Θανατηφόρο παιχνίδι με την Αλήθεια

 Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

     Πατριάρχες και δεσποτάδες, ιερείς, καθηγητάδες, πνευματικοί οδηγοί ποικίλων «θεολογικών αποκλίσεων», μακρόθεν ιστάμενοι της Πατερικής, της γνήσιας Παραδόσεως και της άπαξ παραδοθείσης Πίστεως, έχουν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου παιχνίδι επιβολής των απόψεών τους, των επιθυμιών τους και  του θελήματός τους, προς συνταυτισμό με το θέλημα των εχθρών της πίστεως,  των αιρετικών, των πάσης φύσεως «πίστεων», χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν. Ερήμην του λαού - σε ποιον να δώσουν άλλωστε λόγο, αφού έχουν την πλήρη υποστήριξη των υψηλά ισταμένων και αφού ο λαός απέχει των τεκταινομένων, όντας εν πολλοίς ακατήχητος  και σιωπά λόγω της επιβληθείσης τρομοκρατίας.

Έχοντας στο θολωμένο  τους νου ως άθυρμα της διεξαγωγής αυτού του παιχνιδιού την Αλήθεια του Χριστού και ως εκτελεστικό μέσο την υπερηφάνειά τους, απαξιώνουν τις Αγιοπνευματικές εμπειρίες των Αγίων και όλη την Αποστολική Παράδοση και προχωρούν στο δικό τους «νέο δρόμο», τον μεταπατερικό, τον νεοπατερικό, κλπ., σχετικοποιώντας την Αλήθεια και θέλοντας να συμπαρασύρουν εκβιαστικά και τους «μη θέλοντας εισελθείν».

      Ως  νεοπροτεσταντίζοντες φωστήρες, εκπηδώντες και αποπηδώντες, τώρα πλέον και από την Αγία Ορθοδοξία, μη αντέχοντες τη γνήσια, τη σωτηριώδη Παράδοσή της, την υπό των Αγίων Πατέρων συμπεφωνηθείσα και διά των Αγίων Συνόδων παραδοθείσα, έχουν διασκορπίσει πλήθος μαθητών τους εντός της Εκκλησίας, να «επανευαγγελίσουν» τους πιστούς με τα καινοφανή αλλά και κενολόγα αποκυήματα της δικής τους σοφίας.

«ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν. ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ' ἐν διδακτοῖς Πνεύματος ἁγίου, πνευματικοῖς πνευματικὰ συγκρίνοντες».(Α΄Κορ.2, 12-13) Να τι λέει ο Άγιος Χρυσόστομος για τον Απ. Παύλο, ερμηνεύοντας τους παραπάνω στίχους: «Βλέπεις πού μας ανέβασε η ανωτερότητα του διδασκάλου; Έχουμε εμείς τόση διαφορά στη σοφία  από εκείνους,(τους ξένους προς το Θεό) όση το Άγιο Πνεύμα από τον Πλάτωνα. Διότι οι μεν έχουν δασκάλους τους έξωθεν της πίστεως ρήτορες, εμείς δε το Άγιο Πνεύμα». Αυτοί είναι οι Άγιοι. Πνευματοδίδακτοι.

      Επιχειρούν «να επαναφέρουν στη σωστή πορεία την εκτραπείσα Κιβωτό Σωτηρίας, λόγω αδυναμίας κατανόησης  του Ευαγγελίου», να διορθώσουν δηλαδή τους Αγίους. Η δε Αγία Κιβωτός, κατά το πατριαρχικό ασεβές απόφθεγμα «κρίμασιν οις Κύριος οίδεν», προφανώς, κατ` αυτούς, κακούς κακώς ανέδειξε Αγίους ή κι αν τους ανέδειξε, είναι πλέον ελλιπής  η μαρτυρία τους περί της Αληθείας. Ακόμη, πάλι κατ` αυτούς, εφάνη ανίκανη να οδηγήσει στη σωτηρία τις μέχρι τώρα ψυχές που την εμπιστεύτηκαν, διότι αγωνίστηκαν με «ελαττωματικά πνευματικά όπλα» και πνευματικούς οδηγούς «μειωμένων προσόντων».

      Αυτά όμως είναι όχι μόνο επικίνδυνα παιχνίδια αλλά και θανατηφόρα. Δείχνουν ψυχές που έχουν σκληρυνθεί και έχουν χάσει την πίστη τους. Με το ίδιον θέλημα και την υπερηφάνεια, που αποτελούν τον τελειότερο συνδυασμό, για να οδηγηθεί η ψυχή στην αίρεση, προσπαθούν να συνταιριάξουν τα αταίριαστα.  «Τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β΄Κορ.6,15). Η πίστη, η Αλήθεια, ομολογείται ευκαίρως ακαίρως.

      Χρησιμοποιούν διπλωματικό λόγο, λένε, για να κάνουν γνωστή την Αλήθεια στους αλλόδοξους και ετερόδοξους. Ασχέτως αν διώκουν λυσσωδώς τους  εντός της Εκκλησίας,  τους τολμώντες να άρουν λόγο ελεγκτικό με ιερή αγωνία. Η Αλήθεια όμως δεν παίζεται στα ζάρια ή στις πιθανότητες ή στα κατά προσέγγιση. Η Αλήθεια δε χαλιέται ούτε κατά «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» (Ματθ.5,18) χάριν της διπλωματίας. Ο διπλωματικός λόγος έχει θέση αλλού, όχι στη συζήτηση περί Αλήθειας. Οι Άγιοι δε μιλούσαν διπλωματικά με τους αιρετικούς, όταν επρόκειτο να καταθέσουν την Αλήθεια. Μετά την ομολογία της Αλήθειας και την κατάθεσή της, όλα τα άλλα μπορούν να  διευθετηθούν με τη χρήση του διπλωματικού λόγου. Η Αλήθεια όχι.

      Ποια Αλήθεια όμως, αφού και αυτή αμφισβητείται, ως υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας ΚΑΙ ΜΟΝΟ άπασα αποκαλυπτόμενη, φυλασσόμενη και ομολογούμενη. Αμφισβητείται δε όχι από ανθρώπους εκτός Εκκλησίας ή απλούς ανθρώπους αλλά και από  ποιμένες. Πόσο θα μακροθυμήσει ο Θεός, μέχρι να δώσει λύση σ` αυτό το κατρακύλισμα, που ανθρωπίνως δεν έχει σταματημό;

      Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, άτακτα παιδιά του Θεού. Είμαστε όμως δυνάμει άγιοι, μέχρι να μας καλέσει ο Κύριος, αρκεί να μην αρνηθούμε την πίστη μας, δηλαδή την Αλήθεια της Εκκλησίας μας. Είναι παιχνίδι με τη φωτιά, θάνατος προ του θανάτου, η αμφισβήτηση της πληρότητας της  Αλήθειας της πίστης μας. Είναι αυτοκαταδίκη κι ας είναι και  Επίσκοπος και Πατριάρχης αυτός που τολμά και μόνο να την υπονοήσει. Αυτός δε έχει μεγαλύτερη ευθύνη, αν δεν την ομολογεί ευθέως και ευθαρσώς, όπου κι αν βρίσκεται. Διότι έχει κρεμασμένες στο πετραχήλι του ψυχές, για τις οποίες θα δώσει λόγο.

      Στο κάτω κάτω τι έχει να φοβηθεί; Τι έχει να χάσει; Τα παιδιά του; Την οικογένειά του; Την περιουσία του; Τη μίτρα του; Την πατερίτσα του; Δε θυμούνται το Μέγα Βασίλειο; Αφού είναι ένας καλόγερος, που ήρθε να διακονήσει την Εκκλησία και να φύγει απ` αυτήν τη ζωή μόνο και μόνο για την αγάπη του ποιμνίου του, με σκοπό να το οδηγήσει στην αγκαλιά του Χριστού διά της Αγίας του Εκκλησίας. Όλα τα άλλα είναι πρόσκαιρα και τα αναλαμβάνει ο ίδιος ο Θεός. Θα ομολογήσει την αλήθεια και ας τον διώξουν, ας τον παραπετάξουν. Θα τον χαίρονται οι ουρανοί και θα τον τιμά η Εκκλησία στους αιώνες.

      Η ιστορία τους περιμένει όλους αυτούς, για να επιβεβαιωθεί για πολλοστή φορά. Παίζουν με τα Άγια, όπως παίζει ένα παιδάκι με το κοφτερό μαχαίρι. Είναι εκτός εκκλησιαστικής πραγματικότητας, ζαλισμένοι από την υπεροψία της εξουσίας και την αίσθηση της παντοδυναμίας, λόγω στήριξής τους από δυνάμεις, που θέλουν το κακό της Εκκλησίας. Ας συνεχίσουν όμως το παιχνίδι… Δε θα προλάβουν να το τελειώσουν… Κι αν επιτρέψει ο Θεός να φτάσουν να το τελειώσουν,  θα τους το καταστρέψει εν μια νυκτί. Να είναι σίγουροι γι` αυτό.
aktines