Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς :Μακαριώτατε, Θὰ Σᾶς στιγματίσῃ ἡ Ἱστορία, ἐὰν εἰς τὰς ἡμέρας τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς διακονίας Σας, συντελεσθῇ τὸ ἔγκλημα τοῦτο τῶν θρησκειολόγων.

Γράφει ο Ἱερομόναχος Δαμασκηνός 


Θέμα: α. Ὀρθόδοξος διαπαιδαγώγησις τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας. 
β. Ἵδρυσις τμήματος Μουσουλμανικῶν σπουδῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ. 
 γ. Θρησκειολόγοι, διαθρησκειακοὶ καὶ διαχριστιανικοὶ διάλογοι. 

 Σχετικὴ μὲ τὰς ὑπ΄ ἀρ. α) 39/15.8.2013 β) 41/20.10.2013 
καιγ) 43/12.12.2013 ἡμετέρας πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. 

 «Τὸ μὲν ἁπλῶς πάντα ἐπαινεῖν καὶ τὰ καλῶς ἔχοντα καὶ τὰ μὴ καλῶς, οὐκέτι φιλοῦντος, ἀλλ΄ ἀπατεῶνος καὶ εἴρωνος.» Ἰω. Χρυσόστομος ΕΠΕ 39, 16  

Μακαριώτατε καὶ σεπτὲ Πρόεδρε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἱεραρχίαν τῆς καθ΄ Ἑλλάδα, Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,

Βαθυσεβάστως κλίνας γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἀσπάζομαι τὰς χεῖρας πάντων Ὑμῶν, δι΄ ὧν διαπορθμεύεται ἡ Χάρις τῆς Πεντηκοστῆς εἰς τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

Μὲ ἄφατον ὀδύνην ἀπευθύνω πρὸς Ὑμᾶς, τὸ παρὸν γράμμα, ἐν συνεχείᾳ τῶν ὡς ἄνω κατὰ τὸ παριππεῦσαν ἔτος σχετικῶν ἐπιστολῶν μου, ἀναφορικῶς μὲ τὴν διδασκαλίαν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τὰ Σχολεῖα τῆς Ἑλλάδος.

Πῶς εἶναι δυνατόν, Μακαριώτατε, Ὑμεῖς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ θεσμικῶς τεταγμένος φῦλαξ καὶ ποιμήν, «τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ» (Ἰωάν. 21,16) διὰ νὰ προφυλάσσῃ ταῦτα ἀπὸ τοὺς «βαρεῖς καὶ λοιμώδεις λύκους», νὰ ἐξακολουθῇ νὰ συνεργάζεται μὲ τὸν κ. Γιαγκάζογλου, καθοδηγητὴν τῶν θρησκειολόγων καὶ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, διὰ τὴν μετάλλαξιν τοῦ μαθήματος τῆς Ὀρθοδόξου ἀγωγῆς τῶν ἑλληνοπαίδων εἰς τὰ σχολεῖα τῆς χώρας, διὰ μέσου τῶν πιλοτικῶν προγραμμάτων, ἔνθα ἐξισώνει τὸν ἀληθῆ Θεὸν μὲ τὰς δαιμονικὰς πλάνας τῶν θρησκειῶν;

Οὗτος μάλιστα προσφάτως ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς ὁμάδος θεολόγων, ἀναξίων τῆς ἰδιότητος τοῦ Ὀρθοδόξου θεολόγου, διὰ νὰ συνεχίσουν σύνταξιν πιλοτικοῦ προγράμματος καὶ εἰς τὰ Λύκεια τῆς χώρας, πρὸς ὁλοκλήρωσιν τῶν ἐγκλημάτων των, κάτω ἀπὸ τὰ βλέμματα, ἴσως καὶ τὴν ἐνθάρρυνσιν, τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος.

Καὶ ἐνῶ δὲν ἔχει ἀποκηρύξει τίποτε ἀπὸ τὰς πρωτοφανεῖς ἰδέας καὶ βλασφημίας του, τὰς ὁποίας ἔχει δημοσίως καὶ γραπτῶς διακηρύξῃ, ὡς σύμβουλος τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας καὶ καθοδηγητὴς τῶν θρησκειολόγων, (ὅρα ἐπιλεκτικῶς τὰς βλασφημίας ταύτας εἰς τὸ συνημμένον παράρτημα τῆς ὑπ΄ ἀρ. 39/15.8.2013 ἡμετέρας πρὸς Ὑμᾶς ἐπιστολῆς), οὐχὶ μόνον ἐξακολουθεῖ νὰ διευθύνῃ τὸ περιοδικὸν «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», προφανῶς διὰ νὰ ἐπηρεάζῃ τοὺς ἀναγνώστας του, ἐσχάτως ὁμιλεῖ καὶ εἰς τὸν ῥαδιοφωνικὸν σταθμὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, -τὸν ὁποῖον ἀκούουν μόνον ἡλικιωμένοι -, ὡς πρότυπον ὑποκριτοῦ, μὲ ἀκραιφνῆ ὀρθόδοξον τρόπον.

Διπλοπρόσωπος λοιπόν, ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ πρὸς τοὺς νέους, τοὺς ὁποίους ἐνδιαφέρονται νὰ ἀλλάξουν αἱ σκοτειναὶ δυνάμεις, καὶ ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ πρὸς τοὺς παγιωμένους εἰς τὴν πίστιν ἡλικιωμένους.

Διατί, ἀγνοεῖτε, Μακαριώτατε, τὰς ὑγιεῖς φωνὰς τῆς πλειοψηφίας τῶν θεολόγων, τεκμηριωμένων διὰ Πανελληνίων ὀρθοδόξων Συνεδρίων, μὲ συμμετοχὴν Ἁγίων Ἀρχιερέων, ὀρθοδόξως σκεπτομένων, Καθηγητῶν Πανεπιστημίων, καὶ λοιπῶν ἐπιφανῶν λογίων καὶ δημοσίων ἀνδρῶν ἐκ τῆς κρατικῆς ἱεραρχίας;

Διατί φοβεῖσθε καὶ ἀρνεῖσθε ἐπιμόνως νὰ εἰσαγάγετε τὸ θέμα πρὸς συζήτησιν εἰς τὴν ἡμερησίαν διάταξιν τῶν θεμάτων τῆς ὁλομελείας τοῦ Σώματος τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας;

Διατί ἐνεργεῖτε ἐν τῇ πράξει καὶ κεκαλυμμένως, ὡς ἐνεργεῖ τὸ Βατικανόν; Μήπως ἡ πλάνη τοῦ ἀλαθήτου Ρωμαίου ποντίφηκος, εἰσῆλθε λεληθότως καὶ ἐν τῇ διοικήσει τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Δὲν στενοχωρεῖσθε ἀπὸ τὴν ἄγνοιαν καὶ τὴν μακρὰν τοῦ Θεοῦ ζωὴν τῆς νεολαίας, ὡς τὴν κατήντησεν ἡ ἄθεος Παιδεία τῶν Κυβερνήσεων, αἱ ὁποῖαι κατέστρεψαν τὴν χώραν;

Διατί δίδετε μεγαλυτέραν σημασίαν εἰς τὰ «συσσίτια», τὰς τραπέζας (Πραξ. 6,2) τῆς ὑλικῆς καὶ «ἀπολλυμένης βρώσεως» (Ἰωάν. 6,27), ἀπὸ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον, «τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ», ὁ ὁποῖος θὰ κρίνῃ τὸν κόσμον «ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 12, 48);

Τὰ Ὑμέτερα πνευματικὰ αἰσθητήρια δὲν ἀντιλαμβάνονται, Μακαριώτατε, τὸ ἐπιχειρούμενον, εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔγκλημα ὑπὸ τῆς Μασσωνίας καὶ τῶν λοιπῶν ἀντιχριστιανικῶν κέντρων;

Τί ὠφελεῖ ἡ φραστικὴ καταδίκη τῆς Μασσωνίας ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅταν ὑπὸ τὰ ὄμματά Σας, προχωρεῖ τὸ ἔργον τῆς Μασσωνίας νὰ δηλητηριάσῃ τὰ νειᾶτα τῆς Ἑλλάδος;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης σημειώνει: «τῶν πονηρῶν καὶ κακοδόξων τὰ στόματα ἰοῦ γέμει θανατηφόρου, (ἐν προκειμένῳ τῶν θρησκειολόγων), οὗ μιγνυμένου τοῖς ῥήμασι τῆς ζωῆς, θανατηφόρα καὶ ταῦτα τοῖς ἀπερισκέπτως ἀκούουσι γίνεται. Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς Πατρικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους εἰσάγειν τὰ ἐναντία…» (P. G. 151, 424 c)

Καὶ ἀλλαχοῦ λέγει ὁ ἴδιος Πατήρ: «Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δ’ ἔργοις ἀρνοῦνται… ποῦ τάξωμεν τοὺς τοιούτους ὁμολογοῦντας ἅμα καὶ ἀρνουμένους Θεόν; Μετὰ τῶν πιστῶν; ἀλλ΄ ἀρνοῦνται τοῖς ἔργοις˙ μετὰ τῶν ἀπίστων; ἀλλ΄ ὁμολογοῦσι διὰ τῆς γλώττης˙ ὄντως διπρόσωπόν εἰσί τι καὶ δυσξύμβλητον τέρας». (P.G. 151, 384 CD)

Ἡ τακτική Σας ἐν προκειμένῳ, Μακαριώτατε, ὑπενθυμίζει ἀπαραλλάκτως τὴν συμπεριφορὰν τοῦ ἀνόμου Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου, τῶν Ἄννα καὶ Καϊάφα, τὸ ὁποῖον θὰ ἔδει νὰ ἐμποδίσῃ τὴν καταδίκην τοῦ Μεσσίου, ὅμως τὸ συνέδριον αὐτὸ ἐξώθησε τὸν Πιλᾶτον, νὰ Σταυρώσῃ τὸν μόνον Ἀναμάρτητον (Ἰω. 18,29 καὶ ἑξῆς).

Ὑμεῖς λοιπόν, μὲ τὴν στάσιν Σας, ἐνθαρρύνετε τὴν ἄθεον πλέον καὶ ἀρνησίχριστον Πολιτείαν, νὰ προχωρήσῃ εἰς τὴν νόθευσιν τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῶν Ἑλληνοπαίδων. Γίνεσθε λοιπὸν ἐν ἐπιγνώσει ἢ ἀνεπιγνώστως, – ὁ Θεὸς οἶδεν -, ἠθικὸς αὐτουργὸς τῶν διενεργουμένων πνευματικῶν ἐγκλημάτων.

Μετ΄ ὀλίγον καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα θὰ κλείνωνται οἱ Ἱ. Ναοί, καθὼς εἰς τὴν Δύσιν, ἔνθα πωλοῦνται ὡς ἑστιατόρια καὶ καφετέριαι. Αὐτὴν τὴν Εὐρώπην ἐζήλευσαν οἱ Ἕλληνες. Πολιτικοὶ καί τινες Ἀρχιερεῖς, καθὼς καὶ ὁ λαός, ὅστις μόλις ἀφυπνίζεται, ἐκ τοῦ ληθάργου, λόγῳ τῆς διαλυθείσης οἰκονομικῆς εὐημερίας.

Δὲν Σᾶς προβληματίζει, Μακαριώτατε, ὡς καὶ ἅπασαν τὴν σεπτὴν Ἱεραρχίαν, τὸ γεγονὸς τῆς χρηματοδοτήσεως, μέσῳ τῶν ΕΣΠΑ, ἔργων Ἱ. Μητροπόλεων, Ἱερῶν Μονῶν καὶ ἄλλων καθιδρυμάτων, ἀνὰ τὴν Ἐπικράτειαν, – ἐν μέσῳ μιᾶς τοιαύτης οἰκονομικῆς κρίσεως ἀφ΄ ἑνός, καὶ ἀφ΄ ἑτέρου ἐπιβολῆς ἑνὸς ἐξουθενωτικοῦ καὶ καταστροφικοῦ διὰ τὸ σύνολον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ φορολογικοῦ συστήματος; Ὁ λαός, ἐντὸς ὀλίγου, θὰ πωλήσῃ ὄχι μόνον τὰς οἰκίας του, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτόν του˙ οἱ Πολιτικοὶ θὰ ξεπουλήσουν τὴν Ἑλλάδα εἰς τοὺς Εὐρωπαίους, διαπράττοντες τὴν μεγαλυτέρανἘθνικὴν προδοσίαν τῶν αἰώνων, παρὰ τὰς διαμαρτυρίας πολλῶν ὑγιῶν φωνῶν, διακεκριμένων συνταγματολόγων, ἐγκρίτων καθηγητῶν τοῦ διεθνοῦς δικαίου, οἰκονομολόγων καὶ ὑγιῶς σκεπτομένων δημοσιογράφων.

Ὁ παρακολουθῶν σχετικὰ δημοσιεύματα, πρόσφατα καὶ παλαιότερα, καὶ δεόντως φιλοσοφῶν, κατανοεῖ τοὺς εὐκόλως νοουμένους σκοπούς, δι΄ οὓς γίνονται αἱ τοιαῦται χρηματοδοτήσεις.

Πῶς εἶναι δυνατὸν τὸ Ὑπουργεῖον Παιδείας, ἐξ ἑνὸς νὰ καταργῇ Σχολεῖα, ἀνὰ τὴν Ἐπικράτειαν, νὰ ἀπολύῃ ἐκπαιδευτικούς, δῆθεν δι΄ ἐξοικονόμησιν χρημάτων, καὶ ἐξ ἑτέρου νὰ διαθέτῃ τόσα πολλὰ ἑκατομμύρια εὐρὼ διὰ Πιλοτικὰ προγράμματα μεταλλάξεως τῆς πνευματικῆς ταυτότητος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέσω τῶν ΕΣΠΑ;

Ἄλλοι αὐτοκτονοῦν ἀπὸ τὴν ἀπόγνωσιν, ἄλλοι λιμοκτονοῦν καὶ ἄλλοι, -ὀλίγοι πάντως-, καρπῶνται τὸν πακτωλὸν αὐτῶν τῶν χρημάτων, εἰς ἔργα καὶ προγράμματα, μὴ ἀναγκαῖα διὰ τὴν μοναδικὴν εἰς κρισιμότητα, παροῦσαν συγκυρίαν.

Θὰ ἦτο ποτὲ δυνατόν, Μακαριώτατε, οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος καὶ Κύριλλος, ἐπίσκοποι Ἀλεξανδρείας,νὰ συνεργασθοῦν μὲ τὸν Ἄρειον καὶ τὸν Νεστόριον ἀντιστοίχως, ὡς Ὑμεῖς συνεργάζεσθε μὲ τὸν κ. Γιαγκάζογλου καὶ τοὺς θρησκειολόγους, τῶν ὁποίων τὰ κείμενα περιέχουν μεγαλυτέρας βλασφημίας;

Δὲν θὰ εἶχε, Μακαριώτατε, κανεὶς ἀντίρρησιν νὰ σεβασθῶμεν, «τὴν ἑτερότητα» τῶν θρησκειολόγων, τὸ διαφορετικὸν αὐτῶν φρόνημα ἀπὸ τὸ «Καθολικὸν φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας», τὸ διὰ τῶν αἰώνων διακηρυχθὲν καὶ βιωθέν, ἐὰν οἱ θρησκειολόγοι  δὲν εἶχον τὴν ἐπίμονον προσπάθειαν νὰ τὸ ἐπιβάλουν εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν τῆς νεολαίας.

Συνήθως ὅμως εἰς τὴν ἐποχήν μας, οἱ κοπτόμενοι διὰ τὰ δικαιώματα τῶν μειονοτήτων, – θεσμοὶ καὶ πρόσωπα -, δὲν ἐνδιαφέρονται διὰ τὰς μειονότητας, διότι δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας, ἀλλὰ κινοῦνται ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Σατανᾶ, ὑποκρινόμενοι δῆθεν, ὅτι σέβονται τὴν ἐλευθερίαν τοῦ προσώπου, εἰς τὴν πραγματικότητα ὅμως μισοῦν τὴν Ἀλήθειαν καὶ προσπαθοῦν διὰ τῆς τοιαύτης ὑποκρισίας νὰ ἐπιβάλουν εἰς τοὺς πολλοὺς τὸ ἄθεον φρόνημά των.

Τὴν ἐξήγησιν τοῦ φαινομένου αὐτοῦ δίδει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους: (κεφ. 1, 18-31) καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς εἰς τὴν ὁμιλίαν του «περὶ πίστεως» ( P.G. 151, 101 B): « τὰ πονηρὰ πάθη καὶ τὰ δυσσεβῆ δόγματα δι΄ ἀλλήλων εἰσάγεται, λαβόντα χώραν ὑπὸ τῆς τοῦ Θεοῦ δικαίας ἐγκαταλείψεως».

Μακαριώτατε,

Θὰ Σᾶς στιγματίσῃ ἡ Ἱστορία, ἐὰν εἰς τὰς ἡμέρας τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς διακονίας Σας, συντελεσθῇ τὸ ἔγκλημα τοῦτο τῶν θρησκειολόγων.

Ἡ Ἐκκλησία, Μακαριώτατε, καὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, πάντοτε διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀντιμετώπισε εἰς ἑκάστην ἐποχὴν «τὰ λεγόμενα σύγχρονα προβλήματα καὶ πνευματικὰ ῥεύματα τοῦ κόσμου τούτου» καὶ τὴν βίαν τῆς Πολιτικῆς ἐξουσίας, διὰ τὴν καθιέρωσιν διεφθαρμένων νόμων καὶ ἠθῶν. Οὐδέποτε ὅμως διενοήθη νὰ προσαρμόσῃ τὸν αἰώνιον λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ κοσμικὸν φρόνημα, δῆθεν διὰ νὰ φανῇ σύγχρονος. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε νέος.

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἡ νεολαία τοῦ Θεοῦ» κατὰ τὸν ὑμνωδὸν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ὁ ὅρος τῶν θρησκειολόγων, «Διάλογος διὰ τὰ θρησκευτικὰ στὸ σύγχρονο Σχολεῖο», χωρὶς τὴν παράλληλον παράθεσιν τῶν ἐπιχειρημάτων τῶν ἀντιφρονούντων, εἶναι μιὰ κοσμικὴ δαιμονικὴ ἀπάτη, διωγμοῦ τοῦ καθαροῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ Σχολεῖα τῆς Χώρας. Μὲ αὐτὴν τὴν λογικὴν ἡ Πολιτεία προσπαθεῖ νὰ νομιμοποιήσῃ καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν.

Τὸ ὑπ΄ αὐτῶν, τῶν θρησκειολόγων, προβαλλόμενον ἐπιχείρημα, ὅτι καλλιεργοῦν τὴν «ὁμόνοιαν», μὲ τὴν συνύπαρξιν διαφορετικῶν θρησκειῶν, εἶναι ψευδές.

Ἡ «ὁμόνοια» αὕτη διατηρεῖ τὴν πλάνην, δὲν θεραπεύει τὸ κακόν, δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἄνθρωπον καὶ ἐνθυμίζει τὴν Βαβὲλ «τῶν κακῶς ὁμονοησάντων». Εἶναι ἄρνησις τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ὀπισθοδρόμησις εἰς τὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχήν.

Τὴν ἀνεκτικότητα ὀφείλουν νὰ διδάξουν οἱ θρησκειολόγοι εἰς τὴν Συρίαν, ἥτις ἐστι κατὰ πλειοψηφίαν μουσουλμανικὴ χώρα, καὶ ὄχι εἰς τὴν χριστιανικὴν Ἑλλάδα. Εἶναι ἐκτὸς τόπου, χρόνου καὶ πραγματικότητος. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν βιάζει καὶ δὲν σφάζει. Ὁ Ὀρθόδοξος μάρτυς θυσιάζεται καὶ δὲν φονεύει τοὺς ἄλλους. Μιμεῖται τὸν Κύριον, ὅστις ἐθυσιάσθη ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.

**

Οἱ Θρησκειολόγοι ὅμως προχωροῦν ἀνύστακτα. Ὁμοιάζουν μὲ τὸν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος τὴν νύκτα τῆς προδοσίας γρηγορεῖ καὶ οἱ μαθηταὶ κοιμοῦνται. Ἀπεφάσισαν τὴν ἵδρυσιν τμήματος Μουσουλμανικῶν σπουδῶν (πρβλ. Ματθ. 24, 15, τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ) εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Θεσσαλονίκης.

Διατί τηρεῖ σιγὴν ἰχθύος ἐν προκειμένῳ ἡ Ὑμετέρα Μακαριότης καὶ ἡ ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος; Ἡ Ἐκκλησία ἄφησε τὴν πρωτοβουλίαν τῶν ἐξελίξεων πλέον εἰς τοὺς θρησκειολόγους καὶ εἰς τὴν ἄθεον Ἑλληνικὴν Πολιτείαν, τὴν ἀγομένην ὑπὸ τῆς Εὐρώπης, ὡς ἤγετο ὁ Ἀρκάδιος ὑπὸ τοῦ Εὐτροπίου;:«ἐκυρίευσε Ἀρκαδίου καθάπερ βοσκήματος»

Ὅσοι ἐκ τῶν θρησκειολόγων Ἀρχιερέων ἀβασανίστως ἐτάχθησαν θετικῶς ὑπὲρ τῆς ἀποφάσεως, διηρωτήθησαν, διατί τῷ 1971, τὸν παρελθόντα 20^ον αἰῶνα, τὸ σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἐπροτίμησε νὰ κλείσῃ τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, ἵνα μὴ ὑποκύψῃ εἰς τὸν ἐκβιασμὸν τῆς Τουρκίας, νὰ ὑπαγάγῃ ταύτην εἰς τὴν Διοίκησιν τοῦ Μουσουλμανικοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Ἦτο δυνατὸν οἱ Μουσουλμᾶνοι νὰ ἤσκουν τὴν Διοίκησιν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἐκ τῆς ὁποίας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως θὰ ἀνεδείκνυε τοὺς Θεολόγους κληρικούς, Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, ὡς καὶ τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον δικαιοδοσίας της;

Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀντιστρόφως, Ὀρθόδοξος Θεολογικὴ Σχολὴ νὰ διοικῇ Σχολὴν Μουσουλμάνων, ἐξ ἧς θὰ ἀναδεικνύωνται οἱ Μουφτῆδες καὶ οἱ χοτζάδες τῆς Θράκης;

Ποῖος θὰ ἐμποδίσῃ τοὺς ἀποφοίτους πτυχιούχους τοῦ τοιούτου τμήματος νὰ μεταβοῦν εἰς τὴν Τουρκίαν διὰ μεταπτυχιακὰς σπουδὰς καὶ νὰ λάβουν κατευθύνσεις ἐκ τῆς Τουρκικῆς Διπλωματίας;

Τί θὰ συμβῇ ἐὰν οἱ Μουσουλμᾶνοι θελήσουν νὰ ἀναρτήσουν τὰ σύμβολα τοῦ Μουσουλμανισμοῦ εἰς τὰς κοινὰς αἰθούσας διδασκαλίας, παραλλήλως πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὰς ὑποδείξεις τοῦ πλανεμένου φίλου καὶ συνεργάτου Σας καὶ Συμβούλου τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Γιαγκάζογλου;

Ποῖος ἀποκλείει, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσουν ἀνέγερσιν καὶ τεμένους ἐντὸς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, παραλλήλως πρὸς τὸ ὀρθόδοξον ναΰδριον;

Διερωτᾶσθε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τί εἴδους ἀγωγὴν θὰ δίδουν πλέον εἰς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς φοιτητάς, οἱ μωρανθέντες ἐκ τῆς πλάνης θεολόγοι καθηγηταὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, ἐξ ὧν θὰ ἀναδεικνύωνται καὶ εἰς τὸ ἑξῆς οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί, ὡς καὶ οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος;

Κατηργήθη τὸ σύστημα συναλληλίας εἰς τὰς σχέσεις Κράτους καὶ Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἰσχυρίζεται ὁ Πρόεδρος τοῦ θεολογικοῦ τμήματος κ. Σταμούλης, ὅτι ἡ Σχολὴ δὲν εἶναι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα δὲν πρέπει νὰ ἔχῃ κανένα λόγον ἡ Ἐκκλησία διὰ τὴν παρεχομένην παιδείαν εἰς τοὺς φοιτητὰς καὶ τὰς ἀποφάσεις τῆς Σχολῆς;

Τὰ φρονήματα ταῦτα τῶν ψηφισάντων ὑπὲρ τῆς δημιουργίας τμήματος μουσουλμανικῶν σπουδῶν καθηγητῶν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν σπουδῶν των εἰς τὰς αἱρετικὰς Σχολὰς τῆς Δύσεως, πρᾶγμα ἀδιανόητον διὰ τὴν Βυζαντινὴν Πατερικὴν Περίοδον.

Ὑπάρχουν καὶ πνευματικὰ μικρόβια κατὰ τοὺς ἀειμνήστους ἅγιον Πορφύριον καὶ Γέροντα Παΐσιον, διὸ καὶ δὲν ἐπέτρεπον εἰς ὅσους ἐζήτουν τὴν γνώμην των νὰ σπουδάσουν θεολογίαν εἰς τὰ Πανεπιστήμια τῆς αἱρετικῆς Δύσεως.

***

α. Ποίους ὅμως ἐπικαλοῦνται ὡς πρότυπα καὶ ὑπόδειγμα εἰς τὰ φρονήματα καὶ τὰς ἐνεργείας των οἱ θρησκειολόγοι;

Ὑμᾶς Μακαριώτατε, καὶ τὴν Α.Θ. Παναγιότητα τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, ὡς σημειώνουν εἰς τὸ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδον Γράμμα των, ἐναντίον τοῦ Προηγ. τῆς Ἱ. Μ. Ἰβήρων Ἀρχιμ. Βασιλείου, (ὅρα, Τὰ θρησκευτικὰ στὸ σύγχρονο σχολεῖο, ἐκδ. ΑΡΜΟΣ 2013, σελ. 280)

Εἰς τὸ ἐν λόγῳ γράμμα προσάπτουν εἰς δύο Ἁγιορείτας Καθηγουμένους, τὸν Γέροντα Γεώργιον καὶ τὸν Γέροντα Βασίλειον, τὴν μομφὴν τοῦ φονταμενταλισμοῦ καὶ τοῦ ἀκρίτου ζηλωτισμοῦ, χωρίς, Ὑμεῖς, νὰ ἀποδοκιμάσητε μέχρι σήμερον δημοσίως ταύτην τὴν ἀπαράδεκτον μομφήν, ἥτις διαβαίνει ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, εἰς ὁλόκληρον τὸν Ἁγιορειτικὸν Μοναχισμόν.

Ὡς ὅμως θὰ φανῇ εἰς τὴν συνέχειαν τοῦ Γράμματος οἱ δύο Καθηγούμενοι ἐκφράζουν καὶ συμπυκνώνουν τὸ γνήσιον διαχρονικῶς ἐκφραζόμενον ὀρθόδοξον Ἁγιορειτικὸν φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἐκ τοῦ φρονήματος τούτου ἔχει συντελεσθῇ παρέκκλισις ἀπό τινα ἡγετικὰ πρόσωπα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατὰ τὸν 20^ον αἰῶνα, τὰ ὁποῖα ἐχάραξαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μίαν πνευματικὴν πορείαν καὶ τοποθέτησιν, ἔναντι τῶν αἱρετικῶν τῆς Δύσεως, τελείως διάφορον ἀπὸ ἐκείνην τὴν ὁποίαν τὸ σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ τὸ σύνολον τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν προηγουμένων αἰώνων καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς δυσχειμέρου ἐποχῆς τῆς Τουρκοκρατίας, εἶχε καὶ διεκήρυττε εἰς τὸ πλήρωμά Της καὶ τὸν κόσμον ἅπαντα.

Ἐὰν π.χ. ἀναδιφήσῃ τις ἅπαντα τὰ κείμενα – διακηρύξεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς κατὰ τὴν Τουρκοκρατίαν, τὰ καλούμενα Συμβολικὰ Μνημεῖα, θὰ διαπιστώσῃ, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι, ἔχουν σαφῆ πεποίθησιν καὶ ἀταλάντευτον φρόνημα, ὅτι ἡ Όρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι «ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ἡ μόνη ἀληθὴς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ταυτίζεται μὲ τὴν τοιαύτην διαχρονικῶς διὰ μέσου τῶν αἰώνων Ἐκκλησίαν, ἣν ἵδρυσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι.

Τὴν Ρώμην καὶ τοὺς χριστιανούς της συνήθως μαζὶ μὲ τὰς αἱρετικὰς πλάνας της καὶ παρεκκλίσεις ἐκ τῶν ὑγιῶν δογμάτων, ὀνομάζουν «Λατίνους», τὰς στηλιτεύουν σαφῶς, χωρὶς νὰ τὰς ἀποσιωποῦν στρουθοκαμηλικῶς.

Οὐδαμοῦ ἡ Ρώμη ὀνομάζεται «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» καὶ οὐδαμοῦ ὁ Πάπας «Ἁγιώτατος ἀδελφός»,κατὰ τὰ σήμερον εἰθισμένα. (ὅρα: τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὑπὸ Ἰωάννου Καρμίρη, τόμ. Β΄, Ἀθῆναι 1953)

{Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι κακῶς ὁ ἅγιος Περγάμου συκοφαντεῖ τὸν ἀείμνηστον καθηγητὴν ἡμῶν κ. Καρμίρην, ὅτι ἐθεώρει τὸν Παπισμὸν Ἐκκλησίαν, μὲ τὴν ἔννοιαν, ὅτι «κέκτηται σώζουσαν Θ. Χάριν καὶ ἔγκυρα Μυστήρια». (Τὸ ἐδήλωσεν, ἐν Φαναρίῳ, εἰς τὴν σύσκεψιν τῶν ἀντιπροσωπειῶν τῶν ὀρθοδόξων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, κατὰ τὴν ἀνάληψιν τῆς προεδρίας ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τὸν διάλογον μετὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν.)

Ὁ ἴδιος, ὡς διδάκτωρ καὶ βοηθὸς παρὰ τῷ καθηγητῇ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, κ. Γ. Κονιδάρῃ, ἐνώπιον τῶν φοιτητῶν τῆς Θεολογίας, περὶ τὸ 1965 – 1966, ἐδήλωσεν, ὅτι ὁ Φλωρόφσκυ ἐπίστευε, ὅτι «ὁ Φραγκῖσκος τῆς Ἀσσίζης δὲν εἶναι ἅγιος. Διότι Ἅγιος γίνεταί τις μόνον ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας.Ἐπειδὴ ἔζησε, μετὰ τὸ Σχῖσμα, ἐκτὸς τῆς Μίας, Ἅγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι ἅγιος». Τὰ ἐξέχασε ὅμως τώρα, ὡς συμπρόεδρος τοῦ Διαλόγου.}

Οἱ θρησκειολόγοι λοιπὸν τῆς Ἑλλάδος σήμερον, ὡς ἰσχυρίζονται, ἔχουν ὡς πρότυπον, τοὺς διεξαγομένους διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ τὰς συμπροσευχὰς μετὰ τῶν ἑτεροθρήσκων καὶ τῶν αἱρετικῶν.

Εἰς τοὺς διαλόγους τούτους συνήθως ἀποσιωπᾶται ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ μοναδικότης τῆς ἐν Χριστῷ Ἀποκαλύψεως. Δὲν στηλιτεύονται αἱ πλάναι τῆς ἀπάτης τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν. Δὲν κηρύττεται εἰς αὐτοὺς τὸ Εὐαγγέλιον, κατὰ τὸ πρότυπον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυττον τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν καὶ ἐλευθέρωσαν τὴν κτίσιν ἀπὸ τὴν δουλείαν τῶν εἰδώλων καὶ τοῦ Διαβόλου.

Οἱ διάλογοι οὗτοι, ὡς διεξάγονται, ἔχουν τὴν ἔμπνευσίν των ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ κέντρα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς πανθρησκείας,  τὰ ὁποῖα κατευθύνονται ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, διὰ νὰ μειώσουν τὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ Ἀποκαλύψεως καὶ νὰ παρουσιάσουν τὸν Χριστόν, σὰν ἕνα συνηθισμένον ἱδρυτὴν θρησκείας, σὰν τὸν Βούδδα καὶ τὸν Μωάμεθ, καὶ ὡς ψευδῆ Μεσσίαν.

Ἔτσι, ἠθελημένως ἢ ἀθελήτως, ἐν ἐπιγνώσει ἢ ἀνεπιγνώστως, -ὁ Θεὸς οἶδεν-, οἱ συμμετέχοντες ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τοὺς διαλόγους αὐτοὺς ἀρνοῦνται νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστόν, ὡς μοναδικὸν Σωτῆρα καὶ Θεόν. Κακῶς θεωροῦν, ὅτι ἐξυπηρετοῦν τὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου καὶ τὴν καταλλαγήν, χωρὶς νὰ δεικνύουν τὴν ῥίζαν τοῦ κακοῦ, ἥτις δημιουργεῖ τὰς διενέξεις, τοὺς πολέμους καὶ τὰ μίση. Τὸν διάβολον δηλαδὴ καὶ τὰ ὄργανά του, τὰς ψευδοθρησκείας, ὡς καὶ τὴν καταπάτησιν τοῦ δικαίου εἰς τὰς διεθνεῖς σχέσεις.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὀφείλουν νὰ καταγγέλλουν μόνον τὸν Χριστόν, ὡς τὸν μόνον εἰρηνοποιὸν (πρβλ. πρὸς Ἐφεσίους 2,14: «αὐτὸς γὰρ ἐστὶ ἡ εἰρήνη ἡμῶν…», ἄλλως ἀπατοῦν τὴν ἀνθρωπότητα, ἐμπαίζουν τὸν Θεὸν καὶ τοὺς λαούς. Ἀρνοῦνται τὴν ἀποστολήν των.Ἀρνοῦνται τὸν Ἀπόστολον Παῦλον, τόσον εἰς τοὺς διαλόγους ὅσον καὶ εἰς τὰς συμπροσευχὰς μετ΄ αὐτῶν: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις˙ τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελίαρ, ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;» (Β΄Κορινθ. 6, 14-16)

Τὸ πόσον ἔχουν ἐπηρεάσει οἱ διάλογοι καὶ αἱ διαθρησκειακαὶ προσευχαὶ τὴν κοσμικὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου, φαίνεται ἀπὸ τὰ πρόσφατα γεγονότα καὶ τὰς σφαγὰς εἰς τὴν Συρίαν καὶ τὴν Μ. Ἀνατολήν.

Τὴν ψευδαίσθησιν, ὅτι θὰ ἐπηρεάσουν τοὺς Μουσουλμάνους καὶ λοιποὺς λαθρομετανάστας τῆς Ἑλλάδος, ἔχουν καὶ οἱ θρησκειολόγοι τοῦ Πιλοτικοῦ προγράμματος. Πόσον ἀπατῶνται! Τὰ ἐπιχειρήματά των, μετὰ τὰ πρόσφατα ἐγκλήματα εἰς τὴν Συρίαν κατέπεσον, ὡς χάρτινος πύργος. Ἔτσι θὰ καταπέσουν ἐντὸς ὀλίγου καὶ ὅσοι τοὺς ὑποστηρίζουν εἰς τὰ πλανεμένα προγράμματά των, κατ΄ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.

Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε νὰ κηρύξῃ τοιαύτην εἰρήνην: «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν… ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10,34) «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι Ὑμῖν» (Ἰωάνν. 14, 27)

Διὰ τοῦτο, ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, θεωρεῖται ἀπαράδεκτος ἡ παρουσία Πατριαρχῶν Ὀρθοδόξων καὶ Ἀρχιερέων, δυστυχῶς ἐξ ὅλων σχεδὸν τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, εἰς συμπροσευχὰς μετ΄ ἀλλοθρήσκων καὶ αἱρετικῶν, τύπου Ἀσίζης καὶ Ρώμης, τὰς ὁποίας ἐνεπνεύσθη πρῶτος ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας καὶ τὰ σκοτεινὰ κέντρα, ὑφ΄ ὧν ἄγεται. Οἱ δὲ ἡμέτεροι Πατριάρχαι ἀντὶ νὰ εἶναι Φῶς τοῦ κόσμου καὶ ἅλας τῆς Γῆς, μὲ τὴν συμμετοχήν των, γίνονται οὐραγοὶ τῶν Πολιτικῶν καὶ τοῦ Πάπα. Θέτουν ἐν κινδύνῳ τὴν σωτηρίαν των, δίδουν κακὸν παράδειγμα ζωῆς καὶ μιμήσεως ἀπὸ τῆς τηλεοράσεως εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους, ἐπαναπαύουν τοὺς ἀλλοθρήσκους εἰς τὰς πλάνας των, δημιουργοῦν πρόβλημα συνειδήσεως κατὰ τὴν ἐκφώνησιν τοῦ ὀνόματός των εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τοὺς εὐσεβεῖς, καθότι δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν Λόγον τῆς Ἀληθείας καὶ γίνονται πρόξενοι διασπάσεως καὶ σκανδαλισμοῦ τοῦ πληρώματος τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς καὶ αἴτιοι τῆς δημιουργίας τοῦ ἀρρωστημένου ζηλωτισμοῦ, ἤτοι τῆς ἀποτειχίσεως πολλῶν ἐκ τῆς μάνδρας τῆς Ἐκκλησίας.

Τὰ γεγονότα ταῦτα εἶναι πλάνη καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν τικτομένη «πνευματικότης» πεπλανημένη. Αἱ θρησκειολογικαὶ αὗται ἐπαφαὶ θεωροῦνται δυστυχῶς ὑπὸ πολλῶν σήμερον γνησία καὶ σύγχρονος ὀρθόδοξος μαρτυρία, ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ καταβάλλεται προσπάθεια νὰ περιβληθῇ μὲ Συνοδικὸν κῦρος. Αἱ ὑγιεῖς φωναὶ θεωροῦνται φονταμενταλισμὸς καὶ ζηλωτισμός.

Ἐκ τῶν μετεχόντων Ἀρχιερέων εἰς τὰς Πατριαρχικὰς καὶ Ἀρχιεπισκοπικὰς Συνόδους, ἄλλοι προσποιοῦνται ὅτι δὲν βλέπουν, ἕτεροι συμφωνοῦν, ἄλλοι φοβοῦνται νὰ ἐκφράσουν τὴν κεκρυμμένην συνειδησιακήν των ἀντίρρησιν καὶ γίνονται συνυπεύθυνοι εἰς τὰ κακά, ποὺ προξενοῦνται, διότι ἄγονται ἀπὸ ἄλλας ἐφημέρους σκοπιμότητας, ἀτενίζουν μόνον τοὺς ἐπιγείους θρόνους καὶ δὲν σκέπτονται «τὴν ἀπολογίαν εἰς τὸ ἀδέκαστον καὶ φοβερὸν βῆμα τοῦ Χριστοῦ».

Ἐπιδείξατε ἡμῖν, Μακαριώτατε καὶ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, μίαν ἔστω περίπτωσιν ἐκ τῆς δισχιλιετοῦς ἱστορικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας, ἑνὸς Ἁγίου, νὰ συμμετάσχῃ εἰς τοιαύτας προσευχὰς καὶ διαλόγους. Ἀναφέρατε μίαν Θεολογικὴν Σχολὴν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας νὰ διδάσκῃ ὁμοῦ τὴν πλάνην καὶ τὴν Ἀλήθειαν, χωρὶς στηλίτευσιν τῆς πλάνης. Ἐπιδείξατε ἓν σχολεῖον εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας νὰ διδάσκεται ὁμοῦ καὶ ἰσοδυνάμως ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανικὴ πίστις καὶ ὁ Μωαμεθανισμός, χωρὶς νὰ στηλιτεύεται ἡ πλάνη τῶν υἱῶν τῆς Ἄγαρ, καθὼς ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιβάλουν οἱ θρησκειολόγοι.

Οἱ Πατριάρχαι, ὁ κλῆρος καὶ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας, ὑπῆρξαν μάρτυρες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς νὰ προδώσουν ἢ νὰ ἀλλοιώσουν τὸ Καθολικὸν φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔμειναν πιστοὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν μέχρι θανάτου. Αὐτοὶ θὰ μᾶς κρίνουν, εἰς τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου.

****

β. Διὰ τὸν Διάλογον μετὰ τῶν αἱρετικῶν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εἰς τὸν Τῖτον: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει, ὢν αὐτοκατάκριτος. (Πρὸς Τῖτον, 3, 10-11)

Ποίαν μετάνοιαν ἔχει ἐπιδείξει ὁ Παπισμὸς ἐκ τῶν μακροχρονίων διαλόγων;

Ἡ δήλωσις τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ εἶναι ἐνδεικτικὴ τῆς ἀμετανοησίας τοῦ Παπισμοῦ: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐλλιπὴς Ἐκκλησία, χωρὶς τὸν Πάπαν».

Πόσας πλάνας ἔχει ἀποκηρύξει ὁ Πάπας μετὰ ἀπὸ τόσους μακροχρονίους διαλόγους; Οὐδεμίαν. Ἁπλῶς προσπαθεῖ νὰ χρυσώσῃ τὴν πλάνην του καὶ νὰ παρασύρῃ, τοὺς μὴ νήφοντας Ὀρθοδόξους, εἰς τὰς πλάνας του, ὡς ὁ ἀρχέκακος ὄφις παρέσυρε τὴν Εὔαν.

Ὁ ἄλλοτε συμπρόεδρος τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανός, ἀντιληφθεὶς τὴν ἀμετανοησίαν τῶν Παπικῶν καὶ τὸ ἄσκοπον τῆς περαιτέρω ἐνασχολήσεως μὲ τὸν Διάλογον, ἐδήλωσε δημοσίως καὶ γραπτῶς εἰς τὴν παγκόσμιον κοινὴν γνώμην: «παρῃτήθην οἰκειοθελῶς ἀπὸ τὴν συμπροεδρίαν τοῦ διαλόγου, διότι δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ἔχω πλέον οὐδεμίαν σχέσιν μὲ αὐτὸ τὸ ἀνόσιον παίγνιον.» (Ἐφημερὶς ΒΗΜΑ τῆς Αὐστραλίας)

Σήμερον ὑπηρετεῖ τὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἀνθρωπότητα, μόνον ὅστις ἔχει τὸ θάρρος ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων, νὰ στηλιτεύσῃ τὰς ἐσφαλμένας πολιτικὰς τῶν ἰσχυρῶν τῆς Γῆς, οἱ ὁποῖοι θέτουν ὡς προτεραιότητα τὴν ὕλην, ὑποκινοῦν τὰς συγκρούσεις μεταξὺ τῶν λαῶν, δὲν σέβονται τὴν δικαιοσύνην εἰς τὰς διεθνεῖς σχέσεις, καὶ ἐκμεταλλεύονται τὰς ποικῖλας ἀντιθέσεις, θρησκευτικὰς καὶ μή, μεταξὺ τῶν λαῶν, διὰ νὰ προωθοῦν τὴν διεφθαρμένην πολιτικήν των, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τὴν ἀνθρωπότητα εἰς τὸ χάος.

Ὁ Ἀληθὴς Ἀρχιερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ εἰς «τῦπον καὶ τόπον Χριστοῦ» ἱστάμενος, ὀφείλει νὰ δεικνύῃ μόνον τὸν Χριστὸν παγκοσμίως, ὡς διέξοδον ἀπὸ τὸ χάος, ἕτοιμος νὰ θυσιασθῇ χάριν τῆς Ἀληθείας καὶ τοῦ κόσμου παντός, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγ. Πατέρων. Ἡ ἄλλη εἰρήνη εἶναι ψευδής, διότι δὲν οἰκοδομεῖται εἰς τὴν «Δικαιοσύνην τοῦ Χριστοῦ».

Ἓν ὑπόδειγμα Ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ βιοτῆς, ἐκφράζει διαχρονικῶς ὁ Ἁγιορειτικὸς Μοναχισμός,διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐπραγμάτωσαν τὸ γνήσιον μοναχικὸν ἰδεῶδες, πάλαι τε καὶ προσφάτως.

Τὸ γνήσιον αὐτὸ Ἁγιορειτικὸν Ὀρθόδοξον φρόνημα, ὑφ΄ οὗ ἐμφοροῦνται ἅπαντες οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες, ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, ἔχει ἀποδοκιμάσει καὶ στηλιτεύσει, κατὰ διαφόρους καιρούς, τὰς τοιαύτας παρεκκλίσεις Πατριαρχικῶν Συνόδων ἢ μεμονωμένων προσώπων ἐν τῇ πρὸς τὸν ἔξω κόσμον συμπεριφοράν, εἰς τὰς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἢ ἀλλοθρήσκους, ὁσάκις ἔκρινε, ὅτι αἱ σχέσεις αὗται δὲν εἶναι σύμφωνοι μὲ τὸ διαχρονικὸν Ὀρθόδοξον φρόνημα, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἔχων ἰδίαν προσωπικὴν πεῖραν κατὰ τὴν μακρὰν εἰς τὸ παρελθὸν θητείαν μου εἰς τὴν σεπτὴν Ἱερὰν Κοινότητα τοῦ Ἁγ. Ὄρους Ἄθω, ὡς Ἀρχιγραμματεύς, δύναμαι νὰ πληροφορήσω τὰς Ὑμετέρας Θεοτιμήτους Ἀρχιερατικὰς Ἀξίας καὶ Ὑμᾶς τὸν Θεοτίμητον Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅτι σύμπας ὁ Ἁγιορειτικὸς Μοναχισμὸς διατηρεῖ ἀπέραντον σεβασμὸν πρὸς ὅ,τι ἐκφράζει διαχρονικῶς ὁ ἱερώτατος θεσμὸς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἐκτιμᾷ τὰς μαρτυρικὰς καὶ δυσκόλους συνθήκας, ἔνθα διαβιοῖ. Ὁμοίως ἔχεται τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀκαταλύτων δεσμῶν, μὲ τὴν Ἑλλάδα, ὡς ἀπέδειξε ἡ Ἱστορία. Ὅμως ὁ σεβασμὸςοὗτος δὲν ἠμπόδισε ἅπαξ καὶ πολλάκις, πάλαι τε καὶ νῦν, νὰ ἐκφράσῃ ὁμοφώνως τὴν διαφωνίαν του πρὸς θέσεις καὶ ἐνεργείας ἃς ἐθεώρησε παρέκκλισιν ἐκ τῆς ἀκραιφνοῦς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας.

Ὡς ἐκ τούτου τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει σαφῆ συνείδησιν καὶ σήμερον, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ», τὴν ταμειοῦχον τῆς Θείας Χάριτος καὶ τῶν ἐγκύρων ἱερῶν Μυστηρίων.

Ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπάρχουν μόνον αἱρέσεις καὶ σχίσματα, χωρὶς σώζουσαν Θείαν Χάριν καὶ χωρὶς ἔγκυρα Μυστήρια, κατὰ τὸ ὁμόφωνον Ἁγιορειτικὸν φρόνημα.

Διὰ ταῦτα εἰς ὅσους προσῆλθον, ἐν Ἁγίῳ ὄρει, κατὰ καιρούς, ἐκ τῶν ἑτεροδόξων, οἰκείᾳ βουλήσει, καὶ αἰτήσαντας νὰ ἀσπασθοῦν τὴν Ὀρθοδοξίαν, δὲν ἀνεγνώρισε τὰ μυστήρια, οὔτε τοῦ Παπισμοῦ, οὔτε τῶν Προτεσταντῶν, οὔτε τῶν Ἀγγλικανῶν.

Ἐβάπτισε Ὀρθοδόξως τοὺς ἑτεροδόξους. Ἐχειροτόνησε πρώην Ρωμαιοκαθολικοὺς ἱερεῖς, ὡς καὶ δὲν ἐδέχθη τὴν ἱερωσύνην τῶν Ἀγγλικανῶν.

Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω μίαν κλασσικὴν περίπτωσιν προσελεύσεως εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τῷ 1978 τοῦ πρώῃν Ρωμαιοκαθολικοῦ κληρικοῦ Ἀρχιμ. Πλακῖδα καὶ τῆς Συνοδίας του. Οὗτοι ἐγένοντο δεκτοὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ὑπὸ τῶν Ἁγιορειτῶν δι’ Ὀρθοδόξου βαπτίσματος καὶ Ὀρθοδόξου χειροτονίας, καίτοι ἦσαν Ρωμαιοκαθολικοὶ ἱερεῖς.

Τὸ γεγονὸς τοῦτο εἶχε συνταράξει τὰ σαθρὰ θεμέλια τοῦ Βατικανοῦ, εἶχον ἀσχοληθεῖ μεγάλαι Γαλλικαὶ ἐφημερίδες μὲ τὸ γεγονός, διότι ὁ π. Πλακῖδας εἶχε κῦρος εἰς τὴν Δύσιν, οἵαν ὁ π. Παῒσιος εἰς τὴν Ἀνατολήν, καὶ παρενέβη προσωπικῶς ὁ Πάπας εἰς τὸ σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον ἀντέδρασε ἀποστεῖλαν σεπτὴν Πατριαρχικὴν Ἐξαρχίαν, ὑπὸ τὸν μακαριστὸν Μητροπολίτην Σταυρουπόλεως Μάξιμον, μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ τιμωρηθῇ ἡ Ἱ. Μονὴ ἥτις ἔσχε τὴν τοιαύτην πρωτοβουλίαν, ἣν ὅμως τιμωρίαν ἀπέτρεψε ἡ ἀρραγὴς ἑνότης ὁλοκλήρου τῆς Ἱ. Κοινότητος. Ἐκ τῆς ἀφορμῆς ταύτης ἐχειροτονήθη Ἀρχιερεὺς ὁ ἅγιος Ροδοστόλου, μὲ τὴν ἐντολὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μόνον αὐτὸς νὰ ἱερουργῇ Ἀρχιερατικῶς ἐν Ἁγ. Ὄρει, πρὸς ἀποτροπὴν παρομοίων φαινομένων.

Ἡ σεπτὴ Ἱ. Κοινότης, ἧς κατὰ τὴν περίοδον ταύτην ἤμην Ἀρχιγραμματεύς, ἐδέξατο ἀσμένως τὴν Ἀρχιερωσύνην τοῦ ἀξίου κατὰ πάντα Σχολάρχου τῆς Ἀθωνιάδος ἁγ. Ροδοστόλου, δὲν ἐφήρμοσε ὅμως ποτὲ τὴν Πατριαρχικὴν ἐντολὴν περὶ ἀποκλειστικότητος τῆς δι΄ ὃν λόγον γενομένης προαγωγῆς του εἰς τὴν Ἀρχιερωσύνην, καὶ ἠξίωσε νὰ ἐφαρμοσθῇ τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ 173^ου ἄρθρου τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγ. Ὄρους, καθ΄ ὃ ἑκάστη Ἱ. Μονή, διατηρεῖ τὴν ἐλευθερίαν της νὰ καλέσῃ οἱονδήποτε Ἀρχιερέα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διὰ τὰς Ἀρχιερατικὰς τελετουργίας καὶ χειροτονίας.Συνεχίζει δὲ μέχρι σήμερον νὰ μὴ ἀναγνωρίζῃ τὰ μυστήρια τῶν ἑτεροδόξων εἰς τὰς προσελεύσεις εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνετάραξε τὸ Βατικανόν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἠνάγκασε τὸν μόλις ἀναδειχθέντα νέον Ποντίφηκα τῆς ἐκπεσούσης ἐκ τῆς ὀρθοδοξίας Παλαιᾶς Ρώμης, Ἰωάννην – Παῦλον Β΄, περὶ τὸ ἔτος 1978, νὰ δηλώσῃ πρὸς τὸν Ρωμαιοκαθολικὸν κόσμον: «Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἔχει ὅλα τὰ μέσα τῆς σωτηρίας», πρὸς καθησυχασμὸν τῶν κλονισθέντων μελῶν τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου, ἐκ τῆς στάσεως τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Τὸ αὐτὸ φρόνημα διατηρεῖ εἰσέτι σύμπας ὁ Ἁγιορειτικὸς κόσμος. Ἡ ἀρρωστημένη κατάστασις τῆς ζηλωτικῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὸν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον τρόπον ἀντιδράσεως τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος. Οἱ Ἐσφιγμενῖται ὡς ἀντιδροῦν ἔχουν θέσει ἑαυτούς, ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Προκαλῶ οἱονδήποτε νὰ μὲ διαψεύσῃ περὶ τοῦ ἀντιθέτου.

Τὴν αὐτὴν πνευματικὴν τοποθέτησιν ἔναντι τῆς αἱρετικῆς Δύσεως καὶ τοῦ Παπισμοῦ ἔσχον καὶ οἱ ἀνὰ τὸν κόσμον γνωστοί, ἐσχάτως κοιμηθέντες ἅγιοι Πατέρες Παῒσιος καὶ Πορφύριος.

Δυστυχῶς ὁ Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος, Γεώργιος Ἀλευρᾶς, Καυσοκαλυβίτης, εἰς τὸ βιβλίον τοῦ κ. Κορνιλάκη: «Ἐπιστολαὶ τοῦ Καποδίστρια», τοῦ πρώτου Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος, παρουσιάζει μίαν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἥτις κρατᾷ διὰ τῆς μιᾶς χειρὸς τὸν ἅγιον Πέτρον τῆς Ρώμης καὶ δι΄ ἑτέρας χειρὸς τὴν ἁγ. Σοφίαν, καὶ κάτωθεν διαστρέφει τὸ περιεχόμενον τῆς τελευταίας προσευχῆς τοῦ ἁγ. Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «ἵνα ὦσιν ἓν», καὶ τὴν ἑρμηνεύει, ὅτι ἀφορᾷ τὴν ἕνωσιν τῆς Ρώμης καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ εἶναι δῆθεν σύμφωνος μὲ τὴν γραμμὴν τῶν διαλόγων ὡς γίνονται σήμερον.

Ὁ ὑποφαινόμενος, ἑρμηνεύων τὴν πραγματικὴν ἔννοιαν τῆς τελευταίας προσευχῆς τοῦ ἁγ. Πορφυρίου, ὅστις ἔχει ἐνώπιόν του, μίαν ἑξαμελῆ συνοδίαν μὲ τὰ προβλήματα τὰ συγκεκριμένα, ποὺ ἔχει κάθε συνοδία,  εὔχεται διὰ τὴν ἑνότητά της, καθὼς ἀπέρχεται ἐκ τοῦ παρόντος βίου, καὶ ἀποχαιρετᾷ τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα, ποὺ μὲ ὑποδειγματικὸν σεβασμὸν καὶ ἀγάπην τὸν ὑπηρετοῦν. Δυστυχῶς ὅμως ἡ συνοδία διεσπάσθη. –Καὶ δὲν τὸ λέγω ὡς μομφήν, ἀλλ΄ ὡς γεγονός, -διὰ νὰ δώσω τὴν ἀληθῆ ἔννοιαν τῶν λόγων τοῦ Γ. Πορφυρίου, τοῦ ὁποίου δυστυχῶς τὸ φρόνημα κακῶς ἡρμήνευσε ὁ ἐν λόγῳ Ἱερομόναχος, καθότι ἔζησε ἐλαχίστους μῆνας πλησίον του, ὡς δόκιμος τῆς συνοδίας.

Ὁ γράφων, ὡς γνωρίζων ἐκ τοῦ σύνεγγυς  τὸν ἅγιον Πορφύριον, ἀπὸ τὰ φοιτητικά του χρόνια, κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1960, ὅτε οὗτος ἦτο ἐφημέριος εἰς τὴν Πολυκλινικὴν Ἀθηνῶν τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς, καὶ διατηρήσας τὴν πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν, μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, βεβαιώνει ὅτι ὁ ἅγιος Πορφύριος δὲν συνεφώνει μὲ τὰς μεταβάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν Ρώμην οὔτε μὲ τοὺς διαλόγους, καθ΄ ὃν τρόπον γίνονται. Τοῦτο μοι ἀνέφερε ἀπὸ τηλεφώνου, καὶ κατὰ μῆνα Δεκέμβριον τοῦ 1987.

Αἴφνης κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς νυκτός, κατὰ τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1987, ὅτε ἠσχολούμην, μὲ τὴν κατόπιν ἐντολῆς τῆς Ἱ. Κοινότητος, ὡς Ἀρχιγραμματεύς, σύνταξιν τοῦ σχεδίου τῆς ἐπιστολῆς, δι΄ ἧς ὁμοφώνως ἡ Ἱ. Κοινότης ἀντέδρασεν εἰς τὴν Πατριαρχικὴν ἐπίσκεψιν ἐν Ρώμῃ καὶ τὰ ἐκεῖ γενόμενα ἐν τῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀκούω τὸ τηλέφωνον καὶ τὸν Γέροντα Πορφύριον νὰ ὁμιλῇ. «Τί γράφεις, μωρέ;» Γράφω, Γέροντα, τὴν ἐπιστολήν, ἣν προτίθεται ἡ Ἱ. Κοινότης νὰ ἀποστείλῃ, ὡς διαμαρτυρίαν, εἰς τὸν Παναγιώτατον Πατριάρχην Δημήτριον, διὰ τὴν ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ρώμην.

Καὶ συνεχίζει: «Διάβασε τὸ γράμμα νὰ ἀκούσω». Ὁ ὑποφαινόμενος εἰς τοιαῦτα δύσκολα δογματικὰ θέματα ποτὲ δὲν ἔγραφε πρὸς τὸν Πατριάρχην, χωρὶς νὰ συμβουλευθῇ τὸ ἀρχεῖον, πλούσιον εἰς τοιαῦτα θέματα, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἔνθα ἐξεφράζετο τὸ διαχρονικὸν φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἔγραφα λοιπόν: «Πῶς, Παναγιώτατε, μετέβητε ἐν τῷ ἀμοίρῳ τῆς Χάριτος Ναῷ τῶν ἀπ΄ αἰώνων αἱρετικῶν; Ἡ Ρώμη δὲν ἔχει τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὔτε ἔγκυρα μυστήρια».

Καὶ ὁ πατὴρ Πορφύριος μοῦ ἀπαντᾷ: «Ὡραῖα τὰ γράφεις. Θὰ ἀρέσῃ ἡ ἐπιστολὴ εἰς τὸν Πατριάρχην. Δὲν μπορεῖς νὰ εἴπῃς εἰς τοὺς Παπικούς, ὅτι ἔχουν Χάριν καὶ Μυστήρια. Δὲν ἔπρεπε ὁ Πατριάρχης νὰ μεταβῇ  εἰς τὴν Ρώμην, διότι αὐτοὶ κερδίζουν, χωρὶς νὰ διορθώνωνται καὶ ζημιοῦται ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ Παπισμὸς εἶναι μόνον ὑπερηφάνεια. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μόνον ταπείνωσις. Ἔβλεπον μὲ τὸ διορατικὸν χάρισμα τὸν ναὸν τοῦ ἅγ. Πέτρου καὶ τὸ Βατικανὸν κατέβαλε κάθε προσπάθειαν νὰ ἐνυπωσιάσῃ μὲ τὴν τελετουργίαν. Ὁ Πατριάρχης ἵστατο σοβαρὸς καὶ σκεπτικός.»

Ταῦτα καταθέτω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, κατ΄ ἐνώπιον Κυρίου, ὅτι μοῦ εἶπε ἐπὶ λέξει ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ καὶ προορατικὸς προφήτης Πορφύριος. «Τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τοὺς σοφούς», ἵνα ἐκφρασθῶ κατὰ τὸν ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον.

Τὸ φρόνημα λοιπὸν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, ταυτίζεται μὲ τὸ Ἁγιορειτικὸν φρόνημα τοῦ Ἀθωνικοῦ μοναχισμοῦ.

Σχετικῶς μὲ τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα, ὡς τὸ μόνον ἀληθές, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰς πλάνας τῶν θρησκειῶν, τὸ Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἐν Μήλεσι, ἀπὸ εἰκοσαετίας, ἔχει ἐκδόσει κασσέταν μὲ τὴν ἰδίαν τὴν φωνὴν τοῦ ἁγίου Πορφυρίου, δι΄ ἧς στηλιτεύονται αἱ πλάναι τῶν θρησκειῶν.

Ὅμως, Μακαριώτατε Δέσποτα καὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ συντάκται τοῦ Πιλοτικοῦ θρησκειολογικοῦ προγράμματος εἰς τὰ Δημοτικὰ καὶ τὰ Γυμνάσια, καθὼς διαστρέφουν τὸν διάλογον τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα, ὡς καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρας, διαστρέφουν καὶ παρουσιάζουν καὶ τὸν Ἅγιον Πορφύριον, ὡς δῆθεν σύμφωνον μὲ τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους, διὰ νὰ στηρίξουν τὰς πλάνας των.

Αὗται αἱ ἐνέργειαι, διαθρησκειακῶν καὶ διαχριστιανικῶν διαλόγων, καὶ συμπροσευχῶν μετ΄ ἀλλοθρήσκων καὶ αἱρετκῶν ἐνέπνευσαν καὶ ἐπλάνησαν τὴν ὁμάδα Γιαγκάζογλου κατὰ τὴν δήλωσίν των εἰς τὸ βιβλίον: Διάλογος διὰ τὰ θρησκευτικά, ἐκδ. ΑΡΜΟΣ, Ἀθήνα 2013.

*****

Πρὸς τούτοις κρίνω σκόπιμον νὰ ὑπενθυμίσω εἰς τὰς Ὑμετέρας Θεοτιμήτους Ἀρχιερατικὰς ἀξίας καὶ εἰς Ὑμᾶς Μακαριώτατε, τὰ κάτωθι:

α. Τὴν ἔννοιαν τὴν ὁποίαν δίδει ὁ μεταποστολικὸς ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεὺς Ἡγήσιππος εἰς τὰ διασωθέντα ὑπὸ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἱστορικοῦ Εὐσεβίου fragmenta του. «Ἀποστολικὴ διαδοχὴ σημαίνει διαφύλαξιν τοῦ Ἀποστολικοῦ κηρύγματος καὶ οὐχὶ ἁπλῶς ἁλυσιδωτὴ συνέχεια τῆς χειροτονίας μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους»: «Μέχρι τῶν τότε χρόνων (ὅτε ἔζων οἱ Ἀπόστολοι) παρθένος καθαρὰ καὶ ἀδιάφθορος ἔμεινε ἡ Ἐκκλησία… ὡς δὲ ὁ ἱερὸς τῶν Ἀποστόλων χορὸς διάφορον εἰλήφει τοῦ βίου τέλος, παρεληλύθει τε ἡ γενεὰ ἐκείνη τῶν αὐταῖς ἀκοαῖς τῆς ἐνθέου σοφίας ἐπακοῦσαι καταξιωμένην, τηνικαῦτα τῆς ἀθέου πλάνης τὴν ἀρχὴν ἐλάμβανεν ἡ σύστασις, διὰ τῆς τῶν ἑτεροδιδασκάλων ἀπάτης, οἵ γυμνῇ λοιπὸν ἤδη τῇ κεφαλῇ, τῷ τῆς ἀληθείας κηρύγματι τὴν ψευδώνυμον γνῶσιν ἀντικηρύττειν ἐπεχείρουν…»

«Καὶ ἐπέμεινεν ἡ Ἐκκλησία ἡ Κορινθίων ἐν τῷ ὀρθῷ λόγῳ μέχρι Πρίμου ἐπισκοπεύοντος ἐν Κορίνθῳ… Γενόμενος δὲ ἐν Ρώμῃ διαδοχὴν ἐποιησάμην μέχρις Ἀνικήτου… Ἐν ἑκάστῃ δὲ διαδοχῇκαὶ ἐν ἑκάστῃ πόλει οὕτως ἔχει, ὡς ὁ νόμος κηρύττει καὶ οἱ Προφῆται καὶ ὁ Κύριος… Διὰ τοῦτο ἐκάλουν τὴν Ἐκκλησίαν Παρθένον˙ οὔπω γὰρ ἔφθαρτο ἀκοαῖς ματαίαις. Ἄρχεται δὲ Θεόβουλος διὰ τὸ μὴ γενέσθαι αὐτὸν ἐπίσκοπον ὑποφθείρειν, ἀπὸ τῶν ἑπτὰ αἱρέσεων ὢν καὶ αὐτὸς ἦν ἐν τῷ λαῷ… ἀφ΄ ὧν Σίμων ὅθεν οἱ Σιμωνιανοί… ἕκαστος ἰδίως καὶ ἑτέρως ἰδίαν δόξαν παρεισήγαγεν. Ἀπὸ τούτων ψευδόχριστοι, ψευδοπροφῆται, ψευδαπόστολοι˙ οἵτινες ἐμέρισαν τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας φθοριμαίοις λόγοις κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ.» (ΒΕΠΕΣ, τ. 5, 85-86)

β. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, δὲν θεωρεῖ ἁπλῶς τὴν «συμφωνίαν» εἰς τὴν πίστιν τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, τῆς Πενταρχίας τότε, ὡς ὑπέρτατον κριτήριον τῆς Ἀληθείας, ἀλλὰ τὴν ὁμολογίαν τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ἡ ἑνότης εἶναι τὸ ζητούμενον, ἀλλὰ μέτρον καὶ κριτήριον δι΄ ἀπλανῆ ἑνότητα εἶναι ἡ ὀρθὴ ὁμολογία τῆς πίστεως, κατὰ τὸν ἅγ. Μάξιμον. Ὑπάρχει καὶ Συνοδικὴ ἑνότης «κακῶς ὁμονοησάντων». Κατὰ τοὺς χρόνους του ὑπῆρξε ἱστορικὴ στιγμὴ καθ΄ ἣν εἶχον ὁμοφωνίαν καὶ τὰ πέντε πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα καὶ ἕνωσιν πεπλανημένην, εἰς τὸ φρόνημα τοῦ μονοθελητισμοῦ καὶ μονοενεργητισμοῦ. Ὅτε ὁ Πατριάρχης καὶ ὁ αὐτοκράτωρ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἅγιον Μάξιμον νὰ κοινωνήσῃ μὲ τὰ πέντε Πατριαρχεῖα, ἀφοῦ ἠρώτησε ὁ ἅγιος Μάξιμος, τίνι τρόπῳ, ἐγένετο ἡ ἕνωσις, καὶ εἶδε, ὅτι ἐγένετο ἐν τῇ πλάνῃ τῆς αἱρέσεως εἶπε:

«Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον μακαρίσας, ἐφ΄ οἷς αὐτὸν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεὸς ἀπεφήνατο» (Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα ,PG 90, 1 32, Α)

Καὶ ὅτε ἠρνήθη ὁ ἅγ. Μάξιμος τὴν κοινωνίαν μετ΄αὐτῶν ἐν τῇ αἱρέσει, ἀπειληθεὶς μὲ θάνατον, εἶπε: «Τοῦτο λέγειν οὐ δύναμαι, οὔτε ἐδιδάχθην παρὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁμολογεῖν.  (Ἂς τὸ ἀκούσουν οἱ τὰ τοῦ νεοπατερισμοῦ φρονοῦντες.) Τὸ δοκοῦν ὑμῖν, οὖσιν ἐξουσιασταῖς, ποιήσατε. –οὐκοῦν ἄκουσον, ἔφησαν˙ ἔδοξε τῷ Δεσπότῃ (ἐνν. τῷ Αὐτοκράτορι) καὶ τῷ Πατριάρχῃ, διὰ Πραικέπτου τοῦ Πάπα Ρώμης, ἀναθεματισθῆναι σε μὴ πειθόμενον, καὶ τὸν ὁριζόμενον αὐτοῖς ἀπενέγκασθαι θάνατον – τὸ τῷ Θεῷ δοκοῦν πρὸ παντὸς αἰῶνος ὁρισθὲν ἐν ἐμοὶ δέξοιτο πέρας, φέρον αὐτῷ δόξαν πρὸ παντὸς ἐγνωσμένην αἰῶνος, αὐτοῖς τοῦτο ἀκούσας ἀπεκρινάμην.» (PG 90, 132 C)

Κρινόμενος, ὡς πρὸς τὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Μαξίμου, καθ΄ ὃ οὗτος θεωρεῖ, ὡς ὑπέρτατον κριτήριον τῆς ἀληθείας, τὴν ὀρθὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως, ὁ ἔγκριτος Kαθηγητὴς κ. Βλάσιος Φειδᾶς εἰς τὸ ἄρθρον του «τὸ κῦρος τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν καὶ τὸ ζήτημα τοῦ ἀναβαπτισμοῦ» (ὅρα περιοδ. Ὀρθοδοξία 2004 β΄, σελ. 446) σφάλλει, ὅταν θεωρῇ, τὴν συμφωνίαν τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν μετὰ τὸ σχῖσμα, ὡς ὕψιστον κριτήριον Ἀληθείας, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, χωρὶς τὴν ὀρθὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως.

Ὁμοίως ἐσφαλμένη εἶναι ἡ ἄποψίς του:  «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δεσμία τῶν ὑπ΄ αὐτῆςθεσπιζομένων κανόνων, διότι οὔτε εἶναι, οὔτε δύναται νὰ θεωρηθῇ, ὅτι εἶναι ὑποκείμενον ἢἀντικείμενον τῶν ὑπ΄ αὐτῆς εἰσαγομένων κανονικῶν ῥυθμίσεων, διὸ καὶ κινεῖται ἐλευθέρως,κατὰ τὴν ἔμφρονα κρίσιν αὐτῆς, καὶ πέραν τῶν διὰ τῶν κανόνων τεθειμένων ὁρίων τῆςκανονικῆς ἀκριβείας ἢ καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας». (ἔνθ. ἀνωτ. περιοδ. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, σελ. 454)

Κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην, ἡ Ἐκκλησία ὁδηγουμένη «εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν», ὑπὸ τοῦ ἉγίουΠνεύματος, ἔχει ὡς πηγὴν τῆς Ἀποκαλύψεως παραλλήλως πρὸς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν, δι΄ ἧς διατυπώνει εἰς τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους τοὺς «Ὅρους» καὶ τοὺς «Κανόνας», ὡς δείκτας τῆς ἀληθείας, καὶ πρὸς ἀποφυγὴν τῆς πλάνης. Δεικνύει τὴν Ἀλήθειαν ἀλλὰ δὲν τὴν ἐξαντλεῖ, καθορίζει ὅμως τὰ ὅρια μεταξὺ Ἀληθείας καὶ πλάνης, ἐξ ἧς πλάνης προφυλάσσει διὰ τῶν «Ὅρων» καὶ τῶν ἱερῶν «Κανόνων». Καὶ ἕκαστον μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀναλόγως μὲ τὴν καθαρότητα τοῦ βίου του, διὰ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν θείων ἐντολῶν καὶ τῆς ἐν Χριστῷ μυστηριακῆς ζωῆς, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, βιώνεικαὶ γνωρίζει τὸν Θεόν. Οὗτος ἀποκαλύπτεται προσωπικῶς εἰς ἕκαστον, ἐν τῇ θεοπτίᾳ τοῦ νοῦ καὶ τῇ θεώσει, κυρίως κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς.

Καθὼς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διατυπωθοῦν νέοι δογματικοὶ «Ὅροι» ἀντίθετοι μὲ τοὺς παλαιούς, ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καθιερωθοῦν καὶ νέοι ἱεροὶ «Κανόνες», χωρὶς τὴν ἀπαράβατον συμφωνίαν, τοῖς προδιατυπωθεῖσι τοιούτοις. Τὸ «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν», πανταχοῦ ἰσχύει καὶ πάντοτε, ὡς μέτρον τῶν Οἰκουμενικῶν ἁγίων Συνόδων.

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διατυπωθοῦν, οὔτε νέοι «Ὅροι», οὔτε νέοι «Κανόνες» ἀντίθετοι, οὔτε μὲ τὸ γράμμα, οὔτε μὲ τὸ πνεῦμα τῶν προγενεστέρων. Τὸ γράμμα ποικίλλει κατὰ καιρούς, ἀναλόγως τῶν προβλημάτων, τὸ «πνεῦμα» ὅμως εἶναι τὸ αὐτό, ὡς διαχρονικόν. Τὸ «πνεῦμα» διατυπώσεως ἐνδεχομένων νέων ἱερῶν «Κανόνων», ὑπὸ μελλούσης νὰ συνέλθῃ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρέπει νὰ εἶναι πάντοτε σύμφωνον  μὲ τὸν «λόγον τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν ὁποῖον θὰ κρίνῃ τὸν κόσμον ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰω. 12, 48).

Ἑπομένως ἡ Ἐκκλησία εἶναι δεσμία τοῦ «λόγου – τῶν ῥημάτων  – τοῦ Χριστοῦ», τοῦ ἐξαγγέλλοντος τὴν θείαν ζωήν. Ὁ Λόγος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ ὁποίου τὰ ῥήματα ζωῆς ἑρμηνεύει ἀλαθήτως τὸ Παράκλητον Πνεῦμα, «ὃ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται»,  καθοδηγεῖ δὲ «εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν» τὴν Ἐκκλησίαν.

Τὸ ἅγιον Πνεῦμα λοιπὸν φανερώνει τὸ ἀληθὲς νόημα τῶν ἱερῶν κανόνων, τὸ ὁποῖον ἔχει καθολικὸν καὶ διαχρονικὸν κῦρος.

Μὲ τὴν λογικὴν τοῦ κ. Φειδᾶ «περὶ Κανόνων», εἶναι δυνατὸν νὰ αἰτηθῇ ἀπὸ μίαν μέλλουσαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον νὰ ἀναθεωρηθῇ καὶ ὁ περίφημος 28^ος Κανὼν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διὰ νὰ μεταθέσῃ τὰ πρεσβεῖα τιμῆς εἰς ἕτερον Πατριαρχεῖον, πρᾶγμα ἀδιανόητον καὶ ἀπαράδεκτον.

Ἄς ἐπανεξετάσῃ λοιπὸν ὁ ἔγκριτος καθηγητὴς τὰ ἐπιχειρήματά του καὶ τὰς ἀπόψεις του διὰ τὸ βάπτισμα τῶν Λατίνων, ἐν σχέσει μὲ τὰς Συνόδους τοῦ 1484 ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ τὸν Ὅρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου τοῦ Ε΄ 1749, «περὶ ἀναβαπτισμοῦ τῶν Λατίνων».

Ἀγνοεῖ ὁ κ. Φειδᾶς τὰς πολλὰς νέας πλάνας, ἃς ὁ Παπισμὸς ἔχει εἰσαγάγει εἰς τὸν Ρωμαιοκαθολικὸν κόσμον μέχρι σήμερον; Εὑρίσκεται ὁ Παπισμὸς εἰς τὴν ἰδίαν κατάστασιν μὲ τὸ 1482 μ.Χ.;

******

Μακαριώτατε καὶ σεπτὲ προκαθήμενε τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας,

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ συγκροτοῦντες τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Παραλλήλως πρὸς τὸ ἱερατεῖον, ὡς γνωστόν, ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ ὑπάρχει καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ τελικὸς κριτὴς τῆς Οἰκουμενικότητος τῶν ἁγίων Συνόδων, ἡ λεγομένη Ἐκκλησιαστικὴ συνείδησις, ἡ ὁποία ἀπέρριψε συγκληθείσας Συνόδους ὡς οἰκουμενικὰς (π.χ. τὴν «ληστρικὴν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον», ὡς καὶ τὴν σύνοδον τῆς Ἱερείας, τῷ 754 μ.Χ), διότι δὲν εἶχον τὴν συμφωνίαν τῶν ἁγίων Πατέρων, κατὰ τὸ «ἑπόμενοι τοῖς πρὸ αὐτῶν ἁγίοις Πατράσιν».

Τὸν Ὀρθόδοξον λαὸν καὶ τὴν φωνὴν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, «οὐκ ἔξεστιν οὐδενὶ ἀγνοεῖν», διότι τελικῶς αὐτὸς ὁ λαὸς θὰ κρίνῃ καὶ εἰς τὸ μέλλον τὴν Οἰκουμενικότητα οἱασδήποτε νέας Συνόδου συγκληθῇ, ἐὰν πληροῖ τοὺς ὅρους τῆς Οἰκουμενικότητος.

Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ διὰ τὰς ἀποφάσεις τοπικῶν ἐπαρχιακῶν Συνόδων.

Εἶναι τοῖς πᾶσιν φανερόν, Μακαριώτατε, ὅτι σήμερον διώκεται ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του.

Ὁ διωγμὸς εἶναι ὕπουλος καὶ χειρότερος καὶ ἔτι πλέον ἐπικίνδυνος ἐκείνων τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων.

Ὄπισθεν πάντοτε εἶναι ὁ διάβολος, ὁ πραγματικὸς ἐχθρὸς τῆς Ἀληθείας, τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ ὄργανά του εἶναι σήμερον πολλὰ καὶ κυρίως τὰ σκοτεινὰ ἀντιχριστιανικὰ κέντρα, τὰ ὁποῖα κατευθύνουν τὴν Παγκόσμιον Πολιτικὴν τῶν ἰσχυρῶν τῆς Γῆς καὶ τὰ πνευματικὰ ῥεύματα τοῦ κόσμου, τὰ ὁποῖα  δὲν κατευθύνονται ὅμως ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ ὁμοούσιον καὶ ὁμόθρονον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ.

Ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς τῶν ἀνθρώπων τῆς σήμερον, τὰ πνεύματα τῆς πλάνης, ποὺ κατευθύνουν τὴν ἀνθρωπίνην γνῶσιν, καὶ ἡ φυσίωσις, ἡ τικτομένη ἐκ τῆς πληθώρας τῶν γνώσεων, ἔχει ἐπηρεάσει καὶ πολλὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ πολλοὺς ἔχει πλανήσει,κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου. «ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται θὰ προσπαθήσουν νὰ πλανήσουν, εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. 24,24)

Οἱ τὰ τῶν θρησκειολόγων φρονοῦντες, ἐπιμένουν νὰ στήσουν τὸ ἴδιον θέλημα. Ἴσως εἶναι, -ὁ Θεὸς οἶδε-, καὶ ὄργανα σκοτεινῶν κέντρων. Τινὲς ἴσως σκέπτονται μόνον τὰ ἀργύρια, τὰ εὐρώ.

Αὐτὸς ὁ ἀρχέκακος ὄφις πειράζει ὅλους μας. Ἕκαστος ἐξ ἡμῶν πάντοτε ὀφείλει νὰ μὴ ἔχῃ ἐμπιστοσύνην εἰς τὴν ἰδίαν κρίσιν. Ὀφείλει νὰ ἐρωτᾷ, ἐὰν πορεύεται ὀρθῶς. Ἐὰν δὲν ἐρωτᾷ, θὰ ἀπωλέσῃ τὴν ὀρθὴν ὁδόν.

Εἶναι ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑποδείξῃ εἰς τοὺς παντὸς εἴδους «πλανεμένους» τὴν πλάνην των, διότιἡ σιωπὴ συμπαρασύρει εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ τοὺς μὴ πεπλανημένους.

Περαίνων τὴν ἐπιστολήν μου, ἡ ὁποία ὑπηγορεύθη ἀπὸ πόνον καὶ ἀγάπην διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Ἑλλάδα, ἐὰν ἀποπνέῃ αὐθάδειαν αἰτῶ συγγνώμην, ἐὰν φανῇ χρήσιμος καὶ βοηθήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν, θὰ εἶμαι εὐγνώμων εἰς τὸν Θεόν.

Οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν εὐαγγελιστὴν Λουκᾶν ἔρχονται εἰς τὸν νοῦν μου:

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τί θέλω, εἰ ἤδη ἀνήφθη… δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ, οὐχὶ λέγω ὑμῖν ἀλλ΄ ἢ διαμερισμόν». (Λουκ. 12, 42)

Ἂς τὸ ἀκούσουν ὅσοι συντηροῦν μὲ τὰς ἐνεργείας των τὰς πλάνας τῶν θρησκειῶν καὶ οἰκοδομοῦν τὴνσύγχρονον Βαβὲλ τῶν πάλαι «κακῶς ὁμονοησάντων». Αὐτὴν τὴν κακὴν ὁμόνοιαν θέλει ἡπαγκοσμιοποίησις καὶ ὁ ἄρρωστος Οἰκουμενισμός. Αὐτὴν θέλουν νὰ ἐπιβάλουν εἰς τὰ νειᾶτα τῆς Ἑλλάδος οἱ ἄρρωστοι πνευματικῶς θρησκειολόγοι.

Ἅγιοι Πατέρες, ἂς μὴ τοὺς ἐνισχύωμεν μὲ τὴν ἀδιαφορίαν μας, διότι τὰς ψυχὰς τῶν ἀπολλυμένων θὰ ζητήσῃ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὰς χεῖρας μας.

Ὁ λόγος τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως πρέπει νὰ συνέχῃ πάντας ἡμᾶς, κλῆρον καὶ λαόν.

«Τῷ Θεῷ προσκύνησον» λέγει ὁ ἄγγελος˙ καὶ λέγει μοι, μὴ σφραγίσῃς τοὺς λόγους τῆς προφητείας τοῦ βιβλίου τούτου, ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν. ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, ὁ ῥυπαρὸς ῥυπανθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθὸς μετ΄ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ, ὡς τὸ ἔργον ἐστίν αὐτοῦ. Ἐγὼ τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος. ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. Μακάριοι οἱ πλύνοντες τὰς στολὰς αὐτῶν, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν». (Ἀποκάλυψις Ἰωάννου, 22, 9-14)

Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐξαιτούμενος τὰς Ὑμετέρας εὐχὰς καὶ εὐλογίας, διατελῶ μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ καὶ υἱικῆς ἀφοσιώσεως, ἀσπαζόμενος τὰς τιμίας Δεξιάς πάντων Ὑμῶν.

Ἱερομόναχος Δαμασκηνός 
ἔγραφον ἐν τῷ ἡσυχαστηρίῳ τοῦ Φιλαδέλφου ἐν τῷ Ἁγιωνύμῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω

Καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης: Αποτίμηση της "Συνόδου" της Κρήτης

Ο Καθηγητής της Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Δημήτριος Τσελεγγίδης, σε επιστολή του πρός όλους τους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, προβαίνει σε μία πρώτη σύντομη αποτίμηση της "Συνόδου" του Κολυμπαρίου της Κρήτης.

Στην επιστολή του αυτή, μεταξύ άλλων, τονίζει ότι: 

"Ἐκ τοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος συμ­πε­ραί­νου­με, ὅ­τι στήν Κρή­τη δέν ἔ­γι­νε ἡ ἀ­να­με­νό­με­νη ἀ­πό τό εὐ­λα­βές πλή­ρω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας «σύ­σκε­ψη» τῶν «Συ­νο­δι­κῶν» Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων μέ τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, οὔ­τε καί λει­τούρ­γη­σε ἡ «σφεν­δό­νη» τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος γιά τήν ἐκ νέ­ου κα­τα­δί­κη τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν...

Μέ τήν ψή­φι­ση τοῦ Στ΄ Κει­μέ­νου, πού χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται γιά τίς σκό­πι­μες ἀ­σά­φει­ες καί ἰ­δι­αί­τε­ρα γιά τίς θε­ο­λο­γι­κές ἀν­τι­φά­σεις του, ἡ «Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή Δι­ά­σκε­ψη» στήν Κρή­τη κα­το­χύ­ρω­σε θε­σμι­κά τόν Οἰ­κου­με­νι­σμό, εἰ­σά­γον­τας ἔ­τσι καί προ­ω­θών­τας τήν ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή σύγ­χυ­ση στίς συ­νει­δή­σεις τῶν πι­στῶν...

Ὡς δογ­μα­το­λό­γος τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας, ἔ­χω τήν βα­θύ­τα­τη πε­ποί­θη­ση, ὅ­τι ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός εἶ­ναι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή αἵ­ρε­ση, ἀλ­λά καί ἡ ἐ­πι­κιν­δυ­νό­τε­ρη πο­λυ­αί­ρε­ση, πού ἐμ­φα­νί­στη­κε πο­τέ στήν Ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Καί τοῦ­το, για­τί ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός, ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ συγ­κρη­τι­στι­κοῦ χα­ρα­κτῆ­ρα του, συ­νι­στᾶ τήν πιό δό­λια ἀμ­φι­σβή­τη­ση τῆς πί­στε­ως τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λά καί τήν πιό σο­βα­ρή νό­θευ­σή της. Ἀμ­βλύ­νει σέ ἀ­πα­ρά­δε­κτο βαθ­μό τήν δογ­μα­τι­κή συ­νεί­δη­ση τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί δη­μι­ουρ­γεῖ σύγ­χυ­ση γύ­ρω ἀ­πό τήν ταυ­τό­τη­τα τῆς Πί­στε­ώς μας. Κε­νώ­νει πο­νη­ρά τήν ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τῆς σώ­ζου­σας Πί­στε­ως τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας –πρᾶγ­μα πού ἔ­χει ὀ­λέ­θρι­ες σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κές συ­νέ­πει­ες- μέ τό νά θε­ω­ρεῖ ὅ­λες τίς θρη­σκευ­τι­κές πί­στεις νό­μι­μες σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κῶς, ὅ­ταν ὑ­πο­στη­ρί­ζει, ὅ­τι ὅ­λες οἱ ἑ­τε­ρό­δο­ξες καί ἑ­τε­ρό­θρη­σκες πί­στεις εἶ­ναι ὁ­δοί, πού ὁ­δη­γοῦν στήν ἴ­δια σω­τη­ρί­α...

Ὅ­λα τά πα­ρα­πά­νω λέ­γον­ται μέ ἔμ­πο­νη ἀ­γά­πη καί σε­βα­σμό στήν Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νη Σας, χω­ρίς καμ­μί­α ἄλ­λη ἐ­πι­δί­ω­ξη, πα­ρά μό­νο, ἐ­πει­δή θέ­λου­με νά μένουμε πάντοτε, ὡς ζῶντα μέλη, στό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία Του".

  Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή εδώ:

Αποτίμηση by EpomeniToisAgPatrasi on Scribd

Για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς.

Υπάρχει στ’ αλήθεια έστω κι ένας Έλληνας ή Ελληνίδα (πλην των παρωπιδοφόρων κομματανθρώπων, αν και αυτοί εμφανίζονται πτοημένοι), που να πιστεύει ότι θα τιμωρηθούν, θα φυλακιστούν οι υπεύθυνοι για την οικονομική διάλυση της πατρίδας μας, για την κοινωνική αποδιοργάνωση και για τον «πλανητικό» διασυρμό; Σίγουρα κανείς. 

Όλοι μας έχουμε κατά νου την λαϊκή σοφία, η οποία συνόψισε ευθύβολα, με αποφθεγματικό τρόπο, την νυν περιρρέουσα ατμόσφαιρα: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Όλοι τους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και διατείνονται ότι οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν (το τελευταίο ανέκδοτο: σύσταση εξεταστικής επιτροπής για καταλογισμό ευθυνών), όπως τιμωρήθηκαν για την, μέσω του χρηματιστηρίου, εξαπάτηση του λαού. Τίποτε δεν θα συμβεί, ο χρόνος θα παρέλθει, τα πάντα θα ξεχαστούν, οι διεφθαρμένοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα κλοπιμαία, ο λαός, το υποζύγιο, θα στενάζει κάτω από την φρικτή φτώχεια που μας καταδικάζει η διεθνής, μνημονιακή «Προστασία». Όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, αρραγές το σύστημα και η Δικαιοσύνη, εν πολλοίς, με κλονισμένο το κύρος της, εξαρτημένη από την εκτελεστική εξουσία.

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν; Ζητείται ελπίς. Υπάρχει όμως; Όλοι μας συζητάμε για τον απεγκλωβισμό της πατρίδας, όχι τόσο από το ΔΝΤ, όσο από τις άπληστες κομματικές συμμορίες που αναπαράγουν από τετραετία σε τετραετία την λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Δεν έχουν καμία σχέση πλέον με τον λαό, έχουν χρεοκοπήσει ηθικά και πολιτικά, διαιωνίζουν την κραιπάλη των επαγγελματιών της πολιτικής. Κάτι πρέπει να γίνει! Τι όμως; Νέο κόμμα. Αλλά από ποιους; Από δυσαρεστημένους και αποτυχημένους πολιτικάντηδες, ναυάγια και ξέφτια των ήδη υπαρχόντων κουρελούδων – κομμάτων; Υπήρξαν πολλές απόπειρες στο παρελθόν, που απλώς απέδειξαν ότι κάποιοι ίδρυσαν κόμματα, για να εκβιάσουν την επιστροφή τους στο «μαντρί» που τους ανέθρεψε. Εξάλλου ποιος εμπιστεύεται περιτρίμματα της τωρινής πολιτικής ζωής;

Κόμμα χωρίς…επώνυμα σκύβαλα; Όσες φορές βγαίνει στο «μεϊντάνι» κόμμα «αγνώστων», αν γλιτώσει την διαπόμπευση και την ειρωνεία από τα βοθροκάναλα, περιορίζεται σε αποκαρδιωτικά ποσοστά, που φτάνουν στα όρια της γελοιοποίησης. Κι αυτό γιατί είναι κόμματα-νεοεποχίτικα κομματίδια ή προσωποπαγή ή...αλιβάνιστα. (Όσα κόμματα αγαθών προθέσεων εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια περιορίστηκαν στο 0,5%, άρα απέτυχαν. Προφανώς δεν φταίει ο λαός, αλλά τα ίδια. Όταν ο δάσκαλος διδάσκει και οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν, ελέγχεται ο δάσκαλος για ανεπάρκεια και ανικανότητα και όχι οι μαθητές).

Το νυν σύστημα είναι χαλκέντερο, δεν επιτρέπει διεμβολισμούς. Θυμίζω ότι με την πτώση της Χούντας επαναπατρίστηκαν και αναστήθηκαν σχεδόν όλοι όσοι ήταν υπεύθυνοι για την επιβολή της. Και όχι, μόνο αυτό, αλλά οι παλαιοκομματικοί τζιτζιφιόγκοι επέστρεψαν με τις δάφνες του αντιστασιακού. Όσοι έλιωσαν στις φυλακές παραμερίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν. (Όταν ελευθερώθηκε ο τόπος, μετά την ηρωική επανάσταση του ’21, πλάκωσαν στην αιματοβαμμένη πατρίδα, «οι ακαθαρσίες της Κωνσταντινούπολης και της Ευρώπης», όπως τους ονόμασε ο Μακρυγιάννης, οι ψαλιδόκωλοι, όπως υπέροχα τους χλεύαζε ο λαός.

Και συνεχίζει ο Μακρυγιάννης: «Αυτήνοι αφεντάδες μας κι εμείς είλωτές τους. Πήραν τα καλύτερα υποστατικά, τις καλύτερες θέσεις, τους σπιτότοπους, στα υπουργεία βαριούς μιστούς. Κριταί αυτήνοι, αφεντάδες αυτήνοι…και οι αγωνισταί δεν έχουν ούτε γομάρι. Και ξυπόλητοι και γυμνοί διακονεύουν εις τα σοκάκια». Ο Τερτσέτης στα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη διασώζει κάτι που «επροξενούσεν γέλωτα άσβεστον» στον Γέρο του Μοριά. Είχε λάβει μια επιστολή από έναν λογιότατο, γνωστό του, που ζούσε στην Ευρώπη, ο οποίος έγραφε: «Ή να ελευθερωθούμε ή να χαθείτε»). Άρα αν ανατραπεί το υπάρχον πολιτικό σκηνικό δεν θα μιλάμε για το τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά για το τέλος των πολιτικών της μεταπολιτευτικής εποχής.

Το ζητούμενο, πώς ανατρέπεται το σιδηροπαγές σύστημα; Κάποιοι μιλούν για κοινωνικές εκρήξεις, ο λαός αυτοδίκως να τιμωρήσει και να απαλλάξει τον τόπο από τους…πατριδοφθόρους πολιτικούς και την νεοταξική πανούκλα που επικάθησε στο σβέρκο μας. Εφιαλτικό σενάριο. Υπάρχουν πολλοί λύκοι (κυρίως γκρίζοι) που θα εκμεταλλευτούν την …αναμπουμπούλα. Σε τέτοια περίσταση κούρσεψαν την Κύπρο. Το εξ ανατολών θηρίο εξάλλου, αλληλοσπαρασσόμενο, αναμένει για εξαγωγή της διάλυσής του.

Λοιπόν. Εφ’ όσον, κατά τον αείμνηστο Μ. Χατζηδάκι, βιώνουμε μια νέα Τουρκοκρατία, «για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους», χρειάζεται να μιμηθούμε τους προγόνους: Μια νέα Φιλική Εταιρεία. Τι ήταν η Φιλική Εταιρεία; Περί τα μέσα του 1814 τρεις Έλληνες έμποροι της Οδησσού «απεφάσισαν να συστήσωσι μιαν εταιρείαν μυστικήν και να εισάξωσιν εις αυτήν, ει δυνατόν, όλους τους εκλεκτούς των ομογενών, διά να συνεργήσωσι μόνοι των εκείνο, το οποίο ματαίως προ πολλών χρόνων ήλπιζαν από τους Ευρωπαίους βασιλείς χριστιανούς». (Ε. Πρωτοψάλτη «Η Φιλική Εταιρεία», Αθήναι 1964 σελ. 22).

Από στόμα σε στόμα, ιστός αράχνης, χιλιάδες φιλογενείς Έλληνες μυήθηκαν στην Εταιρεία, διαφύλαξαν το μυστικό και φτάσαμε στην αγιασμένη Επανάσταση. Κάτι παρόμοιο μπορεί να γίνει και σήμερα. Το σάπιο σύστημα να καταστραφεί με τα όπλα του, με νόμιμες διαδικασίες. Κάποιοι αφανείς Έλληνες, χριστιανοί Ορθόδοξοι και πατριώτες, έντιμοι και «φιλογενείς», συστήνουν την νέα Φιλική Εταιρεία, με σκοπό την Παλιγγενεσία μας θα έλεγα, «την συντήρησιν της εθνικής συνειδήσεως και της ορθοδόξου πίστεως του λαού και την προπαρασκευήν του έθνους» για την αποτίναξη της νέας Τουρκοκρατίας. Υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες που «πνίγονται» από τις αναθυμιάσεις του συστήματος, τον εξευτελισμό των τιμαλφών αξιών του Έθνους μας, την περιφρόνηση της Παιδείας μας που εφώτισε όλη την οικουμένη, που δακρύζουν για την κατάντια της πατρίδας μας, που ασφυκτιούν από την ανικανότητα που κυβερνά γονατισμένη. Την ημέρα των εκλογών θα υψωθεί το λάβαρο…

Ένα αρτιγενές πολιτικό, πατριωτικό κίνημα θα σαρώσει τα πάντα.

Ούτε οι ξένοι θα μας σώσουν – «ουαί τω μη ιδίω όνυξι ξυομένω», αλίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει δικά του νύχια να ξυθεί, ούτε-το γράφω με πόνο ψυχής ειλικρινά- οι νέες γενεές. Τα γράμματα με τα οποία «μπουκώνουμε» τους νέους, δεν είναι γράμματα λευτεριάς και θυσίας, αλλά αφιλοπατρίας και φιλοτομαρισμού, είναι τα άθεα γράμματα του Παπουλάκου. Οι μόνοι αγώνες που ξεσηκώνουν τους νέους είναι οι ποδοσφαιρικοί. Η τηλεόραση και το κινητό δεν γεννούν ήρωες, αλλά τις... κουκουλοφλώρες ορδές που δεν ορρωδούν προ ουδενός. ((Ως δάσκαλος μάχιμος βεβαιώνω πως αν οι νέοι "σκοντάψουν" σε απροσποίητη και καθαρή ματιά δίνουν την καρδιά τους). Την Φιλική Εταιρεία την ίδρυσαν έμποροι, οι μικρομεσαίοι, όχι αυτοί που δεν είχαν να χάσουν τίποτε από μια αποτυχία, αλλά αυτοί που θα έχαναν τα πάντα, που θυσίασαν και την ζωή τους για το Γένος....

«Το αν, εσπάρθη πολλές φορές, αλλά δεν εφύτρωσε», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Χρειάζονται έργα, τώρα αδελφοί!!!

Προς το παρόν «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι».

Ο Προφήτης Ηλίας στην εποχή του και στα έσχατα

† Π. ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία)

«Ως εδοξάσθης, Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου^.και τις όμοιός σοι καυχάσθαι; ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω Υψίστου^. ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένους από κλίνης αυτών. ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως^. ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ' αυτόν^. ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων^. ο καταγραφείς εν ελεγμοίς εις καιρούς κοπάσαι οργήν προ θυμού, επιστρέψαι καρδίαν πατρός προς υιόν και καταστήσαι φυλάς Ιακώβ. Μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα.»

(Σ. Σειρ.48,11)

Ο προφήτης Ηλίας, ο μέγιστος των Προφητών.

 Για τον προφήτη Ηλία έχουν γραφεί στην Παλαιά Διαθήκη πολλές σελίδες, που όλες είναι μεστές πολλής και βαθειάς θεολογίας. Το Καρμήλιον όρος, πάνω στο οποίο ο Προφήτης προσέφερε κατά θαυμαστό τρόπο τη θυσία του, όταν από τον ουρανό κατήλθε φωτιά και  κατέκαψε τα σφάγια¹, το όρος Σινά, επί του οποίου είχε θεοπτεία ο μέγας Προφήτης², και το όρος Θαβώρ, πάνω στο οποίο εμφανίσθηκε μαζί με τον Κύριό μας ο Προφήτης³, είναι οι τρεις μεγάλες κορυφές ορέων, που αναφέρονται στη δόξα τη δική του.

Ο προφήτης Ηλίας, αγαπητοί μου, είναι μία μεγάλη μορφή, μια πολύ μεγάλη μορφή της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ο μέγιστος των Προφητών είναι ανώτερος κι απ' αυτόν τον προφήτη Ησαΐα τον μεγαλοφωνότατο. Και ενώ δεν έγραψε ο προφήτης Ηλίας ούτε μία λέξη, υπήρξε ο ίδιος μία μεγάλη προφητεία. Αυτό του το έργο, ο τρόπος με τον οποίο έζησε, ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από την παρούσα ζωή αλλά και η εμφάνισή του στη Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνουν ότι η μορφή αυτή είναι παμμέγιστη, είναι πελώρια!

 Ο διαχρονικός Προφήτης.

Ο προφήτης Ηλίας είναι παρών, τόσο στον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, όσο και στον χώρο της Καινής Διαθήκης.

Βέβαια ό,τι να πει κανείς και ό,τι να αναλύσει, πάντα θα μένει στην περιφέρεια των πραγμάτων, γιατί, όπως σας εξήγησα, είναι μία απύθμενη σε ανάλυση προσωπικότητα ο άγιος του Θεού Προφήτης. Θα μείνουμε μόνο σ' ένα μικρό περιστατικό της ζωής του, αλλά πολύ χαρακτηριστικό. Μάλιστα το περιστατικό αυτό μας δίνει ταυτόχρονα και μια άλλη εικόνα, μας δίνει έναν τύπο των εσχάτων ημερών.

Η επικαιρότητα του βιβλίου της Αποκαλύψεως. 

Όπως θα έχετε διαπιστώσει -πείτε από τα γεγονότα, πείτε από τον τρόπο που ζει ο κόσμος σήμερα, πείτε ότι πλησιάζουμε στα έσχατα, πείτε ό,τι θέλετε- στις μέρες μας το πολύ παραγνωρισμένο και παραγκωνισμένο και παραθεωρημένο βιβλίο της Αποκαλύψεως έρχεται στην επικαιρότητα, κι έτσι όλοι σήμερα ασχολούμαστε με το βιβλίο αυτό. Το δυστύχημα είναι ότι το Ορθόδοξο πλήρωμα είναι ανέτοιμο να προσεγγίσει το βιβλίο αυτό, επειδή ακριβώς δεν του είναι οικείο^. και δεν του είναι οικείο επειδή για ολόκληρους αιώνες, ιδίως στην Ανατολή, επικράτησε μια παρεξηγημένη εντύπωση, ότι το βιβλίο αυτό είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες, δηλαδή ακατανόητο, ότι το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από προφητείες, που... μην τις πιάνεις... και ότι αν πιάσει κανείς τις προφητείες αυτές, μοιραία θα πέσει σε αιρέσεις και σε λάθη. Υπήρχε αυτή η παρανόηση.

Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι σωστά^. μόνο μέχρις ενός βαθμού είναι σωστά. Ωστόσο όμως όλα αυτά αποτέλεσαν θα λέγαμε την αιτία για την οποία το Ορθόδοξο πλήρωμα δεν προσεγγίζει το βιβλίο αυτό του Θεού, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, το θεόπνευστο αυτό βιβλίο, το υπέροχο αυτό βιβλίο, το γεμάτο όχι μόνο από προφητείες αλλά και από πνεύμα παρηγορίας, και το οποίο υπάρχει για να ενισχύσει τον λαό του Θεού καθ' όλη την πορεία της ζωής του πάνω στη γη αυτή, και προπαντός στα έσχατα.

Έτσι, αγαπητοί, επανέρχομαι στο θέμα μου, για να σας πω ότι οπωσδήποτε αυτά που θα ακούσετε θα δείτε ότι έχουν σχέση με τα έσχατα. Έσχατα λέγονται εκείνα τα οποία αφορούν στο τέλος της Ιστορίας, δηλαδή όταν πια πλησιάζει να έρθει για τελευταία φορά ο Χριστός. Θα δείτε λοιπόν ότι η ζωή του προφήτου Ηλιού δεν είναι παρά μια ζωή ενός αντιτύπου που δείχνει ένα πρωτότυπο στα έσχατα.

Η ιστορική πορεία κάθε λαού. - Η ιδιότυπη πορεία του Ισραήλ.

Ένας λαός, πράγματι, στην ιστορική του πορεία ασφαλώς συναντά πολύ δύσκολες ημέρες για να επιβιώσει. Όμως ο Θεός είναι εκείνος που έχει τάξει τα οροθέσια της κατοικίας των λαών, δηλαδή τα σύνορα του κάθε λαού, αλλά και το πόσον καιρό θα ζήσει ένας λαός. Αυτό είναι σύμφωνο μ' εκείνο που λέει ο απόστολος Παύλος στους Αθηναίους^. «ο Θεός... ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών»⁴. Έβαλε τα σύνορα λοιπόν ο Θεός, αλλά και όρισε τους προστεταγμένους καιρούς, το πόσο δηλαδή θα ζήσει ο κάθε λαός. Έτσι Εκείνος είναι που κρίνει πόσο θα ζήσει ένας λαός και ποια θα είναι τα σύνορά του.

Ο Ισραήλ ήταν ένας λαός αγαπημένος, ήταν ο ξεχωρισμένος λαός -εξ άλλου Ισραήλ θα πει αγαπημέ­νος⁵- και ο Θεός πολλές φορές στην ιστορική του πορεία τον είχε προστατεύσει. Κατά θαυμαστό μάλιστα τρόπο και σκανδαλώδη έναντι των άλλων εθνών ο Θεός είχε προστατεύσει τον Ισραήλ!

Τώρα όμως, ευρισκόμενοι κάπου στον 8ο αιώνα προ Χριστού, το βόρειο βασίλειο αποστατεί απ' τον Θεό. Πρέπει να σας πω ότι μετά τον θάνατο του Σολομώντος ο λαός χωρίστηκε σε δυο βασίλεια^. το βόρειο βασίλειο, με τις δέκα φυλές, και το νότιο βασίλειο, με τις δυο φυλές, του Ιούδα και του Βενιαμίν. Το νότιο βασίλειο είχε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ενώ το βόρειο τη Σαμάρεια. Το βόρειο βασίλειο λοιπόν είχε αποστατήσει από τον Θεό. Οι βασιλείς του ατυχώς υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι είχαν μια πολύ μεγάλη ευκολία να ειδωλολατρούν.

Αχαάβ - Ιεζάβελ.

Έτσι βασιλιάς του βορείου βασιλείου τον 8ο αιώνα ήταν ο Αχαάβ. Αυτός είχε έναν μαλακό, χαλαρό χαρακτήρα, με μια πολύ εύκολη στροφή προς την ειδωλολατρία, και ήταν άνθρωπος που επηρεαζόταν από τη γυναίκα του Ιεζάβελ. Αυτή δε η γυναίκα του, η οποία δεν ήταν Εβραία, αλλά Συροφοινίκισσα, ειδωλολάτρισσα φανατική, αποτελούσε και το χειρότερο κακό! Γρήγορα, εξαιτίας αυτής της φοβερής γυναίκας, η λατρεία του αληθινού Θεού εξοστρακίστηκε, και έτσι εισήχθη η λατρεία του Βάαλ και της αισχρότατης Αστάρτης -η οποία Αστάρτη ήταν κάτι αντίστοιχο με τη δική μας την Αφροδίτη.

Η κεραυνοβόλα εμφάνιση του Προφήτου.

Σ' αυτή την κρίσιμη καμπή του Ισραήλ, ο οποίος έζησε όσο ποτέ άλλοτε την αποστασία στις ημέρες αυτού του βασιλιά, εμφανίζεται ο φλογερός και ζηλωτής Προφήτης από τη Θέσβη, ο Ηλίας. Κι έρχεται αιφνίδια -προσέξτε αυτό το αιφνίδια. Έρχεται αιφνίδια! Σαν αστραπή και βροντή εμφανίζεται μπροστά στον βασιλιά, από προσώπου του Θεού, για να του δώσει εκείνο το φοβερό μήνυμα της επ' αόριστον ανομβρίας, σαν τιμωρία από τον Θεό για την αποστασία του λαού αλλά και της κυβερνήσεώς του.

«Ζη Κύριος ο Θεός των δυνάμεων, λέει στον βασιλιά, ο Θεός Ισραήλ, ω παρέστην ενώπιον αυτού, ει έσται τα έτη ταύτα δρόσος και υετός, ότι ει μη διά στόματος λόγων μου.»⁶ Ορκίζομαι στον Θεό τον ζώντα, τον Θεό του Ισραήλ, ενώπιον του Οποίου στέκομαι και υπηρετώ, ότι σ' αυτά τα χρόνια που θα έρθουν ούτε θα βρέξει ούτε θα πέσει δροσιά. Κι όλα αυτά θα εξαρτώνται από το στόμα το δικό μου^. ό,τι λέω εγώ, αυτό θα γίνεται. Αυτά είπε ό Προφήτης, και εξαφανίσθηκε από προσώπου Αχαάβ. 

Η κρίση του Θεού για την ιστορική πορεία των λαών.

Τα λόγια του όμως αυτά, αγαπητοί μου, αποτελούν την κρίση του Θεού για την αποστασία ενός λαού.

Πού είναι εκείνοι, αλήθεια, που λένε ότι μπορούν να ρυθμίζουν ελεύθερα την ιστορική τους πορεία και τη ζωή τους και ότι δεν έχει κανέναν λόγο ο Θεός στην ιστορική πορεία ενός λαού ή ενός προσώπου; Πού είναι εκείνοι που το λένε; Βλέπετε εδώ; Και για να μην νομισθεί ότι αυτό αφορά μόνο στον Ισραήλ, σας λέω ότι ο Θεός σκεπτόταν και όλα τα έθνη, και χάραζε την πορεία όλων των εθνών.⁷

Η κρίση του Θεού για την ιστορική πορεία του Ισραήλ.

Πρόχειρα σας λέω το εξής. Στη γη Χαναάν κατοικούσαν πολλοί λαοί. Και λέει ο Θεός στον Αβραάμ: «Ακόμα δεν έφτασε να γεμίσει το ποτήρι των ανομιών τους^. γι' αυτόν τον λόγο δεν θα εγκατασταθείς εδώ στη χώρα αυτή τώρα. Οι απόγονοί σου, λέει στον Αβραάμ, θα αναπτυχθούν πρώτα στην Αίγυπτο, θα γίνουν λαός πολύς, και κατόπιν θα έλθουν εδώ στη γη Χαναάν»⁸. Κι αυτό ξέρετε με πόσα χρόνια αντιστοιχούσε; Με τετρακόσια τριάντα χρόνια!⁹ «Τότε μόνο θα κατοικήσουν στη γη αυτή, όταν οι λαοί αυτοί θα έχουν γεμίσει το ποτήρι των ανομιών τους.» Είναι φοβερό. Περιμένει ο Θεός πότε θα έρθει το πλήρωμα της αμαρτίας^· μέχρι που να ξεχειλίσει το ποτήρι. Τότε λέει θα καταστραφούν οι λαοί αυτοί.

Κι όταν έρχεται η ώρα ο Ιησούς του Ναυή να μπει μέσα στη γη Χαναάν, του λέει πάλι ο Θεός: «Πρόσεξε. Οι λαοί αυτοί, με τα μάγια τους, με τις μαντείες τους, με τη διαφθορά τους και με τον τρόπο που ζουν, ήλθε η ώρα να καταστραφούν γι' αυτό εσείς θα κυριεύσε­τε τη γη αυτή με πολλή ευκολία. Προσέξτε όμως^. μην κάνετε κι εσείς τα ίδια, γιατί θα έρθει και η δική σας η ώρα να υποστείτε το ίδιο πράγμα.»¹⁰

Βλέπουμε λοιπόν ότι ό Θεός δεν έρχεται να ξεριζώσει κάποιους λαούς για να εγκαταστήσει τον αγαπημένο Του λαό, παρά μόνο εφ' όσον οι λαοί αυτοί έχουν αμαρτήσει.

Η κρίση του Θεού για την ιστορική πορεία των άλλων λαών και των Ελλήνων. 

Θέλετε κάτι ακόμη; Ανοίξτε το βιβλίο του Ησαΐα να δείτε κάτι καταπληκτικό. Ομιλεί και προφητεύει ο Ησαΐας, όπως και ο Ιερεμίας και ο Ιεζεκιήλ και ο Δανιήλ, προφητεύουν για τα έθνη, αγαπητοί μου, για τους λαούς^. όχι μόνο για τον Ισραήλ. «Ω, Βαβυλώνα, λένε, ήλθε το τέλος σου! Ω, Συρία...! Ω, Αίγυπτος...! Ω, Μωαβίτες...! Ω...! Ω...!»¹¹ Ο Δανιήλ, πείτε μου, δεν προφητεύει για τους Έλληνες και για τους Πέρσες; Δεν προφητεύει για τους Βαβυλωνίους; Δεν λέει ότι οι Έλληνες θα νικήσουν τους Πέρσες, μ' εκείνη τη θαυμαστή προφητεία του, που έρχεται ένας τράγος, -ο μέγας Αλέξανδρος, ξέρετε, απεικονίζεται στα νομίσματα με κέρατα- ένας τράγος που τρέχει από τη Δύση ολοταχώς, λέει, και συγκρούεται μ' έναν κριό, που αντιπροσωπεύει τους Πέρσες, τον οποίο κυριολεκτικά λιανίζει;¹²

Βλέπετε λοιπόν, και επιμένω, δεν ομιλεί ο Θεός μόνο για τον Ισραήλ^. ομιλεί για όλους τους λαούς και κατευθύνει τις τύχες όλων των λαών.

Θα σας επαναλάβω εκείνο που σας διάβασα προηγουμένως, που λέει ο απόστολος Παύλος στους Αθηναίους, ότι ο Θεός είναι ο «ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών», πάντων των εθνών, όλων των λαών. Συνεπώς, αγαπητοί, θα λέγαμε εδώ ότι οι Έλληνες δεν βγαίνουν έξω από το σχέδιο του Θεού, πολύ δε περισσότερο αφού έχουμε δεχθεί το Ευαγγέλιο από τους πρώτους, όταν κηρύχθηκε στον κόσμο το μήνυμα του Κυρίου.

Η Ελλάδα στα χνάρια του παλαιού Ισραήλ, έτοιμη να υποστεί τις ίδιες συνέπειες.

Και ερχόμαστε τώρα να ρωτήσουμε: Μήπως και η πατρίδα μας ζει και πολιτεύεται στα ίδια χνάρια του παλαιού Ισραήλ; Και όσα δεινά μας βρουν, θα λέγαμε πού θα οφείλονται; Τί λέτε; είναι δυνατόν να υποστούμε μια τυχόν -τυχόν!- συρρίκνωση των συνόρων μας; Ξέρετε ότι πάλι μπορούμε να γίνουμε μικρότεροι; Αγαπητοί μου, το ξέρετε ότι μπορούμε να γίνουμε πάλι μικρότεροι στα σύνορά μας;... Δεν υπάρχει τίποτα το αμετάθετο και σίγουρο. Από πού θα έχει το αίτιό του το θέμα; Ακόμη, αν υποστούμε σαν λαός μια δυσπραγία οικονομική ή ακόμα και μια κοινωνική αναστάτωση, από πού θα έχει την αφετηρία της αυτή όλη η κατάσταση; Ασφαλώς από την αποστασία του λαού μας και την στροφή του προς την ειδωλολατρία.

Αγαπητοί μου, ο λαός μας αποστατεί από τον Θεό καθημερινά. Το φαινόμενο της αθεΐας ήταν άγνωστο στην πατρίδα μας. Κι αρχίζει η αθεΐα να γίνεται μία πραγματικότητα σ' αυτόν εδώ τον χώρο, τον ελληνικό, εδώ που αναπτύχθηκε η Ορθοδοξία και έχουμε τόσους Αγίους! Είναι κάτι που εκπλήσσει. Και ξαναγυρίζουμε πάλι πίσω στην ειδωλολατρία!

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι ημέρες είναι κρίσιμες για τον λαό μας αλλά και για όλο τον κόσμο;

Αλλά γιατί το είπε αυτό ο Προφήτης στον Αχαάβ; Για να μετανοήσει ο λαός. Μετανόησε ο Αχαάβ; Ούτε ο Αχαάβ, ούτε ο λαός. Άραγε εμείς θα μετανοήσουμε; Όταν σήμερα κηρύσσεται το κήρυγμα, της μετανοίας το κήρυγμα, και λέγονται αυτά που λέγονται, τί νομίζετε ότι είναι; Αυτά που σας λέω τώρα τί νομίζετε ότι είναι; Νομίζετε ότι είναι ένα φιλολογικό κήρυγμα, για το οποίο μπορούμε να λέμε ότι είναι μόνο λόγια; Όχι^. είναι κήρυγμα μετανοίας, είναι κήρυγμα αφυπνιστικό! Άλλο τώρα εάν κοιμόμαστε κάποτε και με τον αισθητό ύπνο, κλείνουμε τα μάτια μας και δεν προσέχουμε τον ομιλητή^. το αντιλαμβανόμαστε;... Είμαστε σε παράλληλες ημέρες με την εποχή του βορείου Ισραήλ, που ο Προφήτης ελέγχει με δριμύτητα την κατάσταση και φωνάζει^. φωνάζει και χρησιμοποιεί, θα λέγαμε, το έκτακτο εκείνο στοιχείο, που καταπλήσσει με την παρουσία του τον λαό. Θα το αντιληφθούμε εμείς ότι οι ημέρες μας είναι κρίσιμες για τον λαό μας αλλά και για ολόκληρη την οικουμένη; Θα το καταλάβουμε αυτό;... άλλη παράγραφος αυτή. Αλλά αυτά που λέμε εδώ τώρα είναι κήρυγμα μετανοίας, και καλούμεθα να μετανοήσουμε για 'κείνη την κατάσταση που ήδη επικρατεί μέσα στον λαό μας! Είναι φοβερή η κατάσταση

Συνέπειες της αποστασίας του παλαιού Ισραήλ.

Ωστόσο, αγαπητοί μου, ο Προφήτης είπε το μήνυμά του, όπως σας είπα, το μήνυμα του Ουρανού, και εξαφανίστηκε από προσώπου του Αχαάβ. Από 'κείνη τη στιγμή όμως αρχίζει και η περιπέτεια του βορείου βασιλείου. Αν θέλετε, διαβάστε τα τέσσερα Βασιλειών -ιδίως το τέλος του δευτέρου, το τρίτο και τέταρτο Βασιλειών- για να δείτε εκεί τί περιπέτειες και τί καταστροφές υπέστη το βόρειο βασίλειο, με κατάληξη την αιχμαλωσία του από τους Ασσυρίους, εκατό περίπου χρόνια πριν από την καταστροφή του νοτίου βασιλείου, που και το δικό του τέλος -του νοτίου βασιλείου- ήταν η αιχμαλωσία του από τους Βαβυλωνίους.

Προειδοποιούσε και ο προφήτης Ησαΐας: «Κυράδες μου... φοράτε τα φουστάνια σας τα ωραία, έλεγε, με τις ζώνες σας τις χρυσές και τα χρυσοκεντημένα και μεταξωτά σας ρούχα... Σκοινί θα μπει στη μέση σας και θα συρθείτε ξυπόλητες στη γη της αιχμαλωσίας!...».¹³

Κι αν δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά, θα 'ρθουν οι συνέπειες, και τότε θα τα καταλάβουμε...

 Ο Θεός προστατεύει τον Προφήτη Του.

Αλλ' όμως ο Θεός, αγαπητοί μου, προστατεύει τον Προφήτη Του^. τον προστατεύει από την οργή του Αχα­άβ. Διότι όταν άκουσε αυτά ο Αχαάβ, έμεινε έκπληκτος^. και πριν προλάβει να αντιδράσει, ο Προφήτης εξαφανίστηκε. Γι' αυτό σας είπα ότι σαν αστραπή παρουσιάστηκε και σαν βροντή έφυγε. Και επειδή δεν πρόλαβε ο Αχαάβ να αντιδράσει, καταδιώκει τον Προφήτη. Ο Θεός όμως προστατεύει τον Προφήτη Του, όχι μόνο από την οργή του Αχαάβ, αλλά και από τον ενσκύψαντα λιμό, την πείνα που έπεσε.

«Και εγένετο ρήμα Κυρίου προς Ηλιού», και δόθηκε εντολή από τον Κύριο προς τον Ηλία^. «πορεύου εντεύθεν κατά ανατολάς και κρύβηθι εν τω χειμάρρω Χορράθ- του επί προσώπου Ιορδάνου^. και έσται εκ του χειμάρρου πίεσαι ύδωρ, και τοις κόραξιν εντελούμαι διατρέφειν σε εκεί.»¹⁴ Φύγε, κρύψου. Φύγε, κρύψου σ' εκείνον τον χείμαρρο, τον Χορράθ, που βλέπει προς τα ανατολικά και που χύνεται στον Ιορδάνη. Πήγαινε κρύψου εκεί^. εκεί θα βρεις νερό -γιατί νερό δεν υπήρχε, εξ αιτίας της ανομβρίας. Εκεί θα βρεις νερό. Και εγώ θα στέλνω τα κοράκια μου, που εγώ τα παραγγέλλω να το κάνουν αυτό, να σε διατρέφουν.

 Ο λαός του Θεού οφείλει να κρυφτεί.

Προσέξτε, αγαπητοί. Αυτά τα λόγια του Θεού είναι παμμέγιστης σημασίας. Δεν αφορούν μόνο στον προφήτη Ηλία^. θα το δείτε στη συνέχεια. αφορούν και σ' εμάς

Τι είπε ο Θεός στον Προφήτη Του; «και κρύβηθι», κρύψου! Αυτό το «κρύβηθι», κρύψου, είναι ένα σπουδαίο σημείο για τον λαό του Θεού στις δύσκολες ημέρες.

Αυτό μας θυμίζει εκείνο που λέει στον προφήτη Ησαΐα^. «βάδιζε, λαός μου, λέει εκεί ο Θεός, είσελθε εις τα ταμιεία σου, απόκλεισον την θύραν σου, αποκρύβηθι μικρόν όσον όσον, έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου»¹⁵. Λαέ μου, περπάτα, μπες μέσα στα εσώτερα δωμάτια του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου, κρύψου για λίγο, «όσον όσον», έως ότου περάσει η οργή του Κυρίου.

Πού να πάει να κρυφτεί ο λαός του Θεού;

Έχουμε τη συνείδηση ότι είμαστε λαός του Θεού;

Κατ' αρχάς ήθελα να σας ρωτήσω, αγαπητοί μου: Έχετε την συνείδηση ότι είστε λαός του Θεού; Είναι μία ανάγκη αυτοσυνειδησίας, ότι είμαστε λαός του Θεού. Είμαστε λαός του Θεού; Έχετε την συνείδηση ότι ξεχωρίζετε απ' αυτό που λέγεται κόσμος; -γιατί ο λαός του Θεού ξεχωρίζει απ' αυτό που λέγεται κόσμος. Αν δεν την έχετε τη συνείδηση αυτή ότι είστε λαός του Θεού, κλείστε τ' αυτιά σας για τα παρακάτω που θα πούμε^. δεν σας αφορούν είστε κόσμος, και πορεύεσθε στην καταστροφή. Αν όμως είστε λαός του Θεού και το συνειδητοποιείτε αυτό, τότε ακούστε καλά^. ανοίξτε πιο πολύ τα αυτιά σας να ακούσετε τί μας λέει ο Κύριος.

Πρέπει, λέει, να κρυφτούμε. Αλλά πού να κρυφτούμε;

Ιστορικά προηγούμενα φυγής και διάσωσης. 

Για να κατανοήσουμε αυτή την εντολή του Θεού, ότι πρέπει να κρυφτούμε, και για να δούμε τί είδους είναι αυτή η απόκρυψή μας, πρέπει να δούμε το γεγονός αυτό του προφήτου Ηλιού σαν έναν ιστορικό τύπο των εσχάτων. Όταν λέμε ιστορικό τύπο, εννοούμε το εξής^. ένα γεγονός, ιστορικό δηλαδή γεγονός, το οποίο γίνεται τύπος ενός άλλου γεγονότος, που ανήκει ιστορικά πιο κάτω.

Παράδειγμα. Ο Ισραήλ φεύγει από την Αίγυπτο, περνάει την Ερυθρά θάλασσα και έρχεται στη γη Χαναάν. Το πέρασμά του από την Ερυθρά θάλασσα ήταν ένα γεγονός^.ταυτόχρονα όμως είναι και ένας ιστορικός τύπος. Τί τύπος; Η Αίγυπτος θεωρείται η χώρα του Σατανά^. ή η γη Χαναάν θεωρείται η χώρα της Βασιλείας του Θεού. Το πέρασμα λοιπόν -αυτό θα πει πάσχα^. πέρασμα- είναι η Ερυθρά θάλασσα. Εκεί, στην Ερυθρά θάλασσα, καταποντίζει ο Θεός τον Φαραώ και τους στρατιώτες του, και ο λαός περνάει ασφαλής. Είναι η Ενανθρώπηση του Ιησού Χριστού, με την οποία μας παίρνει από την γη του θανάτου και της αμαρτίας και του Σατανά και μας φέρνει στη Βασιλεία Του, και περνάμε από το πέρασμα που λέγεται Βάπτισμα. Ώστε λοιπόν τί ήταν το πέρασμα του Ισραήλ από την Αίγυπτο διά μέσου της Ερυθράς θαλάσσης στη γη Χαναάν; Ένας ιστορικός τύπος. Τίνος πρωτοτύπου; Του Βαπτίσματος και της σωτηρίας.

Άλλο παράδειγμα είναι και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που έγινε το 70 μ.Χ.. Αποτελεί έναν ιστορικό τύπο, ένα γεγονός, αλλά ταυτοχρόνως αποτελεί κι έναν τύπο. Τίνος πρωτοτύπου; Του τέλους του κόσμου, τότε που θα καταστραφεί ο κόσμος.

Ο προφήτης Ηλίας παρών και στα έσχατα ως ιστορικό αντίτυπο μαζί και πρωτότυπο!

Έτσι κι εδώ^. εκείνο το γεγονός που συνέβη ανάμεσα στον Προφήτη και τον Αχαάβ τον βασιλιά αποτελεί οπωσδήποτε ένα γεγονός, και ταυτόχρονα έναν ιστορικό τύπο των εσχάτων. Διότι ο Αχαάβ είναι αντίτυπο του Αντιχρίστου. Αλλά το πιο καταπληκτικό απ' όλα ξέρετε ποιο είναι; Το πιο καταπληκτικό πράγμα -που είναι και η μοναδική περίπτωση εδώ, η εντελώς μοναδική περίπτωση μέσα στην Ιστορία- είναι ότι ο προφήτης Ηλίας, που αποτέλεσε ιστορικό αντίτυπο ενός πρωτοτύπου των εσχάτων, ταυτόχρονα είναι και πρωτότυπο! Ο ίδιος Προφήτης θα είναι παρών και στις ημέρες του Αντιχρίστου!¹⁶

Όπως θα ξέρετε, ο προφήτης Ηλίας δεν πέθανε^. αναλήφθηκε κάπου στον ουρανό.¹⁷Θα επανέλθει! Και όπως έλεγξε τον Αχαάβ, έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο^. με τον ίδιο τρόπο. Και το καταπληκτικό: τριάμισι χρόνια ανομβρία επέφερε ο προφήτης Ηλίας στον Αχαάβ, τριάμισι χρόνια ανομβρία θα επιφέρει και στον Αντίχριστο! Συνεπώς έχουμε το μοναδικό φαινόμενο, που ένα πρόσωπο, ο προφήτης Ηλίας, αποτελεί όχι μόνο ένα ιστορικό αντίτυπο σ' εκείνη την εποχή, αλλά και ένα ιστορικό πρωτότυπο στο μέλλον, στα έσχατα. Έτσι λοιπόν το ίδιο πρόσωπο είναι παρόν και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Επαναλαμβάνω^. μοναδικό φαινόμενο!

Κι αν, αγαπητοί μου, στις ημέρες των παιδιών σας έρθει ο προφήτης Ηλίας -επειδή θα έχει έλθει ο Αντίχριστος- κι αν στις ημέρες μας έλθει -όχι μόνο των παιδιών σας- πέστε μου, είναι καιρός για να κοιμόμαστε; ή είναι καιρός για να ανησυχούμε;... Ερωτώ.

Τι γράφει η Αποκάλυψη για τον προφήτη Ηλία.

Ακούστε τώρα τί γράφει το βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 11ο κεφάλαιο, πάνω σ' εκείνο το θέμα του ε­λέγχου του Αντιχρίστου υπό του Προφήτου, και τί θα γίνει παρακάτω, «και δώσω, λέει ο Θεός, τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα... ούτοι έχουσιν εξουσίαν τον ουρανόν κλείσαι, ίνα μη υετός βρέχη τας ημέρας της προφητείας αυτών. και... το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου... αποκτενεί αυτούς.»¹⁸ Παραλείπω μερικούς στίχους, για λόγους συντομίας. Και θα δώσω στους δυο μάρτυρές μου, λέει ο Χριστός, και θα προφητεύσουν. Λέγονται μάρτυρες, γιατί θα δώσουνε μία μαρτυρία^. λέγονται ακόμη και προφήτες, γιατί θα προφητεύσουν.

Πόσο θα προφητεύσουν; Χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες, ίσον τριάμισι χρόνια. Πόσες μέρες είχε κρατήσει την ανομβρία τότε ο Προφήτης; Τριάμισι χρόνια. Το ίδιο φαινόμενο, από το ίδιο πρόσωπο!

Τ' ακούτε, παρακαλώ, πώς το λέει η Καινή Διαθήκη αυτό; «Αυτοί θα έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό, για να μην πέσει βροχή κατά τις ημέρες της προφητείας τους.»! Το κήρυγμα της μετανοίας λοιπόν θα διαρκέσει τριάμισι χρόνια, όσο και η περίοδος της ανομβρίας.

Αλλά τότε, λέει, το Θηρίον που θα ανεβεί από την άβυσσο, ο Αντίχριστος, μη ανεχόμενος την παρουσία και τον έλεγχο των δύο Προφητών, θα τους φονεύσει και θα αφήσει τα σώματά τους άταφα στην πλατεία της Ιερουσαλήμ.¹

Ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και λέει: «Αποσταλήσεται Ενώχ και Ηλίας ο Θεσβίτης ... και υπ' αυτού αναιρεθήσονται.»²⁰.

Γι' αυτούς τους δύο Προφήτες μας λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι θα τους δει όλος ο κόσμος, αφού θα 'χουν φονευθεί στην πλατεία της Ιερουσαλήμ. Βέβαια αυτό δείχνει ότι εκεί θα κυβερνήσει ο Αντίχριστος, τον οποίο θα ελέγξουν, αλλά και θα καταδείξουν οι δύο Προφήτες ότι αυτός τελικά είναι ο Αντίχριστος. Θα τους φονεύσει όμως, λέει, και τότε θα δουν τον φόνο τους «γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί». Είναι μια συνηθισμένη φράση που χρησιμοποιείται στην Αποκάλυψη από τον ευαγγελιστή Ιωάννη²¹, αλλά χρησιμοποιείται και από τον προφήτη Δανιήλ²².

Πώς θα δουν αυτές οι «γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί» την αναίρεση, τον θάνατο των δύο Προφητών; Ασφαλώς με την τηλεόραση!

Μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι παλιότεροι ότι θα ερχόταν η τηλεόραση;... Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι όλοι οι λαοί θα μπορούσαν έτσι να βλέπουν;... Κι όμως σήμερα είναι δυνατόν. Μήπως λοιπόν -μήπως!- είναι κοντά το τέλος, μόνο και μόνο επειδή ακριβώς και το μηχάνημα της τηλεοράσεως ήδη έχει έρθει, δηλαδή έχει επινοηθεί;... και μήπως -μήπως!- ακριβώς κι αυτό θα μπει στην υπηρεσία του Αντιχρίστου;... Το ότι προ πολλού έχει μπει είναι γνωστό, διότι ό,τι προβάλλει σήμερα η τηλεόραση δεν είναι παρά για να προετοιμάσει τους ανθρώπους για τον ερχομό του Αντιχρίστου.

 Ο λαός του Θεού πρέπει να αποκρυβεί.

Στα τριάμισι αυτά χρόνια της τυραννίας του Αντι­χρίστου ο λαός του Θεού πρέπει να αποκρυβεί «μικρόν όσον όσον».²³ τριάμισι χρόνια πρέπει να κρυφτεί! Προσέξτε

Γιατί όμως πρέπει να κρυφτεί;

Για να γλυτώσει.

Για να γλυτώσει τον θάνατο;

Όχι τόσο τον θάνατο^. αλλά και τον θάνατο. Όχι τόσο τον θάνατο, όσο και κυρίως τις κακές επιδράσεις εκείνων των τριάμισι ετών.

Είναι φοβερό, αγαπητοί μου, όταν βλέπουμε Χριστιανούς στην εποχή μας να επηρεάζονται τόσο πολύ από τον τρέχοντα πολιτισμό μας -ο οποίος υπηρετεί τον Αντίχριστο^. πρέπει να σας το πω αυτό- και να μη μπορούμε να τους συγκρατήσουμε.

Θέλετε ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα; Μαζέψτε τα παιδιά σας, αν μπορείτε, και φέρτε τα στην Εκκλησία... Τί σας λένε; Σας λένε ότι τα μυαλά σας είναι σκουριασμένα, ότι αυτά έχουν τώρα καινούργια μυαλά, ότι έχουν καινούργια θεώρηση της ζωής... Μαζέψτε τα παιδιά σας, αν μπορείτε, για να δείτε ότι όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι έχου­νε πάρει αέρα κι έχουν κοσμικοποιηθεί. Κι ακόμα δεν ήρθε ο Αντίχριστος^. και πού να 'ρθει και να επιβάλει πείνα και οικονομικό αποκλεισμό...! Τί θα γίνει τότε;...

Να η άξια του βιβλίου της Αποκαλύψεως^· έρχεται για να μας προετοιμάσει. Και η προετοιμασία είναι πρώτα σαν μήνυμα και ύστερα σαν άσκηση. Πρέπει να το καταλάβουμε. 

Ο λαός του Θεού θα κρυφτεί στην έρημο.

Λοιπόν πού θα πρέπει να καταφύγει ο λαός του Θεού; -και ο λαός του Θεού είναι εκείνοι που δεν θα προσκυνήσουν τον Αντίχριστο.

Στην ερημιά, όπως και ο Προφήτης. Εκεί θα καταφύγει ο λαός του Θεού, στην ερημιά, όπως παλιά και ο Προφήτης! Έτσι λοιπόν ο λαός του Θεού, όπως και οι υιοί των Προφητών στην εποχή του προφήτου Ηλιού -που ήταν πάρα πολλοί και περιστοίχιζαν τότε τον προφήτη Ηλία^. σημειώσατέ το αυτό²⁴- όλοι αυτοί, όπως και η Εκκλησία στα έσχατα, καταφεύγουν στην έρημο, κρύβονται.

Τί λέει η Αποκάλυψη για την έρημο.

Για να το δούμε αυτό πώς το λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 12ο κεφάλαιο, από τον στίχο 14.

«Και εδόθησαν τη γυναικί δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, ίνα πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής.» Δόθηκαν, λέει, στη γυναίκα... Ποιά είναι η γυναίκα; Είναι η Εκκλησία. Δόθηκαν στη γυναίκα, στην Εκκλησία, δυο φτερούγες του μεγάλου αετού.

Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε πολλές φορές αυτή την εικόνα -όπως στο Δευτερονόμιο και αλλού²⁵- που δείχνει ότι αυτές οι δυο μεγάλες φτερούγες του αετού είναι η μεγάλη προστασία του Θεού. Όταν λοιπόν λέει «δόθηκαν δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου», σημαίνει: ο Θεός προστατεύει την Εκκλησία.

Και συνεχίζει: «ίνα πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής», για να πετάξει και να φύγει στην ερημιά, στον τόπο της. Ώστε ο τόπος της Εκκλησίας είναι η έρημος; Ναι, η έρημος! 

Τα Μοναστήρια αποτελούν προοίμιο της εξόδου του λαού του Θεού στην έρημο.

Το ξέρετε ότι ένα μικρό προοίμιο, και ταυτοχρό­νως ένα μήνυμα μέσα στους αιώνες, του ότι η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο είναι τα Μοναστήρια; Πολλοί λένε: «Γιατί κάθεστε στα Μοναστήρια, εσείς οι μοναχοί;». Για να σας θυμίζουμε ότι η Εκκλησία θα ξαναγυρίσει στην έρημο. Άλλωστε από την έρημο ξεκίνησε η Εκκλησία. Έχετε αντίρρηση; Διαβάστε το 1ο κεφάλαιο από το Κατά Μάρκον ευαγγέλιο, να το δείτε αυτό^. «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»²⁶. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος φωνάζει και λέει ότι έρχεται ο Μεσσίας. Και πού έδειξε, παρακαλώ, τον Μεσσία; Στην έρημο. Πού είναι τα θεμέλια της Εκκλησίας; Στην έρημο. Στην έρημο λοιπόν θα καταλήξει. 

Ο Όφις καθιστά την Γυναίκα «ποταμοφόρητον».

Έτσι, λέει πιο κάτω: «και έβαλεν ο όφις εκ του στόματος αυτού οπίσω της γυναικός ύδωρ ως ποτα­μόν, ίνα αυτήν ποταμοφόρητον ποιήση»²⁷. Ο Διάβολος, ο Αντίχριστος, πίσω από τον οποίο είναι ο Διάβολος, θα κυνηγήσει την Εκκλησία, θα διώξει την Εκκλησία -γι' αυτό εκείνη θα καταφύγει στην έρημο- και θα βγάλει νερό από το στόμα του, για να την πνίξει.

Τι είναι αυτό το νερό που βγάζει ο Διάβολος, και ο Αντίχριστος, από το στόμα του; Να, αγαπητοί μου, τί είναι^. τα διάφορα κοινωνικά και φιλοσοφικά συστήματα, που θέλουν να πνίξουν τον σύγχρονο Χριστιανό. Είναι όταν ο άλλος σου δίνει ένα πιάτο φαΐ και σου λέει: «Θα φας καλά^. αλλά, ξέρεις, θα ακολουθήσεις αυτό το κοινωνικό σύστημα ή αυτό το οικονομικό σύστημα.». Δεν νομίζετε ότι μοιάζουμε λίγο με τον Ησαύ, που πούλησε τα πρωτοτόκιά του, το να φέρει δηλαδή τον Μεσσία, γιατί ήθελε να φάει;... Έτσι κι εμείς ξεπουλάμε τον Χριστό, για να έχουμε οικονομικά οφέλη... Τί κρίμα! Τί κρίμα!... Αυτά λοιπόν θα πνίξουν, θα προσπαθήσουν να πνίξουν την Εκκλησία.

Να το πάρουμε είδηση. το πνεύμα του Αντιχρίστου μπορεί να μας επιβληθεί, και να χαθούμε!

Βέβαια η Αγία Γραφή λέει ότι πολλοί Χριστιανοί θα χαθούν28. Το λέει και στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν ο Ιωάννης καλείται να μετρήσει τον ναό μόνο και το θυσιαστήριο, και όχι την αυλή του. Αυτό δείχνει ότι θα σωθεί μόνο το λείμμα29, ένα μικρό μέρος των Χριστιανών. Συγκεκριμένα λέει ο άγγελος στον Ιωάννη: «Μη μετρήσεις τα υπόλοιπα. δόθηκαν να πατηθούν από τα έθνη για σαράντα δύο μήνες.»30. Δηλαδή θα επικρατήσει ο Αντίχριστος στους Χριστιανούς τριάμισι χρόνια. Στους Χριστιανούς! Ναι. διότι, κατά τους Πατέρες, ο ναός, οι αυλές του και η πόλη Ιερουσαλήμ, η πόλη Σιών, πάντοτε συμβολίζουν την Εκκλησία. Τί μετριέται; Μόνο ο ναός, λέει, και το θυσιαστήριο, δηλαδή ένα μικρό μέρος.

Να το πάρουμε είδηση ότι μπορεί να χαθούμε και ότι το πνεύμα του Αντιχρίστου μπορεί να επιβληθεί και σ' εμάς! Να το πάρωμε είδηση!... Αυτό θα πει ότι ο Δράκων καθιστά «ποταμοφόρητον» την Εκκλησία. πάει να την πνίξει με το νερό. Το νερό είναι ό,τι σας εξήγησα. 

Ο Θεός βοηθά τον λαό Του, χρησιμοποιώντας τα φυσικά στοιχεία.

«Και εβοήθησεν η γη τη γυναικί, και ήνοιξεν η γη το στόμα αυτής και κατέπιε τον ποταμόν ον έβαλεν ο δράκων εκ του στόματος αυτού.»³¹

Έρχονται τα φυσικά στοιχεία να βοηθήσουν. Η γη, λέει, κατάπιε το νερό.

Η περίπτωση εδώ είναι όπως και στη διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης. Κάπου μετά τα μεσάνυχτα άρχισε να πνέει άνεμος νότιος, λέει, τόσο ισχυρός, που το νερό της θαλάσσης το χώρισε στα δυο. Πέρασαν οι Εβραίοι^. και όταν πια ξημέρωνε, πήγαν να μπουν και οι Αιγύπτιοι. Σταματάει ο άνεμος, κλείνει το νερό και τους πνίγει όλους.³²

Εδώ βλέπουμε τα στοιχεία της φύσεως. Βέβαια τα στοιχεία της φύσεως τα κυβερνάει ο Θεός^. αλλά εδώ όμως δείχνει όχι ποιος τα κυβερνάει, αλλά τί κάνουν αυτά, σ' ένα πρώτο πλάνο, σ' ένα πρώτο επίπεδο^. ότι δηλαδή τα στοιχεία της φύσεως έρχονται ή να καταστρέψουν τον ασεβή ή να ενισχύσουν και να βοηθήσουν τον ευσεβή.

Είδατε, ο προφήτης Ιωνάς ζεσταίνεται περιμένοντας την καταστροφή της Νινευή. «Ουφ! ζέστη, καλοκαίρι!»³³ Μέσα σε λίγα λεπτά φυτρώνει μία κολοκυθιά με μεγάλα φύλλα και τον σκιάζει!

Έτσι λοιπόν η φύση έρχεται να βοηθήσει τον ευσεβή και την Εκκλησία.

Ο Αντίχριστος οργίζεται μ' αυτούς που κρύφτηκαν στην έρημο, και κάνει πόλεμο με τους λοιπούς Χριστιανούς στις πόλεις.

«Και ωργίσθη ο δράκων επί τη γυναικί, και απήλθε ποιήσαι πόλεμον μετά των λοιπών του σπέρματος αυτής, των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού.»³⁴

Ο Αντίχριστος όμως δεν τα κατάφερε^. κρύφτηκε η Εκκλησία.

Δηλαδή, θα σκεφθείτε, πόσοι μπορούν να κρυφτούν; Ας πούμε, στη Θεσσαλία πόσοι να είναι άραγε οι αληθινοί Χριστιανοί; Πενήντα; εκατό; πεντακόσιοι; χίλιοι;... Μπορούν όλοι αυτοί να πάρουν τα βουνά, να πάνε στις τρύπες της γης και στις σπηλιές και να κρυφτούν; Όχι. Οι υπόλοιποι; Οι υπόλοιποι μένουν στις πόλεις. Δηλαδή μόνο αυτοί είναι οι ευσεβείς, που έφυγαν στα βουνά; Όχι^. έχει κι άλλους, στις πόλεις. Τότε τί γίνεται μ' αυτούς; «Έρχεται ο Διάβολος, λέει, και κάνει πόλεμο με τους λοιπούς.» Αλλοίμονό τους όμως^. έχουν ν' αντιμετωπίσουν πραγματικά την τυραννία του Αντιχρίστου!

Όπως ο Θεός έτρεφε τον Προφήτη Του για τριάμισι χρόνια, έτσι θα τρέφει και τον λαό Του στην έρημο για ίσο χρονικό διάστημα.

Αλλά εκεί στην έρημο ο προφήτης Ηλίας τί έτρωγε;

«Και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους το πρωί και κρέα το δείλης, και εκ του χειμάρρου έπινεν ύ­δωρ.»³⁵ Κοράκια του έφερναν ψωμί το πρωί, και το βράδυ του έφερναν κρέας, κι έπινε νερό από τον χείμαρρο.

Γιατί κοράκια; Ξέρετε ότι τα κοράκια είναι σαρκοβόρα. Το λέει και η Αγία Γραφή αυτό³⁶, αλλά το ξέρουμε κι από τη φύση τους. Τα κοράκια τρώνε κρέατα, και μάλιστα σάπια κρέατα^. πτώματα τρώνε τα κοράκια. Βάζει λοιπόν κοράκια, στέλνει κοράκια, για να δείξει -τί;- ότι πρόκειται για θαύμα, που με τον τρόπο αυτό τονίζεται. Τα κοράκια, που μπορούν να φάνε το κρέας, και μάλιστα σε μία εποχή πείνας, δεν το τρώνε, αλλά το φέρνουν στον Προφήτη. Για να τονισθεί το θαύμα της προστασίας του Προφήτου από τον Θεό. Παρόμοια θα τρέφεται και η Εκκλησία στην έρημο.

Λέει πάλι το βιβλίο της Αποκαλύψεως: «όπως τρέφηται εκεί καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως»³⁷, για να τρέφεται εκεί η Εκκλησία, λέει, «καιρόν» -είναι το έτος- «και καιρούς» -είναι τα δύο χρόνια^. δύο συν ένα, τρία- «και ήμισυ καιρού» -είναι ο μισός χρόνος- δηλαδή τριάμισι χρόνια, «από προσώπου του όφεως», δηλαδή για όσο καιρό ο Διάβολος και ο Αντίχριστος θα επικρατούν σ' αυτόν τον κόσμο.

Τα ιστορικά προηγούμενα διαθρέψεως του λαού του Θεού αποτελούν εγγύηση για τη διατροφή του στα έσχατα.

Ώστε λοιπόν θα τρέφει ο Θεός. Πώς όμως θα τρέφει ο Θεός εκεί;

Ξέρουμε ότι ο παλαιός Ισραήλ τρεφόταν στην έρημο κατά θαυμαστό τρόπο σαράντα ολόκληρα χρόνια.³⁸ Ξέρουμε ακόμη ότι και οι Χριστιανοί στην έρημο, που κατέφευγαν από τους διωγμούς, τρέφονταν κατά τρόπο που οικονομούσε ο Θεός. Πώς όμως θα τρέφονται στα έσχατα οι Χριστιανοί που θα φεύγουν στην έρημο;

Αυτό το ξέρει ο Θεός, και θα το φανερώσει τότε. Δεν είπε ποτέ, φέρ' ειπείν, στους Εβραίους στην Αίγυπτο «Όταν θα σας βγάλω στην έρημο, εγώ θα σας τρέφω με το μάννα»^. δεν είπε κάτι τέτοιο ο Θεός^. αλλ' όταν ο λαός βρέθηκε στην έρημο και είπαν «Τί θα φάμε;», τότε ο Θεός έριξε το μάννα.³⁹ Όταν λοιπόν και οι Χριστιανοί θα βρεθούν στις ερημιές και θα πουν «Τί θα φάμε;», τότε ο Θεός ξέρει τί θα δώσει^. τώρα δεν το ξέρουμε αυτό.

Η απεικόνιση του Προφήτη με τον κόρακα που τον διατρέφει τονίζει την ιστορικότητά του ως τύπου των εσχάτων.

Αγαπητοί μου^. ο μέγιστος των Προφητών, ο Ηλίας ο ένδοξος, έζησε τον ιστορικό τύπο των εσχάτων, όπως σας εξήγησα διά πολλών, για να μας δείξει πώς θα ζήσει κοντά του και η Εκκλησία.

Η Εκκλησία μας, ανάμεσα στα τόσα γεγονότα του πολυτάραχου βίου του προφήτου Ηλιού, ιστορεί, απεικονίζει δηλαδή επάνω σε εικόνες, ένα μόνο χαρακτηριστικό^. να κάθεται μέσα σε μία σπηλιά, και εκεί να βλέπει τον κόρακα να του φέρνει το ψωμί ή το κρέας. Δεν δείχνει τίποτε άλλο η Ορθόδοξος Εκκλησία μας από τη ζωή του προφήτου Ηλιού^. ούτε την θαυμαστή εκείνη θυσία του στο Καρμήλιον όρος, ούτε ακόμα εκείνη την θεοπτεία του στο όρος Χωρήβ, δηλαδή στο Σινά, ούτε τίποτε απ' όλα τ' άλλα τα παράδοξα, παρά εικονίζει μόνο αυτό. Ξέρετε γιατί; Γιατί η Εκκλησία μας θέλει να τονίσει την ιστορικότητα του Προφήτου σαν τύπο των εσχάτων; αλλά και να μας πει -μόνο αυτή την εικόνα παίρνω κι εγώ από τον Προφήτη- να μας πει τί θα γίνει με τους πιστούς μας όταν θα έλθει το τέλος του κόσμου.

Όπως έλεγξε τον Αχαάβ, έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο.

Αγαπητοί μου, ο προφήτης Ηλίας, όπως σας είπα και προηγουμένως, θα δείξει τον Αντίχριστο αλλά και θα τον ελέγξει φοβερά, όπως έλεγξε και τον Αχαάβ.

Ξέρετε τί είπε στον Αχαάβ; Του είπε: «Το αίμα σου θα το γλύψουν τα σκυλιά και τα γουρούνια!». Έτσι έγινε, αγαπητοί μου. Πληγώθηκε σ' έναν πόλεμο ο Αχαάβ, και τον πήγαν πληγωμένο σε μία πηγή^. εκεί, λέει, που οι πόρνες λούζονται. Εκεί λοιπόν τον έπλυναν, του έπλυναν τις πληγές. Αλλά τόσο πολύ έτρεχε το αίμα, ακατάσχετο, που τελικά πέθανε εκεί. Και πήγαν μετά τα σκυλιά και τα γουρούνια και έγλυφαν εκεί το αίμα του Αχαάβ!⁴⁰

«Εσένα, λέει στην Ιεζάβελ, εσένα... εσένα... θα σε ποδοπατήσουν τα άλογα και θα σελιανίσουν, και θα σε φάνε τα σκυλιά!...» Έτσι κι έγινε, αγαπητοί μου. Την πέταξαν από το παράθυρο του παλατιού κάτω στην αυλή. Πραγματικά, εκείνοι που ξεκλήρισαν την οικογένεια του Αχαάβ -άλλαξε η κυβέρνηση^. να μην πολυλογώ- την πέταξαν από το παράθυρο, τα άλογα την ποδοπάτησαν, και σε λίγο πήγαν τα σκυλιά και την έφαγαν! Και λένε για μια στιγμή εκείνοι που μπήκαν μες στο παλάτι: «Για να πάμε να δούμε^. τί έγινε αυτή;». Και πάνε κάτω και βλέπουνε μόνο γδαρμένα κόκκαλα... Την είχαν φάει τα σκυλιά!⁴¹

Ελέγχει λοιπόν φοβερά ο Προφήτης. Έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο.

Αν για τους απίστους θα είναι φοβερός, τότε για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία.

Αλλά και για τους απίστους θα είναι φοβερός ο Προφήτης.

Μας λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι όταν ο Αντίχριστος θα τον συλλάβει μαζί με τον άλλο Προφήτη, τον Ενώχ, και θα τους κρεμάσει, θα τους φονεύσει, τότε τόσο θα χαρούν οι άνθρωποι -ακούστε^. θα χαρούν!- ώστε θα ανταλλάξουν δώρα μεταξύ τους, γιατί επιτέλους απαλλάχτηκαν από έναν κήρυκα που τους βασάνιζε με τα λόγια του...⁴² Οι αμαρτωλοί λοιπόν άνθρωποι θα χαρούν. Αλλά θα σταθή όμως φοβερός, γιατί σε τρεισήμισι μέρες θα δουν τον προφήτη Ηλία να ανασταίνεται από τους νεκρούς και να ανεβαίνει στον ουρανό, και τότε θα τους πιάσει φόβος και τρόμος!⁴³

Αλλά εάν για τους απίστους ο Ηλίας θα είναι φοβερός, για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία. Γι' αυτό και ο ύμνος των Πατέρων στο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ, στο 48ο κεφάλαιο, στην Παλαιά Διαθήκη, που αναφέρεται στον προφήτη Ηλία, τελειώνει ως εξής: «μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα»⁴⁴, ευτυχισμένοι αυτοί που θα σε δουν, ή που σε βλέπουν, αυτοί που ζουν στολισμένοι με αρετές^. κι εμείς θα ζήσουμε και θα σε δούμε. Ο Σειράχ ζει περίπου εξακόσια χρόνια μετά τον Προφήτη. Λέει «θα σε δούμε»!

Τη χαρά και την ελπίδα που σκορπούσε ο προφήτης Ηλίας στους δικαίους της εποχής του θα σκορπίσει και στους δικαίους των εσχάτων αλλά και σ' όλους που θα αναστηθούν.

Αγαπητοί μου, τον προφήτη Ηλία τον είδαν με χαρά και ελπίδα πρώτα-πρώτα εκείνοι οι εφτά χιλιάδες άνδρες στην εποχή του, όταν ήταν κρυμμένοι και δεν φανέρωναν την πίστη τους στον αληθινό Θεό^. τότε που ο Προφήτης με παράπονο έφθασε να πει στον Θεό: «Κύριε, μόνος εγώ έμεινα να Σε λατρεύω. Όλοι οι άλλοι προσκύνησαν τα είδωλα!». «Όχι, Ηλία^. ήταν η ελπίδα τους ο Προφήτης! εφτά χιλιάδες άνδρες δεν προσκύνησαν τον Βάαλ.» Αυτοί οι εφτά χιλιάδες άνδρες, άμα έβλεπαν τον Προφήτη να ελέγχει τον Αχαάβ, χαίρονταν. Χαίρονταν

Αλλά θα τον δουν με χαρά και ελπίδα και οι δίκαιοι των εσχάτων. Όταν θα κηρύσσει στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, θα πουν: «Ήλθε ο Ηλίας. Ήλθε ο Ηλίας! Ελέγχει τον Αντίχριστο. Ήλθε ο Ηλίας!... Τα βάσανά μας τελειώνουν! Έρχεται ο Χριστός!...». Θα είναι λοιπόν και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων.

Θα τον δουν ακόμη και όλοι οι δίκαιοι που κατά τη δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν«και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα»,^. όπως τον είδαν και οι τρεις Μαθητές στο Θαβώρ, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. γιατί κι εμείς θα ζήσουμε, όπως έγραφε ο συγγραφέας της Σοφίας Σειράχ το 200 π.Χ.

Αγαπητοί μου, αυτή είναι με λίγα λόγια η θαυμαστή προσωπικότητα του αγίου προφήτου Ηλιού. Κι εμείς, τελειώνοντας, τί άλλο θα μπορούσαμε να πούμε; Ω άγιε του Θεού Προφήτα, ένδοξε Ηλία, πρέσβευε υπέρ ημών!...

20-7-1986

1.    Βλ. Γ' Βασ. 18,17-40.

2.    Βλ. Γ' Βασ. 19, 8-18. Σοφ. Σειρ. 48, 7.

3.    Βλ. Ματθ. 17, 3. Μάρκ. 9, 4. Λουκ. 9, 30.

4.    Πράξ. 17, 26.

5.    Βλ. Δευτ. 32,15. Ησ. 5, 7. 44, 2.

6.    Γ' Βασ. 17,1.

7.    Βλ. Γέν. 15, 14. 23, 18. Έξοδ. 23, 18-33. 34, 24. Λευϊτ. 26, 42-46. Δευτ. 2,10-25. 4, 27.  Ιησ. Ναυή 23, 9. κ.α.

8.    Γέν. 15,13-16.

9.    Βλ. Έξοδ. 12,40.

10.  Δευτ. 31,1-23.

11.  Ησ. 9, 11-12. 13, 1-22. 14, 22-23. Ιεζ. 32, 1-16. Ιερ. 31, 1-44. κ.α.

12.  Βλ. Δαν. 8, 3-8.

13.  Ησ. 3,16-26.

14.  Γ' Βασ. 17, 3-4.

15.  Ησ. 26, 20.

16.  Βλ. Μαλ. 4,4-5.

17.  Βλ. Δ' Βασ. 2,1.

18.  Αποκ. 11,3-7.

19.  Βλ. Αποκ. 11, 8.

20. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Περί Αντιχρίστου, Δ' 99,44. Πρβλ. Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Λόγος εις την όρασιν του Δανιήλ, 37.32-38.11: «...αποστέλλει εν συντόμως τους ιδίους αυτού θεράποντας, τον τε Ενώχ και Ηλίαν, εις έλεγχον αυτού του αντικειμένου ενώπιον πάντων εθνών... ορών ουν ο εχθρός εαυτόν υπ' αυτών δεινώς ελεγχόμενον και υπό πάντων καταφρονούμενον, θυμώ και οργή ανελεί τους αγίους». Άγ. Ιππό­λυτος Ρώμης, Λόγος περί της συντελείας του κόσμου, 21.28-30: «...καθώς φησι και τούτο Δανιήλ, προεωρακώς ότι το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου ποιήσει μετ' αυτών πόλεμον, ήγουν μετά Ενώχ και Ηλία, και νικήσει αυτούς και αποκτενεί αυτούς διά το μη θέλειν αυτούς δόξαν δούναι τω διαβόλω».

21.  Βλ. Αποκ. 10, 9^. 11.17,15 κ.α.

22.  Βλ. Δαν. 3,4^. 8· 31. 5,19. 6, 25 κ.α.

23. Πρβλ. Ησ. 26,20. Εβρ. 10, 37.

24.  Βλ. Γ' Βασ. 21, 35. Δ' Βασ. 2, 3^. 5^. 7^. 15. 4, 1^. 38. 5,22. 6,1.

25.  Βλ. Δευτ. 32,11. Έξοδ. 19, 4. Παρ. Σολ. 23, 5. Ιερ. 29, 22. Ιεζ. 17, 3· 7. κ.α.

26. Μάρκ. 1, 3. Πρβλ. Ματθ. 3, 3. Λουκ. 3,4. Ιωάν. 1, 23.

27.  Αποκ. 12,15.

28.  Βλ. Ματθ. 24, 24. Μάρκ. 13,22 κ.α.

29.  Βλ. Ησ. 10, 22. Ρωμ. 9, 27.11, 5.

30.  Αποκ. 11,1-2.

31.  Αποκ. 12,16.

32.  Βλ. Έξοδ. 14, 21-29.

33.  Ιων. 4, 1-6.

34.  Αποκ. 12,17.

35.  Γ' Βασ. 17, 6.

36.  Βλ. Γέν. 8, 6-7 κ.α.

37.  Αποκ. 12,14.

38.  Βλ. Έξοδ. 16, 35

39. Βλ. Έξοδ. 16, 2-14.

40. Βλ. Γ' Βασ. 20,19. 22, 30-38.

41.  Βλ. Γ' Βασ. 20, 23. Δ' Βασ. 9,1-37.

42.  Βλ. Αποκ. 11,10.

43.  Βλ. Αποκ. 11,11-13.

44.  Σ. Σειρ. 48, 11.

45.  Γ' Βασ. 19, 14-18. Πρβλ. Ρωμ. 11, 3-4

46.  Βλ. Ματθ. 17, 1-6. Μάρκ. 8, 2-9

"ΛΟΓΟΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ" † π. ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΜΝΗΝΕΙΟΥ ΣΤΟΜΙΟΝ ΛΑΡΙΣΗΣ  - ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Από http://www.impantokratoros.gr/9BA39D18.el.aspx