Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός

Άγιος Ρωμανός, γνωστός και ως Άγιος Ρωμανός ο Μελωδός είναι από τους γνωστότερους ελληνικούς υμνογράφους , αποκαλούμενος και ως “Πίνδαρος της Ρυθμικής Ποίησης». Άκμασε κατά τη διάρκεια του έκτου αιώνα, που θεωρείται ότι είναι η “Χρυσή Εποχή” της βυζαντινής υμνογραφίας. Ο Ρωμανός ο Μελωδός θεωρείται κορυφαίος ποιητής και υμνογράφος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Γεννήθηκε στην Έμεσα της Συρίας πιθανώς τον 6ο αιώνα και σύμφωνα με ανώνυμο ύμνο ήταν εβραϊκής καταγωγής. Στη Βηρυτό έκανε τις σπουδές του και στα χρόνια τής βασιλείας του Αναστασίου του Α’ ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και υπηρέτησε στο ναό της Αγίας Σοφίας. Μετά την παταγώδη αποτυχία του σαν ψάλτης στον εσπερινό των Χριστουγέννων αποσύρθηκε στη μονή τής Θεοτόκου των Κύρου. Εκεί, σύμφωνα με το Μηνολόγιο του Βασιλείου η Θεοτόκος του έδωσε το χάρισμα της σύνθεσης ύμνων. Τότε έγραψε το κοντάκιο των Χριστουγέννων με το γνωστό προοίμιο: «Ἡ Παρθένος σήμερον / τὸν ὑπερούσιον τίκτει / καὶ ἡ γῆ τὸ σπήλαιον / τῷ ἀπροσίτω προσάγει…».
Σύμφωνα με το συναξαριστή ο Ρωμανός έγραψε χίλιες περίπου συνθέσεις από τις όποιες διασώθηκε μόνο το ένα δέκατο. Πολυποίκιλα τα θέματά του. Ύμνησε όλους σχεδόν τους Αγίους και τις εορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ανεξάντλητος στις συλλήψεις και στον πλούτο ιδεών, γνωρίζοντας τον τρόπο να προσδίνει πρωτοτυπία ακόμη και στα πιο κοινά θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς θέματα. Το άχαρο αλλά και αχάριστο πολλές φορές υλικό του (γεγονότα και βίος Αγίων) μπορούσε να το μετατρέψει σε ζωντανό δραματικό πίνακα. Τα πρόσωπα των Αγίων αλλά και της Παναγίας και του Χριστού παρουσιάζονται απόλυτα ζωντανά χωρίς τίποτα το νεκρικό ή απόκοσμο.
Η ποίηση του Ρωμανού του Μελωδού εκφράζει την ίδια την εποχή του, τους πόθους και τις ελπίδες εκείνων των ανθρώπων. Γι΄ αυτό και το έργο του δεν εξετάζεται μόνο από Θρησκευτικής άποψης ή λογοτεχνικής αλλά και ιστορικής και λαογραφικής. Η γλώσσα του απλή, χωρίς στόμφους και όπου παρουσιάζεται ρητορική μακρολογία επειδή έτσι επιβαλλόταν από την ανάγκη των τότε λειτουργικών πλαισίων, αυτή γίνεται χωρίς να κουράζει. Γενικά οι φράσεις του περιέχουν μια πλαστικότητα, μεστή νοημάτων κατά μια άψογη τεχνική όπως παραδέχονται ειδικοί.
Ο Ρωμανός δε δίνει μέσα από το έργο του σαφείς πληροφορίες για τη ζωή του, για αυτό κατά καιρούς υποστηρίχτηκαν διάφορες απόψεις ότι ήταν πρεσβύτερος, εκκλησιέκδικος, κήρυκας. Το βεβαιότερο είναι ότι χειροτονήθηκε Διάκονος. Πέθανε γύρω στο 560 μ.Χ. Για τη μεγάλη του προσφορά στη χριστιανική υμνογραφία ονομάστηκε Πίνδαρος τής εκκλησιαστικής ποίησης. Ή Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του την 1η Οκτωβρίου.
Ο Ρωμανός χρησιμοποίησε το ποιητικό εκείνο είδος πού λέγεται εκκλησιαστικός Ύμνος και του χάρισε την τελειότερη μορφή. Ο Ύμνος αποτελείται από το Κοντάκιον (προσόμοιον ή κουκούλιον), τους Οίκους και το Εφύμνιον και στηρίζεται πάνω στο νόμο της Ισοσυλλαβίας και ομοτονίας. Μαζί με το ποιητικό κείμενο συνέθετε ο ίδιος και τη μουσική ή έδενε το νέο ποίημα πάνω σε παλιότερη μουσική σύνθεση. Θεματικά τα έργα του αναφέρονται περισσότερο σε γεγονότα της ζωής του Χριστού και σε ιερά πρόσωπα της Γραφής, όπως και σε βίους άγιων.
Το είδος αυτό της ποίησης κυριαρχεί και σήμερα στην εκκλησιαστική ποίηση.

Για την αληθινή θεολογία-Λόγος του Γέροντος Σωφρονίου

http://vatopaidi.wordpress.com/2009/09/25

«Δια μέσου της μετανοίας και της υπακοής ανοίγουν μπροστά μας οι πόρτες της αληθινής θεολογίας»*

Περιεχόμενα του λόγου: Θείες εντολές και ανθρώπινα πάθη. Η εντολή της αγάπης είναι θεμελιώδης. Η υπηρεσία των άλλων είναι ανωτέρα από την ακαδημαϊκή θεολογία. Ο Χριστός είναι ο μεγαλύτερος υποτακτικός. Το κατά φύση θέλημα και η υπακοή. Υπακοή και καθαρά προσευχή.

Γέροντας Σωφρόνιος: Προς γνώσιν αυτών που είναι παρόντες εδώ για πρώτη φορά, θα ήθελα να πω ότι απευθύνομαι καταρχήν στους αδελφούς και αδελφές μου, δηλαδή στα μέλη της μονής μας. Επομένως η συζήτησή μας θα λάβει αποκλειστικά έναν μοναχικό χαρακτήρα, δηλαδή σε σχέση με την δική μας ζωή.

Ο Θεός αποκαλύπτει τα μυστήρια της σωτηρίας.
Η προηγούμενη φορά [τη 27 Αυγούστου 1990. βλ. «Λόγος» αριθ. 49], ο Θεός μου έδωσε να μιλήσω περί της δογματικής θεώρησης της πίστης μας. Είπα τότε ότι, παρ’ όλη την διάφορα και όλη την διάσταση που υπάρχουν μεταξύ του Θεού και μας, ο Κύριος βρήκε τρόπο να μας σώσει από την ελεεινή κατάστασή μας. Πώς μπορούμε να ετοιμαστούμε για να υπάρχουμε μαζί μ’ έναν τόσο επιβλητικό, τόσο απεριόριστο Θεό; Στην θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, μετά την Μεγάλη Είσοδο λέμε την εξής ευχή:
«Σὺ ὁ Ὤν,
Ὁ Θεὸς ὁ Πατὴρ καὶ Δεσπότης καὶ Κύριος ἡμῶν,
Ὁ κτίσας ἡμᾶς καὶ ἀγαγὼν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην,
Ὁ ὑποδείξας ἡμῖν ὁδοὺς εἰς σωτηρίαν,
Ὁ χαρισάμενος ἡμῖν οὐρανίων μυστηρίων ἀποκάλυψιν…»
Γι’ αυτά τα μυστήρια θα μιλήσουμε τώρα. Εν τη πτώση του Αδάμ, έχουμε χάσει την γνήσια ιδέα της Βασιλείας της αγάπης του Πατρός. Μέσα στις εντολές του Χριστού, μέσα στην διδασκαλία των Πατέρων μας, των μεγάλων ασκητών, συναντούμε εκφράσεις που εναντιώνονται στις φυσικές μας κινήσεις – φυσικές όμως κατά την παρούσα μας εκπτωτική κατάσταση. Όλα αυτά που μας παραγγέλλονται αντιτάσσονται στα πάθη που είναι συνέπιες της πτώσης. Την προηγούμενη φορά είχαμε τελειώσει την συζήτησή μας τονίζοντας την σημασία της μοναχικής υπακοής, και μερικοί από σας μου είχαν πει ότι θα ήθελαν να ακούσουν περισσότερο γι’ αυτό το θέμα. Λοιπόν, γι’ αυτό το θέμα θα μιλήσω τώρα.

Πρέπει να μελετούμε τα έγγραφα του Γέροντος Σιλουανού και των άλλων Πατέρων.
Για να πούμε την αλήθεια, αυτό που λέω τώρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εξήγηση απ’ αυτά που θα βρείτε μέσα στα βιβλία. Έχουμε μια εξαιρετική χάρη με το νόημα ότι είμαστε τα παιδιά ενός πνευματικού πατέρα που έχει τώρα αναγνωριστεί ως ένας εκ των Αγίων από την Εκκλησία, – του Αγίου Σιλουανού. Γι’ αυτούς που αρχίζουν την μοναχική ζωή – και τώρα έχουμε περίπου πέντε ή έξι τέτοιους μαζί μας – θα ήθελα να εξηγήσω την διαφορά που υπάρχει μεταξύ της συμπεριφοράς του πολίτη των Ουρανών και της επίγειας συμπεριφοράς. Ως υπεύθυνος για την πνευματική κατάσταση όλης της αδελφότητας, – όπως είναι και ο Ηγούμενός μας, ο Πατήρ Κύριλλος, – θα ήθελα πριν πεθάνω να συμπληρώσω το καθήκον μου δια του λόγου. Αλλά βλέπετε πως χάνω όλο και πιο πολύ τις δυνάμεις μου, γι’ αυτό θέλω να υπογραμμίσω ότι είναι απαραίτητο για σας να διαβάζετε όσο το δυνατό αυτά που έχει γράψει ο Σιλουανός ο παππούς μας. Όλα όσα χρειάζονται για να φτάσει κανείς στην σωτηρία παρουσιάζονται μέσα στα γραπτά του Γέροντος και ακόμα κάποτε μέσα στα δικά μου. Αυτοί που αρχίζουν την μοναχική ζωή, οι δόκιμοι μοναχοί, πρέπει ακόμα να μελετούν προσεκτικά την «Κλίμακα» του Ιωάννου του Σιναΐτου, και να δίνουν σταθερά προσοχή σε κάθε λόγο αυτού του μεγάλου ασκητή.

Η πνευματική πρόοδος : το να πιστεύει και να ενεργεί κανείς σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.
Ο Χριστός είπε : «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις.» (Ιωάνν. 13,35). Πρέπει να επισημαίνω σε σάς ότι είναι απολύτως ανάγκη να προσευχόμαστε για οποιαδήποτε πράξη την οποία μας διατάζει ο Σωτήρας μας. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, το πρώτο καθήκον του καθενός είναι να δημιουργήσει για τον εαυτόν του μια κοσμική καριέρα. Μόλις όμως γινόμαστε Μοναχοί, πρέπει να απορρίψουμε εντελώς αυτή την ιδέα για κοσμική καριέρα. Πρέπει να ξέρουμε ότι το Μοναστήρι δεν είναι τόπος για να επιχειρήσουμε οποιαδήποτε καριέρα μέσα σ’ αυτό τον κόσμο. Η καριέρα η δική μας είναι το να αποκτήσουμε την αγάπη του Χριστού και τη ταπείνωση του Χριστού. Εάν θέλετε να προοδεύετε πραγματικά – και τούτο κατά τις ανθρώπινες μας δυνάμεις – αυτό συνίσταται στο να πιστεύετε και να ενεργείτε σύμφωνα με τον λόγο του Ευαγγελίου.
Ως προς τις διαφορετικές κοινωνικές και ιεραρχικές θέσεις.
Μεταξύ αυτών που έχουν μια θέση ή ένα λειτούργημα με περισσότερη επισημότητα και υπευθυνότητα, και αυτών που εκτελούν τις πιο ταπεινές εργασίες, δεν υπάρχει διαφορά. Ο πατέρας μας ο Σιλουανός γράφει γι’ αυτό το θέμα μ’ ένα αξιόλογο τρόπο και θα ζητήσω στον Πατέρα Νικόλαο να διαβάσει, ας πούμε, δύο ή τρείς περικοπές του «Γέροντα Σιλουανό» με το θέμα πως ένας είναι Βασιλιάς, ο άλλος Πατριάρχης, κλπ. [ο Πατήρ Νικόλαος διαβάζει στα ρωσικά και ύστερα στα αγγλικά]

[Ο Πατήρ Σωφρόνιος:] Δεδομένης της σημασίας αυτών των παραγράφων, που χαρακτηρίζονται ως θεμελιώδης διδασκαλία, θα ζητήσω και στον Πατέρα Σεραφείμ να διαβάσει τα ίδια κείμενα στα γαλλικά. [Στα ελληνικά, στο 6ο κεφάλαιο (Το θέλημα του Θεού και η Ελευθερία) σελ. 381= 2η παράγραφος, και στο 2ο κεφάλαιο (Λόγος περί Προσευχής) σελ. 333= 2η, 3η και 4η, παράγραφοι.]

« Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν’ αγαπούμε αλλήλους. Σ’ αυτό έγκειται η ελευθερία: στην αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα. Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να ύπαρξη ισότητα — αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας Βασιλιάς ή άρχοντας, Πατριάρχης ή Ηγούμενος ή διοικητής. Μπορείς όμως σε κάθε τάξη ν’ αγαπάς τον Θεό και να είσαι ευάρεστος σ’ Αυτόν — κι αυτό είναι το σπουδαίο. Κι όσοι αγαπούν περισσότερο τον Θεό επί γης, θα έχουν μεγαλύτερη δόξα στη Βασιλεία και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. »

« Η αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπά τον Θεό, αυτός μπορεί να σκέφτεται Αυτόν μέρα και νύχτα, γιατί το να αγαπάς τον Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει. Οι Απόστολοι αγαπούσαν τον Κύριο και ο κόσμος δεν αποτελούσε εμπόδιο γι’ αυτήν την αγάπη, αν και θυμούνταν τον κόσμο και προσεύχονταν γι’ αυτόν και κήρυτταν. Στον Μέγα Αρσένιο ειπώθηκε: “Φεύγε τους ανθρώπους”. Κι όμως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει να προσευχόμαστε και στην έρημο για τους ανθρώπους και για όλο τον κόσμο.

Στον κόσμο αυτόν ο καθένας έχει το λειτούργημά του: ο ένας Βασιλιάς, ο άλλος Πατριάρχης ή μάγειρας ή σιδηρουργός ή δάσκαλος. Ό Κύριος όμως τους αγαπά όλους και θα δώσει το μεγαλύτερο βραβείο σ’ εκείνον πού αγαπά περισσότερο τον Θεό. Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν’ αγαπούμε τον Θεό με όλη την καρδιά και με όλο το νου και με όλη την ψυχή. Αλλά χωρίς προσευχή, πώς είναι δυνατό ν’ αγαπάς; Γι’ αυτό ο νους και η καρδιά του ανθρώπου πρέπει να είναι πάντα ελεύθερα για την προσευχή. »

Αδελφοί μου και αδελφές μου, και ιδιαιτέρως οι αρχάριοι : ας χαράξετε αυτά τα λόγια μέσα στην καρδιά σας και μέσα στον νου σας. Αυτό εξαρτάται από τις δικές σας διάθεση και πίστη και ισχύ. Εάν δεν το κάνετε, και δεν κατορθώνουμε να αγαπούμε ο ένας τον άλλο, η ζωή μας θα διαλυθεί, και δεν θα βγάζουμε κανένα κέρδος από τον μοναχισμό, δηλαδή από τον αληθινό μοναχισμό.

Η ζωή μας πρέπει να έχει ως έμπνευση την εντολή της διακονίας.

Θέλω να αγγίξω μια περίπτωση που γνωρίζετε όλοι σας. Ας θεωρήσετε τον παράδειγμα του Πατρός Προκοπίου, που ήρθε σε μένα και υπόφερε όλες τις συνέπιες της φτώχιας μας. Αποφάσισε να διακονήσει τους αδελφούς με μια πολύ ταπεινή υπηρεσία, και ποτέ δεν εκδήλωσε κάποια διάθεση για να αποκτήσει καμία εξουσία, καμία υπεροχή σχετικά με τους άλλους. Λόγω αυτού θα λάβει την αιωνία αμοιβή. Θα μπορέσω να αναφέρω ακόμα άλλα παραδείγματα ζώντων μέσα σ’ αυτό το μοναστήρι.

Αδελφοί και αδελφές μου, εσείς οι νέοι, ας αφομοιώσετε αυτά μ’ ένα βαθύ και στερεό τρόπο, και τότε το μοναστήρι μας θα είναι αληθινά ό,τι θα έπρεπε, δηλαδή ένας τόπος σωτηρίας και για μας και γι’ αυτούς που έρχονται σε μας.

Εάν δεν αφομοιώνομε αυτήν τη διάθεση του να εξυπηρετεί ο ένας τους άλλους, όλα θα είναι μάταια. Το μοναστήρι είναι ένα σχολείο, μέχρι το θάνατο. Για να ανακαινίσουμε την φύση μας, την ομοίωσή μας με τον Θεό, αυτή η αρχή της εξυπηρέτησης πρέπει να δεσπόζει στην ζωή μας. Η εξυπηρέτηση των άλλων έχει μια περισσότερη σωτήρια δύναμη απ’ οποιαδήποτε ακαδημαϊκή θεολογία. Μπορεί κανείς να είναι μεγάλος επιστήμονας, να έχει ακαδημαϊκά διπλώματα, και να παραμένει εντελώς αγράμματος για την οδό της σωτηρίας.

Διαστρεβλωμένες γνώμες περί της υπακοής.
Σας είπα την προηγούμενη φορά ότι αυτή η προσέγγιση προς τη θεία μεγαλειότητα φοράει ένα πολύ απλό και ταπεινό χαρακτήρα: [ο Πατήρ Σωφρόνιος το λέει στα ρωσικά] «ποσλουσχανίε», δηλαδή η υπακοή. Και πάλι σας το επαναλάβω: μόνο στο μοναστήρι μπορεί κανείς να ασκήσει αυτή την επιστήμη. Γιατί; Γιατί μόνο μέσα στα μοναστήρια ο Ηγούμενος ξέρει πραγματικά περί τίνος πρόκειται, αφού έχει περάσει ο ίδιος δια μέσου όλων αυτών των ασκήσεων.

Όσοι προσεγγίζουν την υπακοή εξωτερικά μπορούν να σχηματίσουν τρομερά διαστρεβλωμένες γνώμες περί αυτής, πράγματι αποκρουστικές, αηδιαστικές. Καλύτερα να μην αναφέρουμε τα ονόματα εκείνων των μεγάλων φιλοσόφων και θεολόγων, αλλά φτάνει να σας πω ότι αυτοί που μας παρατηρούν από έξω αντιλαμβάνονται συχνά την τέλεια υπακοή, δηλαδή την άρνηση του ιδίου θελήματος απέναντι του πνευματικού πατέρα και προ πάντων του Ηγουμένου, ως σαδισμός από το μέρος του πατέρα και ως μαζοχισμός από το μέρος των υποτακτικών. Και αυτοί που λένε τέτοιο πράγμα είναι παγκόσμια φημισμένοι επιστήμονες !

Αλλά, περί τίνος πρόκειται ;
Το δικό μας θέλημα είναι σαν χάλκινο τείχος αναμεταξύ μας και του Θεού.
Αφού μετά την πτώση η φύση μας έχει διαθέσεις αντίθετα με την αγάπη του Πατρός και του Χριστού, πρέπει να αρνηθούμε το φυσικό μας θέλημα στην δική του μεταπτωτική κατάσταση. Γι’ αυτό πρέπει αληθινά, δηλαδή με γνώση και συνείδηση, να προτιμούμε αυτά που λέει ο Ηγούμενος παρά τον καθένα από τους λογισμούς μας, παρά την καθεμία από τις ιδέες μας. Μ’ ένα γενικό και κανονικό τρόπο, έπρεπε να παρουσιαστούν όλα αυτά σαν σ’ ένα σχολείο, δηλαδή διαβαίνοντας βαθμηδόν από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Το πιο μεγάλο είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Θεός. Και στη δική μας περίπτωση – τί έχουμε; Ο Σιλουανός δοκίμασε την παρουσία του Χριστού στην αρχή της δικής του μοναχικής ζωής. Βλέπετε αυτή την επιβλητική απόσταση – κανένα μαθηματικό μυαλό δεν μπορεί να την εκφράσει. Και βλέπετε, όλη αυτή η απόσταση διασχίστηκε μέσα σε μιαν ώρα.

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, οι χριστιανοί είναι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι. Με πιο νόημα είμαστε δυστυχισμένοι και γιατί; Διότι δεν θέλουμε τίποτε παρά το να υπηρετούμε τους άλλους, το να αγαπούμε όλο τον κόσμο, ακόμα και τους εχθρούς. Υποφέρουμε εξ αιτίας αυτής της κήρυξης της αγάπης προς τους εχθρούς.

Θέλω να σας εξηγήσω ότι εάν έχουμε μια στερεά πίστη, μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας μέσα σ’ αυτό το μοναστήρι αληθώς ωφέλιμη για την δική μας αιωνία σωτηρία. Και τούτο είναι ουράνιο μυστήριο. Εάν όμως αναζητούμε μέσα στο μοναστήρι ευτελή πράγματα: άνεση, δουλειές λιγότερα ταπεινές, βεβαία όλα θα είναι μάταια. Αλλά αν αρχίζετε με την οδό που θεωρούμε στο πρόσωπο του πατέρα μας Σιλουανού, ο Θεός μπορεί να είναι μαζί σας με όλη την Δόξα Του, από την αρχή. Αντίθετα, αν προσκολλούμαστε στο δικό μας θέλημα και τις εμπαθείς μας επιθυμίες, τότε, σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Ποιμένα του Αιγυπτίου, το θέλημά μας θα είναι ως τείχος χαλκούν αναμεταξύ μας και του Θεού (βλ. Αποφθέγματα των Πατέρων της Ερήμου, αλφαβητική συλλογή, Αββά Ποιμένος).

Να μελετάτε τους Πατέρες.
Πόσο θα ήθελα να σας δώσει ο Θεός, αδελφοί και αδελφές μου, αυτή την αντίληψη των πραγμάτων που αφορούν τη σωτηρία μας. Τότε, να με πιστέψετε, θα δεχόμουνα το θάνατο με χαρά.

Και πάλιν επισημαίνω – και δεν θα πάψω να το κάνω – εκείνη την προσπάθεια, το να προτιμούμε το θέλημα του αδελφού, και, πρώτα, την αναζήτηση του θελήματος του Θεού από τον Ηγούμενο, αυτή η οδός θα είναι εύκολη για σας. Εύκολη με ποια έννοια; Ας διαβάσετε την “Κλίμακα” του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου και, να με συγχωρείτε αδελφοί και αδελφές μου, να μελετάτε και αυτά που έχω γράψει μ’ έναν τρόπο κάπως περιληπτικό, και θα καταλάβετε σύντομα τα πράγματα. Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος έγραψε πως δια μέσου αυτής της οδού της μετάνοιας και υπακοής ανοίγουν οι πύλες της αληθινής θεολογίας, όχι μόνο για νοήματα τα οποία ο Θεός ήδη αποκάλυψε, αλλά, όπως γράφει, για νοήματα « καινά και παλαιά » (Ματθ. 13, 52). Μέσα στη διδασκαλία του Πατρός Σιλουανού, βρίσκουμε αυτά τα δυο στοιχεία. Εκείνος όλη τη ζωή του – σχεδόν μισό αιώνα – βαστούσε την όραση του Χριστού που του είχε δοθεί, με πλήρη αξιοπιστία προς τον Κύριο, ο οποίος καταδέχτηκε να εμφανιστεί σ’ αυτόν. Το να έχει κανείς την αγάπη του Χριστού μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, αυτό είναι οδυνηρότατο.
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, λίγο λίγο θα έχετε τη δυνατότητα να μάθετε με οδηγό τα πιο ουσιώδη πράγματα , και εάν, μέσα στη ταραχή της καθημερινής ζωής, ακόμα δεν τα καταλαβαίνετε όλα, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε γι’ αυτά τα πράγματα. Να μελετάτε τους Πατέρες, και όταν τους διαβάζετε, προσεύχεστε στον Θεό να σας δώσει την χάρη της κατανοήσεως, προσεύχεστε στους Αγίους να σας δώσουν την δυνατότητα να αντιλαμβάνεστε την ουσία αυτού που έχουν γράψει.

Καρποί της υπακοής.
Και πάλιν, τί είναι η ωφελεία της υπακοής; Στο μοναστήρι, κόβοντας το εμπαθές θέλημά μας, ελευθερωνόμαστε, εξ αιτίας της εμπιστοσύνης και της πίστης μας, από όλες τις μέριμνες της καθημερινής ζωής. Η απουσία αυτών των εμπαθών μεριμνών είναι η οδός προς την καθαρά προσευχή, και τότε, ενώ ασχολούμαστε με οποιαδήποτε εργασία, ο νους μας μένει ελεύθερος για να σκέπτεται αδιαλείπτως τον Θεό, να ζει δια του Ονόματος του Θεού και της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Αφήστε στον Ηγούμενο τη φροντίδα να κουβαλήσει αυτά τα φορτία, και να ξέρετε ότι ένας πνευματικός πατέρας πάντοτε προσεύχεται για να πει στους άλλους μόνο λόγο ωφέλιμο για τη σωτηρία τους. Να αγαπάτε και εκτιμάτε τον Πατέρα Ηγούμενο και τον πνευματικό Πατέρα, και θα σωθείτε. Μιλώ, μιλώ, μιλώ… ναι, αλλά η προσευχή μου είναι να σας δώσει ο Θεός δια του Αγίου Του Πνεύματος την εξ ύψους έμπνευση για να βαδίζετε αυτή την οδό της σωτηρίας.
Είναι παράδοξο να το πούμε· από τη μια πλευρά, τα μυαλά … και ακόμα τα πιο μεγάλα, δεν μπορούν να ανακαλύπτουν το μυστήριο της σωτηρίας, και από την άλλη, το μυαλό μικρού παιδιού μπορεί να το κάνει.

Ζω μεταξύ ζωής και θανάτου.
Ορίστε, για σήμερα έκανα αυτή την προσπάθεια να σας μιλήσω, να σας επαναλάβω τα ίδια πράγματα για τα οποία μιλώ συνεχώς, έτσι δεν είναι; [γελάει...] Είναι πάντοτε το ίδιο πράγμα… Και εσείς, αδελφή Μαριάμ… ας προσευχηθείτε για μένα, γιατί χάνω όλο και πιο πολύ τις δυνάμεις μου. Δεν ξέρω πότε θα πεθάνω.

Απόψε … η του χρόνου; [γελάει...] Ορίστε. Ζω μεταξύ αυτών των δυο. Ναι. Και να με βοηθήσετε να πάω προς τον Θεό με χαρά, δια της δικής σας προθυμίας, της δικής σας πνευματικής έμπνευσης.

* Ομιλία του Γέροντος Σωφρονίου στα Γαλλικά μέσα στην εκκλησία του Οσίου Σιλουανού ( 3 Σεπτεμβρίου 1990), Parole No 62

Οι Οικουμενισταί θέτουν όντως εαυτούς εκτός Εκκλησίας

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 25/9/2009

Διευκρινίσεις επί της "Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού"

«Ὅσοι δέν εἶναι τῆς ἀληθείας δεν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς).
«Ἔχομε παραγγελίαν ἀπό τόν ἴδιο τον Ἀπόστολο, ἐάν κάποιος δογματίζῃ ἤ μᾶς προστάσσῃ νά κάνωμε κάτι ἀντιθέτως ἀπ᾽ ὅ,τι παρελάβομεν, ἀντιθέτως ἀπ’ ὅ,τι ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῶν κατά καιρούς Συνόδων, Oἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν, να μή τόν δεχώμεθα καί οὔτε νά τόν ὑπολογίζωμε μεταξύ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων» (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).
Συσκοτίζει τά πράγματα ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος
Ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία δέν στερεῖται καμμιᾶς διδασκαλίας ἡ ὁποία συντελεῖ στη σωτηρία, γιʼ αὐτό ὅποιος ἐντρυφήσει στά Πατερικά συγγράμματα φιλαλήθως καί ὄχι φιλαύτως καί φιλεμπαθῶς εὑρίσκει ἀπάντησι στίς ἀνησυχίες του..........

"Πάντα εἶναι ὁλοφάνερα σέ ὅσους ἐννοοῦν καί ὀρθά σέ ὅσους ἀναζητοῦν τή γνῶσι".
Αὐτές τίς ἡμέρες προέκυψε κάποια ἀπορία καί συζήτησι ἐξ αἰτίας τῆς φράσεως "οἱ οἰκουμενιστές θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας", τῆς παραγράφου §8 τῆς ἀξιεπαίνου "Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ἡ ὁποία ἀποτελεῖ σταθμό στή σύγχρονη ἐκκλησιαστική ἱστορία. Τήν ἀπορία αὐτή θέλομε νά σχολιάσουμε ἐπεξηγηματικῶς, ἀφοῦ ἄλλωστε ὑπογράψαμε και ἐμεῖς τήν "Ὁμολογία". Ἡ ἐνασχόλησι τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρό ὀλίγων ἡμερῶν με τήν φράσι αὐτή, δείχνει πόσο ἐνοχλήθηκαν οἱ Οἰκουμενιστές ἀπό τό θαρραλέο ἀλλά νηφάλιο αὐτό κείμενο. Συνεσκότισε ὅμως τά πράγματα, διότι κατά τόν παραπλανητικό ἰσχυρισμό τοῦ κ. Βαρθολομαίου ὅσοι ὑπογράψαμε τήν "Ὁμολογία" ἐξωεκκλησιάσαμε τούς Οἰκουμενιστές, δηλαδή τούς βγάλαμε ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, πρᾶγμα ἐντελῶς ἀνακριβές.


Α. Τί σημαίνει ἡ φράσι «θέτουν οὐσιαστικῶς ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας»
Ἐπί τοῦ προκειμένου ζητήματος, εἶναι σαφές ὅτι στήν "Ὁμολογία" μέ τήν ἐπίμαχη φράσι "ἐκτός Ἐκκλησίας": (α) Δεν γίνεται λόγος περί ἐγκυρότητος τῶν Μυστηρίων τῶν Οἰκουμενιστῶν, δηλαδή περί τοῦ ἄν πράγματι συνιστοῦν ἤδη κοινότητα αἱρετικῶν (δηλ. ἐξω-εκκλησιαστική ἄνευ χάριτος) ἤ ὄχι, καί συνεπῶς δέν γίνεται λόγος περί τοῦ ἐξω-εκκλησιασμοῦ τους· ἡ ἀναφορά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου σέ "ἐξω-εκκλησιασμό", ἄν δεν ἀποτελεῖ εἰρωνεία, πάντως θολώνει τά γεγονότα. (β) Τό ἐπίρρημα "οὐσιαστικῶς" ἀναφέρεται στήν ἀόρατη και οὐσιώδη σχέσι τῶν Οἰκουμενιστῶν με τήν Ἐκκλησίαν ὡς Σῶμα Χριστοῦ, Σῶμα τό ὁποῖον ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό και "ζωποιόν ψυχήν" τό Ἅγιον Πνεῦμα διά τῶν θείων ἀκτίστων ενεργειῶν· καί (γ) το πιό αὐτονόητο: ἡ χρῆσι τῆς αὐτοπαθοῦς ἀντωνυμίας στή φράσι "θέτουν ἑαυτούς" προσδιορίζει καί περιορίζει τον ἐξωεκκλησιασμό πρός τό παρόν στους ἴδιους τούς Οἰκουμενιστές καί ὄχι σέ κάποιους ἄλλους πού τούς ἐξωεκκλησιάζουν· δέν ἀναφέρεται στήν ἐπίσημη πρᾶξι τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν οἰκουμενιστῶν ὡς "ἀλλοτριοφρόνων"[1] και "αἱρετιζόντων". Οἱ ἴδιοι ἐξωεκκλησιάζονται. Δέν τούς ἐξωεκκλησιάζουμε ἐμεῖς!
Ἐπί τῶν ὡς ἄνω σημείων ἐξειδικεύομε μέ τά ἑξῆς:


1. Ποιός εἶναι ὁ ἀληθής «ἐξω-εκκλησιασμός»
Ὁ ἐξω-εκκλησιασμός ὅσων ἐπισκόπων ὑποστηρίζουν ἐμμόνως καί ἀμετανοήτως αἱρέσεις, ἑτεροδιδασκαλίεςκαί πλάνες, γίνεται ἀπό τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας προαιρετικῶς μέν ἀμέσως μετά τήν διακήρυξι τῆς αἱρέσεως [2] , ὑποχρεωτικῶς δε ἀφʼ ὅτου κάποια Ὀρθόδοξη Σύνοδος καταδικάσῃ τήν αἵρεσι καί ἐπιτιμήσῃ τον αἱρετίζοντα ἐπίσκοπο. Τό δεύτερο φαίνεται σαφῶς καί στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας πρός τους Κωνσταντινουπολῖτες, ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου τους, τοῦ Νεστορίου, τό ἔτος 430. Παραθέτομε σέ μετάφρασι: "Ἐπειδή λοιπόν καί ἐξ ὅσων δεν παύει νά σᾶς λέγει ἐντός τῶν ἐκκλησιῶν ἀλλά καί ἐκ τῶν γραπτῶν του ἑρμηνειῶν τόν εὑρίσκομε πεπλανημένο καί δυσσεβῆ στήν Πίστι ὄχι ὀλίγον, ἀναγκαστικῶς ἤλθαμε στήν ἀνάγκη νά διαμαρτυρηθοῦμε σʼ αὐτόν μέ συνοδικό γράμμα, ὅτι ἄν δέν ἀπομακρυνθῇ ἀπό τίς καινοτομίες του τάχιστα καί δέν ἀναθεματίσῃ ἐγγράφως —κατά τήν προθεσμία τήν ὁρισμένη ἀπό τόν ὁσιώτατο καί θεοσεβέστατο ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης Κελεστῖνο— καί ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἶπε σέ σᾶς καί ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔβαλε σε βιβλία ἤ προετοίμασε γιά νά συμπεριληφθοῦν, βιβλία πού εὑρίσκονται πλησίον μας, νά μήν ἔχῃ κανένα τόπο κοινωνίας πρός τούς Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά εἶναι ἀλλότριος πρός πάντας ... διατηρῆστε τούς ἑαυτούς σας ἀσπίλους και ἀμώμους, μήτε κοινωνώντας μέ τόν προαναφερόμενο, μήτε προσέχοντάς τον ὡς διδάσκαλο, ἄν παραμείνῃ λύκος ἀντί ποιμένος καί προτιμήσῃ καί μετά ἀπό αὐτήν μας τήν ὑπόμνησι νά φρονῆ τά διεστραμμένα» [3] Αὐτό εἶναι ἐξω-εκκλησιασμός τῶν αἱρετικῶν ποιμένων (ἀποτείχισι τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό αὐτούς) και ὄχι ἡ ἁπλῆ ὁμολογία Πίστεως κατά τῆς αἱρέσεως.


Ἄς σημειωθῇ ἐδῶ, ὅτι ὁ Ἅγιος Κύριλλος, μολονότι Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, χάριν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως "εἰσεπήδησε" στά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς ΚΠόλεως, κι ἀκόμη ὅτι ἕνας ἐκ τῶν πρώτων πού ἀντέδρασαν κατά τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου Νεστορίου, ὁ λαϊκός ἄνθρωπος Εὐσέβιος, μετέπειτα ἐπίσκοπος Δορυλαίου, ἐδικαιώθη τελικῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία κατά τήν καταδίκη τοῦ Νεστορίου. Ὁ Εὐσέβιος (ὄντας λαϊκός) εἶχε ἀντιδράσει ἀμέσως (τό 429), ἀντικρούοντας τόν Πατριάρχη ἐντός τῆς Ἐκκλησίας [4] καί ἀμέσως μετά εἶχε τοιχοκολλήσει στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας καί εἶχε διαδώσει δημόσιο γραπτό ἔλεγχο τῆς αἱρέσεως τοῦ Πατριάρχου μέ τήν παρακίνησι: "Ὁρκίζω στήν Ἁγία Τριάδα αὐτόν πού λαμβάνει αὐτό το χαρτί, νά τό παρουσιάσῃ σέ ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, ἀναγνῶστες, λαϊκούς πού κατοικοῦν στήν Κωνσταντινούπολι, κι ἀκόμη νά τούς δώσῃ καί ἀντίγραφο, πρός ἔλεγχο τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου, ὅτι εἶναι ὁμόφρων τοῦ Παύλου τοῦ Σαμοσατέως πού ἀναθεματίσθηκε πρίν ἀπό ἑκατόν ἑξήκοντα ἔτη ἀπό τούς ὀρθοδόξους Πατέρες Ἐπισκόπους"[5].
Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀπαραίτητη διαμαρτυρία καί ἐνημέρωση κάνομε και ἐμεῖς μέ τήν "Ὁμολογία", μολονότι στήν φάση αὐτή δέν κατονομάζονται οἱ αἱρετίζοντες.



2. Ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία ἀφορίζει καί ἐξω-εκκλησιάζει καί ἀφ᾽ ἑαυτῆς τούς αἱρετίζοντες
Ἐφʼ ὅσον ἀληθῶς ἡ Ἐκκλησία εἶναι πρωτίστως καθίδρυμα σωτηρίας καί δευτερευόντως κοινωνία πιστῶν[6] καί σʼ Αὐτήν "τό ἀνθρώπινον εὑρίσκεται ἐν πλήρει ἐξαρτήσει ἐκ τοῦ θείου παράγοντος"[7], ἕπεται ὅτι ἡ εἰσαγωγή τῆς αἱρέσεως, ἀντίκειται οὐσιαστικῶς στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή καταργεῖ τή χάρι τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν αἱρεσιαρχῶν καί τῶν ὀπαδῶν τους καί διαρρήσσει τήν προσωπική τους σχέσι μέ τόν Χριστό καί τήν ἑνότητα μέ τούς ὑπολοίπους πιστούς. Αὐτό εἶναι φανερό τοὐλάχιστον ἀπό τρία γνωστά σέ ὅλους μας περιστατικά.
Ἀπό τήν ἐμφάνισι τοῦ Κυρίου μέ σχισμένο χιτῶνα στόν Ἅγιον Πέτρο Ἀλεξανδρείας, πρό τῆς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Ἀρείου, διά τῆς ὁποίας ἐμφανίσεως ὁ Κύριος προειδοποιεῖ τήν Ἐκκλησία ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου. Ὅπως λέγει ἡ σχετική διήγησι ὁ Κύριος προειδοποίησε τὀν Ἅγιο Πέτρο Ἁλεξανδρείας νά μή δεχθῆ οὔτε ὁ ἴδιος τόν Ἄρειο σέ κοινωνία, οὔτε οἱ διάδοχοί του, Ἀχιλλᾶς και Ἀλέξανδρος[8].


Ἀπό ἄλλο περιστατικό, κατά τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Κωνσταντινουπόλεως κατά τοῦ Ἀρείου, μετά τήν ψευδῆ μετάνοια τοῦ Ἀρείου καί τήν ἀποδοχή του ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Μ. Κωνσταντῖνον· ἀποτέλεσμα τῆς προσευχῆς αὐτῆς τοῦ Ἁγίου ἦταν να ἀποθάνῃ ὁ Ἄρειος, προτοῦ ἔλθῃ σέ κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία. Σχολιάζοντας το γεγονός αὐτό, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος παρατηρεῖ: "Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐδίκασε μέ βάσι τόσο τίς ἀπειλές τῶν περί τόν Εὐσέβιον (αἱρετικῶν) ὅσο καί την προσευχή τοῦ Ἀλεξάνδρου, κατέκρινε τήν ἀρειανική αἵρεσι, δείχνοντάς την ἀναξίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί φανερώνοντας σέ ὅλους, ὅτι ἀκόμη κι ἄν ἔχῃ προστασία ἀπό τόν Βασιλέα και ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλʼ ὅμως ἀπό τήν ἴδιαν τήν Ἐκκλησία κατεκρίθη ...Διότι ὄχι ἄλλος, ἀλλʼ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ βλασφημούμενος ἀπό αὐτούς (τους αἱρετικούς ἀρειανούς) κατέκρινε την αἵρεσι πού συνεστήθη ἐναντίον Του· και ἀκόμη ἔδειξε, ὅτι κι ἄν τώρα ὁ βασιλεύς Κωνστάντιος ἐκβιάζῃ τούς ἐπισκόπους γιά χάρι της, ἀλλʼ ὅμως (ἡ αἵρεσις αὐτή) εἶναι ἀκοινώνητη γιά τήν Ἐκκλησία και ξένη πρός τούς Οὐρανούς"[9].


Ἄλλο παράδειγμα ἔχομε ἀπό τό Βίο τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ καί διά Χριστόν Σαλοῦ, ὅπου διασώζεται ὑπερφυές ὅραμα τοῦ Ἁγίου Σάββα· ὁ Ὅσιος, ἔχοντας κάποιαν ἀμφιβολία γιά τά θεολογικά θέματα, εἶδε Σύνοδο Ἁγίων Ἀρχιερέων τῆς Θριαμβευούσης Ἐκκλησίας ἐν οὐρανῷ νά ἀναθεματίζῃ τόν αἱρετικό ἀντι-ησυχαστή Ἀκίνδυνο. Ἄς σημειωθῆ, ὅτι ἡ οὐρανία αὐτή καταδίκη ἔλαβε χώραν ἐνῷ ὁ Ἀκίνδυνος, πρό ὀλίγου συνοδικῶς καταδικασμένος (1341), ἐτύγχανεν ὅμως τῆς πολλῆς προστασίας τοῦ ὁμόφρονός του Πατριάρχου ΚΠόλεως Ἰωάννου Καλέκα· λέγει ὁ Ὅσιος Σάββας ἐπί λέξει, ἀφοῦ περιγράφει λεπτομερῶς τό θεῖον ὅραμα: ≪Ἀνοίγει τότε ἐκεῖνος ὁ φοβερός ἄγγελος τό βιβλίο –τί φρικτό θέμα καί ἄκουσμα!- καί λέει: “Ὁ Ἀκίνδυνος, ὁ ὁποῖος ἐλάλησε βλάσφημα κατά τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, ὁ δεύτερος Ἰούδας, ὁ προδότης τῆς εὐσεβείας, ὁ δεύτερος Ἄρειος, πούἔσχισε ὅπως ἐκεῖνος την τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ὁ ἀποστάτης, ὁ προφανής τῆς ἀληθείας ἐχθρός καί πολέμιος, ἄς εἶναι ἀνάθεμα”. Σʼ αὐτά τά λόγια λύνει ἀμέσως τή σιωπή ὁ λαμπρός ἐκεῖνος χορός τῶν ἀρχιερέων, καί μαζί μέ ὅλο τό πλῆθος βροντοφωνάζει τά ἴδια λόγια: Ἀνάθεμα! Ἡ βοή αὐτή, ἀνάμικτη, δυναμώνει ὅλο καί περισσότερο, κι ἐπαναλαμβάνει πολλές φορές τό ἀνάθεμα. Τότε κι ἐγώ, σάν νά μέ σπρώχνει μια ἀόρατη δύναμη, φωνάζω τά ἴδια λόγια με τούς ἄλλους"[10].

Εἶναι ἡλίου φαεινότερο, ὅτι ἡ αἵρεσι καταδικάζεται πρῶτα ἀπό το "ἀόρατο μέρος τῆς Ἐκκλησίας", τον Παντογνώστη Θεάνθρωπο καί ὅσους ζοῦν παρʼ Αὐτῷ Ἁγίους, ἀκόμη καί ἄν δέν καταδικάζεται ἀμέσως ἀπό την στρατευομένη Ἐκκλησία. Λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι αἱρετικῶν φρονημάτων θέτουν ἑαυτούς καί ὑπʼ αὐτήν τήν ἔννοια ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἐκτός τῆς Κοινωνίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, ὡς "ἀντιπίπτοντες τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ"[11]. Μάλιστα τό πάθος τῆς αἱρέσεως εἶναι τό ἀποκορύφωμα τῆς χερίστης ἁμαρτίας, δηλ. τῆς ὑπερηφανίας, ἐφ΄ὅσον ὁ αἱρετίζων προτιμᾷ φιλαύτως τή γνώμη του ἔναντι ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς σωστικῆς Παραδόσεώς της, ἔναντι τῆς σωτηρίας τοῦ ἰδίου καί τῶν θυμάτων του.



3. «Θέτουν ἑαυτούς», σημαίνει την ἰδική των προαίρεσι καί ἀπόφασι, ὅσον ἐξαρτᾶται ἐξ αὐτῶν.
Ἔχοντες ὡς βάσι τή φράσι τῆς Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰακώβου α΄ 14.15: "ἕκαστος δέ πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καί δελεαζόμενος, εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει τήν ἁμαρτίαν" καί μιά σχετική τῆς Β΄ Πέτρου β΄1: "οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας ... ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινήν απώλειαν", βλέπομεν ὅτι ἡ διάρρηξι τῆς σχέσεως πρός τόν Θεό ὀφείλεται στήν ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου ὑπέρ τῆς ἁμαρτίας (καί βεβαίως καί τῆς αἱρέσεως) καί ὄχι στήν ἐχθρότητα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἐπιβεβαιώνει: "…καί δέν εἶπε συμφιλιώσατε τόν Θεό πρός ἐσᾶς, διότι δέν εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἐχθρικός, ἀλλά ἐμεῖς. Ἀφοῦ ὁ Θεός ποτέ δέν ἐχθρεύεται"[12].

Ὅταν λοιπόν λέγεται ὅτι οἱ οἰκουμενιστές "θέτουν ἑαυτούςἐκτός Ἐκκλησίας", αὐτό σημαίνει, ὅτι οἱ οἰκουμενιστές μέσῳ τῆς δραστηριότητός τους, δηλαδή τῆς ἀποδοχῆς αἱρετικῶν κοινοτήτων μέ δόγμα καταδικασμένο ἀπό τήν Ἐκκλησία, διά τοῦ θεολογικοῦ συγκρητισμοῦ τους, τῆς καθυβρίσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὡς αὐστηρῶν ὑπέρ τό δέον και πεπερασμένου κύρους, διά τοῦ πολέμου φιμώσεως τῶν ὀρθοδόξων φωνῶν καί διά τῆς προσπαθείας ἀλλοιώσεως τῶν λειτουργικῶν καί λοιπῶν κειμένων προς μιά περισσότερο "ἀνεκτική" ποιμαντική πρός τίς αἱρέσεις, οἱ οἰκουμενιστές λοιπόν ἀφίστανται τοῦ "νοῦ Χριστοῦ" (Α΄ Κορ. β΄ 16), δηλ. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῶν θεσπισμάτων Του. Καί ὅπως παλαιότερα οἱ εἰκονομάχοι, ἔτσι καί οἱ οἰκουμενιστές ἐμφανίζονται ὡς "σωτῆρες" (διορθωτές) τῆς Ἐκκλησίας καί θέτουν ἔτσι τόν ἑαυτό τους κάτω ἀπό τά σχετικά συνοδικά αἰώνια ἀναθέματα κατά τῶν "διορθωτῶν" τῆς πατερικῆς Πίστεως[13].

Σέ ἄλλες ἐποχές, πρίν παραλύσουνοἱ μηχανισμοί ἀμύνης τῆς Ἐκκλησίας, οἱ οἰκουμενιστές θά εἶχαν τεθῆ ἐκτός Ἐκκλησίας ὄχι μόνον "τό γε ἐπʼ αὐτοῖς" (ὅσον ἐξαρτᾶται ἐξ αὐτῶν), ἀλλά καί "το ἐπί τῇ Ἐκκλησίᾳ" (ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἐκκλησίας) μέ συνοδική ἀπόφασι, διά τῆς ἀκοινωνησίας καί τοῦ ἀφορισμοῦ, ὡς φανερῶς ὁμόφρονες παλαιῶν καί νέων αἱρετικῶν καί ὡς βλαπτικοί στην Ἑκκλησία.



Β. Διαφορά τῆς ἀνοχῆς τῆς Ἐκκλησίας στά βαρέα ἁμαρτήματα ἀλλά ὄχι στήν αἵρεσι.
Μέ ὅσα λέγομε δέν εἰσηγούμαστε την προτεσταντική θεωρία περί "ἀοράτου Ἐκκλησίας" (ὅτι ἄλλα εἶναι τά ὁρατά και ἄλλα τά πραγματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας), ἀλλά ὀρθοδόξως ταυτίζομε την Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἐπί γῆς ὁρατή Ἐκκλησία, ἡ ὁποία περιλαμβάνει ἀκόμη καί τούς πάσχοντας δεινῶς ἀπό τήν ἁμαρτία. Εἶναι γνωστά τά περιστατικά μέ τόν Ἀνανία καί τήν Σαπφείρα (Πράξεις ε΄ 1-11), τόν αἱμομίκτη τῆς Κορίνθου (Α΄ Κορ. ε΄ 1-5), καί κάθε εἴδους ἁμαρτωλό, ἀκόμη καί τούς ἀμετανοήτους. Λοιπόν δέν ἰσχυριζόμαστε ὅτι γενικῶς ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί θέτουν ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας! Οἱ οἰκουμενιστές εἶναι τυπικῶς ἐντός Ἐκκλησίας, ἀλλά ὡς μή ὑγιῆ μέλη, μέχρι συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁπότε θά ἐλεγχθῆ συνοδικῶς ἡ προαίρεσί τους, ἐάν προτιμοῦν τήν αἵρεσι ἀπό τήν ἀλήθεια ἤ ἄν ἔχουν διάθεσι νά μετανοήσουν. Ἡ μέχρι τώρα πορεία τους πάντως δεικνύει ὅτι ὁ σχετικισμός ἔχει γίνει γι΄ αὐτούς δυστυχῶς ἀμετανόητη πίστι.



1. Ἄλλο πρᾶγμα οἱ προσωπικές ἁμαρτίες καί ἄλλο οἱ μεταδιδόμενες πλάνες
Ἐπίσης, ἄς προσεχθοῦν καί τά ἑξῆς: Ἡ μετά προθέσεως καί ἐπιμονῆς και πονηρίας εἰσαγωγή καί καλλιέργεια αἱρετικῶν φρονημάτων μεταξύ τῶν πιστῶν δέν εἶναι προσωπικό ἁμάρτημα ὑποκείμενο σέ θεραπεία, ὡς λ.χ. ἡ ἀναφερθεῖσα αἱμομιξία ἤ ἡ ὑπεξαίρεσι, ἀλλά εἶναι λύμη (καταστροφή), ἡ ὁποία ἀπειλεῖ καί τούς λοιπούς πιστούς καί, ἄν δεν ὑπάρξῃ ἀλλαγή στάσεως, ἐμπίπτει στα ἀποστολικά παραγγέλματα περί ἐκδιώξεως τῶν ἀλλοτριοφρόνων ("μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῷ μη λέγετε"[14]Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης παραγγέλλει, καί μάλιστα ὄχι περί δογμάτων, ἀλλά γενικῶς περί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐθῶν, ὅτι "Δέν εἶναι δυνατόν, οὔτε ἡ ἰδική μας Ἐκκλησία (ΚΠόλεως), οὔτε κάποια ἄλλη νά κάνῃ κάτι, ἔξω ἀπό τούς ὑπάρχοντες νόμους καί Κανόνες.


Διότι ἄν αὐτό συνέβαινε, θά ἦταν ἄχρηστο τό Εὐαγγέλιο, μάταιοι καί οἱ Κανόνες· καί ὁ καθένας τόν καιρό τῆς ἀρχιερατείας του, ἐπειδή τοῦ ἐπιτρέπεται νά πράττῃ ὅ,τι νομίζει, μαζί μέ τούς δικούς του, θά γίνῃ νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἄλλος νομοθέτης. Ἀλλά με κανένα τρόπο! Διότι ἔχομε παραγγελία ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο, ἐάν κάποιος δογματίζῃ ἤ μᾶς προστάσσῃ νά κάνωμε κάτι ἀντιθέτως ἀπ᾽ ὅ,τι παρελάβομεν, ἀντιθέτως ἀπʼ ὅ,τι ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῶν κατά καιρούς Συνόδων, Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν, νά μή τόν δεχώμεθα καί οὔτε νά τόν ὑπολογίζωμε μεταξύ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων· ... Ἐμεῖς, λοιπόν, πού εἴμαστε ἔξω τοῦ κόσμου, δέν ὀφείλομε τίποτε ἄλλο, παρά τό νά ζητοῦμε καί να πράττωμε ἐκεῖνα, ἀπό τά ὁποῖα συνανυψούμεθα καί ἀποκτοῦμε ζῆλο. Καί ἄν μέν σέ αὐτά ὑπάρχει ἡ ζωή, καλῶς· ἄν ὅμως ὄχι, τότε εἶναι συμφέρον νά εἴμαστε ἄοικοι καί ἀνέστιοι καί νά περιερχόμαστε τήν ὑφήλιο μέ κάθε θλίψη καί στενοχωρία"[15]. Λοιπόν, καί μόνη ἡ ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν κατά συρροή καταπάτησι καί συνεπῶς ἀλλοίωσι τῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρός τή συμπροσευχή ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων (δηλ. τῆς ὑπό τῶν ἱ. Κανόνων ἀπαγορεύσεως τῶν συμπροσευχῶν) τοποθετεῖ τούς νεωτερίζοντες Οἰκουμενιστές "ἐκτός κλήρου Ἁγίων". Ἀντιθέτως, κατά τή "νέα θεολογία" καί κατά τούς φρικτούς λόγους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἴσως καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θά ἐθεωρεῖτο κι αὐτός (ὡς ... "ἀφιλάνθρωπος") "ἀτυχές θῦμα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως"[16].


2. Ἀκόμη καί ἡ καθιέρωσι καί ἀθώωσι ἁμαρτιῶν ἀποτελεῖ αἵρεσι, ἔστω κι ἄν δέν εἶναι θέμα δογματικό
Δεύτερον, εἶναι διαφορετικό πρᾶγμα τό νά πέσῃ κανείς σέ βαριές ἁμαρτίες, π.χ. νά κάνῃ "τά μέλη Χριστοῦ πόρνης μέλη"[17], καί διαφορετικό ἀλλά χειρότερο πρᾶγμα νά λύσῃ τίς εὐαγγελικές ἐντολές καί νά δογματίσῃ ὅτι π.χ. ἡ πορνεία δέν κάνει τά "μέλη Χριστοῦ πόρνης μέλη" ἤ λ.χ. ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικές ἐντολές περί νουθετήσεως τῶν αἱρετικῶν μόνον ἕως "μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν" [18]εἶναι σχετικοῦ κύρους. Τό δεύτερον τοῦτο, μολονότι μή κατʼ ἀκρίβειαν δογματικό θέμα, συνιστᾷ αἵρεσι, ὡς θεσμική κατάργησι καί μόνιμη ἀλλοίωσι τῶν σωστικῶν διδαγμάτων τῆς Ἐκκλησίας, εὐαγγελικῶν, ἀποστολικῶν, συνοδικῶν, πατερικῶν· ἡ ἀντίληψι τῆς Ἐκκλησίας σχετικῶς μέ αὐτό, δηλ. τή νομιμοποίησι ἁμαρτιῶν, συνάγεται προχείρως λ.χ. ἀπό τόν χαρακτηρισμό τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου περί τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνοδικῆς δικαιώσεως τοῦ μοιχικοῦ γάμου τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου ΣΤ΄, ὡς περί "μοιχειανικῆς αἱρέσεως" (PG 99, 1048C).


Δηλαδή ἡ (ψευδο)συνοδική δικαίωσι τῆς ἀντιευαγγελικῆς παρανομίας, ἀποξένωσε τη σύνοδο ἐκείνη ἀπό τήν ἀληθῆ Ἐκκλησία, ὅπως χαρακτηριστικῶς λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης· "Ἐξ αἰτίας ἑνός ἀνθρώπου δέν ἀποσχιζόμαστε ἀπό την Ἐκκλησία τῆς ἀπό Βορρᾶ καί δυσμῶν και θαλάσσης, καί μάλιστα καί τῆς ἐδῶ, ἐκτός βεβαίως ἀπό ὅσους ἐπεκύρωσαν τήν πρᾶξιν τῆς μοιχείας. Διότι αὐτοί δεν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ... Ἐπειδή ὅμως αὐτοί δέν εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἴδιοι ἀληθῶς ἀποσχίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἐξ αἰτίας ἑνός ἀνθρώπου πού ἑνώθηκε μέ αὐτούς (τοῦ μοιχοζεύκτου Ἰωσήφ)"[19].


Στίς μέρες μας ἦταν ἐπιτυχής ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Μοναχοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου ὡς "αἱρέσεως τοῦ νεο-νικολαϊτισμοῦ"[20], τῆς ἀναγωγῆς τοῦ ἀνθρωπίνου ἔρωτος σέ ἐφαλτήριο προς τόν θεῖον ἔρωτα, πρᾶγμα παράλογο για τήν ἐκκλησιαστική Παράδοσι. Τό θέμα τοῦτο, μολονότι δέν εἶναι κυρίως θεολογικό (τριαδολογικό ἤ χριστολογικό), καθίσταται ὅμως δογματικό, ἐπειδή ἀλλοιώνει τή σωτηριολογία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς πρός τόν ἐσταυρωμένο καί ἀφιλήδονο χριστιανικό βίο. Ἀλλά σήμερα εἶναι πάμπολλες οἱ αἱρετικές ἀποφάσεις κάτωθι τῶν ὁποίων ἔχουν θέσει τίς ὑπογραφές τους οἱ Οἰκουμενιστές μαζί μέ τούς ἑτεροδόξους. Ἀρκεῖ π.χ. ἕνα βλέμμα στά κείμενα τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου "Ἐκκλησιῶν" στο Porto Alegre τό 2006, γιά νά μᾶς πείσῃ περί τῆς ἀπό μέρους τῶν "ὀρθοδόξων" ἀποδοχῆς τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας. Γιά παράδειγμα, στό Porto Alegre, ὑπέγραψαν οἱ Οἰκουμενιστές, μεταξύ ἄλλων ἀπαραδέκτων, ὅτι ἔχομε κοινή κλῆσι μέ τούς Προτεστάντες[21] (τούς μεταξύ τῶν ἄλλων ὑβριστές τῆς Θεοτόκου καί εἰκονομάχους), ὅτι οἱ δογματικές μας διαφορές εἶναι νόμιμες, ἀφοῦ "ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νά φανερώνει τή μοναδικότητά της μέσα σέ εὐρεῖα διαφορετικότητα",[22] ὅτι ἡ θεολογία ἔχει μόνο σχετική ἰσχύ[23] καί ὅτι ἡ συμπροσευχή εἶναι μέσον προωθήσεως τῆς ἑνότητος τῶν "ἐκκλησιῶν"[24]· καί μετά νομίζομε ὅτι δέν ἐμπαίζομε τόν Θεό, ψάλλοντας στήν Παναγία Θεοτόκο, "ἄλαλα τά χείλη τῶν ΑΣΕΒΩΝ τῶν μή προσκυνούντων τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν";


Ἄν λοιπόν, ἡ ἀλλοίωσι τοῦ Εὐαγγελίου σέ πρακτικά θέματα βίου συνιστᾷ αἵρεσι, κατά τά ἀνωτέρω, πολύ περισσότερο εἶναι αἵρεσι ἡ ἀναγνώρισι καί ἀποδοχή τῶν δογμάτων τῶν αἱρετικῶν ὡς "νομίμων τοπικῶν διαφορῶν" κατά τους οἰκουμενιστές καί τό κατά σύνθημά τους "ἑνότης ἐν τῇ διαφορετικότητι" (unity in diversity).



3. Ἡ ἀλλοίωσι τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδοξίας ποτέ δέν ἔγινε ἀνεκτή ἀπό τήν Ἐκκλησία
Τέλος, ἡ ὑπό τῶν ψευδαδέλφων ἀλλαγή τῆς δογματικῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας ὑπερβαίνει τά ὅρια ἀνοχῆς και "οἰκονομίας" τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς ἁμαρτίας· καθώς διαπιστώνει ὁ Καθηγητής Ἰωάννης Καρμίρης "Αὐτονόητον δε ὅτι ἡ Ἐκκλησία (...) ἀπέκοπτεν ἀνέκαθεν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καί ἀνεθεμάτιζε τούς διαφωνοῦντας περί τήν πίστιν ὡς αἱρετικούς ἤ περί τήν διοίκησιν ὡς σχισματικούς (...), ἐνῷ ἀντιθέτως ἠνείχετο ἐπουσιώδεις διαφοράς περί τήν λατρείαν, μή ἀναγομένας εἰς την οὐσίαν τῆς δογματικῆς πίστεως, και ἄλλας παραλλαγάς καί τοπικά ἔθιμα"[25].
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καθίσταται φανερόν, ὅτι ἡ συνεχής παραμονή τῶν "ἀλλοτριοφρόνων" μέ τους ορθοδόξους εἶναι παραδοσιακῶς ἀδιανόητη, ἐφʼ ὅσον ὑπάρχει διαπιστωμένη ἀμετανόητη ἐμμονή στήν ἑτεροδιδασκαλία.

Γιά τόν λόγο αὐτό ἀμέσως μετά τήν ἐμφάνισι ἑτεροδιδασκαλίας στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίζεται τό πλῆθος τῶν Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὁ ὄγκος τῶν δογματικῶν ὁμιλιῶν καί ἐπιστολῶν και τῶν ἀνθολογίων πατερικῶν ἀποσπασμάτων. Ἡ σημερινή κατάστασι, κατά την ὁποίαν τό νευρικό σύστημα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει —γιά πολλούς λόγους— σχεδόν παραλύσει, δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἀλλοτριόφρονες Οἰκουμενιστές εἶναι ὑγιῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. μέ δυναμική φορά πρός τήν χριστοποίησί καί θέωσί τους, ὡς ὤφελε, ἑνωμένοι μέ τήν Κεφαλή, τόν Χριστό, "ἑξ οὗ πᾶν τό σῶμα διά τῶν ἁφῶν καί συνδέσμων ἐπιχορηγούμενον καί συμβιβαζόμενον, αὔξει την αὔξησιν τοῦ Θεοῦ"[26]. Ἁπλῶς σημαίνει ὅτι τά περισσότερα ἐκ τῶν λοιπῶν μελῶν τοῦ Σώματος, δέν ἀντιλαμβάνονται τη λύμη τῆς αἱρέσεως, λόγῳ παραλελυμένων νεύρων.

Οἱ Οἰκουμενιστές λοιπόν κινοῦνται "ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς", ἐπί τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, μέ κεκτημένη φυγόκεντρη φορά: θέτουν ἑαυτούς και οὐσιαστικῶς εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας (ὡς πρός τήν προσωπική σωτηρία τους), ἄχρις ὅτου ἡ Ἐκκλησία διά συνοδικῆς ἀποφάσεως ἀποκόψῃ καί τό τελευταῖο νῆμα, ἐάν διαπιστώσῃ τήν ἐμμονή τους στίς θεολογικές τους πλάνες καί κυρίως στόν σχετικισμό (δηλαδή, στό ὅτι το κῦρος τῶν ἱερῶν ἐκκλησιασικῶν Δογμάτων καί τῶν Κανόνων εἶναι σχετικό), ὁπότε καί τά ὑπʼ αὐτῶν τελούμενα Μυστήρια θά καταστοῦν ἀχαρίτωτα και ἄκυρα, πρᾶγμα βεβαίως τό ὁποῖον ἀπευχόμεθα.



Γ.Η Ἐκκλησία μᾶς ἐπιτρέπει νά ἐξω-εκκλησιάζωμε τούς ἑτεροδιδασκάλους.
Τό πλέον ἰσχυρό τεκμήριο γιά τό ποια εἶναι ἡ θέσι τῶν "ἀλλοτριοφρόνων" στήν Ἐκκλησία (ἐντός ἤ ἐκτός), εἶναι ὁ περί οὗ πολύς ὁ λόγος ΙΕ΄ Κανών τῆς Ἁγίας Πρωτοδευτέρας (Α΄ Φωτιανῆς) Συνόδου (861 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ὁρίζει ὡς ἄξιον ἐπαίνου, ὅποιον ἀφίσταται τῆς κοινωνίας (καί τῆς μνημονεύσεως) τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου του, ἀκόμη καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, πρίν δηλαδή ἀποφασίσῃ Σύνοδος γιά τήν αἵρεσι τοῦ Ἐπισκόπου: "Ὅποιοι λόγῳ κάποιας αἱρέσεως κατηγορημένης ἀπό τίς Ἅγιες Συνόδους ἤ τούς Πατέρες χωρίζουν τους ἑαυτούς τους ἀπό τόν Πρόεδρο (τῆς Ἐκκλησίας), δηλαδή ὅταν ἐκεῖνος κηρύττῃ δημοσίως τήν αἵρεσι καί τή διδάσκει στήν Ἐκκλησία “μέ γυμνήν τήν κεφαλήν”,αὐτοί ὄχι μόνον δέν ὑπόκεινται σέ κανονικά ἐπιτίμια πρό συνοδικῆς διαγνώμης, ἐπειδή ἀποτειχίζουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τήν κοινωνία πρός τόν καλούμενο Ἐπίσκοπο, ἀλλά θά ἀξιωθοῦν και τῆς ἁρμοζούσης τιμῆς ἀπό τούς Ὀρθοδόξους. Διότι κατηγόρησαν ὄχι Ἐπισκόπους, ἀλλά ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους, καί δέν κατακομμάτιασαν τήν ἕνωσι τῆς Ἐκκλησίας μέ σχίσμα, ἀλλά ἐμερίμνησαν νά ἐλευθερώσουν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό σχίσματα καί διαμερισμούς"[27].


Ἐδῶ οἱ ἀπόψεις διΐστανται μεταξύ ἀφʼ ἑνός ὅσων ὑποστηρίζουν τήν ἀπόλυτη ἰσχύ τοῦ ἱεροῦ Κανόνος, ὅτι δηλαδή εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά διακόψωμε τήν μυστηριακή κοινωνία μέ τόν Ἐπίσκοπό μας, ἄν προωθεῖ αἵρεσι, ἀφʼ ἑτέρου δέ ὅσων ὑποστηρίζουν τή δυνητική ἰσχύ τοῦ Κανόνος, ὅτι δηλαδή ἐπιτρέπεται μέν, εἶναι δυνατή, αὐτή ἡ διακοπή κοινωνίας, χωρίς ὅμως νά ἐπιβάλλεται. Δέν θα εἰσέλθωμε ἀκόμη στό θέμα αὐτό.
Πάντως, ἀκόμη καί στή δεύτερη περίπτωσι, ἡ Ἐκκλησία ἐπαινεῖ τή διακοπή κοινωνίας, δηλαδή τόν ἐξω-εκκλησιασμό τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου ἀπό το ὀρθόδοξο Ποίμνιό του, πρᾶγμα πού σημαίνει τί; Ὅτι οἱ αἱρετίζοντες Ἐπίσκοποι, καί πρό συνοδικῆς ἀποφάσεως, ὡς ἐπικίνδυνοι, τίθενται ἐκτός τῆς Προσκομιδῆς καί Θείας Λειτουργίας τῶν Ὀρθοδόξων, ἄρα καί "οὐσιαστικῶς" ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἐκτός ἐάν οἱ προτεσταντίζοντες (κατ᾽ ὄνομα) ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές ἀμφισβητοῦν τούς θεοπνεύστους ἱερούς Κανόνες, γιά τούς ὁποίους ἔχει ὀρθῶς λεχθῆ, ὅτι: "Ὁρίσθηκε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, ὅτι πρέπει καί μετά θάνατον νά ἀναθεματίζωνται ὅσοι ἁμάρτησαν εἴτε στήν Πίστι εἴτε στους Κανόνες"[28].



Δ. Θεωροῦν ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ ἅγιοι Πατέρες ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὅσους ἑτεροδιδάσκουν καί καινοτομοῦν στήν Πίστι;
Θέλομε νά ὑπενθυμίσωμεν ἐν πρώτοις, τή φράσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τήν ἀναφερόμενη σέ ὅσους ἀκολουθώντας τίς αἱρέσεις ἀφίστανται τῆς Ἐκκλησίας• "ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλʼ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν μεμενήκεισαν ἄν μεθʼ ἡμῶν· ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσί πάντες ἐξ ἡμῶν"(Α΄ Ἰω. 2, 19). Ἡ φράσι εἶναι σαφής, περί τοῦ ὅτι οἱ "ἀλλοτριόφρονες", ὅσοι πιστεύουν διαφορετικά ἀπό τήν Ἐκκλησία "οὐσιαστικῶς" δέν εἶναι ἐξ ἡμῶν, ἀκόμη καί ὅταν παραμένουν τυπικῶς μεθʼ ἡμῶν. Ἡ μεταγενέστερη αὐτόβουλη ἀπόσχισί τους, ἡ ἀπομάκρυνσί τους ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἁπλῶς φανερώνει, κατά τόν Θεολόγο, ὅτι καί πρό τῆς ἀποσχίσεώς τους δέν ἦσαν πράγματι "ἐξ ἡμῶν", δέν ἦσαν "οὐσιαστικῶς" πιστοί.


Οἱ Οἰκουμενιστές, εἴτε ὡς νέα αἵρεσι (αὐτή τοῦ θεολογικοῦ σχετικισμοῦ καί συγκρητισμοῦ), εἴτε κοινωνώντας μέ ὅσους αἱρετικούς ἤδη ἔχουν ἀποσχισθῇ ἀπό μᾶς, ἐμπίπτουν στήν περίπτωσι αὐτή. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τήν παραπάνω ἀποστολική φράσι γράφει κεφαλαιώνοντας: "Διά τοῦτο λοιπόν ὁ Ἰωάννης εἶπεν ὅτι ἐξ ἡμῶν εὐγῆκαν, ἀλλά δέν ἦτον ἀπό ἡμᾶς, ἤτοι εὐγῆκαν ναί ἀπό λόγου μας, ἀλλά δέν ἦτον καί ἀπό λόγου μας, διατί ἐμάκρυναν ἀπό τήν ἐδικήν μας διδασκαλίαν καί ζωήν καί ἐφεύρηκαν ἐδικάς των βλασφημίας καί αἱρέσεις. Καί δέν ἦτον ἀπό τό μέρος τῶν σωζομένων, ἐπειδή ἄν αὐτοί ἦτον τῶν σωζομένων, ἤθελον μένουν πάντοτε μέ ἡμᾶς τούς διδάσκοντας αὐτούς τήν ἀλήθειαν καί τήν τῶν ψυχῶν αὐτῶν σωτηρίαν"[29].


Συνεχίζει παρακάτω ὁ Ἅγιος Νικόδημος παραθέτοντας χωρίον τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὅπου ἡ φράσι αὐτή τοῦ Θεολόγου φανερῶς ἐφαρμόζεται μεταξύ ἄλλων καί στούς αἱρετικούς γενικῶς, "περί τῶν ὁποίων θά λεγόταν καί πολύ εὐλόγως· “ Προῆλθον ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά δέν ἦσαν ἀπό ἐμᾶς. Διότι ἄν ἦσαν ἀπό ἐμᾶς, θά εἶχαν μείνει μαζί μας”. Αὐτοί, ἔχοντας χάσει τήν θείαν εὐγένειαν και ἀφοῦ ἀποχωρίστηκαν ἀπό τό ἱερό και ἐκλεκτό γένος πού δημιουργήθηκε προς σωτηρία (δηλαδή διά τῆς πίστεως στον Χριστό) θά γίνουν τροφή τοῦ παμφάγου πυρός"[30].
Εἶναι χαρακτηριστική καί "ἀπό ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως σημαντική" ἡ ἀπάντησι τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ προς τόν αἱρετικό - μονοθελήτη Πατριάρχη ΚΠόλεως Πέτρο, ὅταν ὁ τελευταῖος τοῦ ὑπέδειξε ὅτι ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες ἑνώθηκαν στήν αἵρεσι καί τόν ἀπείλησε λέγοντας: "Ἄν λοιπόν εἶσαι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώσου, μήπως καινοτομώντας παράξενο τρόπο ζωῆς πάθῃς αὐτό πού δέν περιμένεις". Τότε ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἀπήντησε "Ὁ τῶν ὅλων Θεός ἀπεφάνθη ὅτι Καθολική Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὀρθή καί σωτήριος ὁμολογία τῆς Πίστεως σέ Αὐτόν, μακαρίζοντας τόν Πέτρο γιά ὅσα εἶπε, ὁμολoγώντας Αὐτόν καλῶς"[31].


Καί ἡ ἄποψι τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ εἶναι εὔγλωττη· τήν παραθέτομε σχεδόν ὁλόκληρη: "Γιά τόν συνήγορο τοῦ ψεύδους ποιός κλῆρος, ποιά μερίδα, ποιά γνησιότητα ὡς πρός την Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει; Την Ἐκκλησία πού κατά τόν Παῦλον, εἶναι “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”, ἡ ὁποία καί μένει, μέ τή χάρι τοῦ Χριστοῦ, διαρκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντη, παγίως ἐστηριγμένη σέ ἐκεῖνα, ἐπάνω στά ὁποῖα ἔχει στηριχθῆ ἡ ἀλήθεια; Διότι πράγματι, ὅσοι εἶναι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τῆς ἀληθείας· καί ὅσοι δέν εἶναι τῆς ἀληθείας, δέν εἶναι οὔτε τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τόσο περισσότερον, ὅσον αὐτοί ψεύδονται στόν ἴδιον τόν ἑαυτό τους, ἀποκαλώντας τούς ἑαυτούς τους καί ὁ ἕνας τον ἄλλον ποιμένες καί ἀρχιποίμενες ἱερούς· ἔχομε διδαχθῆ ὅμως ὅτι ὁ χριστιανισμός δέν χαρακτηρίζεται ἀπό τά πρόσωπα, ἀλλά ἀπό τήν ἀλήθεια καί την ἀκρίβεια τῆς Πίστεως"[32].


Αὐτῆς τῆς, κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο, Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς "σωτηρίου ὁμολογίας τῆς εἰς τον Χριστόν Πίστεως" εἶναι παντελῶς ἀλλότριοι καί μακράν οἱ Οἰκουμενιστές, πού ποικιλοτρόπως ἰσοπέδωσαν καί κατεπάτησαν τήν Ὀρθοδοξία ἐπί τοῦ βορβορώδους πεδίου τῶν ἀπʼ αἰώνων αἱρέσεων, τίς ὁποῖες κατεδίκασεν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.



Ε. Εἶναι δυνατόν νά πλανῶνται τόσοι οἰκουμενιστές Προκαθήμενοι και σημαίνοντες κληρικοί;
Ἰσχυρίζεται ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, καί μετ᾽ αὐτοῦ πολλοί ἄλλοι, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν, εἶναι "ἀπαράδεκτα πράγματα", νά ἐπικρίνῃ μία "μειοψηφία" τήν πλειοψηφία, καί μάλιστα τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν, καί ἐν γένει τῶν Ἐπισκόπων. Θά ἦταν δυνατό να εἰποῦμε πολλά, ἀλλά θά ἀπαντήσωμε διά τοῦ στόματος τοῦ Αἰδεσιμολογιωτάτου μακαριστοῦ καί πολλοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ: "Πολύ συχνά τό μέτρον τῆς ἀληθείας εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἶναι δυνατόν νά εἶναι Καθολική Ἐκκλησία τό μικρόν ποίμνιον. Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά ὀρθόδοξοι. Εἶναι δυνατόν νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ, ubique, καί να καταλήξῃ ἡ Ἐκκλησία εἰς τό περιθώριον τῆς Ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῇ εἰς την ἔρημον. Αὐτό συνέβη κατʼ ἐπανάληψιν εἰς τήν Ἱστορίαν καί εἶναι πολύ πιθανόν νά συμβῇ καί πάλιν ... Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος παρεκκλίνῃ ἀπό τόν καθολικόν κανόνα καί ὁ λαός ἔχει τό δικαίωμα νά τόν κατηγορήσῃ, ἀκόμη δέ καί νά τόν καθαιρέσῃ"[33].


Εἶναι ἱστορικῶς χαρακτηριστική ἡ ἀντιπαράθεσι τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἑνός ἁπλοῦ Ἡγουμένου, ἔναντι τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεσι τοῦ μονοθελητισμοῦ (ΚΠόλεως, Ἀλεξανδρείας και Ἀντιοχείας). Τώρα ἀπό πολλούς ἐπισκόπους κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, πού ἐπισημαίνουν μέ τήν "Ὁμολογία" τήν παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενικοῦ και ἄλλων πατριαρχῶν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀπαιτεῖ ὑπακοή και ἀπειλεῖ. Δέν μᾶς ἐπιτρέπει οὔτε νά ἀνησυχοῦμε, πολύ περισσότερο νά τόν κατηγορήσουμε καί νά τόν καθαιρέσουμε, ὅπως λέγει ὁ π. Φλορόφσκυ.


ΣΤ. Οἱ μεγάλοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας ἦσαν μεγαλοσχήμονες κληρικοί και δή Πατριάρχες
Ἄς μή μᾶς φοβερίζουν λοιπόν οἱ Οἰκουμενιστές μέ τούς βαρεῖς ἐκκλησιαστικούς τους τίτλους. Ἀντιθέτως, ἄς ἐνθυμηθοῦν ὅτι ἴσως ἡ Ἐκκλησία ΚΠόλεως κατέχει μεταξύ τῶν ἀρχαίων Πατριαρχείων καί μία ἄλλη πρωτιά (ἐξαιρουμένης τῆς πάλαι ποτέ Ἐκκλησίας Ρώμης), τήν ὁποίαν ποτέ δέν προβάλλει· εἶναι τά ≪πρωτεῖα≫ σέ αἱρεσιάρχες και αἱρετικούς Πατριάρχες, τά ὁποῖα θα ἠμποροῦσαν νά ἀποτελέσουν ἀντικείμενον εἰδικῆς μελέτης.
Νά ὑπενθυμίσωμε μόνον μερικούς; Μακεδόνιος ὁ πνευματομάχος (342-346 καί 351-360), Νεστόριος ὁ σχίστης τῆς θεανδρικῆς ὑποστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί Θεοτοκομάχος (428-431), Σέργιος (610-638), Πύρρος (638-641 καί 654), Παῦλος Β΄ (641-653), Πέτρος (654-666) καί λοιποί Μονοθελῆται· Ἀναστάσιος (730-754), Κωνσταντῖνος Β΄ (756-766), Ἰωάννης Ζ΄ Γραμματικός (837-843) καί λοιποί εἰκονομάχοι · Ἰωάννης ΙΔ΄ Καλέκας ὁ ἀντι-ησυχαστής (1334-1347) κ.ἄ. Μαζί τους καί οἱ λοιποί αἱρεσιάρχαι πατριάρχαι (π.χ. Διόσκορος Ἀλεξανδρείας, Σεβῆρος Ἀντιοχείας κ.ἄ.). Καί ταῦτα πρός ἐπιβεβαίωσιν τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περί τῶν βαρέων λύκων οἱ ὁποῖοι θά ἐκπηδήσουν μέσα ἀπό τούς ἀληθεῖς Ποιμένες καί οἱ ὁποῖοι θά λαλοῦν διεστραμμένα γιά νά ἕλκουν τούς πιστούς ὀπίσω τους (Πράξ. 20, 10).


Σύνοψι
Ἐδείξαμεν, ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετίζοντες κληρικοί, καί ἀνάμεσά τους καί οἱ συνειδητοί Οἰκουμενιστές, δεν ἀποβάλλονται μέν ἀπό τήν ἐπί γῆς Ἐκκλησία αὐτομάτως ("ἐξω-εκκλησιάζονται"), παρά μόνο μετά ἀπό συνοδική καταδίκη. Ὅμως εἶναι θεμιτή ἡ πρός αὐτούς ἀκοινωνησία καί ἀποτείχισι ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, ἤδη πρό συνοδικῆς καταδίκης, προς ἀποτροπήν ἐξαπλώσεως τοῦ κακοῦ τῆς ἑτεροδοξίας. Ἐπίσης, ὅτι ἡ συνειδητή ἀλλοίωσι τῆς Πίστεως ὅπως ὁ Οἰκουμενισμός, διαρρήσει καί μυστικῶς "ἐξω-εκκλησιάζει" τούς ἀλλοτριόφρονες ἀπό τήν ἀόρατη, μυστική Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, τόν Χριστό, καί τήν Θριαμβεύουσαν ἐν Οὐρανοῖς Ἐκκλησία, ἀκόμη καί ἄνευ "ἐπιγείου" συνοδικῆς καταδίκης, διότι οἱ αἱρετίζοντες ὁδηγοῦνται αὐτοπροαιρέτως στήν διά τῆς αἱρετικῆς πλάνης ἀπομάκρυνσι ἀπό τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἡ ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια τῆς Παραδόσεως εἶναι οὐσιαστική ἀπομάκρυνσι και ἔξοδος ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει "ἕνα Κύριον, μίαν Πίστιν, ἕν Βάπτισμα" (Ἐφεσίους δ΄ 5), ἀφοῦ εἶναι τό ἀδιαίρετον Σῶμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἡ ἀλλοίωσι τῆς Πίστεως δέν ἐπιδέχεται παντελῶς "οἰκονομία" ἤ ἀνοχή ἀπό την Ἐκκλησία, ὅπως τά ἄλλα ἁμαρτήματα, ἐπειδή εἶναι ἁμάρτημα "ἐξαπλούμενο" καί βλαπτικό γιά τή σωτηρία μας πολύ περισσότερο ἀπό τά ὑπόλοιπα. Καί μόνον ἡ ἐπίσημη καί κατά συρροήν παραβίασι τῶν ἱερῶν Κανόνων περί τῆς στάσεως τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, π.χ. στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς, καί τά ὑπογραφέντα στίς συνάξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν κείμενα ἀποτελοῦν εἰσαγωγή αἱρέσεως καί "οὐσιαστική" ἔξοδο ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εἶναι τόσον μακράν οἱ Οἰκουμενιστές ἀπό τήν ἀλήθεια, ὥστε ἐάν ἐφαρμόζονταν κανονικῶς οἱ ἱεροί Κανόνες, θά εὑρίσκοντο ἤδη καί ἐπισήμως ἀπό πολλῶν ἐτῶν "ἐκτός Ἐκκλησίας", ὡς κοινωνοί καί ὁμόφρονες τῶν καταδικασμένων αἱρετικῶν. Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεωροῦν ἤδη μακράν ἡμῶν καί ἐκτός Ἐκκλησίας, ὅσους ἔχουν ἀλλοιώσει τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, ἀκόμη κι ἄν τυπικῶς εὑρίσκονται μεθʼ ἡμῶν. Τήν ἀλήθεια δέν τήν διασώζουν ὁπωσδήποτε οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλά πολλές φορές στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, τήν ἀλήθεια τή διέσωσε τό "μικρόν ποίμνιον"· βρίθει ἡ ἱστορία ἀπό ὀνόματα αἱρετικῶν Πατριαρχῶν καί ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι "ἐξω-εκκλησιάστηκαν" ἀπό τους Ὀρθοδόξους ἐξ ἀρχῆς καί ἀναθεματίστηκαν μετά ταῦτα καί συνοδικῶς.
Συνεπῶς, δέν "ἐξω-εκκλησιάσαμε" με τήν "Ὁμολογία" τούς Οἰκουμενιστές, εξω- εκκλησιάζονται λόγῳ τῶν πλανῶν καί αἱρέσεών τους. Ὅπως μέ παρεκάλεσε νά γράψω ἕνας ἀδελφός: "Ὅποιος δεν ἀποδέχεται τό περιεχόμενο τῆς Ὁμολογίας Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν πρέπει νά ἀπαγγέλλει οὔτε καί τό “Πιστεύω”" στό ὁποῖο σαφῶς γίνεται λόγος περί Μιᾶς Ἐκκλησίας, Καθολικῆς, ἡ ὁποία δηλαδή μόνη της ἔχει τήν καθολικότητα τῶν διδαγμάτων τῆς σωτηρίας.
Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, δέν θέλομε τίποτε ἄλλο, παρά να ἀπευθυνθοῦμε ἀδελφικῶς στούς Οἰκουμενιστές μέ τά ἑξῆς ἁγιοπατερικά λόγια: "Αὐτά καί τώρα ἀπό ἀγάπην τήν ἐν Χριστῷ γράφω, παρακαλώντας σε ὡς ἀδελφόν και ἐξορκίζοντάς σε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων, αὐτά νά φρονῇς καί νά διδάσκῃς μαζί μας, γιά να σώζεται ἡ εἰρήνη τῶν Ἐκκλησιῶν καί διαμένῃ ἀρραγής ὁ σύνδεσμος τῆς ὁμονοίας και ἀγάπης στούς ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ"[34].



Μελενικιώτης
_______________________________

Σημειώσεις
1. Φράσι πού χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία γιά νά καταδείξῃ ὅσους διατηροῦν «φρόνημα ἀλλότριον» δηλ. ξένο τῆς Ἐκκλησίας, κατεξοχήν δέ τούς αἱρετικούς, π.χ. τούς μονοφυσῖτες. Βλ. στόν Ὄρθρο τῆς Κυριακῆς τοῦ βαρέος ἤχου (θ΄ ὠδή): «Οἱ τὴ θεότητι πάθη προσεφαρμόζοντες, ἐπιστομίζεσθε πάντες ἀλλοτριόφρονες».
2. Τό ἄν ἡ ἀποτείχισι (διακοπή κοινωνίας) τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τον αἱρετίζοντα ἐπίσκοπό τους, εἶναι προαιρετική ἤ ὑποχρεωτική, πρίν ἀσχοληθῇ Ὀρθόδοξος Σύνοδος μέ τόν ἐπίσκοπο αὐτό, ἀποτελεῖ ἀκόμη θέμα μεγάλης διαφωνίας μεταξύ τῶν ἤδη ἀποτειχισθέντων ἀπό τούς oἰκουμενιστές πιστῶν (κυρίως Παλαιοημερολογιτῶν) καί τῶν μή ἀκόμη ἀποτειχισθέντων Ὀρθοδόξων, μέ ἐπίκεντρο τόν ἱερόν 15ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης τηροῦσε διακοπή μόνο προσωπικῆς (ἐπι)κοινωνίας μέ τον Πατριάρχη Νικηφόρο, ὅσον ὁ ἱερουργός τοῦ παρανόμου γάμου Ἡγούμενος Ἰωσήφ, εὑρίσκετο ὑπό καθεστώς μόνον μερικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποκαταστάσεώς του. Μετά τήν (μοιχο)σύνοδο τοῦ 809 καί την πλήρη ἀποκατάστασιν τοῦ Ἰωσήφ, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος διέκοψεν ἐπίσης και τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου (Ἐπιστολή (39) Θεοφίλῳ Ἡγουμένῳ, PG 99, 1045C-1049D).
3. ACO Ι, 1, 1, 113-114.
4. Πεντάβιβλος Ἀντίρρησις κατά τῶν Νεστορίου δυσφημιῶν 1, 5, PG 76, 41
5. Μετάφρασι ἀπό τό ACO Ι, 1, 1, 101.
6. Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Δογματική, τόμ. Β΄, ἐκδ. Ἀδελφότης Θεολόγων «ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 2003, σελ. 341.
7. ΚΩΝ. Δ. ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, Ἡ οὐσία καί τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν διδασκαλίαν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐν Ἀθήναις 1958, σελ. 231.
8. Μέγας Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. ἐπ. Οἰνόης Ματθαίου Λαγγῆ, Ἀθῆναι 1991, σελ. 609.
9. ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Πρός Σεραπίωνα 2, PG 25, 689Α (το ὅλο κείμενο: PG 25, 685-689).
10. ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, Βίος Ἁγίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ, ἐν Ψυχωφελῆ Βατοπαιδινά 11, ἐκδ. Ἱ. Μ. Μ. Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὄρος 2000, σελ. 214 – 215 (γενικῶς βλ. σελ. 208 – 215). Ἄς προσέξουμε τήν λυπηρήν ἀναλογία, τόν Ὅσιο Πατριάρχη ΚΠόλεως Φιλόθεο Κόκκινο, προκάτοχο τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, νά διασώζη τέτοιες διηγήσεις, ἀλλά τόν ἴδιο τόν κ. Βαρθολομαῖο να περιπτύσσεται τούς διαδόχους τῶν αἱρετικῶν ἀντι-ησυχαστῶν Βαρλαάμ, Ἀκινδύνου καί Γρηγορᾶ, δηλαδή τούς Παπικούς κληρικούς καί θεολόγους καί τόν ἴδιον τόν Πάπα.
11. Πράξ. ζ, 51.
12. Εἰς τήν Β΄ Πρός Κορινθίους 11, 3 PG 61, 478.
13. Βλ. τό ἀνάθεμα τὴς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: Mansi 12, 1010 E «τοῖς λέγουσιν, ὅτι πλήν τοῦ Χριστοῦ
τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἄλλος ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῶν εἰδώλων, ἀνάθεμα!».
14. Β/ Ἰω. 10, 3. Ἡ ἱερά Παράδοσις τό ἑρμηνεύει αὐτό σέ σχέσι μέ ὅλους τούς αἱρετικούς.
15. Ἐπιστολή (24) Θεοκτίστῳ Μαγίστρῳ, PG 99, 988A-Β: «Οὐκ ἔστιν οὖν, οὐκ ἔστιν, ὦ δέσποτα, οὔτε τήν καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίαν, οὔτε ἑτέραν, παρά τούς κειμένους νόμους καί κανόνας ποιεῖν τι. Ἐπεί εἰ τοῦτο δοθείη, κενόν τό Εὐαγγέλιον, εἰκῇ οἱ κανόνες· καί ἕκαστος κατά τόν καιρόν τῆς οἰκείας ἀρχιερωσύνης, ἐπειδή ἔξεστιν αὐτῷ ὡς δοκεῖ μετά τῶν σύν αὐτῷ πράσσειν, ἔστω νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἕτερος νομοθέτης. Ἀλλ᾽ οὐδαμῶς. Παραγγελίαν γάρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ’ ὅ παρελάβομεν, παρ᾽ ὅ οἱ κανόνες τῶν κατά καιρούς συνόδων καθολικῶν τε καί τοπικῶν, ἐάν τις δογματίζῃ, ἤ προστάσσῃ ποεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτόν ἔχειν, μηδέ λογίζεσθαι αὐτόν ἐν κλήρῳ ἁγίων· καί το δύσφημον παρῆμεν λέγειν ὅ αὐτός
εἴρηκεν. Ἡμῖν οὖν τοῖς ἔξω κόσμου, οὐδέν ἄλλο ὀφείλεται, ἤ τό τά τοιαῦτα ζητεῖν καί πράσσειν, ἐξ ὧν καί ἡμῖν τό συνεπαίρεσθαι καί ζηλοῦν. Καί εἰ μέν ἐν τούτοις ἡ ζωή, εὖ ἄν ἔχοι. Εἰ δέ μή, συμφέρον εἶναι καί ἀοίκους καί ἀνεστίους, καί τήν ὑπ’ οὐρανόν περιέρχεσθαι μετά πάσης θλίψεως καί στενοχωρίας. Βοηθησάτω τοίνυν τά κατά δύναμιν ἡ θεοφιλής σου ψυχή καί ζηλοτυποῦσα τά θεῖα». Πρβλ. καί τή (θεωρούμενη νόθο) ἐπιστολήν ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, Πρός Ἥρωνα Διάκονον Ἀντιοχείας 2, PG 5, 912Α.Β. «Πᾶς ὁ λέγων παρά τά διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος».

16. Φράσι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, περί τῶν ἁγίων Πατέρων οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐκληροδότησαν τή «διάστασι» μέ τή Δύσι (Ἐπίσκεψις, ἀρ. 563 [30/11/1998] 6). Ἡ φράσι αὐτή δέν ἀνεκλήθη ποτέ, παρά τήν ἔντονη διαμαρτυρία τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀλλά μεταγενεστέρως ἑρμηνεύθηκε ἀπό τήν ΚΠολι σοφιστικῶς.
17. Α΄ Κορ. 6,15-20.
18. Τίτον 3, 10.11.
19. ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ, Ἐπιστολή (43) Ἰωσήφ ἀδελφῷ καί ἀρχιεπισκόπῳ, PG 99,
1065C.D.
20. Βλ. ΜΟΝΑΧΟΥ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί ἡ Νεονικολαϊτική σχολή, ἐκδ. Ἱ.Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2002, σελ. 217 ἑἑ.
21. Ὁ τίτλος σχετικοῦ κειμένου τῆς Συνελεύσεως ἦταν «Text on ecclesiology: Called to be the One Church», 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, 6-7. 22. 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Text on ecclesiology: Called to be the One Church, 3: «… the Church is called to manifest its oneness in rich diversit ».
23. 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Religious plurality and Christian self-understanding, 44 - 47: «All our theological reflections in the last analysis are limited by our own experience
and cannot hope to deal with the scope of God’s work of mending in the world».
24. 9th Assembly of WCC, Assembly Documents, Final report of the Special Commission on Orthodox Participation in the WCC, 37.
25. ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Ἡ περί Ἐκκλησίας Ὀρθόδοξος Δογματική Διδασκαλία, ἀνάτυπον ἐκ τῆς ΘΗΕ, τ. Ε΄.
στ. 465-519, Ἀθῆναι 1964, σελ. 25. Ὁ καθηγητής Κ. Μουρατίδης, παρουσιάζοντας τήν ἐκκλησιολογία τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, λέγει «Ἰδιαιτέρως ἐφιστᾷ ὁ θεῖος Χρυσόστομος τήν προσοχήν τῶν πιστῶν εἰς τήν ὀρθήν ἑρμηνείαν τοῦ εὐαγγελικοῦ νόμου, ἐξ ἀφορμῆς ὑποστηριχθείσης ἀπόψεως ὁμοίας πρός τήν τῶν θεωρούντων τήν Ἐκκλησίαν ὡς ἁπλῆν κοινωνίαν ἀγάπης, ἥτις ἀντιτίθεται πρός τήν θείῳ δικαίῳ ὀργάνωσιν τῆς Ἐκκλησίας».Ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 160. Αὐτά γιά τόν ἐσφαλμένον «ἀγαπισμό», πού προοδεύῃ σέ βάρος τῆς ἀληθείας.
26. Κολ. 2, 19.
27. ΑΓΑΠΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, σελ. 292.
28. Πρβλ. αὐτόθι, σελ. 9.
29. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ἑπτά Καθολικάς Ἐπιστολάς, ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Κυψέλης», Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 498.
30. ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, Ἐξήγησις ὑπομνηματική εἰς τόν Προφήτην Μαλαχίαν 4, 43 PG 72, 356C.D.
31. ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Πρός Ἀναστάσιον μονάζοντα, PG 90, 132A· «Χθές ὀκτωκαιδεκάτῃ τοῦ μηνός, ἥτις ἦν ἡ ἁγία Πεντηκοστή, ὁ πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων· Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου; Ῥώμης; Ἀντιοχείας; Ἀλεξανδρείας; Ἱεροσολύμων; Ἰδού πᾶσαι μετά τῶν ὑπ’ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώθητι, μήπως ξένην ὁδόν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθῃς ὅπερ οὐ προσδοκᾷς. Πρός οὕς εἶπον· Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν και σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον μακαρίσας ἐφ’ οἷς καλῶς αὐτόν ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων Θεός ἀπεφήνατο».
32. ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 3, ἐκδίδει Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, τόμ. Β΄, ἐκδ. Κυρομᾶνος, Θεσσαλονίκη 19942, σελ. 627· «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χρι στοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια· Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι · μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα».
33. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ Γ. ΦΛΟΡΟΦΣΚΥ, Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη, 1976 σσ. 71 καί 75.
34. ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, Κυρίλλου πρός Νεστόριον ἐπιστολή ACO Ι,1,1, 28.

Περί κάποιου κυρίου Καρατζαφέρη

Επειδή έχει παρεισφρήσει στην πολιτική σκηνή κάποιος κύριος Καρατζαφέρης, που περιλαμβάνει στην ονομασία του κόμματός του τη λέξη Ορθόδοξος , καλό είναι να γνωρίζετε τα εξής:

1) Πουθενά στο καταστατικό του κόμματος (εκτός από την ονομασία του κόμματος), δεν αναφέρεται η λέξη ορθοδοξία ή παράγωγά της.


2) Στο Πλαίσιο Θέσεων του κόμματος, στο κεφάλαιο περί της ταυτότητας του κόμματος, μεταξύ άλλων αναφέρεται:

Είναι ένα «ορθόδοξα» λαϊκό κόμμα, που χωρίς να γίνεται λαϊκιστικό προτάσσει τα συμφέροντα και την προστασία των μη - προνομιούχων Ελλήνων και στηρίζει τόσο τις ατομικές ελευθερίες όσο και τα δικαιώματα στην ασφάλεια, στην πρόοδο και στην ευημερία όλων όσων ζουν νόμιμα στην Ελλάδα, χωρίς καμία διάκριση.

Εδώ, εξηγείται εμμέσως ότι η λέξη «ορθόδοξος» στην ονομασία του κόμματος, δεν παραπέμπει στην ορθόδοξη πίστη αλλά στην ορθόδοξη πολιτική ιδεολογία. Αλήθεια, μπορεί μία ιδεολογία να δοξάζει κάποιον ή κάτι;


3) Ακόμη, επίσης στο Πλαίσιο Θέσεων του κόμματος, στην παράγραφο «Για τη Θρησκεία και την Ορθόδοξη Εκκλησία» αναφέρεται:

Αναγνωρίζουμε ότι η θρησκεία διαδραμάτισε πάντοτε σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία του Ελληνισμού, τόσο σε επίπεδο μαχών, όπου από τα αρχαία χρόνια οι αγώνες δινόντουσαν «υπέρ βωμών και εστιών» μέχρι το σύγχρονο «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», όσο και σε επίπεδο ηθικής και πνευματικής συγκρότησης της προσωπικότητας των Ελλήνων. Πιστεύουμε ότι στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία που γίνονται σεβαστά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να γίνονται διακρίσεις σε βάρος καμίας θρησκείας ή δόγματος. Παράλληλα, πιστεύουμε ότι ταυτόχρονα θα πρέπει επίσης να τηρούνται τα όσα προβλέπονται στο Σύνταγμα και τους νόμους μας για την προστασία της «επικρατούσης θρησκείας της Ελλάδος», που είναι η «Ανατολική Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία», αναγνώριση που το Σύνταγμά μας προσφέρει στην Ορθοδοξία σε ανταπόδοση των όσων και εκείνη προσέφερε στο Ελληνικό Έθνος σε δύσκολες για την επιβίωσή του στιγμές.

Δηλαδή, η ορθοδοξία δεν είναι η μία και μόνη αλήθεια, αλλά μία θρησκεία που έχει την ίδια βαρύτητα με τις άλλες, και, αφού μας το επιβάλλει το σύνταγμα, πρέπει να τη θεωρήσουμε επικρατούσα. Η ορθοδοξία είναι σεβαστή, για το κόμμα αυτού του ανθρώπου, επειδή προσέφερε πολλά στο έθνος. Με αυτήν την τοποθέτηση, ο κύριος Καρατζαφέρης μπορεί μελλοντικά να θεωρήσει ότι το χρέος εξοφλήθη.

Πού, αδέλφια μου, στα ιερά μας κείμενα, αναφέρεται η λέξη θρησκεία; Πουθενά. Παντού γίνεται λόγος για την πίστη στο Χριστό, ο οποίος είναι κυριολεκτικά η αλήθεια και οτιδήποτε άλλο είναι ψέμα, μερικώς ή ολικώς.


4) Ο λογότυπος του κόμματος του κυρίου Καρατζαφέρη απεικονίζει το σταυρό του Χριστού;

Απαντήσατε ναι;

Χάσατε. Σας ξεγέλασε.

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.

Θα δείτε ότι πρόκειται για κάποια ρομβοειδή σχήματα σε σταυρωτή διάταξη που δεν απαντώνται πουθενά στην ορθοδοξία.


5) Αν δεν πειστήκατε ότι ο κύριος Καρατζαφέρης καπηλεύεται τη λέξη «Ορθόδοξος» και το σχήμα του σταυρού του Χριστού μας, δείτε αυτό το βίντεο.
http://www.greektube.org/content/view/51679/2/

Διερωτώμαι πώς μπορεί κάποιος Χριστιανός Ορθόδοξος να κόβει ένα κομμάτι βασιλόπιτας στον Αλλάχ. Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι δέχεται την ύπαρξη του Αλλάχ. Μα, μόλις προηγουμένως έκοψε ένα κομμάτι για το Θεό. Άρα δέχεται την ύπαρξη και των δύο. Και πού είναι αυτός ο Αλλάχ; Είναι ο Αλλάχ των μουσουλμάνων; Αν ναι, τότε ο κύριος Καρατζαφέρης δέχεται την ύπαρξη δύο Θεών; Άραγε, απήγγειλε ποτέ το «Πιστεύω»; Κι αν δεν αναφέρεται στον Αλλάχ των μουσουλμάνων τότε πώς του ήρθε και ανέφερε αυτό το όνομα στην Αλεξανδρούπολη μπροστά σε μουσουλμάνους;

Με πόνο και αγανάκτηση για τη σύγχυση που μας έχει καταλάβει ως λαό,

Ιωάννης Χ. Ευφραιμίδης

+π.Σωφρόνιος«ο οικουμενισμός είναι μία από τις πιο επικίνδυνες αιρέσεις»

http://trelogiannis.blogspot.com/2009/09/blog-post_1353.html

Ο Γέροντας Σωφρόνιος αναλύει την ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που την κάνει να ξεχωρίζη από κάθε άλλη θρησκεία και Χριστιανική Ομολογία. Μέσα στην Εκκλησία μπορεί κανείς να ζήση το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.

Η θέα του ακτίστου Φωτός, η αίσθηση της θείας Χάριτος κατά την θεία Λειτουργία και την άσκηση, η εσωτερική ειρήνη και η πληροφορία, η ιερή ησυχία και η προσευχή κ.α., όλα αυτά δείχνουν την αλήθεια της Ορθοδόξου Παραδόσεως, που υπάρχει πλούσια μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Γι' αυτό και σε επιστολή του συνδέει στενά: δόγμα, Εκκλησία και άσκηση.

Αλλού γράφει«ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διακρίνεται από όλες τις άλλες εκκλησίες σε τρία επίπεδα, γιατί: α) μόνη αυτή αληθεύει πλήρως στην θεολογία της, β) μόνη αυτή γνωρίζει το μυστήριο της χάριτος, της αγίας ζωής, και διαφυλάσσει στην πληρότητα τη θεία χάρη, και γ) είναι η αρχαιότερη, η θεμελιώδης, η βασική, από την οποία αποσχίσθησαν κατά καιρούς μεγαλύτερα η μικρότερα τμήματα». ...;

Ως ορθόδοξος εμπειρικός θεολόγος δεν μπορεί να δεχθή τον περιορισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την θεωρία του οικουμενισμού, τον οποίο θεωρεί ως «μία από τις πιο επικίνδυνες αιρέσεις».

Η προσπάθεια μερικών να δημιουργήσουν μια «παγκόσμια και αποστολική εκκλησία» είναι μια πλανεμένη προσπάθεια. Το ίδιο πλανώνται και εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν «κάποιο είδος υψηλού μυστικισμού, που υπερβαίνει τα όρια της εκκλησιαστικής αντιλήψεως της χριστιανικής θρησκείας».

Συνιστά: «Προσεύχομαι στον Θεό εσείς να μη πλανηθείτε με όλα αυτά, αλλά να πιστεύετε ακράδαντα με την καρδιά και τον νου ότι υπάρχει πάνω στη γη εκείνη η Μία, Μοναδική και Αληθινή Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος. Η Εκκλησία αυτή διατηρεί αλώβητη και ακέραιη τη διδασκαλία του Χριστού (και όχι ξεχωριστά μέλη της), κατέχει το πλήρωμα της γνώσεως και της χάριτος και είναι αλάθητη».

Και στην συνέχεια προσφέρει την ομολογία του, που είναι έκφραση εμπειρίας και ζωής.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»)

Δέησις αμαρτωλού -Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ἰησοῦ Χριστέ, τὸ καλὸ ὄνομα, ὁ γλυκασμός μου, ἡ ἐπιθυμία μου καὶ ἡ ἐλπίδα μου, σὺ ποὺ ἔγινες ἄνθρωπος γιὰ μᾶς καὶ τακτοποίησες τὰ πάντα μὲ σοφία γιὰ τὴ σωτηρία μας! Σὲ δοξάζω, Κύριε Θεέ μου, μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου. Γονατίζω μπροστά Σου μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μου καὶ ἐξομολογοῦμαι τὶς ἁμαρτίες μου. Σκῦψε καὶ σὺ καὶ ἄκουσε τὴ δέησή μου καὶ συγχώρησε τὴν ἀσέβειά μου.

Ἁμάρτησα, ἀνόμησα, ἐπλημμέλησα, παρώξυνα καὶ παραπίκρανα Ἐσένα τὸν ἀγαθό μου Κύριο καὶ τροφέα καὶ προστάτη. Δὲν ὑπάρχει εἶδος κακίας ποὺ δὲν ἔκανα μὲ ἔργο καὶ μὲ λόγο, ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀγνοίᾳ καὶ μὲ ἐνθυμήσεις καὶ σκέψεις πονηρὲς πολὺ ἁμάρτησα. Καὶ ὅσες φορὲς ὑποσχέθηκα νὰ μετανοήσω ἄλλες τόσες ξανάκανα τὰ ἴδια. Εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ μετρηθοῦν οἱ σταγόνες τῆς βροχῆς παρὰ οἱ ἁμαρτίες μου. Ἔφτασαν καὶ πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου ἀκόμα! Γιατὶ ἀπὸ τὰ νιάτα μου καὶ μέχρι σήμερα ἄνοιξα τὶς πόρτες τῆς ψυχῆς μου στὶς ἄτοπες ἐπιθυμίες, δούλεψα στὶς ἄτακτες καὶ ἀχαλίνωτες ὁρμές, λέρωσα τὸν λευκὸ χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος, μόλυνα τὸν ναὸ τοῦ σώματός μου, καὶ βρώμισα τὴν ψυχή μου μὲ τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας ποὺ διέπραξα.

Σὺ τὰ ξέρεις ὅλα – τί νὰ τὰ λέω;

Ἡ καρδιά μου συντρίβεται καὶ ἡ ψυχή μου βουλιάζει μέσα στὴν ἀπορία, γιατὶ ἂν καὶ τόσα ἁμαρτήματα ἔκανα, οὔτε ἕνα μικρὸ ἔργο μετάνοιας δὲν παρουσίασα… Γιὰ αὐτὸ εἶναι ταραγμένη ἡ ψυχή μου, γεμάτη ὀδύνη καὶ κατήφεια...

Παρὰ ταῦτα δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ἐλπίζω στὴ σωτηρία μου… ἐλπίζοντας στὴν ἀγάπη σου.

Ἐλέησέ με, Θεέ μου, μὲ τὸ μέγα ἔλεός σου, γιατὶ σὲ Σένα πιστεύω… Συγχώρησέ με τὸν ἀχρεῖο καὶ ταπεινό. Ἄκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ ταπεινοῦ δούλου σου … Σὰν ἄνθρωπος ἁμάρτησα. Ὡς Θεὸς συγχώρεσέ με… γιὰ τὴν πολλή σου ἀγαθότητα καὶ τὴν ἀνέκφραστη εὐσπλαχνία καὶ φιλανθρωπία, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς πανενδόξου, πανυμνήτου, ὑπερευλογημένης καὶ κεχαριτωμένης, ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας… Ἀμήν.

Χρυσόστομος Σμύρνης.Μαρτυρικός θάνατος απ'τους κτηνότουρκους

Σερβικό τραγούδι για την Παναγία

απο το πανηγύρη της Αγίας Ζώνης

Συνεχίζουμε το μουσικό αφιέρωμα από την πανήγυρη της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου, ανεβάζοντας ένα πολύ όμορφο “μάθημα” της Λιτής, που έψαλαν οι βατοπαιδινοί πατέρες μαζί με τον Ιωάννη Χασανίδη και τον Γεώργιο Κωνσταντίνου.

Το ποιητικό κείμενο του μαθήματος έχει ως εξής:

Επιτελούντες σήμερον, την αγίαν Κατάθεσιν, Ζώνης σου της θείας, ιεράν Πανήγυριν, οι δούλοί σου άγομεν· και εν χαρά σοί βοώμεν· Χαίρε Θεοτόκε, η χαρά των Αγγέλων, και των ανθρώπων, των πιστώς προσκυνούντων Ζώνην σου την θείαν, ους φρούρει εκ κινδύνων.

Για τους φιλόμουσους αναγνώστες του ιστολογίου μας παραθέτουμε και το μουσικό κείμενο, πόνημα του μοναχού Θεοφάνους Βατοπαιδινού:

Mathima Agias Zonis

Μπορείτε να ακούσετε αυτό το υπέροχο μάθημα Mathima Litis Agias Zonis – IMM Batopaidiou 31-8-2009

Πηγή έμπνευσης:http://www.blogger.com/

(Σεραφείμ) ένας μουσικός δημιουργός μοντέρνας hip-hop μουσικής ο οποίος αποτυπώνει την πίστη του στον Χριστό στη μουσική με πρωτότυπο τρόπο.

O Jamster (Σεραφείμ) είναι ένας μουσικός δημιουργός μοντέρνας hip-hop μουσικής ο οποίος αποτυπώνει την πίστη του στον Χριστό στη μουσική με πρωτότυπο τρόπο.

Είχαμε παρουσιάσει δύο σχετικά βίντεο παλιότερα. Στις 09/09/09 κυκλοφόρησε τον νέο ψηφιακό δίσκο του με τον τίτλο Δόξα Σοι. Οι στίχοι των τραγουδιών που γράφει είναι δυνατοί και πραγματεύονται με ευθύτητα κι αυθεντικότητα θέματα όπως οι σχέσεις, ο έρωτας, η ευτυχία, η νεότητα, η εργασία, τα χρήματα, η αγία γραφή, ο πολιτισμός, ο στρατός, ο Θεός, τα ναρκωτικά, οι εκτρώσεις, η προσευχή. Δείτε το βίντεο του ομώνυμου τραγουδιού Δόξα σοι -προσέξτε τους στίχους:

άλλαξε τον κόσμο πριν ο κόσμος σε αλλάξει
ό,τι είπε ο Ιησούς Χριστός το έκανε και πράξη
δεν έχω τίποτα δικό μου γι’ αυτό δόξα σοι

Πηγή έμπνευσης:http://istologio.org/

Ηχητικά ντοκουμέντα από την πανήγυρη της Αγίας Ζώνης

Σε συνέχεια του αφιερώματος των ηχητικών ντοκουμέντων από την πανήγυρη της Αγίας Ζώνης στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου ανεβάζουμε στο ιστολόγιό μας το δεύτερο μέρος από το περίφημο δίχορο και οκτάηχο “Θεοτόκε Παρθένε” του Πέτρου Μπερεκέτου του Γλυκή (1768, μαθητής του Δαμιανού Βατοπαιδινού).
Στον δεξιό χορό ψάλλουν οι Δανιηλαίοι, οι Θωμάδες, ο π. Σπυρίδων των Γερασιμαίων, ο π. Δαμασκηνός Νεοσκητιώτης, ο Δημήτριος Νεράντζης κ.ά., ενώ στον αριστερό χορό οι βατοπαιδινοί πατέρες, ο Ιωάννης Χασανίδης, ο Γεώργιος Κωνσταντίνου κ.ά.
Μπορείτε να ακούσετε τώρα και το δεύτερο μέρος:

Theotoke Parthene – 2o meros

http://vatopaidi.wordpress.com/

Ηχητικά ντοκουμέντα από την πανήγυρη της Αγίας Ζώνης

Σε συνέχεια του αφιερώματος των ηχητικών ντοκουμέντων από την πανήγυρη της Αγίας Ζώνης στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου ανεβάζουμε στο ιστολόγιό μας το δίχορο και οκτάηχο “Θεοτόκε Παρθένε” του Πέτρου Μπερεκέτου του Γλυκή (1768, μαθητής του Δαμιανού Βατοπαιδινού).

Στον δεξιό χορό ψάλλουν οι Δανιηλαίοι, οι Θωμάδες, ο π. Σπυρίδων των Γερασιμαίων, ο π. Δαμασκηνός Νεοσκητιώτης, ο Δημήτριος Νεράντζης κ.ά., ενώ στον αριστερό χορό οι βατοπαιδινοί πατέρες, ο Ιωάννης Χασανίδης, ο Γεώργιος Κωνσταντίνου κ.ά.

Οι φιλόμουσοι αναγνώστες της ιστοσελίδας μας μπορούν να δουν και το μουσικό κείμενο του “Θεοτόκε Παρθένε”:

Theotoke Parthene Mpereketou

Επειδή το μέλος αυτό είναι αρκετά μεγάλο, θα το βάλουμε σε δύο μέρη. Μπορείτε να ακούσετε το πρώτο μέρος:

Theotoke Parthene – 1o meros

Ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ψεύδεται και λοιδορεί τον λαό του Θεού

Ο κ. Βαρθολομαίος προάγει την αίρεση του Οικουμενισμού
και «απειλεί» τους πιστούς που διαμαρτύρονται.

Ωστόσο Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος τον προσκαλούν
διοργανώνοντας φιέστες υποδοχής, όπου ο κ. Βαρθολομαίος
παρουσιάζει το άλλο, το «ορθόδοξο» πρόσωπό του.

Είναι γνωστό ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ως απάντηση στις διαμαρτυρίες των πιστών που τελευταία εντείνονται για την ολοφάνερη αντι-Πατερική τακτική του στους Διαλόγους και την εμπλοκή του στην Οικουμενιστική αίρεση, χρησιμοποιεί όχι τη γλώσσα των Πατέρων, αλλά τη γλώσσα της εκκοσμικευμένης λογικής και ρωτά με περισσή «αφέλεια»: μα πώς είναι δυνατόν «στον 21ο αιώνα, να μέναμε απομονωμένοι μέσα στο κέλυφός μας ο καθένας με αυτάρκειαν και αυταρέσκειαν, χωρίς να επικοινωνούμε, χωρίς να διαλεγόμεθα;» Και μόνο αυτή η απάντησή του, όμως, αποτελεί διαστροφή των λόγων όσων πιστών εναντιώνονται μετά λόγου γνώσεως στην προώθηση του Οικουμενισμού από το Φανάρι


Γιατί διαστρέφετε, «Παναγιώτατε», όσα σας καταμαρτυρούν οι ορθόδοξοι πιστοί (οι «υπερ-ορθόδοξοι», όπως υποτιμητικά τους χαρακτηρίζετε); Αυτοί δεν αρνούνται ούτε τον Διάλογο ούτε την επικοινωνία με τους άλλους, αλλά σας υπενθυμίζουν τον τρόπο, το περιεχόμενο και τη διάρκεια του Διαλόγου που —όπως γνωρίζετε— ο Χριστός και η Εκκλησία μάς παρέδωσαν. Διάλογος ναι, αλλά Χριστομίμητος και εκκλησιαστικός, όχι κοσμικός. Διάλογος που μιμείται τους Αγίους ναι, αλλά όχι Διάλογος που μιμείται τους διαπλεκόμενους πολιτικούς και διεθνιστικούς μηχανισμούς. Οι Πατέρες διελέγοντο, αλλά είχαν απαγορεύσει αυστηρώς τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς, εφόσον επέμεναν στην αίρεση.
Όμως, μ’ αυτό το κείμενό μας, δεν θα παρουσιάσουμε πατερικές θέσεις και Ιερούς Κανόνες που ο Πατριάρχης παραβαίνει, αφού αυτά τα ερμηνεύει και τα εξηγεί όπως θέλει, αλλά θα παρουσιάσουμε κάποια αναμφισβήτητα ντοκουμέντα-γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, στα οποία ο ίδιος ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αποκαλύπτει τον Οικ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να ψεύδεται, όχι στιγμιαίως αλλά με πράξεις διαρκείας, και ως εκ τούτου μας παρουσιάζει έναν Οικ. Πατριάρχη αναξιόπιστο.
Το 1999 ο Πατριάρχης είχε αποστείλει στους Αγιορείτες Μοναχούς Επιστολή, για να κατασιγάσει τις αντιδράσεις τους, επειδή αυτοί του άσκησαν δριμύτατη κριτική δι’ Επιστολής τους. Σ’ αυτή καυτηρίαζαν τις οικουμενιστικές αντιλήψεις του και εξέφραζαν την οδύνη τους για τις συμπροσευχές, που το Πατριαρχείο επέτρεπε να γίνονται. Στην απαντητική Επιστολή του ο κ. Βαρθολομαίος διαβεβαίωνε τους μοναχούς, πως είναι αντίθετος με τις συμπροσευχές μεταξύ ορθοδόξων και αιρετικών (παπικών και προτεστανών), όχι μόνο με εκείνες που γίνονταν σε ναούς, αλλά είναι αντίθετος με τις συμπροσευχές ακόμα και στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις[1].
Δυστυχώς, όμως, αυτές οι διαβεβαιώσεις του Πατριάρχη ήταν και, βέβαια, από καιρό ελέγχονταν ως αναληθείς, όμως αυτό το πατριαρχικό ψέμα διαπιστώνεται πλέον και οπτικά σε φωτογραφίες και σε Video, που έχει ανεβάσει το You Tube, στο οποίο βλέπει κανείς τον Πατριάρχη να συμπροσεύχεται με αιρετικούς «επισκόπους» και «επισκοπίνες», να συνευλογεί ένα πολυποίκιλο ετερόδοξο εκκλησίασμα μέσα σε ναό ετεροδόξων, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του. Αυτό επιτρέπει να σκέφτεται κανείς: Πώς να δώσω εμπιστοσύνη στα λόγια και τις υποσχέσεις ενός Πατριάρχη που μετέρχεται αυτές τις πρακτικές και πώς να εμπιστευθώ την σωτηρία της ψυχής μου στα χέρια αυτού και των ομοϊδεατών του;
Γιατί, «Παναγιώτατε», άλλα πιστεύετε, άλλα λέτε και άλλα κάνετε; Τόσο σεβασμό έχετε προς τον Πανάγιο Θεό και τις Εντολές Του, αλλά και προς τον Λαό του Θεού;
Μέχρι τώρα, ο σεβασμός προς τον θεσμό του Πατριαρχείου και οι συμβουλές των πνευματικών για αγώνα, αλλά με διάκριση, μας απέτρεπε να μιλήσουμε τόσο ανοικτά. Όμως, επειδή τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο και «ο καιρός συνεσταλμένος εστί», αναγκαζόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να παρουσιάσουμε μια πτυχή του μεγάλου αυτού σκανδάλου, που εντοπίζεται σε τρία επίπεδα.
1. Ο Πατριάρχης αποκρύπτει την αλήθεια: Συμπροσευχόταν πανηγυρικά με αιρετικούς, ενώ διαβεβαίωνε τους Αγιορείτες Πατέρες εγγράφως και επισήμως, ότι είναι αντίθετος με τις συμπροσευχές, γιατί απαγορεύονται από τους Ιερούς Κανόνες! Και ενώ διαβεβαίωνε αυτή του την αντίθεση με τις συμπροσευχές, και πριν στεγνώσει το μελάνι των διαβεβαιώσεών του, άρχιζε νέο ευρύτερο κύκλο συμπροσευχών, καταρρακώνοντας και το τελευταίο ίχνος της αξιοπιστίας του και ευτελίζοντας ακόμη περισσότερο τον θεσμό του Οικ. Πατριάρχη.
2. Δηλώνει, ότι οι συμπροσευχές αντιβαίνουν προς τις Εντολές του Χριστού και τους Ιερούς Κανόνες, και παρά ταύτα, όχι μόνο παραβαίνει το καθήκον του, που είναι η διαφύλαξη των Ι. Κανόνων, αλλά παραβαίνει και ο ίδιος αυτούς τους Ι. Κανόνες!
3. Παραπλανά τους πιστούς, προσθέτοντας στην πρώτη αναλήθεια και μια υποκριτική δήλωση, δια της οποίας παρουσιάζεται ως ο πρωτοπόρος στην υπεράσπιση των Ιερών Κανόνων, «καρφώνοντας» ταυτόχρονα κάποιους άλλους, οι οποίοι επεδίωξαν να οικειοποιηθούν (όπως λέει) αυτή την… πρωτοβουλία(!) του για τη διαφύλαξη των Ι. Κανόνων περί συμπροσευχών!!!

Συγκεκριμένα: Ο κ. Βαρθολομαίος, ενώ διαβεβαιώνει τους Αγιορείτες ότι είναι εναντίον των συμπροσευχών (1999), στην πραγματικότητα είχε ήδη συμπροσευχηθεί πολλές φορές σε αιρετικό Ναό, όπως ενδεικτικά φαίνεται από τις τρεις παρακάτω περιπτώσεις:
α) Στην Ουψάλα της Σουηδίας στις 22/8/1993 ήταν παρών σε «Θ. Λειτουργία» με Παπο-Λουθηρανούς. Είχε μιλήσει επίσημα από τον άμβωνα του Ναού τους, και στεκόταν δίπλα στην «αγία τράπεζα» των αιρετικών. Ο κ. Βαρθολομαίος, επίσης, παρά την απαγόρευση των Ι. Κανόνων, προσέφερε δώρο στον Αρχιεπίσκοπο των Λουθηρανών ένα ασημένιο άγιο ποτήριο, που χαρακτήρισε ως «ποτήριο της συμφιλιώσεως» και το οποίο ο Λουθηρανός Αρχιεπίσκοπος το χρη-σιμοποίησε αμέσως στην «Θ. Λειτουργία» τους.
Έλαβε μέρος στην «μικρά είσοδο» του Ευαγγελίου, ακολουθούμενος από τη συνοδεία του. Απήγγειλαν όλοι μαζί το «Πιστεύω» και αντάλλαξαν «λειτουργικό ασπασμό» ειρήνης, που εξέπεμπε το συμβολικό ενωτικό μήνυμα: «όλοι μαζί είμαστε η Εκκλησία του Χριστού».
«Την ώρα που οι Λουθηρανοί “κοινωνούσαν” συνέβη το εξής εκπληκτικό. Επίσκοποι, ιερείς και ιέρειες, όχι μόνο Λουθηρανοί, αλλά και Αγγλικανοί και Μεθοδιστές, εστάθησαν σε διάφορα μέρη του τεράστιου Ναού για να κοινωνήσουν τους λαϊκούς, και ξαφνικά, μια ομάδα νεαρών μαύρων χορευτών με συνοδεία μουσικής άρχισε να χορεύει σάμπα», για να καλύψουν το κενό! Σάλος και πανδαιμόνιο επικράτησε στον Ναό, ακριβώς εκείνες τις στιγμές, που θα έπρεπε να επικρατεί κατάνυξη και ησυχία. «Κάπου εκεί οι Ορθόδοξοι (προσευχόμενοι;) διήνθιζαν την “ποικιλία εν τη ενότητι”».
Και το αποκορύφωμα του οικουμενιστικού αυτού θεάτρου της Ουψάλας. Ο κ. Βαρθολομαίος, εν μέσω των Λουθηρανών, Αγγλικανών και άλλων αιρετικών «επισκόπων» απήγγειλε εμμελώς, όπως όταν λειτουργεί σε Ορθόδοξο Ναό: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και πατρός… μετά πάντων ημών». Στην κατάληξη της φράσεως αυτής οι τρεις ετερόδοξοι «επίσκοποι» και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, σήκωσαν από κοινού το δεξί τους χέρι και ευλόγησαν ταυτοχρόνως τους «πιστούς»!
Σε όλη την «ιερή ακολουθία» των ετερόδοξων ο Πατριάρχης ήταν παρών χωρίς λειτουργικά άμφια, γεγονός που δεν επηρέασε βέβαια τους ετερόδοξους να φερθούν προς αυτόν ως προς συλλειτουργό τους, ούτε απέτρεψε να περάσουν στο πλήθος τα οικουμενιστικά μηνύματα.
β) Επίσης, στον Παπικό Ναό Αγίας Μαρίας Τραστεβέρε στη Ρώμη (Ιούνιος 1995), ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν παρών, ομίλησε, συμπροσευχήθηκε και συνεόρτασε με στους παρόντες Παπικούς πιστούς, απευθυνόμενος προς αυτούς ως να επρόκειτο για μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είχε πει: «Τέκνα της Εκκλησίας ευλογημένα και αγαπητά, ομού μετά του σεβασμίου επισκόπου της πόλεως ταύτης αγαπητού ημίν αδελφού Πάπα Ιωάννου Παύλου Β΄ και ολοκλήρου της Εκκλησίας Ρώμης, θέλομεν συνεορτάσει την ιεράν ταύτην εορτήν και μεγάλην πανήγυριν. Λοιπόν την εορτάζομεν η Ανατολή και η Δύσις. Θεού το δώρον. Εορτάζομεν διότι είμεθα οι επί γης πορευομένη κοινωνία των αγίων».
γ) Και σε άλλη ευκαιρία, συμπροσεύχεται μετά αιρετικών, απαγγέλλοντας από κοινού με τους «επισκόπους» και τους πιστούς τους το «Πάτερ ημών»[2].
Δίνουμε έμφαση στο ψέμα και στην αυτοδιάψευση του Πατριάρχη, γιατί απευθυνόμαστε και σε εκείνους τους πιστούς που η οικουμενιστική πλύση εγκεφάλου τους έχει πείσει μεν, ότι για χάρη της «αγάπης» συγχωρείται η παράβλεψη κάποιων Ιερών Κανόνων, όμως δεν συγχωρούν με τίποτα σ’ έναν Πατριάρχη να ψεύδεται και να παραβαίνει τους εκκλησιαστικούς νόμους, που ο ίδιος θεωρεί έγκυρους και δηλώνει ότι τους τηρεί!
Και προσοχή: Δεν μιλάμε εδώ για όσα αντικανονικά διέπραξε μετά το 1999 ο Πατριάρχης —γιατί θα μπορούσε διπλωματικά να ισχυρισθεί, ότι οι συγκυρίες και τα γεγονότα που τρέχουν τον ανάγκασαν να ενεργήσει «κατ’ οικονομίαν» διαφοροτρόπως— αλλά για συμπροσευχές που είχε διαπράξει ΠΡΙΝ το 1999 (ημερομηνία αποστολής της Επιστολής), και που εν τούτοις δεν δίστασε, τότε, να διαβεβαίωσει τους Αγιορείτες, ότι τίποτε από όσα τον κατηγορούν δεν διέπραξε. Αντίθετα με περισσό «θάρρος» τούς εδήλωνε, ότι πιστεύει και κηρύττει ό,τι και οι Ιεροί Κανόνες και τους έψεγε μάλιστα, διότι τόλμησαν να διανοηθούν, ότι ήταν δυνατόν ένας Πατριάρχης να παρανομεί!!!
Μετά από αυτά —και πέρα από τις ψευδέστατες διαβεβαιώσεις του Πατριάρχη— αποδεικνύεται πλέον, πως είναι πέρα για πέρα αληθινά όσα έχουν διαπιστώσει και καταγγείλει θεολόγοι, ιερωμένοι κ.ά. και το κείμενο που η Ι. Μονή Παντοκράτορος (Μελισσοχωρίου) φιλοξένησε στον ιστότοπό της: «Ο κ. Βαρθολομαίος και πολλοί εγχώριοι επίσκοποι, είναι θερμοί εκπρόσωποι μιας φοβερής αίρεσης: της αίρεσης του Οικουμενισμού», την οποία αδίστακτα προωθούν έ-στω και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν το ψεύδος, προκειμένου να θολώσουν τα νερά.
Ομως, ο κ. Βαρθολομαίος, μη αντέχοντας όσα του καταμαρτυρούν και την κριτική που του ασκείται από πολλές μεριές, καθώς εξαντλήθηκαν πλέον και τα ελάχιστα όρια υπομονής, ανοχής, οικονομίας, ανακοίνωσε (31/8/2009) την πρόθεσή του να δώσει «την δέουσαν απάντησιν» στους «υπερ-ορθόδοξους», όπως ονομάζει όλους εκείνους που δεν ανέχονται άλλο την κοροϊδία και την αθέτηση της Πίστεως. Και, όπως εκκλησιαστικοί αναλυτές επισημαίνουν, η «δέουσα απάντησις» δεν θα είναι κάποια τεκμηριωμένη θεολογικά απάντηση, αλλά η επιβολή κυρώσεων στους πιστούς εκείνους που αντιδρούν και εκφράζουν ελεύθερα, όχι την δική τους «υπερ-ορθόδοξη» τοποθέτηση —όπως διατείνεται ο Πατριάρχης— αλλά, τις θέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας που εκείνος παραβαίνει.
Παραθέτουμε το επίμαχο σημείο της δηλώσεώς του και περιμένουμε την απάντηση του Πατριάρχη, ελπίζοντες ότι θα διαψεύσει τις παραπάνω εκτιμήσεις: «Τελευταίως …εκυκλοφόρησαν μιαν “Ομολογίαν Πίστεως”, εις την οποίαν …λένε ότι αυτοί που δεν υπογράφουν αυτήν την Ομολογίαν, αυτοί που έχουν διαλόγους και επικοινωνίαν με τους ετεροδόξους, αυτομάτως θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Τους ευχαριστούμε πολύ διότι μας εξωεκκλησιάζουν. Προσεχώς θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, διότι αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα… Πώς μπορεί ένα άτομο ή πλείονα άτομα να διαφοροποιούνται από τας αποφάσεις των Συνόδων των Εκκλησιών των και να επικρίνουν τας Συνόδους και τους Προκαθημένους ότι έχουν αποκλίνει από την Ορθόδοξον πίστιν;» Ασφαλώς, τις όποιες αποφάσεις για την «δέουσαν απάντησιν» θα τις λάβει η Σύνοδος των Επισκόπων, της οποίας ο ίδιος προΐσταται και εκφράζει το δικό του οικουμενιστικό-αιρετικό πνεύμα.
Ωστόσο, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο κ. Βαρθολομαίος, μία Σύνοδος δεν έχει καμιά εκκλησιαστική ισχύ, αν δεν συμφωνεί απόλυτα με το πνεύμα και ενίοτε και με το γράμμα των προηγούμενων Συνόδων και της διδασκαλίας των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Απέναντι σε τέτοιες Συνόδους ο πιστός Λαός στο παρελθόν όχι μόνο διαφοροποιήθηκε, αλλά και κατεδίκασε ως ψευδοσυνόδους και τους Επισκόπους της ως ψευδεπισκόπους, αφού αντί για φύλακες της Εκκλησίας, της αυθεντικότητας και ακεραιότητας της Ορθοδόξου Πίστεως, είναι αυτοί που την διαβρώνουν εκ των έσω και κατατρώγουν τις σάρκες της. Τούτο έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Εκκλησίας από πατριάρχες (δες Καλέκας, Βέκκος, Πύρρος), οι οποίοι φυλάκισαν και καθήρεσαν αγωνιστές πιστούς, ακόμα και αγίους (Γρ. Παλαμά, Μάξιμο Ομολογητή κ.ά.).
Και επίσης μη ξεχνάμε, ότι τις μεγαλύτερες αιρέσεις και τις αναστατώσεις στην Εκκλησία δεν τις προξένησαν απλοί πιστοί, αλλά Πατριάρχες και Επίσκοποι, όταν ακολουθούσαν αιρετικές ατραπούς περιφρονώντας και μη εφαρμόζοντας τους Ιερούς Κανόνες, όπως ακριβώς πράττει σήμερα ο κ. Βαρθολομαίος. Και, βεβαίως, όλοι αυτοί καταδικάστηκαν στη συνείδηση της Εκκλησίας και από Συνόδους που ακύρωσαν τα αιρετικά έργα τους, όπως με τη χάρη του Τριαδικού Θεού μας θα συμβεί και με τον κ. Βαρθολομαίο και την οικουμενιστική συνοδεία του[3].

Για την «Φιλορθόδοξη Ένωση “Κοσμάς Φλαμιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης
_________________________________________
Σημειώσεις
[1]Γράφει ο κ. Βαρθολοµαίος (1999): «Περί των συµπροσευχών µετά των ετε-ροδόξων υπενθυµίζοµεν υµίν ότι ήδη από του έτους 1952 το Οικουµενικόν Πα-τριαρχείον δια της από 31.1.1952 Εγκυκλίου αυτού εδήλου ότι φρονεί ότι “…δέον ίνα οι Ορθόδοξοι Κληρικοι Αντιπρόσωποι ώσιν όσω το δυνατόν εφεκτικοί εν ταις λατρευτικαις µετά των ετεροδόξων συνάξεσιν, ως αντικειµέναις προς τους Ιερούς κανόνας και αµβλυνούσαις την οµολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων, επιδιώκοντες ίνα τελώσιν, ει δυνατόν, καθαρώς ορθοδόξους ακολουθίας και τελετάς…”. Συνεπώς, είναι άδικον να αποδίδωνται ευθύναι εις το Οικουµενικόν Πατριαρχείον διά, τυχόν, παραβιάσεις της συστάσεως αυτού αυτής υπό διαφόρων κληρικών και δη κατά το πλείστον ανηκόντων εις άλλας Εκκλησίας… Σηµειωτέον ότι… κατά την Διορθόδοξον Συνάντησιν της Θεσσαλονίκης της 29/4-2/5/1998 απεφασίσθη, κατόπιν πρωτοβουλίας της αντιπροσωπείας του Οικουµενικού Πατριαρχείου, καίτοι καί τινες άλλοι ηθέλησαν να οικειοποιηθούν την πατρότητα της προτάσεως, όπως οι ορθόδοξοι Σύνεδροι, οι µέλλοντες να συµµετάσχουν εις την εν Χαράρε Η΄ Γενικήν Συνέλευσιν του Παγκοσµίου Συµβουλίου Εκκλησιών, µη συµµετάσχουν εις οικουµενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας και άλλας θρησκευτικάς τελετάς διαρκούσης της Συνελεύσεως, τούτο δε αποτελεί εκδήλωσιν της ισχύος της σταθεράς γραµµής της ως άνω Εγκυκλίου του 1952, η οποία ουδέποτε ανεκλήθη, έστω και αν, άνευ συναινέσεως του Οικουµενικού Πατριαρχείου, παρεβιάσθη ενίοτε, ή ηρµηνεύθη άλλοτε συσταλτικώς ως αφορώσα µόνον εις την µη συµµετοχήν εις την εν στενή έννοια λατρείαν (θείαν Λειτουργίαν)».
[2]Η φωτογραφία από ανάρτηση video στο You Tube στην ιστοσελίδα http:// agiooros.freeforums.org/enhme-binteo-t3172.html. Δεν διευκρινίζεται ο τόπος ό-που βρίσκεται ο Ναός.
[3]Τα στοιχεία ελήφθησαν από τις ιστοσελίδες: www.impantokratoros.gr, www.clubs. pathfinder.gr/orthodoxy/208670
__________________________________

Φωτογραφίες

Φωτ. 1. Οὐψάλα, 22 Αὐγ. 1993: Ὁ «ὀρθόδοξος» Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος κατὰ τὴ διάρκεια «Θ. Λειτουργίας» καὶ πρὸ τῆς «Ἁγίας Τραπέζης» συνευλογεῖ μὲ παπολουθηρανοὺς ἐπισκόπους. Κατὰ τὴ «Θ. Κοινωνία» νεαροὶ χορευτὲς χόρεψαν μετὰ μουσικῆς σάμπα!...

Φωτ. 2. Ὁ «ὀρθόδοξος» Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συμπροσεύχεται μὲ αἱρετικοὺς, ἀπαγγέλλοντας ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺς «ἐπισκόπους» καὶ τοὺς πιστοὺς τους τὸ «Πάτερ
ἡμῶν», ἀλλὰ διαβεβαιώνει τοὺς Ἁγιορεῖτες ὅτι εἶναι κατὰ καὶ τῶν ἰδιωτικῶν συμπροσευχῶν!...

Φωτ. 3. Ὁ «ὀρθόδοξος» Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος
συμπροσεύχεται μὲ τὴν «αιδεσιμωτάτη» Bernice Powell Jackson.

Φωτ. 4. Ὁ «ὀρθόδοξος» Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος
συνευλογεῖ μὲ τὸν Πάπα κ. Βενέδικτο, κρατώντας τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο!...

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙAΤΟΣ»
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 6972176314,

E−MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: Τ.Θ. 135, 421 00 ΤΡΙΚΑΛΑ

ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤHΣ EΝΩΣΗΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΙΕΡΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤHΣ EΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤHΣ EΛΛΑΔΟΣ