Ο Σατανισμός και οι οπαδοί του - έχουν γίνει οι καλύτεροι "φίλοι" της Εκκλησίας!

Γίνεται λοιπόν κατανοητό, ὅτι ὅπως ὑπάρχει ὁ Χριστιανισμός μέ ἱδρυτή τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τούς ὁπαδούς πού λέγονται Χριστιανοί, ἔτσι ὑπάρχει καί ὁ σατανισμός μέ ἀρχηγό τόν Σατανᾶ καί τούς ὁπαδούς πού λέγονται Σατανιστές. Θά τούς ἔχετε καταλάβει ἄλλωστε, ἀπό τόν τρόπο  πού βρίζουν κάθε ἱερό κάι ὅσιο τῶν Χριστανῶν. Φυσικά δέν δηλώνουν Σατανιστές, γιατί ὑποσυνείδητα ντρέπονται καί φοβοῦνται.

Διακρίνονται ἀπό τό λεγόμενο "πέταλο τοῦ Σατανᾶ" (τό μούσι γύρω ἀπό τό σαγόνι πού σχηματίζει πέταλο). (ἀπορίες δικές μας: πέταλο δέν ἔχουν διάφοροι αἱρετικοί ἱερεῖς; Ἐπίσης καί πολλοί Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς τόν τελευταῖο καιρό, δέν ἔχουν δυστυχῶς ἀρχίσει νά ξυρίζουν τή γενειάδα τους καί νά κάνουν πέταλο;...εἴμαστε ὀλίγον καχύποπτοι διά τήν σύμπτωσιν...).
Ἀναγνωρίζονται ἐπίσης ἀπό τή χειραψία μέ τό σφίξιμο τοῦ ἀντίχειρα. Οἱ πιό τολμηροί ἔχουν τό 666 στήν πινακίδα τοῦ αὐτοκινήτου τους. Ἀναγνωρίζονται ἀπό τά τατουάζ μέ τά σύμβολα τοῦ Σατανᾶ καί τά ἀντεστραμμένα καί ἀλλοιωμένα σύμβολα τοῦ Σταυροῦ. Ἐπίσης ἀπό τόν χαιρετισμό τους πού γίνεται μέ τά δάχτυλα: δείκτης-μικρός-ἀντίχειρας.

Προσέξτε τούς ἀνάποδους Σταυρούς!

 Τά δάχτυλα σχηματίζουν τά κέρατα τοῦ Διαβόλου!

ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ "ΦΙΛΟΙ" ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἐπειδή φοβοῦνται τήν Ἐκκλησία περισσότερο ἀπό ὁ,τιδήποτε, ἔχουν γίνει οἱ "καλύτεροι φίλοι" τοῦ Ἱερατείου καί οἱ μεγαλύτεροι "δωρητές". Ἔχουν γίνει ἐπίτροποι σέ Ἱερούς Ναούς, σύμβουλοι καί συνοδοί Μητροπολιτῶν. Εἰσέρχονται στό Ἱερό Βῆμα κατά τή Θεία Λειτουργία, σά νά "συνλειτουργοῦν" μετά τῶν Ἱερέων καί συμπεριφέρονται μέ ἀσέβεια. Ἐμεῖς τούς γνωρίζουμε ὅταν οἱ Ἱερεῖς, οἱ Μητροπολίτες καί γενικά ἠ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος "ΚΟΙΜΑΤΑΙ".

Βρίσκονται σέ ὅλες τίς διοικητικές δομές τοῦ Κράτους καί "ἐργάζονται" γιά νά τό "ροκανίζουν". Ἀπόδειξη, ὅτι ὁδήγησαν τήν Ἑλλάδα στή διαφθορά, στήν οἰκονομική χρεοκοπία καί μέ τίς ἐνέργειές τους διέλυσαν τήν παιδεία, τό σύστημα ὑγείας, τούς ἀσφαλιστικούς ὀργανισμούς, ἔχουν ἐπιβάλλει τή μή ἐφαρμογή τῶν νόμων μέ ἀποτέλεσμα νά σκοντώνονται οἱ Ἕλληνες στούς δρόμους καί ἔχουν στραφεῖ ἀνοιχτά καί ἀπροκάλυπτα κατά τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καί ἰδιαίτερα τῆς οἰκογένειας. Ὁ καθηγητής θεολογίας πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός, ἔχει καταγγείλει δημόσια σέ ραδιοφωνική ἐκπομπή, τήν ὕπαρξη Μασώνων στό Παιδαγωγικό Ἱνστιτοῦτο, χωρίς νά ἀντιδράσει κανείς ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Ἕνας πρώην ἀρχηγός τοῦ ΓΕΝ, ὁ Ἀντώνης Ἀντωνιάδης καί γιά πολλά χρόνια Ἐπίτιμος Ἀρχηγός τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, εἶχε πεῖ ὅτι "ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία εἶναι παραμύθι ἐπιστημονικῆς φαντασίας" καί εἶχε πεῖ ἐπίσης ὅτι "ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὑπανάπτυξής μας". Αὐτούς τοποθετοῦν ἀρχηγούς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καί ὄχι μόμο στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις, ἀλλά παντοῦ. 

ΣΕ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Ἡ εὐθύνη τους δέν εἶναι μόνο ἡ διανομή συσσιτίων. Σαφῶς τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τεράστιο καί ἔχει ἀποτρέψει τήν πείνα, σέ μεγάλο μέρος ἀπόρων συνανθρώπων καί αὐτό συμβαίνει ἐπειδή ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες πού χρηματοδοτοῦν αὐτό τό ἔργο καί ἐργάζονται ἐθελοντικά στούς κόλπους της, ἀλλά τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δέν μπορεῖ νά εἶναι μόνο ἔργο τοῦ λαοῦ, ὅπως εἶναι ἡ παροχή ὐλικῆς βοήθειας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι λαός καί ΚΛΗΡΟΣ. Τό ἔργο τοῦ λαοῦ φαίνεται. 

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; 

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ χρειάζεται νά "ὁπλιστεῖ" μέ πνευματικότητα καί γνώση, γιά νά ἀντιμετωπίσει τά τωρινά ἀλλά καί τά ἐπερχόμενα γεγονότα. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΠΟΕΤΟΙΜΑΣΕΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΜΣΑ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥΣ ΟΥΤΕ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΩΣΤΑ;

Νά διαβάσουν ὅλοι γιά νά θυμηθοῦν τί ἔπραξε ὁ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ὡς Ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὅταν οἱ τότε "ἄρχοντες', στράφηκαν κατά τοῦ λαοῦ. ΦΩΤΙΑ ἦταν τά λόγια του καί τά ἔργα του κατά τῶν τότε "ἀρχόντων", σέ ἀντίθεση μέ τούς σημερινούς Ἐπισκόπους, πού περιμένουν νά χαιρετηθοῦν, νά φωτογραφηθοῦν καί νά συμφάγουν μέ τούς σημερινούς διῶκτες τοῦ λαοῦ, πού ἀποδεδειγμένα εἶναι ψεῦτες, κλέφτες καί ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ.

 

Δέν εἶναι καλοί ποιμένες. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ΔΙΩΚΕΤΑΙ καί οἰ ποιμένες χαμογελοῦν μαζί μέ τούς ΔΙΩΚΤΕΣ.

Ὅταν ἐνθρονίζονται, τό "ποίμνιο" τούς ὐποδέχεται στήν πόλη μέ πανό πού γράφουν: "ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ, ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ". Πολύ γρήγορα ὅμως, ξεχνοῦν τόν Κύριο, πού εἶπε: "Ἐγώ εἰμί ὀ Ποιμήν ὁ Καλός· ὁ Ποιμήν ὁ Καλός τήν ψυχήν Αὐτοῦ βάλλει ὑπέρ τῶν προβάτων". (Ἰωάν. Ι΄ 11).

(Σημείωση: τά κεφαλαῖα γράμματα εἶναι τοῦ συγγραφέως τοῦ ἄρθρου, τά ὁποῖα κρατήσαμε.)

Πνευματικά καί ἐπίκαιρα 2014

Ι. ΚΕΛΛΙΟΝ

ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

 

Ὁ Καλός Ποιμένας

ἀναζητᾶ, φυλάττει καί σώζει τά πρόβατα!

katanixis

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Θάρθη ξαφνικά (ο πόλεμος) ή το βόδι στο χωράφι ή το άλογο στ’ αλώνι»

Γιατί οι επόμενοι μήνες θεωρούνται οι πιο κρίσιμοι; Τι είναι αυτό που ανησυχεί σύγχρονους γέροντες και τι προτρέπουν τους χριστιανούς να κάνουν ενόψει απότομων και ραγδαίων μη προβλεπόμενων εξελίξεων.
Έχετε άραγε αναρωτηθεί καλοί μου Χριστιανοί τι κρύβεται πίσω από την επιδίωξη της Ουάσιγκτον και εν γένει της Δύσης να αποκτήσουν τον έλεγχο της Συρίας; Έχετε σκεφθεί γιατί αντιδρά σθεναρώς η Μόσχα; Μπορείτε ακόμη να ερμηνεύσετε την επιθετική στάση της Άγκυρας έναντι της Δαμασκού; Ή να εξηγήσετε το γεγονός της χρηματοδότησης των ισλαμιστών ανταρτών από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία; Η απάντηση στα ανωτέρω ερωτήματα εμπερικλείεται σε δύο μόνο λέξεις «οικονομικά συμφέροντα»… Προσφάτως λοιπόν πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εργαζόταν στη νομική υπηρεσία αυτής, αποκάλυψε ότι όλα γίνονται για το χρήμα και την εξουσία. Κατήγγειλε ανοικτά μάλιστα ότι οι γνωστοί λήσταρχοι -τρομοκράτες της οικουμένης, μεγαλοτραπεζίτες σιωνιστές και λοιποί απατεώνες ( βλ. Ροκφέλερ, Σόρος, Ρότσιλντ), που κρατούν υπόδουλες με το χρήμα τις ΗΠΑ, αποφάσισαν για ευνόητους σ’ όλους μας λόγους να σταματήσουν το μονοπώλιο της Ρωσίας στην παροχή φυσικού αερίου στην Ε.Ε.! Αρχικά το επιχείρησαν μέσω του Αζερμπαϊτζάν, της Τσετσενίας και της Γεωργίας αλλά διαπίστωσαν πώς τούτο δεν τους αρκεί. Έτσι σχεδίασαν να αλλάξουν τα πολιτικά δεδομένα σε Αίγυπτο, Λιβύη και Συρία και να δημιουργήσουν κυβερνήσεις φιλικά διακείμενες προς τη Δύση αντίστοιχες μ’ αυτές της Τουρκίας και του Κατάρ, οι οποίες θα συνέβαλαν στην επίτευξη των επιχειρηματικών τους σχεδίων που εντάσσονται πάντα στην επίτευξη του κεντρικού στόχου της παγκοσμιοποίησης.
Σκοπός είναι να μεταφέρουν με αγωγό που θα διέρχεται μέσω της Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας φυσικό αέριο στην Ευρώπη σπάζοντας έτσι οριστικά το ρωσικό μονοπώλιο! Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο αυτό δημιουργήθηκε από τους γνωστούς μηχανισμούς των εκφραστών του μυστηρίου της ανομίας μία τεράστια προπαγάνδα που ουσιαστικά απέβλεπε στην επίτευξη των σχεδίων τους… Έτσι ο Σύρος πρόεδρος από συνομιλητής, συνεργάτης και φίλος μετατράπηκε μέσα σε λίγους μόνο μήνες από τα ανήμερα αυτά θεριά και τους πραγματικούς αδίστακτους κουστουμαρισμένους τρομοκράτες του πλανήτη σε σφαγέα και δικτάτορα!!!
Ο ρόλος της Τουρκίας
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερο ότι στον υποτιθέμενο εμφύλιο πόλεμο της Συρίας παίζονται πολύ μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ως εκ τούτου η ειρηνευτική διαδικασία που αποβλέπει δήθεν στην καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Δαμασκού για το καλό της ανθρωπότητας αποτελεί στη βάση της μια μικρή ολιγοήμερη παράταση στο βασικό σχέδιο των ανόμων. Και αποτελεί μικρή παράταση μέχρις ότου ετοιμασθεί η εναλλακτική λύση βιαίας απομάκρυνσης του Άσαντ, η οποία αποκλειστικά θα στηριχθεί, όπως γρήγορα θα διαπιστώσετε σε προβοκατόρικες ενέργειες αντίστοιχες μ’ αυτή που σχεδιάστηκε από Βρετανούς και Τούρκους και εκτελέστηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1955, σε βάρος του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης…
Ήδη η Τουρκία ανεβάζει τους τόνους και τις προκλήσεις της έναντι της Συρίας και ταυτόχρονα διαπραγματεύεται σκληρά στο παρασκήνιο τα οφέλη της από μία στρατιωτική επέμβαση. Δεν αποκλείεται στα ανταλλάγματα που θα ζητήσει να περιλαμβάνεται και κανένα ελληνικό νησάκι, έτσι ώστε να επιτευχθεί το σχέδιο συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου Πελάγους! Και δεν αποκλείεται γιατί από τη μία οι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού μεγαλοτραπεζίτες-τρομοκράτες Σιωνιστές των ΗΠΑ που στην ουσία κρατούν υπόδουλη την χώρα μας τα δίνουν όλα για να πετύχουν το σχέδιο τους’ και από την άλλη οι φθηνοί -πολιτικάντηδες της Αθήνας έχουν μαθητεύσει καλά στο να υποκλίνονται και να φιλούν κατουρημένες ποδιές προδίδοντας το έθνος και λεηλατώντας τον πλούτο της χώρας.
Να γιατί η Τουρκία επισήμως και ανοικτά διατηρεί στρατόπεδα τρομοκρατών ισλαμιστών στα οποία εκπαιδεύονται οι μισθοφόροι αντικαθεστωτικοί αντάρτες, θύματα οι περισσότεροι εξ αυτών του ισλαμικού φανατισμού και της προπαγάνδας… Να γιατί στα μέσα Σεπτεμβρίου τουρκικό F-16 έριξε ένα ελικόπτερο του Συριακού στρατού και η Άγκυρα εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση της κατάρριψής του. Δεν αποκλείεται κατόπιν αυτού και αφού προηγουμένως ολοκληρώσει τις σκληρές διαπραγματεύσεις που διεξάγει στο παρασκήνιο με τις υπόδουλες στους σιωνιστές -μεγαλοτραπεζίτες ΗΠΑ να ακολουθήσει μια προσχεδιασμένη προβοκατόρικη ενέργεια που θα προκαλέσει θύματα στην Τουρκία και θα αποδοθεί ως αντίποινα δήθεν της Δαμασκού για την κατάρριψη του ελικοπτέρου. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα της έδιδε το απαραίτητο πράσινο φως, το οποίο ήδη έχει λάβει από τις ΗΠΑ!
Κουρασμένος εξάλλου ο Συριακός στρατός από τον διετή πόλεμο με τους τρομοκράτες ισλαμιστές θα είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει έναν οργανωμένο και καλά εξοπλισμένο τουρκικό στρατό. Το ζητούμενο, ωστόσο, έχει να κάνει με το πώς θα αντιδράσει σε μία τέτοια περίπτωση η Ρωσία. Εάν λ. χ. επιχειρήσει και πάλι να χειριστεί το θέμα μέσω της διπλωματικής οδού είναι σίγουρο ότι θα δώσει στην Άγκυρα τον απαραίτητο χρόνο για να επιφέρει βαρύτατο πλήγμα στον Σύρο πρόεδρο Άσαντ. Εάν αντιθέτως χτυπήσει την Τουρκία τότε το γεωπολιτικό πάζλ δυσκολεύει όλους τους παίκτες.
Αμερικανοί αξιωματούχοι πάντως υποστηρίζουν με σιγουριά και δημοσίως ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλ. Πούτιν πέραν της αποστολής πολεμικών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο δεν πρόκειται να εμπλακεί σε πόλεμο, αφού υστερεί στα συμβατικά όπλα έναντι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ίσως αυτό όμως το γνωρίζει η Μόσχα και γι’ αυτό φρόντισε να αποστείλει μηνύματα μέσω προσφάτων στρατιωτικών ασκήσεων σε όλη τη ρωσική επικράτεια που αφορούσαν αποκλειστικά το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Δείχνει διατεθειμένη να το χρησιμοποιήσει αν παραστεί ανάγκη… Με τον τρόπο αυτό ενισχύει και το διαπραγματευτικό της χαρτί.
Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί γιατί έχει επιλεγεί από τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας η Τουρκία και όχι το Ισραήλ. Μα η Τουρκία είναι μωαμεθανική χώρα και ως εκ τούτου θα αποτρέψει πιθανή συσπείρωση ισλαμιστών η οποία θα γινόταν στην περίπτωση που την επίθεση αναλάμβανε το Ισραήλ…
Καλοί μου Χριστιανοί, η ανωτέρω ανάλυση ουσιαστικά που συνοπτικά και χωρίς περαιτέρω αποδεικτικές λεπτομέρειες παρουσιάσαμε έρχεται να επαληθεύσει στο ακέραιο τις προφητικές ρήσεις του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού αλλά και σύγχρονων αγίων γερόντων περί του επερχόμενου -ορατού πλέον και διά γυμνού οφθαλμού- πολέμου. «Θάρθη ξαφνικά (ο πόλεμος)· ή το βόδι στο χωράφι ή το άλογο στ’ αλώνι», αναφέρει η προφητεία του Αγίου Κοσμά, δίδοντας ταυτόχρονα την εποχή που αυτά θα συμβούν. Με τη φράση το άλογο στ’ αλώνι νοείται ο θεριστής μήνας του έτους, ο Ιούνιος ενώ με τη φράση το βόδι στο χωράφι εννοείται ο μήνας του οργώματος ο Οκτώβριος και ίσως ο Νοέμβριος… Επιπλέον ο προφητικός λόγος του Αγίου Κοσμά είναι συγκεκριμένος σε ότι αφορά τον πόλεμο και σε συνδυασμό με την προφητική ρήση του μακαριστού αγίου Ιεράρχη Σιατίστης Αντωνίου δίνουν επακριβώς το γεωγραφικό στίγμα των λεγομένων γεγονότων. «Όταν ακούσετε ότι ο πόλεμος πιάστηκε από κάτω, τότε κοντά θα είνε».«Αν ο πόλεμος πιαστή από κάτω, λίγα θα πάθετε· αν πιαστή από πάνω, θα καταστραφήτε». Τα ανωτέρω έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ενώ ο μακαριστός άγιος Μητροπολίτης Σιατίστης Αντώνιος απροκάλυπτα έκανε λόγο για τη Συρία… υποστηρίζοντας ότι το ποθούμενο και τα γεγονότα θα έχουν αφετηρία τον πόλεμο σ’ αυτήν.
Όμως δεν είναι μόνο τα ανωτέρω που ουσιαστικά φανερώνουν ότι τα αναμενόμενα γεγονότα που έλεγε ο άγιος Αγιορείτης γέροντας Παϊσιος είναι προ των πυλών. Ο Άγιος Κοσμάς αναφερόμενος στον χρόνο που θα αρχίσουν τα γεγονότα αναφέρει δύο συγκεκριμένες προφητείες. Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάστακτο φόρο, αλλά δεν θα προφθάσουν». «Θα βάλουν φόρο στις κότες και στα παράθυρα». «Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτας. Δεν θα προφθάσουν όμως». Οι ανωτέρω ρήσεις τους ουσιαστικά περιγράφουν με τον πλέον χαρακτηριστικό και μη αμφισβητήσιμο από κανέναν χρόνο που θα γίνουν. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον σημερινό.
Σ’ αυτό συνηγορούν η δυσβάστακτη φορολογία της πολιτικής εξουσίας που ξεπέρασε κατά πολύ περισσότερο την φορολογία που επέβαλλαν οι Τούρκοι στους σκλαβωμένους Έλληνες το καιρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φορολόγησαν τα κοτέτσια και τις κότες, τα χωράφια, τα παραθύρια, κινητά και ακίνητα παραβιάζοντας ενίοτε και εν γνώσει τους το Σύνταγμα της χώρας. Τρομοκρατούν ταυτόχρονα και εκβιάζουν το λαό, όπως ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι την εποχή της σκλαβιάς και σκορπούν με τις αποφάσεις τους το θάνατο στους πλέον αδυνάτους…(βλ. αυτοκτονίες)! Η τρίτη προφητική ρήση είναι καλό επί της παρούσης να παραμείνει ασχολίαστη. Το μόνο που θα επισημάνουμε είναι το ότι κανείς Έλληνας δεν είναι διατεθειμένος να πολεμήσει στο πλευρό ισλαμιστών, αιρετικών και λοιπών απίστων και σε βάρος ενός ορθοδόξου λαού… Ο νοών νοείτω!
Ως εκ τούτου βρισκόμαστε πολύ κοντά σε συνταρακτικές γεωπολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα συμβάλουν ώστε να γκρεμιστούν και πάλι τα σχέδια του πονηρού. Γιατί τώρα θα ρωτήσει κάποιος και όχι σε ένα ή δύο ή περισσότερα χρόνια. Γιατί οι μεγαλοτραπεζίτες -τρομοκράτες φοβούνται πως αν δοθεί περισσότερος χρόνος τότε όχι μόνο θα αποτύχουν στους σχεδιασμούς τους αλλά επιπλέον τρομάζουν στο ενδεχόμενο να αντιδράσουν και να ξεσηκωθούν οι υπόδουλοι σ’ αυτούς λαοί, με πρώτο και καλύτερο αυτόν των ΗΠΑ. Επιπλέον μία ειρηνευτική χρονοβόρα διαδικασία θα δώσει τον απαραίτητο χρόνο στον στρατό των Συρίων να εκδιώξει εξ ολοκλήρου τους αντάρτες ισλαμιστές -τρομοκράτες. Και κάτι τέτοιο επ’ ουδενί θέλουν οι ΗΠΑ και η Γαλλία, χώρες που άμεσα εναντιώνονται στη Δαμασκό. Ο λόγος άλλωστε που το Βερολίνο απέχει στην παρούσα φάση από άμεση εμπλοκή έχει να κάνει, όπως εκτιμούν ειδικοί αναλυτές τόσο με την εκλογική διαδικασία στο εσωτερικό της χώρας, όσο και με τις διμερείς συνεργασίες που έχει υπογράψει με τη Μόσχα στον ενεργειακό τομέα.
Αλλά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός αποκαλύπτει ακόμη και το ρόλο της Τουρκίας! «Οι Τούρκοι αναφέρει θα μάθουν το μυστικό τρεις μέρες γρηγορώτερα από τους Χριστιανούς». Εύλογα κάποιος θα ρωτήσει, ποιό είναι αυτό το μυστικό που θα το μάθουν πιο γρήγορα. Μα είναι φως φανάρι πως το μυστικό σχετίζεται με την εντολή ή το πράσινο φως για να κτυπήσουν στη Συρία. Να γιατί οι Τούρκοι θα το μάθουν πιο σύντομα σε σχέση με τους λοιπούς «χριστιανούς» συμμάχους τους στην Βορειοατλαντική Συμμαχία(ΝΑΤΟ).
Πολλοί γνωστοί σύγχρονοι γέροντες επίσης κάνουν λόγο για επερχόμενη πείνα. Στην ουσία και πάλι επιβεβαιώνεται μία αντίστοιχη προφητική ρήση του Αγίου Κοσμά. «Λυπηρόν είνε να σας το ειπώ· σήμερον, αύριον καρτερούμεν δίψες, πείνες μεγάλες που να δίδωμεν χιλιάδες φλουριά και να μην ευρίσκομεν ολίγον ψωμί». Προσφάτως συνεργάτης της εφημερίδας μας επικοινώνησε με γνωστό αγιορείτη γέροντα που ασκητεύει στη Σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος προκειμένου να του ανακοινώσει την περίφημη ειρηνευτική διαδικασία για τα χημικά όπλα που απέτρεψε την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία! Ο διορατικός γέροντας αφού τον αφουγκράστηκε είπε: «Ετοιμαστείτε έρχονται πολύ χειρότερα πράγματα. Θα έρθουν δύσκολες ημέρες»! Οι επίπονες προσπάθειες του συνεργάτη μας να εκμαιεύσει το τι ακριβώς εννοούσε απέβησαν άκαρπες, αφού ο γέροντας στη συνέχεια σιώπησε…
Αλλά και ο ασκητής γέροντας του Παγγαίου Όρους προτρέπει συνεχώς τον τελευταίο καιρό τους πιστούς να εντείνουν τις προσευχές τους. «Αφήστε τα οικονομικά και τους φόρους στην άκρη και ενισχύστε την προσευχή σας. Το χωράφι είναι άγονο και ο ουρανός δεν λαμβάνει πλέον την προσδοκώμενη καρποφορία! Κι όταν ένα χωράφι είναι άγονο, ο γεωργός φροντίζει να το οργώσει, να ανανεώσει το χώμα, πριν προβεί στην νέα σπορά. Βρισκόμαστε σ’ αυτή ακριβώς τη διαδικασία γιατί παρά τις μεγάλες δοκιμασίες οι ορθόδοξοι χριστιανοί εμμένουν να προσκολλώνται σε εφήμερους σωτήρες που τελικά τους απογοητεύουν, αφού οι σωτήρες αυτοί αποβλέπουν να αλλάξουν το νόμο του Θεού… Έτσι όλοι μας γινόμαστε ηθικοί αυτουργοί ενός συνεχούς εγκλήματος που ουσιαστικά έχει να κάνει με την αμετανοησία των χριστιανών. Γι’ αυτό οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και καλό είναι να σας βρουν εξομολογημένους και με τον Χριστό μέσα σας (σημ. Θεία Κοινωνία)! Τότε και μόνο τότε θα αποφύγετε τους μεγάλους κινδύνους που έρχονται».
Συντακτική ομάδα Στύλου Ορθοδοξίας

 orthodoxia.

Ιησούς Χριστός ο μοναδικός Primus sine paribus.Σχολιασμός στην πρόσφατη δημοσίευση του Μητροπ. Προύσης Ελπιδοφόρου Λαμπρυνιάδη, Καθηγητού του Α.Π.Θ.

 Ως «Κεραυνός εν αιθρία» θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η απόφαση-διακήρυξη της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Ρωσίας σχετικά με το «πρωτείο» στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Απόφαση στην οποία προχώρησε με αφορμή το κοινό κείμενο της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών στη Ραβέννα της Ιταλίας (Οκτώβριος 2007).Θα μπορούσαμε να την θεωρήσουμε ως θεόθεν ενέργεια και ως πρόνοια του Θεού, που έρχεται να αποτρέψει ηγεμονικές τάσεις και προσπάθειες ερμηνείας του θεσμού των πρεσβειών τιμής της ανά την οικουμένη Ορθοδόξου Εκκλησίας πάνω σε παπικά πρότυπα με Ορθόδοξο θεολογικό και εκκλησιολογικό «μανδύα». 

Μια τέτοια προσπάθεια κατέστη φανερή από την πρόσφατη δημοσίευση (8.1.2014) του Σεβ. Μητροπολίτου Προύσης κ. Ελπιδοφόρου, Ιεράρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και Καθηγητού του Α.Π.Θ. Στη δημοσίευσή του αυτή, που ανακοινώθηκε στο εκκλησιαστικό ειδησεογραφικό ιστολόγιο «Αμήν», επιχειρεί να ανασκευάσει την πρόσφατη συνοδική απόφαση της Ρωσικής Εκκλησίας, προκειμένου να στηρίξει το «πρωτείο» του Οικουμενικού Πατριάρχου με οικουμενιστική, γλώσσα, μη έχουσα κανένα πατερικό και ιεροκανονικό έρεισμα, όπως θα φανεί στη συνέχεια.
Κατ’ αρχήν ο συγγραφέας εκφράζει την πεποίθηση, ότι το συνοδικό κείμενο αποσκοπεί «να υπονομεύσει το κείμενον της Ραβέννας». Αγνοεί όμως (ή θέλει να αγνοεί), ότι το κείμενο αυτό δεν έτυχε δυστυχώς ακόμη της συνοδικής εξετάσεως και αξιολογήσεως, (όπως το έπραξε ήδη η Ρωσική Εκκλησία με το πρόσφατο συνοδικό κείμενό της), από τις Ιεραρχίες των άλλων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Το κείμενο αυτό βρίσκεται ακόμη υπό Συνοδική κρίση και εξέταση, και επομένως κάθε λόγος περί «υπονομεύσεως» είναι τουλάχιστον ατυχής, διότι ενδεχομένη απόρριψή του από τις Ιεραρχίες και άλλων Εκκλησιών (εφ’ όσον κριθεί, ότι δεν εκφράζει την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία), δεν σημαίνει «υπονόμευση», αλλά μια επιβεβλημένη ενέργεια διασφαλίσεως και διαφυλάξεως ανόθευτης της Ορθοδόξου δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας. Κατά την ταπεινή μας δε γνώμη το κείμενο αυτό επιβάλλεται να απορριφθεί, εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας δύο ευστοχότατες κριτικές μελέτες, που έγιναν πάνω σ’ αυτό και δημοσιεύθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν: α) αυτήν της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους[1] και β) αυτήν του καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Δημ. Τσελεγγίδη[2]. Οι μελέτες αυτές απέδειξαν σαφέστατα, ότι πρόκειται για ένα διάτρητο κείμενο με πλείστες όσες προβληματικές και εκκλησιολογικώς απαράδεκτες θέσεις.

  Στη συνέχεια ο συγγραφέας ομιλεί περί του «πρωτείου» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εκφράζει την άποψη, ότι το Συνοδικό κείμενο προσπαθεί «να αμφισβητήσει  με τον πλέον σαφή και επίσημον τρόπον (δηλαδή  με συνοδικήν απόφασιν) το πρωτείον του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Ωστόσο από την μελέτη του συνοδικού κειμένου δεν διαφαίνεται μια τέτοια προσπάθεια. Το κείμενο σαφέστατα λέγει: «τα πρωτεία τιμής σε παγκόσμιο επίπεδο στην Ορθόδοξη Εκκλησία ανήκουν στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως πρώτο μεταξύ ίσων Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών». Θεμελιώνει δε αυτά τα «τα πρωτεία τιμής» σε Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων (Γ΄ της Β΄ Οικουμενικής, ΚΗ΄ της Δ΄ Οικουμενικής και ΛΣΤ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής) και στην ιστορική επιβεβαίωσή των κατά την διάρκεια της μακραίωνος ιστορικής διαδρομής της Εκκλησίας. Βέβαια το συνοδικό κείμενο δεν περιγράφει τον τρόπο διαμορφώσεως της διοικήσεως των κατά τόπους μεγάλων εκκλησιαστικών περιφερειών, που αργότερα ονομάσθηκαν Πατριαρχεία, όπως διευκρινίζει σαφέστατα σε πρόσφατη επιστολή του (9.1.2014) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Μακαριωτάτον Πατριάρχην Μόσχας και πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλον: «…διά την οργάνωσι των Εκκλησιαστικών πραγμάτων ίσχυσεν αρχικώς σύστημα συγγενές προς την πολιτικήν διοίκησι διά της δημιουργίας εκκλησιαστικών επαρχιών. Αι μεγάλαι περιφέρειαι ωργανώθησαν κατά τον 34ον Αποστολικόν Κανόνα, ως ευρέα εκκλησιαστικά τμήματα, επί κεφαλής έχοντα τον ‘Πρώτον’ διά τας διοικήσεις Ανατολής (Αντιόχεια), Αιγύπτου (Αλεξάνδρεια), Καππαδοκίας-Πόντου (Καισάρεια), Ασίας (Έφεσος) οι πρώτοι εκλήθησαν Έξαρχοι. Περί των Εξάρχων λόγος γίνεται εις τούς Κανόνας θ΄ καί ιζ΄ της εν Χαλκηδόνι Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι Έξαρχοι Αλεξανδρείας και Αντιοχείας ωνομάσθησαν αργότερα Πατριάρχαι, ο  τίτλος επεξετάθη και επί τους Κωνστατινουπόλεως καί Ιεροσολύμων». Επίσης το συνοδικό κείμενο χρησιμοποιεί τον αδόκιμο όρο «παράδοση των Ιερών Διπτύχων», για να αποδώσει σ’ αυτά την πηγή προελεύσεως του πρωτείου σε παγκόσμιο επίπεδο, αντί του ορθού όρου «Κανονική και Συνοδική Παράδοση», πράγμα το οποίο μπορεί να δημιουργήσει συγχύσεις και παρανοήσεις με τα γνωστά σ’ όλους μας Δίπτυχα των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

   Παρά κάτω ο συγγραφέας αναφέρει, ότι το Συνοδικό κείμενο «εισάγει αντιδιαστολήν μεταξύ  του πρωτείου, ως τούτο εφαρμόζεται εις την ζωήν της Εκκλησίας (εκκλησιολογία), και του πρωτείου ως τούτο νοείται εις την θεολογίαν» και ότι μέσω αυτής της διακρίσεως επιδιώκεται  «διαχωρισμὸς της εκκλησιολογίας απὸ την θεολογίαν». Αναφέρει επίσης ότι εισάγει «καινοφανή διάκρισιν μεταξὺ αφ’ ενὸς του ‘πρωτεύοντος’ πρωτείου του Κυρίου καὶ αφ’ ετέρου των ‘δευτερευόντων’ πρωτείων (‘various forms of primacy…are secondary’) των επισκόπων».Τέτοια όμως διάκρισις και διαχωρισμός ουδόλως υφίσταται. Το Συνοδικό κείμενο πολύ ορθά παρουσιάζει κατ’ αρχήν τον ένα και μοναδικό πρώτο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι ο μόνος αληθινά πρώτος άνευ ίσου, ο Primus sine paribus. Από Αυτήν δε την πρώτη και μοναδική πηγή εξουσίας πηγάζει στη συνέχεια και καθιερούται πλέον ως θεσμός εν τη καθ’ όλου εκκλησιαστική ζωή κάθε άλλη εκκλησιαστική αυθεντία και κάθε μορφή πρωτείου σε ανθρώπινο κτιστό επίπεδο: «Και αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους…» (Εφ.4,11). Εάν λοιπόν «Αυτός» είναι εκείνος που «έδωκε…», τότε δεν είναι δυνατόν να νοηθεί οποιαδήποτε «αντιδιαστολή», η «διαχωρισμός», ή «καινοφανής διάκρισις». Επί πλέον «αυτός έδωκε» διά του αγίου Πνεύματος, ως άνωθεν δωρεά, την λειτουργία του Συνοδικού Πολιτεύματος: «Έδοξε γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν…» (Πραξ.15,28). Η παρά πάνω φράση σημαίνει ότι οι απόστολοι με τον φωτισμό και την καθοδήγηση του αγίου Πνεύματος, συγκροτήσαντες την Αποστολικήν Σύνοδον (49μ.Χ.), καθιέρωσαν πλέον στη ζωή της Εκκλησίας τον Συνοδικό Θεσμό ως βασικό και θεμελιώδη εκκλησιαστικό και διοικητικό θεσμό για την ρύθμιση και επίλυση των πάσης φύσεως εκκλησιαστικών ζητημάτων.

  Ένα δε από αυτά τα ζητήματα υπήρξε η ανάγκη του καθορισμού των πρώτων στις μεγάλες εκκλησιαστικές περιφέρειες, που αργότερα ονομάσθηκαν Πατριαρχεία, του καθορισμού της διαλεκτικής σχέσεως, που πρέπει να υφίσταται μεταξύ των κατά τόπους πρώτων και των επισκόπων, μετά των οποίων συγκροτούν σύνοδον, αλλά και της ιεραρχικής τάξεως που πρέπει να υφίσταται μεταξύ αυτών των πρώτων, δηλαδή των Πατριαρχών. Τα ζητήματα δε αυτά ερυθμίσθησαν, όπως είναι γνωστό, οριστικώς, τελεσιδίκως και θεοπνεύστως από τις άγιες Οικουμενικές Συνόδους με τους Ιερούς Κανόνες που μνημονεύσαμε παρά πάνω, καθώς και με τον 34ον Αποστολικόν Κανόνα (βεβαιούμενον από τον Η΄ Κανόνα της Γ΄ Οικουμενικής). Επομένως τα πρωτεία τιμής (ή ορθότερα «τα πρεσβεία τιμής») των πρώτων σε επαρχιακό και παγκόσμιο επίπεδο έχουν την πηγή και προέλευσή τους στις Οικουμενικές Συνόδους και συνεπώς δεν επέχουν θέση δευτερευόντων πρωτείων, όπως εσφαλμένα θεωρεί ο συγγραφέας, αλλά τριτευόντων, διότι θέση δευτερεύοντος πρωτείου κατέχει η Οικουμενική Σύνοδος. Όπως ορθότατα σημειώνει εις πρόσφατον επιστολήν του ο άγιος Πειραιώς προς τον Μακαριώτατο Πατριάρχῃ Μόσχας και πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλον:«υπό την υψίστην κεφαλήν τον Χριστόν, ως ορατή κεφαλή της Εκκλησίας ίσταται η Οικουμενική Σύνοδος» και όχι κάποιο, ή κάποια πρόσωπα επισκόπων. Όπως παρατηρεί ο αείμνηστος καθηγητής της Δογματικής κ. Παναγιώτης Τρεμπέλας: «Ανωτάτη δ’ αρχή της καθ’ όλου Εκκλησίας είναι η Οικουμενική Σύνοδος…»[3] και παρά κάτω: «…αποτελούσιν ιδία αι Οικουμενικαί Σύνοδοι την υψίστην εξωτερικήν αυθεντίαν εν τη Εκκλησία, την θεοπνεύστως διακριβούσαν και διερμηνεύουσαν την αλήθειαν της πίστεως».[4]

Εν συνεχεία ο συγγραφέας κάνει μια εναγώνια προσπάθεια να παρουσιάσει με σοφιστικούς συλλογισμούς τον πρώτο ως πηγή του πρωτείου και όχι ως αποδέκτη και ότι δήθεν η προσπάθεια του Συνοδικού κειμένου «είναι να απεξαρτηθή ο πρώτος ως πηγὴ του πρωτείου, ο πρώτος να είναι αποδέκτης του πρωτείου αντὶ να είναι η πηγή του». Και παρά κάτω: «Εὰν θέλωμεν να ομιλήσωμεν περὶ πηγής ενὸς πρωτείου εις την ανὰ την οικουμένην Εκκλησίαν, αύτη είναι αυτὸ τούτο το πρόσωπον του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος, ως αρχιερεὺς είναι μεν πρώτος ‘μεταξὺ ίσων’, ως Κωνσταντινουπόλεως, όμως, και συνεπώς ως Οικουμενικὸς Πατριάρχης, είναι πρώτος δίχως ίσον (primus sine paribus)». Το ότι οι παρά πάνω ισχυρισμοί του συγγραφέως είναι τελείως αυθαίρετοι, μόλις είναι ανάγκη να υπογραμμιστεί. Δεν υπάρχουν Ιεροί Κανόνες ή πατερικές μαρτυρίες, που να επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς του. Αντιθέτως με όσα αναφέραμε παρά πάνω αποδείχθηκε, ότι ο πρώτος,(είτε σε επαρχιακό, είτε στο παγκόσμιο επίπεδο), δεν είναι η πηγή του πρωτείου, αλλά ο αποδέκτης του πρωτείου, το οποίο (πρωτείο) θεσμοθετείται από τους παρά πάνω αναφερθέντες Συνοδικούς Κανόνες.

 Στη συνέχεια ο συγγραφέας προχωρεί σε άλλο σοβαρότερο ολίσθημα. Επιχειρεί να θεμελιώσει τον θεσμό του πρωτείου πάνω στις ενδοτριαδικές σχέσεις των προσώπων της Αγίας Τριάδος και κατηγορεί την Ιεραρχία της Ρωσικής Εκκλησίας, ότι δεν έλαβε υπόψη της την «μοναρχία» του Θεού Πατέρα, η οποία, κατ’ αυτόν πρέπει να μεταφέρεται και να εφαρμόζεται και στο «πρωτείο» του πρώτου στην ανά την Οικουμένην Εκκλησία!: «Διά την κατανόησιν των καινοφανών απόψεων του Πατριαρχείου Μόσχας, ίδωμεν τι θα εσήμαινον πάντα ταύτα εάν τα ανεφέρομεν και τα εφηρμόζαμεν εις την ενδοτριαδικήν πραγματικότητα, την πραγματικήν πηγήν παντός πρωτείου... Παλαιόθεν και συστηματικώς η Εκκλησία εξέλαβε το πρόσωπον του Πατρός ως τον Πρώτον (‘η μοναρχία του Πατρός’) της κοινωνίας των προσώπων της Αγίας Τριάδος». Και επικαλείται δύο μαρτυρίες από τους θεολογικούς λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον τρίτο[5],και τον πέμπτο[6] για να καταλήξει στο εσφαλμένο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, συμπέρασμά του ότι δήθεν  «ο Θεολόγος των Πατέρων ομιλεί περὶ μοναρχίας και πρωτείου του Θεού και Πατρός». Λυπούμεθα για την στρέβλωση των λόγων του αγίου, προερχομένη μάλιστα από ένα ακαδημαϊκό διδάσκαλο και δή καθηγητή Πανεπιστημίου! Το κείμενο λέγει επί λέξει: «Ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον. Μοναρχία δε, ουχ ήν έν περιγράφει πρόσωπον (έστι γαρ και το έν στασιάζον προς εαυτό πολλά καθίστασθαι), αλλ’ ήν φύσεως ομοτιμία συνίστησι και γνώμης σύμπνοια και ταυτότης κινήσεως και προς το έν των εξ’ αυτού σύννευσις (όπερ αμήχανον επί της γεννητής φύσεως), ώστε καν αριθμώ διαφέρη, τη γε ουσία μη τέμνεσθαι». Εδώ ο άγιος δεν ομιλεί περί μοναρχίας ενός προσώπου, του Πατρός, («Μοναρχία δε, ουχ ήν εν περιγράφει πρόσωπον»), όπως θέλει ο συγγραφέας, αλλά περί της μοναρχίας της (μιάς) φύσεως και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος («αλλ’ ήν φύσεως ομοτιμία συνίστησι»). Αυτή δε η ομοτιμία της φύσεως γεννά την ομοτιμία των προσώπων, αφού και τα τρία πρόσωπα μετέχουν της αυτής φύσεως. Περί αυτής δε της ομοτιμίας των προσώπων μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος: «ίνα πάντες τιμώσι τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα» (Ιω. 5,23). Εφ’ όσον, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου, η ίδια τιμή που ανήκει στον Πατέρα, ανήκει και στον Υιόν, τότε δεν είναι δυνατόν να νοήσουμε προβάδισμα πρωτείου στον Πατέρα σε σχέση προς τον Υιόν. Επίσης εάν αποδώσουμε στον Πατέρα πρωτείο, κατά το γεγονός ότι αποτελεί πηγή της Θεότητος και της Πατρότητος, όπως αφήνει να εννοηθεί ο συγγραφέας, τότε αναγκαίως θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Υιόν ως δεύτερον Θεόν, κατώτερον προς τον Πατέρα. Στην περίπτωση αυτή καταλήγουμε στις Ωριγενιστικές αιρετικές θεωρίες σχετικά με το δόγμα της  Αγίας Τριάδος, τις οποίες κατεδίκασε η Εκκλησία κατά την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο: «ο μεν Θεός και Πατήρ, συνέχων τα πάντα φθάνει εις έκαστον των όντων, μεταδιδούς εκάστω από του ιδίου το είναι (ών γαρ εστίν). Ελάττων δε προς τον Πατέρα ο Υιός, φθάνων επί μόνα τα λογικά (δεύτερος γαρ εστί του Πατρός), έτι δε ήττον το Πνεύμα το άγιον, επί μόνους τους αγίους διικνούμενον».[7]

  Αναφέρει επίσης ο συγγραφέας ορισμένα προνόμια, τα οποία έχει δήθεν μόνος ο Οικουμενικός, για να κατοχυρώσει την παγκοσμιότητα του Πρωτείου του: «Τὸ τρισσὸν πρωτείον τούτο μεταφράζεται εις συγκεκριμένα προνόμια, ως το έκκλητον και το δικαίωμα του παρέχειν ή αίρειν το αυτοκέφαλον…». Και περί μεν του εκκλήτου, γίνεται λόγος στον 9^ον Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «…Ει δε και κληρικός πράγμα έχοι προς τον ίδιον, ή και προς έτερον επίσκοπον,  παρά τη Συνόδω της επαρχίας δικαζέσθω. Ει δε προς τον της αυτής επαρχίας Μητροπολίτην επίσκοπος, ή κληρικός αμφισβητοίη, καταλαμβανέτω, ή τον Έξαρχον της διοικήσεως, ή τον της Βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως θρόνον και επ’ αυτόν δικαζέσθω».[8]  Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, άριστος κανονολόγος της Εκκλησίας, διασαφίζων έτι περαιτέρω τα του εκκλήτου, παρατηρεί στην υποσημείωση 1 τα εξής: «Ότι μεν γαρ ο Κωνσταντινουπόλεως  ουκ έχει εξουσίαν ενεργείν εις τας διοικήσεις και ενορίας των άλλων Πατριαρχών, ούτε εις αυτόν εδόθη από τον Κανόνα τούτον η έκκλητος εν τη καθόλου Εκκλησία… δήλον εστί».[9] Και αναφέρει στη συνέχεια δύο αποδεικτικά στοιχεία, που επιβεβαιώνουν την θέση του αυτή: α) το γεγονός ότι «οι πολιτικοί και βασιλικοί νόμοι δεν προσδιορίζουν ότι η του Κωνσταντινουπόλεως μόνον κρίσις και απόφασις δεν δέχεται έκκλητον, αλλ’ αορίστως εκάστου Πατριάρχου και των Πατριαρχών πληθυντικώς», και β) αναφέρει την περίπτωση του Κωνσταντινουπόλεως Ανατολίου, ο οποίος «ενεργήσας υπερόρια… εμέμφθη και από τους άρχοντας και από την Σύνοδον (Δ΄Οικουμενική) διά τούτο».

Εις ό,τι αφορά δε το δικαίωμα του παρέχειν ή αίρειν το αυτοκέφαλον, σημειώνομε, ότι όντως το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας παρέσχε το αυτοκέφαλο, ή ακόμη και την πατριαρχική αξία σε διάφορες τοπικές Εκκλησίες, όπως στην Εκκλησία της Ελλάδος, στην Εκκλησία της Σερβίας, της Βουλγαρίας, της Ρωσίας κ.λ.π. Ωστόσο όλες αυτές οι κατά τόπους εκκλησιαστικές περιφέρειες ανήκαν προηγουμένως στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι σε κάποιο άλλο Πατριαρχείο, ενώ αντιθέτως ποτέ δεν υπήρξε περίπτωση χορηγήσεως αυτοκεφάλου, ή πατριαρχικής αξίας υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε εκκλησιαστική δικαιοδοσία άλλου Πατριαρχείου. Επί πλέον όλες οι εν λόγω αποφάσεις χορηγήσεως αυτοκεφάλου ήταν αποφάσεις συνοδικές και όχι αποφάσεις ενός προσώπου, του Οικουμενικού.

   Περαίνοντες την μικρή αυτή αναφορά μας, υπενθυμίζουμε τους λόγους τους οποίους απηύθυνε ο Κύριος προς τους μαθητές του, όταν διαπίστωσε ανάμεσά τους τάσεις και επιθυμίες για πρωτεία και θρόνους:«οίδατε, ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσι αυτών. Ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ’ ός αν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος και ός αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος»  (Μαρκ.10,42-44). Τους λόγους αυτούς πάντοτε θα πρέπει να έχουμε προ οφθαλμών όλοι μας από του Οικουμενικού Πατριάρχου μέχρι του τελευταίου λαϊκού μέλους της Εκκλησίας, ιδιαιτέρως όμως οι επίσκοποί μας, οι κατ’ εξοχήν έχοντες εκκλησιαστική εξουσία, ενθυμούμενοι ότι και αυτοί έχουν υπεράνω αυτών τον δικαιοκρίτην Κύριον, από τον οποίον θα κριθούν αυστηρότατα για τον τρόπο, με τον οποίο ασκούν την εις αυτούς εμπεπιστευμένη εκκλησιαστική εξουσία, την οποία μάλλον ως διακονία θα πρέπει να θεωρούν, παρά ως κοσμικού τύπου εξουσία, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου: «ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ.20,28). Οι επιθυμίες για πρωτεία και οι φιλονικίες γι’ αυτά έγιναν πολλάκις αιτία πολλών σχισμάτων και διαιρέσεων, εξ ών το σπουδαιότερο, το μεγάλο σχίσμα Ανατολής και Δύσεως, οφειλόμενο όπως είναι γνωστό, πρωτίστως και κυρίως, στην αξίωση των παπών για παγκόσμια εκκλησιαστική κυριαρχία εφ’ όλης της ανά την Οικουμένην Εκκλησίας. Είναι δε εξόχως λυπηρό το γεγονός, ότι οι εσχάτως παρατηρούμενες ηγεμονικές τάσεις επί παγκοσμίου επιπέδου, κατατείνουν σαφέστατα στην προσπάθεια ανοικοδομήσεως ενός πρωτείου αναλόγου προς αυτό του Παπισμού, δηλαδή Πρωτείο «θείω δικαίω», εδραζόμενο όχι στο «Πέτρειο δόγμα» του Παπισμού αλλά στο δόγμα της Αγίας Τριάδος.

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ο υπεύθυνος

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος.

 [1]Αρχ. Γεωργίου, Καθ. Ιεράς Μονής Γρηγορίου αγίου Όρους, «Τό κείμενο τής Ραβέννας καί τό Πρωτείο του Πάπα»,Άγιον Όρος, 30 Δεκεμβρίου 2007, στο Εν Συνειδήσει, Οικουμενισμός, ιστορική καί κριτική προσέγγιση, Έκδ. . Μ. Μ. Μετεώρου, Άγια Μετέωρα, Ιούνιος 2009, σσ. 90-99.

[2]«Ορθόδοξοι προβληματισμοί μέ αφορμή τό κείμενο της Ραβέννας»,Εν Συνειδήσει….Ο.π., σσ. 100-111.

[3] Παναγιώτου Τρεμπέλα, Καθ. Θεολογικής Σχολής Παν. Αθηνών, Δογματική, Έκδ. Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήναι 1979, τομ Β΄, σ. 402.

[4] Ο.π. σ. 402.

[5]Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος Θεολογικός τρίτος, PG 36, 76.

[6] Ο.π., Λόγος Θεολογικός πέμπτος, PG 36, 164.

[7] Ωριγένους, Περί αρχών, 1,3,5

[8] Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 191.

[9]Νικοδήμου Αγιορείτου…Ό.π. σ.192

Ούτε του Τριαδικού Δόγματος δεν εφείσθη ο γνωστός και μη εξαιρετέος μητροπολίτης Προύσης προκειμένου να τεκμηριώσει θεολογικά και εκκλησιολογικά το παντελώς έωλο πρωτείο.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο αντιαιρετικό επιτελείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς διότι, κατά ποιμαντικό χρέος ενεργούσα, προέβη σε καθ όλα τεκμηριωμένη κριτική που κονιορτοπιοιεί τα φληναφήματα του ρηθέντος επισκόπου.
Απ την άλλη πλευρά τυγχάνει εξόχως εξοργιστικό ένιοι φιλοπατριαρχικοί κάλαμοι να ποινικοποιούν τη θεοφιλή κριτική που ασκείται χωρίς ποτέ να προσάγουν ουσιαστικά αντεπιχειρήματα στα αντίστοιχα επιχειρήματα που κατατίθενται αλλά να εστιάζουν την πολεμική τους στο γεγονός ότι θίγεται ο οικουμενικός θρόνος.
Ο οικουμενικός θρόνος εδώ και δεκαετίες σκανδαλίζει το ποίμνιο παντοιοτρόπως, πυροδοτεί διαιρέσεις και σχίσματα και διακυβεύει την πανορθόδοξη ενότητα.
Ας αλλάξει, ο τελευταίος, γραμμή πλεύσεως αν επιθυμεί την αντιστροφή του αρνητικού σε βάρος του κλίματος.
Λ.Ν. 

aktines

Ορισμός του δόγματος κατά τον μεγάλο δάσκαλο της Ορθοδοξίας π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Oρισμός του δόγματος

Κατά τον μεγάλο δάσκαλο της Ορθοδοξίας π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Σε σχολιασμό σεβ. Ιεροθέου Μητρ. Ναυπάκτου

Οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων απεφάνθησαν για διάφορα δογματικά και κανονικά θέματα που είχαν ανακύψει στην εποχή τους. Τα δόγματα λέγονται όροι, διότι καθορίζουν τα όρια μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης και εκφράζουν την αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στους Αγίους. Η ηθική-ήθος είναι η εφαρμογή του δόγματος, είναι το βίωμα που συνδέεται με το δόγμα και αναφέρεται στην όλη ζωή του Χριστιανού, αλλά και την ενότητα της Εκκλησίας.

Επομένως, υφίσταται πολύ στενή σχέση μεταξύ δόγματος και ηθικής, μεταξύ πίστεως και ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξη διαχωρισμός μεταξύ αυτών των δύο. Αυτό θα εξετασθή στα επόμενα. Πρώτα θα δούμε την ουσία και σημασία του δόγματος και έπειτα την ουσία και σημασία της ηθικής.

Όταν εδώ γίνεται λόγος για δόγματα, δεν εννοούνται από πλευράς φιλοσοφικής, επιστημονικής, κοινωνιολογικής, θρησκευτικής, αλλά από πλευράς εκκλησιαστικής, θεολογικής. Γιατί δόγματα εντοπίζονται σε όλες τις ουμανιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Σημασία, όμως, έχει πώς η Εκκλησία, δια των Αγίων Πατέρων της, ομιλεί περί δογμάτων.

Τα δόγματα είναι οι αποφάνσεις των Αγίων Πατέρων στις Οικουμενικές Συνόδους, όταν αντιμετώπιζαν αιρετικές διδασκαλίες που αλλοίωναν την αποκαλυπτική αλήθεια. Προηγείτο μια αιρετική διδασκαλία για τον Χριστό, το Άγιον Πνεύμα, γενικά για τον Τριαδικό Θεό, γύρω από την θεολογία των Προσώπων της Αγίας Τριάδος και την θεία Οικονομία, δηλαδή την ενανθρώπηση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού, και έπειτα οι Άγιοι Πατέρες συνέρχονταν σε Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους και οριοθετούσαν την Ορθόδοξη πίστη.

Κεντρικό πρόσωπο για το οποίο συζητούσαν οι Άγιοι Πατέρες ήταν ο Χριστός, στον οποίον ενώθηκαν η θεία με την ανθρώπινη φύση, ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως, αδιαιρέτως. Οπότε, οι Άγιοι Πατέρες δεν έκαναν αφηρημένες φιλοσοφικές συζητήσεις για την Αγία Τριάδα.

«Πάντοτε συζητούσαν αυτό το συγκεκριμένο Πρόσωπο, το οποίο ενεφανίζετο στους Προφήτες και απεκάλυπτε μέσα στον εαυτό Του τον Πατέρα εν Αγίω Πνεύματι, οπότε δεν συζητούσαν κατά τρόπον αφηρημένο το δόγμα της Αγίας Τριάδος, αλλά συζητούσαν αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίον απεκαλύφθη στους Προφήτες και μετά εν σαρκί στους Αποστόλους».

Έτσι, δόγμα ονομάζεται η οριοθέτηση της αποκαλύψεως. Στην ουσία, όμως, το δόγμα δείχνει τον αποκαλυπτόμενο εν δόξη Χριστό. Πρόκειται για την έκφραση των θεοφανειών, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης. Το δόγμα δεν είναι μια απλή εξωτερική ομολογία, αλλά είναι η διατύπωση της αποκαλυπτικής αλήθειας. Και αυτό το έκαναν οι Άγιοι Πατέρες, γιατί υπήρχε ειδικός λόγος, αφού οι αιρετικοί αμφισβητούσαν την αποκάλυψη. Έτσι, υπάρχει διαφορά μεταξύ δόγματος και ερμηνείας.

«Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, όταν λέμε δόγμα της Αγίας Τριάδος είναι οι θεοφάνειες. Δεν είναι ούτε τρεις υποστάσεις, ούτε μία ουσία, ούτε το ομοούσιος, τίποτα απ’ αυτά τα πράγματα, τα οποία είναι νοηματικά κριτήρια εναντίον των αιρετικών, τα οποία οι Πατέρες, όταν κάνανε ερμηνεία περί Αγίας Τριάδος, δεν τα χρησιμοποίησαν αυτά. Αυτά είναι για τους αιρετικούς.

Όταν κάνουν μαθήματα εσωτερικά μέσα στην Εκκλησία (δηλαδή, ομιλίες στους Χριστιανούς), κάνουν ερμηνεία. Αγία Τριάδα είναι οι θεοφάνειες της Παλαιάς Διαθήκης. Γιατί ψέλνουμε την αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος στην Βάπτιση του Χριστού; Διότι αποκαλύφθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή ότι ο Χριστός είναι ο Άγγελος Κυρίου της Παλαιάς Διαθήκης, ότι βλέποντας τον Χριστό βλέπουμε τον Πατέρα, εν Πνεύματι Αγίω».

Επομένως, τα δόγματα χρησιμοποιούνται ως φάρμακα για τους άρρωστους πνευματικά, προκειμένου να θεραπευθούν.

«Το δόγμα και η θεολογία είναι φάρμακα. Όταν έρθη η υγεία, δεν παίρνουμε πλέον φάρμακα· παίρνουμε τα φάρμακα όταν είμαστε άρρωστοι. Ο άνθρωπος είναι άρρωστος, διότι δεν είναι σε θέση να βλέπη τον Θεό, δεν είναι προετοιμασμένος, διότι δεν έχει αγάπη. Και το ότι δεν έχει αγάπη σημαίνει ότι είναι άρρωστος».

Όπως ο ασθενής λαμβάνει φάρμακα για να θεραπευθή, να αποκτήση την υγεία, έτσι και ο πνευματικά ασθενής χρησιμοποιεί τα φάρμακα για να θεραπευθή, να φθάση στην θέωση. Βεβαίως, όταν φθάση στην θέωση, τότε τα δόγματα-φάρμακα είναι ανεπαρκή. Δεν καταργούνται από την Εκκλησία, διότι θα χρειασθούν για άλλους άρρωστους, αλλά είναι ανεπαρκή και αχρείαστα γι’ αυτόν που φθάνει στην θέωση και βλέπει την δόξα του Θεού.

«Τα δόγματα δεν είναι μόνιμη κατάσταση, αλλά είναι φάρμακα, και τα φάρμακα ως σκοπό έχουν να καταργηθούν, όταν θεραπευθή ο άρρωστος. Όταν θεραπευθούμε, δεν έχουμε ανάγκη πλέον από φάρμακα και έτσι τα δόγματα υπάρχουν, εφ’ όσον δεν βλέπουμε τον Χριστόν εν δόξη. Αφού βλέπουμε τον Χριστόν εν δόξη, τότε καταργείται το δόγμα. Και ποια είναι τα δόγματα; Είναι περί Χριστολογίας και περί Αγίας Τριάδος. Τι χρειάζονται τα ρητά και τα νοήματα περί ενσαρκώσεως και περί Αγίας Τριάδος, όταν βλέπουμε τον Χριστό, ως Αγία Τριάδα και ενσάρκωση;».

Βεβαίως, τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων είναι απαραίτητα και για τους θεουμένους, γιατί δι’ αυτών οριοθετείται η αποκαλυπτική αλήθεια.

Πηγή: «Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη». Τόμος Α'
sophia-siglitiki

8 λόγοι για τους οποίους συμβαίνουν όλα αυτά στη Συρία και ο ρόλος της Νέας Τάξης Πραγμάτων μέσα από ένα βίντεο φωτιά!

Οι άνθρωποι στην Συρία δεν έχουν άλλη φωνή πέρα απ’ το διαδίκτυο για να μιλήσουν για την κατάσταση που επικρατεί εκεί…

«ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ»

Διάλογος ἀθέου ἐπιστήμονος μὲ ἱερέα!

π. Ραφαὴλ Καρέλιν

.                Ἕνας ἱερέας καθόταν στὸ κελί του καὶ ξεχώριζε τὴν ἀλληλογραφία του. Ξαφνικὰ χωρὶς τὴν συνηθισμένη προσευχὴ μπῆκε ἡ νεωκόρος καὶ ψιθύρισε πολὺ ἔντονα σὰν νὰ ἔλεγε κάποιο μυστικὸ νέο, τὸ ὁποῖο δὲν θά ᾽πρεπε νὰ ἀκούσει κάνεις: “Κάποιος ἄγνωστος, φαίνεται ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες, θέλει νὰ σᾶς μιλήσει. Δὲν τὸν ἔχω ξαναδεῖ οὔτε σὲ σᾶς, οὔτε στὸ ναό. Μᾶλλον εἶναι περαστικός”. “Ἄφησέ τον νὰ μπεῖ”, εἶπε ὁ ἱερέας.
.                Μέσα στὸ κελὶ μπῆκε ἕνας ψηλὸς ἄνδρας μὲ ἴσια κορμοστασιὰ ποὺ θύμιζε πρώην στρατιωτικό. Ἦταν ἄψογα ἀλλὰ σεμνὰ ντυμένος. Φαινόταν σὰν νὰ ἦταν σιδερωμένος μαζὶ μὲ τὸ κοστούμι του πρὶν βγεῖ ἀπὸ τὸ σπίτι. Ὁ ξένος κοίταξε ἐρευνητικὰ τὸ δωμάτιο σὰν νὰ ἤθελε νὰ καταλάβει ἀπὸ τὴν ἐπίπλωση τὸ πνεῦμα καὶ τὸν χαρακτήρα τοῦ κατόχου. Μετὰ χαιρέτησε, ἔβγαλε τὸ καπέλο του καὶ σταμάτησε στὴν πόρτα ἐν ἀναμονῇ γιὰ τὴν πρόσκληση ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ καθίσει.
.                Μποροῦσε κανεὶς νὰ διακρίνει τὴν ἀριστοκρατικὴ παιδεία μέσα στὸν ξένο. Παιδεία ποὺ δημιουργεῖται καὶ καλιεργεῖται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ καὶ κληρονομεῖται σὰν τὸ οἰκόσημο. Πάρα τὰ χρόνια του θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἦταν ὄμορφος ἀλλὰ ἦταν ἡ κρύα ὀμορφιὰ τοῦ ἀγάλματος, ἀνυπάκοη στὸν χρόνο καὶ στὴν ζεστασιὰ τοῦ ἥλιου.
.                Ὁ ἱερέας τοῦ ὑπέδειξε τὴν παλιὰ ξεθωριασμένη πολυθρόνα προορισμένη γιὰ τοὺς ἐπισκέπτες καὶ εἶπε : “Παρακαλῶ, καθίστε. Πῶς μπορῶ νὰ σᾶς ἐξυπερετήσω;”
.                Ὁ ἐπισκέπτης κάθισε ἀκουμπώντας ἐλαφρὰ τὰ χέρια του στὴν πολυθρόνα. Δὲν ἄρχισε νὰ μιλάει ἀμέσως καὶ ἔτσι ὁ ἱερέας πρόλαβε νὰ τὸν ἐξετάσει μὲ τὸ βλέμμα. Αἰσθανόταν ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τὴν ἀξία του καὶ εἶναι συνηθισμένος νὰ ἐξουσιάζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ “σιδερένιο χέρι μέσα στὸ βελούδινο γάντι”. Οἱ τρόποι του ἦταν κομψὰ καὶ συγκρατημένα καὶ τὸ πρόσωπο ξεχώριζε ἀπὸ ἔμφυτη εὐγένεια.
.                Φαίνεται ὅτι ἦταν ἀπὸ κάποιο παλιὸ ἀριστοκρατικὸ γένος καὶ σταγόνες ἀπὸ αἷμα τῶν Ριούρικ κυλοῦσαν στὶς φλέβες του. Μόνο τὰ σβησμένα γυάλινα μάτια του ἦταν σὲ δυσαρμονία μὲ ὁλόκληρη εἰκόνα – σὰν νὰ ἦταν σκεπασμένα μὲ σκοτεινὸ πέπλο καὶ ἔκρυβαν κάποιο μυστικό της ψυχῆς του. Ἡ ματιὰ ποὺ ἔριχνε ὁ ἐπισκέπτης φαινόταν στὸν ἱερέα νὰ μοιάζει μὲ χτύπημα ξίφους γρήγορο καὶ ἀπότομο, ἀλλὰ πολὺ γρήγορα ἔσβηνε ἔχανε ζωντάνια καὶ ὁ ἱερέας ἔβλεπε μπροστά του δύο κόγχες (κρανίου).

- Ποιὸ εἶναι τὸ πρόβλημα ποὺ σᾶς ἔφερε στὸ ταπεινό μου κελὶ -ρώτησε ὁ ἱερέας- θὰ χαρῶ πολὺ ἂν καταφέρω νὰ βοηθήσω.

- Ἔχω κάτι μεγαλύτερο ἀπὸ ἕνα πρόβλημα, ἀπάντησε ὁ ἐπισκέπτης, ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι εἶμαι στὴν θηλιὰ καὶ ταλαντεύομαι ἀνάμεσα ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατο. Μὲ βασανίζει ὁ φόβος ποὺ μπῆκε στὴν καρδιά μου ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Εἶναι ὁ φόβος ὅτι μήπως καὶ πράγματι ὁ Θεὸς ὑπάρχει. Ἡ σκέψη ὅτι ἀπαρνήθηκα τὸν Ζωντανὸ Θεὸ μὲ ἀκολουθεῖ σὰν φάντασμα ποὺ ἐκδικῆται γιὰ τὴν πατροκτονία. Γεννήθηκα σὲ οἰκογένεια ὅπου ἡ πίστη ἦταν μόνο ἐξωτερικὴ παράδοση ποὺ μοιάζει μὲ κουφὸ (μουντὸ) μακρινὸ ἦχο τῆς καμπάνας ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ χρόνου -συνέχισε ὁ ἐπισκέπτης. Τὸ θέμα τῆς θρησκείας ποτὲ δὲν μὲ ἐνδιέφερε. Ἀπὸ τὰ νεανικὰ χρόνια πίστευα ὅτι τὸ πρόβλημα εἶναι λυμένο ἄνευ ὅρων καὶ τετελεσμένα… Ὁ Νίτσε (βλάσφημος θεομάχος) ἔχει ἕνα περίεργο διήγημα γιὰ ἕναν τρελὸ ποὺ ἔτρεχε στοὺς δρόμους καὶ φώναζε : “Ὁ Θεὸς πέθανε! Τὸν σκοτώσατε !” Ὁ τρελὸς θρηνοῦσε τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ καὶ κανένας δὲν μποροῦσε νὰ τὸν παρηγορήσει. Γιὰ ἐμένα αὐτὸ τὸ διήγημα ἦταν ἀλληγορικὸ -ὁ τρελὸς θρηνοῦσε τὴν τρέλα του. Δὲν εἶχα ποτὲ παρόμοια συναισθήματα. Μοῦ φαίνεται ὅτι γεννήθηκα ἤδη ἄθεος.
.                Ὅμως μία φορὰ εἶχα ἕναν ἐφιάλτη: ὀνειρευόμουν ὅτι ἤμουν μέσα σὲ ἕνα ἀκυβέρνητο διαστημόπλοιο καὶ ξέρω ὅτι ποτὲ πιὰ δὲν θὰ μπορέσω νὰ ἐπιστρέψω ὅτι χάθηκα στὸ ἀπέραντο διάστημα ἀνάμεσα ἀπὸ ἀστέρια-γίγαντες ἀπὸ φωτιὰ καὶ πάγο. Τὸ διάστημα ἔγινε ἡ δική μου παγίδα, λαβύρινθος χωρὶς διέξοδο. Αἰσθανόμουν τὴν θανατηφόρο παγωνιὰ καὶ τὴν αἴσθηση ἀπέραντης φρίκης ἀκόμα καὶ ὅταν ξύπνησα. Γιὰ πολὺ καιρὸ θυμόμουνα τὴν εἰκόνα τοῦ διαστημόπλοιου ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν γῆ, ἡ ὁποία ἀρχίζει νὰ μετατρέπεται σὲ μία φωτεινὴ κουκίδα. Τὰ πιὸ σημαντικὰ πράγματα στὴν ζωή μου ἦταν τὰ ἀνώτερα μαθηματικὰ καὶ ἡ φυσικὴ ποὺ ἔγιναν καὶ ἐπάγγελμά μου. Ἐδῶ εἶχα πολλὲς καὶ γρήγορες ἐπιτυχίες. Πολὺ νέος εἶχα ὅλους τοὺς ἀνώτερους ἐπιστημονικοὺς τίτλους καὶ ἤμουν ἀρχηγὸς ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἐρευνητικοῦ ἱδρύματος. Δεύτερή μου ἀγάπη ἦταν ἡ λογοτεχνία ποὺ μοῦ ἐμφύτευσαν οἱ γονεῖς. Ἔτσι πέρασαν πολλὰ ξένοιαστα χρόνια ἀλλὰ μετὰ συνέβη κάτι τὸ ἀπρόσμενο κι ἀκατανόητο. Σὰν νὰ ἄρχισε νὰ τρέμει καὶ νὰ ἀγωνιᾶ ἡ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μου. Μία ἔμμονη σκέψη μὲ πῆρε στὸ κατόπι “Ἂν ὁ Θεὸς ἐν τέλει ὑπάρχει;”! Δὲν ἔβρισκα πουθενὰ τὴν ἀπάντηση. Οἱ ἐξισώσεις ἦταν ἄφωνες καὶ ἡ λογοτεχνία, ποὺ ἡ ἀπασχόλησή της ἦταν τὰ συναισθήματα καὶ πάθη, δὲν μποροῦσε νὰ δώσει λύση σὲ ὀντολογικὰ προβλήματα. Μὲ τὴν ἐμφάνιση τῶν πρώτων ἀνησυχιῶν σὲ σχέση μὲ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἄρχισα νὰ διαβάζω ἀντιθρησκευτικὴ λογοτεχνία, γιὰ νὰ στηρίξω τὴν ἀπιστία, μου μὰ αὐτὸ μόνο μὲ ἀπογοήτευσε. Διάβασα τὸν Μπάουερ, τὸν Ρενάν, τὸν Καούτσκι ὅμως βαρέθηκα γρήγορα. Δὲν μποροῦσαν νὰ βγάλουν καμία ἄκρη ἦταν ἁπλῶς “φτυσίματα στὸν οὐρανό”. Ἀποροῦσα: “Πῶς μποροῦσαν οἱ διανοούμενοί μας νὰ καταπίνουν τέτοια διαβάσματα;” Δὲν ἐννοοῦσα τὸν ἀθεϊσμό, διότι παραμένω καὶ εἶμαι ἄθεος ἀλλὰ τὶς λυπητερὲς ἀπολογίες του. Μετὰ καταπιάστηκα μὲ τὴν φιλοσοφία ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ δὲν ἔβρισκα ἀποδείξεις, οἱ λογικὲς συρραφὲς δὲν ἦταν γερές. Ὅλα αὐτὰ τὰ συγγράμματα μοῦ φαινόντουσαν σὰν πύργοι χωρὶς θεμέλια κρεμασμένοι στὸν ἀέρα…
.                Περνοῦσαν ὁλόκληρες νύχτες διαβάζοντας τὰ ὑπερ-πολύπλοκα βιβλία τῆς φυσικῆς καὶ μαθηματικῆς θεωρίας ἀλλὰ οὔτε ἐκεῖ ἔβρισκα ἀπάντηση. Ὄχι σπάνια οἱ συγγραφεῖς χρησιμοποιοῦσαν τὴν λέξη “θεὸς” ἀλλὰ ἦταν θεὸς ποὺ δὲν ἄρχιζε ἀπὸ κεφαλαῖο γράμμα. Θεὸς σὰν δυνατότητα τῶν ἀριθμῶν, ἀρχικὴ οὐσία τοῦ κόσμου, νοερουσία τοῦ σύμπαντος, ἀρχὴ τῆς πανσυμπαντικῆς ἁρμονίας, κάποιος πρωτόγονος νοῦς καὶ λογικὴ τοῦ σύμπαντος ἀλλὰ καὶ αὐτὰ παρέμεναν χωρὶς ἀποδείξεις. Μὲ ἔχουν παρασύρει αὐτὰ τὰ συγγράμματα, γιατί μοῦ ἄρεσε τὸ θάρρος τῆς ἀνθρώπινης σκέψης, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ πιάσει τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῆς κοσμογονίας, μοῦ ἄρεσε ἡ διαστημικὴ κλίμακα τῶν ὑποθέσεων ποὺ ἔμοιαζαν μὲ τρέλα. Πρέπει νὰ πῶ ὅτι πάντα θαύμαζα τὴν ὀμορφιὰ τῆς μαθηματικῆς. Γιὰ μένα ἦταν ποίηση ὅπου οἱ ἀριθμοὶ ἀκούγονται σὰν ρυθμοὶ καὶ ὁμοιοκαταλήξεις καὶ δημιουργοῦν στίχους καὶ στροφές. Ποὺ οἱ ἐξισώσεις τραγουδᾶνε σὰν χορδὲς τοῦ βιολιοῦ καὶ μαθηματικοὶ ὑπολογισμοὶ λάμπουν σὰν ἀστερισμοὶ στὸν νυχτερινὸ οὐρανό. Ἀϊνστάιν ἦταν γιὰ μένα ὁ Ντοστογιέφσκι τῆς φυσικῆς καὶ ὁ Λομπατσέφσκι – Χλέμπνικωφ τῆς γεωμετρίας. Ὅμως ἔπιανα τὸν ἑαυτό μου πάνω στὴν σκέψη ὅτι εἶμαι μαγεμένος μὲ τὸ παιχνίδι τοῦ μυαλοῦ, ὅτι βρίσκομαι πίσω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ καθρέφτη καὶ γυρνάω μέσα στὸ χορὸ μαζὶ μὲ ὕπουλες σκιὲς τῆς ἀλήθειας. Σκεφτόμουν ὅτι αὐτὸς ὁ θαυμασμὸς εἶναι ἕνα εἶδος διανοητικῆς τοξικομανίας, μία ἀπόπειρα νὰ πνίξουν τὸν φόβο ἐμπρὸς στὴν πιθανότητα ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ.

- Ἤρθατε σ᾽ ἐμένα -εἶπε ὁ ἱερέας- γιὰ νὰ βεβαιωθεῖτε γιὰ ἀκόμα μία φορὰ ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀποδείξεις γιὰ τὴν πίστη καὶ νὰ καθησυχάσετε τὸν ἑαυτό σας μὲ τὴν ἥττα μου; Ἐγὼ ὅμως θὰ σᾶς πῶ κάτι τελείως διαφορετικό: ἐὰν μποροῦσα νὰ ἀποδείξω τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ θὰ ἀποδείκνυε τὴν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, τουλάχιστον γιὰ μένα.

- Δὲν καταλαβαίνω τί σημαίνουν τὰ λόγια σας, -ρώτησε ὁ ἐπισκέπτης- φυγὴ ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἕνα παράδοξο ρητὸ στὸ στὺλ τοῦ Ὄσκαρ Οὐάιλντ, ἢ θέση τῆς διαλεκτικῆς τοῦ Χέγκελ γιὰ τὴν ὁμοιότητα τῶν ἀντιθέτων;

.                Ὁ ἱερέας ἀπάντησε:  Θὰ ἤθελα πρῶτα νὰ σημειώσω ὅτι ἡ θέση γιὰ τὶς ὁμοιότητες ἀνάμεσα στὰ ἀντίθετα δὲν εἶναι τοῦ βερολινέζου καθηγητῆ ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἡ ἀποκρυφιστικὴ διδασκαλία τῶν ἱερέων τῆς Ἐφέσου, μυσταγωγία καὶ μυστήριό τους. Πρῶτος ποὺ τὸ ἀνέβασε στὴν φιλοσοφικὴ στοὰ ἀπὸ τὸ ὑπόγειο τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ἦταν ὁ Ἡράκλειτος, ἀπόγονος τῶν ἱερέων τῆς Ἐφέσου, ὁ ὁποῖος ἀντάλλαξε τὴν μύηση τοῦ ἱεροφάντη μὲ τὴν κάπα τοῦ φιλοσόφου. Αὐτὴ ἡ διδασκαλία δηλώνει ὅτι τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, φῶς καὶ σκότος, πληρότητα καὶ μηδέν, ναὶ καὶ ὄχι, Θεὸς καὶ διάβολος εἶναι ἑνωμένοι. Οἱ μαρξιστὲς λένε ὅτι αὐτὴ ἡ ὁμοιότητα εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς “διαλεκτικῆς”. Συνεπῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Χεγκελισμὸς καὶ ὁ Μαρξισμὸς ἔχουν ἀποκρυφιστικὴ βάση καὶ δαιμονικὴ πλευρά. Τὸ μυστήριο τῆς διαλεκτικῆς εἶναι αἱματηρὴ φλόγα καὶ ἑκατόμβες τῶν ἐπαναστάσεων.
.                Τώρα θὰ προσπαθήσω νὰ ἀπαντήσω στὴν ἐρώτησή σας, -συνέχισε ὁ ἱερέας.  Ἐὰν οἱ συνειδητές μου ἀντιλήψεις ποὺ ἀποτελοῦνται ἀπὸ κάποιες γνώσεις, ποὺ ἀποκόμισα στὴν διάρκεια μερικῶν δεκαετιῶν, μποροῦσαν νὰ χωρέσουν, νὰ ὁρίσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸ Ἀπόλυτο. Τί ἀσήμαντο καὶ λυπητερὸ θά ᾽πρεπε νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ ὂν ποὺ μπορεῖ καὶ χωράει μέσα στὸν τόσο περιορισμένο καὶ ἀτελῆ δικό μου νοῦ! Σκεφτεῖτε τί σημαίνει ἡ λέξη “πίστη”; Πίστη εἶναι ἡ περιοχὴ τοῦ μυστηρίου. Ὅπου ὑπάρχουν ἀποδείξεις, δὲν ὑπάρχει πίστη. Ἐκεῖ στὴν θέση τῆς πίστης μένει ἡ γνώση, ἡ Ἀποκάλυψη ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν λογική, δόγματα – μὲ συλλογισμούς, μεταφυσικὴ – μὲ φυσική, μυστικὴ – μὲ ἐπίπεδες ἔννοιες. Τὸ ὀφθαλμοφανὲς πιὰ δὲν εἶναι ἡ πίστη ἀλλὰ ἡ καταγραφὴ γεγονότων.

- Ἐσεῖς λέτε ὅτι ἡ πίστη δὲν ἔχει ἀποδείξεις,- διαφώνησε ὁ ἐπισκέπτης,- τότε σὲ τί νὰ πιστεύουμε; Στὸ ἀπόλυτο σκοτάδι τοῦ σκεπτικισμοῦ, ὅπου εἶναι οἱ συνεχόμενες ἀρνήσεις, ποὺ φτάνουν μέχρι ἄρνηση τῆς ἴδιας τῆς ἄρνησης, ὅπως στὸν Σέξτο Ἐμπειρικό;

- Ἡ Πίστη ἔχει ἀναμφίβολες καὶ ἀναμφισβήτητες ἀποδείξεις διαφορετικοῦ χαρακτήρα, ἀπάντησε ὁ ἱερέας. Εἶναι ἡ διαισθητικὴ διείσδυση στὸν ὑπὲρ λογικὸ ἄυλο κόσμο, ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου (ὡς περιορισμένης προσωπικότητας) μὲ τὸν Θεὸ (Ἀπόλυτης Προσωπικότητας), εἶναι ἡ πραγματικὴ μυστηριακὴ ἐμπειρία ἡ ὁποία ἀποκτᾶται ἀπὸ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὸν πνευματικὸ κόσμο, εἶναι ἐσωτερικὴ αἴσθηση τῆς ψυχῆς, ἡ ὑποκειμενικὴ γνώση ποὺ θὰ τὴν ἔλεγα καὶ οἰκεία (ἰδιαίτερη). Ἐδῶ γίνεται κοινωνία μὲ τὴν Θεία Χάρη, ποὺ στὴν δική σας γλώσσα λέγεται  “ἐνέργειες ἀνωτέρας φύσεως”. Στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ἀλλάζει ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ὡς ὑποκείμενο γνώσης καὶ ὁ πνευματικός του ὁρίζοντας διευρύνεται ἀμέτρητα. Πρέπει νὰ θυμόμαστε ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πιὸ βαθιὰ ἀπὸ τὴν λογική του καὶ ἡ γνώση καταλαμβάνει τὴν σφαίρα τῶν συναισθημάτων, ὅπου ἡ Διάχυτη Ἀγάπη εἶναι μία ἀπὸ τὶς βασικὲς δυνάμεις κατανοήσεως ποὺ ἑνώνει τὸ Ἄπειρο μὲ τὸ περιορισμένο, τὸν Ζωντανὸ Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο.

- Ὁμολογῶ ὅτι αἰφνιδιάστηκα, -εἶπε ὁ ἐπισκέπτης,- θὰ σκεφτῶ αὐτὰ ποὺ μοῦ εἴπατε ἀλλὰ χρειάζομαι χρόνο γι᾽ αὐτό. Πρόσφατα εἶχα μία συζήτηση μὲ ἕναν συνάδελφό σας, τὸν ὁποῖο μπορῶ νὰ χαρακτηρίσω ὡς “διανοούμενο στὸ ράσο”. Ἄρχισε νὰ μοῦ ἀποδεικνύει τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ βασίζοντας στὴν θεωρία τῆς σχετικότητας τοῦ Ἀϊνστάιν καὶ στὴν μηχανικὴ τῶν κβάντα τοῦ Γκαῖνσμπεργκ. Εἶχε πολὺ ἐνθουσιώδη καὶ νικηφόρο τόνο καὶ σήκωνε ἀκόμα καὶ τὸ δάχτυλό του σὰν δάσκαλος. Μπερδευόταν καὶ ἔκανε λάθη συνέχεια προσπαθώντας νὰ μοῦ ἐξηγήσει τὸν Ἀϊνστάιν, σὰν νὰ ἤμουν μαθητής, χωρὶς νὰ ὑποψιαστεῖ ὅτι τὰ μαθηματικὰ καὶ ἡ φυσικὴ εἶναι τὸ ἐπάγγελμά μου. Τὸν λυπόμουνα πραγματικά. Ὕστερα τοῦ ἔγραψα ἕνα γράμμα ὅπου ἔκανα προσπάθεια νὰ τοῦ ἐξηγήσω πόσο ἄσχημα γνωρίζει τὴν θεωρία τῆς σχετικότητας καὶ τὸν συμβούλεψα νὰ μὴν ἀσχολεῖται ἄλλο μὲ τὸν Ἀϊνστάιν, γιὰ νὰ μὴν πνιγεῖ μέσα στὶς “σχετικότητες”. Πολὺ σύντομα ἔλαβα τὴν ἀπάντησή του ὅπου μὲ εὐχαριστοῦσε γιὰ τὶς κατὰ τὴν γνώμη του πολὺ ἐποικοδομητικὲς παρατηρήσεις.

.                Ὁ ἐπισκέπτης κοίταξε τὸ ρολόι του καὶ εἶπε: Ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς κάνω καὶ ἄλλη μία ἐρώτηση: γιατί δὲν φανερώνεται ὁ Θεὸς στὸν κόσμο, γιὰ νὰ σβήσει ὁποιεσδήποτε ἀμφιβολίες σχετικὲς μὲ τὴν ὕπαρξή Του γιὰ νὰ Τὸν βλέπουμε σὰν τὸν ἥλιο ἢ τὰ ἀστέρια; Θὰ εἶχαν ἐξαφανιστεῖ πολλὰ προβλήματα καὶ ἡ ζωὴ θὰ ἦταν πιὸ ἁπλή.

- Ὁ Θεὸς κρύβει τὸ πρόσωπό Του στὰ νέφη, γιὰ νὰ μὴν στερήσει στὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα ἐπιλογῆς ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ ἀπιστία καὶ νὰ ἐπιτρέψει στὸν ἄνθρωπο νὰ λύσει τὸ ὑπαρξιακὸ πρόβλημα αὐτόνομα, -ἀπάντησε ὁ ἱερέας. Ἂν δὲν ὑπῆρχε τέτοια ἐπιλογή, τότε ἡ πίστη σὰν ἐλεύθερη πράξη τῆς ψυχῆς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχει καὶ στὴν θέση της θὰ ἔμπαινε τὸ ἠθικὰ ἀδιάφορο ὁλοφάνερο. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔβαλε μπροστὰ στὸ ἀναπόφευκτο γεγονὸς τῆς ὕπαρξής Του. Ἤθελε νὰ εἶναι ὁ ἐσωτερικὸς παράγοντας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Θέλει νὰ Τὸν ψάχνουμε μὲ τὴν ἐλεύθερή μας βούληση, νὰ προσελκυόμαστε σ᾽ Αὐτόν, νὰ διψᾶμε γι᾽ Αὐτόν. Θέλει νὰ εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας καὶ ὄχι τὸ ἀποτέλεσμα μίας λογικῆς μας ἀνάλυσης. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα τῆς προσωπικῆς ἐπαφῆς μαζί Του – τὸ πιὸ ἄξιο καὶ ἀνώτερο ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὸν Δημιουργὸ καὶ στὸ δημιούργημα. Τὴν σχέση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν κόσμο μποροῦμε νὰ δοῦμε σὰν τὴν σχέση τοῦ μάστορα καὶ τοῦ προϊόντος. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι προϊόν, εἶναι ἡ ἀντανάκλαση τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶχε τὴν ἐλεύθερη βούληση, τότε δὲν θὰ ἦταν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς τὴν ἐλευθερία δὲν ὑφίσταται ἡ ὕπαρξη τοῦ καλοῦ ὑπάρχει ἀναγκαιότητα. Χωρὶς προσωπικὴ ἐλευθερία δὲν ὑπάρχει ἀγάπη καὶ χωρὶς τὴν πνευματικὴ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ θέωση σὰν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Πιστεύω, θὰ συμφωνήσετε, ὅτι ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ δυστυχὴς ἄνθρωπος δὲν θὰ ἤθελε νὰ ἀνταλλάξει τὴν θέση του μὲ ἕνα εὐτυχισμένο ζῶο.

- Πράγματι, χαμογέλασε ὁ ξένος, παρὰ τὰ βάσανά μου δὲν θὰ ἤθελα νὰ μεταμορφωθῶ σὲ ἕνα γάϊδαρο χωρὶς βάσανα καὶ ἱκανοποιημένο ἀπὸ τὴν ζωή του! Τί θὰ μπορούσατε νὰ μὲ συμβουλέψετε, ἂν καὶ δὲν ὑπόσχομαι ὅτι θὰ ἐκπληρώσω τὴν συμβουλή σας;

.                Ὁ ἱερέας ἀπάντησε: Μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ δική σας ἄρνηση τοῦ Θεοῦ στὴν πραγματικότητα εἶναι κρυφὴ καὶ βαθιὰ ἀποθυμιὰ (νοσταλγία) γιὰ τὸν Θεό, τὴν ὁποία τὴν αἰσθάνεστε σὰν πόνο, ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε ἀπὸ ποῦ προέρχεται. Ἡ καρδιά σας θρηνεῖ τὴν μοναξιά της σὰν τὸ μωρὸ στὴν κούνια του ποὺ θρηνεῖ γιὰ τὴν ζεστασιὰ τῆς μητέρας. Καὶ ὁ νοῦς σας εἶναι πετρωμένος μέσα στὴν ὑπερηφάνεια του, γοητευμένος ἀπὸ τὴν νεκρὴ λάμψη τοῦ Ἑωσφόρου, ἀντιστεκόμενος στὴν καρδιὰ ἀπαντάει (στὴν καρδιά): “Σώπασε καὶ ἄσε με στὰ χέρια τοῦ κακοῦ δαίμονα τῆς ζωῆς μου, δὲν θέλω οὔτε τὸν Θεὸ οὔτε καμία ἄλλη δύναμη νὰ μ᾽ ἐξουσιάζει. Γιὰ ποιά αἰώνια ζωὴ μοῦ μιλᾶς; Τὸ μέλλον τοῦ σύμπαντος εἶναι μαύρη διαστημικὴ τρύπα, ὅπου σὰν σκιὲς θὰ ἐξαφανιστοῦν οἱ κόσμοι καὶ θὰ ἐξαφανιστεῖ ἡ ἴδια ἡ ὕλη, θὰ τελειώσει ὁ χρόνος ἀλλὰ δὲν θὰ ἔρθει ἡ αἰωνιότητα. Θὰ γίνει ἡ ἀποκορύφωση τοῦ σύμπαντος ποὺ εἶναι τὸ μέγα Τίποτα”.

Ὁ ἐπισκέπτης ἀπόρησε καὶ εἶπε: Δηλαδὴ κρυφοακούσατε τὸν διάλογό μου μὲ τὸν ἑαυτό μου; Ἢ σᾶς φανερώθηκαν τὰ ὄνειρά μου;

- Ὄχι, ἁπλῶς γνωρίζω πολὺ λίγο τὴν ἐσχατολογία τοῦ ἀθεϊσμοῦ , – ἀπάντησε ὁ ἱερέας, – εἶναι σατανικὸ μυστήριο γενικοῦ χαμοῦ. Καὶ σὰν συμβουλὴ σᾶς ζητῶ νὰ ἀποσυνδέεστε ἀπὸ τὴν ροὴ τῶν σκέψεών σας τουλάχιστον μία φορὰ τὴν ἡμέρα καὶ ἀπὸ καρδιὰ νὰ λέτε: “Θεέ, ἐὰν εἶσαι ὑπαρκτός, φανέρωσε τὸν Ἑαυτό Σου σ᾽ ἐμένα. Χωρὶς Ἐσένα δὲν μπορῶ νὰ Σὲ βρῶ!”.

.                Ὁ ἐπισκέπτης εὐχαρίστησε τὸν ἱερέα γιὰ τὴν συζήτηση, ἀποχαιρέτησε καὶ βγῆκε ἔξω. Ἀπὸ πουθενὰ ξεφύτρωσε ἕνα αὐτοκίνητο, ὁ ὁδηγὸς γρήγορα ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ μὲ σεβασμὸ κάθισε τὸν ἐπισκέπτη σὰν τὸν πρίγκιπα μέσα στὴν ἅμαξα. Τὴν ἑπόμενη στιγμὴ τὸ αὐτοκίνητο ἐξαφανίστηκε στὴν στροφή.

 christianvivliografia

Η Εκκλησία και ο Σύριζα

ΗΕΛΛΑΣ βαδίζει πρὸς πολιτικὴν μεταβολήν. Οἱ ἀπελπισμένοι, οἱ μακροχρονίως ἄνεργοι ἀλλὰ καὶ ἡ μεσαία τάξις φαίνεται πὼς πορεύεται πρὸς τὸ πολιτικὸν στρατόπεδον τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Τοῦτο δείχνουν ὅλαι αἱ δημοσκοπήσεις ἀλλὰ καὶ ἐνέργειαι στρεφόμεναι ὑπὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ κατεστημένα καὶ τὴν ἐγχώριον διαπλοκήν, ἡ ὁποία ἐλέγχει τὰ ΜΜΕ.

Αἱ δημοσκοπήσεις δὲν καταδεικνύουν, ἐὰν ὁ ΣΥΡΙΖΑ θὰ λάβη τὴν ἐντολήν, διὰ τὸν σχηματισμὸν αὐτοδυνάμου κυβερνήσεως ἢ θὰ ἔλθη πρῶτον κόμμα καὶ θὰ λάβη τὴν ἐντολήν, ἀπὸ τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας, διὰ τὸν σχηματισμὸν Κυβερνήσεως Συνεργασίας. Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν αἱ ἐξελίξεις δείχνουν ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον τρόπον, θὰ ἔχη τὴν τύχην τοῦ ΠΑΣΟΚ κατὰ τὸ 1981.

ΗΕΚΛΟΓΙΚΗ θεαματικὴ ἄνοδος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζει ἕν ἐκλογικὸν τμῆμα τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τὸ ὁποῖον φοβεῖται ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὡς κυβέρνησις θὰ θέση ἐν διωγμῷ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ πιστὸς λαὸς ἀνησυχεῖ πολλαπλασίως περισσότερον, διότι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀποφεύγει συστηματικῶς νὰ ὀργανώση τὴν «ἄμυνάν» της. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος εἰς τὴν τελευταίαν συνεδρίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας διεῖδε τὰς ἐπερχομένας πολιτικὰς ἀλλαγὰς καὶ ἀνεκοίνωσε τὴν «ἄλλην ὀργάνωσιν» τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Ἔκτοτε δὲν ἠκούσαμεν τίποτε διὰ τὰς ἐπερχομένας ἀλλαγὰς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, αἱ ὁποῖαι θὰ τὴν καταστήσουν αὐτοδύναμον, οἰκονομικῶς ἀνεξάρτητον ἀπὸ τὸ Κράτος κ.λπ, οὕτως ὥστε νὰ ἀντιμετωπίση τὴν οἱανδήποτε ἐπιθετικὴν ἐνέργειαν τοῦ Κράτους ἢ τῆς νέας Κυβερνήσεως ἐναντίον της. Δὲν ἐπικρίνομεν τὸν Ἀρχιεπίσκοπον.

Διότι, ἂν οὗτος ἔχη τὴν φήμην τοῦ «πρασίνου» (ΠΑΣΟΚ) Ἀρχιεπισκόπου, ὑπάρχουν Σεβ. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἔχουν δεξιὰς καὶ κεντρώας καταβολὰς καὶ ἐμφανίζονται ὡς «πατερίτσαι» τῆς Ἀριστερᾶς. Οὗτοι φαίνεται νὰ μὴ ἀνησυχοῦν καὶ νὰ μὴ ἀντιλαμβάνωνται ὅσα διαβλέπει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Πολλοὶ Μητροπολῖται, θεολόγοι καὶ λαϊκοὶ πιστεύουν ὅτι, ἐὰν ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔλθη εἰς τὴν ἐξουσίαν καὶ καταδιώξη τὴν Ἐκκλησίαν, ὁ πιστὸς λαὸς θὰ συσπειρωθῆ πέριξ τῆς Ἐκκλησίας. Διὰ νὰ συμβῆ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀναζωογονηθῆ ἡ ἐνορία καὶ οἱ κληρικοὶ (ἀφοῦ ἐπιμορφωθοῦν) νὰ κάνουν ποιμαντικὴν διὰ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ ζητήματα. Παραλλήλως ἡ Ἐκκλησία νὰ ὀργανωθῆ μὲ τρόπον, πού:

1ον) Νὰ δύναται νὰ ἀντιμετωπίση τὴν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου. Οὐδεμία ἀριστερὰ κυβέρνησις θὰ ἀποδεχθῆ τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας ὅτι προσέφερε τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῆς περιουσίας της διὰ εὐαγῆ κρατικὰ ἱδρύματα μὲ ἀντάλλαγμα τὴν μισθοδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου.

2ον) Νὰ διασφαλίση οἰκονομικοὺς πόρους μὲ τὴν ἀξιοποίησιν τῆς ὑπαρχούσης περιουσίας της. Πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν ὀφείλει νὰ ἀνεγείρη λαϊκὰς κατοικίας, Νοσοκομεῖα κ.λπ., τὰ ὁποῖα νὰ ἐκμεταλλευθῆ οἰκονομικῶς. Αἱ πολιτικαὶ ἐξελίξεις δείχνουν ὅτι πρέπει νὰ δράση καὶ ὡς «ἐπιχειρηματίας», ἀκριβῶς, διὰ νὰ στηριχθῆ οἰκονομικῶς καὶ νὰ μὴ ἔχη ἀνάγκην τὸ Κράτος, τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὰς ἑκάστοτε κυβερνήσεις. Ἤδη ἡ Ἐκκλησία κτυπᾶτε καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴν Κυβέρνησιν, ἡ ὁποία κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτὰς οἱ πολιτικοί της ἐπικαλοῦνται τὸν Θεόν, τὴν Παναγίαν, τὴν Ἁγίαν Τριάδα κ.λπ. Πολλοὶ πιστοί, λαϊκοὶ καὶ ρασοφόροι ὑποστηρίζουν ὅτι διὰ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἡ σημερινὴ κυβέρνησις εἶναι τὸ μικρότερον κακόν. Ἡ πραγματικότης ὅμως εἶναι ἄλλη: «ξηλώνει» ἡ σημερινὴ κυβέρνησις καὶ ἡ ἐπερχομένη σχεδιάζει τὴν γενικὴν ἀνατροπήν.

Τὸ ὀρθὸν θὰ ἦτο νὰ φύγη ἡ μία καὶ νὰ μὴ ἔλθη ἡ ἄλλη.Τὰ πράγματα ὅμως ἔχουν μεθοδευθῆ κατὰ τρόπον, ὥστε οἱ πολῖται νὰ «στραφοῦν» κυρίως πρὸς τὸν ΣΥΡΙΖΑ ὡς «ἐναλλακτική» λύσις. Δὲν ἀποκλείεται μία ἀπὸ τά… ἴδια μὲ βάσιν τὴν θέσιν τῆς Χώρας. ΑΦΟΡΜΗΝ δι᾽ ὅλα τὰ προαναφερόμενα ἔδωσεν ἡ στάσις τοῦ Βουλευτοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Εὐαγγέλου Διαμαντοπούλου ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς Καρναβαλικὴν ἐκδήλωσιν διεκωμώδησε τὸν Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὴν θείαν Εὐχαριστίαν. Ἡ ἐνέργειά του δὲν ἦτο «τυχαία». Ἦτο βαθύτατα ἰδεολογική. Τοῦτο διεφάνη καὶ ἀπὸ τὴν ἀνακοίνωσίν του. Ἡ στάσις τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας ἦτο χαλαρή.

Ἀντέδρασαν ὡρισμένοι Ἀρχιερεῖς. Οἱ ὑπόλοιποι τὸ συνεζήτησαν μεταξύ των. Εἰς τοιαῦτα ζητήματα τὸν λόγον ἔχει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας. Δὲν συνεκλήθη. Αἱ ἀντιδράσεις ἦσαν μεμονωμέναι. Ἡ πρᾶξις ὅμως εἶναι ἰδεολογική. Καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ συγκεκριμένος βουλευτὴς δὲν ἔχει ἱερὸν καὶ ὅσιον. Διακωμωδεῖ τὴν Πίστιν καὶ τὰ μυστήρια τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Ἡ ἀντιμετώπισίς του ὑπὸ τοῦ κόμματός του ἦτο «ἀστεία». Τὸ κόμμα του ἀπέφυγε νὰ λάβη θέσιν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων της. Ἐχειρίσθη τὸ θέμα μὲ «μισόλογα» καὶ ἀντιφατικὰς θέσεις.

ΟΑΡΧΗΓΟΣ τοῦ κόμματός του ἠμπορεῖ νὰ ἔχη τὰς καλυτέρας διαθέσεις ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐμφανίζεται μὲ ἀνατρεπτικὸν καὶ ἀντιεκκλησιαστικὸν προσωπεῖον, ἀλλὰ διατηρεῖ καλὰς φιλικὰς σχέσεις μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθη νῶν κ. Ἱερώνυμον. Αἱ φιλικαὶ αὐταὶ σχέσεις ἔχουν ὑπνωτίσει τοὺς πάν- τας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Λησμονοῦν ὅμως ὅτι ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δὲν ἀκολουθεῖ τὴν μυστηριακὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ οὔτε λαμβάνει θέσιν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ εἶναι ἡ ἐπικρατοῦσα καθ᾽ ἅπασαν τὴν ἐπικράτειαν συμφώνως πρὸς τὸ Σύνταγμα τῆς Χώρας. Ἀναγνωρίζει ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τὴν προσφορὰν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν διευκρινίζει ποῦ; Εἰς τὸ γένος; Εἰς τοὺς ἐθνικοαπελευθερωτικοὺς ἀγῶνας; Εἰς τὴν κοινωνίαν; Εἰς τί;

Τὸ «ἐπεισόδιον» μὲ τὸν βουλευτὴν κ. Διαμαντόπουλον πρέπει νὰ ἀφυπνίση τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν. Οἱ Ἀρχιερεῖς ὀφείλουν νὰ παύσουν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ συσσίτια. Κι ἂς ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία σταδιακῶς ἀποχριστιανοποιεῖται. Δὲν ζητοῦμεν τὴν τοποθέτησιν ὑπὲρ τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου κόμματος ἐξουσίας.

Οὔτε ζητοῦμεν διάλογον τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας μὲ τὴν δεξιὰν ἢ τὴν ἀριστεράν. Ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν θέσεις, αἱ ὁποῖαι θὰ καταστήσουν τὴν Ἐκκλησίαν σεβαστήν, αὐτόνομον, ἀνεξάρτητον ἀπὸ τὸ Κράτος καὶ μὲ τὴν δυνατότητα νὰ ἀναλάβη τὴν καταβολὴν τῆς μισθοδοσίας τοῦ ἱεροῦ κλήρου, τὴν αὐτοχρηματοδότησιν ὅλων τῶν λειτουργικῶν ἀναγκῶν της, εἴτε εἰς κεντρικὸν εἴτε εἰς ἐνοριακὸν ἐπίπεδον κ.λπ.

Οἱ πολιτικοὶ θέλουν καλὰς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησίαν μόνον διὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους. Ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι (οἱ πολιτικοί), οἱ ὁποῖοι πιστεύουν. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι χρησιμοποιοῦν τὴν Ἐκκλησίαν ψηφοθηρικῶς. Ὅταν δὲ εὕρουν τὴν εὐκαιρίαν ψηφίζουν ἀντιχριστιανικοὺς νόμους, εἰς τὸ ὄνομα τῆς Εὐρώπης ἢ τοῦ ψευδοπροοδευτισμοῦ. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ δίδει τὴν ἀφορμὴν διὰ ἀλλαγὴν πορείας τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐμφανίζεται παράκλητος τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν κομμάτων.

 Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν δύναμιν. Ἐὰν οἱ πολιτικοὶ ἐπιθυμοῦν τὴν ὁριστικὴν ρῆξιν, τὸ ὁριστικὸν διαχωρισμὸν Κράτους – Ἐκκλησίας, ἂς τὸ πράξουν. Εἰς τὰς λιτανείας καὶ εἰς τὰς πανηγύρεις τῶν Ἱερῶν Ναῶν δὲν θὰ ἔχουν οὐδεμίαν συμμετοχήν. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν δύναμιν. Ἀρκεῖ πολλοὶ Ἀρχιερεῖς νὰ ἀντιληφθοῦν τὸν ρόλον των καὶ νὰ δράσουν ὡς πραγματικοὶ Ἀρχιερεῖς.

• Ὀλίγα 24ωρα μετὰ τὰς προκλήσεις τοῦ βουλευτοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Εὐαγγέλου Διαμαντοπούλου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, εὑρισκόμενος εἰς τὴν Ἑλλάδα διὰ τὴν ἀνάληψιν ὑπὸ τῆς Χώρας τῆς Προεδρίας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως συνηντήθη μετὰ τοῦ Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Μετὰ τὴν συνάντησιν ἐπληροφορήθημεν τὴν ἀντζένταν τοῦ Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀλλὰ οὐδὲν ἠκούσαμεν ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διὰ τὰ ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν – ἀντιμυστηριακὴν πολιτικὴν κάποιων στελεχῶν καὶ βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, διὰ τὴν ὑπερφορολόγησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὰς ἀπειλὰς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐναντίον τῆς ἐναπομεινάσης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας κ.λπ.

Οὐδὲν ὅμως ἠκούσαμεν καὶ διὰ τὴν ἐπερχομένην Συνταγματικὴν πλήρη ἰσοπέδωσιν (ἤδη ἔχει ἀρχίσει ἀπὸ τὰς τελευταίας κυβερνήσεις τῆς Ἑλλάδος, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς σημερινῆς) τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἐπὶ τῆς παντοδυναμίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ) καὶ τὴν ἐξίσωσίν της μὲ ἄλλας θρησκείας, θρησκευτικὰ – φιλοσοφικὰ ἐργαστήρια, παραθρησκείας καὶ αἱρέσεις. Ἄλαλος δυστυχῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Ἴσως, διότι οἱ στόχοι τοῦ προέδρου τοῦ  ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτουν μὲ τοὺς στόχους τῆς Οἰκουμενιστικῆς κινήσεως, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ τὴν Πανθρησκείαν, εἰς τὴν ὁποίαν ὅλοι θὰ εἴμεθα τέκνα τοῦ ἰδίου Θεοῦ καὶ ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» θὰ εἶναι σώζουσαι καὶ ἰσότιμοι τῆς Ὀρθοδοξίας.

Γ.Ζ

Ορθόδοξος Τύπος, 17/01/2014