Η υπόθεσή του, απλή: στη ναζιστική Γερμανία του 1943, μία παρέα μικρών παιδιών – όλα τους μέλη της ναζιστικής νεολαίας – παίζοντας αποφασίζουν να μπουν σε ένα μικρό, φτωχικό σπιτάκι, για… εξερεύνηση.Ωστόσο, προς μεγάλη τους έκπληξη, ανακαλύπτουν μία μικρή σκοτεινή κρύπτη, που αποτελεί το καταφύγιο μιας μικρής εβραιοπούλας, η οποία ταλαιπωρημένη και φοβισμένη, παραμένει στην κρύπτη με μόνη της συντροφιά έναν πανέμορφο, πορσελάνινο μονόκερο…Ξαφνικά, Γερμανοί άνδρες των Ες-Ες εισβάλλουν στο σπίτι, και τότε ένα από τα μικρά αγόρια βοηθά το κοριτσάκι να το σκάσει, σώζοντάς την στην ουσία από το στρατόπεδο συγκέντρωσης(…). Οι στρατιώτες αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί και χτυπούν στο πρόσωπο το νεαρό αγόρι, που προλαβαίνει να ψελλίσει «συγγνώμη», αναγνωρίζοντας το… ατόπημά του έναντι στους βλοσυρούς εξουσιαστές της χώρας του…
Το φιλμ κλείνει με τη συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών, πολλά χρόνια αργότερα, με τον… άλλοτε νεαρό – ηλικιωμένο άνδρα πλέον – να επισκέπτεται το σπιτάκι, κρατώντας στα χέρια του έναν πορσελάνινο μονόκερο, δώρο στη γοητευτική ηλικιωμένη γυναίκα που άλλοτε έσωσε από τα χέρια των Ναζί.Το μικρού μήκους φιλμ μπορεί να μην διεκδικεί... δάφνες πρωτοτυπίας ή καινοτόμου «γραφής», ωστόσο καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή με την απλότητά του και τις πολύ προσεγμένες εικόνες του, καθώς και την προσφυή χρήση της μουσικής που «ντύνει» τη μικρή αυτή ιστορία.
Ακόμη, μας διδάσκει πως κανένας ολοκληρωτισμός δεν είναι σε θέση να «παγώσει» και να διαστρέψει την αγνότητα και την αγάπη των μικρών παιδιών για το σπουδαιότερο δώρο στον κόσμο: την ίδια τη ζωή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου