O μητρ.Λεμεσού αντίθετος (;) στην υποδοχή τού Πάπα

Η ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Από Ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου, σταχυολογούμε επικαιρότατα σημεία, τώρα που ο Πάπας του Πρωτείου, ο διεκδικών το Αλάθητο, αλλά εμφανώς σφάλλων ως προστάτης των παιδεραστών, γίνεται δεκτός επισήμως από την Εκκλησία της Κύπρου. Και αυτό, παρά τις αντίθετες Αποστολικές επιταγές και τους Ιερούς Κανόνες, που απαγορεύουν την υποδοχή του αιρεσιάρχη Πάπα, την προσφορά σ' αυτόν δώρων και τις συμπροσευχές μετ' αυτού. Ο Πάπας είναι ελεύθερος να επισκεφθεί την Κύπρο ως πολιτικός η θρησκευτικός αρχηγός, όχι όμως και να προσκληθεί η να γίνει δεκτός από Ορθόδοξη Εκκλησία και Επίσκοπο, πριν εκφράσει την μετάνοιά του. Πολύ περισσότερο μάλιστα, τώρα, που παρά τους θεολογικούς διαλόγους δεκαετιών, συνεχίζει να εμμένει στις κακοδοξίες του και να τις αυξάνει, ενεργώντας με δολιότητα φανερή και στους άγευστους θεολογικών κριτηρίων.


Με την Ομιλία αυτή του 1993, ο Λεμεσού κ. Αθανάσιος με απόλυτο τρόπο ελέγχει προδρομικά και δριμύτατα τον Κύπρου Χρυσόστομο1 και όποιον άλλο συμφωνεί μαζί του η κρύβεται και δεν ομολογεί με πράξεις την αντίθεσή του στο ανοσιούργημα της υποδοχής του Αιρεσιάρχη Πάπα στην Κύπρο.


Και έχει αξία, ότι η ομιλία αυτή έγινε το 1993, τότε που δεν προβλεπόταν επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο και που ο Λεμεσού έβλεπε τα πράγματα ανεπηρέαστα από εξουσιαστικές «οικονομίες» και πρακτικές, που υποτάσσουν την πίστη σε πολιτικές η και εθνικές σκοπιμότητες.


Προτάσσουμε τα καίρια σημεία της Ομιλίας του Πανιερωτάτου, που φανερώνουν την διαχρονική στάση της Εκκλησίας στα συναφή θέματα, η οποία υπήρξε και για μας καθοδηγητική και με την οποία ολόψυχα συμφωνούμε. Βέβαια, σήμερα ο Μητροπολίτης Λεμεσού έχει επιλέξει την εν σιωπή ανοχή στις επιλογές του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, και άρα την συνενοχή, και όχι την ευλογημένη ομολογία-διαμαρτυρία προς τις αντιπατερικές ενέργειες και μεθοδεύσεις του κ. Χρυσοστόμου, που αποτελούν ταήν συνέχεια της Οικουμενιστικής πολιτικής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.


Την στάση που μας εδίδασκε το 1993, μέσα από την Ομιλία του εκείνη, ο Πανιερώτατος κ. Αθανάσιος καταθέτουμε εν περιλήψει και στη συνέχεια παραθέτουμε τα εν λόγω σημεία, όπως ακριβώς ήσαν εντεταγμένα στην ευρύτερη νοηματική τους ενότητα.

Έλεγε, λοιπόν, ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος: 1. Όταν είναι ανάγκη να ομολογήσουμε τον Χριστόν και να ομιλούμε για την Πίστη (σ.σ. ιδιαίτερα όταν φανεροί και κρυφοί αιρετικοί μας περικυκλώνουν) και εμείς δεν ομολογούμε, επειδή φοβόμαστε η ντρεπόμαστε, η δεν θέλουμε να θίξουμε κάποιον, η θέλουμε να φανούμε ευγενείς, αυτό σημαίνει ότι συνθηκολογούμε σε θέματα Πίστεως και τότε πραγματικά αρνούμαστε τον Θεό. Γιατί στα θέματα της Πίστεως δεν χωράει καμία συγκατάβαση και η επιδεικνυόμενη δειλία δεν είναι γνώρισμα του χριστιανού. Δεν μπορούμε να κρύψουμε τον λόγο του Θεού, έστω κι αν εξασκηθούν επάνω μας οποιεσδήποτε πιέσεις, κι αν ακόμα απειληθεί η ζωή μας.


2. Ο λαός που έχει αισθητήριο πνευματικό και ως εκ τούτου πολλές φορές είναι το κριτήριο της αληθείας, είναι αυτός που διατηρεί αλώβητη την πίστη. Αντίθετα πολλοί Πατριάρχες, Επίσκοποι και πνευματικοί πλανεύτηκαν, έγιναν αιρετικοί και δίδαξαν πράγματα αλλότρια από την Παράδοση των Αποστόλων. Η πίστη, λοιπόν, πολλές φορές προδόθηκε από Επισκόπους και από Συνόδους. Γι' αυτό η Εκκλησία τους κατεδίκασε.

3. Την Εκκλησία μας δεν την αποτελούν μόνο οι κληρικοί και οι Επίσκοποι. Την αποτελούμε όλοι. Καθένας από σας τους πιστούς και από μας έχουμε μεγάλη ευθύνη για το γεγονός της διαφυλάξεως της Παραδόσεως. Δεν πρέπει να δικαιολογούμαστε λέγοντας: αφού ο τάδε Επίσκοπος είπε αυτό το πράγμα (το αντίθετο με την Παράδοση), μπορούμε να το πράξουμε κι εμείς. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσομε, να δεχθούμε διδασκαλία αλλότρια από την διδασκαλία των Πατέρων. Έχουμε, δηλαδή, οι χριστιανοί γνώμονα και κριτήριο της αληθείας αλάνθαστο. Έχουμε την δυνατότητα και την ελευθερία να κρίνουμε οιονδήποτε λόγο και ενέργεια Επισκόπου. Εάν σε κάτι διαισθανθούμε ότι αυτό δεν είναι σωστό, οφείλουμε να το ερευνήσουμε, συγκρίνοντάς το με την διδασκαλία των Πατέρων, τους Ιερούς Κανόνες. Δηλαδή (καταλήγει ο Μητροπολίτης Λεμεσού), εάν αυτά τα οποία εγώ τώρα λέγω είναι λάθος, η είναι πράγματα αιρετικά, έστω κι αν η προσωπική μου ζωή είναι καλή, οφείλετε να με απορρίψετε. Πρέπει να με απορρίψετε. Πρέπει να απορρίψετε την διδασκαλία αυτή.

Το ευρύτερο Απόσπασμα της Ομιλίας του Μητροπολίτου Λεμεσού έχει ως εξής:
«Ομολογία Πίστεως» (23/9/1993)

« ...;Υπάρχουν τέτοια παράδοξα στοιχεία και παράδοξα γεγονότα μέσα στην ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας, και Άγιοι, οι οποίοι πραγματικά έχοντας το Πνεύμα το Άγιον ενίκησαν τους δυνατούς του αιώνος τούτου και ωμίλησαν ενώπιον αρχόντων και ηγεμόνων και συνεδρίων, όπου με ομολογίαν πραγματικήν του ονόματος του Ιησού Χριστού, αψηφώντας κάθε κίνδυνον και αψηφώντας τον οιονδήποτε ήταν μπροστά τους, λέγοντας μόνον ως απόλυτον Κύριον και Δεσπότην των τον Θεόν. Αυτό το γεγονός πρέπει να μας δίνει και μας πολύ παρρησίαν και πολύ θάρρος και να ξέρετε ότι, όταν ευρισκόμεθα σε περιπτώσεις κατά τις οποίες είναι ανάγκη να ομολογήσουμεν τον Χριστόν, τότε να επικαλούμαστε την βοήθεια του Χριστού και να ομιλούμε· και να ξέρουμε ότι οπωσδήποτε ο Θεός θα μας βοηθήσει. Και οποιοσδήποτε κι αν είναι μπροστά μας, κι ο μεγαλύτερος δυνάστης, δεν πρέπει να φοβηθούμε, διότι αν φοβηθούμε, τότε πραγματικά αρνούμαστε τον Θεόν. Έρχεται ώρα που ...;ντρεπόμαστε, η δεν θέλουμε να θίξουμε κάποιον, η θέλομε να φανούμε ευγενείς, και συνθηκολογούμε σε θέματα Πίστεως. ...;Έστω και αν ένα ναι πούμε και συγκαταβούμε εις θέματα Πίστεως, μας κάνει να γινόμαστε αρνητές του Χριστού και αρνητές της Αγίας Εκκλησίας. Τα θέματα της Πίστεως δεν χωράνε καμία συγκατάβαση, κανένα συμβιβασμό, καμίαν κοσμικήν ευγένεια. Δεν μπορούμε να γινόμαστε κι εμείς [αρνητές του Χριστού], αρνούμενοι η συνθηκολογώντας σε θέματα που αφορούν την Πίστιν μας. Διότι η άρνησις της Πίστεως σημαίνει και άρνηση του ορθού βιώματος, της ορθής εμπειρίας την οποίαν κατέχει η Εκκλησία και δι' αυτής σώζει τον άνθρωπον. ...;Και βέβαια, ξέρετε, αυτό το θάρρος, αυτή η παρρησία, αυτή η ανδρεία πρέπει να χαρακτηρίζει τον χριστιανό. Είπαμε πολλές φορές ότι η δειλία δεν είναι γνώρισμα του χριστιανού. Ομιλεί ο Θεός στην Αποκάλυψη και λέγει ότι εις την λίμνη του πυρός την καιομένην ...;, εκεί έχουν μέρος μετά του αντιχρίστου και μετά του ψευδοπροφήτου και οι δειλοί άνθρωποι ...; Διότι δειλία σημαίνει ολιγοπιστία. Όταν φοβάσαι να ομιλήσεις σημαίνει ότι είσαι ολιγόπιστος, ότι η πίστις σου είναι κλονισμένη. Δεν είσαι σίγουρος γι' αυτό το οποίον πιστεύεις. Δεν είσαι σίγουρος ότι ο Θεός είναι παρών και θα σε βοηθήσει. Δεν είσαι σίγουρος ότι αυτό το οποίον λες είναι εκατόν τοις εκατόν η αλήθεια. Αλλά νομίζεις ότι είναι ένα "περίπου", ας πούμε, η αλήθεια. Αν έχεις αυτήν την γνώμη, τότε δεν έχεις την δύναμιν να ομολογείς τον Χριστόν... Οι Αρχιερείς, ενώ έπρεπε πρώτοι να δεχθούν τον Χριστόν, διότι αυτοί ήσαν οι οποίοι μελετούσαν συνεχώς τις Γραφές, ήσαν οι πρώτοι που τον απέρριψαν ...; Όταν λέμε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας εννοούμε κάποιον άνθρωπον, στον οποίον ενεργεί μέσα του το Πνεύμα το Άγιον, ενεργούν μέσα του όλα αυτά τα οποία λαμβάνει δια των Μυστηρίων καθημερινά εις την Εκκλησία. Λοιπόν, το τι κάνει, είναι πολύ απλό: Κάνει ο,τι κάνει ένα μέλος Χριστού, ο,τι θα έκανε ο Χριστός στην ζωήν αυτή· αυτό κάνει και ο άνθρωπος ο οποίος είναι μέλος Χριστού, ναός του Αγίου Πνεύματος και ζωντανό μέλος της Εκκλησίας ...; Θ "Ου δυνάμεθα α είδαμεν και ηκούσαμε μη λαλείν" ...; Παρόλη, λοιπόν, την απειλή [των Ιουδαίων] οι Απόστολοι δεν επτοήθηκαν ...; Αυτός ο λόγος πρέπει να διακατέχει και την δική μας ζωή. Εάν κι εμείς είδαμε και ακούσαμε εις τον χώρον της Εκκλησίας να ενεργεί το Πνεύμα το Άγιον, να ενεργείται η δική μας σωτηρία, να ενεργείται η δική μας θεραπεία από την ασθένεια της αμαρτίας, τότε δεν μπορούμε να σιωπούμε, δεν μπορούμε να κρύψομεν τον λόγον αυτόν του Θεού, έστω κι αν ακόμα απειληθεί η ζωή μας, έστω κι αν ακόμα εξασκηθούν επάνω μας οποιεσδήποτε πιέσεις. Αυτό το φρόνημα της ομολογιας είμαστε υποχρεωμένοι να το κρατήσουμε, διαφορετικά εφαρμόζεται ο λόγος του Θεού που λέγει ότι "όποιος με αρνηθεί ενώπιον των ανθρώπων, θα τον αρνηθώ κι εγώ ενώπιον του Πατρός μου του εν ουρανοίς". Κι ακόμη, όπως είπαμε και προηγουμένως, μαρτυρεί ότι τελικά, ούτε είδαμεν, ούτε ακούσαμεν εις την Εκκλησίαν, αλλά είμαστε μόνο απλοί επισκέπτες εις τον χώρον τον πνευματικό, διότι, εάν είχαμε πνευματικήν εμπειρίαν, ήταν αδύνατον να φοβόμαστε και να μην ομιλούμεν· το ότι δεν ομιλούμε, σημαίνει ότι δεν επενεργεί επάνω μας τίποτε απολύτως ...; Θ "Οι δε, πάλιν απειλήσαντες αυτούς απέλυσαν, μη ευρίσκοντες το πως να τιμωρήσωσιν αυτούς, δια τον λαόν, διότι πάντες εδόξαζον τον Θεόν δια το γεγονός" ...; Βλέπετε, πολλές φορές, ο λαός είναι το κριτήριον της αληθείας. Γι' αυτό πάντοτε και εις την Εκκλησίαν μας, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, έχει μεγάλο ρόλο, μεγάλη σημασία ο λαός και όχι τόσον οι Αρχιερείς μας, και οι ιερείς μας, και οι ηγούμενοί μας, και οι ιεροκήρυκές μας, διότι πολλές φορές -ξέρομε από την εκκλησιαστικήν μας ιστορίαν- ότι πολλοί Αρχιερείς, πολλοί Πατριάρχες, πολλοί Αρχιεπίσκοποι, πολλοί Επίσκοποι, πολλοί θεολόγοι, πολλοί μοναχοί, πολλοί πνευματικοί πλανεύτηκαν κι έγιναν αιρετικοί, και δίδαξαν αιρέσεις, και εδίδαξαν πράγματα αλλότρια από την Παράδοσιν των Αποστόλων. Όμως, ο λαός, έχοντας συνείδησιν κι έχοντας αισθητήριον πνευματικόν, εφύλαξεν αλώβητον την πίστιν και δεν εδέχθηκε κανέναν συμβιβασμόν. Και ενώ πολλές φορές η πίστις επροδόθηκε από τους Επισκόπους και από τας Συνόδους, κατά το μεγαλύτερον μέρος ίσως, μερικές φορές, όμως, ο λαός μας εφύλαξεν αυτήν την πίστιν. Αυτό που πρέπει να ξέρετε [είναι] ότι, την Εκκλησίαν μας, όπως ακούτε συχνά, δεν την αποτελούμε εμείς οι κληρικοί, ούτε οι Επίσκοποι, ούτε οι θεολόγοι, την αποτελούμε όλοι, κλήρος και λαός, και καθένας από σας και καθένας από μας έχομε μεγάλην ευθύνη για το γεγονός της διαφυλάξεως της αμωμήτου πίστεως και της αμωμήτου παραδόσεως εις την Εκκλησίαν μας. Γι' αυτό, λοιπόν, έχουμε καθήκον και να ομολογούμε την πίστιν μας, αλλά και να την φυλάγουμε και να ξέρουμε ότι, δεν πρέπει να παρατηρούμεν ότι "ε, τι να κάνομεν, ...;αφού ο τάδε Επίσκοπος, η η τάδε Σύνοδος είπε αυτό το πράγμα, ε, θα κάνομε κι εμείς αυτό". Εάν αυτό που είπεν κάποια Σύνοδος, η αυτό το οποίον είπε κάποιος Επίσκοπος, δεν ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας και δεν είναι σύμφωνον με την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, δεν έχει καμίαν βάσιν και είναι απορριπτέον από μόνο του. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσομεν και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμεν διδασκαλίαν η οποία είναι αλλότρια με την διδασκαλίαν των Πατέρων μας. Προσευχόμαστε και λέμε πάντα στην Εκκλησίαν ο Επίσκοπός μας να ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας. Εάν όμως παύσει να ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας, τότε αυτόματα ευρίσκεται σε πλάνη και εμείς δεν έχομεν την υποχρέωσιν να υπακούομεν σ' αυτόν. Γι' αυτό λοιπόν, όταν ακούτε πολλές φορές πολλούς ανθρώπους που κατηγορούν την Εκκλησίαν, ότι ο τάδε ιερέας είπεν αυτόν το πράγμα, ο τάδε Επίσκοπος δίδαξεν αυτόν το πράγμα, η έκανεν αυτήν την αμαρτίαν, πρέπει να ξέρετε ότι καμία πράξις, καμία διδασκαλία, κανένας άνθρωπος δεν δεσμεύει την Εκκλησίαν· η Εκκλησία του Χριστού είναι η διδασκαλία των Αποστόλων, η διδασκαλία των Πατέρων. Εάν δε, κάνουν λάθη κατά καιρούς διάφοροι εκκλησιαστικοί άνθρωποι, αυτό για μας δεν λέει τίποτα, διότι έχομεν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες η Εκκλησία κατεδίκασε, αφόρισεν, καθαίρεσεν Πατριάρχες και Επισκόπους και Συνόδους Επισκόπων, οι οποίες εδίδαξαν αιρέσεις και κακοδοξίες μέσα στο σώμα της Εκκλησίας. Δεν σημαίνει ότι μειώνεται η Αλήθεια της Εκκλησίας μας εάν υπάρχουν ανθρώπινα σκάνδαλα ...; Όμως να ξέρετε ότι έχομεν την δυνατότητα και την ελευθερίαν να κρίνουμε οιονδήποτε λόγον με την διδασκαλίαν του Θεού, με την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, με την διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Και όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι: έστω και άγγελος εξ ουρανού, λέγει, εάν κατέβει άγγελος, όχι άνθρωπος, όχι ιερέας, όχι Επίσκοπος, άγγελος να κατέβει και να σας πει πράγματα τα οποία είναι διαφορετικά απ' αυτά που σας λέγω εγώ ...;: "ανάθεμα έστω" [ακόμα και] εις τον άγγελον. Δηλαδή, κριτήριον δεν είναι ποιά θέση έχει ο άνθρωπος, αλλά αν ομολογεί την αλήθειαν. Δηλαδή, εγώ τώρα που σας ομιλώ εδώ, μπορεί στην προσωπική μου ζωή να είμαι γεμάτος αμαρτίες ...; Όμως, αυτά τα οποία λέγω, εάν είναι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι [αλήθεια]. Εάν αυτά τα οποία λέγω είναι λάθος και είναι πράγματα τα οποία είναι αιρετικά, είναι πράγματα κακόδοξα, έστω κι αν η προσωπική μου ζωή είναι καλή, οφείλετε να με απορρίψετε. Πρέπει να με απορρίψετε. Πρέπει να απορρίψετε την διδασκαλίαν αυτήν ...; Όμως, (σ.σ. ομιλεί για διδασκαλία, συμπεριφορά κληρικών) εάν σε κάτι καταλάβουμε, διαισθανθούμε ότι αυτό δεν είναι σωστό, οφείλουμε να το ερευνήσουμε. Και να πούμε, γιατί; αυτό που ακούσαμε είναι έτσι; κάτι δεν πάει καλά. Έχουμε κριτήρια πολλά. Έχουμε την διδασκαλία της Εκκλησίας, έχουμε τους Ιερούς Κανόνας, έχουμε την Αγία Γραφή βάσει των οποίων μπορούμε να ελέγξουμε κάθε λόγο, αν στέκει η όχι. Έχουμε, δηλαδή, γνώμονα και κριτήριον της αληθείας».

Θεσσαλονίκη, 27 Απριλίου 2010


Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι "Κοσμάς Φλαλιάτος"»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης