Τον είδα αιφνίδια μέσα στο τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζευόταν και στριμώχνονταν σε ένα μικρό χώρο. Το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα.Ήταν πρωί περίπου 9η ώρα, όταν άνοιξε η βαριά πόρτα, εξωτερική και ανεβήκαμε η νέα ομάδα των 10 φοιτητών στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί.
Πρόσωπα, πρόσωπα εκκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο μακριά ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές Λαρισινών ή Κρητικών και των νησιωτών, κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι, παχείς , πάσχοντες, όλος ο κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει.
Και μέσα σε αυτήν άμπωτη και πλημμυρίδα των ανθρώπων ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό άρχοντας ατάραχος γαλήνιος μέσα σε αυτή την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα. Ευτυχώς είπα μέσα μου, ένας
καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης. Ευτυχώς
που δεν είναι ορθόδοξος. Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας !!! Ευτυχώς.
Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο
Στην πρώτη μας συνάντηση ουδέν έπραξα παρόλο τον κοινωνικό μου χαρακτήρα. Έφυγα όταν τελείωσε ο υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας. Στη δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη :ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί , μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς ορθόδοξος!!!
Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ο ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχθεί ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλος παράνομους, μέθυσους και ναρκομανείς.
Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Η ιδέα που είχα για άσπιλη εκκλησία και οφειλόταν στην νεότητα μου ξεθώριασε απότομα.
Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε απλά για το τίποτα, ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε τα προβλήματα του, του μιλούσε γρήγορα , ο παπάς άκουγε με μια απέραντη στοργή κοιτάζοντας τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια – θάλασσα, ηλικία 55 χρόνων περίπου, χέρια άσπρα δάχτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι αρχοντικό. Του απάντησε σιγά σε μια προφορά με αγγλική ηχώ! Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος ξένος. Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο στράφηκε σε μένα και με ρώτησε χάου αρ γιού? Έμαθα ότι ήταν Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον ατλαντικό Αμερική. Τον έστειλαν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στη Κατερίνη, έτσι είχε μάθει καλά Ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου. Τι θέλετε από μένα με ρώτησε. Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό εδώ το χώρο και θεραπεύεται , τέλος πάντων να σας γνωρίσω. Ελάτε στο δωμάτιο μου.
Ναι μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό τοίχοι πανύψηλοι, 4 μέτρα ύψος, ένα γραφείο, είκοσι εικόνες ρώσικες, καντήλι , κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία. Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στη ταραχή 70 τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί άρχισε η αποκάλυψη της χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής Καθηγητής του Χάρβαρντ στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας Χάρβαρντ στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνιού στο τμήμα αποτοξινώσεως, η διαφορά είναι ιλιγγιώδης. Πάτερ; Πως φτάσατε εδώ;
Όλο το θέμα ήταν μια πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους.
-Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει, τον είχα δάσκαλο τον Ρωμανίδη.Στην νέα συνάντηση μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το βιβλίο του Ρωμανίδη «Ρωμαίοι ή Ρωμιοί Πατέρες της Εκκλησίας». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαο μου τον άρρωστο μου, τον βρήκα στο δωμάτιο του καθισμένο σε μια μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφαλαία. Χάρηκε σαν μικρό παιδί Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες,
βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας !!!
-Ότι μας έλεγε ο γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.
-Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος στη Νέα Σκήτη με δεχόταν στο κελί του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτοβόλος, γλυκύς και αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νίψη.
Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε τα στήριξε αγιοπατερικά και
τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική. Όταν έγινα ιερέας με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ, του έστειλα ράσα καλογερικά όχι κάτι ακριβό τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον επισκέφθηκα στο κελί του, όπως καθόταν είδα πίσω του στο πρεβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο αμέσως σκούρυνε το πρόσωπο μου του λέω «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο μετά πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!»
μου λέγει:
-π. Νικόλαε παιδί μου δεν μου λείπει τίποτα έχω τον Χριστό.
Δεν μου λείπει τίποτα, το δώρο σου το είδα έσκισα μια άκρη και το είδα. Το άφησα εδώ χρόνια να μου λέει ο λογισμός άνοιξε το και εγώ να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το είχα δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δευτέρου ήχο να παρηγορηθείς.
Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι εκτός της Θείας Λειτουργίας.
-Πάτερ απορώ πως εσείς που γνωρίσατε ένα τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σε αυτό το πάθος της οινοποσίας. Η προσευχή δεν σας προστάτεψε δεν σας βοήθησε να γλιτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;
-Ευάγγελε μη ξεχνάς το αρκεί σοι η χάρις μου του Παύλου.
-Ξέρετε με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.
-Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσης μας;
Είσαι αυτάρκης στην νομιζομένη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χαλάσεις μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους.
Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου η νεότητα του είναι κακός σύμβουλος όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι ότι και εν κάνω είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με. Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται, εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ΄αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου.
Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε. Πάτερ θέλετε να σας φέρω κάτι στην επόμενη συνάντηση μας;
-Ναι θέλω επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξε με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.
συνεχίζεται...
http://anavaseis.blogspot.com/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου