Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος

Λάμπρου Σκόντζου

Ο κορυφαίος αυτός Απόστολος του Χριστού ήταν Ιουδαίος και ονομαζόταν Σίμων. Γεννήθηκε στην μικρή και άσημη πόλη τη Βησθαϊδά. Ο Πατέρας του ονομαζόταν Ιωνάς. Έζησε σε αφάνταστη φτώχεια και στερήσεις.
Όμως μεγάλωσε σε περιβάλλον ευσέβειας. Οι γονείς του ανήκαν στους λιγοστούς πιστούς ευσεβείς Ιουδαίους της εποχής τους, οι οποίοι περίμεναν εναγώνια τον Μεσσία και την μεσσιανική εποχή κατά την οποία θα τερματίζονταν η κακοδαιμονία της ανθρωπότητας. Αυτή την πίστη και την ευσέβεια μετέδωσαν στα παιδιά τους.
Γράμματα έμαθε ελάχιστα, προφανώς γνώριζε μόνο γραφή και ανάγνωση. Αδελφός του υπήρξε ο πρωτόκλητος Ανδρέας.
Μετά το θάνατο του πατέρα του ο Πέτρος νυμφεύτηκε την κόρη του Αριστοβούλου, ανεψιά του Αποστόλου Βαρνάβα, σε αντίθεση με τον Ανδρέα, ο οποίος δεν νυμφεύτηκε ποτέ. Έκαμε δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη, των οποίων αγνοούμε τα ονόματα. Αγνοούμε επίσης και το όνομα της συζύγου του.
 Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του πεθερού του στην Καπερναούμ και ασκούσε μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα, το επάγγελμα του ψαρά στην παρακείμενη λίμνη της Γενισαρέτ.


Μετά την σύλληψη του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Κύριος πήγε στα μέρη της Γαλιλαίας, στις περιοχές γύρω από την μαγευτική λίμνη, για να κηρύξει το ευαγγέλιο της σωτηρίας του κόσμου.
 Εκεί συνάντησε τους περισσότερους από τους μαθητές του, ψαράδες το επάγγελμα, τους οποίους κάλεσε να γίνουν στο εξής «αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.4,20), συνεργοί Του στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.


Ο ενθουσιώδης και ευσεβής Πέτρος πέταξε τα δίχτυα από τους πρώτους και Τον ακολούθησε πιστά. Λόγω του δυναμικού χαρακτήρα του και της ιδιαίτερης αφοσίωσής του στον Κύριο αξιώθηκε να έχει το προβάδισμα έναντι των άλλων αποστόλων και να ομιλεί συχνά εκ μέρους αυτών.
Ομολόγησε πρώτος ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ.16:17). Ο Κύριος εξετίμησε αυτή την ομολογία, και τον διαβεβαίωσε πως πάνω σε αυτή την ομολογία πίστεως «οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ.16,18).


Ακολούθησε το Χριστό πιστά σε όλη την τριετή δράση Του. Την ώρα της σύλληψής Του αντέδρασε βίαια. Τον ακολούθησε επίσης γεμάτος αγωνία και θλίψη στο ανίερο δικαστήριο του ιουδαϊκού ιερατείου, παρ’ όλο ότι σε μια στιγμή αδυναμίας και φόβου Τον αρνήθηκε, έστω και λεκτικά και γι’ αυτό μετάνιωσε πικρά και έκλεγε σε όλη του τη ζωή (Ματθ.26,75).


Αξιώθηκε να δει από τους πρώτους το κενό μνημείο και να διαπιστώσει την Ανάσταση του Χριστού. Το συγκλονιστικό αυτό το γεγονός τον μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Το φλογερό του κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής έκαμε  να πιστέψουν τρεις χιλιάδες ψυχές, να βαπτιστούν και να ιδρυθεί έτσι η ιστορική επίγεια Εκκλησία του Χριστού.


Κατόπιν η ζωή και η δράση του υπήρξε θαυμαστή. Κήρυξε με ζήλο και θάρρος στην Παλαιστίνη και εδραίωσε την Εκκλησία. ’πειρα επίσης θαύματα έκανε για τη δόξα του Χριστού.
Για την όλη δράση του διώχτηκε σκληρά από τους ομοφύλους του. Κατόπιν πήγε στη Αντιόχεια και ίδρυσε εκεί την τοπική Εκκλησία, μια από τις σημαντικότερες πρωτοχριστιανικές κοινότητες.
Ύστερα περιόδευσε την Γαλατία, την Καππαδοκία, την Βιθυνία, τον Πόντο, την Ελλάδα. Υπάρχουν πληροφορίες ότι έμεινε για πολύ στην Κόρινθο, κηρύττοντας και νουθετώντας.


Στην ορθόδοξη παράδοσή μας δεν υπάρχουν πληροφορίες για το τέλος του μεγάλου αυτού Αποστόλου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι γέρος και κατάκοπος βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Αντιόχεια.


Υπάρχει βέβαια και η παράδοση Ρωμαιοκαθολικών περί μεταβάσεως του Πέτρου στη Ρώμη. Την παράδοση αυτή πολλοί ορθόδοξοι μελετητές την αμφισβητούν, διότι στηρίζεται σε μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα κείμενα, τις λεγόμενες «Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις», τις οποίες εφεύραν οι παπικοί προκειμένου να στηρίξει το παπικό πρωτείο εξουσίας σε ολόκληρη την Εκκλησία.


Σύμφωνα με αυτή την παράδοση ο Πέτρος κατέληξε στην πολυάριθμη πρωτεύουσα της απέραντης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την Ρώμη. Ίδρυσε την τοπική εκκλησία και έγινε ο πρώτος επίσκοπός της.
Κήρυττε νυχθημερόν στη μεγάλη πόλη και κατόρθωσε να μεταστρέψει πλήθος κατοίκων στον Χριστιανισμό.
Την ίδια εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και ο διαβόητος Σίμων ο μάγος, γνωστός από τις Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. 8:9). Εκεί με τις διάφορες μαγγανείες και τα μαγικά κόλπα προκαλούσε τον θαυμασμό του πλήθους και γι’ αυτό απέκτησε πολλούς οπαδούς.
Όμως βρήκε μπροστά του τον αληθινό άνθρωπο του Θεού, τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος με σειρά θαυμάτων ξεσκέπασε τον απατεώνα μάγο, τον απέδειξε ως συνεργό των δαιμόνων και φανέρωσε την ανίκητη δύναμη του αληθινού Θεού.


Στα χρόνια εκείνα βασίλευε στη Ρώμη ο παράφρονας Νέρων, ένας από τους πιο μισητούς και αιμοδιψείς δικτάτορες της ιστορίας. Προκειμένου να αποποιηθεί από το προσωπικό του έγκλημα για την πυρπόληση της Ρώμης, το απέδωσε στους Χριστιανούς. Για να γίνει πιστευτός, κήρυξε σκληρό διωγμό κατά της νέας πίστεως. Χιλιάδες Χριστιανοί συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε φρικτά μαρτύρια και στο θάνατο.


Ο Πέτρος, ένα από τα κορυφαία μέλη της Εκκλησίας που παρεπιδημούσε στη Ρώμη, έγινε ο κυριότερος στόχος των διωκτών. Γι’ αυτό και έκρινε σκόπιμο να φύγει κρυφά από την πόλη και να γλιτώσει. Καθώς βάδιζε βιαστικά την περίφημη Απία οδό είδε μπροστά του τον Κύριο, ο Οποίος τον ρώτησε «Quo Vadis?» δηλαδή «που πηγαίνεις;».
Τότε ο ένθερμος Απόστολος κατάλαβε πως η φυγή του αυτή ισοδυναμούσε με νέα άρνηση του Χριστού. Γι’ αυτό με δάκρυα στα μάτια γύρισε πίσω και συνελήφθη και καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Όταν οδηγήθηκε στο μαρτύριο παρακάλεσε τους δημίους του να τον σταυρώσουν ανάποδα, με το κεφάλι προς τα κάτω, διότι όπως είπε δεν θεωρούσε τον εαυτό άξιο να σταυρωθεί σαν τον αγαπημένο Δάσκαλο και Θεό του!
Έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Χριστό, το δε αγιασμένο λείψανό του το περιμάζεψαν οι πιστοί και το έθαψαν σε τόπο έξω από την πόλη. Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται στις 29 Ιουνίου, μαζί με τον κορυφαίο απόστολο Παύλο.


Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε δύο Καθολικές Επιστολές. Αυτές, η μεν πρώτη απευθύνονταν στους Χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Ασίας και της Βιθυνίας, η δε δεύτερη σε όλους τους Χριστιανούς. Μέσα από αυτές προσπαθεί να στηρίξει τους πιστούς στις θλίψεις που υφίστανται εξ’ αιτίας της πίστη των στον Ιησού Χριστό.

 Ο Απόστολος Παύλος

Ο μέγας Απόστολος των Εθνών Παύλος δεν ανήκε στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Δε γνώρισε τον Κύριο όσο ζούσε στη γη, αλλά αποκαλύφτηκε κατόπιν σε αυτόν και κλήθηκε να γίνει απόστολός Του, όντας αυτός πολέμιος της Εκκλησίας.


Η Εκκλησία μας χαρακτήρισε τον Απόστολο Παύλο ως τον «Πρώτον μετά τον Ένα», δηλαδή τον σημαντικότερο άνδρα επί γης μετά τον Χριστό και ως το «πολύτιμο σκεύος Χριστού». Δίκαια, διότι ο μέγας αυτός Απόστολος προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού τις πιο ανεκτίμητες υπηρεσίες της ιστορίας Της! Αυτός είναι ο ουσιαστικός θεμελιωτής Της στα έθνη, ως τα πέρατα της οικουμένης!


Τις πληροφορίες για τον βίο και το έργο του μεγάλου Αποστόλου αντλούμε από το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» και από τις Επιστολές του, αλλά και από άλλες αρχαιότατες εξωβιβλικές μαρτυρίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής χωρία: Πραξ.9,1-29, 22,3-21,26,9-20, Γαλ.1,13-24, A΄Κορ.15,8, Εφ.3,8, Φιλιπ.3,12, κλπ. Το ιεραποστολικό του έργο περιγράφεται στα κεφάλαια 13ο  28ο του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων».


Γεννήθηκε γύρω στο 15 μ.Χ. στην Ταρσό της Κιλικίας από Iουδαίους γονείς, οι οποίοι κατάγονταν από την φυλή του Βενιαμίν. Ονομαζόταν Σαούλ ή Σαύλος και επίσης είχε και το ρωμαϊκό όνομα Παύλος. Οι εύποροι γονείς του έδωσαν στον φιλομαθή γιο τους υψηλή παιδεία. Επίσης το αξιόλογο ελληνιστικό πνευματικό κλίμα της Ταρσού επέδρασαν θετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Τόσο ο πατέρας του όσο και ο Παύλος ανήκε στην αίρεση των Φαρισαίων. Αυτό σημαίνει ότι από μικρός είχε καλλιεργήσει στην ανήσυχη ψυχή του θέρμη και ζήλο για την πίστη του.


Γύρω στο 34 μ.Χ. βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ να σπουδάζει κοντά στον ονομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ.22,3). Ο νεαρός φαρισαίος μαθητής έδειξε ιδιαίτερο ζήλο για τη διάσωση της θρησκείας του. Τον συναντούμε συμμέτοχο στον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πραξ.7,54) και λίγο αργότερα φανατισμένο διώκτη των Χριστιανών.
Διαβάζουμε στο ιερό κείμενο: «Σαύλος ελυμαίνετο την εκκλησίαν κατά τους οίκους εισπορευόμενος, σύρων τε άνδρας και γυναίκας παρεδίδου εις φυλακήν» (Πραξ.8,3). Εξαιτίας του υπέρμετρου μάλιστα ζήλου του και του μίσους κατά των πιστών του Ιησού, ζήτησε από τον αρχιερέα να τεθεί επικεφαλής αποσπάσματος, το οποίο θα βάδιζε προς τη Δαμασκό, προκειμένου να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εκεί Ιουδαίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και να τους σύρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ  (Πράξ. 9,1).


Όμως καθ᾽ οδόν έγινε το μεγάλο θαύμα. Ο διώκτης Παύλος είδε ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο τον έριξε από το άλογο και τον τύφλωσε. Ταυτόχρονα άκουσε μια φωνή να του λέγει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ο τρομοκρατημένος Παύλος ρώτησε: «Τις ει, Κύριε;» και απάντησε: «Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις΄ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεται σοι τι σε δει ποιείν» (Παρξ.9,4-6).
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τον Παύλο, μετανόησε και αφού μπήκε στην πόλη συναντήθηκε με τον επί κεφαλής της Εκκλησίας Ανανία, ο οποίος τον θεράπευσε από την τύφλωση, τον κατήχησε και τον βάπτισε. Το γεγονός αυτό έγινε χρονολογικά πιθανότατα το 36 μ.Χ.


Από τότε ο Παύλος έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ύστερα από μια επιμελή προετοιμασία ανέλαβε να εκχριστιανίσει τους εθνικούς, δηλαδή τους μη Ιουδαίους.


Με συνοδεία άξιων συνεργατών, όπως του Βαρνάβα και του Μάρκου ως ένα σημείο, ο Παύλος ξεκίνησε το 48 μ.Χ. την πρώτη μεγάλη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς στα 13ο και 14ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Πρώτος σταθμός τους ήταν η Σαλαμίνα και ύστερα η Πάφος της Κύπρου, όπου κήρυξαν και ίδρυσαν εκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στην Μικρά Ασία και περιόδευσαν στις πόλεις Πέργη της Παμφυλίας, στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στο Ικόνιο, τα Λύστρα, την Δέρβη και αλλού. Παρ᾽ όλες τις δυσκολίες που συνάντησαν και τις διώξεις που υπέστησαν, το κήρυγμά τους σημείωσε επιτυχία.
Σε όλες τις πόλεις ίδρυσαν τοπικές εκκλησίες. Μέσω της Αττάλειας επέστρεψαν στην Αντιόχεια, όπου «συναγαγόντες την εκκλησίαν ανήγγειλαν όσα εποίησεν ο Θεός μετ᾽ αυτών και ότι ήνοιξε τοις έθνεσι θύραν πίστεως» (Πραξ.14:27).


Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ.Χ.), η οποία έλυσε σοβαρά θέματα ιεραποστολής (Πράξ. 15ο κεφ.). Σε αυτή ο Παύλος έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Κατόρθωσε να πείσει ότι η αποστολή του Ιουδαϊσμού τελείωσε και πως η χάρη του Θεού έρχεται σε κάθε άνθρωπο, που συντάσσεται με το Χριστό.


Ύστερα με συνεργάτη του τον Σίλα αναχώρησε για την δεύτερη αποστολική περιοδεία του, η οποία περιγράφεται στα 16ο , 17ο και 18ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων».   Μέσω της Συρίας και Κιλικίας περιόδευσε τις πόλεις της Ασίας Δέρβη και Λύστρα.
 Εκεί συνάντησε τον ευσεβή και ένθερμο νέο Τιμόθεο, το οποίο πήρε και αυτόν μαζί του. Διάβηκαν την Φρυγία, την Γαλατία, έφτασαν στην Μυσία και κατόπιν στην Τρωάδα. Κατόπιν οράματος πέρασαν στην Μακεδονία και ίδρυσαν εκκλησίες στους Φιλίππους, την Θεσσαλονίκη, την Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο, στην οποία έμειναν περίπου ενάμισι χρόνο στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλας.
Με το τέλος και της δεύτερης περιοδείας ο Παύλος έφτασε στην Έφεσο και από εκεί μέσω Καισάρειας στην Ιερουσαλήμ. Κατόπιν επέστρεψε στην Αντιόχεια για ανάπαυση.


Σύντομα ανέλαβε να επιτελέσει και την Τρίτη αποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στα 19ο και 20ο κεφάλαια των «Πράξεων των Αποστόλων». Επισκέφτηκε την Γαλατία, την Φρυγία και κατέληξε στην Έφεσο, όπου έμεινε τρία χρόνια διδάσκοντας και στηρίζοντας την εκκλησία της μεγάλης ασιατικής αυτής πόλεως. Μετά ήλθε στην Τρωάδα, πέρασε ξανά στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη, στην Βέροια, ίσως στην Ήπειρο και τερμάτισε στην Κόρινθο, όπου έμεινε τρεις μήνες.


Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου και Καισάρειας έφτασε και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Εκεί συνελήφθη ως ταραχοποιός και οδηγήθηκε σε δίκη (Πράξ.21ο κεφ.). Ως ρωμαίος πολίτης (Ρωμ.11,1) απαίτησε να δικαστεί στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Ρώμης.
Γι᾽ αυτό αναχώρησε δέσμιος ακτοπλοϊκώς για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Κοντά στη νήσο Μελίτη ναυάγησε το πλοίο και βγήκαν στην ξηρά όπου κήρυξε και ίδρυσε και εκεί εκκλησία.
Τελικά έφθασε στη Ρώμη, όπου ύστερα από δύο χρόνια σχετικού περιορισμού δικάστηκε και αθωώθηκε (Πράξ.27ο και 28ο κεφ.). Στο σημείο αυτό τελειώνει και το ιερό βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».


Από την Ρώμη έπλευσε στην Κρήτη, όπου αφήκε επίσκοπο τον εκλεκτό και πιστό συνεργάτη του Τίτο, ανέβηκε στην Κόρινθο, στην Μακεδονία και επισκέφτηκε πιθανότατα την Νικόπολη της Ηπείρου το Φθινόπωρο του 66 μ.Χ., όπου και παραχείμασε (Τιτ.3,12). Μετά πέρασε και πάλι στην Ασία, όπου αφήκε τον αγαπητό του συνοδό Τιμόθεο, αφού τον κατέστησε επίσκοπο στην Έφεσο.
Η τέταρτη και τελευταία περιοδεία του μεγάλου αποστόλου τερματίστηκε στην Δύση. Έφτασε σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Κλήμεντα Ρώμης στις εσχατιές της Δύσης, στην Ισπανία. Κατόπιν κατάκοπος και τσακισμένος από τις κακουχίες κατέληξε στην Ρώμη. Κατάλαβε το τέλος του και έγραψε στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο: «εγώ ήδη σπένδομαι και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε» (Β΄Τιμ.4,6-8).
Οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, που είχε κηρύξει ο παράφρονας Νέρων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Ο Παύλος κατέστη ο κύριος στόχος των ειδωλολατρών δημίων. Έτσι γύρω στο 67 μ.Χ. συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας έτσι το τιτάνιο ιεραποστολικό του έργο με το μαρτύριό του.


Ο μεγάλος αυτός Απόστολος μας άφησε και δεκατέσσερις επιστολές, οι οποίες κατέχουν σπουδαία θέση στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αυτές είναι: 1) Η προς Ρωμαίους, 2) προς Κορινθίους Α΄, 3) προς Κορινθίους Β΄, 4) προς Γαλάτας, 5) προς Εφεσίους, 6) προς Φιλιππησίους, 7) προς Κολασσαείς, 8) προς Θεσσαλονικείς Α΄, 9) προς Θεσσαλονικείς Β΄,10) προς Τιμόθεον Α΄, 11) προς Τιμόθεον Β΄, 12) προς Τίτον, 13) προς Φιλήμονα και 14) προς Εβραίους.


Η σεπτή του μνήμη εορτάζεται ομού με του άλλου κορυφαίου απόστόλου Πέτρου στις 29 Ιουνίου.

 anavaseis

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑΣ

Η Αφροδίτη Μάνου, με την έντονα εκφραστική φωνή, με τα γεμάτα περιεχόμενο και συχνά προφητικά τραγούδια της, επιστρέφει στο μουσικό σανίδι.

Στις 3 Ιουλίου στέφεται  και πάλι δυναμική πρωταγωνίστρια του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, με μεγάλη συναυλία στην ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ (Γκάζι). Η εξαιρετική καλλιτέχνης, διακρίνεται για την πολιτικοποιημένη παρουσία της, η οποία εκφράζεται πάντα μέσα από τα τραγούδια της, είτε με δικούς της στίχους είτε μέσω άλλων δημιουργών.

Από το «Χαιρετίσματα στην εξουσία», μέχρι το «Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο», η Αφροδίτη Μάνου, επιμένει να «καταγγέλλει» με τα τραγούδια της, τα κακώς κείμενα και ζητεί από την Πολιτεία να κάνει τη δουλειά της, «έτσι ώστε κι εγώ να λειτουργώ σωστά». Ο Μάκης Βραχιολίδης, λίγες μέρες πριν από την επίσημη επανεμφάνιση της Αφροδίτης Μάνου, απέσπασε για λογαριασμό της  «Ελεύθερης Ώρας» , αποκλειστική συνέντευξη από την μεγάλη τραγουδίστρια. Μια συνέντευξη καλλιτεχνική αλλά και έντονα πολιτική.  

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Υπηρετείτε πολλά χρόνια τον καλλιτεχνικό χώρο, ο οποίος μαστίζεται και αυτός από την οικονομική κρίση. Πώς βιώνετε αυτή την κρίση κ. Μάνου;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Στον δικό μας χώρο υπάρχει και κρίση ταυτότητας.  Υπάρχει κρίση για όλους, αλλά για το τραγούδι ένας λόγος παραπάνω, διότι πριν από το «μπραφ» της ευρωπαϊκής οικονομίας, είχαμε την κρίση των cd, μια και με την ανάπτυξη της τεχνολογίας ,ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει τις καινούργιες δημιουργίες των καλλιτεχνών. Τις κατέβαζε από το internet, οπότε είχαμε την ολοκληρωτική ανάπτυξη της πειρατείας  εις βάρος της βιωσιμότητας του τραγουδιού. Αυτή ήταν η πρώτη φάση της κρίσης, ενώ τώρα βιώνουμε την δεύτερη φάση, που αφορά όλους τους Έλληνες. Είναι το τελειωτικό χτύπημα για τους τραγουδιστές, διότι η κρίση μάς έχει στερήσει την επαφή με τον κόσμο, αφού ο κόσμος που θεωρεί πια ότι είμαστε «είδος πολυτελείας», πολύ δύσκολα θα βγει να ακούσει μουσική ή να παρακολουθήσει συναυλίες. Επίσης, οι τιμές έχουν πέσει πάρα πολύ χαμηλά, ακριβώς για να μπορέσει να διατηρηθεί η επικοινωνία με το κοινό ωστόσο επειδή τα έξοδα για μια οικογένεια είναι πολλά, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί ο συνάνθρωπός μας, είναι να βγει για να πάει σε μια συναυλία.

Οι συναυλίες πλέον έχουν λιγότερο κόσμο;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Και λιγότερο κόσμο έχουν, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έχει περιοριστεί ο αριθμός των συναυλιών.

Εσείς κυρία Μάνου, όπως πληροφορούμαι πραγματοποιείτε  σε λίγες ημέρες μεγάλη δική σας συναυλία.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Για πολλούς λόγους, αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, βρισκόμουν για αρκετά χρόνια μακριά από την δουλειά μου. Η καινούργια μου επάνοδος στο χώρο του τραγουδιού σηματοδοτείται στις 3 Ιουλίου, με μια συναυλία στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, στην οποία θα συμμετάσχουν πολλοί άξιοι καλλιτέχνες συνάδελφοι. Να σας τους αναφέρω: Ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Γιάννης Μηλιώκας, ο Θάνος Μικρούτσικος, η Ευαγγελία Μουμούρη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Ηρώ Σαϊα,  η Ελένη Τσαλιγοπούλου, και ο Μιχάλης Ρέππας. Όλοι αυτοί θα είναι καλεσμένοι μου στη συναυλία της 3ης Ιουλίου, όπου θα τραγουδήσουν δικά μου τραγούδια αλλά και δικά τους, αφιερωμένα εξαιρετικά σε μένα. Ελπίζω να φτιάξουμε μια γλυκιά βραδιά, μέσα στο ζοφερό και σκοτεινό περιβάλλον που ζούμε. 

Είναι πολλοί οι άνεργοι συνάδελφοί σας;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Άνεργοι υπήρχαν πάντα στον χώρο μας, τώρα όμως έχουν αυξηθεί πολύ και είναι απελπισμένοι!

Υπάρχει κάποια μέριμνα γι’ αυτούς;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία μέριμνα. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, αλλά πάντως δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο κίνημα μέριμνας για συναδέλφους μας που αντιμετωπίζουν το σοβαρό πρόβλημα μακρόχρονης ανεργίας. Υπάρχουν σύλλογοι δικοί μας που ασχολούνται με τα σωματειακά-συντεχνιακά μας συμφέροντα, απ’ όπου ευελπιστώ να ξεκινήσουν κάποιες πρωτοβουλίες  και κινήσεις υπέρ των ανέργων τραγουδιστών.

Ως καλλιτέχνης, αισθάνεστε εγκαταλειμμένη από την Πολιτεία; Η τέχνη βρίσκεται στην προμετωπίδα του πολιτισμού μας, δεν θα έπρεπε λοιπόν η Πολιτεία να βρεθεί κοντά στους εκπροσώπους της τέχνης;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Ούτως ή άλλως εγώ προσωπικά νιώθω εγκαταλειμμένη από την Πολιτεία αλλά το ζήτημα είναι το εξής: Έχω υπάρξει χρόνια μια καλλιτέχνης που θέλω να είμαι παρούσα σε ό,τι συμβαίνει, για να μπορώ να ασκώ την κριτική μου. Δεν ζήτησα ποτέ μου επιχορήγηση και δεν έλαβα, δεν ζήτησα τέτοιου είδους συμπαράσταση, για να μπορώ να έχω το θάρρος της γνώμης μου και την ελευθερία του λόγου μου στον ύψιστο βαθμό και να μπορώ να «καταγγέλλω», πάντα τραγουδώντας, διότι ο καλλιτέχνης δεν καταγγέλλει δείχνοντας με το δάχτυλο. Υπήρξα οπαδός της στρατευμένης τέχνης, ήμουν πάντα πολιτικοποιημένη και η τέχνη μου και τα τραγούδια που γράφω μόνη μου από το «Χαιρετίσματα στην εξουσία» του οποίου οι στίχοι είναι δικοί μου, μέχρι το «Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο», είναι τραγούδια για το τι συμβαίνει στην χώρα μας. Αυτός είναι ο στόχος μου, δεν είναι ο στόχος μου  να με βοηθήσει η Πολιτεία, ο στόχος μου είναι η Πολιτεία να κάνει τη δουλειά της έτσι ώστε κι εγώ να λειτουργώ σωστά, όπως όλοι μας.  Όπως εγώ, έτσι και οι συνάδελφοί μου, δεν ζητήσαμε καμία ιδιαίτερη μεταχείριση από την Πολιτεία. Τώρα, σε αυτό το εξευτελιστικό επίπεδο της ζητιανιάς που βρισκόμαστε, υπάρχουν καλλιτέχνες και προφανώς υπάρχουν, που βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Σας θυμίζω τον μουσικό που πήδηξε τις προάλλες από την ταράτσα της πολυκατοικίας του, αφού πρώτα έσπρωξε στο κενό την μητέρα του, 90 χρονών για να μην ζει μόνη της. Αυτοκτόνησε καλλιτέχνης γιατί έφτασε πια σε απόγνωση. Ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που χρειάζονται την Πολιτειακή μέριμνα αυτό είναι σαφές και η Πολιτεία πρέπει να το δει.

Είχατε τραγουδήσει κι ένα θρυλικό τραγούδι, την «Μαίρη Παναγιωταρά», που είναι επίκαιρο, όσο και προφητικό. Το τραγούδι αυτό κατέληγε: «είμαι ένα ζώο δηλαδή κανονικό». Πιστεύετε ότι τελικά η ελληνίδα νοικοκυρά του σήμερα, η Ελληνίδα μάνα, αντιμετωπίζεται ως ένα κανονικό ζώο;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Η «Μαίρη Παναγιωταρά» ήταν τραγούδι που είχε γράψει ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης με την Άννα Παναγιωτοπούλου από το «Ελεύθερο Θέατρο». Είναι πολύ εύκολο να το πει κανείς ότι είμαστε ζώα. Ναι, είμαστε. Ούτως ή άλλως μας ξεπούλησαν, αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι ότι εμείς καθόμασταν και τους βλέπαμε. Έχουμε μερίδιο ευθύνης σε αυτή την ιστορία και πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Γιατί εάν θέλουμε αυτός ο τόπος να πάει μπροστά, εφόσον έχουμε παιδιά, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όλοι πήραμε τα δάνειά μας, όλοι λίγο ως πολύ «κλέψαμε» την εφορία, όλοι συμμετείχαμε σε αυτό το κολπάκι της καλοπέρασης από την δεκαετία του’80 αδιαμαρτύρητα και τώρα φυσικά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες. Φυσικά δεν είναι οι ευθύνες ίδιες σε όλους, ούτε είμαι υπέρ της άποψης Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», εξάλλου υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας, μεταξύ των οποίων και εγώ, που δεν χρωστάμε σε κανέναν. Και ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια χώρα, που είναι ζητιάνα στην Ευρώπη και στην παγκόσμια κοινότητα. Θέλω να πω ότι είναι πολύ εύκολα τα λόγια για τους ανθρώπους που έχουν να κερδίσουν πελατειακά από τον κόσμο. Εγώ είμαι άνθρωπος που βλέπει με πολύ πόνο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας και αυτό θα ήθελα, όλοι μαζί να μπορέσουμε να το αλλάξουμε.

Τα δικά σας τραγούδια βγάζουν ένα αισιόδοξο μήνυμα. Αισιοδοξείτε στην κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Δεν με «παίρνει» διαφορετικά. Πρέπει να αισιοδοξήσω γιατί πρέπει να έχω δυνάμεις να παλέψω.

Το αποτέλεσμα των εκλογών σας επιτρέπει να αισιοδοξείτε;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Μ’ αφήνει περιθώριο να αισιοδοξώ διότι είναι οριακά τα πράγματα και θ’ αρχίσουν να «σφίγγουν» οι συνειδήσεις και πιστεύω να μπει λίγο περισσότερο κύμα ενέργειας μέσα στα μυαλά και τις αποφάσεις των πολιτικών μας. Οι οριακές ποσοστιαίες σχέσεις που βγήκαν από τις εκλογές, είναι ένα καλό στοιχείο.

Σε μία χώρα που έχει δημιουργήσει τον πολιτισμό και έχει διδάξει τον πολιτισμό, τι έχετε να πείτε για τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο μας φέρονται οι εταίροι μας;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Αισθάνομαι φρικτά για τον εξευτελισμό της Ελλάδος. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης έχει αλλάξει η καθημερινότητά μου και όχι μόνον η δική μου. Μένω κοντά σε μια λεωφόρο πολυσύχναστη, την λεωφόρο Μεσογείων κι εκεί που σκεφτόμουν ν’ αλλάξω σπίτι από την φασαρία και τον θόρυβο των ανθρώπων, τώρα οι άνθρωποι κυκλοφορούν και κινούνται αθόρυβα. Δεν έχουν διάθεση ούτε να βρίσουν, ούτε να φωνάξουν, ούτε να κορνάρουν. Πηγαίνουν και επιστρέφουν από τις δουλειές τους αμίλητοι. Το ηθικό μας είναι καταπτοημένο. Και δεν είναι μόνο ότι μας βρίζουν οι Ευρωπαίοι, είναι το δικαίωμα που τους έδωσαν κάποιοι άνθρωποι να μας βρίζουν.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ (WHO IS WHO από την wikipedia.gr)
Η Αφροδίτη Μάνου είναι τραγουδίστρια, στιχουργός και συνθέτης. Το όνομα "Αφροδίτη Μάνου" είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, το οποίο της έδωσε ο Νίκος Γκάτσος[1]. Το πραγματικό της όνομα είναι Αγλαΐα Δημητριάδη. Αδελφή της υπήρξε η Μαρία Δημητριάδη.
Δισκογραφία (ως ερμηνεύτρια)
Η Αφροδίτη Μάνου έχει συνεισφέρει ως ερμηνεύτρια (αποκλειστική ή με συμμετοχή) σε δίσκους με μουσική των
• Μάνου Χατζιδάκι ("Στο σείριο υπάρχουνε παιδιά", 1988),
• Μίκη Θεοδωράκη ("Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας", 1973, "Γράμματα από τη Γερμανία", 1975, "Κονσέρτο 5" 1997),
• Σταύρου Ξαρχάκου ("Διόνυσε καλοκαίρι μας", 1972),
• Μάνου Λοΐζου ("Κάτω από ένα κουνουπίδι", 1995),
• Γιάννη Σπανού ("Εκείνο το καλοκαίρι", 1971, "Αναζήτησις", 1992),
• Κώστα Καλδάρα ("Που πέφτουν τα σύνορα;", 1991),
• Γιώργου Κατσαρού ("Μικρές ώρες", 1972),
• Διονύση Σαββόπουλου ("Η ρεζέρβα", 1979),
• Θάνου Μικρούτσικου ("Τα αντάρτικα", 1981),
• Γιάννη Ζουγανέλη ("Λαϊκή ανθολογία Βάρναλη", 1977),
• Γρηγόρη Μπιθικώτση ("Ουράνιο τόξο", 1972),
• Λουκιανού Κηλαηδόνη ("Χαμηλή πτήση", 1982, "Πάρτι στη Βουλιαγμένη", 1983, "Αχ, πατρίδα μου γλυκειά", 1982),
• Γιάννη Μηλιώκα ("Και άλλα πολλά εμπριμέ", 1988),
• Νίκου Μαμαγκάκη ("Ο νέος Ερωτόκριτος", 1975),
• Νίκου Καλλίτση ("Απόπειρα", 1981),
• Μιχάλη Τρανουδάκη ("Η ποδηλάτισα", 1979),
• Μιχάλη Γρηγορίου ("Ανεπίδοτα γράμματα", 1977),
• Αλέξανδρου Δήμα ("Τα φεγγάρια του χειμώνα", 1993),
• Βασίλη Δημητρίου ("Βαμμένα κόκκινα μαλλιά", 1993),
• Θανάση Μωραΐτη ("Τριαντάφυλλο του βράχου", 1998),
• Μιχάλη Μουστάκη ("Μύθοι", 1994),
• Φατμέ ("Πάλκο", 1989) κ.α.
Δισκογραφία (ως δημιουργός)
• «Νυχτερινή εκπομπή» (1984, LYRA)
• «Σαν Αφροδίτη» (1986, COLUMBIA)
• «Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό» (1994, EMI)
• «Δυόμισι φόνοι και ένα μπουλντόγκ» (2001, BMG)
• «Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο» (2001, ΑΚΤΗ)
• «Οξυγόνο» (2003, ΣΕΙΡΙΟΣ)
• «Τσινετσιτά» (2006, LEGEND)

elora.

Ο κ Χρ. Γιανναράς οραματίζεται αλλαγή του Εθνικού μας Ύμνου!

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η βαθιά κρίση, την οποία διέρχεται η χώρα μας έχει δώσει την ευκαιρία σε πολλούς να διατυπώσουν την άποψη τους για το πώς μπορούμε να βγούμε από αυτήν. Πολλοί δημαγωγοί εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να βγουν στο προσκήνιο της πολιτικής, και να καταλάβουν την εξουσία και άλλοι κάνουν θόρυβο χωρίς να λένε κάτι σοβαρό..

Μεταξύ αυτών που εκφράζουν την άποψη τους για την κρίση είναι και πολλοί λόγιοι και, μεταξύ αυτών, ο καθηγητής κ. Χρ. Γιανναράς. Στο άρθρο του της Κυριακής 17^ης Ιουνίου, ημέρας των εκλογών, με τίτλο "Ποια τα σημάδια του καινούργιου" θέτει το ρητορικό ερώτημα "Αν κάποτε εμφανιζόταν το καινούργιο στον πολιτικό μας βίο, το ριζικά διαφορετικό από το σήμερα, ποια θα ήταν τα γνωρίσματα του;". Και απαντά ο ίδιος: "Παραχώρηση στη φαντασία σημαίνει προσωπικό οραματισμό. Ο οραματισμός δεν είναι υποχρεωτικά αυθαίρετος και ουτοπικός", για να προχωρήσει ένα ακόμη βήμα, κρίνοντας εκ των προτέρων τον "πολιτικό ρεαλισμό", που θα αντιμετωπίσει κριτικά τον οραματισμό του: "Οπωσδήποτε όμως ο πολιτικός ρεαλισμός θα εκτιμηθεί ανάλογα με το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας των εκτιμητών".

          Μεταξύ των σημαδιών του "καινούργιου" ο κ. Γιανναράς θεωρεί ως "τεράστιας συμβολικής σημασίας" την αλλαγή του Εθνικού μας Ύμνου. Μάλιστα προτείνει ως νέον κάτι σαν το "Τσάμικο" του Νίκου Γκάτσου με μουσική του Μάνου Χατζηδάκη, γιατί, κατά την άποψη του, "σε τρεις στροφές, με τρεις πινελιές, το πανόραμα του Νέου Ελληνισμού, δήλωση ταυτότητας και ήθους. Που μαζί με την αυθεντική ελληνικότητα της μουσικής μεταγγίζουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, όχι ξιπασιά". Για τον Εθνικό μας Ύμνο ο κ. Γιανναράς σημειώνει πως "είναι από τα μετριότερα στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή" και επισημαίνει ότι θεματικά είναι "περιορισμένος στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και με λεξιλόγιο κυρίως αφηρημένο, νοησιαρχικό". Ως προς δε τη μελοποίηση του Νικ. Μάντζαρου εκτιμά ότι την "υπέταξε στις σκοπιμότητες εντυπωσιασμού και ο Ύμνος ταυτίστηκε με τον επαρχιώτικο εθνικισμό του μεταπρατικού μας κράτους".

          Τα όσα οραματιζόμενος γράφει και υποστηρίζει ο κ. Γιανναράς είναι πολύ σοβαρά. Τα βρίσκω σοβαρότερα από την εκτίμηση της κας Ρεπούση για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Γιατί από την κα Ρεπούση εθίγετο βάναυσα η αλήθεια, όπως  οι Έλληνες της Μικράς Ασίας βίωσαν το συγκεκριμένο γεγονός της μεγαλύτερης εθνικής τραγωδίας. Από τον κ. Γιανναρά θίγεται η ίδια η Παλιγγενεσία. Απορρίπτει το ποίημα του Σολωμού γιατί "είναι θεματικά περιορισμένο στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό" λες και πρόκειται για ένα γεγονός μέσα στα πολλά, λες και δεν είναι το θεμέλιο της ύπαρξης του ελεύθερου Έθνους, ένεκα του οποίου ο κ. Γιανναράς μπορεί να γράφει τις όποιες απόψεις του. Αυτήν την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού υμνούμε, και μακαρίζουμε τους αγωνιστές που μας την παρέδωσαν. Ο ειδικότερος του κ. Γιανναρά αείμνηστος καθηγητής Νικ. Β. Τωμαδάκης σημειώνει ότι "Ο Εθνικός Ύμνος δεν ήτο απλώς ένα τραγούδι, ήτο μία πράξις, μία παρουσία ηθικής δυνάμεως εις τον τιτάνειον αγώνα" και ο Λίνος Πολίτης τονίζει ότι "Αν ο Ρήγας οραματίζεται την Ανάσταση του Γένους, ο Σολωμός ψάλλει την πραγματοποίηση Της". Τον Εθνικό Ύμνο θα σταματήσει να τον ψάλλει ο λαός όταν θα παύσει να είναι ελεύθερος, τότε θα τον ψάλλει κρυφά.

          Και πώς τόσο εύκολα ο κ. Γιανναράς χαρακτηρίζει το ποίημα του Σολωμού ως το μετριότερο όσων έχει γράψει; Ο Λίνος Πολίτης στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας το χαρακτηρίζει " Ένα ποίημα πηγαίο, ορμητικό, νεανικό, πολύ πιο ψηλά από τη μέση στάθμη των νεανικών ποιημάτων, ποίημα της επιτυχίας, που καθιερώνει αμέσως τον εικοσιπεντάχρονο ποιητή". Και προσθέτει ο Πολίτης: "Ο Ύμνος είχε μεγάλη απήχηση, μεταφράστηκε στις περισσότερες γλώσσες και η λυρική του φωνή ενίσχυσε το κίνημα του φιλελληνισμού". Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος γράφει σχετικά: " Τίς δε δύναται να μη ομολογήση ότι ο ύμνος του Σολωμού εις την Ελευθερίαν είναι εν των μάλλον υψιπετών τολμημάτων της νεωτέρας ελληνικής ποιήσεως;".

Για τον Σολωμό ο Γιώργος Σαραντάρης τονίζει: " Ο Σολωμός είναι ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής' τούτο πανθομολογείται, αλλά δεν φτάνει. Νομίζω πως είμεθα ώριμοι, για να εξετάσουμε κριτικά τη μορφή του Σολωμού από άλλη σκοπιά, πως στον πολιτισμό μας συμφέρει, σαν κατανόησε την αθανασία του ποιητή, αλλιώς να αγκαλιάσει το αντικείμενο του θαυμασμού του. Αυτό σημαίνει να ακολουθήσουμε το Σολωμό στα ζωντανά του στοιχεία όπου να βρούμε πως το πνεύμα του κάνει ένα με το ελληνικό πνεύμα και πως το τελευταίο δεν είναι μια χίμαιρα, εφόσον δεν είναι χίμαιρα η αισθητική αξία της σολωμικής ποίησης". Και αλλού ο ίδιος τονίζει: " Δεν μπορείς να νιώσεις την πνοή της σολωμικής ποίησης αν δεν νιώσεις ταυτόχρονα τι σημαίνει για τον Έλληνα το Μεσολόγγι". Χρειάζεται πολύ θάρρος και ίσως άγνοια κινδύνου για να συγκρίνει κάποιος τον ποιητή της "Αμοργού" και στιχουργό Γκάτσο και το "Τσάμικο" του, με τον παγκοσμίου εμβελείας ποιητή και έξοχο στοχαστή Σολωμό και τον Ύμνο του.

Για τη μελοποίηση του Μάντζαρου σημασία έχουν τα αισθήματα που προκάλεσε στους Έλληνες της εποχής της Παλιγγενεσίας και πως από τότε οι απόγονοι τους τη φέρουν στις ψυχές τους ως ιστορικό κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας.  Ο Ιάκωβος Πολυλάς τη χαρακτηρίζει ως "Ελληνικό  σύνθεμα", ο κερκυραίος λόγιος και ιστορικός Ιωσήφ- Σπυρίδων Δε Βιάζης γράφει ότι " Ο μουσουργός προυτίμησεν εύκολον μελοποίησιν, όπως ευκολώτερον την εκμάθη ο λαός και τάχιστα αναφλέξη τον υπέρ της πατρίδος έρωτα", ο δε Σολωμός " έκλαιε εκ της συγκινήσεως, ην ησθάνετο εκ της μουσικής ταύτης".  Πώς θα φύγουμε από αυτά τα συναισθήματα και θα προστρέξουμε στον Χατζηδάκη, όπως παλαιά κάποιοι  Άραβες που θέλησαν για ύμνο τους τη μουσική από  "Τα παιδιά του Πειραιά";

Η αποστροφή του κ. Γιανναρά προς τον Εθνικό Ύμνο υπάρχει, γιατί, όπως υποστηρίζει, ταυτίστηκε με τον "επαρχιωτικό εθνικισμό του μεταπρατικού μας κράτους" και αυτή επιδέχεται διάφορες ερμηνείες. Αποκλείω ορισμένες. Πρώτον ότι δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί το ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος. Το δεύτερο που αποκλείω είναι πως ο κ. Γιανναράς εννοεί ότι την ευθύνη για την κατάντια των Ελλήνων στο ελεύθερο κράτος την φέρει …ο Εθνικός μας Ύμνος, ή, έστω, είναι σύμπτωμα αυτής…. Πρόκειται περί απίθανου ιδεολογήματος, με διάφορες τραγικές για τον Ελληνισμό προεκτάσεις. Είναι ως να υποστηρίζει κάποιος ότι την ευθύνη για την κατάντια των Χριστιανών την φέρει ο Ιησούς Χριστός, ή το "Πάτερ ημών"...  Οπωσδήποτε πάντως ο κ. Γιανναράς προσβάλλει τη μνήμη όλων των Μαρτύρων του Έθνους, που οδηγήθηκαν στην εκτέλεση ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Αυτοί όλοι δεν διακατέχονταν από "επαρχιωτικό εθνικισμό", ούτε από "ψυχολογική ξιπασιά". Έτσι πήγαν στην εκτέλεση κατά την Εθνική Αντίσταση κατά των βαρβάρων Ναζιστών, έτσι και κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. Για τον πρωτομάρτυρα της αγχόνης και αγωνιστή για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα  Μιχαλάκη Καραολή γράφονται τα ακόλουθα: " Η ώρα είναι 12.30 μετά τα μεσάνυχτα( της 10ης Μαϊου 1956). Πλησιάζει η ώρα που τα παλληκάρια θ' ανεβούν στην αγχόνη. Με συγκρατημένη την αναπνοή οι κρατούμενοι, σκαρφαλωμένοι στους φεγγίτες των κελιών περιμένουν κι αφουγκράζονται. Σε λίγο αντηχεί μια φωνή στη σιωπή της νύχτας.

"Ε παιδιά παίρνουν τους! Ψάλλουν τον Ύμνον! Όλοι μαζί τον Ύμνον. Προσοχή!".

Όλα τα κελιά, όλοι οι άνθρωποι, όλες οι καρδιές, μ' ένα στόμα, με δάκρυα στα μάτια, με σφιγμένες τις γροθιές τραγουδούν:

"Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή…".

          Το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους απαγχονισμένους ήρωες της ΕΟΚΑ έως και τον νεαρό ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Όλοι τους πάνε στο θάνατο προσευχόμενοι και ψέλνοντας τον Ύμνο του Σολωμού. Σε όλους αυτούς τους ήρωες ήταν μεταγγισμένη "ψυχολογική ξιπασιά" και όλοι τους διακατέχονταν από "επαρχιώτικο εθνικισμό"; 

Ο κ. Γιανναράς οραματίζεται για το καινούργιο Ελληνικό κράτος και τη μεταφορά της πρωτεύουσας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το βλέπει για λόγους οικονομικούς και ανάπτυξης της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και για την τεράστια συμβολική σημασία που θα έχει "Να μπει οριστικό τέλος στο κοραϊκό κράτος, στο προτεκτοράτο της ζηλότυπης αρχαιολατρείας των Δυτικών, το καταγωγικά και προγραμματικά μεταπρατικό", για να προσθέσει: " Να ξαναπιάσουμε το νήμα της ιστορικής μας συνέχειας αντλώντας ταυτότητα από την αδιάκοπα ελληνική "Συμβασιλεύουσα" και όχι από την αερογέφυρα που στήσαμε πηδώντας πάνω από είκοσι πέντε αιώνες, για να φανούμε απευθείας απόγονοι του Περικλή και του Αριστοτέλη".

Ωραίοι είναι οι λόγοι και ίσως να ευχαριστούν και να χαϊδεύουν κάποια αυτιά, αλλά ο λόγιος δεν καθιερώνεται από την οξύτητα και το πάθος των γραφομένων του, ούτε από όρους, πρόσωπα και έννοιες που προκαλούν φόρτιση, αλλά από την ορθότητα τους. "Κοραϊκό" κράτος τι πάει να πει; Ο Κοραής δεν ήρθε ποτέ στην ελεύθερη Ελλάδα. Πιθανόν να εννοεί ο κ. Γιανναράς ότι επηρέασε με τα γραπτά του. Η κα Σοφία Γρηγοριάδου στο αξιόλογο πόνημα της "Η Ορθόδοξη σκέψη στον Αδαμάντιο Κοραή" σημειώνει πως "Στη συνείδηση του Κοραή ταυτίζεται η Ορθοδοξία με την Ελλάδα" και   πως "αναμφισβήτητα ανήκει στους ανθενωτικούς του Γένους", οι οποίοι διέβλεπαν ότι η υποταγή στον Πάπα θα σήμαινε τον αφανισμό του Γένους και την απώλεια της Ορθόδοξης Πίστης. Ήταν κατά των αμορφώτων και θεομπαιχτών κληρικών, που εκμεταλλεύονταν την ευσέβεια του λαού, αλλά ο διαφωτισμός που υποστήριζε δεν είχε καμία σχέση με αυτόν του Μαρά και του Ροβεσπιέρου. Τι είναι λοιπόν αυτός ο "επικατάρατος Κοραϊσμός"; Μάλλον σ' αυτόν συμπυκνώνουν ορισμένοι το μίσος τους προς μια Ελληνική, Ορθόδοξη, αστική, φιλελεύθερη και αξιοπρεπή κοινωνία. Μεταπρατική ήταν η ελληνική κοινωνία και υπό τον Οθωμανικό ζυγό. Παράδειγμα η Σμύρνη και η ίδια η Κωνσταντινούπολη.   Και γιατί υποχρεωτικά αυτό είναι κακό; Τον Κοραή δεν τον χαρίζουμε στους αθέους, γιατί ήταν πιστός Χριστιανός και είναι άδικο να τον καταδικάζουμε γιατί ήθελε μιαν ελεύθερη Πατρίδα και ένα κλήρο που να στέκεται στο ύψος του λειτουργήματος του. 

Το άλλο σημείο που θέτει ο κ. Γιανναράς είναι πως η Θεσσαλονίκη πρέπει να γίνει πρωτεύουσα του κράτους γιατί " είναι αδιάκοπα ελληνική". Δηλαδή η Αθήνα δεν είναι; Γιατί να διαγράψουμε 2000 χρόνια χριστιανικής ιστορίας της Αθήνας και να αποδεχθούμε χωρίς βάσανο τις απόψεις των ξένων; Γιατί να την χαρίσουμε στους δωδεκαθεϊστές; Ο αείμνηστος Καμπούρογλου στο κλασσικό έργο του "Αι παλαιαί Αθήναι" τονίζει: "Η πόλις των Αθηνών διετέλει υπό την απόλυτον κυριαρχίαν της Θεοτόκου, καθ' άπαντας τους από της επικρατήσεως της Πίστεως χρόνους μέχρι των νεωτέρων". Και στη συνέχεια παραθέτει τους πολλούς Αγίους που ανέδειξε η Αθήνα. Εκτός από τους γνωστούς πρώτους Αγίους, το Νεοπλατωνικό Ιερόθεο και τον Αρεοπαγίτη Διονύσιο, ήσαν και οι Νάρκισσος, εκ των Ο', Πούπλιος, Κοδράτος, Λεωνίδης, Πιστός, Χάρισσα, Κλημάτιος, οι Ομολογητές Αριστείδης και Αθηναγόρας, οι Μάρτυρες Ηράκλειος, Παυλίνος και Βενέδιμος, ο Όσιος Μαρτινιανός, η μάρτυς Δαρεία, οι Μάρτυρες Πέτρος, Διονύσιος, Χριστίνα, Ανδρέας, Παύλος και Μόδεστος, ο Όσιος Μάρκος ο Αθηναίος, και πολλοί ακόμη έως την Άλωση. Αλλά και μετά την Άλωση έχουμε τον Άγιο Μελέτιο το Νέο, τον Άγιο Μιχαήλ, τον Κηπουρό, τον Μπακνανά, τον Άγιο Τιμόθεο, ιδρυτή της Μονής της Πεντέλης, τον Άγιο Αντώνιο τον Νέο, την Αγία Φιλοθέη και, στον 20ό αιώνα, τον Άγιο Νεκτάριο και τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά. Πάλι δεν μπορώ να σκεφτώ ότι ο κ. Γιανναράς θέλει ένα νέο διχασμό, τώρα μεταξύ "βορείων" και "νοτίων" Ελλήνων.

Οι λόγιοι κάθε κοινωνίας πρέπει να έχουν άποψη και να την λένε δημόσια για κάθε τι που συμβαίνει σ' αυτήν και, κατά μείζονα λόγο, όταν  διέρχεται βαθιά κρίση, όπως συμβαίνει σήμερα στην ελληνική. Όμως έχουν ευθύνη μεγάλη για τα όσα λένε, γιατί τα περιβάλλουν με το κύρος τους. Ο Ζυλιέν Μπεντά γράφει στο βιβλίο του "Η προδοσία των διανοουμένων" πως οι άνθρωποι του πνεύματος  οφείλουν να γράφουν νηφάλια και όχι με εμπάθεια, που έχει ως αποτέλεσμα την καταφρόνηση του επιχειρήματος, την ακρότητα, το μίσος, την έμμονη ιδέα. Αφού μπορούν ας προσφέρουν κάτι το θετικό, κάτι που πράγματι βοηθάει το λαό. Και, ως προς τον κ. Γιανναρά, δεν βοηθάει στο ξεπέρασμα της κρίσης με το να οραματίζεται την αλλαγή του Εθνικού Ύμνου, ή την αλλαγή του τόπου της πρωτεύουσας. Το πρόβλημα μας δεν είναι τροπικό ή τοπικό, είναι πνευματικό, είναι νοοτροπίας. Οι πρωτεύουσες χωρών, όπως της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας,  καθόλου δεν εμπόδισαν την ανάπτυξη της περιφέρειας. Ούτε έχουμε κάποιο παράδειγμα παγκοσμίως που η αλλαγή των συμβόλων επηρέασε θετικά τον ψυχισμό των λαών. Συνήθως οι αλλαγές αυτές γίνονται από δικτατορίες και από ολοκληρωτικά καθεστώτα και κρατάνε όσο και η καταπίεση στους λαούς που επιβλήθηκαν.

Τελειώνοντας αντιγράφω τη σκέψη του Ζήσιμου Λορεντζάτου από το βιβλίο του "Ρωμιές" (Δόμος, 1990): "Κάθε νιόκοπη γενιά αν δεν φυσήξει στο κάρβουνο της παράδοσης να το κάνει να κοκκινίσει, κάλλιο να την κλαις. Είναι γενιά νεκρή και τα γεννήματα της κοιλάρφανα. Αυτό που λέμε πρωτοποριακό δεν υπάρχει, είναι ένα τίποτα. […] Όλα είναι παράδοση, δηλαδή ζωή στην ανώτερη φάση της: ζωή και παράδοση ταυτόσημες. Όλα τέλος είναι: ή παράδοση ή τίποτα. Και αυτό είναι παράδοση μέσα σε μια γλώσσα, στο προκείμενο τη γλώσσα την ελληνική: ο Όμηρος --- και --- ο Σολωμός: εσύ.
thriskeftika

Θα επιβίωνε η Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη;

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε δυο γενικές γραμμές: Οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ και παράλληλα περιμένουν την βοήθεια της  Eυρωζώνης.
Δυστυχώς όμως, δεν θέλουν να καταπιούν το απαραίτητο φάρμακο, έτσι ώστε να μην χρειάζονται πια τα δισεκατομμύρια των δανεικών από τους Βόρειους εταίρους τους, οι οποίοι ζητούν μια ριζοσπαστική αλλαγή του ελληνικού φορολογικού συστήματος, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, δημοσιονομική πειθαρχία, μείωση της γραφειοκρατίας και μεγαλύτερη διαφάνεια. Πράγματα δηλαδή, που με βάση την ιστορία και την σημερινή κουλτούρα των Ελλήνων, μοιάζουν ακατόρθωτα.
Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον της Ελλάδας, καθώς βγαίνει αργά αργά από την ευρωζώνη και ο πολιτισμός της μπαίνει σε όπισθεν;
Θεωρητικά, αν η χώρα υποτιμήσει την δραχμή και απελευθερωθεί από τα τεράστια χρέη της, οι Έλληνες θα μπορούσαν να συνεχίσουν όπως επί δεκαετίας του ‘70.
Εκείνη την αργόσυρτη εποχή, πριν μεσολαβήσουν οι πελώριες μεταφορές κεφαλαίων από την Ευρώπη, ζούσα στην Ελλάδα, που ήταν μια ακόμη βαλκανική ερημιά, χωρίς εξελιγμένη ιατρική, χωρίς autobahns, χωρίς κρεμαστές γέφυρες, χωρίς μετρό και χωρίς σύγχρονα αεροδρόμια. Εκείνη την εποχή της φτώχιας, τα διαζύγια, οι εκτρώσεις, τα ναρκωτικά και το έγκλημα, ήταν όλα σπάνια φαινόμενα. Τώρα είναι καθημερινά. Εκείνα τα χρόνια, η αγροτική Ελλάδα θύμιζε περισσότερο Μέση Ανατολή, παρά Ευρώπη.
Το πρόβλημα της νοσταλγικής επιστροφής σε έναν κόσμο που πέρασε προ πολλού, δεν είναι ο φόβος της επιστροφής στον εξαθλιωμένο τρίτο κόσμο, αλλά μάλλον το ψυχολογικό σοκ που θα υποστούν οι Έλληνες αν χάσουν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής τους, που πλέον θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα.
Αν οι Έλληνες δεν θα μπορούν πλέον να ζουν ως Ευρωπαίοι, το αποτέλεσμα για αυτούς θα είναι πολύ πιο καταστροφικό σε πολιτικό επίπεδο, από το να μην είχαν εξαρχής εθιστεί στις Mercedes και στα  iPhones.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αγανακτισμένοι Έλληνες διαδηλώνουν στους δρόμους και κατηγορούν τους πάντες, αντί να ασκήσουν μια αυτοκριτική και να προσπαθήσουν να φρεσκάρουν την απαρχαιωμένη τους οικονομία.
Ρίχνουν το φταίξιμο στην ΕΕ, στους Γερμανούς, στους Αμερικάνους, στην Wall Street, στην πολιτική τους ηγεσία, στους ξένους μετανάστες και σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε εκτός από τους ίδιους τους εαυτούς τους, που τόσο καιρό ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους.
Για αυτό, όταν και αν τελειώσει το παραμύθι με το ευρώ και δεν υπάρχουν πια άλλοι μπαμπούλες για να κατηγορήσουν, περιμένω να δω ακόμη περισσότερη αναστάτωση και οργή, αντί για ενδοσκόπηση περισυλλογή και μεταρρυθμίσεις.
Μάλιστα, δεν πρέπει να αποκλειστεί και μια πιθανή επιστροφή της αυταρχίας, είτε αριστερής τύπου Hugo Chávez, είτε (πιο πιθανά) με τη μορφή ενός ισχυρού εθνικιστή, στο καλούπι ενός Vladimir Putin.
Εξάλλου, η δημοκρατία δεν σηματοδοτεί ντε και καλά το τέλος της ιστορίας, αλλά πιο συχνά αποτελεί ένα (κυκλικό) διάλειμμα για εύπορους λαούς, που έχουν την πολυτέλεια για κοινοβουλευτική δημοκρατία και για φιλελεύθερες ανοχές. Σήμερα, η Ελλάδα δεν είναι ούτε εύπορη, ούτε ανεκτική.
Οι αντικατηγορίες για το ευρώ, μπορούν επίσης να δηλητηριάσουν ακόμη και την έννοια της ευρωπαϊκής συνείδησης αυτής καθαυτής. Ακόμη κι αν η Ελλάδα παραμείνει στην ΕΕ, οι σχέσεις της με τους υπόλοιπους εταίρους θα αλλάξουν.
Θα είναι κάπως σαν την περίπτωση του σπάταλου γαμπρού, που εξαπατά τους συγγενείς του με δανεικά και αγύριστα, ενώ κανένας δεν τον κάνει παρέα στις οικογενειακές συναθροίσεις. Θα μπορούσε ποτέ η Γερμανία να ξαναδανείσει χρήματα στην Ελλάδα, όταν από την μια θα έχει χάσει δισεκατομμύρια, κι από  την άλλη θα κατηγορείται;
Η ιστορία ποτέ δεν φέρθηκε καλά στους φωνακλάδες, περήφανους, πλην όμως ευάλωτους Έλληνες, που επί αιώνες υπέστησαν εισβολές, κατοχές, εμφυλίους, πραξικοπήματα και λοιμούς.
Οι Έλληνες ζουν σε μια σκληρή περιοχή, που αποτελεί σταυροδρόμι του Ισλάμ και του Χριστιανισμού και όπου συγκρούονται η Ευρώπη, η Ασία, και η Αφρική. Η Τρίπολη, το Κάιρο και η Κων/πολη είναι πολύ πιο κοντά στην Ελλάδα από ότι είναι το Παρίσι, το Βερολίνο και το Λονδίνο. Ο Οθωμανισμός, που αποτελεί τον ιστορικό όλεθρο των Ελλήνων, βρίσκεται σε άνοδο στην Τουρκία, αναζωπυρώνοντας παλιές τριβές στην Κύπρο, σε σχέση με τα δικαιώματα εξόρυξης στην Ανατ. Μεσόγειο και τα ζητήματα των εναέριων και θαλάσσιων συνόρων.
Η στρατιωτική δύναμη ταχείας επέμβασης της ΕΕ, αποτελεί ένα ανέκδοτο. Με τόσες περικοπές και με την εστίαση πλέον στον Ειρηνικό, το ΝΑΤΟ μπορεί κι αυτό να καταντήσει  πολύ σύντομα ένα ακόμη ανέκδοτο.
Βάσει των δημοσκοπήσεων, η υπερχρεωμένη Αμερική παραμένει μη δημοφιλής στους Έλληνες και στον βαθμό που η Ελλάδα απασχολεί τους Αμερικάνους, συμβαίνει και εκεί κάτι ανάλογο.
Χωρίς έσοδα από εξαγωγές, ή ξένα δάνεια, ο σημερινός ελληνικός στρατός μπορεί κάλλιστα να μαραζώσει. Θα προτιμήσουν άραγε οι Έλληνες να διατηρήσουν τις βόμβες τους, με αντίτιμο να μην έχουν πλέον αξονικούς  τομογράφους Siemens CT και φάρμακα όπως τα  Bayer ciprofloxacin;
Αν της στερήσεις την ευρωπαϊκή της συμμετοχή, η Ελλάδα είναι απλά μια μικροσκοπική, πάμφτωχη, απομονωμένη και ιδιαίτερα ευάλωτη χώρα, για μια ακόμη φορά.
Και με δεδομένη την γεωγραφική της θέση, όπως και τους εσωτερικούς της δαίμονες, η σημερινή χρεοκοπία είναι η αρχή και όχι το τέλος των προβλημάτων της.
nationalreview.com
S.A.

Πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Πατέρων

Κυριακή Β΄Ματθαίου

Τη αυτή Κυριακή την μνήμην εορτάζομεν

πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Πατέρων

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ

Ο κοινός εορτασμός των αγίων του Αγίου Όρους αρχίζει με τη σύνθεση της ακολουθίας και του εγκωμίου τους από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, που είναι και ο τελευταίος συναξαριογράφος. Γνωστότεροι παλαιότεροι Αγιορείτες συναξαριογράφοι είναι οι άγιοι Βασίλειος ο Νέος ο Συναξαριστής, Φιλόθεος ο Κόκκινος, Κάλλιστος ο Α΄, Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι Αγάπιος Λάνδος, Καισάριος Δαπόντες και παπα-Ιωνάς ο Καυσοκαλυβίτης. Ο άγιος Νικόδημος ξεκίνησε την εργασία του αυτή «προτροπή και αξιώσει της Ιεράς και κοινής Συνάξεως πάντων των Μοναστηριακών του Αγίου Όρους Πατέρων».

Ακολουθία και εγκώμιο τυπώθηκαν στην Ερμούπολη της Σύρου το 1847, «διά συνδρομής της Σεβάσμιας ομηγύρεως των εν Άθω Πατέρων», οι οποίοι προεγράφησαν για πεντακόσια περίπου αντίτυπα, και προς «κοινήν των Μοναχών, και πάντων των Ορθοδόξων Λαϊκών Χριστιανών ωφέλειαν». Ο ακριβής χρόνος της συγγραφής δεν είναι γνωστός.

Η πρώτη χρονολογημένη εικόνα της Συνάξεως των Αθωνιτών Πατέρων αγιογραφήθηκε το 1796 και βρίσκεται στο αντιπροσωπείο της ιεράς μονής Κωνσταμονίτου στις Καρυές (φωτ. πάνω). Πιθανώς το 1796 να γράφτηκε η ακολουθία και μέχρι της εκδόσεως της να κυκλοφόρησε σε χειρόγραφα, όπως συνηθιζόταν.

Περί το 1800 αγιογραφήθηκε η εικόνα των Αγιορειτών Αγίων (φωτ. πάνω), που βρίσκεται στην αίθουσα των Συνάξεων της Ιεράς Κοινότητος (φωτ. κάτω), ενώ παλαιότερα βρισκόταν στο τέμπλο του ιερού ναού του Πρωτάτου Καρυών Αγίου Όρους.

           

Ο άγιος Νικόδημος στο γλαφυρό του εγκώμιο πρός τους οσίους αναφέρει τους λόγους που τον οδήγησαν στην «καινή και κοινή μνήμη πάντων των του Όρους άγιων Πατέρων».

Γιατί «κοινοί προστάται και ευεργέται όλου κοινώς του αγίου Όρους» φάνηκαν. Αυτοί οι οποίοι «έγιναν εις ημάς μυρίων αγαθών πρόξενοι» άξιο είναι να εορτάζονται μαζί. Παλαιά συνήθεια της Εκκλησιάς ο κοινός εορτασμός αγίων, όπως των «εν Σινά και Ραϊθω αναίρεθέντων Οσίων», των «εν τω Σαββάτω της Τυρινης Οσίων Πατέρων», των «εν τη Λιβύη και Αιγύπτω και Θηβαΐδι ασκησάντων» και άλλων πολλών αγίων εόρτιες συνάξεις κατά χώρες, τόπους και μονές. Συνεχίζοντας ο άγιος Νικόδημος γράφει πως, με την κοινή πανήγυρη των Αγιορειτών Οσίων, «όσοι Πατέρες του Όρους, είτε από τους ονομαστούς, είτε από τους ανωνύμους, έμειναν έως τώρα ανεγκωμίαστοι, διότι δεν έχουσιν ιδίαν ασματικήν ακολουθίαν, διά της κοινής ταύτης ακολουθίας και εορτής, και αυτοί» καθίσταται δυνατόν πλέον να «τιμώνται και εορτάζωνται». Ακόμη «ίνα μη ως αχάριστα τέκνα φανώμεν, μη τιμήσαντες κοινώς τους πνευματικούς ημών Πατέρας τούτους και διδασκάλους και ευεργέτας και οδηγούς, των οποίων και τα Μοναστήρια κατοικούμεν, και τας διδασκαλίας εντρυφώμεν, και τον άρτον αυτών τρώγομεν». Και ακόμη «ίνα η κοινή αύτη των αγίων Πατέρων εορτή, γένηται παρακίνησις προς μίμησιν της αρετής, και του ζήλου αυτών εις ημάς τους μοναχούς του νυν καιρού».

Η πλήρης ασματική ακολουθία των οσίων είναι γραμμένη με όλη τη χάρη και την αγάπη του θείου Νικόδημου. Ο μεγάλος του σεβασμός προς τους τιμωμένους αγίους τον κάνει εκστατικό, θαυμαστό και εμπνευσμένο συνθέτη. Στους κανόνες του Όρθρου αναφέρονται ονομαστικά οι άγιοι, αλλά λείπουν αρκετά ονόματα.

Οι κόποι του αγίου Νικόδημου και το σκύψιμο του στις αρχαίες του Όρους βιβλιοθήκες δεν του έδωσαν όλα τα ακριβά μυστικά τους. Προσπάθεια συμπληρώσεως της ακολουθίας έκανε ο σύγχρονος και ήδη μακαριστός υμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, αλλά και από εδώ απουσιάζουν ονόματα αγίων, που η έρευνα στις ημέρες μας έφερε στο φως.

Η ακολουθία των οσίων ψάλλεται πανηγυρικά, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, τη Δεύτερη Κυριακή του Ματθαίου, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, σε όλες τις αγιορείτικες μονές και σκήτες και ιδιαίτερα στους προς τιμή των οσίων ναούς και το Πρωτάτο. Γνωστοί των οσίων ναοί στο Άγιον Όρος είναι: Σε Καλύβη της σκήτης των Καυσοκαλυβίων, της σκήτης Ξενοφώντος, του Λάκκου, στον αγιογραφικό οίκο των Δανιηλαίων στα Κατουνάκια, σε Κάθισμα της μονής Γρηγορίου, στη ρωσική σκήτη της Θηβαΐδος, στο κοιμητήρι της σκήτης του Αγίου Ανδρέου (Σεράϊ), στο αντιπροσωπείο (κονάκι) της μονής Κωνσταμονίτου και σε κελλί της Καψάλας. Στους Ρώσους η τιμή των Αθωνιτών Οσίων υπήρξε μεγάλη.

