«Η σημερινή κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου π. Ιεροθέου  

Η έ­ντα­ξη της Ελ­λά­δος στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση δη­μιούρ­γη­σε νέ­ες συν­θή­κες ζω­ής και δια­φό­ρους προ­βλη­μα­τι­σμούς, που κα­λού­μα­στε πολ­λές φο­ρές να α­ντι­με­τω­πί­σου­με.

Έ­νας α­πό τους προ­βλη­μα­τι­σμούς συν­δέ­ε­ται με το ποιά εί­ναι η πο­λι­τι­στι­κή υ­πο­δο­μή της Ευ­ρώ­πης και τί σχέ­ση έ­χει αυ­τή η υ­πο­δο­μή με τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, πό­σο και σε ποιά ση­μεί­α ε­πη­ρε­ά­στη­κε η Ευ­ρώ­πη α­πό τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό και κα­τά πό­σο τον εκ­φρά­ζει, αλ­λά και ποι­ές εί­ναι οι συν­θή­κες της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης στις η­μέ­ρες μας.

Το θέ­μα αυ­τό εί­ναι σο­βα­ρό και χρή­ζει α­ντι­με­τω­πί­σε­ως. Στην συ­νέ­χεια θα ε­κτε­θούν με­ρι­κές σύ­ντο­μες σκέ­ψεις, χω­ρίς πε­ραι­τέ­ρω α­να­λύ­σεις και χω­ρίς να δι­εκ­δι­κώ το α­πό­λυ­το.

1. Οι ό­ροι ε­νο­πo­ί­η­ση και ο­λο­κλή­ρω­ση

Ό­πως ε­πι­ση­μαί­νει ο Κα­θη­γη­τής Πα­να­γι­ώ­της Ι­ω­α­κει­μί­δης, που γνω­ρί­ζει πο­λύ κα­λά τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά πράγ­μα­τα, ο ό­ρος «ε­νο­ποί­η­ση» (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης χρη­σι­μο­ποι­εί­ται α­πό την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Ε­πι­τρο­πή σχε­δόν ταυ­τό­ση­μα με τον ό­ρο «ο­λο­κλή­ρω­ση» (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) της Ευ­ρώ­πης.

Ό­μως συ­νή­θως χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ο ό­ρος ε­νο­ποί­η­ση με έν­νοια οι­κο­νο­μι­κή, δη­λα­δή γί­νε­ται λό­γος για οι­κο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε με έν­νοια πο­λι­τι­κή και γί­νε­ται λό­γος για πο­λι­τι­κή ο­λο­κλή­ρω­ση.

Άν δη κα­νείς το θέ­μα α­πό πλευ­ράς γλώσ­σας, τό­τε θα δια­πι­στώ­ση ό­τι η ε­νο­ποί­η­ση (u­n­i­f­i­c­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα u­n­i­fy που ση­μαί­νει δια­μόρ­φω­ση μιας ε­νό­τη­τας, και ο ό­ρος ο­λο­κλή­ρω­ση (i­n­t­e­g­r­a­t­i­on) προ­έρ­χε­ται α­πό το ρή­μα i­n­t­e­g­r­a­te που ση­μαί­νει συν­δυ­α­σμό δύ­ο δια­φο­ρε­τι­κών με­ρών σε έ­να σύ­νο­λο και ση­μαί­νει την «δια­δι­κα­σί­α της ο­λο­κλή­ρω­σης που ο­δη­γεί σε υ­πε­ρε­θνι­κές διαρ­θρώ­σεις».

Το γε­γο­νός αυ­τό ο­δη­γεί την σκέ­ψη μας στο τί ε­νο­ποί­η­ση ε­πι­δι­ώ­κε­ται: οι­κο­νο­μι­κή ή πο­λι­τι­κή, η έ­νω­ση λα­ών και ε­θνών ή η ε­νό­τη­τα υ­πε­ρε­θνι­κών διαρ­θρώ­σε­ων, και κα­τ’ ε­πέ­κτα­ση τί α­κρι­βώς ε­πι­ζη­τεί­ται: η ο­μο­σπον­δί­α της Ευ­ρώ­πης ή η συ­νο­μο­σπον­δί­α των Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών;

Αυ­τό έ­χει σχέ­ση και με τον πο­λι­τι­σμό και τις ι­διαι­τε­ρό­τη­τες κά­θε λα­ού. Και γύ­ρω α­πό αυ­τό το θέ­μα γί­νε­ται με­γά­λη συ­ζή­τη­ση σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη με­τα­ξύ γαλ­λο­γερ­μα­νι­κού και αγ­γλο­σα­ξω­νι­κού ά­ξο­να, χω­ρίς να έ­χουν κα­τα­λή­ξει σε συ­γκε­κρι­μέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα.

2. Το υ­πό­βα­θρο της ε­νο­ποί­η­σης - ο­λο­κλή­ρω­σης

Πολ­λοί έ­χουν υ­πο­γραμ­μί­σει, και ο γρά­φων, ό­τι η ι­δέ­α της ε­νο­ποί­η­σης της Ευ­ρώ­πης εί­ναι μια ζω­η­ρή α­νά­μνη­ση που ε­πι­κρα­τεί στην Ευ­ρώ­πη μέ­σα α­πό προ­ϋ­πο­θέ­σεις των λα­ών της Δυ­τι­κής και Βό­ρειας Ευ­ρώ­πης και αυ­τή εί­ναι η ι­δέ­α του Καρ­λο­μά­γνου.

Ε­κτός των δια­φό­ρων ει­δι­κών με­λε­τών η ε­φη­με­ρί­δα «Κα­θη­με­ρι­νή», πα­λαι­ό­τε­ρα σε ει­δι­κό α­φι­έ­ρω­μά της, έ­χει α­σχο­λη­θή με το θέ­μα και έ­χει συ­γκε­ντρώ­σει α­πό­ψεις δια­φό­ρων ε­πι­στη­μό­νων με τίτ­λο: «Ο Καρ­λο­μά­γνος και η ι­δέ­α της Ευ­ρώ­πης».

Τα κεί­με­να τα ο­ποί­α έ­χουν συ­μπε­ρι­λη­φθή για το θέ­μα αυ­τό κα­τα­λή­γουν στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι στους δυ­τι­κούς λα­ούς υ­πάρ­χει διά­χυ­τη η ι­δέ­α της προ­σω­πι­κό­τη­τας του Καρ­λο­μά­γνου που θε­ω­ρεί­ται ως πα­τέ­ρας της ι­δέ­ας της Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης.

Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ον το κε­ντρι­κό κτή­ριο στις Βρυ­ξέλ­λες έ­λα­βε το ό­νο­μα του με­γά­λου αυ­τού αυ­το­κρά­το­ρα της Δύ­σε­ως, έ­χει θε­σπι­σθή και το βρα­βεί­ο του Καρ­λο­μά­γνου γι’ αυ­τούς που εν­δια­φέ­ρο­νται για την ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης, έ­χουν κα­θι­ε­ρω­θή υ­πο­τρο­φί­ες με το ό­νο­μά του, θε­ω­ρεί­ται πα­τέ­ρας του δυ­τι­κού εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος και ο προ­στά­της των μα­θη­τών.

Αυ­τό εί­ναι ά­ξιον υ­πο­γραμ­μί­σε­ως, για­τί ο Καρ­λο­μά­γνος συ­γκρό­τη­σε την «Α­γί­α Ρω­μα­ϊ­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α του Γερ­μα­νι­κού έ­θνους», έ­χει α­πο­κη­ρύ­ξει τις α­πο­φά­σεις της Ζ’ Οι­κου­με­νι­κής Συ­νό­δου, ει­σή­γα­γε το f­i­l­i­o­q­ue και ή­ταν α­ντί­θε­τος προς την Ρω­μη­ο­σύ­νη-Βυ­ζά­ντιο. Πρέ­πει αυ­τό το θέ­μα να με­λε­τη­θή α­πό πλευ­ράς Ορ­θο­δο­ξί­ας και ελ­λη­νι­σμού, για­τί συ­νι­στά την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα των πο­λι­τι­σμών.

Ε­πί­σης, εί­ναι ση­μα­ντι­κό να ση­μει­ω­θή ό­τι κα­τά και­ρούς α­να­φύ­ο­νται ε­νω­τι­κές κι­νή­σεις στην Ευ­ρώ­πη με το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου, α­πό­δει­ξη ό­τι ο Φρά­γκος αυ­τός η­γε­μό­νας βρί­σκε­ται στο υ­πο­συ­νεί­δη­το της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης.

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης α­πό έ­ρευ­νες που έ­χει κά­νει και στο θέ­μα αυ­τό έ­χει α­να­κα­λύ­ψει ό­τι «στήν α­κο­λου­θί­α της στέ­ψης του Να­πο­λέ­ο­ντα την 2α Δε­κεμ­βρί­ου του 1804 μνη­μο­νεύ­ε­ται στις προ­σευ­χές ο Καρ­λο­μά­γνος αρ­κε­τές φο­ρές».

Μά­λι­στα ο Μ. Να­πο­λέ­ων σε ε­πι­στο­λή του στον Καρ­δι­νά­λιο Φές την 7η Ι­α­νου­α­ρί­ου 1806 έ­γρα­φε: «Δεν δια­δέ­χθη­κα τον Λου­δο­βί­κο 14ον, αλ­λά τον Καρ­λο­μά­γνο. Εί­μαι ο Καρ­λο­μά­γνος, για­τί σaν τον Καρ­λο­μά­γνο ή­νω­σα τα στέμ­μα­τα της Φρα­γκί­ας σ' αυ­τήν της Λομ­βαρ­δί­ας και η αυ­το­κρα­το­ρί­α μου έ­χει ως σύ­νο­ρα την Α­να­το­λή».

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι η ι­δέ­α και το ό­ρα­μα του Καρ­λο­μά­γνου δεν έ­χει ε­ξα­φα­νι­σθή α­πό την Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, ό­πως το βλέ­που­με σή­με­ρα σε διά­φο­ρες ε­νέρ­γει­ες και κι­νή­σεις, και κα­τά και­ρούς εκ­φρά­ζε­ται ποι­κι­λο­τρό­πως, α­κό­μη και με την θε­ω­ρί­α «τής συ­γκρού­σε­ως των πο­λι­τι­σμών».

Ε­πί­σης, σή­με­ρα πρέ­πει να ε­ξε­τα­σθούν και τα θρη­σκευ­τι­κά ρεύ­μα­τα που ε­πι­κρα­τούν στην Ευ­ρώ­πη (Πα­πι­σμός-Προ­τε­στα­ντι­σμός), αλ­λά και οι ου­μα­νι­στι­κές και α­θε­ϊ­στι­κές κα­τευ­θύν­σεις, οι ο­ποί­ες δη­μιουρ­γούν διά­φο­ρα προ­βλή­μα­τα και στον δυ­τι­κό άν­θρω­πο και στην Ορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση.

3. Η σχέ­ση της Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξης Πα­ρά­δο­σης με την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή κουλ­τού­ρα

Στο ση­μα­ντι­κό βι­βλί­ο του Κων­στα­ντί­νου Βαμ­βα­κά με τίτ­λο «Οι θε­με­λι­ω­τές της δυ­τι­κής σκέ­ψης» α­να­λύ­ε­ται ό­τι η σκέ­ψη των προ­σω­κρα­τι­κών φι­λο­σό­φων συ­γκρό­τη­σε την σύγ­χρο­νη δυ­τι­κή σκέ­ψη. Βε­βαί­ως, δια­τυ­πώ­θη­καν και άλ­λες α­πό­ψεις σύμ­φω­να με τις ο­ποί­ες η δυ­τι­κή σκέ­ψη έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς ή τον Πρω­τα­γό­ρα και τους σχο­λα­στι­κούς, τον Ε­πί­κου­ρο ή έ­χει ε­πη­ρε­α­σθή α­πό τον Πλά­τω­να και τον Α­ρι­στο­τέ­λη.

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι τα πο­λι­τι­στι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα που κυ­ριάρ­χη­σαν και κυ­ριαρ­χούν στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι πολ­λά, α­φού η Ευ­ρώ­πη πέ­ρα­σε δια­δο­χι­κά α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό, την με­ταρ­ρύθ­μι­ση, την α­ντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, τον ου­μα­νι­σμό, την α­να­γέν­νη­ση, τον δια­φω­τι­σμό, τον ρο­μα­ντι­σμό, τον μο­ντερ­νι­σμό, και τώ­ρα τον με­τα­μο­ντερ­νι­σμό.

Ό­λα αυ­τά τα ρεύ­μα­τα εκ­προ­σω­πού­νται και σή­με­ρα α­πό ευ­ρω­παί­ους δια­νο­η­τές ή και βι­ώ­νο­νται α­πό τους ευ­ρω­παί­ους πο­λί­τας στην πρά­ξη, με α­πο­τέ­λε­σμα να πα­ρα­τη­ρού­νται πολ­λές τά­σεις, ό­πως η με­τα­φυ­σι­κή, ο α­γνω­στι­κι­σμός, ο δε­ϊ­σμός, ο μυ­στι­κι­σμός, η α­θε­ΐ­α κλπ.

Ε­πί­σης, ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων πέ­ρα­σε α­πό πολ­λές εκ­φρά­σεις, ό­πως τις μα­γι­κές θρη­σκεί­ες, τον αν­θρω­πο­μορ­φι­σμό, τους Ί­ω­νες φυ­σι­κούς, τους σο­φι­στές, τον μυ­στι­κι­σμό, την ο­ντο­λο­γι­κή ερ­μη­νεί­α της φύ­σης, τον ι­δε­α­λι­σμό, την με­τα­κλασ­σι­κή πε­ρί­ο­δο (Στω­ϊ­κοί, Ε­πι­κού­ρειοι), τον νε­ο­πλα­τω­νι­σμό.

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι στην Ευ­ρώ­πη, ως προς τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό, κυ­ριαρ­χούν πολ­λές εκ­φρά­σεις του ελ­λη­νι­σμού.

Κυ­ρί­ως ο πα­γα­νι­σμός, ο ορ­θο­λο­γι­σμός, ο ι­δε­α­λι­σμός και ο μυ­στι­κι­σμός. Γε­νι­κά μπο­ρεί κα­νείς να ε­ντο­πί­ση τό­σο το α­πολ­λώ­νειο πνεύ­μα του ελ­λη­νι­σμού με τον ορ­θο­λο­γι­σμό, ό­σο και το διο­νυ­σια­κό στοι­χεί­ο του με τον εκ­στα­σια­σμό. Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι δύ­σκο­λο να ο­ρί­σου­με ποιά έκ­φρα­ση ελ­λη­νι­σμού έ­χει ε­πη­ρε­ά­σει την Ευ­ρώ­πη ο ε­ξελ­λη­νι­σμέ­νος Χρι­στια­νι­σμός (Χάρ­νακ) ή ο εκ­χρι­στια­νι­σμέ­νος ελ­λη­νι­σμός (Φλω­ρόφ­σκι).

Δεν θα ή­θε­λα, ό­μως, να εί­μαι α­παι­σι­ό­δο­ξος. Προ­σω­πι­κά πι­στεύ­ω ό­τι ό­πως ο ελ­λη­νι­σμός δια μέ­σου των αι­ώ­νων εκ­φρα­ζό­ταν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, έ­τσι και σε μια φά­ση του βί­ου του ε­μπο­τί­σθη­κε α­πό την Ορ­θο­δο­ξί­α των Πα­τέ­ρων και εκ­φρά­ζε­ται ως ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση. Ου­σια­στι­κά, τα ο­ντο­λο­γι­κά και κο­σμο­λο­γι­κά ε­ρω­τή­μα­τα που έ­θε­ταν οι αρ­χαί­οι φι­λό­σο­φοι α­πα­ντή­θη­καν α­πό την α­πο­κα­λυ­πτι­κή θε­ο­λο­γί­α των Πα­τέ­ρων της Εκ­κλη­σί­ας.

Προ­σω­πι­κά θε­ω­ρώ ό­τι σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη υ­πάρ­χουν θε­ο­λό­γοι που εκ­φρά­ζουν αυ­τήν την Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, κα­θώς ε­πί­σης υ­πάρ­χουν και πολ­λοί που την α­να­ζη­τούν.

Εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για την α­ξί­α του αν­θρώ­που, την οι­κου­με­νι­κό­τη­τα, την α­πο­δο­χή του άλ­λου, τον σε­βα­σμό της ε­λευ­θε­ρί­ας, την α­πο­φυ­γή του φο­ντα­με­λι­σμού, κυ­ρί­ως εί­ναι μια πα­ρά­δο­ση που κά­νει λό­γο για έ­ναν ι­διαί­τε­ρο τρό­πο προ­σέγ­γι­σης του Θε­ού, που εί­ναι η ι­ε­ρά η­συ­χί­α, αυ­τό που πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και βέ­βαια μια πα­ρά­δο­ση που α­ντι­με­τω­πί­ζει τα πνευ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του αν­θρώ­που, ό­πως εί­ναι το νό­η­μα της ζω­ής και του θα­νά­του.

Ε­πί­σης, με­λε­τώ­ντας τα κεί­με­να των α­γί­ων Πα­τέ­ρων, τον τρό­πο συ­γκρο­τή­σε­ως των κα­τά τό­πους Εκ­κλη­σι­ών που δια­σώ­ζουν τα αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κά πρό­τυ­πα συ­να­ντού­με την δια­φο­ρά της πα­ρα­δό­σε­ώς μας με τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό φε­ου­δα­λι­σμό.

Κυ­ρί­ως η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα έ­χει α­νά­γκη ό­χι α­πλώς α­πό τον ελ­λη­νι­σμό, αλ­λά α­πό την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση σε δύ­ο ση­μεί­α.

Το πρώ­το εί­ναι η έν­νοια του προ­σώ­που στον Θε­ό, που α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στον θε­ό της δυ­τι­κής με­τα­φυ­σι­κής (Θω­μάς Α­κι­νά­της) και του φε­ου­δα­λι­σμού (Άν­σελ­μος Κα­ντερ­βου­ρί­ας), και η αξία του ανθρώπου.

Και το δεύ­τε­ρο που έ­χει α­νά­γκη σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη εί­ναι η η­συ­χα­στι­κή-νη­πτι­κή πα­ρά­δο­ση με ό­λη την ση­μα­σί­α της λέ­ξε­ως, ό­πως πε­ρι­γρά­φε­ται στην Φι­λο­κα­λί­α των ι­ε­ρών Νη­πτι­κών και την ο­ποί­α με­τέ­φρα­σε στην αγ­γλι­κή γλώσ­σα οι P­a­l­m­er S­h­e­r­r­a­rd και W­a­re κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του Νο­μπε­λί­στα ποι­η­τή E­l­i­ot. Φυ­σι­κά αυ­τό δεν έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με την θεί­α Ευ­χα­ρι­στί­α και την Εκ­κλη­σί­α, αλ­λά εί­ναι η α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση βι­ώ­σε­ως και με­το­χής της.

Αυ­τό έ­χει α­νά­γκη ο σύγ­χρο­νος δυ­τι­κός και ευ­ρω­παί­ος άν­θρω­πος και αυ­τό το γνω­ρί­ζω α­πό προ­σω­πι­κή πεί­ρα. Ό­σοι α­γά­πη­σαν την Ελ­λά­δα και την Ορ­θο­δο­ξί­α το έ­κα­ναν μέ­σα α­πό νη­πτι­κούς Πα­τέ­ρες, μέ­σα α­πό πα­λαιούς και συγ­χρό­νους Στά­ρετς, μέ­σα α­πό την γνω­ρι­μί­α τους με το Ά­γιον Ό­ρος που εκ­φρά­ζει αυ­τήν την πα­ρά­δο­ση.

Έ­τσι η Ευ­ρώ­πη σή­με­ρα δεν θέ­λει α­πλώς ι­δε­ο­λο­γί­α, με­τα­φυ­σι­κή, κοι­νω­νιο­λο­γί­α και ω­ραί­ες λέ­ξεις, δεν θέ­λει α­πλώς την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση, αλ­λά χρειά­ζε­ται την ζω­ή που εκ­φρά­ζει η Ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση, θέ­λει έ­ναν ελ­λη­νι­σμό που έ­χει βα­πτι­σθή στην ορ­θό­δο­ξη η­συ­χα­στι­κή θε­ο­λο­γί­α.

Αυ­τό φαί­νε­ται α­πό τα ρεύ­μα­τα του υ­παρ­ξι­σμού, του σου­πε­ρε­α­λι­σμού και της ψυ­χα­νά­λυ­σης.

Έ­τσι, ε­μείς οι Έλ­λη­νες δεν εί­μα­στε οι φτω­χοί συγ­γε­νείς στην Ευ­ρώ­πη, δεν εί­μα­στε οι χρε­ω­κο­πη­μέ­νοι, αλ­λά ε­κεί­νοι που δια­θέ­του­με μια δυ­να­τή πα­ρά­δο­ση και μπο­ρού­με να νο­η­μα­το­δο­τή­σου­με τον βί­ο πολ­λών αν­θρώ­πων που α­να­ζη­τούν κά­τι κα­λύ­τε­ρο. Δεν πρέ­πει να αι­σθα­νό­μα­στε ό­τι βρι­σκό­μα­στε σε υ­πο­δε­έ­στε­ρη θέ­ση λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης, αλ­λά ό­τι δια­θέ­του­με μια υ­ψη­λή μορ­φή πο­λι­τι­σμού.

4. Η οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση

Τόν τε­λευ­ταί­ο και­ρό λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής ύ­φε­σης που πα­ρα­τη­ρεί­ται στην Ελ­λά­δα, αλ­λά και σε άλ­λες χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού νό­του, γί­νε­ται πο­λύς λό­γος, άλ­λο­τε για την αλ­λη­λεγ­γύ­η με­τα­ξύ των Κρα­τών, άλ­λο­τε για την α­πο­μά­κρυν­ση της Ελ­λά­δος α­πό την νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης.

Σί­γου­ρα εί­ναι έ­να με­γά­λο πρό­βλη­μα που σχε­τί­ζε­ται με δύ­ο ε­πί μέ­ρους προ­ο­πτι­κές.

Η πρώ­τη εί­ναι αν θα πα­ρα­μεί­νη η έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης στον οι­κο­νο­μι­κό πα­ρά­γο­ντα ή θα προ­χω­ρή­ση και στην πο­λι­τι­κή έ­νω­ση. Πά­ντως, ό­λες οι συ­ζη­τή­σεις που γί­νο­νται α­φο­ρούν την οι­κο­νο­μι­κή και νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης και ό­χι την πο­λι­τι­κή. Καί, βέ­βαια, αυ­τή η οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­ση έ­χει σχέ­ση με κυ­ρί­αρ­χα Κρά­τη και υ­πο­τε­λή-προ­τε­κτο­ρά­τα και εύ­κο­λα υ­πο­νο­μεύ­ε­ται, α­φού το χρή­μα και τα οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα δεν έ­χουν χρο­νι­κή διάρ­κεια.

Η δεύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή, συ­νέ­χεια της προ­η­γου­μέ­νης, εί­ναι «άν θα γί­νη πλή­ρως οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες της Ευ­ρώ­πης ή θα μεί­νη έ­να εί­δος μο­ντέρ­νας Α­γί­ας Ρω­μα­ϊ­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, έ­να συ­νον­θύ­λευ­μα με­τα­βλη­τής γε­ω­γρα­φί­ας, που αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα δια­λυ­θή» (N­i­a­ll F­e­r­g­u­s­on, κα­θη­γη­τής του Χάρ­βαρ­ντ, Τα Νέ­α, 10-11 Μαρ­τί­ου 2012). Η ε­πι­κρά­τη­ση της Γερ­μα­νί­ας στην Ευ­ρώ­πη δεί­χνει την τά­ση για μο­νο­κρα­το­ρί­α.

Η α­λή­θεια, ό­μως, εί­ναι ό­τι και ε­μείς οι Έλ­λη­νες λέ­με ό­τι α­νή­κου­με στην Ευ­ρώ­πη, εί­μα­στε μέ­λος της νο­μι­σμα­τι­κής Έ­νω­σης και ό­μως δεν συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε ως Ευ­ρω­παί­οι, δεν έ­χου­με ε­παρ­κή θε­σμι­κή ορ­γά­νω­ση και πει­θαρ­χί­α στους νό­μους και το δί­καιο, αλ­λά στην χώ­ρα μας κυ­ριαρ­χεί ο νό­μος του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και η τά­ση υ­πο­νό­μευ­σης των αρ­χών του δι­καί­ου και της νο­μι­μό­τη­τας.

Γε­νι­κά, πρέ­πει να ση­μει­ω­θή ό­τι στην Ευ­ρώ­πη ε­πι­κρα­τεί ο ου­μα­νι­σμός, η α­δια­φο­ρί­α και η α­πρό­σω­πη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα. Ως προς τον Χρι­στια­νι­σμό η Ευ­ρώ­πη α­πο­τε­λεί­ται α­πό τον σχο­λα­στι­κι­σμό των Πα­πι­κών, τον η­θι­κι­σμό των Προ­τε­στα­ντών και μέ­σα σε αυ­τήν υ­πάρ­χουν και μι­κρά πο­σο­στά ορ­θο­δο­ξί­ας.

Αυ­τή η διαί­ρε­ση έ­χει σχέ­ση με την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, δι­ό­τι η κε­φα­λαιο­κρα­τί­α κυ­ριαρ­χεί ε­κεί που ε­πι­κρα­τεί ο Καλ­βι­νι­σμός, ο ο­ποί­ος στη­ρί­ζε­ται στα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, ό­πως έ­χει υ­πο­στη­ρί­ξει με ε­πι­χει­ρή­μα­τα ο Μάξ Βέ­μπερ.

Σί­γου­ρα τα προ­βλή­μα­τα σή­με­ρα εί­ναι πο­λυ­σύν­θε­τα, παί­ζο­νται γε­ω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια, κυ­ριαρ­χεί το δί­καιο του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου και μέ­σα σε αυ­τό ε­μπλέ­κε­ται και η προ­σω­πι­κή ι­στο­ρί­α του κα­θε­νός μας.

Μιά προ­σέγ­γι­ση γε­ω­πο­λι­τι­κή έ­χει σχέ­ση με την ά­νο­δο του οι­κο­νο­μι­κού ε­πι­πέ­δου των α­να­το­λι­κών χω­ρών. Με­τά τον δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο οι δυ­τι­κοί με­τέ­φε­ραν τα κε­φά­λαιά τους στην Ι­α­πω­νί­α, την Κί­να, την Τα­ϊ­βάν κλπ., ε­πει­δή το κό­στος πα­ρα­γω­γής στις χώ­ρες αυ­τές ή­ταν χα­μη­λό.

Αυ­τό εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα αφ' ε­νός μεν να α­νε­βή το οι­κο­νο­μι­κό ε­πί­πε­δο των α­να­το­λι­κών λα­ών και να γε­μί­ση η δυ­τι­κή α­γο­ρά α­πό τα προ­ϊ­ό­ντα τους, αφ' ε­τέ­ρου δε να κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α των δυ­τι­κών χω­ρών.

Έ­τσι, α­πό ό,τι φαί­νε­ται ε­πι­δι­ώ­κε­ται η με­τα­φο­ρά των κε­φα­λαί­ων α­πό την Α­να­το­λή στην Δύ­ση, για να ε­πέλ­θη μια ι­σορ­ρο­πί­α στην οι­κο­νο­μι­κή α­γο­ρά. Αλ­λά για να γί­νη αυ­τό πρέ­πει να κα­τέ­βουν και γε­νι­κά το οι­κο­νο­μι­κό κό­στος ζω­ής του αν­θρώ­που.

Πά­ντως, το μό­νο σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι η ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης στη­ρί­ζε­ται σε οι­κο­νο­μι­κούς πα­ρά­γο­ντες και σφυ­ρη­λα­τεί­ται α­πό πο­λι­τι­κά πρό­τυ­πα έ­ξω α­πό την ελ­λη­νορ­θο­δο­ξί­α, ή­τοι δια­κα­τέ­χε­ται α­πό τον ά­θε­ο ου­μα­νι­σμό και τον δυ­τι­κό Χρι­στια­νι­σμό με ό­λες τις δια­κλα­δώ­σεις του.

Πι­θα­νόν ό­σοι Ορ­θό­δο­ξοι θέ­λουν να θε­ω­ρού­νται Ευ­ρω­παί­οι α­πο­γα­λα­κτί­ζο­νται α­πό την ι­διαί­τε­ρη πο­λι­τι­στι­κή και πνευ­μα­τι­κή ι­διο­μορ­φί­α και ταυ­τό­τη­τά τους. Ί­σως αυ­τό συ­νι­στά μια σύγ­χρο­νη προ­δο­σί­α.

5. Η ου­το­πί­α της ε­νό­τη­τας της Ευ­ρώ­πης

Ό­λοι οι α­να­λυ­τές πι­στεύ­ουν ό­τι το πρό­βλη­μα της Ευ­ρώ­πης δεν εί­ναι η Ελ­λά­δα μό­νον, ού­τε με­ρι­κές Χώ­ρες του νό­του, αλ­λά γε­νι­κά το ό­λο οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρώ­πης και ει­δι­κό­τε­ρα η Ευ­ρω­ζώ­νη. Η Ε­φη­με­ρί­δα «Ε­στί­α» σε κύ­ριο άρ­θρο της (28-11-2011) ε­πι­σή­μα­νε το γε­γο­νός ό­τι η Ευ­ρω­ζώ­νη εί­ναι υ­πό διά­λυ­ση και γε­νι­κό­τε­ρα το οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης εί­ναι σφα­λε­ρό. Θε­ω­ρεί ό­τι οι «ου­μα­νι­στές της Η­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης και αρ­χι­τέ­κτο­νες του ση­με­ρι­νού οι­κο­δο­μή­μα­τος δι­έ­πρα­ξαν ι­στο­ρι­κά λά­θη». Ε­πι­ση­μαί­νει δε τρί­α α­πό αυ­τά.

Το πρώ­το λά­θος ή­ταν ό­τι η δι­εύ­ρυν­ση της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και η έ­ντα­ξη νέ­ων Κρα­τών έ­γι­νε χω­ρίς να δια­σφα­λι­σθή α­πό την αρ­χή η λει­τουρ­γί­α της.

«Η Ε­ΟΚ των 6 κρα­τών-με­λών που προ­έ­κυ­ψε την δε­κα­ε­τί­α του 50 με την Συν­θή­κη της Ρώ­μης δι­ευ­ρύν­θη­κε την δε­κα­ε­τί­α του 70 σε 9 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 80 σε 12 κρά­τη, την δε­κα­ε­τί­α του 90 σε 15 κρά­τη και την δε­κα­ε­τί­α του 2000 σε 27 κρά­τη.

Άλ­λο εί­ναι να λαμ­βά­νο­νται α­πο­φά­σεις α­πό η­γέ­τες 6 ή 10 κρα­τών που έ­χουν λί­γο-πο­λύ κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα και άλ­λο να πρέ­πει να συμ­φω­νή­σουν 27 η­γέ­τες κρα­τών με τό­σο α­ντι­κρου­ό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα.

Άλ­λα ε­πι­δι­ώ­κουν σή­με­ρα η Γερ­μα­νί­α και τα α­νε­πτυγ­μέ­να κρά­τη του Βορ­ρά, άλ­λα τα κρά­τη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του και άλ­λα τα πρώ­ην κομ­μου­νι­στι­κά της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια και χω­ρίς συ­γκε­κρι­μέ­νους κα­νό­νες εί­ναι α­δύ­να­τον να χα­ρα­χθή κοι­νή πο­λι­τι­κή».

Το δεύ­τε­ρο ι­στο­ρι­κό λά­θος α­να­φέ­ρε­ται στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα το ο­ποί­ο θα δι­έ­πη την λει­τουρ­γί­α της.

«Στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 2000 άρ­χι­σε να κα­ταρ­τί­ζε­ται ο Κα­τα­στα­τι­κός Χάρ­της της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­νώ­σε­ως.

Το 2003, ό­ταν υ­πε­γρά­φη στην Α­θή­να η συν­θή­κη προ­σχω­ρή­σε­ως των δέ­κα νέ­ων κρα­τών με τα ο­ποί­α η Ε. Ε. θα δι­ευ­ρύ­νε­το α­πό 15 σε 25 μέ­λη, ο αρ­χι­τέ­κτων του Συ­ντάγ­μα­τος και πρώ­ην Πρό­ε­δρος Ζι­σκάρ ντ’ Ε­σταίν ρω­τή­θη­κε για­τί δεν προ­η­γεί­το η ψή­φι­σις του Ευ­ρω­συ­ντάγ­μα­τος της δι­ευ­ρύν­σε­ως.

Α­πά­ντη­σε ό­τι για λό­γους δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τος ή­ταν ορ­θό­τε­ρο να έ­χουν συμ­φω­νή­σει στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα ό­λα τα κρά­τη-μέ­λη και ό­χι αυ­τό να έ­χη κα­ταρ­τι­σθή μό­νον α­πό τα πα­λαιά 15 κρά­τη-μέ­λη, τα δε υ­πό έ­ντα­ξιν 10 κρά­τη-μέ­λη να κλη­θούν να το υ­πο­γρά­ψουν εκ των υ­στέ­ρων.

Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν τε­λι­κώς να κα­τα­ψη­φι­σθή το Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα και η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­σις να ε­πε­κτα­θή χω­ρίς να δια­θέ­τη Κα­τα­στα­τι­κό Χάρ­τη».

Το τρί­το ση­μα­ντι­κό λά­θος ε­ντο­πί­ζε­ται στην διά­κρι­ση με­τα­ξύ της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης και της Ευ­ρω­ζώ­νης.

«Πού α­κού­σθη­κε να λει­τουρ­γή μί­α οι­κο­νο­μι­κή έ­νω­σις 27 χω­ρών (η Ε. Ε.) και εξ αυ­τών να έ­χουν κοι­νό νό­μι­σμα μό­νον οι μι­σές ή λί­γες πε­ρισ­σό­τε­ρες;

Ό­ταν θε­σπί­σθη­κε το 2002 το ε­νιαί­ο νό­μι­σμα συμ­με­τέ­σχον σε αυ­τό 12 κρά­τη, τα ο­ποί­α σή­με­ρα έ­χουν γί­νει 17.

Ό­μως στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση υ­πάρ­χουν και δε­δη­λω­μέ­νοι πο­λέ­μιοι του κοι­νού νο­μί­σμα­τος, ό­πως η Βρε­ταν­νί­α. Ά­ρα­γε πώς να λει­τουρ­γή­ση σω­στά το σύ­στη­μα ό­ταν οι μι­σοί εί­ναι ε­ντός και οι άλ­λοι μι­σοί ε­κτός; Βλέ­πε­τε τί γί­νε­ται κά­θε φο­ρά που συ­νέρ­χο­νται οι Ευ­ρω­παί­οι η­γέ­τες στις Βρυ­ξέλ­λες. Άλ­λη σύ­σκε­ψις σε ε­πί­πε­δο Ευ­ρω­πα­ϊ­κού Συμ­βου­λί­ου, ό­που συμ­με­τέ­χουν και τα 27 κρά­τη-μέ­λη, άλ­λη σύ­σκε­ψις στο ε­πί­πε­δο του E­u­r­o­g­r­o­up, ό­που συμ­με­τέ­χουν τα 17 κρά­τη-μέ­λη της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Πώς να υ­πάρ­ξη σύν­θε­σις και να λη­φθούν α­πο­φά­σεις υ­πό τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις;­».

Αυ­τά τα τρί­α καί­ρια λά­θη, «ως προς την αρ­χι­τε­κτο­νι­κή και την ε­ξέ­λι­ξη του ευ­ρω­πα­ϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος» μέ­χρι τώ­ρα δεν ή­ταν εμ­φα­νή και δεν δια­κύ­βευ­αν την ύ­παρ­ξή της. Τώ­ρα ό­μως έ­χουν αλ­λά­ξει τα πα­γκό­σμια δε­δο­μέ­να. Η «Ε­στί­α» ε­πι­ση­μαί­νει: «Τώ­ρα ό­μως η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­σις πλήτ­τει κυ­ρί­ως την Ευ­ρώ­πη.

Οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές οι­κο­νο­μί­ες δεν εί­ναι σε θέ­ση να α­ντα­γω­νι­σθούν τις α­να­πτυσ­σό­με­νες οι­κο­νο­μί­ες των κρα­τών της Ά­πω Α­να­το­λής και χά­νουν διαρ­κώς με­ρί­διο στον πα­γκό­σμιο κα­τα­με­ρι­σμό ει­σο­δη­μά­των, πλού­του και θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Για να α­ντι­με­τω­πι­σθή η κα­τά­στα­σις χρειά­ζε­ται να υ­πάρ­χουν κοι­νοί στό­χοι και πο­λι­τι­κή.

Τέ­τοιο πράγ­μα λοι­πόν, σή­με­ρα δεν υ­πάρ­χει. Άλ­λα θέ­λουν οι Γάλ­λοι και οι Γερ­μα­νοί, άλ­λα οι α­δύ­να­μες χώ­ρες. Έ­τσι, του­λά­χι­στον σε ό,τι α­φο­ρά το κοι­νό νό­μι­σμα, κοι­νή πο­λι­τι­κή δεν υ­πάρ­χει.

Υ­πό τις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες λει­τουρ­γί­ας της, η Ευ­ρω­ζώ­νη δεν φαί­νε­ται να μπο­ρή να ε­πι­βι­ώ­ση. Η πα­γκό­σμια κρί­σις ο­ξύ­νε­ται, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κρά­τη εί­ναι υ­περ­χρε­ω­μέ­να (μέ αιχ­μή την Ελ­λά­δα), οι χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κές α­γο­ρές πι­έ­ζουν και αυ­ξά­νουν διαρ­κώς τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού, η δε Ευ­ρώ­πη ως ε­νιαί­α ο­ντό­της α­δυ­να­τεί να λά­βη α­πο­φά­σεις.

Πα­ρά τις πρω­το­βου­λί­ες Μέρ­κελ-Σαρ­κο­ζύ για την δη­μιουρ­γί­α νέ­ου Συμ­φώ­νου, ό­λα δεί­χνουν ό­τι το ευ­ρω­πα­ϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα κλο­νί­ζε­ται εκ θε­με­λί­ων. Ει­δι­κώς δε η Ευ­ρω­ζώ­νη τε­λεί υ­πό διά­λυ­σιν».

Ο π. Ι­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης ή­δη πριν τριά­ντα (30) πε­ρί­που χρό­νια, το έ­τος 1975, έ­γρα­φε: «Ως εί­ναι σή­με­ρον η τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σα Ευ­ρώ­πη ου­δέ­πο­τε θα ε­νω­θή δι­ό­τι κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό το ρα­τσι­στι­κόν, φυ­λε­τι­κόν, δια­σπα­στι­κόν, ευ­δαι­μο­νι­στι­κόν και ε­κμε­ταλ­λευ­τι­κόν πνεύ­μα των Τευ­τό­νων το ο­ποί­ον α­να­ζη­τεί την κα­θυ­πό­τα­ξιν και ε­κμε­τάλ­λευ­σιν των λα­ών υ­πό μι­κρών ι­διο­τε­λών ο­μά­δων».

Έ­τσι, θε­ω­ρού­σε ου­το­πί­α την έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης με τέ­τοι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις, αλ­λά θε­ω­ρού­σε λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό να ε­πι­χει­ρη­θή ε­νό­τη­τα της Ευ­ρώ­πης με βά­ση τους Ρω­μαί­ους προ­γό­νους των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών, στους ο­ποί­ους ε­πι­κρά­τη­σε το «ρω­μαί­ϊ­κον φι­λό­τι­μον ως θε­μέ­λιον μιας α­πο­τευ­το­νο­ποι­η­θεί­σης δυ­τι­κής Ρω­μαιο­σύ­νης», ο­πό­τε «θά αμ­βλυν­θή ο ευ­δαι­μο­νι­σμός, ο ε­γω­κε­ντρι­σμός και η ι­διο­τέ­λεια των ση­με­ρι­νών Ευ­ρω­παί­ων». Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο υ­πο­στή­ρι­ζε ό­τι η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση πρέ­πει να γί­νη με βά­ση την Ρω­μη­ο­σύ­νη που υ­πήρ­χε αι­ώ­νες στην Δύ­ση. Έ­γρα­φε: «Η πα­λαιά Φρα­γκιά δεν υ­πάρ­χει πλέ­ον.

Η εν τη Δύ­σει α­πό­γο­νοι των Ρω­μαί­ων ό­χι μό­νον α­νέ­τρε­ψαν την τα­ξι­κή ευ­γέ­νειαν και θε­ο­λο­γί­αν του φε­ου­δα­λι­σμού των κα­τα­κτη­τών των, αλ­λά εί­ναι ώ­ρι­μοι δι’ ε­πά­νο­δον εις την Ρω­μαιο­σύ­νην των προ­γό­νων των, την ο­ποί­αν οι εν Α­να­το­λή Ρω­μαί­οι δια­τη­ρούν μέ­χρι σή­με­ρον με το πλή­θος των πο­λι­τι­στι­κών των εκ­δη­λώ­σε­ων, το ο­ποί­ον υ­πήρ­χε και εις την δυ­τι­κήν Ρω­μαιο­σύ­νην».

Ε­πο­μέ­νως, εί­ναι ου­το­πί­α να κά­νη κα­νείς λό­γο για πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή Έ­νω­ση σή­με­ρα της Ευ­ρώ­πης, αλ­λά λι­γό­τε­ρο ου­το­πι­στι­κό εί­ναι το ό­ρα­μα μή­πως δια μέ­σου της κοι­νής αρ­χαί­ας ρω­μαί­ϊ­κης πο­λι­τι­στι­κής πα­ρά­δο­σης, που α­να­ζη­τεί­ται α­πό πολ­λούς Ευ­ρω­παί­ους, ε­πι­τευ­χθή κά­ποια πο­λι­τι­στι­κή ε­νό­τη­τα.

Πά­ντως, αν δεν τε­θή η Έ­νω­ση της Ευ­ρώ­πης σε πνευ­μα­τι­κή, πο­λι­τι­στι­κή βά­ση θα κα­ταρ­ρεύ­ση, α­φού τα οι­κο­νο­μι­κά α­γα­θά, που στη­ρί­ζο­νται στο συμ­φέ­ρον και την ευ­δαι­μο­νί­α δεν μπο­ρούν να τί­θε­νται ως βά­ση ε­νώ­σε­ως.

Αλ­λά πώς μπο­ρεί να υ­πάρ­ξη κοι­νή πο­λι­τι­στι­κή πα­ρά­δο­ση σε μια κοι­νω­νί­α πο­λι­τι­στι­κά δια­σπα­σμέ­νη;

Ο προ­βλη­μα­τι­σμός εί­ναι έ­ντο­νος. Πώς μπο­ρεί η γερ­μα­νι­κή νο­ο­τρο­πί­α να κα­τα­λά­βη την α­ντί­στοι­χη ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη και το α­ντί­στρο­φο; Α­να­γκα­στι­κά, λοι­πόν, η βά­ση έ­νω­σης της Ευ­ρώ­πης θα στη­ρί­ζε­ται στο χρή­μα που θα προ­κα­λή συ­νε­χείς σει­σμι­κές δο­νή­σεις και διαρ­κείς συ­γκρού­σεις, έ­ως ό­του το οι­κο­δό­μη­μα κα­ταρ­ρεύ­σει.

Τε­λι­κά και ε­μείς οι Έλ­λη­νες α­ντί να τα πε­ρι­μέ­νου­με ό­λα α­πό τους άλ­λους και α­ντί να ζού­με ως φτω­χο­συγ­γε­νείς, άς μά­θου­με κά­πο­τε να ερ­γα­ζό­μα­στε για την θε­σμι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση του Κρά­τους, άς α­πο­βά­λου­με την ευ­δαι­μο­νι­στι­κή και φί­λαυ­τη νο­ο­τρο­πί­α μας και άς καυ­χό­μα­στε για την ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­σή μας που εί­ναι α­τί­μη­τος θη­σαυ­ρός και πρέ­πει να δια­πο­τί­ζη ό­λη μας την ζω­ή.–

 romfea

Συγκλονιστική συνέντευξη Σπανουδάκη: "Δύο πράγματα μας λείπουν σήμερα: Ὁ Χριστός και η Ἑλλάδα!

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης μίλησε στην εκπομπή "Οι Αδιάβροχοι" που μεταδίδεται καθημερινά στο ραδιόφωνο του Ant1 972, στους Παναγιώτη Λιάκο, Κώστα Γιαννουλόπουλο και -βεβαίως, βεβαίως- Γιώργο Μητσικώστα. Με αφορμή την συναυλία που διοργανώνεται από την εφημερίδα Δημοκρατία & το Μελωδικό Καράβι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 24 και 25 Μαρτίου, ο καλλιτέχνης αναφέρθηκε σε όλα: από τα γιαούρτια που εκτοξεύτηκαν εναντίον του Γιώργου Νταλάρα (δεν τα... καταδίκασε) μέχρι την πολιτική, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο και τους λοιπούς κοινοβουλευτικούς συγγενείς. Μίλησε για τα ζητούμενα της εποχής, τα οποία είναι ο Χριστός και η Ελλάδα. Σχολίασε θετικά τον Αρτέμη Φανουργιάκη και το ελληνοκεντρικό hip hop που παράγει και καυτηρίασε την υποκριτική στάση των ιδιοτελών "προοδευτικάριων". Ακούστε τον με προσοχή!

25η Μαρτίου

«Ας χαρούμε τη μεγάλη μας γιορτή, είν’ η γιορτή της πίστης και της λευτεριάς, που προμηνά τον ερχομό του Λυτρωτή και των προγόνων διαλαλεί την αρετή».

25^η Μαρτίου. Μέρα Χριστιανισμού. Μέρα Ελληνισμού. Διπλή γιορτή, διπλή χαρά, διπλό το σημερινό το πανηγύρι!

Ως χριστιανοί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Πανηγυρίζουμε το κοσμοσωτήριο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου». Πριν 2012 «ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις» κατέρχεται στη γη.

Ως Έλληνες γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την ηρωική επανάσταση του ’21 ενάντια στον τουρκικό ζυγό.

400 χρόνια «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και ξαφνικά, αυτός ο λαός ορθώνει το ανάστημά του και βροντοφωνάζει με θαυμαστή παρρησία, προς κάθε κατεύθυνση, το μυριόστομο ύμνο «Χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά».

Η πρώτη γιορτή υπενθυμίζει αγώνες για την κατάκτηση της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου.

Η δεύτερη προϋποθέτει θυσίες για την απόκτηση της πολιτικής ελευθερίας του ατόμου. Και τα δυο δε είδη της ελευθερίας, είναι θεόσδοτα δώρα πρωταρχικής σημασίας.

Στρέφοντας όμως τη σκέψη μας στον εθνικό εορτασμό, θα δούμε έναν λαό ραγιάδων, σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, με μια θεμελιακή πίστη να σηκώνει το σταυρό του και να ανεβαίνει το μονοπάτι της λευτεριάς.

Ένας λαός που αν είχε μονάχα λογική θα γεμίζαμε, ακόμη και σήμερα, πεσμένοι στα γόνατα, τους ναργιλέδες και τα χαρέμια των αφεντάδων. Αυτός ο λαός όμως, μια ανοιξιάτικη μέρα ξαναφαίνεται ωραίος και ανεπανάληπτος ,πηδάει απ’ την όχθη της λογικής και φτάνει στα σύνορα της ποίησης και του θρύλου, γιατί υπερασπίζεται:

«μια φλούδα γης κι εσύ Χριστέ μου τον ευλογείς,

για να γλιτώσει αυτή τη φλούδα, απ’ το τσακάλι και την αρκούδα».

Ε ναι λοιπόν. Γι αυτό που «άλλοι το λεν ελευθεριά κι άλλοι το λεν Ελλάδα» αυτός ο λαός μάχεται στους αιώνες.

«Από την Ήπειρο στο Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά

το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια».

Ο καημός για λευτεριά γίνεται καριοφίλι που βροντολογά σ’ όλες τις βουνοκορφές και δεν αφήνει ήσυχο τον τύραννο. Γίνεται τραγούδι, γιατί με το τραγούδι υψώνεται της πολιτείας το κάστρο, ακούγεται από κορφή σε κορφή, κατεβαίνει σε στεριές και θάλασσες, μπαίνει στις καρδιές, τις ηλεκτρίζει και αρχίζουν να το τραγουδούν με συγκεκριμένη έκφραση με το στόμα του Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…» και ανάβει η φλόγα της λευτεριάς.

Και να η άνοιξη. Κι όλοι μπροστά, αγρότες και ξωμάχοι που αφήνουν τα χωράφια τους και γίνονται καπεταναίοι και τουρκοφάγοι. Θαλασσινοί και ταξιδιάρηδες που γίνονται ναύαρχοι και μπουρλοτιέρηδες. Έμποροι και γραμματιζούμενοι παλμός και οδηγός του λαού. Και διδάσκουν οι Έλληνες πως η ανδρειοσύνη «δεν μετριέται με το στρέμμα, μα με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».

25^η Μαρτίου κι έχουν περάσει από τότε 190 άνοιξες. Και είναι σαν χθες. Σαν σήμερα. Τότε που σηκώθηκαν τα γιαταγάνια και οι ψυχές ολόρθες στο λυκόφως του κόσμου φώναξαν το «ελευθερία ή θάνατος», απλά, λιτά, περήφανα, σα να έλεγαν «καλημέρα» στο χάροντα. Και στην αθανασία!

Φως κι οδηγός μας αδέρφια!

Δαναός

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

Του Σαράντου Καργάκου Ιστορικού - Συγγραφέως

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν' αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ' αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ' ένα πικρό χαμόγελο.

Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!

Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.

Αν σ' όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν' απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι' αυτό το λόγο να είναι αποικία».

Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε...»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί - κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι' αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα 'ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας... σκοτώσουν.

Μέρος Δεύτερο

Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε· και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» και δημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:

- Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!...

Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό - σαν αγεράκι απαλό- μοιρολόι.

Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος· τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες· έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.

- Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω...

Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:

- Να 'σαι συγχωρεμένος...

Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ' έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι' αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο - κάποτε φίλο- και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.

Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν. Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.

Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό

Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος στη ΝΕΤ

Καλεσμένος της τηλεοπτικής εκπομπής «NETWEEK» και της δημοσιογράφου Έλλης Στάη, ήταν το βράδυ της Δευτέρας ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Ο Μητροπολίτης Νικόλαος απάντησε σε διάφορα ερωτήματα, όπως για τους νέους, την παιδεία, τις επικείμενες εκλογές, τον ρόλο της Εκκλησίας και τον χωρισμό Πολιτείας και Εκκλησίας, την καύση των νεκρών καθώς και για το αν υπάρχει ελπίδα σήμερα.

«Θα ήθελα και εγώ στις εκλογές να δω καινούργιες ιδέες, καινούργια πρόσωπα! Δεν θέλω να φύγουν όλοι οι παλιοί, ακόμα και οι υπεύθυνοι αρκεί να δείξουν την διάθεση έστω εσωτερικά για να συμβάλουν και αυτοί, ώστε να γίνει η μετάλλαξη του όλου πράγματος», ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Νικόλαος σχολιάζοντας την ερώτηση για επικείμενες εκλογές.

Ερωτηθείς για τον ρόλο της Εκκλησίας στην δύσκολη αυτή εποχή, ο κ. Νικόλαος υπογράμμισε ότι «σήμερα χιλιάδες κόσμος τρώει από τα συσσίτια της Εκκλησίας, εμείς μοιράζαμε σόμπες, ξύλα κ.α.! Όμως φανταστείτε αυτός που μοιράζει να πει ότι δεν θα ζεσταθώ αυτόν τον χειμώνα, έτσι για να καταλάβω εκείνον που δεν έχει σόμπα στο σπίτι του».

Σε ερώτηση για το αν συμφωνεί να υπάρξει χωρισμός μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας τόνισε: «Θα το ήθελα πάρα πολύ να συμβεί, αλλά νομίζω ότι δεν το θέλει το Κράτος.»

«Πολύ καλό αν συμβεί όμως γιατί η Εκκλησία μετά θα έχει δύναμη, θα κάνει μια κοιλιά στην αρχή, αλλά μετά θα τελειώσει αυτό. Δεν καταλαβαίνω πάντως, το αν συμφέρει η αν δεν συμφέρει», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Νικόλαος.

Ενώ συμπλήρωσε: «Αυτή την στιγμή η Εκκλησία και βοηθάει και θα μπορούσε ακόμα περισσότερο να βοηθήσει σφαιρικά τον άνθρωπο. Η Εκκλησία δεν κατέθεσε μόνο τα αποθέματα της, αλλά ολόκληρο τον μηχανισμό της, ο οποίος είναι εξαιρετικός.»

Για την καύση των νεκρών

Η δημοσιογράφος Έλλη Στάη αναφέρθηκε και στο θέμα της καύσης των νεκρών, όπου απευθυνόμενη προς τον Μητροπολίτη Μεσογαίας, ζήτησε να μάθει το γιατί είναι αντίθετος αλλά και ποια είναι η θέση του στο εν λόγω ζήτημα.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας απαντώντας τόνισε: «Η Εκκλησία έχει δώσει μια πολύ σωστή απάντηση στο θέμα αυτό, η οποία είπε ότι εμείς έχουμε στην παράδοσή μας να τιμούμε το σώμα. Δεν θέλει η Εκκλησία με ένα βίαιο τρόπο να χτυπήσει το σώμα, διότι η ψυχή και το σώμα είναι συμφυείς.»

Πρέπει να γίνει μια επαναστασούλα

Σε άλλο σημείο ο κ. Νικόλαος, ερωτηθείς αν υπάρχει σήμερα ελπίδα μέσα στις δυσκολίες που υπάρχουν, ανέφερε: «Εγώ δεν θα έψαχνα μια φτιαχτή ελπίδα έτσι για να επιβιώσω, αλλά θα έψαχνα μια αντικειμενική ελπίδα.»

«Ποια θα ήταν η ελπίδα σ’ αυτό το πράγμα; Κοιτάω ότι δεν έχω να φάω, δεν έχω να πληρώσω, δεν 'εχω το ένα, δεν έχω το άλλο και καταστρεφόμαστε. Έχω μια άλλη ελπίδα, διότι πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μια επαναστασούλα», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος.

Ενώ συμπλήρωσε: «Πρέπει όλοι να βγάλουμε μια νεανικότητα, τα παιδιά μας είναι γερασμένα όχι όλα, αλλά τα περισσότερα. Έχουμε μια μεγάλη δύναμη την Ελλαδικότητα και τον πατριωτισμό μας, ο οποίος σήμερα κάπως έχει αποκτήσει αρνητική έννοια.»

«Εγώ πιστεύω ότι το παρελθόν μας, είναι πολύ πλούσιο και πρέπει να αναστηθεί», κατέληξε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ

Ὁ Ἑλληνισμός ἡττᾶται μόνον μέ Ἐφιάλτας-Ελληνορθοδοξία, το μόνιμον πρόβλημα των Δυτικών

Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΜΕΓΑΛΟ σάλο προκάλεσε πρίν ἀπό κάποια χρόνια ἡ γνωστή δήλωση τοῦ Χένρυ Κίσιγκερ, πρώηνὙπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, γιά τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο μπορεῖ νά τιθασευθῆ ὁ Ἑλληνισμός.

Σημασία ὅμως ἔχει ὅτι μέ τήν δήλωσή του ὁ κ. Κ διετύπωσε μέ ἄλλο τρόπο κάτι, πού εἶχε συλλάβει ὁ συμπατριώτης του Γιάκομπ Φιλίπ Φαλλμεράγερ (1790-1861) στά μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος...

Ὁ τελευταῖος ἀπό τον Ἰούλιο τοῦ 1840 ὥς τον Μάϊο τοῦ 1842 ταξίδευσε σέ πολλά μέρη τῆς “καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς”, μεταξύ τῶν ὁποίων συμπεριέλαβε καί το Ἅγιον Ὄρος.

Στη σειρά “FRAGMENTE AUS DEM ORIENT” (1845) ἐκθέτει τίς ἐντυπώσεις του καί πολλές σημαντικές θέσεις, πού ἄμεσα μᾶς ἐνδιαφέρουν. Μιλώντας γιά τό ἍγιονὌρος, ἀναφέρεται στή νοερά προσευχή, τον “λατινέλληνα” Βαρλαάμ τόν Καλαβρό, τήν ἡσυχαστική κίνηση τοῦ 14ου αἰῶνος, τήν Ἀθωνιάδα Σχολή καί τόν Εὐγένιο Βούλγαρη, γιά τόν ὁποῖο ἐκφράζεται μέ θαυμασμό (βλ.Ἀθανασίου Ε. Καραθανάση,ὉJ.PH. FALLMERAYER (1790-1861) καί οἱ ἀναμνήσεις του ἀπό το Ἅγιον Ὄρος καί την Θεσσαλονίκη, στήν: Ἐπιστημονική Ἐπετηρίδα τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπ. Θεσσαλονίκης, τόμ. 11, 2006, σελ. 7-28. Σπουδαία μελέτη).

Ὁ γερμανός καθηγητής ἀναφέρεται καί στή σχέση τοῦ Ἑλληνισμοῦ με τήνὈρθοδοξία καί γράφει τά ἑξῆς, ὅπως παραθέτει τά λόγια του ὁ ἐκλεκτός συνάδελφος κ. Καραθανάσης: «Ἀπ᾽ ἔξω -ἄς τό θυμοῦνται αὐτό στην Εὐρώπη, ὅλες οἱ ἐπιθέσεις κατά τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, πού εἶναι ταυτόσημο μέ τό ἀνατολικό ὀρθόδοξο δόγμα, εἶναι μάταιη προσπάθεια. Ὁ κίνδυνος μπορεῖ νά εἶναι μ ό ν ο ἐ σ ω τ ε ρ ι κ ό ς…. (ἡ ἀραίωση δική μου).

Ὅλοι οἱ καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο ἐπιβουλευόμενοι τήν ἀκεραιότητα, ὕπαρξη καί ἱστορική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, γνωρίζουν καλά τήν ἀδιαίρετη, ἀλλά καί ἀσύγχυτη ἕνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν Ὀρθοδοξία, καί τό ἀδιάλυπο αὐτῆς τῆς ἑνώσεως. Καί τοῦτο, διότι ὁ Ἑλληνισμός, ὡς ἡ ὑπεροχότερη στήν ἱστορία συλλογική λυτρωτική ἀναζήτηση, καταξιώθηκε -κατά κάποιο τρόπο- ὡς ἀνθρώπινη φύση σέ μία θεανθρώπινη ἕνωση, τό θεῖο στοιχεῖο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ Χριστός, δηλαδή, ὡς ἔνσαρκη Παναλήθεια. Γνωρίζουν ἀκόμη ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ζωτική δύναμη τοῦ Ἑλληνισμοῦ στούς αἰῶνες, ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ Ἱστορία, καί ὅτι εἶναι ἀδύνατο «ἀπ᾽ ἔξω» νά πληγεῖ ὁ Ἑλληνισμός. Αὐτό μπορεῖ νά γίνη ΜΟΝΟ «ἀπό μέσα». Ἀλλ᾽ αὐτό σημαίνει προδοσία, γιά την ὁποία χρειάζεται ἡ «πέμπτη φάλαγξ», ὅπως μᾶς διδάσκει -πάλι- ἡ Ἱστορία. Χωρίς Ἐφιάλτες δέν ἡττᾶται ὁ Ἑλληνισμός…

Αὐτό λοιπόν γνωρίζουν πολύ καλά οἱ ἐχθροί τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γι᾽ αὐτό, ὅταν θελήσουν νά τόν πλήξουν, ὑπολογίζουν στούς πολυώνυμος Ἐφιάλτες μας. Κυρίως σέ ἐκείνους, πού διαθέτουν ἀξίωμα, οἰκονομική εὐρωστία καί δύναμη (πολιτική λ.χ.). Διότι ὅλοι αὐτοί, ὅπως τό ξαναζοῦμε στίς ἡμέρες μας, ταυτιζόμενοι δουλοπρεπῶς μέ τούς ὁποιουσδήποτε «Μήδους», τούς «ἀφήνουν νά διαβοῦνε». Καί αὐτό, διότι ἐνεργοῦν ὡς θύματα τῶν ἀνόμων φιλοδοξιῶν τους.

Οἱ «Ἐφιάλτες» εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή γιά τό Ἔθνος μας, στή σχέση του μάλιστα μέ τή ζωτική του δύναμη, πού εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων μας. Καί αὐτό συμβαίνει, ὅταν με τούς τρόπους καί τά μέσα, πού διαθέτουν διαφθείρουν τούς Ἕλληνες, καθιστώντας μας ὄχι φορεῖς, ἀλλά ἀχθοφόρους τοῦ ἐνδόξου αὐτοῦ ὀνόματος. Ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (1830), ὡς «προτεκτοράτου» τῶν Δυτικῶν Δυνάμεων, ὑπό μόνιμη κατοχή, οἱ Ξένοι ἐξουσίαζουν καί κατευθύνουν τήν Χώρα μας μέ ὄργανα τούς «Ἐφιάλτες» αὐτοῦ τοῦ τόπου. Αὐτό ὑπό μία μόνο προϋπόθεση μπορεῖ νά ἀποφευχθεῖ: Ὅταν ΟΛΟΙ ἐνεργοῦμε -καί ἰδιαίτερα οἱ (πολιτικοί) Ἡγέτες μας- ὡς Ἕλληνες πρός τά ἔξω καί ὄχι ὡς Ξένοι στήν Ἑλλάδα. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς σημερινῆς κακοδαιμονίας μας.

Ορθόδοξος Τύπος, 16/3/2012

Ο Κύριος επιστρέφει τον λαό Του;

Η φυλή Φαλάσι (“Falasha”) γνωστή και ως “Beta Israel” είναι μία κοινότητα Αιθιόπων Ιουδαίων, από τους οποίους ήδη, το 85%, περίπου 120.000 άτομα, έχουν μεταναστεύσει και εγκατασταθεί στο Ισραήλ, σύμφωνα με το «Νόμο της Επιστροφής» (Law of Return).

Το κράτος του Ισραήλ είχε οργανώσει δύο επιχειρήσεις μεταφοράς των Falasha στο Ισραήλ, μία το 1984 με το κωδικό όνομα «Μωυσής» και μία το 1991 με το κωδικό όνομα «Σολομών» και ενώ η Αιθιοπία μαστιζόταν από πείνα και εμφύλιο πόλεμο.

Στην επιχείρηση «Σολομών» βασίστηκε η γαλλική ταινία «Φύγε και ζήσε» ("Live and Become" ή "Va, Vis et Deviens" στα γαλλικά) του ρουμανικής καταγωγής παραγωγού Ραντού Μιχαϊλεάνου, η οποία βραβεύτηκε, το 2005, ως καλύτερη ξένη ταινία στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βανκούβερ.

Στην ταινία ένα παιδί της Αιθιοπίας που είναι χριστιανός, παριστάνει τον Falasha Ιουδαίο, προκειμένου να ξεφύγει από την πείνα και να μεταναστεύσει στο Ισραήλ.

Όλοι οι Falasha υπηρετούν κανονικά (όπως και όλοι όσοι έχουν κάνει την aliyah - επιστροφή από την διασπορά) την στρατιωτική τους θητεία στον στρατό του Ισραήλ, αν και έχουν γίνει γνωστά ρατσιστικά κρούσματα εναντίον τους.

Το 1999 σε έρευνα του BBC, αποδείχτηκε ότι το 75% των Falasha δεν γνωρίζουν ούτε να γράφουν ούτε να διαβάζουν εβραϊκά!

Απόγονοι των Falasha θεωρούνται οι Falasha Mura, οι οποίοι όμως, εκτός λίγων εξαιρέσεων, έχουν χριστιανική πίστη και αυτό δημιουργεί αναταραχή στην ΙουδαιοΑιθιοπική κοινότητα, καθώς οι πνευματικοί ηγέτες των Falasha δεν τους αναγνωρίζουν ως Ιουδαίους.

Το 2007, ο υπουργός εσωτερικών του Ισραήλ, Meir Sheetrit, (φωτο) αντιμετώπισε κατηγορίες για ρατσιστική συμπεριφορά, αφότου πρότεινε την πολιτική της διακοπής χορήγησης άδειας στους Falasha Mura, για να έλθουν προς τη χώρα. Ενώ οι ραββινικές αρχές θεωρούν τους Falash mura "αρκετά εβραίους" ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις για την ισραηλινή υπηκοότητα, ο Sheetrit είπε ότι δεν είναι πραγματικά εβραίοι και είχαν αφεθεί μόνο λόγω της «πολιτικής ορθότητας».

Στις παρατηρήσεις που εξόργισαν τη μεγάλη κοινότητα Falasha ήδη στο Ισραήλ, υπονόησε ότι οι Αιθίοπες υπερχρέωναν το κράτος αφήνοντας τις οικονομικές δυσκολίες του τόπου γεννήσεώς τους και απολαμβάνοντας άνετες νέες ζωές στο Ισραήλ.

«Ποιος τους χρειάζεται;» είπε σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα «The Jerusalem Post». «Είναι όλοι οι Χριστιανοί. Πρέπει να φροντίσουμε το μέλλον του Ισραήλ και αυτή η μετανάστευση δεν θα τελειώσει ποτέ.»

Στο Ισραήλ δεν αμφιβάλουν για τους πρώτους Falasha που ήλθαν, αλλά για αυτή την νέα ομάδα, που αυτοαποκαλείται Falasha Mura. Αυτοί ήταν Αιθίοπες που ζουν ένα χριστιανικό τρόπο ζωής, αλλά όπως εκείνοι υποστηρίζουν, αναγκάσθηκαν να προσηλυτιστούν στο χριστιανισμό από τον Ιουδαϊσμό.

Τα σχόλιά του Υπουργού καταγγέλθηκαν ως ρατσιστικά από τα ανώτερα μέλη της κοινότητας Falasha που επισήμαναν ότι οι Εβραίοι από τις χώρες λευκών είχαν την άδεια να έρθουν στο Ισραήλ χωρίς οποιαδήποτε ερώτηση από τις αρχές.

«Ο τρόπος που εκφράζεται ότι έχει μια μυρωδιά ρατσισμού γι’ αυτό επειδή δεν θα έκανε τέτοιες δηλώσεις σε οποιουσδήποτε άλλους μετανάστες από την Αμερική ή τη Ρωσία,» είπε ο Avraham Neguise, πρόεδρος των αντιπροσώπων των αιθιοπικών μεταναστευτικών οργανώσεων στο Ισραήλ.

«Τα σχόλιά του είναι απαράδεκτα και ανεύθυνα. Το κράτος του Ισραήλ είναι το σπίτι για κάθε Εβραίο και όχι το ιδιωτικό σπίτι του υπουργού.

“Αυτοί οι άνθρωποι έχουν περιγραφεί και έχουν προσδιοριστεί ως τμήμα της εβραϊκής αιθιοπικής κοινότητας από το κεντρικό ραββινάτο. Είναι το αίμα μας, η σάρκα μας και τα κόκκαλά μας.»

Αιθίοπες που έρχονται στο Ισραήλ παραπονιούνται συχνά ότι δεν μπορούν να βρουν καλές εργασίες και αντιμετωπίζουν διακρίσεις.

(Στην φωτογραφία Falasha σφουγγαρίζουν το πάτωμα Συναγωγής στο Δυτικό Τείχος στην Ιερουσαλήμ.)

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ επιβάλλει μια ποσόστωση 600 Falasha να επιτρέπεται να μπουν στο Ισραήλ κάθε μήνα.

Άλλοι θεωρούν ότι το Ισραήλ χρησιμοποίησε τους Falasha κυνικά για να τονώσει τον πληθυσμό ως τμήμα της δημογραφικής μάχης με τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι έχουν ένα υψηλό ποσοστό γέννησης.

Ο ισχυρισμός ήταν αρκετά ισχυρός για να πείσει τις ισραηλινές ραββινικές αρχές στη δεκαετία του '80 και τη δεκαετία του '90 όταν 90.000 Falasha επιτράπηκε να εισέλθουν στο Ισραήλ.

By Tim Butcher in Jerusalem (Πηγη: Φιλοπατρία blog)

Οι Falasha θεωρούνται μία "χαμένη φυλή του Ισραήλ" και ότι πριν χρόνια οδοιπόρησαν προς το νότο και εγκαταστάθηκαν στο κέρας της Αφρικής..

--------------------------

Άλλη μία φυλή της Αφρικής που θεωρούνται κι αυτοί "χαμένη φυλή του Ισραήλ" είναι οι "Lemba" της Νοτίου Αφρικής. (Πηγή: ΟΟΔΕ )

Ο Tudor Parfitt, πρωταγωνιστής του ντοκυμανταίρ της NOVA "Οι Χαμένες Φυλές του Ισραήλ", ταξίδεψε σε όλη την Νότιο Αφρική για να μελετήσει τις ασυνήθιστες παραδόσεις αυτής της μαύρης Αφρικανικής φυλής που ονομάζεται Lemba.

Αυτή η ομάδα, που ομιλεί την διάλεκτο Bantu έχει δηλώσει πως έχει Εβραϊκή γενεαλογία, και τηρεί πολλές Σημιτικές παραδόσεις, όπως είναι οι περιορισμοί της ειδικής διατροφής τύπου «κόσερ» και πρακτικές σφαγής ζώων, τις τελετές περιτομής, αυστηρούς κανόνες που απαγορεύουν μικτούς γάμους, καθώς και ονόματα φατριών που ηχούν Σημιτικά.

Ο Parfitt έμεινε πολλούς μήνες με τους Lemba, γνωρίζοντας τους φυλετικούς και θρησκευτικούς ηγέτες τους, και παρατηρώντας μερικές από τις πιο ιερές τελετές τους. (Στην φωτο σφαγή βοδιού για τελετουργικούς σκοπούς - κάτι που, όπως λέγεται, δεν συναντάται στην Αφρική)

Έφτασε στο συμπέρασμα πως η καταγωγή πολλών παραδόσεων των Lemba ήταν πράγματι Σημιτική, και όχι Αφρικανική.

Όμως, από τα διαθέσιμα ιστορικά και ανθρωπολογικά στοιχεία, ήταν αδύνατον να διακρίνει αν αυτές οι παραδόσεις προήλθαν από Ισλαμικές ή Εβραϊκές πηγές. Θα χρειαζόταν να γίνουν μελέτες του χρωμοσώματος «Υ» για να μπορέσει να εμβαθύνει στην λεπτομέρεια αυτή της καταγωγής.

Λίγα χρόνια μετά τα ταξίδια του, ο Parfitt συνεργάσθηκε με μια ομάδα από το Κέντρο Γενετικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου, η οποία συνέλεξε δείγματα DNA από Εβραίους Bantu (Αφρικής), από Υεμένη (Άραβες), και από Εβραίους Σεφαρδί και Ασκενάζι (συμπερλαμβανομένων και των Cohanim από τις δύο κοινότητες), για να συγκρίνει τον βαθμό ομοιότητας που υπάρχει σε κάθε μια από αυτές τις ομάδες. για να αναζητήσει ένα γενετικό παράλληλο στις προφορικές παραδόσεις των Lemba περί Εβραϊκής καταγωγής.

Σε μια συνέντευξη με την ΝOVA, το μέλος της ομάδας Δρ. David Goldstein σχολιάζοντας τα ευρήματα της ομάδας αυτής, μεταξύ άλλων είπε: "Κάτι λιγότερο από έναν στους 10 Lemba που εξετάσαμε είχε αυτό το ιδιαίτερο τύπο χρωμοσώματος «Υ», που φαίνεται πως είναι «υπογραφή» Εβραϊκής γενεαλογίας.

Αυτό που μας δείχνει αυτή η μελέτη είναι πως οι Lemba – και συγκεκριμένα κάποια μέλη της υπο-φατρίας των Buba – φαίνεται να έχουν προγονικό σύνδεσμο με Ιουδαϊκούς πληθυσμούς. Σαν μια προφορική ιστορία, μόνο που είναι γραμμένη με τα γράμματα του DNA τους, το χρωμοσωμα «Υ» των Lemba παραδίδει μια ζωντανή καταγραφή του παρελθόντος, από πατέρα σε υιό.

------------------------

Εκτός των Αφρικανο - Ιουδαίων υπάρχουν ακόμα και Ίνκας Ιουδαίοι!

Μάλιστα! Πρόκειται για τους B'nai Moshe (Τα Παιδιά του Μωυσή στα εβραικά) γνωστοί και ως οι Ίνκας Ιουδαίοι.

Πρόκειται για μία κοινότητα 1.000 περίπου ατόμων, στην πόλη Trujillo του Περού, οι περισσότεροι από τους οποίους, γύρω στα 700 άτομα, έχουν ήδη εγκατασταθεί στο Ισραήλ.

Οι Ίνκας Ιουδαίοι, δεν θεωρούνται "χαμένη φυλή", καθώς ΟΛΟΙ ήταν ντόπιοι που προσηλυτίστηκαν στον Ιουδαισμό την δεκαετία του1960, πρώτα από έναν Περουβιανό που εγκατέλειψε την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ασπάστηκε τον Ιουδιασμό και μίλησε στους κατοίκους της Trujillo. Μετά ανέλαβαν οι ραββίνοι από το Ισραήλ.

---------------

Ο Εβραίος Υπουργός Sheetrit έκανε συγκλονιστικές και αποκαλυπτικές δηλώσεις το 2007, στην εφημερίδα «Yedioth Ahronoth», σχετικά με τους μαζικούς επαναπατρισμούς των "χαμένων Ιουδαίων".

Είπε, μεταξύ άλλων (πηγή: blog Φιλοπατρία): «Είναι καιρός να έρχονται μόνο οι Εβραίοι στο Ισραήλ»!! Δήλωσε ότι συγκλονίστηκε ανακαλύπτοντας στατιστικές για τον αριθμό των μη Εβραίων που ζουν στη χώρα και ζήτησε μια νέα συζήτηση σχετικά με το νόμο της επιστροφής. «Εάν δεν συζητήσουμε αυτά τα ζητήματα τώρα, μέσα σε μερικά έτη το Ισραήλ δεν θα είναι πλέον το κράτος των Εβραίων».. ("Ιουδαίοι μείνετε Ιουδαίοι! Μην ανακατεύεστε με "άλλους", λέει η δημοσίευση στην εφημερίδα. Τι είπατε; Ρατσιστικό; )

«Εβδομήντα τοις εκατό των μεταναστών από την πρώην Σοβιετική Ένωση δεν είναι εβραίοι, οι Falasha Mura συνεχίζουν να εισρέουν από την Αιθιοπία, οι εβραϊκές οργανώσεις περιπλανώνται τον κόσμο και φέρνουν εδώ τους εν μέρει-Εβραίους από όλα τα είδη των φυλών, χιλιάδες παράνομοι κάτοικοι από την παλαιστινιακή αρχή ζουν και εργάζονται εδώ συνεχώς, και χιλιάδες Αφρικανοί διεισδύουν στο Ισραήλ, όταν μόνο μια μειοψηφία είναι πρόσφυγες από το Νταρφούρ,» δήλωσε...

«Επιστρέψαμε στην πατρίδα μας μετά από 2.000 έτη στην εξορία προκειμένου να χτιστεί ένα εβραϊκό, σιωνιστικό κράτος εδώ, όχι μια χώρα λεγεώνα των ξένων", κατέληξε ο Υπουργός.

----------------------------------

Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε την εβραική οργάνωση "Shavei Israel" ("Επίστρεψε Ισραήλ"), να έχει αναλάβει την επιστροφή "χαμένων Ιουδαίων" αλλά και "χαμένων φυλών" από τα διάφορα μέρη του πλανήτη (αν και όχι όλα...) πίσω στην Γη του Ισραήλ.

Στο έργο του επαναπατρισμού όμως των Ιουδαίων, έχουν επιδοθεί και πολλές χριστιανικές οργανώσεις!

Η πιο γνωστή ακούει στο όνομα «Ebenezer - Operation Exodus» («Έβεν Έζερ - Επιχείρηση Έξοδος") και αποτελεί, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, μία διαδογματική χριστιανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1991 από τον Ελβετό επιχειρηματία, και μόνιμο κάτοικο Αγγλίας, Gustav Scheller, με σκοπό να δοθεί βοήθεια στον εβραϊκό λαό να επιστρέψει το Ισραήλ από τα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Από την ίδρυσή της, η Ebenezer έχει βοηθήσει περισσότερους από 120.000 εβραίους να πραγματοποιήσουν την aliyah (επιστροφή στο Ισραήλ) από τη θάλασσα, και τον αέρα με την βοήθεια των επίσημων αερογραμμών του Ισραήλ.

Σύμφωνα με τον Gustav Scheller (φωτο), το 1982, ο Θεός του φανέρωσε το «σχέδιο Του να φέρει τον Εβραϊκό λαό πίσω στο Ισραήλ», και ότι θα τον χρησιμοποιούσε για να βοηθήσει. «Το 1991, μου μίλησε ο Κύριος στην Ιερουσαλήμ», λέει ο Gustav: "Τώρα είναι η ώρα να αρχίσεις να βοηθάς τους ανθρώπους μου να επιστρέψουν από τη γη του Βορρά.".

Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται σε τέτοιες οργανώσεις είναι πεπεισμένοι ότι επιτελούν «έργο Θεού»!

Και ότι συντελούν με τον τρόπο τους στην εκπλήρωση των προφητειών της Βίβλου!

Γράφει ο Γερμανός προτεστάντης Joachim Langhammer στο βιβλίο του (1998) «Τι θα απογίνει ο κόσμος μας;»: «Κατά την βιβλική προφητεία η λύτρωση του Ισραήλ διαδράμει κατ’ αρχάς εξωτερικά με την συγκέντρωση, επιστροφή και ανασύσταση του Ισραήλ. Με αυτά θα γίνει κάποτε και η εσωτερική ανασύσταση δια του Αγίου Πνεύματος. Όπως είδαμε η συνάθροιση του Ισραήλ είναι σήμερα ακόμη σε πλήρη εξέλιξη. Για αυτό υπάρχει μία μόνο εξήγηση: Ο ΚΥΡΙΟΣ συγκεντρώνει τον λαό Του στην Αγία Γη, διότι ο Μεσσίας έρχεται γρήγορα! Η ανοδική πορεία του λαού Ισραήλ - έξω από την διασπορά και πίσω στην Αγία Γη – μας παραπέμπει άμεσα στον Μεσσία. Όταν όμως έρθει ο Μεσσίας ο λαός Του θα πρέπει να είναι στην γη (Ιεζ. 39:28)»!

ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

---Ο Κύριος συγκεντρώνει τον "λαό Του" ή οι εβραικές οργανώσεις, το επίσημο κράτος του Ισραήλ και οι πάντα πρόθυμες πολυπληθείς χριστιανικές φιλο-σιωνιστικές οργανώσεις του "δυτικού κόσμου";

--- Γιατί το έργο αυτό (του κράτους ή "του Θεού" ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας), δεν γίνεται μεταξύ Ιουδαίων και "Ιουδαίων" της διασποράς που βρίσκονται σε άλλες ανεπτυγμένες "δυτικές" χώρες και περιοχές, παρά μόνο υπάρχει κινητικότητα στις φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες; Στις χώρες της π. ΕΣΣΔ, στην Αιθιοπία, στην Ινδία, στο Περού κλπ

---Γιατί δεν επιτρέφουν "τα παιδιά του Ισραήλ" από χώρες που έχουν μεγάλες και πανίσχυρες κοινότητες; Στις ΗΠΑ αριθμούν 5.275.000 (2006) - όσο ένα Ισραήλ ακόμα!!! -, στην Γαλλία 652.000, στον Καναδά 372.000, στην Μ. Βρετανία 297.000 κλπ

Γιατί ενώ τρέχουν στις ζούγκλες και στις ερήμους για τριακόσια - πεντακόσια άτομα, αδιαφορούν για τις μεγάλες "δεξαμένες" Ιουδαικού πληθυσμού σε αυτές τις χώρες;

--- Μήπως το θέμα είναι να μαζέψουμε "λαό" για να υποσκελιστεί ο πολυάριθμος αραβικός πληθυσμός, (οι οποίοι γεννάνε συνεχώς!);

Ή μήπως το θέμα είναι η στρατολόγηση πρόθυμων υπηρετών, στρατιωτών (κάτι σαν φτηνό και φρέσκο "κρέας";) για τις ανάγκες του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ;

Στο να επιτευχθούν τα σχέδια των "πατέρων" του σιωνιστικού κινήματος, για καθάρισμα της "Αγίας Γης" από τους "φτωχούς" (αραβικός πληθυσμός) και την μεταφοράς τους "κάπου αλλού".

Θυμηθείτε τα λόγια του Yosef Weitz: "Για το σχέδιο της μεταφοράς θα βρούμε χρήματα, πολλά χρήματα. Μόνο μετά από αυτή τη μεταφορά, θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε εκατομμύρια αδελφών μας, και να βάλουμε τέλος στο εβραϊκό ζήτημα.Δεν υπάρχει άλλος δρόμος..."

---Όλα αυτά αποτελούν "έργο Θεού", για το οποίο πασχίζουν οι χριστιανοί των διαφόρων οργανώσεων, εκκλησιών και δογματικών αποχρώσεων;

----Γνωρίζουν τα εγκλήματα, τις βιαιότητες, τις εκκαθαρίσεις, τις αρπαγές περιουσιών και τις συνεχιζόμενες αδικίες κατά των Παλαιστινίων και του "φτωχού" αραβικού πληθυσμού από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και σιωπούν ή ακόμα επικροτούν (!), γιατί έτσι επιτελείται το "έργο του Θεού";;;

Ο Αμερικάνος Pat Robertson, παραδείγματος χάριν, (φωτο) ένας από τους μεγαλύτερους "τηλευαγγελιστές" (και με επιρροή φυσικά στα πολιτικά δρώμενα των ΗΠΑ) είπε: «Η κυριαρχία του Ισραήλ στην Αγία Γη πρέπει να διατηρηθεί με κάθε κόστος».

--- Κλείνουν ακόμα τα αυτιά τους και τα μάτια τους ακόμα και όταν αδικούνται χριστιανοί από το κράτος του Ισραήλ;;; Η ύψιστη παράνοια!!! Δεν είναι ξεκάθαρο από τα παραπάνω ότι το κράτος το ενδιαφέρει ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ -οι επαναπατριζόμενοι να είναι Ιουδαίοι στο θρήσκευμα. Ο ορεισίβιος Περουβιανός Ίνκας μπορεί να απολαύσει ΟΛΑ τα προνόμια που δίνει το Ισραηλίτικο κράτος σε όσους πέρνουν τρένα και καράβια και κάνουν την "aliyah", εφόσον όμως ασπασθεί την Ιουδαική θρησκεία, την ίδια στιγμή που ο Εβραίος αποκλείεται γιατί έγινε χριστιανός;;!!! (αν και τελευταία κάτι μάλλον, άλλαξε, ύστερα από σκληρούς δικαστικούς αγώνες των "Μεσσιανικών Ιουδαίων"). Και βέβαια οι Falasha Mura αντιμετωπίζουν εχθρότητα και ρατσιστική συμπεριφορά, μόνο και μόνο γιατί είναι "ύποπτοι ότι παραμένουν χριστιανοί... Και αυτό είναι "έργο Θεού";;;

---Οι φιλο-σιωνιστικές χριστιανικές οργανώσεις διακηρύττουν ότι η επιστροφή των Ιουδαίων στην "Αγία Γη" είναι σημάδι ότι ο "Μεσσίας έρχεται"! Το ερώτημα όμως είναι ΠΟΙΟΣ Μεσσίας έρχεται;

Ο αληθινός Μεσσίας για τους χριστιανούς είναι ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.

Για Αυτόν όμως οι χριστιανοί σιωνιστές και λοιποί φιλοεβραίοι χριστιανοί ΔΕΝ μιλάνε! Το "έργο του Θεού" για αυτούς είναι ένα. Να πείσουν όσους γίνεται περισότερους "χαμένους Ιουδαίους" να επιστρέψουν "σπίτι".

Για αυτό οι προσευχές τους, όπως αυτή που έλαβε χώρα το 2006, από την οργάνωση "Ebenezer", ήταν "να ζητήσουμε συγνώμη" (πέφτοντας στα γόνατα!) για τον "χριστιανικό αντισημιτισμό" και να παρακαλέσουμε "να επιστρέψει ο αρχαίος λαός του Θεού", από όλα τα έθνη στην υποσχεμένη Γη και να "εκπληρωθεί ο Λόγος του Θεού" (από το επίσημο ενημερωτικό τεύχος της οργάνωσης - Καλοκαίρι 2006)...

---Αυτή είναι η προσευχή και ο αγώνας των χριστιανών; Ο ΚΥΡΙΟΣ είπε "κηρύξατε το Ευαγγέλιο" (Μάρκος 16:15), ενώ ο Απόστολος Παύλος έλεγε: "Επειδή, δεν ντρέπομαι, βέβαια, το ευαγγέλιο του Χριστού· για τον λόγο ότι, είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία σε κάθε έναν που πιστεύει, και στον Ιουδαίο, πρώτα, και στον Έλληνα" (Ρωμαίους 1:16).

Οι απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί κήρυτταν με παρρησία τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν "χαιδεύανε αυτιά". Και αυτό το πληρώσανε με βασανισμούς και θανατώσεις από την Ιουδαική θρησκευτική ηγεσία.

«Και όταν τους έφεραν, (τους αποστόλους) τους έστησαν μέσα στο συνέδριο· και ο αρχιερέας τούς ρώτησε, λέγοντας: Δεν σας παραγγείλαμε ρητά να μη διδάσκετε σε τούτο το όνομα; Και δέστε, γεμίσατε την Ιερουσαλήμ από τη διδασκαλία σας, και θέλετε να φέρετε επάνω μας το αίμα αυτού τού ανθρώπου (του Ιησού). Και αποκρινόμενος ο Πέτρος και οι απόστολοι, είπαν: Πρέπει να πειθαρχούμε στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Ο Θεός των πατέρων μας ανέστησε τον Ιησού, που εσείς θανατώσατε, αφού τον κρεμάσατε επάνω σε ξύλο». (Πράξεις 5:27,28)

----Είναι τέλος σίγουρο ότι η επιστροφή των "χαμένων Ιουδαίων" είναι έργο του ΘΕΟΥ και όχι άλλου;

Προσέξτε τι έγραφε, ένας από τους αρχαίους Πατέρες της Εκκλησίας, ο Ιππόλυτος Ρώμης (180-230 μ.Χ.): σχετικά με τον Αντίχριστο"...Διότι θέλει να εξομοιωθεί σε όλα ο Πλάνος τον Υιό του Θεού. Λέων ο Χριστός , λέων θα είναι και ο Αντίχριστος. Βασιλεύς ο Χριστός , και βασιλεύς επίγειος ο Αντίχριστος. Φάνηκε ως αρνίο ο Σωτήρας , και αυτός ομοίως θα εμφανιστεί σαν αρνίο, εσωτερικά όμως θα είναι λύκος. Περιτμημένος ήρθε ο Σωτήρας στον κόσμο, και αυτός ομοίως περιτμημένος θα έλθει (δηλ. θα είναι Ιουδαίος). Απέστειλε ο Κύριος τους αποστόλους σε όλα τα έθνη, και αυτός ομοίως θα στείλει ψευδαποστόλους. Σύναξε τα διασκορπισμένα πρόβατα ο Σωτήρας, και αυτός [ο Αντίχριστος] ομοίως θα επισυνάξει τον διασκορπισμένο λαό των Ιουδαίων. Έδωκε ο Κύριος σφραγίδα σε όσους πιστεύουν σε αυτόν, και αυτός ομοίως θα δώσει. Με ανθρώπινο σχήμα φάνηκε ο Κύριος, και αυτός με ανθρώπινο σχήμα θα έλθει. Ανάστησε ο Σωτήρας και απόδειξε την άγια σάρκα του σε Ναό, και αυτός θα αναστήσει τον λίθινο ναό στα Ιεροσόλυμα. Και αυτά τα πλανεμένα του τεχνάσματα τα δηλώνουμε τώρα, ώστε να τα ξεφύγουμε" (ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, 6).

Σε άλλο σημείο λέει: "Ο Αντίχριστος ο εγειρόμενος, ος και αυτός την Ιουδαίων βασιλείαν αναστήσει" (ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, 25, μετάφραση από το περιοδικό "Ερευνητής της Αλήθειας", τεύχος 27 ολόκληρο άρθρο ΕΔΩ).

Μήπως οι πρώτοι χριστιανοί, δεν είχαν τέτοια "αποκάλυψη" που έχουν σήμερα πολλοί χριστιανοί της Δύσης. ΔΕΝ περίμεναν τον Θεό να ξαναδημιουργήσει κράτος του Ισραήλ, ούτε υποστήριζαν κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα την επανασύσταση του Ισραήλ, την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη, και την επανοικοδόμηση του Ιουδαικού Ναού την θεωρούσαν ότι θα είναι έργο του διαβόλου και του Αντίχριστου;;;!

--- Και κάτι τελευταίο, αλλά σημαντικό.

Πόση αλήθεια έχει η θεωρία ότι "ο αρχαίος λαός του Θεού" συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα, στο πρόσωπο ΟΛΩΝ των ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ Εβραίων, και αυτών που ζουν στο Ισραήλ και εκείνων της διασποράς;

Γράφει το περιοδικό "ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ" (τεύχος 4) στο άρθρο "Η συνομωσία της 13ης φυλής του Ισραήλ" :

Η κατεστημένη άποψη υποστηρίζει πως όλοι οι Εβραίοι στον κόσμο είναι το ίδιο, μία και μοναδική «φυλή», την οποία και «επέλεξε ο Θεός».

Στην πραγματίκότητα όμως υπάρχουν στη Γη δύο ευδιάκριτες ομάδες Εβραίων.

Οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, που προέρχονται από τη Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική και την Ισπανία και οι Ασκενάζι Εβραίοι, που προέρχονται από την ανατολική Ευρώπη.

Οι Σεφαραδίτες, κατά κοινή παραδοχή, κατάγονται από τους αρχαίους Εβραίους, που περιγράφονται στη Βίβλο. Είναι σημιτικής καταγωγής και συνεπώς φυλετικά συγγενείς με τους Αραβες: η μόνη διαφορά τους είναι η θρησκεία. (Στην πάνω φωτογραφία: Σεφαριδίτες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στην αρχές του 19ου αιώνα).

Αντίθετα οι Ασκενάζι Εβραίοι, που αποτελούν και το 90% των σημερινών Εβραίων, έχουν μυστηριώδη καταγωγή.

Σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς οι Ασκενάζι Εβραίοι δεν υπήρχαν πριν από 1200 χρόνια. Από πού λοιπόν εμφανίστηκαν;

Το μυστήριο της εμφάνισης των πολυάριθμων Ασκενάζι Εβραίων της ανατολικής Ευρώπης ξεδιαλύθηκε, όταν οι ιστορικοί απέδωσαν την προέλευση τους στον εξιουδάϊσμό των Χαζάρων, μιας τουρκικής φυλής που ίδρυσε για αρκετούς αιώνες μια ισχυρή μεσαιωνική αυτοκρατορία μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας.

Οι Χαζάροι, .... δεν αποτελούν μονάχα την «13η φυλή του Ισραήλ», αλλά και το 90% των σημερινών Εβραίων!

---Παρακάτω γράφει το άρθρο: "Δεν είναι μόνον οι θρησκευόμενοι Εβραίοι (σχεδόν το 5% του πληθυσμού στο Ισραήλ) που πιστεύουν (σ.σ. ότι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού) . Ακόμη και οι αθεϊστές και οι μη θρησκευόμενοι Εβραίοι διεκδικούν αυτή την τιμή. Αυτοί που λένε πρώτοι πως «είμαστε ο εκλεκτός λαός του Θεού» είναι οι σιωνιστές και συχνά (φιλομαρξιστές) Ασκενάζι Εβραίοι, οι οποίοι το κάνουν για πολιτικούς λόγους, καθώς δεν υπάρχει ούτε μία σταγόνα βιβλικού εβραϊκού αίματος μέσα τους.

Ιστορικά οι Πολωνοί και οι Ρώσοι Ασκενάζι Εβραίοι υποστήριζαν και προώθησαν τον κομμουνισμό στις χώρες που τους φιλοξενούσαν....Το σύστημα των Κιμπούτς (Kibbutz) που εφαρμόστηκε πετυχημένα στο Ισραήλ, είναι μια φιλομαρξιστική ιδέα, προερχόμενη από τους Ασκενάζι Εβραίους που μετανάστευσαν από την Πολωνία και τη Ρωσία. (Στις φωτογραφίες διάσημοι Ασκενάζι Εβραίοι: Leon Trotsky, Sigmund Freud, Albert Einstein, )

Στα τέλη του 19ου αιώνα μεγάλος αριθμός από αυτούς τους φιλοκομμουνιστές Εβραίους βρέθηκαν στη Γερμανία, στα Βαλκάνια και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Εξ αιτίας της ανάμειξης τους στα πολιτικά ζητήματα στη Ρωσία, οι Ασκενάζι Εβραίοι έγιναν στόχος διώξεων από τους Τσάρους.

Αυτές οι διώξεις και τα πογκρόμ ώθησαν αυτούς τους φιλοκομμουνιστές Εβραίους σε μετανάστευση. Κάποιοι πήγαν στην Παλαιστίνη. Κάποιοι στη λατινική Αμερική. Ο κυριότερος ωστόσο όγκος των Ασκενάζι φιλοκομμουνιστών Εβραίων κατευθύνθηκε στις ΗΠΑ, όπου και υποστήριζε μαζικά το Δημοκρατικό Κόμμα. Οι Δεξιοί (Ρεπουμπλικάνοι) των ΗΠΑ υποστηρίζουν πως σήμερα το 60% της χρηματοδότησης του δημοκρατικού κόμματος στις ΗΙΙΑ προέρχεται από εβραϊκές πηγές…. .

Πριν το Ισραήλ γίνει κράτος το 1948, οι Εβραίοι ανά τον κόσμο, παρασύρθηκαν από την σιωνιστική προπαγάνδα ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να γίνει «πατρίδα» κι ένα καταφύγιο για όλους τους κατατρεγμένους Εβραίους, μια πραγματικά δημοκρατική χώρα και η εκπλήρωση των προφητειών της Βίβλου.

Από το 1967 μέχρι το 1970, σε μια περίοδο έξαρσης του εβραϊκού πατριωτικού αισθήματος, περίπου 50.000 Αμερικανοεβραίοι παρασύρθηκαν από την σιωνιστική προπαγάνδα και μετανάστευσαν στην «Γη της Επαγγελίας», στο Ισραήλ.

Από αυτούς το 80% επέστρεψαν μετανιωμένοι έπειτα από λίγα χρόνια στις ΗΠΑ.

Ο Jack Bernstein, ένας Αμερικανοεβραίος, (συγγραφέας του βιβλίου "Στο Ρατσιστικό Μαρξιστικό Ισραήλ" - "In Racist Marxist Israel") που έκανε το λάθος να μεταναστεύσει στη »γη της επαγγελίας» καταγγέλλει το «ρατσιστικό-φασιστο-μαρξισιικό» Ισραήλ, που κυβερνάται από τους πρώην Χαζάρους Ασκενάζι.

Οι Σεφαραδίτες Εβραίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας στο ρατσιστικό Ισραήλ. … Την δεύτερη επιλογή την είχαν οι Ασκενάζι Εβραίοι από την Ευρώπη, ειδικά εκείνοι που είχαν παντρευτεί Ασκενάζι από το Ισραήλ. Τρίτοι έρχονται οι Ασκενάζι από τις ΗΠΑ. Μετά οι Σεφαραδίτες Εβραίοι και τέλος οι μουσουλμάνοι Αραβες, οι Χριστιανοί και οι Δρούζοι...

redskywarning