Ο Απόηχος της Αλώσεως

Ρωμηοί απροσκύνητοι μιλάνε για την Άλωση

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Ο Ιωσήφ Βρυένιος, ονομαστός διδάσκαλος του Γένους μας,  σε λόγο του ενώπιον του αυτοκράτορα, τριανταπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, όρισε την αιτία, της διαφαινόμενης πτώσης της Πόλης, με τα παρακάτω λόγια:

’’Όλοι οι Χριστιανοί έγινανυπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι. Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι και οι πάντες αχρείοι. Χάθηκε ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχεύρηται φρόνιμος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία’’.

Στο τέλος της ομιλίας του, ως ανάχωμα στην επερχόμενη  Άλωση, πρότεινε, σε όλους, μετάνοια και υπακοή στις εντολές του Θεού.

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ήταν μαθητής του Ιωσήφ Βρυένιου και ως επίσκοπος Εφέσου, συμμετείχε και αυτός σ’ εκείνη την ψευτοσύνοδο της Φερράρας, στην οποία, δεκαπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, σύρθηκαν οι Έλληνες κάτω από την απειλή των Τούρκων και τις εκβιαστικές απαιτήσεις του πάπα, να ζητήσουν βοήθεια από την Δύση.

Τελικά,την δυσσεβή εκείνη συμφωνία περιφρόνησης της Ανατολικής Ορθόδοξης παράδοσης και της υποταγής μας στην παπική αίρεση, την υπέγραψαν όλοι, πλην ενός. Του Μάρκου του Ευγενικού.

Θα μου πείτε, και τι θα μπορούσε να πετύχει η αντίσταση του ενός; Και όμως! Τα αποτελέσματα της αντίστασης, του ενός και μόνον, προέκυψαν καθοριστικά.

Πρώτον, ανάγκασε τον τότε πάπα να παραδεχθεί την πλήρη αποτυχία του, στην προσπάθειά του να υποτάξει την Ορθοδοξία, λέγοντας την γνωστή φράση: ’’Ει Μάρκος ουχυπέγραψεν, ουδέν εποιήσαμεν’’. Εάν ο Μάρκος δεν υπέγραψε, δεν κάναμε τίποτε.

Και δεύτερον, η αντίσταση του ενός παραδειγμάτισε τόσο δυνατά τους Ρωμηούς, που πίστεψαν ακράδαντα, ότι τα Έθνη χάνονται, όχι όταν απωλέσουντην κρατική τους οντό­τητα, αλλά όταν χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα, δηλαδή, την ψυχή τους.

Ο Γεννάδιος Σχολάριος, εξέχων λόγιος, μαθητής του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και πρώτος Πατριάρχης του υπόδουλου Γένους, μέσα από τις διασωθείσες επιστολές του, παραδίδει υψηλής πνευματικής και πολιτικής στάθμης μαθήματα, όχι μόνον για τους Ρωμηούς των ημερών του, αλλά και για ολόκληρη την σύγχρονη Ρωμηοσύνη, που όλο και ανθεί σε ολόκληρη την οικουμένη.

Ανάμεσα στα άλλα γράφει ο Γεννάδιος:

’’Οι ηγέτες πρέπει να ξυπνήσουν την Πόλη, που φαίνεται ότι κοιμάται.

Οι περισσότεροι νομίζουν, ότι θα σωθούν χωρίς θυσίες, διότι πιστεύουν στην σκιά και στο παραμύθι της παπικής βοήθειας, αφού προηγηθεί η προδοσία της Πίστεως.

Αυτό, που απαιτείται, είναι η τόνωση του φρονήματος του λαού και όχι μοιρολατρική εγκαρτέρηση και ηττοπάθεια. Εάν χρειαστεί, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και την ζωή μας ακόμη να θυσιάσουμε.

Όσες φορές η Πόλη εναπέθετε τις ελπίδες της στον Θεό και όχι σε δυσσεβείς συμμαχίες ανθρώπων, εσώζετο.

Πώς, όμως, να κρατήσει το θάρρος του ο λαός και να πιστέψει στην σωτηρία της Βασιλεύουσας, όταν βλέπει τους πλουσίους και τους μορφωμένους να φεύγουν στην Δύση και στις αυλές των Φράγκων ηγεμόνων, με τις περιουσίες τους και τις ανέσεις τους, απ’ όπου δήθεν φροντίζουν να στείλουν βοήθεια’’;

Η Πόλις εάλω. Η Ρωμιοσύνη, όμως, δεν έσβησε ποτέ.

Το Πνεύμα της Ρωμηοσύνης, παρά τα μύρια εμπόδια, κατάφερε να φτάσει, μέχρι και τις ημέρες μας, ακέραιο και ρωμαλέο.

Είναι το πνεύμα των ησυχαστών Πατέρων της Εκκλησίας μας, που οι δυνάμεις του σκότους το τρέμουν και το πολεμάνε με μανία, από τότε μέχρι και σήμερα.

Είναι εκείνο το Πνεύμα, που σαν ωριμάσει στις ψυχές μας, θα φέρει και την πολυπόθητη λύτρωση του Γένους μας από την σημερινή ‘’κάμινο του πυρός, την καιομένη επταπλασίως’’.

aktines

Βίος και πολιτεία των προγόνων σου: Καμαρώνεις ή ντρέπεσαι;

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

« Κατά Θεόν πλούτος η κτήσις των αρετών».

Ο αληθινός πλούτος για το Θεό είναι η απόκτηση των αρετών.(Zιγαβηνός)

«Πάσα γαρ αρετή τω εκουσίω χαρακτηρίζεται».

   Κάθε αρετή έχει κύριο χαρακτηριστικό της το ότι είναι θεληματική. (Ζιγαβηνός)                     

    Πολλοί άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε οδυνηρή ψυχική κατάσταση, ζουν καθημερινά μια κόλαση και επιθυμούν σφοδρά να την εγκαταλείψουν, αλλά δεν μπορούν. Είναι  δέσμιοι διαφόρων «εμποδίων» με ανθρωποκεντρικό, εγωκεντρικό καθαρά χαρακτήρα. Υποφέρουν, διότι τους έχει προκύψει μια φυλακή, που ούτε και οι ίδιοι  ξέρουν πώς να δραπετεύσουν προς την αληθινή ελευθερία, την οποία ποθούν σαν τα διψασμένα ελάφια. Κοιτάζουν και ελπίζουν να βρουν καταφυγή και λύτρωση παντού, αλλά όλοι οι τόποι τους φαίνονται αφιλόξενοι.

    Κάποιοι λόγοι και γνώμες μεγάλων ανδρών και αγίων της Εκκλησίας μας είναι δυνατόν να μιλήσουν στις ψυχές, που  ενσυνείδητα ή ασυνείδητα βρήκαν εμπόδιο την καταγωγή τους και γενικά το γενεαλογικό  τους ιστορικό στο δρόμο για την ελευθερία, για την αρετή, για την πνευματική τους οικοδομή. Δυστυχώς, υπάρχουν σήμερα τέτοιοι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, που ζουν στην αφάνεια και περιμένουν έναν καλό λόγο, μια ευλογημένη παρουσία, να τους ξεσηκώσει, να τους δείξει το δρόμο, να τρέξουν στην πηγή, να βρουν τον πνευματικό οδηγό, να εξομολογηθούν και να ξεκινήσουν την όντως νέα ζωή. Αλλά και οι έτεροι, αυτοί που ξεγελιούνται από την τύφλωση της τύφωσης, δηλαδή της υπερηφάνειας  και αναπαύονται σε δάφνες, που αποκτήθηκαν με ξένο κόπο και μένουν άπραγοι στο κυνήγι της αρετής, αγνοώντας πως  ο αγώνας που κάνει ο καθένας για την  αρετή είναι προσωπικός και οι ευλογίες  που δέχονται το ίδιο.

Εμείς προσπαθήσαμε να κάνουμε το ελάχιστο. Μια μικρή  συλλογή με σχόλια και γνώμες γύρω από το θέμα. Τις τακτοποιήσαμε, έτσι ώστε να γίνουν όσο είναι δυνατόν ευκολότερα  κατανοητές.

 Σε δυο ομάδες χωρίζονται αυτοί στους οποίους αναφερόμαστε: Πρώτη, αυτοί που έχουν προκομμένους, ενάρετους, φημισμένους, πετυχημένους προγόνους και δεύτερη, αυτοί που έχουν αποτυχημένους, κακούς, αμαρτωλούς, αναξίους.

   Είναι αλήθεια πως πολλοί από τους πρώτους «αναπαύονται» στις δόξες των προγόνων και δεν κάνουν τίποτε.«Πλανώνται πλάνην οικτράν», νομίζοντας δικά τους τα κατορθώματα των προγόνων τους, πιθανώς δε να ασεβούν και στα ιερά, στηριζόμενοι με αυθάδεια στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Αντιθέτως, πολλοί από τους δεύτερους διστάζουν και δεν τολμούν να κάνουν την κίνηση, να εξέλθουν, θεωρώντας κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνο και τον εαυτό τους για το «κακό όνομά» τους, φοβούμενοι τις συνέπειες της «ταμπέλας», που τους κόλλησε η ζωή των προγόνων τους, τις  αντιδράσεις των δήθεν ευσεβών ή τη γνώμη της κοινωνίας, αυτήν την απάνθρωπη και αντιχριστιανική στάση των ανθρώπων.

     Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, μιλάει πολύ ενθαρρυντικά γι΄ αυτούς. Τι φοβάσαι και ντρέπεσαι, άνθρωπέ μου για τους προγόνους σου; Μήπως ο Χριστός είχε καλύτερους; Μόνη σου επιδίωξη πρέπει να είναι η αρετή, μας λέει:      

«…ουκ επειδή σάρκα ανέλαβε και άνθρωπος εγένετο θαυμάζειν αυτόν δίκαιον μόνον, αλλ΄ότι και τοιούτους συγγενείς κατηξίωσεν έχειν, ουδαμού τα ημέτερα επαισχυνόμενος κακά. Και τούτο εξ αυτών της γεννήσεως εκήρυττε των προοιμίων, ότι ουδέν επαισχύνεται των ημετέρων, παιδεύων και ημάς διά τούτων μηδέποτε εγκαλύπτεσθαι επί τη των προγόνων κακία, αλλ΄ έν μόνον επιζητείν, την αρετήν. Ο γαρ τοιούτος, καν αλλόφυλον έχει πρόγονον, καν πεπορνευμένην, καν οτιούν έτερον ούσαν, ουδέν παραβλαβήναι  δυνήσεται. Ει γαρ αυτόν τον πόρνον μεταβληθέντα ουδέν ο πρότερος αισχύνει βίος, πολλώ μάλλον τον εκ πόρνης και μοιχαλίδος ενάρετονόντα ουδέν η των προγόνων κακία καταισχύναι δυνήσεται». ( Ι. Χρυσόστομος, εις το κατά Ματθαίον)

Μετάφραση: Είναι δίκαιο να τον θαυμάζουμε όχι μόνο διότι σαρκώθηκε και έλαβε ανθρώπινη μορφή, αλλά και διότι καταδέχτηκε να κάνει συγγενείς όπως εμείς, χωρίς να ντρέπεται για τις κακίες μας. Αυτό, το ότι δεν ντρέπεται για τις κακίες μας, το διακήρυξε αμέσως μετά τη γέννηση και μας δίδαξε με αυτό να μην κρυβόμαστε επιμελώς για τις κακίες των προγόνων μας, αλλά να έχουμε ως μόνη επιδίωξη την αρετή. Διότι ο ενάρετος δεν είναι δυνατόν να ζημιωθεί έστω κι αν η μητέρα του είναι αλλόφυλη, έστω κι αν είναι πόρνη, έστω κι αν είναι οτιδήποτε άλλο. Διότι, αφού  αυτόν τον πόρνο που μετανόησε, σε τίποτε δεν τον ντροπιάζει η προηγούμενη ζωή του, πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν να είναι προσβλητική για τον ενάρετο η ανηθικότητα των προγόνων του, επειδή η μητέρα του ήταν πόρνη και μοιχαλίδα.

    Επίσης και  ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας κάνει το ίδιο με το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, φέρνοντας ως παράδειγμα τον Δαβίδ:

«Και της του Ουρίου μνημονεύει, ίνα υποδείξη ότι ου δει επαισχύνεσθαι τους προπάτορας, αλλά μάλλον σπουδάζειν διά της οικείας αρετής λαμπρύνειν κακείνους και ότι πάντες δεκτοί εισί τω Θεώ, καν εκ πόρνης γεννηθώσι, μόνον εάν αρετήν έχωσι». (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας) (Ματθ. α,6)

Μετάφραση: Στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού αναφέρει και τη γυναίκα του Ουρία, την Βηρσαβεέ, με την οποία ο Δαβίδ παράνομα απέκτησε το Σολομόντα, για να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τους προγόνους μας, αλλά μάλλον να φροντίζουμε επιμελώς, ώστε με τη δική μας αρετή να λαμπρύνουμε κι εκείνους και ότι όλοι είναι αποδεκτοί από το Θεό, έστω κι αν γεννηθούν από πόρνη. Αρκεί να έχουν την αρετή.

      Ανάλογη είναι και η γνώμη του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας για τους έχοντες ευγενή καταγωγή:

«Τι γαρ η σαρκός ευγένεια τους έχοντας ωφελεί;… Την εν ήθει και τρόποις συγγένειαν ζητεί ο Θεός. Μάταιον ουν το προγόνοις επαυχείν αγίοις και αγαθοίς, απολιμπάνεσθαι δε μακράν της εκείνων αρετής». ( Κύριλλος Αλεξανδρείας)

Μετάφραση: Σε τι  τους ωφελεί, αλήθεια,  αυτούς που έχουν κατά σάρκα ευγενική καταγωγή; Σε τίποτε, διότι ο Θεός ζητάει τη συγγένεια στο ήθος και στους τρόπους. Είναι μάταιο λοιπόν το να καυχιέται κάποιος για τους αγίους και αγαθούς προγόνους του, να μειονεκτεί  δε πολύ  ως προς την αρετή εκείνων.

    Και πάλι ο Χρυσόστομος για τους έχοντες προκομμένους προγόνους και συγγενείς. Τους ενάρετους προγόνους τους μιμούμαστε στην αρετή, για να βγούμε κερδισμένοι. Αλλιώς θα εκτεθούμε απέναντί τους, απαρνούμενοι το παράδειγμά τους:

«Ευδόκιμον έχεις πρόγονον; Εάν ζηλώσης εκέρδανας. Εάν δε μη ζηλώσης κατήγορος γίνεται ο ευδόκιμος, ότι από ρίζης δικαίας πικρός έφυς καρπός». (Ι. Χρυσόστομος)

Μετάφραση: Έχεις προκομμένο πρόγονο; Αν τον μιμηθείς, κέρδισες. Αν δε δεν τον μιμηθείς, θα γίνει κατήγορός σου, διότι από δίκαιη ρίζα φύτρωσες πικρός καρπός.

    Οι Φαρισαίοι έλεγαν πως είναι παιδιά του Αβραάμ, αλλά δεν είχαν τη δικαιοσύνη του. Άρα δεν είχαν πραγματική συγγένεια:         

«Κυρίως γαρ τέκνα του Αβραάμ εισιν οι τας αρετάς αυτού μιμούμενοι. Μείζων γαρ η εξ αρετής συγγένεια της εξ αίματος οικειώσεως, όσον και η ψυχή τιμιωτέρα του σώματος».( Ζιγαβηνός)

Μετάφραση: Γνήσια τέκνα του Αβραάμ είναι όσοι μιμούνται τις αρετές του. Διότι, η  συγγένεια διά της αρετής είναι τόσο  μεγαλύτερη από την εξ αίματος συγγένεια, όσο και η ψυχή είναι τιμιότερη από το σώμα.

    Και ο ίδιος ο Χριστός, όταν του είπαν πως η μητέρα του και οι αδελφοί του τον αναζητούν, δεν αρνήθηκε τη φυσική συγγένεια, αλλά έβαλε πιο πάνω την πνευματική, σχολιάζει ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας :

          « Ουκ είπεν ότι ουκ έστι μου μήτηρ, αλλ΄ ότι εάν μη ποιή το θέλημα του Θεού, ουδέν ωφελήσει αυτήν το γεννήσαί με. Ου γαρ αρνείται την κατά φύσιν συγγένειαν, αλλά προστίθησι και την κατ΄ αρετήν. Ουδείς γαρ ανάξιος από συγγενείας ωφελείται».  (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας)( Ματθ.ιβ,48-50)

Μετάφραση: Δεν είπε ( ο Χριστός) ότι δεν είναι μητέρα μου ( η Παναγία), αλλά ότι, αν δεν κάνει το θέλημα του Θεού,  σε τίποτε δεν θα την ωφελήσει το ότι με γέννησε. Διότι δεν αρνείται τη φυσική συγγένεια, αλλά προσθέτει και την κατά αρετή τοιαύτη. Και διότι κανένας ανάξιος δεν ωφελείται από τη συγγένεια τη φυσική.

      Μιλώντας στη συνέχεια γενικότερα οι άγιοι, μας λένε με κάθε βεβαιότητα πως την πνευματική προκοπή, την πορεία προς την αρετή, δεν μπορεί να την ανακόψει τίποτε, παρά μόνο η προαίρεση και η θέληση του ίδιου του ανθρώπου. Είναι φοβερή αδικία να κρίνεται κάποιος από τη ζωή και τα έργα των προγόνων του. Ο άγιος Χρυσόστομος λέει:

   «Ου γαρ έστιν, ουκ έστιν ούτε εξ αρετής ούτε από κακίας προγόνων είναι σπουδαίον ή φαύλον ή άσημον ή λαμπρόν΄ αλλ΄ ει χρη τι και παράδοξον ειπείν, εκείνος εκλάμπει μεζόνως, ο μη των σπουδαίων προγόνων ων, γενόμενος δε αγαθός».( Ι. Χρυσόστομος, εις το κατά Ματθαίον)

Mετάφραση: Είναι λοιπόν σφάλμα, είναι μεγάλο σφάλμα να θεωρείται κανείς ηθικός ή ανήθικος, ασήμαντος ή σημαντικός εξ αιτίας της αρετής ή της κακίας των προγόνων του, αλλά, ας πω κάτι που θα θεωρηθεί πολύ παράξενο, ακτινοβολεί περισσότερο όποιος δεν κατάγεται από λαμπρούς προγόνους, αλλά είναι ενάρετος ο ίδιος.

    Επιπλέον δε η Αγία Γραφή θεωρεί συγγένεια πρώτα την πνευματική, την κατ΄αρετή και ύστερα τη φυσική:

     « Συγγενείας γαρ νόμους, ου τους της φύσεως, αλλά τους από της αρετής και της κακίας οίδεν η Γραφή καλείν΄ και ων αν τις ομότροπος γένηται, τούτον και υιόν και αδελφόν είναι φησιν η Γραφή».( Ι. Χρυσόστομος)

Μετάφραση: Η Αγία Γραφή  δεν χαρακτηρίζει ως νόμους συγγενείας  τους φυσικούς αλλά αυτούς που έχουν σχέση με την αρετή και την κακία΄ και μ ΄ όποια απ΄ αυτά   γίνει κάποιος όμοιος , σύμφωνα μ΄ αυτά  τον ονομάζει και γιο και αδελφό.

   Ύστερα απ΄ αυτά τα παρήγορα λόγια, πώς να μην ξυπνήσει η ψυχή; Πώς να μην πάρει θάρρος; Αφού λύνονται τα δεσμά της και αισθάνεται ανάλαφρη; Να κινηθεί όμως προς την κατά Θεό αρετή, προς την αληθινή ελευθερία. Βέβαια, δεν αρκεί μόνο η πρώτη κίνηση:

« Ουκ αρκεί μόνον του φυγείν την κακίαν, αλλά χρη και αρετήν επιδείξασθαι».              ( Ζιγαβηνός)

Μετάφραση: Δεν αρκεί μόνο να αποφύγουμε την κακία, αλλά χρειάζεται να επιδείξουμε και αρετή.

Κατά το ψαλμικό «έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν» ( ψαλμός 33,10 )

    Κι αυτό δε γίνεται αναγκαστικά αλλά αυτοπροαίρετα, αφού γίνει πιστευτός ο λόγος. Συμπληρώνουν λοιπόν οι άγιοι:

 «Θεώ ου το ηναγκασμένον φίλον αλλά το εξ αρετής κατορθούμενον. Αρετή δε εκ προαιρέσεως και ουκ εξ ανάγκης γίνεται».( Μέγας Βασίλειος)

Μετάφραση: Δεν είναι ευάρεστο στο Θεό ό,τι γίνεται αναγκαστικά, αλλά ό,τι κατορθώνεται με την αρετή. Η δε αρετή κατορθώνεται με την ελεύθερη θέληση και  εκλογή και όχι αναγκαστικά.

        «Αδέσποτον η αρετή και εκούσιον και ανάγκης πάσης ελεύθερον».( Αγ. Γρηγόριος Νύσσης)

Μετάφραση: Είναι αδυνάστευτη η αρετή και την αποκτούμε με τη θέλησή μας και είναι ελεύθερη από κάθε ανάγκη.

        «Ελευθέραν γαρ είναι προσήκει παντός φόβου την αρετήν και αδέσποτον, εκουσία γνώμη το αγαθόν αιρουμένην» ( Αγ. Γρηγόριος Νύσσης)

Μετάφραση: Διότι ταιριάζει στην αρετή να είναι ελεύθερη από κάθε φόβο και αδυνάστευτη και να διαλέγει με τη θέλησή της το αγαθό.

    Μετά από μια τέτοια «έξοδο» και μια πορεία αγκαλιά με το Χριστό και τους αγίους, δεν είναι δυνατόν να παραμείνει η ψυχή στην ακαρπία. Δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η λάμψη της και να μην φέξει, όπως ο λύχνος επάνω στη λυχνία.

      «Ουδέν γαρ ούτως επίσημον άνθρωπον ποιεί, καν μυριάκις λανθάνειν βούληται, ως αρετής επίδειξις».(Ι. Χρυσόστομος)( Ματθ.ε,15)

Μετάφραση: Τίποτε δεν κάνει τόσο αξιόλογο έναν άνθρωπο, έστω κι αν θέλει να το κρύβει συνεχώς, όσο όταν φανεί η  αρετή του.

     Όλη αυτή η ηρωική έξοδος όμως είναι ένας διαρκής αγώνας, μια πάλη με τον παλιό εαυτό, με τους έξωθεν εχθρούς, με το διάβολο:

      «Ουκ ένι άνδρα την της αρετής οδόν οδεύοντα λύπης είναι χωρίς, θλίψεως, οδύνης, πειρασμών».(Ι.Χρυσόστομος)

Μετάφραση: Δεν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος  να πορεύεται στο δρόμο της αρετής και να μην έχει λύπη, θλίψη, οδύνη και πειρασμούς.

  «Χρη φοβείσθαι και τρέμειν και ασφαλίζεσθαι διά τας πανταχόθεν παγίδας των εχθρών και τας επιβουλάς των δαιμόνων και τους αφανείς εχθρούς και τα βάραθρα, ων πλήρης εστίν η προς αρετήν και προς Θεόν φέρουσα πορεία». ( Ζιγαβηνός)

Μετάφραση: Είναι ανάγκη να αισθανόμαστε φόβο και τρόμο και να ασφαλιζόμαστε εξαιτίας των  παγίδων των εχθρών οι οποίες προέρχονται από παντού και των επιβουλών των δαιμόνων και όλων των αφανών εχθρών και τους επικίνδυνους γκρεμούς, από τα οποία είναι γεμάτος ο δρόμος που φέρει προς την αρετή και προς το Θεό.

    Αλλά, όταν πρόκειται για συλλεγόμενο πλούτο αιώνιο, τον πόνο ακολουθεί η πνευματική απόλαυση, η οποία είναι πολύ ανώτερη και πείθει την ψυχή με τις πνευματικές εμπειρίες και την κρατά στο δρόμο της. Γι΄ αυτό ο ερμηνευτής Θεοδώρητος Κύρου προτρέπει:

  «Προθύμως φέρετε τον υπέρ της αρετής πόνον, τους υπέρ του Ευαγγελίου κινδύνους, μη δυσχεραίνοντες τα προσπίπτοντα λυπηρά, μηδέ διαφόροις χρώμενοι λογισμοίς΄ εαυτοίς γαρ τον πλούτον αθροίζετε΄ ουδείς δε κέρδη συλλέγων μέγιστα ασχάλλει και τονθορύζει».( Θεοδώρητος)( Φιλιπ.β,14)

Μετάφραση: Να υπομένετε με προθυμία τον κόπο της αρετής, τους κινδύνους υπέρ του Ευαγγελίου, χωρίς να δυσανασχετείτε για τα λυπηρά που προκύπτουν μπροστά σας, ούτε να χρησιμοποιείτε γι΄αυτό διάφορους λογισμούς ως δικαιολογία΄ συλλέγετε λοιπόν για λογαριασμό της ψυχής σας τον πλούτο΄ διότι κανένας απ΄ αυτούς που συλλέγουν κέρδη σημαντικότατα δεν στενοχωριέται και δεν γογγύζει.

    Μακάρι να βρουν έστω και ένα μικρό αντίκρισμα στις ψυχές που θα τα διαβάσουν, όσα γράφτηκαν. Να παρακινηθούμε δε δι΄ αυτών, να ζούμε  στο κατά δύναμη εν μετανοία.

aktines

Η Ελλάδα μέσα από τον Χατζιδάκη.

00:00... 01.Όταν έρχονται τα σύννεφα.
02:25... 02.Η παρθένα της γειτονιάς μου.
05:21... 03.Βροχή.
07:38... 04.Το κονσέρτο.
11:09... 05.Οι δολοφόνοι.
13:06... 06.Το πάρτι.
15:27... 07.Το φεγγάρι είναι κόκκινο.
17:22... 08.Ο κυρ Αντώνης.
20:08... 09.Φέρτε μου ένα μαντολίνο.
21:56... 10.Ο ταχυδρόμος πέθανε.
25:13... 11.Το τριαντάφυλλο.
27:33... 12.Έγινε παρεξήγηση.
29:29... 13.Νυχτερινός περίπατος.
32:24... 14.Κάθε κήπος (Οδός ονείρων)
35:07... 15.Προσωπογραφία της μητέρας μου.

Σχολιασμός θέσεων σε συνέδριο κατά της θρησκευτικής βίας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 18η Μαΐου 2015.

  Είναι πλέον γεγονός, ότι το φαινόμενο της θρησκευτικής βίας με πρωταγωνιστή το Ισλάμ, έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις στην εποχή μας και έχει καταστεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα. Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων διώκονται, βασανίζονται και βρίσκουν τραγικό θάνατο στο όνομα του Αλλάχ, (βάσει μάλιστα συγκεκριμένου τελετουργικού τυπικού), σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, από τους τζιχαντιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι πολεμούν και επιδιώκουν με τον αφανισμό των «απίστων», προκειμένου να εδραιώσουν το «Ισλαμικό Κράτος». Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τα θύματα «τυχαίνει» να είναι χριστιανοί!

 Για τη μελέτη του προβλήματος της θρησκευτικής βίας πραγματοποιήθηκε  στη Θεσσαλονίκη διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία» στις 27 Απριλίου 2015. Αφού μελετήσαμε τις θέσεις, που ακούστηκαν στο Συνέδριο αυτό, θεωρήσαμε καθήκον μας να σχολιάσουμε ορισμένες από αυτές, ως πληροφόρηση των πιστών της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας.

Ακούστηκε κατ’ αρχήν η εξής θέση: «Μια διευκρίνιση που ίσως βοηθήσει την σκέψη όλων. Δεν πιστεύω σε καμιά θρησκεία, ακόμη και την χριστιανική. Δεν πιστεύω σε καμιά ιδεολογία. Αγαπώ την ζωή και αυτό με οδήγησε στην Εκκλησία», διότι «η Θρησκεία είναι κάτι το ανθρώπινο». Αντίθετα «η Εκκλησία δεν είναι κάτι ανθρώπινο, αλλά μια Θεανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι πρόσκληση για κοινωνία του Προσωπικού Θεού στον άνθρωπο και κλήση για μετοχή και αλληλοπεριχώρηση». Συμφωνούμε με την επισήμανση αυτή, διότι όντως η Εκκλησία του Χριστού μας δεν είναι θρησκεία, «αλλά καινή κτίσις» (Β΄ Κορ.5,17), αποκάλυψη Θεού και όχι ανθρώπινη ανακάλυψη. Πράγματι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν είναι θρησκεία, όσοι δε εσφαλμένα την θεωρούν ως θρησκεία, ουσιαστικά την υποβιβάζουν σε ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα και την εξισώνουν με τις διάφορες θρησκείες, οι οποίες ευθύνονται τα μέγιστα για τη διαχρονική κακοδαιμονία του κόσμου, καθώς και για τη σύγχρονη φρίκη της θρησκευτικής βίας.

Σε στενή νοηματική συνάφεια με την παρά πάνω θέση είναι και οι παρά κάτω επισημάνσεις, ότι «κάποιοι Χριστιανοί  “βιώνουν” την Εκκλησία ως θρησκεία. Αναμφισβήτητα και η Εκκλησία από δρόμος Θεώσεως μπορεί να μετατραπεί σε ιδεολογία και είναι απολύτως σωστό αυτό που έχει λεχθεί, ότι η μεγαλύτερη αμαρτία των χριστιανών είναι η θρησκειοποίηση της Εκκλησίας». Κι’ αυτό διότι «είναι εύκολο πράγμα να είσαι θρησκευτικός άνθρωπος, είναι πολύ δύσκολο να είσαι εκκλησιαστικός άνθρωπος. Στην πρώτη περίπτωση αυτοδικαιώνεσαι και τον Θεό τον χρειάζεσαι για να πει στους άλλους πόσο “καλός” είσαι εσύ. Δεν διστάζεις μάλιστα να κάνεις και την σύγκριση τη δική σου με τους άλλους για να δείξεις πόσο πολύ υπερέχεις εσύ. Πρόκειται για τον κλασικό τύπο του Φαρισαίου της Παραβολής». Και  οι επισημάνσεις αυτές είναι εξαίρετες, διότι πράγματι «η μεγαλύτερη αμαρτία των χριστιανών είναι η θρησκειοποίηση της Εκκλησίας». Ωστόσο δεν αναφέρθηκε (και αυτό είναι ουσιαστική παράληψη), το γεγονός, ότι για την θρησκειοποίηση της Εκκλησίας ευθύνεται πρωτίστως και κυρίως η φοβερή παναίρεση του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού. Βασική και θεμελιώδης αρχή που προβάλλεται και διακηρύσσεται, urbi et orbi, σήμερα στα Διαθρησκειακά Συνέδρια και Συναντήσεις από τους θιασώτες του Οικουμενισμού είναι, ότι οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Πρώτος ο Παπισμός στη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, (1962-1965), άρχισε να καλλιεργεί και να διδάσκει το βλάσφημο αυτό ιδεολόγημα, με το οποίο ουσιαστικά ο Χριστιανισμός εξισώνεται και τοποθετείται στην ίδια ευθεία με τις θρησκείες του κόσμου. Το δε λυπηρό είναι ότι στη συνέχεια η κακοδοξία αυτή υιοθετήθηκε δυστυχώς και από ιδικούς μας εκκλησιαστικούς ηγέτες. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι  η θρησκειοποίηση της Εκκλησίας είναι κατασκεύασμα πρωτίστως των θιασωτών του Οικουμενισμού.

   Μέσα σ’ αυτή την «θρησκειοποιημένη» Εκκλησία διετυπώθη η θέση ότι υφίσταται θρησκευτική βία. «Ο Χριστός μας έδειξε, ότι ο αληθινός Θεός δεν ζητά οπαδούς, αλλά φίλους και οικείους προς μετοχήν και κοινωνίαν. Είναι χαρακτηριστικό, ότι και ο Άγιος Πορφύριος και ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός επετίμησαν με αυστηρότητα, όσους περιφρονούσαν την πίστη άλλων. Μπορώ να καταλάβω την βία που ασκούν άλλες θρησκείες, ΔΕΝ θα καταλάβω όμως ποτέ την βία λεκτική, η οποιαδήποτε άλλη, των χριστιανών και δη των Ορθοδόξων».

Όταν βέβαια αναφέρεται ο όρος «θρησκευτική βία», μιλάμε για μορφές οργανωμένης θρησκευτικής βίας, όπως τη συναντούμε στο Ισλάμ, στον Σιχισμό, στον Παπισμό, τον Προτεσταντισμό κ.λ.π. Έχουμε πάμπολλα συγκεκριμένα παραδείγματα θρησκευτικής βίας στο Ισλάμ στις χώρες της Μέσης Ανατολής, που όλοι τα πληροφορούμεθα από τα ΜΜΕ  και είναι περιττό να αναφερθούμε σ’ αυτά. Πάμπολλες είναι επίσης και οι περιπτώσεις θρησκευτικής βίας στον Παπισμό, τον Προτεσταντισμό και σε άλλες χριστιανογενείς αιρετικές ομάδες. Η ιστορική τους πορεία μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αδιάκοπος αγώνας επιβολής της εξουσίας δια της βίας: Κατάληψη του Σεβασμίου Πατριαρχείου της Δύσεως από τους Φράγκους, προσπάθεια επιβολής δια της βίας των λατινικών δογμάτων στους Ορθοδόξους Ρωμαίους, «εκκαθαρίσεις»των αντιφρονούντων, «ιερές εξετάσεις», σταυροφορίες, θηριωδίες των ουνιτών στην Ανατολική Ευρώπη, αποικιοκρατία, γενοκτονία 800.000 Σέρβων Ορθοδόξων από τους παπικούς Κροάτες Ουστάσι με την «ευλογία» του διαβόητου «αγίου» της παπικής «εκκλησίας» Αλοΐσιου Στέπινατς, σύγχρονα δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία κ.λπ. είναι μερικά από τα «έργα και τις ημέρες» των αιρετικών δυτικών. Δεν υπάρχουν όμως παρόμοιες θα μπορέσει όμως παρόμοιες πράξεις θρησκευτικής θηριωδίας στους Ορθοδόξους!

Στην παραπάνω θέση έγινε επίσης λόγος για την «περιφρόνηση της πίστης των άλλων» και την «λεκτική βία», η οποία χαρακτηρίζεται και αυτή ως «θρησκευτική βία». Κατ’ αρχήν η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ποτέ δεν καλλιέργησε μέσα στους κόλπους της τον θρησκευτικό φανατισμό και ποτέ δεν ενεθάρρυνε τα μέλη της σε άσκηση σωματικής βίας σε αιρετικούς και αλλοθρήσκους και αθέους, εξ αιτίας της αλλότριας πίστης των. Ούτε ποτέ βεβαίως αρνήθηκε την συνύπαρξη και συμβίωση με ανθρώπους διαφορετικών πίστεων, έχοντας υπ’ όψιν της τον λόγο του Κυρίου μας «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» (Μαρκ.8,34)  και σεβόμενη την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει, ότι δεν απέρριπτε ως πλάνη και ψεύδος κάθε αλλότρια πίστη. Σέβεται μεν την θρησκευτική ελευθερία του ανθρώπου, να επιλέξει την θρησκεία, που επιθυμεί να ακολουθήσει, ουδέποτε όμως σεβάστηκε και ουδέποτε θεώρησε το ψεύδος και την πλάνη, που εκπροσωπεί η κάθε αίρεση και η κάθε θρησκεία, ως αλήθεια. Απεναντίας πάντοτε ήλεγχε και απέρριπτε την πλάνη και καλούσε τους ανθρώπους στο φως της αληθείας του ευαγγελίου ως μοναδική οδό σωτηρίας. Ένα πράγμα που σέβομαι, οπωσδήποτε το αποδέχομαι, (αυτό σημαίνει σεβασμός), δεν το περιφρονώ. Μια αλλότρια πίστη, όταν την σέβομαι, οπωσδήποτε σημαίνει ότι την αποδέχομαι, δεν την περιφρονώ. Ενώ όταν την απορρίπτω, τότε οπωσδήποτε την περιφρονώ. Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση, να απορρίπτω μια αλλότρια πίστη και ταυτόχρονα να μην την περιφρονώ, όπως θέλουν σήμερα οι οικουμενιστές, οι οποίοι έχουν αναγάγει σε δόγμα πίστεως τον σεβασμό και την μη περιφρόνηση της πίστεως των άλλων. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας με το ότι απέρριψαν κάθε αλλότρια πίστη, οπωσδήποτε περιφρόνησαν όλες τις άλλες πίστεις.  Αυτό το βλέπουμε, επίσης στη ζωή και στο ιεραποστολικό έργο των αγίων αποστόλων, οι οποίοι κηρύττοντες το ευαγγέλιο ως μοναδική οδό σωτηρίας, ταυτόχρονα απέρριπταν την ειδωλολατρία και αυτόν ακόμη τον ιουδαϊσμό ως πλάνη και σκότος. Εάν εκήρυτταν στους ανθρώπους, ότι ο Χριστιανισμός είναι μία εναλλακτική οδός σωτηρίας μεταξύ και άλλων οδών σωτηρίας, που υπάρχουν σε άλλα θρησκεύματα, (όπως σήμερα πιστεύουν οι οικουμενιστές), μόνον τότε θα εσέβοντο και δεν θα περιφρονούσαν τις άλλες θρησκείες. Απεναντίας εκήρυτταν ότι: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία…» (Πραξ.4,12). Το ίδιο βλέπουμε και στους αγίους μάρτυρες, οι οποίοι, ενώ ομολογούσαν τον Χριστό, ως τον μόνο αληθινό Θεό, μυκτήριζαν τους ψεύτικους θεούς των ειδώλων.

  Αν υποθέσουμε, ότι ζούσε σήμερα ο Κύριος και ομιλούσε με τον ίδιο τρόπο, που ομίλησε τότε προς τους Γραμματείς και Φαρισαίους, αποκαλώντας αυτούς «όφεις, γεννήματα εχιδνών» (Ματθ.23,33), καυτηριάζοντας την κατάσταση της πλάνης στην οποία έφθασαν λόγω της υποκρισίας των, αλλά και της απιστίας των προς το πρόσωπό του, πως άραγε θα χαρακτήριζαν οι σημερινοί οικουμενιστές τους αυστηρότατους και δριμύτατους εκείνους λόγους του; Σίγουρα θα αποδοκίμαζαν τους λόγους του ως σκληρούς και απαράδεκτους, ως λόγους που υποβιβάζουν την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα των άλλων και οπωσδήποτε ως λόγους που αποτελούν μορφή «λεκτικής βίας». Πως θα χαρακτήριζαν επίσης τον άλλο εκείνο λόγο του Κυρίου προς τον Πέτρο, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Ματθ.16,23), με τον οποίο τόλμησε να αποκαλέσει σατανά τον μαθητή Του; Οπωσδήποτε και στην περίπτωση αυτή θα τον αποδοκίμαζαν και θα καταδίκαζαν ως απαράδεκτη την συμπεριφορά του. Δεν θα παρέλειπαν μάλιστα να του δώσουν και μαθήματα καλής συμπεριφοράς, ώστε να διορθώσουν το παράπτωμα της «λεκτικής βίας», στο οποίο περιέπεσε! Αν δε υποθέσουμε, ότι ζούσε σήμερα ο Κύριος και ελάμβανε μέρος σε κάποιο από τα διαθρησκειακά συνέδρια των οικουμενιστών και του έδιναν οι διοργανωτές του συνεδρίου το λόγο για να ομιλήσει, τι άραγε θα έκανε; Με ποιά γλώσσα θα ομιλούσε; Θα χάιδευε τα αυτιά των συνέδρων και των παρισταμένων «Ορθοδόξων» οικουμενιστών, από φόβο μήπως τους θίξει και προσβάλλει την πίστη των προσκεκλημένων αλλοθρήσκων; Ας είναι βέβαιοι ότι ο Κύριος παρόμοια, η και δριμύτερη ελεγκτική γλώσσα θα χρησιμοποιούσε, όπως τότε στους Γραμματείς και Φαρισαίους. Και είναι υπερβέβαιο, ότι θα Τον εξέβαλαν από το συνέδριο οι σημερινοί οικουμενιστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι πιστεύουν, λατρεύουν και υπηρετούν τον Χριστό.

Τι θα έλεγαν οι σημερινοί οικουμενιστές, αν ζούσε σήμερα ο απόστολος Παύλος  και τον άκουγαν να ομιλεί και να ελέγχει τον Ελύμα τον Μάγο, τον οποίο χαρακτήρισε «υιό του διαβόλου, και εχθρό πάσης δικαιοσύνης»; «Ω πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιέ διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης, ου παύση διαστρέφων τας οδούς Κυρίου τας ευθείας; (Πραξ.13,10). Είναι βέβαιο, ότι θα τον χαρακτήριζαν ως ακραίο φονταμενταλιστή, ότι έπεσε στο αμάρτημα της «λεκτικής βίας», μίλησε με απαράδεκτη γλώσσα, και δεν σεβάστηκε την αξιοπρέπεια του Ελύμα!

Τι θα έλεγαν οι σημερινοί οικουμενιστές, αν ζούσε σήμερα ο απόστολος Πέτρος και τον άκουγαν να ομιλεί και να ελέγχει τον στον Σίμωνα τον Μάγο, με την σκληρή εκείνη φράση «το αργύριον σου συν σοι είη εις απώλειαν»;(Πραξ.8,20). Δηλαδή: Να πας να χαθείς και συ μαζί με τα λεφτά σου. Οπωσδήποτε θα θεωρούσαν ανάρμοστη και μη ευγενική την συμπεριφορά του. Θα τον νουθετούσαν να προσέχει στο εξής, ώστε να μην πέφτει σε τέτοιου είδους παραπτώματα «λεκτικής βίας»!

Τι θα έλεγαν οι σημερινοί οικουμενιστές, αν ζούσε σήμερα ο άγιος πρωτομάρτυς Στέφανος και τον άκουγαν να ομιλεί και να ελέγχει τα μέλη του ιουδαϊκού συνεδρίου με την σκληρότατη εκείνη φράση «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν, υμείς αεί τω Πνεύματι τω  Αγίω αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς» (Πραξ.7,51).Ίσως να έκλειναν και αυτοί τα αυτιά τους, όπως τότε οι δικαστές και πάντως σίγουρα θα τον αποδοκίμαζαν και θα του καταλόγιζαν όχι μόνο το αμάρτημα της «λεκτικής βίας», αλλά και έλλειψη σεβασμού προς τους δικαστές του.

Τι θα έλεγαν οι σημερινοί οικουμενιστές, αν ζούσε σήμερα ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και τον άκουγαν να ομιλεί μέσα σε κάποιο διαθρησκειακό συνέδριο και να χαρακτηρίζει το Ισλάμ ως λαοπλάνο θρησκεία και πρόδρομο του Αντιχρίστου; Στο «Περί αιρέσεων» έργο του γράφει χαρακτηριστικά: «Έστι δε και η μέχρι του νυν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών, πρόδρομος ούσα του Αντιχρίστου». Παρά κάτωχαρακτηρίζει όλα τα θεσπίσματα του Κορανίου, ως «γέλωτος άξια» που καθιερώθηκαν στο Αραβικό Έθνος με τον «ιερό πόλεμο» και το ψευδές ιδεολόγημα της δήθεν θεϊκής αποστολής του Μωάμεθ, επτά αιώνες μετά την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου του αληθινού Μεσσία, του οποίου το σωτηριώδες έργο επιδιώκει να ανατρέψει με τις ψευδολογίες του. Δεν χωράει αμφιβολία ότι θα τον θεωρούσαν ως ταλιμπάν, που έχει μεσαιωνικές και ξεπερασμένες αντιλήψεις, οι οποίες δεν ισχύουν σήμερα, διότι και οι μουσουλμάνοι πιστεύουν στον ίδιο αληθινό Θεό που πιστεύουν και οι χριστιανοί.

Δεν τολμούν όμως οι  σημερινοί οικουμενιστές να απορρίψουν τους λόγους του Κυρίου και των παρά πάνω αναφερθέντων αγίων, διότι είναι λόγοι θεόπνευστοι, λόγοι που ελέχθησαν με τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος, λόγοι που έχουν καταγραφεί κατά τρόπο οριστικό και αμετάκλητο στο θεόπνευστο κείμενο της αγίας Γραφής, λόγοι που αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση. Το ίδιο και οι λόγοι του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, οι οποίοι και αυτοί θεωρούνται από την εκκλησιαστική μας παράδοση  ως θεοφώτιστοι και αυθεντικοί. Πάντως αν ήταν στο «χέρι τους» να διαγράψουν τους λόγους αυτούς, θα τους διέγραφαν, διότι αποτελούν αγκάθια, που ελέγχουν την οικουμενιστική τους νοοτροπία.

Έγινε λόγος για τους δύο νεοφανείς αγίους, τον άγιο Πορφύριο και τον άγιο Λουκά τον Ιατρό, οι οποίοι«επετίμησαν με αυστηρότητα όσους περιφρονούσαν την πίστη των άλλων». Σχετικά με τον άγιο Πορφύριο, εμείς γνωρίζουμε από αυτόπτες μάρτυρες και πνευματικά του τέκνα, ότι δεχόταν μόνο την Ορθοδοξία ως την μόνη αληθινή πίστη, πράγμα που σημαίνει ότι απέρριπτε και περιφρονούσε, ως πλάνη και αίρεση, κάθε άλλη πίστη. Όσο για τον άγιο Λουκά, δεν υφίσταται ούτε ένα σχετικό παράδειγμα αποδοχής της πλάνης των άλλων. Πάντως οι λόγοι και η διδασκαλία των δύο αυτών νεοφανών αγίων, (όπως και όλων των αγίων), κρίνονται και αξιολογούνται και γίνονται δεκτοί στο μέτρο που συμφωνούν και εναρμονίζονται με την προγενέστερη αυτών Πατερική Παράδοση, με το consensus partum, δηλαδή με την συμφωνία των Πατέρων. Ποτέ η γνώμη ενός, η δύο αγίων δεν θεωρήθηκε ως κανόνας, ως γραμμή και πορεία πλεύσεως της Εκκλησίας, ως αυθεντική διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά μόνον το consensus partum. Άρα λοιπόν δεν θα κρίνουμε την Πατερική μας Παράδοση, έχοντες ως μέτρο και ως γνώμονα την διδασκαλία των δύο αυτών αγίων, αλλά αντιθέτως την διδασκαλία των εν λόγω αγίων με βάση την Πατερική μας Παράδοση. Και τούτο, διότι και οι άγιοι ακόμη δεν υπήρξαν αλάθητοι, όπως πολύ ωραία τονίζει την αλήθεια αυτή ο τότε αρχιμανδρίτης και νυν Μητροπολίτης Αργολίδος  Νεκτάριος Αντωνόπουλος στη βιογραφία του αγίου  Λουκά με τίτλο «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς»: «Έχουμε συχνά την εντύπωση ότι άγιος είναι ο αναμάρτητος, ο αλάθητος. Αυτή η αντίληψη είναι πέρα για πέρα λάθος»(σελ.297). 

 Διατυπώθηκε επίσης η θέση ότι «Οι μάρτυρες δέχθηκαν το μαρτύριο, αλλά δεν άσκησαν καμία βία απέναντι στους διώκτες όχι γιατί δεν μπορούσαν ίσως, αλλά γιατί μια τέτοια βία ακύρωνε τον δικό τους αγώνα για την θέωση». Συμφωνούμε και εμείς, ότι δεν άσκησαν σωματική βία κατά των διωκτών τους, ωστόσο όμως δεν εσιώπησαν, όσον αφορά την θαρραλέα ομολογία τους στο Χριστό και τον σφοδρό έλεγχο κατά της πίστεως των διωκτών τους! Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα «Μαρτυρολόγια», θα διαπιστώσει, πώς αντιδρούσαν οι Μάρτυρες απέναντι στην «πίστη των άλλων». Μέχρι και βωμούς και αγάλματα των ψευτοθεών αναποδογύριζαν! Συχνά έφτυναν στα μούτρα τους ειδωλολάτρες αξιωματούχους! Ας δούμε ακόμα τη στάση των Νεομαρτύρων απέναντι στους μουσουλμάνους διώκτες τους, με πόση σφοδρότητα ήλεγχαν την ισλαμική πίστη.

 Ακούστηκε επίσης και η εξής θέση, σχετικά με τους αγίους μας: «Οι νέοι, Άγιοι και αναφέρομαι μόνο σ’ αυτούς, γιατί τους γνωρίσαμε, την μόνη βία που άσκησαν ήταν μόνο στον εαυτό τους. Η ηρεμία τους ως καρπός κοινωνίας με τον Θεό απέκλειε την βία. Οι άγιοι δεν έβρισαν ούτε τους άθεους, ούτε τους ολιγόπιστους, ούτε τους αμαρτωλούς, ούτε καν τους διώκτες τους. Δεν υπερασπίσθηκαν τον Θεό και την αγάπη τους προς Αυτόν διώκοντας τους απίστους». Όντως οι άγιοί μας δεν ευθύνονται για πράξεις βίας και ύβρεων με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Όμως υπήρξαν σφοδροί ελεγκτές των πλανών τους. Όποιος μελετήσει τα συγγράμματα του Μεγάλου Αθανασίου κατά του φρικτού αιρεσιάρχου Αρείου, θα διαπιστώσει με πόση σφοδρότητα ο άγιος Πατέρας στηλιτεύει τις πλάνες του! Επίσης με πόση σφοδρότητα ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός χαρακτηρίζει τους αιρετικούς παπικούς, μετά το ναυάγιο της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), ως «όφεις»! Οι άγιοι αυτοί είναι μήπως «θρησκευτικοί τραμπούκοι»; Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979), ο μέγιστος των Ορθοδόξων θεολόγων και ομολογητών του 20ου αιώνος, με τους οξύτατους χαρακτηρισμούς του κατά του Οικουμενισμού, του Παπισμού και κατ’ αυτού του ιδίου του προσώπου του Πάπα, ως έχοντα «δαιμονικό εγωιστικό φρόνημα», μπορεί να χαρακτηρισθεί και αυτός ως «θρησκευτικός τραμπούκος»;

Η επισήμανση ότι: «ο αληθινός Θεός ΔΕΝ έχει ανάγκη από την υπεράσπιση τη δική μου, η του οποιουδήποτε ανθρώπου και μάλιστα στο όνομα Του», μας βρίσκει σύμφωνους. Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι η Αγία Του Εκκλησία θα είναι ακλόνητος και αιώνιος, αφού, «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»(Ματθ.16,18). Η Εκκλησία μας σώζει και δεν έχει ανάγκη σωτήρων.  Όντως λοιπόν ο Κύριός μας δεν έχει ανάγκη από την ιδική μας υπεράσπιση και ομολογία. Εκείνοι που έχουν ανάγκη είμαστε εμείς, οι οποίοι έχουμε χρέος να τον υπερασπιζόμαστε, όταν υβρίζεται και διασύρεται από τους αθέους και απίστους και να τον ομολογούμε ως Θεόν και σωτήρα μας, σύμφωνα με τον λόγον του: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς, όστις δ’  αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς»(Ματθ.10,32-33). Και τούτο διότι αν δεν τον ομολογήσουμε, τότε μοιραία θα τον αρνηθούμε, οπότε θα  χάσουμε την αιώνια ζωή.  Έχει επίσης η Εκκλησία μας ανάγκη εργατών (Ιωάν.9,37). Για το σκοπό αυτό οι άγιοι Πατέρες στρατεύτηκαν στην υπηρεσία της Εκκλησίας, όχι για να σώσουν τη φήμη του Θεού, η την Εκκλησία, αλλά για να εργαστούν για τη σωτηρία των ανθρώπων και τη δική τους.

 Από τα παρά πάνω γίνεται σαφές, ότι το εν λόγω συνέδριο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια κοσμική θεώρηση του προβλήματος της θρησκευτικής βίας, το οποίο όμως δεν αγγίζει την Εκκλησία μας. Το πρόβλημα αυτό είναι πρόβλημα των θρησκειών και μάλιστα συγκεκριμένων θρησκευμάτων, όπως το Ισλάμ και ο Σιχισμός, τα οποία έχουν εντεταγμένα στη «θεολογία» και την πρακτική τους, την βία και τα οποία δεν κατονομάστηκαν και δεν στηλιτεύτηκαν επαρκώς, όσο θα έπρεπε στο συνέδριο.

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, συμπεραίνουμε ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στους συμμετέχοντες και εισηγητές τέτοιων συνεδρίων, διότι κινδυνεύουν να μην διαπραγματευθούν το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις, προκειμένου να εναρμονιστούν με το όλο κλίμα και με την όλη ατμόσφαιρα του συνεδρίου. Ο κίνδυνος της μονόπλευρης θεωρήσεως του θέματος είναι μεγάλος, δεδομένου ότι τέτοιου είδους συνέδρια διοργανώνονται ως επί το πλείστον από οικουμενιστικούς κύκλους, που  εκφράζουν ενδοκοσμικά σχήματα και αποσκοπούν σε ενδοκοσμικές επιδιώξεις,  στην ανοικοδόμηση μιας κοσμικού τύπου παγκόσμιας ειρήνης.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ο παραλογισμός και η υποκρισία των Αθεϊστών

Ειρωνεύονται τα Ιερά Λείψανα των αγίων, όμως βαλσάμωσαν για να προσκυνούν, τους μεγαλύτερους άθεους εγκληματίες του 20ου αιώνα…

Το παρόν άρθρο γράφτηκε ώστε να δείξει για άλλη μια φορά την υποκρισία της ομάδας φανατικών που εμφανίζονται στο διαδίκτυο ως «άθεοι» εκφράζοντας έναν αντι-χριστιανικό παροξυσμό.

1. Εισαγωγικά: τα δολοφονικά καθεστώτα του αθεϊσμού.

Έχουμε αποκαλύψει πολλά για την κατάντια που κρύβεται πίσω από τα πρότυπα που επέλεξαν οι άνθρωποι αυτοί: για τους αστούς «διαφωτιστές» και τον ρατσισμό τους, για τον λάτρη του μαοϊκού σφαγείου Θέμο Κορνάρο, για το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο και μέγα συκοφάντη, τον Ανώνυμο της Νομαρχίας, για τον δουλέμπορο Βολταίρο, για τον Θεόφιλο Καΐρη τις απάτες του και τη θεοκρατική του σέκτα, για τον υποτελή δωσίλογο Ανδρέα Λασκαράτο, για τον εμπνευστή του Ολοκαυτώματος Λούθηρο κ.λπ. κ.λπ.

Κάνουμε φανερές τις σκοτεινές προσωπικότητες από τις οποίες αντλούν οι άθεοι τα πρότυπά τους, γιατί η καθαρά αμυντική στάση δεν ωφελεί πάντα. Έτσι, καλό είναι να συνδυάζεται και με αποκαλύψεις από την πλευρά μας, ώστε ένα καλοπροαίρετο πρόσωπο να καταλάβει ότι έπεσε θύμα εξαπάτησης των αμετανόητων ηγετών τους, αφού όχι μόνο του είπαν ψέματα, αλλά επιπλέον του έκρυψαν τις αμέτρητες σκοτεινές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τον αθεϊσμό.

Στην Ορθοδοξία, γνωρίζουμε όλοι την Παράδοση της Εκκλησίας περί των Ιερών Λειψάνων των αγίων.

Το ζήτημα όμως είναι ότι, ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι «άθεοι» ειρωνεύονται αυτή την παράδοση της Εκκλησίας, αποκρύπτουν μονίμως από τα θύματά τους ότι τα φασιστικά καθεστώτα του αθεϊσμού προσπάθησαν να μιμηθούν την πρακτική αυτή της Εκκλησίας, φτιάχνοντας ταριχευμένες μούμιες για να τις προσκυνούν, όχι όμως αγίων, αλλά αποδεδειγμένα αμετανόητων εγκληματιών, όπως ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο Τσε-τουνγκ ή ο Κιμ-Ιλ-Σουνγκ, όλοι φανατικοί άθεοι που έζησαν μόλις πριν μερικές δεκαετίες, στον 20^ο αιώνα, κλέβοντας τον λαό που υποτίθεται υπερασπίζονταν, εκτελώντας κατά χιλιάδες όποιους εξέφραζαν την παραμικρή διαφωνία, δολοφονώντας εκατομμύρια λαού που πέθαιναν από την πείνα, καθώς τους ανάγκαζαν με τη βία να δουλεύουν ασταμάτητα και με ελάχιστη τροφή «για όφελος της επανάστασης». Και όταν λέμε «όφελος της επανάστασης» στην ουσία εννοούμε τους ίδιους τους δικτάτορες και τον τεράστιο διεφθαρμένο μηχανισμό καταπίεσης που συντηρούσαν, ζώντας οι ίδιοι σε ανάκτορα, με κάθε είδους χλιδή, καλοπέραση ή σεξουαλική παρακμή.

Ένας από τους ηγέτες των σημερινών άθεων, είναι ο βιολόγος, και εσχάτως ερασιτέχνης (και μάλλον γραφικός) «θρησκειολόγος», Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins), ο συγγραφέας του βιβλίου «Η Περί Θεού Αυταπάτη» (The God Delusion).

Όταν ο άνθρωπος αυτός σε ένα πραγματικό παραλήρημα τόλμησε να γράψει ότι, «δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως ο αθεϊσμός στρέφει συστηματικά τους ανθρώπους προς το κακό»(!) (The God Delusion, σελ. 273), του θύμισαν βεβαίως ότι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες που γέννησε η ανθρωπότητα, ήταν επίσημα δηλωμένοι άθεοι και εφάρμοσαν συνειδητά και με συνέπεια τον αθεϊσμό στις δικτατορίες που δημιούργησαν! Ο Λένιν και ο Στάλιν στη Ρωσία, ο Μάο στην Κίνα, ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη, ο Κιμ ιλ Σουνγκ στην Βόρεια Κορέα, και αρκετοί άλλοι σε χώρες που εφαρμόστηκαν οι ανατολικού τύπου δικτατορίες (Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία,  Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Αιθιοπία, Αγκόλα κ.ά.), έμειναν στην ιστορία για τα σφαγεία που διέπραξαν, όντας δηλωμένοι άθεοι με τον πιο επίσημο τρόπο.

Άλλωστε, τα ίδια τους τα καθεστώτα, ως θεμελιώδη ιδεολογικό λίθο, εμπεριείχαν τον αθεϊσμό και την επιβολή του, ταυτόχρονα με την πάση θυσία εξάλειψη κάθε θρησκείας, καθώς νόμιζαν ότι έτσι θα έφτιαχναν «ιδανικές» κοινωνίες…

Κείμενα δικά τους, βγαλμένα από τους κόλπους των καθεστώτων αυτών, τα οποία γνώρισαν πλατιά διάδοση ως «ευαγγέλια» για την εφαρμογή των δικτατοριών ανατολικού τύπου, δηλώνουν ξεκάθαρα πως:

«… είναι πολύ σημαντικό να διεξάγουμε με το ισχυρότερο δυνατό μένος τον αγώνα ενάντια στις θρησκευτικές προκαταλήψεις εφόσον η εκκλησία έχει σαφώς μετατραπεί σε αντεπαναστατική οργάνωση και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη θρησκευτική της επιρροή στις μάζες, προκειμένου να τις συσπειρώσει στον πολιτικό αγώνα ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου»[1].

Ο αιματηρός διωγμός της Εκκλησίας ήταν πάντα μια επιλογή και αυτό άλλωστε φάνηκε στην πράξη. Στα θεμελιώδη κείμενά τους ομολογούν πως, ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί μία σφαγή της Εκκλησίας, ήταν για να μην αντιδράσουν «οι μάζες» που είχαν υποτάξει στις δικτατορίες τους:

«Η βίαιη επιβολή της αθεΐας στις μάζες … δεν θα βοηθούσε […] Αν η εκκλησία ετίθετο υπό διωγμό, θα κέρδιζε τη συμπάθεια των μαζών, γιατί ο διωγμός θα τους θύμιζε τις σχεδόν ξεχασμένες εποχές που η θρησκεία συνδεόταν με την εθνική ελευθερία»[2].

Βεβαίως, ξέρουμε πλέον ότι στα καθεστώτα αυτά, τα πάντα ήταν θέμα ερμηνείας των αναγκών της στιγμής. Οι ερμηνείες μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν, και η έννοια της «δικτατορίας του προλεταριάτου» τους παρείχε απεριόριστες δυνατότητες: υπό το όνομα της, μπορούσε να νομιμοποιηθεί κάθε καταπίεση ή λογοκρισία, οι διώξεις, τα βασανιστήρια, οι εξορίες και οι εκτοπίσεις, όπως και οι σφαγές ή τα αποτρόπαια εγκλήματα. Κι αν κάποιος είχε αντίρρηση, εντός ολίγου είτε θα έπαυε να έχει, είτε θα τον έβρισκαν νεκρό σε κάποιο χαντάκι όπως δεκάδες χιλιάδες άλλους, με τον επίσημο χαρακτηρισμό: «εχθρός της επανάστασης»…

Ο θάνατος των «εχθρών της επανάστασης» παρουσίαζε μεγάλη ποικιλία. Για παράδειγμα, κάποιον υψηλόβαθμο αξιωματούχο του Μάο Τσε Τουνγκ, υπεύθυνο για το λιθάνθρακα, «… τον έκοψαν με μικρά μαχαίρια … του κρέμασαν μια τεράστια σιδερένια σόμπα γύρω από το λαιμό, η οποία τράβηξε το κεφάλι του κάτω προς το τσιμεντένιο πάτωμα, ενώ ταυτόχρονα οι βασανιστές του έσπαζαν το κρανίο με τις βαριές μπρούτζινες αγκράφες στις ζώνες τους. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των βασανιστηρίων, κάποιος έβγαζε φωτογραφίες…»[3].

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι τα θεωρητικά συγγράμματα ουδεμία αξία είχαν, και έτσι, την ίδια χρονική περίοδο που διατυπώνονταν οι υποκριτικές απόψεις περί «μη χρήσιμης βίας» ενάντια στην Εκκλησία, ο Λένιν φρόντισε και, «ιερείς, ιμάμηδες και ραβίνοι δολοφονήθηκαν κατά κόρον στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, ενώ το 1922 έγιναν δίκες και εκτελέσεις των θρησκευτικών ηγετών της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας προς παραδειγματισμό»[4].

Και αργότερα φυσικά, «ο Στάλιν έδωσε στην Ένωση Στρατευμένων Αθεϊστών το ελεύθερο να εξαπολύσει διωγμό κατά των κληρικών … Οι εκκλησίες, τα τζαμιά και οι συναγωγές ισοπεδώθηκαν. Θρησκευτικά κειμήλια συλήθηκαν … Δεκάδες χιλιάδες ιερείς δολοφονήθηκαν. Τα εκκλησιαστικά κτίρια κατεδαφίστηκαν … Η δημοσίευση των ιερών κειμένων, συμπεριλαμβανομένης της Βίβλου, απαγορευόταν … Οι καμπάνες των εκκλησιών μεταφέρθηκαν σε χυτήριο …»[5].

Τα ίδια έκαναν φυσικά τα αθεϊστικά καθεστώτα σε κάθε θρησκεία που αφορούσε το δικό τους κράτος:

«Παράλληλα με τις θηριωδίες ξεκίνησε και ο αφανισμός του θιβετιανού πολιτισμού … Ο αφανισμός της θρησκείας, του επίκεντρου της ζωής των Θιβετιανών, έγινε έμμονη ιδέα του Μάο … Τόσο οι λάμα όσο και οι καλόγριες υποχρεώθηκαν να παραβιάσουν τον όρκο αγαμίας και να παντρευτούν. Οι Άγιες Γραφές χρησιμοποιήθηκαν για κοπριά … Τα περισσότερα μοναστήρια υπέστησαν καταστροφικές ζημιές και έδιναν την εντύπωση ότι είχαν πέσει θύματα πολέμου και βομβαρδισμών … το 1959 υπήρχαν 2.500 μοναστήρια στο Θιβέτ, ενώ το 1961 είχαν μείνει λίγα παραπάνω από 70. Το 1959 υπήρχαν 110.000 καλόγεροι και καλόγριες, ενώ το 1961 είχαν μείνει μόνο 7.000»[6].

[Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό και τον άθεο Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins), που έγραψε το απόφθεγμα: «Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως ο αθεϊσμός στρέφει συστηματικά τους ανθρώπους προς το κακό»…]

Άλλωστε, και οι συγγραφείς των προαναφερομένων θέσεων ότι τάχα «η βίαιη επιβολή της αθεΐας στις μάζες … δεν θα βοηθούσε», ήταν ηγετικά στελέχη των δολοφονικών μηχανισμών και οι ίδιοι (μέχρι να έρθει η σειρά τους να δολοφονηθούν…), και ασφαλώς με κάθε τρόπο «στόχευαν στην εξάλειψη της θρησκείας»[7]. Όταν λοιπόν θεωρήθηκε «χρήσιμη» μια δίωξη της θρησκείας για παραδειγματισμό και εκφοβισμό, ουδείς εξέταζε τις αερολογίες των (δικών τους) εγχειριδίων…

            Ας δούμε λοιπόν έναν - έναν μερικούς από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της ανθρωπότητας και τα σφαγεία που διέπραξαν, τους οποίους οι άθεοι τους έκαναν μούμιες για να τους προσκυνούν, να τους λατρεύουν, και να αντλούν και παραδείγματα από αυτούς, αν κρίνουμε από το μίσος που εκφράζουν και σήμερα ενάντια στην Εκκλησία.

Και φυσικά, ας μην νομίσει κανείς ότι σήμερα η φρίκη αυτή θα συνδυαστεί υποχρεωτικά με κάποια πολιτική τοποθέτηση. Σήμερα, τέτοια στεγανά δεν υπάρχουν. Πολλοί ορθόδοξοι υπάρχουν στην λεγόμενη «αριστερά», όπως και πολλοί άθεοι (και ειδικά νεο-παγανιστές) στη λεγόμενη «δεξιά». Ας μην ξεγελαστεί λοιπόν κανείς από τέτοια. Τους άθεους τους ενώνουν οι αντιθρησκευτικές δοξασίες τους και όχι τα πολιτικά κόμματα. Και δυστυχώς, το μεγάλο πλήθος των άθεων που εκφράζεται στο διαδίκτυο, υιοθετεί μια ακραία γλώσσα μίσους που πολύ φοβόμαστε ότι οδηγεί σε έναν αντιθρησκευτικό χουλιγκανισμό, εφευρίσκοντας «βαρβάρους» για να διοχετεύουν εκεί την εκάστοτε κοινωνική αστάθεια και τις φοβίες των ανθρώπων…

 

2. Λένιν: «Διωγμός της θρησκείας»[8]

Η επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917 (Μαρτίου με το νέο ημερολόγιο) ξέσπασε στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη όταν εξεγερμένοι εργάτες βγήκαν στους δρόμους. Παρά τη διαταγή του τσάρου για καταστολή της εξέγερσης, η Εθνοσυνέλευση («Δούμα») δεν υπάκουσε και ο τσάρος υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Προέκυψε έτσι μια προσωρινή κυβέρνηση από δυνάμεις με σημαντικές πολιτικές διαφορές μεταξύ τους. Βεβαίως, οι ελπίδες για μια δημοκρατική επίλυση των προβλημάτων ήταν μάταιες και η απολυταρχία του λενινισμού ακολούθησε:

«Ο Λένιν, αρχικά εξόριστος στην Ελβετία και στη συνέχεια με την επιστροφή του στη Ρωσία, δεν σταμάτησε να προετοιμάζει την πάλη κατά της προσωρινής εξουσίας στην Αγία Πετρούπολη […] τον Ιανουάριο του 1918 η εκλεγμένη με καθολική ψηφοφορία Συντακτική Βουλή, στην οποία όμως είχαν την πλειοψηφία οι σοσιαλιστές-επαναστάτες και οι μπολσεβίκοι, διαλύεται από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση … η δικτατορία του προλεταριάτου που περιγράφεται από τον Λένιν τίθεται σε εφαρμογή, στο πλαίσιο του εμφύλιου πολέμου και του εξωτερικού πολέμου που άρχισε η Ρωσία, με την εγκαθίδρυση της τρομοκρατίας. Πολιτική τρομοκρατία με την κατάργηση της ελευθερίας του Τύπου, της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι (όλα τα κόμματα εκτός του Μπολσεβικικού διαλύονται). Η οργανωμένη καταστολή από την ΤσεΚά (πολιτική αστυνομία του Λένιν) επιπίπτει στα στελέχη του παλιού καθεστώτος και σε αυτούς που αντιτίθενται στις μπολσεβικικές πρακτικές. Τέλος, οικονομική τρομοκρατία κατά της βιομηχανικής και της αγροτικής τάξης, των οποίων η περιουσία απαλλοτριώνεται»[9].

Τα δολοφονικά «εργαλεία» που χρησιμοποίησε ο Λένιν στην επιβολή της δικτατορίας του, ήταν πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία για την εγκληματική τους δράση:

«Πιο αδίστακτοι απ' όλους ήταν ο κομισάριος Πολέμου Τρότσκι, ο οποίος ίδρυσε και ήλεγχε τον Κόκκινο Στρατό από το τεθωρακισμένο του τρένο, και ο Στάλιν […] Όταν ο Λένιν δημιούργησε το Πολιτικό Γραφείο … δύο από τα όλα κι όλα πέντε μέλη του ήταν ο Στάλιν και ο Τρότσκι […] Ο Λένιν έστειλε τον Στάλιν στο Τσαρίτσιν … Στις 6 Απριλίου ο Στάλιν μπήκε στο Τσαρίτσιν με τεθωρακισμένο τρένο με 400 Κοκκινοφρουρούς … Βρήκε την πόλη γεμάτη από ανόητους και προδότες. Ο Στάλιν απέδειξε ότι ήταν αποφασισμένος να βάλει τάξη, προβαίνοντας σε εκτελέσεις όλων αυτών που ήταν ύποπτοι για αντεπαναστατική δράση … Ο Λένιν τον διέταξε να είναι όσο πιο ‘’αμείλικτος’’ και ‘’αδίστακτος’’ μπορούσε … Την εποχή αυτή ο Στάλιν αντιλαμβάνεται πόσο απλό και αποτελεσματικό πολιτικό μέσο είναι ο θάνατος»[10].

Είναι γεγονός ότι «ο Στάλιν υπήρξε αδίστακτος και ακριβώς αυτή την ικανότητα του να επιβάλλει αβάσταχτη πίεση χρειαζόταν ο Λένιν»[11]. Το τεθωρακισμένο τραίνο που είχε δώσει ο εγκληματίας Λένιν στον Στάλιν, εκείνος το χρησιμοποιούσε σαν βάση του και «από εδώ έδινε τις διαταγές του για τις αδιάκοπες εκτελέσεις από την ΤσεΚά […] ‘’Ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα’’, λέγεται ότι είχε πει ο Στάλιν. ‘’Όταν δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει πρόβλημα’’. Αυτή ήταν η μέθοδος των μπολσεβίκων»[12].

            Βεβαίως, ο Λένιν ήταν και «φιλόσοφος», καθώς άφησε στον κόσμο και ρήσεις με «υψηλά νοήματα»:

«‘’Επανάσταση χωρίς εκτελεστικά αποσπάσματα’’, λέγεται ότι είχε πει ο Λένιν, ‘’δεν έχει νόημα’’. Καθ' όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του παίνευε την Τρομοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης […] Οι μπολσεβίκοι ήταν άθεοι … καταδέχονταν να σκοτώνουν επειδή πίστευαν αυτάρεσκα ότι κάποτε θα κατακτούσαν την υπέρτατη ηθική δικαίωση»[13].

            Και βεβαίως, οι «άγιοι» του αθεϊσμού προκαλούσαν τον θαυμασμό σε κάθε άθεο εγκληματία του εξωτερικού:

            «Ο Πένγκ Πάι εξύμνησε τον Λένιν καταλλήλως: ‘’Ο νόμος του δεν περιέχει λεπτομέρειες. Απλώς σκοτώνει όλους τους αντιπάλους’’ … Το καθεστώς διέταζε τον κόσμο ‘’να ξεκοιλιάζετε, να αποκεφαλίζετε … και να κατακρεουργείτε αδίστακτα. Δεν πρέπει να αισθάνεστε απολύτως τίποτα … Σκοτώνετε, σκοτώνετε ελεύθερα. Το σημαντικότερο καθήκον σε μια εξέγερση είναι να σκοτώνετε’’. Τα παιδιά που ‘’σκότωναν αυτόματα τους αντιδραστικούς’’ δέχονταν συγχαρητήρια»[14].

            Φυσικά, για να θυμούνται όλοι οι άθεοι αυτά τα πρότυπα αρρώστιας και δυσωδίας, μόλις πέθανε ο Λένιν στις 21 Ιανουαρίου 1924, το πτώμα του βαλσαμώθηκε και έγινε αντικείμενο προσκύνησης σε μαυσωλείο που ανεγέρθηκε στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας…

Άντε, και βοήθειά μας…

Πραγματικά εννοούμε το βοήθειά μας, διότι αν κάποιος παρατηρήσει το μίσος που σπέρνουν στο διαδίκτυο οι εκπρόσωποι του αθεϊσμού και την επιχειρηματολογία τους, θα βρει τρομακτικές ομοιότητες με τη θεωρία του αθεϊσμού που εφάρμοσαν οι εν λόγω εγκληματίες.

 

3. Στάλιν: «Μίσος για τον εβραιο-χριστιανισμό»[15]

Όπως είδαμε, ο Στάλιν αρχικά ήταν το δολοφονικό εργαλείο στα χέρια του επίσης σφαγέα Λένιν. Είναι προφανές ότι η άνοδός του στην εξουσία δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μέσα σε ένα χάος δολοφονιών ώστε να μην υπάρχουν διεκδικητές του «θρόνου»:

«Στο 15ο Συνέδριο του 1927 ο Στάλιν ήταν απλά και μόνο ένας από τους αρχηγούς που πόζαραν με τους θαυμαστές τους. Στο 17ο ο Στάλιν στέκεται διαρκώς στο κέντρο. Το άλμπουμ κουτσουρεύτηκε από τον τεράστιο αριθμό μορφών που είτε διεγράφησαν, είτε σκίστηκαν, επειδή κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων χρόνων είχαν συλληφθεί και εκτελεστεί: από τους 1.966 σύνεδρους οι 1.108 συνελήφθησαν. Λίγοι ήταν αυτοί που επέζησαν»[16].

Η κτηνωδία του Στάλιν ήταν απαράμιλλη. Μόνο οι άλλοι άθεοι δικτάτορες μπορούν να τον συναγωνιστούν σε αριθμό εγκλημάτων κατά του ίδιου τους του λαού. Ο Στάλιν ήταν η αιτία που βλέπουμε σήμερα με κάποια απορία ίσως, ιστορικές φωτογραφίες με Ουκρανούς να έχουν καταταχτεί στον στρατό του Χίτλερ (μέχρι φυσικά να αντιληφθούν ότι δεν μπορούσαν να διαλέξουν ποιος από τους δύο ήταν χειρότερος, ο Στάλιν ή ο Χίτλερ…)! Βεβαίως, για όσους γνωρίζουν τι έκανε ο Στάλιν στην Ουκρανία, δεν υπάρχει καμία απορία γι’ αυτό:

«Τα πλήγματα τού δικτάτορα έπεσαν ισχυρότερα επάνω στους αγρότες· περίπου 25.000.000 αγροτικά νοικοκυριά αναγκάστηκαν να ενταχθούν σε κολλεκτίβες ή κρατικά αγροκτήματα, μέσα σε λίγα χρόνια. Οι απρόθυμοι μουζίκοι αντιστάθηκαν απελπισμένα και υπέστησαν τις επιθέσεις στρατιωτών και μονάδων της Γκεπεού (πολιτικής αστυνομίας). Οι μη συνεργάσιμοι αγρότες, οι οποίοι ονομάστηκαν κουλάκοι, κατέστησαν θύματα μαζικών συλλήψεων, εκτελέσεων, εκτοπίσεων ή απορροφήθηκαν από το ραγδαία αυξανόμενο δίκτυο των σταλινικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου δούλευαν, υπό απάνθρωπες συνθήκες, μέχρι θανάτου. Η κολλεκτιβοποίηση προκάλεσε επίσης λιμό τεραστίων διαστάσεων στην Ουκρανία. Όμως  ο Στάλιν επέμεινε να εξάγει τα αποθέματα σιτηρών, που ένας λιγότερο σκληρός ηγέτης θα είχε σπεύσει να διαθέσει στις λιμοκτονούσες περιοχές. Περίπου 10.000.000  χωρικοί πέθαναν αυτά τα χρόνια εξαιτίας της εφαρμογής της πολιτικής του Στάλιν»[17].

Είναι απίστευτο ότι ο αθεϊστικός μηχανισμός, κατάφερε να μαζέψει κάθε διαθέσιμη τροφή ώστε εξοντώσει από την πείνα, εκατομμύρια κατοίκους της Ουκρανίας, μίας από τις πιο εύφορες περιοχές του πλανήτη! Και όχι μόνο αυτό, αλλά έστελνε στρατό και άρματα μάχης για να δολοφονήσει όσους αγρότες τολμούσαν να αρνηθούν να υπακούσουν στον άθεο δικτάτορα Στάλιν…

Τα θύματά του αθεϊσμού ήταν αμέτρητα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα «Γκουλάγκ» ήταν πάντα γεμάτα με εκατομμύρια «ύποπτους» φυλακισμένους, οι οποίοι είχαν γλυτώσει την εκτέλεση, όμως πολλοί από αυτούς θα πέθαιναν στα καταναγκαστικά έργα, καθώς αποτελούσαν μια μόνιμη οικονομική δύναμη για το αθεϊστικό καθεστώς που έφτιαχνε χωρίς κόστος για το κράτος κάθε δημόσιο έργο που προγραμματιζόταν.

Βεβαίως, για τον Στάλιν και τον μηχανισμό του, το να μιλάς για δολοφονίες και σφαγές είναι περιττό… Είναι τόσο πολλά τα εγκλήματα που διέπραξαν, ώστε οι αριθμοί χάνουν το νόημά τους:

«Κριτήριο για τη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων δεν αποτελούσε το όνομα τους, αλλά απλά και μόνο οι ποσοστώσεις που είχαν τεθεί ως στόχος. Στις 2 Ιουλίου του 1937, το Πολιτμπιρό διέταξε τους τοπικούς γραμματείς να συλλάβουν και να εκτελέσουν ‘’τα πιο εχθρικά αντισοβιετικά στοιχεία’’ … Αυτή η τελική λύση ήταν μια πραγματική σφαγή, μέρος της πίστης και της ιδεολογίας του μπολσεβικισμού … ο ταξικός αγώνας που εξελίχθηκε σε κανιβαλισμό … πρότειναν τον τουφεκισμό 72.950 και τη σύλληψη 259.450 ανθρώπων, χωρίς να έχουν συμπεριλάβει όλη την επικράτεια … Εκτός των ίδιων των καταδικασθέντων θα εξορίζονταν και οι οικογένειες τους … Όσο το κυνήγι θηραμάτων πλησίαζε στο αποκορύφωμα του και οι τοπικές ζήλιες και φιλοδοξίες συνέβαλλαν στο να αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων, η ‘’κρεατομηχανή’’ καταβρόχθιζε όλο και περισσότερους … ο θάνατος ήταν μερικές φορές απρογραμμάτιστος: κάποιο σχόλιο που είχε ξεχαστεί, σχέσεις με την αντιπολίτευση, ζήλια για τη θέση, τη σύζυγο ή το σπίτι του άλλου, εκδίκηση ή απλά και μόνο μια σύμπτωση μπορούσαν να αποτελέσουν την αιτία για τη θανάτωση και τον βασανισμό ολόκληρων οικογενειών … οι αρχικές ποσοστώσεις είχαν φτάσει τις 767.397 συλλήψεις και 386.798 εκτελέσεις … Την ίδια ώρα, ο Γεζόφ επιτίθετο εναντίον ‘’εθνικών ομάδων’’ … κυρίως Πολωνών και Γερμανών της χώρας … Κατά τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης συνελήφθησαν συνολικά 350.000 (οι 144.000 ήταν Πολωνοί) και εκτελέστηκαν 247.157 άνθρωποι (110.000 Πολωνοί) - μια μίνι-γενοκτονία … κατά τη διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων συνελήφθησαν συνολικά 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι και 700.000 οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα»[18].

Και αυτό, δυστυχώς, είναι ένα μέρος μόνο της εμετικής ιστορίας του αθεϊσμού… Αν σας ξαναμιλήσει κάποιος για τον αθεϊσμό, δείξτε του τα αποτελέσματα της εφαρμογής του ως θεμελιώδους ιδεολογικής κατεύθυνσης και ηθικής, κρατών και ανθρώπων…

Τελικά, «στις 4 Μαρτίου 1953 … η ανθρωπότητα πληροφορούνταν ότι ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν υπέστη βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο … Τη νύχτα της 5 προς 6 Μαρτίου 1953 … ‘’η καρδιά του συντρόφου Στάλιν έπαψε πια να χτυπά’’ … Οι πρώτες εκδηλώσεις του καθεστώτος … υπήρξαν αποθεωτικές και ο νεκρός τοποθετείται ηθικά στο πλευρό του Λένιν. Η σορός του μεταφέρεται στο Μαυσωλείο … στην Κόκκινη πλατεία, δίπλα στη σωρό του Λένιν, ενώ ο πρωθυπουργός Μαλένκωφ, ο πρώτος Γραμματέας Ν. Χρουτσώφ … και στρατάρχες … τη μεταφέρουν με ευλάβεια στους ώμους τους»[19].

Μόλις το φθινόπωρο του 1961 στο 22^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης), στα πλαίσια μιας προσπάθειας αποσταλινοποίησης, εκτός άλλων, πραγματοποιήθηκε συμβολικά και η απομάκρυνση του ταριχευμένου πτώματος του Στάλιν από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας[20].

Ξανά, βοήθειά μας…

 

4. Μάο Τσε-τουνγκ: «η θρησκεία είναι δηλητήριο»[21]

            Ο Μάο Τσε-τουνγκ (1895-1976) ήταν ένας ακόμη άθεος εγκληματίας που κείται ταριχευμένος για δημόσιο προσκύνημα. Ήταν Κινέζος πολιτικός, παιδί εύπορων αγροτών και ανακάλυψε τον μαρξισμό στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου. Η άνοδος του Μάο στην αδιαφιλονίκητη ηγεσία του κόμματος έγινε το 1935.

            Ο Μάο, το ταλέντο του στο να σκορπίζει το θάνατο το είχε βέβαια πριν ανέβει στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας. Δρώντας σαν απλός ληστής της υπαίθρου αρχικά, υποστήριζε ότι κυνηγούσε τους «πλούσιους κτηματίες», όμως στην πραγματικότητα λήστευε ακόμα και νοικοκυριά που είχαν μερικές κότες… Οι ληστείες αυτές συχνά συνοδεύονταν από εκτελέσεις και βασανιστήρια:

«Ο Μάο είχε καθιερώσει τις δημόσιες εκτελέσεις … Έδειξε ιδιαίτερη αδυναμία στον αργό θάνατο … ένα μεγάλο ποσοστό του λαού αναγκαζόταν να τις παρακολουθεί. Συγκέντρωνε τα πλήθη, τους απαγόρευε να φεύγουν και τους υποχρέωνε να βλέπουν ανθρώπους να θανατώνονται μ’ αυτόν τον αιματηρό και μαρτυρικό τρόπο. Οι κραυγές των θυμάτων γέμιζαν με τρόμο όσους τις άκουγαν  […] Ο Μάο και ο στρατός του ζούσαν από τις λεηλασίες που διέπρατταν … Είχαν δώσει ένα μεγαλοπρεπές όνομα στις επιδρομές τους … ‘’Η συντριβή των τυράννων-κτηματιών’’. Ωστόσο, στην πραγματικότητα ήταν συνηθισμένες, τυφλές ληστείες … Το ‘’πλούσιος’’ … ήταν σχετικό και μπορεί να περιελάμβανε μια οικογένεια που είχε περίπου είκοσι πέντε λίτρα λάδι μαγειρέματος ή μερικές κότες. Η ‘’συντριβή’’ περιελάμβανε την απλή κλοπή, την απαγωγή και τη δολοφονία … Για να εξασφαλίσει την εύνοια των στρατευμάτων, ο Μάο ίδρυσε ‘’στρατιωτικές επιτροπές’’, στις οποίες οι στρατιώτες θα συζητούσαν τι θα έκαναν με τις εισπράξεις από τις λεηλασίες»[22].

Το κτήνος αυτό, για να πορευθεί στην ηγεσία του αθεϊστικού καθεστώτος, φρόντισε πρώτα όπως ο Λένιν ή ο Στάλιν να εξοντώσει κάθε διαφωνούντα:

«Κατάρτισε έναν κατάλογο με τα ονόματα των εχθρών του … ‘’Εκμηδενίστε τους όλους’’, διέταξε, ‘’σφάξτε τους μαζικά σε όλες τις κομητείες και σε όλες τις περιφέρειες. Όποια περιοχή δεν λάβει μέρος στις συλλήψεις και τις σφαγές … να τους πιάσετε και να τους ‘’φροντίσετε’’ (σιουν-μπαν, που υποδηλώνει βασανισμό ή και εκτέλεση) … Ο Λι … συνέλαβε τους άντρες που υπήρχαν στον κατάλογο του Μάο και τους υπέβαλε σε ολονύχτια βασανιστήρια … συμπεριφέρθηκε ιδιαίτερα βάναυσα στις συζύγους των ηγετών … οι γυναίκες αναγκάζονταν να γδυθούν και στη συνέχεια ‘’το σώμα τους, ειδικά ο κόλπος, καιγόταν με αναμμένα φιτίλια, ενώ τα στήθη τους κόβονταν με μικρά μαχαίρια’’… Όλοι ζούσαν με τον τρόμο …  αρκούσε δύο άνθρωποι να μιλούν μεταξύ τους για να θεωρηθούν ύποπτοι αντιμπολσεβικισμού … Φρικτά βασανιστήρια διεξάγονταν καθημερινά»[23].

            Σίγουρα χρειάζεται γερό στομάχι για να διαβάσει κανείς την ιστορία του αθεϊσμού. Και θυμόμαστε όλοι το περίσσιο θράσος με το οποίο ο Κώστας Γαβράς στην υπόθεση με τον Παρθενώνα, διαλαλούσε ότι ήταν άθεος γιατί -λέει- πλέον δεν πίστευε στον Θεό, αλλά «πίστευε στους… ανθρώπους»! Φαίνεται ότι η ιστορία της φρίκης του αθεϊσμού, στον κ. Γαβρά μοιάζει με ανθρωπισμός… Αλλά θυμόμαστε επίσης και την απάθεια ενός φερέφωνου του μαοϊκού σφαγείου, του Θέμου Κορνάρου, που αποκρύπτοντας όλα αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα, τόλμησε να στραφεί κατά του Αγίου όρους και να γράψει:

            «[Στο] ‘’Άγιον Όρος’’ … οι ‘’αγιορείτες’’ το μόνο που κάνουν είναι να ‘’επιδίδονται … στα λαθρεμπόρια, στη παραλυσία, στις δολοφονίες’’!

Μπορεί φυσιολογικός άνθρωπος να διανοηθεί ότι το έγραψε αυτό ένας άθεος που επισκέφτηκε την Κίνα του Μάο;! Και όχι μόνο εξύβριζε το Άγιο Όρος, αλλά τόλμησε να γράψει χωρίς ντροπή, απευθυνόμενος στους μακελλάρηδες του Μάο:

«Έσφιξα το χέρι του [κινέζου] συνομιλητή μου πολύ συγκινημένος … στοργή που δείχνετε ακόμη και για έναν εχθρό»[24]!!!

Άκου στοργή προς τον εχθρό! Στο μαοϊκό σφαγείο! Ας δούμε λοιπόν μερικά ενδεικτικά γεγονότα που δείχνουν τη «στοργή» της αθεϊστικής ιδεολογίας του Μάο και του Κορνάρου:

«Μερικοί βασανιστές έχωναν μια καυτή σιδερένια βέργα στον πρωκτό των θυμάτων τους … ο βασανιστής περνούσε ένα σύρμα στο πέος του θύματος μέχρι το αυτί του και μετά το χτυπούσε σαν χορδή … Σε όλες τις κομητείες υπήρχαν περιπτώσεις ανθρώπων που τους έσκιζαν το στομάχι και τους ξερίζωναν την καρδιά … Συνολικά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν … Τα στελέχη επέβαλλαν φρικτές τιμωρίες: έθαβαν ζωντανά τα θύματα, τα στραγγάλιζαν με σχοινί, ή τους έκοβαν τη μύτη. Σε κάποιο χωριό, τέσσερα τρομοκρατημένα παιδιά παρ' ολίγον να θαφτούν ζωντανά, επειδή είχαν κλέψει λίγα τρόφιμα … Σ' άλλο ένα χωριό, τα στελέχη έκοψαν τέσσερα δάχτυλα του χεριού ενός παιδιού, το οποίο είχε προσπαθήσει να κλέψει ένα μικρό κομμάτι μιας άγουρης καλλιέργειας. Σ' ένα τρίτο, τα στελέχη πέρασαν σύρματα μέσα από τα αυτιά δύο παιδιών που είχαν προσπαθήσει να κλέψουν τρόφιμα και τα κρέμασαν σε έναν τοίχο»[25]!

Το χειρότερο όμως είναι, ότι το κείμενο του Κορνάρου με τίτλο «Οι Άγιοι χωρίς μάσκα», άθλιο λιβελλογράφημα που έφτιαξε αυτός ο πωρωμένος θαυμαστής των λουτρών αίματος του Μάο, αναρτήθηκε από ανθρώπους στο διαδίκτυο για να χρησιμοποιηθούν τα υβρεολόγια του ενάντια στο Άγιο Όρος ως… «αποδείξεις» της «κακίας» των Αγιορειτών!

Χιλιάδες συγγράμματα για το Άγιο Όρος δεν τα έλαβαν υπόψη, όμως δέχτηκαν ως «αξιόπιστο» έναν άνθρωπο που ταξίδεψε στην Κίνα για υπηρετήσει τα συμφέροντα ενός σφαγέα, αποκρύπτοντας εκτελέσεις, βασανιστήρια, αποκεφαλισμούς, διαμελισμούς και τόσα άλλα φρικιαστικά εγκλήματα του Μάο! Ο οποίος, εκτός όλων των άλλων, ήταν και ανώμαλος παιδεραστής αφού, «παρενοχλούσε σεξουαλικά μικρά κορίτσια» [26] και «για τις ιδιωτικές του στιγμές, δεν επιθυμούσε διάσημες ηθοποιούς και τραγουδίστριες, αλλά άπειρες χωριατοπούλες, στο 1/3 της ηλικίας του» [27].

Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ξεκοκάλιζε και την περιουσία του λαού, αφού:

«ένας μόνο εκατομμυριούχος δημιουργήθηκε στην Κίνα του Μάο, και αυτός ήταν ίδιος ο Μάο»[28]!

Και εκτός από τα χιλιάδες εγκλήματα εκκαθαρίσεων που διέπραξε το αθεϊστικό καθεστώς του Μάο, υπήρξε και ένα ακόμα, το μεγαλύτερο όλων, το οποίο στοίχισε τη ζωή σε τριάντα έως σαράντα εκατομμύρια δυστυχισμένους, αφού για να εκβιομηχανίσει την Κίνα και να εκτελέσει το εντελώς ανόητο, πρόχειρο, και τελικά αποτυχημένο σχέδιό με τίτλο «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός», καταδίκασε σε θάνατο από πείνα εκατομμύρια κινέζους:

«Κατά τη διάρκεια του λιμού, ορισμένοι στράφηκαν στην ανθρωποφαγία … Οι άνθρωποι είχαν τρελαθεί από την πείνα … Σχεδόν 38 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από υποσιτισμό ή από εξοντωτική εργασία … Ο λιμός δεν ήταν μόνον ο μεγαλύτερος του εικοστού αιώνα, αλλά και ο μεγαλύτερος όλης της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας … Το πένθος απαγορεύτηκε … εφόσον ο Μάο είπε ότι ο θάνατος αποτελούσε αιτία για εορτασμό. Ο Μάο πίστευε ότι οι μαζικοί θάνατοι είχαν και μερικά πλεονεκτήματα. Τον Δεκέμβριο του 1958 είπε στα ανώτατα κομματικά στελέχη: «Ο θάνατος επιφέρει όφελος. Τα πτώματα λιπαίνουν τη γη.» Για αυτό το λόγο διέταξε τους αγρότες να φυτέψουν καλλιέργειες πάνω στους τάφους, διαταγή που προκάλεσε μεγάλη οδύνη … Όταν βρισκόταν στη Μόσχα το 1957, είπε: ‘’Είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε 300 εκατομμύρια Κινέζους για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης’’»[29].

Θυμίζουμε ότι το βιβλίο-ύμνος του Μάο, που έγραψε ο Θέμος Κορνάρος με τίτλο «Η γη της ανάστασης (Κίνα)», εκδόθηκε τον Μάρτιο του 1959…

Επίσης, προσέξτε πώς περιέγραψε όλη αυτή την θανατηφόρα κατάσταση ο Θέμος Κορνάρος όταν επισκέφτηκε την Κίνα:

«Συνεργεία επιβλέπουνε την τροφή του Κινέζου στη χαρούμενη κοινή τραπεζαρία της κοινότητας […] ο κανονισμός έγινε αυστηρός, σωστός νόμος του κράτους: ‘’θα τρώτε όσο θέλετε. θα παίρνετε όσο ύφασμα χρειάζεστε. έχουμε πια! όχι οικονομία, παιδιά, σ' αυτά […] για πρώτη φορά στη ζωή του κινέζου αγρότη μένουνε οι βραδινές ώρες για συγκέντρωση της οικογένειας πλάι στο ζεστό τζάκι, να παίξει, ν' αστειευτεί, να διαβάσει, να πει παραμύθια»[30]!!!

Σίγουρα, η αθλιότητα της προπαγάνδας του ανθρώπου αυτού, μοιάζει με βαρέλι χωρίς πάτο…

Αφού λοιπόν και ο Μάο πήρε σειρά μετά τον Λένιν και τον Στάλιν και ταριχεύτηκε για να τον χαίρεται ο πλανήτης, για άλλη μια φορά, «βοήθειά μας», και ας ελπίσουμε να αντέξει το στομάχι μας έναν ακόμα εκπρόσωπο της ιδεολογίας του αθεϊσμού…

 

5. Κιμ Ιλ-σουνγκ: «Επιβολή του αθεϊσμού»[31]

Η περίπτωση της Βόρειας Κορέας και του αθεϊστικού καθεστώτος του Κιμ Ιλ-σουνγκ, «παραμένει πεισματικά κλειστή και … μέχρι πολύ πρόσφατα, ελάχιστοι κατόρθωναν να διαφύγουν από τα σύνορα της. Τα κείμενα που ακολουθούν έχουν, λοιπόν, αναπόφευκτα το χαρακτήρα πρώτων προσεγγίσεων, εξαιρετικά αβέβαιων, ακόμη και όταν αφορούν βασικά δεδομένα όπως π.χ. ο αριθμός των θυμάτων». Φυσικά, οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν στα υπόλοιπα αθεϊστικά καθεστώτα, «δεν αφήνουν περιθώρια για πολύ μεγάλες αμφιβολίες» ότι μια παρόμοια κατάσταση επικράτησε και εκεί[32].

Γνωρίζουμε ότι όπως και σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, «Ο αρχηγός του κόμματος Κιμ Ιλ-σουνγκ είχε ανυψωθεί σε επίπεδο σχεδόν θεϊκό και συχνά διοργανώνονταν μαζικές παρελάσεις χαρωπών πολιτών οι οποίοι εξυμνούσαν τα επιτεύγματα του και εξέφραζαν ευγνωμοσύνη για τη συνετή διακυβέρνηση του»[33]!

Σύμφωνα με τις απόψεις που διατυπώνει, «ο πιο έγκυρος ειδικός των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70 του νομικού συστήματος της Βορείου Κορέας, ο Κανγκ Κου Τσιν … μεταξύ 1958-1960 … 9.000 άτομα είχαν διαγραφεί από το Κόμμα, είχαν δικαστεί και καταδικαστεί σε θάνατο … λαμβάνοντας υπόψη το πλήθος των γνωστών μαζικών εκκαθαρίσεων … καταλήγουμε στον αξιοσέβαστο αριθμό των 90.000 εκτελέσεων»[34].

 Χωρίς να έχουμε μεγάλες διαφορές από την Κίνα, υπάρχουν συνεχείς, «δημόσιες εκτελέσεις … Το πλήθος σε αυτές τις περιπτώσεις παρακινείται να υιοθετήσει μια στάση συνεργασίας και η καταδίκη συνοδεύεται από κραυγές, βρισιές, ακόμη και λιθοβολισμούς. Μερικές φορές οι παριστάμενοι ενθαρρύνονται σε αληθινό λιντσάρισμα, και τότε ο καταδικασμένος δέρνεται μέχρι θανάτου, ενώ το πλήθος κραυγάζει πολιτικά συνθήματα»[35].

Στην Βόρεια Κορέα, «οι φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν μέρος ενός τεράστιου θεσμικού οικοδομήματος με σκοπό την οργάνωση της καταστολής. Διακρίνουμε: Τα ‘’τμήματα ασφαλείας’’ … Τα ‘’κέντρα αναμόρφωσης’’ μέσω της εργασίας … Τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας … Οι ‘’ζώνες εκτοπίσεων’’ όπου μεταφέρονται στοιχεία που θεωρούνται αμφίβολης πίστης στο καθεστώς … Οι ‘’ζώνες ειδικής δικτατορίας’’, που είναι πραγματικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως … αριθμούν όλα μαζί 150.000 - 200.000 άτομα … Τα στρατόπεδα αυτά δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 για τον εγκλεισμό ‘’πολιτικών εγκληματιών’’ και αντιπάλων του Κιμ Ιλ Σουνγκ»[36].

Θα ήταν περιττό να επεκταθούμε στις μαρτυρίες που έχουν ληφθεί από το καθεστώς του Κιμ Ιλ-σουνγκ στην Βόρεια Κορέα. Οι φόνοι, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις, όπως και στα υπόλοιπα καθεστώτα, ήταν σε ημερήσια διάταξη:

«Ποιοι αναλαμβάνουν τις εκτελέσεις; Η επιλογή αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των πρακτόρων της Ασφάλειας, οι οποίοι τουφεκίζουν όταν δεν θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους ή σκοτώνουν με αργό τρόπο όταν θέλουν να απολαύσουν το ψυχορράγημα. Έτσι έμαθα, λοιπόν, πως μπορείς να σκοτώσεις με ραβδισμούς, με λιθοβολισμό ή με φτυάρι. Συνέβαινε να σκοτώνουν κρατούμενους παίζοντας, χάνοντας διαγωνισμό σκοποβολής, σημαδεύοντας τους στα μάτια. Συνέβαινε επίσης να υποχρεώνουν τους κατάδικους να μάχονται μεταξύ τους μέχρι τελικής αμοιβαίας εξόντωσης. [...] Με τα ίδια μου τα μάτια είδα πολλές φορές πτώματα ανθρώπων που είχαν θανατωθεί αποτρόπαια. Οι γυναίκες σπάνια πεθαίνουν ειρηνικά. Είδα στήθη βγαλμένα με μαχαιριές, γεννητικά όργανα ξεριζωμένα με ένα παλούκι, σπασμένους αυχένες με χτυπήματα σφυριών»[37].

Κλείνοντας, να προσθέσουμε την επιμονή του καθεστώτος, «στον οικογενειακό χαρακτήρα της ευθύνης: ολόκληρες οικογένειες βρίσκονται έγκλειστες σε στρατόπεδα εξαιτίας της καταδίκης ενός και μόνο μέλους τους … την εποχή των μεγάλων εκκαθαρίσεων των αντιπάλων του Κιμ Ιλ Σουνγκ, το 1958, η τιμωρία συχνά επεκτεινόταν μέχρι τρεις γενιές»[38].

Ο Κιμ Ιλ-σουνγκ, είναι ένας ακόμα «άγιος» του αθεϊσμού, ένας άθλιος εγκληματίας που έχει βαλσαμωθεί και εκτίθεται σε προσκύνημα…

Βοήθειά μας και πάλι…

 

6. Επίλογος

Κατά τα άλλα, για τους άθεους, οι αιώνες μετά τον «διαφωτισμό», είναι αιώνες της προόδου. Φύγαμε επιτέλους από τον «μεσαίωνα». Στον 20^ο αιώνα μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθεροι, μακριά από τις «κακές» θρησκείες.

Ο αθεϊσμός, είναι επιτέλους η λύση…

Ή, μάλλον, «η τελική λύση»…

Και δεν πρέπει να έχουμε παράπονο… Αν ποτέ επικρατήσει το απύθμενο μίσος που σπέρνει στο διαδίκτυο ο αθεϊσμός (ήδη έχουμε δει στην Ελλάδα κάψιμο εκκλησιών), οι χριστιανοί θα έχουμε να διαλέξουμε μέσα από μια μεγάλη ποικιλία βασανιστηρίων, ακρωτηριασμών και εκτελέσεων, από τους άξιους συνεχιστές των άθεων εγκληματιών του 20^ου αιώνα…

Βοήθειά μας…

Σημειώσεις

---

[1] Μπουχάριν Νικολάι - Πρεομπραζένσκι Γεβγκένι, «Το αλφαβητάρι του κομμουνισμού», εκδ. ΚΨΜ, Αθήνα 2010, σελ. 355.

[2] Μπουχάριν - Πρεομπραζένσκι, «Το αλφαβητάρι…», ό.π., σελ. 356.

[3] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο. Η άγνωστη ιστορία» (μτφρ. Καρούση Καλλιόπη), Εστία, Αθήνα 2007, σελ. 610.

[4] Service Robert, «Σύντροφοι», Ψυχογιός, Αθήνα 2008, σελ. 104.

[5] Service Robert, «Σύντροφοι», ό.π., σελ. 181. 188.

[6] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 536.

[7] Service Robert, «Σύντροφοι», ό.π., σελ. 187.

[8] Service Robert, «Σύντροφοι», ό.π., σελ. 531.

[9] Berstein Serge, «Δηµοκρατίες, Αυταρχικά και Ολοκληρωτικά καθεστώτα στον 20ό αιώνα», 2η έκδ., Ποιότητα, Αθήνα 2002, σελ. 120-121.

[10] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν. Η αυλή του κόκκινου τσάρου», εκδ. Ποταμός, Αθήνα 2005, σελ. 63-64.

[11] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν…», ό.π., σελ. 65.

[12] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν…», ό.π.

[13] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν…», ό.π., σελ. 126-127

[14] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 86, σημ. #4.

[15] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν…», ό.π., σελ. 127.

[16] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν…», ό.π., σελ. 174.

[17] «Στάλιν», εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», τόμ. 55, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].

[18] Montefiore Simon Sebag, «Στάλιν…», ό.π., σελ. 289-291.

[19] Βουρνάς Τάσος, «Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας», τόμ. Ε΄, 3η έκδ., Πατάκης, Αθήνα 1999, σελ. 14-15.

[20] Young John, «Η Ευρώπη του ψυχρού πολέμου, 1945-1991: Πολιτική ιστορία», Πατάκης, Αθήνα 2002, σελ. 364-365.

[21] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 533.

[22] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 78-81.

[23] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 120-124.

[24] Κορνάρος Θέμος, «Η γη της ανάστασης (Κίνα)», ό.π., σελ. 89-90.

[25] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 124. 512.

[26] «The world Shakes China», άρθρο του Bruce Cumings, στο βιβλίο: «China in The National Interest» (Editor: Owen Harries), Transaction Publishers, USA 2003, σελ. 91: «Mao [...] also liked to molest little girls».

[27] Ross Terrill, «Mao. A Biography» (Revised and Expanded Edition), Stanford University Press, USA 2000, σελ. 17: «Mao [...] for his private moments he did not want famous actresses and singers, but inexperienced peasant maids one-third his own age».

[28] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 396.

[29] Γιούνγκ Τσανγκ-Τζον Χάλλιντεϋ, «Μάο…», ό.π., σελ. 515-516.

[30] Κορνάρος Θέμος, «Η γη της ανάστασης (Κίνα)», ό.π., σελ. 126.

[31] «In fact, the socioeconomic and cultural transformation carried out by Kim II Sung had more in common with communism (both Stalinism and Maoism) than with any other political system. Of these changes, one may mention as the near-complete elimination of private property, the preference given to workers and peasants over private entrepreneurs, the creation of social categories like "rich," "middle," and "poor" peasants, the collectivization of agriculture, and the enforcement of atheism» (Balazs Szalontai, «Kim Il Sung in the Khrushchev Era. Soviet-DPRK Relations and the Roots of North Korean Despotism, 1953-1964», Stanford University Press, 2006, σελ. 212 [βλ. στο διαδίκτυο, Google Books: ΕΔΩ] ).

[32] Συλλογικό έργο, «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού», 4η έκδ. (c2001), Εστία, Αθήνα 2006, σελ. 496.

[33] Service Robert, «Σύντροφοι», Ψυχογιός, Αθήνα 2008, σελ. 462.

[34] Συλλογικό έργο, «Η Μαύρη Βίβλος…», ό.π., σελ. 584.

[35] Συλλογικό έργο, «Η Μαύρη Βίβλος…», ό.π.

[36] Συλλογικό έργο, «Η Μαύρη Βίβλος…», ό.π., σελ. 585-586.

[37] Συλλογικό έργο, «Η Μαύρη Βίβλος…», ό.π., σελ. 588.

[38] Συλλογικό έργο, «Η Μαύρη Βίβλος…», ό.π., σελ. 586.

oodegr