 

Η αγιογράφηση πολλών εικόνων της Συνάξεως των Οσίων του Άθω, αμέσως μετά τη σύνθεση της ακολουθίας τους, η ανέγερση και αφιέρωση προς τιμή τους ναών, η εκτύπωση, οι επανεκδόσεις της ακολουθίας τους και οι σλαβικές μεταφράσεις της, η τύπωση πολλών χαλκογραφιών, λιθογραφιών, χρωμολιθογραφιών και εικόνων, ελληνικών και ρωσικών, δείχνει τη μεγάλη αγάπη των Αγιορειτών στυην κοινή των οσίων εορτή, τη μεγάλη τιμή των προστατών τους. Μια παρόμοια κίνηση τιμής και ευλαβείας μεμονωμένων Αγιορειτών Οσίων έχουμε πολύ πιο πριν από τις ημέρες του αγίου Νικοδήμου. Αμέσως μετά την κοίμηση αγίων κτητόρων παρουσιάζονται συγγραφές βίων, συνθέσεις ακολουθιών και εικονογραφήσεις τους, τη μνήμη των οποίων οι μονές τους τιμούν με ολονύκτιες αγρυπνίες και ιδιαίτερους Παρακλητικούς Κανόνες και Χαιρετισμούς που ψάλλονται τακτικά.

Η τιμή των Αγιορειτών Οσίων, παρότι επικεντρώνεται στον τόπο που έζησαν, δεν άργησε να λάβει και ευρύτερες διαστάσεις. Έτσι τιμώνται κι εορτάζονται στις γενέτειρες τους και στις περιοχές που έδρασαν ή που κατέχουν εικόνες και τίμια λείψανα τους. «Η τιμή για την υπέρβαση των τοπικών ορίων της τιμής, ωρισμένης τουλάχιστον κατηγορίας αγίων, των νεομαρτύρων, οφείλεται κατά τους νεώτερους χρόνους στην ευλογημένη από τον Θεό αναγεννητική προσπάθεια των Κολλυβάδων ... Σκοπός των αγίων αυτών ανδρών, των Κολλυβάδων, ήταν ένας και μόνος: Η κατά το δυνατόν πανορθόδοξη προβολή του παραδείγματος των αγίων νεομαρτύρων για τη στήριξη του ορθοδόξου γένους στην πίστη του Χριστού και για την παραμυθία του». Ο Άγιος Νικόδημος υπήρξε ο πρώτος συνθέτης της ακολουθίας της συνάξεως των Αγιορειτών Οσίων. Έτσι οι άγιοι Κολλυβάδες βρίσκονται πρώτοι στην προσπάθεια της ομαδικής τιμής αγίων στους νεώτερους χρόνους, τους οποίους μιμήθηκαν πολλοί στα τελευταία χρόνια, με τις συνθέσεις νέων ακολουθιών κατά τόπους. Μεταξύ των αγίων αυτών υπάρχουν και αρκετοί Αγιορείτες όσιοι. Σε ορισμένες αγιορειτικές μονές την Γ΄Κυριακή του Ματθαίου τιμώνται με ιδιαίτερες χειρόγραφες ή έντυπες φυλλάδες οι άγιοι που αγίασαν στα όρια κάθε μονής.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

agioritikesmnimes

Σύναξη κληρικών και μοναχών: Προκλητική και εκκλησιολογικά μετέωρη η Επιστολή του Οικ. Πατριάρχου προς τον Αρχιεπίσκοπο

Από τον Ορθόδοξο Τύπο (15/6/2012) αναδημοσιεύουμε κείμενο της Συνάξεως κληρικών και μοναχών σχετικό με την Επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου προς τον Αρχιεπίσκοπο

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΕΩΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ

Εἰσαγωγή

Τό ὕφος καί τό ἦθος τῆς Πατριαρχικῆς Ἐπιστολῆς

Μεσούσης τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, στίς 16.3.2012, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπέστειλε ἐπιστολή πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμο, ἡ ὁποία ἀναφέρεται σέ θέματα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως..
Ἡ πατριαρχική ἐπιστολή μᾶς ὑπενθυμίζει ἄλλη παλαιότερη (τοῦ 2009), πα ρομοίου περιεχομένου, με τήν ὁποία ὁ Πατριάρχης κατήγγειλε τήν ≪Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫ ὡς πρόξενο σχίσματος καί ζητοῦσε τήν ἐπι βολή αὐστηρῶν ποινῶν στούς πρωτεργάτες της. Ὅμως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἄλλως τά οἰκονόμησε καί –δόξα τῷ Θεῷ– ἡ ἐπιστολή αὐτή ἔγινε ἀφορμή, ὥστε γιά πρώτη φορά νά συζητηθεῖ ἀναλυτικά ἐπί διήμερον (15– 16.10.09) στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας ἡ πορεία τοῦ Διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Στή συζήτηση στην Ἱεραρχία ἀποκαλύφθηκαν πρακτικές καί στοιχεῖα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως τά ὁποῖα ἐπιμελῶς ἐκρατοῦντο κρυφά ἀπό τούς Ἱεράρχες μας. Ἡ Ἱεραρχία μας ὀρθῶς ἐνεργοῦσα δέν καταδίκασε τήν ≪Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫ οὔτε τούς πρωτεργάτες της, ὅπως φορτικά τῆς εἶχε ζητηθῆ ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι τῆς παρούσης ὁ σχολιασμός ἐκείνης τῆς ἀποφάσεως, πού εἶχε τότε γίνει ἀπό μέλη τῆς Συνάξεώς μας.

Ὅμως διαβάζοντας τήν πρόσφατη ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί βλέποντας τό ὕφος με τό ὁποῖο εἶναι γραμμένη, δέν μποροῦμε νά μή ἐνθυμηθοῦμε την παρ. 6 τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱεραρχίας (16.10.2009), μέ τήν ὁποία ἀπευθύνεται στό πλήρωμα τῶν πιστῶν μέ τήν ἄκρως συγκινητική φράση: ἡ Ἱεραρχία ≪παρακαλεῖ τους πιστούς νά ἐμπιστεύονται τούς ποιμένες≫. Εἶναι πρόδηλη ἡ διαφορά ἤθους καί ὕφους τῆς παλαιᾶς συνοδικῆς ἀποφάσεως καί τῆς παρούσης πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς: Ἡ Ἱεραρχία ἐκφράζουσα τήν Ἐκκλησία – μάνα ἀπευθύνεται στά παιδιά της. Ὁ ἐπίσκοπος, ὡς πατέρας καί ὄχι ὡς πατριός, ὁμιλεῖ στά παιδιά του. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπευθύνεται μέ ἰδιαίτερο σεβασμό στά πρόσωπα τῶν πιστῶν καί κατανοεῖ τήν εὔλογη ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά ὅσα τεκταίνονται στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως. Δυστυχῶς τέτοια ὑγιῆ ἐκκλησιολογικά στοιχεῖα δεν μποροῦμε νά βροῦμε στήν πατριαρχική ἐπιστολή. Ἀντίθετα μέ πολλή λύπη διαπιστώνουμε ἱεροκρατικές ἀντιλήψεις ἐπιβολῆς, φίμωσης και πάταξης τῆς φωνῆς, τῆς ἀγωνίας και τῆς ἀνησυχίας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

 

Ἄς ἐξετάσουμε ὅμως τά βασικά σημεῖα τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς:

Α/. Βατικάνεια Ἐκκλησιολογία

Τό πατριαρχικό ἔγγραφο, δυστυχῶς, ἑδράζεται ἐπί στοιχείων βατικανείου ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἕνας ἐπίσκοπος, ὡς δῆθεν ≪πρῶτος τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας≫, μπορεῖ νά ≪ἀπολαμβάνει ἀνωτάτη, πλήρη, ἄμεση καί παγκόσμια κανονική ἐξουσία στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία μπορεῖ πάντα ἐλεύθερα νά ἀσκεῖ≫! Διότι, πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ ἡ ἔμμεση, ἀλλά σαφής ἀπαίτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά ἐγκρίνει αὐτός σέ ποιά θεολογικά συνέδρια θά στέλνει ἐκπρόσωπο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί θα μποροῦν νά συμμετέχουν οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Πῶς ἀλλιῶς μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ τό ὕφος τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς, ὁ συντάκτης τῆς ὁποίας ἀπευθύνεται ὡσάν σέ ἕνα ὑπό τήν κανονική του δικαιο δοσία ἁπλό κληρικό; Εἶναι ὕφος αὐτό ἐπιστολῆς σέ ὁμότιμο ≪ἀδελφό≫, συνεπίσκοπο καί μάλιστα Ἀρχιεπίσκοπο Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας; Τό ταπεινό φρόνημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν παραβλέπει ἀσφαλῶς τήν πρός τό πρόσωπό του ἀπρεπῆ λεκτική συμπεριφορά, ὅμως τά θέματα κανονικῆς τάξεως στή διοίκηση τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπιβάλλουν τόν ἐνδεδειγμένο σεβασμό πρός τόν πρῶτον τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πῶς ἀλλιῶς νά ἑρμηνευθεῖ ἡ ἀπαίτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά ἀπορρίψει καί καταδικάσει ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὅ,τι αὐτός θεωρεῖ ἄξιο καταδίκης; Λυπούμαστε, ἀλλά προφανῶς διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς, ὅτι μόνον ὅταν ὑπάρχει ἔκπτωση ἀπό την Ὀρθόδοξη πίστη ἤ σοβαρή παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, δικαιοῦται ἤ μᾶλλον ὑποχρεοῦ ται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἐνεργεῖ ὑπερορίως καί νά ἐπισημαίνει τήν ἐκτροπή. Αὐτή ἡ ὑποχρέωση ὅμως δεν εἶναι ἀποκλειστικό δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ, ἀλλά ὑποχρέωση – δικαίωμα κάθε Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου. Τέτοια ὅμως περίπτωση ἐκτροπῆς ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί κανονική τάξη, πού νά θεμελιώνει ὑπερόρια δικαιοδοσία, δέν στοιχειοθετεῖται στό πατριαρχικό ἔγγραφο. Συνεπῶς, ἡ πατριαρχική ἐπιστολή ὄχι μόνο παραβιάζει τόν Τόμο Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί πάγιες κανονικές ἀρχές πού διέπουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἐκφράζει ἐκτροπή σέ παπικές ἐκκλησιολογικές θέσεις. Στήν περίπτωσή μας, ἄλλωστε, ὅπως καί σέ πληθώρα ἄλλων στις ἡμέρες μας, οἱ ὅροι ἔχουν δυστυχῶς ἀντιστραφῆ, καθώς ὄχι λαϊκοί ἤ κληρικοί, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ΟἰκουμενικόςΠατριάρχης καί Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου,και ἄλλων δικαιοδοσιῶν, προβαίνουν μέ ἐνέργειές τους στήν παραβίαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί συμβάλλουν μέ τους λόγους καί τίς ἐπιλογές τους στην ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς

μας. Ἀναγκάζονται, ἔτσι, ὁπιστός λαός καί οἱ ἁπλοί κληρικοί καί μοναχοί να ἐντοπίζουν καί νά ἐπισημαίνουν τις παραβιάσεις αὐτές, ὡς ἐκφραστές τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογικῆς και δογματικῆς συνειδήσεως (βλ. Ἀπόφαση Πατριαρχῶν Ἀνατολῆς, 1848), ὅταν μάλιστα ἀποφεύγουν, νά πράξουν τό ἴδιο, ἐκτός μεμονωμένων ἐξαιρέσεων, αὐτοί τῶν ὁποίων εἶναι πρώτιστο καθῆκον καί ὑποχρέωση, οἱ Ὀρθόδοξοι, δηλαδή, Ἐπίσκοποι, καί τά συνοδικά ὄργανα τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγῳ τῆς κακῶς νοουμένης φιλαδελφίας, εὐγενείας, ὑπακοῆς,τοῦ δῆθεν σεβασμοῦ πρός θεσμούς ἤ καί τῆς ἐπικλήσεως εἰδικῶν συνθηκῶν.

Β/. Μέ τούς ἑτεροδόξους διαλεγόμεθα. Τῶν Ὀρθοδόξων κλείνουμε τό στόμα.

Στό πατριαρχικό ἔγγραφο ἐκφράζεται ἡ λύπη καί ἡ ἀγωνία τοῦ Πατριαρχείου ≪ἐκ τῶν δηλώσεων, ἐκδηλώσεων καί ἐν γένει κινήσεων ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας, καθ᾽ ἅς ἐκφράζονται θέσεις καί ἐκτιμήσεις καί ἀπόψεις ἥκιστα συμβιβαζόμεναι πρός το Ὀρθόδοξον ἦθος καί ἔθος≫. Στή συνέχεια προσδιορίζει ὅτι τό πρόβλημα ἔγκειται στην ἀσκουμένην ≪κριτικήν… εἰς τούς διεξαγομένους μετά τῶν ἑτεροδόξων διμερεῖς και πολυμερεῖς Θεολογικούς Διαλόγους καί τάς διαχριστιανικάς συναντήσεις ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ Ἐκκλησιῶν, τῷ Συμβουλίῳ Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν και ἄλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοῖς ὀργανισμοῖς≫.

Διερωτώμαστε ὅμως με ὅλο τό σεβασμό στό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρό νου:

α) Ἀπό πότε καί βάσει ποιᾶς ἁγιογραφικῆς, πατερικῆς ἤ κανονικῆς διατάξεως ἡ ἀγωνία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιά τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως καί τήν ἐν Ἀληθείᾳ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί συνακόλουθα ἡ ἄσκηση εὐπρεποῦς καί τεκμηριωμένης κριτικῆς σέ πράξεις ἤ λόγους ἐκκλησιαστικῶν φορέων ἀποτελεῖ κανονικό ἐκκλησιαστικό ἀδίκημα, καί θά πρέπει νά ἐπιβληθοῦν ποινές στούς δῆθεν παρανομοῦντες; Μήπως ἀπέκτησε καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλάθητο πάπα, κατά τῶν ἀποφάσεων τοῦ ὁποίου δέν χωρεῖ οἱαδήποτε κριτική;

β) Δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι πρόξενος χαρᾶς στούς ποιμένες ἡ ἐναγώνια ἐνασχόληση τῶν πιστῶν μέ θέματα πίστεως; Ἤ μήπως αὐτή εἶναι ἀποδεκτή καί ἐπιτρεπτή μόνον, ὅταν ὁ λαός συμφωνεῖ καί ἐπικροτεῖ τά λεχθέντα καί πραχθέντα τῆς ἡγεσίας; Ὅμως μία τέτοια προσέγγιση δέν εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ὑγιής, διότι ὑποδηλώνει ὑποβόσκουσα κληρικαλιστική καί παπίζουσα νοοτροπία! Καυχώμεθα γιά τό συνοδικό πολίτευμα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν συνόλῳ, ἀλλά και τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἀσφαλῶς στις συνόδους συμμετέχουν ἐπίσκοποι, ἀλλά καθοριστικός εἶναι καί ὁ ρόλος τοῦ πληρώματος (κλήρου καί λαοῦ) μέ τήν ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τῶν συνόδων. Τά παραδείγματα ἀπό την ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι πολλά: οἱ σύνοδοι Ἐφέσου (449), Ἱερείας (754) καί Φεράρρας – Φλωρεντίας (1439) ἀπορρίφθηκαν ἀρχικά ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (κλήρου – λαοῦ) ὡς ληστρικές, καί μετά ἦλθε ἡ συνοδική ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐτυμηγορίας τοῦ πληρώματος. Πῶς λοιπόν ποινικοποιεῖται, ἐλαφρᾶ τῇ καρδίᾳ, ἡ ἄσκηση κριτικῆς στίς ἀποφάσεις συνόδων ἤ προκαθημένων; Ἄς μή ξεχνοῦμε καί τήν πανορθόδοξη ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς (1848), πού συμπυκνώνουν τήν ὀρθόδοξη – πατερική ἐκκλησιολο γία γιά τό ρόλο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ: ≪Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε πατριάρχαι οὔτε σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτέ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ≫.

γ) Στό πατριαρχικό ἔγγραφο γίνεται μνεία τῆς ἀσκουμένης κριτικῆς στούς διαλόγους. Ποιά λοιπόν ἀπάντηση προτείνει ἡ πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως στήν ἀσκούμενη κριτική; Δυστυχῶς, μόνο φίμωση καί τι μωρία! Λυπούμαστε πού ἀναγκαζόμαστε νά φωνάξουμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας: Ἔτσι συμπεριφέρεται ὁ πατέρας στά παιδιά του; Αὐτό ἐπιβάλλει ἡ ὑπεύθυνη ποιμαντική – ἐπισκοπική συνείδηση; Ἔτσι νομίζουν κάποιοι ὅτι καλλιεργοῦν τό σεβασμό τοῦ λαοῦ στήν ἐκκλησιαστική ἡγεσία; Μέ τέτοια νοοτροπία ὁδηγοῦν το λαό τοῦ Θεοῦ ≪πρός διατήρησιν ἀκλονήτου τῆς ἐμπιστοσύνης αὐτοῦ ἔναντι τῶν ποιμένων αὐτοῦ≫ ἤ ἐπιτυγχάνουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο;

Ὅμως, ἀλίμονο στόν πατέρα πού περιφρονεῖ τήν κραυγή ἀγωνίας τῶν παιδιῶν του. Ὁ ἴδιος κλονίζει στη συνείδησή τους τό πατρικό κῦρος. Καί μή μᾶς διαφεύγει ὅτι ἡ πατρική αὐθεντία δέν ἐπιβάλλεται μέ τή φίμωση τῆς κριτικῆς, ἀλλά ἐμπνέεται ἀκόμα καί στά ≪ἄτακτα≫ παιδιά. Ἄν αὐτό ἰσχύει στή βιολογική πατρότητα, πολλῷ μᾶλλον ἔχει ἐφαρμογή στήν πνευματική. Ὁ λόγος μας εἶναι κραυγή πόνου καί ἀνησυχίας γιά την ἀλλοίωση τοῦ ποιμαντικοῦ φρονήματος, τό ὁποῖο θά ἔπρεπε νά εἶναι ἰδιαίτερα αὐξημένο στό συντάκτη τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. Δέν ἔχουν ὑποχρέωση οἱ ποιμένες νά ἔρθουν σέ διάλογο μέ τό ποίμνιο, νά φροντίσουν νά γίνουν κατανοητές οἱ ἀποφάσεις τους; Ἄλογο εἶναι τό ποίμνιο, ὥστε νά ἄγεται καί νά φέρεται κατά τίς ἐπιθυμίες τῶν ποιμένων, χωρίς τό ἴδιο νά μπορεῖ νά ἐκφράζει τόν παραμικρό προβληματισμό; Δυστυχῶς, παρατηρεῖται ἀπό πλευρᾶς τῶν Ὀρθοδόξων πού πρωτοστατοῦν στήν Οἰκουμενική Κίνηση νά διασαλπίζουν μέ τον πλέον ἔντονο τρόπο τό διάλογο με ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀκόμα, ἀλλά νά ἀποφεύγουν προκλητικά, νά τρέμουν, κυριολεκτικά, τήν παραμικρή συζήτηση μέ τους ὁμοδόξους ἀδελφούς, τά παιδιά τους καί συνδιακόνους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ!

Μάλιστα στήν πατριαρχική ἐπιστολή εἶναι ἔκδηλη ἡ ἐντονότατη ἐνόχληση τοῦ συντάκτου ἀπό τη διοργανωθεῖσα ὑπό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς Ἡμερίδα ἀναφορικά μέ τήν ≪Μεταπατερική Θεολογία≫ (≪λαϊκή σύναξις≫ χαρακτηρίζεται στήν ἐπιστολή). Εἶναι προφανέστατη ἡ ἐπιτυχία τῆς ἡμερίδος: τάραξε τά θολά νερά τῆς ἀντιπατερικότητας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐξύπνησε συνειδήσεις, ἐνόχλησε τούς ὑπευθύνους. Δόξα τῷ Θεῷ. Εἶναι πρόδηλο γιατί φοβοῦνται το λαό καί τή σύναξή του: διότι δέν τον θέλουν κατηχημένο καί ἐνη μερωμένο, γιά νά κάνουν ὅ,τι θέλουν χωρίς ἀντίσταση! Δέν πρέπει νά γνωρίζει ὁ λαός! Ἀπαγορεύεται ἡ ὑπεύθυνη ἐνημέρωσή του! Εἶναι στοιχεῖο παρακμῆς ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία να δαιμονοποιεῖ τή γνώση, τήν παιδεία, τήν ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ γιά τά συμβαίνοντα στήν Οἰκουμενική Κίνηση!

Γ/. Ποιοί παραβαίνουν τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις;

Ἐγκαλούμεθα ὅτι περιφρονοῦμε ≪πανορθόδοξες ἀποφάσεις≫. Εἶναι ἡ εὔκολη ≪καραμέλα≫ πού συχνά, ἀλλά ἀναπόδεικτα, πιπιλίζουν οἱ κατήγοροί μας. Εἶναι ἀπαραίτητες στο σημεῖο αὐτό τρεῖς ἐπισημάνσεις:

α) Οἱ πανορθόδοξες ἀποφάσεις δέν εἶναι ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, στίς ὁποῖες δέ χωρεῖ κριτική. Γι᾽ αὐτό καί συχνά, ὄχι μόνο ἀσκεῖται σέ αὐτές κριτική, ἀλλά ἀκόμα καί δέν ἐφαρμόζονται ἀπό τίς τοπικές Ἐκκλησίες, χωρίς νά ἐπισύρεται ἐναντίον τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ὁποιαδήποτε κύρωση.

β) Σύμφωνα μέ ὅλες τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Οἰκουμενική Κίνηση δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη・ τίθενται ὁρισμένες προϋποθέσεις, τις ὁποῖες ὑποχρεοῦνται ὅλοι νά σέβονται καί νά τηροῦν. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἡ παραμονή τῶν Ὀρθοδόξων σέ Οἰκουμενιστικά fora γίνεται κατά παράβαση αὐτῶν τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων. Ἐπειδή, δυστυχῶς, δέν τηροῦνται οἱ πανοροδόξως τεθεῖσες προϋποθέσεις, ὑπάρχουν τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἔχουν ἀποχωρήσει ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τήν Οἰκουμενική Κίνηση προσωρινά ἤ μόνιμα ἤ ἀπό ὁρισμένες μόνο πτυχές της: π.χ. ὁριστικά ἔχουν ἀποχωρήσει ἀπό τό ΠΣΕ τό Πατριαρχεῖο Γεωργίας, τό Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας, καί γιά μεγάλο χρονικό διάστημα παλαιότερα το Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων・ στή δεκαετία τοῦ 1990 προσωρινά ἀποχώρησαν ἀπό τό διμερῆ Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Παπικούς οἱ περισσότερες Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἑκκλησίες καί τά Πατριαρχεῖα (Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, Πατριαρχεῖο Ρωσίας, Πατριαρχεῖο Σερβίας, Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας, Πατριαρχεῖο Γεωργίας, Ἐκκλησία Ἑλλάδος, Τσεχίας καί Σλοβακίας). Σύμφωνα μέ τή συνεπῆ ἐφαρμογή τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς θά ἔπρεπε οἱ προκαθήμενοι καί οἱ σύνοδοι τῶν ἀνωτέρω τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νά τιμωρηθοῦν γιά ἀθέτηση, περιφρόνηση καί ἀπείθεια στίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, πού προβλέπουν τή συμμετοχή ὅλων στήν Οἰκουμενική Κίνηση. Ἐγκαλούμεθα ἐμεῖς πού σε τελική ἀνάλυση ἁπλή κριτική κάνουμε στά συμβαίνοντα στόν οἰκουμενιστικό χῶρο, ἐνῶ οἱ ἀνωτέρω Ἐκκλησίες προέβησαν σέ σημαντικές ἐνέργειες καί ἀρνήθηκαν τή συμμετοχή τους παραβαίνοντας Πανορθόδοξες ἀποφάσεις. Ὅμως γι᾽ αὐτούς δέν τολμᾶ νά πεῖ λέξη ἡ Πατριαρχική ἐπιστολή.

γ) Ἄν μελετήσουμε προσεκτικά τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, θα δοῦμε ὅτι δέν τίς περιφρονοῦν ὅσοι ἀσκοῦν κριτική γιά τά οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα ἐνίων Ὀρθοδόξων, ἀλλά οἱ ἴδιοι οἱ πρωτοστατοῦντες Ὀρθόδοξοι στήν Οἰκουμενική Κίνηση, οἱ τά πρῶτα φέροντες τῶν διαλόγων. Ναί! οἱ Οἰκου μενιστές περιφρονοῦν καί ἀσχημονοῦν ἐπί τῶν πανορθοδόξων ἀποφάσεων:

Οἱ πανορθόδοξες ἀποφάσεις ἔχουν καταδικάσει ἀπερίφραστα την Οὐνία. Συνάδει μέ τίς ἀποφάσεις αὐτές, ἡ ὑπογραφή ἀπό ἐκπροσώπους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας Balamand (1993), μέ τήν ὁποία γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία ἀναγνωρίσθηκε ἡ Οὐνία;

Δείχνει σεβασμό στίς Πανορθόδοξες ἀποφάσεις πού ἔχουν καταδικάσει τήν Οὐνία ἡ προσφορά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ἑνός Ἁγίου Ποτηρίου ὡς δώρου, μέ βαθύτατο συμβολισμό, στόν νεοεκλεγέντα Οὐνίτη Ἐπίσκοπο Ἀθηνῶν;

Δείχνει σεβασμό στίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις πού ἔχουν καταδικάσει ρητῶς τήν Οὐνία, ≪ὁ θεωρούμενος πολύς τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας Μύστης (!) Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης νά δηλώνει, ὅτι τό ζήτημα τῆς Οὐνίας δέν ἀποτελεῖ Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά πρακτικόν ἐρώτημα, τό ὁποῖον ὀφείλει νά ἀντιμετωπίσει κάθε Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καθ᾽ ἑαυτήν≫, σύμφωνα μέ ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ σέ μέλος τῆς Συνάξεώς μας;

Σύμφωνα μέ τήν ἀπό 31.1.1952 ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου –πού ἐξέφραζε τήν πανορθόδοξη ὁμοφωνία μέσα στους αἰῶνες– ἀπαγορεύονται ἀπερίφραστα οἱ συμπροσευχές ὡς ≪ἀντικείμεναι πρός τούς ἱερούς κανόνας και ἀμβλύνουσαι τήν ὁμολογιακήν εὐθιξίαν τῶν Ὀρθοδόξων≫. Δυστυχῶς ὅμως αὐτοί πού δέν σέβονται την πανορθόδοξη παράδοση εἶναι οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου· καί ἔχουν τήν ἄνεση, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, νά καταγγέλουν ἐμᾶς ὡς παραβάτες! Νά ὑπενθυμίσουμε με συνοχή καρδίας:

α) Ἐγκρίνεται τό 2002 ὁ κανονισμός γιά τήν ≪ὁμολογιακή≫ ἤ ≪διομολογιακή≫ κοινή προσευχή στίς συναντήσεις τοῦ ΠΣΕ ἀπό τους ἐκπροσώπους τοῦ Πατριαρχείου!

β)Ὑμνεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τον ἐμμένοντα ἐν τῇ αἱρέσει πάπα ὡς ≪σεπτό Ποιμένα καί Πρόεδρο≫ καί μάλιστα ἐντός τοῦ πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί παρουσίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου!

γ) Ὑμνεῖται ἀπό τήν πρωτόθρονη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς ≪Ἐκκλησία σεπτή, Καθέδρα τοῦ Πέτρου≫ καί μάλιστα ἐντός τοῦ πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου!

δ) Ὁ ἐμμένων ἐν τῇ αἱρέσει Πάπας, ἐνδεδυμένος ἄμφια, συμμετέχει ἐνεργῶς στή Θ. Εὐχαριστία στον Πατριαρχικό Ναό (30.11.2006) δίδοντας καί λαμβάνον τας λειτουργικό ἀσπασμό μέ τόν (...συλλειτουργό του;) Πατριάρχη καί ἐκφωνώντας ἐκ μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τήν Κυριακή Προσευχή!

ε) Οἱ Παπικός καί Ἀρμένιος κληρικοί, ἐνδεδυμένοι ἄμφια, διαβάζουν τό Εὐαγγέλιο στον Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης στόν Πατριαρχικό Ναό (2011, 2012) καί εἰσέρχονται στο Ἱερό Βῆμα ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης, ὡσάν κανονικοί ὀρθόδοξοι κληρικοί!

στ) Ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος συμμετεῖχε στήν Trier τῆς Γερμανίας σέ ἐκδήλωση ἀφιερωμένη στήν ≪ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος≫ κατά τήν ≪Ἡμέρα τῆς Οἰκουμένης≫ (5 Μαΐου 2012)! Συμπροσευχήθηκε ἀκόμα καί μέ ἱέρειες καί ἐπισκοπίνες καί δέχθηκε νά ραντισθεῖ στό μέτωπο ἀπό παπικό Ἐπίσκοπο σέ ≪ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος≫! Ἐξίσου τραγική γιά Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο ἦταν καί ἡ στιγμή στην ὁποία ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας, ὡς ἄλλος παπικός κληρικός,ραντίζει στό μέτωπο λαϊκούς παπικούς και προτεστάντες σέ ≪ἀνάμνηση τοῦ Βαπτίσματος≫! Θά μποροῦσε ἄραγε, ἡ Ρώμη, νά ἐξασφαλίσει καλύτερη ἐκκλησιαστική νομιμοποίηση τοῦ διά ραντισμοῦ παπικοῦ ≪βαπτίσματος≫ ἀπό ἐπιφανῆ Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, ἐκπρόσωπο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως; Στήν ἴδια τελετή ὁ ἴδιος Μητροπολίτης φωτογραφήθηκε νά περιμένει στή σειρά πίσω ἀπό μία ἱέρεια ἤ ἐπισκοπίνα, ἡ ὁποία ἁγιάζει (!) τόν παπικό ἐπίσκοπο στο μέτωπό του! Πραγματικά miserabile visu!

ζ) Παπικοί ἐπίσκοποι συμμετεῖχαν σέ Ναούς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στή λιτάνευση τῶν Εἰκόνων κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὤ τῆς συγχύσεως καί παραφροσύνης!

η) Ὁ Μητροπολίτης Προύσης και Σχολάρχης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης κ. Ἐλπιδοφόρος διδάσκει σε φοιτητές ὅτι ἐπιτρέπονται οἱ συμπροσευχές μέ τούς ἑτεροδόξους καί δέ συνιστοῦν πλέον κανονικό παράπτωμα, κατά παρά βαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῆς ἀπό 31.1.1952 Πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου καί τῆς ἀπό 3.7.1999 Ἐπιστολῆς τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους1.

 

Περιφρόνηση

Τά ἀνωτέρω δέν ἀποτελοῦν πρα γματική περιφρόνηση στίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις; Πότε ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἐγκάλεσε τούς ἀνωτέρω γιά παραβίασή τους; Συνάδει μέ τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις, πού ἐπιμένουν στή μαρτυρία τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας στόν Οἰκουμενικό χῶρο, το προκλητικό κείμενο πού ὑπέγραψαν οἱ ἐκπρόσωποιτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Θ´ Γεν. Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στό Porto Alegre (Φεβρουάριος 2006), σύμφωνα μέ το ὁποῖο ≪κάθε ἐκκλησία (σημ. ἀπό τις 340 προτεσταντικές ὁμάδες τοῦ ΠΣΕ) εἶναι Ἐκκλη σία καθολική και ὄχι ἁπλά ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία καθολι κή, ἀλλά ὄχι στήν ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία με τίς ἄλλες ἐκκλησίες (δηλ. τίς προτεσταντικές ὁμάδες!)≫! Ἐπίσης στο ἴδιο κείμενο ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστική ὑπόσταση σέ ὅλες τίς προτεσταντικές αἱρετικές ≪ἐκκλησίες≫ τοῦ Π.Σ.Ε. καί ἔγινε ἀποδεκτό ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν καί τῶν πλανῶν τους, εἶναι ≪διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης τῆς ἴδιας Πίστης≫ καί ≪ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος≫! Ἐπί τέλους εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει πανορθόδοξη ἔγκριση γιά τίς βλασφημίες αὐτές; Αὐτές οἱ λίγες περιπτώσεις γιά να δοῦμε ποιός πραγματικά περιφρονεῖ καί παραβιάζει τίς ≪πανορθόδοξες ἀποφάσεις≫! Ὡς μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔχουμε τήν ἀπαίτηση ἀπό τούς ποιμένες μας νά σέβονται καί νά τηροῦν ὅλες τίς πανορθόδοξες ἀποφάσεις. Ὅλες τις ἀποφάσεις καί ὄχι μόνο ὅσες θέλουν κάποιοι. Διότι ποτέ καί καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δέν ἀλλοίωσε τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, δέν κατήργησε Ἱερούς Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οὔτε και ἔδωσε σέ κανένα τό δικαίωμα περιφρονήσεως καί ἀθετήσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί τάξεως, ὅπως συμβαίνει συχνά στον οἰκουμενικό χῶρο. Ἄν ποτέ συνέβαινε αὐτό, τότε, ἡ ὁποιαδήποτε – ἀκόμη καί ≪Πανορθόδοξη≫– Σύνοδος θά αὐτοαναιρεῖτο καί θά μετατρεπόταν σέ≪συνέδριο ἀνόμων≫ και ≪συναγωγή πονηρευομένων≫. Ἄλλωστε ἡ ≪οἰκουμενικότης≫ ἤ ἡ ≪ληστρικότης≫ μιᾶς συνόδου δέν προσδιορίζεται ἀπό τόν ἀριθμό καί την ἐκπροσώπηση τῶν συμμετεχόντων, ἀλλά πρωτίστως ἀπό τίς ἀποφάσεις της.

Δ/. Διάλογος μέσα στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια.

Μία ἄλλη μομφή πού εὐκαίρως ἀκαίρως ἐξαπολύεται ἐναντίον μας εἶναι ὅτι ἀρνούμαστε κάθε διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους. Οὐδέν ψευδέστερον αὐτοῦ. Καθαρή κατασυκοφάντηση τοῦ λόγου μας. Ἀποδεχόμαστε τό διάλογο, ὅπως ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες· ταυτόχρονα ὅμως τόν ἀρνούμαστε, ὅπως ὁ Κύριος ἀρνήθηκε ὁποιαδήποτε συζήτηση μέ τόν Πιλάτο, τον Ἄννα καί τόν Καϊάφα. Συμφωνοῦμε καί ἐπικροτοῦμε τήν ἀπόφαση τῆς ἱεραρχίας μας (16.10.2009) σύμφωνα μέ τήν ὁποία ≪ὁ Διάλογος πρέπει να συνεχισθεῖ, μέσα ὅμως στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια≫. Ἡ ἐπισήμανση ≪μέσα ὅμως στά Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά και κανονικά πλαίσια≫ ἐκρίθη ἀπαραίτητη, διότι, προφανῶς, κατά την Ἱεραρχία μας, δέν συνέβαινε αὐτό. Ἡ εὐγένεια καί ἡ λεπτότητα στή διατύπωση τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱεραρχίας θά ἔπρεπε νά ἐμβάλει σε σκέψεις τούς οἰκουμενιστές γιά την μέχρι τώρα πορεία τους, ἄν θέλουν νά σέβονται τίς συνοδικές ἀπόψεις καί ἀποφάσεις. Συνεπῶς, δέν εἴμαστε μόνοι ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι ἐπισημαίνουμε τήν ἐκτροπή ἀπό τά ≪Ὀρθόδοξα ἐκκλησιολογικά καί κανονικά πλαίσια≫. Καί δέν εἶναι μόνο ἡ Ἱεραρχία μας. Ἀκόμα καί Ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διατυπώνουν τήν βαθιά ἀνησυχία τους γιά τήν ἐκτροπή τοῦ Διαλόγου. Παραπέμπουμε μόνο σέ ἐπιφανῆ ἐξ αὐτῶν, λόγῳ τῆς θεολογικῆς καταρτίσεως καί τῆς 20ετοῦς συμμετοχῆς του στή θέση τοῦ συμπροέδρου στο Διμερῆ Θεολογικό Διάλογο μέ τους Ρωμαιοκαθολικούς, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας κ. Στυλιανό, ὁ ὁποῖος ἔχει καταγγείλει τήν ἔκπτωση τοῦ Διαλόγου μέ τούς Παπικούς σε ≪ἀνόσιο παίγνιο≫, ἐνῶ σέ ἐπιστολή του σέ μέλος τῆς Συνάξεώς μας μεταξύ ἄλλων ὁμιλεῖ περί ≪ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς≫, πού ἔχουν συντελεσθῆ στό διάλογο και δηλώνει ὅτι ὅπως ἔχει ἐξελιχθῆ ὁ διμερής θεολογικός διάλογος ≪σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν≫! Ὅταν λοιπόν, ἀκόμα καί τά μέχρι πρότινος πλέον προβεβλημένα στελέχη τοῦ Διαλόγου και τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, πού διακονοῦν σέ ὑπεύθυνες θέσεις στο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁμιλοῦν γιά ≪ἐκτροπές στή δογματική διδασκαλία≫ καί γιά ἀνίερο παιχνίδι, πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Πατριάρχης να ἐγκαλεῖ ἐμᾶς ὅτι ἀσκοῦμε κριτική στά συμβαίνοντα στούς διαλόγους καί ἐνημερώνουμε τό λαό τοῦ Θεοῦ;

Ε/. Τόν θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπονομεύουν οἱ Οἰκουμενισταί.

Στήν πατριαρχική ἐπιστολή διατυπώνεται ἡ μομφή ἐναντίον μας ὅτι στρεφόμεθα ≪κατά αὐτοῦ τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫. Μεγάλο λάθος και συκοφαντία!

α) Σεβόμεθα τό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι πρά γματι, ὅπως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή ≪ἡ Κωνσταντινουπολῖτις Ἐκκλησία, ἐγαλούχησεν εἰς τά νάματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως, εἰς ἥν ἐτήρησε τοῦτον ἐν καιροῖς δισέκτοις και χαλεποῖς διά τό ἡμέτερον εὐσεβές Γένος, ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας≫. Καί πιό κάτω ≪διά τοῦ παραδείγματος καί τῆς θυσιαστικῆς μαρτυρίας καί τῶν ἀνά τούς αἰῶνας ἀγώνων αὐτοῦ ὑπάρξαν τος... κήρυκος, προασπιστοῦ καί φύλακος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί μαρτυρίας καί τῆς κανονικῆς τάξεως ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ≫. Πραγματικά αὐτός ἦταν ὁ οἰκουμενικός θρόνος μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. Μᾶς γαλούχησε μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Καί μόνο ἡ περίφημη Ἐγκύκλιος τοῦ 1848 συνταχθεῖσα ὑπό τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου Στ´, ἐπικυρωθεῖσα ὑπό τῶν Συνόδων τῶν τεσσάρων Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καί ὑπογραφεῖσα καί ἐκδοθεῖσα ὑπό τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (πραγματικά πανορθόδο ξη ἀπόφαση), ἐπιβεβαιώνει τόν ἰσχυρισμό μας γιά τόν Οἰκουμενικό Θρόνο. Ὅμως μέ συνοχή καρδίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁμολογοῦμε ὅτι παρά τήν καλή μας διάθεση δέν μποροῦμε νά

διακρίνουμε τά ἴδια στοιχεῖα καί σήμερα. Διότι ποιά σχέση μπορεῖ να ἔχει ἡ πανορθόδοξη Ἐγκύκλιος τῶν Πατριαρχῶν τοῦ 1848 μέ τίς πατριαρχικές ἐγκυκλίους τοῦ 1904, 1920, κ.ἄ. ἤ μέ τά ὅσα ἔλαβαν χώρα κατά τήν Θρονική Ἑορτή τοῦ 2006 στόν Πατριαρχικό Ναό τῆς Κωνσταντινουπόλεως;

β) Γιά νά καταστεῖ σαφέστερο το ἀβάσιμο τῆς μομφῆς ὅτι στρεφόμεθα ≪κατά αὐτοῦ τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫, ἀναγκαζόμαστε νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς Συνάξεώς μας Ὁμότιμοι Καθηγηταί πολλάκις πάλαι τε καί νῦν ἔχουν προσφέρει στήν ὑπηρεσία τοῦ Θρόνου τήν ἐπιστημονική και ἀκαδημαϊκή τους διακονία. Πόσα πατριαρχικά καί συνοδικά ἔγγραφα δέν συνέταξαν ἤ πόσες χιλιάδες σελίδες δέν ἔγραψαν τά ἀνωτέρω μέλη τῆς Συνάξεώς μας διακονώντας καί στηρίζοντας καί προβάλλοντας τήν προσφορά τοῦ Θρόνου στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό Γένος; Σέ πόσα ἐπιστημονικά, διορθόδοξα καί διαχριστιανικά συνέδρια και συναντήσεις δέν ὑποστηρίχθηκαν οἱ ἀπόψεις καί ἐκπροσωπήθηκε ἐπαξίως –μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ– ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἀπό τά ἀκαδημαϊκά μέλη τῆς Συνάξεώς μας; Τόσο εὔκολα λησμονοῦνται καί διαγράφονται ὅλα αὐτά; Καί σήμερα ἀκόμα, παρά τή θλίψη πού μᾶς προκαλοῦν λόγοι καί πράξεις παραγόντων τοῦ Θρόνου εἴμαστε καί παραμένουμε ἐργάτες του. Ὅμως θα πρέπει νά καταστεῖ ἀπολύτως σαφές ὅτι πάνω ἀπό πρόσωπα καί θεσμούς βρίσκεται ἡ Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἡ Ἐκκλησία. Οἱ θεσμοί και τά πρόσωπα λαμβάνουν ἀξία μόνον, ὅταν συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως διακονοῦν τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως και τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὑπάρχει κάποιος πού μπορεῖ νά διαφωνήσει μέ τόν πρῶτο μετά τήν ἅλωση Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και ἐθνάρχη Γεννάδιο Β´ Σχολάριο, ὅτι χωρίς τήν συνέχιση καί ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ≪οὔτε ἔσται ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐν λόγῳ τοῖς Ὀρθοδόξοις≫, ἤ μέ την γνωστή ἐπιστολή τοῦ ἀειμνήστου π. Ἐπιφανίου πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα;

γ) Τότε, ποιός ὑπονομεύει τον ≪πανίερο θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫; Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία εἶναι σαφής: Τό θεσμό ὑπονομεύουν ὅσοι τόν χρησιμοποιοῦν, γιά νά στηρίξουν τόν Οἰκουμενισμό. Αὐτό δέν συνέβη μετά τή σύνοδο Φεράρρας – Φλωρεντίας; Ἡ Μόσχα βρῆκε τότε τήν εὐκαιρία νά παρουσιασθεῖ ὡς Γ´ Ρώμη, ἐπειδή ἡ Κωνσταντινούπολη πρόδωσε τήν Ὀρθοδοξία συμπράττοντας μέ τούς Λατίνους. Δέν ὑπονόμευσαν τό θεσμό τοῦ θρόνου οἱ Οἰκουμενιστές τῆς ἐποχῆς τους, πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Βέκκος καί Καλέκας; Μήπως πρέπει καί αὐτούς νά τους τιμοῦμε, σεβόμενοι τόν ≪πανίερο Θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫; Μήπως δέν σεβάσθηκαν ≪τόν πανίερο Θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου≫ ἡ Β´ καί Γ´ Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού κατεδίκασαν τούς Κωνσταντινουπόλεως Μακεδόνιο καί Νεστόριο ἤ ἡ Στ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, καταδικάσασα τέσσερις Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (Σέργιο, Πύρρο, Παῦλο Β´ καί Πέτρο); Κατά τήν παράδοση τῶν Ἁγίων μας, πάνω καί πέρα ἀπό θεσμούς καί πρόσωπα ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό ἡ παράδοσή μας γνωρίζει νά διακρίνει τούς φορεῖς ἀπό τούς ἀχθοφόρους τῶν Θεσμῶν, καί τούς μέν πρώτους ὑπερβαλλόντως τιμᾶ, τούς δέ δευτέρους παραδίδει στήν ἀρά τῆς ἱστορίας, παρά τήν πρόσκαιρη δόξα πού ἀπολαμβάνουν. Ἐμεῖς δεόμεθα εἰλικρινῶς τοῦ Κυρίου νά φωτίζει και νά χαριτώνει τούς τά πρῶτα φέροντες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου και ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά τούς καθιστᾶ ≪καί τρόπων μετόχους καί θρόνων διαδόχους τῶν Ἀποστόλων≫, γιά νά ποιμαίνουν τό λογικό ποίμνιο καί νά μᾶς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τῆς Ἀληθείας. Ἔτσι θά ἐξαλειφθοῦν καί ἀπό τίς καρδιές μας οἱ σκιές καί ἡ πίκρα πού ἔχουν συσσωρευθῆ.

ΣΤ/. Δικαιολογοῦνται τά ἀναθέματα πού ἐξεφώνησε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς;

Στήν ἐπιστολή του ὁ Πατριάρχης σημειώνει ὅτι οἱ καταδικαστέες ≪κινήσεις καί ἐκδηλώσεις… ἔλαβον προσφάτως ἀπαραδέκτους διαστάσεις≫ καί ἀναφέρεται στήν ἐκφώνηση ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ≪”ἀναθεματισμῶν” κατά ἑτεροδόξων καί ἀλλοθρήσκων, ὡς καί πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν≫. Κρίνουμε σκόπιμο νά ἐπισημάνουμε:

α) Δέν διευκρινίζεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή ποῦ ἔγκειται το ≪ἀπαράδεκτο≫ ≪τῆς ἐκφωνήσεως… “ἀναθεματισμῶν”≫. Στό ὅτι ἐκφωνήθηκαν οἱ ἀναθεματισμοί ἤ ὡς προς τό περιεχόμενό τους; Μά ἡ ἀνάγνωση τῶν ἀναθεματισμῶν δέν προβλέπεται στό πρός χρῆσιν λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου; Τό ὅτι δέν ἀναγινώσκονται στούς περισσότερους

Ναούς δέν σημαίνει ὅτι εἶναι λάθος ἡ ἐκφώνησή τους ἤ ὅτι δημιουργεῖται κίνδυνος πρόκλησης σχίσματος ἀπό τήν ἀνάγνωσή τους!

β) Πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας καί γιά νά μή δημιουργοῦνται λανθασμένες ἐντυπώσεις σημειώνουμε ὅτι, ὅπως προκύπτει ἀπό τη μαγνητοσκόπηση, πού ἔχει ἀναρτηθῆ στό Διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς δέν ἐκφώνησε ἀναθεματισμό ≪κατά πάντων τῶν μετεχόντων εἰς τήν λεγομένην Οἰκουμενικήν Κίνησιν≫, ὅπως ἐσφαλμένως ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ἀλλά μόνο ἐναντίον ὅσων κηρύττουν καί διδάσκουν τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό: ≪Τοῖς κηρύσσουσι καί διδάσκουσι τήν παναίρεσιν τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνάθεμα≫. Νομίζουμε ὅτι εἶναι πρόδηλος ἡ διαφορά τῶν δύο φράσεων· ἀπορία μᾶς προκαλεῖ πῶς αὐτό διέλαθε τήν προσοχή τοῦ συντάκτου τῆς πατριαρχικῆς ἐπιστολῆς. Ἐπί πλέον δέ, μήπως ὑπάρχει ἔστω καί ἕνας συνειδητός Ὀρθόδοξος πού νά μή καταδικάζει τόν ≪διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό≫; Γιατί λοιπόν τόση ταραχή ἀπό τήν ρητή καταδίκη του ἐν Ἐκκλησίᾳ; Πόθεν προκύπτει ὁ κίνδυνος σχίσματος ἤ ἀταξίας ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, πού ἀναφέρεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή; Μήπως σκιαμαχοῦμε;

γ) Στά ἀναγνωσθέντα ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἀναθέματα προστέθηκαν καί ἀναφορές στον πάπα, στούς πρωτεργάτες τῆς Διαμαρτυρήσεως, στούς Μονοφυσίτες, στούς ὀπαδούς τῆς ≪Ἑταιρείας Σκοπιά≫, καί στούς Σιωνιστές καί Ἰσλαμιστές, πού δέν ἀναφέρονται στό ἐν χρήσει Τριώδιο. Τέθηκε τό ἐρώτημα: μά ὅλοι αὐτοί ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας· τί νόημα λοιπόν ἔχει ἡ ἐκφώνηση ≪ἀναθέματος≫ ἐναντίον τους; Θά πρέπει νά κατανοήσου με ὅτι ἡ σκοπιμότητα ἐκφωνήσεως τῶν ἀναθεμάτων στήν ἐκκλησιαστική μας παράδοση ἔχει πρώτιστα ποιμαντική διάσταση. Ἡ ἐκκλησία μέ τά ≪ἀναθέματα≫ τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων κεντᾶ τήν εὐαισθησία τῶν πλανεμένων ἀδελφῶν καί κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου στά μέλη της ἐπισημαίνοντας τήν ἀλλοίωση και διαστροφή τῆς Ἀληθείας. Γι᾽ αὐτό ἀκόμα καί στήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο ἐπαναλαμβάνονται οἱ καταδίκες τῶν αἱρετικῶν Ἀρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου, Διοσκόρου, Εὐτυχοῦς, κ.ἄ. αἱρεσιαρχῶν καί τῶν ὀπαδῶν τους, πού ἦσαν ἤδη ἀπό αἰῶνες ἐκτός Ἐκκλησίας. Τότε, γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει τούς ἀναθεματισμούς; Διότι πάντα ὑπάρχει ὁ κίνδυνος οἱ αἱρετικές ἀπόψεις τους νά διαχυθοῦν στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά δηλητηριάσουν τά μέλη Του. Ἡ Ἐκκλησία ἐκφωνώντας τά ἀναθέματα φωνάζει στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: ≪Λαέ τοῦ Θεοῦ πρόσεχε· ὑπάρχει κίνδυνος γιά τή σωτηρία· ὑπάρχει ἀλλοίωση τῆς Ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου· δέν μπορεῖς νά εἶσαι μέλος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα νάπιστεύεις πλάνες καί ἀνακρίβειες· δέν εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἴδια μέ τήν πλάνη καί τήν αἵρεση≫.

