Χρονία ἀσθένεια

Σαράντος Καργάκος

Δέν νομίζω ὅτι χρειάζονται ἰδιότητες Κάλχαντος ἤ Τειρεσία γιά νά ἀποδείξει ἤ νά δείξει κανείς ὅτι καί κατ᾽ αὐτήν τήν περίοδο, παρά τά λαμβανόμενα μέτρα –ἴσως καί ἐξ αιτίας τους– ἡ Ἑλλάς θά κινηθεῖ inter flentium et doloris (= μεταξύ θλίψεων καί ὀδύνης).

Ὑπό σωστή διακυβέρνηση καί μέ πολίτες σώφρονες, ἡ Ἑλλάς θά ἔπρεπε νά ἦταν σύμβολο εὐπρεποῦς εὐημερίας, γαλήνης καί ἠρεμίας, ὅπως ἡ beata (= εὐδαίμων) Ἑλβετία. Δυστυχῶς, ὅπως τό ἔχουμε γράψει συχνῶς, ἡ χώρα μας ἐδῶ καί δεκαετίες παραδέρνει σάν τό «Μεθυσμένο Καράβι» τοῦ Ρεμπώ, ἐπειδή ἔχει μπεῖ στό χῶρο τῆς ἐξωπραγματικότητας. Κινεῖται σέ μή πραγματική διάσταση, ἔξω ἀπό τίς δυνατότητές της, τίς συγκυρίες καί τίς εὐκαιρίες...

Ὁ λαός μας ἀφιονισμένος ἀπό τίς ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν καί τήν εἰκονική πραγματικότητα τῆς τηλοψίας καί τῶν ἐντύπων πού τοῦ «πουλᾶνε ὄνειρο», ἄκουγε τά πολιτικά μυθεύματα καί κουνοῦσε αὐτάρεσκα τό κεφάλι του σάν τό πλαστικό σκυλί πού μερικοί τοποθετοῦν σάν «μασκώτ» στό πίσω μέρος τοῦ αὐτοκινήτου τους. Μέ ἄλλα λόγια, ἐπί ἔτη ὁ Ἕλλην ἐβλάκευε.

Ἦταν τόσο τό μέγεθος τῆς ἀνοησίας, τῆς ἀσυναρτησίας καί παρεῖχε τόσο θέαμα οἰκτρό πού μποροῦσε νά ξαναδώσει τήν ὅρασή του σ᾽ ἕναν τυφλό. Ἄν καί γιά νά δεῖς τό σκοτάδι, δέν χρειάζεται νά βλέπεις. Στή χώρα πού κανονικά θά ἔπρεπε νά εἶναι βασίλισσα τῆς ὀμορφιᾶς, βιώνουμε ἐπί δεκαετίες τώρα τή δικτατορία τῆς ἀσχήμιας, τή δικτατορία τῆς βλαστήμιας, τῆς χυδαιολογίας, τῆς χυδαιοπραξίας, τῆς αἰσχρογραφίας καί τῆς ἀνόητης μαγκιᾶς. Ὁ «μάγκας Ἕλληνας» εἶναι τό πιό ἠλίθιο προϊόν τῆς Εὐρώπης.

Ὁ Ρωμαίος Αὖλος Γέλιος, μαγεμένος ἀπό τόν ἔναστρο οὐρανό μας, ἔγραψε τό «Nοctes Atticae» (= Ἀττικές νύχτες), κι ἐμεῖς οἱ γελοῖοι κατορθώσαμε ἀκόμη καί τά ὑπέροχα δειλινά νά τά κάνουμε θλιβερά σάν τήν ἐλεημοσύνη. Ἔγραφε στά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος ὁ πικρόγλωσσος Ἐμμ. Ροΐδης ὅτι τό μόνο πού δέν κατόρθωσαν νά χαλάσουν οἱ Ἕλληνες πολιτικοί, εἶναι τά ὡραῖα ἡλιοβασιλέματα. Μέ τή δική μας συμβολή χάλασαν κι αὐτά κι ἔγιναν –κατά τό ἄσμα– ὡραῖες ἀναμνήσεις.

Ὅταν θέλω νά μελαγχολήσω ἐντονότερα, σταματῶ τήν ἀνάγνωση τοῦ Σοπενάουερ καί παρακολουθῶ δηλώσεις ἤ διακηρύξεις τοῦ πρωθυπουργοῦ ἤ ὑψηλόβαθμων στελεχῶν του στήν τηλοψία. Θαρρῶ ὅτι τό μυαλό τους πετᾶ ἀπό σκέψη σέ σκέψη σάν πεταλούδα ἀπό λουλούδι σέ λουλούδι, ἀνίκανο νά κατασταλάξει σέ μιά ἀπόφαση. Κι ὅσες φορές λαμβάνεται μία ἀπόφαση, σπανίως εἶναι ἡ καλύτερη. Κατάρα τό ᾽χουμε νά καταλήξουμε σέ κάτι καλό. Τό κακό ἔγινε ριζικό μας. Κισμέτ. Γι᾽ αὐτό καί κάθε λίγο γίνεται «τό κιαμέτι τό μεγάλο».

Αὐτή ἡ τῶν κακῶν ἐπιλογή εἶναι ἡ χρονία νόσος μας. Ἀερολογοῦμε καί ἀεροκοπανᾶμε. Ἀέρας κοπανιστός εἶναι τό ἐθνικό μας προϊόν. Κι αὐτό δέν εἶναι διόλου παράδοξο. Ἀρκεῖ νά ἀναλογισθεῖ κανείς πόσοι καί τί λογῆς φωστῆρες διαχειρίσθηκαν τά οἰκονομικά, τά ἐκπαιδευτικά καί τά λοιπά ζητήματά μας, ὅπως ἡ δημόσια τάξη, ἀπό τήν μεταπολίτευση κι ἐντεῦθεν. Μισθοφόροι κατά τό μεγαλύτερο μέρος μέ ὄγκο σπουδῶν ἀλλά χωρίς κοινό νοῦ, χωρίς τή σοφία τῆς ἁπλῆς λογικῆς. Ἀποτυχημένοι διανοούμενοι καί φιλόδοξοι τεχνοκράτες πού εἶχαν προσόντα ἀκριδῶν: νά πέφτουν στήν ἔρμη πατρίδα μας καί νά τήν κάνουν ρημαδιό.

Ἡ χώρα μας αὐτή τή στιγμή εἶναι ἕνα ἀσθμαῖνον ράκος. Σέ μιά ἐποχή πού οἱ ἀντιθέσεις τῶν κρατῶν ἔχουν ἐξελιχθεῖ σέ μάχη ἐγκεφάλων, ἡ ἐφαρμοζόμενη στή χώρα μας οἰκονομική πολιτική εἶναι ἀνεγκέφαλη καί ξεπερασμένη ὅσο τό τόξο, συγκρινόμενο μέ μιά σύγχρονη βλητική μηχανή. Ἡ διεθνής οἰκονομία –καλῶς ἐξεταζόμενη– εἶναι μιά παρτίδα σκακιοῦ. Ἐμεῖς ἐκπαιδευόμαστε στό... τάβλι! Εἶναι κι αὐτό σύμπτωμα τῆς χρονίας νόσου μας.

Συντηροῦμε ὡς λαός τόν μύθο τῆς δημοκρατίας, πού γιά μερικούς ἔγινε κλεφτοκρατία καί γιά ἄλλους ἀλητοκρατία, καί φοβόμαστε τό μόνο ὑγιές πολίτευμα πού εἶναι ἡ ΑΛΗΘΟΚΡΑΤΙΑ. Ξορκίσαμε τήν ἀλήθεια ἀπό τή ζωή μας. Χορτάσαμε ψέματα. Μοιραῖα τά λάθη ἦταν τό καθημερινό ψωμίμας. Στά χάλια πού φθάσαμε, προσπαθοῦμε νά κρυφτοῦμε πίσω ἀπό τόν ἴσκιο μας. Φοβᾶμαι, ὅμως, ὅτι φθάσαμε στό λυκόφως τῆς ἱστορίας. Βρισκόμαστε ἐδῶ καί χρόνια στό τέλος τῆς ἱστορίας, ὅπου δέν ὑπάρχει πιά χῶρος γιά ἀφυπνισμένες συνειδήσεις. Ὡς λαός –παρά τή θορυβομανία μας– μοιάζουμε μέ ταριχευμένο δικαστικό κλητήρα. Τό μέλλον –ἄν τό σκεφθεῖ κανείς καλά– εἶναι σάν τό κοστούμι. Κι αὐτό τό κοστούμι τό ἐμπιστευτήκαμε σέ ἀρχάριους κατασκευαστές τσουβαλιῶν. Ἔτσι τό ἐθνικό μας ἔνδυμα μοιάζει μέ σάβανο δυστυχίας. Λυπᾶμαι πού πικρολογῶ, ἀλλά χρόνια ζῶ σ᾽ ἕνα ἀγωνιῶδες σταυρόλεξο. Καί τώρα νοιώθω πώς ἔχουμε μπεῖ σέ μιά διακεκαυμένη ζώνη· καί ὅτι ἡ ἐφαρμοζόμενη πολιτική μοιάζει σάν ν᾽ ἀδειάζει κανείς ἕναν τενεκέ βενζίνη πάνω σέ μιά ἀναμμένη σόμπα. Γι᾽ αὐτό ἡ γραφή μου μοιάζει μέ κραυγή ὀδύνης. Εἶναι ἡ δική μου χρονία ἀσθένεια.

thriskeftika