Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους;

Ο ι «μονοθεϊστικές» θρησκείες :

Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς;

π. Βασιλείου Σακκά

«Οι Εβραίοι και οι Ισλαμικοί λαοί, και οι Χριστιανοί… αυτές οι τρεις εκφράσεις του ίδιου

μονοθεϊσμού, μιλούν με τις αυθεντικότερες και αρχαιότερες, κι ακόμα με τις τολμηρότερες και πειστικότερες φωνές.

Γιατί να μην είναι δυνατό, το όνομα του ίδιου Θεού, αντί να προκαλεί αδιάλλακτη εναντιότητα, να οδηγεί μάλλον σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη: Δεν θα έπρεπε η αναφορά στον ίδιο Θεό, στον ίδιο Πατέρα, χωρίς προκαταλήψεις στη θεολογική συζήτηση, να μας οδηγήσει μάλλον να ανακαλύψουμε μια μέρα αυτό που είναι τόσο προφανές, αλλά και τόσο δύσκολο – ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα κι ότι γι’ αυτό είμαστε όλοι αδέλφια;»

Πάπας Παύλος ο 6ος, La Croix, 11 Αυγ. 1970

Την Πέμπτη 2 Απριλίου 1970, μια μεγάλη θρησκευτική εκδήλωση έλαβε χώρα στη Γενεύη.

Μέσα στο πλαίσιο εργασιών της δεύτερης Συνδιάσκεψης του «Συνδέσμου Ενωμένων Θρησκειών», οι
αντιπρόσωποι δέκα μεγάλων θρησκειών είχαν προσκληθεί να συγκεντρωθούν στον καθεδρικό ναό του αγίου Πέτρου. Αυτή η «κοινή προσευχή» βασιζόταν στο ακόλουθο κίνητρο: «Οι πιστοί όλων αυτών των θρησκειών είχαν προσκληθεί να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού!» Ας δούμε αν αυτός ο ισχυρισμός είναι έγκυρος στο φως της Αγίας Γραφής.

Με σκοπό να εξηγήσουμε καλύτερα το θέμα, θα περιοριστούμε στις θρησκείες που έχουν ιστορικά ακολουθήσει η μια την άλλη με αυτή τη σειρά: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ. Αυτές οι τρεις θρησκείες για την ακρίβεια, προβάλλουν αξιώσεις για κοινή καταγωγή: ως λάτρεις του Θεού του Αβραάμ.

Έτσι είναι μια πολύ διαδεδομένη γνώμη και καθώς όλοι αξιώνουμε ότι είμαστε απόγονοι του Αβραάμ (οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι κατά σάρκα και οι Χριστιανοί πνευματικά), έχουμε όλοι ως Θεό το Θεό του Αβραάμ και λατρεύουμε και οι τρεις μας (ο καθένας με το δικό του τρόπο, φυσικά) τον ίδιο Θεό. Και αυτός ο ίδιος Θεός συνιστά με κάποιο τρόπο το σημείο ενότητας και «αμοιβαίας κατανόησης» κι αυτό μας προσκαλεί σε μια «αδελφική σχέση», όπως τόνισε ο Μεγάλος Ραββίνος Δρ. Safran, παραφράζοντας τον Ψαλμό: «Ω, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις αδέλφια να κάθονται μαζί…»

Μ’ αυτήν την οπτική είναι φανερό ότι ο Ιησούς Χριστός, Θεός και άνθρωπος, ο Υιός ο Αιώνιος και Συνάναρχος με τον Πατέρα, η ενσάρκωση Του, ο Σταυρός Του, η ένδοξη Ανάστασή Του και η Δεύτερη και τρομερή Παρουσία Του – γίνονται δευτερεύουσες λεπτομέρειες που δεν μπορούν να μας εμποδίσουν από το να «συναδελφωθούμε» με αυτούς που τον θεωρούν ως «ένα απλό προφήτη» (σύμφωνα με το Κοράνι) ή ως «το γιο μιας πόρνης» (σύμφωνα με συγκεκριμένες Ταλμουδικές παραδόσεις)! Έτσι θα βάζαμε τον Ιησού το Ναζωραίο και τον Μωάμεθ στο ίδιο επίπεδο. Δεν ξέρω ποιος Χριστιανός άξιος του ονόματος μπορεί να το δεχτεί αυτό στη συνείδησή του.

Κάποιος μπορεί να πει ότι σ’ αυτές τις τρεις θρησκείες, αν βάλουμε στην άκρη το παρελθόν, μπορεί κανείς να συμφωνήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα κι ότι είχε σταλεί από το Θεό. Όμως για μας τους Χριστιανούς, αν ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, δεν μπορούμε να τον θεωρήσουμε ούτε ως «προφήτη», ούτε ως «απεσταλμένο του Θεού», παρά μόνο ως ένα μεγάλο απατεώνα χωρίς σύγκριση, αφού διακήρυξε ότι ήταν «υιός του Θεού», κάνοντας έτσι τον εαυτό Του ίσο με το Θεό (Μαρκ. 14:61-62).

Σύμφωνα με αυτή την οικουμενιστική λύση του υπέρ-ομολογιακού επιπέδου, ο Τριαδικός Θεός των Χριστιανών θα ήταν το ίδιο με το μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του αρχαίου αιρετικού Σαβελλίου, των συγχρόνων αντι-τριαδικών, και διαφόρων αιρέσεων τύπου «Πεφωτισμένων». Δεν θα υπήρχαν Τρία Πρόσωπα σε Μία Θεότητα, αλλά ένα Πρόσωπο, αμετάβλητο για κάποιους, ή που αλλάζει με επιτυχία «μάσκες» (Πατήρ – Υιός – Άγιο Πνεύμα) για άλλους! Και εν τούτοις κάποιος θα μπορούσε να υποκριθεί ότι αυτός ήταν «ο ίδιος Θεός».

Να κάτι που κάποιος θα μπορούσε να προτείνει αφελώς: «Παρά ταύτα υπάρχει για τις τρεις θρησκείες ένα κοινό σημείο: και οι τρεις ομολογούν Θεό Πατέρα!» Αλλά σύμφωνα με την αγία Ορθόδοξη πίστη, αυτό είναι παράλογο. Πάντα ομολογούμε: «Δόξα στην Αγία, Ομοούσιο, Ζωοποιό και Αδιαίρετο Τριάδα». Πως μπορούμε να χωρίσουμε τον Πατέρα από τον Υιό όταν ο Ιησούς Χριστός διαβεβαιώνει ότι «Εγώ και ο Πατέρας ένα είμαστε»; (Ιω. 10:30) Και ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ο απόστολος της αγάπης, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα: «Αυτός που αρνείται τον Υιό, αυτός δεν έχει ούτε τον Πατέρα» (Α’ Ιω. 2:23).

Αλλά ακόμα κι αν και οι τρεις μας καλούμε το Θεό Πατέρα: τίνος είναι πραγματικά Πατέρας;

Για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους είναι ο Πατέρας των ανθρώπων στο επίπεδο της δημιουργίας· ενώ για μας τους Χριστιανούς είναι, πρώτα απ’ όλα, «πριν από τη θεμελίωση του κόσμου» (Ιω. 17:24) «ο Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Εφ. 1:3) και μέσω του Χριστού είναι Πατέρας μας «κατ’ υιοθεσίαν» (Εφ. 1:4-5) στο επίπεδο της λύτρωσης. Τι ομοιότητα υπάρχει, λοιπόν ανάμεσα στη Θεϊκή Πατρότητα στο Χριστιανισμό και στις άλλες θρησκείες;

Άλλοι μπορεί να πουν: «Αλλά ο Αβραάμ λάτρευε τον αληθινό Θεό· και οι Εβραίοι μέσω του Ισαάκ και οι Μουσουλμάνοι μέσω της Άγαρ είναι οι απόγονοι αυτού του γνήσιου λάτρη του Θεού».

Εδώ κάποιος θα πρέπει να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα: ο Αβραάμ καθόλου δε λάτρευε το Θεό στη μορφή του απρόσωπου μονοθεϊσμού που τον λάτρευαν οι άλλοι, αλλά στην μορφή της Αγίας Τριάδας. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Και ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν στη βελανιδιά του Μαμβρή… κι αυτός υποκλίθηκε μέχρι το έδαφος» (Γεν. 18:1-2). Υπό ποια μορφή λάτρευε ο Αβραάμ το Θεό; Με την απρόσωπη μορφή, ή με τη μορφή της Θεϊκής Ενιαίας Τριάδας; Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τιμούμε αυτή τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας στην Παλαιά Διαθήκη κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν στολίζουμε τους ναούς μας με κλαριά που συμβολίζουν τις αρχαίες βελανιδιές, κι όταν τιμούμε στο μέσο τους την εικόνα των Τριών Αγγέλων, όπως την τίμησε ο Πατέρας μας ο Αβραάμ!

Η κατά σάρκα καταγωγή από τον Αβραάμ μας είναι άχρηστη αν δεν είμαστε αναγεννημένοι στο νερό του Βαπτίσματος, στην πίστη του Αβραάμ. Και η πίστη του Αβραάμ ήταν η πίστη στον Ιησού Χριστό, όπως έχει πει ο ίδιος ο Κύριος: «Ο πατέρας σας ο Αβραάμ αισθάνθηκε αγαλλίαση διότι έμελλε να δει την ημέρα μου· (Ιω. 8:56). Τέτοια ήταν επίσης η πίστη του προφητάνακτα Δαβίδ, ο οποίος άκουσε τον Ουράνιο Πατέρα να λέει στον Ομοούσιο Υιό Του: «Είπε ο Κύριος στον Κύριόμου» (Ψαλμ. 109:1· Πράξ. 2:34). Τέτοια ήταν η πίστη των «τριών παίδων εν τη καμίνω», όταν σώθηκαν από τον «Υιό του Θεού» (Δαν. 3:25)· τέτοια και η πίστη του αγίου προφήτη Δανιήλ, ο οποίος είδε το όραμα των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού στο μυστήριο της ενσάρκωσης, όταν ο Υιός του ανθρώπου ήρθε στον Αρχαίο των Ημερών (Δαν. 7:13). Γι’ αυτό και ο Κύριος,

απευθυνόμενος στους (βιολογικά αδιαφιλονίκητους) απογόνους του Αβραάμ, είπε: «Αν ήσασταν τα παιδιά του Αβραάμ, θα κάνετε τα έργα του Αβραάμ» (Ιω. 8:39), και τα έργα αυτά είναι «να πιστέψουν σ’ Αυτόν που έστειλε ο Θεός»(Ιω. 6:29)

Ποιοι λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ; Οι κατά σάρκα γιοι του Ισαάκ, ή οι γιοι της γαρ της Αιγύπτιας; Είναι ο Ισαάκ ή ο Ισμαήλ οι απόγονοι του Αβραάμ; Τι διδάσκει η Αγία Γραφή με το στόμα του θείου Αποστόλου; «Στην περίπτωση του Αβραάμ, οι υποσχέσεις δόθηκαν σ’ αυτόν και στον απόγονό του. Δεν λέει, ‘’και στους απογόνους’’, σαν να επρόκειτο περί πολλών, αλλά περί ενός· ‘’και στον απόγονό σου’’, ο οποίος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3:29). Είναι εκεί, στον Ιησού Χριστό, που ο Αβραάμ έγινε πατέρας πολλών εθνών (Γεν. 17:5· Ρωμ 4:17).

Μετά από τέτοιες υποσχέσεις και τέτοιες διαβεβαιώσεις, τι νόημα έχει η σαρκική αταγωγή από τον Αβραάμ; Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Ισαάκ θεωρείται ως το σπέρμα ή ο απόγονος, αλλά μόνο ως εικόνα του Ιησού Χριστού. Αντίθετα με τον Ισμαήλ, (το γιο της Άγαρ. Γεν 16:1), ο Ισαάκ γεννήθηκε στην θαυματουργική «ελευθερία» μιας στείρας μητέρας, σε μεγάλη ηλικία και ενάντια στους νόμους της φύσης, παρόμοια με το Σωτήρα μας, ο οποίος γεννήθηκε από μια Παρθένο. Ανέβηκε το λόφο του Μορία όπως ο Ιησούς ανέβηκε το Γολγοθά, κουβαλώντας στους ώμους του τα ξύλα της θυσίας. Ένας άγγελος έσωσε τον Ισαάκ από το θάνατο, ακριβώς όπως ένας

άγγελος κύλισε την πέτρα του μνημείου για να μας δείξει ότι ο τάφος ήταν άδειος, ότι ο αναστημένος δεν βρισκόταν πια εκεί. Την ώρα της προσευχής, ο Ισαάκ συνάντησε τη Ρεββέκα στο λιβάδι και την οδήγησε στη σκηνή της μητέρας του Σάρας, όπως και ο Ιησούς θα συναντήσει την Εκκλησία Του στα σύννεφα για να τη φέρει στα ουράνια σκηνώματα, τη Νέα Ιερουσαλήμ, την πολυπόθητη πατρίδα.

Όχι! Δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς! Το απολύτως ουσιώδες – εκ των ων ουκ άνευ – για να γνωρίσουμε τον Πατέρα, είναι ο Υιός: «Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει τον Πατέρα· κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα, παρά μόνο μέσω εμού» (Ιω. 14:6,9). Ο Θεός μας είναι ένας Θεός ενσαρκωμένος, τον οποίο «έχουμε δει με τα μάτια μας κι έχουμε αγγίξει με τα χέρια μας» (Α’ Ιω. 1:1). Ο άυλος έγινε υλικός για τη σωτηρία μας, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, κι έχει αποκαλυφθεί σε μας. Αλλά πότε αποκαλύφθηκε στους σημερινούς Εβραίους και Μουσουλμάνους, έτσι ώστε να υποθέσουμε πως γνωρίζουν το Θεό; Αν έχουν μια πλήρη κατανόηση του Θεού έξω από τον Ιησού Χριστό, τότε ο Χριστός ενσαρκώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε ματαίως!

Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, δεν έχουν ακόμα έρθει πλήρως στον Πατέρα. Έχουν κάποια ιδέα περί Θεού, αλλά αυτή η ιδέα δεν περιλαμβάνει την πλήρη αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στον άνθρωπο δια του Ιησού Χριστού. Για μας τους Χριστιανούς, ο Θεός είναι ασύλληπτος, ακατανόητος, απερίγραπτος και άυλος, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος. Για τη σωτηρία μας έγινε (στο βαθμό που είμαστε ενωμένοι μαζί Του) συνειλλημένος, περιγραπτός και υλικός, εξ αποκαλύψεως στο μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού Του. Σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Και γι’ αυτό ο άγιος Κυπριανός της Καρχηδόνας λέει ότι

όποιος δεν έχει την Εκκλησία για Μητέρα, δεν έχει το Θεό για Πατέρα!

Μακάρι ο Θεός να μας διαφυλάξει από την αποστασία και από τον ερχομό του

Αντιχρίστου, τα προκαταρκτικά σημεία του οποίου πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα.

Μακάρι να μας προστατέψει από τη μεγάλη θλίψη, την οποία ούτε και οι εκλεκτοί δεν θα είναι σε θέση να υπομείνουν δίχως τη χάρη Εκείνου που θα μικρύνει αυτές τις ημέρες. Και μακάρι να μας προστατέψει διατηρώντας μας στο «μικρό ποίμνιο», το «υπολειπόμενο σύμφωνα με την εκλογή της χάρης», έτσι ώστε σαν τον Αβραάμ να μπορέσουμε να αναγαλλιάσουμε στο φως του προσώπου Του, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας του Θεού και Αειπαρθένου Μαρίας, όλων των κατοίκων του ουρανού, των νεφών των μαρτύρων, προφητών, ιεραρχών, ευαγγελιστών, και

ομολογητών που έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου, που έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό, που μας απέκτησαν με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στα νερά του Βαπτίσματος.

Είμαστε τα παιδιά τους – οπωσδήποτε αδύναμα, αμαρτωλά και ανάξια· αλλά δεν θα

τείνουμε τα χέρια μας προς ένα ξένο θεό! Αμήν.

π. Βασίλειος Σακκάς

La Foi Transmise, 5 Απριλίου 1970

Υπόμνημα ΛΜΔ (2006):

Γιατί θα πρέπει να υπάρχει ενιαία θρησκεία στην προωθούμενη Παγκοσμιοποίηση; Ή αν θέλετε γιατί δεν σταματά το θέμα, στην ειρηνική πολιτική συνύπαρξη των θρησκειών; Γιατί οι πολιτικοί πιέζουν για διαθρησκειακούς διαλόγους και πανθρησκευτική συνείδηση που σημαίνει υποσκέλιση των δογμάτων των θρησκειών, υποβιβασμό τους σε δεύτερο επίπεδο ή μάλλον πλήρη κατάργησή τους, σε σχέση με την ωραιοποιημένη αλλά κούφια ιδέα της πανθρησκείας;

Η πανθρησκεία για να επιτευχθεί χρειάζεται να αλλοιωθούν βασικά δόγματα της κάθε θρησκείας, οπότε ή δεχόμαστε ότι:

• έως τώρα δεν υπήρχε καμμιά θρησκεία αυτοδύναμα αληθινή, ή

• ότι αληθινή θρησκεία υπάρχει μεν, αλλά πρέπει και αυτή να υποβιβαστεί σε απλή

υπηρέτρια της ισοπεδωτικής πανθρησκείας.

Οι Χριστιανοί όμως που το αποδέχονται αυτό είναι αποστάτες της πίστεώς τους, η οποία είναι, όπως δια θαυμάτων πολλών επιβεβαιώνεται, Θεόπνευστη και μοναδική (μία Αγία).

Ο διοργανωτής του συνεδρίου, το Βατικανό και ο πάπας, μας βάζει στη σκέψη ότι η παπική εκκλησία φίλτραρε τότε, και συνεχίζει να φιλτράρει και σήμερα, τα μυαλά των αφανών κέντρων εξουσίας, και των πολιτικών, με τη σκέψη ότι χρειάζεται αυτή η ενοποίηση των θρησκειών, δηλ. η παραγνώριση των αρχών και δογμάτων τους. Σαν αγαθό επιδιωκόμενο αποτέλεσμα προβάλλεται η ειρήνη των λαών και η ασφάλεια! Όμως έτσι η παπική εκκλησία είναι η πρώτη αρχι-αποστάτρια εκκλησία, η πρώτη που προτείνει σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες και άλλες θρησκείες την καταπάτηση των αρχών τους, χάριν του εγκοσμίου συμφέροντός της, να τοποθετήσει, με την ευλογία του πολιτικού κατεστημένου, σαν αρχηγό των θρησκειών τον πάπα, για να διοικεί πλέον από καθέδρας, κάθε θρησκευόμενο άνθρωπο του πλανήτη!! (Οι συναντήσεις της Ασίζης το επιβεβαιώνουν).

Λεόντιος Μοναχός, Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου, Άγιον Όρος

Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀνάστασης εἶναι ἀπό τό Ἱ. Ἡσ. «Ἀνάστασις Χριστοῦ- Ἐμμαούς» Ἅγ. Βασίλειος- Λαγκαδᾶ.

http://anavaseis.blogspot.com/2010/04/blog-post_922.html

God — the Supreme Being

The first question we wish to deal with is, what proof have we that there is a God? This is the question which all infidels ask. They want you to prove to them in so many words and by reasoning and the power of logic whether God lives. But the burden of the proof falls to the lot of those who doubt or deny that God lives, and they should be asked, what proof have they that there isn’t a God? One of the great proofs of the presence of God is the beauty and unity of this universe in which we live. No one could be so blind as to deny that there is a God at the control of the universe. Who can look up at the sky on a bright, clear night, and, having watched the myriads of stars and planets whirling through space, was not awed with the majesty, the beauty and magnificence of this world, this home of ours. Who would not be impressed without feeling awed by a sense of reverence and join the Sacred Writer in saying, “The heavens declare the glory of God, and the firmament showeth His handiwork. This is indeed my Father’s world and He made everything for man to enjoy it lawfully.”

There is multiplicity of proofs and we come in contact with them every day on the highways and byways of life, but if a person is blind of soul, that is, a person whose blindness is self-imposed, because no matter what proofs you adduce for his instruction and edification, he still remains in the clutches of infidelity. The men who have studied the various branches of science have been forced to admit that there is a Master Builder, a Beneficent Providence who established the laws of nature and which work in harmony and perfect order, subject to Divine Intelligence whose creative spirit was the first cause: “In the beginning God created the heaven and earth,” is the first, yet the foremost statement in the Bible. This is our first premise. To disbelieve that is to discover yourselves out of harmony with the world of nature and of nature’s God, out of harmony with the spiritual laws, leading a sordid, meaningless life, a misanthrope and a misfit.

Helen Keller, though blind, is considered today to be one of the foremost Christians in America, whose influence for good is tremendous. One day after giving a lecture, one thoughtless boy approached her and said, “Miss Keller, isn’t it terrible to be blind?” Miss Keller, with perfect poise answered, “Not half as terrible as to have eyes and not being able to see or believe in God.”

Our second question is, “How may we acquire a saving, intelligent knowledge of God?” St. Paul aptly put it this way: “Faith comes by hearing and hearing by the word of God.” This means that God must be approached by an obedient, humble, surrendered faith, a faith acquired by listening to and obeying the revealed will of God. Job asked, “Can you by searching find out God?” The implication here is, you can’t unless your purpose in searching the world of nature, the Bible, and whatever means available to you-unless you sincerely seek to make God the Lord of your life and fashion it by His blessed will, then your searching is in vain.

God is His own proof, and though we could not see God with our physical eyes, He is known to us, and He is apprehended by us when we come to Him in childlike humility and faith. “Unless ye are converted and become as children ye cannot enter the Kingdom of God,” asserted Jesus. That means precisely what Jesus said it does, you must be unconditionally surrendered and earnestly and sincerely seek Him with all your heart. There are many avenues and research by which men seek to know God; mathematics, astronomy, through natural laws and rationalism, but all of these will be futile and will lead to a blind alley unless we lay all that aside and approach Him through the avenue of faith. “Without faith it is impossible to please God, for he that comes to God must believe.” All branches of man’s knowledge will become meaningful, if they are consecrated by your and my belief. To put yourselves on an equal basis with the Eternal, insofar as knowledge in any field is concerned, is to shut yourselves out of His presence. “Learn of me,” said the gentle Savior, “for I am meek and lowly of heart and ye shall find rest for your souls.” It is meekness and not pride, by lowliness of heart and not by high-mindedness, that we begin to have a saving, intelligent knowledge of God.

Pride and a rebellious spirit, and arrogant self-esteem are shutting many otherwise fine people out of the Kingdom. They stumble and fall at the least turn of events and blame God and everyone else for their blindness, short-sightedness and lack of the right perspective on life. One such person who blames everyone including God for the wrongs committed and perpetrated in the world confronted me with the question, “Why should God blame me for the sin that I commit, if He is my Creator, why didn’t He make me perfect?” I had to remind him that God created him a free moral agent, with a discerning intellectual power to choose between good and evil and that God did not create him an automatic machine and that therefore no one can force him to do evil without his full consent, that the keeping of the citadel of a person’s individual soul is entrusted to him by the Almighty.

We come now to the third and last question, what is the most convincing argument for the existence of God? Now, if people believe neither in the revelation of God in nature, or in the Scriptures, how may they be convinced? The most convincing argument, one that cannot be refuted or denied, is the revelation of God in man, the gleaming forth of God’s Holy Spirit, manifested in people whose lives are a shining testimony that there is a God, because such a God lives, moves and has His being in them. “Life is the light of men,” said the Apostle John. People will never be impressed by our theological arguments, neither will they be convinced by the church to which we belong or the Creed to which we subscribe, but they can’t help but believe when they see someone living a life of love and good will, one who seems to be in personal touch with a Power which influences for godliness. Yes, people may never read the Bible, to them it is either a closed book or used only for argumentative purposes, but they can’t help but read your life and mine and if they are Godly that would be the most convincing argument for the fact of the presence of God.

In the village of four hundred people lived a blacksmith who did not believe in anything. In the same village there was only one church and its parson. The parson as well as the villagers invited the blacksmith to come to church and argued with him about the necessity of worship. But he asserted there won’t be any use because he didn’t believe in God.

But in the same village was another man who was notoriously religious and who passed the blacksmith shop every Sunday on his way to church. He was the only man who did not argue with the blacksmith about attending church. And who when he passed him always greeted him with a smile. One day the blacksmith closed his shop and went to church and set in the first pew. He repeated the performance several times to surprise of everybody. One Sunday after the service was over the preacher asked the man was it anything that he said in his sermon which convinced him of the reality of God? The man answered, ‘I could have brushed aside every argument you have advanced. But the one thing that impressed me about the reality of God was the Christian gentleman who passed me every Sabbath day going to the house of God, beaming with a smile and a peaceful outlook. That to me was the most incontrovertible reality of God.”

My friends, would you have a satisfying knowledge of God? Then deepen your consecration. Are you worried about creed? Spotless character gives a clear creed. Is the image of God in your mind distorted and monstrous? It is not your Heavenly Father’s fault. Only a pure mirror reflects a perfect image. A soul of love reflects a God of life. Put out of your life all that fails to harmonize with infinite justice, mercy and unselfish love: put in all that you believe belongs to a character on the pattern of Jesus, and to you the Good Father will become an abiding presence.

By Very Rev. Father Michael Baroudy

Orthodox Research Institue

http://vatopaidi.wordpress.com/2010/04/29/god-%E2%80%94-the-supreme-being/#more-39907

O μητρ.Λεμεσού αντίθετος (;) στην υποδοχή τού Πάπα

Η ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Από Ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου, σταχυολογούμε επικαιρότατα σημεία, τώρα που ο Πάπας του Πρωτείου, ο διεκδικών το Αλάθητο, αλλά εμφανώς σφάλλων ως προστάτης των παιδεραστών, γίνεται δεκτός επισήμως από την Εκκλησία της Κύπρου. Και αυτό, παρά τις αντίθετες Αποστολικές επιταγές και τους Ιερούς Κανόνες, που απαγορεύουν την υποδοχή του αιρεσιάρχη Πάπα, την προσφορά σ' αυτόν δώρων και τις συμπροσευχές μετ' αυτού. Ο Πάπας είναι ελεύθερος να επισκεφθεί την Κύπρο ως πολιτικός η θρησκευτικός αρχηγός, όχι όμως και να προσκληθεί η να γίνει δεκτός από Ορθόδοξη Εκκλησία και Επίσκοπο, πριν εκφράσει την μετάνοιά του. Πολύ περισσότερο μάλιστα, τώρα, που παρά τους θεολογικούς διαλόγους δεκαετιών, συνεχίζει να εμμένει στις κακοδοξίες του και να τις αυξάνει, ενεργώντας με δολιότητα φανερή και στους άγευστους θεολογικών κριτηρίων.


Με την Ομιλία αυτή του 1993, ο Λεμεσού κ. Αθανάσιος με απόλυτο τρόπο ελέγχει προδρομικά και δριμύτατα τον Κύπρου Χρυσόστομο1 και όποιον άλλο συμφωνεί μαζί του η κρύβεται και δεν ομολογεί με πράξεις την αντίθεσή του στο ανοσιούργημα της υποδοχής του Αιρεσιάρχη Πάπα στην Κύπρο.


Και έχει αξία, ότι η ομιλία αυτή έγινε το 1993, τότε που δεν προβλεπόταν επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο και που ο Λεμεσού έβλεπε τα πράγματα ανεπηρέαστα από εξουσιαστικές «οικονομίες» και πρακτικές, που υποτάσσουν την πίστη σε πολιτικές η και εθνικές σκοπιμότητες.


Προτάσσουμε τα καίρια σημεία της Ομιλίας του Πανιερωτάτου, που φανερώνουν την διαχρονική στάση της Εκκλησίας στα συναφή θέματα, η οποία υπήρξε και για μας καθοδηγητική και με την οποία ολόψυχα συμφωνούμε. Βέβαια, σήμερα ο Μητροπολίτης Λεμεσού έχει επιλέξει την εν σιωπή ανοχή στις επιλογές του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, και άρα την συνενοχή, και όχι την ευλογημένη ομολογία-διαμαρτυρία προς τις αντιπατερικές ενέργειες και μεθοδεύσεις του κ. Χρυσοστόμου, που αποτελούν ταήν συνέχεια της Οικουμενιστικής πολιτικής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.


Την στάση που μας εδίδασκε το 1993, μέσα από την Ομιλία του εκείνη, ο Πανιερώτατος κ. Αθανάσιος καταθέτουμε εν περιλήψει και στη συνέχεια παραθέτουμε τα εν λόγω σημεία, όπως ακριβώς ήσαν εντεταγμένα στην ευρύτερη νοηματική τους ενότητα.

Έλεγε, λοιπόν, ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος: 1. Όταν είναι ανάγκη να ομολογήσουμε τον Χριστόν και να ομιλούμε για την Πίστη (σ.σ. ιδιαίτερα όταν φανεροί και κρυφοί αιρετικοί μας περικυκλώνουν) και εμείς δεν ομολογούμε, επειδή φοβόμαστε η ντρεπόμαστε, η δεν θέλουμε να θίξουμε κάποιον, η θέλουμε να φανούμε ευγενείς, αυτό σημαίνει ότι συνθηκολογούμε σε θέματα Πίστεως και τότε πραγματικά αρνούμαστε τον Θεό. Γιατί στα θέματα της Πίστεως δεν χωράει καμία συγκατάβαση και η επιδεικνυόμενη δειλία δεν είναι γνώρισμα του χριστιανού. Δεν μπορούμε να κρύψουμε τον λόγο του Θεού, έστω κι αν εξασκηθούν επάνω μας οποιεσδήποτε πιέσεις, κι αν ακόμα απειληθεί η ζωή μας.


2. Ο λαός που έχει αισθητήριο πνευματικό και ως εκ τούτου πολλές φορές είναι το κριτήριο της αληθείας, είναι αυτός που διατηρεί αλώβητη την πίστη. Αντίθετα πολλοί Πατριάρχες, Επίσκοποι και πνευματικοί πλανεύτηκαν, έγιναν αιρετικοί και δίδαξαν πράγματα αλλότρια από την Παράδοση των Αποστόλων. Η πίστη, λοιπόν, πολλές φορές προδόθηκε από Επισκόπους και από Συνόδους. Γι' αυτό η Εκκλησία τους κατεδίκασε.

3. Την Εκκλησία μας δεν την αποτελούν μόνο οι κληρικοί και οι Επίσκοποι. Την αποτελούμε όλοι. Καθένας από σας τους πιστούς και από μας έχουμε μεγάλη ευθύνη για το γεγονός της διαφυλάξεως της Παραδόσεως. Δεν πρέπει να δικαιολογούμαστε λέγοντας: αφού ο τάδε Επίσκοπος είπε αυτό το πράγμα (το αντίθετο με την Παράδοση), μπορούμε να το πράξουμε κι εμείς. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσομε, να δεχθούμε διδασκαλία αλλότρια από την διδασκαλία των Πατέρων. Έχουμε, δηλαδή, οι χριστιανοί γνώμονα και κριτήριο της αληθείας αλάνθαστο. Έχουμε την δυνατότητα και την ελευθερία να κρίνουμε οιονδήποτε λόγο και ενέργεια Επισκόπου. Εάν σε κάτι διαισθανθούμε ότι αυτό δεν είναι σωστό, οφείλουμε να το ερευνήσουμε, συγκρίνοντάς το με την διδασκαλία των Πατέρων, τους Ιερούς Κανόνες. Δηλαδή (καταλήγει ο Μητροπολίτης Λεμεσού), εάν αυτά τα οποία εγώ τώρα λέγω είναι λάθος, η είναι πράγματα αιρετικά, έστω κι αν η προσωπική μου ζωή είναι καλή, οφείλετε να με απορρίψετε. Πρέπει να με απορρίψετε. Πρέπει να απορρίψετε την διδασκαλία αυτή.

Το ευρύτερο Απόσπασμα της Ομιλίας του Μητροπολίτου Λεμεσού έχει ως εξής:
«Ομολογία Πίστεως» (23/9/1993)

« ...;Υπάρχουν τέτοια παράδοξα στοιχεία και παράδοξα γεγονότα μέσα στην ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας, και Άγιοι, οι οποίοι πραγματικά έχοντας το Πνεύμα το Άγιον ενίκησαν τους δυνατούς του αιώνος τούτου και ωμίλησαν ενώπιον αρχόντων και ηγεμόνων και συνεδρίων, όπου με ομολογίαν πραγματικήν του ονόματος του Ιησού Χριστού, αψηφώντας κάθε κίνδυνον και αψηφώντας τον οιονδήποτε ήταν μπροστά τους, λέγοντας μόνον ως απόλυτον Κύριον και Δεσπότην των τον Θεόν. Αυτό το γεγονός πρέπει να μας δίνει και μας πολύ παρρησίαν και πολύ θάρρος και να ξέρετε ότι, όταν ευρισκόμεθα σε περιπτώσεις κατά τις οποίες είναι ανάγκη να ομολογήσουμεν τον Χριστόν, τότε να επικαλούμαστε την βοήθεια του Χριστού και να ομιλούμε· και να ξέρουμε ότι οπωσδήποτε ο Θεός θα μας βοηθήσει. Και οποιοσδήποτε κι αν είναι μπροστά μας, κι ο μεγαλύτερος δυνάστης, δεν πρέπει να φοβηθούμε, διότι αν φοβηθούμε, τότε πραγματικά αρνούμαστε τον Θεόν. Έρχεται ώρα που ...;ντρεπόμαστε, η δεν θέλουμε να θίξουμε κάποιον, η θέλομε να φανούμε ευγενείς, και συνθηκολογούμε σε θέματα Πίστεως. ...;Έστω και αν ένα ναι πούμε και συγκαταβούμε εις θέματα Πίστεως, μας κάνει να γινόμαστε αρνητές του Χριστού και αρνητές της Αγίας Εκκλησίας. Τα θέματα της Πίστεως δεν χωράνε καμία συγκατάβαση, κανένα συμβιβασμό, καμίαν κοσμικήν ευγένεια. Δεν μπορούμε να γινόμαστε κι εμείς [αρνητές του Χριστού], αρνούμενοι η συνθηκολογώντας σε θέματα που αφορούν την Πίστιν μας. Διότι η άρνησις της Πίστεως σημαίνει και άρνηση του ορθού βιώματος, της ορθής εμπειρίας την οποίαν κατέχει η Εκκλησία και δι' αυτής σώζει τον άνθρωπον. ...;Και βέβαια, ξέρετε, αυτό το θάρρος, αυτή η παρρησία, αυτή η ανδρεία πρέπει να χαρακτηρίζει τον χριστιανό. Είπαμε πολλές φορές ότι η δειλία δεν είναι γνώρισμα του χριστιανού. Ομιλεί ο Θεός στην Αποκάλυψη και λέγει ότι εις την λίμνη του πυρός την καιομένην ...;, εκεί έχουν μέρος μετά του αντιχρίστου και μετά του ψευδοπροφήτου και οι δειλοί άνθρωποι ...; Διότι δειλία σημαίνει ολιγοπιστία. Όταν φοβάσαι να ομιλήσεις σημαίνει ότι είσαι ολιγόπιστος, ότι η πίστις σου είναι κλονισμένη. Δεν είσαι σίγουρος γι' αυτό το οποίον πιστεύεις. Δεν είσαι σίγουρος ότι ο Θεός είναι παρών και θα σε βοηθήσει. Δεν είσαι σίγουρος ότι αυτό το οποίον λες είναι εκατόν τοις εκατόν η αλήθεια. Αλλά νομίζεις ότι είναι ένα "περίπου", ας πούμε, η αλήθεια. Αν έχεις αυτήν την γνώμη, τότε δεν έχεις την δύναμιν να ομολογείς τον Χριστόν... Οι Αρχιερείς, ενώ έπρεπε πρώτοι να δεχθούν τον Χριστόν, διότι αυτοί ήσαν οι οποίοι μελετούσαν συνεχώς τις Γραφές, ήσαν οι πρώτοι που τον απέρριψαν ...; Όταν λέμε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας εννοούμε κάποιον άνθρωπον, στον οποίον ενεργεί μέσα του το Πνεύμα το Άγιον, ενεργούν μέσα του όλα αυτά τα οποία λαμβάνει δια των Μυστηρίων καθημερινά εις την Εκκλησία. Λοιπόν, το τι κάνει, είναι πολύ απλό: Κάνει ο,τι κάνει ένα μέλος Χριστού, ο,τι θα έκανε ο Χριστός στην ζωήν αυτή· αυτό κάνει και ο άνθρωπος ο οποίος είναι μέλος Χριστού, ναός του Αγίου Πνεύματος και ζωντανό μέλος της Εκκλησίας ...; Θ "Ου δυνάμεθα α είδαμεν και ηκούσαμε μη λαλείν" ...; Παρόλη, λοιπόν, την απειλή [των Ιουδαίων] οι Απόστολοι δεν επτοήθηκαν ...; Αυτός ο λόγος πρέπει να διακατέχει και την δική μας ζωή. Εάν κι εμείς είδαμε και ακούσαμε εις τον χώρον της Εκκλησίας να ενεργεί το Πνεύμα το Άγιον, να ενεργείται η δική μας σωτηρία, να ενεργείται η δική μας θεραπεία από την ασθένεια της αμαρτίας, τότε δεν μπορούμε να σιωπούμε, δεν μπορούμε να κρύψομεν τον λόγον αυτόν του Θεού, έστω κι αν ακόμα απειληθεί η ζωή μας, έστω κι αν ακόμα εξασκηθούν επάνω μας οποιεσδήποτε πιέσεις. Αυτό το φρόνημα της ομολογιας είμαστε υποχρεωμένοι να το κρατήσουμε, διαφορετικά εφαρμόζεται ο λόγος του Θεού που λέγει ότι "όποιος με αρνηθεί ενώπιον των ανθρώπων, θα τον αρνηθώ κι εγώ ενώπιον του Πατρός μου του εν ουρανοίς". Κι ακόμη, όπως είπαμε και προηγουμένως, μαρτυρεί ότι τελικά, ούτε είδαμεν, ούτε ακούσαμεν εις την Εκκλησίαν, αλλά είμαστε μόνο απλοί επισκέπτες εις τον χώρον τον πνευματικό, διότι, εάν είχαμε πνευματικήν εμπειρίαν, ήταν αδύνατον να φοβόμαστε και να μην ομιλούμεν· το ότι δεν ομιλούμε, σημαίνει ότι δεν επενεργεί επάνω μας τίποτε απολύτως ...; Θ "Οι δε, πάλιν απειλήσαντες αυτούς απέλυσαν, μη ευρίσκοντες το πως να τιμωρήσωσιν αυτούς, δια τον λαόν, διότι πάντες εδόξαζον τον Θεόν δια το γεγονός" ...; Βλέπετε, πολλές φορές, ο λαός είναι το κριτήριον της αληθείας. Γι' αυτό πάντοτε και εις την Εκκλησίαν μας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, έχει μεγάλο ρόλο, μεγάλη σημασία ο λαός και όχι τόσον οι Αρχιερείς μας, και οι ιερείς μας, και οι ηγούμενοί μας, και οι ιεροκήρυκές μας, διότι πολλές φορές -ξέρομε από την εκκλησιαστικήν μας ιστορίαν- ότι πολλοί Αρχιερείς, πολλοί Πατριάρχες, πολλοί Αρχιεπίσκοποι, πολλοί Επίσκοποι, πολλοί θεολόγοι, πολλοί μοναχοί, πολλοί πνευματικοί πλανεύτηκαν κι έγιναν αιρετικοί, και δίδαξαν αιρέσεις, και εδίδαξαν πράγματα αλλότρια από την Παράδοσιν των Αποστόλων. Όμως, ο λαός, έχοντας συνείδησιν κι έχοντας αισθητήριον πνευματικόν, εφύλαξεν αλώβητον την πίστιν και δεν εδέχθηκε κανέναν συμβιβασμόν. Και ενώ πολλές φορές η πίστις επροδόθηκε από τους Επισκόπους και από τας Συνόδους, κατά το μεγαλύτερον μέρος ίσως, μερικές φορές, όμως, ο λαός μας εφύλαξεν αυτήν την πίστιν. Αυτό που πρέπει να ξέρετε [είναι] ότι, την Εκκλησίαν μας, όπως ακούτε συχνά, δεν την αποτελούμε εμείς οι κληρικοί, ούτε οι Επίσκοποι, ούτε οι θεολόγοι, την αποτελούμε όλοι, κλήρος και λαός, και καθένας από σας και καθένας από μας έχομε μεγάλην ευθύνη για το γεγονός της διαφυλάξεως της αμωμήτου πίστεως και της αμωμήτου παραδόσεως εις την Εκκλησίαν μας. Γι' αυτό, λοιπόν, έχουμε καθήκον και να ομολογούμε την πίστιν μας, αλλά και να την φυλάγουμε και να ξέρουμε ότι, δεν πρέπει να παρατηρούμεν ότι "ε, τι να κάνομεν, ...;αφού ο τάδε Επίσκοπος, η η τάδε Σύνοδος είπε αυτό το πράγμα, ε, θα κάνομε κι εμείς αυτό". Εάν αυτό που είπεν κάποια Σύνοδος, η αυτό το οποίον είπε κάποιος Επίσκοπος, δεν ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας και δεν είναι σύμφωνον με την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, δεν έχει καμίαν βάσιν και είναι απορριπτέον από μόνο του. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσομεν και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμεν διδασκαλίαν η οποία είναι αλλότρια με την διδασκαλίαν των Πατέρων μας. Προσευχόμαστε και λέμε πάντα στην Εκκλησίαν ο Επίσκοπός μας να ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας. Εάν όμως παύσει να ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας, τότε αυτόματα ευρίσκεται σε πλάνη και εμείς δεν έχομεν την υποχρέωσιν να υπακούομεν σ' αυτόν. Γι' αυτό λοιπόν, όταν ακούτε πολλές φορές πολλούς ανθρώπους που κατηγορούν την Εκκλησίαν, ότι ο τάδε ιερέας είπεν αυτόν το πράγμα, ο τάδε Επίσκοπος δίδαξεν αυτόν το πράγμα, η έκανεν αυτήν την αμαρτίαν, πρέπει να ξέρετε ότι καμία πράξις, καμία διδασκαλία, κανένας άνθρωπος δεν δεσμεύει την Εκκλησίαν· η Εκκλησία του Χριστού είναι η διδασκαλία των Αποστόλων, η διδασκαλία των Πατέρων. Εάν δε, κάνουν λάθη κατά καιρούς διάφοροι εκκλησιαστικοί άνθρωποι, αυτό για μας δεν λέει τίποτα, διότι έχομεν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες η Εκκλησία κατεδίκασε, αφόρισεν, καθαίρεσεν Πατριάρχες και Επισκόπους και Συνόδους Επισκόπων, οι οποίες εδίδαξαν αιρέσεις και κακοδοξίες μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Δεν σημαίνει ότι μειώνεται η Αλήθεια της Εκκλησίας μας εάν υπάρχουν ανθρώπινα σκάνδαλα ...; Όμως να ξέρετε ότι έχομεν την δυνατότητα και την ελευθερίαν να κρίνουμε οιονδήποτε λόγον με την διδασκαλίαν του Θεού, με την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, με την διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Και όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι: έστω και άγγελος εξ ουρανού, λέγει, εάν κατέβει άγγελος, όχι άνθρωπος, όχι ιερέας, όχι Επίσκοπος, άγγελος να κατέβει και να σας πει πράγματα τα οποία είναι διαφορετικά απ' αυτά που σας λέγω εγώ ...;: "ανάθεμα έστω" [ακόμα και] εις τον άγγελον. Δηλαδή, κριτήριον δεν είναι ποιά θέση έχει ο άνθρωπος, αλλά αν ομολογεί την αλήθειαν. Δηλαδή, εγώ τώρα που σας ομιλώ εδώ, μπορεί στην προσωπική μου ζωή να είμαι γεμάτος αμαρτίες ...; Όμως, αυτά τα οποία λέγω, εάν είναι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι [αλήθεια]. Εάν αυτά τα οποία λέγω είναι λάθος και είναι πράγματα τα οποία είναι αιρετικά, είναι πράγματα κακόδοξα, έστω κι αν η προσωπική μου ζωή είναι καλή, οφείλετε να με απορρίψετε. Πρέπει να με απορρίψετε. Πρέπει να απορρίψετε την διδασκαλίαν αυτήν ...; Όμως, (σ.σ. ομιλεί για διδασκαλία, συμπεριφορά κληρικών) εάν σε κάτι καταλάβουμε, διαισθανθούμε ότι αυτό δεν είναι σωστό, οφείλουμε να το ερευνήσουμε. Και να πούμε, γιατί; αυτό που ακούσαμε είναι έτσι; κάτι δεν πάει καλά. Έχουμε κριτήρια πολλά. Έχουμε την διδασκαλία της Εκκλησίας, έχουμε τους Ιερούς Κανόνας, έχουμε την Αγία Γραφή βάσει των οποίων μπορούμε να ελέγξουμε κάθε λόγο, αν στέκει η όχι. Έχουμε, δηλαδή, γνώμονα και κριτήριον της αληθείας».

Θεσσαλονίκη, 27 Απριλίου 2010


Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι "Κοσμάς Φλαλιάτος"»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και οι Βαλκάνιοι γείτονες

Κωνσταντίνος Χολέβας

Έχουν ήδη ξεκινήσει οι προετοιμασίες για τη διοργάνωση πανηγυρικών τελετών το 2012 στη Θεσσαλονίκη. Τη χρονιά εκείνη και συγκεκριμένα στις 26 Οκτωβρίου συμπληρώνονται εκατό ακριβώς χρόνια από την Απελευθέρωση της πόλης μετά από 482 έτη Οθωμανικού ζυγού. Ενώ ο Μητροπολίτης, ο Δήμαρχος και ο Νομάρχης προσπαθούν να δώσουν στους εορτασμούς το ουσιαστικό τους νόημα, που είναι ένα μήνυμα, ελευθερίας, εθνικής αξιοπρέπειας και ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, η κυβέρνηση δια της Υφυπουργού κ. Θ. Τζάκρη επιχειρεί να καλύψει τις εκδηλώσεις με ένα μανδύα παλαιομοδίτικου φιλειρηνισμού και με διπλωματικές πρωτοβουλίες που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Μάθαμε, λοιπόν, ότι από πλευράς κυβερνητικής προτείνεται ως κεντρικό σύνθημα η φράση «ποτέ πια πόλεμος»! Φυσικά ο ελληνικός λαός σήμερα είναι φιλειρηνικός και επιθυμεί την αρμονική συνύπαρξη με τους γείτονες, αλλά το σύνθημα αυτό είναι ουτοπιστικό και διφορούμενο. Τί θα πει ποτέ πια πόλεμος; Αν η Τουρκία θελήσει να καταλάβει ένα ελληνικό νησί θα τής απαντήσουμε: «Πάρε το διότι εμείς αποφασίσαμε να μην ξαναπιάσουμε όπλο στα χέρα μας»; Και αν είναι να γίνει πόλεμος στην περιοχή μας θα φοβηθούν οι υπαίτιοι μήπως στενοχωρήσουν τον κ. Γ. Παπανδρέου; Ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο, που περιγράφει τις εντυπώσεις του από τον Ισπανικό Εμφύλιο του 1936-39, επισημαίνει πολύ έξυπνα ότι «Ο πόλεμος είναι σαν τον σεισμό. Αν είναι να συμβεί, θα συμβεί, όσα μέτρα κι αν πάρεις». Οι σύγχρονες χώρες που σέβονται τον εαυτό τους για να αποφύγουν τον πόλεμο εξοπλίζουν τις Ένοπλες Δυνάμεις τους, θωρακίζουν την Άμυνά τους, καλλιεργούν εθνικό φρόνημα στους λαούς τους και επενδύουν στην πολυσχιδή διπλωματία. Με συνθηματολογίες, που θυμίζουν τη σοβιετική προπαγάνδα περί φιλίας των λαών, δεν λύνονται τα σημερινά προβλήματα με τους γείτονες.

Πληροφορηθήκαμε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός μας θα καλέσει όλους τους ομολόγους του των βαλκανικών χωρών και της Τουρκίας! Ατυχής έμπνευση. Η παρουσία του Τούρκου και του Σκοπιανού Πρωθυπουργού δεν έχει καμία λογική. Οι Θεσσαλονικείς θα εορτάσουν τη νίκη του Ελληνικού Στρατού κατά του τουρκικού και την εκπλήρωση των προαιωνίων οραμάτων του Ελληνισμού. Μία πόλη που ήταν ελληνική από το 315 π. Χ. , οπότε ιδρύθηκε, εντάχθηκε στον φυσικό της χώρο, το ελληνικό κράτος. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός τί θα έλθει να κάνει; Να μάς πει ότι περνούσαν καλύτερα οι Θεσσαλονικείς επί τουρκοκρατίας ή να μας εξηγήσει πόσο χρήσιμη για την ειρήνη είναι η παρουσία του Αττίλα στην Κύπρο και η απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως για casus belli στο Αιγαίο; Ο δε Σκοπιανός Πρωθυπουργός τί θα έλθει να εορτάσει; Την απελευθέρωση μιας πόλης, την οποία τα σχολεία της ΦΥΡΟΜ χαρακτηρίζουν ως πρωτεύουσα της υπόδουλης στους Έλληνες «Μακεδονίας του Βαρδάρη»; Η ιστορική δικαιοσύνη επιβάλλει να κληθούν μόνον οι ηγέτες των τριών τότε συμμάχων μας, δηλαδή του Μαυροβουνίου, της Σερβίας και της Βουλγαρίας. Κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, τον οποίο άρχισε πρώτο το Μαυροβούνιο στις 5 Οκτωβρίου 1912, 4 Ορθόδοξες Χριστιανικές χώρες συνασπίσθηκαν και έδιωξαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα Βαλκάνια. Η άλλη Ορθόδοξη χώρα, η Ρουμανία, συντάχθηκε μαζί μας κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο του 1913, με αντίπαλο πλέον την παράσπονδη Βουλγαρία. Όσο δε για την Αλβανία το 1912 δεν υπήρχε ως χώρα. Ήταν ακόμη Οθωμανική επαρχία και ενώ οι Έλληνες της ενιαίας Ηπείρου ζητούσαν την ένωσή τους με την Ελλάδα, πολλοί Τουρκαλβανοί οπλαρχηγοί ύψωναν την Οθωμανική σημαία και αδιαφορούσαν για τα σχέδια της Ιταλίας και της Αυστρουγγαρίας που κατασκεύασαν το αλβανικό κράτος.

