Γίνε από Άγριος Άγιος

• Η παρηγοριά του ενός από τον άλλο
• Κανέναν δεν απογοητεύει ο Κύριος
• Οι δοκιμασίες είναι ευκαιρίες μεταμόρφωσης
• Τι θα πει «αληθινός χριστιανός»;
• Τι ακτινοβολούμε γύρω μας;
• Η συγχώρηση του Θεού προς εμάς και η συμπεριφορά μας προς τους (οφειλέτες) συνανθρώπους μας
• Μήπως σπαταλούμε τις δωρεές του Θεού;
• Καθημερινές εκφράσεις κακίας και σκληρότητας χριστιανών
• Η αγάπη προς τους εχθρούς και η δικαιοσύνη του Θεού
• Απέδειξε την αγάπη και την ευσπλαχνία σου στη ζωή σου

Εκπομπή Αθέατα Περάσματα με τον π. Ανδρέα Κονάνο στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία.

π. Ανδρέας Κονάνος - Από άγριος άγιος

Για τη λύπη και την αθυμία. Μέγας Βασίλειος

Πηγή

Όταν βλέπω το κακό να μεγαλώνει και να πολλα­πλασιάζεται και πάλι εσάς, ευλαβέστατοι, να έχετε αποκάμει από τις αδιάκοπες επιθέσεις, τότε και η δική μου καρδιά γεμίζει από αθυμία.
Όταν πάλι συνειδητοποιήσω τη μεγάλη δύναμη του Θεού, και ότι Εκείνος γνωρίζει να ανορθώνει τους τσακισμένους, να αγαπά τους δικαίους, να συ­ντρίβει τους υπερήφανους και να κατεβάζει τους ηγεμόνες που καταδυναστεύουν όσους κυβερνούν, τότε αισθάνομαι κάποια ανακούφιση και γεμίζω ελπίδα.
Γνωρίζω, και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, πράγμα το οποίο θέλω και σεις να γνωρίζετε, ότι η επέμ­βαση του Θεού δεν είναι μακριά και ότι Εκείνος δεν εγκαταλείπει τελικά τον άνθρωπο.
Γνωρίζω ότι, όσα υποφέρουμε, μας συμβαίνουν εξαιτίας της αμαρτίας μας και ότι ο φιλάνθρωπος Θεός θα κάνει φανερή την αγάπη και την ευσπλαγχνία που έχει για τους δούλους Του.
Είτε λοιπόν οι μάστιγες που μας δέρνουν, εξαιτίας της αμαρ­τίας μας, είναι μεγάλη τιμωρία για μας, ώστε να μη χρειάζεται να δεχθούμε και άλλες τιμωρίες από τον Θεό, είτε με τους πειρασμούς καλούμαστε να αγω­νισθούμε για την αλήθεια, ο δίκαιος Θεός που μας θέτει το άθλημα, δεν θα μας αφήσει να πειρασθούμε πέρα από τις δυνάμεις μας, αλλά θα μας αμείψει για όσα υποφέρουμε, με το στεφάνι της υπομονής και της ελπίδας (Α' Κορ. 10, 13).


Ποιός λοιπόν έχει τόσο σκληρή ψυχή σαν το διαμάντι; Ποιός είναι τόσο άσπλαγχνος και ανήμερος, ο οποίος θα άκουγε το στεναγμό που ολόγυρά μας βουίζει σαν το ίδιο το θρηνητικό τραγούδι πολλών ανθρώπων που ψάλλουν ομόφωνα, και δεν θα πο­νούσε η ψυχή του, δεν θα λύγιζε και δεν θα έλιωνε από όλα αυτά τα θλιβερά και αξιοθρήνητα;

Αυτά βέβαια δεν τα λέω για παρηγοριά -γιατί ποιός λόγος θα μπορούσε να γιατρεύσει αυτή τη συμφορά- αλλά τα λέω με την θρηνητική αυτή κραυγή μου, θέλοντας να καταδείξω τον πόνο και την οδύνη και της δικής μου ψυχής.

*

Συλλογίζομαι τη μεγάλη τέχνη του διαβόλου στον πόλεμο εναντίον μας. Αυτός, επειδή από πείρα γνωρίζει ότι, όταν πολεμείσθε από τους εχθρούς δαί­μονες, τότε αυξάνει και περισσότερο ζωντανεύει μέσα σας η αρετή, άλλαξε γνώμη.
Έτσι δεν σας πολεμά πια κατά πρόσωπο και φανερά, αλλά σας στήνει κρυφές παγίδες, καλύπτοντας τον κακό σκοπό του για σας, κάτω από το όνομα εκείνων που σας πολεμούν. Αυτό μας το κάνει για να πάθουμε κι εμείς εκείνο που έπαθαν και οι πρόγονοί μας: Δη­λαδή να μη θεωρήσουμε ότι τα παθήματά μας είναι για χάρη του Χριστού, αφού, δήθεν, εκείνοι που μας καταδιώκουν είναι αδελφοί χριστιανοί.
Αυτό ήταν που εξέπληξε και μένα και μ’ έκανε να φθάσω μέχρι παραλογισμού. Γιατί μαζί μ’ αυτή τη σκέψη μου μπήκε παράλληλα και ένας άλλος λογισμός και αυτός είναι: Μήπως εγκατέλειψε ο Κύριος τους δούλους Του; Μήπως ήρθαν τα έσχατα και αρχίζει η αποστασία με όλα τούτα που συμβαί­νουν, ώστε να αποκαλυφθεί ο «άνομος», «ο γιος της απώλειας», εκείνος που «αντιστρατεύεται και εξουσιάζει καθέναν που σχετίζεται με τον Θεό και τη λατρεία Του;» (Β' Θεσ. 2, 3-4).

*

Υπομείνατε λοιπόν τον πειρασμό, ως καλοί στρατιώτες του Χριστού. Υπομείνατε, και όταν ο πειρασμός είναι πρόσκαιρος, αλλά και όταν τα πάντα καταστραφούν. Ας μην πέσουμε σε βαριά λύπη για τα πράγματα αυτού του κόσμου.
Ας περιμένουμε τον ερχομό από τον ουρανό του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Γιατί, εφόσον πρόκει­ται όλη η κτίση να σταματήσει να υπάρχει και να αλλάξει η μορφή και ο τρόπος ύπαρξης αυτού του κόσμου, τί το περίεργο θα είναι, αν και εμείς οι οποίοι αποτελούμε τμήμα αυτής της κτίσης, πάθουμε ό,τι συμβεί και σ’ όλους τους άλλους; Αν δηλαδή παραδοθούμε στις θλίψεις, αυτές που, ανάλογα με τις δυνάμεις μας, έχει ορίσει ο Δίκαιος Κριτής; Δεν είναι «Εκείνος ο Οποίος θα εμποδίσει να πειρασθούμε περισσότερο απ’ ό,τι αντέχουμε, αλλά θα δώσει μαζί με τον πειρασμό και την έκβαση, ώστε να μπορέσουμε να τον σηκώσουμε;» (Πρβλ. Α' Κορ. 10, 13).
Ας μην αποκάμουμε λοιπόν, αδελφοί μου, γιατί μας περιμένουν στεφάνια Μαρτύρων. Οι χοροί των Ομολογητών είναι έτοιμοι να απλώσουν τα χέρια, να μας υποδεχθούν και να μας συναριθμήσουν στη δική τους τάξη. Αναλογισθείτε τους Αγίους από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα. Κανένας τους δεν αξιώθηκε να λάβει το στεφάνι της υπομονής, ζώντας μέσα στην τρυφή και στις περιποιήσεις των ανθρώπων. Όλοι αποδείχθηκαν δόκιμοι στην πίστη, περνώντας μέσα από μεγάλες θλίψεις και από τη φωτιά των πειρασμών.
Μακάριος είναι εκείνος που καταξιώθηκε να υποφέρει παθήματα για χάρη του Χριστού. Πιο μα­κάριος απ’ αυτόν είναι όποιος καταξιώθηκε να πε­ράσει μέσα από πληθώρα τέτοιων πειρασμών και θλίψεων. Γιατί «δεν είναι άξια τα παθήματα που περνάμε σ’ αυτή τη ζωή, αν συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να μας αποκαλυφθεί» (Ρωμ. 8, 18).
Εκείνος που δεν θα λυγίσει κάτω από το βάρος των πειρασμών, αλλά θα υπομένει τις θλίψεις, με τη βοήθεια της ελπίδας προς τον Θεό, θα έχει ως μεγάλη ανταπόδοση από τον Θεό το χάρισμα της υπομονής.

*

Όπως ακριβώς τα σκουλήκια γεννιούνται κυ­ρίως μέσα στα μαλακότερα ξύλα, έτσι και οι λύπες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κυρίως στους πιο ευαί­σθητους ανθρώπους.
Δεν επιτρέπεται ούτε στους άνδρες ούτε στις γυναίκες να πενθούν και να κλαίνε υπερβολικά.
Όσο κι αν είναι κανείς λυπημένος, ας χύνει λίγα δάκρυα και αυτό με ήσυχο τρόπο, χωρίς δυνα­τές φωνές και μοιρολόγια, χωρίς σχίσιμο των ρούχων ή ρίξιμο στάχτης στο κεφάλι, χωρίς κάποια άλλη άσχημη έκφραση, από εκείνες που εκδηλώνουν όσοι δεν έχουν πνευματική καλλιέργεια, σε ό,τι σχετίζεται με τα γεγονότα της ανθρώπινης ζωής. Γιατί είναι δείγμα άνανδρης ψυχής και εκείνης που δεν παίρνει καμιά δύναμη από την ελπίδα στον Θεό, το να κλαίει απαρηγόρητα, σχίζοντας τα ρούχα και το να λυγίζει κάτω από το βάρος των λυπηρών. Τα δάκρυα έχουν το φυσικό ιδίωμα να γεννιούνται από κάποια πληγή, η οποία ερεθίζει την ψυχή και την μουδιάζει, χωρίς εκείνη να ενεργεί εκούσια και που επηρεάζει όλο τον συναισθηματικό χώρο του ανθρώπου.
Η χαρά είναι σαν κάποιο σκίρτημα της ψυχής που χαίρεται και αγάλλεται για καθετί, στο οποίο κι εκείνη συμφωνεί και συμμετέχει. Γι' αυτό ακριβώς και τα σημάδια που εμφανίζονται στο σώμα έχουν σχέση και είναι συνέπεια των καταστάσεων αυτών που διακατέχουν την ψυχή. Εκείνοι που είναι λυ­πημένοι είναι ωχροί και πελιδνοί και η όλη τους εμφάνιση είναι ανέκφραστη και παγερή.
Εκείνοι πάλι που είναι χαρούμενοι, έχουν όψη ανθηρή και ροδοκόκκινη και, με μια λέξη, είναι σαν να χοροπηδά η ψυχή τους και να ωθείται από τη χαρά, για να εκφρασθεί με διάφορους τρόπους.
Γνωρίσαμε πολλούς που, όταν έπεσαν σε με­γάλες συμφορές, πίεσαν πολύ τον εαυτό τους για να μην κλάψουν. Μετά αυτοί οι άνθρωποι αρρώστησαν βαριά και ή έχασαν το λογικό ή έμειναν ανάπηροι. Άλλοι πάλι έχασαν κι αυτή τη ζωή τους, γιατί δεν είχαν δυνατό στήριγμα· και έτσι η λύπη τσάκισε τις λίγες δυνάμεις τους.
Εκείνο που συμβαίνει με τη φλόγα της φωτιάς, που καταπνίγεται από τον ίδιο τον καπνό της, όταν αυτός δεν βρίσκει διέξοδο και παραμένει στο χώρο, συμβαίνει και με τη δύναμη που έχει κάθε ζωντανή ύπαρξη.
Αυτή μαραίνεται, εξασθενεί και καταπνί­γεται από τα λυπηρά της ζωής, γιατί δεν βρίσκει καμιά διέξοδο, για να εκτονωθεί και να παραμείνει δυνατή.
Για ποιό λόγο ο Χριστός δάκρυσε για τον Λάζαρο; Οπωσδήποτε για να επανορθώσει την κατώδυνη και ταπεινωτική συμπεριφορά εκείνων, οι οποίοι θρηνούσαν υπερβολικά και οδύρονταν για τις συμφορές τους.
Και το ότι το δάκρυ του Κυρίου δεν γεννήθηκε από κάποιο πάθος, αλλά ήταν διδακτικό για τους ανθρώπους, γίνεται φανερό από αυτό που είπε: «Ο φίλος μου ο Λάζαρος κοιμήθηκε, αλλά θα πάω τώρα να τον ξυπνήσω» (Ιωάν. 11, 11). Ποιός από μας θα έκλαιγε και θα οδυρόταν για ένα φίλο του που κοιμόταν, τον οποίο σε λίγη ώρα επρόκειτο να τον ξυ­πνήσει; «Λάζαρε, βγες έξω» (Ιωάν. 11, 43).
Και ο νεκρός έπαιρνε ζωή και ο δεμένος περπατούσε, θαύμα πάνω στο θαύμα. Τα πόδια ήταν σφιχτοδεμένα και ταυτόχρονα δεν εμπόδιζαν στο βάδισμα, αφού ήταν μεγαλύτερη η κινητήρια δύναμη από τα δεσμά. Πώς λοιπόν, Εκείνος που επρόκειτο να κάνει τέτοιο θαύμα, θα θεωρούσε άξιο δακρύων το συμβάν του θανάτου του Λαζάρου;
Είναι ολοφάνερο ότι, επειδή γνώριζε την ασθένεια της φύσης μας σε όλες της τις πλευρές, οριοθέτησε μερικά από τα πάθη, που αναγκαστικά συνακολουθούν την ασθένειά μας. Έτσι, με αυτή τη συμπεριφορά Του, μας καθοδήγησε, ώστε και να αποφεύγουμε την έλλειψη συμμετοχής στον πόνο, θεωρώντας κάτι τέτοιο ως θηριωδία. Ταυτόχρονα όμως μας δίδαξε να μην υποχωρούμε στην τάση που μας ωθεί στην υπερβολική έκφραση της λύπης και σε θρήνους, γιατί αυτή είναι έλλειψη ευγένειας και χριστιανικού ήθους.

*

Τί να πούμε για τον Ιώβ; Μήπως αυτός είχε σκληρή καρδιά σαν το διαμάντι; Μήπως τα σπλάγχνα του ήταν πέτρινα; Σκοτώθηκαν σε μια στιγμή και τα δέκα παιδιά του, μέσα στο ολόχαρο σπιτικό. Και αυτό συνέβη γιατί τους κτύπησε η ίδια συμφορά, η οποία τους βρήκε την ώρα που όλοι γιόρταζαν χαρούμενοι, καθώς με ενέργεια διαβολική κατέπεσε το σπίτι και τους πλάκωσε.
Είδε έτσι ο Ιώβ το γιορτινό τραπέζι βαμμένο από αίματα. Είδε τα παιδιά του που χρονικά ήρθαν ξέχωρα στη ζωή, να φεύγουν όλα μαζί την ίδια ώρα. Και παρόλα αυτά, δεν έβγαλε ουρλιαχτά, δεν ξεμαλλιάσθηκε, δεν ξεφώνησε με απρέπεια, αλλά ξεστόμισε την αλησμόνητη εκείνη και χιλιοτιμημένη ευχαρι­στία προς τον Θεό: «Ο Κύριος έδωσε, ο Κύριος και τα πήρε. Όπως θεώρησε ο Κύριος καλό, έτσι κι έγινε. Ας είναι το Όνομά Του ευλογημένο» (Ιώβ 1, 21).
Μήπως αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπούσε τα παιδιά του; Πώς είναι δυνατόν; Αυτός, κάνοντας λόγο για τον εαυτό του, λέει: «Εγώ έκλαιγα για κάθε θλιμ­μένο» (Ιώβ 30, 25). Μήπως όταν μιλούσε έτσι έλεγε ψέματα; Την ειλικρίνειά του την επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ήταν ολοκληρωμένος και γνήσιος και σε όλες τις άλλες αρετές. Λέει γι' αυτόν η Αγία Γραφή: «Ήταν άνθρωπος άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, αληθι­νός» (Ιώβ 1, 1).

