υβρίζουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και αμφισβητούν το κύρος της Ιεράς Κοινότητος!
Κανένας από αυτούς δεν είχε επικυρωμένο από την Μονή ομόλογο σύμφωνα με τους κανόνες της Ιεράς Κοινότητος. (Ομόλογο εννοούμε το τοπικό σύμφωνο εγκαταβίωσης σε ένα κελί).
Προβάλλονται λοιπόν με τόση στοργή όλους αυτούς που βρίσκονται εκτός των νόμων και των κανόνων της Εκκλησίας. Προβάλλουν και δίνουν βήμα στους εχθρούς του Οικουμενικού Πατριάρχη και ίσως αυτό δεν το έχουν ακόμη καταλάβει ή καμώνονται πως δεν το καταλαβαίνουν.
Αν ήταν σοβαρές οι καταγγελίες και είχαν αίσθηση της σοβαρότητος οι καταγγέλλοντες, γιατί αγνόησαν αυτούς τους 3 λογικούς, υπεύθυνους και νόμιμους δρόμους δηλαδή την Ιερά Κοινότητα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Εισαγγελέα Θεσσαλονίκης και πήγαν τζεημςμποντικά - κατά περίεργο τρόπο – στα κανάλια;
Μέσα στους 2.500 Μοναχούς που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι σοβαροί, αφοσιωμένοι στην πνευματική τους πορεία με σεβασμό στην Ιερά Κοινότητα και στο Πατριαρχείο, υπάρχει και ένα ποσοστό – μικρό ευτυχώς – που για διαφορετικές αιτίες θέλουν να καταστρατηγούν τους νόμους και τους κανόνες της Εκκλησίας και της Ιεράς Κοινότητος.
Το Άγιο Όρος δίνει καταφύγιο σε κάθε ψυχή που περνά την πόρτα του. Πολλούς που δημιουργούν προβλήματα προσπαθεί κατ’ αρχάς με αγάπη να τους νουθετίσει.
Όταν όμως εξαντλούνται τα όρια φτάνει σε σημείο η ίδια η Μοναστική Πολιτεία να εκδιώκει με απέλαση πολλούς από αυτούς. Και όμως οι δημοσιογράφοι προβάλλουν αυτούς και αυτή την εικόνα περνάνε προς τα έξω.
Τα περί περιέργων θανάτων ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητος. Όποιος πεθάνει στο Άγιο Όρος δεν γίνεται ταφή αν δεν έρθει πρώτα γιατρός και αστυνόμος. Ή μήπως παραπλανήθηκαν και αυτοί;
Είναι δυνατόν αν δεν είχαν διαλευκανθεί – τότε προ 20αετίας αυτές οι συκοφαντίες – το Πατριαρχείο και η Ιερά Κοινότητα να συναινούσαν κατά πανηγυρικό τρόπο την εγκαταβίωση της συνοδείας του Γέροντα Ιωσήφ στη Μονή Βατοπαιδίου;
Βέβαια θα πούμε και σ’ αυτή την περίπτωση πως και αυτοί ... παραπλανήθηκαν όπως Υπουργοί, Δικαστικοί, Αστυνομικοί, το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, και 100ντάδες Ανώτατοι Κρατικοί Λειτουργοί... Όλοι αυτοί ήταν λοιπόν αφελείς ...
Όσο για την προβολή της ανώνυμης καταγγελίας των…60 Γερόντων (!) - προς το τέλος αυτής εκπομπής - όπου αναγράφονταν ένα προς ένα τα ονόματα όλων των Ηγουμένων με απαξιωτικά σχόλια (χουντικοί κ.α.) καθώς και ψεύδη για την καταγωγή τους σαν να μην γεννήθηκε κανείς τους στην Ελλάδα αλλά σε άλλες χώρες του πλανήτη (!), ο δημοσιογράφος κ. Καλοκαιρινός παρατήρησε:
«Για όλη αυτή την κατάσταση ευθύνονται τα μιάσματα του Ιερωνύμου που τους εγκατέστησε με τις συνοδείες τους στο Άγιο Όρος».
Το μοναδικό μου σχόλιο σ’ αυτό που επαναλαμβάνω και από το βήμα της «ΡΟΜΦΑΙΑΣ» είναι: ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ! Γιατί είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να «σβήνεται με μια μονοκοντυλιά» η τεράστια συμβολή στην αναγέννηση του Αγίου Όρους και την άνοιξη του μοναχισμού και πάλι πραγματικά Αγίων και Πνευματικοτάτων Ηγουμένων και Πατέρων όπως οι Αρχιμανδρίτες Γεώργιος Καψάνης της Γρηγορίου, Αλέξιος της Ξενοφώντος, Αιμιλιανός της Σιμωνόπετρας, Γρηγόριος της Δοχειαρίου και Εφραίμ της Φιλοθέου που την δεκαετία του ’70 ανέστησαν το Περιβόλι της Παναγίας.
Με τέτοιες ανάλογες κατηγορίες ή μάλλον πολύ βαρύτερες έχουν κατηγορηθεί 100άδες Πατέρες της Εκκλησίας από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο μέχρι και τον Άγιο Νεκτάριο.
Αλλά στα Εκκλησιαστικά και Θεολογικά θέματα η αλήθεια τελικά λάμπει παρά τους τόνους λάσπης που ορισμένες δυνάμεις προσπαθούν να ρίξουν.
Αιμίλιος Πολυγένης: Τι πιστεύετε τελικά ότι θα γίνει με την «Υπόθεση Εφραίμ-Βατοπαιδίου»; Τι μήνυμα στέλνετε στους αναγνώστες μας σε όλον τον κόσμο;
Κων/νος Λούλης: Πιστεύω δυστυχώς πως όπως και άλλες φορές έτσι και σήμερα «ξεθάβεται» και αναμοχλεύεται η «υπόθεση Εφραίμ -Βατοπαιδίου» για να στραφεί αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και συγκεκριμένα μακρυά από σοβαρότατα χρονίζοντα σκάνδαλα διαπλοκής, της κακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας.
Αναζητείται επειγόντως εξιλαστήριο θύμα και αποδιοπομπαίος τράγος για να του «φορτώσουν» όσα περισσότερα μπορούν και να τον «δαιμονοποιήσουν» για να «ξεγλιστρήσουν» οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι της χώρας και τον διασυρμό της στον κόσμο. Το είπα και το ξαναλέω πως ο Γέροντας Εφραίμ είναι ένα ΔΙΑΜΑΝΤΙ!.
Ο Ηγούμενος του Βατοπαιδίου Γέροντας Εφραίμ πέρα από τον βαρύ σταυρό της αναστηλώσεως της Μονής και το τεράστιο εξωτερικό Ιεραποστολικό έργο έπρεπε παράλληλα να βάλει τάξη και να αξιοποιήσει την επί χρόνια εγκαταλελειμμένη και ανεκμετάλλευτη περιουσία της Μονής που προήλθε σε αυτή από συγκεκριμένες δωρεές ανά τους αιώνες τις οποίες σεβάστηκαν - αλλόθρησκοι και μη - κατακτητές (Τούρκοι, Άραβες, Βούλγαροι, Γερμανοί και Ιταλοί).
Αν ο Ηγούμενος άφηνε τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής να ρημάξουν και να καταπατηθούν με αποτέλεσμα να περιοριστούν σημαντικά τα έσοδα της Μονής και το αναστηλωτικό της έργο τότε δεν θα υπήρχε καμία κριτική άσχετα αν το Μοναστήρι παρήκμαζε.
Στην περίπτωση αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας θαυμάζω την Καθολική Εκκλησία – στο μοναδικό αυτό σημείο – γιατί μεθοδικά θεμελίωσε όλη την ανάπτυξη και την δράση της σε ένα σοβαρό οικονομικό υπόβαθρο 10πλασσιάζοντας έτσι το ποίμνιό της έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πραγματοποιώντας παράλληλα ένα τεράστιο αξιοθαύμαστο κοινωνικό έργο.
Όπως οι περισσότεροι Ηγούμενοι του Αγίου Όρους που είχα την τύχη να γνωρίσω έτσι και ο Γέροντας Εφραίμ, πτωχός γεννήθηκε, πτωχός έζησε και ζει και θα πεθάνει με μόνη περιουσία το ράσο του. Οι Ηγούμενοι είναι διαχειριστές ξένων χρημάτων.
Δεν αγωνίζονται για να φτιάξουν όπως εμείς σπίτια και περιουσίες αλλά τα Μοναστήρια των πιστών. Μόνο όποιος κατηγορεί για φιλαργυρία τον ... ταμία μιας τράπεζας μόνο αυτός μπορεί να κατηγορεί ανάλογα τους Ηγουμένους και την εκκλησία σε ότι αφορά την οικονομική διαχείριση της περιουσίας τους.
Προσωπικά πάντως είμαι ευγνώμων στον Θεό γιατί συνέβαλα και εγώ με όλες μου τις δυνάμεις ως Πολιτικός Διοικητής το 1989 να γίνει το Ιστορικό αυτό Μοναστήρι μετά 536 χρόνια κοινόβιο, να αποκτήσει έναν εκλεκτό Ηγούμενο και να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο εξαιρετικό έργο.
Ειλικρινά παρακολουθώντας τα όσα λέγονται και γράφονται για την Ι. Μ. Βατοπαιδίου από την ανθρώπινη μεν πλευρά αισθάνθηκα πικρία και θλίψη γιατί γνωρίζω σε βάθος όσο ελάχιστοι την αλήθεια σχετικά με την υπόθεση αυτή.
Από την πνευματική όμως πλευρά αισθάνθηκα τεράστια ικανοποίηση γιατί επιβεβαίωσα για πρώτη φορά πρακτικά στη ζωή μου πως η απόδειξη για το μέγεθος της αξίας ενός Χριστιανικού έργου είναι ο πόλεμος που δέχεται.
Κλείνοντας, Σας ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία να παρουσιάσω συνολικά το ζήτημα στους χιλιάδες αναγνώστες της «Romfea.gr», από όλο τον κόσμο και να διαβεβαιώσω όλους τους καλοπροαίρετους χριστιανούς που ανησυχούν και ίσως σκανδαλίζονται πως το μόνο σκάνδαλο που αφορά τον Γέροντα Εφραίμ και την Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου είναι η άδικη επίθεση και ο διωγμός που υφίστανται. Όμως πίστευα και πιστεύω πως «η απόδειξη για το μέγεθος της αξίας ενός Χριστιανικού έργου είναι ο πόλεμος που δέχεται».
Ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης, μια διακεκριμένη θεολογική μορφή της Εκκλησίας μας και γενικότερα της Ελληνικής Ορθοδοξίας, είχε την καλοσύνη να ασχοληθεί μαζί μας και να απαντήσει σε προηγούμενη ανάρτηση του παρόντος ιστοτόπου μας σχετικά με τον Πατριάρχη μας.
Με τις απόψεις του αγαπητού μας π. Γεωργίου δεν συμφωνούμε απόλυτα. Παρά ταύτα, επειδή είναι γραμμένες με πολύ ευγενικό τρόπο και επειδή μέσα από τη γραφίδα του συγγραφέως διασώζεται η αγαπητική σχέση και η αμοιβαία εκτίμηση, που έχουμε μεταξύ μας, δεν θέλησα να δώσω συνέχεια.
Μπορούμε άλλωστε οι χριστιανοί να διατηρούμε τη διαφωνία μας σε θεσμικά ή διοικητικά ζητήματα, αλλά συγχρόνως και την αγάπη μας.
Παλαιότερα, όταν ήμασταν νέοι, εάν είχαμε κάποια περίπτωση ιδεολογικής διαφωνίας, συνηθίζαμε να λέμε μεταξύ μας "Η γνώμη σου σεβαστή μεν, αλλ΄ ουχί ασπαστή!".
Να όμως, που οι απόψεις του π. Γεωργίου ενόχλησαν και μια άλλη θεολογική προσωπικότητα, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιο της Σερβικής Εκκλησίας, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου και ελληνομαθή.
Ο Σεβ. κ. Αθανάσιος είχε την καλοσύνη να μας αποστείλει ένα κείμενο, μέσα από το οποίο διατυπώνει μια άλλη άποψη για τον ηγεμονικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριάρχου μέσα στη μεγάλη οικογένεια των Ορθοδόξων. Κατά τη γνώμη μας τεκμηριώνει την άποψή του με ισχυρά θεολογικά επιχειρήματα.
Την παρουσιάζουμε, λοιπόν, από το blog με την δήλωση, ότι οι απόψεις που εκτίθενται είναι θεολογικοί στοχασμοί και αναζητήσεις ενός Ορθοδόξου Μητροπολίτου και συγχρόνως Πανεπιστημιακού Διδασκάλου.
Εμείς απλώς τις φιλοξενούμε, επειδή έτσι προάγεται ο θεολογικός διάλογος. Προκειμένου δε να προλάβουμε μεμψιμοιρίες και άλλα παρόμοια από αυτόκλητους "Ηρακλείς" του Πατριαρχικού Θρόνου, οι οποίοι πλεονάζουν στις ημέρες μας, διαβεβαιώνουμε κάθε καλής πίστεως άνθρωπο, ότι σεβόμεθα και τον Θεσμόν του Πατριαρχείου και το σεπτό πρόσωπο του Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, αλλά το δικαίωμα να έχουμε γνώμη και να την εκφράζουμε ελευθέρως δεν το χαρίζουμε σε κανένα.
Όσα δε δημοσίως λέγονται ή πράττονται, δημοσίως και ελέγχονται! Αλλιώς δεν είμαστε υπηρέτες της αληθείας, αλλά της κολακείας!
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος
Ο 34ος Αποστολικός Κανών και ο πατήρ Γεώργιος Τσέτσης
Αποστολικός Κανόνας 34: «Οι Επίσκοποι εκάστου έθνους πρέπει να γνωρίζουν τον πρώτο μεταξύ αυτών και να τον θεωρούν ως την κεφαλήν και τίποτε το περιττόν να μη κάνουν άνευ της γνώμης του, αλλά έκαστος ας κάνει μόνον ότι αφορά «τη εκείνου παροικία» (=επισκοπή) και των διαμερισμάτων αυτής. Αλλά ούτε τούτος (ο Πρώτος) να μην κάνει τίποτε άνευ της πάντων γνώμης, (δηλαδή άνευ των υπολοίπων Επισκόπων), διότι έτσι θα υπάρξει ομόνοια και θα δοξαστεί ο Θεός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, Πατήρ και Υιός καί Άγιο Πνεύμα».
Να υπενθυμίσουμε πως τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανών είναι παρόμοιος με τον 9ον κανόνα της Συνόδου της Αντιοχείας, (340-341 μ.Χ.), ο οποίος αφορά το ίδιον θέμα κάπως αναλυτικότερον από τον πρώτον, ενώ στηρίζεται και επικαλείται αυτόν τον 34ον Αποστολικό Κανόνα, ειδικά με τα λόγια: «Κατά τον αρχαιότερο κρατούντα εκ των Πατέρων ημών κανόνα». Άλλωστε, τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανόνας είναι ένας από τους θεμελιώδεις Κανόνες της Αρχαίας Εκκλησίας, ο οποίος συνδέει την συνοδική ζωή και την συνοδική οργάνωση της Εκκλησίας με την μίμησιν καί την αντανάκλασιν του υπέρ νούν ασυγκρίτου Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, διότι η Εκκλησία είναι δημιουργημένη και ζει και εργάζεται κατ’ εικόνα της Θείας Τριάδος ( Εφ. 2, 10-22, Κορινθ. Β΄ 13, 13, Μυσταγωγία Αγίου Μαξίμου).
Επαναλαμβάνοντες εν περιλήψει το περιεχόμενο του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ο Κωνσταντινοπολίτης Κανονολόγος Ιωάννης Ζωναράς υπενθυμίζει πως ο 34ος Κανόνας εντέλλεται εις τους Επισκόπους κανείς να μην ενεργεί ανεξάρτητα εν σχέσει προς «την κοινήν της Εκκλησίας κατάστασιν», δηλαδή σε θέματα δογματικά, οικονομίας, δηλαδή διευθετήσεως γενικών λαθών, χειροτονίας Αρχιερέων καί άλλα παρόμοια, αλλά γύρω από αυτά τα θέματα μαζί με τον Πρώτο να συνδυασκέπτωνται καί να συναποφασίζουν το καλύτερον δι’ όλους… Αλλά καί εις τον Πρώτον Επίσκοπον δεν επιτρέπει (ο Κανών) «τη τιμή καταχρώμενον εις δυναστείαν ταύτην αμείβειν και εναυθεντείν», δηλαδή να μην κάνει κατάχρησιν της τιμής που έχει (πρωτείο τιμής) και να μη την μετατρέπη σε δυναστεία (=εξουσία) καί αυθαιρεσία, άνευ της κοινής γνώμης των Συλλειτουργών του, ενεργών κάτι από τα αναφερθέντα ή άλλα παρόμοια. Διότι (ο Κανών) επιθυμεί «ομονοείν τους αρχιερείς» και να είναι συνδεδεμένοι με «τω της αγάπης δεσμώ (Κολ. 3,14)» και να γίνονται «υπόδειγμα προς αγάπην τε και ομόνοιαν» στους κληρικούς τους και στον λαό, ώστε έτσι να δοξασθή ο Θεός κατά την ευαγγελικήν διδασκαλίαν, η οποία λέγει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών των εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 16). Και θα δοξασθή ο Θεός (ο Πατήρ) διά του Κυρίου, διότι αυτός εφανέρωσεν το Όνομά του εν τοις ανθρώποις και την αγάπην ενομοθέτησεν. Και θα δοξασθή εν Αγίω Πνεύματι, διότι δια μέσου Αυτού οι Απόστολοι έγιναν σοφοί και εδίδαξαν τα έθνη (Σύνταγμα Ράλλη -Ποτλή, 2. 45-46).
Λοιπόν, και η απλή σύγκρισις του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ιδιαιτέρως κατά την πιστήν ερμηνείαν του Ζωναρά, με το κείμενο του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, που έγραψε με αφορμή την πρόσφατη Συνεδρίασι της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στο Σαμπεζύ της Γενεύης, όπου ήτο παρών καί ο π. Τσέτσης (άλλωστε γνωστός ως «πανταχού παρών» της Γενεύης), δείχνει, για να πούμε απλά, δύο κόσμους ή για να πούμε με τα τελευταία δικά του λόγια, μεταξύ των λόγων του και των του Κανόνος «χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. 16, 26).
Διότι την στιγμή ακριβώς που οι Ορθόδοξοι έτειναν καί κατώρθωσαν νά συμφωνήσουν στην Γενεύη και να λειτουργήση με σωστόν τρόπο ο 34ος Αποστολικός Κανόνας περί της Συνοδικότητος της ζωής, οργανώσεως καί λειτουργίας των Ορθοδόξων Εκκλησίων στο επίπεδο των διαβοήτων «Αυτοκεφαλιών» - καίτοι ζήτημα είναι εάν ο Κανόνας ούτος λειτουργεί και μέσα σ’ αυτά τα περιφρουρημένα «κάστρα», διότι και εκεί συχνά συμβαίνει ώστε «τη τιμή καταχρώμενος είς δυναστείαν ταύτην αμείβων και εναυθεντών», ο Πρώτος μεταξύ των ίσων γίνεται όλο και συχνότερα ο «Πρώτος» καί ο «Μοναδικός», και στο Φανάρι, και στο Βορρά, και στο Νότο, καί στην Ανατολή καί στην Δύση, όπως παλαιά έκανε καί επί αιώνες κάνει η Παλαιά Ρώμη, και συχνά τον μιμούνται και η Νέα καί η Τρίτη (Ρώμη), μη εμμένοντας εις αυτό που υπαγορεύει ο Αποστολικός Κανόνας παραπέμποντάς μας όλους στό Ευαγγέλιο καί την Λειτουργία - ξαφνικά εμφανίζεται ο π. Τσέτσης, ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος, με τη δική του «νότα» ή «θρήνο», το οποίο εκείνος μουσικά ονομάζει «ημιτελή συμφωνία», δηλαδή συγκρίνει αυτό πού συνέβη στη Γενεύη μέ τήν «ημιτελή συμφωνία» του Σούμπερτ.
Εμείς όμως οι άμουσοι ή οι ημιμαθείς μουσικοί, ξέρουμε πώς οι ορθόδοξοι μιλάνε καί μαρτυρούν περί της Πεντηκοστής και του Αγίου Πνεύματος ως «πολυφωνική συμφωνία και συμφωνική πολυφωνία», και αυτό είναι εκείνο πού αρμονικά αντηχεί ο 34ος Αποστολικός Κανόνας στα αυτιά μας, στίς καρδιές μας, στίς διάνοιες καί στίς ψυχές μας, όταν συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεύμα.
Όμως ο π. Τσέτσης σαν να μην ακούει τον Κανόνα αυτόν, καί μας κάνει μάθημα περί «των λεπτών θεολογικών, εκκλησιολογικών καί κανονικών ζητημάτων». Τέτοια και παρόμοια «μαθήματα», χρόνια τώρα, ακούμε από αυτόν και τούς ομοίους του, καί λόγω αυτής της πολυλογίας τους αυτοί οι ίδιοι δέν ακούν τήν ευαγγελική, τήν πεντηκοστιανή καί τήν αγιοκανονική ΟΜΟΝΟΙΑ της πάντων γνώμης.
Εκείνην τήν ομόνοια καί εκείνην τήν γνώμη, διά τήν οποία μιλούσαν καί μαρτυρούσαν ακόμα οι παλαιοί Πατέρες: ο Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας καί ο Άγ. Ειρηναίος Λυώνος. Ο πρώτος μαρτυρών περί της ισότητος, συμφώνου γνώμης καί ενότητος όλων των στην Οικουμένην Επισκόπων, στην Γνώμη του Χριστού, όπως Αυτός είναι στήν ΓΝΩΜΗ του Πατρός, καί ο δεύτερος γράφων περί της συμφωνίας της ΓΝΩΜΗΣ της Εκκλησίας με την Ευχαριστία και περί της Ευχαριστίας, ως βεβαίωση της ΓΝΩΜΗΣ καί Ενότητος της Εκκλησίας καί Εκκλησιών Ορθοδόξων.
Από τότε που μερικοί τέτοιοι, όπως ο π. Τσέτσης, σταμάτησαν να διαβάζουν και να κατανοούν τι διαβάζουν, δηλαδή ν’ ακούν την λειτουργικο - ευχαριστιακή γλώσσα των Αγίων Ευαγγελίων, και των Αγίων Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, της Μιάς, Καθολικής, Αποστολικής καί Ορθοδόξου, από Ανατολή έως Δύσι, και από Νότο έως Βορρά, από τότε άρχισαν να υποκινούν τέτοια ζητήματα, όπως αυτός κάνει μέ το μικρό του, αλλά πικρό άρθρο, μέ τό οποίο ουσιαστικά προκαλεί ζημία ακριβώς σ΄ αυτό πού θέλει να υπερασπιστή.
Το ότι έχουμε νά κάνωμε μέ ένα πικρό κείμενο γραμμένο μετά την Πανορθόδοξη συμφωνία στο Σαμπεζύ, άρθρο πικρό για τοΟρθόδοξο Πλήρωμα από τά Ιεροσόλυμα έως τό Ιλλυρικό καί μέχρι τόν Ειρηνικό, είναι φανερό άλλωστε καί από αυτό τό ίδιο το κείμενο.
Νά υπενθυμίσωμε πως ο Πατήρ Γεώργιος Τσέτσης γράφει σαν να κουνάει μπροστά μας ένα μπαϊράκι (=σημαία) περί του «ορατού σημείου της ορθοδόξου ενότητος», περί «του εκφραστού της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τη οικουμένη», «εκφραστού εις το παγκόσμιο - οικουμενικό επίπεδο της αντιλήψεως "Πανορθοδοξίας" κ.λ.π., γιά νά καταλήξη μέ λόγια βλάσφημα γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία γράφοντας: «Από σκοπιάς εκκλησιολογικής, σε τι διαφέρουμε, τελικά, από Λουθηρανούς, Κονγκρεγκασιοναλιστές καί Μεταρρυθμισμένους, όταν, βάσει εθνο-φυλετικών κριτηρίων καί πολιτικών υπολογισμών ….. διασπούμε την Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία και ενεργούμε πλέον ως δεκαπέντε ανεξάρτητες απ΄αλλήλων μονάδες, ως αυτοδιάθετα «καπετανάτα»!;
Τέτοια αυθάδεια πραγματικά δέν περιμέναμε νά ακούσουν οι Ορθόδοξες Αδελφικές Εκκλησίες από τήν Γενεύη από τό Σαμπεζύ καί μάλιστα από ένα Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο!
Γράφει ακόμα σε αυτό τό πικρό άρθρο του: «Δέν είναι δύσκολο πίσω από τη δυσχέρεια αυτή (γιά τήν υπογραφή του τόμου Αυτοκεφαλίας) νά δει κανείς μία υποβόσκουσα τάσι ορισμένων Ορθοδόξων Εκκλησίων των βορείων καί ανατολικών διαμερισμάτων της Ευρώπης, να περιορίσουν τό διακόνημα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ως Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου καί νά αμφισβητήσουν τόν θεσμικό του ρόλο, ως ορατού σημείου της Ορθοδόξου ενότητος …» κ.λ.π.
Τέτοιες ύποπτες, επικίνδυνα ύποπτες καταγγελίες, ακούμε προσφάτως, αλλά αυτές εκφράζουν περισσότερο την ταραχή και αβεβαιότητα τέτοιων αλλοιωμένων αντιλήψεων καί ερμηνειών περί της τιμής καί υπολήψεως και από αιώνων αιτιολογημένα καί κανονικά παραδεκτής θέσεως καί ρόλου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, εν Συνάξει των «πάντα ευσχημόνως καί κατά τάξιν» (Α΄ Κορινθ. 14, 40) γινομένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένη, από τά πρεσβυγενή έως καί τά νεώτερα καί νεώτατα Ορθόδοξα Πατριαρχεία καί Αρχιεπισκοπές, πού αποτελούν δωρεές καί θεσμούς του Ενός και του Αυτού Πνεύματος του Παρακλήτου της Εκκλησίας, της Αγίας καί Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος.
Δέν επιθυμούμε να σχολιάσουμε άλλο τό έν λόγω καί με τοιούτον λεξιλόγιον γραμμένον κείμενον του Πρωτοπρεσβυτέρου από τη Γενεύη, καθώς καί τήν ταραχή τήν οποίαν κρύβουν τά λόγια του – ταραχή τήν οποία φέρει κάθε φιλαρχία, η οποία δέν δημιουργείται, καί δέν μπορεί νά δημιουργηθή, από μία αληθινή βίωση καί πραγματοποίησι των Ευαγγελικών λογίων του Χριστοῦ, του Πρώτου καί του Θεμελίου καί της Κεφαλής καί του Κέντρου της Εκκλησίας, της Ορατής καί Αοράτου, Επιγείου και Ουρανίου: «Ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται ημών δούλος, ώσπερ ο Υιός του Ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ. 20, 27-28).
Ένα είναι τό βέβαιο · πως όλοι οι αληθινά Ορθόδοξοι, αληθινά Εκκλησιαστικοί (Ecclesiastici, όπως ονόμαζε τους Ορθοδόξους ο Άγιος Ειρηναίος) επιθυμούμε καί προσευχόμαστε νά γίνει επιτέλους η Μεγάλη Ορθόδοξος Σύνοδος, όπως ήδη καί υπήρξαν Οικουμενικοί Σύνοδοι μετά τήν 7η Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά θεωρούμε πως η «κατ’ επιλογήν» (λίγο - πολύ ολοΐδιοι άνθρώποι)· αντιπροσώπευσι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως γίνεται στη Γενεύη, δέν αποτελεῖ πραγματική έκφρασι καί αντανάκλασι της Καθολικότητος καί Συνοδικότητος της Αποστολικής Εκκλησίας, των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένην, ούτε ακόμη έκφρασι της πραγματικής τους χαρισματικο - λειτουργικής και κανονικής ενότητος, εκπεφρασμένης καί αδιαιρέτως μετεχομένης και μεταλαμβανομένης και κοινωνουμένης εν πληρότητι εις «την ενότητα της πίστεως καί την Κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος», όπως προσευχόμαστε εις τήν Θεία Λειτουργία.
Δόξα καί ευχαριστία εις τον Θεόν, διότι τό έργο Του είναι η ύπαρξις αληθινής και αδιαιρέτου Ενότητος και Κοινωνίας πίστεως, χάριτος και κανονικής τάξεως των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τον Ένα Χριστό Θεάνθρωπο και εις το Ένα Σώμα Του, κι όχι σ΄εκείνη την ενότητα της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, της Ρώμης, της Γενεύης εις τήν οποίαν θά ήθελε όλοι νά αποβλέπουμε ο π. Τσέτης (του οποίου φαίνεται πως τό «μέτρο» της «παγκόσμιας ενότητος» είναι τά Ηνωμένα Έθνη ή η «Ευρωπαϊκή Ένωσις», όπως καί στους συγγραφείς της περιλαλήτου Εγκυκλίου του 1920, τήν οποία ούτε έγραψε, ούτε εξέδωσε ο Πρώτος του Φαναρίου, διότι τότε δέν υπήρχε στό θρόνο!
Τό μέτρον τους, φαίνεται, ήταν η Liga (=ομοσπονδία) των «Εθνών / λαών» καί η εγκύκλιος του 1920 κηρύττει αντί «Liga» (=ομοσπονδία) των «Εκκλησίων» λανθασμένα μεταφράζοντας αυτό μέ μη παραδεκτή διά τήν Ορθόδοξη Εκκλησιαστικό - ευχαριστιακή αντίληψι και έκφρασι «Κοινωνία των Εκκλησιών», εννοώντας ακριβώς τις Προτεσταντικές αιρέσεις, τις οποίες αναφέρει ο π. Τσέτσης, καθώς καί διά το σχίσμα της Δύσεως, το οποίον όλως παραδόξως στό άρθρο του δέν αναφέρει, αλλά φανερά όμως υπονοεί καί διαβλέπει, αφού έτσι ερμηνεύει τη θέσι του Πρώτου μεταξύ ίσων καί ομοίων στην Ορθοδοξία, δηλαδή ακριβώς τό αντίθετο από τά γράμματα καί το πνεύμα του 34ου Αποστολικού Κανόνος).
Νά προσθέσουμε, τέλος, αυτό το οποίον είπαμε εδώ καί μερικούς μήνες στόν Σεβασμιώτατο Προεδρεύοντα στίς δύο πρόσφατες Συνάξεις στήν Γενεύη (Ιούνιο – Δεκέμβριο): «Θεωρούμε καί νομίζουμε καί επιθυμούμε, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επαναλαμβάνοντας την αναφορά καί τα συμπεράσματα πολύ μεγαλυτέρων από εμάς Ορθοδόξων: Ιδού ολόκληρη χιλιετία, τό πρώτο έργο της μελλοντικής Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, υπό τήν Προεδρίαν του Πρώτου Πατριάρχου καί Αρχιερέως της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως καί Συμπροεδρευόντων Ορθοδόξων Αρχιερέων – όπως γινόταν πάντοτε διά μέσου των αιώνων άχρι και σήμερον – θά πρέπει να είναι: κατάφασι όλων των μέχρι σήμερα Επτά Οικουμενικών Συνόδων καί ταυτοχρόνως ένταξις καί συναρίθμησις είς αυτάς τουλάχιστον δύο κατόπιν γινομένων Συνόδων οι οποίες ήταν πραγματικά Οικουμενικές Σύνοδοι: της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Φωτίου (880 μ.Χ.) καί της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341 καί 1351 μ.Χ.).
Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, ἐν έτει 2009 -2010
+ Επ. Αθανάσιος εφησυχάζων Ερζεγοβίνης
Του Ιάκωβου Ποθητού
Συκοφάντες. Το πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπων. Φαρμακερά φίδια που όπου χύνουν το δηλητήριό τους γίνονται αιτία δεινών, δυστυχίας, προστριβών.
Συκοφάντες. Αρρωστημένο είδος ανθρώπων που χαίρεται όταν με τις ψευδείς κατηγορίες που εκτοξεύει, κάποιος καταστρέφεται.
Συκοφάντες. Το πιο αξιολύπητο είδος ανθρώπων που δύσκολα θα νιώσει το συναίσθημα της αγάπης, της φιλίας, της ταπείνωσης.
Αναρίθμητοι είναι οι συκοφάντες μέσα στις σελίδες της ιστορίας.
Πρώτο και καλύτερο το φίδι, ο όφις της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός που παραπλάνησε τους πρωτόπλαστους κατηγορώντας τον Θεό.
Κίνητρο γι’ αυτή την ενέργεια η δυσφήμιση του Θεού κι η επανάσταση του δημιουργήματος κατά του Δημιουργού.
Όφελος για το φίδι, η ικανοποίηση που ένιωσε βλέποντας να διαταράσσεται η αρμονική σχέση Θεού και ανθρώπου.
Τιμωρία τόσο για τον συκοφάντη, όσο και γι’ αυτούς που πίστεψαν στις ψευδείς κατηγορίες, η εξορία τους από τον Παράδεισο.
Ο Ρασπούτιν κι ο Μακιαβέλι είναι δύο χαρακτηριστικές μορφές της Ιστορίας και κατέχουν την πρώτη θέση στις δολοπλοκίες και τις μηχανορραφίες.
Φίδια, Ρασπούτιν και Μακιαβέλι, συναντάμε και σήμερα ανάμεσά μας.
Γιατί σπάνια συκοφάντης ασχολείται με άτομα τα οποία δεν γνωρίζει εκτός κι αν αυτά είναι δημόσια πρόσωπα.
Κύρια αιτία που γίνεται κάποιος συκοφάντης είναι ο φθόνος.
Ο φθόνος υπάρχει φωλιασμένος στην ψυχή του εγωιστή και γίνεται σαράκι που τον κατατρώει όταν βλέπει κάποιον γνωστό ή συνεργάτη, να ανεβαίνει ψηλότερα, να μην του δίνει τη σημασία που αυτός θέλει, να γίνεται σκιά στο φως του ικανού. Και τότε ο φθόνος ξεχειλίζει την ψυχή, γίνεται χολή και με τη μορφή ψευδών κατηγοριών, γίνεται συκοφαντία.
Είναι επομένως ψυχικά άρρωστοι οι συκοφάντες, υποφέρουν από την πρόοδο των άλλων, δεν αντέχουν άλλοι να κερδίζουν την προσοχή του κόσμου, να μην είναι μοναδικοί φίλοι ή συνεργάτες.
“Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν”. Τα λόγια του Χριστού είναι πάντοτε επίκαιρα. Και στην περίπτωση του συκοφάντη, χολή και δηλητήριο υπάρχει στην καρδιά του κι αυτά βγάζει όταν κατηγορεί. Έχει την ικανότητα να παρουσιάζει έτσι τα γεγονότα που οι άλλοι να πείθονται. Άλλες φορές πάλι σπέρνει τα ζιζάνια του φθόνου και της έχθρας σε ομάδες ανθρώπων. Όμως τιμωρούνται σκληρά. Όπως τα φίδια τιμωρήθηκαν από τον Θεό να έρπουν, έτσι κι οι συκοφάντες έχουν τιμωρηθεί να δηλητηριάζονται συνεχώς από τις επιτυχίες των άλλων και να έρπουν ζητώντας πιεστικά την αναγνώρισή τους από γνωστούς και αγνώστους.
Αλλά κι οι επιπτώσεις από τις ενέργειες του συκοφάντη στην κοινωνία είναι μεγάλες. Σπέρνοντας ψευδείς κατηγορίες καταφέρνει να κλονίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ φίλων, συνεργατών, ανδρόγυνου. Τα μικρόβια της αμφιβολίας και της πίκρας που σπέρνει στις καρδιές των θυμάτων του, προκαλούν πολλές φορές ανεπανόρθωτες ζημιές. Κι αν για τον καταδότη, τον κουκουλοφόρο της Κατοχής, τον σπιούνο της Ασφάλειας, υπάρχει ίσως μια μικρή δικαιολογία, ένα μικρό ελαφρυντικό, για τον συκοφάντη, δεν υπάρχει. Ο καταδότης προδίδει ειδήσεις, σπιλώνει υπολήψεις, καταστρέφει οικογένειες, φιλίες. Στοχεύει στην καταστροφή του άλλου μέσα από το ψέμα ή τη διαστρέβλωση γεγονότων. Κι αυτό τον κάνει επικίνδυνο, πιο καταστροφικό κι από την πιο ανίατη ασθένεια.
Αξίζει λοιπόν όχι μόνο να φυλαγόμαστε από τους συκοφάντες αλλά πολύ περισσότερο να μην παρασυρθούμε κι εμείς από οργή σ’ αυτό το αμάρτημα.
Ας ελέγχουμε πάντα τα όσα μας λένε οι άλλοι αν είναι αλήθεια ή ψέματα και να μην επαναπαυόμαστε στο γεγονός ότι αυτός που μας μιλά είναι φίλος, συνεργάτης, συνάδελφος. Το ψέμα δεν κρύβεται κάτω από κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα. Κρύβεται πολύ καλά μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, κρύβεται πίσω από τον καθωσπρεπισμό εκείνων που θέλουν να φαντάζουν σπουδαίοι, μοναδικοί.
Εύκολα διακρίνει κανείς τον συκοφάντη δίπλα του. Τα λόγια του για τους άλλους στάζουν δηλητήριο εκτός κι αν έχει κάποιο όφελος απ’ αυτούς. Κατηγορεί όλους όσους κάνουν προσπάθειες για να ανέβουν επαγγελματικά, κοινωνικά, έχουν καλές δημόσιες σχέσεις, πολλούς φίλους. Μηδενίζει τις επιτυχίες των άλλων και παρουσιάζει τα δικά του επιτεύγματα σαν σπουδαία. Παρουσιάζεται σαν θύμα ενώ είναι θύτης ψυχών.
Συκοφάντες. Ασθενείς που χρειάζονται άμεση θεραπεία. Αρρωστημένες ψυχές, διαβρωμένες από τον εγωισμό, από το σαράκι του φθόνου. Είναι ιάσιμη ή όχι αυτή η αρρώστια;
Σίγουρα θεραπεύεται. Αλλά ο ασθενής θα πρέπει πρώτα να μετανοήσει, να νιώσει το μεγαλείο της ταπείνωσης, ν’ ανοίξει την καρδιά του και να γευτεί τη χαρά της απλότητας, της ισότητας, της ελευθερίας. Να μάθει να δίνει κι όχι να ζητά, ν’ αρπάζει. Να χαρίζει αγάπη, συμπόνοια, στοργή κι όχι να μένει αδιάφορος στη δυστυχία που τον περιτριγυρίζει.
Συκοφάντες. Παγιδευμένες ψυχές στον όλεθρο. Σίγουρα υπάρχει και γι’ αυτές ο δρόμος της σωτηρίας, της γαλήνης. Αρκεί να θελήσουν να τον βαδίσουν…
"Ο εγκληματίας επιστρέφειΤις τελευταίες ημέρες και με μεγάλη καθυστέρηση λάβαμε γνώση από το διαδίκτυο μιας θλιβερής τηλεοπτικής συνέντευξης, που έδωσε στην δημοσιογράφο Ντόρα Χριστοδούλου (στο «Πάφος ΤV») ο Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα που συνέβησαν τον Οκτώβριο του 2009 στην Χλώρακα Πάφου, κατά την εκεί 11η συνάντηση της Μικτής Επιτροπής Λατίνων και Ορθοδόξων με θέμα το πρωτείο του Πάπα κατά την πρώτη χιλιετία.
Θλίψη και ιερά αγανάκτηση είναι τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον ορθόδοξο χριστιανό, βλέποντας έναν Επίσκοπο —σε ρόλο «δεσπότη»— να καταφεύγει σε συνειδητά ψεύδη, απροσχημάτιστες συκοφαντίες και ανενδοίαστη παραπληροφόρηση, για ν’ αποδιώξει από πάνω του τις βαρύτατες κατηγορίες που του απευθύνο-νται, βάσει των Ι. Κανόνων αλλά και του κοινού ποινικού δικαίου!… Από ποιόν, λοιπόν, πρέπει να περιμένουμε σήμερα να πει την αλήθεια;
Δεν θα σχολιάσουμε όλη τη συνέντευξη και όσα απαράδεκτα από θεολογικής και εκκλησιολογικής από-ψεως είπε εκεί, γιατί δεν αντέχουν σε θεολογική αξιολόγηση και κριτική. Άλλωστε η Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος» (ΦΕΚΦ) έχει ήδη απαντήσει με κείμενά της στα ζητήματα που θίγονται στην εν λόγω συνέντευξη(1). Θα απαντήσουμε μόνο σε επτά ψεύδη του. Πρέπει όμως, πριν προχωρήσουμε στις απαντήσεις, να σημειώσουμε τρεις παραμέτρους, που από μόνες τους αναδεικνύουν το ήθος και το ύφος του «δεσπότη» και της δημοσιογράφου:
(α) Η συνέντευξη ήταν καταφανώς «στημένη», για να δώσει την ευκαιρία στον Πάφου κ. Γεώργιο να πει τα όσα είπε.
(β) Όχι μόνον δεν αναφέρθηκε στη συνέντευξη, τί ακριβώς υποστηρίζουν οι διαμαρτυρόμενοι κατά του Διαλόγου και του Οικουμενισμού, αλλά η δημοσιογράφος —παραβιάζοντας κάθε δημοσιογραφική δεοντολο-γία— στις «αβανταδόρικες» ερωτήσεις-τοποθετήσεις της αναφερόταν με χαρακτηρισμούς («φανατικούς», «κα-τάληψη» κ.λπ.) και απαξιωτικά σε αυτούς.
(γ) Ο Πάφου κ. Γεώργιος ενώ αναφέρθηκε σε θεολογικά και εκκλησιολογικά θέματα (χωρίς, βεβαίως, να αναφέρει την θεολογική επιχειρηματολογία των αντι-παπικών και αντιοικουμενιστών) δεν τα υποστήριξε με θεολογικό και τεκμηριωμένο και ποιμαντικό λόγο, αλλά ανέπτυξε έωλη και αντορθόδοξη και εκκοσμικευτική επιχειρηματολογία, περιοριζόμενος σε ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον τους.
Όποιος έχει υπομονή να παρακολουθήσει τη συνέντευξη, που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο(2), ίσως βρει τα λεγόμενά μας υπέρ το δέον επιεική.
Εκ των πολλών απαράδεκτων που είπε ο Πάφου κ. Γεώργιος, στην ανωτέρω συνέντευξη, επισημάνουμε επτά σημεία, στα οποία άλλη μια φορά σύγχρονος Ιεράρχης καταρρίπτει την παλιά φράση-αξίωμα των πατεράδων μας:
«χείλη Αρχιερέως ου ψεύδονται»:
Ψεύδος πρώτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται, όταν —θέλοντας ν’ αποδείξει ότι η προσευχητική ο-μολογία της Ορθοδόξου Πίστεως κατά τοῦ Διαλόγου ήταν «ξενόφερτο το φαινόμενο»— λέγει, πως εμείς(3) επήγαμε από την Ελλάδα στην Κύπρο για να οργανώσουμε αυτή την αντίδραση κατά της 11ης Συνάντησης της Μικτής Επιτροπής Ορθοδόξων και Λατίνων, ωσάν οι Κύπριοι να μην μπορούσαν μόνοι τους να την οργανώ-σουν.
Η αλήθεια είναι, ότι ως Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος», μετά από έντονο προβληματισμό και συζήτηση, είχαμε αποφασίσει να μην πάμε(4) στην Κύπρο. Όμως, μας προσκάλεσε το Παγκύπριο Χριστιανικό Ορθόδοξο Κίνημα (ΠΑΧΟΚ) «Άγιος Νίκων ο μετανοείτε», το οποίο και διοργάνωσε την προσευχητική διαμαρ-τυρία, μέσω του δημοσιογράφου κ. Διονύση Μακρή (που δεν είναι μέλος του «Κοσμά Φλαμιάτου»), για να βο-ηθήσουμε, δίνοντας 2-3 ενημερωτικές συνεντεύξεις (σχετικές με τα των Διαλόγων και του Πρωτείου του Πάπα) σε ραδιοφωνικούς σταθμούς Μητροπόλεων της Κύπρου, σε έντυπα και τηλεοπτικά μέσα. Δεχθήκαμε —θεωρώντας ότι, παρά την αρνητική απόφασή μας, η βούληση του Θεού μας ήθελε εκεί— και με την ευλογία και την παρότρυνση των πνευματικών μας (στους οποίους εκθέσαμε τους δισταγμούς μας) κατεβήκαμε στην Κύπρο. Δώσαμε τις συνεντεύξεις όπου κατέστη εφικτό και, φυσικά, βρεθήκαμε κι εμείς στην Χλώρακα για να συμπα-ρασταθούμε στην ειρηνική και προσευχητική εκδήλωση διαμαρτυρίας με την ανάγνωση ολόκληρου του Ψαλτηρίου. Εκεί είδαμε την αγωνιστικότητα των Κυπρίων, που οργανωμένοι και με 70 περίπου πανώ, τα οποία είχαν αναπτύξει στον χώρο έξω από το ξενοδοχείο, διαδήλωναν την αντίθεσή τους στον Διάλογο με τους Λατίνους και τον εξουνιτισμό της Αγίας Ορθοδοξίας μας. Αν μας έδωσαν κάποια πρωτοβουλία, ήταν γιατί είχαμε κάποια πεί-ρα από άλλες εκδηλώσεις και κυρίως όταν ο Αρχιεπίσκοπος απείλησε τους Κληρικούς και τους Μοναχούς με τιμωρίες και παρενέβη η Αστυνομία, με την οποία χρειάστηκε να διεξάγουμε διαπραγματεύσεις.
Ψεύδος δεύτερο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται, αποκαλώντας τον Πρόεδρο της Ενώσεως «πρώην παπικό ιερέα», και τον υβρίζει αποκαλώντας τον «γενίτσαρο». Ο Πρόεδρος όχι μόνον δεν ήταν «ιερέας», αλλά εκινείτο στον πολιτικό χώρο της αθεΐας!… Ο «δεσπότης», είναι ίσως δικαιολογημένος την πρώτη φορά που το είπε, εφ’ όσον είχε κακή πληροφόρηση. Ευθύνεται, όμως, γιατί και μετά τη διάψευση του Προέδρου σε έντυπα και τηλεοπτικά μέσα, προηγηθείσα της ανωτέρω συνεντεύξεώς του «δεσπότη», επέμενε να το επαναλαμβάνει· οπότε τίθεται ζήτημα για την σκοπιμότητα της εμμονής του.
Αλλά η περί «γενιτσαρισμού» κατηγορία που απευθύνει, αποκαλύπτει τα πραγματικά λατινόφρονα συναι-σθήματα και φρονήματα του «δεσπότη» της Πάφου, που καθορίζουν κι εξηγούν τα φιλοπαπικά, οικουμενιστικά και κερδοσκοπικά καμώματά του. Αντί ως ορθόδοξος ιεράρχης να χαρεί που ο Θεός οικονόμησε έναν αιρετικό να γευτεί το φως της αληθούς Πίστεως και να επιστρέψει στην Αγία Ορθοδοξία μας, με θερμό και ενεργό πνευ-ματικό νόστο, εκείνος τον λοιδορεί, αποδεικνύοντας —εξ ιδίων κρίνοντας τα αλλότρια— πως τελικά μάλλον στον ίδιο αρμόζει αυτός ο χαρακτηρισμός, του γενίτσαρου, αφού έχει αποδεχθεί εσωτερικά τον παπισμό (υπό την μορφή του Οικουμενισμού) και ως εκ τούτου ελέγχεται από την συνείδηση του, στενοχωρείται και αγανα-κτεί για την επιστροφή του ανανήψαντος στην Ορθοδοξία!!! «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»…
Τρίτο ψεύδος: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται, λέγοντας ότι όσοι ήσαν στο εκ-κλησάκι —τον ιστορικό ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στην Χλώρακα(5)— δεν προσεύχονταν, αλλά «εκάθονταν και κουβέντιαζαν και (σ.σ. μόλις με είδαν, τότε) αμέσως σηκώθηκαν να πάνε να ψάλλουν και να κάνουν ακολου-θία». Όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα ήμασταν εκεί αδιαλείπτως προσευχόμενοι. Ακόμη και στα απαραίτητα διαλείμματα που κάναμε, ένας ήταν πάντοτε στο αναλόγιο…
Αλλά εδώ ο «δεσπότης» συλλαμβάνεται «κλέπτων οπώρας»! Ενώ ισχυρίζεται ότι κάναμε κατάληψη και κλειδωθήκαμε μέσα στον ναό, πώς εκείνος μας αιφνιδίασε καταλαμβάνοντάς μας αναπαυομένους και συζητού-ντες και όχι προσευχομένους; Ας αποφασίσει ο «δεσπότης»: είχαμε κάνει κατάληψη ή μας αιφνιδίασε; Και τα δυο μαζί αποκλείεται! Αλλά ψεύδεται και στα δύο: ούτε κατάληψη κάναμε, ούτε μας αιφνιδίασε. Προσευχή κάναμε, την οποία διέκοψε με βάρβαρο και ανάξιο για ιεράρχη τρόπο!…
Ψεύδος τέταρτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται, προσπαθώντας να μην έρθει σε αντιπαράθεση με τον σεβαστό και αγαπητό στους Κυπρίους ασκητικό και άγιο Καθηγούμενο της παλαιφάτου και χαριτοβρύτου Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, ο οποίος, με τη σύμφωνη γνώμη του Ηγουμενοσυμβουλίου και με ομόφωνη την Ἱερά Αδελφότητο, έδωσε την ευλογία του όχι μόνον στους Μοναχούς του, αλλά και στα μέλη του ΠΑΧΟΚ και σ’ εμάς τους Ελλαδίτες, δι’ επιθέσεως της χειρός του στις κεφαλές μας και σταυρώνοντάς μας για τη συμμετοχή όλων μας στην εκδήλωση διαμαρτυρίας· και μάλιστα μετά το πέρας αυτής ο άγιος Καθηγούμενος μας ευλόγησε πάλι και μαζί με όλη την Αδελφότητα μας ευχαρίστησε και μας συνεχάρη, ιδιαιτέρως εκείνους που είχαν συλ-ληφθεί από την Αστυνομία.
Γι’ αυτό ο «δεσπότης» προσπαθεί να ρίξει το βάρος στους Μοναχούς, ενοχοποιώντας τους εμμέσως και ψευδώς, λέγοντας πως μπορεί «κάποιοι μοναχοί να έφυγαν χωρίς την άδειά του (του ηγουμένου), αυτό θα το δεί η Σύνοδος», ωσάν να ήταν δυνατό να φύγουν κρυφά οι Μοναχοί από το Μοναστήρι σαν σκολιαρόπουλα, και μάλιστα να φύγουν από ένα Μοναστήρι σαν του Σταυροβουνίου (δικά του λόγια είναι τα παρακάτω), που βρί-σκεται «πολύ ψηλά στην εκτίμηση και της Ιεραρχίας, αλλά και όλου του λαού της Κύπρου»! Όμως η δημοσιογρά-φος επιμένει και ρωτά: «Λέτε, πως μπορεί και να μη το γνώριζε ο ηγούμενος;» Και ο «δεσπότης» της Πάφου —αφού έριξε πρώτα ανεύθυνα την κατηγορία περί τάχα ανυπακοής των Μοναχών— αναδιπλώνεται και λέει: «Θα κάνει τις ανακρίσεις ο οικείος Μητροπολίτης. Θα δει αν, το ήξερε ο ηγούμενος, δεν το ήξερε, είχαν την άδειά του…»!
Ψεύδος πέμπτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται, όταν λέει: «Οι ίδιοι εκλειδώ-θηκαν μέσα στην Εκκλησία και απαγόρευαν σε άλλους να πάνε να προσευχηθούν. Εκλειδώθηκαν μέσα στο εκκλη-σάκι και δεν επέτρεπαν σε άλλους να προσευχηθούν, είτε ήταν ορθόδοξοι, είτε ήταν καθολικοί. Αυτό δεν συνιστά αδίκημα;». Η αλήθεια, όμως, είναι πως όχι μόνον έμπαινε όποιος ήθελε, αλλά και οι αστυνομικοί, και ο λατίνος ιερέας (την αιρετική τελετή δεν τον αφήσαμε να κάνει!), και οι περιηγητές. Και βεβαίως ο ίδιος, που μας «αιφ-νιδίασε»!…
Ψεύδος έκτο: Ο «δεσπότης» της Πάφου ψεύδεται και όταν λέει ότι υβρίζαμε και προκαλούσαμε τους α-στυνομικούς. Αντιθέτως, οι σχέσεις μας με τους αστυνομικούς —έως την εισβολή τους, κατόπιν άνωθεν ανίερης και υποβολιμαίας εκ του Αρχιεπισκόπου εντολής— ήταν από άψογες έως αδελφικές. Πολλοί από αυτούς και πολλές φορές προσεύχονταν μαζί μας, συζητούσαμε και εξέφραζαν τη στενοχώρια τους για τη θέση στην οποία υπηρεσιακώς είχαν περιέλθει, μοιραζόμασταν το κολατσιό και τα αναψυκτικά!…
Ψεύδος έβδομο: Ο Μητροπολίτης Πάφου ψεύδεται, ως προς τον ξυλοδαρμό του φοιτητή θεολογίας και το σπάσιμο της φωτογραφικής μηχανής, όταν λέγει: «την φωτογραφική την τράβηξα από το χέρι του ανθρώπου. Ούτε έσπασεν, ούτε έμεινεν κομμάτι στα χέρια του». Η αλήθεια είναι ότι, όταν καταφερόταν ο Μητροπολίτης κατά των προσευχομένων στο αναλόγιο Μοναχών, αρπάζοντας από τα χέρια τους και πετώντας στο δάπεδο το Ψαλτήρι, το Μέγα Ωρολόγιον και άλλα βιβλία, ο φοιτητής τον φωτογράφισε κι εκείνος όρμησε πάνω του για να τον σταματήσει και για να εξαλείψει την απόδειξη του γεγονότος! Ο φοιτητής δεν έδινε τη μηχανή κι εκείνος χειροδίκησε, τη στιγμή που οι αστυνομικοί, οι οποίοι τον συνόδευαν, ασμένως ακινητοποιούσαν τον φοιτητή, φοβούμενοι ίσως μήπως αντεπιτεθεί αμυνόμενος!…
Δεν θα αναλύσουμε τώρα και άλλα ψεύδη του, όπως: «Και αυτό το οποίο λενε ότι απαγορεύεται η συμπροσευ-χή. Έχουν λανθασμένες αντιλήψεις γι’ αυτό το πράγμα…». Κρύβει ψευδόμενος κι εδώ ο Μητροπολίτης, πως δεκάδες Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές και κατεδαφίζει έτσι, εκείνο που έπρεπε, ιδιαιτέρως ως εκ του ιερατικού αξιώματός τους, να προστατεύει. Αυτό όμως χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για τον λαό, που —κακώς και με ευθύνη των ποιμένων του— αγνοεί τους Ιερούς Κανόνες, αν και είναι πασιφανής στους γνωρίζο-ντας η απαγόρευση των συμπροσευχών, εκτός φυσικά από εκείνους που «εμήδισαν».
Να κλείσουμε, όμως, και με κάτι για το οποίο πρέπει να επαινεθεί ο Επίσκοπος. Πρέπει να επαινεθεί και να του απονεμηθεί μετάλλιο από την Αστυνομία της Κύπρου, γιατί την υποστήριξε και δικαιολόγησε τους τρα-μπουκισμούς ελαχίστων οργάνων της, που υπερέβαλαν στην εφαρμογή της εντολής: πετάξτε τους έξω. Βέβαια, ο αστυνομικός διευθυντής στην τηλεόραση και ο πολιτικός υπεύθυνος κατεδίκασαν (προς τιμήν τους) τα γεγο-νότα και διέταξαν ανακρίσεις για τους υπευθύνους αστυνομικούς, αλλά επειδή δεν θα βρούν καλύτερο υποστη-ρικτή της αστυνομικής βίας, καλύτερο κήρυκα του μη κολασμού παράνομων ενεργειών κάποιων αστυνομικών οργάνων, γι’ αυτό, ας του απονείμουν ένα μετάλλιο: του κήρυκα της κρατικής αυθαίρετης κατασταλτικής βίας και του ραγιαδισμού.
Θαυμάστε τα λόγια του και προσέξτε κυρίως την έμμεση σύγκριση και τον «ευφυή» πα-ραλληλισμό που κάνει μεταξύ των προσευχομένων Μοναχών του Σταυροβουνίου και λαϊκών από τη μία μεριά, και των αναρχικών που πέρυσι έκαψαν την Αθήνα από την άλλη!!!«Όταν λοιπόν αποφάσισε η Αστυνομία, —οπωσδήποτε θα πήραν κάποιαν εντολή—, να ελευθερώσουν τον χώρο της Εκκλησίας, τότε έγιναν αυτά τα οποία είδατε. Όμως κάθε γεγονός πρέπει να κρίνεται κάτω από τις συνθήκες που γίνεται εκείνη την στιγμή. Όχι να βλέπουμε απλώς μιαν εικόνα από το γραφείο μας, χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται εκεί. Όταν κάποιος αντιστέκεται με εκείνην την βία που είδαμε στην σύλληψη» (σ.σ.: Την βίαιη και παρά-νομη σύλληψη προσευχομένων ορθοδόξων χριστιανών μέσα από το άσυλο του Ιερού Ναού, ο Πάφου δεν την μνημονεύει. Αντίθετα, βαπτίζει «βία» την εμμονή μας στην προσευχή και την αντίστασή μας στην βί-αιη και παράνομη διακοπή της!)
Και συνεχίζει: «Τί έπρεπε να κάνουν; να τον αφήσουν να φύγει; Είμαι σε θέση να πω ότι τους ύβρισαν κιόλας τους αστυνομικούς» (σ.σ. Κι άλλο ασύστολο ψέμα!). «Έπρεπε να μην αντιδρά-σουν οι αστυνομικοί; Νομίζω πως είμαστε λίγο υπερβολικοί στο να θέλουμε να παροπλίσουμε την Αστυνομία. Στο τέλος δεν θα έχουμε κράτος ευνομούμενον (σ.σ. Για να προστατεύει και να επιβάλλει με την κρατική βία τις ανομίες και τις αυθαιρεσίες, τα ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα, τις κακοδοξίες και τις αιρέσεις των δε-σποτάδων!), θα έχουμε κράτος αναρχίας. Να δούμε και τις συνθήκες εκείνης της στιγμής. Ήταν μια στιγμή που ο καθένας μπορεί να παρεκτραπεί» (σ.σ. Οι αστυνομικοί που άσκησαν τη βία, μπορούσαν να παρεκτραπούν. Οι προσευχόμενοι Μοναχοί που την υφίσταντο, όχι!). Και τελειώνει ο Πάφου με το αμίμητο σε αντιστοιχία παράδειγμα: «Είχαμε το παράδειγμα το συγκεκριμένο της Ελλάδας. Έκαψαν την Αθήνα όλη οι αναρχικοί και δεν επενέβη η Αστυνομία. Αυτό θέλουμε να κάνουμε;…».
Όχι μόνον άσκησε ο ίδιος βία, αλλά προτρέπει και τους αστυνομικούς να ασκούν βία, και μάλιστα περισσότερη βία!!!
Και μόνον γι’ αυτό, βάσει των Ιερών Κανόνων, ο «δεσπότης» της Πάφου είναι καθαιρετέος!!!
Τί άλλο να πει κανείς… Αυτό είναι τό ήθος και το ύφος του ανδρός!…
Θεσσαλονίκη, 26 Φεβρουαρίου 2009
Για την Φιλορθόδοξο Ένωσι «Κοσμάς Φλαμιάτος»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης
Το κείμενο πού ακολουθεί, είναι γραμμένο από το ρώσο λόγιο Βασίλειο
Ιωαχείμοβιτς Νιχηφόρωφ (1901-1941), γόνο φτωχής οικογένειας της Τβέρ, που, μετά
την επανάσταση του 1917, κατέφυγε στην Εσθονία.
Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε, να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε
περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός
ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις).
Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και το 1938 «Το
οδοιπορικό ραβδί».
Ή επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από
τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει τη
δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητα του. 'Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο
«Αρχαία πόλη», πού από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως
της δημοσιότητας.
Το Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο, συλλαμβάνεται από τη μυστική
αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο
αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), οπού δικάζεται και καταδικάζεται σε
θάνατο.
Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού.
Αποκαταστάθηκε το 1991.
Το 1971 εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη μια επίτομη συλλογή δημοσιευμάτων του Β.
Νικηφόρωφ-Βόλγιν, στη ρωσική γλωσσά, με γενικό τίτλο «Το οδοιπορικό ραβδί». Ό
συγγραφέας αναπλάθει λογοτεχνικά, με απαράμιλλη ενάργεια και περιγραφική δύναμη,
αυθεντικές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά της εποχής του — εποχής
συνταρακτικής, «αποκαλυπτικής» για την πατρίδα του και την Εκκλησία της.
Φαίνεται πώς είχαν σχεδιάσει από καιρό να κάνουν
αντιπερισπασμό στη νυχτερινή ακολουθία της Αναστάσεως. Ολόκληρη τη Μεγάλη
Εβδομάδα ήταν αναρτημένα πλακάτ σ' όλα τα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία
της πόλης:
Όρθρος της Κομσομόλ!
Ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα!
Ελατέ να δείτε τη νέα κωμωδία του Αντώνη Ίζιουμωφ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ
ΦΡΑΚΟ
Στον κεντρικό ρόλο
Ο ηθοποιός του θεάτρου Μόσχας
Αλέξανδρος Ροστόβτσεφ.
Χείμαρρος ευφυολογίας! Τρελό γέλιο!
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η δημοτική μπάντα
πέρασε απ’ όλους τους δρόμους της πόλης, καλώντας το λαό στην παράσταση.
Μπροστά από τους οργανοπαίχτες πήγαινε ένας σωματώδης νεαρός με Ιερατική
αμφίεση και καλυμμαύχι. Κρατούσε ένα πλακάτ σαν
λάβαρο, οπού ήταν ζωγραφισμένος ο Χριστός με φράκο και ψηλό καπέλο! Στα
πλάγια βάδιζαν κομσομόλοι με αναμμένες δάδες. Όλη η πόλη είχε σηκωθεί στο
πόδι.
Πλήθος άρχισε να καταφθάνει στο θέατρο. Πάνω από την
κεντρική είσοδο του έγραφε με κόκκινα φωτεινά γράμματα: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ
Στη μεγάλη αίθουσα τα μεγάφωνα μετέδιδαν ραδιοφωνική
ομιλία από το σταθμό της Μόσχας με θέμα: «Ό αισχρός ρόλος του
χριστιανισμού στην Ιστορία των λαών». Όταν σταμάτησαν τα μεγάφωνα, η
χορωδία των κομσομόλων, με συνοδεία ακορντεόν, άρχισε να τραγουδάει:
Με την προσευχή δε βλέπω προκοπή.
Σβησμένο είναι το χέρι μου.
Δε θέλω, όχι, τον προφήτη Ηλία!
Δώστε μου το φως του Ηλία*!...
Το πλήθος ξέσπασε σε αλαλαγμούς, βρισιές και
χαχανητά. Έβαλαν τα χέρια στους γοφούς, έτριξαν τα δόντια, βρυχήθηκαν:
— Κι άλλο, παιδιά! Πιο άγρια! Βαράτε!...
... Τρεις γριές ψωμολυσσιάρες
Δυο σαρακιασμένοι γέροι
Άδειο, άδειο το εκκλησάκι
Δεν μαζεύει πια πεντάρα!...
— Πιο δυνατά! Δώστε του! Πιο ζωντανά!
...Αχ, αυγουλάκι μου
δεν έχεις τσουγκριστεί
Με πόσες θεϊκές κουταμάρες έχουμε ποτιστεί!...
— Πιό-δυ-να-τά! Καί-πιό-σκλη-ρά!
Πλησίαζαν μεσάνυχτα.
Από τη μικρή εκκλησούλα, πού ήταν κοντά στο θέατρο,
βγήκαν οι πιστοί για την τελετή της Αναστάσεως. Σκοτάδι. Οι άνθρωποι δεν
ξεχωρίζουν — μονάχα οι φλογίτσες των κεριών, πού τρεμόπαιζαν και
προχωρούσαν αργά-αργά.
«Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι
υμνούσιν εν ουρανοίς...»
Σαν είδαν τη λιτανεία οι κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν
στα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα.
Το 'στησαν πάλι στο τραγούδι:
Έ, συ, μηλαράκι μου, κυλίσου
Ό δρόμος είναι γλιστερός
Παράσυρε όλους τους αγίους
Πάσχα των κομσομόλων.
Οι φλόγες των κεριών ήταν τώρα ακίνητες μπροστά στην
είσοδο του ναΐσκου.
Από κει ήρθε η απόκριση στο τραγούδι των κομσομόλων:
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών
θανάτω θάνατον πατήσας
καί τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος»!
Ή μεγάλη αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη κόσμο. Ή
παράσταση άρχισε... Πράξη πρώτη:
Πάνω στη σκηνή είχαν αναπαραστήσει το ιερό ενός ναού.
Στην υποτιθέμενη αγία τράπεζα βρίσκονταν μπουκάλια με κρασί και μεζέδες.
Ολόγυρα, σε ψηλά καθίσματα — αυτά πού έχουν στα μπαρ — ήταν καθισμένοι οι
ηθοποιοί, ντυμένοι με Ιερατικά άμφια. Τσούγκριζαν και έπιναν με άγια
ποτήρια. Κάποιος άλλος, με διακονικό στιχάρι, έπαιζε φυσαρμόνικα. Στο
πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικές τάχα καλόγριες κι έπαιζαν χαρτιά.
Οι θεατές έσκαγαν στα γέλια.
Κάποιος ζαλίστηκε. Την ώρα πού τον έβγαζαν από την
αίθουσα, βρυχιόταν σαν θηρίο, γελώντας αγρία και κουνώντας το κεφάλι, μα
έχοντας το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, οι παράξενοι μορφασμοί του
χλωμού προσώπου του προκάλεσαν περισσότερο γέλιο...
Στο διάλειμμα οι υπεύθυνοι της παραστάσεως έλεγαν:
— Όσα είδατε είναι μόνο τα λουλούδια, καρποί θα
'ρθουν σε λίγο! Περιμένετε... Στη δεύτερη πράξη θα βγει ο Ροστόβτσεφ, και
τότε πραγματικά θα τρελαθείτε!...
Πράξη δεύτερη:
Ό διάσημος ηθοποιός παρουσιάστηκε στη σκηνή κάτω από
θύελλα ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Φορούσε μακρύ, λευκό χιτώνα και
στα χέρια του κρατούσε χρυσό Ευαγγέλιο. Παρίστανε το Χριστό. Σύμφωνα με το
έργο, έπρεπε να διαβάσει δυο στίχους — μονό δυο στίχους — από τους
Μακαρισμούς. Πλησίασε αργά, με ιεροπρέπεια, σ' ένα αναλόγιο και ακούμπησε
το Ευαγγέλιο. Με τη βαθιά, κυματιστή φωνή του αναφώνησε:
- Πρόσχωμεν!
Στην αίθουσα ξαφνικά βασίλεψε απόλυτη σιωπή.
Ό Ροστόβστεφ άνοιξε το Ιερό βιβλίο και άρχισε να
διαβάζει:
— Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν
η βασιλεία των ουρανών…Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται...
Στο σημείο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Εδώ ακριβώς θα
απάγγελλε έναν φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο, πού θα τελείωνε με
τη φράση: "Φέρτε μου το φράκο και το καπέλο!"
Δεν έγινε όμως αυτό!
Ό ηθοποιός απροσδόκητα σωπαίνει. Και η σιωπή του
κρατάει τόσο πολύ, πού από τα παρασκήνια αρχίζουν ν' ανησυχούν. Του
υπαγορεύουν τα λόγια πού έπρεπε να πει, του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα...
αυτός όμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν
καταλαβαίνει τίποτα.
Τέλος, σε μια στιγμή, συνταράζεται ολόκληρος. Με
τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τα χέρια του τραβάνε
σπασμωδικά το χιτώνα. Το πρόσωπο του αλλοιώνεται. Στυλώνει τα μάτια στο
βιβλίο και αρχίζει πρώτα να ψιθυρίζει κι έπειτα να διαβάζει όλο και πιο
δυνατά:
— Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την
δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί
ελεηθήσονται...
Είναι απίστευτο: Στο θέατρο, πού πριν από λίγο το
δονούσαν οι βλαστήμιες και οι εμπαιγμοί, επικρατεί τώρα νεκρική σιγή. Και
μέσα σ' αυτή τη σιγή κυκλοφορούν, σαν τις πασχαλινές λαμπάδες ολόγυρα στην
εκκλησία, τα λόγια του Χρίστου:
— Υμείς έστε το φως του κόσμου... αγαπάτε τους
εχθρούς υμών... προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς καΐ διωκόντων
υμάς...
Ό Ροστόβτσεφ διάβασε αργά και καθαρά ολόκληρο το
πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, και κανένας δεν κουνήθηκε,
κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Μήπως η Ιερόσυλη μεταμόρφωση του ηθοποιού είχε
αποκαταστήσει μπροστά στα μάτια τους — όπως, άλλωστε, και στου ίδιου τα
μάτια — τη γκρεμισμένη εικόνα του ζωντανού Κυρίου;...
Στα παρασκήνια ακούγονταν δυνατοί ψιθυρισμοί και
νευρικοί βηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν! Θ’ αστειεύεται ο Ροστόβτσεφ!
Κάποιο κόλπο σκαρώνει! Να, τώρα, οπού να 'ναι, μ’ ένα χτύπημα στα γόνατα,
με δυο του λέξεις, θα ξεσηκώσει το κοινό! θα τους κάνει να χτυπιούνται!...
Μα στη σκηνή έγινε κάτι ακόμα πιο απροσδόκητο, πού
έκανε αργότερα ολόκληρη τη χώρα να το συζητάει:
Ό Ροστόβτσεφ σχημάτισε μ’ ευλαβική
επίδεκτικότητα πάνω στο σώμα του το σημείο του σταυρού, και είπε:
- Μνήσθητί μου. Κύριε, όταν έλθης εν τη
βασιλεία σου!...
Κάτι ακόμα πήγε να πει, αλλά τη στιγμή εκείνη
κατέβασαν την αυλαία. Μετά από λίγα λεπτά, μια νευρική φωνή ανακοίνωσε από
τα μεγάφωνα:
— Λόγω ξαφνικής ασθένειας του
συντρόφου Ροστόβτσεφ, η σημερινή θεατρική παράσταση ματαιώνεται!
Μητροπολίτης Ναυπάκτου π.Ιερόθεος
Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία. Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, να μείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος της Ορθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμε εδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και το δεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο «πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή βιώνουν τις ορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωση του δόγματος.
Δυστυχώς, μερικοί που ομιλούν για νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία έχουν πρόβλημα και με τις δύο αυτές προϋποθέσεις, δηλαδή και με τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων και με τους «ζωντανούς οργανισμούς» της εκκλησιαστικής ζωής.
Αν η θεολογία δεν εκφρασθή εμπειρικώς, γίνεται στοχασμός και κουράζει τους ανθρώπους, και αν η εμπειρία δεν στηριχθή στην θεολογία των Οικουμενικών Συνόδων είναι μια ατομική ευσέβεια, η οποία μπορεί να έχη «συναφειακά» στοιχεία με όλες τις άλλες ανατολικές παραδόσεις. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης φαίνεται ενοχλητικός για τους στοχαστικούς, φιλοσοφούντες θεολόγους που διακατέχονται από την «στοχαστική αναλογία», κατά την έκφραση του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Ακόμη, αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, που αμφισβητούνται από μερικούς σύγχρονες, σημαντικές αγιορειτικές μορφές, όπως ο π. Πορφύριος, ο π. Παΐσιος, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ κλπ. Ενοχλεί την σύγχρονη συγκρητιστική θεολογία ο βίος και η διδασκαλία των συγχρόνων «ζωντανών οργανισμών» της εκκλησιαστικής ζωής.
Σε μια εισήγησή μου που έγινε στο παρελθόν προκειμένου να τεκμηριώσω την θεωρητική διδασκαλία της Εκκλησίας χρησιμοποίησα κείμενα του π. Πορφυρίου, ενός εξαγιασμένου Ιερομονάχου της εποχής μας. Αισθάνθηκα βαθύτατη έκπληξη όταν ορθόδοξοι θεολόγοι και Κληρικοί, που ήταν παρόντες, διαφώνησαν με την αναφορά μου σε λόγους του π. Πορφυρίου, διότι σύμφωνα με την άποψή τους, με τον τρόπο αυτό «ιδεολογοποιείται» η ορθόδοξη πίστη.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η μοντέρνα θεολογία που αποδεσμεύονται από τους Πατέρες και εκφράζεται με βαρύγδουπους όρους, δήθεν από αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι επικίνδυνη για την Εκκλησία και την θεολογία της. Είναι πραγματικά ένας στοχαστικός τρόπος θεολογίας, ένας λαϊκισμός που εξασκείται από «χειροτονητούς θεολόγους», λόγω μιας κακής ερμηνείας του «βασιλείου ιερατεύματος».–.
