Ο ΑΘΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Ο ρόλος των Φράγκων στη διαμόρφωση της αθεϊστικής ιδεοληψίας

Φραγκιά (France) ή Γαλλία;

Η είσοδος των Φράγκων στην ιστορία

τού Δημήτρη Κιτσίκη Τακτικού μέλους της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητού Πανεπιστημίου Οττάβας

Πηγή: Περιοδικό "Τρίτο Μάτι" Νο 144. Καλοκαίρι 2006. Σελ. 52-58.

---

• Φράγκοι: ο λαός που δημιούργησε την «Δύση», την Παπική Εκκλησία και την Φραγκομασονία.
• Γιατί οι χαμένοι Γαλάτες επιζούν μόνο στην ελληνική γλώσσα.
• Γιατί μόνοι οι Έλληνες ονομάζουν την Φραγκιά «Γαλλία».
• Γιατί μόνοι οι Έλληνες ονόμαζαν όλους τους δυτικούς «Φράγκους»...

Σειρά των άρθρων αυτών, είναι τμήματα ενός μόνο άρθρου, που δημοσιεύθηκε το Καλοκαίρι του 2006 στο περιοδικό "Τρίτο Μάτι". Το μοιράσαμε σε τμήματα, ώστε να είναι ευκολότερη και αποδοτικότερη η αφομοίωση της πληθώρας των πληροφοριών αυτών που παρουσιάζονται. Είναι μια ιστορική αναδρομή 1.500 ετών, που ξεκινάει από τη Δυτική Ευρώπη, και καλύπτει όλο τον κόσμο. Ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, με τον ιδιάζοντα εκφραστικό τρόπο του, μας ξεκινάει από την εποχή που οι Φράγκοι ήταν ένας "βάρβαρος" λαός (τον οποίο κορόϊδευαν οι πολιτισμένοι Ρωμιοί ακόμα και για τον τρόπο που μιλούσε), και μας εκπλήσσει στη συνέχεια με τις ασταμάτητες δολοπλοκίες της ηγεσίας του λαού αυτού, μέχρι τη σημερινή εποχή, που έχουν πλέον καθιερωθεί ως μια παγκόσμια υπερδύναμη, ΥΠΕΥΘΥΝΗ για μύρια δεινά του πλανήτη μας και της Εκκλησίας.

Όσοι δεν έχουν γνώση του ζητήματος και του ρόλου του λαού αυτού στην παγκόσμια διαμόρφωση της ανθρωπότητας σήμερα, θα εκπλαγούν να μάθουν ότι κυριολεκτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ όσα διαδραματίζονται γύρω μας, έχουν σφοδρότατη επιρροή (συνήθως αρνητική), από τις δολοπλοκίες της ηγεσίας του λαού αυτού. Από το κόμικ του Αστερίξ για παιδιά και τον "Κώδικα Ντα Βίντσι", μέχρι τη δολοφονία του Καποδίστρια, το όνομα της χώρας μας και την εθνική μας συνείδηση ως Ελλήνων. Και από τις Φραγκομασονικές στοές που κατευθύνουν χώρες ολόκληρες, μέχρι τον Πάπα της Ρώμης, τις παγκόσμιες εθνικιστικές συγκρούσεις και τα κομμουνιστικά καθεστώτα!

Σας καλούμε να παρακολουθήσετε την ιστορία αυτή από την αρχή ως σήμερα, ενώ παράλληλα θα βρίσκετε στη σειρά των άρθρων αυτών, και δεσμούς προς άλλα σχετικά άρθρα, για να εμβαθύνετε σε επί μέρους λεπτομέρειες.

α) Περί του συγγραφέως

Ο φίλος μου ο Παύλος [*] γνωρίζοντας ότι εμεγάλωσα στην Γαλλία μου ανέθεσε να εξηγήσω γιατί μόνον οι Έλληνες συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την ονομασία «Γαλλία», ενώ όλοι οι άλλοι λαοί χρησιμοποιούν την ονομασία «Φραγκιά» (France), για να προσδιωρήσουν το ευρωπαϊκό κράτος με πρωτεύουσα το Παρίσι.

Στο σχολείο στην Γαλλία, μας επαναλάμβαναν ότι οι προγονοί μας ήσαν οι Γαλάτες (Gaulois) και όχι οι Φράγκοι (Francais). Επειδή δε η γλώσσα και όχι η φυλή παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο, μας έλεγαν πως είμεθα Λατίνοι και όχι Γερμανοί, ενώ κατά τα αλλά μας εξηγούσαν ότι οι Φράγκοι ήσαν γερμανική φυλή. Βεβαίως, στον πολιτισμό μας έλεγαν — όλοι είμεθα Έλληνες. Και τα γαλλικά ιστορικά εγχειρίδια τού σχολείου περιελάμβαναν κεφάλαια για την εισβολή των «βαρβάρων» στον μεσογειακό πολιτισμένο χώρο τον ελληνορωμαϊκό ...

β) Νομάδες, βάρβαροι η κτήνη;

Από όλους τους λαούς που απετέλεσαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Δύση» Σάξωνες, Κέλτες, Γότθους, Όστρογότθους, Γερμανούς, Βουργουνδούς, κ.λπ οι Φράγκοι είχαν τον καθοριστικώτερο ρόλο και μάλιστα τη σφράγισαν με τα κυριώτερα χαρακτηριστικά τους. Πράγματι οι Φράγκοι απεδείχθησαν οι πλέον δραστήριοι από όλες τις βαρβαρικές φυλές.

Πρόσφατα μάλιστα ζήσαμε την μεγάλη επιχείρηση αναζωπύρωσης τού φραγκικού παρελθόντος της Δύσης, με την γνωστή ιστορία τού «Αγίου Αίματος», στην οποία πρωτεύοντα ρόλο έχουν οι Μεροβίγγειοι Φράγκοι βασιλείς, που υποτίθεται ότι φέρουν το «άγιο αίμα» και γι' αυτό είναι και σήμερα ακόμη οι νόμιμοι βασιλείς της Ευρώπης!

Τρεις είναι οι προσωπικότητες που με τις πράξεις τους καθόρισαν το μέλλον των Φράγκων. Ο βασιλέας τους, Κλοβίς, τον 5ο αι. που, ως άλλος Κωνσταντίνος, διείδε το μέλλον του Χριστιανισμού και το 498 αποφάσισε να βαπτιστεί χριστιανός και να γίνει ο υπερασπιστής τού Πάπα. Ο περίφημος Κάρολος Μαρτέλος που σφράγισε τη μοίρα της Δόσης σταματώντας την μουσουλμανική προέλαση στο Πουατιέ το 732 και ο Καρλομάγνος, ο δημιουργός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τού Γερμανικού (φραγκικού) Έθνους και πρώτος οραματιστής της Ενιαίας Ευρώπης. Ο Καρλομάγνος οραματιζόταν να γίνει αυτοκράτωρ της μοναδικής αυτοκρατορίας: της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής). Γι' αυτό πρότεινε γάμο στην Βυζαντινή πριγκήπισα Ειρήνη. Όταν η πρόταση του απορρίφθηκε, στράφηκε στην δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας, και πράγματι κατάφερε τα Χριστούγεννα τού 800 να στεφθεί αυτοκράτωρ από τον πάπα! Αυτός ο λαός απεδείχθη τόσο ικανός ώστε σήμερα να μπορούμε να πούμε ότι όλη η Δύση και ως απτή πραγματικότητα και ως νοοτροπία είναι δημιούργημά τους! Μάλιστα ο όρος Φράγκος (franc) σημαίνει ελεύθερος! Ωστόσο οι Φράγκοι έγιναν γνωστοί και για την βαρβαρότητα και την κτηνωδία τους. Η κτηνωδία των Φράγκων, που ιστορικά απεδείχθησαν και εγκληματίες και φανατικοί, είναι απερίγραπτη σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της Ευρώπης από τον Κλοβίς, στον 5ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον Φράγκο-Γερμανό Χίτλερ στον 20ό. Δύναται κανείς να γενικεύση και να ισχυρισθή ότι σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι Φράγκοι είναι κτήνη εγκληματικότητος; Η απάντηση είναι ότι 1500 χρόνια ευρωπαϊκής Ιστορίας μας πείθουν ότι αυτό είναι σωστό! Το συνεπέρανε ο μεγαλύτερος ιστορικός τού Κ' αιώνος, ο Βρεταννός Αρνόλδος Τόϋνμπυ, ο οποίος είχε γράψει ότι απεχθάνετο τον δυτικό πολιτισμό επειδή δεν ήταν απλώς εγκληματικός αλλά κτηνώδης. Και Φράγκοι είναι όλη η Δύση... Και όμως, από πού προήρχετο αυτός ο φανατισμός των Δυτικών λαών; Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, αργότερα, μου εδίδαξε (και το έγραψε στο βιβλίο του Η Ρωμηοσύνη) δύο πράγματα: πρώτον ότι η Ρώμη υπήρξε ελληνίδα πόλις και ότι η διαμάχη των δύο πόλεων - κρατών Αθηνών και Ρώμης ήταν παρόμοια με την διαμάχη Αθηνών Σπάρτης, και δεύτερον ότι η Γαλλία ήταν γαλατική και είχε στον Ε' αιώνα μ.Χ. υποδουλωθή στους Γερμανούς Φράγκους.

«Αν μου χαρίσεις τη νίκη ενάντια στους εχθρούς μου, θα πιστέψω σ' Εσένα και θα βαπτιστώ στο όνομά Σου». Ο προσηλυτισμός τού Κλοβίς αποτελούσε έργο της συζύγου του, Κλωτίλδης, και εκπλήρωση τού όρκου που είχε κάνει κατά την διάρκεια της μάχης τού Tolbiac, που τού επέτρεψε να επεκτείνει την κυριαρχία του μέχρι τον Ρήνο. (Στον πίνακα τού ζωγράφου Paul Joseph Blanc, ο Ιησούς από τους ουρανούς επιβλέπει την μάχη!) Στην πραγματικότητα, ο Φράγκος βασιλιάς διείδε σωστά ότι ο ανερχόμενος Χριστιανισμός αποτελούσε ιδανική ευκαιρία για το μέλλον των Φράγκων και αυτή του η επιλογή σφράγισε το μέλλον της Δύσης!

Η δε Γαλλική Επανάσταση τού 1789 ήταν κατ’ αυτόν, η εξέγερση τού λαού των Γαλατών κατά των ευγενών φεουδαρχών οι οποίοι ήσαν Φράγκοι.

Ο Βολταίρος στον ΙΗ' αιώνα, ανέλυσε ως εξής την σύγκρουση βαρβάρων της Δύσεως με τον κόσμο τού πολιτισμού: «Το πάθος τού προσηλυτισμού ήταν μία ιδιαίτερη ασθένεια του [θρησκετικού] κλίματός μας. Ποτέ δεν την είχε γνωρίσει η μακρινή Ασία. Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στείλει ιεραποστόλους στην Ευρώπη. Μόνον εμείς εξήγαμε την γνώμη μας... μέχρι τα έσχατα της γης» (Βλ. Α. Reichwein, China and Europe. Intellectual and Artistic Contacts in the Eighteenth Century, A.Knopf, New York, 1925, σελ.90). To ίδιο ίσχυε και για το Βυζάντιο, το οποίο ποτέ δεν οργάνωσε, αλλά αντιθέτως υπήρξε τραγικό θύμα των δυτικών σταυροφοριών.

Ο 15ος αιώνας μας προσφέρει ένα συγκλονιστικό παράδειγμα της εκατέρωθεν στάσεως Φράγκων και πολιτισμένων Ελλήνων και Κινέζων. Προσπερνώντας την κτηνωδία της γενοκτονίας των Αμερινδιάνων, ως και την ακατανώμαστη βαρβαρότητα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 που εξησκήθη κατά ομοθρήσκων χριστιανών, θα σταθούμε στην εποχή της Αναγεννήσεως, βάθρου τού δυτικού πολιτισμού, κατά την οποία από την Ιβηρική χερσόνησο, πρώτοι οι Φράγκοι Πορτογάλοι εξεχύθησαν στις θάλασσες για λεία. Ως βάρβαροι, ήσαν πάντα ολιγάριθμοι αλλά αδίστακτοι (ομοίως και κατά την κατάκτηση της Αμερικής).

Σε αντίθεση με τους Φράγκους, οι Άραβες έμποροι που είχαν προηγηθή εφέροντο με πολιτισμένο τρόπο. Για τον λόγο αυτό, οι Κινέζοι ωνόμασαν τους Φράγκους «δαίμονες τού ωκεανού».

Ομοίως οι Βυζαντινοί επίστευαν ότι δεν ήξιζε τον κόπο να εκπολιτίσουν τους Φράγκους, οι όποιοι «μάλλον βγάζουν σάλια παρά ομιλούν!» και αγνοούν την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία, χαρακτηριστικά που εξησφάλιζαν την ανωτερότητα των Ρωμαίων-Βυζαντινών.

Ίσως, τελικά, πίσω από την δημιουργία της Δύσης να υπάρχει -τι άλλο;- μία γυναίκα. Η Κλωτίλδη —ανιψιά τού βασιλιά των Βουργουνδών, Gondebaud. Χριστιανή, όπως και η μητέρα της, Caretene — κατάφερε τον προσηλυτισμό και στην συνέχεια τη βάπτιση τού βασιλέα των Φράγκων και συζύγου της, Κλοβίς. Η Κλωτίλδη αργότερα ανακηρύχθηκε αγία...

γ) Η κρίσιμη ιδιαιτερότητα των Φράγκων

Φυσικά ο αρχαίος κόσμος δεν υπήρξε αγγελικός. Οι σχέσεις των Ελλήνων με του Γαλάτες ήσαν σχέσεις δύσκολες και αιματηρές. Αλλά κυριαρχούσε τότε η ιδέα τού πολιτισμού σε αντιπαράθεση με έναν βαρβαρισμό που είχε στόχο την ενσωμάτωση του στο «κεντρικό ηλιακό σύστημα» τού πολιτισμού. Η εμφάνιση των Φράγκων στον Ε' αιώνα μ.Χ. έφερε στον πλανήτη μία τελείως καινούργια διάσταση. Η φυλή των Φράγκων διέφερε ριζικά από όλες τις άλλες βαρβαρικές φυλές: Αν και ινδοευρωπαϊκή, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές μέχρι τότε φυλές. Αν και επεκεντρώθη αρχικώς στην βόρεια Ευρώπη και ήταν γερμανογενής δεν ήταν καθαρώς γερμανική. Αν και επεβλήθη στη Γαλλία με τον Κλοβίς, δεν ήταν γαλλική. Η πρωτοτυπία της φυλής αυτής ήταν ότι ίδρυσε την Δύση! Γι’ αυτό και πάντα οι Έλληνες ονόμαζαν Φράγκους όλους τους Δυτικούς και όχι μόνον τους κατοίκους της Γαλλίας. Μόνη δε η φυλή αυτή ηρνήθη να ενταχθή στον ελληνικό πολιτισμό (και αργότερα στον κινεζικό πολιτισμό). Εν τέλει αυτή η φυλή οικοδόμησε ένα ιδικό της πρωτότυπο σύστημα, πρώτα τού φεουδαλισμού και μετά τού καπιταλισμού που δια μέσου τού βιαίου επεκτατισμού, ιμπεριαλισμού, εθνικισμού και παγκοσμισμού μετέτρεψε τον πλανήτη σε τεχνολογικό Πολύφημο και πνευματική έρημο.

Η βάπτιση του Κλοβίς από τον άγιο Ρεμί.

δ) Η άνοδος των Φράγκων

Από τον Κλοβίς (481-511 μ.Χ.) που έγινε χριστιανός μέχρι τον Καρλομάγνο (768-814), οι γερμανογενείς Φράγκοι επιβάλλονται σε όλην την Γαλλία και την μετονομάζουν σε Φραγκιά. Από αυτή την επιβολή ενός τελείως διαφορετικού και ανθελληνικού βαρβαρικού πολιτισμού θα προκύψουν δύο τινά:

•           Πρώτον, η άλωση τού πατριαρχείου των Ελλήνων παπών της Ρώμης, οι οποίοι από τον Καρλομάγνο και μετά θα αντικατασταθούν συστηματικά από Φράγκους. Έτσι η παπική αυλή θα φραγκοποιηθή και θα χάση τελείως τα ελληνικά της χαρακτηριστικά.

•           Δεύτερον, η επιβολή μίας τελείως διαφορετικής κοινωνικής δομής, που θα εξελιχθή μετά τον 10ο αιώνα σε φεουδαρχία κληρονομικών ευγενών (feodalisme) και σε φεουδαλισμό (feodalite) που θα υποδουλώση τους γηγενείς Γαλάτες επί μία χιλιετία μέχρι την απελευθέρωση του λαού των Γαλατών από την Γαλλική Επανάσταση του 1789.

Ο ανθελληνισμός των Φράγκων προήλθε από την προσπάθειά τους, από την εποχή του Καρλομάγνου, να αλώσουν το Βυζάντιο, να του αρπάξουν το αυτοκρατορικό στέμμα και να ανακηρυχθούν στην θέση του, οικουμενικοί αυτοκράτορες. Η δημιουργία τού Σχίσματος εντάσσεται σε αυτή την προσπάθεια!

Παρά το αδυσώπητο μίσος τους κατά των Ελλήνων που συνεχίζεται ακόμη σήμερα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανωτερότης του ελληνικού πολιτισμού ήταν τέτοια ώστε μέσω της Αναγεννήσεως του ΙΕ' αιώνος, να επιβληθή και πάλι επί των βαρβάρων. Με την διαφορά ότι οι Φράγκοι ισχυρίσθησαν ότι οι Έλληνες είχαν εξαφανισθή εξ αιτίας της οθωμανικής προελάσεως (ένας μύθος που τους συνέφερε) και ότι κληρονόμοι τού αποβιώσαντος ελληνικού λαού ήσαν οι ίδιοι οι Φράγκοι! Όλοι οι μονάρχες της Δύσεως προτίμησαν να αντικαταστήσουν την παρουσία τού ελληνισμού με τον μύθο τού ρωμαϊκού πολιτισμού ως διαφορετικού από τον ελληνικό και αυτό από τον Λουδοβίκο ΙΔ' και τον Ναπολέοντα μέχρι τον Μουσσολίνι. Ο Χίτλερ υπήρξε ο μόνος ο οποίος ανεγνώρισε την ανωτερότητα τού ελληνικού πολιτισμού, λόγω των Γερμανών φιλοσόφων και ειδικά του Νίτσε και τού Χάϊντεγγερ.

Σημειώσεις:
* Εννοεί τον εκδότη του περιοδικού "Τρίτο Μάτι".

ε) Ο φανατισμός των Φράγκων και ο πόλεμος των θρησκειών

Ο εκδυτικισμός, δηλαδή η εκφράγκευση της οικουμένης, και ειδικά τού ελληνικού λαού, έσπρωξε και τους Έλληνες να εφαρμόσουν τα δυτικά πρότυπα για να εξηγήσουν την ελληνική Ιστορία. Έτσι, στην μελέτη τού Χριστιανισμού υπερίσχυαν τα δυτικά πονήματα περί Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού που ανέλυαν τα έκτροπα της Ιεράς Εξετάσεως, των σταυροφοριών και τον φανατισμό των χριστιανών που κατεδάφιζαν συστηματικά τα μνημεία των θρησκευτικών τους αντιπάλων.

Αντίστοιχα, οι νεότεροι Έλληνες Ιστορικοί εθεώρησαν ότι και η Ορθοδοξία δεν ηδύνατο να αποτελεί εξαίρεση και έπρεπε να είχε και αυτή ιερά εξέταση και φανατισμό, εις αντίθεση με τις προτροπές της προς Γαλατάς επιστολής του αποστόλου Παύλου.

Και όμως έσφαλαν! Διότι η Ορθοδοξία, το Βυζάντιο (ακόμη και η Οθωμανία) δεν εγνώρισαν ποτέ τον ασύλληπτο σε κτηνωδία πόλεμο των θρησκειών που ξετίναξε κυριολεκτικά την Δύση από τον ΙΕ΄ αιώνα μέχρι των αρχών τού ΙΒ΄ αιώνος και που εσυνεχίσθη μέχρι των ημερών μας με την καταδίωξη τού εβραϊσμού και την δικτατορική επιβολή της εκκοσμικευμένης «θρησκείας της δημοκρατίας».

Ο πόλεμος των θρησκειών εβασίσθη σε ένα απλό όσο και πρωτόγονο αξίωμα: ένας βασιλεύς, μία θρησκεία, δηλαδή cujus regio, ejus religio (τέτοια η θρησκεία τού πρίγκιπος, ιδία και η θρησκεία της χώρας). Το περίεργο είναι ότι αυτό το απόφθεγμα ανεκηρύχθη ως άκρως φιλελεύθερο και ως λύση του προβλήματος όταν εξηγγέλθη επισήμως μετά τις θρησκευτικές σφαγές στην συνθήκη της Augsburg, το 1555.

Ο πόλεμος των θρησκειών είναι αναπόσπαστο μέρος της νοοτροπίας των Φράγκων από καταβολής της φυλής αυτής μέχρι την σημερινή φραγκική Δύση, διότι αυτός ο πόλεμος των θρησκειών συνεχίζεται σήμερα μέσω της εκκοσμικευμένης θρησκείας της δυτικής δημοκρατίας.

Η ανεξιθρησκεία τού Βολταίρου ήταν γεννημένη κατόπιν αιώνων εξοντωτικών ολοκαυτωμάτων, κατά τους οποίους το να αγαπάς την θρησκεία σου εσήμαινε να μισής την θρησκεία τού άλλου... Προήρχετο απλώς από την αδιαφορία για το ίδιο το φαινόμενο της θρησκείας αυτού τού πάπα τού ρασιοναλισμού, τού Βολταίρου. Συνεπώς δεν επρόκειτο περί ανεξιθρησκείας αλλά περί αδιαφορίας, και αντεκατεστάθη αμέσως με τον φανατισμό της δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας σήμερα απαγορεύεται στην Γαλλία, στις μουσουλμανίδες κόρες να ενδύονται το κεφαλομάνδηλο στα σχολεία!

Στο Βυζάντιο, εκτός εξαιρέσεων, ο αιρετικός ενεκλείετο σε μοναστήρι. Στην Φραγκιά εσφάζετο... Οι σταυροφορίες όχι μόνον κατά της Ανατολής αλλά κατά της Δύσεως το αποδεικνύουν. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' εκήρυξε σταυροφορία εναντίον των Αλβιγινών, των αποκαλουμένων Καθαρών, της νοτίου Γαλλίας, που είχε ως αποτέλεσμα την ερήμωση της νοτίου Γαλλίας και την σφαγή επί είκοσι χρόνια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων μεταξύ 1209 και 1229 και την εγκαθίδρυση στην χώρα της Ιεράς Εξετάσεως. Η σταυροφορία αυτή δύναται να παραβληθή με την σημερινή «σταυροφορία της δημοκρατίας» κατά τού Ιράκ.

Το τραύμα εκείνου του ολοκαυτώματος υπήρξε τόσο βαθύ που σήμερα ακόμη, μετά από 800 χρόνια η ανάμνηση τού φοβερού αυτού εγκλήματος έχει σημαδεύσει όλη την δυτική Ευρώπη! Της σταυροφορίας κατά των Αλβιγινών ηγείτο ο έξαρχος τού πάπα, Αρνάλδος αββάς του Σιτώ, δηλαδή καλόγηρος, ο οποίος είχε δηλώσει: «Σφάξατε όλους, ο Θεός θα φροντίση να διακρίνη και να προστατεύση τους πιστούς του».

Το ότι Φράγκος Ιερωμένος ισοδυναμούσε με σατανική παρουσία, αποδεικνύεται από την παντελή έλλειψη ηθικών άρχων ακόμη και αυτών των παπών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η υπόθεση τού μεγαλομάρτυρος της Βοημίας, Τσέχου Γιάν Χους (Ιωάννης Ούσος) και η σταυροφορία κατά των Χουσιτών οπαδών του στην περίοδο 1419-1436. Ο Χους εζήτει επιστροφή στην Ορθόδοξη παράδοση. Π.χ. επέμενε η Θεία Κοινωνία να γίνεται με άρτον και οίνον. Πράγματι, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για να κάνη οικονομία στον οίνο τον είχε καταργήσει για τον λαό (ακόμη και σήμερα τον χρησιμοποιεί στην κοινωνία μόνον για τους ιερείς!). Στον λαό έδιδε μόνον άρτο ισχυριζόμενη ότι η μία ουσία περιελάμβανε και την άλλη.

Ο Γιaν Χους στην Σύνοδο της Κωνστάντιας (1414).

 

Οι Φράγκοι, ο αφελληνισμός της Δύσης και η δημιουργία της «παπικής» Εκκλησίας Ο Φράγκος Καρλομάγνος εβαλε τα θεμέλια της σημερινής Δύσης, όταν στέφθηκε αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού εθνους, την όποια ο ίδιος δημιούργησε. Οι Φράγκοι και ο Καρλομάγνος όμως είναι υπεύθυνοι για τον πλήρη αφελληνισμό της Δύσης. Συγκεκριμένα, ο Καρλομάγνος διεκήρυξε το 794 ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα λατινικά. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται αυτονόητο σήμερα αντιφάσκει με την ιστορική πραγματικότητα, αφού όλες οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά! Λ.χ. οι πρώτοι τέσσερις Ρωμαίοι χρονογράφοι που έγραψαν στα Ελληνικά ήταν οι Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus. Ο πρώτος Ρωμαίος ιστορικός που έγραψε στα Λατινικά ήταν ο Porcius Cato (234140 π.Χ.) και ο Lucius Cassius Hemina (γύρω στο 146 π.Χ.). Αυτή η μεθόδευση έγινε για να αποκοπεί η Δύση από την ελληνική Ανατολή. Στα ίδια πλαίσια, ο Καρολομάγνος συνέβαλε καθοριστικά στο Σχίσμα τού Χριστιανισμού, καθώς πήρε θέση υπέρ τού Filioque, κυρίως για λόγους πολιτικής, αφού κατάλαβε ότι έτσι επίσης απέκοπτε την Δύση από τους χριστιανικούς της δεσμούς με το Βυζάντιο... Ο ίδιος ο πάπας Λέων Γ΄ που είχε στέψει τον Καρλομάγνο αντέδρασε, αλλά ήταν πλέον αργά... Από τότε, η φραγκική νοοτροπία θα στοιχειώση όλη την μετέπειτα πορεία της Δύσης, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα (Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, Σφαγές Αλλοδόξων, κ.λπ.). Μετά δύο περίπου αιώνες, το φραγκικό «Πιστεύω» (Credo) με το Filioque θα ακουστή επίσημα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης... Στην μινιατούρα από το «Μεγάλο χρονικό της Φραγκιάς» τού 1472, μία καθοριστική στιγμή για τους Φράγκους, την Δύση και την ανθρωπότητα. Ο Καρλομάγνος στέφεται αυτοκράτωρ της Ευρώπης από τον πάπα Λέοντα Γ΄ στην Ρώμη, τα Χριστούγεννα τού ετους 800.

O Καρλομάγνος στέφεται από τον Πάπα, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιώλου για την ανθρωπότητα, εξ' αιτίας των δολοπλοκιών του και των ιστορικών ψευδών που εισήγαγε για τα συμφέροντά του.

 

στ) Το αποκορύφωμα της φραγκικής θηριωδίας

Μεταξύ 1562 και 1598, στη Γαλλία (ή πιο σωστά στην Φραγκιά), Ρωμαιοκαθολικοί και Καλβινιστές υπερέβησαν κάθε όριο θηριωδίας, σε μία εποχή που στην Οθωμανία τού αυτοκράτορος και μεγάλου νομοθέτου Συλεϊμάν (1520—1566) και των διαδόχων του, οι διάφορες θρησκευτικές κοινότητες συνεβίωναν εν αρμονία. Το 1562, βασιλικό έδικτο έδιδε στους προτεστάντες διάφορα δικαιώματα. Επρόκειτο όμως περί παγίδος για να δοθή καιρός στους Καθολικούς να τους επιτεθούν. Ο καθολικός δουξ Φραγκίσκος ντε Γκιζ (Francois de Guise, 1519-1563), την 1η Μαρτίου 1562, ημέρα Κυριακή, εισήλθε με τους ανθρώπους του σε έναν σιτοβολώνα όπου είχαν συναχθή οι Καλβινιστές για να λειτουργηθούν, στην πόλη Βασσύ (Vassysur-Blaise). Η σφαγή διήρκησε μία ώρα κατά την οποία άφησε νεκρούς τους πάντες, αόπλους άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Έδικτο του Σεπτεμβρίου 1568 τού Saint-Maurdes-Fossis, απηγόρευσε την εξάσκηση οιασδήποτε άλλης θρησκείας εκτός της Ρωμαιοκαθολικής και υπεχρέωνε τα στελέχη των διαμαρτυρομένων να εγκαταλείψουν την Γαλλία εντός των 15 ημερών.

Μία από τις πολλές αγριότητες που επέφερε η φράγκικη  θρησκευτική μισαλλοδοξία. Η σφαγή των Καθαρών  στη Νότιο Γαλλία.

 

ζ) Η νύκτα τού Αγίου Βαρθολομαίου, 1572

Η νύκτα αυτή παρέμεινε στην ιστορία της Δύσεως ως το σύμβολο της δυτικής θηριωδίας και φανατισμού που κατεδάφισε ολόκληρο τον μύθο τού αναγεννησιακού ουμανισμού. Σε καμία άλλη περιοχή τού κόσμου δεν υπάρχει παρεμφερής εικόνα αυτού που συνέβη εκείνη την νύκτα της 24ης Αυγούστου τού 1572. Η ανάλυση τού γεγονότος αυτού αφαιρεί από την Δυτική Ευρώπη ακόμη και τον ισχυρισμό ότι δύναται να υπήρξε ποτέ δυτικός πολιτισμός. Ούτε και η δικαιολογία πάλης των τάξεων ευσταθεί, εφ' όσον η διαμάχη ρωμαιοκαθολικών και διαμαρτυρομένων αφορούσε την ίδια την άρχουσα τάξη των ευγενών. Οι ηγέτες των Καλβινιστών όπως και οι Ηγέτες των καθολικών ήσαν μέλη της ανωτέρας αριστοκρατίας των ευγενών.

Το χαρακτηριστικότερο δείγμα φραγκικής/δυτικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και ωμότητας: Η σφαγή τού Αγίου Βαρθολομαίου. Οι συνέπειές της μένουν ακόμη ανεξίτηλα χαραγμένες στο δυτικό υποσυνείδητο.

 Τριάντα χιλιάδες φονευθέντες Προτεστάντες υπήρξαν το αποτέλεσμα των σφαγών του Αγίου Βαρθολομαίου. Προτού η ημέρα της 24ης Αυγούστου 1572 ξημερώσει, οι δολοφόνοι ξεχύθησαν στους δρόμους των Παρισίων ακολουθούμενοι από τον όχλο των λεηλατούντων. Από τις 25 Αυγούστου έως τις 3 Οκτωβρίου οι σφαγές συνεχίζοντο σε όλην την Γαλλία. Ο πρίγκιψ τού Κοντέ και ο μέλλων βασιλεύς της Γαλλίας, ο Ερρίκος ο Δ', για να σώσουν την ζωή τους υπεχρεώθησαν να δηλώσουν επί τόπου την προσχώρησή τους στον Ρωμαιοκαθολικισμό. 

η) Η ίδρυση της Φραγκομασονίας

Φράγκος (franc) σημαίνει ελεύθερος επειδή οι νομάδες Φράγκοι κατακτητές των Γαλατών που ίδρυσαν την τάξη των ευγενών είχαν όλα τα δικαιώματα και ήσαν μόνον αυτοί ελεύθεροι μέχρι την επανάσταση του 1789.

Η βαρβαρότης του εμφυλίου πολέμου των θρησκειών έφερε στο προσκήνιο τον αντικληρικαλισμό, δηλαδή την απέχθεια για τον θεσμό της Εκκλησίας που εβαρύνετο με ακατανόμαστα εγκλήματα σε όλην την διάρκεια της φραγκικής εξουσίας από τον Καρλομάγνο μέχρι την Γαλλική Επανάσταση.

Ο αντικληρικαλισμός είναι καθαρά δυτικό φαινόμενο. Η Ενδιάμεση Περιοχή και η Ορθόδοξη Εκκλησία τον εγνώρισε π.χ. όπως με τον Αδαμάντιο Κοραή— μόνον στον ΙΘ' αιώνα λόγω της εκδυτικοποιήσεως της Ανατολής. Όλα τα αντικληρικά επιχειρήματα που εκτοξεύουμε σήμερα στην Ελλάδα προέρχονται από μία δυτική εικόνα της Εκκλησίας, ως και από την δυτικοποίηση των Ορθοδόξων ιεραρχών. Ο αντικληρικαλισμός έφερε στην Δύση την αποκαλούμενη ελεύθερη σκέψη που ενισχύθηκε από το φαινόμενο της μασονίας, ή πιο σωστά της φραγκομασονίας (francmasonnerie, που μεταφράζομε εσφαλμένως ελευθεροτεκτονισμό, freemasonry). Η φραγκομασονία για να κατανοηθή πλήρως πρέπει να τοποθετηθή στο δυτικό της φραγκικό πλαίσιο με το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Η φραγκομασονία λοιπόν, υπήρξε μία πολύ θετική απελευθέρωση από τον καθολικο-προτεσταντικό φανατισμό, πλην όμως επειδή ήταν φραγκικής επινοήσεως δεν ήτο δυνατόν να ξεφύγη από το δυτικό φανατικό πνεύμα και κατέληξε στην σημερινή φιλελεύθερη δημοκρατία, όπου απαγορεύεται να μην δηλώνης δημοκράτης με κίνδυνο να πυρποληθής σε νέες νύκτες τού Αγίου Βαρθολομαίου στο Ιράκ η να βρεθής στα κάτεργα τού Γκουαντανάμο, ή να εκδιωχθής από καθηγητής Πανεπιστημίου όπως εγώ στην Γαλλία, επειδή υπεστήριξα τον Μάη τού 68, ή να κατασκοπεύεσαι από τους φοιτητές σου σήμερα στο Πανεπιστήμιο της Οττάβας, οι όποιοι πουλάνε στις καναδικές αρχές τις σημειώσεις τους έναντι εκατό δολαρίων για να αποδείξουν ότι ο Κιτσίκης τους διδάσκει ότι η ιταλική Αναγέννηση υπήρξε καρκίνος για όλον τον πλανήτη...

Ο Μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, που πρώτος έγραψε πώς η Γαλλική Επανάσταση ήταν η εξέγερση του λαού των Γαλατών κατά της φραγκικής αριστοκρατίας. Υποστήριζε επίσης πως οι Ρωμαίοι ήταν Ελληνικό φύλο και η Ρώμη Ελληνική πόλις.

Ο αντικληρικαλισμός είναι βασικό στοιχείο της γαλλικής φραγκομασονίας από το 1789 μέχρι σήμερα και έφθασε στο υψηλότερο του σημείο το 1905, όταν «το μεγάλο έργο της μασονίας προ εκατό ετών υπήρξε η επιβολή στην Γαλλία τού νόμου του χωρισμού Εκκλησίας—Κράτους», κατά δήλωση στην εφημερίδα Le Monde της 6ης Σεπτεμβρίου 2005, τού Alain Bauer, μεγάλου διδασκάλου τού Grand Orient της Γαλλίας.

Ως αντίδραση λοιπόν στις θηριωδίες της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που είχε ήδη από την εποχή του Καρλομάγνου περιπέσει σε ακραία φαινόμενα σατανισμού (και η λέξη αυτή όσο και να φαίνεται υπερβολική είναι θεολογικά εξακριβωμένη), ο φραγκομασονισμός ηνδρώθη αρχικώς ως προτεσταντικό φαινόμενο γαλλικής προελεύσεως σε αγγλοσαξωνικό αντιπαπικό περιβάλλον στον ΙΗ' αιώνα, στον αιώνα τού Διαφωτισμού. Αυτό συνέβη επειδή κατόπιν των φοβερών διώξεων στην Γαλλία μετά την ακύρωση του Εδίκτου της Νάντης, στις 18 Οκτωβρίου 1685 από τον Λουδοβίκο ΙΔ', οι Γάλλοι Διαμαρτυρόμενοι, οι όποιοι μέχρι τότε εκαλύπτοντο από το έδικτο αυτό, υπεχρεώθησαν να μεταναστεύσουν μαζικά εκτός Γαλλίας (κάπου 300.000 άτομα) στην Ελβετία, Γερμανία, Αγγλία και στις αγγλικές κτήσεις.

Έτσι ο Γάλλος διαμαρτυρόμενος Jean Thiophile Disaguliers, το θέρος τού 1717, στο Λονδίνο, ίδρυσε την Μεγάλη Στοά τού Λονδίνου που εδημοσίευσε υπό την υπογραφή τού James Anderson το βιβλίο Constitutions, το όποιο περιείχε τους βασικούς κανονισμούς της φραγκομασονίας.

Έκτοτε, η φραγκομασονία χωρίς να εμφανίζεται ούτε ως θρησκεία, ούτε ως μυστική επαναστατική οργάνωση και δραστηριοποιημένη πάντα στους κόλπους των τάξεων εξουσίας, αλλά με εξάπλωση πρώτα στην Γαλλία και μετά σε όλην την Ευρώπη, έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στην εδραίωση των αστικών αξιών ιδιοκτησίας και ατομισμού, που κατέληξαν στην Γαλλική Επανάσταση του 1789 και στις επακόλουθες επαναστάσεις στην Ευρώπη τού ΙΘ' αιώνος: των Καρμπονάρι στην Ιταλία, της Φιλικής Εταιρείας στην Ελλάδα και των Δεκεμβριστών στην Ρωσία.

Οι Εβραίοι, ως βασικός παράγων της ανόδου τού καπιταλισμού στην δυτική Ευρώπη και ως θύματα της φραγκικής φεουδαρχίας και των καθολικοπροτεσταντικών εκκλησιών, ενεγράφησαν μαζικά στις φραγκομασονικές στοές και για πρώτη φορά στην ιστορία τους, μέσω της αμερικανικής επαναστάσεως τού 1776 και της γαλλικής τού 1789, απέκτησαν την ισότητα στην αστική κοινωνία.

Από την Αγγλία η φραγκομασονία εισήχθη στην Γαλλία ήδη το 1725-1726. Στην επανάσταση τού 1789 η μασονική Grand Orient (Μεγάλη Ανατολή) de France είχε 60 στοές στο Παρίσι, 448 στοές στην επαρχία, 40 στοές στις γαλλικές αποικίες, 19 στο εξωτερικό και 68 στον γαλλικό στρατό. Το σύνολο αυτών των στοών συμπεριελάμβανε 70 χιλιάδες μέλη.

Οι λιμπερτίνοι, οι βολταιριανοί, οι οπαδοί τού ρασιοναλισμού, οι αντίπαλοι τού καθολικισμού, μέσω των στοών επολλαπλασιάζοντο όχι μόνον στην αστική τάξη άλλα και στον ανώτερο κλήρο των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων (πολλοί εξ αυτών εδήλωναν ανοικτά ότι ήσαν καρδινάλιοι μεν, αλλά άθεοι!) και στην άρχουσα τάξη των ευγενών, ετοιμάζοντας έτσι το κλίμα ρασιοναλιστικού φανατισμού της Γαλλικής Επαναστάσεως. Αυτός ο φανατισμός άφησε εκατόμβες και αμέτρητες καταστροφές εκκλησιών και μοναστηριών, επηρέασε μέσω δυτικοποιήσεως, στον ΙΘ' αιώνα, τον μαρξισμό λενινισμό και επανέλαβε τα φοβερά αντικληρικά εγκλήματα το 1917 με την μπολσεβικική επανάσταση.

Η φανατική υφή και νοοτροπία των Φράγκων και τού σημερινού τους συστήματος που ονομάζουν δημοκρατία (ή πιο σωστά κοινοβουλευτική δικτατορία) εξεφράσθη εντυπωσιακά από τον Ρουσσώ στον ΙΗ' αιώνα όταν έγραψε αυτό το καταπληκτικό: ότι πρέπει να υποχρεώνης τον πολίτη να είναι ελεύθερος (le forcer ύ etre libre)!

Όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, ενεφανίσθησαν οι εξής μασόνοι εγκληματίες που οι γαλλικές στοές περιγράφουν ως «άτομα εμπνευσμένα από το πλέον ευγενές αίσθημα ανθρωπισμού», δηλαδή οι Marat, Babeuf, Lafayette, Mirabeau, Danton, Couthon, Romme, Desmoulins. Όλη η ρασιοναλιστική ελίτ της Γαλλικής Επαναστάσεως υπήρξε μέλος των στοών!

Στην Αγγλία και στην Αμερική όπου ο καπιταλισμός εθριάμβευσε ολοκληρωτικά, η φραγκομασονία εγινε επισήμως το ίδιο το κατεστημένο και συνεπώς ουδείς λόγος υπήρχε να παραμείνουν κρυφές οι στοές. Αντίθετα, στην Ελλάδα το πνεύμα της συνωμοσιολογίας τις έχει κατατάξει στον χώρο τού απαγορευμένου. Εάν δε σήμερα ο αριθμός των δυτικοφρόνων που ανήκουν στην φραγκομασονία έχει σαφώς περιορισθή, αυτό οφείλεται στην παρακμή του θεσμού και την αντικατάστασή του με άλλες δυτικο-φιλελεύθερες εταιρείες της ιδίας φιλοσοφίας, όπως η Skull and Bones ή η Μπίλντερμπεργκ που ομοίως με την μασονία, στο όνομα της φραγκικής δημοκρατίας είναι υπεύθυνες για τις ακατανόμαστες «φιλελεύθερες» θηριωδίες, με τελευταίο παράδειγμα την κατοχή του Ιράκ που στηρίζει φυσικά και η ελληνική δημοκρατία.

1811. Είσοδος της φραγκομασονίας στην Ελλάδα (μέσω Κέρκυρας) που θα ετοιμάση την εξέγερση της φιλικής Εταιρείας τού 1821. Η φραγκομασονία είχε ήδη εμπνεύσει και καθοδηγήσει τις αστικές επαναστάσεις στην Αμερική (1776) και στην Γαλλία (1789).