*

Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι φτιάχνουν μοι­ρολόγια και θρηνούν και με γοερές φωνές κάνουν τις ψυχές τους να λιώνουν από τον πόνο και να φθείρονται. Όπως κάνουν οι σκηνοθέτες που στή­νουν τραγωδίες και αναπλάθουν σκηνές και συν­θέτουν έργα θεατρικά και γεμίζουν με θεατές τα θέατρα, έτσι νομίζουν μερικοί πως πρέπει να συμπε­ριφέρονται εκείνοι που πενθούν.
Πρέπει δηλαδή να φοράνε μαύρα, να μη λούζονται, να έχουν κλειστά τα παράθυρα και σκοτεινό το σπίτι, βρώμικο, γεμάτο σκόνη, βαρύθυμη έκφραση, πράγματα που κρατούν το τραύμα της λύπης πάντα νωπό στην ψυχή.
Δεν γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι ότι η ψυχή εκείνη που γέμισε με τον πόθο του Δημιουργού της και που έχει συνηθίσει να ευφραίνεται με αυτή την πνευματική σχέση, δεν έχει τις συνηθισμένες ψυχικές μεταπτώ­σεις, εξαιτίας των παθημάτων που συμβαίνουν σ’ αυτή τη ζωή.
Αντίθετα, κι απ’ αυτά τα λυπηρά συμβάντα παίρνει αφορμή, για να ζήσει εντονότερα η ψυχή την πνευματική σχέση της με τον Θεό. Κι έτσι αυξάνει η ευφροσύνη που ήδη πριν απολάμβανε.
Όπως λοιπόν εκείνοι που έχουν κακή όραση δεν αντέχουν το πολύ φως, αλλά ξεκουράζουν τα μάτια τους, ατενίζοντας τα λουλούδια και την πρα­σινάδα, έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται και κάθε ψυχή. Δεν πρέπει δηλαδή να επικεντρώνει τη σκέψη της στο λυπηρό γεγονός, ούτε να πολυασχολείται με τις δύσκολες περιστάσεις αυτής της ζωής, αλλά να απασχολεί τη σκέψη και το λογισμό της με τη θεωρία των πραγματικών και αιωνίων αγαθών.

*

Οι λύπες δοκιμάζουν την ψυχή, όπως η φω­τιά το χρυσάφι. Γι’ αυτούς που είναι γυμνασμένοι πνευματικά, οι θλίψεις μοιάζουν με τροφή και με αθλητικά γυμνάσματα που προβιβάζουν τον αγωνι­στή και τον οδηγούν στη δόξα των υιών του Θεού. Η πολλή όμως στενοχώρια γίνεται αφορμή αμαρτίας.
Η λύπη βουλιάζει το νου και τον αποχαυνώνει και αδρανεί η λειτουργία των λογισμών, η οποία είναι μητέρα της αχαριστίας. Γιατί είναι ντροπή μας να δοξάζουμε τον Θεό όταν όλα πάνε καλά και να σω­παίνουμε όταν συμβαίνουν Ρα δύσκολα και λυπηρά. Αντίθετα, τότε πρέπει περισσότερο να ευχαριστούμε τον Θεό, γνωρίζοντας ότι «όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί και μαστιγώνει κάθε παιδί που το θεωρεί δικό Του» (Εβρ. 12, 6-7).
Ο Θεός, θα γλυτώσει τους αγίους Του, από όλες τις θλίψεις όχι βέβαια με το να τους αφήσει χωρίς δοκιμασίες, αλλά χαρίζοντάς τους την υπομονή. Γιατί, «η θλίψη γεννά την υπομονή και η υπομονή, δοκιμασμένο και ώριμο άνθρωπο» (Ρωμ. 5, 3).

*

Εκείνος λοιπόν που αποφεύγει τη θλίψη, στε­ρεί τον εαυτό του από τη δοκιμασία, η οποία τον ωριμάζει και τον εδραιώνει στην αρετή. Όπως δεν στεφανώνεται κανείς αν δεν παλέψει με κάποιον, έτσι δεν μπορεί να αποδειχθεί κανείς δοκιμασμένος και έμπειρος με άλλο τρόπο, παρά μονάχα δια μέσου των θλίψεων.
Από όλες τις θλίψεις, λέει ο Απόστολος, θα τους γλυτώσει ο Κύριος, όχι βέβαια εμποδίζοντάς τους να πέσουν στους πειρασμούς, αλλά χαρίζοντάς τους «μαζί με τον πειρασμό και τη διέξοδο, ώστε να μπορέσουν να αντέξουν» (Α' Κορ. 10, 13).
Εκείνος που ισχυρίζεται ότι δεν ταιριάζει η θλίψη στον δίκαιο άνθρωπο, είναι σαν να λέει ότι δεν είναι στον αθλητή απαραίτητος ο αντίπαλος.
Επειδή προξενεί παρηγοριά στους πονεμένους το να συμπάσχει κανείς μαζί τους, είναι φανερό ότι πρέπει να συμμετέχουμε στον πόνο τους. Θα κάνεις πραγματικά τον εαυτό σου συμμέτοχο της συμφοράς των πονεμένων, όχι εκμηδενίζοντας την ένταση και τη σημασία των λυπηρών, ούτε περιφρονώντας τον πόνο των άλλων.
Δεν πρέπει βέβαια από την άλλη μεριά, να κάνει κανείς ό,τι κάνουν οι λυπημένοι. Δηλαδή, να φωνάζει ή να θρηνεί μαζί τους ή να συμπεριφέρεται όπως εκείνοι που είναι σκοτισμένοι από τη συμ­φορά. Δεν πρέπει, μ' άλλα λόγια, να κλείνεσαι μέσα, άνθρωπέ μου, ούτε να μαυροφορείς, ούτε να κάθεσαι καταγής και να μην κόβεις τα μαλλιά σου. Έτσι αν κάνεις, μεγαλώνεις στον πονεμένο τη συμφορά αντί να του τη λιγοστεύεις.
Αντίθετα, και εσύ πρέπει να πονάς για ό,τι συμβαίνει, αλλά να συμμετέχεις με ησυχία στα λυ­πηρά γεγονότα, με σοβαρότητα στο πρόσωπο και με σεμνή συμπεριφορά. Έτσι δηλαδή που να γίνεται στον αδελφό σου φανερή εξωτερικά η λύπη της ψυχής σου. Όταν πάλι εκφράζεται με έντονο τρόπο ο λυπημένος, δεν πρέπει να πετάγεται κανείς και να αρχίζει να τον επιτιμά για ό,τι λέει, σαν να θέλει να εκφράσει τη δική του αντίδραση και να επέμβει στα όσα γίνονται.
Γιατί είναι πολύ φορτικό πράγμα για τους λυπημένους τα επιτιμητικά λόγια. Δεν γίνονται αποδεκτά εύκολα και δεν υπάρχει περίπτωση να παρηγορήσουν όσα λέγονται από εκείνους που είναι έξω από τη συμφορά. Όπως σε ένα μάτι που έχει φλεγμονή και το πιο μαλακό πράγμα να βάλλουμε επάνω του τού προκαλεί πόνο, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή που έχει βαρύ πόνο.
Ακόμα κι αν φέρνει πολλή παρηγοριά ο λόγος στην ψυχή του πονεμένου, όμως είναι σε ένα βαθμό ενοχλητικός, όταν προσφέ­ρεται την ώρα της μεγάλης οδύνης. Όταν όμως δεις τον αδελφό σου να κλαίει και να οδύρεται για τις αμαρτίες του, κλάψε και συ μαζί του και κακοπάθησε. Γιατί συμμετέχοντας στη μετάνοια των άλλων, επανορθώνεις και τα δικά σου σφάλματα.
Εκείνος που θα χύσει πικρά δάκρυα για την αμαρτία του άλλου, θεράπευσε ήδη τον εαυτό του, όσον αφορά τις αμαρτίες, για τις οποίες κλαίει με το να συμμετέχει στον πόνο του αδελφού.
Για την αμαρτία να κλαις. Αυτή είναι η αρρώ­στια και ο θάνατος της αθάνατης ψυχής και γι’ αυτή πρέπει να κλαίει κανείς συνέχεια και να οδύρεται.
Γι' αυτή πρέπει να χύνονται όλα τα δάκρυα και να μη σταματά κανείς να στενάζει από τα βάθη της καρδιάς του. Έτσι έκλαιγε ο Προφήτης Ιερεμίας, για εκείνους που είχαν χαθεί από την αμαρτία. Και επειδή δεν ήταν αρκετά τα φυσικά δάκρυα, ζητούσε αστείρευτη πηγή δακρύων (Ιερ. 8, 23-9, 1).
Τέλος, ας ευχαριστήσουμε τον Χριστό και Θεό μας, γιατί σ’ Εκείνον πρέπει κάθε τιμή και προσκύ­νηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Πηγή: Μεγάλου Βασιλείου P. G. 33, 1277 - Απόσπασμα από το βιβλίο «ΩΔΗ ΣΤΟ ΕΦΗΜΕΡΟ: Η Λύπη κατά τους Πατέρες», Εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα).

alopsis.gr

Διαβάστε περισσότερα για τον Μέγα Βασίλειο πατώντας Μέγας Βασίλειος

Αμέθυστος

Παλαιά Ἑλλάδα‏

Μερικες φωτογραφίες απο την Ελλάδα των δεκαετιων 1920-1960 έτσι για να μαθαίνουμε οι νεότεροι... H εύρεση των φωτογραφιων ήταν δύσκολη.
Μουσική: ενα μοναδικό βαλς της Ευανθία Ρεμπούτσικα απο τον καλύτερο της δίσκο "Το αστέρι και η ευχή"

agiazoni

Οι ήρωες της πράσινης γραμμής

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του αντιστρατήγου ε.α. ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΥ στον ΚΩΣΤΑ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙ ( Ιούλιος 2007)

Τις άγνωστες μέχρι τώρα ηρωικές στιγμές των ανδρών που υπερασπίστηκαν με ιδιαίτερη αυταπάρνηση τη Λευκωσία και κατά συνέπεια ολόκληρη την Κύπρο, ανασύρει από τη μνήμη του ο αντιστράτηγος ε.α. και επίτιμος γενικός επιθεωρητής στρατού Δημήτρης Αλευρομάγειρος.

Στο πλαίσιο των "Συν-ζητήσεών" μας συναντήσαμε τον ηρωικό στρατηγό και του ζητήσαμε να καταθέσει τις μνήμες του από τα θλιβερά γεγονότα της Κύπρου το 1974.


Στρατηγέ, έχουν περάσει 33 χρόνια από τα γεγονότα του 1974, που καθόρισαν πολύ αρνητικά τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και ατυχώς εξακολουθούν να την καθορίζουν. Γνωρίζουμε ότι κατεβήκατε για πρώτη φορά εθελοντής στην Κύπρο το 1964, νεαρός 24 χρόνων. Το 1974, 34 χρόνων πλέον, σε μία τελείως διαφορετική κατάσταση βρίσκεσθε διοικητής στο τάγμα της Πράσινης Γραμμής Λευκωσίας και η Λευκωσία παραμένει σε ελληνικά χέρια...
Σε κάθε περίπτωση ο αντιαποικιακός αγώνας των κυπρίων πατριωτών κατά των ιμπεριαλιστών ήταν αγώνας για το δίκαιο και ενισχύετο από την αγανάκτηση για την κατάφωρη αδικία των μέχρι προχθές συμμάχων μας απέναντι σε έναν λαό, πολίτες και αντάρτες του οποίου έφτασαν πολλές φορές στο εκτελεστικό απόσπασμα των ναζιστών, για να μη προδώσουν τους άγγλους κομάντος που συμμετείχαν στην αντίσταση, όσοι συμμετείχαν... Θυμάμαι με απέραντη συγκίνηση και αγανάκτηση τις 200.000, 300.000 Αθηναίων που μαζευτήκαμε αυθόρμητα στο πανεπιστήμιο να βροντοφωνήσουμε ενάντια στην αθλιότητα των ιμπεριαλιστών όταν έστειλαν τα πρώτα 18χρονα παιδιά, τους Καραολή και Δημητρίου, στην αγχόνη και αργότερα όλοι τραγουδήσαμε τα σαλπίσματα ελευθερίας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του τελευταίου έφηβου ελεύθερου πολιορκημένου.

Και οι εμπειρίες σας ως στρατιωτικός...
Το 1957 μπαίνω στη σχολή Ευελπίδων και γίνομαι μάρτυρας μιας ενέργειας που παρέπεμπε σε εποχές που μόνο μέσα από τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα είχαμε βιώσει στα παιδικά μας χρόνια. Το 90% των συναδέλφων μας κυπρίων ευελπίδων "λιποτακτεί" από τη σχολή και σπεύδει, ως μέλη ενός νέου Ιερού Λόχου, στο αντάρτικο της ΕΟΚΑ, να μπολιάσει με την ορμή του αυτόν τον όμορφο αγώνα της θυσίας και του αίματος της κυπριακής ελευθερίας. Με θαυμασμό σιγοψιθυρίζαμε "πως διάβολο θα τους μοιάσουμε"... Και να 'μαι το 1964 εθελοντής στη συνέχεια εκείνου του αγώνα. Η Ζυρίχη και το Λονδίνο (ζουρλομανδύα τον είχε ονομάσει ο ίδιος ο Κάλαχαν) έδωσαν το δικαίωμα στην προβοκάτσια των Τούρκων την παραμονή των Χριστουγέννων του 1963. Οι Άγγλοι σπεύδουν να χαράξουν την Πράσινη Γραμμή. Η κυβέρνηση του Γέρου της Δημοκρατίας, του Γεωργίου Παπανδρέου, ανταποκρίνεται σε έκκληση του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αμέσως ενισχύεται η άμυνα της Κύπρου. Αρχικά με μας ως εκπαιδευτές-οργανωτές της αντιτουρκικής πλέον αντίστασης και το καλοκαίρι του 1964 με την αποστολή μιας πανίσχυρης ελληνικής μεραρχίας.
Να έλθουμε τώρα στα γεγονότα του 1964... Τα γεγονότα της Μανσούρας, Μοσφιλιού, Πηγαινείων, Κοκκίνων (6-10 Αυγούστου 1964) με βρίσκουν διοικητή λόχου του 206 τάγματος πεζικού και παίρνω το βάπτισμα του πυρός αλλά και της βαρβαρότητας των τουρκικών βομβαρδισμών με βόμβες ναπάλμ κυρίως σε αμάχους. Η επιχείρηση είχε στρατιωτική επιτυχία, αλλά μου άφησε έναν προβληματισμό για το ποιος αποφασίζει αυτά τα κρίσιμα θέματα (ήταν η εποχή του γνωστού "άλλα αποφασίζουμε και άλλα κάνουμε" του Γ. Παπανδρέου προς τον αρχιεπίσκοπο, ο οποίος όμως εσύρθη σε αυτήν την επιχείρηση). Η εποχή τής τότε συμμετοχής μου στην Κυπριακή Εθνοφρουρά (Απρίλιος 1964 - Δεκέμβριος 1965) ήταν η εποχή της μεγάλης ασφάλειας και πατριωτικού οργασμού για την άμυνα της Κύπρου. Αλίμονο, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός είχε άλλως αποφασίσει. Τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965, τα οποία και κατέληξαν στο πραξικόπημα του 1967, έγιναν ακριβώς για να καταστραφεί η Κύπρος (σήμερα πλέον, με το άνοιγμα των αρχείων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Όφις, με τη δήλωση συγγνώμης του Κλίντον το 1999 και από τα βιβλία των Χένρι Κίσιντζερ, Αλί Μπιράντ κ.ά., είναι απολύτως βέβαιον αυτό που τότε μόνο το υποθέταμε). Το πρώτο έγκλημα της χούντας του 1967 ήταν η επαίσχυντος απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας. Η Κύπρος, αφοπλισμένη πλέον από το 1967, περίμενε τον προαναγγελθέντα θάνατό της. Η αρχή του τέλους ήρθε με το ηλίθιο και προδοτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974.

Αυτό το πολιτικό σχόλιό σας μας βάζει στο κλίμα της εποχής. Η δικτατορία του 1967 πού σας βρίσκει και πώς βρεθήκατε στην Κύπρο;
Η δικτατορία του 1967 με βρίσκει στη Βυρώνεια Σερρών. Είμαι υπολοχαγός και διοικώ τον 19ο λόχο βαρέων όλμων 4,2". Μάλιστα τον Ιανουάριο του 1967 κατάγγειλα στον τότε μέραρχό μου, διοικητή της 6ης μεραρχίας Κιλκίς, στρατηγό Ανδρέα Βαρδουλάκη, κινήσεις προετοιμασίας της δικτατορίας (κατατέθηκε από τον στρατηγό στη δίκη των πρωταιτίων, αυτό όμως είναι άλλη ιστορία, τέθηκα μάλιστα σε εξάμηνη αργία τότε). Το 1973 υπηρετώ στη Λήμνο και μάλιστα είμαι έτοιμος να παντρευτώ, όταν έρχεται η μετάθεσή μου στην Κύπρο. Μου έκανε εντύπωση, γιατί μετά τα γεγονότα κυρίως της απόσυρσης της μεραρχίας, τη δολοφονία του Γεωρκάτζη, 1971 νομίζω, και τις κατ' επανάληψη απόπειρες κατά του Μακαρίου είχα υποψία ότι τα πράγματα οδηγούνται σε άσχημη κατεύθυνση, γι' αυτό είχα δηλώσει ότι δεν επιθυμώ να υπηρετήσω στην Κύπρο.

Τελικά όμως πήγατε.
Πήγα τον Οκτώβριο του 1973. Αμέσως κατάλαβα ότι ένας μεγάλος αριθμός αξιωματικών ήταν από αδιάφορος έως αντιθέτως με το εδώ καθεστώς. Εκτός όσων ήταν σε θέσεις-κλειδιά. Αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός ΓΕΕΦ Ντενίσης, ένας κατά τα άλλα συντηρητικός αξιωματικός, δεν ήταν συμπαθών προς τη χούντα, αντίθετα με τον επιτελάρχη του, υποστράτηγο Παύλο Παπαδάκη. Επίσης κατάλαβα αμέσως ότι η αμυντική ικανότητα της Κύπρου ήταν, μετά την απόσυρση της μεραρχίας, αδύνατη και στηρίζετο κυρίως στην επιστρατευόμενη εφεδρεία, η οποία όμως δεν εκαλείτο συχνά για μετεκπαίδευση. Η απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο πιστεύετε πως ήταν καθοριστική για τις μετέπειτα εξελίξεις; Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας ήταν το πρώτο έγκλημα. Το τελειωτικό κτύπημα ήρθε δυστυχώς από ελληνικά χέρια (και η απόσυρση όμως δεν ήταν ελληνικό έγκλημα;), το πραξικόπημα του Ιουλίου... Αν διαβάσετε το βιβλίο του Αλί Μπιράντ "Απόφαση-Απόβαση" (δημοσιεύτηκε το 1977 σε συνέχειες στη "Μιλιέτ"), θα δείτε τους πανηγυρισμούς του Ετσεβίτ για την ευκαιρία που του δόθηκε. Βέβαια σήμερα ξέρουμε, μάλιστα πρόσφατα είχαμε και νέα επιβεβαίωση, αυτή τη φορά από την τουρκική εφημερίδα "Τούρκις Ντέιλι Νιους" (28/6/2007), το σχεδιασμό του όλου σκηνικού από τον Χ. Κίσιντζερ (επ' αυτού έχουμε και τη μαρτυρία αλλά και τη μήνυση προς Κίσιντζερ το 2003 από τον διαπρεπή έλληνα δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο). Οι σχεδιασμοί όμως ανατρέπονται όταν υπάρχουν πατριωτικές ηγεσίες, όπως πρόσφατα με το 76% του κυπριακού λαού στην αθλιότητα Ανάν. Επομένως ο σχεδιασμός δεν απαλλάσσει την ευθύνη της χούντας για το μέγα έγκλημα. Εδώ θα ήθελα να σχολιάσω ότι η χουντική κυβέρνηση ήταν η πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα. Πόσο την ωφέλησε αυτό; Καθόλου.

Φαντάζομαι δεν το επισημαίνετε τυχαία αυτό!

Την επισήμανση αυτή την κάνω γιατί σήμερα έχουμε δημοκρατικές κυβερνήσεις, δεν έχουμε χούντα, και δεν νοείται ανάλογο έγκλημα, όπως παραλίγο η αθλιότητα Ανάν. Το πραξικόπημα διέλυσε, λοιπόν, την έτσι κι αλλιώς μειωμένης ισχύος Εθνική Φρουρά. Και επειδή οι Τούρκοι δεν κάνουν τίποτε τυχαίο, έκαναν την εισβολή την επομένη, που, βάσει προγραμματισμού, αντικατεστάθη το 30% της πιο σημαντικής αμυντικά μονάδας, της ΕΛΔΥΚ. Αποτίοντας όμως φόρο τιμής, θέλω να σημειώσω ότι όλοι αυτοί οι απολυόμενοι επέστρεψαν αμέσως στην Κύπρο, αποβιβάσθηκαν στην Πάφο και πολλοί από τους ηρωικούς νεκρούς είναι από αυτούς. Αιώνια η μνήμη τους! Θέλω επίσης να σημειώσω -το έχω γράψει και στην επίσημη έκθεσή μου- ότι και παρά το πραξικόπημα, το οποίο κυρίως επέδρασε επί του ηθικού και τη θέληση για αντίσταση σε κάποιο βαθμό, οι Τούρκοι δεν θα πατούσαν το πόδι τους στο νησί αν στοιχειωδώς εφαρμόζονταν τα σχέδια και γινόταν έγκαιρα η επάνδρωση των πολυβολείων στην περιοχή Κερύνειας - στην περιοχή της Αμμοχώστου όπου ήμουνα τούτο έγινε εν μέρει.

Μιλήστε για τα γεγονότα της εισβολής...
Το πρωί της 20ής Ιουλίου και ενώ είχε εκδηλωθεί η απόβαση, αναλαμβάνω τη διοίκηση του 336 τάγματος, το οποίο και επιστρατεύω αρχικά στην Αμμόχωστο και στη συνέχεια στο Πραστειό, κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες και ενώ υπήρχε ο μέγας κίνδυνος, όταν ήμασταν ακόμη στην Αμμόχωστο, να πάθουμε πανωλεθρία από τυχόν βομβαρδισμό τουρκικής αεροπορίας. Με όλες αυτές τις συνθήκες και κυρίως με τη συνδρομή στρατευσίμων που είχα γνωρίσει και συμπολεμήσει το 1964 αλλά και μετέπειτα, ολοκληρώνουμε την επιστράτευση σε τρεις ώρες και περί την 7η απογευματινή επιστέφουμε στην Αμμόχωστο, όπου αναλαμβάνουμε αποστολή επίθεσης προς την τουρκοκυπριακή περιοχή Σακάρια, η οποία εκδηλώνεται την 4η πρωινή προ κενού όμως εχθρού, γιατί οι Τουρκοκύπριοι είχαν εγκαταλείψει, για να πάνε στην εντός των τειχών Παλαιά Αμμόχωστο. Το βράδυ της 21ης παίρνω διαταγή και το τάγμα μεταβαίνει σε περιοχή αραιώσεως της Λευκωσίας (Στρόβολος, προεδρικό μέγαρο) ως εφεδρεία του ΓΕΕΦ.

Εχετε κάποια προσωπική εμπειρία από την τραγωδία;

Με την είσοδό μας στη Λευκωσία και ενώ είμαστε ακόμα εποχούμενοι, περί την 3η πρωινή γινόμαστε ακούσιοι μάρτυρες μίας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των μαχών. Ακούμε ισχυρούς βόμβους αεροσκαφών και πολλά αντιαεροπορικά πυρά. Εντυπωσιάζομαι γιατί ήξερα από το 1964 -και ίσχυσε και σε αυτές τις επιχειρήσεις- ότι οι Τούρκοι δεν πολεμούσαν τη νύκτα. Τι είχε συμβεί; Είναι η γνωστή τραγωδία των Νορ Άτλας με τη μοίρα καταδρομών. Μια αντιαεροπορική μοίρα, αγνοώντας την άφιξη, έβαλε και κατέρριψε ένα αεροσκάφος, ενώ έπληξε και άλλα δύο, τα οποία όμως κατόρθωσαν να προσγειωθούν. Την 4η απογευματινή της 22ας Ιουλίου συμφωνείται εκεχειρία, την οποία όμως οι Τούρκοι δεν τηρούν στους ανατολικούς τομείς της Λευκωσίας και εμπλέκεται ελαφρώς λόχος του τάγματος.

Πού σας βρήκε η πτώση της χούντας;
Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου και ενώ στην Αθήνα είχαμε πανηγυρισμούς για την εγκατάλειψη της εξουσίας από τη χούντα, η οποία υπό το βάρος των εγκλημάτων της έσπευδε να τραπεί εις φυγήν, αφήνοντας όμως ήδη τα πρώτα εθνικά ερείπια, με βρίσκει τοποθετώντας τους στρατιώτες του τάγματος στο τμήμα της Πράσινης Γραμμής Λευκωσίας, από το δεξιόν του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ έως και της οδού Λήδρας.

Ουσιαστικά η άμεση εμπλοκή σας αφορά τη δεύτερη φάση της εισβολής...
Ακριβώς. Το τάγμα μας ουσιαστικά πολέμησε από τις 14 έως τις 17 Αυγούστου, οπότε εδέχθη καταιγισμό βομβαρδισμών, όλμων και πυροβόλων, καθώς και κινήσεις αρμάτων την τελευταία προ της εκεχειρίας της 16ης 8ης ώρας, η οποία απεκρούσθη με αντιαρματικό ενός ελλαδίτη καταδρομέα και το πυροβολικό και τη μεγάλη συμβολή του Αντώνη Καρρά. Κατά τη διάρκεια του τετραήμερου αγώνα όλοι οι αξιωματικοί ήσαν στην πρώτη γραμμή, είχαμε ελάχιστες εγκαταλείψεις και είχαμε 37 ηρωικούς νεκρούς και περί τους 120 τραυματίες. Απωλέσθησαν περί τα 100 μ. εδάφους στο Σχολείο και δύο ακραία φυλάκια δίπλα στην ΕΛΔΥΚ (η ΕΛΔΥΚ, δηλαδή, ένα ελάχιστο τμήμα της του λόχου διοίκησης με επικεφαλής τον λοχαγό Σταυριαννάκο, ο οποίος ως άλλος Παλαιολόγος εφονεύθη επί του πεδίου της τιμής).

Πώς θα χαρακτηρίζατε τις προσπάθειες των στρατιωτών σας εκείνες τις δύσκολες ώρες;
Πρέπει να τονίσω ότι η συμμετοχή και η αντίσταση αυτών των παλικαριών ήταν ουσιαστικά εθελοντική και αυτό που λέω δεν είναι υπερβολή. Σε εκείνη τη χαώδη κατάσταση και ακριβώς λόγω αυτής υπήρχε καταρχάς αδυναμία επιστράτευσης σε πολλές μονάδες λόγω της αρξαμένης εισβολής και του αποκλεισμού της δυνατότητας να πάνε στις μονάδες τους. Είχα, πλέον των στρατευσίμων του 336 ΤΕ, πολλούς που κανονικά έπρεπε να ήταν σε μονάδες κυρίως της Κερύνειας. Μπορούσαν να μην πάνε πουθενά. Η παρουσία τους, ο αγώνας και η θυσία τους θυμίζει το καβαφικόν "και περισσότερη τιμή τους πρέπει, γιατί γνώριζαν πως οι Μήδοι, στο τέλος, θα περάσουν". Οι πλείστοι των στρατευσίμων ήταν από την Αμμόχωστο. Και την ώρα που έπεφτε η Αμμόχωστος -στην ουσία εγκαταλειφθεί- αυτοί έπεφταν στη Λευκωσία.

Πιστεύετε πως έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε ο ηρωισμός και η θυσία των ανδρών αυτών;
Πρέπει να σας πως η Λευκωσία από το βράδυ της 12ης/13ης ήταν μία πόλη φάντασμα. Οι κυβερνητικές υπηρεσίες και το αρχηγείο του ΓΕΕΦ ήταν στο χωριό Μαλούντα και οι κάτοικοί της, για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς, στο Τρόοδος. Και όμως δεν τους επηρέασε ψυχολογικά. Γι' αυτό είναι ηρωική η θυσία τους. Γιατί στάθηκαν και έπεσαν εκεί για την ιδέα της πατρίδας, παρά το σοκ του πραξικοπήματος, παρά τους 30.000 ετοιμοπόλεμους και πολύ καλά οπλισμένους εισβολείς και τη σφοδρότητα της αεροπορίας. Δεν νομίζω ότι έχει αναλυθεί σε βάθος ο ηρωικός τους αγώνας. Το 1974 όσοι αντιστάθηκαν και κυρίως όσοι έπεσαν, Ελληνοκύπριοι και της ΕΛΔΥΚ, έγραψαν σελίδες αφθάστου δόξας. Γι' αυτό και, όταν πήγαμε την παραμονή της 14ης Αυγούστου στα Φυλακισμένα Μνήματα και ορκισθήκαμε ότι μόνον από τα κορμιά μας θα περάσουν και ότι δεν θα μολύνουν οι βάρβαροι εισβολείς τους ιερούς τους τάφους, πήραμε δύναμη από τους ηρωικούς εκείνους απαγχονισθέντες.
Γνωρίζετε ότι αγωνίσθηκα μαζί με πολλούς Ελληνοκυπρίους και Ελλαδίτες ενάντια στην απάτη Ανάν. Δεν έχω τίποτε για όσους εκ των Κυπρίων δεν το διάβασαν. Έχω όμως θλίψη για όσους και κυρίως πολιτικούς ήξεραν την απάτη, που ήξεραν ότι με το σχέδιο Ανάν δεν θα υπήρχε Κυπριακή Δημοκρατία και φυσικά η Ε.Ε. θα τους σταματούσε την ένταξη. Γιατί εκείνο το απαράδεκτο και υβριστικό για το Διεθνές Δίκαιο -όλοι τώρα το ξέρουν- σχέδιο ήταν ύβρις για το δίκαιο και απαξίωση του όποιου κύρους μπορούν να έχουν και δικαιούνται να έχουν οι ελεύθεροι λαοί.
Προσκλητήριο ηρώων
Διά την ιστορίαν αναφέρω τους διοικητές των λόχων:

Ελλαδίτης λοχαγός Γιώργος Παπαχατζόπουλος, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Πανίκος Παπόρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός Νίκος Κουτσού, σήμερα βουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κόμμα και αρχηγός των Νέων Οριζόντων, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Χρήστος Σολωμής χρημάτισε από το 1980 βουλευτής Αμμοχώστου, επί οκταετία και εν συνεχεία το 1998 υπουργός Υγείας. Ελλαδίτης υπολοχαγός Νίκος Λιγουδιστιανός, ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός Γιώργος Ρωσσίδης, ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Μιχάλης Κούτουρας, ελληνοκύπριος έφεδρος ανθυπολοχαγός Παναγιώτης Παυλίτης, ελληνοκύπριος λοχαγός Ανδρέας Δημητρίου, έφεδρος ανθυπολοχαγός Αντώνης Καρράς (βουλευτής επί οκταετία μέχρι τις πρόσφατες εκλογές), ελληνοκύπριος λοχαγός Γιάννης Μαυρόγιαννος, έφεδρος ελληνοκύπριος ανθυπολοχαγός Μιχάλης Στεφανίδης, ελλαδίτης ταγματάρχης Σεβασλίδης.

Ο Προφήτης Ηλίας και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Πηγή

Παρέμβαση του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου στο Θεολογικό Συνέδριο της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Προφήτου Ηλιού Θήρας, 17-21 Ιουλίου 2011

Φέτος συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την κοίμηση του μεγάλου μας Λογοτέχνη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και, παράλληλα τα 300 χρόνια από την ίδρυση της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Προφήτου Ηλιού Θήρας. Με την ευκαιρία της πρόσκλησης, την οποία είχε την καλωσύνη να μου αποστείλει ο πανοσιολογιώτατος Ηγούμενος της Μονής, Αρχιμανδρίτης π. Δαμασκηνός Γαβαλάς, να παραβρεθώ στο εν λόγω πολύ ενδιαφέρον θεματολογικά Συνέδριο στο όμορφο αυτό νησί, του οποίου οι κάτοικοι παρά τις κατά καιρούς δοκιμασίες που πέρασαν στέκονται όρθιοι με υψηλό το Ορθόδοξο και το Πατριωτικό φρόνημα, θα μου επιτρέψετε μια πολύ σύντομη παρέμβαση και λίγες σκέψεις για τη σχέση του κυρ Αλέξανδρου με τον Προφήτη Ηλία.

Πρώτον να θυμίσω απλώς τη γνωστή σε όλους μας Πίστη του Παπαδιαμάντη προς τον Ιησού Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους μας, καθώς και την Αγάπη του για την Ελλάδα, τον Πολιτισμό και την Παράδοση της. Δίκαια πολλοί τον αποκάλεσαν "Άγιο των Γραμμάτων μας". Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, το 1989, στην ομιλία του σε φοιτητές της Μητροπόλεως Δημητριάδος σημείωσε: "Τους ήρωες του τους αναζητεί στις ρίζες της ελληνικής μας παράδοσης και τους διαζωγραφίζει ποικιλόμορφα, χωρίς μυθοπλαστική φαντασία που εξωραϊζει. Θέλει τον Έλληνα γνήσιο και αυθεντικό, χωρίς ψιμύθια. Πιστεύει στις ελληνορθόδοξες παραδόσεις […]. Ο Παπαδιαμάντης είναι ως προς την πίστη Ορθόδοξος και ως προς την ιδεολογία Ρωμιός" (1). Ο καθηγητής Παντελής Β. Πάσχος γράφει από την πλευρά του: "Ο Παπαδιαμάντης ήταν ακέραιος χριστιανός και ολόκληρος Έλληνας. Δεν αφορίζει κανέναν από τον ιερό χώρο του, που είναι ελληνικός και ορθόδοξος' αρκεί να μην είναι ψεύτικος και αιρετικός σαν έλληνας ή σαν χριστιανός"(2). Και ο σημαντικός χριστιανός ποιητής και διανοούμενος Γιώργος Σαραντάρης τόνισε σε συνέντευξη του στο περιοδικό "Μακεδονικές Ημέρες": " …Και θέλω να τονίσω και τούτο, ύστερα από τον Παπαδιαμάντη δε φανερώθηκε μήτε ένας σοβαρός θρησκευτικός πεζογράφος" (3).

Το δεύτερο που σημειώνω στην αγάπη σας είναι ότι αγαπούσε τον Προφήτη Ηλία, όπως όλους τους Αγίους. Για τον Προφήτη Ηλία είχε γράψει και ορισμένα μικρά τροπάρια, απόστιχα του Μικρού εσπερινού εις την εορτήν του. Κατά τον Βαλέτα (4): "Αυτά τα μικρά τροπάρια εις ήχον β' προς το "Οίκος του Εφραθά…", τα σύνθεσε ο Ππδ. χωρίς να κοπιάσει καθόλου και μέσα σε λίγη ώρα κατά τα τελευταία του χρόνια, όταν κάποτε είχε πάει στο πανηγύρι του Προφήτου Ηλία, που το μοναστηράκι του βρίσκεται σε μια όμορφη αγναντερή τοποθεσία […]. Τάγραψε για να συμπληρώσει με αυτά την παλιά ασματική ακολουθία του Προφήτη, από την οποία λείπει ο μικρός Εσπερινός".

Παραθέτουμε τα εν λόγω απόστιχα (5):

Ήχος β' Οίκος του Εφραθά

Ου πυρ, ου συσσεισμός, ουχί σφοδρόν σε πνεύμα, αύρα λεπτή δε μάκαρ, ανέδειξε θεόπτην, Ηλία μεγαλώνυμε.

Στίχ. Μη άπτεσθε των χριστών μου

Αύρα τον εν λεπτή, ιδόντα Θεού δόξαν, ως ζηλωτήν Κυρίου, θεσπέσιον Προφήτην, υμνούμεν οι θεόφρονες.

Στιχ. Συ ιερεύς εις τον αιώνα

Σε ο Μονογενής, Υιός ο της Παρθένου, Θεός σεσαρκωμένος, παρέστησε τρισμάκαρ εν Θαβωρίω μάρτυρα.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Παλαιόν

Δέσποινα αγαθή, τας αγίας σου χείρας, προς τον Υιόν σου άρον, τον φιλόψυχον Πλάστην, οικτειρήσαι τους δούλους σου.

Ένας από τους λόγους που ο Παπαδιαμάντης εκτιμούσε πολύ τον Προφήτη Ηλία ήταν πως ο ίδιος ο Θεός μιλούσε μαζί του. Σε άρθρο του, που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Φόρμιγξ" (6) το 1901, γράφει για το πώς παρουσιάστηκε ο Κύριος στον Προφήτη Ηλία. Στην αρχή γράφει το τροπάριο " Αύρα πραεία υπέδειξε, και λεπτοτάτη Κύριον σοί Ηλιού, Θεώ ζηλούντι παντοκράτορι, ουχί πνεύμα βίαιον, ου συσσεισμός, ουδέ πυρ εκδειματούν' διο Ιησού τω πράω ψάλλομεν…" και μετά σημειώνει ότι ο Θεός δεν φανερώθηκε " ως εγκόσμιος δυνάστης και κατακτητής, ως Ταμερλάνος, ούτε ως Ναπολέων ή μυριόπλουτος Κροίσος, ούτε ως επιστήμων και σοφός όπως ήταν ο Αρχιμήδης", αλλά ως πράος ταπεινός Ιησούς. Αυτό, γράφει ο κυρ Αλέξανδρος, " προεσήμανε η θεοφάνεια, η γενομένη εις τον Θεσβίτην Ηλίαν επί του όρους Χωρήβ. Ο Θεός εφανερώθη εις τον Προφήτην όχι εν τω πνεύματι τω βιαίω, όχι εν τω συσσεισμώ, όχι εν πυρί, αλλ' εν φωνί αύρας λεπτής. Και η φωνή της αύρας της λεπτής είναι η φωνή του πράου Ιησού, είναι η φωνή του Ευαγγελίου" (7).

Το τρίτο σημείο που καταθέτω στην αγάπη σας είναι η σχέση του Παπαδιαμάντη με τον Προφήτη Ηλία δια μέσου του μαθητού του Προφήτη Ελισαίου. Είναι γνωστό πως στο ναϊσκο που βρίσκεται στο Μοναστηράκι και που είχε καταστραφεί και μετά από κόπους πολλούς της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών και προσωπικά του Προέδρου της, καθηγητού κ. Φώτη Δημητρακόπουλου ανιδρύθηκε, έψελνε με τον πρώτο εξάδελφο του Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, με ιερέα τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά. Ο Μωραϊτίδης φιλοπόνησε και "Ακολουθία πανηγυρική του Αγίου Ενδόξου Προφήτου Ελισσαίου μετά Παρακλητικου Κανόνος", η οποία έτυχε της εγκρίσεως της Ιεράς Συνόδου, που του εξέφρασε και "τον δίκαιο Αυτής έπαινον"(8).

Ο Μωραϊτίδης διηγείται ένα χαριτωμένο περιστατικό για το πώς θεώρησε ότι η Ακολουθία που έγραψε ήταν πετυχημένη:

" Εκεί που ένας ύπνος ελαφρός ήρχισε γλυκά - γλυκά να κλείη τα βλέφαρα μου, να και έρχεται, μου εφάνη (9), ο Παπαδιαμάντης, φαιδρός, γελαστός, με τα μαύρα τα μάτια του γεμάτα χαράν, με τον μαύρον του πώγωνα στιλπνόν, όπως ήτο συνήθως επάνω εις τους μεγάλους και εξαιρετικούς ενθουσιασμούς του, και με την άχρουν φωνήν του με συναρπάζει, ή μάλλον με το αρχικόν εκείνο ύφος του:

-Σήκω Αλέκο! Σήκω να πάμε στον Προφήτην να ψάλωμεν τον Κανόνα...

Σημειώσατε ότι τους Κανόνας της εορτής εις τας Αγρυπνίας εψάλαμεν πάντοτε ημείς οι δύο. Δεξιά εκείνος, αριστερά εγώ. Οι ψάλται, όσον υπερφίαλοι και αν ήσαν δια την τέχνην των, όταν ήρχετο η σειρά των Κανόνων, μας παρεχώρουν τα στασίδια των, και ίσταντο παρά την είσοδον ενθουσιώντες με το χορευτικόν ιδίωμα του Παπαδιαμάντη, όστις ψάλλων τα τροπάρια, τα οποία ήξευρεν απέξω πάντοτε σχεδόν, εχόρευεν ολόκληρος μαζύ με το στασίδιον του…

Επετάχθην πάραυτα από την κλίνην με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, και με μιαν χαράν ότι η Ασματική μου σύνθεσις επέτυχε.

Και δεν εψεύσθην" .

Πολλά από τα τροπάρια του Μωραϊτίδη για τον Προφήτη Ελισαίο έχουν αναφορά στον Προφήτη Ηλία. Αναφέρω δύο από τον Μικρό Εσπερινό:

"Ότε ω Προφήτα θεσπέσιε, Ηλιού ο ζηλωτής, εκάλεσε σε επ' αυτόν, τον αγρόν καταλιπών, και αροτήρας ενταυτώ, συντόνως, τούτω μάκαρ ηκολούθησας, και έσχες πνευματέμφορον διδάσκαλον, μυούντα σε τα απόρρητα, του θείου Πνεύματος λόγια, και ένθεον, ανυψούντα σου το φρόνημα".

"Ότε εν πυρίνω τω άρματι, διφρηλάτης ο Ηλίας απεχώρει εκ της γης, ηξιώθης θεομάκαρ, Ελισσαίε κατιδείν, μετάρσιον, τον θείον σου διδάσκαλον, δωρούντα, μηλωτήν σοι την αοίδιμον, προς δε διπλήν την του Πνεύματος, χάριν δι' ης και διέτεμες Ιορδάνην, και αβρόχως διεπέρασας".

Τελειώνω με το τέταρτο σημείο, που θέλω να σημειώσω στην αγάπη σας. Ο Παπαδιαμάντης στα λογοτεχνήματα του τοποθετεί τα ξωκκλήσια, τα ασκηταριά ή τα μοναστήρια του Προφήτη Ηλία σε πολύ όμορφα, παραδεισένια μέρη, όπως είναι και το μέρος αυτό της Μονής, που φιλοξενούμεθα. Στο διήγημα του "Ο πατήρ Διονύσιος" γράφει ότι ο γέροντας είχε ασκηταριό " επί του γραφικωτάτου μικρού βουνού του Προφήτου Ηλιού" (10). Στη "Φόνισσα" γράφει πως την είχαν κυνηγήσει "εις το οροπέδιον του Προφήτη Ηλία, με τας πελωρίους πλατάνους και την πλουσίαν βρύσιν" (11). Στο διήγημα του "'Έρημο μνήμα" ο νέος που είχε μισέψει για χρόνια στην Αμερική και γύρισε πίσω άρρωστος ζήτησε από τον πατέρα του να τον πάει στον "Άι Λια" γιατί είχε την πίστη ότι ο Άγιος θα τον έκανε καλά αν πήγαινε κοντά του, και κοντά στη βρύση και στα πλατάνια που υπήρχαν εκεί (12). Και στο "Αγγέλιασμα" πάλι ο Άι Λιάς βρίσκεται ψηλά, με πλατάνια να τον περιτριγυρίζουν και νερά να τρέχουνε κοντά του (13).

Τελειώνω αναφέροντας ότι ο Προφήτης Ηλίας και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έχουν πολλά να μας διδάξουν, αρκεί εμείς να έχουμε τη διάθεση να τα ακούσουμε. Οι καιροί είναι δύσκολοι για εμάς τους Έλληνες και δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιες προσωπικότητες, να βγουν στην κοινωνία και να μας καθοδηγήσουν, να γίνουν φάροι στη ζωή μας. Ζούμε σε μια παρακμάζουσα κοινωνία, που επιδιώκει να καταργήσει Αξίες και Αρχές, την ίδια την Παράδοση και ιδιοπροσωπία μας Είμαστε αθύρματα στις βουλήσεις των ισχυρών και αναζητάμε την αξιοπρέπεια μας, ως Έθνος και ως λαός. Όμως όσα είπε ο Θεός στον Προφήτη Ηλία μας δίνουν κουράγιο. Ναι! Μέσα σε όλη αυτή την παρακμή υπάρχουν Έλληνες, πολύ περισσότεροι από επτά χιλιάδες, που δεν προσκυνούν τον σύγχρονο Βάαλ της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης των πάντων και του μαμωνά. Αυτοί, μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα, αποτελούν ακτίδα ελπίδας. Προϋπόθεση γι' αυτή την ελπίδα η έμπρακτη μετάνοια και η πολλή και θερμή προσευχή.

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και συγγνώμη αν ξεπέρασα το χρόνο που μου δόθηκε.

Παραπομπές - Σημειώσεις

1. Χριστοδούλου Παρασκευαϊδη, Μητροπολίτου Δημητριάδος "Ερέθισμα Αυτοσυνειδησίας, ο ακέραιος και επίκαιρος Παπαδιαμαντικός λόγος", ομιλία προς φοιτητές, Αθήναι, 1989, σελ. 16.

2. Παντελή Β. Πάσχου "Θυσία Αινέσεως", Άρθρο εις περ. "Οι Τρεις Ιεράρχαι", επετειακό τεύχος Ιουλίου - Δεκεμβρίου 2001, αρ.φυλ. 1511, σελ. 69.

3. Γιώργου Σαραντάρη "Έργα", 1ος Τόμος, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο, 2001, σελ. 267. Πρόκειται για απαντήσεις του Σαραντάρη σε ερωτήματα περί της ελληνικής λογοτεχνίας την εικοσαετία 1917 - 1937, που του έθεσε το λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης "Μακεδονικές Ημέρες" και που δημοσιεύτηκαν στο Τεύχος του Ιανουαρίου 1938.

4. Βαλέτα Άπαντα Παπαδιαμάντη Ε' Τόμος σελ. 641.

5. Αλεξ. Παπαδιαμάντη "Άπαντα", Εκδ. "Δόμος", Πρώτη Έκδοση, 1988, Ε' Τόμος, σελ. 49.

6. Δεκαπενθήμερο περιοδικό που ασχολείτο με τη βυζαντινή μουσική και όχι μόνο. Κατά την Α' περίοδο (1901 - 1904) εκδότες ήσαν οι Γερμανός Κυριαζής, Ι. Τσώκλης και Π. Τζανέας. Κατά την Β' Περίοδο ( 1905-1912) εκδότης ήταν ο Ι. Τσώκλης και εκδιδόταν και παράρτημα λειτουργικόν, με "τα παρά των διακόνων, ιερέων και ιεροψαλτών ψαλλόμενα λειτουργικά, κατά το ύφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας", υπό την επιμέλεια του Κ.Α. Ψάχου.

7. Αυτ. Ε' Τόμος, σελ. 232-233.

8. Βλ. σχ. Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών "Ο Άγιος Ελισαίος - Ο Ιερός Ναός στο Μοναστηράκι και η Ακολουθία του Αλ. Μωραϊτίδη". Επιμέλεια Φωτίου Α. Δημητρακόπουλου.

9. Η Ακολουθία γράφτηκε το 1925 και ο Παπαδιαμάντης είχε κοιμηθεί το 1911.

10. Αυτ. Ε' Τόμος, σελ. 330.

11. Αυτ. Γ' Τόμος σελ. 418.

12. Αυτ. Δ' Τόμος σελ. 361.

13. Αυτ. Δ' Τόμος

Amethystos

«Μάθημα κατηχητικό σημαίνει μάθημα προαιρετικό. Τελεία και παύλα!» ή μήπως ερωτηματικό;

Πηγή

Φίλος του ιστολογίου μας έστειλε ένα παλαιότερο άρθρο του Θανάση Παπαθανασίου, μέλους του συλλόγου θεολόγων ΚΑΙΡΟΣ για να το διαβάσουμε ξανά υπό το φως των αποφάσεων που έλαβε για τα Θρησκευτικά στο Λύκειο το Υπουργείο Παιδείας. Στο άρθρο με τον τίτλο «Τα Θρησκευτικά στο έλεος των συνηγόρων τους» ο Θ.Παπαθανασίου επιτίθεται εναντίον όσων διαχρονικά υποστηρίζουμε ότι το θρησκευτικό μάθημα πρέπει να είναι και ορθόδοξο κατηχητικό και υποχρεωτικό. Ας παρακολουθήσουμε λίγο τη σκέψη του. Γράφει μεταξύ άλλων: «Το καίριο πρόβλημα είναι ότι στον θεολογικό κι εκκλησιαστικό χώρο κυριαρχεί μια αβυσσαλέα δυσκολία να κατανοηθεί το απλούστατα απλό: Μάθημα κατηχητικό σημαίνει μάθημα προαιρετικό. Τελεία και παύλα! Στην πραγματικότητα, δηλαδή, το πρωτεύον δεν είναι αν κανείς θέλει το μάθημα των Θρησκευτικών κατηχητικό ή γνωσιολογικό... Το πρωτεύον - η ιλύς - είναι η απίστευτη αδυναμία να κατανοηθεί τι σημαίνει καθένας απ’ αυτούς τους δύο χαρακτηρισμούς (υπ’ αυτές ή υπό οιεσδήποτε άλλες ονομασίες). Όσοι θέλουν το μάθημα κατηχητικό, καλά κάνουν, αλλά ας δηλώσουν εντίμως και μεγαλοφώνως ότι το αποδέχονται ως μάθημα επιλογής, ήγουν, αργά ή γρήγορα, σε πολλές θρησκειακές εκδοχές, διδασκόμενες ενδεχομένως από εντεταλμένους κάθε θρησκευτικής κοινότητας ή ομολογίας. Όμως το να ξιφουλκείς υπέρ του πακέτου “και Ορθοδόξως κατηχητικό και υποχρεωτικό” μοιάζει εκδήλωση αυτισμού ή κουτοπονηριάς, και δη κουτοπονηριάς η οποία σε πλήθος αντιφάσεων επιδίδεται προκειμένου να διατηρηθούν προνόμια και επικυριαρχίες στην κοινωνία».
Ουσιαστικά για τον Θ.Παπαθανασίου (άραγε αυτή είναι και η τελική θέση του ΚΑΙΡΟΥ;) μάθημα ορθόδοξο κατηχητικό σημαίνει μάθημα επιλογής ή προαιρετικό ενώ ένα μάθημα γνωσιολογικό μπορεί να καταστεί υποχρεωτικό και μάλιστα για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως θρησκεύματος! Αφήνουμε ασχολίαστα τα κοσμητικά επίθετα που προσάπτει σε όσους υποστηρίζουμε ένα υποχρεωτικό ορθόδοξο μάθημα («αυτισμός», «κουτοπονηριά»).

Κι όμως! Οι αποφάσεις του Υπουργείου Παιδείας για τα Θρησκευτικά στο Νέο Λύκειο απέδειξαν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ισχυρίζεται ο αρθρογράφος! Στην Α΄ Λυκείου που το μάθημα είναι στην ουσία του ορθόδοξο κατηχητικό, αναφερόμενο στην «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία» και διδασκόμενο με τη χρήση βιβλίου που έχει δεχτεί ουκ ολίγες επικρίσεις από ψευτοπροοδευτικούς θεολόγους για το κατηχητικό του περιεχόμενο, το Υπουργείο αποφάσισε τη διατήρηση τόσο της υποχρεωτικότητάς του όσο και των δύο ωρών διδασκαλίας του.

Η πρόταση νεωτεριστών θεολόγων για ένα μάθημα «ανοιχτό» στις άλλες θρησκείες, «διαλογικό», γνωσιολογικό εφαρμόζεται στο Νέο Λύκειο, στις δύο επόμενες τάξεις (Β΄ και Γ΄). Το Υπουργείο έδωσε στο νέο μάθημα τον τίτλο «Θρησκεία και Κόσμος». Την ίδια όμως στιγμή στη μεν Β΄ τάξη του αφαίρεσε μία ώρα διδασκαλίας στη δε Γ΄ τάξη το έκανε μάθημα επιλογής.

Έτσι ενώ ο Παπαθανασίου και οι ομόφρονές του αποφαίνονταν ότι «Μάθημα κατηχητικό σημαίνει μάθημα προαιρετικό» το Υπουργείο απεφάνθη ότι «Μάθημα κατηχητικό (στην Α΄ Λυκείου) σημαίνει μάθημα υποχρεωτικό» ενώ «Μάθημα γνωσιολογικό, μάθημα θρησκειολογικό (στη Γ΄ Λυκείου) σημαίνει μάθημα επιλογής»!

Που είναι τώρα οι αναζητητές της «νέας νομιμοποιητικής βάσης» του μαθήματος των Θρησκευτικών; Που είναι οι επικριτές των υπερασπιστών του ορθόδοξου μαθήματος; Τι έχουν να απολογηθούν για την υποβάθμιση του μαθήματος στο Λύκειο που οφείλεται εν πολλοίς στις διασπαστικές του κλάδου κινήσεις τους; Γιατί δεν κατόρθωσαν να πείσουν την πολιτική ηγεσία ότι το «ανοιχτό» νέο μάθημα «Θρησκεία και Κόσμος», αφού δεν είναι κατηχητικό, έχει αξία για τους μαθητές και πρέπει υποχρεωτικά να διδάσκεται σε όλους; Ακόμη δεν κατανοούν ότι πολιτικοί που εξυπηρετούν άλλα αφεντικά δεν ενδιαφέρονται ούτε ποτέ πρόκειται να ενδιαφερθούν για το περιεχόμενο του μαθήματος αλλά στοχεύουν μόνο στην πλήρη κατάργησή του προχωρώντας αργά αλλά σταθερά σε σταδιακές υποβαθμίσεις του; Τι άραγε ωφέλησε η τακτική των «καλών σχέσεων» με την πολιτική ηγεσία που υιοθέτησαν και νεωτεριστές θεολόγοι και εν πολλοίς η Διοικούσα Εκκλησία; Μήπως έπεισαν τους πολιτικούς για την αξία των Θρησκευτικών; Ή τελικά εμφάνισαν σε αυτούς το πρόσωπο της ηττοπάθειας και έδωσαν άμεσα ή έμμεσα διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις;

Και τώρα; Αποδεχτήκαμε οριστικά την υποβάθμιση των Θρησκευτικών στο Νέο Λύκειο; Μας αρκεί το μονόωρο μάθημα της Β΄ τάξης και το επιλεγόμενο στη Γ΄ τάξη; Δεν θα αντιδράσουμε; Θα αφήσουμε την σημερινή χρεωκοπημένη κυβέρνηση να εξευτελίσει τη θρησκευτική παιδεία των νέων μας όπως εξευτελίζει την πατρίδα μας σε όλα τα επίπεδα;

Και για να μην ξεχαστούμε. Μια προσωπική ερώτηση στον κ. Παπαθανασίου: Για ποια αλήθεια αιτία πιστεύετε ότι το Υπουργείο αντικατέστησε το υποχρεωτικό μάθημα «Θέματα Χριστιανικής Ηθικής» της Γ΄ Λυκείου με ένα μάθημα που θα έχει τον τίτλο «Θρησκεία και Κόσμος» και μάλιστα θα είναι επιλογής; Μήπως έφταιγε ο κατηχητικός χαρακτήρας του σχολικού βιβλίου της Χριστιανικής Ηθικής που εσείς έχετε συγγράψει από κοινού με τον καθηγητή Μάριο Μπέγζο; Ή είναι αλλού η αιτία;

Σχόλιο : Ο Παπαθανασίου είναι ο γοητευτικός διευθυντής του περιοδικού Σύναξη। Μεγάλος οπαδός της ιεραποστολής και καλός γνώστης της Αγγλικής. Πιστεύουμε πώς ο "καιρός" όπως και η ακαδημία Βόλου αποτελείται απο ανθρώπους οι οποίοι ομιλούν την Αγγλική. Παλαιότερα το χαρακτηριστικό αυτό ξεχώριζε τους ανθρώπους και τους γνώστες της αναδείκνυε πολιτισμένους και μοντέρνους.
Εάν πάς στην ιεραποστολή κ।διευθυντά δέν θα κάνεις κατήχηση; Όταν οι Απόστολοι μαθήτευσαν τα έθνη δέν τα πληροφόρησαν για την αλήθεια; Ο Κύριος ολοκλήρωσε τον Νόμο ο οποίος προσπάθησε να ελευθερώσει τους ανθρώπους απο την ειδωλολατρία. Και στην Καινή Διαθήκη εκτός των άλλων προσπάθησε να μας ελευθερώσει απο την ειδωλολατρία των ερμηνευτών του Νόμου, των Φαρισαίων, η οποία ειδωλολατρία επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Ορθοδοξία.
Τί οραματίζεσαι αγαπητέ να βάλουμε στο ίδιο ζύγι το Ευαγγέλιο και την ειδωλολατρία;
Νά διδάσκεται η αλήθεια μαζί μέ τήν ειδωλολατρία;;
Αντί να επιδιώκεις την επιστροφή της Ορθοδοξίας στην αληθινή πίστη, θές να καταστρέψεις και αυτή τη λίγη που υπάρχει;! Δέν γνωρίζεις ότι προϋπόθεση τής αλήθειας είναι η ελευθερία από τήν ειδωλολατρία;;; Δέν έχεις ακούσει ποτέ σου γιά τά αρχέτυπα τής δημιουργίας, τά οποία μάς κλείνουν τό δρόμο πρός τόν αληθινό Θεό όπως καί τά είδωλα;
Ο Παπαθανασίου πιστεύει πώς είναι ένας έξυπνος άνθρωπος, πρωτοπόρος που με την συνεργασία του με τον Καλαϊτζίδη μπορούν να αλλάξουν την πορεία των Εκκλησιαστικών πραγμάτων.
ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΠΙΑΝΕΙ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ। ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΣΤΟ ΝΟΗΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΑ ΜΟΝΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΠΕΤΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΙΑΝΕΙ, ΤΟΝ ΠΙΑΝΟΥΝ.
Μεγάλος επιδειξίας, στα πρώτα νούμερα της μακριάς λίστας Ελλήνων επιδειξιών. Επειδή η Ελλάδα κατήργησε τα πάρκα, οι επιδειξίες επιβιώνουν πλέον στους συλλόγους, στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στην πολιτική. ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ : Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.
ΑΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΘΑ ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ!!! Ε!;; ΘΕΟΛΟΓΕ ΤΗΣ ΦΑΠΑΣ!!!

Αμέθυστος (εδώ)

«Ι. Μ. Βατοπαιδίου: Αλήθεια και Μύθοι»

Ομάδα ασκητών πατέρων από την Νέα Σκήτη κλήθηκε από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους να αναλάβει την επαναφορά της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου στην ιστορική της θέση και πορεία. Οι πατέρες αυτοί ήταν πνευματικοί απόγονοι του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού (†1959), με Γέροντα τον πολύ γνωστό για την πνευματικότητά του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό και με πρώτο ηγούμενο τον Γέροντα Εφραίμ και επάνδρωσαν τη Μονή το 1990. Σε σύντομο χρονικό διάστημα με την βοήθεια του Θεού η Μονή επανήλθε στην ιστορική της θέση και για το λόγο αυτό απέκτησε διεθνή φήμη. Η νέα Αδελφότητα συνέχισε το αυστηρό τυπικό της κοινοβιακής ζωής που είχε στη Νέα Σκήτη και στην ιστορική Μονή Βατοπαιδίου, που για όσους δεν γνωρίζουν υπήρξε «η Μονή μαικήνας για κάθε έργο ευποιίας στην Ελληνική Ανατολή», όπως λένε οι επιστήμονες.

Όπως αναφέρεται στην Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τις Μονές, «αυτές και πριν την σύσταση του Ελληνικού Κράτους και μετά από αυτό επιτελούσαν κοινωνικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό έργο», ειδικότερα όταν τους το επέτρεπε η οικονομική τους κατάσταση, όπως συνέβαινε στη συγκεκριμένη Μονή.

Οι κοινοβιάτες μοναχοί είναι ακτήμονες. Η αλήθεια για την κυριότητα της Μονής Βατοπαιδίου στη λίμνη Βιστωνίδα αποκαλύπτεται με ντοκουμέντα. Ποτέ οι Μονές δεν παραπλάνησαν το Ελληνικό Δημόσιο, αντίθετα το Ελληνικό Δημόσιο κατά καιρούς συμπεριφέρθηκε προς αυτές με απόλυτη εξαπάτηση και κατάφωρη αδικία, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση που προσπάθησε να ανατρέψει αποφάσεις τριών προηγούμενων Κυβερνήσεων που είχαν αναγνωρίσει τα απαράγραπτα δίκαια της Μονής.

Είναι θαυμαστή η πνευματική, κοινωνική, πολιτιστική, εκπαιδευτική και φιλανθρωπική δράση της Μονής Βατοπαιδίου στο παρελθόν και το παρόν। Όλα αυτά διαστρεβλώθηκαν προς τον ελληνικό λαό με σκοπό να κατασυκοφαντηθεί η Μονή και να σταματήσει το έργο αυτό που φαίνεται ότι ενοχλούσε σημαντικά τη σύγχρονη προσπάθεια αφελληνισμού της χώρας. Είναι καιρός να ακουστεί η αλήθεια, να διαλυθούν οι μύθοι και να στηλιτευτούν συμπεριφορές αντεθνικές, οι οποίες έπληξαν την καρδιά του Έλληνα που από τον ορυμαγδό της παραπληροφόρησης δεν μπόρεσε να αντιληφθεί το επικίνδυνο παιγνίδι κατασυκοφάντησης όλων των αξιών και των θεσμών της Ελλάδας.

Δεύτερο και τελευταίο μέρος του εν λόγω ντοκυμανταίρ

Η Μονή Βατοπαιδίου ως τόπος άσκησης για τους μοναχούς αλλά και αναπαύσεως για τους επισκέπτες. Υπακοή, διακονία, προσευχή, αγρυπνία, θεία Λατρεία καθιστούν την κοινοβιακή ζωή επίγειο παράδεισο. Διάσωση πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Αναστήλωση μνημείων, συντήρηση κειμηλίων, αλλά και κοινωφελές, φιλανθρωπικό έργο.

Κύπρος, 20 Ιουλιου 1974

"ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ"

ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΟΥ ΣΕΡ ΣΤΗΒΕΝ ΡΑΝΣΙΜΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

Η πιο συκοφαντημένη και αδικημένη ιστορική περίοδος της Ρωμιοσύνης

(Σχόλια της ιστοσελίδας)

Η παρακάτω συνέντευξη του μεγάλου ιστορικού- βυζαντινολόγου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν (φωτογραφία αριστερά) μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πεμπτουσία του σπουδαίου έργου του, που έχει τύχει παγκοσμίου φήμης και αναγνωρίσεως. Οι δηλώσεις του βαρυσήμαντες και οι λόγοι του μεστοί σοφών νοημάτων που είναι απόσταγμα ενδελεχούς και αντικειμενικής πολυετούς μελέτης όλων των εκφάνσεων του «βυζαντινού» πολιτισμού. Είναι πραγματικά ραπίσματα στα βέβηλα στόματα που μηρυκάζουν γενικεύσεις, λασπολογίες και ύβρεις για οτιδήποτε σχετίζεται με την χιλιόχρονη αυτήν περίοδο. Και το απεχθέστερο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων εξ αυτής της παράταξης των αμαθών είναι ότι ανήκουν στους «ημέτερους», στους ρωμιούς. Έτσι, επαξίως λαμβάνουν τον ιταμό τίτλο των γραικύλων, ενώ ο κελτικής και ευγενικής καταγωγής επιστήμονας εγκαθίσταται στο λαμπρό στερέωμα των φιλελλήνων.

Οι παρακάτω θέσεις του Σερ Στήβεν Ράνσιμαν (1903-2000) είναι επίκαιρες στις ημέρες μας από κάθε άλλη εποχή. Μας κρούει τον κώδωνα ώστε επιτέλους να αφυπνιστούμε και να αντιληφθούμε τους πραγματικούς λόγους που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάντια, στην εκ νέου κατοχική κατάσταση της πατρίδος μας. Σίγουρα στην χειρότερη απ’ όλες, αφού όλα διαδραματίζονται δολίως και παρασκηνιακώς. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι αδύνατον να οικοδομήσουμε ως έθνος υγιώς το μέλλον μας εφόσον έχουμε απορρίψει- ακούγοντας τις συμβουλές των καιροσκόπων- το λαμπρό παρελθόν μας. Ας ακούσουμε και κάποιους που έδειξαν με την ζωή τους και το ήθος τους την άδολη αγάπη τους προς το πολυβασανισμένο γένος μας.

Στο τέλος της συνεντεύξεως ο σεβάσμιος ερευνητής αναφέρεται στην Ορθοδοξία σε σχέση με τα άλλα δόγματα. Θεωρούμε σημαντικές προς μελέτη τις απόψεις ως θέσεις ενός ανδρός που δεν είναι ανήκει σ’ αυτόν τον χώρο. Σημειώνουμε πως ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να τις εκλάβουμε ως κανονικές Ορθόδοξες διδασκαλίες. Άλλωστε ο ομιλητής δεν ήταν Ορθόδοξος.

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Πηγή: www.flash.gr ,

"Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη",
6/11/2000,
Επιμέλεια-Επιλογή αποσπασμάτων: Λαμπρινή Χ. Θωμά

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από το σερ Στήβεν Ράνσιμαν, στο Ελσισιλντς της Σκωτίας, στον πατρογονικό πύργο του, τον Οκτώβρη του 1994, για λογαριασμό της ΕΤ3, στις δημοσιογράφους Χρύσα Αράπογλου και Λαμπρινή Χ. Θωμά. Για τεχνικούς λόγους, δεν «βγήκε» ποτέ στον αέρα. Και οι δύο δημοσιογράφοι θεωρούν την συνέντευξη αυτή από τις πιο σημαντικές της καριέρας τους, μια και ανήκει στο είδος των «συζητήσεων» που σε διαμορφώνουν και δεν ξεχνάς ποτέ. Θεωρούν ότι πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας, έστω και με μια τόσο θλιβερή αφορμή, όπως ο θάνατος του μεγάλου φιλέλληνα. Ο Flash.gr δημοσιεύει, για πρώτη φορά, αδημοσίευτα αποσπάσματα από την συνέντευξη αυτή.

Δημοσιογράφος: Πώς νοιώθει ένας άνθρωπος που ασχολείται τόσα χρόνια με το Βυζάντιο; Κουραστήκατε;

Δύσκολο να απαντήσω. Το ενδιαφέρον μου ποτέ δεν εξανεμίστηκε. Οταν άρχισα να μελετώ το Βυζάντιο, υπήρχαν πολλοί λίγοι άνθρωποι σ' αυτήν τη χώρα (σ.σ. τη Μεγάλη Βρετανία) που ενδιαφέρονταν, έστω και ελάχιστα για το Βυζάντιο. Μ' αρέσει να πιστεύω πως «δημιούργησα» ενδιαφέρον για το Βυζάντιο. Αυτό που με ικανοποιεί, ιδιαίτερα σήμερα, είναι ότι πλέον υπάρχουν αρκετοί, πολλοί καλοί εκπρόσωποι (σ.σ. της σπουδής του Βυζαντίου) στη Βρετανία. Μπορώ να πω ότι αισθάνομαι πατρικά απέναντί τους. Είμαι ευτυχής, λοιπόν, που επέλεξα το Βυζάντιο ως το κύριο ιστορικό μου ενδιαφέρον.

Κι ήταν ελκυστικό για σας όλα αυτά τα χρόνια;

Πιστεύω πως κάθε γεγονός της ιστορίας, αν αρχίσεις να το μελετάς σε βάθος, μπορεί να γίνει συναρπαστικό. Το δε Βυζάντιο το βρίσκω εξαιρετικά συναρπαστικό, γιατί ήταν ένας αυθύπαρκτος πολιτισμός. Για να μελετήσεις το Βυζάντιο, πρέπει να μελετήσεις την τέχνη, να μελετήσεις τη θρησκεία, να μελετήσεις έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, που είναι πολύ διαφορετικός από το σημερινό.

Καλύτερος ή χειρότερος;

Κοιτάξτε... Δεν είμαι σίγουρος αν θα μου άρεσε να ζήσω στους βυζαντινούς χρόνους. Δε θα μου άρεσε, λόγου χάριν, να αφήσω γένια. Ωστόσο, στο Βυζάντιο είχαν έναν τρόπο ζωής που ήταν καλύτερα δομημένος. Αλλωστε, όταν έχεις έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, η ζωή σου «μορφοποιείται» κι είναι πολύ πιο ικανοποιητική από τη σημερινή, όπου κανείς δεν πιστεύει σε τίποτε αρκετά.

Αρα ήταν μία θρησκευτική Πολιτεία;

Ηταν ένας πολιτισμός, στον οποίο η θρησκεία αποτελούσε μέρος της ζωής.

Και στους έντεκα αυτούς αιώνες;

Νομίζω ότι ο κόσμος μιλά για το Βυζάντιο λες κι παρέμεινε το ίδιο, ένας πολιτισμός αμετάβλητος κατά την διάρκεια όλων αυτών των αιώνων. Είχε αλλάξει πολύ από την αρχή ως το τέλος του, αν και κάποια συγκεκριμένα βασικά στοιχεία κράτησαν σε όλη τη διάρκειά του -όπως το θρησκευτικό αίσθημα. Μπορεί να διαφωνούσαν για θρησκευτικά ζητήματα αλλά πίστευαν όλοι, κι αυτό το αίσθημα είναι μόνιμο. Ο σεβασμός, η εκτίμηση στις τέχνες, ως εκείνες που ευχαριστούν το Θεό, κι αυτά διατηρήθηκαν. Κι έτσι, παρ' ότι οι μόδες άλλαζαν, η οικονομική κατάσταση άλλαζε, οι πολιτικές καταστάσεις άλλαζαν, υπήρχε μια ακεραιότητα, πολύ ενδιαφέρουσα μέσα στο σύνολο.

Μιλάμε για θρησκεία κι ηθική. Το Βυζάντιο πολλοί το θεωρούν μία περίοδο πολέμων, δολοφονιών, δολοπλοκιών, «βυζαντινισμών» που ουδεμία σχέση είχε με την ηθική.

Γίνονταν και τότε πολλοί φόνοι, αλλά δεν υπάρχει περίοδος της ιστορία που αυτοί να λείπουν. Κάποτε έδινα μια διάλεξη στις Η.Π.Α., και στο ακροατήριό μου ήταν κι η κόρη του προέδρου Τζόνσον, που μελετούσε το Βυζάντιο. Ηρθε στη διάλεξη με δύο σωματοφύλακες, δύο σκληρούς κυρίους που την πρόσεχαν. Μου εξήγησε ότι αγαπούν τη βυζαντινή ιστορία, γιατί είναι γεμάτη φόνους, και φαντάζει σαν σχολικό μάθημα (homework). Είχα το τακτ να μη της πω ότι, ως τότε, το ποσοστό των αμερικανών προέδρων που είχαν δολοφονηθεί ήταν πολύ μεγαλύτερο -σε σχέση με τα χρόνια ύπαρξης των Η.Π.Α.- από το ποσοστό των δολοφονημένων βυζαντινών αυτοκρατόρων στη διάρκεια της αυτοκρατορίας. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να δολοφονούν.Ανοίξτε τα μάτια σας!

Γράφετε στο Βυζαντινό πολιτισμό ότι δεν υπήρχε θανατική ποινή στο Βυζάντιο.

Οντως, δεν σκότωναν. Και η μεγάλη διαφορά φαίνεται στους πρώτους χρόνους. Οταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έγινε χριστιανική, μία από τις βασικότερες αλλαγές ήταν να σταματήσουν οι μονομαχίες, να μη πετούν πια ανθρώπους στα λιοντάρια, κι όλα τα σχετικά. Η αυτοκρατορία έγινε πολύ πιο ανθρωπιστική. Και πάντα, απέφευγαν όσο μπορούσαν τη θανατική ποινή. Κατά καιρούς, κάποιοι αυτοκράτορες κατέφευγαν σε αυτή, αλλά οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν ως εσχάτη τιμωρία, μια μέθοδο που σήμερα μας φαίνεται αποτρόπαια: τον ακρωτηριασμό κάποιας μορφής. Αλλά μου φαίνεται, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα προτιμούσαν να τους κόψουν π.χ. ένα χέρι, παρά να τους θανατώσουν.

Υπάρχει εδώ και καιρό ένας διάλογος ανοικτός στην Ελλάδα. Υπάρχουν σύγχρονοι Ελληνες διανοούμενοι που υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο δεν αξίζει να μελετηθεί ιδιαίτερα, ότι δε δημιούργησε τίποτε, ότι είχε σχολιαστές των γραφών κι όχι διανοούμενους. Με μια φράση «δεν ήταν και τίποτε αξιομνημόνευτο».

Νομίζω ότι αυτοί οι Ελληνες είναι πολύ άδικοι με τους βυζαντινούς τους προγόνους. Δεν ήταν μια κοινωνία χωρίς διανοούμενους -αρκεί να δεις τη δουλειά και την πρόοδο της βυζαντινής ιατρικής. Μπορεί να μη συμπαθεί κάποιος τη θρησκεία, αλλά μερικοί από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς όπως οι Καπαδόκες πατέρες, και πολλοί ακόμη, ως το Γρηγόριο τον Παλαμά, ήταν άνθρωποι μοναδικής πνευματικότητας... Υπήρχε έντονη διανόηση και πνευματική ζωή στο Βυζάντιο. Κυρίως δε, στο τέλος των βυζαντινών χρόνων, π.χ. στην Παλαιοντολόγεια περίοδο. Είναι αρκετά περίεργο πως, την ώρα που η αυτοκρατορία συρρικνώνονταν η διανόηση ήταν πιο ανθηρή από ποτέ.

Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν είχε τέχνη.

Τότε αυτοί δεν πρέπει να ξέρουν τίποτε από τέχνη. Η βυζαντινή τέχνη ήταν από τις μεγαλύτερες σχολές τέχνης παγκοσμίως. Κανένας αρχαίος Ελληνας δε θα μπορούσε να χτίσει την Αγία Σοφία, αυτό απαιτούσε πολύ βαθιά τεχνική γνώση. Κάποιοι, ξέρετε, υποστηρίζουν, ότι η βυζαντινή τέχνη είναι στατική. Δεν ήταν καθόλου στατική, αλλά ήταν μια σχολή τέχνης από τις σημαντικότερες στον κόσμο, που όσο περνά ο καιρός εκτιμάται όλο και περισσότερο, κι όσοι Έλληνες διανοούμενοί σας λένε ότι το Βυζάντιο δε δημιούργησε τίποτε, είναι τυφλοί.

Αρα, όσοι χαρακτηρίζουν «απλή μίμηση κι αντιγραφή» τη βυζαντινή τέχνη, μάλλον σφάλουν.

Αν κάνεις κάτι άριστα, μπορείς να το επαναλάβεις άριστα. Αλλά υπήρχαν πάντα διαφορές. Βλέποντας μια εικόνα, μπορούμε τη χρονολογήσουμε -αν ήταν όλες ίδιες αυτό δε θα συνέβαινε. Υπάρχουν συγκεκριμένες παραδόσεις που διατηρούνταν, αλλά η τέχνη αυτή παρουσιάζει μεγάλες διαφορές από αιώνα σε αιώνα. «Κόλλησε» και παρέμεινε η ίδια μετά την πτώση της Τουρκοκρατίας, διότι έλειπαν από τη χώρα σας οι φωτισμένοι χορηγοί. Η τέχνη των Παλαιολόγων είναι πολύ διαφορετική από την Ιουστινιάνεια. Φυσικά, είχε και αναλογίες, αλλά δεν ήταν μιμητική. Τα πράγματα είναι απλά: οι άνθρωποι που κατατρέχουν το Βυζάντιο ποτέ δεν το μελέτησαν, ξεκίνησαν με προκαταλήψεις εναντίον του. Δε γνωρίζουν τι κατόρθωσε, τι επετεύχθη.

Υποστηρίζεται από ορισμένους ότι το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό και δεν αποτέλεσε κανενός είδους συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας. Δεν είχε δημοκρατία, ή έστω δημοκρατικούς θεσμούς.

Δε νομίζω ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι περισσότερο Έλληνες από τους Βυζαντινούς. Μέσα στο χρόνο, μες στους αιώνες, οι φυλές δε μένουν καθαρές, υπάρχουν όμως ορισμένα χαρακτηριστικά των πολιτισμών που παραμένουν εθνικά. Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα -που άλλαξε λίγο, αλλά οι γλώσσες αλλάζουν- ενδιαφέρονταν για τη φιλοσοφία και τη φιλοσοφική ζωή πάρα πολύ, ήταν μεν υπήκοοι ενός αυτοκράτορα, αλλά αυτός ο αυτοκράτορας έπρεπε να φέρεται σωστά, γιατί γίνονταν εύκολα λαϊκές εξεγέρσεις. Το χειρότερο που θα μπορούσαν να πουν για το Βυζάντιο είναι πως ήταν, μάλλον, ένα γραφειοκρατικό κράτος. Ομως είχε μια πολύ μορφωμένη γραφειοκρατία, πολύ πιο μορφωμένη από τους γραφειοκράτες του σημερινού κόσμου.

Και, τι εννοείτε με τη λέξη «δημοκρατία»; Ηταν όλη η αρχαία Ελλάδα δημοκρατική; Οχι. Θα έλεγα στους Ελληνες που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, να διαβάσουν την ίδια τους την ιστορία, ειδικότερα της κλασσικής Ελλάδας. Εκεί, θα βρουν πολλά να κατακρίνουν... Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει «δημοκρατία». Στα περισσότερα μέρη του κόσμου σήμερα, δημοκρατία σημαίνει να σε κυβερνούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εφημερίδες, η τηλεόραση. Διότι, είναι θεμιτό να έχουμε αυτό που ονομάζεται «λαϊκή ψήφος» αλλά, από τη στιγμή που οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρίνουν μόνοι τους -κι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο σύγχρονο κόσμο που δε σκέφτονται- τότε μεταφέρουν την εξουσία στα χέρια όσων κατέχουν τα ΜΜΕ, οι οποίοι, με τη δύναμη που έχουν, θα έπρεπε να επιλέξουν το δύσκολο δρόμο και να μορφώσουν όλο τον κόσμο. Πολλοί εξ αυτών, όχι όλοι ευτυχώς, είναι ανεύθυνοι. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνον εάν έχουμε ένα υψηλής μόρφωσης κοινό. Σε μία πόλη σαν την αρχαία Αθήνα υπήρχε δημοκρατία -χωρίς να σκεφτόμαστε πως περνούσαν οι σκλάβοι ή οι γυναίκες-, διότι οι άνδρες είχαν όλοι πολύ καλή μόρφωση. Συνήθως δεν εξέλεγαν τους κυβερνήτες τους, τραβούσαν κλήρο, σα να το άφηναν στα χέρια του Θεού -καμία σχέση με τη βουλή των κοινοτήτων.

Υπήρχε κοινωνικό κράτος στο Βυζάντιο;

Η Εκκλησία έκανε πολλά για τους ανθρώπους. Το Βυζάντιο είχε πλήρη κοινωνική αίσθηση. Τα νοσοκομεία ήταν πολύ καλά, όπως και τα γηροκομεία, τα οποία ανήκαν κυρίως στην Εκκλησία, αλλά όχι μόνο σε αυτήν -υπήρχαν και κρατικά. Ας μη ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο υψηλόβαθμους αξιωματούχους του κράτους ήταν ο Ορφανοτρόφος. Σίγουρα η Εκκλησία έπαιξε βασικό κοινωνικό ρόλο. Δεν ήταν απλά ένα καθεστώς ερημιτών που κάθονταν στο Άγιον Όρος -ήταν κι αυτό, αλλά υπήρχε ένα σύστημα από μοναστήρια στις πόλεις. Τα μοναστήρια φρόντιζαν τους Οίκους για τους γέροντες, των οποίων οι μοναχοί μόρφωναν τη νεολαία -κυρίως τα αγόρια γιατί τα κορίτσια μορφώνονταν στο σπίτι- και τα περισσότερα παρείχαν πολύ καλή μόρφωση. Τα κορίτσια του Βυζαντίου είχαν πολλές φορές καλύτερη παιδεία διότι «απολάμβαναν» περισσότερη ιδιωτική, προσοχή. Νομίζω ότι η βαθμολογία που θα δίναμε στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, στο Βυζάντιο είναι ιδιαίτερα υψηλή.

Και η παιδεία τους, κατά το Μέγα Βασίλειο, όφειλε να στηρίζεται στον Ομηρο, τον «διδάσκαλο των αρετών».

Ηταν γνώστες της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας. Είναι αξιομνημόνευτο, ωστόσο, ότι δεν έδιναν μεγάλη σημασία στους Αττικούς Τραγωδούς, αλλά στους λοιπούς ποιητές. Υπάρχει η διάσημη ιστορία μιας ελκυστικής κυρίας, φίλης ενός αυτοκράτορα, που μας διηγείται η Άννα Κομνηνή. Την ώρα που η κυρία περνούσε, κάποιος της φώναξε έναν ομηρικό στίχο, που μιλούσε για την Ελένη στην Τροία, κι εκείνη κατάλαβε το υπονοούμενο. Δεν υπήρχε κανείς λόγος να της εξηγήσει κάποιος, ποιανού ήταν οι στίχοι. Ολα ανεξαιρέτως τα αγόρια και τα κορίτσια ήξεραν τον Ομηρο. Η Άννα Κομνηνή δεν εξηγεί ποτέ τα σημεία στα οποία αναφέρεται στον Ομηρο, όλοι οι αναγνώστες της τα γνώριζαν.

Αμόρφωτοι, δεν υπήρχαν στο Βυζάντιο;

Άλλα ήταν τα προβλήματα της βυζαντινής γραμματείας. Ηταν τόσο καλοί γνώστες της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ώστε επηρεάστηκαν στη διαμόρφωση της γλώσσας. Πολλοί ιστορικοί ήθελαν να γράψουν σαν τον Θουκυδίδη, δεν ήθελαν να γράψουν στη γλώσσα που τους ήταν πιο φυσική αλλά στην αρχαία. Η μεγάλη τραγωδία των βυζαντινών γραμμάτων ήταν η εξάρτησή της από την κλασσική γραμματεία. Οχι γιατί δεν γνώριζαν αρκετά, αλλά γιατί γνώριζαν πολύ περισσότερα από όσα ήταν απαραίτητα, για το δικό τους «δημιουργικό» καλό.

Θα θέλατε να ζείτε στο Βυζάντιο;

Δεν ξέρω αν προσωπικά θα ταίριαζα στην εποχή του Βυζαντίου. Αν ζούσα τότε, σκέφτομαι ότι θα αναπαυόμουν σε κάποιο μοναστήρι, ζώντας, όπως πολλοί μοναχοί ζούσαν, μια ζωή διανοούμενου, χωμένος στις θαυμάσιες βιβλιοθήκες που διέθεταν. Δε νομίζω πως θα ήθελα μια ζωή στη βυζαντινή πολιτική, αλλά, είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια περίοδο στην παγκόσμια ιστορία στην οποία θα ήθελες να ζήσεις... Ολα εξαρτώνται από το πολίτευμα, την κοινωνία, την τάξη στην οποία γεννιέσαι. Θα ήθελα να ζω στη Βρετανία του 18ου αιώνα αν είχα γεννηθεί αριστοκράτης, αλλιώς δε θα μου άρεσε καθόλου. Είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημά σας.

Η κατάσταση στη Βαλκανική σας ανησυχεί;

Με ενδιαφέρουν πολύ τα Βαλκάνια, είναι ένα μέρος του κόσμου που με «συντροφεύει» πολλά χρόνια, κι έτσι, φυσικά, και ενδιαφέρομαι και θλίβομαι. Δεν γνωρίζω τι μπορεί να φέρει το μέλλον. Ενα από τα πράγματα που με ενοχλεί ελαφρώς στα γηρατειά μου, είναι ότι, θα ήθελα να γνωρίσω τι θα συμβεί σε συγκεκριμένα μέρη του κόσμου -και κυρίως στα Βαλκάνια- σε μερικά χρόνια. Η Ελλάδα θα προχωρήσει, και από τις υπόλοιπες Βαλκανικές χώρες μάλλον και η Βουλγαρία. Αλλά για τη Ρουμανία και την Γιουγκοσλαβία... νοιώθω απελπισμένος όταν σκέφτομαι το μέλλον τους...

Μήπως τα Βαλκάνια πληρώνουν την ιστορία τους, σήμερα;

Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Είναι μεγάλο πρόβλημα να έχεις μεγάλη ιστορία. Διότι, έχεις πολύ περισσότερες μνήμες από ότι μπορείς να σηκώσεις. Είναι μια τραγωδία στην περιοχή αυτές οι μνήμες, διότι έχεις να νοιαστείς για πάρα πολλά. Δεν κυλούν εύκολα τα πράγματα, λόγω της αρχαίας, με βαθιές ρίζες, μνήμης.

Πρόσφατα άνοιξε ένας παγκόσμιος διάλογος -και στη χώρα σας- για το κατά πόσον ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος θα είναι θρησκευτικός.

Ανησυχώ για συγκεκριμένες θρησκείες, με ανησυχούν οι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι, οι οποίοι αποτελούν ένα πολύ ρεαλιστικό κίνδυνο για τον πολιτισμό, αλλά η θρησκεία χρειάζεται. Οι άνθρωποι θα νοιώσουν ευτυχέστεροι, λιγότερο χαμένοι, με τη θρησκεία σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε μία παγκοσμία θρησκεία, και οι διάφορες θρησκείες ποτέ δε συμπάθησαν ιδιαιτέρως η μία την άλλη. Η φιλανθρωπία δεν καλύπτει και το γείτονα της διπλανής πόρτας, αν αυτός πρεσβεύει άλλη θρησκεία. Δεν νομίζω, δηλαδή, ότι η θρησκεία θα είναι η σωτηρία, αλλά δεν γνωρίζω και τίποτε που να μπορεί να είναι η σωτηρία. Με τον πληθυσμό να αυξάνεται, είναι πολύ δύσκολο να βελτιωθούν τα δεδομένα της εκπαίδευσης, σε παγκόσμια κλίμακα. Απλώς, ποτέ δε θα υπάρξουν αρκετοί δάσκαλοι στον κόσμο, τουλάχιστον μορφωμένοι δάσκαλοι. Φοβάμαι πως είμαι απαισιόδοξος.

Πώς βλέπετε την Ορθοδοξία μες σε αυτό τον κύκλο;

Εχω μεγάλο σεβασμό για τα χριστιανικά δόγματα, και κυρίως για την Ορθοδοξία, διότι μόνον η Ορθοδοξία αναγνωρίζει πως η θρησκεία είναι μυστήριο. Οι Ρωμαιοκαθολικοί κι οι Προτεστάντες θέλουν να τα εξηγήσουν όλα. Είναι άσκοπο να πιστεύεις σε μία θρησκεία, θεωρώντας ότι αυτή η θρησκεία θα σε βοηθήσει να τα καταλάβεις όλα. Ο σκοπός της θρησκείας είναι ακριβώς για να μας βοηθάει να κατανοήσουμε το γεγονός ότι δε μπορούμε να τα εξηγήσουμε όλα. Νομίζω πως η Ορθοδοξία συντηρεί αυτό το πολύτιμο αίσθημα του μυστηρίου.

Μα, χρειαζόμαστε το μυστήριο;

Το χρειαζόμαστε, χρειαζόμαστε αυτήν τη γνώση που λέει πως στο σύμπαν υπάρχουν πολύ περισσότερα από αυτά που μπορούμε να κατανοήσουμε. Χρειαζόμαστε την διανοητική μετριοφροσύνη, κι αυτή απουσιάζει, ειδικά μεταξύ των Δυτικών Εκκλησιαστικών ανδρών.

Αυτό είναι χαρακτηριστικό της σχέσης των ορθοδόξων με τους αγίους τους -ο σεβασμός της ταπεινότητας. Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι αρκετοί άγιοι ανακατεύτηκαν στην πολιτική ή άσκησαν πολιτική;

Ολοι όσοι θέλουν να επηρεάσουν άλλους ανθρώπους ασκούν πολιτική, και είναι πολιτικοί. Πολιτική σημαίνει να προσπαθείς να οργανώσεις την Πόλιν με ένα νέο τρόπο σκέψης. Οι άγιοι είναι πολιτικοί. Ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορείς να διαχωρίσεις την πίστη προς τους Αγίους από τη διανόηση. Επιστρέφω σε όσα είπα για τις εκκλησίες. Από τη στιγμή που προσπαθείς να εξηγήσεις τα πάντα, καταστρέφεις ουσιαστικά αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί την ανθρώπινη διαίσθηση, αυτή που συνδέει τη διανόηση με τους αγίους και την αίσθηση του Θεού.

Διανόηση, πολιτική και πίστη στα Θεία, λοιπόν, μπορούν να βαδίζουν μαζί;

Αποτελεί παράδειγμα η πόλη σας, η Θεσσαλονίκη. Ηταν πολύ φημισμένη για τους διανοητές της, ειδικά στα ύστερα βυζαντινά χρόνια. Αλλά είχε και βοήθεια από τους στρατιωτικούς της που, όπως ο Αγιος Δημήτριος, που έρχονταν να τη σώσουν στη σωστή στιγμή. Η πίστη στους Αγίους σου δίνει κουράγιο να υπερασπιστείς την πόλη από τις επιθέσεις, όπως έκανε κι ο Αη-Δημήτρης.

Πώς βλέπετε τις άλλες εκκλησίες;

Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία ήταν πάντα και πολιτικό ίδρυμα, εκτός από θρησκευτικό, και πάντα ενδιαφερόταν για το νόμο. Πρέπει να θυμόμαστε πως, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέρρευσε στη Δύση και ήρθαν τα βαρβαρικά βασίλεια, οι ρωμαίοι άρχοντες χάθηκαν αλλά οι εκκλησιαστικοί άνδρες παρέμειναν, κι ήταν κι οι μόνοι με ρωμαϊκή μόρφωση. Οπότε, αυτοί χρησιμοποιήθηκαν από τους βάρβαρους βασιλείς για να εφαρμόσουν το νόμο. Ετσι, η Δυτική Εκκλησία «ανακατεύτηκε» με το νόμο. Τον βλέπεις το νόμο στη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία: θέλει να είναι όλα νομικά κατοχυρωμένα. Στο Βυζάντιο -και είναι ενδιαφέρον πώς μετά την τουρκική κατάκτηση τα υποστρώματα παραμένουν- η Εκκλησία ενδιαφέρεται μόνον για τον Κανόνα, το νόμο των γραφών. Δεν έχει την επιθυμία να καθορίσει τα πάντα. Στις δυτικές Εκκλησίες που αποσχίστηκαν από τη ρωμαιοκαθολική, η ανάγκη του νόμου, του απόλυτου καθορισμού, έχει κληρονομηθεί. Εχει πολύ ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς -και μελετώ εδώ και καιρό- το διάλογο ανάμεσα στην Αγγλικανική Εκκλησία του 17ου αιώνα και την Ορθόδοξη. Οι Αγγλικανοί ήταν ιδιαίτερα ανάστατοι διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι πίστευαν οι Ορθόδοξοι σχετικά με την μεταβολή του οίνου και του άρτου σε αίμα και σώμα. Οι Ορθόδοξοι έλεγαν «είναι μυστήριο, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Πιστεύουμε ότι γίνεται, αλλά το πώς δεν το γνωρίζουμε». Οι Αγγλικανοί -όπως κι οι ρωμαιοκαθολικοί- ήθελαν μια καθαρή εξήγηση. Αυτή είναι η τυπική διαφορά των Εκκλησιών και γι'αυτό ακριβώς αγαπώ τους Ορθοδόξους.

Τι γνώμη έχετε για τους νεοέλληνες;

Υπάρχει ακόμη ζωντανή στο λαό αυτή η γρήγορη κατανόηση των πραγμάτων και των καταστάσεων. Υπάρχει έντονη επίσης, η άλλη ποιότητα των Βυζαντινών: η ζωηρή περιέργεια. Και οι νεοέλληνες έχουν, όπως είχαν κι οι Βυζαντινοί, αντίληψη της σημασίας τους στην ιστορία του πολιτισμού. Ολα αυτά δείχνουν μία ιστορική ενότητα, άλλωστε κανείς λαός δεν διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του απείραχτα. Πολλά εξαρτώνται από τη γλώσσα, που είναι ο καλύτερος τρόπος συντήρησης της παράδοσης. Η γραμματεία του Βυζαντίου πληγώθηκε από τη σχέση της με την αρχαία γραμματεία. Ευτυχώς, οι νεοέλληνες έχουν τη δημοτική που επέτρεψε στην νεοελληνική γραμματεία να προχωρήσει, να εξελιχθεί μ' έναν τρόπο που οι βυζαντινοί δεν κατάφεραν, με εξαίρεση την κρητική λογοτεχνία και το Διγενή. Τα μεγάλα βυζαντινά αριστουργήματα ήταν μάλλον λαϊκά.

Βόλτα στον Κήπο και Ιστορίες Ποίησης

Πρωτογνώρισα το Σεφέρη όταν ήμουν στην Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο. Οταν ήρθε πρεσβευτής στο Λονδίνο, τον έβλεπα πολύ συχνά. Εκείνη την εποχή, περνούσα πολύ καιρό σε ένα νησί στη Δυτική Ακτή της Σκωτίας, με πολύ μαλακό κλίμα λόγω του Ρεύματος του Κόλπου. Μια αλέα με φοινικιές οδηγούσε στο σπίτι μου. Ηρθε κι έμεινε μαζί με τη γυναίκα του. Ο καιρός ήταν υπέροχος, όπως συμβαίνει συχνά εκεί, και μου είπε «Είναι πιο όμορφα κι από τα ελληνικά νησιά» -κάτι πολύ ευγενικό εκ μέρους του. Είχαμε τακτική αλληλογραφία μέχρι το θάνατό του... Οταν έφυγε από το Λονδίνο για την Αθήνα, μου χάρισε την κάβα του, μια κάβα αποτελούμενη αποκλειστικά από ούζο και ρετσίνα. Ακόμη δεν έχω πιει όλο το ούζο, έχω... Είχε πει ότι 'Οι Κέλτες είναι οι ρωμιοί του Βορρά', ναι, το διασκέδαζε να κάνει τέτοια σχόλια. Αν κι εδώ έχει αρκετό δίκαιο...

Ο Καβάφης είναι από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου, και μάλιστα πρωτότυπος... Εκείνον που δε μπορώ να διαβάσω είναι ο Καζαντζάκης, τον γνώριζα προσωπικά, αλλά δεν μπορώ να τον διαβάσω, ποτέ δε μου άρεσε για να είμαι ειλικρινής. Μ' αρέσει ο Ελύτης και πότε-πότε βρίσκω κάτι σημαντικό στο Σικελιανό. Τους νεώτερους δεν τους γνωρίζω, σταμάτησα να παρακολουθώ, κι όπως ξέρετε ανήκω σε μια πολύ παλιά γενιά.

ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ:Εκτός από τις αποστομωτικές απαντήσεις που δίνονται σχετικά με την Βυζαντινή Αυτοκρατορία,αξιοσημείωτη είναι η επίγνωση του Ράνσιμαν για τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει ο σύγχρονος πολιτισμός από τους βάρβαρους εξτρεμιστές Μουσουλμάνους.Δείγμα πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται,με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επικράτηση των Τουρκομογγολλικών ορδών σε βάρος των Βυζαντινών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ την συνέντευξη του Ράνσιμαν στο περιοδικό "Πεμπτουσία" που παραχωρήθηκε κατά την παραμονή του στη Μονή Βατοπαιδίου τον Ιούλιο του 2000,λίγους μήνες πριν τον θάνατό του.

Απο τα ανέκδοτα θαύματα του Άγιου Γέροντα Παίσιου!!!!

Ήταν το 1994 όταν η Δήμητρα έμεινε έγκυος με πολύ χαρά …θα έφερνε το πρώτο παιδάκι μετά το γάμο της με το Σάκη…..Εκείνος έκανε το Διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου….Εκείνη καθηγήτρια αγγλικών πολύ χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος…

ευλογημένα παιδιά πολύ καλοσύνη και αγάπη μέσα τους. Σχέση με την εκκλησία δεν είχαν ιδιαίτερη …απλά σεβότανε τα ιερά και όσια της φυλής μας αλλά πάντα κρατούσαν τις νηστείες που καθόριζε το τυπικό της Εκκλησίας.

Η εγκυμοσύνη δεν πήγε πολύ καλά και δυσκολεύτηκε η Δήμητρα να γεννήσει…αλλά και η μετά περίοδος ήταν πιο βασανιστική γιατί την έπιασε η μελαγχολία μετά τη γέννα..

Το μυαλό της είχε κολλήσει ότι κάτι κακό θα πάθαινε το παιδί της , ο άντρας της, εκείνη και όλο υπέφερε η καημένη από ανησυχία και ανασφάλεια!!! Έχασε τη χαρά της , την αισιοδοξία της και σαν κυνηγημένο πουλί κοίταζε πως θα βρει παρηγοριά και καταφύγιο αλλά???

Με κάλεσαν στο σπίτι τους για να δω το όμορφο και χαριτωμένο παιδάκι τους ….αλλά η Δήμητρα ήταν μονιμως με θλίψη και ανασφάλεια…

Μιλήσαμε για το πρόβλημα αλλά γρήγορα ο άντρας της γύρισε τη συζήτηση σε άλλα θέματα για να ξεχαστεί…..

Πέρασαν 3 μέρες και δέχομαι ένα τηλέφωνο στις 9 το βράδυ από την τρελαμένη πια Δήμητρα…δεν άντεχε η δόλια τη πίεση της κατάθλιψης…ένοιωθε ότι όλα θα χαθουν..το παιδάκι της που με τόση χαρά έφερε στο κόσμο θα πεθάνει….και έτσι μου ζήτησε αν γνωρίζω ένα ιερέα να το σαραντίσει …είχε ακουστά ότι καλό θα είναι να σαραντίσουν το παιδί…αλλά μέσα στη αγωνία της ήθελε όσο γίνεται γρηγορότερα …δηλαδή τώρα όπως μου είπε….αν και ήταν αργά και χειμώνας… Φλεβάρης μήνας…βρέθηκε ένας ο παπαΓιωργης να ανοίξει την εκκλησία και να το σαραντίσει…

Έτσι πήγαμε μαζί εκεί στο χωριό λίγο πιο έξω από τη Μυτιλήνη και έγινε η καθιερωμένη σαράντιση ώστε αν πεθάνει όπως η καημένη ένοιωθε να μη χαθεί το παιδάκι της…

Πέρασαν 2 μέρες και δέχομαι ένα τηλέφωνο από τη Δήμητρα η οποία ήταν εντελώς αλλαγμένη και πολύ χαρούμενη…..στη δική μου απορία στο τι άλλαξε και ήταν τόσο γρήγορα καλύτερα μου πρότεινε να πάω στο σπίτι της να μου τα πει….έτσι την ίδια μέρα βρέθηκα σπίτι τους όπου και μου είπε τα παρακάτω…

Όταν γύρισαν από την εκκλησία αυτό το βράδυ της σαράντισης έπεσαν να κοιμηθούν αφήνοντας όλα τα φώτα του σπιτιού ανοιχτά από το φόβο της και παίρνοντας το παιδάκι της αγκαλιά κοιμήθηκε δίπλα στον άντρα της….κάποια στιγμή με δυσκολία τη πήρε ο ύπνος …αλλά από μια φασαρία ξυπνά και βλέπει στα πόδια του κρεβατιού της ένα κοντό ιερέα με ράσα να στέκεται και να την κοιτάζει με πολύ αγάπη και συμπόνια….

Ακούει να της μιλεί λέγοντας χαρακτηριστικά….απαπαπα βρε ευλογημένη ..πως κάνεις έτσι…μη φοβάσαι όλα καλά θα πάνε…δεν έχεις τίποτα απλά φταίνε οι ορμόνες και γρήγορα θα περάσει…δε βλέπεις τους άλλους πόσο ήρεμα κοιμούνται??? Μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε…ακόμα και ο άντρας σου που δυσκολεύεται να πάρει το διδακτορικό του με τον συγκεκριμένο καθηγητή θα βοηθηθεί από το καλό Θεό και θα τον βοηθήσει ένας άλλος καλός καθηγητής και θα του το δώσει όταν ο περίεργος καθηγητής θα είναι σε άδεια……νοιώθει την στιγμή αυτή όλη η κακιά ενέργεια της κατάθλιψης να φεύγει από τα πόδια της και να ελευθερώνεται!!

Η Δήμητρα τα έχασε….κάποια στιγμή έρχεται στα καλά της και σκέπτεται λογικά…ποιος είναι Εκείνος που βρέθηκε μέσα στο δωμάτιο της χωρίς να του ανοίξουν??? Και πως ξέρει τόσα για εκείνη???

Και τότε ακούει από πίσω της βροντερή φωνή……ο Γέροντας Παισιος!!!!!

Δεν τον είχε ξανακούσει αλλά αυτό που τις έκανε εντύπωση ήταν το πρόσωπο Του….ήταν και νέου και ηλικιωμένου….ήταν πολύ φωτεινό σαν προβολέας…

Γυρνά στον άντρα της να τον ξυπνήσει για να δει και εκείνος το παράξενο άνθρωπο που τη γέμισε πολύ χαρά αλλά και που της πήρε το πρόβλημα….

Ξυπνά ο Σάκης και το μόνο που είδε ήταν κάτι σαν πάχνη να διαλύεται αλλά το Γέροντα δεν τον είδε!!!!

Πρέπει να αναφερθεί ότι ο Γέροντας δεν είχε ακόμα κοιμηθεί …

Μου πρότεινε η Δήμητρα να ρωτήσω ποιος είναι ο Γέροντας Παισιος και αν είναι Άγιος και της εμφανίστηκε…αλλά προσθέτοντας ότι δεν την ενδιαφέρει , εκείνη τον πιστεύει γιατί την λύτρωσε από το πολύ δυνατό πόνο της ψυχής της !!!!

...ρωτώντας Γέροντα πεπειραμένο στα πνευματικά μου είπε ότι …δοκίμασε να της δείξεις διάφορες άλλες Φώτο με καλόγερους να δούμε αν θα Τον αναγνωρίσει….

Και όντως έτσι έγινε….στην αρχή μπερδεύτηκε με το Γέροντα Ισαάκ τον υποτακτικό Του, αλλά σε μια πιο κοντινή τον αναγνώρισε και με πολύ χαρά και συγκίνηση τον ασπάστηκε ευχαριστώντας Τον για την ευεργεσία που της έκανε….

Μάλιστα δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σάκης πήρε το διδακτορικό του όπως το είπε ο Παππούλης….είχε πάρει εκπαιδευτική άδεια το καθηγητής που τον παρακολουθούσε αλλά ταυτόχρονα τον δυσκόλευε χωρίς σημαντικό λόγο…και ένας άλλος καθηγητής χωρίς να γνωρίζονται πολύ τον πλησίασε λέγοντας…εσύ πότε περιμένεις να τελειώσεις…άντε έλα να το περάσουμε να ξεμπερδεύεις!!!! Και έτσι έγινε!!!

Η Δήμητρα από τότε έκανε αλλά 2 παιδάκια και όλοι τους είναι μια χαρά….και σε μια ερώτηση μου αν θυμάται το Παππούλη που απάντησε…όταν νοιώθω άσχημα και δυσκολεύομαι για κάποιο λόγο τον φωνάζω…Γέροντα τρέχα βοήθα με…και αμέσως νοιώθω πολύ καλύτερα!!!!

Ο Γέροντας που ρώτησα για την περίπτωση των φωτογραφιών θυμάμαι που μου είπε ….μάλλον ο Γέροντας θα μας φύγει γιαυτο πια η αγιοσύνη Του δεν μπορεί πια να κρυφτεί!!!! Ξεχειλίζει ….μάλιστα την ίδια εποχή είχε παρουσιαστεί και σε άλλη μια κυρία στη Καβάλα βοηθώντας την!!!

Πολλά θαύματα έχουν γίνει απο τον Άγιο Γέροντα Παίσιο...που δεν είναι γραμμένα στα τόσα βιβλία που έχουν γραφεί για Εκείνον...Ένας Άγιος όπως ο Παπούλης εχει προσωπική σχέση με τον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα της πνευματικής του κατάστασης...γιατί απλά έχει γίνει μέσα από τη ζωή Του ...εις τύπον Χριστού...δηλαδή μόνο Αγάπη ..άδολη και αρχοντική!!

Γέροντα μη μας ξεχνάς…έχουμε τα χάλια μας αλλά εσύ που βίωσες τόσο πολύ τον ανθρώπινο πόνο, μεσίτευε στο Κύριο να μας ελεήσει …….αν και δεν το αξίζουμε!!!

amethystos