Σύντομη ἱστορία τῆς δυτικῆς ὑπονομεύσεως τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (Οὐκρανίας)

Οἱ σημερινές δραματικές ἐξελίξεις στήν Οὐκρανία, τήν ἱστορικῶς γνωστή παλαιόθεν ὡς Μικρά Ρωσία (Малороссия), κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ρώς, ὅπου ἔλαβε χώρα καί ὁ ἐχριστιανισμόςτους (Κίεβο, σωτήριον ἔτος 988), ἔχουν τίς  ρίζες τους στή μακρά προσπάθεια τῶν τελευταίων αἰώνων ἀπό μέρους τοῦ Παπισμοῦ καί παπικῶν κρατῶν, κυρίως τῶν Πολωνῶν, νά ἀπο-ρωσίσουν τήν Οὐκρανία, ἡ ὁποία μαζί μέ τήν κυρίως Ρωσία καί τήν Λευκορωσία συνιστοῦν τήν εὐρύτερη Ρωσία.

Τό ἀκόλουθο ἄρθρο, δημοσιευμένο στά περιοδικά Φωτεινή Γραμμή (τό 2005) καί Θεοδρομία (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2006), συνταχθέν ἀπό τόν κ. Νικολάι Σελίστσεφ, ἱστορικό καί δημοσιογράφο, μέλος τῆς «Ρωσικῆς Ἱστορικῆς Ἑταιρείας», περιγράφει τήν ξένη αὐτή πολιτιστική καί θρησκευτική διείσδυση στήν ὀρθόδοξη χώρα τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (Οὐκρανίας). Αὐτή κλιμακώθηκε στήν ἐποχή μας κατά τό ἔτος 2004, ὅταν ἡ «Πορτοκαλί Ἐπανάσταση» τοῦ Βίκτορ Γιουσένκο καί τῆς Ἰουλίας Τιμοσένκο, προσπάθησε νά ἐνισχύσει περαιτέρω τόν ἐκτροχιασμό τῆς Οὐκρανίας ἀπό τόν φυσικό θρησκευτικό, πολιτιστικό καί γεω-πολιτικό ζωτικό της χῶρο τῆς εὐρύτερης Ρωσίας μέ προσανατολισμό πρός τήν ἀδηφάγο Δύση τοῦ Βορειοατλαντικοῦ Συμφώνου καί τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Ὁ «Πρόλογος Ἐκδότου» πρό τοῦ ἄρθρου τοῦ Σελίστσεφ, προσετέθη κατά τήν πρώτη δημοσίευση τοῦ ἄρθρου.

Οἱ ἀριθμημένοι τίτλοι κεφαλαίων τοῦ ἄρθρου προσετέθησαν ἀπό τήν Ἱστοσελίδα μας,impantokratoros.gr, πρός διευκόλυνσιν τῶν ἀναγνωστῶν. Ἐπίσης, προσετέθησαν ἐδῶ καί οἱ ἐμφάσεις (bold) ἐντός τοῦ κειμένου.

Ὅταν ὁ ἀρθρογράφος, ὁ κ. Νικολάι Σελίστσεφ, ὁμιλεῖ στό πρῶτο πληθυντικό πρόσωπο, ἐννοεῖ τούς σημερινούς - κυρίως λεγομένους – Ρώσους.

Διευκρινιστικῶς, προσημειώνουμε τά ἑξῆς: (α) Γαλικία ὀνομαζόταν ἡ δυτική Οὐκρανία (δυτική Μικρά Ρωσία) μέ πρωτεύουσα τό σημερινό Λβόφ, πλησίον τῶν συνόρων μέ τήν Πολωνία· (β) ὁ Ρῶσος ἥρως Μπογδάν Χμελνίνσκι  (1595-1657) ὑπῆρξε ἡγέτης τῆς ἐπαναστάσεως τῶν Ὀρθοδόξων Κοζάκων κατά τῶν Πολωνῶν στά ἔτη 1648-1649· (γ) ὁ Σίμων Πετλιούρα (1879-1926) ἦταν ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος σημαίνων μεταξύ τῶν ἡγετῶν τῆς ἀποσχίσεως τῆς Οὐκρανίας ἀπό τήν Ρωσία· μετά τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση πολέμησε ἐξ ἴσου κατά τοῦ Κόκκινου (Σοβιετικοῦ) καί τοῦ Λευκοῦ (Τσαρικοῦ) Στρατοῦ· (δ) ὁ ὅρος «μπαντερική» προέρχεται ἀπό τόν ἀρχηγό τῶν ἐθνικιστῶν Στεπάν Μπαντέρα (1909-1959), ὁ ὁποῖος ἐκμεταλλευόμενος τήν ὑποχώρηση τοῦ Κόκκινου Στρατοῦ ἔναντι τῆς γερμανικῆς Βέρμαχτ, κήρυξε στίς 30 Ἰουνίου 1941 τήν ἵδρυση Ἀνεξαρτήτου Οὐκρανικοῦ Κράτους καί συνεργάστηκε στενά μέ τούς Γερμανούς· (ε)«Πορτοκαλί Ἐπανάσταση» εἶναι ἡ γνωστή πολιτική κίνηση τοῦ τέλους τοῦ 2004 μέ ἐπικεφαλῆς τόν Βίκτορ Γιουσένκο καί τήν Ἰουλία Τιμοσένκο γιά τήν ἀνατροπή τῶν ἀποτελεσμάτων τῶν ἐκλογῶν τῆς 21 Νοεμβρίου 2004 μέ τά ὁποῖα ἐκλεγόταν ὁ «φιλο-Ρῶσος» καί σημερινός (τελικῶς ἐκλεγείς τό 2010) Πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Ὑπενθυμίζουμε, ὅτι στή σημερινή Οὐκρανία, ἐκτός τῆς μόνης κανονικῆς Μητροπόλεως Κιέβου ὑπό τόν Μητροπολίτη Βλαδίμηρο (1992-), ἡ ὁποία ὑπάγεται στό Πατριαρχεῖο Μόσχας, δραστηριοποιεῖται τό σχισματικό καί ψευδώνυμο Πατριαρχεῖο Κιέβου ὑπό τόν Φιλάρετο Ντενισένκο (1995 - ) καί ἡ Οὐκρανική Αὐτοκέφαλος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὑπό τόν Μεθόδιο Κουντριάκοφ (2000 -), τῆς ὁποίας ὅμως ἕνα μέρος τῶν Ἐπαρχιῶν Η.Π.Α. καί Καναδᾶ ἔχουν ὑπαχθεῖ στήν κανονική δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τέλος, στήν Οὐκρανία δρᾷ ὑπό τόν «Ἀρχιεπίσκοπο Κιέβου» Σβιατοσλάβ καί ὁ προβατόσχημος λύκος τῆς Οὐνίας, τῶν «ἑλληνόρρυθμων Καθολικῶν» (“Greek Catholic”), Παπικῶν οἱ ὁποῖοι διατηροῦν ὀρθόδοξα ἔθη καί ἐμφάνιση, ὑπαγόμενοι στόν Πάπα τῆς Ρώμης,.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚΔΟΤΟΥ

Οἱ σκοτεινές δυνάμεις πού, εἰς τήν πραγματικότητα, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως φροντίζουν νά ἀναδεικνύωνται δοτοί ἄνθρωποι καί ἀνδρείκελα, πατριάρχαι τῆς διαπλοκῆς, εἰς τίς διάφορες χῶρες διά νά τίς ἔχουν, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, ὑπό τήν κατοχήν των ἤ τουλάχιστον εἰς τίς σφαῖρες ἐπιρροῆς των, κάνουν τό πᾶν νά ἐξουθενώνουν τά ἱκανά, ἔντιμα καί ἠθικά ἡγετικά πρόσωπα ἀνά τήν ὑφήλιον. Φροντίζουν δέ πάντοτε νά ἔχουν πληθώραν δοτῶν προσώπων, οὕτως ὥστε ἄν κάποια ἀνδρείκελα ἔλθουν κάποτε ἐπί μέρους εἰς ἑαυτόν καί τολμήσουν νά φέρουν τήν παραμικράν ἀντίστασιν ἐναντίον τῶν σκοπῶν των, νά τά ἀντικαθιστοῦν ἀμέσως.

Διά νά διαλύσουν τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ ἐχθροί της, ἔκαναν τήν κομμουνιστικήν ἐπανάστασιν. Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν μελῶν τοῦ ἀνωτάτου σοβιέτ ἦσαν γερμανοεβραῖοι σιωνιστές. Μέσῳ τῆς κομμουνιστικῆς ἐπαναστάσεως καί τῶν ὁλοκληρωτικῶν αὐταρχικῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων, ἔκαναν τό πᾶν νά ξερριζώσουν κάθε τι πού εἶχε σχέσιν μέ τίς αἰώνιες ἠθικές ἀρχές: πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια.

Ἐπειδή αὐτά τά κομμουνιστικά καθεστῶτα ἐγιγαντοποιήθησαν καί ἀπετέλεσαν ἀντίπαλον δέος, ἔκαναν οἱ ἴδιες σκοτεινές δυνάμεις τό πᾶν νά τά ἐξαφανίσουν. Πολλοί ἐκ τῶν σιωνιστῶν, ὡς π.χ. ὁ Πρωθυπουργός τοῦ Ἰσραήλ Μπέν Γκουριόν, ἤδη ἀπό τό 1962, ἐτόνιζαν ὅτι ὁ Κομμουνισμός θά διατηρηθῇ ἀκόμη 25 ἔτη, διότι, προφανῶς, τόσον ἀκόμη τούς ἐξυπηρετοῦσε. Καί ὄντως, ὦ τοῦ θαύματος (!), 25 ἔτη ἀργότερον, τό 1987, ἄρχισε νά κλονίζεται ἡ Βαρσοβία, ἡ Πράγα, τό Βουκουρέστι καί ἀργότερον ἡ ἴδια ἡ Μητρόπολις τοῦ κομμουνισμοῦ, ἡ Μόσχα… [σημ. impantokratoros.gr :  βλ. στό περιοδικό Look Magazine (16 Ἰανουαρίου 1962) σελ. τίς «προφητικές» δηλώσεις τοῦ Μπέν Γκουριόν περί καταργήσεως τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ, ἑνοποιήσεως ὅλου τοῦ κόσμου μέ κέντρο τήν Ἱερουσαλήμ κ.λπ.]

Διά νά διατηρηθοῦν αὐτά τά αὐταρχικά κομμουνιστικά καθεστῶτα ἐσπαταλοῦσαν τό ἐθνικό εἰσόδημα εἰς τήν ἀνάπτυξιν ξέφρενων ἐξοπλισμῶν, εἰς τό «βόλεμα» τῆς κλίκας τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καί οἱ λαϊκές μᾶζες ἐφυτοζωοῦσαν…

Μέ τήν μετάβασιν τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ μέ τήν περεστρόικα εἰς τήν «ἐλευθέραν οἰκονομίαν» καί τήν «δημοκρατίαν», οἱ παλαιοί ἰνστρούκτορες κομμουνιστές, μέ τήν βοήθειαν καί τῶν ἀπανταχοῦ σιωνιστῶν, ἀπέκτησαν τίς περισσότερες καί κυριώτερες νευραλγικές πηγές καί ἔγιναν ἰδιοκτῆτες τραπεζῶν, φυσικῶν πηγῶν, μαύρου χρυσοῦ, ἀερίου, ΜΜΕ κ.λπ. κ.λπ. Τοιουτοτρόπως, μέσα σέ μιάμισυ δεκαετία, ἔγιναν αὐτοί οἱ ἀετονύχηδες, «κροῖσοι» μέ ἀμύθητα ποσά, τόσα πολλά μέχρι καί πού διαθέτουν δισεκατομμύρια εὐρώ γιά νά ἀγοράζουν ποδοσφαιρικές ὁμάδες ἀκόμη καί εἰς τό ἐξωτερικόν. Εἶναι δέ οἱ πανίσχυροι αὐτοί παράγοντες στυλοβάτες τῶν νέων καθεστώτων.

Ὅπου δέν μποροῦσαν νά γκρεμίζουν κυβερνήσεις, ἔστελναν πράκτορες τῶν μυστικῶν των ὑπηρεσιῶν καί στρατιές ὁλόκληρες, ὄχι ντυμένους εἰς τό χακί μέ τά πολυβόλα καί τά τάνκς, ἀλλά μεταμφιεσμένους ὡς μέλη «Ἱδρυμάτων» καί «Ἀνθρωπιστικῶν Ὀργανώσεων». Αὐτές σάν Δούρειοι ἵπποι, κάτω ἀπό τόν μανδύα τῆς φιλανθρωπίας καί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν πρός περίθαλψιν τῶν ἐξαθλιωμένων μαζῶν, ἐπιβάλλουν καί τήν θέλησίν των…

Ξεσηκώνουν τίς λαϊκές μᾶζες καί μέ τίς «πορτοκαλί» στολές, πού χρόνια ὁλόκληρα ἐφρόντιζαν νά εἰσάγουν καί νά κατασκευάζουν, γκρεμίζουν τίς κυβερνήσεις, πού δέν υἱοθετοῦν τά καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί δέν ὀμνύουν «γῆν καί ὕδωρ».

Μέχρι στιγμῆς ἐπεβλήθησαν αὐτές οἱ πορτοκαλί ἐπαναστάσεις εἰς τήν Σερβία, Γεωργία, Οὐκρανία καί θά ἀκολουθήσουν Λευκορρωσία κ.λπ. χῶρες.

Εἰς τήν πραγματικότητα δέ, ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρά Δούρειος ἵππος τῆς Οὐνίας, δηλαδή ὄργανον τῶν ρωμαιοκαθολικῶν.

Μέχρι πρό τινος, ὅλα τά ἀδικημένα λαϊκά στρώματα ἀπειλοῦσαν τά ἀντιδραστικά κεφαλαιοκρατικά καθεστῶτα ὅτι θά γίνουν κομμουνιστές.

Τώρα, ὅμως, πού μέσῳ τοῦ κομμουνισμοῦ οἱ σκοτεινές δυνάμεις ἐξαθλίωσαν καί ἐξουθένωσαν τούς λαούς, ὅπου εἶχε ἐπικρατήσει ὁ κομμουνισμός, τί νά τό «παίξουν»;

Οἱ λαϊκές αὐτές μᾶζες, ἐξουθενωμένες καί ἐξαθλιωμένες, μέ γκρεμισμένα τά ὑπόβαθρα τῶν αἰωνίων ἠθικῶν ἀξιῶν (πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια) ἔχουν τόσο καταπογοητευθῆ, πού τήν «βρίσκουν» εἰς τό ἀλκοόλ, τό σέξ καί τά ναρκωτικά…

Οἱ ἁγνοί ὅμως ὀρθόδοξοι Οὐκρανοί, πού διατηροῦν στοιχεῖα τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν (πατρίδα, θρησκεία, οἰκογένεια), αἰσθάνονται πραγματικοί Ρῶσοι Ὀρθόδοξοι καί ἀγωνίζονται νά ἐπιστρέψουν εἰς τίς ρίζες τους.

Νικολάι Σελίστσεφ
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ «ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ *

(Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004)

Ποιές οἱ ἱστορικές ρίζες τῶν γεγονότων στήν Οὐκρανία; Ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς κυνικῆς ἐπεμβάσεως τῆς Δύσεως; Γιατί ἡ Δύσις ξεκάθαρα πῆρε τήν θέσιν αὐτή: ἤ νικᾷ ὁ Γιούσενκο, ἤ δέν ἀποδέχεται τά ἀποτελέσματα τῶν οὐκρανικῶν ἐκλογῶν;

Ἕνας Πολωνός Καθηγητής τῆς γεωπολιτικῆς, ὁ Μάρτιν Κρόλ, δήλωσε τόν Μάιο 2004, ὅτι «ἡ Πολωνία ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα ἔβλεπε τόν ἑαυτόν της ὡς προπύργιον τῆς Εὐρώπης ἐνάντια εἰς τήν ρωσσικήν βαρβαρότητα, ἀλλά τώρα εἶναι ἕτοιμη νά καταστῇ μεσολαβήτρια»1.

Ἔτσι λοιπόν οἱ μεσολαβητές πολεμοῦσαν ὄχι ὑπέρ τῆς δημοκρατίας στήν Οὐκρανία, ὅπως μᾶς βεβαίωναν, ἀλλά κατά τῆς «ρωσσικῆς βαρβαρότητας». Αὐτό πιά δέν εἶναι ἁπλές ἐκλογές, ἀλλά γεωπολιτική.

Ποῖοι ἦσαν αὐτοί οἱ λεγόμενοι μεσολαβητές;

1. Οἱ βλέψεις τῶν Πολωνῶν καί Λιθουανῶν ἐπί τῆς Οὐκρανίας

Πρίν ἀπ’ ὅλα ὁ πρώην πρόεδρος τῆς Πολωνίας Λέχ Βαλέσα, ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, εἶναι η προσωποποίησι τῆς ρωσοφοβίας. Οἱ ἀφίξεις του στήν Οὐκρανία παρουσιάζονταν ὡς ἐπισκέψεις ἑνός ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως αὐτό δέν ἀληθεύει. Ὕστερα ἀπό τό 1995, ὅταν ὁ Βαλέσα ἔφυγε ἀπό τήν προεδρία, ἔλαβε μέρος σέ πολλά συνέδρια εἰς τήν Εὐρώπη καί εἰς τήν Ἀμερική γιά τό θέμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ἄρα λοιπόν αὐτός ἐρχόταν ὄχι ὡς ἁπλός ἰδιώτης, ἀλλά ὡς ἕνας «ἐξουσιοδοτημένος» ἰδιώτης.

Εἰς τήν Οὐκρανίαν ἐρχόταν καί ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Πολωνίας κ. Κβασνιέβσκι. Ἀκόμη ἔρχονταν καί βουλευτές τοῦ Σέιμ (πολωνικό κοινοβούλιο). Ἐρχόταν καί ὁ Πρόεδρος τῆς Λιθουανίας, γιά τόν ὁποῖον εἶχε γραφῆ εἰς τίς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς, ὅτι ὅταν ἦταν νέος, τό 1944 ὑπῆρξε ἐθελοντής εἰς τήν ὁμάδα «ἀδέλφια τοῦ δάσους» πού πολεμοῦσαν [μαζί] μέ τήν γερμανική Βέρμαχτ καί  μετά κατέφυγε εἰς τήν Ἀμερικήν. Ἐρχόταν καί ὁ Ἐπίτροπος, δηλαδή ὁ Ὑπουργός, τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως γιά τήν Ἐξωτερική πολιτική Σολάνα, πού ἔχει πολύ ἄσχημη φήμη γιά τήν ἄμεση συμμετοχή του εἰς τήν βάρβαρη ἐπίθεση τοῦ ΝΑΤΟ στήν εἰρηνική Γιουγκοσλαβία τό 1999.

Αὐτοί λοιπόν οἱ μεσολαβητές, στηριζόμενοι εἰς τό ἄφθονο δυτικό χρῆμα, πραγματοποίησαν οὐσιαστικά τήν ἀνατροπή.

Ἔχουν ἀνάγκη νά δέσουν σφικτά τήν Οὐκρανία μέ τήν Δύσι, στήν ἀρχή μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί μετά μέ τό ΝΑΤΟ. Γι’ αὐτό ἀκούγονται εἰλικρινῆ τά λόγια τῆς ἀμερικανικῆς οἰκονομικῆς ἐφημερίδας «Wall Street Journal» στίς 23.12.2004: «Ἡ πορτοκαλί ἐπανάστασι θά μετατρέψῃ τήν Οὐκρανία ἀπό μία ρωσική ἀποικία σέ ἕνα ἀνεξάρτητο ἔθνος». Ὁ νῦν Πρόεδρος τῆς Πολωνίας Κβασνιέβσκι δήλωσε σαφέστατα: «Ἡ Οὐκρανία δίχως τήν Ρωσία εἶναι καλύτερα παρά ἡ Οὐκρανία μαζί  μέ τήν Ρωσία». Τήν ἐπέμβασίν του εἰς τίς ἐκλογές εἰς τήν Οὐκρανία ὁ Κβασνιέβσκι τήν ὀνομάζει ὡς «ἱστορική ἀποστολή τῆς Πολωνίας». Ἄς ὁμιλήσωμε λοιπόν γι’ αὐτήν τήν «ἱστορική ἀποστολή».

2. Ὁ κατακερματισμός τῶν Ρωσικῶν Πριγκιπάτων συνεπείᾳ τῆς εἰσβολῆς τῶν Μογγολο-Τατάρων (13ος αἰ.). Ἡ Οὐκρανία ὡς «Μικρά Ρωσία»

Πολύ πρίν ἀπό τήν εἰσβολή τοῦ Μπατοῦ Χάν (ἡγέτη τῶν Μογγολο-Τατάρων) ἄρχισε «ἡ ρωμαιοκαθολική πίεσι στήν Ἀνατολή». Μετά, ὅπως γνωρίζομε, τό 1237-1240, συνέβη ἡ καταστροφική εἰσβολή τῶν Μογγολο-Τατάρων, ἡ ὁποία ἐρήμωσε ὅλο τό πριγκιπᾶτο τοῦ Ρούς καί διέλυσε τίς ζωντανές σχέσεις μεταξύ τῶν ρωσικῶν πριγκιπάτων. Αὐτό τό ἐκμεταλλεύθηκαν οἱ Πολωνοί, οἱ Οὗγγροι καί οἱ Λιθουανοί.

Ἀξίζει νά σημειωθῇ, ὅτι ἀκόμη τότε εἶχε διατηρηθῆ τό ρωσικό πριγκιπᾶτο τῆς Γαλικίας μέ τήν πρωτεύουσά του τήν ἀρχαία πόλι Γκαλίτσκ, ἡ ὁποία μετωνομάστηκε σέ Λβόφ2.
Ἀκριβῶς στά ἔγγραφα τῶν Ρώσων πριγκίπων τῆς Γαλικίας (π.χ. Λέοντος ΙΙ, 1316-1320, Γιούρι, 1335) γιά πρώτη φορά ἄρχισε νά χρησιμοποιῆται ἡ ἔκφρασι «Πρίγκιψ τῆς Μικρᾶς Ρωσίας». Τό 1347 ὁ Αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Ἰωάννης ΣΤ’ ὁ Καντακουζηνός στήν ἐπιστολή του πρός τόν Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Ρωσίας, μέ ἕδρα τήν Μόσχα, Θεόγνωτο, παραδεχόταν ἐπίσημα ὅτι ὑπάρχουν οἱ Μητροπόλεις τῆς Μεγάλης Ρωσίας καί τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (σ.τ.μ. καί ἑλληνικά στό πρωτότυπο κείμενο). Καί ἡ Μεγάλη Ρωσία καί ἡ Μικρά Ρωσία ἀνῆκαν εἰς τόν Θεόγνωτο. Οἱ ὅροι χρησιμοποιήθηκαν ὅπως θά ἐχρησιμοποιοῦντο καί εἰς τήν συνέχεια. Ἡ Μικρά Ρωσία βρίσκεται στή δεξιά πλευρά τοῦ ποταμοῦ Δνείπερου, δυτικά τοῦ Κιέβου μέχρι τίς πόλεις Χόλμ καί Περεμίσλ, πού τώρα ἀνήκουν στήν Πολωνία. Ὅπως σωστά σημείωσε ὁ διαπρεπής Φιλόλογος καί Σλαβολόγος Ο.Ν. Τρουμπατσιόφ, ὁ ὅρος «Μικρορῶσος» σέ τίποτε δέν μειώνει τούς σύγχρονους κατοίκους τῆς Ούκρανίας. Ὅπως καί ὁ ὅρος «μεγαλορωσικός» δέν περιορίζεται στό κλισέ «μεγαλορωσικός σωβινισμός».

3. Ἡ πολωνική ὑπέρ τοῦ Παπισμοῦ ἐπιρροή στή Μικρά Ρωσία (Οὐκρανία)

Ἔτσι ἡ Μικρά Ρωσία ἀποκλείστηκε ἀπό τήν Μεγάλη Ρωσία καί βρέθηκε στήν κατάστασι τῆς καθολικῆς πιέσεως, ὅπου ὁ πολιορκητικός κριός ἦταν οἱ Πολωνοί. Ὅμως οἱ Πολωνοί ἀριστοκράτες τόν 14ο αἰῶνα πρῶτον δέν ἠμποροῦσαν νά συμφωνήσουν μεταξύ τους καί δεύτερον ὑπέφεραν ἀπό τήν πίεσι τῶν ἰσχυροτέρων γερμανικῶν πριγκιπάτων. Στίς συνθῆκες τῆς γερμανικῆς πιέσεως πρός ἀνατολάς ὁ βασιλιάς τῆς Πολωνίας Καζιμίρ Γ’ ὁ Μέγας, ἐκμεταλλευόμενος τόν θάνατο τοῦ τελευταίου Ρώσου πρίγκηπος τῆς Γαλικίας Γιούρι ΙΙ, προχώρησε στήν γραμμή τῆς μικρότερης ἀντιστάσεως. Κατέλαβε τό 1340 τήν Γαλικία καί ἀμέσως ἄρχισε νά ἐγκαθιδρύῃ τόν καθολικισμό.

Ἡ Πολωνία τό 1350-1380 συνέχισε αὐτή τήν εἰσβολή στήν Ἀνατολή καί κατέλαβε περιοχές τῆς Δυτικῆς Ρωσίας. Τό Βόλιν, μία περιοχή λίγο πιό βόρεια καί βορειοανατολικά ἀπό τήν Γαλικία, ἔπεσε στήν ἐξουσία τῆς Λιθουανίας. Ἐν τῷ μεταξύ ἡ λέξη Οὐκρανία δέν ὑπῆρχε ἐντελῶς. Ἀκόμα καί ὁ πάπας Γρηγόριος ΧΙΙ στήν ἐπιστολή του τό 1375 ἐπαινεῖ τόν Καζιμίρ ὅτι ὑπέταξε τό Ρούς, ὅπου ζοῦσαν ὄχι μόνον «σχισματικοί», ἀλλά καί «αἱρετικοί». Φυσικά ὁ πάπας ὀνομάζει τούς ὀρθοδόξους τῆς Μικρᾶς Ρωσίας ὡς «αἱρετικούς» καί «σχισματικούς».

4. Ἡ προώθηση τῆς Οὐνίας ἀπό τούς Πολωνούς

Μετά ἀπό δύο αἰῶνες, τό 1568, τό Μεγάλο Πριγκιπᾶτο τῆς Λιθουανίας, ὅπου ἐπίσημη γλῶσσα ἦταν τά ἀρχαῖα σλαβικά, καί ἡ Πολωνία ὑπέγραψαν τήν «Οὐνία», δηλαδή «Ἕνωσι». Αὐτή ἡ Πολωνο-Λιθουανική Ἕνωσι πῆρε τήν ὀνομασία «Rech Pospolita»3.

Σ’ αὐτό τό κράτος πολύ μεγάλο ρόλο ἔπαιζαν τά «Σέιμ», ὅπου γίνονταν ἐκλογές γιά τόν βασιλέα καί φορολογοῦσαν τούς πολῖτες. Γιά ὅσο διάστημα ἡ ἐξουσία τῶν βασιλέων τῆς Πολωνίας ἦτο ἰσχυρά, οἱ βασιλεῖς «διά πυρός καί σιδήρου» ἐπέβαλαν εἰς τούς κατοίκους τῆς Δυτικῆς Ρωσίας τήν οὐνία μέ τήν Ρώμη. Ὅταν τό 1652, στό Σέιμ ὁ κάθε μικροευγενής ἔλαβε τό δικαίωμα νά ἀπαγορεύῃ τήν ὁποιαδήποτε ἀπόφασι ὅλου τοῦ «Σέιμ» («δικαίωμα Liberum Veto») ἡ «Rech Pospolita» σιγά-σιγά ἄρχισε νά πέφτῃ εἰς τήν ἀναρχίαν. Σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις τοῦ διαπρεποῦς Φιλοσόφου καί Ἱστορικοῦ Ι. Α. Ἴλιν ἀπό τό 1652 ἕως τό 1764 αὐτή ἡ τάξι διέλυσε τά 48 ἀπό τά 55 Σέιμ καί ἀδυνάτισε τήν διαδικασία νομοθεσίας καί τό πολωνικό κράτος. Ἡ ἀδυνατισμένη ἐξουσία τῶν Πολωνῶν βασιλέων ἔδωσε εἰς τήν Ρωσία τήν δυνατότητα νά βοηθᾶ τούς ὀρθοδόξους, ἡ κατάστασι τῶν ὁποίων ἦταν τρομερή. Εἶχαν καταντήσει οἱ κατώτατης ἀξίας ἄνθρωποι.

5. Ὁ Οὐνίτης Μητροπολίτης Ἰωάσαφ

Ἰδιαίτερα γνωστός γιά τήν κακία του εἶναι ἕνας οὐνίτης Μητροπολίτης, ὁ Ἰωάσαφ Κούντσεβιτς.Αὐτός ἔδινε διαταγή ὄχι μόνο νά καταστρέφωνται ὅλες οἱ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἀλλά καί νά βγάζουν τά σώματα τῶν ὀρθοδόξων, πού εἶχαν πεθάνει πρόσφατα, καί νά τά δίνουν τροφή εἰς τούς σκύλους (ἴδ. Κ. Ζνόσκο, Ἱστορική μελέτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς οὐνίας, Μόσχα, ἀνατύπωσις 1993, σελ. 151). Τελικά τόν ἐκτύπησαν μέχρι θανάτου ἀγανακτισμένοι ὀρθόδοξοι τό 1623 στήν πόλη Βίτεμπσκ.

Ἀκόμα καί ἀπό τίς ρωμαιοκαθολικές πηγές φαίνεται ὅτι ὁ πάπας Οὐρβανός VΙΙΙ ἤδη τό 1635 ἀνεκήρυξε τόν Ἰωάσαφ «μακάριο μάρτυρα» καί ἔγραφε στόν βασιλέα Σιγισμοῦνδο ΙΙΙ γιά τήν ἀνάγκη νά ξερριζώσῃ τούς «σχισματικούς», ὅπως ὁ πάπας ὠνόμαζε τούς ὀρθοδόξους. Ὁ πάπας Λέοντας ΧΙΙΙ ἔγραφε τό 1882 εἰς τούς Οὐνῖτες τῆς Γαλικίας (σημερινῆς Δυτικῆς Οὐκρανίας), ὅτι «πρέπει νά μελετοῦν τόν “ἅγιον” Ἰωάσαφ καί νά τόν μιμηθοῦν»! Εἰς τήν σημερινή ἀνεξάρτητη Οὐκρανία οἱ ντόπιοι Οὐνῖτες καὶ οἱ αὐτοχειροτονημένοι-αὐτοκέφαλοι ὁμοῦ τιμοῦν τόν «ἅγιον Ἰωάσαφ Κούντσεβιτς», σάν δῆθεν κοινό προστάτη ρωμαιοκαθολικῶν καί ὀρθοδόξων4. Τό ζήτημα εἶναι ὅτι ὁ πάπας Πίος ΙΧ τό 1867 ἀνεκήρυξε τόν διώκτη τῶν Ὀρθοδόξων Ἰωάσαφ Κούντσεβιτς «ἅγιον» τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὅλη προσπάθεια νά ἐκπολωνισθοῦν οἱ Οὐκρανοί σχετίζεται μέ τούς τέτοιου τύπου ψευδοαγίους.

6. Οἱ δράσαντες στήν Οὐκρανία Οὐνιτο – Ἰησουΐτες

Στά γεγονότα τοῦ 20οῦ αἰῶνος σκαιώδη ρόλο ἔπαιξε ὁ Μητροπολίτης τῶν Οὐνιτῶν εἰς τό Λβόφ, δούκας Ἀνδρέας (Ρωμανός Ἀλέξανδρος Μαρία) Σεπτίτσκι, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπί 50 χρόνια, ἀπό τό 1900 ἕως τό 1949, ἀρχηγός τῶν Οὐνιτῶν. Τώρα οἱ Πολωνοί ἱστορικοί ἀποσιωποῦν ἐσκεμμένως, ὅτι ὁ Σεπτίτσκι ἐσπούδασε εἰς τούς Ἰησουΐτες εἰς τήν Κρακοβίαν. Τουτέστιν αὐτός ἦταν ταυτοχρόνως καί Ἰησουΐτης καί Οὐνίτης. Μποροῦμε νά ὑποθέσωμε ὅτι καί τώρα μεταξύ τῶν Οὐκρανῶν Οὐνιτῶν ὑπάρχουν τέτοιου τύπου «ἰδιαίτεροι Οὐνῖτες», δηλαδή μυστικοί Ἰησουΐτες. Ἐξ ἄλλου αὐτό δέν εἶναι ἁπλά μία ὑπόθεσις. Ἀκόμα καί οἱ πιό λεπτομερεῖς καθολικές πηγές ἐλάχιστα ἀναφέρουν γιά τήν ὕπαρξι εἰς τήν Οὐκρανία, εἰς τίς παραμονές τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τῶν «Ἰησουϊτῶν τῆς ἀνατολικῆς παραδόσεως», καί μή ἀναφέροντας τόν ἀριθμό τους. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Σεπτίτσκι ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό παράδειγμα τοῦ ἐκπολωνισμοῦ. Κάποτε ἦταν Ρῶσοι καί ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι τόν 17ον αἰῶνα πέρασαν εἰς τήν Οὐνία. Ὁ Βαρλαάμ Σεπτίτσκι εἰς τίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰ. ἦταν οὐνίτης Ἐπίσκοπος εἰς τό Λβόφ. Οἱ συγγενεῖς του Ἀθανάσιος καί Λέων Λούντβιχ, σέ διαφορετικές δεκαετίες τοῦ ἴδιου αἰῶνος, ἦταν οὐνῖτες Μητροπολῖτες εἰς τό Λβόφ.

Ὁ ἴδιος ὁ Ἀνδρέας Σεπτίτσκι ἦταν βουλευτής εἰς τήν Βουλή τῆς Αὐστρο-Οὑγγαρίας καί ἐξύφαινε ραδιουργίες ἐναντίον τῆς Ρωσίας.

Ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγον ὁ ἔνδοξος στρατηγός μας, ὁ Α. Α. Μπρουσίλοβ, ὅταν ἀπελευθέρωσε τό Λβόφ ἀπό τούς Αὐστριακούς ἔστειλε τόν Σεπτίτσκι εἰς τά μετόπισθεν, εἰς τό Κίεβο. Κατόπιν τόν ἀπομάκρυναν περισσότερο, εἰς τό Κούρσκ, μέχρις ὅτου ἡ Ἐπανάστασις τοῦ Φεβρουαρίου νά τόν ἐλευθερώσῃ ὡς δῆθεν «θῦμα» τῆς τσαρικῆς ἀπολυταρχίας! 

7. Οἱ Οὐνῖτες τῆς Οὐκρανίας συνεργαζόμενοι μέ τά γερμανικά SS

Στίς δεκαετίες 1920-1930 ὁ Σεπτίτσκι ἔπαιζε σπουδαῖο ρόλο στή δεύτερη «Rech Pospolita», πού κατέλαβε, ὡς γνωστόν, τήν Δυτική Οὐκρανία καί Δυτική Λευκορωσία. Τό 1941 ὁ Σεπτίτσκι, ὡς ἀναγνωρισμένος ἡγέτης τῶν Οὐκρανῶν Οὐνιτῶν, προώθησε τήν στενή σχέσι μεταξύ τοῦ τρίτου Ράιχ καί τῶν Οὐκρανῶν ἐθνικιστῶν. Τότε ἡ γερμανική κατασκοπεία σύστησε ἀπό τούς Οὐκρανούς ἐθνικιστές δύο τάγματα,  «Nahtigal» καί «Roland».

Ἡ φασιστική ὑπηρεσία ἀσφαλείας καί ὁ φασιστικός στρατός (βέρμαχτ) δημιούργησαν τά ὀνομαζόμενα «τάγματα φύλαξης» καί τήν «Λεγεώνα τοῦ Βολίν». Ἀργότερα ὅλα αὐτά συνενώθηκαν στήν 14η Μεραρχία SS «Γκαλιτσίνα», τήν ὁποία ὁ στρατός μας διέλυσε ἐντελῶς κατά τήν ἐπιχείρησι Λβόφ-Σαντομίρσκι τόν Ἰούλιο 1944. Ἀλλά οἱ Γερμανοί ξαναδημιούργησαν ἐκ νέου μέ τίς ἐφεδρεῖες αὐτή τήν μεραρχία, πού ἔδρασε μέ ἀγριότητα εἰς τήν Τσεχοσλοβακία καί εἰς τήν Γιουγκοσλαβία. Τά ἀπομεινάρια της παραδόθηκαν εἰς τούς Ἀμερικανούς.

Ὁ ἐρευνητής Σ. Τσοῦεφ5 μᾶς πληροφορεῖ γιά ἕνα ἐνδιαφέρον γεγονός: «ἡ σοβιετική κυβέρνησι ἀπαίτησε τήν παράδοσι τῆς προδοτικῆς μεραρχίας, ἀλλά οἱ Γαλικᾶνοι βρῆκαν στηρίγματα. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς λεγομένης Οὐκρανικῆς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας (δηλαδή οἱ αὐτοχειροτονημένοι) ἀπευθύνθηκαν εἰς τό Βατικανό γιά βοήθεια καί τό Βατικανό εἰς τήν κυβέρνησι τῶν ΗΠΑ γιά τήν προφύλαξι τῶν πρώην ὑπηρετούντων εἰς τήν μεραρχίαν ἀπό τήν παράδοσί τους στήν ΕΣΣΔ».Πρέπει νά ἐπισημανθῇ ὅτι ἡ μεραρχία τῶν SS «Γκαλιτσίνα» καί τό τάγμα τῆς ἀντικατασκοπείας «Nahtigal» ἦταν οὐνιτικά. Ἐπίσημα εὐλογοῦσε ὁ οὐνίτης Μητροπολίτης Ἀνδρέας Σεπτίτσκι καί τούς ἔστελνε τούς οὐνῖτες ἱερεῖς.

Τώρα εἰς τήν Δυτικήν Οὐκρανίαν ἀνεγείρουν μνημεῖα τῶν ἐθνικιστῶν, ἀποκαλύπτουν ἀφιερωματικές πλάκες, ἐκδίδουν βιβλία πού τούς ἐπαινοῦν· φθάνουν νά τούς ἐξισώνουν ἀκόμη μέ τούς ἥρωες τοῦ πολέμου! Στήν πραγματικότητα ὅμως οἱ Οὐκρανοί ἐθνικιστές πού ὑπηρέτησαν εἰς τόν γερμανικό στρατό ἦσαν ληστές καί μαχαιροβγάλτες. Ὁ Ντ. Μεντβέντεφ, ἕνας γνωστός παρτιζᾶνος μας στό βιβλίο του «Δυνατοί στό πνεῦμα», Μόσχα 1960, σελ. 283, γράφει ὅτι συνήθως σέ κάθε αἰχμάλωτο ἤ νεκρό ἐθνικιστή εὕρισκαν ἐπάνω του πολλά λεφτά -μάρκα, δολλάρια, λίρες, ρούβλια- καί χρυσά δόντια πού ἔβγαλαν ἀπό τούς νεκρούς: «Μέ τό χρυσό ἀπό τά δόντια πού μαζέψαμε ἀπό τούς μπαντεριστές, τούς μελνκοβιστές καί τούς μπουλμπαβιστές μαζεύτηκαν πολλά κιλά χρυσάφι» (σ.τ.σ. οἱ ὁμάδες αὐτές τῶν ἐθνικιστῶν ἀνταγωνίζονταν μεταξύ τους γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας, στά πλαίσια Γκεστάπο καί τῶν δυνάμεων Κατοχῆς).

8. Οἱ Οὐκρανοί Οὐνῖτες ὡς σύνδεσμος τῶν Οὐκρανῶν ἐθνικιστῶν μέ τήν Πολωνία καί σχεδιαστές τῆς ἀποκοπῆς ἀπό τήν Ρωσία

Ἐννοεῖται ὅτι χωρίς αὐτό τό οὐνίτικο μῖσος πρός τήν Ὀρθοδοξία καί εἰς τήν Ρωσία, χωρίς τόν ἰησουΐτικο κανόνα «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα» δέν θά ἐμφανιζόταν ποτέ ὁ οὐκρανικός ἐθνικισμός. 
Καί ἐδῶ ὁ Σεπτίτσκι ἔπαιξε τόν ρόλο ἑνός ραδιούργου,  ἑνός μεσολαβητοῦ μεταξύ τῶν ἐθνικιστῶν, τῶν Γερμανῶν καί τῶν Πολωνῶν.
Ἄλλωστε ὁ ἀδελφός του, ὁ Στανισλάβ Μαρία Σεπτίτσκι, ἀξιωματικός τοῦ αὐστριακοῦ στρατοῦ, πού πολέμησε τήν Ρωσία εἰς τόν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο, μέσα ἀπό τίς τάξεις τῶν ὀνομαζόμενων «πολωνικῶν λεγεώνων», ἔγινε στρατηγός τῆς νέας «Rech Pospolita» (1921) καί μάλιστα κάποια στιγμή (1923) καί Ὑπουργός Ἀμύνης της. Ἔτσι λοιπόν ἡ προσωπικότητα τοῦ Σεπτίτσκι καί γενικῶς τῆς οἰκογένειας τῶν Σεπτίτσκι ἀποτελεῖ σήμερα τόν στενώτερο κρίκο μεταξύ τῶν συγχρόνων Οὐκρανῶν ἐθνικιστῶν καί τῆς Πολωνίας. Ἐξ ἄλλου ὁ Σεπτίτσκι ἦταν αὐτός πού δημιούργησε τό σχέδιο τῆς ἀπόλυτης ἐκκλησιαστικῆς ἀποκοπῆς τῆς Οὐκρανίας ἀπό τήν Ρωσία. Τό σχέδιο αὐτό τό παρουσίασε ὁ Σεπτίτσκι στήν κυβέρνησι τῆς Αὐστρο-Οὑγγαρίας ἀπό τήν ἀρχή ἀκόμη τοῦ Α’ παγκοσμίου πολέμου. Ὁ Σεπτίτσκι πρότεινε τήν παῦσιν τῆς μνημονεύσεως τοῦ τσάρου στίς ἐκκλησίες, τήν διαγραφή ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Μεγάλης Ρωσίας ἀπό τό ἁγιολόγιον, τήν δημιουργία ψευδοκοζάκων πού θά ἀνῆκαν εἰς τήν Αὐστρο-Οὑγγαρία.

Καί τό σημαντικώτερο: «ἐπίσκοποι καταγόμενοι ἀπό τήν Μεγάλη Ρωσία καθώς καί αὐτοί πού δέν συμφωνοῦν μέ αὐτά τά διατάγματα πρέπει νά ἐκδιωχθοῦν καί ν’ ἀντικατασταθοῦν μέ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι συμφωνοῦν μέ τίς οὐκρανικές καί οὑγγρικές ἀπόψεις. Ἡ Ρώμη θά συμφωνοῦσε στήν συνέχεια μέ αὐτά τά διατάγματα καί τίς τοποθετήσεις. Θά τά ἐπιδοκίμαζαν καί οἱ ἀνατολικοί πατριάρχες χρηματιζόμενοι ἀπό τήν κυβέρνησι»6.

9. Ἡ Πολωνο-φιλία καί ὁ μισο-ρωσισμός τῆς «Πορτοκαλί Ἐπαναστάσεως»

Καί σήμερα σέ ὅλους πρέπει νά γίνῃ κατανοητό ἀπό ποῦ προέρχονται συνθήματα ὅπως «ἔξω ὁ πάπας τῆς Μόσχας ἀπό τήν ἀνεξάρτητη Οὐκρανία!», ἀπό ποῦ εἶναι ὅλες αὐτές οἱ δηλώσεις τῶν Οὐνιτῶν καί τῶν αὐτοχειροτονημένων, ὅτι μέ τήν ἔλευσι τοῦ Γιούσενκο εἰς τήν προεδρίαν «θά κλείσουν τήν ἐκκλησία τῆς Μόσχας». Ἀπ’ αὐτό ἐξηγεῖται καί ἡ πολωνοφιλία τοῦ «πορτοκαλί» κινήματος, ἀπό αὐτό καί ἡ ἐπίμονη ἀνάμειξι τῆς Εὐρώπης καί τῆς Πολωνίας. Ἀπό ἐδῶ καί ὅλες οἱ ἀπόπειρες νά παρουσιασθῇ κάθε τι πανρωσικό (σ.τ.μ. κοινή ἱστορία Ρώσων, Οὐκρανῶν καί Λευκορώσων) εἴτε σάν ντροπή εἴτε σάν ἐντελῶς μή πραγματικό, ἀμφισβητούμενο.

10. Οἱ γνήσιοι Κοζάκοι καί οἱ Οὐνῖτες («Οὐκρανοί») ψευδο-Κοζάκοι

Ἔτσι λ.χ. ὁ ἥρωας Μπογδάν Χμελνίνσκι ἀντικαταστάθηκε εἰς τήν λαϊκή ἐκτίμησι ἀπό τόν προδότη Μαζέπα. Ὅμως πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι δέν ἦταν ὁ Ρῶσος τσάρος Ἀλέξιος Μιχαήλοβιτς πού ἔστειλε εἰς τούς κοζάκους μερικούς «πράκτορες τῆς Μόσχας», ἀλλά ἀντίθετα τό ἴδιο τό κίνημα τῶν ὀρθοδόξων κοζάκων εἰς τήν Μικρά Ρωσία προκάλεσε ἀπό καιρό τήν προσέγγισι μέ τήν Ρωσία. Καί ἐπί τέλους ὡδήγησε εἰς τήν ἕνωσιν μεταξύ τῆς Ρωσίας καί τῆς Οὐκρανίας, στήν σύνοδο τῆς πόλεως Περεγιασλάβ.

Καλύτερα νά ἀναφέρωμε τά λόγια τοῦ μεγάλου Ρώσου Ἱστορικοῦ Β. Ο. Κλιουτσέβσκι, ὁ ὁποῖος γιά τό πρῶτο μισό τοῦ 17ου αἰῶνος ἔγραψε: «οἱ Λιάχοι (σ.τ.σ. οἱ Πολωνοί) καί οἱ Ρῶσοι, οἱ Ρῶσοι καί οἱ Ἑβραῖοι, οἱ καθολικοί καί οἱ οὐνῖτες, οἱ οὐνῖτες καί οἱ ὀρθόδοξοι, οἱ ἀδελφότητες καί οἱ ἀρχιερεῖς, ἡ σλιάχτα (σ.τ.σ. δηλαδή οἱ Πολωνοί εὐγενεῖς) καί ὁ ὄχλος, ὁ ὄχλος καί οἱ κοζάκοι, οἱ κοζάκοι καί οἱ ἔμποροι, οἱ κοζάκοι τοῦ Ζαπαρόζε καί οἱ Κοζάκοι τῆς πόλης, οἱ κοζάκοι ἀρχηγοί καί οἱ ἁπλοῖ κοζάκοι καί τέλος ὁ κοζάκος Ἀταμάνος καί οἱ κοζάκοι ἀρχηγοί -ὅλες αὐτές οἱ κοινωνικές δυνάμεις συγκρούονταν καί συμπλέκονταν μεταξύ τους σέ ἐχθρότητες κατά ζεύγη καί ὅλες αὐτές οἱ ἐχθρότητες, εἴτε ἀκόμα κρυφές εἴτε φανερές, μπέρδευαν τήν ζωή τῆς Μικρᾶς Ρωσίας σέ τόσο δύσκολο κόμβο ἀντιθέσεων, ὥστε ἦταν ἀδύνατον νά τόν ξεμπερδέψῃ κανείς σοφός πολιτικός οὔτε εἰς τήν Βαρσοβία οὔτε εἰς τό Κίεβο. Ἡ ἐπανάστασι τοῦ Μπογδάν Χμελνίνσκι ἦταν μία ἀπόπειρα νά κοπῇ αὐτός ὁ κόμβος μέ τό κοζάκικο σπαθί».

Ὁ Κλιουτσέβσκι τούς κοζάκους τούς χαρακτήρισε ὡς τό «προπύργιο τῆς δυτικορωσικῆς Ὀρθοδοξίας». Ἀκριβῶς γι’ αὐτό καί δέν τούς ἀγαποῦν οὔτε οἱ Πολωνοί οὔτε οἱ σύγχρονοι «ἀνεξαρτησιακοί», πού συνεχίζουν νά ὁμιλοῦν γιά τό «λάθος τοῦ Μπογδάν», οὔτε οἱ δυνάμεις τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ, πού ἐπιθυμοῦν νά κερδίσουν ἀπό τήν ἐχθρότητα ἀνάμεσα στήν Ρωσία καί τήν Οὐκρανία. Αὐτό ἐξηγεῖ καί τίς ἀπόπειρες νά ὑποκαθιστοῦν τούς κοζάκους μέ ψευδοκοζάκους τέτοιου τύπου, ὅπως π.χ. αὐτοί πού ἔχουν σχέσι μέ τόν πάπα τῆς Ρώμης Ἰωάννη Παῦλο ΙΙ (οἱ ἐπονομαζόμενοι «ἐπίσημοι Οὐκρανοί Κοζάκοι» ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Α. Ι. Σεβτσένκο, πρώην ἀνωτάτου ἀξιωματικοῦ τῆς Ὑπηρεσίας Ἀσφαλείας)7.

11. Οἱ ἀγῶνες τῆς Ρωσίας γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Οὐκρανίας ἀπό τούς Τατάρους

Ὅπως ἀκριβῶς προσπαθοῦν νά ὑποτιμήσουν τόν Μπογδάν Χμελνίντσκι, ἔτσι θέλουν καί νά σκιάσουν τήν Αὐτοκράτειρα Αἰκατερίνη ΙΙ. Ἐπειδή μετά ἀπό τίς διαιρέσεις τῆς Πολωνίας 1772-1795, ἔπαψε ὁ λατινικός ζυγός, φαινόταν ὅτι δέν ὑπῆρχε πιά ἔδαφος στήν Οὐκρανία γιά τήν ρωσοφοβία. Ἄλλωστε ἡ Αἰκατερίνη ΙΙ, ἡ ὁποία κατήργησε τήν «Rech Pospolita», κατήργησε καί τό τρομερό ληστρικό καί δουλεμπορικό Χανᾶτο τῆς Κριμαίας. Οἱ Τάταροι λεηλατοῦσαν τήν Οὐκρανία ἕως τό 1768, ὅταν πραγματοποίησαν τήν τελευταία τους ἐπιδρομή. Τό Χανᾶτο τῆς Κριμαίας ἦταν ὑποτελές τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας -δηλ. τῶν μωαμεθανῶν Τούρκων.

Οἱ νῖκες τῆς Ρωσικῆς αὐτοκρατορίας εἰς τούς ρωσοτουρκικούς πολέμους ἀπεμάκρυναν τόν τουρκο-ταταρικό κίνδυνο, ἐπέτρεψαν νά ἐποικισθοῦν ὅλα τά ἐδάφη τῆς νότιας Ρωσίας (λεγόμενη «Νέα Ρωσία»), καί ἀκόμη περισσότερο ὅλη ἡ γραμμή ἀπό τόν ποταμό Δνείστερο μέχρι τόν ποταμό Κουμπάν.

Ἀκόμα καί μερικοί ἐθνικιστές τοῦ 19ου αἰῶνος παραδέχονταν ὅτι δέν θά μποροῦσαν νά φαντασθοῦν «ἀνεξάρτητη» Οὐκρανία χωρίς τήν Ὀδησσό καί τό Ταγκαρόγκ, μέ τούς Τούρκους εἰς τήν πόλιν τοῦ Ἀζόφ καί μέ τίς ταταρικές ἐπιδρομές πρός ἄγραν σκλάβων ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Ὅμως τώρα ὅλα αὐτά ἔχουν ξεχασθῆ. Ὑπάρχουν μόνον γκρίνιες γιά τό «σκληρό ἀποικιακό παρελθόν» τῆς Οὐκρανίας, πού σχετίζονται καί τώρα σέ σχέσι μέ τήν νίκη τοῦ Γιούσενκο. Αὐτές οἱ ἀντιρωσικές διακηρύξεις προέρχονται καί πάλιν ἀπό τήν οὐκρανική μπαντερική8 διασπορά εἰς τήν Ἀμερικήν καί τόν Καναδᾶν.

12. Ἡ δυτική Μικρά Ρωσία (Οὐκρανία) ὑπόδουλη στήν Αὐστρο-οὑγγαρία καί τούς Πολωνούς ἀριστοκράτες

Βεβαίως, τό μοίρασμα τῆς «Rech Pospolita» ἐπέτρεψε τήν ἐπιστροφήν τῆς δυτικῆς ρωσικῆς γῆς εἰς τήν ὀρθόδοξον Ρωσίαν. Ἀλλά, δυστυχῶς, ἡ Γαλικία μέ τό Λβόφ εὑρέθηκε ὄχι μέ ἐμᾶς, ἀλλά εἰς τήν ρωμαιοκαθολικήν Αὐστρίαν, ὑπό τόν Οἶκον τῶν Ἀψβούργων. Ἀκριβῶς, τό 1860, μετά ἀπό τήν ἄγριαν καί αἱματηρήν πολωνικήν ἀνταρσίαν εἰς τίς πολωνικές περιοχές τῆς Ρωσίας, οἱ Πολωνοί ἀριστοκράτες κατέφυγαν εἰς τό Λβόφ καί εἰς τήν Κρακοβίαν, ὑπό αὐστριακήν κυριαρχίαν. Το 1867 ἡ Αὐστρία κατέστη δυαδικόν κράτος, ὡς Αὐστρο-Οὑγγαρία.

Εἰς αὐτό τό κράτος, ὅμως, οἱ Πολωνοί ρωμαιοκαθολικοί ἔπαιζαν σημαντικόν ρόλον. Πολλούς ἀπ’ αὐτούς τούς βλέπουμε εἰς τάς θέσεις τοῦ Κυβερνήτου τῆς Γαλικίας, τοῦ Ὑπουργοῦ τῶν Ἐσωτερικῶν καί τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Αὐστρο-Οὑγγαρίας, βουλευτοῦ εἰς τό Αὐστρο-Οὑγγρικό Ράιχστανγκ καί ἀκόμη τοῦ προέδρου τοῦ Ράιχστανγκ εἰς τήν Βιέννη.

Αὐτοί οἱ πολωνικοί κύκλοι ἦσαν πού δημιούργησαν τήν ἰδέα τοῦ «οὐκρανισμοῦ». Τήν ἰδέα αὐτή ὑπεστήριζαν καί οἱ κοσμοπολίτικοι κύκλοι προπύργια τῶν ὁποίων ἦταν ἡ Βιέννη, ἡ Βουδαπέστη καί τό Λβόφ. Τώρα ἐκ νέου, ὅπως καί εἰς τήν ἐποχή τοῦ Χμελνίντσκι, βλέπουμε νά συνδέωνται οἱ Πολωνοί μέ τούς «παρασκηνιακούς» (σ.τ.μ. Μασόνους).

13. Ἡ δημιουργία πλαστῆς οὐκρανικῆς-εὐρωπαϊκῆς συνειδήσεως

Τό νόημα τῆς ἰδέας τοῦ «οὐκρανισμοῦ» (19ος -20ός αἰ.) συνίσταται εἰς τό ἑξῆς: Νά ἐμφυτευθῇ εἰς τήν συνείδησιν τῶν Μικρορώσων (σ.τ.μ. Οὐκρανῶν), ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ Εὐρωπαῖοι καί ὅτι ἔχουν ἀδιάσπαστη σχέσι μέ τήν Πολωνία. Ἐνῷ οἱ Ρῶσοι εἶναι οἱ Μεγαλορῶσοι, μία μεῖξις τῶν Ἀσιατῶν καί Φίννων, εἶναι βάρβαροι. Νά εἰσαχθῇ εἰς χρῆσιν μία τεχνητή γλῶσσα, ἡ «μόβα» (σ.τ.σ. mowa εἰς τά πολωνικά σημαίνει γλῶσσα, λόγος), ὅπου τεράστιος ὄγκος λέξεων καί ἐκφράσεων εἶνα ἀπό τά πολωνικά, ὥστε νά ἀδυνατισθῇ ἡ σχέσις μέ τά ἀρχαῖα σλαβικά καί τά ρωσικά. Νά εἰσαγάγουν τήν Οὐνία. Νά ἐμπεδωθῇ ὁ μῦθος γιά τό «ἀποικιακό παρελθόν» τῆς Οὐκρανίας ὑπό τήν μισητή Μόσχα.
Δι’ αὐτό τόν σκοπό ἐπελέχθησαν Καθηγητές, ὅπως π.χ. ὁ γνωστός πλαστογράφος τῆς κοινῆς ρωσικῆς ἱστορίας ὁ Γκρουσέβσκι, καί γι’ αὐτό ἐκδίδονταν ἐφημερίδες εἰς τήν Γαλικίαν. Τά χρήματα τά ἔδιναν Πολωνοί καί Γερμανοί. Ὁ πάπας τῆς Ρώμης Λέων ΧΙΙΙ, τό 1882-1883, μέ τήν σύμφωνη γνώμη τῆς κυβερνήσεως τῆς Αὐστρίας, παρέδωσε τά μοναστήρια τῶν Οὐνιτῶν εἰς τήν Γαλικίαν εἰς τήν διεύθυνσι τῶν Πολωνῶν Ἰησουϊτῶν, οἱ ὁποῖοι ἄρχισαν νά ξερριζώνουν καί τό ἐλάχιστο στοιχεῖο «ρωσοφιλίας».

Σημαντική συμβολή σέ αὐτό εἶχε ὁ Πολωνός Ἰησουΐτης καρδινάλιος κόμης Μέτσισλαβ Λεντοχόβσκι, τόν ὁποῖον ὁ πάπας βοήθησε νά ἀνέλθῃ ἀπό Μητροπολίτης τῆς Ποζνανίας σέ ἕνα ἀπό τούς κύριους συμβούλους τοῦ Βατικανοῦ, ὡς διευθυντής τῆς ἐκκλησιαστικῆς προπαγάνδας. Ἡ στάχτη του τό 1927, κατά τήν διάρκεια τῆς δικτατορίας τοῦ Πιλσούδσκι, μετεφέρθη ἀπό τήν Ρώμη εἰς τήν Ποζνανία, εἰς τήν νέα «Rech Pospolita».

14. Σταθερή ἡ θέση τῶν Παπῶν ὑπέρ τοῦ ἐκ-πολωνισμοῦ τῆς Οὐκρανίας

Τώρα εἴμεθα ἀναγκασμένοι νά ἀκοῦμε τά ἐπιχειρήματα μερικῶν «ὀρθοδόξων» θλιβερῶν θεολόγων ὅτι ὅλα τά κακά πού ἔχουμε σήμερον εἰς τήν Οὐκρανία προέρχονται ἀπό τόν Πολωνό πάπα Ἰωάννη-Παῦλο ΙΙ καί ἐάν ὁ πάπας ἦτο Ἰταλός θά ἦταν καλύτερα γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτό εἴτε εἶναι ψεῦδος εἴτε ἄγνοια. Βέβαια, ὁ Πολωνός πάπας κατέστη ζωντανό σύμβολον τῆς ἀναγεννήσεως τῆς «Rech Pospolita» εἰς τά τέλη τοῦ 20οῦ καί εἰς τίς ἀρχές τοῦ 21ου αἰώνα.

Ὅμως ὅλοι οἱ προγενέστεροι πάπες, ξεκινώντας ἀπό τήν αἱματηρή ἐπιβολή τῆς Οὐνίας τοῦ Μπρέστ τό 1596, ἦταν Ἰταλοί καί ὄχι Πολωνοί. Καί ἦταν ἀκριβῶς ὁ πάπας Λέων ΧΙΙΙ, πρώην Ἰταλός ἐθνικιστής, πού παρ’ ὅλα ταῦτα ἐξέδωσε ἐγκύκλιον, εἰς τήν ὁποίαν ἀνεκήρυξε τούς Οὐκρανούς τμῆμα τοῦ καθολικοῦ πολωνικοῦ λαοῦ. Ὁ ἴδιος αὐτός ὁ Λέων ΧΙΙΙ ἦταν πού ἔχρισε καρδινάλιο τόν γνωστό σέ πολλούς Ἀλμπίνο Δουνάεφσκι, τόν γιά πολλά ἔτη πρίγκιπα-ἀρχιεπίσκοπο τῆς Κρακοβίας, θηριώδη καθοδηγητή τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ εἰς τήν Γαλικία γιά μισό αἰῶνα ἕως τόν θάνατό του, τό 1894.
Ἔτσι λοιπόν ὁ καρδινάλιος Βοϊτίλα9 εἶχε προκατόχους πού δροῦσαν χέρι-χέρι μέ τούς Ἰταλούς, τούς Αὐστριακούς, τούς Γάλλους, τούς Γερμανούς ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ πάπας Λέων ΧΙΙΙ πέθανε πρίν ἀπό 100 ἔτη, τό 1903, ἀλλά ἡ άποψι τοῦ Βατικανοῦ γιά τήν Οὐκρανία δέν ἔχει ἀλλάξει ἀπό τότε. Ὁ πάπας Ἰωάννης-Παῦλος ΙΙ εἶχε πάρει τόν ἴδιο δρόμο.Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι αὐτός ὁ δρόμος εἶναι ὄχι μόνον πολωνικός, ἀλλά καί ἐν γένει ρωμαιοκαθολικός.

15. Ἡ ἀντι-ρωσική δράση Πολωνῶν τρομοκρατῶν καί κατασκόπων

Τόν ἴδιο δρόμο πῆρε καί ὁ Πιλσούδσκι, τόν ὁποῖον λατρεύουν οἱ Πολωνοί, πού ἦταν εἰς τό παρελθόν ἐπαναστάτης καί ληστής, καί ἀπό μικρό παιδί μισοῦσε τούς Ρώσους, τούς «μοσκαλούς», ὅπως ἔλεγε. Γεννήθηκε κοντά εἰς τήν πόλι Βίλνα, σημερινό Βίλνιους (σ.τ.μ. πρωτεύουσα τῆς Λιθουανίας), ἦταν ἕνας ὑπήκοος τῆς Ρωσικῆς αὐτοκρατορίας. Ἀπό νωρίς ἀσχολήθηκε μέ τήν τρομοκρατία. Αὐτός καί ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του συμμετεῖχαν εἰς τήν ἀπόπειρα νά δολοφονήσουν τόν τσάρο Ἀλέξανδρο ΙΙΙ, τό 1887.

Αὐτοί ἦσαν μέλη τῆς τρομοκρατικῆς ὀργανώσεως «Ναρόντναγια Βόλια» («Ἡ θέλησις τοῦ λαοῦ»). Ὁ ἀδελφός του κατεδικάσθη γιά 15 ἔτη εἰς τά κάτεργα, ἐνῷ τόν Πιλσούδσκι τόν ἔστειλαν ἐξορία εἰς τήν Σιβηρία γιά 5 ἔτη. Καί κοιτᾶξτε, οἱ σύγχρονοι Πολωνοί ἱστορικοί ἀγανακτοῦν γι’ αὐτήν τήν ποινή!
Εἰς τήν συνέχεια ἔγινε μέλος εἰς τό Κόμμα τῶν Πολωνῶν Σοσιαλιστῶν, τοῦ λεγόμενου PPS. Τό κόμμα αὐτό τό ἐδημιούργησε ὁ προερχόμενος ἀπό τήν Ἑλβετία εἰς τήν Βαρσοβία Στανισλάβ Μέντελσον, παράγοντας τῆς Β’ Διεθνοῦς. Στήν συνέχεια, κατά τήν διάρκεια τοῦ ρωσο-ἰαπωνικοῦ πολέμου, ὁ Πιλσούδσκι ἐπεδίωξε νά προσφέρῃ τίς ὑπηρεσίες του εἰς τούς Ἰάπωνες, καί δι’ αὐτόν τόν σκοπό ἐπῆγε μέσῳ Λονδίνου καί Νέας Ὑόρκης εἰς τήν Ἰαπωνία.

Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ Αὐστριακός στρατιωτικός ἀκόλουθος στό ρωσικό στρατηγεῖο εἰς τήν Ματζουρία κατά τήν διάρκεια τοῦ ρωσο-ἰαπωνικοῦ πολέμου ἦταν ὁ Στανισλάβ Σεπτίτσκι, ἀδελφός τοῦ οὐνίτη Μητροπολίτη τῆς πόλεως Λβόφ Ἀνδρέα Σεπτίτσκι. Ἦταν ἄραγε τυχαία αὐτή ἡ σύμπτωσις; Μετά ὁ Πιλσούδσκι λεηλατοῦσε τά ρωσικά τραῖνα καί ἔπειτα ἐντάχθηκε εἰς τήν ὑπηρεσία κατασκοπείας τῆς Αὐστρίας. Εἰς τήν ἀρχή τοῦ Α’ παγκοσμίου πολέμου ὁ Πιλσούδσκι, ἐπικεφαλῆς τῆς «πολωνικῆς λεγεώνας» εἰς τήν πρωτοπορία τῶν αὐστριακῶν στρατευμάτων, πέρασε τά ρωσο-αὐστριακά σύνορα.

Ἀπό τίς συμμορίες, ἀπό τήν τρομοκρατική ὀργάνωσι τῶν Πολωνῶν σοσιαλιστῶν, ἤ ἀπό τήν «πολωνική λεγεώνα», πού πολέμησε μαζί μας κατά τόν Α’ παγκόσμιο πόλεμο, προῆλθαν ὅλοι οἱ ἡγέτες τῆς δεύτερης «Rech Pospolita», πού διαλύθηκε τό 1939. Αὐτοί ἦσαν πού φιλοξένησαν τά πρώην μέλη τοῦ στρατοῦ τοῦ Πετλιούρα καί ἄλλους ὀπαδούς τῆς Οὐκρανικῆς ἀνεξαρτησίας μετά τόν ἐμφύλιο πόλεμο εἰς τήν Ρωσία. Ὅπως εἶναι γνωστό ὁ ἀρχηγός τῶν συμμοριτῶν Πετλιούρα ἐπρότεινε ἀκόμα καί τήν ἰδέα μιᾶς οὐκρανο-πολωνικῆς ὁμοσπονδίας. (Καί δέν ἀποτελεῖ ἔκπληξι τό ὅτι ὁ πάπας Βενέδικτος XV ἀμέσως ἀνεγνώρισε τήν «κυβέρνησι» τοῦ Πετλιούρα καί ἔστειλε τόν ἐκπρόσωπό του). Στήν Πολωνία τοῦ Πιλσούδσκι σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Ρώσων αἰχμαλώτων, σύλησαν τά ρωσικά νεκροταφεῖα, κατέστρεψαν ὀρθόδοξους ναούς, ὑποχρέωσαν νά ὁμιλοῦν μόνον εἰς τά πολωνικά καί ἐπινόησαν ἐντελῶς νέες γραμματικές τῆς οὐκρανικῆς «μόβα» (σ.τ.μ. γλῶσσα). Ὅλα αὐτά τά ἔκαναν οἱ πρώην ληστές τοῦ Πιλσούδσκι μέ τήν εὐλογία τοῦ καρδιναλίου Χλόντ, πριμάτου τῶν Πολωνῶν ρωμαιοκαθολικῶν.

Γι’ αὐτό φέρνοντας εἰς τήν μνήμην μας τήν ἀσυνήθιστον μεταμόρφωσιν τῶν μαρξιστῶν-σοσιαλιστῶν σέ ζηλωτές ρωμαιοκαθολικούς εἰς τήν Πολωνία τοῦ Πιλσούδσκι δέν πρέπει νά ἐκπλησσώμεθα ὅτι εἰς τήν σύγχρονη Πολωνία τά πρώην στελέχη τῆς Κομσομόλ ὁρκίζονται νά εἶναι πιστοί εἰς τόν πάπα καί ὁμιλοῦν γιά τήν «ἱστορική ἀποστολή» τῆς Πολωνίας εἰς τήν Οὐκρανίαν.

16. Οἱ αὐτο-χειροτονημένοι Οὐκρανοί σχισματικοί τοῦ Λιπκόβσκι

Μία παρόμοια μεταμόρφωσι συνέβη καί εἰς τήν Οὐκρανίαν, μέ τούς ἡμιμαθεῖς πρώην σοβιετικούς πολιτευομένους, οἱ ὁποῖοι δέν ἠμπόρεσαν ἤ δέν ἤθελαν νά στερεοποιήσουν τήν χώρα μας, ἀλλ’ ἀπεναντίας λαχταροῦσαν νά πᾶνε μέ τήν «Εὐρώπη», ἰδίως ὅταν ἡ πληρωμή εἶναι σέ «εὐρώ». Αὐτή εἶναι καί ἡ αἰτία τῆς τωρινῆς ἐκρήξεως τῶν αὐτοχειροτονημένων (σ.τ.μ. σχισματικῶν) (καί τοῦ ἐνθουσιασμοῦ πού ὑπάρχει καί γιά τούς πρώην αὐτοχειροτονημένους) εἰς τήν Οὐκρανία τήν περίοδο 1991-2004.

Εἶναι εὐρέως γνωστό ὅτι κανείς Οὐκρανός ἐπίσκοπος δέν συμφώνησε νά συμμετάσχῃ στό τυχοδιωκτικό τους ἔργο κατά τήν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.

Τότε αὐτό τό συνονθύλευμα τῶν ἐθνικιστῶν μόνο του ἀπεφάσισε νά ἀνακηρύξῃ ἕνα ψευδομητροπολίτη, τόν πρώην κληρικό Βασίλι Λιπκόβσκι. Αὐτό συνέβη εἰς τό Κίεβο, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1921, ἤδη ἐπί κομμουνιστῶν.

Ὁ ἔνδοξος Ρῶσος ἱεράρχης, Μητροπολίτης Βενιαμίν (Φεντσένκοφ), καί ὁ ἴδιος οὐκρανικῆς καταγωγῆς, ὠνόμαζε ὅλους αὐτούς «μαχαιροβγάλτες πού δέν ἔχουν οὔτε φόβον Θεοῦ οὔτε ντροπήν διά τούς ἀνθρώπους». Γιά τήν λεγόμενη χειροτονία τοῦ Λιπκόβσκι ὁ Δεσπότης Βενιαμίν ἔγραφε: «Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία δέν εἶχε ἕως τώρα γνωρίσει τέτοια βλασφημία, ὅπου παπάδες χειροτόνησαν Ἀρχιερέα, καί μάλιστα χρησιμοποιώντας τό ἀνυπεράσπιστο σῶμα ἑνός νεκροῦ». Γι’ αὐτό αὐτούς τούς ἀπεκάλεσαν «αὐτοχειροτονημένους», διότι χειροτόνησαν τούς ἑαυτούς τους ὡς ἀρχιερεῖς10.

Ἡ βασική «ἀρχή» εἰς τούς αὐτοχειροτονημένους, ὅπως ἐνθυμεῖται ὁ Μητροπολίτης Βενιαμίν, ἦταν τά λόγια ἑνός ἀπό τούς ἀρχηγούς τους: _«Ἔστω παπᾶς, ἐγώ πρῶτος θά ἔπαιρνα τό μαχαίρι νά σφάξω τούς κατσάπους (σ.τ.μ. Ρώσους)».

Καί τώρα ἡ σκοτεινή προσωπικότητα τοῦ ψευδομητροπολίτη Βασίλι Λιπκόβσκι, ὁ ὁποῖος δημιούργησε ἕνα ὁλόκληρο τάγμα ψευδοαρχιερέων, ἔχει ἀφήσει μία καταθλιπτική σκιά εἰς τήν Οὐκρανίαν. Στήν Μόσχα, εἰς τό κέντρο τοῦ Οὐκρανικοῦ πολιτισμοῦ, πωλοῦσαν, πρίν δύο ἔτη, τήν βιογραφία τοῦ Λιπκόβσκι, ὡς ἑνός ἀπολύτως κανονικοῦ Μητροπολίτη. Γιά ὅλους τούς σύγχρονους αὐτοχειροτονημένους ὁ Λιπκόβσκι ἀποτελεῖ τήν αὐθεντία καί τό ὑπόδειγμά τους.

Ἕνας ἀπό τούς ψευδοαρχιερεῖς του, ὁ Ἰωάννης Τεοντόροβιτς, «πρώην Βίνιτσας», ἀπό τό 1920 δροῦσε εἰς τίς ΗΠΑ, εἰς τήν Φιλαδέλφεια. Κατά τήν διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς τά κατάλοιπα τῶν αὐτοχειροτονημένων ἑνώθηκαν μέ τούς πρώην ὀπαδούς τοῦ Πετλιούρα εἰς τήν «οὐκρανική αὐτοκέφαλη ὀρθόδοξη ἐκκλησία». 

17. Ἡ συνεργασία τῆς σχισματικῆς ἱεραρχίας μέ τούς Γερμανούς

Ἀπό ποῦ ἐμφανίστηκαν οἱ ψευδοϊεράρχες τοῦ Πετλιούρα; Τά πρώην στελέχη τῆς πολωνικῆς κατασκοπείας, μετά τήν διάλυσι τῆς «Rech Pospolita» ἀπό τούς Γερμανούς, πέρασαν εἰς τά καινούργια ἀφεντικά, εἰς τήν γερμανικήν κατασκοπεία.

Ὑπακούοντας εἰς τά διατάγματα τῶν Γερμανῶν ὁ δυσώδης Ρῶσος μετανάστης Μητροπολίτης τῆς Βαρσοβίας Διονύσιος (Βαλεντίνσκι) καί μερικοί ἀμφισβητούμενοι ἀρχιερεῖς μαζί του μέσα σέ ὀλίγες ἡμέρες χειροτονοῦσαν κάθε ἕνα ὑποψήφιον πού ἤθελαν οἱ Γερμανοί ὡς ἀρχιμανδρίτη καί ἐπίσκοπον. Σύμφωνα μέ τούς ἐκκλησιαστικούς κανόνες αὐτἐς οἱ χειροτονίες δέν ἔχουν ἰσχύ. Εἶναι τό ἴδιο, αὐτοχειροτονημένοι, ὅπως καί οἱ φίλοι τους τοῦ Λιπκόβσκι.
Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὁ Μητροπολίτης Διονύσιος τόν Αὔγουστο τοῦ 1948 ἀπέστειλε ἐπιστολή μετανοίας εἰς τόν Πατριάρχη Ἀλέξιο Ι (Σιμάνσκι), γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες πού ἔκανε ἐνάντια εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Ὁ Πατριάρχης μέ πρᾶξι εἰς τίς 9.11.1948 τόν ἐδέχθηκε εἰς κοινωνίαν, ἀλλά δέν τοῦ ἔδωσε καμμία μητρόπολι. Οἱ λόγοι διά τούς ὁποίους ἔπραξε ἔτσι ὁ Πατριάρχης διαφαίνονται εἰς τήν ἐπιστολήν του πρός τόν πρόεδρον τοῦ συμβουλίου τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων Καρπόφ: «Ὁ Διονύσιος παρακαλεῖ νά τοῦ ἐπιτραπῇ νά ἔλθῃ εἰς τήν Μόσχαν. Ἀλλά τί νά πῶ μαζί του;».

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς, εἰς τό πρόσωπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου της Βιτάλι (Μαξίμενκο), ἀπό τήν δεκαετία ἀκόμη τοῦ 1930 στηλίτευε τίς διώξεις ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν «Rech Pospolita». Ὁ Διονύσιος, ὅμως, πού κολάκευε τότε τούς Πολωνούς χαρακτήρισε αὐτή τήν διαμαρτυρία ὅτι ἦταν ἕνα ἄσχημο ψέμα. Δέν εἶναι παράξενο ὅτι ἕνας ἀρχιερέας μέ τέτοιο ἰησουΐτικο τύπο, πού ἦταν ἕτοιμος γιά ὅλα, ἦταν καί ὁ καταλληλότερος γιά τίς «χειροτονίες» τῶν ὀπαδῶν τοῦ Πετλιούρα καί τῶν Ναζιστῶν.

Ἔτσι ἐμφανίσθηκαν τέτοιοι ψευδοδεσπότες, ὅπως ὁ Στέφανος Σκρίπνικ, ἀνιψιός τοῦ Πετλιούρα, βουλευτής τοῦ Σέιμ τῆς Πολωνίας, πού λεηλάτησε τήν Μονή τῆς Λαύρας τοῦ Ποτσάγεφ. Ὁ Σκρίπνικ ἦταν ἐξουσιοδοτημένος ἀπό τόν ἐγκληματία πολέμου Ρόζενμπεργκ εἰς τήν γερμανική ὀμάδα «ΓΙΟΥΓΚ» πού ἐπετέθη εἰς τήν Οὐκρανία (γιά αὐτά τά γεγονότα τώρα σωπαίνουν στήν Οὐκρανία). Ὁ Σκρίπνικ διάλεγε καί ὑποψήφιους γιά τήν γερμανική διοίκησι εἰς τήν Οὐκρανία. Ὁ ἀρχηγός τῶν SS Γκίμλερ ἀνέθεσε εἰς τόν Σκρίπνικ «πνευματικά καθήκοντα» γιά τούς ἀνατολικούς «ἐργάτες», τούς ὁποίους οἱ Γερμανοί μετέφεραν μέ τή βία εἰς τήν Σουδητίαν τῆς Τσεχοσλοβακίας.

18. Ἡ πρόσφατη ἀντι-ρωσική δράση τῶν Οὐκρανῶν σχισματικῶν

Αὐτός ὁ Στεπάν Σκρίπνικ, ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος Μστίσλαβ», μετά τόν πόλεμο κατέφυγε εἰς τίς ΗΠΑ, ὅπου εἰς τήν Νέα Ὑόρκη συμμάχησε μέ τόν ὀπαδό τοῦ Λιπκόβσκι, Τεοντόροβιτς. Ὁ Σκρίπνικ εἰς τήν συνέχεια δημιούργησε πανίσχυρο ἄντρο εἰς τήν Νέα Ὑερσέυ καί ἀνακήρυξε τόν ἑαυτόν του «Οὐκρανό Πατριάρχην». Μέ αὐτήν τήν ἰδιότητα ἦλθε εἰς τήν Οὐκρανία εἰς τίς ἀρχές τοῦ 1990 διά νά πολεμήσῃ τήν «ἐπίδρασιν τῆς Μόσχας». Πέθανε εἰς τήν Ἀμερική, τό 1993, σέ βαθιά γεράματα. Τό περιοδικό «Βέστνικ τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας»11 ἀναφέρει τά ἐνδεικτικά λόγια τοῦ Σκρίπνικ:  «Ἔστω καί μέ τόν διάβολο, ἀλλά ἐναντίον τῆς Μόσχας!». Ὁ νῦν ἀρχηγός τῶν ὀπαδῶν τοῦ Σκρίπνικ, ὁ «Μητροπολίτης Κωνσταντῖνος» (χειροτονήθηκε ἀπό τούς Σκρίπνικ καί Τεοντόροβιτς) ἀναμειγνύεται εἰς τίς ὑποθέσεις τῆς Οὐκρανίας, εὑρισκόμενος ἀπό τό 1995 ὑπό τήν δικαιοδοσία τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου.

Ἡ καναδική «μπαντερική» ψευδοεκκλησία τῆς οὐκρανικῆς διασπορᾶς συνδέεται στενά μέ τό ὄνομα τοῦ οὐνίτη Ἰωάννη Ὀγκιένκο ὁ ὁποῖος εἰς τήν ἀρχή συνεργαζόταν μέ τήν κυβέρνησι Πιλσούδσκι καί μετά μέ τούς Γερμανούς. Ὡς αὐτοχειροτονημένος «Μητροπολίτης Ἱλαρίων» εἶχε λειτουργήσει τό 1943 εἰς τήν ἑορτήν μέ τήν εὐκαιρία τῶν γενεθλίων τοῦ Χίτλερ. Φυσικά, ὁ Ὀγκιένκο ἔφυγε μαζί μέ τούς Γερμανούς ἀπό τήν Οὐκρανία καί ἐγκαταστάθηκε εἰς τήν πόλιν Βιννιπέγκ, εἰς τόν Καναδᾶ. Ἀπό ἐκεῖ ἦταν πού ὁ διάδοχός του, ὁ ψευδομητροπολίτης Βασίλης Φέντακ (πέθανε τόν Ἰανουάριον τοῦ 2005) καλοῦσε νά γίνῃ ὅ,τι ἦταν δυνατόν γιά νά πάψῃ κάθε ἐκκλησιαστική ἐξάρτησι τῆς Οὐκρανίας ἀπό τήν Μόσχα, ὡς δῆθεν «μία πολύ πικρή ἀνάμνησι τοῦ ἀποικιακοῦ παρελθόντος» τῆς Οὐκρανίας! Ὁ ψευδομητροπολίτης Βασίλειος Φεντάκ ἐπίσης ἐντάχθηκε εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου.

19. Οἱ σχισματικοί Οὐκρανοί καί ἡ πρόσφατη «Πορτοκαλί Ἐπανάσταση»

Φυσικά, οἱ «αὐτοχειροτονούμενοι», ὅλων τῶν τάσεων, δέχθηκαν μέ ἐνθουσιασμό τή νίκη τοῦ Γιούσενκο. Μάλιστα, εἰς τίς 27 Δεκεμβρίου 2004, ἀμέσως μετά ἀπό τίς «ἐπαναληπτικές» ἐκλογές, τόν Γιούσενκο συνεχάρη ὁ ἀφορισμένος αὐτοκαλούμενος «πατριάρχης» Φιλάρετος Ντενισένκο, ψευδομοναχός χῆρος, πατέρας τριῶν παιδιῶν. Ἦταν σέ αὐτόν πού ἡ Ὑπηρεσία Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας τῆς Οὐκρανίας παρέδωσε τό ἐκκλησιαστικό ταμεῖο τότε 4 δισεκατομμύρια ρούβλια12. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ὁ Ντενισένκο τοποθέτησε ἐκεῖνα τά χρήματα σέ κερδοφόρες ἐπιχειρήσεις, διότι τώρα πιά δέν ἔχει κανένα οἰκονομικόν πρόβλημα. Δι’ αὐτό τόν λόγον προστρέχουν εἰς αὐτόν σχισματικοί ἀπ’ ὅλον τόν κόσμο: τό Μαυροβούνιον, τήν Βουλγαρίαν, τήν Ἑλλάδα, τήν Ἰταλίαν, τήν Ἀμερικήν. Συνεργάζονται μαζί του ἀκόμη καί διεφθαρμένοι Ρῶσοι, ὅπως ὁ ἀπεχθής «Ἀνδριανός» Σταρίνα, «μητροπολίτης τοῦ Ντιεπροπετρόβσκ» τοῦ Ντενισένκο.Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι παρ’ ὅλες τίς εἰρηνικές δηλώσεις τοῦ Γιούσενκο, οἱ Οὐνῖτες, οἱ Ἰησουΐτες καί οἱ «αὐτοχειροτονημένοι» θά ξεκινήσουν μία νέα εἰσβολή εἰς τήν Μόσχα, «Drang nach Osten» (σ.τ.μ. πίεσι πρός ἀνατολάς).

20. Ἡ πρόσφατη «Πορτοκαλί Ἐπανάσταση» καί οἱ δυτικοί γεω-πολιτικοί σχεδιασμοί

Ποῖος λοιπόν κρύβεται πίσω ἀπ’ αὐτά τά γεγονότα εἰς τήν Οὐκρανία: Ἄς δοῦμε τήν πολωνική ἐφημερίδα «Rech Pospolita» (15-16.05.2004) καί ἄς διαβάσουμε γιά τό διεθνές συνέδριο πού ἔγινε εἰς τήν Βαρσοβία μέ θέμα: «Νέα Γεωπολιτική τῆς Κεντρικῆς καί Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Μεταξύ τῆς Εὐρώπης καί τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς». Σέ αὐτό τό συνέδριο ὡμίλησαν ἀναλυτές τῆς γεωπολιτικῆς ἀπό τίς κύριες χῶρες τοῦ ΝΑΤΟ, περιλαμβανομένου καί τοῦ Κίσσιντζερ, πού ὀργάνωσε τό Ἵδρυμα «Στέφαν Μπατόρι». Νά θυμίσωμε ὅτι ὁ Στέφαν Μπατόρι ἦταν βασιλιάς τῆς Πολωνίας καί προστάτης τῶν Ἰησουϊτῶν, ἀνειρήνευτος ἐχθρός τῆς Ρωσίας, πού πολέμησε μέ αὐτήν κατά τόν 16ο αἰῶνα. Οἱ Γάλλοι πού συμμετεῖχαν δήλωσαν ὅτι ἡ «διάλυση τοῦ συστήματος τῆς Γιάλτας ξεκίνησε τό 1989 καί ὁλοκληρώθηκε σύντομα, τό 2004, μέ τήν διεύρυνσιν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως». Εἰς τό συνέδριο ὡμίλησε καί ὁ Τίμοθι Ἔς, Διευθυντής τοῦ «Κέντρου Εὐρωπαϊκῶν Ἐρευνῶν» εἰς τήν Ὀξφόρδη. Αὐτός ἐδήλωσε καθαρά ὅτι ἐπιβάλλεται νά ὑπάρχῃ μία στρατηγική εἰκόνα τῆς Μεγάλης Εὐρώπης, μέ τήν ἀκριβῆ ὑποδιαίρεσι τῶν χωρῶν, οἱ ὁποῖες ἀργά ἤ γρήγορα θά γίνουν μέλη τῆς Ἑνώσεως, καί αὐτῶν πού πρέπει νά ἱκανοποιηθοῦν μέ τό status «κοντινοῦ γείτονος». Εἰς τήν πρώτην, ἐνθαρρυμένη ὁμάδα, κατά τόν Ἔς, ἀνήκουν ἡ Τουρκία, οἱ Βαλκανικές χῶρες καί ἡ Οὐκρανία μέ τήν Λευκορωσία!

Καί τήν πρόοδο τήν βλέπουμε ὅλοι μπροστά μας. Τόν 16ο αἰῶνα τόν ὀρθόδοξο Κοζάκο τόν σκότωναν μέ βασανιστήρια εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἰησουΐτη βασιλιᾶ Γιάν ΙΙ Καζιμίρ (ὁ ὁποῖος ἦταν καρδινάλιος εἰς τήν Ρώμη ἕως τήν ἐκλογή του εἰς τήν θέσιν τοῦ βασιλέως). Τώρα τόν κάθε διαφωνοῦντα χαχόλο (σ.τ.μ. Οὐκρανό) ἁπλά τόν κτυποῦν μέ σκληρότητα εἰς τό ὄνομα «τῆς δημοκρατικῆς ἐκλογῆς». Καί ὄχι μόνον, ὅπως θά φαινόταν πιθανό, εἰς τήν πόλιν τῆς Βίνιτσας, ἀλλά καί εἰς τό εἰρηνικόν Ντιεπροπετρόβσκ.

Ἄς θυμηθοῦμε μερικά λόγια τῆς «πολωνικῆς κατήχησης» τοῦ 1860: «Ἡ Πολωνία ἔχει τήν δική της Ἰνδία: τήν Οὐκρανία καί τήν Λιθουανία. Αὐτές οἱ ἀποικίες μαζί μέ τήν Πολωνία ἀποτελοῦν ἕνα σύνολο καί ἐάν ἔχωμε τό μυαλό καί γνῶσι νά ἐλέγξωμεν τά πράγματα, ποτέ δέν θά ἀποκοποῦν σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τίς ὑλικές σχέσεις τους». Ἐάν ἕνας ἀπό τούς Οὐκρανούς ἐθνικιστές, πού τόν ἔτρεφαν οἱ Πολωνοί εὐγενεῖς ὀνειρευόταν τό 1870 νά ἀπωθήσῃ τούς «μοσκαλούς» Ρώσους μέχρι τό Πεκῖνο, σήμερα ὁ κυνικός Ἄγγλος Τ. Ἔς ἐξελίσσει αὐτή τήν σκέψι: «Ἡ Εὐρώπη δέν ἔχει ξεκάθαρα σύνορα. Αὐτά βρίσκονται κάπου μεταξύ τῆς Μόσχας καί τοῦ Βλαδιβοστόκ»!

Ἔτσι λοιπόν νά μήν αὐταπατώμεθα, ἡ Δύσις δέν σκοπεύει νά σταματήσῃ εἰς τήν Οὐκρανίαν.

* Ἐδημοσιεύθη εἰς τήν ἐφημερίδα «Ρούσκι Βέστνικ» (Ρωσικός Κῆρυξ), Νο 4, 2005. Μετάφρασις ἀπό τά ρωσικά ὑπό τοῦ Ἀλεξάνδρου Κορνάκωφ, Ἀρχιτέκτονος, Μεταπτυχιακοῦ Φοιτητοῦ τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, Ὑποτρόφου Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν. Τό παρόν ἐλήφθη ἀπό τό περιοδικό «Φωτεινή Γραμμή», τεῦχ. 25 (Ὀκτ. - Δεκ. 2005) 97-123.

Ψηφιοποίηση - Εισαγωγή: impantokratoros.gr

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

1. Ἐφημ. «Rech Rospolitaya». 16.5.2004.
2. Πρός τιμήν τοῦ πρίγκηπος Λέοντος Ι. Ντανίλοβιτς.
3. Στά πολωνικά Zech Pospolita, δηλαδή «κοινό ἔργο», καί στά λατινικά «Respublica».
4. Ἴδ. Vestnik YPTs MP, 2001, Νο. 3, σελ. 71.
5. Καταραμένοι στρατιῶτες. Προδότες μέ τήν πλευρά τοῦ Γ’ Ράιχ, Μόσχα 2004.
6. Ἀπόσπασμα ἀπό: Ἐλεύθερος Λόγος τοῦ Ρούς, Νέα Ὑόρκη 1961, Νο 25-26.
7. Ἴδε «Κοζάκικη ἄποψη», 2004, Νο. 12.
8. Ὁ Μπαντέρα ἦταν ἀρχηγός τῶν ἐθνικιστῶν.
9. Ὁ πρώην πάπας Ἰωάννης-Παῦλος ΙΙ.
10. Μητρ. Βενιαμίν, Στό μεταίχμιο δύο ἐποχῶν, σελ. 300.
11. 2001, Νο 2, σελ. 52.
12. «Βέστνικ τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας», 2004, Νο 35, σελ. 81-82.

 aktines