θ) Η ενδο-δυτική αντιπαράθεση παπισμού-μασονισμού

Ο φεουδαρχικός φανατισμός των σταυροφοριών, της Ιεράς Εξετάσεως, τού λουθηριανού προτεσταντικού φανατισμού, τού πολέμου των θρησκειών από την μία, και του δημοκρατικού αστικού φανατισμού τού μετα-επαναστατικοϋ καπιταλισμού και σοσιαλισμού από την άλλη, εξεφράσθη στον ΙΘ' ευρωπαϊκό αιώνα με χαρακτηριστικό τρόπο, από τον Λαμμεναί, τους Καρμπονάρι και την ελληνική Φιλική Εταιρεία. Ως δυτικά ρεύματα δεν ηδυνήθησαν να ξεφύγουν από την δυτική λογική ότι αλήθεια είναι αυτό που εσύ πιστεύεις.

Το 1806 λοιπόν, φωτισμένοι άνθρωποι ίδρυσαν την μυστική εταιρεία των καρμπονάρι στην Νάπολι της Ιταλίας για να δράσουν δυναμικά και με τα όπλα και να επιβάλουν τα φιλελεύθερα ιδανικά τους. Εχρησιμοποίησαν την μασονική τελετουργία για να οργανώσουν στους κόλπους των Ιταλών στρατιωτικών. Ο τρόπος δράσεως ήταν το προνουντσιαμιέντο, η υπονόμευση της ηγεσίας τού στρατού και το προπαγανδιστικό ψεύδος κατά του αντιπάλου. Τα ιδανικά τους θα επιβληθούν στην Γαλλία κατόπιν της επαναστάσεως του 1830 και στην Ιταλία μετά την επανάσταση του 1848 και την δράση του Μαζζίνι.

Η Φιλική Εταιρεία ομοίως θα βασισθή στο προπαγανδιστικό ψεύδος και θα οικοδομήση τον φραγκικό μύθο τού κρυφού σχολειού και τού αντιτουρκικού μένους με αποτέλεσμα την άνδρωση του φανατικού εθνικισμού που στο όνομα των αρχών της Γαλλικής Επαναστάσεως θα διαμελίση τα Βαλκάνια.

Ο χώρος του σοσιαλισμού θα δώση στο προπαγανδιστικό ψεύδος τεράστιες διαστάσεις με την οργάνωση τού ρωσικού συστήματος της αντζιτπρόπ (agitationpropagande) του Λένιν, ενώ στο Παρίσι και το Λονδίνο το κυβερνητικό προπαγανδιστικό ψεύδος του 1917-1918 θα θέση τις βάσεις του προπαγανδιστικού μηχανισμού τού Goebbels στο Τρίτο Ράιχ.

Τα βιβλία της Ιστορίας γραμμένα πλέον σε αυτό το πνεύμα της σπίλωσε ως του εχθρού με απίθανες κατασκευές εκ του μηδενός, υπέσκαψαν την εμπιστοσύνη τού κοινού στην ιστορική επιστήμη.

 

O σημερινός φραγκικός γίγας δεν επιδέχεται οιασδήποτε βελτιώσεως. Επιφέρει το τέλος του, προωθώντας το τέλος του κόσμου. Μέχρι που να επέλθη το μοιραίον, μερικοί σοφοί ανά τον κόσμο αποχωρούν στα υψώματα για να στοχασθούν για την τύχη του πλανήτου μας και να σφραγίσουν σε απόμερες σπηλιές της γνώσεως μαρτυρίες για την μετακατακλυσμιακή εποχή.

Οι σχέσεις Γαλατών και Ελλήνων

Οι σχέσεις Γαλατών και Ελλήνων ανεπτύχθησαν αρχικώς μέσω της ελληνικής αποικίας της Μασσαλίας, η οποία είχε ιδρυθή από τους Φωκαείς της Μικράς Ασίας το 600 π.Χ. Μασσαλία, Ρώμη, Αθήνα, Σπάρτη, αυτές ήσαν οι πλέον γνωστές πόλεις της ελληνικής Μεσογείου. Μέχρι το 300 μ.Χ., η γλώσσα της Μασσαλίας ήταν η Ελληνική αλλά ωμιλείτο και η Κελτική. Ο Έλλην Μασσαλιώτης θαλασσοπόρος Πυθέας ανεχώρησε το 340-330 π.Χ., διήλθε από τις Ηρακλείους Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ) και πλέοντας μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας έφθασε μέχρι την Βόρειο Θάλασσα, ίσως και μέχρι την Ισλανδία, εις αναζήτησιν της μυθικής Θούλης των υπερβορείων, επάνω στην οποία οικοδομήθη ο ρομαντισμός τού Γ΄ Ράιχ.

Η Μασσαλία ήταν ο τερματικός σταθμός των Γαλατών, από την σημερινή Γερμανία τού Ρήνου και του Δουνάβεως, μέσω του Ροδανού ποταμού. Ο άξων αυτός εχρησιμοποιείτο για να εξαπλωθή η ελληνική επιρροή μέχρι την Γερμανία. Οι Γαλάτες μισθοφόροι τού Μακεδονικού βασιλείου του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου μετέδωσαν επίσης στην περιοχή τού Δουνάβεως τα ελληνικά νομίσματα. Σημαντικό βήμα στον εξελληνισμό των Γαλατών υπήρξε η αποδοχή τού ελληνικού αλφαβήτου για την καταγραφή της γλώσσας τους. Η κοιλάδα τού Ροδανού είναι γεμάτη από γαλατικές εγγραφές σε ελληνικό αλφάβητο. (Βλ. πίνακα των ελληνικών ριζών στις γαλατικές λέξεις, «Τ. Μ.» τεύχ. 141). Στον Γ' αιώνα π.Χ. Γαλάτες εγκατεστάθησαν στην Μικρά Ασία και μετωνομάσθησαν Γαλλογραικοί. Επήραν δε μέρος σε όλες τις διαμάχες των τοπικών βασιλείων μέχρι που επί Αυγούστου, το 25 π.Χ. η χώρα τους μετετράπη σε ρωμαϊκή επαρχία. Οι Γαλάτες ή Κέλτες αν και Ινδοευρωπαίοι, δεν ανήκαν στις γερμανικές φυλές σαν τους Φράγκους (Εδώ γίνεται διαφοροποίησις μεταξύ των Germains/ Germanic, δηλαδή των Γερμανικών φυλών και των Allemands/ German, δηλαδή των σημερινών Γερμανών).

Οι Φράγκοι και η τεράστια επίδρασή τους επί της Δύσης

Oι Φράγκοι είναι Γερμανικός λαός προερχόμενος από τις χώρες της Βαλτικής. Στην γνωστή ιστορία πρωτοεμφανίστηκαν τον 3ο αιώνα, όταν οι Ρωμαίοι τους απώθησαν στη δεξιά όχθη του Ρήνου (254 μ.Χ.). Αποτελούσαν έναν νεοσύστατο στρατιωτικό συνασπισμό που προέκυψε από τη συνένωση των υπολειμμάτων αρχαιοτέρων γερμανικών φυλών. Οι Φράγκοι ήταν υψηλόσωμοι, με ανοιχτό χρώμα δέρματος και ξανθά μαλλιά. Φορούσαν βράκες από λινό ύφασμα ή δέρμα ζώου και άφηναν ακάλυπτο το πάνω μέρος τού σώματός τους. Χρησιμοποιούσαν πολύ πρωτόγονα μέσα για την καλλιέργεια της γης και θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό το να προβαίνουν σε λεηλασίες. Ταυτόχρονα είχαν εξελιχθεί σε πολύ επιδέξιους τεχνίτες μετάλλων.

Σύντομα ξεχώρισαν δύο μεγάλα σύνολα, οι Σάλιοι Φράγκοι και οι Ριπουάριοι Φράγκοι. Οι Ριπουάριοι εγκαταστάθηκαν κυρίως στη σημερινή Φλάνδρα. Οι Σάλιοι Φράγκοι είδαν να αναγνωρίζεται από τον Ιουλιανό η εγκατάστασή τους στην Τοξανδρία το 358 μ.Χ. Ήδη από το τέλος τού 3ου αιώνα ορισμένοι Φράγκοι κατατάσσονταν ατομικά ως βοηθητικοί στον ρωμαϊκό στρατό.

Ο Μεροβίγγειος Χιλδερίκος Α', βασιλιάς των Σαλίων, εξακολούθησε να παραμένει υποτακτικός των Ρωμαίων οι όποιοι κατείχαν την περιοχή του Παρισιού. Ωστόσο, ο Κλόβις Α', γιος του Χιλδερίκου, νίκησε τους Ρωμαίους απαιτώντας έτσι πλήρη ανεξαρτησία.

Οι Φράγκοι, τον 5ο - 6ο αιώνα έχουν ήδη κατακτήσει την ρωμαϊκή Γαλατία και το 732 θα σταματήσουν τους μουσουλμάνους στο Πουατιέ, αποσοβώντας τον εξισλαμισμό της Δύσης.

Ωστόσο, σήμερα ονομάζουμε Φράγκους όλους τους Δυτικούς (όπως μόνο oι Έλληνες καθιέρωσαν), ασχέτως φυλής. Αυτό γιατί οι βάρβαροι Φράγκοι τού Κλοβίς ουσιαστικά διεμόρφωσαν την Δύση, επέβαλαν την νοοτροπία τους επί όλης της Δυτικής Ευρώπης, κατόπιν αυτού στην Αμερική και μέσω του ιμπεριαλισμού, η φραγκοποίηση κατέλαβε όλον τον πλανήτη! Έτσι ο Κοραής δεν είναι μόνον φραγκοφορεμένος άλλα και φραγκευμένος. Πορτογάλλοι, Ισπανοί, Ολλανδοί είναι μέρος της Φραγκιάς όπως σωστά οι κάτοικοι της Ενδιάμεσης Περιοχής τους αποκαλούν από την εποχή τού Καρλομάγνου. Τα όσα αρνητικά γράφονται σε αυτό το άρθρο για τους Φράγκους, όπως δήποτε δεν σκοπεύουν να αναιρέσουν τα πασίγνωστα και μεγάλα σύγχρονα γαλλικά επιτεύγματα, σε όλους τους τομείς. Οι σύγχρονοι Γάλλοι είναι φυσικά Φράγκοι, άλλα ο γαλλικός εθνικισμός στον ΙΘ' αιώνα θέλοντας όπως όλοι οι εθνικισμοί να εξηγήσει ότι από καταβολής κόσμου ο ίδιος λαός εκατοίκει το Hexagone (το «Εξάγωνο» όπως αρέσκονται οι Γάλλοι να αποκαλούν το έδαφός τους λόγω της ομοιότητος με το γεωμετρικό αυτό σχήμα) έπλασε τον μύθο τού «οι προγονοί μας οι Γαλάτες», που επήρε και χιουμοριστική, πάντα προπαγανδιστική μορφή, με τον περίφημο Αστερίξ.

Αστερίξ. Μέρος της Φράγκικης προπαγάνδας

 

Η Φραγκιά (όλα τα χρώματα) το 511 μ.Χ., έτος θανάτου τού Κλοβίς. Αν και η περιοχή των κυρίως Φράγκων (θαλασσί) είναι αισθητά μικρότερη, πλέον η νοοτροπία τους έχει αρχίσει να διαποτίζει ολόκληρη την μετέπειτα «Δύση»...

Ο μύθος των Γαλατών δεσπόζει επί των σημερινών Φράγκων της Γαλλίας και τους δημιουργεί την «ανάγκη» να παρακάμπτουν το φραγκικό παρελθόν τους...

oodegr.

Ένας σύγχρονος νεομάρτυρας στις ΗΠΑ

Ο Άγιος Νεομάρτυρας πατήρ Ιωάννης της Σάντα Κρούζ γεννήθηκε το 1937 στο χωριό Αποίκια της νή­σου Άνδρου και λεγόταν Καρασταμάτης. Σε ηλικία 20 ε­τών πηγαίνει στην Αμερική και δημιουργεί οικογένεια. Χειροτονείται ιερέας και για 10 χρόνια εργάζεται με ιεραποστολικό ζήλο στην Αλάσκα και αφού διακόνησε την Εκκλησία σε πολλούς Ναούς ήρθε στην Σάντα Κρουζ στον Ναό του Προφήτη Ηλία το 1981 που τον τε­λειοποίησε και τον εγκαινίασε και γίνεται κέντρο ορθόδοξης ομολογίας σε όλη την περιοχή όπου οι άνθρωποι ήταν απομακρυσμένοι από τον Θεό και την Εκκλησία.

Ο πατήρ Ιωάννης ήταν απλός στην συμπεριφορά του, αγαπούσε τους ενορίτες του και η πόρτα του σπι­τιού του ήταν πάντα ανοιχτή, και την νύχτα ακόμη ό­ποιος τον ζητούσε έμπαινε μέσα και πολλές φορές φώνα­ζαν οι δικοί του γιατί φοβόντουσαν τους κακοποιούς της νύχτας. Τα κηρύγματα του ήταν πύρινα, αγαπούσε τον Θεό και ήθελε όλοι να Τον αγαπήσουν. Πήγαινε στα πάρκα και μιλούσε με νέους ανθρώπους που δεν γνώρι­ζαν τίποτε για τον Θεό ή ήταν σε άλλα δόγματα ή ήταν Εβραίοι.

Στην Άνδρο συμβαίνει ένα θαύμα με τους κρίνους της Παναγίας. Όταν ανθίζουν οι κρίνοι τους πηγαίνουν στην Εικόνα της. Αργότερα, όπως είναι φυσικό, ξεραί­νονται και πέφτουν. Πέφτουν και τα φύλλα και μένει το ξερό κοτσάνι. Τ' αφήνουν έτσι ξερά τα κοτσάνια στην Εικόνα Της και όταν έρθει η γιορτή της, κάθε χρόνο, αυτά ανθίζουν και βγάζουν μπουμπούκια. Ο πατήρ Ιωάν­νης μιας και ήταν από μικρός μεγαλωμένος στο νησί ή­ξερε το θαύμα αυτό. Ήρθε λοιπόν στο νησί πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και ζήτησε από τον Γέροντα Δωρόθεο κρίνους της Παναγίας. Πήρε μερικά ξερά κοτσάνια και τα πήγε στην Αμερική. Τα έβαλε στην Εικόνα της Παναγίας και αυτά άνθισαν ξανά. Άρχισε σιγά - σιγά ο κόσμος να θερμαίνεται στην πίστη και να προσκυνούν την Παναγία.

