«Στο λάκκο των λεόντων»: Το ιστορικό μας δράμα…

Έχουμε επισημάνει πολλές φορές: «Η ιστορία διδάσκει τούτο: δεν διδασκόμαστε τίποτα από αυτήν».
Σήμερα, ειδικά, όχι μόνο δεν διδασκόμαστε τίποτα από την ιστορία, αλλά και πορευόμαστε μακάριοι μέσα στα σκοτάδια της ιστορικής άγνοιας, συνακόλουθα και της άγνοιας στο επίπεδο των Ιδεών, της Πολιτικής, κάθε γνωστικής διαδικασίας…
Σήμερα, οι μηχανισμοί της πλανητικής ισοπέδωσης (οι μηχανισμοί της Νέας Τάξης)
και οι εγχώριες εξουσίες τους, έχουν βυθίσει τις κοινωνίες στην ιστορική άγνοια και τη θανατηφόρα νάρκωση της κοινωνικής και εθνικής ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ: Το γόνιμο έδαφος για το τελειωτικό κτύπημα της Ιστορίας, των Ιδεών, της Πολιτικής, της Σκέψης…

Ευτυχώς, όμως, που υπάρχουν οι άλυτες και εκρηκτικές αντιφάσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τα βαθιά και αξεπέραστα αδιέξοδά της, οι κρίσεις κατάρρευσής της, που οδηγούν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ τους λαούς σε ξεσηκωμούς και ταυτόχρονα δημιουργούν τις προϋποθέσεις αφύπνισης της σκέψης και της συνείδησης…

Σε μια τέτοια ιστορική καμπή βρισκόμαστε σήμερα. Η κρίση και η αποδόμηση του πλανητικού, ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος, καθώς και των δωσίλογων καθεστώτων κάθε χώρας, πυροδοτεί την κίνηση των λαών και βελονιάζει τη σκέψη και τη συνείδηση.

Το τίμημα, βεβαίως, της χρόνιας αφασίας, της καταθλιπτικής άγνοιας, της άμβλυνσης των κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών κριτηρίων (προϊόντα και της ιστορικής προδοσίας των λαών από την «αριστερά»), θα είναι πολύ ακριβό. Θα το πληρώσουμε, σε μια πρώτη φάση, είτε με άγριους βοναπαρτισμούς (ανοικτά πραξικοπήματα), είτε με τις ύπουλες και μακάβριες γκριμάτσες των νεοταξικών «αριστερών» ψευδαισθήσεων: Τη λεγόμενη «κεντροαριστερά» (ΣΥΡΙΖΑ και CIA…).

Ωστόσο, η αποδόμηση και η κατάρρευση του καθεστωτικού οικοδομήματος πυροδοτεί τη συμπιεσμένη λαϊκή οργή και αρχίζει να βάζει σε κίνηση τη σκέψη, να «λιώνει» το παγωμένο τοπίο της άγνοιας και να αλατίζει ξανά τη δίψα της μάθησης.

Οι άνθρωποι αρχίζουν να απαλλάσσονται από τα υπνωτικά τους «στερεότυπα», από πολλές ψευδαισθήσεις τους και να αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων.

Αρχίζουν ξανά να φουντώνουν οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί, αρχίζει ξανά να αποκαθίσταται η Πολιτική και η αναζήτηση νέων δρόμων και λύσεων που θα μας βγάλουν από τη βαρβαρότητα που βιώνουμε και το τέλμα…

Μέσα σ’ αυτούς τους προβληματισμούς και τις αναζητήσεις είναι μια βαθύτερη θεώρηση, ιστορική και πολιτική, για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, τι σημαίνει ΕΕ και ευρώ, ποια είναι η εξέλιξη αυτής της ελληνικής τραγωδίας από την ένταξή μας στο «λάκκο των λεόντων».

Το παρακάτω κείμενο συμβάλει τα μέγιστα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το πήραμε από εδώ:
http://www.inprecor.gr/index.php/archives/197234

Τι μπορεί να μάθει κανείς από μια «ανόητη» Ιστορία;




Η Ελλάδα προσδέθηκε στην ΕΟΚ στις 9 Ιουλίου του 1961 από την κυβέρνηση Καραμανλή, μετά από διαπραγματεύσεις που είχαν ξεκινήσει από τις 8-7-1959.

Από την έναρξη κιόλας των διαπραγματεύσεων για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ, ήδη από το 1959 δηλαδή, η ΕΔΑ τόνιζε:

«Με τη σύνδεση της Ελλάδος στην Κοινή Αγορά έγινε ένα νέο μεγάλο άλμα προς την πλήρη πολιτική και οικονομική υποδούλωση της χώρας στα ξένα μονοπώλια. Η υποανάπτυκτη Ελλάδα ρίπτεται από την κυβέρνησή της βορά στα πανίσχυρα δυτικοευρωπαϊκά τραστ και πρώτα απ΄όλα στα δυτικογερμανικά (…). Η τύχη που αναμένει τη γεωργία μας δεν είναι καλύτερη. Θα αντιμετωπίσει τον λυσσαλέο συναγωνισμό της Ιταλίας, της Γαλλίας και των αποικιών της (…). Ενα ζοφερό μέλλον ανοίγεται για τη χώρα μας (…). Αν σήμερα οι άνεργοι ξεπερνούν τις 250.000 αύριο θα διπλασιασθούν».

Ωστόσο η πολιτική αυτή επιλογή της κυβέρνησης έφερε στην επιφάνεια τις σοβαρές αντιθέσεις που υπήρχαν μέσα στην ιδία την ελληνική αστική τάξη.

Η ΕΟΚ του γαλλογερμανικού άξονα, με δορυφόρες χώρες Βέλγιο, Ολλανδία Λουξεμβούργο και Ιταλία, βρίσκονταν σε σκληρό ανταγωνισμό με την ΕFΤΑ όπου ηγείτο η Αγγλία και όπου μετείχαν τα κράτη Δανία, Αυστρία, Ελβετία, Πορτογαλία και η Φιλανδία.

Η ΕFΤΑ, σύμφωνα με τον υπουργό εμπορίου της Αγγλίας Σερ Ντάβιντ Έκκλε, δημιουργήθηκε γιατί η «ΕΟΚ θα καταλήξει να πέσει κάτω από τον έλεγχο της Γερμανίας. Με την ΕFΤΑ όμως είναι δυνατό να δούμε να συντελείτε η ευρωπαϊκή ενότητα με επικεφαλής τους Άγγλους.» . ( Η Αγγλία συνδέθηκε με την ΕΟΚ, ποτέ ολοκληρωτικά , το 1973)

Έτσι το Σίτυ εξάσκησε πολύμορφη επιρροή με όπλο του τους εφοπλιστές που τους έλεγχε,: Καρράς, Λιβανός, Χανδρή, Κολοκοτρώνη, Μαυρολέοντα, Ανδρεάδης, Λεμού, Γουλανδρή, Εμπειρίκου, μα πάνω από όλα, του Παλατιού.

Η Δυτική Γερμάνια (ΕΟΚ) βέβαια δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Στα τέλη του 1959 κυκλοφόρησε την «βίβλο για την Ελλάδα» όπου έγραφε ότι για την φτώχεια και τα δεινά της Ελλάδας έφταιγε η πολιτικοκοινωνική διάρθρωση της «με την ευνοιοκρατίαν που δηλητηριάζει τον εθνικόν οργανισμόν και ότι «η άρχουσα τάξη είναι περισσότερον παρά ποτέ χαλασμένη και συγκεχυμένη υπό την επίδρασην του αριβίστικου πνεύματος».

Ωστόσο οι πιέσεις της Αγγλίας φάνηκαν να είχαν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα μια και Καραμανλής με υπόμνημα προς τον Οργανισμό Ευρωπαϊκής Συνεργασίας έγραφε πως η ΕFΤΑ « θ αποτελέση ουσιώδες βήμα προς την σύμετρον οικονομικήν ανάπτυξιν διαφόρων περιοχών της Ευρώπης» αφήνοντας έτσι ένα παράθυρο ανοικτό. Ακόμα και όταν οι διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ ήταν σε προχωρημένο στάδιο έβγαινε ο υπουργός εξωτερικών Αβέρωφ και δήλωνε ότι η «ΕΟΚ επιδιώκει υποδούλωσιν της Ελλάδος».

Τα όπλα της Αγγλίας δεν ήταν τιποτένια γιατί, πέρα από τους εφοπλιστές και το Παλάτι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν προς την Αγγλία, το τραπεζικό συγκρότημα ΧΑΜΠΡΟ κατείχε ισχυρές θέσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας και οι εταιρίες πετρελαίου ΣΕΛΛ και ΒΒ αποτελούσαν την μοναδική δύναμη στην ελληνική αγορά.

Η Ελλάδα γινόταν το μήλο της έριδος ανάμεσα στην Γερμανία (ΕΟΚ) και την Αγγλία (ΕFΤΑ) γιατί αφενός το Ελληνικό κεφάλαιο έπρεπε να δυναμώσει, μετά τον εμφύλιο, και να ενισχυθεί έχοντας διεθνή καπιταλιστικά στηρίγματα αφετέρου ήταν η μόνη καπιταλιστική χώρα στα βαλκάνια και η μόνη χώρα του ΝΑΤΟ μέσα σε μια «εχθρική» κομμουνιστική περιοχή.Μια χώρα γέφυρα ενάντια στον κομμουνισμό αλλά και της Εγγύς Ανατολής.

Όμως η Αγγλία έχασε το παιχνίδι.

Και το έχασε γιατί τα πράγματα είχαν αλλάξει σημαντικά γι αυτήν. Η ΕΟΚ κρατούσε την πρώτη θέση στον όγκο των ελληνικών εισαγωγών εξαγωγών, με 36% εισαγωγές και με 34,5% εξαγωγές, με δεύτερη τις ΗΠΑ με 20% εισαγωγές και 15,5 εξαγωγές , η Αγγλική ένωση ΕFΤΑ ερχόταν στην τρίτη θέση.

Η Γαλλία δε από το 1960 αποχτούσε με προνόμια ασυδοσίας, μέσο της ΠΕΣΙΝΕ, τον βωξίτη της Ελλάδας ,ιδιοποίηση στην ουσία, μα και την βιομηχανία λιπασμάτων.

Δεν επισκέφτηκε τυχαία την Ελλάδα ο αμερικανοφάγος Ντε Γκώλ λέγοντας όλο χαρά: «Αυτή τη χώρα που η πολιτική της ζωή είναι τόσο δαντελωτή όσο και οι ακρογιαλιές της και τόσο ανάγλυφη όσο ο ορίζοντας των βουνών της ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατορθώνει να την κυβερνήση.» Η ΠΕΣΙΝΕ έκανε το θαύμα της.

Έτσι ο Καραμανλής αφού πρώτα κατηγόρησε την Αγγλία ως υποκινητή των διεθνών διαδηλώσεων εναντίων της κυβέρνησης του που ζητούσαν την αποφυλάκιση των 1600 πολιτικών κρατουμένων και των 4000 εξόριστων που ήταν ακόμα πεταμένοι στα ξερονήσια, στις 9 Ιουλίου του 1961 υπέγραψε την Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Ήταν η πρώτη συνθήκη που υπέγραφε η «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά»

Η ΚΕ του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της τόνισε τότε:

(Η) « …σύνδεσή μας με την Κοινή Αγορά, που σημαίνει ξεπούλημα της χώρας στα ευρωπαϊκά τραστ, πίσω από τα οποία κρύβονται το αμερικάνικο και δυτικογερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, που παίζουν ηγετικό ρόλο στο συνασπισμό του ΝΑΤΟ. Και όμως η κυβέρνηση Καραμανλή, αψηφώντας τη θέληση της ολότητας του έθνους, υπέγραψε την ολέθρια αυτή συμφωνία (…).

Για την εργατική τάξη της χώρας μας, η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει πιο άγρια εκμετάλλευση, μεγαλύτερη ανεργία, αύξηση της μετανάστευσης, ένταση της καταπάτησης των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών, των κοινωνικών κατακτήσεων.
Για την αγροτιά μας, η σύνδεση θα σημαίνει καινούργιες δυσκολίες (…). Το ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών θα ενταθεί.

Για χιλιάδες βιοτεχνικές επιχειρήσεις (…) η σύνδεση με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει την αναπόφευκτη καταστροφή (…). Οι μόνοι που θα βγουν κερδισμένοι θα είναι οι ξένοι και μια φούχτα ντόπιοι μεγαλοεπιχειρηματίες, που θα συνασπιστούν με τα μονοπωλιακά μεγαθήρια της Δύσης και θα συγκεντρώσουν στα χέρια τους την παραγωγή και το εμπόριο της χώρας.

Μια τεράστια ώθηση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε βάρος της μικρής και μεσαίας επιχείρησης θα είναι ένα από τα αποτελέσματα της σύνδεσης αυτής.

Ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες της οικονομίας στα τραστ της Δυτικής Ευρώπης, η κυβέρνηση της ολιγαρχίας ετοιμάζεται να αναγνωρίσει το παλιό χιλιοπληρωμένο δημόσιο εξωτερικό χρέος και, παίρνοντας σε αντάλλαγμα καινούργια δάνεια, που τόσο έχει ανάγκη για να σταθεί στην εξουσία, θα υποτάξει ακόμα πιο πολύ τη χώρα στους ξένους ληστές…».

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και η ανακοίνωση αυτή δικαιώνεται σήμερα.
Από την Σύνδεση στην Ένταξη.

Η Ελλάδα του Καραμανλή στις 12 Ιουνίου 1975 καταθέτει αίτηση πλήρους ένταξης στην ΕΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ αντιδρά με σφοδρότητα :

«Η ΕΟΚ δημιουργήθηκε από τις αναπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης μα σκοπό να στερεωθεί το καπιταλιστικό σύστημα… Η ένταξη στην ΕΟΚ θα επιτείνει τη σχέση υποτέλειας. Το σύνολο της ζωής στον τόπο μας θα καθορίζεται από τις ανάγκες και τις επιθυμίες των δυτικοευρωπαίων.»

Οι διαπραγματεύσεις Καραμανλή κράτησαν τρία χρόνια και κατέληξαν ότι από 1-1-1981 η Ελλάδα εντάσσεται ως πλήρες μέλος στην ΕΟΚ.

Ήταν όμως η εποχή που ανερχόμενη δύναμη ήταν το αριστερό ΠΑΣΟΚ όπου κυριαρχούσαν τα συνθήματα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων.»

Στην διακήρυξη κυβερνητικής πολιτικής ή αλλιώς «συμβόλαιο με τον λαό» του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, το 1981, διαβάζουμε: Η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα ζητήσει σύμφωνα με τις συνταγματικές διαδικασίες δημοψήφισμα…»

Όταν όμως το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση και έχοντας μπροστά του την προεδρία για ένα εξάμηνο της ΕΟΚ ο Παπανδρέου δήλωσε: «Η ανάληψη της προεδρίας από την Ελλάδα αποτελεί πρόκληση από την άποψη ότι μέσα σε ένα βραχύ χρονικό διάστημα πρέπει να κινηθούν οι διαδικασίες που θα εξασφαλίσουν στην ΕΟΚ καλύτερες προοπτικές».

Και είναι πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου που αναπτύσσει το εξής επιχείρημα: «Το κόστος της εξόδου από την Κοινότητα(ΕΟΚ) είναι μεγαλύτερο από το κόστος παραμονής» Τι μας θυμίζει αυτό;

Ιστορικά αυτός ήταν ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας. Να εκτονώνει την οργή! Mα το ΠΑΣΟΚ κατάφερε και να συσπειρώσει πολλές ομάδες μικρομεσαίων που ιδεολογικά ασπάζονται τον μικροαστικό σοσιαλισμό. Είναι μια ιδεολογία που λέει πως είναι δυνατόν να υπάρχει ένας καπιταλισμός χωρίς να θίγονται τα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων και που ευεργετεί τους εργαζόμενους.

Και έτσι με το πεδίο ελεύθερο το ΠΑΣΟΚ πέρασε στα έργα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνοντας την εξουσία το 1981, ψήφησε και εφάρμοσε, στο όνομα της ανεργίας, τον νόμο 1386/83, ο οποίος προέβλεπε: Τις διαδικασίες με τις οποίες θα περάσουν οι προβληματικές επιχειρήσεις από τον έλεγχο των ιδιωτών στο δημόσιο με την δημιουργία του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.

Την οικονομική στήριξη από το Δημόσιο στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων,ώστε να συνεχίσει τη λειτουργία των τέως «προβληματικών».

Τέλος με νόμο αυτόν το Δημόσιο αναγνώριζε τα χρέη τον επιχειρήσεων αυτών ως κρατικά και αυτόματα έπαυε κάθε δίωξη των πατριωτών επιχειρηματιών για διασπάθιση δημοσίου χρήματος.

Και ήταν αυτός ο νόμος που «άνδρωσε» τους συνδικαλιστές του ΠAΣOK, που έβλεπαν τις επιχειρήσεις αυτές σαν κάστρο τους, αδιαφορώντας για την καταλήστευση και την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τους πρώην ιδιοκτήτες και πολύ περισσότερο αδιαφορώντας για την κοινωνικοποίηση των χρεών αυτών.

Το 1985 η Βάσω Παπανδρέου -τότε ήταν αναπληρώτρια υπουργός Βιομηχανίας- και κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Βουλή με αφορμή ερώτησης που κατατέθηκε και αφορούσε την λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών απάντησε το εξής καταπληκτικό: «Αν αρχίσουμε, κύριοι βουλευτές της ΝΔ, να σκαλίζουμε ο ένας τις αμαρτίες του άλλου, τότε θα μολυνθεί πολύ ο πολιτικός βίος αυτής της χώρας». Έτσι βολεύτηκαν όλοι. Από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ως τον Λάτση. Από το ΠΑΣΟΚ ως την ΝΔ. Και όλα τα παραπάνω έγιναν με τις ευλογίες της ΕΟΚ.

Η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος όμως έφερε τα δάνεια. Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1981 ήταν 7.8 δις δολάρια. Στα πρώτα 4 χρόνια του ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε τα 15 δις δολάρια. Σε τέσσερα μόλις χρόνια η Ελλάδα χρεώθηκε όσα στα 150 χρόνια ύπαρξης της. Το 1985 η Ελλάδα ήταν ήδη μέσα στην πρώτες 15 χώρες με το μεγαλύτερο δανεισμό.

Μια άλλη πράξη της σοσιαλιστικής κυβέρνησης ήταν οι δυο υποτιμήσεις της δραχμής από το 1981 ως το 1985. Το 1 δολάριο ισοδυναμούσε το 1981 με 55δρχ μα το 1985 με 150 δρχ. Το κατρακύλισμα της δραχμής ως αποτέλεσμα έχει να εξαχθούν εκείνες τις χρονιές 1δις 200 εκατομμύρια δολάρια από την χώρα. Κανονική αφαίμαξη.

Και είναι τότε που το ΠΑΣΟΚ σύναψε το μεγαλύτερο δάνειο που είχε δοθεί.(ο γιος του πατέρα απλά τον αντέγραψε) Δανείστηκε από την ΕΟΚ το πόσο των 1,5 δις δολάρια με βαρύτατους όρους και το ίδιο βαριές προϋποθέσεις.

«Σωτήριο σωσίβιο για την χώρα» χαρακτηρίστηκε αυτό το δάνειο. Του ελληνικού καπιταλισμού και των με κρατικά κεφάλαια χρηματοδοτουμένων επιχειρηματιών εννοείται. Το χρέος τα δάνεια τα τοκοχρεολύσια και την εξάρτηση καλείτε να πληρώσει ο λαός. Ήταν η εποχή για όσους θυμούνται της λιτότητας μα και του «όπου να ναι βγαίνουμε από το τούνελ».

Όμως φως στο τούνελ δεν υπήρχε. Το 1979 οι άνεργοι στην χώρα ήταν 1,1% του ενεργού πληθυσμού.Το 1985 ήταν 8.5% και ουδέποτε στα χρόνια που ακολούθησαν έπεσε. Η συμμετοχή της βιομηχανίας στο ΑΕΠ το 1980 ήταν 30,7% μα το 1985 ήταν 28,6% και από τότε ακολουθεί καθοδική πορεία. Στον αγροτικό τομέα η ΕΟΚ έπαιρνε μέτρα για «πάγωμα», ή και μείωση των τιμών των αγροτικών προϊόντων, τα οποία, σε συνδυασμό με τις συνεχείς αυξήσεις του κόστους παραγωγής, μείωναν το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών. Από εξαγωγικός τομέας, που ήταν πριν από την ένταξη, μετατράπηκε σε εισαγωγικός, με αποτέλεσμα το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο να ξεπερνάει, σήμερα, τα 2,5 δισ. ευρώ.Και όλα αυτά από τον κραυγαλέο τότε αντίπαλο του καπιταλισμού και κύρια της ΕΟΚ.

Η εξέλιξη. Από την ΕΟΚ στην ΕΕ

Το Δεκέμβρη του 1991, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), που τη συγκροτούσαν 12 ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα), συνυπέγραφαν τη Συνθήκη μετεξέλιξής της σε Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), τη γνωστή πλέον Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Επειδή όμως εντός της ΕΕ είναι οξύτατος ο ανταγωνισμός σε επίπεδο κρατών ή ομάδων κρατών, στο Μάαστριχτ δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) και τα ζητήματα της Πολιτικής Ένωσης παραπέμφθηκαν για αντιμετώπιση στο μέλλον. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ συμπίπτει με μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τις αλλαγές και τις ανατροπές σ’ όλο τον κόσμο, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Το «πρόγραμμα σύγκλισης» όριζε μέχρι το 1996, όλα τα κράτη:

• Να περιορίσουν το ρυθμό πληθωρισμού στο 4 – 5%.
• Να μειώσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο 3%.
• Να περιορίσουν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 60%.
• Να συμπιέσουν τα επιτόκια των δανείων, ώστε να μην υπερβαίνουν τις 2 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια των χωρών – μελών της ΕΟΚ.

Μας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω;

Ωστόσο στην Συνθήκη του Μάαστριχτ θεμελιώνονται και οι τέσσερις γνωστές “ελευθερίες”: Την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και του εργατικού δυναμικού.

Στις 31 Ιούλη 1992 μέσα στο καλοκαίρι και λίγο πριν κλείσει η βουλή η τότε κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη φέρνει εσπευσμένα για κύρωση στην Ελληνική Βουλή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Συνθήκη ουδέποτε κατατέθηκε στην βουλή, ουδέποτε μοιράστηκε στους βουλευτές ουδέποτε συζητήθηκε. Απλά ψήφησαν!

Οι 286 από τους 300 βουλευτές της Ελλάδας, είπαν ΝΑΙ στην κύρωση της Συνθήκης. Ήταν οι Βουλευτές της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Το ΚΚΕ αρνήθηκε, κάτι που προκάλεσε τον θυμό όλων:

«Η κυβέρνηση αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη από το γεγονός ότι στη συζήτηση για την Ευρωπαϊκή Ενωση προσέρχονται – το ΚΚΕ βέβαια εξαιρείται – έτοιμοι να ψηφίσουν “ναι” στην κύρωση της σχετικής Συνθήκης. Με τη στάση τους αυτή τα πολιτικά κόμματα δεν εξυπηρετούν μόνο τα στενά ελληνικά συμφέροντα, εξυπηρετούν και την Ευρωπαϊκή Ενωση»
Στέφανος Μάνος

«Και εδώ θα ήθελα να καλέσω τους συναδέλφους του ΚΚΕ, οι οποίοι, λάθος κατ’ εμέ, βρεθήκανε εκτός του φυσικού ταξικού χώρου, στον οποίο έπρεπε να βρίσκονται (!). Διότι οι κοινωνικές δυνάμεις της Ελλάδος, συγκροτημένες, λένε πώς θα παλέψουμε αύριο στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να διαμορφώσουμε νέες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες»
Άκης Τσοχατζόπουλος

«Επειδή όμως ακούστηκε και από την παλαιοημερολογίτικη πλευρά του αριστερού κινήματος, που είναι αμετακίνητα προσδεδεμένη στο χτες, μία πρόκληση προς τις ζωντανές δυνάμεις του Κοινοβουλίου και τις ζωντανές δυνάμεις της Αριστεράς, να τροποποιήσουν τη στάση τους και να συνταχθούν “κατά”, θα ήθελα να πω ότι εγώ σαν αριστερός πολίτης θα ψηφίσω το Μάαστριχτ»
Λεωνίδας Κύρκος

Από τότε έως σήμερα προστέθηκαν: το Πρόγραμμα Σύγκλισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ , το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που ακολούθησε, η «Στρατηγική της Λισαβόνας» και τέλος η «Στρατηγική της ΕΕ – Ευρώπη 2020», μα και τα μνημόνια, οι εφαρμοστοί νόμοι τα μεσοπρόθεσμα οι δανειακές συμβάσεις. Μα αυτά τα τελευταία δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή στην πράξη των συμφωνιών που υπογραφτήκαν πίσω από τα παραβάν της ΕΕ.

Ωστόσο όλα αυτά μας προκαλούν απορίες αμφιβολίες ερωτηματικά σκεπτικισμούς για τους πάντες και τα πάντα.

Και η ελπίδα μας πλέον περιγράφετε με μια λέξη: «Επαναδιαπραγμάτευση».

Μήπως ομως η «Επαναδιαπραγμάτευση» είναι μια απόδειξη της άμεσης σχέσης ανάμεσα στην πολιτική και στον ιδεολογικό μύθο των ευρωπαίων «αριστερών»;

Ας κρατήσουμε την παρακάτω δήλωση:

“Εγώ σας λέω και ας πέσω έξω, η χώρα έχει ανάγκη από αναδιαπραγμάτευση, πρέπει να την κάνει μια πολιτική δύναμη που να έχει πολιτική δύναμη. Πολιτική δύναμη φαίνεται να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι, ο κόσμος τον ψηφίζει για διάφορους λόγους πρώτα από όλα γιατί απαξιώνει τους προηγούμενους, άρα το Μνημόνιο 3 με την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η λύση για τη χώρα, αυτό νομίζω θα γίνει. Θα παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό. Αυτό εκτιμώ».
Γλυνός, σύμβουλος των πρωθυπουργών Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου επί ευρωπαϊκών θεμάτων.

Όταν το κακό μεγαλώνει χρειάζεται ιδεολογική κάλυψη.

Σημείωση:
Διαβάστε επίσης: «Η ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και... η ΕΔΑ»
Εδώ:
http://resaltomag.blogspot.com/2012/05/blog-post_710.html