Ιστορική μνήμη σημαίνει να τιμήσουμε τους νεκρούς των Βαλκανικών Πολέμων και να θυμίσουμε στα παιδιά μας την αυταπάρνηση των Ελλήνων πολεμιστών του 1912. Να τους μιλήσουμε για τις μάχες του Σαρανταπόρου, των Γιαννιτσών κ.α. Να εξηγήσουμε πώς από την πτώχευση του 1893 και τον ατυχή πόλεμο του 1897 φθάσαμε μέσα σε λίγα χρόνια στο εθνικό θαύμα του 1912-13 και στη απελευθέρωση της Νοτίου Ηπείρου, της Μακεδονίας, των νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης. Να αποτίσουμε φόρο τιμής στους πολιτικούς και στρατιωτικούς που εργάσθηκαν για να ανασυγκροτηθεί η Ελλάδα της εποχής εκείνης, κυρίως δε στους Εθνικούς Ευεργέτες, που βοήθησαν υλικά την προπαρασκευή μας για το μεγάλο άλμα προς την απελευθέρωση των υποδούλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γεώργιος Αβέρωφ, ο οποίος δώρησε στον στόλο μας το θωρηκτό που φέρει το όνομά του. Να αντλήσουμε διδάγματα και για τη σημερινή κατάσταση και να βρούμε τρόπους και διεξόδους μέσα από το ιστορικό παρελθόν ενθυμούμενοι πώς ξεπεράσαμε αντίστοιχες ή και χειρότερες οικονομικές κρίσεις και ξαναδώσαμε στην Ελλάδα «τα φτερά , τα πρωτινά της, τα μεγάλα» (Κωστής Παλαμάς).

Οι αρχές της Θεσσαλονίκης και του κράτους μας οφείλουν να οργανώσουν εκδηλώσεις που θα προβάλλουν την ελληνικότητα της πόλης και της Μακεδονίας και όχι τα φληναφήματα της πολυπολιτισμικότητας. Το τονίζω αυτό διότι έχουν προσφάτως εμφανισθεί ορισμένοι συγγραφείς που προτείνουν να ξαναγίνει η πόλη ένα συνονθύλευμα εθνών και θρησκειών δήθεν για να ξαναβρεί το ... οθωμανικό μεγαλείο της. Ταυτοχρόνως πρέπει στη Θεσσαλονίκη και σε όλες τις πόλεις της Μακεδονίας να προβληθεί και ο Μακεδονικός Αγώνας του 1903-1908, χωρίς τον οποίο θα ήταν πολύ δύσκολο να έλθει το θριαμβευτικό 1912.
http://www.antibaro.gr/

Ιερεύς τις του 20ου αιώνος.

γ΄ και δ΄μέρος
Βρήκα το μικρό μου βαπτισμένο Σωτήριο τον πήρα αγκαλιά πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω από τα σίδερα π. Νικόλαε π. Νικόλαε ήρθαμε. Πρόβαλε η φιγούρα του πίσω από τα σίδερα άπλωσε τα χέρια του από ψηλά μας κοίταξε μας χαμογελούσε μιλάγαμε από εκεί χάρηκε θυμήθηκε τα δικά του απλώθηκε η νοσταλγία. Δεν ήταν πίκρα ήταν νοσταλγία για τον παράδεισο μας. Μας ευλόγησε και αποχωρήσαμε. Ποιος είναι πλούσιος Λωξάνδρα μου εν τω ολίγω αναπαυόμενος τζόγια μου ….

Πάτερ η Αμερική φημίζεται για αποτοξινωτικά της κέντρα, πώς ήρθατε σε αυτές τις άθλιες συνθήκες. Ευάγγελε πριν πολλούς μήνες προκηρύχθηκε μια θέση στο πανεπιστήμιο της Αθήνας Παλαμικών σπουδών. Ήρθα λοιπόν και εγώ αφού πήρα άδεια από το πανεπιστήμιο μου στο Χάρβαρντ να βάλω τα χαρτιά μου για αυτήν την έδρα. Οι μήνες περνούν δεν γινόταν τίποτα καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων τίποτα.

Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι. Αυτός είναι ένας μεγάλος θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας και είναι ο γέροντας μου. Από έκπληξη σε έκπληξη. Γέροντας σας αυτός ο μέγας; Ναι και είναι πραγματικά μεγάλος πνευματικός θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας. Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική ψυχιατρική και στην ψυχολογική αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό. Αλλά όλα αυτά τα ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή. Για να κατανοήσεις το μέγεθος του ανδρός θα σου πω μια ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας της θαυμαστής θεραπείας ενός εφήβου. Μια οικογένεια έφερε το παιδί της 18 ετών που έπασχε από ηβηφρενία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη αθεράπευτη σχεδόν τον παρακάλεσαν να τον δεχθεί να τον αναλάβει. Πράγματι τον πήρε σε ένα σπίτι
στη εξοχή που είχε πολλά στέμματα, με σημύδες ένα μεγάλο αγρόκτημα. Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο π Γεώργιος και έκλεισαν την βαριά πόρτα. Μετά από τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους γονείς. Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα είναι Επίσκοπος της Εκκλησίας μας. Όταν ρώτησα π. Γεώργιε πως έγινε αυτό μου είπε ότι πήρε το παιδί και του είπε « παιδί μου εγώ θα καθίσω σε αυτή την σημύδα , όλος ο χώρος είναι δικό σου, κάνε ότι θέλεις και όταν θέλεις έλα να μιλάμε». Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έκανε ότι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο την βιβλιοθήκη μου τα λουλούδια και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στης σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ότι γινόταν, τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό. Την Τρίτη μέρα ήρθε ο παιδί γαλήνιο μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε με βοήθησε να περπατήσω γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμένο και σωφρονούντα.

Πάτερ Γεώργιε και τρεις μέρες πως κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας; Τα έκανα πάνω μου δεν μετακινήθηκα καθόλου, ήθελα να δώσω μια θυσία για αυτόν στο Θεό, την υπομονή μου την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν είναι τίποτα, ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι΄ αυτού μου χάρισε την γεύση της Βασιλείας του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός αληθής θεολόγος άνθρωπος της λειτουργίας αλλά και πέρα από αυτήν. Πάντα έλεγε : δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετάσχειν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας σου.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά. Πρόσεχε ιερεύ τον εαυτό σου μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό. Ορκίστηκες να έχεις τον νου σου στην Σωτηρία τόσο την δική σου όσο και των άλλων. Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο. Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο. Αυτού του θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι να μην γίνει το θέλημά σου δηλαδή να γεννήσει την κόλαση. Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη εκεί μας αναμένει όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου τόσο πιο βαθύτερα είναι ο Χριστός. Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος το ο παπάς να μοιραστεί και αυτός με τον σύνδουλο του. Στον Σταυρό ο Θεός ενάντια σε ότι είχαμε ποτέ φανταστεί για τον Θεό τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή. Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού το οποίο δεν προέρχεται από την φύση αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα. Αυτός που είδε την αμαρτία του είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτος το. Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία, δεν μπορεί να κρίνει κανέναν, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά την Γεσθημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος τον Μονογενή του Υιό αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.


-Ευάγγελε μου αν ποτέ γίνεις ιερέας να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους απίστους δεν είναι οι Άγιοι αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είναι όλοι Άγιοι. Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μ. Κωνσταντίνου και χειρότερη γιατί οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες τώρα είναι άθεοι. Έτσι αντί η Εκκλησία να κρίνει τον κόσμο η Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά. Η Εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ κοινωνία. Το Ευαγγέλιο εξεγείρει, ανατρέπει όχι την δομή του κόσμου αλλά την δομή του ανθρώπινου πνεύματος, ο Χριστός εντός.

Απόχτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου. Παπά μου το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στη θέση του να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει. Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθε σωριάζεται σαν θρύψαλα μπροστά σε ένα εγκληματία, ένα νεκρό μια μοναξιά. Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους
κι άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία.

Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, που ετοιμάζει είναι μυστήριο εν πορεία, για αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή πρέπει να ωριμάσουμε σαν μια γενιά ομολογητών…….

-Πάτερ Νικόλαε είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού σε παρακαλώ πες μου ποια είναι η μυστική εργασία, τι μου κρύβεις;

-«Ευάγγελε μου ήρθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ’ εμέ σαν μια παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη. Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε με το σήμερα, αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής που είναι φίλος μου από την Αμερική του είπα για προγράμματα στην Αμερική όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο το χρόνο του προγράμματος τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι παρακολουθώ το πρόγραμμα αλλά κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα δεν υποτροπίασαν».

-Μα τι μου λέτε πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν τα παιδιά, υποφέρετε την τρέλα του καθενός.

-Ναι αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου, την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους. Εκείνο που με ξεσχίζει τα σπλάχνα ήταν που δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ όπως όλοι μια άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.

Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα στη φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες;

Πιέστηκα. Ήταν εμπειρία τάφου αλλά όμως γνώρισα όλους τους φίλους του Χριστού τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο δικό Του.

-Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος ούτε 53.

Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αυτή την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάρισε την καρδιά.

-Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους Χαιρετισμούς και για Λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας δούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή. Πράγματι το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα.

-Ευλογείτε Πάτερ, ο Κύριος. Σας παρακαλώ θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο.
-Δεν γίνεται μου είπε.
-Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε;

-Μόλις προ ολίγο τελείωσε την Θεία Λειτουργία, κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Την ώρα που ασπαζόταν για να βγει, μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν Αμερική.

-Δεν ξέρω τι λέτε πάτερ, εγώ προχθές μίλησα, τέλος πάντων ήμαστε μαζί! Ήταν μια χαρά. Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός!
-Όχι αυτός είναι. Έτσι το ήθελε ο Θεός. Έτσι τελείωσε ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού ο κρυφός, ο φίλος μου ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν αυτό τον Επίσκοπο του γεροντικού, ο Ιερέας του 20 αιώνος του απατεώνος που τα μάτια του δεν απατήθηκαν αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου χωρίς φαντασία.

Ας έχουμε την ευχή του!!!

τέλος

http://anavaseis.blogspot.com/

Η Μέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος

Του πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών

Οι Σύνοδοι του 14ου αιώνος διατυπώ­νουν την θεολογία περί της Θείας Χά­ριτος. Η Ορθόδοξη Παράδοση δέχεται αυ­τές τις Συνόδους ως 9η Οικουμενική και πανορθόδοξα γίνεται αυτό αποδεκτό από γνω­στούς Θεολόγους. Διότι και η Σύνοδος αυτή, όπως και η 8η το 879, διαφοροποιούν ριζικά την ορθόδοξη Εκκλησία, στην πατερική συνέχειά της, από τον χριστιανισμό της Δύσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, λοι­πόν, με την θεολογία του, καρπό της πα­ρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα καρδιά του, είναι ο Πατέρας της 9ης Οι­κουμενικής Συνόδου.

Ένα επίκαιρο ερώτημα είναι: Η μέλλουσα να συνέλθει πανορθόδοξος Σύνοδος τι θα κάνει; Ετοι­μάζεται αυτή η Σύνοδος, για να μας οδηγήσει, όπως διαβάζουμε και όπως βλέπουμε, στην απο­δοχή του παπισμού και του Προ­τεσταντισμού ως αυθεντικών χριστιανισμών. Αυτό είναι το τραγι­κό. Εύχομαι να μη γίνει ποτέ. Αλ­λά εκεί οδηγούνται τα πράγματα. Εάν, λοιπόν, συνέλθει η Πανορθόδοξος Σύνοδος, που θα έχει τον χαρακτήρα για μας Οικουμενικής Συνόδου, εάν συνέλθει και δεν δε­χθεί μεταξύ των Οικουμενικών Συ­νόδων την 8η και την 9η, θα είναι ψευδοσύνοδος. Όπως η Σύνοδος Φεράρας - Φλωρεντίας. Και τότε επεβλήθη από κάποιους δεσποτά­δες Ανατολικούς και Δυτικούς, επεβλήθη η Σύνοδος Φεράρας - Φλωρεντίας, αλλά ήταν αρκετή η αντίσταση εν Αγίω Πνεύματι κάποιων κορυφών της παραδόσεώς μας, όπως Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ώστε τελικά να χαρακτηριστεί ψευδοσύνοδος, αιρετική Σύνοδος, αποτυχημένη Σύνοδος, η Σύνοδος Φεράρας - Φλω­ρεντίας.

Η μέλλουσα να συνέλθει, λοιπόν, Πανορθόδοξος Σύνοδος θα κριθεί σ αυτό το ση­μείο. Εάν παρακάμψει αυτές τις δύο Συνό­δους που τοποθετούν την ορθοδοξία απέ­ναντι στον Δυτικό χριστιανισμό. Εκεί είναι το κρίσιμο ερώτημα. Αυτοί θέλουν να πα­ρουσιάσουν την ενότητα, ότι ο Δυτικός Χρι­στιανισμός είναι παράλληλη μορφή της Ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων. Εκεί κά­ποιοι εργάζονται, προς τα εκεί κάποιοι θέ­λουν να οδηγήσουν. Ο Θεός όμως είναι πά­νω από όλους μας.

Ένα ψευδοεπιχείρημα, λοιπόν, που κυ­κλοφορείται στο χώρο της δικής μας Θεολο­γίας, της Ακαδημαϊκής Θεολογίας, είναι ότι ουδεμία Οικουμενική Σύνοδος κατεδίκασε τον Δυτικό Χριστιανισμό. Και όμως έχουμε δύο Οικουμενικές Συνόδους, του 879 και εκείνης του 14ου αιώνος, που διαφοροποι­ούν την Ορθοδοξία από τον Δυτικό Χρι­στιανισμό.
Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμ­βολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέ­ρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά, κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις· και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέ­φει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπά­θεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθο­δοξίας. Υπάρχει σύγχυση, σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι δι­άλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς -γι' αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση, ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν Ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πως θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και Ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; όταν παίζουμε με τη σωτηρία; όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Δια­γράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το όποιον κυριαρχεί, εί­ναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιε­πίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τι­μάμε εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μι­λούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή.... Κάτι πα­ρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινό­μενος εις τους αιώνας». Και η πί­στη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.Η κατανόηση, λοιπόν, των Αγίων, όπως Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς, θέτει το πρόβλημα της αποδοχής της γλώσσας των Αγίων. Η γλώσσα των Αγίων είναι η έκφραση της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Με αυτή τη σκέψη καταλήγω κι εύχομαι Ο Άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς να συνοδεύει τη ξωή μας. Καλόν το υπόλοιπον Στάδιον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και Καλή Ανάσταση!

(απόσπασμα, με ώρισμένες δικές μας υπογραμμίσεις, από ομιλία στην Λάρισσα κατά την Β' Κυριακή των Νηστειών 2009, που εξεδόθη με τον τίτλο Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑ­ΛΑΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ Θ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, έκδ. ί. μονής Μεγ. Μετεώρου, Αγ. Μετέωρα 2009, σσ. 28-31)

Δείτε επίσης..

Άγ. Μάρκος Ευγενικός Άγιος Μάρκος Ευγενικός - ο υπέρμαχος της Ορθοδοξίας - Βίος και πολιτεία

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός για τους Λατίνους Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, Μητροπολίτης Εφέσου, υπήρξε ατρόμητος ομολογητής της πίστεως στην Σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας...

http://www.impantokratoros.gr/Oikoumenikh_Synodos-Metallhnos.el.aspx