Ήταν μία ευαίσθητη και όμορφη ψυχή ο πατήρ Ιω­άννης. Έγραφε και θρησκευτικά ποιήματα και τον συ­γκινούσαν πολύ τα θαύματα της Παναγίας και οι βίοι των Αγίων. Ζητούσε από τον Γέροντα Δωρόθεο να του στέλνει βιβλία για να κάνει κηρύγματα. Όταν αργότερα ήρθε στην Άνδρο η πρεσβυτέρα πήρε κρίνους, τους φύ­τεψε στην Αμερική και όταν άνθιζαν τους έβαζαν στην Παναγία, και γινόταν και εκεί το θαύμα, να ξανανθίζουν τα ξερά κοτσάνια. Αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο γιατί από μικρός πήγαινε στο Μοναστήρι. Εκεί λοιπόν στο Μοναστήρι στην Άνδρο μία Εικόνα της Παναγίας άρχισε να ρέει αίμα και μύρο. Ο πατήρ Ιωάννης άρχισε με θείο ζήλο να μιλά για τα θαύματα της Παναγίας μας. Άρχισαν τότε να γίνονται Ορθόδοξοι και από άλλα δόγματα. Αυτό όμως ενόχλησε κάποιους και άρχισαν να του κάνουν απειλητικά τηλεφωνήματα και γράμματα για να σταματήσει το κήρυγμα. Όμως τότε εκείνος έγινε πιο φλογερός και έλεγε: «Όσο τα μάτια μου έχουν νερό εγώ θα κηρύττω τον Χριστό και την Ορθοδοξία».

Συνιστούσε στους χριστιανούς να προφυλαχθούν από τις παγίδες του αντιχρίστου και να μην πάρουν το χάραγμα και, τότε, άρχισαν πιο έντονα τ' απειλητικά τη­λεφωνήματα για την ζωή του, όμως αυτός δεν λογάριαζε τίποτα.
Στις 17 Μαΐου το 1985 το βράδυ πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο στην Άνδρο και του ζητούσε πληρο­φορίες για τα θαύματα της Παναγίας της Μυροβλύτισσας γιατί ήθελε να κάνει κήρυγμα την Κυριακή. Την άλλη μέρα στις 18 Μαΐου ο πατήρ Ιωάννης ήταν μόνος του στο σπίτι μαζί με τον γιο του Φώτιο. Η πρεσβυτέρα είχε πάει στο σπίτι της κόρης τους Μαρίας. Το αγόρι βγήκε για λίγο έξω με τους φίλους του και ο πατήρ Ιωάννης πήγε στην Εκκλησία να την ετοιμάσει και να γράψει το κήρυγμα. Το αγόρι γύρισε αργά στο σπίτι, είδε ότι ο πατέρας του έλειπε και πήγε ανήσυχο να τον βρει στην Εκκλησία. Και τότε αντίκρισε το φοβερό θέαμα. Τον πατέ­ρα του κατακρεουργημένο και αγνώριστο. Τον είχαν βρει μόνο του και τον βασάνισαν χτυπώντας τον στο κεφάλι με σφυρί, και το σώμα του το κατακρεούργησαν με το μαχαίρι. Και όπως διαπίστωσε η αστυνομία, επειδή ε­κείνος σπαρταρούσε, πήραν τον σταυρό του με την αλυσίδα και τον έπνιξαν. Το αίμα του που χύθηκε από τις πληγές του και πλημμύρισε το δάπεδο του Ιερού Ναού το χρησιμοποίησαν για να γράψουν δικά τους συνθήματα στους τοίχους του Ιερού Ναού και το 666.
Ήταν σατανιστές.

Θαυμαστά σημάδια

Ο Άγιος ιερέας μαρτύρησε στο σημείο που φωτογραφήθηκε με τον σταυρό στο χέρι, ίσως να ήταν μία πρόρρηση για το τι θα επακολουθούσε ["Νεκρός": η στάση του σ' αυτή τη φωτο (τη δημοσιεύουμε στην αρχή) είναι ίδια με τη στάση που έχουν στις ορθόδοξες εικόνες οι μάρτυρες. Τυχαίο; Δε νομίζω...]. Συνέβησαν προ του θανάτου του τρία θαυμαστά γεγονότα:

1) Οι ανθισμένοι κρίνοι της Παναγίας, μία βδομάδα πριν μαρτυρήσει, πέσανε όλοι ξαφνικά και από τότε δεν έχουν ξανανθίσει.
2) Η Εικόνα της Παναγίας δάκρυσε και το δάκρυ υ­πάρχει ακόμα πάνω στην Εικόνα, και
3) επί τρεις συνεχείς Κυριακές προ του μαρτυρίου του, κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας, έλαμπε το πρόσωπό του και σκορπούσε αχτίνες και το παιδί, που του έδινε το ζέον και είδε το παράδοξο αυτό φαινόμενο, επιτιμήθηκε αυστηρά για να μην φανερώσει τίποτα.

Η αστυνομία ερεύνησε για τους φονείς του Αγίου και βρήκαν τρία άτομα ένα ανδρόγυνο και τον γιο του άνδρα από άλλη γυναίκα. Ήταν ιερείς του σατανά και πήραν δηλητήριο κόμπρας, όταν τους συνέλαβαν και οι δύο πέθαναν, και ο τρίτος έχασε τα λογικά του και δεν συνεννοείται. Επειδή το Λείψανο του Αγίου ήταν παρα­μορφωμένο και το πρόσωπό του δεν μπορούσαν να το αντικρίσουν, αφού του φορέσανε την καλή του χρυσοκέ­ντητη στολή, σφραγίσανε το φέρετρο στην νεκρώσιμη ακολουθία.

Όταν έμαθε ο Γέροντας Δωρόθεος για τον μαρτυρι­κό θάνατο του πατρός Ιωάννη έγραψε στην πρεσβυτέρα να του στείλει στην Άνδρο τ' άμφια του Αγίου που εί­χαν συλλειτουργήσει στο Μοναστήρι στην γιορτή του Αγίου Δωροθέου το 1981. Πέρασε καιρός και απάντηση δεν έλαβε. Στις 4 Ιουλίου το 1986 είχαν λειτουργήσει ε­κεί στο Μοναστήρι και ήταν και αρκετοί από την Αθή­να. Περίμεναν το μεσημέρι με το πρωινό καράβι ένα πούλμαν με προσκυνητές για την αγρυπνία το βράδυ για την εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου. Μόλις λοιπόν τελείωσε η λειτουργία άρχισαν μόνες τους να χτυπούνε οι καμπάνες πανηγυρικά, όλους τους κατέλαβε φόβος και δέος. Σταμάτησαν για λίγο οι καμπάνες και άρχισαν πάλι να χτυπούνε τόσο αρμονικά που όλοι εξέστησαν, έκαναν παράκληση στον Άγιο Νικόλαο και πε­ρίμεναν να φανερωθεί κάτι θαυμαστό. Ήρθαν και οι προσκυνητές με το πούλμαν και τους είπαν για το θαυ­μαστό αυτό γεγονός. Το απόγευμα πήρε τηλέφωνο τον Γέροντα Δωρόθεο η κόρη του πατρός Ιωάννη η Μαρία, που είχε έρθει ειδικά στην Άνδρο, για να φέρει τ' άμφια του πατέρα της. Τα έφερε στο Μοναστήρι και τα υποδέ­χτηκαν με χαρά όλοι οι προσκυνητές, τέλεσαν και αγρυ­πνία το βράδυ και τα έφεραν σε προσκύνηση. Οι καμπά­νες χτυπούσαν στο Μοναστήρι το πρωί ακριβώς την ώ­ρα που έμπαινε στο λιμάνι το καράβι με τ' άμφια του Νεομάρτυρος.

Εμφανίσεις μετά το θάνατό του

Οι εμφανίσεις του ιερομάρτυρος Ιωάννου μετά τον θάνατό του είναι πάρα πολλές.
Παραμονές του Αγίου Νικολάου το 1986 και ο Γέροντας Δωρόθεος ετοίμαζε το Μοναστήρι μαζί με μερικές γυναίκες που τον βοηθού­σαν από το χωριό εκεί. Κάποια στιγμή είδαν τον μακα­ριστό Ιωάννη να περπατά στην αυλή και να έρχεται προς το μέρος τους από την ανοιχτή πόρτα στην τράπε­ζα. Έβαλαν όλοι τις φωνές γιατί όλοι τον ήξεραν στο χωριό και τον έλεγαν: παπά - Γιάννη. Και τότε χάθηκε από μπροστά τους. Ώσπου να συνέλθουν από το ξάφνια­σμα ήρθε ο ταχυδρόμος μ' ένα δέμα από την Ελβετία ό­που μέσα ήταν μία Εικόνα του Αγίου σκαλιστή σε ξύλο από Ορθόδοξους Ρώσους που τον τιμούν ως Άγιο. Ο πατήρ Ιωάννης ζήτησε να μοιραστεί παντού η Εικόνα Του και να γίνει γνωστό το μαρτύριό του, η Ορθόδοξη ομολογία του.

Τον Φεβρουάριο του 1987 ο Γέροντας Δωρόθεος πή­γε στην Ελβετία για εγχείρηση. Ενώ μιλούσε με τους πιστούς εκεί για τον Άγιο και το μαρτύριό του τον εί­δαν να τους ευλογεί και να χάνεται. Όταν είχαν λειτουρ­γήσει μαζί με τον Γέροντα Δωρόθεο και όταν εξομολο­γήθηκε ο πατήρ Ιωάννης δώρισε το πετραχήλι του εκεί στο Μοναστήρι. Όταν πήγε στην Ελβετία ο Γέροντας Δωρόθεος ένα τμήμα από το πετραχήλι του Αγίου εσκόρπιζε άρρητη ευωδία στους παρευρισκομένους εκεί.

Στην Άνδρο σήμερα ζει ο αδελφός του Αγίου με την οικογένειά του και η γερόντισσα μητέρα του, που δεν ξέρει τίποτα για τον παπά και τον θάνατό του. Στην Αμερική και στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς τι­μάται ως Άγιος και έχουν εκδώσει και ασματική ακολουθία στον Άγιο. Τα γεγονότα και τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου του τ' ανέφερε όλα στον Γέροντα Δωρό­θεο η κόρη του Μαρία.

Η μνήμη του τιμάται στις 19 Μαΐου και είναι παραμονή της εορτής του Αγίου Νικο­λάου, της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του. Θα συνεορτάζεται μαζί με τον Άγιο Νικόλαο γιατί από παιδί αγαπούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο. Την Ευλογία Του να έχουμε όλοι μας. Αμήν.

περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 17. Μάιος-Αύγουστος 2006 Θεσ/νίκη
 ahdoni

Το αντιοικουμενιστικόν "λαλείν" και το "σιγάν"

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

Πολλά εἶναι αὐτά πού συμβαίνουν καί γιά τά ὁποῖα ἀπορεῖ καί ἐκπλήσσεται κανείς. Ἀπορεῖ κατ᾽ ἀρχάς μέ τό ποῦ θά φθάσῃ αὐτό τό πνευματικό κατρακύλισμα τῆς κοινωνίας καί ἐκπλήσσεται γιά τό ὅτι σχεδόν ἔπαυσαν νά ὑπάρχουν οἱ πνευματικές καί ἠθικές ἐκεῖνες ἀντιστάσεις, πού σέ παλαιότερες ἐποχές λειτουργοῦσαν ἐν τῷ ἅμα ὅταν ἔκανε τήν ἐμφάνισί του κάποιος κίνδυνος πνευματικῆς παρεκτροπῆς, ἐκκλησιολογικῆς ἀποδομήσεως κλπ.  Ἀλλά, ἐκεῖ πού ἡ ἔκπληξις φθάνει εἰς τά ὅρια τοῦ θαυμασμοῦ, εἶναι γιά τά ὅσα συμβαίνουν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὅλους σχεδόν τούς τομεῖς, κυρίως ὅμως εἰς τά θέματα πού ἔχουν νά κάνουν μέ τίς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἑτεροδόξων ἀλλά καί τῶν ἀλλοθρήσκων.

Ἡ κατάστασις εἰς τόν τομέα τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν σχέσεων ἔχει φθάσει σέ τέτοιο σημεῖο πού σέ σχέσι μέ λίγες δεκαετίες πρίν, ὅταν κανείς φωτογραφίζῃ τά γεγονότα καί ἀντικειμενικά κρίνῃ τίς καταστάσεις, αἰσθάνεται ὅτι ἀπό τότε ἔχουν περάσει ὄχι κάποια ἔτη, ἀλλά αἰῶνες. Βεβαίως, ἡ ὁποιαδήποτε χρονική διάρκεια δέν δικαιολογεῖ ἀλλοιώσεις, παραχωρήσεις κλπ.

Ἐπειδή ὅμως δέν μᾶς καλύπτουν οἱ γενικολογίες εἰς τά θέματα αὐτά, ἄς βάλλωμε τόν «δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων» καί ἄς περάσωμε νά δοῦμε τό παρόν συγκριτικά μέ τό παρελθόν.

Ὅταν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας εἰς τήν «ἀγωνία τῆς Γεθσημανῆ ἔδινε τά φιλιά καί τούς ''ἀδελφικούς'' ἀσπασμούς…» καί ἐν γνώσει του ἐλάμβανε τήν φρικτήν ἀπόφασιν νά ποδοπατήσῃ τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες, προσβάλλοντας τόν ὅμιλον τῶν Ἁγίων Πατέρων καί, ὅταν μαζί του ἔσπευσαν νά ἐπιδείξουν «ἀγαπολογίαν», «ἀγαλλομένῳ ποδί», ὅσοι ἄγευστοι τῶν πατρικῶν παραδόσεων καί τῆς πονεμένης  Ρωμηοσύνης, οἱ ἄγρυπνοι φρουροί  τῆς Ὀρθοδοξίας ἐσάλπιζαν τό «κίνδυνος ἐν ὄψει». Αὐτό δέ τό ἐγερτήριον σάλπισμα ἐφέρετο ὑπό τήν πνοήν τοῦ Πνεύματος ἀφυπνίζοντας τούς ἀγρύπνους φρουρούς, ἤτοι Κλῆρον καί λαόν, πρωτοστατούντων τῶν ὁμολογιακῶν καί ὁσιακῶν μορφῶν.

Εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον ὑπῆρχαν τότε μορφές, ὡς ὁ ὅσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, τοῦ ὁποίου τά φωτισμένα κηρύγματα καί γραπτά κείμενα, ἐκτός τῶν ἄλλων, «ἐτσάκιζαν τά κόκκαλα» τῶν παποφίλων πού ἀμνήστευαν τίς πλᾶνες καί τίς αἱρέσεις.

Ὑπῆρχαν μορφές, ὡς τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, πού μέ τήν δωρεάν τῆς σοφίας καί τῆς συνέσεως, ἀλλά καί διά τοῦ σπανίου καί ὑψηλοῦ χαρίσματος τῆς διακρίσεως πού διέθετε, ἐκανοναρχοῦσε ἐκεῖνος καί ἐσχοινοβατοῦσαν οἱ συνετοί ἀγωνιστές τοῦ Πνεύματος.

Ὑπῆρχε ὁ ὁμολογητής Ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ὁ λαϊκός ἱεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος καί ἄλλοι πολλοί. Ὑπῆρχαν τόσοι καί τόσοι, οἱ ὁποῖοι, ἀναλόγως τῆς ἰδιοσυγκρασίας καί τῆς Χάριτος πού διέθεταν, ὁ καθένας ἀποτελοῦσε καί ἕναν σύγχρονον θεηγόρον ὁπλίτην παρατάξεως Κυρίου.

Θά ἀποτελοῦσε ὅμως παράλειψι μεγάλη ἐάν εἰς τό σημεῖον αὐτό δέν γινόταν εἰδική ἀναφορά εἰς τόν Ὅσιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς, εἰς τόν κολοσσόν αὐτόν τῆς Ὀρθοδόξου καί ὄχι μόνον γνώσεως, ἀλλά καί αὐτῆς τῆς Θεολογίας καί ἡσυχαστικῆς παραδόσεως καί ἐμπειρίας, ὁ ὁποῖος, παρ᾽ ὅ,τι ἦτο κατ᾽ ἄνθρωπον παροπλισμένος λόγῳ τῆς ἐκτοπίσεώς του καί τοῦ ἐγκλεισμοῦ του εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Τσέλιε, ἐκρατοῦσε ὑψωμένο τό λάβαρο τῆς Ὀρθοδόξου ὁμολογίας καί διαπερνοῦσε ἀλώβητος καί ἀκέραιος ἀνάμεσα ἀπό τίς «συμπληγάδες πέτρες»(1), τόσον τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον καί τῆς δαιμονικῆς λαίλαπας τοῦ Μαρξισμοῦ, πού τότε εἶχε χειροπόδαρα δεμένο ὁλόκληρο τό Ἀνατολικό μπλόκ.

Εἰς τό ἔργον του «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός», πού ὡς καταπέλτης τῆς Χάριτος συντρίβει τήν ψευδώνυμον γνῶσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δίνει τήν χαριστικήν βολήν εἰς τούς ἀθεολογήτους, ἀνιστορήτους καί ἀγεύστους τῆς Χάριτος ἐκπροσώπους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μαζί μέ τίς προσωπικές του ἐπιστολές, τίς ὁποῖες ἀπέστειλε εἰς τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ἀλλά καί εἰς τόν Πατριάρχη Σερβίας, ἀποδεικνύει ὅτι ἦταν ὄντως ὁ ἀκαθαίρετος πύργος τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ταυτοχρόνως δέ, διά τῆς σθεναρᾶς του ὁμολογίας ἀπέσεισε καί ἐξήλειψε τό «κυλώνειον ἄγος»(2) τῶν σλαβικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅταν αὐτές ἁλυσοδεμένες ὑπό τοῦ «ἐρυθροῦ θηρίου» τοῦ Κομμουνισμοῦ ἀναγκαστικῶς διά τῶν «ἐκπροσώπων» των ἐπροωθοῦσαν τό «intercommunio», δηλαδή τήν διακοινωνία, διά τῆς παραχωρήσεως τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων καί δή τῆς Θείας Κοινωνίας εἰς τούς Παπικούς,  πρᾶγμα πού συνέβη μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία. Ὄντως τραγικές σελίδες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Ἐκκλησιολογίας, πού ὁ Θεῖος Δομήτωρ διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄς μήν ἐπιτρέψῃ καί πάλιν νά ἐπαναληφθοῦν.

 Ἀλλά ἐκτός αὐτῶν τῶν ἀγωνιστῶν ὑπῆρχαν Ἐπίσκοποι! Ἐπίσκοποι, Μητροπολῖτες πού «ἐπί σκοπόν» ἀγρυπνοῦσαν, ὄχι μόνον ἐπί τοῦ ποιμνίου πού διακονοῦσαν ἐντός τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων τῆς Μητροπόλεώς των, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρον τήν ὅπου γῆς Ἐκκλησίαν!

Εἰδικῶς ὅμως θά πρέπῃ νά ἀναφερθοῦμε εἰς τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους τοῦ Ἄθω. Εἰς τήν μαρτυρίαν καί ὁμολογίαν τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, τήν καθολικήν ὁμολογίαν καί μαρτυρίαν εἰς ὅλην των τήν ἔκτασιν, ἀπό τούς κοινοβιάτας καί ἰδιορρυθμίτας ἕως τούς Κελλιώτας καί αὐτούς τούς μεμονωμένους ἡσυχαστάς, ὅπως τούς Γέροντες Παΐσιον, Γαβριήλ Διονυσιάτην, Θεόκλητον Διονυσιάτην, κ.λ.π.

Διαπιστώνομε λοιπόν πώς τότε οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες, σέ θέματα Πίστεως, καί εἰδικῶς εἰς αὐτά πού ἔχουν νά κάνουν μέ τήν λεπτήν συνείδησιν τῶν μοναχῶν, σέ θέματα ἐκκλησιολογίας καί σέ σχέσι μέ τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας πού προσδιορίζουν τά Δόγματα καί οἱ Ἱεροί Κανόνες, ἀλλά καί ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν συναναστροφήν τῶν Ποιμένων καί Πατριαρχῶν μέ τόν συρφετόν τῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν, οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες ἦσαν πολύ προσεκτικοί καί ἤλεγχαν τήν κατάστασιν προσέχοντας ἀκόμη καί ἐκεῖνα πού ἀρκετοί σήμερα θεωροῦν ὡς λεπτομέρειες καί ἀσήμαντα.

Θαυμάζει κανείς τήν ἀκριβῆ γνῶσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, μά καί τίς ἰδιαίτερες ἐπισημάνσεις μέ τίς ὁποῖες ξεσκέπαζαν τό ἕωλον τῶν «Ἀθηναγορείων ἀπόψεων» καί ἐσκόρπιζαν εἰς τόν ἀέρα τά πλανεμένα ψευδοσυναισθήματα τῆς δῆθεν «ἀγάπης».

Ἀλλά δέν εἶναι μόνον οἱ συλλογικές εὐπρεπεῖς καί σοβαρές ὁμολογιακές ἀντιδράσεις ὡς πρός τήν λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἔκανε τήν ἐμφάνισί της καί ἔρριχνε τά παμφλάζοντα κύματα τῆς πλάνης διά συγκεκριμένων προσώπων, τό σημαντικώτερον καί σπουδαιότερον εἶναι τό ὅτι οἱ ἀντιδράσεις καί τά μέτρα πού ἔλαβαν τότε οἱ πατέρες ἦσαν καθολικοῦ χαρακτῆρος καί ἐντός Ἐκκλησίας. Τό Ἅγιον Ὄρος τότε ἐπί Πατριαρχίας Ἀθηναγόρου σύσσωμον ἀντέδρασε καί ὡμολόγησε ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρον τήν Ὀρθοδοξίαν! (Ἡ Ἱ. Μονή Βατοπαιδίου τότε ἀπεῖχε διότι εἶχε λειψανδρία).

Μελετῶντας λοιπόν κανείς τά γεγονότα τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος πού ἔλαβαν χώραν, διαπιστώνει μέ χαρά γιά ἐκείνην τήν ἐποχήν καί μέ θλῖψιν γιά τήν ἰδικήν μας ὅτι οἱ ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἦσαν ὄχι κάτι τό σπάνιον καί ἡ ἐξαίρεσις, ὅπως συμβαίνει εἰς τίς ἡμέρες μας, ἀλλά ὁ κανόνας. Τότε, ἀντιδροῦσε ὁλόκληρο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, κλῆρος καί λαός, διότι οἱ Ὀρθόδοξοι, καί μάλιστα εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον, ἐθεωροῦσαν ἱερή τους ὑποχρέωσι καί ἱερό τους καθῆκον νά ὁμιλήσουν, νά ἀντιδράσουν, νά ὁμολογήσουν, νά ἀγωνισθοῦν καί νά ὑπερασπισθοῦν τήν Πίστι πού παρέλαβαν ἀπό τούς προγόνους των. Καί τονίζομε τόν χῶρο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐκείνη τήν ἐποχή ὅλα τά Ὀρθόδοξα κράτη τοῦ «Ἀνατολικοῦ μπλόκ» ἐστέναζαν κάτω ἀπό τό βαρύ πέλμα τοῦ «ἐρυθροῦ θηρίου» τοῦ Κομμουνισμοῦ, καί ἀνελεύθεροι ὄντες οἱ Ὀρθόδοξοι τῶν κρατῶν ἐκείνων ἦταν ἀδύνατον νά ἐκφράσουν τήν ἀντίθεσίν των καί τήν διαμαρτυρίαν των. Ἔτσι, τό πλήρωμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, γιά ἄλλη μία φορά, ἐσήκωνε εἰς τούς ὤμους του τόν ἀγῶνα τῆς Ὀρθοδόξου ὁμολογίας καί ἀντιστάσεως ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ναί, ἔτσι ἔχουν τά πράγματα. Ἐκεῖ ὅμως πού τό θέμα τῆς διαμαρτυρίας εἶχε φθάσει εἰς τά ὕψη καί οἱ πατέρες τό ἔνοιωθαν πλέον ὡς τρόπον ζωῆς καί ὡς καίριον σημεῖον πνευματικότητος πού κρίνει τήν Ὀρθόδοξον ὑπόστασιν καί αὐτήν ταύτην τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, τονίζομε καί ὑπογραμμίζομε ὅτι ἦταν αὐτό τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, τό Περιβόλι τῆς Παναγίας, τό ὁποῖον, σύσσωμον καί «ἐν ἑνί σώματι-στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», ἀντιδροῦσε παντοιοτρόπως καί ὡμολογοῦσε πατερικῷ τῷ τρόπῳ, τινάσσοντας εἰς τόν ἀέρα ὅλα τά οἰκουμενιστικά θέατρα καί παραστάσεις τοῦ Ἀθηναγόρου καί τῶν ὀλίγων συμπαραστατῶν του. Ἔτσι λοιπόν παραλλάσσοντας τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «…Οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι» (Α´Κορινθ. θ´ 16), θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι οἱ ἀγωνιστές πατέρες τότε ἔλεγαν «Οὐαί δέ μοί ἐστιν ἐάν μή ὁμολογῶ καί προασπίζωμαι τήν πίστιν».

Αὐτά καί πολλά ἄλλα ὑπέγραφαν καί ὡμολογοῦσαν ἐπί Πατριαρχίας Ἀθηναγόρου οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες πρίν λίγες μόνον δεκαετίες καί ὁμολογουμένως συγκινεῖται κανείς ἀπό τήν διάκρισιν, ἀλλά καί τήν παρρησίαν των. Διακρίνει τόν πόνο, ἀλλά καί τό ἀμετάθετον εἰς τίς δογματικές θέσεις καί ἀποφάνσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Διερωτώμεθα, ἔχει καμμίαν σχέσιν ἐκείνη ἡ ἐποχή μέ τήν σημερινήν; Εὑρισκόμεθα εἰς ἄλλον ὄρος, ἤ εἰς ἄλλον πλανήτην; Ἄς ἀπαντήσουν οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες...

Σήμερα, ὑπάρχουν κάποιοι «ὅσιοι» πατέρες οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά δοῦν καί νά γνωρίσουν τήν πραγματικότητα αὐτή ζῶντας μέσα εἰς ἕνα φάσμα τῆς ἀλλοιώσεως τῶν γεγονότων, ὥστε, ὡς ἄλλος ὁ Ἰωνᾶς, νά καθεύδουν «ρέγχοντες εἰς τήν κοίλην τοῦ συνειδησιακοῦ των σκάφους» (Ἰωνᾶς α´, 5), ἀντί νά εἶναι ἄγρυπνοι καί ἀτρόμητοι ὁμολογητές. 

Ἐπίσης ἀπορεῖ κανείς καί μέ τήν ἀθωότητα ὡρισμένων ἄλλων καλῶν κἀγαθῶν πατέρων πού δείχνουν νά πιστεύουν τά ὅσα ἀντηχοῦν εἰς τά ὧτα τους καί παραμένουν ἀπαθεῖς δικαιολογῶντας τήν κατάστασιν τῆς ἐνόχου μακαριότητός των στηριζόμενοι εἰς τό Γραφικόν χωρίον «Ἀνήρ ἄκακος πιστεύει παντί λόγῳ…». (Παροιμ. ΙΔ´ 15), δηλαδή ὁ ἀπονήρευτος ἄνθρωπος πιστεύει ὅ,τι τοῦ λέγουν. Ἀντί νά ἐπιτρέψουν εἰς τόν σφηνωμένο λογισμόν των νά δεχθῇ ὅτι «κάτι τό διαφορετικόν ἐφύτρωσεν» εἰς τό Περιβόλι τῆς Παναγίας.

Ποῦ εἶναι τά «ὁμολογιακά» ἀειθαλῆ ἄνθη τοῦ Ὄρους; Μετηλλάχθησαν σέ χορταράκια, ἐξηράνθησαν, ἐμείχθησαν μετά ζιζανίων, ἐφύτρωσαν ἀγκάθια κλπ., πού πληγώνουν τίς καρδιές τῶν πιστῶν;

Ἐπίσης, ἐκτός τῶν ἄλλων ἔχομε τήν ἐμφάνιση νέου φαινομένου καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους: Πῶς, ἀλήθεια, νά ἑρμηνεύσῃ κανείς αὐτό τό φαινόμενο, ὅτι ἀπό τήν μία νά ξετυλίγωνται καί νά ξεφυλλίζωνται οἱ περγαμηνές τῆς «Παρακαταθήκης» ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τήν ἄλλη ὅμως συγχρόνως νά διοργανώνουν ἐκδρομές καί ἐπισκέψεις εἰς οἰκουμενιστικά «πρωτοκλασάτα» στελέχη «σύν πᾶσι τοῖς τέκνοις», ὑπογραμμίζοντας τό «… ἰδού ἐγώ καί τά παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός».

Καί μέσα σέ ὅλα αὐτά τά ἀνερμήνευτα πού συμβαίνουν ἀναφύεται καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ποῦ εἶναι σήμερα οἱ γνήσιες φωνές διαμαρτυρίας καί ὁμολογίας; Γιατί ἐσίγησαν αὐτές οἱ φωνές καί οἱ κατά τά ἄλλα λαλίστατοι ποιμένες τώρα ἔφραξαν τό στόμα τους; Τί συνέβη; Τόσο πολύ λοιπόν τό μίασμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἀπονευρώσει ὅλους, καί τούς Ἁγιορείτες πατέρες, καί τόσο πολύ οἱ «ψεκασμοί» τῆς συμπροσευχῆς καί τῆς δῆθεν «ἀγάπης» παρέλυσαν τά νεῦρα τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως; Τόσο πολύ οἱ καρδιές ἄδειασαν ἀπό τόν ζῆλον τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν παγόβουνα, ἕνεκεν σεβασμοῦ καί «ἀγάπης» προσώπων ἕνεκεν τοῦ καταραμένου καί ἐνόχου ἐφησυχασμοῦ; 

Ποιός ἀλήθεια τώρα θά ἀναδειχθῇ στρατιώτης, ἀγωνιστής καί ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἄραγε τό Περιβόλι τῆς Παναγίας θά ἀναδειχθῇ ἀνάχωμα ἔναντι τῆς πλήμμυρας τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ; Ἀλλά, καί ἐντός καί ἐκτός Ὄρους, ποιοί ρασοφόροι θά ὑψώσουν τό ἀνάστημά των καί θά ποῦν σέ κάποιους τό Προδρομικόν «…οὐκ ἔξεστί σοι…» (Μαρκ. ΣΤ´18 ).

Γιατί αὐτή ἡ παραλυσία σήμερα, αὐτές οἱ ὁμολογιακές ἀγκυλώσεις καί οἱ μερικές ἤ ὁλικές ναρκώσεις, ὄχι μόνον ἐκ μέρους τῶν Ἁγιορειτῶν, ἀλλά καί ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν;

Ἐρωτοῦμε λοιπόν καί πάλιν: Ποῦ εἶναι σήμερα οἱ γνήσιες φωνές διαμαρτυρίας καί ὁμολογίας ὄχι μόνον ἐκ μέρους τῶν Ἁγιορειτῶν, πού εἶναι φύσει καί θέσει φύλακες ἄγρυπνοι, ἀλλά καί ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ὅπου γῆς καί ἰδίως τῶν Ἑλλαδιτῶν; Καί ὅταν λέγωμε φωνή διαμαρτυρίας, δέν ἐννοοῦμε ξέψυχες φωνές καί ξεθωριασμένες ἀντιδράσεις. Δέν ἐννοοῦμε χλιαρές καταστάσεις, πού προκαλοῦν τήν διαμαρτυρία καί ἐπιφέρουν τήν ἀποστροφή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἰς τήν περίπτωσι τοῦ ἐπισκόπου Λαοδικείας, γιά τόν ὁποῖον λέγει ἡ Γραφή «οὗτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε  ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκ. Γ´16). Ἐννοοῦμε νά ὑψωθοῦν διαμαρτυρίες ἀπό ὅλους «…ὡς  φωνή ὑδάτων πολλῶν» (Ἀποκ. Ά 15) καί νά γραφοῦν κείμενα τά ὁποῖα  θά ἐκτινάσσουν καί θά κονιορτοποιοῦν τά νόθα κατασκευάσματα τῶν κοινῶν δηλώσεων μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν (Σαμπεζύ, Μπαλαμάντ, κλπ.).

Ἄς μήν ἰσχυρισθῇ, δικαιολογηθῇ κλπ. δέ κανείς ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς ἀληθείας θά ὁδηγήσῃ εἰς σχίσματα. Ὄχι, δέν συμβαίνει ἔτσι. Καί δέν συμβαίνει, διότι ἐννοεῖται ὅτι ἀπορρίπτομε κατηγορηματικῶς τίς σχισματικές καί ἀλλοπρόσαλλες καταστάσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κατακερματισμοῦ. ΟΧΙ, δέν θά κάνωμε τήν χάριν εἰς τούς αἱρετικούς καί εἰς τόν Διάβολον (''ὕπαγε ὀπίσω μου'') νά περιπέσωμε εἰς σχίσματα. Ἀγώνας καί ὁμολογία πάντοτε καί μόνον ἐντός Ἐκκλησίας. Μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἕν σῶμά ἐσμεν, οὐ σῶμα κεφαλῆς, οὐ κεφαλή σώματος χωρίζεται» (P.G. 52, 430)

Καί, ἐπί τέλους, γιά νά δείξωμε καί νά ἀποδείξωμε ὅτι ἀπορρίπτομε τά ἐσωτερικά καί ἄκριτα ζηλωτικά σχίσματα, θά πρέπῃ νά διέλθωμε τά «Καυδιανά δίκρανα»(3); Δέν ἀρκεῖ λοιπόν ὅτι κατά τόν Ψαλμωδόν «…χείμαρρον διῆλθεν ἡ ψυχή ἡμῶν…»; (Ψαλμ. ΡΚΓ´ 4). Δέν ξεχείλισε ἀκόμη ὁ κρατήρας τῆς ἐν προκειμένῳ κακῶς νοουμένης Ἰωβείου ὑπομονῆς καί τῆς ἀδιακρίτου ὑπακοῆς; Χάσαμε ἀκόμη καί τό «καιρόν γνῶθι», πού ἐφήρμοζαν οἱ πρόγονοί μας; Μᾶς διαφεύγει λοιπόν ὅτι ὄχι ἁπλῶς εἶναι καιρός πού ἐπιβάλλεται ἡ ἀφύπνισις, ἡ διαμαρτυρία, ὁ ἔλεγχος καί ὅ,τι ἐπιτάσσουν οἱ Ἱεροί Κανόνες; Ἤ νομίζομε ὅτι θά εὑρισκώμεθα αἰωνίως ἐπάνω εἰς τήν γῆν καί ἔτσι θά ἔχωμε χρυσές εὐκαιρίες πρός ὁμολογίαν; Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Χριστός: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾽ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ι´32-33).

Τονίζομε ὅτι βεβαίως εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχουν καί ὡρισμένοι πατέρες οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς Πίστεως καί ἀγωνιοῦν γιά τά τεκταινόμενα. Ποικιλοτρόπως διαμαρτύρονται καί ἡ φωνή τους ἀκουομένη στηρίζει ψυχές. Αὐτοί λοιπόν οἱ πατέρες, οἱ φάροι τῆς Πίστεως, ἀποτελοῦν τά στηρίγματα καί τούς ὁδηγούς μας εἰς τόν ἀντιοικουμενιστικόν καί ὄχι μόνον ἀγῶνα.

Τό ἴδιο δέ συμβαίνει καί ἐκτός Ἁγίου Ὄρους μέ ὡρισμένους ἐπισκόπους, πατέρες κλπ. Ὀλίγοι μέν ἀλλά ἡ φωνή τους ἀκούεται καί ἀφυπνίζει, ὅπως συμβαίνῃ καί μέ ὡρισμένους θεολόγους, λαϊκούς, κλπ.

Δυστυχῶς ὅμως πρέπει νά τό ὁμολογήσωμε ὅτι εἶναι ἐλάχιστοι αὐτοί οἱ γνήσιοι ὁμολογητές κολλυβάδες τῶν ὁποίων ὁ ἀνόθευτος καί ἀκέραιος λόγος ἀκούεται καί ἀφυπνίζει τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.

Πόσο δίκαιο εἶχε ἐκεῖνος πού ὑπεστήριξε ὅτι τόν Χριστό, στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, δέν τόν ἀρνεῖται τόσον ὁ Ἰούδας καί δέν συλλαμβάνεται τόσον ἀπό τό προδοτικό φιλί, ὅσον τόν προδίδουν οἱ τρεῖς μαθητές πού ἀρνοῦνται νά ἀποδιώξουν ἀπό τήν ὕπαρξίν των τόν ὕπνο. Ὑπάρχει ἀντίρρησις ὅτι εἰς τούς χαλεπούς καιρούς μας οἱ προδοτικοί ἀσπασμοί ὁλονέν καί περισσότερον αὐξάνουν καί ὅτι βυθιζόμεθα εἰς ὕπνον ὅλο καί περισσότερον; Ὅτι οἱ στρατιῶτες καί τό πλῆθος πού ἔρχονται για νά συλλάβουν τόν Ἰησοῦν εἶναι περισσότεροι ἀπό ποτέ ἄλλοτε; Καί ὅτι δυστυχῶς ὁ Μορφέας(3) τοῦ συμβιβασμοῦ καί ὁ Μανδραγόρας(4) τοῦ συμφέροντος καί τοῦ ὠφελιμισμοῦ ἔχουν σφραγίσει πλέον τούς μυωπάζοντας ὀφθαλμούς τῶν πιστῶν;

Καί λόγῳ τοῦ ὅτι ἀπό τόν πολύν ὕπνο τῆς ραθυμίας, τῆς ἀποστασίας, καί γενικά τῆς ἁμαρτίας,  φαίνεται πώς ἀμβλύνθησαν οἱ ὀφθαλμοί ἡμῶν, ἄς ἀγγίξουν τήν πλαδαρή καρδιά μας τά λόγια πού ἀπευθύνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης πρός τόν ἐπίσκοπον Λαοδικείας «... κολλύριον ἵνα ἐγχρίσῃ τούς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς». (Ἀποκ. Γ´ 14-18), δηλαδή, ὅπως λέγει καί εἰς τόν Λαοδικείας, ἐπιβάλλεται οἱ ὀφθαλμοί μας πάντοτε νά εἶναι ἀνοικτοί ἐμπρός εἰς τήν Ἀλήθεια. Ἐπίσης λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τό Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις» (Ἀποκ. Γ´ 6), δηλαδή ἐκεῖνος πού ἔχει πνευματικό ἐνδιαφέρον καί αἰσθητήριο, ἄς ἀκούσῃ τί λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα στίς Ἐκκλησίες.

Ἐκεῖνο πάντως πού χρειάζεται νά ἐπισημανθῇ εἶναι ἡ παγία τακτική τῶν «ὀρθοδόξων» οἰκουμενιστῶν. Καί αὐτή ἡ τακτική ἔγκειται εἰς τό νά ἑλίσσωνται ἀναλόγως τῶν προσώπων καί τῶν καταστάσεων μέ τελικό στόχο βεβαίως τήν ἐπικράτησιν αὐτοῦ, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐννοοῦμε δέ μέ αὐτό πώς ὅταν οἱ «Ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστές εὑρίσκονται ἐμπρός εἰς οἰκουμενιστικόν ἀκροατήριον δείχνουν νά ἰσοπεδώνουν τά πάντα, ξεκινῶντας ἀπό φιλοφρονήσεις καί δῶρα ἕως συμπροσευχές καί σχεδόν συλλείτουργα κλπ., πράγματα πού ἀπαγορεύουν καί καταδικάζουν ρητῶς καί κατηγορηματικῶς οἱ Ἱεροί Κανόνες. Ἐμφανίζονται λοιπόν ὄχι ἁπλῶς φέροντες τά «ἀρωματισμένα τους ράσα», ἀλλά ἐνδεδυμένοι καί αὐτά τά ἱερά ἄμφια, τά ὁποῖα ἕνεκεν τῶν ἀπαραδέκτων αὐτῶν ὀλισθημάτων τά καταντοῦν ἀνίερα, πού δέν θυμίζουν παρά κακόγουστες «θεατρικές στολές». Ὅταν πάλιν τά ἴδια αὐτά «ὀρθόδοξα» οἰκουμενιστικά πρόσωπα εὑρεθοῦν ἐμπρός σέ εὐσεβεῖς ψυχές, μέ φόβον Θεοῦ καί γνῶσιν τῶν θείων Δογμάτων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τότε ἀναδεικνύονται βασιλικώτεροι τοῦ Βασιλέως. Ὄντως, τούς ἀπονέμεται Ὄσκαρ ἠθοποιΐας… Ὅμως, εἰς αὐτούς ἁρμόζει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καί ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καί τραπέζης δαιμονίων. Ἤ παραζηλοῦμεν τόν Κύριον; μή ἰσχυρότεροι αὐτοῦ ἐσμεν;» (Α´ Κορ. ι´ 21-22 ). Εἶναι τόσο ξεκάθαρος καί συγκλονιστικός ὁ λόγος αὐτός ὥστε δέν χρειάζεται κἄν μετάφρασις.

Ἡ στρατευομένη Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἔχει κληθῆ ὑπό τοῦ Θείου Αὐτῆς Δομήτορος νά συμβάλλῃ ἀποφασιστικά εἰς τήν διαφύλαξιν καί διασφάλισιν καί διακήρυξιν τῆς ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου Πίστεως καί παραδόσεως εἰς ὅλον τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας πρός ἁγιασμόν καί σωτηρίαν τῶν μελῶν Της. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διακυβερνᾶται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἡ ἑκάστοτε Ἱεραρχία ἔχει κληθῆ νά ἐφαρμόζῃ τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ,τιδήποτε ἀντίθετο μέ τήν παράδοσι τῆς Ὀρθοδοξίας δέν εἶναι πρᾶξις μαρτυρίας, ἀλλά προδοσίας. Οἱ ἐπίσκοποι δέν εἶναι αὐτόνομοι, αὐτοδύναμοι - ἄν καί ὡρισμένοι ἔτσι τείνουν νά διαμορφωθοῦν -, δέν εἶναι κοσμικοί ἄρχοντες μέ ἐξουσίαν κυριάρχου. Ἔχουν πνευματική ἐξουσία καί πρέπει νά προσφέρουν διακονία καί θυσία. Νά εἶναι ταπεινοί θεράποντες καί νά βιώνουν τό ἰδεῶδες τοῦ ποιμένος καί ἐπισκόπου «…. Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων…» (Ἰωάν, Ι´ 11-12).

Ὅταν τό ἐπισκοπικό λειτούργημα παραμένῃ εἰς τό ὕψος του, φέρει τήν ἀναγέννησι, ἐνῶ ἡ κατάπτωσις τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος φέρει τήν ἀποσύνθεσι. Οἱ ἐπίσκοποι δέν πρέπει νά ἀνταλλάσσουν τήν ψυχήν των μέ τίποτε, οὔτε νά παρασύρωνται ἀπό τήν κοσμικήν αἴγλην καί λάμψιν, τίς κοσμικές δόξες, τό χρῆμα, κλπ., πού φέρουν σκοτισμό καί τύφλωσι, καί δέν ὁδηγοῦν εἰς τήν πνευματική σωτηρία. Οἱ Ἐπίσκοποι αἴρουν τόν σταυρόν τους πού ἀκολουθεῖ τήν ὁδόν τοῦ θριάμβου τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, διά μέσου τῶν αἰώνων, πολλές φορές ἔχει προδοθῆ ἀπό αἱρετικούς ἐπισκόπους, πατριάρχες, κλπ.

Ἐπίσκοποι πού συμβιβάζονται, πού ἀδιαφοροῦν, ἀμελοῦν, ἤ μένουν ἀπαθεῖς, ἀδιάφοροι θεατές, κλπ., σέ θέματα Πίστεως, εἶναι ἔνοχοι ἐσχάτης προδοσίας τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς των, ὅπως ἀναφέρεται εἰς τούς Ἀποστολικούς Κανόνας: «Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἀμελῶν τοῦ Κλήρου ἤ τοῦ λαοῦ, καί μή παιδεύων αὐτούς τήν εὐσέβειαν, ἀφοριζέσθω· ἐπιμένων δέ τῇ ἀμελείᾳ καί ραθυμίᾳ καθαιρείσθω». (Κανών´ ΝΗ´ Ἁγίων Ἀποστόλων).

Τονίζομε ὅτι ὑπάρχουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί  ὡρισμένοι ἄξιοι ἐπίσκοποι, ὄντως ποιμένες καλοί καί ὄχι «μισθωτοί»! Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ταπεινοί θεράποντες πού προσφέρουν θυσία. Ἐκεῖνοι, πού μέ τόν πύρινον καί γνήσιον πατερικόν λόγον των κηρύσσουν Χριστόν καί τοῦτον Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, ἀφυπνίζουν τούς πιστούς καί συμβάλλουν εἰς τόν ἁγιασμόν καί τήν σωτηρίαν αὐτῶν. Ὅπως ὑπάρχουν καί ἄξιοι ἀγωνιστές, ποιμένες, πνευματικοί πατέρες, μοναχοί, μοναχές. Εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται μέ τόν πατερικόν λόγον των, ἀφυπνίζουν καί βοηθοῦν ψυχές καί μυστικῶς πάσχουν, συμπάσχουν, πονοῦν καί προσεύχονται, ὄχι μόνον γιά τήν προσωπική τους μετάνοια καί σωτηρία, ἀλλά καί ὑπέρ ἐλέους καί σωτηρίας ὅλου τοῦ κόσμου.

Καί βεβαίως ὑπάρχουν καί λαϊκοί, θεολόγοι καί ἄλλοι μέ πλούσιο  πνευματικό ἀγῶνα καί πόνο.

Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχή ἐκκοσμικεύσεως καί γενικῶς καταπτώσεως ἠθῶν, θεσμῶν ὀρθοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί χρήζει φωνῶν ἰσχυρῶν, φλογερῶν, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί δυνάμεως γιά νά ξυπνήσωμε ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἀκηδίας.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πάντοτε πρέπει νά ἀγρυπνοῦμε, μαζί μέ ἀξίους ποιμένας καί ἐπισκόπους, μέ ἀξίους πνευματικούς πατέρας, κλπ., ὥστε νά μήν ἐπιτρέψωμε εἰς κανέναν Πάπα Ρώμης, ἕνεκεν δῆθεν «ἀγάπης», νά στήσῃ τίς «Βατικανίζουσες» παγίδες του. Ὅλα αὐτά εἶναι πλεκτάνες, Δούρειοι ἵπποι, θέατρα, παραστάσεις, κλπ. Ὅλα εἶναι καλά σκηνοθετημένα, κατασκευασμένα καί στημένα γιά νά εἰσέλθῃ τό «αἱρετικόν ἀλάθητον», ὁ αἱρετικός δαίμων καί αὐτοκατάκριτος Πάπας εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων.

 Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ προδότης αἱρεσιάρχης Πάπας τῆς Παπικῆς αἱρέσεως, ἀπό ἐπίσκοπος Ρώμης πού ἦτο ἐπέλεξε τήν ἐγκόσμιο βασιλεία καί ὄχι τήν Οὐράνιο γιά νά γίνῃ Κοσμοκράτωρ - Δαιμονοκράτωρ, καί διά τῆς ἐκπτώσεως συνέβαλε εἰς τήν διάσπασιν τῆς Χριστιανοσύνης καί εἰς τά πλεῖστα ἄλλα ἐγκλήματα…

Οἱ Παπικοί περισσότερον ἀπό χίλια ἔτη ἀρνοῦνται τήν μετάνοιαν καί τήν ἐπιστροφήν των εἰς τήν Μητέραν Ἐκκλησίαν. Εἰς ἐπίρρωσιν δέ αὐτοῦ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τιτ. Γ´ , 10-11).

Ὅταν λέμε ὅτι δέν ὑφίσταται θέμα «ἑνώσεως», κάποιοι μᾶς ἀποκαλοῦν «σκοταδιστές», φανατικούς, ἐχθρούς τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητος τῆς Χριστιανοσύνης. Ὅλα αὐτά θά ἴσχυαν ἐάν δέν ἐπιθυμούσαμε τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν καί τήν ἐπανένωσίν των. Γιά τόν λόγον αὐτόν ἡ Ἐκκλησία μας δέεται καί προσεύχεται ἀκαταπαύστως σέ κάθε Θεία Λειτουργία γιά τήν ἐπιστροφή καί συνένωσιν ὅλων τῶν μακράν καί ἐκτός Αὐτῆς εὑρισκομένων:  «Ὑπέρ…τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» καί «τούς πεπλανημένους ἐπανάγαγε καί σύναψον τῇ Ἁγίᾳ σου Καθολικῇ καί Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ» (εὐχή τῆς Θ. Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου), δηλαδή γιά τήν ἕνωσι ὅλων καί τήν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφή πάντων τῶν αἱρετικῶν εἰς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ἡ ἐπανένωσις ὅλων τῶν χριστιανῶν μπορεῖ νά γίνῃ μόνον ἐν Ἀληθείᾳ, καί ἡ Ἀλήθεια εἶναι μόνον ὁ Χριστός, μόνον ἡ Ὀρθοδοξία. Δέν ὑπάρχουν συμβιβασμοί Ὀρθοδοξίας και αἱρέσεως.

Ὁ Παπισμός ἐμμένει ἀμετανόητος εἰς τάς αἱρετικάς πλάνας του καί μέ «Βατικανίζουσα» πολιτική καί διπλωματία προβάλλει καί χρησιμοποιεῖ τήν παγίδα πού εἶναι ὁ δῆθεν «θεολογικός διάλογος», ὁ διάλογος τῆς «ἀγάπης», ἡ οἰκουμενική κίνησις διά τήν ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν, κλπ.

Καί εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνον, ἀπαράδεκτον καί ἀνεπίτρεπτον οἱ προσπάθειες πού κάνουν ὡρισμένοι, ἀκόμη καί κληρικοί, λαϊκοί θεολόγοι, κλπ., φιλοοικουμενισταί, ἕνεκεν τῆς περιβόητης «ἀγάπης», ὥστε νά ἐπιτευχθοῦν οἱ «παπικο-θεολογικοί ψευδοδιαλόγοι», πού ἀποσκοποῦν εἰς τήν ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Μάλιστα, κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἔχουν μεταλλαχθῆ σέ λατινόφρονες ''ὀρθοδόξους θεολόγους''. Τέτοιου εἴδους θεολογίες εἶναι δαιμονολογίες καί Θεομαχίες.

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ παναίρεσις τῶν αἰώνων. Εἶναι τό σύνολο τῶν αἱρέσεων πού σκοπό ἔχει νά ἀλλοιώσῃ καί τελικῶς νά ἐξαφανίσῃ τήν Ὀρθοδοξία.

Κάθε μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά μάχεται κατά τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, πολλῷ μᾶλλον οἱ Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖται, Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς, Μοναχοί καί Μοναχές.

Ἄρχοντες δέ καί ἀρχόμενοι φέρομε ἀκεραία τήν εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅταν γνωρίζωμε ποιό εἶναι τό θέλημά Του καί δέν τό ἐφαρμόζωμε, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Προφήτης «…λάλησον τοῖς υἱοῖς τοῦ λαοῦ σου…καί ἀκούσῃ…»  (Ἰεζεκ. ΛΓ´  1-7) 

Ἀλλά καί ἄν Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖται, Ἐπίσκοποι κλπ. ἐγκαταλείψουν τά ποίμνια, ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, ὄχι μόνον θά ἐπιβιώσῃ, ὅπως συνέβη καί εἰς τό παρελθόν, ἀλλά καί θά θριαμβεύσῃ. Πλανῶνται πλάνην μεγάλην οἱ οἰκουμενισταί. Ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι δεδομένος.

Ἡ μαρτυρία μας, ἡ ὁμολογία μας καί ὁ ἀγῶνας μας δέν εἶναι γιά τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί ὁ θρίαμβος εἶναι δεδομένος, ἀλλά εἶναι γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Πρέπει ὅλοι μας, Κλῆρος καί λαός, νά ζοῦμε ἐν μετανοίᾳ, διά προσευχῆς, ἀγρυπνίας, συνεχοῦς ἐπαγρυπνήσεως, μέ Ὀρθόδοξο ἦθος, βιώνοντας τήν Πατερική παράδοσι καί τό ἀσκητικό ἰδεῶδες, ἔτσι ὥστε, ὅταν χρειάζεται, νά ἐργαζώμεθα καί τήν ἀρετήν τῆς ὁμολογίας. Κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἔχει χρέος νά καταθέτῃ τήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν καί ὁμολογίαν του, ἐννοεῖται πάντοτε καί μόνον ἐντός  Ἐκκλησίας.

Τονίζομε τέλος καί ὑπογραμμίζομε ὅτι ἡ εὐθύνη δέν βαρύνει ἀποκλειστικῶς καί μόνον τόν Κλῆρο καί τόν  Μοναχισμό. Ὅλος ὁ κόσμος, ὅλοι μας φέρομε μεγάλη εὐθύνη γιά ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν, λόγῳ τῆς ἰδικῆς μας ἀδιαφορίας, ἀμετανοησίας καί ἀποστασίας. Ζοῦμε μέσα εἰς ἀπέραντον ἁμαρτίαν καί περιφρονοῦμε θεληματικῶς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νά ἀναλάβωμε τίς εὐθύνες μας καί νά ἐργαζώμεθα πρωτίστως γιά τήν μετάνοιά μας καί τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Ἡ δέ μετάνοια ὡς καρπό θά φέρῃ καί τήν ὁμολογία τῆς Πίστεως.

Εἴθε ὅλοι μαζί ἀκαταπαύστως ἐν μετανοίᾳ νά δίνωμε τό παρόν στούς ἱερούς ἀγῶνες, ὅταν ἡ Πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον.

 «Διά  Σιών (Ὀρθοδοξίαν) οὐ σιωπήσωμεν». 

Ἀμήν.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 (1). Συμπληγάδες Πέτρες: Εἰς τήν Ἑλληνική μυθολογία φέρονταν ὡς δύο πολύ μεγάλοι ὑψηλοί καί ἀπότομοι βράχοι πρό θαλασσίου στενοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀνοιγόκλειναν μέ ἀποτέλεσμα νά συντρίβωνται τά διερχόμενα πλοῖα εἰς τό μεταξύ τους στενό πέρασμα.

(2). Κυλώνειον ἄγος: Μέ τό ὄνομα ''κυλώνειον ἄγος'' ἔμεινε γνωστή εἰς τήν ἱστορία μία σειρά ἀπό δεινοπαθήματα καί θεομηνίες πού ἔπληξαν τήν ἀρχαία Ἀθήνα (7ος αἰῶνας π.Χ.) καί πού ἀποδόθηκαν εἰς τήν ὀργήν τῶν θεῶν διά τήν σφαγήν τῶν ὀπαδῶν τοῦ Κύλωνα. Ὁ Κύλων ἦτο Ἀθηναῖος εὐπατρίδης Ὀλυμπιονίκης καί γαμβρός τοῦ τυράννου τῶν Μεγάρων Θεαγένη. Τό 612 ἤ 600 π.Χ κατέλαβε μέ πραξικόπημα τήν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν μέ τήν βοήθειαν τῶν Μεγαρέων. Οἱ Ἀθηναῖοι ἐλευθέρωσαν τήν Ἀκρόπολιν καί σκότωσαν τούς Μεγαρεῖς, οἱ ὁποῖοι παραδόθηκαν ἐνῷ ὁ Κύλων κατάφερε νά διαφύγῃ.

(3). Καυδιανά δίκρανα: Ἡ φρᾶσις σχετίζεται μέ τήν ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἰταλικῆς πόλεως Καύδιο καί εἰδικώτερα μέ τήν ἐξευτελιστική ἧττα τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καί τόν αἰχμαλωτισμό του ἀπό τούς Σαμνῖτες καί τόν ἐξαναγκασμό του νά περάσῃ κάτω ἀπό ταπεινωτικό Ζυγό πού ἀποτελοῦνταν ἀπό δύο δόρατα καρφωμένα εἰς τό ἔδαφος καί ἕνα τρίτο ὁριζόντια ὥστε νά σχηματίζεται ἕνα Π. Μεταφορικῶς, ἡ φρᾶσις σημαίνει τόν ἔντονο ἐξευτελισμό πού ὑφίσταται κανείς ἐξαναγκαζόμενος νά παραδεχθῇ ταπεινούς καί ἀπαραδέκτους  ὅρους.

(4). Μορφέας: Ὁ υἱός τοῦ ὕπνου καί θεός τῶν ὀνείρων εἰς τήν ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία.

(5). Μανδραγόρας: Δικότυλο φυτό γνωστό ἀπό τήν ἀρχαιότητα γιά τίς ναρκωτικές του ἰδιότητες.

αktines.