Οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις των μελών «της ΜΘΕ του Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών» αντιμετωπίστηκαν και ερμηνεύτηκαν διαφοροτρόπως από τους Οικουμενιστές αλλά και από όσους αγωνίζονται ορθόδοξα εναντίον των νεωτερισμών τους. Προσθέτουμε και τις δικές μας επισημάνσεις στο θέμα ―καθώς εν τω μεταξύ εκδόθηκε και το Κοινό Ανακοινωθέν της ΜΘΕ―, φροντίζοντας οι εκτιμήσεις μας να εκφράζουν όσο γίνεται καλύτερα το πνεύμα, αλλά και το γράμμα των Αγίων Πατέρων, που τελευταία όχι μόνο παραθεωρείται επικίνδυνα, μα και αλλοιώνεται κακόδοξα, στα πλαίσια της «συναφειακής» θεολογίας.
Μιας οικουμενιστικής αιρετικής θεολογίας που συγγενεύει με τις παγκοσμιοποιητικές θεωρίες και πρακτικές και λανσάρεται έξυπνα ως εύπεπτη τροφή στον ανεκτικό περίγυρο της Νέας Τάξης. Το ανησυχητικό δε είναι, ότι η «θεολογία» αυτή διαδίδεται στον αγνοούντα λαό του Θεού επίσημα από Επισκόπους και θεολόγους, εκκολάπτεται δε στην φερόμενη ως «Ορθόδοξη» Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου.
Ας έλθουμε, όμως, σε συγκεκριμένες φράσεις των πρωταγωνιστών της Βιέννης:
Α. O Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης δήλωσε ότι «δεν υπάρχουν σύννεφα δυσπιστίας» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών.
Γνωρίζουμε πως δυσπιστία υπάρχει, δεν εμπιστευόμαστε δηλαδή κάποιον, όταν με τις πράξεις και τα λόγια του έχει καταστεί αναξιόπιστος, και άλλα λέγει τη μια φορά, άλλα την άλλη και άλλα τελικά κάνει. Ας εξετάσουμε, λοιπόν: υπάρχουν «σύννεφα δυσπιστίας» μεταξύ των Παπικών και της Μίας, Αγίας, Ορθόδοξης, Καθολικής Εκκλησίας; Και εκ δευτέρου: υπάρχει δυσπιστία μεταξύ των Ορθόδοξων Εκκλησιών ή του ορθοδόξου πληρώματος προς τους Ποιμένες του;
1. Ο Πάπας Βενέδικτος διακήρυξε ―σε μια κρίσιμη καμπή του Διαλόγου― όχι μόνο επίσημα αλλά και σκόπιμα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ελλειμματική Εκκλησία, σε αντίθεση με το Βατικανό, που αποτελεί την πλήρη Εκκλησία!
Η δήλωση αυτή, παρά τις διαμαρτυρίες των πιστών δεν ενεργοποίησε το Φανάρι, ώστε να αντιδράσει, να ζητήσει από τον Πάπα να ανακαλέσει, και μάλιστα στα πλαίσια διεξαγωγής ενός Διαλόγου «επί ίσοις όροις» (όπως διαφημίζεται). Το αντίθετο έπραξε η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος· θεώρησε αυτό ως υποβάθμιση της Εκκλησίας μας από την «εκκλησία» των Παπικών, γι’ αυτό και ζήτησε εξηγήσεις προσωπικά από τον συμπρόεδρο της ΜΘΕ Σεβασμιώτατο Περγάμου. Και ο Περγάμου, εξευτελίζων τον Συνοδικό θεσμό (για τον οποίο δήθεν κόπτεται) και επιδεικνύων περιφρόνηση προς την Εκκλησία της Ελλάδος, αρνήθηκε να απαντήσει.
Αυτή η υποτιμητική δήλωση του Πάπα για την Εκκλησία μας και ο τρόπος με τον οποίο απαξίωσε την Ελλαδική Εκκλησία ο Περγάμου, μπορούμε να μην τα εκλάβουμε ως λόγο δυσπιστίας προς τους πρωταγωνιστές του Διαλόγου;
2. Δυστυχώς συνεχίζεται και παγιώθηκε η ονομασία της παράταξης των Παπικών ως Εκκλησίας, με την ουσιαστική σημασία της λέξεως, όπως πολλοί Πατέρες και θεολόγοι διαπιστώνουν και ο π. Γεώργιος Καψάνης διατύπωσε, λέγων: ο χαρακτηρισμός των Παπικών ως Εκκλησία, δεν αποτελεί πλέον λόγο αβροφροσύνης (όπως συνεχίζουν ανεντίμως να ισχυρίζονται οι Οικουμενιστές και όσοι τους δικαιολογούν), αλλά εκφέρεται στην κυριολεκτική του σημασία.
Και η ονομασία «αδελφές εκκλησίες», σημαίνει τρία πράγματα.
Όχι μόνο Ι) αναγνώριση της αίρεσης του Παπισμού ως Εκκλησίας, όχι μόνο ΙΙ) εξίσωση της Μίας Εκκλησίας με την αίρεση ―αφού οι Παπικοί ζηλότυπα επιμένουν να κρατούν και να πολλαπλασιάζουν τις αιρέσεις τους―, αλλά και ΙΙΙ) υποβάθμιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τοποθέτησή της κάτω από την αίρεση, αφού αποδεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα τον όρο «ελλειμματική» Εκκλησία, ταυτόχρονα δε διαφαίνεται ότι αποδεχόμαστε κάποιας μορφής του δαιμονικού και εξουσιαστικού Πρωτείου, ανύπαρκτου στην ενιαία εκκλησιαστική ιστορία.
3. Δυσπιστία επίσης υπάρχει, διότι οι Παπικοί, παρά την προϋπόθεση που η Πανορθόδοξος Διάσκεψη της Ρόδου έθεσε, πως για την έναρξη του Διαλόγου είναι απαραίτητο να καταργήσουν την Ουνία, οι Παπικοί όχι μόνο δεν την κατάργησαν (παρόλο που το 1990 στο Freising του Μονάχου συμφώνησαν προς τούτο και υπέγραψαν συμφωνία), αλλά και αναβάθμισαν την Ουνία και την κατέστησαν τρίτη συνισταμένη του διαλόγου: Παπικοί, Ορθόξοι, Ουνίτες!!!! Οι δικαιολογίες που προσάγουν οι ημέτεροι, (αποδεικνυόμενοι έτσι παπικότεροι των παπικών) ότι το θέμα της Ουνίας θα συζητηθεί αργότερα, είναι έωλες και αντικανονικές, αποτελούν δε προσωπικές θέσεις των και όχι απόφαση της Ορθοδοξίας, και δείχνουν άλλη μια φορά, πόσο σεβασμό τρέφουν στη Συνοδικότητα της Εκκλησίας, αφού καμιά Πανορθόδοξος Σύνοδος δεν κατήργησε την απόφαση εκείνη της Ρόδου, που απαιτούσε ρητά την κατάργηση της Ουνίας για την έναρξη του Διαλόγου.
4. Για την οικονομία του γραπτού λόγου δεν θα αναφέρουμε άλλα παραδείγματα δυσπιστίας των ορθοδόξων για τη στάση των Παπικών απέναντί μας.
Βρισκόμαστε, όμως, στη δυσάρεστη θέση, να αναφέρουμε εν ολίγοις, αντίστοιχα παραδείγματα δυσπιστίας προς τους ίδιους τους Ορθοδόξους «εκπροσώπους» μας, και τον καθοδήγητή τους Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Και αυτά πρέπει να λέγονται και να τονίζονται «εν καιρώ αιρέσεως» του Οικουμενισμού και να μη παρασιωπώνται (όπως κατ’ οικονομίαν μπορούσαμε να κάνουμε σε άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις). Πρέπει δηλαδή να αναφέρουμε την παράβαση δεκάδων Ιερών Κανόνων κατά βούλησιν περί συμπροσευχών (οι οποίες συνεχίστηκαν ασυστόλως και στη Βιέννη), συμποσίων, αποδοχή και λήψη δώρων, ατελών συλλείτουργων κ.λπ.
Ακόμη έχουμε δυσπιστία (καλύτερα αντίρρηση) ως προς τον Διάλογο, ο οποίος είναι μεν επιθυμητός για τον ευαγγελισμό των μη χριστιανών και την επιστροφή στην Εκκλησία των εκτός αυτής αιρετικών, αλλά όταν διεξάγεται με τον ορθόδοξο, παραδοσιακό τρόπο των Πατέρων. Όχι όταν αυτός αποτελεί (κατά έκφραση σχολιογράφου) «ένα ανελέητο παίγνιο εξουσίας, αθέμιτου ανταγωνισμού, φιλοδοξίας και κενοδοξίας που καμιά σχέση δε θα έπρεπε να έχει ούτε ιστορικά με την Αγία μας Εκκλησία».
Αναφέρθηκαν σε άλλο δημοσίευμα, συγκεκριμένες αποδείξεις μη συνοδικής νοοτροπίας Επισκόπων-μελών του Διαλόγου, που συνιστούν όχι «σύννεφα», αλλά «καταιγίδα δυσπιστίας». Να προσθέσουμε εδώ κάποια ακόμα:
Και πάλι δεν δόθηκε στη δημοσιότητα κάποιο είδος Πρακτικών των συζητήσεων, (πέρα από ένα ανούσιο Ανακοινωθέν), ώστε να γνωρίζουν οι πιστοί τι συζητούνται, ποιες οι θέσεις των εκπροσώπων μας, πόσο ενδοτικοί είναι στις απαιτήσεις των Παπικών κ.λπ. Όλα αυτά αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό. Ως εκ τούτου έρχονται αυθόρμητα στο νου μας οι διαπιστώσεις του πρώην Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ. Βρετανίας και κατόπιν Πισιδίας, Μεθόδιου, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο του θεολόγου κ. Σταύρου Μποζοβίτη, Τα αιώνια σύνορα της Ορθοδοξίας και οι Αντιχαλκηδόνιοι (σ. 85): Είναι πρωτοφανές γεγονός «ότι τα ΠΡΑΚΤΙΚΑ των συναντήσεων –αν υπάρχουν– δεν δημοσιεύονται, ...για να μη γίνουν αντιληπτές οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί των Ορθοδόξων εκπροσώπων». Το βεβαιώνει αυτό και ο Μητροπολίτης Πισιδίας Μεθόδιος: «Τώρα δεν τολμούν να δημοσιεύσουν τα πρακτικά των συζητήσεων. Γιατί; Ο λόγος προφανής. Η Κοινή Δήλωσις κλείνει προς τις απόψεις των Orientals» (Αντιχαλκηδονίων)!
Αυτή η πρακτική της μη εκδόσεως Πρακτικών, συνεχίζεται και στους τωρινούς Διαλόγους. Σε επιστολή του προς την Ι. Σύνοδο ο κ. Δημ. Τσελεγγίδης αναφέρεται σε ζητήματα που «αφορούν πρώτιστα στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο διάλογος, δηλαδή χωρίς ουσιαστική ενημέρωση, όχι μόνο του πληρώματος της Εκκλησίας, αλλά ούτε καν των κατά τόπους επισκόπων».
Για το ίδιο θέμα, της απόκρυψης από το λαό του Θεού των συζητήσεων που γίνονται στην ΜΘΕ του Διαλόγου και η παρατήρηση του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου: Κάποιοι θεολόγοι και Επίσκοποι «“επαγγελματίες” (σύμφωνα με τον καθηγητή Βέλτση) του διαλόγου αποφασίζουν ερήμην του λαού του Θεού (λαϊκών και κληρικών), ακόμα ερήμην και αυτών των Συνόδων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών»!
Όλα αυτά μας θυμίζουν απόκρυφες Μασονικές συναντήσεις και όχι «Ελευθέρα και Ζώσα Εκκλησία».
Άρα, Σεβασμιώτατε Περγάμου, υπάρχουν όχι «σύννεφα δυσπιστίας», αλλά καταιγίδα και κυκλώνας δυσπιστίας στο ορθόδοξο πλήρωμα της καθ’ ημάς Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας.
Β. Ένα δεύτερο σημείο που θα πρέπει να σχολιασθεί, εξ όσων ελέχθησαν στη Βιέννη, είναι ότι, τώρα πλέον, οι αιρέσεις ονομάζονται δυσκολίες: «ο Θεός θα βρει έναν τρόπο για να ξεπεραστούν όλες οι δυσκολίες που παραμένουν μεταξύ μας» (Περγάμου Ιωάννης). Και για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, δηλαδή οι βλάσφημες αιρετικές δοξασίες των Παπικών, που (κατά τους Πατέρες) κατατάσσουν το Βατικανό στους «εχθρούς του Θεού» δεν χρειάζεται η μετάνοια. Αυτή τη λέξη, μάλιστα, την αποφεύγουν στον διάλογο, όπως «ο διάβολος το λιβάνι. Και πιο είναι εκείνο που χρειάζεται; είναι η «προσαρμογή και από τις δύο πλευρές» (an adaptation from both sides) που είναι απαραίτητη για να οδηγηθούμε στην ενότητα»!
Ωραία, λοιπόν, επειδή το Βατικανό είναι δύσκολο έως αδύνατο να μετανοήσει (κατά το Άγιο Γρηγόριο Παλαμά (και τον π. Βασίλειο Γοντικάκη που τον επανέλαβε) και για να αποφύγουμε την πατερική προϋπόθεση της μετάνοιας, μοναδικό όρο-τρόπο επιστροφής των Παπικών στην Μία Εκκλησία, αποδέχονται ή εφευρίσκουν οι Οικουμενιστές, το Φανάρι και ο κ. Ζηζιούλας άλλους όρους, όπως την θέση που ο καρδινάλιος Koch διετύπωσε στη Βιέννη: «μπορούμε να βρούμε μία νέα [κοινή] πορεία σήμερα"». Κι αυτή την τοποθέτηση, που οδηγεί εκτός Εκκλησίας, ανεπιφυλάκτως την αποδέχθηκε ο Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας.
Γ. Αλλά ας δούμε και αυτό, που αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα της ΜΘΕ. Ο καρινάλιος Koch επικαλέσθηκε τις πρόσφατες ενέργειες του Πάπα Βενέδικτου και είπε: «ο Πάπας Βενέδικτος έδειξε πρόσφατα την ετοιμότητά του να αποδεχθεί την πολυμορφία στην εκκλησία καλώντας δυσαρεστημένους Αγγλικανούς να γίνουν καθολικοί, διατηρώντας παράλληλα ορισμένες από τις παραδόσεις τους».
Aς σπεύσουμε, λοιπόν, για να μη χάσουμε την ευκαιρία: αν συμμορφωθούμε κι εμείς προς τα κελεύσματα του Βατικανού, θα γίνουμε άξιοι των αμοιβών του Πάπα· θα μας κάνει τη χάρη να μας αποδεχθεί, έστω κι αν κάνουμε πολύ λιγότερες υποχωρήσεις από ό,τι οι Αγγλικανοί! Και ίσως να ευτυχήσουμε να δούμε ως καρδινάλιο κάποιον από τους στυλοβάτες του Διαλόγου, π.χ. τον Περγάμου κ. Ιωάννη.
Δ. Ερχόμαστε τέλος, μετά από όλα αυτά, σε κάποιες ορθόδοξες εκτιμήσεις, που τις θεωρούμε μονοσήμαντες και κοντόφθαλμες, γιατί εστιάστηκαν μόνο στην αποτυχία της έκδοσης Κοινού Κειμένου στη Βιέννη. Αγνόησαν, όμως, το γεγονός, ότι οι Παπικοί και οι συνοδοιπόροι τους στην προαγωγή του Οικουμενισμού, είναι έμπειροι διπλωμάτες και γνωρίζουν καλά το παιχνίδι των ελιγμών, τη μέθοδο «δύο βήματα μπροστά ένα πίσω». Έτσι ―όπως εκτιμούμε― έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίες κωδικοποιήθηκαν και εκφράστηκαν σε υψηλό επίπεδο από τον Μητροπολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ και τον πανεπιστημιακό καθηγητή θεολογίας κ. Τσελεγγίδη.
Επίσης, μεγάλο ρόλο έπαιξε το όραμα της υλοποιήσεως της τρίτης Ρώμης, που δεν έχει σβήσει. Ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ρωσίας φαίνεται πως χρησιμοποίησε το Διάλογο για να κρατήσει το θέμα αυτό ζωντανό. Ως εκ τούτου η Μόσχα προβάλλει ένα άτυπο «βέτο», και κατά θεολογικούς κύκλους, αυτό αφορμάται μεν από θέματα πίστεως, αλλά στην πραγματικότητα πίσω από αυτά κρύβονται οι ηγεμονικές διεκδικήσεις της Μόσχας. Τα γεγονότα φαίνεται ότι ευοδώνουν αυτή την εκτίμηση.
Θα ενθυμούνται λοιπόν, όσοι παρακολουθούν τα γεγονότα, ότι ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων απείχε των εργασιών της Συνάντησης της ΜΘΕ στην Ραβέννας το 2007 με αφορμή την συμμετοχή της λεγόμενης «Εσθονικής Αποστολικής Εκκλησίας» και δευτερευόντως για δογματικά θέματα.
Επίσης πέρυσι στην Κύπρο είχε δηλώσει στο «Amen»: «Ορισμένες φορές η διαφωνία δεν είναι μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, αλλά και μεταξύ Ορθοδόξων… Για παράδειγμα στο θέμα του πρωτείου, λόγω των ιστορικών γεγονότων, θεωρείται ότι πρώτος είναι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό είναι πρεσβείο τιμής. Όμως ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης διατείνεται ότι το πρωτείο έχει μια συγκεκριμένη εξουσία, έχει κάποια ιδιαίτερα προνόμια. Αυτή είναι μια διαφωνία μεταξύ μας. Μέσα στην οικογένεια των Ορθοδόξων δεν υπάρχει κοινή αντίληψη για το θέμα του πρωτείου».
Και ενώ αυτά είπε το 2007 (σε παρόμοιες δηλώσεις προέβη και εφέτος στη Βιέννη)(*), θέσεις που ασφαλώς μας χαροποιούν, αφού κινούνται προς μη αποδοχή του Πρωτείο του Πάπα, όμως, φαίνεται καθαρά σ’ αυτές τις δηλώσεις η «κόντρα» με το Φανάρι, ενώ ταυτόχρονα, κάποιες άλλες δηλώσεις του στην Κύπρο, δείχνουν πως ο κ. Ιλαρίων, σε άλλο καίριο θέμα πίστεως και Ι. Κανόνων «μειοδότησε», αναγνωρίσας ως Εκκλησία το Βατικανό. Είπε, δηλαδή, ότι «υπάρχει αναγνώριση των μυστηρίων γιατί αναγνωρίζουμε στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία την Αποστολική διαδοχή, αλλά λόγω του σχίσματος διακόπηκε η κοινωνία μεταξύ των μυστηρίων»!
(http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=842).
Το συμπέρασμα: Μέχρι τώρα υπήρχαν πολλές θεολογικές φωνές οι οποίες μιλούσαν για άμβλυνση του ορθοδόξου αισθητηρίου εξ αιτίας της διαλόγων και της οικουμενιστικής τακτικής, τουλάχιστον των επικεφαλής Αρχιερέων. Ήταν γνωστή, επίσης, η επιδεξιότητα και η ικανότητα του Βατικανού (ως εφευρέτη της «προπαγάνδας») να διεισδύει πολυειδώς και πολυτρόπως στις Ορθόδοξες χώρες. Ήταν γνωστή ακόμα η διαπίστωση των ορθοδόξων, όπως την διατύπωσε ο π. Γεώργιος Καψάνης, σύμφωνα με την οποία: «Ορθώς παρετηρήθη ότι η παπική διπλωματία κάνει κάποια ενέργεια σήμερα, για να αποδώσει καρπούς μετά από εκατό και διακόσια χρόνια... Νομίζουμε ότι και ο διάλογος αγάπης …άνοιξε τον δρόμο για την διείσδυση του πάπα στις Ορθόδοξες χώρες και την προβολή του ακόμη και μεταξύ των Ορθοδόξων ως παγχριστιανικού και πανθρησκειακού ηγέτου» («Ο Όσιος Γρηγόριος», Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου Αγίου Όρους, 2001, αρ. 26, σ. 97-98).