δ) Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει να γίνει στά ἀναγνωσθέντα ≪ἀναθέματα≫ κατά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ. Ὡς γνωστόν, πρόκειται για ἐντελῶς ἄλλες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τό Εὐαγγέλιο καί σέ τελική ἀνάλυση, θά μποροῦσε κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι οὐδεμία περίπτωση συγχύσεως ἤ ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀπό τή δράση τους. Ποιά λοιπόν ἡ ποιμαντική ἀνάγκη ἐκφωνήσεως ἀναθεματισμῶν; Παλαιό τερα αὐτά ἦταν τά δεδομένα· σήμερα ὅμως τά πράγματα εἶναι πολύ διαφορετικά: ὅποιος μελετᾶ μέ προσοχή τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τή γέννηση καί ἀνάπτυξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀντιλαμβάνεται τήν ἀναγκαιότητα αὐτῶν τῶν ἀναθεματισμῶν: Ὁ Γάλλος ἰ σλαμολόγος καί μυστικιστής Louis Massignon (1883–1962), διατύπωσε τή θεωρία τῶν ≪ἀβρααμικῶν θρησκειῶν≫, ἡ ὁποία πρεσβεύει ὅτι ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμός καί το Ἰσλάμ λατρεύουμε τόν ἴδιο ἕνα Θεό καί ἀνήκουμε στήν ἴδια οἰκογένεια τῶν μονοθεϊστικῶν ἀβρααμικῶν θρησκειῶν, εἴμαστε περίπου ἀδέλφια ἐν τῇ μιᾷ πίστει τοῦ Ἀβραάμ. Παρόμοιες ἀντι λήψεις ἔχουν διατυπωθῆ στή Διακήρυξη ≪Nostrae Aetate ≫ (§ 3–4) τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Οἱ ἀντιλήψεις αὐτές ἔχουν βρῆ εὐήκοον οὖς στήν προτεσταντική Δύση καί δειλά–δειλά σερβίρονται ἀπό ὀρθοδόξους ταγούς καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους στήν Ἀνατολή. Δέν φτάσαμε βέβαια ἀκόμα στον Ὀρθόδοξο χῶρο νά ὁμιλοῦμε περί CRISLAM (Cristus καί ISLAM), καί να θέτουμε στόν ἄμβωνα ἤ στήν Ἁγ. Τράπεζα δίπλα–δίπλα Εὐαγγέλιο και Κοράνιο, διδάσκοντας καί ἀπό τά δύο, ὅπως γίνεται σέ προτεσταντικές ἐκκλησίες τῶν ΗΠΑ2, ἀλλά δυστυχῶς πρός τά ἐκεῖ ὁδεύουμε, ἀφοῦ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς ὁμιλοῦν ὅλο καί πιό συχνά καί πιό ἔντονα περί ≪Ἱεροῦ Κορανίου≫ καί δέν διστάζουν νά τό δίνουν ὡς δῶρο. Ἐπίσης, τή διδασκαλία περί τῆς ἐκ τοῦ Ἀβραάμ πατρότητος Χριστιανῶν καί Ἰουδαίων τήν ἀκούσαμε καί ἀπό τά χείλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στή Συναγωγή ParkEast τῆς Ν. Ὑόρκης3. Μήπως θέλουν νά προετοιμάσουν τόν Ὀρθόδοξο λαό νά δεχθεῖ τά περί ἀβρααμικῆς θρησκευτικῆς οἰκογενείας καί ἑνότητος τῶν θρησκειῶν της; Ὁ διαθρησκειακός συγκρητιστικός Οἰκουμενισμός προχωρεῖ. Μπροστά σέ αὐτή τή νεοεποχίτικη ἀλλοίωση, διαστροφή καί καταστροφή τοῦ εὐαγ γελικοῦ κηρύγματος, μπροστά σέ αὐτή τήν πραγματική βλασφημία τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού δόλια προσφέρεται στό λαό μας, βρέθηκε –ἐπιτέλους– ἕνας Μητροπολίτης μέ αὐξημένη ποιμαντική εὐθύνη καί μέ τόν προκλητικό για τόν ἐφησυχασμό τῶν ὑπνούντων τρόπο νά βροντοφωνάξει ἐν μέσῃ ᾽Εκκλησίᾳ ≪ἀνάθεμα≫, μήπως καί ξυπνήσουμε ἀπό τό βαρύ λήθαργο πού πασχίζουν νά μᾶς προκαλέσουν! Πιθανόν ὁρισμένοι νά ξαφνιάστηκαν ἤ ἄλλοι νά στενοχωρήθηκαν πού κάποιοι στέκονται ἐμπόδιο στίς μεθοδεύσεις τους. Γι᾽ αὐτό ταμπουρώθηκαν πίσω ἀπό τήν τυπική ἀλλοίωση τοῦ γράμματοςτοῦ ≪Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας≫. Αὐτή ὅμως ἡ δῆθεν παράτυπη προσθήκη στό ≪Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας≫, διέσωσε ἀ διαμφισβήτητα τό πνεῦμα του. Ἄς σκεφτοῦμε: ἄν αὐτό γινόταν σέ ὅλες τίς Μητροπόλεις, θά μποροῦσαν νά βροῦν ἔδαφος στό λαό μας οἱ βλασφημίες περί ἀβρααμικῶν θρησκειῶν;

Ἀναφερόμαστε σέ δῆθεν παράτυπη προσθήκη, διότι στόν ἀρχικό πυρήνα τοῦ ≪Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας≫, πού συνετάγη τό 843, ἡ Ἐκκλησία προσέθεσε καί νέες καταδίκες νεωτέρων πλανῶν καί αἱρέσεων τοῦ 14ου αἰ. γιά λόγους ποιμαντικῆς φροντίδας, γιά νά προφυλάξει τους πιστούς ἀπό τίς νέες πλάνες καί για νά μή μένουν οἱ πιστοί ἀνενημέρωτοι. Τό ἴδιο ἔγινε καί στόν Πειραιᾶ.

ε) Ὁλοκληρώνοντας τήν ἀναφορά στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὅσοι ἐξέφρασαν τό θυμό τους γιά την προσθήκη νέων ἀναθεματισμῶν σιώπησαν προκλητικῶς – καί οἱ ἔχοντες εὐθύνην καί ἐνόχως– για τήν κακοποίηση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τή συμμετοχή και παπικῶν καρδιναλίων καί ἀρχιεπισκόπων στή Λιτάνευση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων σέ Ναούς τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Πραγματικά οἰκτρό θέαμα νά λιτανεύουν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας μαζί μέ Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους και αὐτοί πού οὐσιαστικά ὑβρίζουν την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, θεωρώντας την ≪ἐλλειμματική≫, ἐπειδή δεν ἀναγνωρίζει τό παπικό πρωτεῖο και ἀλάθητο. Λυπούμεθα πού διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος γιά τά συμβάντα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας προβαίνει σέ ὑπερόριες ἐνέργειες στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά σιωπᾶ γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς τάξεως σέ χῶρο τῆς δικαιοδοσίας του. Διερωτώμεθα τελικά ποιός ὑποσκάπτει τό κῦρος τοῦ Θρόνου καί διχάζει τό λαό τοῦ Θεοῦ;

Ζ/. Ἐνδεικτικές παρεκκλίσεις σέ θέματα πίστεως.

Στήν πατριαρχική ἐπιστολή σημειώνεται μέ ἔμφαση ὅτι ἡ συμμετοχή στήν Οἰκουμενική Κίνηση γίνεται ≪ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως≫ καί ἐκδηλώνεται ἡ ἔκπληξη, διότι ἡ κριτική μας ἐντοπίζεται σέ ≪μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικάς ἀναφοράς καί ἑρμηνείας≫. Θά εἴμασταν εὐτυχεῖς, ἄν μπορούσαμε νά συμφωνήσουμε μέ την πατριαρχική ἐπιστολή. Δυστυχῶς ὅμως φοβούμεθα ὅτι οἱ ὑποχωρήσεις καί οἱ ἀβαρίες στά θέματα τῆς πίστεως εἶναι πολλές καί σοβαρότατες. Ἡ Σύναξή μας ἐπιφυλάσσεται νά παρουσιάσει τόμο ὁλόκληρο ἀπό τά πραχθέντα καί λεχθέντα ἐκ μέρους Ὀρθοδόξων ἰθυνόντων στα πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἴμαστε βέ βαιοι ὅτι ἡ δημοσίευσή τους θά ἐξεγείρει καί τήν πλέον νωθρή ὀρθόδοξη συνείδηση. Στήν παροῦσα περιοριζόμαστε μόνο σέ πολύ λίγα καί ὄχι ἀπό τά πλέον αἰχμηρά και ἀπαράδεκτα πού ἔχουν γραφῆ και λεχθῆ:

α) Ἡ ἀναπτυχθεῖσα στό χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βαπτισματική θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καθορίζονται ἀπό τό Βάπτισμα. Δηλαδή ὅποιος ἔχει βαπτισθῆ στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀνεξάρτητα μέ τό τί πιστεύει σέ βασικά θέματα πίστεως.

β) Ἀναφερθήκαμε ἤδη στήν Θ´ Γενική Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στο Πόρτο Ἀλέγκρε (2006), στήν ὁποία οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι οὐσιαστικά ἀρνήθηκαν τήν Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας την ὁποία ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ὑπέγραψαν ὅτι ἡ πληρότητα τῆς καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἄν κοινωνεῖ μέ τίς προτεσταντικές παραφυάδες τοῦ ΠΣΕ!

γ) Στήν Κοινή Δήλωση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Μονοφυσίτες οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ὑπέγραψαν ὅτι οἱ Μονοφυσίτες ≪διατήρησαν αὐθεντικῶς τήν αὐτήν ὀρθόδοξον πίστιν≫. Μέ ἄλλα λόγια κακῶς οἱ Πατέρες τῆς Δ´ Οἰκουμ. Συνόδου τούς ἀπέκοψαν ὡς αἱρετικούς. Καί προφανῶς πλανήθηκαν καί οἱ Πατέρες τῶν ὑπολοίπων Ε´, Στ´, Πενθέκτης καί Ζ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐπανέλαβαν τις καταδίκες!

δ) Ἀναφερθήκαμε στή συμφωνία τοῦ Balamand (1993), στήν ὁποία για πρώτη φορά οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, κατά παράβαση πανορθοδόξων ἀποφάσεων, ἀναγνώρισαν την Οὐνία. Στό Balamand ὅμως ὑπῆρξε καί ἄλλη ἀπαράδεκτη ὑποχώρηση στίς Παπικές ἀξιώσεις. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι ἀναγνώρισαν ὅτι κάτοχος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς καί διαδοχῆς δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλλά καί ὁ Παπισμός. Ἐπί λέξει: ≪καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀ ναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη εἰς την Ἐκκλησίαν Του –ὁμο λογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στα ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στή μοναδική Ἱερωσύνη πού τελεῖ τή μοναδική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δεν δύναται νά θεωρεῖται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνο ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας≫! Διερωτώμαστε αὐτοί πού ὑπέγραψαν τό κείμενο αὐτό ἔχουν συναίσθηση τί ὑπέγραψαν; Ἀποδέχονται ὅτι ὁ Παπισμός διασώζει τήν ἀποστολική διδαχή, δηλαδή ὅτι τά δόγματα τοῦ filioque, τοῦ παπικοῦ πρωτείου, παπικοῦ ἀλαθήτου, ἡ κτιστή χάρη, οἱ ἀξιομισθίες τῶν ἁγίων, ἡ ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου εἶναι μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς; Παράλληλα ὅμως καί οἱ ἐντελῶς ἀντίθετες διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καί αὐτές μέρος τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς! Ἡ ἀπόλυτη θεολογική παράκρουση ἤ ἡ σύγχρονη νεοεποχίτικη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία καί ἐδῶ και ἐκεῖ ὑπάρχει ἀλήθεια. Κατά τά ἄλλα ἡ συμμετοχή μας στόν Οἰκουμενισμό γίνεται ≪ἄνευ οὐδεμιᾶς ὑποχωρήσεως ἐκ τῶν καιρίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ὀρθοδόξου πίστεως≫. Ἤ μή πως τά ἀνωτέρω ≪εἶναι μονομερεῖς καί ἐπιλεκτικαί ἀναφοραί καί ἑρμηνεῖαι≫, ὅπως ἰσχυρίζεται ἡ πατριαρχική ἐπιστολή;

Δικαίως λοιπόν ἀκόμα καί ὁ ἐκ τῶν προβεβλημένων ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας, ὁμιλεῖ περί ≪ἐκτρόπων περί τήν δογματικήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδόξου συμπεριφορᾶς≫ καί ὅτι ≪σήμερον, ἀτυχῶς, οὐδόλως διαφέρομεν τῶν Οὐνιτῶν≫ καί χαρακτηρίζει τόν Οἰκουμενικό Διάλογο μέ τή φοβερή φράση ≪ἀνόσιο παίγνιο≫!

Η/. «Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν»

Τέλος, ἡ πατριαρχική ἐπιστολή με ὕφος προϊσταμένης ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς δέν ζητεῖ ἀπό τή Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά μελετήσει τά καταγγελλόμενα καί νά λάβει θέση ἐπ᾽ αὐτῶν, ἀλλά ἐπιτάσσει και ὁρίζει τήν ἀπόφαση πού ὀφείλει να λάβει ἡ Σύνοδος: ἵνα ≪ἀπορρίψητε καί καταδικάσητε ταύτας ἐπισήμως ὡς ἀνεδαφικάς καί ἐπικινδύνους, λάβητε δέ καί ὡς ἐκκλησιαστικόν σῶμα τάς προσηκούσας ἀποφάσεις πρός εὐρυτέραν καταδίκην και ἀπόρριψιν τῶν ἐνεργειῶν τούτων≫. Παρόμοιο αἴτημα εἶχε ὑποβληθῆ και μέ τήν παλαιό τερη ἐπιστολή, τοῦ 2009.

Ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ καταληκτική παράγραφος τῆς ἐπιστολῆς, ἡ ὁποία καί τή διακρίνει ἀπό τήν παλαιότερη τοῦ 2009 παρομοία ἐπιστολή κατά τῆς ≪Ὁμολογίας πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫. Σημειώνεται στήν πατριαρχική ἐπιστολή, ὅτι ἄν δέ συμμορφωθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τά κελεύσματά της, ὅπως περιγράφονται ἀνωτέρω, ἡ Κωνσταντινούπολις ≪ἐπιφυλάσσεται… ἵνα ὀφειλετικῶς προβῇ καί αὕτη εἰς τάς δεούσας πανορθοδόξους ἐνεργείας διά την ἔγκαιρον πρόληψιν ἐπαπειλουμένων ἀπευκταίων καταστάσεων≫.

Ἄν κατανοοῦμε καλῶς, πρόκειται περί εὐθείας ἀπειλῆς κατά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: ἤ συμμορφώνεσθε μέ τίς ἀπαιτήσεις μου ἤ θα συγκαλέσω Πανορθόδοξη Σύνοδο, γιά νά καταδικάσω ἐγώ!

Ἐπίλογος. Μακάρι νά συγκληθεῖ γιά τό θέμα πανορθόδοξη σύνοδος.

Δέν ἀνησυχοῦμε ἀπό τέτοιες ἀπειλές. Ἀντιθέτως χαιρόμεθα για μία τέτοια ἐξέλιξη, διότι ὅ,τι καί ἄν ἀπεργάζονται οἱ ἄνθρωποι, τόν τελευταῖο λόγο ἔχει ὁ Θεός. Και ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βοήθησε καί ἡ πρό τριετίας ἀπαίτηση τοῦ Πατριάρχου γιά καταδίκη τῆς ≪Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫ προκάλεσε, παρ᾽ ἐλπίδα, τήν ἀποκαλυπτική συζήτηση ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἔκδοση τοῦ περιφήμου ἀνακοινωθέντος τῆς 16.10.2009, ἔτσι καί τώρα ἡ παροῦσα πατριαρχική ἐπιστολή ἴσως γίνει πρόξενος συζητήσεως τοῦ θέματος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ για πρώτη φορά σέ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο! Καί ἐκεῖ πλέον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς συνειδήσεώς των καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ θά πάρουν ὑπεύθυνη θέση. Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά διακρίνει τούς πραγματικούς ποιμένες ἀπό τούς ψευδοποιμένες; Ποιός ξέρει, ἄν ἔτσι θελήσει ὁ Θεός νά ἐλευθερώσει τήν Ἐκκλησία Του ἀπό τά δεσμά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,πού μεθοδικά θέλουν κάποιοι νά τῆς ἐπιβάλουν;

Βέβαια ἀπό μία ἄλλη πλευρά μια τέτοια ἐξέλιξη θά ἔχει τραγικές συνέπειες γιά τό ἴδιο τό Πατριαρχεῖο καί συνακόλουθα γιά τήν Πανορθόδοξη ἑνότητα. Ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη μπορεῖ νά συντελέσει, ὥστε νά ἐγερθοῦμε ἀπό τή ραστώνη τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί νά ἀναλάβουμε ὅλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, τις εὐθύνες μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ και τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά προκληθεῖ πολύς πόνος καί θλίψη, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ γνωρίζει καί Αὐτή οἰκονομεῖ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας πρός τό συμφέρον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀμωμήτου πίστεως Του, τῆς ἀποστολικῆς και πατερικῆς Ὀρθοδοξίας.

Γιά τή Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου.

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος, Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς.

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου.

Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος, Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους.

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπ. Ἀθηνῶν.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.

Ὑποσημειώσεις

1. Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 1334/24.9. 1999.

2. www.nowtheendbegins.com/blog/ ?p= 5441.

3.www.youtube.com/ watch?=3RHTW gP4cbU χρόν. διάστημα: 6.45 κ.ἑξ. και www.youtube com/watch?feature=endscreen& v=FrkxMnlSxiE&NR1 χρόν. διάστημα 4.45 κ.ἑξ.

thriskeftika