Παναγία η Γοργοϋπήκοος της Μονής Δοχειαρίου

Στα δεξιά της εισόδου της Τράπεζας της Μονής υπάρχει ειδικό προ­σκυ­νη­τάρι, όπου εί­ναι τοποθετημένη η θαυματουργή εικόνα της Γορ­γοϋ­πη­­κόου. Απέναντι κτίστηκε ομώνυμο παρεκκλήσι. Τό 1664 ο τότε τραπεζάρης Νεί­λος μοναχός περνώντας, όπως συνηθι­ζό­ταν, μπρο­στά από τήν εικόνα μέ δαδί αναμμένο γιά νά πάει στήν τρά­πε­­ζα, άκουσε τή φράση: « Αλλοτε νά μήν περάσεις από εδώ μέ δα­διά καπνίζοντας τήν εικόνα μου».

Ο τραπεζάρης όμως, πού δέν κα­τά­­λαβε από πού ήρθε η φωνή, δέν έδωσε σημασία καί συ­νέχισε τήν τακτική του. Μετά όμως από μερικές ημέρες, καί κα­τά τήν ώρα πού είχε ακουσθεί η πρώτη φωνή, άκουσε πάλι φωνή νά του λέει: « Α­μό­ναχε μοναχέ, ώς πότε θά καπνίζεις ανευλαβώς καί ατίμως τήν μορφή μου;», και ταυτόχρονα έχασε το φώς του.

Τότε θυμήθηκε ο τραπεζάρης καί τήν προη­γού­μενη φωνή, οπότε κατά­λα­βε ότι δέν πρόσεξε τήν εντολή της Παναγίας καί δικαίως τιμωρή­θη­κε। Εκτοτε ο τυφλωθείς τραπεζάρης παρέμενε σέ στασίδι απέναντι στήν εικόνα παρακαλώντας τήν Θεοτόκο νά τόν συγχω­ρή­σει καί νά του χαρίσει τό φώς. Μετά από αρκετόν καιρό η Παναγία τόν συγ­χώ­­ρησε, τόν θεράπευσε καί του είπε: « Εγώ είμαι η Δέσποινα της Μονής, Θεο­­τό­κος η Γοργοϋπήκοος καί γοργώς υπακούουσα αυτούς πού επικα­λούν­ται τό όνομά μου». Την ταχεία αυτή ανταπόκριση της Θεοτό­κου στίς αιτήσεις των πιστών υποδηλώνει καί η ονομασία Γοργοϋπή­κοος.

vatopaidi.

Ο παραπλανητικός λόγος περί «Ισλαμοφοβίας»

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Pascal Bruckner, «Η Τυραννία της Μεταμέλειας», (2006), ένα δοκίμιο στον δυτικό μαζοχισμό.

Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό βιβλίο ο Γάλλος μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, γνωστός για τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα», μιλάει έξω από τα δόντια για την ιδεολογική αυτοκτονία της Δύσης, η οποία παραδίδεται στην εαυτοφοβία, στην άκριτη αποδοχή του τριτοκοσμισμού και του ισλαμισμού λόγω της έλλειψης πίστης στον εαυτό της, στην ιστορία και στον πολιτισμό της και λόγω του ιδεολογήματος της μαξιμαλιστικής πολυπολιτισμικότητας. Το καινούργιο φάντασμα που απλώθηκε πάνω απ’την Ευρώπη, κατά τον Μπρυκνέρ είναι το φάντασμα της απόλυτης ενοχής.

Επικριτικός στον πολυπολιτισμό αλλά και στις θρησκείες, ο Μπρυκνέρ, υπερασπίζεται το δικαίωμα «να απεχθανόμαστε τις θρησκείες στο σύνολό τους, να τις κρίνουμε ως ψευδολόγες, οπισθοδρομικές, αποβλακωτικές». Ενώ όμως μπορούμε να γελοιοποιούμε καθημερινά τις θρησκείες και ιδιαίτερα τον χριστιανισμό, φτάνοντας ακόμα και στα όρια της αισχρότητας, «δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να γελάσουμε με το Ισλάμ, αλλιώς θα μας κατηγορήσουν για ρατσισμό».

Η γνώμη μου όμως είναι ότι : Ο εξευτελισμός, η περιΰβριση και η χυδαιοποίηση (οποιωνδήποτε) θρησκευτικών συμβόλων και προσώπων - πολλές φορές με τον πιο αισχρό και αηδιαστικό τρόπο - δεν είναι δείγμα «πολιτισμού». Αλλά βαρβαρότητας και ξεπεσμού. Αυτή δε η όψιμη μανία αποχριστιανοποίησης, αποϊεροποίησης και ισοπέδωσης των πάντων στις δυτικές κοινωνίες (και στην δική μας) είναι μία ασθένεια της Ευρώπης (που προφανώς, εντάσσεται σε αυτήν την έξαρση εαυτοφοβίας που αναφέρει ο συγγραφέας) και αφήνει άθελά της (;) ένα κενό (πολιτιστικό – θρησκευτικό – ταυτότητας) που έρχεται να καλύψει με ορμή το Ισλάμ.

Για να προλάβουν την οποιαδήποτε επίκριση, οι φονταμενταλιστές κατασκεύασαν μες στα χρόνια του 70 τον όρο «ισλαμοφοβία», ως κάτι αντίστοιχο με τον όρο ξενοφοβία: αυτή η σημειολογική ασπίδα χρησιμοποιήθηκε καταρχάς εναντίον της Αμερικανίδας φεμινίστριας Κέιτ Μίλλετ, η οποία θεωρήθηκε ένοχη επειδή κάλεσε τις Ιρανές να πετάξουν τα τσαντόρ τους, και κατόπιν εναντίον του Αγγλο-Ινδού συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι, στα χρόνια του 90, όταν δημοσιεύτηκαν οι ‘Σατανικοί Στίχοι’ του. Η επινόηση αυτή είναι πολύ πονηρή γιατί καθιστά το Ισλάμ απρόσβλητο, κάτι που έτσι και το αγγίξεις χαρακτηρίζεσαι «ρατσιστής».

Θρεμμένοι εδώ και μισό αιώνα με τον σεβασμό της διαφορετικότητας, καλούμαστε να μην αξιολογούμε μια ξένη θρησκεία με τα δυτικά μας κριτήρια. Ο πολιτισμικός σχετικισμός μας, μας επιβάλλει να δούμε τις αξίες μας σαν απλές προκαταλήψεις, σαν δοξασίες μιας ιδιαίτερης φυλής που αποκαλείται Δύση. Έτσι η πίστη του προφήτη τυλίγεται μες στον μανδύα του απόκληρου για να αποφύγει και την παραμικρή επίθεση. Δείχνει να ξεχνάει την απίστευτη βιαιότητα του αντικληρικαλιστικού αγώνα στη Γαλλία και στην Ευρώπη, που πολύ συχνά άγγιξε τα όρια της βαρβαρότητας: εκκλησίες, ναοί και μοναστήρια κάηκαν ή ισοπεδώθηκαν, λατρευτικά αντικείμενα λεηλατήθηκαν ή εξευτελίστηκαν, εκκλησιαστικά αγαθά κατασχέθηκαν, ιερείς και επίσκοποι κρεμάστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, καλόγριες βιάστηκαν. Η θηριωδία αυτών των αντιδράσεων υπήρξε κατ’ εικόνα και ομοίωση της θηριωδίας που άσκησαν για τόσους αιώνες οι Εκκλησίες σε βάρος των πληθυσμών που ήταν υποτελείς τους.

Ήταν μια μάχη άμεσου σεκταρισμού τόσο από τη μια όσο και από την άλλη πλευρά, αλλά μια μάχη που μας απελευθέρωσε από την κηδεμονία του κλήρου και εξανάγκασε τη Ρώμη και τους διάφορους προτεσταντισμούς σε συγκλονιστικές αναθεωρήσεις σχετικά με τη φιλοδοξία τους να κάνουν την κοινωνική τάξη πραγμάτων, να κυβερνούν συνειδήσεις και ψυχές. Στη Γαλλία, πατρίδα της αντικληρικαλιστικής παράδοσης, μπορούμε να γελοιοποιούμε καθημερινά τον ιουδαιο-χριστιανισμό, να κοροϊδεύουμε τον Πάπα, τον Δαλάι Λάμα, να αναπαριστούμε τον Ιησού και τους προφήτες σε όλες τις στάσεις ακόμα και στις πιο αισχρές, αλλά δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να γελάσουμε με το Ισλάμ, αλλιώς θα μας κατηγορήσουν για ρατσισμό. Γιατί δηλαδή μια θρησκεία, και μονάχα αυτή, να γλιτώνει από τη διακωμώδηση και την ειρωνεία που αποτελούν τον κανόνα για τις άλλες; Ας προσθέσουμε πως οι εβραϊκοί και οι χριστιανικοί φονταμενταλισμοί είναι το ίδιο γκροτέσκοι και πως βλέπουμε με ανησυχία τη σημερινή ρεπουμπλικανική κυβέρνηση των ΗΠΑ (σχ. ΚΟ: εννοεί επί Μπους) να φλερτάρει με την πιο σκοταδιστική και πιο καλά οργανωμένη θρησκευτική δεξιά. Αλλά εκτός από το ότι δεν ρίχνουν βόμβες στις τέσσερις γωνίες του πλανήτη, αυτοί οι φονταμενταλιστές παραμένουν μειονότητες μες στους κόλπους των θρησκειών τους, κάτω από τον έλεγχο των φιλελεύθερων ή των συντηρητικών.

Όταν μιλάμε περί ισλαμοφοβίας, συντηρούμε την πιο χονδροειδή σύγχυση ανάμεσα σε μια θρησκεία, το σύστημα μιας ιδιαίτερης πίστης, και στους πιστούς που πρόσκεινται σε αυτήν. Δηλαδή, όταν κάποιος επιτίθεται κατά του Ισλάμ, επιτίθεται κατά των μουσουλμάνων, κι όταν επιτίθεται κατά του Χριστιανισμού επιτίθεται κατά των χριστιανών. Όμως το να αμφισβητείς μια δοξασία, να απορρίπτεις ιδέες που τις θεωρείς εσφαλμένες ή επικίνδυνες, αποτελεί την ίδια τη βάση της πνευματικής ζωής. Πρέπει δηλαδή, με το ίδιο σκεπτικό, να μιλάμε περί αντικαπιταλιστικού, αντιφιλελεύθερου, αντισοσιαλιστικού, αντιμαρξιστικού ρατσισμού; Ή μήπως πρέπει να κάνουμε λόγο κι εγώ δεν ξέρω για ποια «χριστιανοφοβία»; Μέχρις αποδείξεως του εναντίου, έχουμε το απαράγραπτο δικαίωμα να απεχθανόμαστε τις θρησκείες στο σύνολό τους, να τις κρίνουμε ως ψευδολόγες, οπισθοδρομικές, αποβλακωτικές. Ή μήπως θα πρέπει να καθιερώσουμε το αμάρτημα της βλασφημίας καθώς το απαίτησε η Οργάνωση του Ισλαμικού Συνεδρίου τον χειμώνα του 2006, όταν υπέβαλε στον ΟΗΕ αίτημα να απαγορευτεί η δυσφήμηση των προφητών και να επιβληθούν αυστηρά όρια στην ελευθερία της έκφρασης στον τομέα των θρησκευτικών συμβόλων; (Σήμερα, στην Ευρώπη, το έργο του Βολταίρου, «Μωάμεθ ο Προφήτης», μια άγρια επίθεση εναντίον της υποκρισίας και του φανατισμού, γραμμένο το 1741, δεν μπορεί πια, λόγω των ισλαμιστών λογοκριτών, να ανέβει στη σκηνή δίχως αστυνομική προστασία).

Η επινόηση της ισλαμοφοβίας εξυπηρετεί ποικίλους σκοπούς: αρνείται, μόνο και μόνο για να τη νομιμοποιήσει καλύτερα, την πραγματικότητα μιας ισλαμικής επιθετικότητας στην Ευρώπη, αλλά κυρίως επιδιώκει να επιβάλει τη σιωπή στους μουσουλμάνους που τολμούν να κριτικάρουν τη θρησκεία τους, καταγγέλλουν τον φονταμενταλισμό, απαιτούν τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού κώδικα, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στην αποστασία. Πρέπει, λοιπόν, να στιγματίζουμε εκείνες τις κοπέλες που θέλουν να απαλλαγούν από τη μαντίλα και να περπατούν δίχως ντροπή, με ξέσκεπο κεφάλι, στον δρόμο, να κατακεραυνώνουμε εκείνους τους Γάλλους, τους Γερμανούς, τους Άγγλους τους καταγόμενους από το Μαγκρέμπ, την Τουρκία, την Αφρική, που διεκδικούν καταρχάς το δικαίωμα στη θρησκευτική αδιαφορία, το δικαίωμα να μην πιστεύουν στον Θεό και δεν νιώθουν αυτομάτως μουσουλμάνοι μόνο και μόνο επειδή η καταγωγή τους είναι από Μαρόκο, την Αλγερία, το Μάλι ή το Πακιστάν. Πρέπει δηλαδή να καταγγείλουμε αυτούς τους επίορκους, αυτούς τους άνομους στους ομοθρήσκους τους, να τους δείξουμε με το δάχτυλο, να τους κάνουμε να σωπάσουν, να τους χαρακτηρίσουμε διαποτισμένους από την αποικιοκρατική ιδεολογία για να μπλοκάρουμε την οποιαδήποτε αλλαγή στη γη του Ισλάμ, με τις ευλογίες των «ειδικών» που είναι δεόντως διαπιστευμένοι στα μίντια και τις δημόσιες αρχές.

Παρακολουθούμε πραγματικά την πλανητική κατασκευή ενός καινούριου εγκλήματος γνώμης, ανάλογου με αυτό που επινόησαν κάποτε στη Σοβιετική Ένωση εναντίον των εχθρών του λαού. Επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τον τοπικό μεταρρυθμιστή που θέλει να «λαϊκοποιήσει» τη δικαιοσύνη και την παιδεία, αλλά και να κλείσουν το στόμα στους αντιφρονούντες, να μεταθέσουν το θέμα από το διανοητικό ή θεολογικό πεδίο στο ποινικό, έτσι που η οποιαδήποτε αντίρρηση, κοροϊδία ή αμφισβήτηση να υπόκειται σε δικαστική δίωξη.

Κοντολογίς, συγχέουν τον αντιμουσουλμανικό ρατσισμό -, όπως είναι, για παράδειγμα, οι επιθέσεις κατά των χώρων λατρείας -, που πράγματι ανήκει στη δικαστική δικαιοδοσία, με την ελεύθερη εξέταση του θρησκεύματος. Ενώ οι φυλετικές διακρίσεις έχουν ως αντικείμενο τα άτομα που αντιμετωπίζονται ως ένοχα επειδή είναι αυτό που είναι, Μαύροι, Άραβες, Εβραίοι, Κίτρινοι, Λευκοί, ο κριτικός λόγος έχει ως αντικείμενο τα άρθρα της πίστης, τις εξ αποκαλύψεως αλήθειες, τα αμφισβητούμενα σημεία που επιδέχονται μονίμως ερμηνείες και αλλαγές μια και τα ίδια είναι προϊόντα μιας συγκεκριμένης ιστορίας.

...........

Αυτό που αποκαλούμε πομπώδικα «αραβο-μουσουλμανική ταπείνωση», ίσως δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αλλεργία στη διαφορετικότητα, η απογοητευτική διαπίστωση πως ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου δεν ακολουθεί τα διδάγματα του Προφήτη, δεν δίνει δεκάρα γι’ αυτά, και συνεπώς πρέπει να τιμωρηθεί. Μπορούμε να κατανοήσουμε την ενόχληση ενός ευσεβούς μουσουλμάνου (ή ενός ευσεβούς χριστιανού) μέσα σε ένα περιβάλλον δίχως ευσέβεια, τη δυσφορία του μπροστά σε αφίσες που προσβάλλουν την αιδώ, μπροστά σε ήθη που έρχονται κόντρα με τις προκαταλήψεις του, μπροστά σε μια ελευθερία τόνου, συμπεριφοράς, λόγου που απέχει πολύ από τα δόγματα του μοναδικού Βιβλίου. Για όποιον αυτοθεωρείται ο μόνος θεματοφύλακας της Αλήθειας, αυτά τα έθιμα, αυτά τα πιστεύω αποτελούν μια προσβολή για τον Θεό. Εντούτοις καλύτερα να εσωτερικοποιείς την Αλήθεια και να προσβάλλεις τον Θεό, παρά να σφαγιάζεις ανθρώπους ή να τους κατηχείς με τη βία. Μπορούμε να κρίνουμε τον δυτικό τρόπο ζωής άσεμνο, να τον αποδοκιμάζουμε, να τον χλευάζουμε, να απορρίπτουμε. Όμως έτσι όπως είναι, μες στην ατέλειά του είναι αδιαπραγμάτευτος και δείχνει προτιμότερος όπως είναι τώρα παρά όπως ήταν παλιά. Δεν πρόκειται να κλείσουμε τις γυναίκες μες στο σπίτι, να καλύψουμε τα κεφάλια τους, να μακρύνουμε τις φούστες τους, να μαντρώσουμε τους ομοφυλόφιλους, να απαγορεύσουμε το αλκοόλ, να περιορίσουμε την ελευθερία της έκφρασης, να λογοκρίνουμε τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία, να κωδικοποιήσουμε την ανεκτικότητα για να μην πληγώσουμε τα άτεγκτα ήθη τέτοιων θρησκόληπτων. Ποτέ άλλοτε η ρήση του Βολταίρου: «Ας συντρίψουμε το όνειδος» (δηλαδή τον φανατισμό και τη δεισιδαιμονία) δεν ήταν τόσο επίκαιρη. Το Ισλάμ αποτελεί τμήμα του γαλλικού και ευρωπαϊκού τοπίου κι ως εκ τούτου έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας, δικαίωμα να διαθέτει τους αρμόζοντες χώρους προσευχής και να χαίρει σεβασμού. Με την προϋπόθεση πως και αυτό σέβεται τους δημοκρατικούς και κοσμικούς κανόνες, δεν απαιτεί να είναι κράτος εν κράτει, ιδιαίτερα δικαιώματα, απαγόρευση της πισίνας και της γυμναστικής για τις γυναίκες, ξεχωριστή εκπαίδευση, ποικίλα προνόμια και εύνοιες. Το καλύτερο που μπορούμε να του ευχηθούμε, προς το συμφέρον όλων μας, δεν είναι η «φοβία» ή η φιλία αλλά η καλοσυνάτη αδιαφορία σε μια αγορά πνευματικότητας, ανοιχτή σε όλες τις θρησκευτικές δοξασίες. Μακάριοι οι σκεπτικιστές, οι άπιστοι, όταν ψυχραίνουν τη δολοφονική θέρμη της πίστης!

Κυβέρνηση: Οι μακάβριοι δούλοι των διεθνών ληστών

Οι δεκανείς των μαφιών του χρήματος (κυβέρνηση ανδρεικέλων), «σαλπίζουν τις τελευταίες προγραφές»: Μας αλυσοδένουν κάθε κύτταρο και ίνα της οικονομικής, κοινωνικής, εθνικής και πολιτικής μας υπόστασης…
Μετατρέπουν την ελληνική κοινωνία όχι μόνο σε μια κόλαση ζωντανών νεκρών και λειψάνων , αλλά στο ζόφο της ψηφιακής φρίκης: Οι ζωντανοί νεκροί και τα λείψανά τους (τα περιφερόμενα σαρκία τους) θα υποκατασταθούν με ηλεκτρονικά ψηφία…
Αυτό το μακάβριο μέλλον σχεδιάζουν οι επιτελάρχες της διεθνούς ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας (Νέα Τάξη), με πρώτο θύμα την Ελλάδα, και εκτελούν τα πολιτικά τους υποζύγια στη χώρα μας με υπερβάλλοντα ζήλο, κυνισμό και θηριώδη αγριότητα.

Αφού έχουν χρεοκοπήσει τον ελληνικό λαό, αφού τον έχουν γδάρει (κυριολεκτικά) ζωντανό και καθημερινά οργανώνουν στρατιές φοροεπιδρομών, αγριότερες και από αυτές της τουρκοκρατίας, τώρα οι νέοι γενίτσαροι- δωσίλογοι της νεοταξικής αυτοκρατορίας, προωθούν την Ηλεκτρονική παρακολούθηση του εισοδήματος!!!

Θα παρεμβάλουμε εδώ το σημερινό κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου για τα χαράτσια επί τουρκοκρατίας για να φανεί άμεσα το πόσο «εκσυγχρονισμένοι» και πολύ πιο βάρβαροι είναι οι γενίτσαροι της σημερινής κυβέρνησης:

«Λυκόμορφοι φορολόγοι»!



«Κύριο καθήκον των κοινοτικών αρχόντων της εποχής, ήταν το "στρώσιμο των τεφτεριών". "Εριχναν τα τεφτέρια", σήμαινε ότι όριζαν το φόρο που έπρεπε να πληρώσει κάθε μέλος της κοινότητας, ανάλογα με την περιουσιακή του κατάσταση (ιδιόκτητο σπίτι, χωράφια κλπ.) και τα εισοδήματά του, με βάση το "κατάστιχο" που συντασσόταν από εκτιμητές κάθε 7 χρόνια.

»Την είσπραξη έκανε ο "γραμματικός" του χωριού ή κάποιος ειδικός φοροεισπράχτορας. Οι φόροι, αυτοί ήταν άσχετοι από άλλα "δοσίματα" για κοινοτικές ανάγκες (δρόμους, γεφύρια, κονάκι του βοεβόδα, πληρωμή ζημιών, αμοιβή κοινοτικών υπαλλήλων, δασκάλων, υδρονόμων, αγροφυλάκων κλπ.). Οι κοινοτικοί άρχοντες εισέπρατταν μισθό και απαλλάσσονταν από φόρους.

»Γενικά, οι φόροι που πλήρωναν οι σκλάβοι στους Τούρκους ήταν πολλοί και δυσβάστακτοι (...). Κάθε οικογένεια κατέβαλλε επίσης πολλά άλλα "χαράτσια" (φόρους) για τα παραγόμενα προϊόντα, για τα κτήματα. Επίσης πλήρωνε το φόρο "καπνού" (δηλαδή για το αναμμένο τζάκι της οικογένειας), και τους φόρους για το γάμο, τα καταλύματα, τα επαρχιακά έξοδα, την τιμητική στολή ("καφτάνια"), τα καρφοπέταλα κι άλλους που είχε δικαίωμα να επιβάλλει ο κάθε τοπικός Οθωμανός διοικητής.

»Οι κάτοικοι των Αγράφων πλήρωναν για πολλά χρόνια μόνο το "χαράτσι"-"κεφαλικό φόρο". Επρεπε όμως να δίνουν και ένα "αστάρι" (φόδρα), 6 πήχες η κάθε οικογένεια, που χρησίμευε "ως σφογγιστήρι των αγγείων του σουλτάνου". Το ύφασμα αυτό το ύφαιναν στον αργαλειό και το συγκέντρωνε ο "αστάρ τσαούσης", που είχε την έδρα του στη Λάρισα.
*
»Ο λαός της περιοχής υφίσταται ως πραγματικούς επιδρομείς τους ακόρεστους φοροεισπράκτορες του κράτους, που ο Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός αποκαλεί"λυκόμορφους φορολόγους". Το αδυσώπητο φοροεισπρακτικό καθεστώς αγκαλιάζει κάθε κλάδο της βιοτεχνικής δραστηριότητας: εργαστήρια μεταποίησης ή επεξεργασίας πρώτων υλών, σιδεράδικα, τσαρουχάδικα, αργαλειούς, νεροτριβές, καποτάδες.

»Επίσης, φορολογείται και κάθε πηγή αγροτικού εισοδήματος: καλλιέργειες δημητριακών, αμπέλια, δέντρα, λαχανόκηποι, κουκούλια, μελίσσια (...). Με "δεκάτη" επιβαρύνονται και τα καρποφόρα δέντρα της περιοχής: καρυδιές, συκιές, μυγδαλιές, αχλαδιές, βερικοκιές. Οι έντοκες δανειοληψίες από φτωχά χωριά, για την εξόφληση οφειλόμενων φόρων, συχνά οδηγούσαν στην καταχρέωσή τους και ακολούθως στην εγκατάλειψη από τους κατοίκους(...). Το κοινοτικό χρέος είναι συλλογικό και κάποτε απαιτητό από τους δανειστές πριν ακόμα καταστεί ληξιπρόθεσμο: "εκεί όπου παίρνουμε δανεικά, έρχονται και μας τα γυρεύουν", γράφουν οι δημογέροντες του Καρπενησίου σε έγγραφό τους(...).
*
»Πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας ότι οι φόροι κι οι υποχρεώσεις των υπόδουλων χριστιανών δεν ήταν πάγιοι κι οι ίδιοι πάντα. Κάθε νέος διοικητής στο"βελαέτι", κάθε ανώτερος υπάλληλος αλλά και κάθε "κοτσάμπασης" και "επίσκοπος" μπορούσε να επιβάλει για κάποιο δικό του λόγο, έναν καινούργιο φόρο. Κι οι "ραγιάδες" έπρεπε να τον πληρώσουν χωρίς συζήτηση (...).

Ο εθνοδιδάσκαλος Ευγένιος Γιαννούλης ο Αιτωλός γράφει σχετικά σε μια επιστολή του: "Πανταχού οιμωγαί, ολολυγμοί, στεναγμοί και θρήνοι, δυσπραγίαι ουκ ευαρίθμητοι... καταδρομή των φορολόγων αδυσώπητος το υπήκοον επικαλείται τον θάνατον μάλλον ή το ζην" (...)».
*
Αυτά συνέβαιναν παλιά. Επί Τουρκοκρατίας...
*
(Τα στοιχεία περιέχονται στο evrytan.gr και βασίζονται στις πηγές:
1. Μάρκος Α. Γκιόλιας: «Η Ιστορία της Ευρυτανίας στους νεότερους χρόνους», Εκδόσεις «Πορεία», Αθήνα 1999.
2. Χαρίλαος Μηχιώτης: «Τυμφρηστός & Τυμφρήστιοι», Εκδόσεις «Κασταλία»
3. Γιώργος Η. Βαρλάμης: «Ευρυτανία», Αθήνα 1997)

Πηγή:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6464518&publDate=29/9/2011



Αφού, λοιπόν, μας ήπιαν το αίμα πολυεδρικά και με πολλές θανατηφόρες σύριγγες, τώρα θέλουν να μας καταργήσουν την ανθρώπινη οικονομική και κοινωνική μας υπόσταση και να μας μετατρέψουν σε ηλεκτρονικό ψηφίο: Στην ηλεκτρονική φορολογική χειροπέδη, τη «φόρο-κάρτα»…

Και επειδή αυτό το σύστημα του ηλεκτρονικού χαφιέ του εισοδήματος, με τη βιασύνη και τη προχειρότητα που το προωθούν οι γενίτσαροι της Νέας Τάξης, θα προκαλέσει χάος, γρήγορα θα υποκατασταθεί από το δουλεμένο σχέδιο του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΥ αφανισμού του Ανθρώπου: Την Κάρτα του Πολίτη.

Αλλά ακόμα και αν εφαρμοστεί ο φορολογικός χαφιές πάλι θα ενσωματωθεί στο ΓΕΝΙΚΟ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ φακέλωμα της Κάρτας του Πολίτη: Θα προλειάνει το έδαφος για την ολοκληρωτική μας πτώση…

Γιατί όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές, η «Κάρτα του Πολίτη», δεν είναι απλώς το πιο εφιαλτικό «εργαλείο» ακτινογραφικού και ολοκληρωτικού φακελώματος της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά σαλπίζει το θάνατο του Ανθρώπου, το θάνατο των ιστορικών κοινωνιών και των λαών, συνακόλουθα το θάνατο των Ιδεών, της Πολιτικής και των Επαναστατικών Κινημάτων.

Για το νέο αυτό φορολογικό τέχνασμα του γενίτσαρου-δεκανέα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής μαφίας, γράφει πολύ εύστοχα ο «Κλασσικοπερίπτωσης»:



«Πίσω από το προφανές δηλαδή την οικονομική εξόντωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού μέσω της φοροκαταιγίδας, βρίσκεται η 24ωρη ηλεκτρονική παρακολούθηση του Έλληνα πολίτη και ο απόλυτος έλεγχος της ελευθερίας του.

Αυτό που επί της ουσίας θεμελιώνεται μέσω αυτού του πραξικοπήματος το οποίο με αλαζονική αναίδεια μας παρουσιάζουν τα κατοχικά επιτελεία σαν "φορολογική επανάσταση", είναι η λειτουργία μιας ηλεκτρονικής φυλακής στην οποία κρατούμενοι θα είμαστε όλοι μας.

Από εδώ και στο εξής κάθε συναλλαγή μας θα καταγράφεται με ηλεκτρονικό τρόπο σε γιγάντιες βάσεις δεδομένων τα στοιχεία των οποίων θα τροφοδοτούν την "καρδιά" της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης η οποία θα φροντίζει είτε να μας τιμωρεί μέσω προστίμων, διώξεων κλπ, είτε να μας "επιβραβεύει" επιτρέποντας απλώς να επιβιώνουμε.

Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως σε λίγες ημέρες θα ανακοινωθεί ο τρόπος που θα επιβληθεί η "Κάρτα Του Πολίτη" χωρίς την οποία κανείς δεν θα μπορεί να αγοράσει, να πουλήσει, να ζήσει.

Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: "απο εδώ και στο εξής όλες οι συναλλαγές θα υποβάλλονται ηλεκτρονικά και θα καταγράφονται από το κράτος, προκειμένου να δικαιολογείται το πόθεν έσχες όλων των πολιτών"…»

Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2011/09/blog-post_6070.html#!/2011/09/blog-post_6070.html

Μετά, συνεπώς, από τον οικονομικό μας θάνατο και την κυβερνητική υστερία της φορολεηλασίας μας προωθείται και η μακάβρια ηλεκτρονική κωδικοποίηση του θανάτου μας ως ανθρώπινες υπάρξεις: οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές…

Μας εξαθλιώνουν αποτρόπαια, μας καταστρέφουν, μας δολοφονούν χωρίς έλεος, διαλύουν βάρβαρα την ελληνική κοινωνία και επιχειρούν να επιβάλουν και τον ηλεκτρονικό κώδικα αυτής της απανθρωπιάς και κτηνωδίας: Μετατρέπουν και τα λείψανά μας σε ψηφίο…

Τόσο μακάβριοι είναι οι δούλοι των διεθνών ληστών και δημίων και τέτοια η στραταρχική τους αυθάδεια και μοχθηρία…

Καιρός να ακυρώσουμε τα σχέδιά τους, να τα καταστήσουμε σχέδια επί χάρτου και να τους στείλουμε ΕΜΕΙΣ στον καιάδα…

ΣΤΗΒ ΛΑΛΑΣ: Είναι Εθνικός Ήρωας και πρέπει να τιμηθεί από την πατρίδα...

Στις 3 Μαΐου 1993 ο Ελληνοαμερικανός υπάλληλος του στρατιωτικού τμήματος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ο Στηβ (Σταύρος) Λάλας, κλήθηκε να ταξιδέψει στις ΗΠΑ «για κάποιο υπηρεσιακό θέμα». Μόλις προσγειώθηκε στο αμερικανικό έδαφος, του απαγγέλθηκε κατηγορία για κατασκοπεία σε βάρος των ΗΠΑ και δεν άργησε να βρεθεί σιδηροδέσμιος στη φυλακή! Συγκεκριμένα κατηγορείτο για διαρροή απορρήτων εγγράφων και πληροφοριών που αφορούσαν την αμερικανική πολιτική και τους σχεδιασμούς στην Ελλάδα, την Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων.

Γράφει ο Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

Ο Λάλας πέρασε από δίκη και τελικά καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση και άλλα 5 χρόνια περιορισμό σε αμερικανικό έδαφος... Το 2005 όμως, κι ενώ είχε σχεδόν εκτίσει την ποινή της φυλάκισής του, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Τελικά, μόλις το 2007 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του...
Γεννημένος το 1953 στο Νιου Χάμσαϊρ των Ηνωμένων Πολιτειών από γονείς ελληνικής καταγωγής ο Λάλας είχε από παιδί ιδιαίτερη σχέση με την Ορθοδοξία και την ελληνική παράδοση. Με το που ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό, κάνοντας μάλιστα και αξιοσήμαντη καριέρα (πολέμησε και στο Βιετνάμ, απ’ όπου επέστρεψε στις ΗΠΑ τραυματισμένος και έγινε δεκτός με τιμές ήρωα πολέμου)!
Το 1977 ήταν χρονιά-σταθμός για τη ζωή του Λάλα. Υπηρετούσε στη Σμύρνη για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, όταν γνωρίστηκε με έναν Έλληνα διπλωμάτη στη Σμύρνη, ο οποίος όμως ήταν άνθρωπος της – τότε – ΚΥΠ. Ο Λάλας δέχτηκε αμέσως να στρατολογηθεί για λογαριασμό της Ελλάδας, θέλοντας να βοηθήσει τη χώρα των προγόνων του, η οποία βρισκόταν σε δύσκολη θέση ύστερα από την κυπριακή τραγωδία και τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Είπε λοιπόν στον άνθρωπο της ΚΥΠ «Όλα για την πατρίδα!» και ξεκίνησε τη δράση του, που κράτησε 16 ολόκληρα χρόνια και πρόσφερε πολλά στη χώρα!
Κάποιοι θεωρούν τον Λάλα ως τον σημαντικότερο ίσως πράκτορα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των ετών αυτών. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας πατριώτης βοήθησε τα μέγιστα τον ελληνισμό σε όλα τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα (Αιγαίο, Κύπρος, Μακεδονία, Βόρεια Ήπειρος, Θράκη), ειδικότερα δε στα θέματα της Τουρκίας, στην οποία – κατά κοινή ομολογία – προκάλεσε μεγάλη φθορά! Πρέπει μάλιστα να ληφθεί υπ’ όψη ότι η δράση του Λάλα έγινε σε μια περίοδο (της Μεταπολίτευσης), όπου ο ελληνικός αμυντικός «οργανισμός» είχε πια καταρρεύσει, λόγω της «αριστεροποίησης» των πάντων και της δίωξης κάθε τι του εθνικού από τον καραμανλισμό και το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα η χώρα μας να καταστεί «ξέφραγο αμπέλι» για τους πάσης φύσεως εχθρικούς πράκτορες...
Κι όλα αυτά μέχρι που ήρθε η αποφράδα ημέρα της σύλληψης... Μιας σύλληψης, για την οποία έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα. Ό,τι όμως και να ισχύει, το δυσάρεστο αυτό γεγονός δείχνει την έλλειψη τουλάχιστον μιας «μίνιμουμ» προστασίας του μεγάλου αυτού Νεοέλληνα από τους αρμόδιους(;) πολιτικάντηδες της άμοιρης πατρίδας μας... Πιο ρεαλιστική φαίνεται η ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία ο Λάλας έπεσε θύμα της «κρυφής κάμερας» της πρεσβείας, η οποία τον συνέλαβε την ώρα που γέμιζε τις τσέπες του με μικρές λωρίδες χαρτιού που είχε πάρει από το καλάθι του καταστροφέα απορρήτων εγγράφων.
Αντί λοιπόν να κάψει όλα τα χαρτιά ως όφειλε, ο Ελληνοαμερικανός υπάλληλος έσωζε μερικά από αυτά και τα έπαιρνε μαζί του εκτός πρεσβείας (για να βοηθήσει το έθνος)! Την ασυνήθιστη αυτή εικόνα που κατέγραψε η κάμερα την είδαν οι Αμερικανοί κι έτσι άρχισαν να τον παρακολουθούν, μέχρι που βεβαιώθηκαν πια για τον ρόλο του και, εκείνο τον Μάιο του 1993, τον κάλεσαν ξαφνικά να ταξιδέψει στις ΗΠΑ...
Αξίζει εδώ να σημειωθεί η φοβερή ταλαιπωρία που πέρασε ο Λάλας, αλλά και η ίδια η οικογένειά του, όσο ήταν έγκλειστος στις αμερικανικές φυλακές. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 14 ολόκληρα χρόνια για να ξαναδεί τη γυναίκα και τα παιδιά του! Η αλήθεια είναι ότι ο Λάλας και η οικογένειά του δεν έλαβαν καμία απολύτως βοήθεια από τους Γραικύλους που διοικούν το ελληνικό κράτος, με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια να τα περάσουν «δια πυρός και σιδήρου»...
Ευτυχώς που βρέθηκαν μερικοί πραγματικοί Έλληνες και βοήθησαν τους δοκιμαζόμενους σκληρά αυτούς συμπατριώτες μας, κάτι που δείχνει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη σωστοί άνθρωποι και σοβαροί πατριώτες και πως δεν τα έχει χαλάσει όλα ο πολιτικαντισμός της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ! Επίσης, πρέπει οπωσδήποτε να σημειώσουμε ότι πραγματική ηρωίδα είναι η σύζυγος του Στηβ Λάλα, η οποία τόσα χρόνια, σκληρά εργαζόμενη, κατάφερε και κράτησε ψηλά το κεφάλι, παρά τα μύρια όσα προβλήματα!...
Είναι λοιπόν ένας σύγχρονος εθνικός ήρωας ο άνθρωπος αυτός! Ο οποίος δεν δίστασε να ριψοκινδυνεύσει ακόμα και τη ζωή του την ίδια, να θυσιάσει κυριολεκτικά τα πάντα, προκειμένου να συνεισφέρει στην αιώνια ελληνική ιδέα! Κι όμως αυτόν τον άνθρωπο το απερίγραπτο γραικύλικο κατασκεύασμα, που παριστάνει ότι είναι το «ελληνικό κράτος», τον προσέβαλλε απίστευτα!!!
Τι ακριβώς έγινε; Πολύ απλά, ο Λάλας ζήτησε να πάρει και την ελληνική ιθαγένεια και υπηκοότητα (όπως και εδικαιούτο, αφού και ελληνικής καταγωγής είναι και προσέφερε τα πάντα για τη χώρα αυτή!) ΗΔΗ από το έτος επιστροφής του στην Ελλάδα, δηλ. το 2007, και το «ψευδοκράτος» μας(;) αρνήθηκε να του τη δώσει!!!
Γεγονός πρωτοφανές σε παγκόσμιο πραγματικά επίπεδο, αφού δεν τολμάμε καν να διανοηθούμε με τι τιμές ήρωα θα υποδέχονταν έναν τέτοιον άνθρωπο, αν ήταν ομοεθνής τους, σε χώρες όπως η Τουρκία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, το Ισραήλ κτλ. Κάποτε το Ισραήλ είχε κηδέψει με τιμές μεγάλου εθνικού ήρωα τον πολυεκατομμυριούχο Μάξγουελ (που δεν ήταν καν υπήκοος του κράτους αυτού!), ο οποίος υπήρξε πράκτορας της MOSSAD και πέθανε μυστηριωδώς σε θαλάσσιο ατύχημα το 1991...
Τελικά η ελληνική ιθαγένεια δόθηκε στον Σταύρο Λάλα μόλις τον Μάιο του 2011, κι αφού πρώτα είχαν κινητοποιηθεί – ευτυχώς – υπέρ του κάποιες αφανείς δυνάμεις του ελληνισμού... Διότι δεν μπορεί οι άχρηστοι γραφειοκράτες και τεμπέληδες των υπουργείων (που με τους παχυλούς τους μισθούς «βούλιαξαν» τα δημοσιονομικά μας) να «ελληνοποιούν» τον κάθε βάρβαρο ή τον κάθε αλήτη, για ψηφοθηρικούς λόγους και όχι μόνο, και να αρνούνται να αποδώσουν στον Εθνικό Ήρωα Λάλα τα αυτονόητα!...
Δεν φτάνει λοιπόν το ότι ο Λάλας πήρε την ελληνική ιθαγένεια! Αμέσως να καθίσουν κάτω οι «αρμόδιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι» και να δικαιώσουν έστω και την ύστατη στιγμή, έστω και τόσο αργά, αυτόν τον άνθρωπο, που περιμένει πικραμένος να του στρέψει λίγο την προσοχή η μάνα-πατρίδα... Να τον τιμήσουν ως Εθνικό Ήρωα, όπως δηλ. του αξίζει και όχι να τον αφήνουν στην «άκρη» και στα καθημερινά μικροπροβλήματα της ζωής!...
Ας μην προσθέσουν ακόμα ένα όνειδος στα τόσα βαριά εγκλήματά τους οι λαπάδες και χαρτογιακάδες «προοδευτικοί» καρεκλοκένταυροι των δήθεν δημοκρατικών υπουργείων μας! Διότι, ούτως ή άλλως, τα πράγματα αλλάζουν πια στην πολύπαθη πατρίδα μας και ο Έλληνας πατριώτης Λάλας λίαν συντόμως θα δικαιωθεί πλήρως!...
greeknation

Να του χαλάς τον λογισμό και αυτός να φτιάχνει καλύτερο λογισμό...

- Μια φορά ένα παιδί δευτέρας γυμνασίου ήρθε στο καλύβι και χτύπησε το σιδεράκι στην πόρτα. Είχα ένα τσουβάλι γράμματα να διαβάσω, αλλά είπα, ας βγω να δω τι θέλει.

-"Τι είναι, παλληκάρι;" του λέω.

-Αυτό είναι το καλύβι του πατρός Παϊσίου; με ρωτάει. Θέλω τον πάτερ Παϊσιο.

-Αυτό είναι, αλλά αυτός δεν είναι εδώ΄ πήγε να αγοράση τσιγάρα, του λέω.

-Φαίνεται κάποιον πήγε να εξυπηρετήση, μου λέει με καλό λογισμό.

-Για τον εαυτό του πήγε να τα αγοράση, του λέω. Του είχαν τελειώσει και έκανε σαν τρελλός για τα τσιγάρα. Εμένα με άφησε εδώ μόνον μου και ούτε ξέρω πότε θα γυρίση. Αν δω ότι αργεί, θα σηκωθώ να φύγω. Βούρκωσαν τα μάτια του και με καλό πάλι λογισμό είπε:

-Τον κουράζουμε τον Γέροντα.

-Τι τον θέλεις, τον ρωτάω.

-Την ευχή του θέλω να πάρω, μου λέει.

-Τι ευχή να πάρης , μωρέ! Αυτός είναι πλανεμένος΄ δεν έχει χαϊρι΄ εγώ τον ξέρω καλά . Μην περιμένεις άδικα, γιατί, κι όταν γυρίση, θα είναι νευριασμένος, ίσως είναι και μεθυσμένος, επειδή πίνει κιόλας. Αλλά εκείνο έβαζε συνέχεια καλό λογισμό.

''Τέλος πάντων, του λέω, εγώ θα περιμένω λίγο ακόμη, τι θέλεις να του πω;".

- Έχω ένα γράμμα να του δώσω, μου λέει, αλλά θα περιμένω να πάρω και την ευχή του. Είδατε;΄Ο,τι του έλεγα, το έπαιρνε με καλό λογισμό . Του είπα: "σαν τρελλός έκανε για τα τσιγάρα" και το καημένο αναστέναξε , βούρκωσαν τα μάτια του."Ποιός ξέρει, είπε, κάποιον θα ήθελε να εξυπηρετήση".

Άλλοι τόσα διαβάζουν, κι εκείνο, παιδάκι δευτέρας γυμνασίου, και να έχη τόσο καλούς λογισμούς! Να του χαλάς τον λογισμό και αυτό να φτιάχνη καλύτερο λογισμό και να βγάζη πιο καλό συμπέρασμα.Το θαύμασα! Πρώτη φορά είδα τέτοιο πράγμα !

{ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄} .

Πηγή: ΑΗDΟΝΙ

Amethystos

Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Παναγίδης, Στέλιος Μαυρομμάτης: 51 χρόνια μετά - Αθάνατοι!!!!!!

Εκείνη την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 1956, στο αντάρτικο λημέρι όπου βρισκόταν ο Παλληκαρίδης έγραψε για τους Τρεις το ποίημά του υπό τον τίτλο «Το τελευταίο Τρίο απαγχονισμού».

Ξάδελφος του Παλληκαρίδη ήταν ο ένας από το «Τρίο», ο Μαυρομμάτης. Τους στίχους (πλην των τριών τελευταίων λέξεων) μελοποίησε στις μέρες μας ο Μιχ. Χριστοδουλίδης και είναι το τραγούδι «Ποτέ δεν θα πεθάνουνε», στο δίσκο «Των Αθανάτων», του Νταλάρα με τη Διάσταση και το Γ. Δημοσθένους:

«…Και να! Κτυπούνε πένθιμα,
κάθε χωριού καμπάνες.
Κλαίνε μαζί τρεις μάνες, μαζί τους κι όλη γη.
Κι είναι γλυκό το κλάμα τους, από χαρά λες κλαίνε.
Λόγια Σουλιώτου λένε στην πένθιμη σιγή:
Ποτέ δεν θα πεθάνουνε όσοι πεθάναν σήμερα.
Και της σκλαβιάς τα σίδερα θα σπάσουν κάποια μέρα
και θ’ ακουστούν ελεύθερα τραγούδια πέρα ως πέρα, στο ελληνικό νησί…».

Για τους τρείς ήρωές μας έγραψε και ο Κώστας Μόντης:

Πού τρέχουν όλοι αυτοί,

γιατί τόση αναταραχή

για να σκοτώσουν τρία παιδικά χαμόγελα !

Γιατί φοβούνται πως είναι τόσο δύσκολο

να σκοτώσουν αυτά τα χαμόγελα;

Ήταν εκείνης της μέρας το τελευταίο φως που είδαν στη ζωή τους. Όσο μπόρεσαν να δουν μέσα από τα κατάκλειστα, σιδερόφρακτα, κελιά των μελλοθανάτων. Ανάμεσα στο κτήριο της αγχόνης και στο μικρό κοιμητήριο των Κεντρικών Φυλακών της Λευκωσίας.
Πριν από το χάραμα της Παρασκευής έγιναν οι ίδιοι φως. Άσβεστο για πάντα φως ελληνικό.





Το φως της επόμενης μέρας, της Παρασκευής, 21ης Σεπτεμβρίου 1956, δεν πρόλαβαν να το δουν. Προτού χαράξει η αυγή, τους κρέμασαν.
Πριν το χάραμα κουβάλησαν εκεί τον Παπάντωνη να τους ψάλλει μόνος συνοπτικά τη νεκρώσιμη ακολουθία. Πριν από το πρώτο φως τούς κατέβασαν στους τάφους της φυλακής. Τα φυλακισμένα μνήματα.
Πρώτος δεξιά δίκλινος τάφος: Μαζί ο Παναγίδης κι ο Κουτσόφτας. Δίπλα μονόκλινος για τον Μαυρομμάτη. Ήσαν, ήδη, εκεί, άλλοι πέντε συγκάτοικοι. Ο Μιχαλάκης Καραολής κι ο Ανδρέας Δημητρίου, από τις 10 Μαΐου, ο Ανδρέας Ζάκος με τον Χαρίλαο Μιχαήλ και τον Ιάκωβο Πατάτσο από τις 9 Αυγούστου 1956. Θα ‘φερναν, τον επόμενο χρόνο, άλλους τέσσερις: Τον Μάρκο Δράκο, τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον Στυλιανό Λένα. Και τον μεθεπόμενο χρόνο, Νοέμβριο του ’58, τον 13ον και τελευταίο συγκάτοικο, τον Κυριάκο Μάτση, στα Φυλακισμένα Μνήματα των ενδόξων και πανευφήμων της ΕΟΚΑ αρχαγγέλων της Λευτεριάς, που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι κατά της βρετανικής σκλαβιάς για την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα.

Οι ήρωες Κουτσόφτας και Παναγίδης ήταν φίλοι αληθινοί.
Ο Κουτσόφτας μπορούσε να τρέξει και να σωθεί, προτίμησε όμως να βοηθήσει το φίλο του, που δεν μπορούσε να τρέξει. Κοινή η πορεία τους, η φυλάκιση, η δίκη, η αγχόνη. Μαζί τους στο τελευταίο στάδιο προστέθηκε και ο Στέλιος Μαυρομμάτης από τη Λάρνακα της Λαπήθου.

Μ Ε Σ Α Ν Υ Χ Τ Α της Πέμπτης και κάτι, πάνε και τους τρεις σιδηροδέσμιους στην αγχόνη. Τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο. Και μόλις τον ολοκληρώνουν, χωρίς ανάσα, τον ξαναρχίζουν.
Ώσπου ο απαίσιος γδούπος της καταπακτής της αγχόνης έκοψε στη μέση την επανάληψη τού «και σαν πρώτ’ ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά»… Σαν αύριο, πριν από πενήντα ένα χρόνια.

«Παρασκευά, δεν θέλω να μαραζώνεις διότι θα μας κρεμάσουν. Πεθαίνω μόνο για ένα σκοπό. Δεν θα δω την Κύπρο ελεύθερη, αλλά προσέφερα το αίμα μου για να τη δουν οι νέες γενεές τής Κύπρου ελεύθερη…».
Τα πιο πάνω λόγια ανήκουν στον ήρωα Ανδρέα Παναγίδη. Εκείνος ο άλκιμος νέος υπηρέτησε επάξια το χρέος του. Προσέφερε θυσία το αίμα του για να εκτιμηθεί και να καταξιωθεί από τις μελλοντικές γενιές των Eλλήνων της Κύπρου. Τούτο το παλικάρι αγκυροβόλησε τα όνειρά του και τη ζωή του μέσα στο πέλαγος της λευτεριάς. Και ουδέποτε λύγισε. Ουδέποτε παρέκκλινε από το δρόμο του, για να αφήσει στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 την ψυχή του Αιώνιο Μήνυμα σε όλους τους Έλληνες.

ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ αποικιοκράτες έθεταν, με τον πιο προκλητικό κυνισμό, τα δικά τους συμφέροντα υπεράνω του δικαιώματος του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τις πιο απάνθρωπες μεθόδους, όπως τους απαγχονισμούς, προκειμένου να εκβιάσουν τον κυπριακό λαό να αποδεχθεί «λύσεις» με τις οποίες θα κατοχυρωνόταν η στρατιωτική τους παρουσία στο νησί. Η Κύπρος ήταν (και είναι) κομβικό σημείο στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς της Βρετανίας.

Προβάλλεται η άποψη ότι ο Μακάριος συμπεριφέρθηκε μαξιμαλιστικά, όταν οι Βρετανοί πρότειναν σύνταγμα αυτοκυβέρνησης για ένα διάστημα, αφήνοντας αόριστη την προοπτική για πλήρη αυτοδιάθεση. Όμως τα γεγονότα διαψεύδουν αυτή την άποψη. Οι Βρετανοί προσέθεταν πάντοτε μια σημαντική «ουρά» στις προτάσεις τους για παραχώρηση αυτοκυβέρνησης αυτοδιάθεσης στην Κύπρο. Έθεταν ως προϋπόθεση ότι κάτι τέτοιο δεν θα επηρέαζε τα βρετανικά συμφέροντα. Ύστερα από την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από την αιγυπτιακή κυβέρνηση, ήταν φανερό ότι στα βρετανικάσυμφέροντα θα περιλαμβανόταν και η Κύπρος για πολλά χρόνια ακόμη, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης. Γι’ αυτό εξάλλου η Βρετανία διατηρεί μέχρι σήμερα στρατιωτικές βάσειςστην Κύπρο. Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές του διεθνούς δικαίου και του ΟΗΕ.

Τις πρωινές ώρες της 21ης Σεπτεμβρίου 1956 οδηγήθηκαν στην αγχόνη τρία μέλη της ΕΟΚΑ, οι Μαυρομμάτης, Κουτσόφτας και Παναγίδης. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπαθούσαν να κάμψουν τις αντιστάσεις του κυπριακού λαού, για τη «λύση» που μεθόδευαν, ύστερα από το ναυάγιο των συνομιλιώντου Μακάριου με τον κυβερνήτη Χάρντινγκ.
ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ αποικιοκράτες φάνηκαν αδίστακτοι. Για να τρομοκρατήσουν τον κυπριακό λαό και να αποδείξουνότι ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν στα άκρα, για την πάταξη της εξέγερσης των Κυπρίων, οδήγησαν αγωνιστές της ΕΟΚΑ στην αγχόνη.

ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

Γεννήθηκε στο χωριό Λάρνακας της Λαπήθου, της επαρχίας Κερύνειας, στις 15 Νοεμβρίου 1932. Απαγχονίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στις 21 Σεπτεμβρίου 1956. Γονείς : Χριστόφορος και Ελένη Μαυρομμάτη
Αδέλφια : Μαρία, Ειρήνη, Κώστας.
Ο Στέλιος Μαυρομμάτης τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και την Εμπορική Σχολή Σαμουήλ στη Λευκωσία. Εργάστηκε για δυο χρόνια στον αγγλικό στρατό στο Σουέζ και στη συνέχεια εργαζόταν στο αγγλικό αεροδρόμιο Λευκωσίας ως γραφέας μέχρι τη σύλληψή του. Ήταν μέλος της επιτροπής των σωματείων ΣΕΚ και ΘΟΙ στο χωριό του, στην ίδρυση των οποίων πρωτοστάτησε ο πατέρας του.
Με την έναρξη του αγώνα εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ και πήρε μέρος σε επιχείρηση δολιοφθοράς εναντίον αεροπλάνων των Άγγλων. Συνέβαλε επίσης ουσιαστικά στη συλλογή των κυνηγετικών όπλων από ιδιώτες στην περιοχή Λευκωσίας. Έδρασε ιδιαίτερα στην περιοχή των οδών Λήδρας και Ονασαγόρου, την οποία οι Άγγλοι είχαν ονομάσει “μίλι του θανάτου”. Μεταξύ των συνεργατών του ήταν και ο ξάδελφός του Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Στενοί συνεργάτες του στη μεταφορά και απόκρυψη οπλισμού, καθώς και στη φιλοξενία και φυγάδευση καταζητουμένων προσώπων ήταν και οι γονείς και τα αδέλφια του.
Σε μια ανεπιτυχή επίθεση του ιδίου και των δυο συναγωνιστών του εναντίον του Βρετανού σμηνία Νόρμαλ Άλφρεντ και του αεροπόρου Λώρενς Ληθ της βρετανικής βασιλικής αεροπορίας στην οδό Αγίου Παύλου στον Άγιο Δομέτιο Λευκωσίας, ο Στέλιος Μαυρομμάτης ανακόπηκε κατά την αποχώρηση από Άγγλο κάτοικο της περιοχής και συνελήφθη από τους δυο Άγγλους αεροπόρους. Καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε μαζί με τους Ανδρέα Παναγίδη και Μιχαήλ Κουτσόφτα. Αξιοζήλευτο είναι το θάρρος με το οποίο αντιμετώπισε την εκτέλεσή του και το οποίο ο ίδιος περιγράφει στις δυο τελευταίες του επιστολές.
Σε έρευνες που έκαμαν Άγγλοι στρατιώτες στο πατρικό του σπίτι, μετά την εκτέλεσή του, "εκπυρσοκρότησε" το όπλο ενός στρατιώτη πληγώνοντας την αδελφή του Μαρία στη σπονδυλική στήλη και καθηλώνοντάς την από τα 27 της χρόνια σε αναπηρική καρέκλα.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓIΔHΣ

Εργάτης, παντρεμένος και πατέρας τριών μικρών παιδιών. Είναι συγκινητική, όσο λίγα κείμενα της περιόδου, η αποχαιρετιστήρια επιστολή του προς τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Γι’ αυτό παρατίθεται στο μεγαλύτερο μέρος της:
«Aξιολάτpευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, Χαίρετε. Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη, 10 η ώρα βράδυ. Ακριβώς πριν τρία λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.1956, θα εκτελεσθούμε. Ίσως, όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινήτε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά και με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω, χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε, όπως το ονειρευόμουν…
…Κι εσύ, πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά, τόσο πολύ, και για μένα. Και εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνει στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου, γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γεμάτη μια αληθινή χαρά, γιατί είμαι υπερήφανος για σένα. Μη δώσεις καμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό,τι σου έφταιξα Γιαννούλα. …’Έχετε γεια, μια και για πάντα, αγαπημένες μου υπάρξεις. Με φιλιά και αγάπη, ο σύζυγος σου και ο αγαπητός σας πατέρας Ανδρέας Σ. Παναγίδης»
Στις 21 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας Παναγίδης, πατέρας τριών παιδιών , απαγχονιζόταν. Ηταν 22 χρονών …

ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΤΣΟΦΤΑΣ

Καταγόταν από το Παλαιομέτοχο, εργάτης στο επάγγελμα. Συνελήφθηκε στις 12 Ιουνίου 1956, με την κατηγορία ότι μαζί με τον Παναγίδη και τον Παρασκευά Χοιροπούλη πυροβόλησαν και σκότωσαν Βρετανό Σμηνία στο Α/Δ Λευκωσίας. Απαγχονίστηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1956, μαζί με τον Παναγίδη, σε ηλικία 20 ετών· ο Χοιροπούλης, όντας μικρότερος των 18 ετών, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Τελευταία επίσκεψη στον Μιχαήλ Κουτσόφτα. Ο ήρωας έλεγε στους γεμάτους αγωνία συγγενείς του: «Εγώ είμαι υπερήφανος που πεθαίνω για την πατρίδα. Το ίδιο να είστε και εσείς και να μη μαραζώνετε…». Όσοι ήταν παρόντες, μαρτυρούν ότι έγινε ο ακόλουθος διάλογος μεταξύ του μελλοθάνατου νέου και της τραγικής μητέρας του:
-Μάνα, αν είσαι Ελληνίδα, μην κλάψεις, γιατί ο γιος σου δεν είναι για κλάματα. Ο γιος σου τραβάει για τη δόξα και την τιμή.
Σκουπίζοντας τότε εκείνη τα δάκρυά της και συγκρατώντας την ανείπωτη οδύνη της, του λέει:
– Είμαι υπερήφανη για σένα γιε μου. Σε γέννησα για την πατρίδα και σε δίνω στην πατρίδα».

Ο Αντρέας Παναγίδης βλέπει τον συναγωνιστή του Παρασκευά Χοιροπούλη, που πήγε να τον αποχαιρετήσει, και του λέει: «Θέλω να πεις ότι δεν χάσαμε το θάρρος μας, αλλά βαδίσαμε με το κεφάλι ψηλά προς την αγχόνην, διότι η Ελευθερία χρειάζεται θυσίας. Δεν θα δω την Κύπρον ελεύθερη, αλλά προσέφερα το αίμα μου για να την δουν οι νέες γενεές της Κύπρου ελεύθερη».
Στον αδελφό του γράφει: «Περιμένουμε την ημέρα της εκτελέσεως σαν άγια ώρα της ελευθερίας. Μάθε ακόμα ότι ο Ζάκος και οι άλλοι πέθαναν με υπερηφάνεια. Τραγουδούσαν μισή ώρα πριν να εκτελεσθούν και τη ώρα της εκτελέσεως φώναζαν υπέρ της Ελευθερίας».


Η αντίδραση των τριών αγωνιστών στην καταδικαστική απόφαση
Αν οι τρεις αγωνιστές επέδειξαν ανδρεία, θάρρος και αποφασιστικότητα κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης της αποστολής που τους ανέθεσε η ΕΟΚΑ, κατά την ανάγνωση της απόφασης του Δικαστηρίου που διάταζε το θάνατο για τους δυο και την ισόβια κάθειρξη για το Χοιροπούλη, οι τρεις αγωνιστές υπερέβησαν κάθε τι το ανθρώπινο. Όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την καταδικαστική απόφαση αλλά αντίθετα επέδειξαν υπέρμετρο θάρρος και αντρεία, έννοιες που εκείνη τη στιγμή ξέφυγαν από την ανθρώπινη σημασία τους και πέρασαν σε άλλη σφαίρα.
Η καταδίκη τους σε θάνατο, όχι μόνο δεν ήταν γι’ αυτούς κάτι το τρομακτικό, αλλά αντίθετα, ήταν μια ευκαιρία για να απελευθερωθεί η ψυχή τους, η οποία ήταν σκλαβωμένη μέσα στο σώμα τους, κατά τον ίδιο τρόπο που ήθελαν και η μικρή πατρίδα τους, η Κύπρος, που ήταν υπόδουλη, να απελευθερωθεί από τους Άγγλους κατακτητές.

Συνεπώς, ήταν φυσικό απ’ αυτή την άποψη να μην επιδείξουν ούτε ίχνος δειλίας κατά την ανάγνωση της καταδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου, επειδή ακριβώς οι τρεις αγωνιστές είχαν ξεπεράσει το φόβο του θανάτου.
Πριν ο Ειδικός δικαστής διαβάσει την απόφασή του είπε ότι βρίσκει όλους τους κατηγορούμενους ένοχους και πρόσθεσε στη συνέχεια ότι κανένας από τους κατηγορούμενους δεν έχει καταδικαστεί προηγουμένως και δεν υπάρχει τίποτα εναντίον τους.
Οι τρεις ήρωες απαγχονίστηκαν στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 και ώρα 0:45 π.μ..
«Ομιλών εκ μέρους όλων ο Στέλιος Μαυρομάτης είπε τα εξής: “Αισθανόμεθα απόλυτον γαλήνην, διότι είμεθα πεπεισμένοι ότι ο Θεός μας έχει ήδη συγχωρήσει και μας συμπαρίσταται. Ενθυμούμε θα τα λεχθέντα υπό του Θεανθρώπου ότι απήλλαξε τον άνθρωπον από τον φόβον του θανάτου και ότι δεν πρέπει να φοβήται κανείς οιανδήποτε περίστασιν, εάν χάνεται με το σώμα του, αφήνει όμως την ψυχήν του ενέπαφον”.

“Είμαι ευχαριστημένος διότι μου εδόθη η ευκαιρία να γνωρίζω την ημέραν του θανάτου μου και να ετοιμαστώ πλήρως διά να την αντιμετωπίσω. Η μόνη μου μελαγχολική σκέψις είναι το μέλλον της οικογενείας μου και ιδιαιτέρως των δύο ανυπάνδρων αδελφών μου, πολύ περισσότερον μάλιστα που ο πατήρ μου είναι ήδη ηλικιωμένος. Λυπούμαι όταν σκέπτωμαι ότι ούτος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται σκληρά εις τα γηρατεία του”» (Βλ. «Ο Φιλελεύθερος», 20.9.1956).

Σύμφωνα με την εφημερίδα, οι Παναγίδης και Κουτσόφτας είπαν «ότι αντιμετωπίζουν με μεγάλην αταραξίαν την επικειμένην εκτέλεσίν των. Στο κάτω-κάτω, προσέθεσαν, κάθε άνθρωπος οφείλει την ψυχήν του εις τον Θεόν. Ο Παναγίδης ανεφέρθη με συγκίνησιν διά την σύζυγόν του και τα τέκνα του. Συναισθάνομαι πλήρως, είπεν, ότι είμαι οικογενειάρχης με σύζυγον και τρία ανήλικα παιδιά, τα οποία εγκαταλείπω τελείως απροστάτευτα και άνευ περιουσίας. Αλλά βαδίζω προς τον θάνατον βέβαιος ότι τόσον οι συγγενείς όσον και οι φίλοι μου και εν γένει οι συμπατριώται μου θα φροντίσουν τα….»(Βλ. «Ο Φιλελεύθερος», 20.9.1956).

Συγγενείς των μελλοθανάτων, μιλώντας στον «Φ» είπαν ότι «εύρον τους νέους εντελώς ψυχραίμους, ετοίμους να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Τον Μιχαήλ Κουτσόφταν εύρον οι οικείοι του ψάλλοντα θρησκευτικούς ύμνους και το “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Μόλις αντίκρισε την σύζυγόν του Ευγενίαν, της είπε: Θέλω να σταθής ανταξία μου, δεν θέλω κλάματα και λύπες. Προς την μητέραν του Ελένην Κυριάκου Κουτσόφταν είπεν ότι ήλθε η ώρα διά να δείξη ότι είναι πραγματική Ελληνίς μητέρα. Πρέπει να ξέρετε ότι όταν θα βαδίζω εις την αγχόνην την νύχταν της Πέμπτης θα ψάλλω τον εθνικόν μας ύμνον. Εν συνεχεία συνέστησεν εις τους αδελφούς και αδελφάς του, Πέτρον, Κώσταν, Παρασκευούν και Ολυμπιάδα να παρηγορήσουν την μητέρα των. Αδέλφια μου, είπε, θα πάω να εύρω τον μακαρίτην πατέρα μας» (Βλ. «Ο Φιλελεύθερος», 20.9.1956).

Στα ρεπορτάζ ο «Φ» έδινε πλήρεις περιγραφές για τα τραγικά γεγονότα: «Η αγωνία και η συγκίνησις έφθασαν εις το κατακόρυφον κατά την 1ην μεταμεσονύκτιον ώραν, ότε, ως εγένετο αντιληπτόν, επλησίαζε η ώρα της εκτελέσεως. Την 1.3΄ μεταμεσονύκτιον ηκούσθη να ψάλλεται από εκατοντάδες πρόσωπα εντός των Φυλακών ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος. Ηκολούθησε σιγή διά μερικά δευτερόλεπτα. Την 1 ώραν και 4 λεπτά ηκούσθησαν φωναί: ‘Ο Θεός Μαζί σας. Αντίο παιδιά. Είσθε αθάνατοι’, που εγέμισαν τον αέρα. Έν λεπτόν αργότερον, εν μέσω μιας μικράς μεν αλλά κατανυκτικής σιωπής, εκατοντάδες προσώπων έψαλον το ‘αιωνία η μνήμη’» (Βλ. «Ο Φιλελεύθερος», 23.9.1956).

Ο ιερέας των φυλακών αιδεσιμότατος Παπαντώνιος Ερωτοκρίτου δήλωσε σε συντάκτη του «Φ» ότι όταν κοινώνησε τους μελλοθάνατους και τους έκανε το Άγιο Ευχέλαιο ήταν εντελώς ψύχραιμοι. «Την 12.45 μεταμεσονύκτιον οι 3 νεαροί ωδηγήθησαν εις την αγχόνην ενώ έψαλλον ζωηρώς τον Εθνικόν Ύμνον. Την στιγμήν που θα εξετελούντο ηκούσθησαν εκ του δωματίου της αγχόνης διάφορα συνθήματα, τα οποία ούτοι εκραύγαζαν. Περί την 2αν πρωινήν ωδηγήθην πλησίον του δωματίου της αγχόνης, όπου είδον 3 φέρετρα. Ετράβηξα τα σκεπάσματά των και αντίκρυσα τους τρεις εκτελεσθέντας νεκρούς, έσκυψα και τους φίλησα. Τα πρόσωπά των ήσαν ήρεμα. Μετά τους έψαλλα την νεκρώσιμον ακολουθίαν. Τέλον, μετεφέρθην διά του ιδίου οχήματος εις την οικίαν μου. Κατά την διάρκειαν της νεκρωσίμου ακολουθίας παρίσταντο και οι κ.κ. Άιρον και Άκερς» (Βλ. «Ο Φιλελεύθερος», 23.9.1956).
Οι τρεις εκτελεσθέντες ετάφησαν στο Κοιμητήριο των Κεντρικών Φυλακών, δίπλα από τους τάφους των Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου, Ανδρέα Ζάκου, Ιάκωβου Πατάτσου και Χαρίλαου Μιχαήλ.

antiparakmi

«ελεγχόμενη πτώχευση»= Αποικία των ιδιωτών…

Έχει αναλυθεί από πολλούς και από το ΡΕΣΑΛΤΟ, εδώ και πολύ καιρό, ότι η Ελλάδα ουσιαστικά έχει πτωχεύσει και ότι την κρατούν ζωντανή στην εντατική για να την ξεζουμίσουν εντελώς και για να υπογράψει η κυβέρνηση των ανδρεικέλων και τα τελευταία συμβόλαια θανάτου…
Η επιδείνωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και ιδιαίτερα οι τριγμοί που απειλούν άμεσα την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος επισπεύδουν τις εξελίξεις για την υπογραφή και της τυπικής ληξιαρχικής πράξης πτώχευσης της χώρας μας.
Οι διεθνείς μηχανισμοί του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα οι μηχανισμοί της ευρωζώνης, κάτω από το κράτος του πανικού, προωθούν τάχιστα την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ώστε να προλάβουν τις καταστροφικές συνέπειες, για την ευρωζώνη, μιας ανεξέλεγκτης πτώχευσης.
Η ανεξέλεγκτη πτώχευση της Ελλάδας θα προκαλέσει επικίνδυνους κραδασμούς στην ΕΕ και στον κόσμο ολόκληρο, με άμεσο κίνδυνο να γενικευτεί και να επεκταθεί η ανεξέλεγκτη πτώχευση παντού.

Βιάζονται, συνεπώς, και πιέζουν οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί της ΕΕ για μια πτώχευση της χώρας μας άμεση και ελεγχόμενη, πριν δηλαδή γίνει αυτή ανεξέλεγκτη.

Προς αυτήν την κατεύθυνση δουλεύουν και τα πειθήνια όργανα των μαφιών του χρήματος: Τα κυβερνητικά ανδρείκελα…

Πλάτες στην κυβέρνηση βάζουν και τα καθεστωτικά κόμματα, ιδιαίτερα η Ν.Δ., ο ΛΑ.Ο.Σ και λοιποί δορυφόροι, απλώς κρώζοντας ασυνάρτητες, δημαγωγικές κορώνες διαχειριστικού χαρακτήρα.

Κανένα κόμμα από αυτά δεν αποκαλύπτει τις στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών της ΕΕ, αυτές που προωθούν άμεσα και ταχέως τη ληξιαρχική πράξη της καταστροφής μας, αυτήν της «ελεγχόμενης πτώχευσης»…

Και είναι η ληξιαρχική πράξη της ολοκληρωτικής καταστροφής μας, ακριβώς, γιατί «ελεγχόμενη πτώχευση» σημαίνει τούτο: Ότι η Ελλάδα γίνεται ΑΠΟΙΚΙΑ των διεθνών δημίων και αρπακτικών, προτεκτοράτο των μαφιών του χρήματος…

Η «ελεγχόμενη πτώχευση» σημαίνει ολοκληρωτικό περιορισμό, ουσιαστικά κατάργηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων…

«Ελεγχόμενη πτώχευση» σημαίνει: Το ελληνικό κράτος θα τεθεί υπό αποικιακή κηδε¬μονία, δηλαδή θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δανει¬στές και η τρόικα για να μας … σώσουν.

«Ελεγχόμενη πτώχευση» σημαίνει: Η Ελλάδα γίνεται αποικία των δανειστών της…

Προς αυτήν την κατεύθυνση εργάζεται η κυβέρνηση και τα κόμματα του καθεστώτος.

Αν είχαν και ελάχιστα ίχνη εθνικής υπόστασης και πολιτικής ανεξαρτησίας θα κήρυτταν τη στάση πληρωμών και την άμεση ανεξέλεγκτη πτώχευση, η οποία είναι χίλιες φορές προτιμότερη από την «ελεγχόμενη πτώχευση»…

Η κυβέρνηση των ανδρεικέλων πράττει τα εντελώς αντίθετα: Οδηγεί ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τη χώρα στην «ελεγχόμενη πτώχευση», δηλαδή τη δωρίζει στις μαφίες του χρήματος και με πωρωμένη κακουργία υπογράφει τα τελευταία συμβόλαια θανάτου της Ελλάδας: Την αφαίμαξη κάθε σταλαγματιάς αίματος του ελληνικού λαού και το ξεπούλημα των πάντων…

Διαβάστε και το άρθρο της «κλασσικοπερίπτωσης», ΕΔΩ:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2011/09/blog-post_2543.html

Με τον τίτλο:
Ορατή και με βηματισμό χήνας η «συντεταγμένη» χρεοκοπία

Gazeta Tema: «Όταν η Γερμανία ήταν στη θέση της Ελλάδας και παρακαλούσε για βοήθεια! »

Το αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης του γερμανικού πρακτορείου DPA είναι σαφές: Τα δύο τρίτα των Γερμανών δεν θέλουν η χώρα τους να παράσχει οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα. Αλλά πολλοί Γερμανοί μπορεί να έχουν ξεχάσει ή δεν γνωρίζουν ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία είχε παρακαλέσει την Ελλάδα για παροχή οικονομικής βοήθειας.

Πως η Ελλάδα βοήθησε στο γερμανικό θαύμα

Λονδίνο 1953: Η Γερμανία έχει επαφές με 22 χώρες. Η γερμανική αντιπροσωπεία προτρέπει τους εταίρους να της ελαφρύνουν το χρέος. Σημαντικό στην περίπτωση ήταν το Σχέδιο Μάρσαλ. Τότε υπήρχε τεράστια πίεση στη Γερμανία και από τις αποζημιώσεις της για επανορθώσεις των πολεμικών αβαριών που είχε προκαλέσει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Γερμανία παρακαλούσε, τότε, να την βοηθήσουν 22 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, η οποία έσβησε με ευκολία το ήμισυ του χρέους της.

Για την τότε νεοσύστατη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ήταν μια μεγάλη βοήθεια, λέει ο Jurgen Kaiser,από την Ένωση της Πρωτοβουλίας για το Χρέος, σε σχετική επέτειο.

Το γερμανικό θαύμα δεν θα είχε γίνει

Η Γερμανία ευνοήθηκε από την απαλοιφή του χρέους,και έμεινε με ένα πολύ χαμηλότερο από αυτό το οποίο οφείλουν οι αναπτυσσόμενες χώρες ή το σημερινό χρέος της Ελλάδας.

Έτσι, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ελάφρυνση του χρέους, αν δεν ήταν ο μοναδικός λόγος για το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας, τουλάχιστον δεν θα είχε συμβεί ή θα μπορούσε να συμβεί πολύ αργότερα.

Η γερμανική οικονομία αναπτύχθηκε ραγδαία μετά το 1953. Σε δέκα χρόνια διπλασίασε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της. Η Γερμανία δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη, με τόση οικονομική ανάπτυξη, όπως έγινε μετά τη Συμφωνία του Γερμανικού Χρέους του Λονδίνου.

‘Gazeta Tema’ (αλβανική εφημερίδα)

greeknation

Ο Γέροντας Παΐσιος μιλάει για την ευχή του Ιησού

Συναξάρι 24 Σεπτεμβρίου

Χαιρετισμοί στην Παναγία Παντάνασσα (βίντεο με τον Γέροντα Ιωσήφ)

Η Παναγία, εικόνα του Θεού. Η Μυρτιδιώτισσα (24 Σεπτεμβρίου)

Η Αγία ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα.

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938) – 24 Σεπτεμβρίου (με φωτογραφίες)

Εμείς οι κληρικοί ευθυνόμαστε για τον χωρισμό της Πολιτείας από την Εκκλησία

Πρωτοπρ π.Βασίλειος Βολουδάκης

Φθάσαμε ήδη σε μια κρίσιμη καμπή. Επίκειται –αν δεν αντιδράσουμε με σθένος όλοι οι πιστοί– ο χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία.

Δυστυχώς, μεθοδεύεται συστηματικά αυτός ο χωρισμός, ενώ εμείς, κληρικοί και λαϊκοί κοιμώμαστε. Μερικοί, μάλιστα, φαίνονται και ευχαριστημένοι, βλέποντας με τα αφελή τους κριτήρια ότι αυτός ο χωρισμός θα είναι απελευθερωτικός και, τελικά, ωφέλιμος για τον ορθόδοξο λαό μας!

Εκείνοι, όμως, που βλέπουν τα πράγματα με σοβαρότητα, διαπιστώνουν ότι ο επικείμενος χωρισμός της Πολιτείας από την Εκκλησία είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, το τελικό Διαζύγιο μετά από μια πολυχρόνια διάσταση της Πολιτείας από την Εκκλησία, που άρχισε δειλά-δειλά πριν διακόσια χρόνια και κορυφώνεται στις μέρες μας με την τυπική πια έκδοση και του νομικού Διαζευκτηρίου.

Πρόκειται για μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας με επιδίωξη την μετάθεση των στόχων και της προοπτικής του λαού μας σε διεύθυνση αντίθετη από τους στόχους και το πνεύμα της Εκκλησίας μας.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Πριν διακόσια χρόνια, οι πυροβολισμοί, που έθεσαν τέρμα στην επίγεια ζωή του μαρτυρικού Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, αντί να προκαλέσουν την αντίδραση του ιερού κλήρου ώστε να κατονομάση και να στιγματίση τους δολοφόνους της πνευματικής προοπτικής του έθνους μας, επτόησε και κατατρόμαξε τους Ποιμένες της Εκκλησίας και τους έκαμε να “λουφάξουν” περιδεείς στους τέσσερις τοίχους των εκκλησιών και να απεμπολήσουν την ποιμαντική τους ευθύνη, που υπαγορεύει στους κληρικούς να εποπτεύουν και να κατευθύνουν την καθημερινή ζωή των πιστών, αφού για τον χριστιανό δεν υπάρχει χωρισμός πνευματικής και καθημερινής ζωής.

Έτσι, αυτό που μέχρι πριν 200 χρόνια ήταν αυτονόητο, δηλαδή ότι σε ένα πιστό λαό κορυφαίος ηγέτης είναι ο ιερός κλήρος και οι πολιτικοί άρχοντες μέρος του ορθοδόξου ποιμνίου, σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου, επεβλήθη το αδιανόητο και κατεστάθησαν ως υπερτάτη αρχή οι πολιτικοί άρχοντες, ενώ ο ιερός κλήρος ετέθη –υπαιτιότητί του– στο περιθώριο, σαν μια ασήμαντη μερίδα μέσα στην Ελληνική επικράτεια. Είναι ενδεικτικό το ότι οι κυβερνώντες –ιδίως κατά την τελευταία τριακονταετία– αναφερόμενοι στην Εκκλησία και στις θέσεις που εκφράζει Εκείνη σε πνευματικά ζητήματα, απαντούν ότι «θα μελετήσουμε τις απόψεις της Εκκλησίας όπως και των λοιπών φορέων»!…

Πρέπει κανείς να γράψη πολλά ακόμη –ήδη έχουμε τόσα και τόσα γράψει μέχρι πρόσφατα και όμως φαντάζουν πολύ λίγα– για να επαναφέρη στη συνείδηση των πιστών την αληθινή θεολογία, η οποία κραυγάζει ότι σε ένα ορθόδοξο κράτος η Πολιτική είναι ουσιαστικά Ποιμαντική και, εφ’ όσον είναι Ποιμαντική, πρέπει απαραιτήτως να έχη την πνευματική εποπτεία της Εκκλησίας.

Το έθνος μας από την αρχαιότητα ταύτιζε την πίστη με την ζωή και, όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» εβίωσε απόλυτα αυτήν την ταυτότητα χωρίς να επιτρέψη σε κανέναν να αμφισβήτηση αυτή την ταύτιση από το γεγονός ότι οι κληρικοί παρέδωσαν στους λαϊκούς πιστούς την διακυβέρνηση των πολιτειακών υποθέσεων και αρνήθηκαν να ασκήσουν παράλληλα με την ιερατική τους διακονία την κοσμική εξουσία.

Η ορθόδοξη συνείδηση, από τις πρώτες κιόλας μέρες της χριστιανικής ζωής, κατάλαβε το βαθύτατο νόημα της επιμονής των αγίων Αποστόλων να μη ασχοληθούν οι ίδιοι με την διευθέτηση των βιωτικών πραγμάτων αλλά να την αναθέσουν ως διακόνημα σε πιστούς ανθρώπους οι οποίοι θα εκλέγοντο μεν από τον λαό αλλά η επικύρωση της εγκαταστάσεώς τους και η εποπτεία της διαχειρίσεώς τους θα εγίνετο από την Εκκλησία.

Η ορθόδοξη συνείδηση ουδέποτε δέχθηκε ότι αυτή η παραχώρηση της κοσμικής εξουσίας στους λαϊκούς σημαίνει και την αναγόρευση των λαϊκών αρχόντων σε υπέρτατη εξουσία, διότι μια τέτοια αντίληψη θα εσήμαινε ότι η ορθόδοξη θεολογία δίδει προτεραιότητα στο σώμα και αναγνωρίζει την υπεροχή του σώματος επί της ψυχής, εφ’ όσον η κοσμική εξουσία έχει αποκλειστική αρμοδιότητα την διευθέτηση των βιωτικών, δηλαδή των υλικών πραγμάτων.

Από τις πρώτες μέρες της χριστιανικής ζωής –σε πείσμα κάποιων σημερινών ονειροταξιδεμένων θεολόγων, οπαδών του «αγγελισμού»– οι πιστοί κατενόησαν ότι δεν είναι δυνατόν να ζήσουν διπλή ζωή και γι’ αυτό «έθεσαν παρά τους πόδας των Αποστόλων» και τους εαυτούς τους αλλά και τις περιουσίες τους, με τις οποίες περιουσίες δεν αντιμετωπίσθηκαν μόνο οι βιωτικές ανάγκες των χριστιανών αλλά δημιουργήθηκε το μέγα και εξαίσιο αρχιτεκτονικό θαύμα των Κατακομβών, των οποίων η διαρρύθμιση εστέγασε τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, μηδέ της ταφής εξαιρουμένης. Οι Κατακόμβες δεν ήσαν μόνο χώροι για την λατρεία και την ταφή των χριστιανών, όπως θέλουν πολλοί προχειρολόγοι να τις παρουσιάζουν, αλλά και τόποι παιδείας και ψυχοσωματικής καλλιεργείας των ανθρώπων, από την νηπιακή έως την γεροντική τους ηλικία.

Οι Κατακόμβες ήσαν ο τρόπος ζωής των χριστιανών, γιατί ήταν γι’ αυτούς αδιανότητο να χωρίσουν την πίστη τους από την καθημερινή τους ζωή. Τους ήταν αδύνατον να ζήσουν μέσα σε ένα αλλόφρονα κόσμο και σ’ ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον, που διχάζει τον άνθρωπο και τον βυθίζει στη δυστυχία.

Πέρασαν τρακόσια χρόνια ζωής των χριστιανών σε επίπεδο κάτω από τη γη αλλά σε πνευματικό επίπεδο ουράνιο και ασύγκριτα ανώτερο από το επίπεδο της γης, που ζούσαν οι ειδωλολάτρες, έως ότου ο Μέγας αυτός Νους και Μέγας άγιος, ο Άγιος Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος εκάλεσε τους χριστιανούς να βγουν από τις Κατακόμβες και να αγιάσουν τη γη φέρνοντας στην επιφάνεια την υπόγεια αλλά ένθεη ζωή τους, ως ζωή της Αυτοκρατορίας του.

* * *

Έτσι έζησε ο πιστός λαός μέχρι την Άλωση της Πόλεως από τους Τούρκους. Αλλά και μετά την Άλωση, και αυτός ακόμη ο αλλόθρησκος Μωάμεθ κατενόησε ότι η υπερτάτη αρχή του Γένους είναι η Εκκλησία και παρέδωσε όλη την επιστασία των χριστιανών στα χέρια του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Το ορθόδοξο έθνος μας διατηρήθηκε αλώβητο τετρακόσια χρόνια με την Εκκλησία εθναρχούσα έως ότου –και πάλι με την πρωτοστασία των κληρικών– απέκτησε την ελευθερία του.

Ο πρώτος Κυβερνήτης μετά την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Καποδίστριας, φορέας της ορθοδόξου πίστεως συνέχισε με χριστιανικό ήθος την Παράδοση και πολιτεύθηκε ως πιστό τέκνο της Εκκλησίας και όχι σαν αφεντικό Της, ορίζοντας ότι «η εκπαίδευση των ελληνοπαίδων πρέπει να γίνεται όμοια με την εκπαίδευση των υποψηφίων κληρικών», δείχνοντας με αυτό ότι μεταξύ κληρικών και λαϊκών υπάρχουν μεν διαφορετικά διακονήματα ή διαφορετικοί ρόλοι, όπως επικρατεί να λέγεται με την σημερινή διαλεκτική, αλλά όχι διαφορετική πίστη, ήθος και ζωή.

Τελικά, οι πυροβολισμοί, που έπεσαν και θανάτωσαν τον Καποδίστρια τραυμάτισαν βαρειά και την ορθόδοξη θεολογία! Οι πυροβολισμοί έπληξαν καίρια την ορθόδοξη θεολογία ως Ποιμαντική, και την μετέτρεψαν σε προτεσταντική θεολογία, όπου η κοσμική εξουσία είναι το αφεντικό και του λαού και της Εκκλησίας.

Έρχονται, βέβαια, πολλοί προχειρολόγοι σήμερα και ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να επανέλθουμε στα χρόνια του Βυζαντίου, δεν κάνουν όμως τον κόπο να μας πληροφορήσουν για το ποιός ευθύνεται για την αλλοίωση αυτή, η οποία δεν άρχισε πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια με την άνθηση της τεχνολογίας, αλλά άρχισε αμέσως μετά τους πυροβολισμούς εναντίον του Καποδίστρια. Δεν είναι, λοιπόν, αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα αυτό ο κλήρος, που σκιάχτηκε με τους πυροβολισμούς κατά του Καποδίστρια και κιότεψε, προδίδοντας με τη δειλία του και τον Χριστό και την Εκκλησία Του και τον λαό Του;

Κι αν τότε κιότεψε ο Κλήρος από τους πυροβολισμούς και επακολούθησαν λάθη επί λαθών και προσετέθη στην κακή και η κάκιστη νοοτροπία, τι είναι, άραγε, αυτό που μας κρατάει δέσμιους σήμερα εμάς τους κληρικούς, σε εποχή που απίθανες μειοψηφίες διεκδικούν απίστευτα και ανήκουστα δικαιώματα, τι μας κρατάει δέσμιους και βραχυκυκλωμένους και δεν αντιδρούμε ώστε να επαναφέρουμε το ήθος και την Ορθόδοξη θεολογία μας Αφέντη και Κυβερνήτη της ζωής του Ποιμνίου μας;

Δεν μιλώ για τους κληρικούς –μεγαλόσχημους και μικρόσχημους– που ήσαν, είναι και θα είναι συμπαίκτες και διαπλεκόμενοι με τους απογόνους των Κοτζαμπάσηδων πολιτικών, αλλά μιλώ για τους αγνούς και άδολους και ιεραποστολικούς Ποιμένες της Εκκλησίας, οι οποίοι φαίνονται παγιδευμένοι σε μια αντορθόδοξη Θεολογία, την οποία θεωρούν μάλιστα και ως την πεμπτουσία της πνευματικότητος!

Μιλώ για εκείνους που, ενώ έχουν πατρικό ενδιαφέρον για την πνευματική προκοπή των ανθρώπων, αδυνατούν να καταλάβουν ότι είναι προδοσία του λαού μας το να τον εγκαταλείπουμε εμείς οι Ποιμένες σε άρχοντες που περιθωριοποιούν την Εκκλησία, για να έχουν αυτοί εν συνεχεία την ευχέρεια να διαστρέφουν το λαό του Θεού καθημερινά και επί εικοσιτετραώρου βάσεως μέσω των τηλεοράσεων, των ραδιοφωνικών σταθμών, των περιοδικών και των εφημερίδων.

Απορώ. Πως δεν βλέπουν οι Ιερείς μας ότι ο λαός μας μέρα με την ημέρα αποχριστιανίζεται με αυτή την τακτική; Πως δεν βλέπουν ότι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο έτσι η ζωή μας; Αν οι πρώτοι Ποιμένες κάλεσαν τους πιστούς να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία «εν ταις οπαίς της γης», μακριά από την αλλοτρίωση του κόσμου, αφού τότε δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίζουν τους άρχοντές τους αλλά τους επιβάλλονταν με τη βία, πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας, που, ενώ έχουμε δικαίωμα να εκλέγουμε τους πολιτικούς μας άρχοντες, δεν καλούμε τους πιστούς να πάψουν να στηρίζουν πολιτικές παρατάξεις που δεν ταυτίζονται απόλυτα με το πνεύμα και τη θεολογία της Εκκλησίας μας; Και πόσο αξιοθρήνητοι είμαστε που δεν αποδοκιμάζουμε και δεν στιγματίζουμε τους πολιτικούς που, όχι μόνο δεν αισθάνονται υπηρέται του Θεού και της Εκκλησίας Του αλλά και παρεμβαίνουν προκλητικά και αφαιρούν ακόμη και τον λόγο από τους κληρικούς, παρασύροντας τον λαό να πιστεύη πως, όταν οι κληρικοί ελέγχουν τους πολιτικούς για τις παρεκκλίσεις τους από την Ορθοδοξία τότε παίρνουν τον ρόλο του πολιτικού;

Είναι απελπιστικά εντυπωσιακό ότι η αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος στον τομέα της Ποιμαντικής έχει τόσο πολύ κορυφωθεί, ώστε και εκλεκτοί ακόμη κληρικοί ανατριχιάζουν και μόνο στο άκουσμα της λέξεως πολιτική, μη μπορώντας να διακρίνουν ότι, άλλο πράγμα είναι να ασχοληθούν οι κληρικοί με τα υπάρχοντα κόμματα της Βουλής που είναι όλα ανεξαιρέτως αλλότρια της Εκκλησίας (οι ελάχιστοι πιστοί βουλευτές είναι χρήσιμοι στις παρατάξεις τους μόνο για τα πανηγύρια), και άλλο πράγμα είναι να επιδοθούμε όλοι μαζί οι Πνευματικοί σε έναν άνισο μεν αλλά επιβαλλόμενο αγώνα, ώστε να απαρτισθή μία πολιτική Παράταξη που σαν Καταστατικό της, έμπνευσή της, οδηγό και στόχο της θα έχη τη βίωση και την επικράτηση της Ορθοδόξου Πίστεως στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Είναι υπέρτατο χρέος των κληρικών να καλέσουμε τον πιστό λαό να πάψη να σχετίζεται με τους εχθρούς του θελήματος του Θεού, με αυτούς που πολεμούν με λύσσα ώστε να μη πραγματοποιηθή η ευχή της Κυριακής Προσευχής «ελθέτω η Βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης».

Πρέπει, επί τέλους, να καταλάβουμε εμείς οι κληρικοί ότι είναι άλλο πράγμα το να τοποθετούμεθα υπέρ της μιας ή της άλλης από τις υπάρχουσες παρατάξεις της Βουλής, που έχουν όλες ανεξαιρέτως κοσμικό και αντιεκκλησιαστικό φρόνημα και άλλο πράγμα είναι να εργασθούμε όλοι οι κληρικοί για να απαρτιστεί μια ορθόδοξη παρεμβολή πνευματικών ανθρώπων που θα πολιτευθούν για να συμβάλλουν στην υλοποίηση της Ποιμαντικής της Εκκλησίας μας.

Είναι αδιανόητο να παραδέχονται ορθόδοξοι κληρικοί ότι, επειδή η πατρίδα μας έγινε πολυπολιτισμική πρέπει να ξεχάσουμε το ήθος της ορθοδόξου πολιτικής και να “κλειστούμε στο καβούκι μας”. Έχουν πολύ μεγάλο λάθος να πιστεύουν ότι έγινε πολυπολιτισμική χώρα η Ελλάδα επειδή κατακλύσθηκε –με ευθύνη των αμοραλιστών πολιτικών– η χώρα μας από ορδές απολίτιστων ανθρώπων, που την μετέτρεψαν σε γιουσουρούμ και αλλαλούμ.

Πολυπολιτισμική ήταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στην οποία περιλαμβάνοντο και άνθρωποι άλλων πολιτισμών εκτός της Ορθοδόξου Πίστεως, ουδέποτε όμως αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συρρικνωθή η Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή χάριν των άλλων πολιτισμών ή για να μην προσβληθούν οι άλλοι πολιτισμοί. Εν εναντία περιπτώσει –με τη λογική αυτών των κληρικών– εν μέσω τόσων “πολιτισμών” και τόσων αλλοθρήσκων τι ρόλο έχει τότε η Εκκλησία πάσης Ελλάδος; Ρόλο διακοσμητικό;

Ποιόν μη παράφρονα πιστό ενδιαφέρει αν θα δυσαρεστηθούν κάποιοι άλλοι πολιτισμοί από την ορθόδοξη πίστη μας μέσα στην ίδια την ορθόδοξη Ελλάδα μας; Κι αν αυτό ενδιαφέρη τους πολιτικούς μας, γιατί εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρουν αυτοί οι πολιτικοί;

Ποιός είναι, τελικά, αυτός που μας βραχυκυκλώνει και μας υποχρεώνει να ανήκουμε, “σώνει και καλά”, σε κόμματα που αρνούνται να υποταχθούν στο πνεύμα της Εκκλησίας; Ποιός, επιτέλους, θα μας εξηγήση γιατί πρέπει εμείς οι κληρικοί να αποφεύγουμε την πολιτική, που είναι για τη θεολογία μας Ποιμαντική, αντί να αποφεύγουμε τα πολιτικά κόμματα που δεν είναι καρποί της Εκκλησίας μας;

* * *

Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των κληρικών ο επικείμενος χωρισμός Πολιτείας και Εκκλησίας;

Αφού εμείς οι κληρικοί χωρίσαμε την πολιτική από την πνευματική ζωή και καυχώμεθα γι’ αυτό και το ανακηρύξαμε ως ορθόδοξη θεολογία, τότε, γιατί τώρα μυξοκλαίμε και οδυρόμεθα για τον επικείμενο χωρισμό; Διακόσια χρόνια οι πολιτικοί πορεύονται χωρίς την Εκκλησία, είναι σε διάσταση με την Εκκλησία. Τώρα εκδίδεται το Διαζύγιο.

Η ώρα είναι κρίσιμη.

Ή θα αναμετρήσουμε τις ευθύνες μας και θα καλέσουμε τον πιστό λαό σε επάνοδο στη σωστή θεώρηση της Πολιτικής, ως συνάρτηση της πνευματικής του ζωής, αποδεικνύοντες ότι είμαστε αληθινοί Ποιμένες του, ή εντός ολίγου θα φανή περίτρανα ότι είμαστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, όπως ο αξιοθρήνητος Λουδοβίκος, που όταν έπεφτε η Βαστίλλη στα χέρια των επαναστατών και εσείετο ο κόσμος ολόκληρος εκείνος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα έβρεχε και δεν πήγα για κυνήγι. Πολύ ανιαρή ημέρα»!…

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»

vatopaidi.