Σ’ αυτές τις φωνές προστίθενται και άλλες, όπως αυτή του καθηγητή θεολογίας κ. Τσελεγγίδη, που πρόσφατα εκμυστηρεύτηκε σε κύκλο θεολόγων, πως η αίσθησή του είναι ότι «στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει μία διολίσθηση προς τον παπισμό στον χώρο της εκκλησιολογίας σε επίπεδο κληρικών και ειδικώς επισκόπων, όπως πιστοποιούν συγκεκριμένες πρακτικές». Αναφερόμαστε στον καθηγητή Τσελεγγίδη, γιατί ήταν ο μόνος λαϊκός θεολόγος τα τελευταία χρόνια από τον Ακαδημαϊκό χώρο (απ’ ό,τι γνωρίζουμε), που τόλμησε με πατερικό λόγο και θεολογικά επιχειρήματα, να αντιταχθεί στην Οικουμενιστική λαίλαπα που κατακλύζει την Ορθοδοξία απ’ άκρη σ’ άκρη και να αντικρούσει το παπικό Πρωτείο με θαυμάσια, καθαρά θεολογικά-επιστημονικά κείμενα.
Ως εκ τούτου, αδυνατεί να καταλάβει κανείς τις νικητήριες φωνές που εκπέμπονται από κάποιους, οι οποίοι θριαμβολογούν ότι και στην Βιέννη «νενικήκαμεν», μη θέλοντες να δουν την έτι περαιτέρω διολίσθηση προς τον παπικό Οικουμενισμό.
Ενώ, δηλαδή, η αίρεση του Οικουμενισμού κατακτά όλο και περισσότερο έδαφος (αφού οι περί δύο πνευμόνων και δύο Εκκλησιών ορολογία συνεχίζεται), ενώ το δογματικό αισθητήριο των απλών πιστών συνεχώς αμβλύνεται, ενώ οι συμπροσευχές έγιναν πλέον καθεστώς και πραγματοποιούνται με καταιγιστικό ρυθμό, τέτοιο που δεν μπορεί κανείς πλέον να τις παρακολουθήσει, ενώ οι Ιεροί Κανόνες καταπατώνται κατά βούλησιν, παρά τις διαμαρτυρίες των πιστών, ενώ ο δρόμος της μετάνοιας (που κατά τους Πατέρες είναι ο μόνος οδός επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία των αιρετικών)έχει εγκαταλειφθεί, αντίθετα δε, δια των Διαλόγων έχουν γίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις, που στοχεύουν σε κάποια μορφή «ένωσης»· ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, κάποιοι αιθεροβάμονες αδελφοί μας, όλον αυτόν το ξεπεσμό τον θεωρούν νίκη, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουν να αποδεχθούν την μοναδική παραδοσιακή ορθόδοξη τακτική.
Και ποια είναι η τακτική των Πατέρων; Η απομόνωση των οικουμενιζόντων θεολόγων και Επισκόπων, οι οποίοι καθοδηγούν και συμβάλουν στην επικράτηση του Οικουμενισμού, είτε ενεργητικά είτε παθητικά, σιωπώντες ή συναινούντες. Και είναι γνωστό ότι «ο σιωπών δοκεί συναινείν». Υπήρξε μάλιστα αγωνιστής Ηγούμενος, ο οποίος ισχυρίστηκε, ότι τώρα ο Οικουμενισμός έχει υποχωρήσει, δεν βρίσκεται στην ακμή του, «όπως αυτό συνέβαινε πριν τριάντα χρόνια»!
Πρόκειται πράγματι, για πρωτοφανές φαινόμενο στην εκκλησιαστική ιστορία: να θεωρούμε και να ονομάζουμε την σταδιακή επικράτηση της αίρεσης, ως νίκη! Αλλά, όλες αυτές οι θριαμβικές φωνές, καθησυχάζουν ανομολόγητες ενοχές, αποδεικνύουν σημεία αμηχανίας ή πανικού και αποτελούν έμμεση απόδειξη ότι συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της επικρατήσεως του Οικουμενισμού άνευ σοβαρής αντιστάσεως.
Θεσσαλονίκη, 2 Οκτωβρίου 2010
Γιά την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/10/blog-post_422.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου