Σχόλιο σε θλιβερό επισκοπικό οικουμενιστικό ολίσθημα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Ιανουαρίου 2015.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΘΛΙΒΕΡΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΟΛΙΣΘΗΜΑ

    Με θλίψη και ανησυχία διαπιστώνουμε, ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού, όχι μόνον δεν περιστέλλεται, αλλά αντιθέτως εξαπλούται και μάλιστα με καλπάζοντες ρυθμούς όλο και περισσότερο μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.Το δηλητήριο της αιρέσεως, όπως και άλλοτε έχουμε σημειώσει, έχει δυστυχώς κατωρθώσει να διαποτίσει και διαβρώσει Ορθόδοξες συνειδήσεις, όχι τυχαίων πιστών, αλλά πολλών ιεραρχών μας, μιας πλειάδος ιεραρχών της ελλαδικής Εκκλησίας, εκείνων δηλαδή των οποίων βασική αποστολή είναι η καταπολέμηση της αιρέσεως. Όλο και περισσότεροι ιεράρχες μας εμφανίζονται πρόθυμοι να σύρουν το οικουμενιστικό άρμα του ολέθρου.

 Τούτο δε είναι επόμενο να συμβαίνει, αφού η διοικούσα Εκκλησία δεν φαίνεται πρόθυμη, να καταδικάσει συνοδικά την αίρεση και στη συνέχεια να αποδώσει ευθύνες για λόγους και πράξεις ιεραρχών μας, που ισοδυναμούν ουσιαστικά με προδοσία της πίστεως, αλλά αντιθέτως παραμένει απαθής, αδιάφορη και άφωνη. Όταν όμως δεν εφαρμόζονται οι Ιεροί Κανόνες και οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι, τότε είναι επόμενο και οι ίδιοι να αποθρασύνονται σε άλλες μεγαλύτερες παραβάσεις, αλλά επί πλέον να εμφανίζονται και άλλοι νεώτεροι ιεράρχες, πρόθυμοι να μιμηθούν τους παλαιοτέρους, με αποτέλεσμα να οδηγούμεθα σε μια χαώδη κατάσταση.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από ένα πρόσφατο γεγονός, το οποίο ελύπησε και σκανδάλισε υπερβαλλόντως τον πιστό Ορθόδοξο λαό μας και προκάλεσε πολλά δυσμενή σχόλια στο διαδίκτυο. Πρόκειται για την συμμετοχή και εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Νεκταρίου, σε παπική εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης στις 13 Ιανουαρίου ε.ε. στην Αθήνα. Διοργανωτής το «Ινστιτούτο Ανθρωπιστικών Επιστημών», όργανο του παπικού «μοναχικού» τάγματος των εν Αθήναις Ιησουιτών. Τίτλος της εκδήλωσης: «Για μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών». Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε το ομώνυμο με τον τίτλο της εκδήλωσης, βιβλίο του αιρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκου του Α΄. Στην παρουσίαση έλαβαν μέρος ο παπικός ιησουίτης «ιερέας» κ. Θεόδωρος Κοντίδης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριοςκαι ο συγγραφέας κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης. Όπως φάνηκε από το σχετικό βίντεο, που ανέβηκε στο διαδίκτυο, πρώτος έλαβε το λόγο ο παπικός «κληρικός», ο οποίος παρουσίασε τους δύο κύριους ομιλητές. Κατόπιν έλαβε το λόγο ο Σεβασμιώτατος Αργολίδος, ο οποίος κατ’ αρχήν εξήγησε τους λόγους, που τον οδήγησαν στην απόφαση να παραβρεθεί στην εν λόγω βιβλιοπαρουσίαση και να ομιλήσει, διότι φαίνεται, ότι ήδη είχαν εγερθεί δυσμενή σχόλια, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συμμετοχή του σ’ αυτή. Όπως ανέφερε: «Με μαγνήτισε ο τίτλος του βιβλίου του Πάπα Φραγκίσκου... Με άγγιξε βαθειά, γιατί διέκρινα ότι πολλά πράγματα με εκφράζουν. Ακολούθησε η πρόσκληση του αγαπητού μου Σταύρου (Ζουμπουλάκη). Δίστασα γιατί ένιωσα ότι μπαίνω σε βαθειά νερά. Οι δισταγμοί μου κάμφθηκαν χάρις στην αγάπη και εκτίμηση που τρέφω στον αγαπητό μου φίλο Σταύρο».

 Ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος ότι τον «μαγνήτισε» και τον «άγγιξε βαθειά» ο τίτλος του βιβλίου. Ο τίτλος όντως είναι πολύ ελκυστικός και σαγηνευτικός, διότι οδηγεί την σκέψη μας πίσω στο παρελθόν, στην ένδοξη εκείνη εποχή των αποστολικών χρόνων και αργότερα των διωγμών, που η Εκκλησία ήταν μεν πολύ φτωχή σε υλικά μέσα, αλλά πολύ πλούσια σε αρετή και αγιότητα. Τότε που η Εκκλησία ανέδειξε εκατομμύρια αγίους, ιεράρχες και μάρτυρες. Μπορεί όμως ένας Ορθόδοξος ιεράρχης, που υποτίθεται διαθέτει μια στοιχειώδη διάκριση και μια στοιχειώδη πνευματική ωριμότητα, να μαγνητίζεται και να παρασύρεται από ελκυστικούς και σαγηνευτικούς τίτλους και να αδυνατεί να εισέλθει στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων; Στο γεγονός δηλαδή, ότι αυτή η «εκκλησία», για την οποία γίνεται λόγος στο βιβλίο δεν είναι καν «εκκλησία», αλλά αίρεση;Στο γεγονός ότι αυτή η «εκκλησία», δεν είναι φτωχή, όπως θέλει να την παρουσιάσει ο συγγραφέας, αλλά πάμπλουτη, που διαθέτει  τράπεζες «Αγίου Πνεύματος», οι οποίες μάλιστα ευθύνονται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, πράγμα που την καθιστά ακόμη περισσότερο ένοχη έναντι της Θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης; Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις, που μας δίδει πάνω στο θέμα αυτό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σε μια σχετικά πρόσφατη, (13.11.2013), δημοσιευθείσα πολυσέλιδη επιστολή του προς τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄: «Αλησμόνητες είναι οι διαμαρτυρίες εναντίον του Βατικανού για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και για τις διασυνδέσεις με την Κόζα Νόστρα των οικονομικών υπηρεσιών της αυτοτιτλοφορουμένης ως δήθεν Αγίας Έδρας, που αποκάλυψε η Ιταλική Δικαιοσύνη. Στο φως έρχονται ολοένα και περισσότερες έρευνες, που δείχνουν ότι ο Παπισμός συνιστά στην ουσία σε επίπεδο ανώτατης διοίκησης μία εγκληματική οργάνωση, λίαν επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Η λειτουργία λ.χ. της τράπεζας του Βατικανού διευκολύνει το ξέπλυμα χρημάτων, υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι μίας τριετούς έρευνας για την εν λόγω τράπεζα, σύμφωνα με εμπιστευτικά έγγραφα, τα οποία επικαλούνται δύο ιταλικές εφημερίδες. Ωστόσο, πιο τεκμηριωμένη είναι η καταγγελία της Κάρεν Χιούντες, η οποία εργαζόταν επί είκοσι συναπτά έτη στην νομική υπηρεσία της Παγκόσμιας Τράπεζας και από την οποία απολύθηκε, όταν κατήγγειλε μία μεγάλη απάτη στην Ινδονησία! Η πρώην νομικός σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας σε μία πρόσφατη συνέντευξη σε αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο υποστήριξε ότι ο παγκόσμιος πλούτος μίας ομάδας απατεώνων μεγαλοτραπεζιτών καταλήγει στο Βατικανό. Στο συμπέρασμα αυτό, όπως χαρακτηριστικά τόνισε, κατέληξε, όταν κατάφερε να ακολουθήσει την οδό του χρήματος, η οποία defacto οδηγεί στο Βατικανό.Οι καταγγελίες της φέρνουν στο νου μας τις αποκαλύψεις για τις διασυνδέσεις του Βατικανού με την εγκληματική οργάνωση, που κρυβόταν πίσω από τη τεκτονική στοά P2, καθώς και με τη μαφία! Η οργάνωση opusdei των Ιησουϊτών είναι γνωστό πλέον ότι όχι μόνο ελέγχει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αλλά βρίσκεται επικεφαλής και του ισχυρού σιωνιστικού κλαμπ των μεγαλοτραπεζιτών, που έχει ως έδρα την Ελβετία, είπε ξεκάθαρα η Κάρεν Χιούντες!».

 Δεν άκουσε τίποτε και δεν πληροφορήθηκε ποτέ ο Σεβασμιώτατος, ποιός τέλος πάντων είναι στην πραγματικότητα ο συγγραφεας του βιβλίου, που πήγε να προβάλει στην εκδήλωση; Για το πραγματικό πρόσωπο του συγγραφέος, μας δίδει αποκαλυπτικές πληροφορίες στην ως άνω μνημονευθείσα επιστολή του, προς τον «επιστήθιο φίλο του μεγαλοτραπεζίτη Ροκφέλερ», Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας. Γράφει τα εξής, εξ’ ίσου, συγκλονιστικά: «Εσείς, Εκλαμπρότατε, ο τότε ‘έπαρχος’ Αργεντινής για την Societas Jesu (Τάγμα Ιησουϊτών) Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σήμερα Φραγκίσκος Α΄  σχετιζόσασταν άμεσα με την απαγωγή και τα βασανιστήρια των Ιησουϊτών Ορλάντο Γιόριο και Φρανσίσκο Γιάλικς από την στρατιωτική χούντα τον Μάϊο του 1976. Το ίδιο θέμα ανέφερε και η γνωστή εφημερίδα Los Angeles Times την 1/4/2005, όπου περιεχόταν και η πληροφορία ότι ο Ιησουΐτης Ορλάντο Γιόριο Σας κατηγόρησε ευθέως, τον τότε έπαρχο του Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ότι κυριολεκτικά τον παραδόσατε στα τάγματα θανάτου της Χούντας, αρνούμενος να προσφέρετε κάλυψη στον ίδιο και στον Ιησουΐτη Γιάλικς ενώπιον του καθεστώτος για το κήρυγμά τους στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες. Τον ίδιο χρόνο η γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση εναντίον Σας, του Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου, με την κατηγορία της συνομωσίας με την εγκληματική χούντα του στρατηγού Βιντέλα, κατηγορία που επανέλαβαν το 2010 οι επιζώντες του βρώμικου πολέμου της στρατιωτικής Χούντας της Αργεντινής, όπως προβλήθηκε στην Εφημερίδα El Mundo. Κατά την πορεία της δίκης, που ξεκίνησε μετά την μήνυση της Μύριαμ Μπρέγκμαν, Εσείς, ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, αρνηθήκατε να παραστείτε σε ανοικτή δική και οι απαντήσεις Σας, όταν τελικά καταθέσατε, ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αοριστίες. […] Το 2006 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι στο βιβλίο του ‘Σιωπή’ Σας καταγγέλει, τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκο Α΄, ως άμεσο συνεργάτη της χούντας του Βιντέλα, βασιζόμενος στις προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικών ‘κληρικών’, από τους οποίους αφαιρέσατε ως ο τότε ‘επίσκοπος’ Μπουένος Άϊρες και ‘έπαρχος’ Αργεντινής της ‘Εταιρείας του Ιησού’ Μπεργκόλιο, την άδεια για άσκηση ιεραποστολικού έργου στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην Χούντα του Βιντέλα να τους συλλάβουν. Είναι σημαντική η πληροφορία, που δίνει η γνωστή δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν και που στηρίζεται στις καταθέσεις των Ιησουϊτών Γιόριο και Γιάλικς, ότι, μετά τα βασανιστήρια στις φυλακές της Χούντας, τους έρριξαν από ελικόπτερο, για να τους δολοφονήσουν, αλλά αυτοί επέζησαν για να διηγούνται τα κατορθώματα και την ‘αγάπη’ Σας, του εμφανιζομένου ως ανθρωπιστού κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου Α΄. […] Η ημερήσια εφημερίδα ‘Η Ελλάδα αύριο’ της 15ης έως και 17ης Μαρτίου 2013 κατέρριψε την προπαγάνδα του Βατικανού για Σας, Εκλαμπρότατε, με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, το οποίο τεκμηρίωνε με φωτογραφίες, έγγραφα και πολυσέλιδο ρεπορτάζ ότι Εσείς, Εκλαμπρότατε, ήσαστε ο αγαπημένος της μυστικής Αμερικανικής υπηρεσίας CIA και του ανθέλληνος υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσσινγκερ κατά την εποχή, την οποία κηρύχθηκε δικτατορία στην Αργεντινή κατά την δεκαετία του 1970, υπό τον στρατηγό Χόρχε Βιντέλ, ο οποίος το 1985 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη».

 Θα έπρεπε λοιπόν ο Σεβασμιώτατος κ. Νεκάριος, πριν αποφασίσει να λάβει μέρος σ’ αυτή την εκδήλωση, να λάβει υπ’ όψιν του όλες τις παρά πάνω συγκλονιστικές αποκαλύψεις, ώστε να έχει μια σφαιρική, αντικειμενική και ολοκληρωμένη γνώση του αντικειμένου, που εκλήθη να παρουσιάσει. Έπρεπε να ερευνήσει λεπτομερέσετερα γύρω από το πρόσωπο του συγγραφέως και γύρω από την δήθεν «φτωχή εκκλησία», που εκλήθη να προβάλει. Και, αν ακόμη τον μαγνήτισε ο τίτλος του βιβλίου, θα έπρεπε να τον απωθήσει το όνομα του συγγραφέως. Μπορεί να μας εξηγήσει, πότε στο παρελθόν «μαγνήτιζαν» τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας συγγράμματα των αιρετικών; Μπορεί να μας πει, πως αντιμετώπισε ο Μέγας Αθανάσιος το φιλοσοφικότατο έργο του Αρείου «Θάλεια»; Μήπως, επειδή προφανώς και τον Μ. Αθανάσιο εξέφραζαν κάποιες απόψεις του Αρείου, μπήκε στη διαδικασία «να μπει σε βαθειά νερά»,για να το προλογίσει και να το συστήσει στους Ορθοδόξους; Όχι βέβαια!

Στη συνέχεια επιχειρεί να αναλύσει την κατ’ αυτόν «ποιμαντική» σπουδαιότητα του παπικού βιβλίου: «Το βιβλίο έχει και ένα ποιμαντικό περιεχόμενο. Ήθελα να το προσεγγίσω από αυτή την οπτική γωνιά. Πως δηλαδή βλέπει ένας ορθόδοξος Επίσκοπος και ποιμένας, αυτά που λέει, κηρύττει και πράττει ένας καθολικός ποιμένας και επίσκοπος και δη ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας Πάπας Φραγκίσκος»! Απορούμε και εκπλησσόμεθα, πως είναι δυνατόν ένας Ορθοδοξος Επίσκοπος, να ομιλεί για ποιμαντική ενός αιρετικού και να διακρίνει στο σύγγραμμα ενός αιρεσιάρχη «ποιμαντικό περιεχόμενο»! Σας ερωτούμε Σεβαμιώτατε: Υπάρχει ποιμαντική,(με την Ορθόδοξη σημασία του όρου), μέσα στην αίρεση; Πως μπορεί να υπάρχει ποιμαντική μέσα στην αίρεση, όταν δεν υπάρχει σωτηρία; Στην αίρεση μία μόνο ποιμαντική υπάρχει, Σεβαμιώτατε, η ποιμανική, που οδηγεί όχι στην σωτηρία, αλλά στην απώλεια. Τουλάχιστον αυτή την στοιχειώδη γνώση, που την γνωρίζουν ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της Θεολογίας, θα έπρεπε να την γνωρίζετε. Μ’ αυτά που είπατε, έτσι όπως τα είπατε, δείχνετε,ή ότι δεν γνωρίζετε τι είναι ποιμαντική, ή ότι δεν θεωρείτε τον Παπισμό ως αίρεση, αλλ’ ως αληθή Εκκλησία. Και μάλλον το δεύτερο πρέπει να συμβαίνει, αν κρίνουμε απ’ όσα είπατε στη συνέχεια, όπου ονομάσατε τον Πάπα Φραγκίσκο ως «καθολικό ποιμένα και επίσκοπο και δη προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας». Ειλικρινά λυπούμεθα Σεβαμιώτατε γι’ αυτή την απαράδεκτη και αντορθόδοξη διακήρυξή σας. Λυπούμεθα, διότι απεμπολείτε τον όρο «Καθολική» από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και τον χαρίζετε στους αιρετικούς παπικούς. Λυπούμεθα, διότι αναγνωρίζοντας τον Παπισμό ως Εκκλησία, ακυρώνετε συνοδικές αποφάσεις δέκα αιώνων, που καταδίκασαν τον Παπισμό ως αίρεση και τον απέκοψαν από το σώμα της Εκκλησίας. Λυπούμεθα διότι, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεσθε, ακολουθείτε την κακόδοξη οικουμενιστική θεωρία περί Μιάς, αλλά ταυτόχρονα και «διηρημένης Εκκλησίας!

Κατόπιν ο Σεβασμιώτατος πέφτει σε άλλο ολίσθημα. Κάνει μια ανεπίτρεπτη σύγκριση μεταξύ των «κακών ποιμένων», (προφανώςτης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας), με αυτούς της παπικής παρασυναγωγής: «Αυτή την ξεκάθαρη εντολή του Χριστού “ποίμενε τα πρόβατά μου”, στο διάβα της ιστορίας, αρκετοί ποιμένες της Εκκλησίας την έχουν λησμονήσει και αντικαταστήσει με άλλα πράγματα … και ο λαός μένει αποίμαντος. Αρκεί κανείς να διαβάσει τον λόγο του Πάπα προς την Κουρία που αριθμεί τα δεκαπέντε νοσήματα που την έχουν προσβάλει (σ.σ. την Εκκλησία!!!). Ένα κείμενο εκπληκτικό, ρωμαλέο, αληθινό, ανυπόκριτο, που καλεί σε αυτοκριτική και μετάνοια»! Κατ’ αρχήν, πρέπει να τονίσουμε το γεγονός, ότι δεν νοσεί μόνον η Κουρία, αλλά πρίν από την Κουρία, ο ίδιος ο Πάπας και ολόκληρος ο Παπισμός, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τα αποκαλυπτικά αποσπάσματα της επιστολής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς, που μνημονεύσαμε παρά πάνω. Φαίνεται, ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ο Σεβασμιώτατος, τι εστί Παπισμός, τι κατ’ ουσίαν είναι ο Παπισμός. Ότι δηλαδή εδώ δεν πρόκειται μόνον για μια φοβερή αίρεση, με πλήθος αιρετικών διδασκαλιών, αλλά για ένα κοσμικό κράτος (και με σαφή ανθελληνική πολιτική), για ένα κράτος που έχει εκφυλιστεί σε μια κοσμική εγκληματική οργάνωση και ενοχοποιημένο για πλήθος ηθικών σκανδάλων (παιδεραστίες, ομοφυλοφιλίες, κ.λ.π.), ων ουκ έστιν αριθμός. Ως σύνολο νοσεί ο Παπισμός, από τον Πάπα μέχρι το τελευταίο παπαδάκι του παπικού ιερατείου και μέχρι τον τελευταίο οπαδό του. Αλλά γιατί νοσεί ο Παπισμός; Ο Παπισμός νοσεί, επειδή ακριβώς δεν είναι Εκκλησία! Επειδή νοσεί στο δόγμα, επόμενο είναι να νοσεί και στο ήθος, αφού ήθος και δόγμα, πίστη και ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, έτσι ώστε η νόσος από το δόγμα να μεταφέρεται μοιραία και αναπόφευκτα και στο ήθος. Επομένως, ματαίως ο Πάπας προσπαθεί, να οδηγήσει την Κουρία «σε αυτοκριτική και μετάνοια», διότι η αληθινή μετάνοια, που είναι ο στόχος της ορθόδοξης, της μόνης αληθούς ποιμαντικής, βιούται μόνον μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος και ποτέ μέσα στην αίρεση. Εκτός της Εκκλησίας ούτε αληθινή ποιμαντική υπάρχει, ούτε αληθινή μετάνοι! Έπρεπε λοιπόν ο Πάπας, πριν να καλέσει την Κουρία «σε αυτοκριτική και μετάνοια», να καλέσει τον εαυτό του «σε αυτοκριτική και μετάνοια», σύμφωνα με τον λόγο της Γραφής: «ιατρέ θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. 4,23). Και επίσης: πρώτα πρώτα έπρεπε να μετανοήσει για όλες τις αιρετικές διδασκαλίες, που επεσώρευσε ο Παπισμός δια μέσου των αιώνων και να επιστρέψει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στη συνέχεια δε, αφού κάνει μια εις βάθος αυτοκριτική, στον εαυτό του και συνειδητοποιήσει «πόθεν πέπτωκε» (Αποκ. 2,5), να μετανοήσει εμπράκτως για όσες άλλες βαρύτατες αμαρτίες διέπραξε κατά τον χρόνον της παραμονής του ως καρδιναλίου στην Αργεντινή.

      Δεν αγνοούμε βέβαια, ότι και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν πολλοί ποιμένες, που νοσούν με πολλές πνευματικές αρρώστιες. Που δεν είναι αληθινοί ποιμένες, αλλά μισθωτοί. Δεν επιτρέπεται όμως να τους τσουβαλιάζουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους αιρετικούς, απλούστατα, διότι υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά των μεν από τους δε, την οποία φαίνεται να αγνοεί ο κ. Νεκτάριος. Η διαφορά είναι η εξής: Ότι οι ανάξιοι ποιμένες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, νοσούν μεν και έχουν ανάγκη θεραπείας, επειδή όμως βρίσκονται μέσα στο πνευματικό νοσοκομείο, που λέγεται Ορθοδόξη Εκκλησία, έχουν ελπίδα θεραπείας, εάν μετανοήσουν πραγματικά. Αντίθετα οι αιρετικοί, («ποιμένες» και λαός), δεν έχουν καμιά ελπίδα θεραπείας και σωτηρίας, εφ’ όσον παραμένουν στην αίρεση, ευρισκόμενοι εκτός του πνευματικού νοσοκομείου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Σεβασμιώτατος πριν να κλείσει την ομιλία του και προβλέποντας τις αντιδράσεις των «επικριτών» του, προσπάθησε να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του στην βιβλιοπαρουσίαση, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος είχε ερανιστεί στα έργα του κείμενα του Ωριγένη! Θέλει να λησμονεί όμως ο Σεβασμιώτατος, ότι τον 4ο αιώνα, που έζησε Μέγας Βασίλειος, ο Ωριγένης και τα έργα του εκκλησιαστικού αυτού συγγραφέως της αρχαίας Εκκλησίας, δεν είχαν καταδικασθεί ακόμη, αλλά μετά από τριακόσια χρόνια, στην 5^η Οικουμενική Σύνοδο το 653!  Αντίθετα, ο αιρεσιάρχης Πάπας και ο Παπισμός είναι επίσημα καταδικασμένοςαπό πλήθος Συνόδων, αρχής γενομένης από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 879-880, επί μεγάλου Φωτίου.

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, εκφράζουμε και πάλι την θλίψη μας για την άστοχη και επιπόλαιη ενέργεια του Σεβασμιωτάτου και καλούμε την διοικούσα Εκκλησία να καλέσει σε μετάνοια τον δεινώς ολισθήσαντα ιεράρχη. Και μόνο το γεγονός ότι ο συγγραφέας του βιβλίου, που εκλήθη να παρουσιάσει, είναι ένας αιρεσιάρχης, αυτό και μόνον έπρεπε να ήταν αρκετό γι’ αυτόν, ώστε να αρνηθεί την συμμετοχή του. Τώρα που υπάρχουν επί πλέον τόσα άλλα επιβαρυντικά στοιχεία, όταν δηλαδή εδώ πρόκειται περί ενός προσώπου διαβεβλημένου παγκοσμίως και βεβαρυμένου με πολλές αμαρτίες, περί ενός πρόσωπου, το οποίο προσφάτως εξύβρισε δημοσίως την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως «ασθενή», τότε, πόσο περισσότερο θα έπρεπε να αρνηθεί τη συμμετοχή του αυτή; Έπρεπε να αναλογισθεί το σκάνδαλο, που θα προέλθει από μια τέτοια συμμετοχή. Δεν τον συγκλονίζει ο φοβερός λόγος του Κυρίου μας, για όσους προκαλούν σκάνδαλα: «Ος δ’ αν σκανδαλίσει ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ, ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης» (Ματθ.18,6); Δεν τον συγκλονίζει το γεγονός, ότι με την παρουσία του αυτή αμνήστευσε, έστω ακουσίως, την επαίσχυντη δράση της Ουνίας στη μαρτυρική μας χώρα, με επικεφαλής τον κ. Δημήτριο Σαλάχα και το «μοναχικό τάγμα» της Παμμακαρίστου; Έπρεπε τέλος να αναλογισθεί τις φρικτές υπόσχέσεις, που έδωσε την ώρα της χειροτονίας του ως Επισκόπου, ότι οφείλει να υπερασπίζεται την Ορθόδοξη πίστη και δεν θα παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο από αυτή. Ας ευχηθούμε να είναι το τελευταίο θλιβερό γεγονός των ανεπίτρεπτων οικουμενιστικών ανοιγμάτων, η συμμετοχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος στην αιρετική αυτή εκδήλωση!       

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των παραθρησκειών.

Νινευή και εκλογές

Ιωάννης Κων. Νεονάκης MD, MSc, PhD
Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία. Δεν είναι ηθικό πλαίσιο, δεν έχει καμία σχέση με νοησιαρχικές δομές, φιλοσοφικές ερμηνείες, ανθρωπιστικά φληναφήματα, εκλεπτυσμένες εμβαθύνσεις. Η Ορθοδοξία δεν είναι λογική, είναι Λόγος. Ο Λόγος. Ο σαρκωμένος Λόγος. Ο σαρκωμένος Λόγος ο ενωμένος με μας. Εμείς ενωμένοι με το σαρκωμένο Λόγο. Αεί. Θεανθρωπότητα, ασυγχήτως και αδιαιρέτως. Αεί. Οντολογικό σώμα πορευόμενο από δόξα είς δόξα. Σάρκα και οστά και πνοή και φώς. Φως διευρυνούμενο, περικλείον, θεραπεύον. Όλοι κλητοί. Όλοι προσκεκλημένοι. Χέρια ανοιχτά. Αγκαλιά σφικτή. Με τραύματα που αιμορραγούν. Οίνος και άρτος. Το απερινόητο. Εν σιγή βιούμενο. Η εμπειρία. Ορθοδοξία το ζωντανό, ιστορικό Θεανθρώπινο σώμα, το μελιζόμενο και μη διαιρούμενο. Το μόνο καινό στην ιστορία. Ο νέος τρόπος ύπαρξης. Με αίτημα βίωσης εδώ και τώρα και παντού. Εν πλήρη ελευθερία. Αυτό ήταν οι πρώτες αγάπες, αυτό ήταν οι κοινότητες στις κατακόμβες, και μετά, όταν πλέον ο λαός ήταν έτοιμος να αντέξει την χαρά, ήρθε αναπάντεχα και το Έδικτο. Και οι ενορίες βγήκαν από τις σπηλιές, έχτισαν περικαλλείς ναούς, και σήμαναν δυνατά τις καμπάνες να ακούσει ο θάνατος να φοβηθεί, να ακούσουν και όλες οι ψυχές πως ήρθε η ανάσταση. Και έφτιαξε κι άλλες ενορίες ο λαός και έφτιαξε μοναστήρια. Το φώς παντού να απλωθεί, σκιά καμιά μη μείνει. Και το αίτημα της μέθεξης του φωτός φυσικά και αβίαστα μετετέθη ορθώς και ως όφειλε και στον επόμενο κύκλο, από την ολότητα της ενορίας, στην ολότητα της ευρύτερης θεσμισμένης πολιτειακής συλλογικότητας, σ’ αυτήν την όλη Ρωμανία. Από τη μεταμόρφωση του λαού στο θεσμό. Έχοντας πάντα στο βάθος ορατό τον ορίζοντα των δύο επόμενων κύκλων του τέλους, του σκοπού, της επαγγελίας: την ολότητα του οικουμενικού νυν και την από Αδάμ και Εύας ολότητα του σύμπαντος κόσμου εις το αεί.
Από την εποχή του Σαμουήλ του Προφήτου το πλαίσιο κληρονομείται στρεβλό και λίγο. Παρόλα αυτά ο Θεός και στην περίπτωση της Ρωμανίας συγκαταβαίνει στο αίτημα του λαού και επιτρέπει την εμπειρία. Και πάλι από αγάπη στα όρια της αντοχής του πεπτωκότος. Στα όρια της αντοχής που θεμελιώνει η άσκηση και ο ησυχασμός. Στα όρια που ο λαός νήπτει, στα όρια που ο κλήρος δεν εκκοσμικεύεται και στα όρια που ο αυτοκράτορας πλαγιάζει περιζωσμένος στο πάτωμα το βράδυ. Και παρά τα στίγματα, η εμπειρία υπήρξε. Προϊούσα και εκτυπώτερη. Και εγχαράχτηκε στο σώμα, τύπος ανεξίτηλος αναμένων να ψαυτεί.
Δεν ήταν εύκολο στον Πέτρο να περπατήσει στα κύματα. Τα κύματα πολλά κι η πίστη λίγη. Δεν ήταν εύκολο στη Ρωμανία να μείνει όρθια, δεν ήταν εύκολο στο λαό του Θεού να «σταθεί καλώς». Τα κύματα μεγάλα και αλλεπάλληλα. Τα πάθη, η δόξα, ο σκοτασμός, οι αιρέσεις, οι εισβολείς και αργότερα οι ξηροί, ψυχροί, εσπέριοι άνεμοι των «-ισμών» του ματαίου και της διαχείρισης της φθοράς με μόνη επιδίωξη και φυσικά ου πώποτε επιτευξόμενη τη διασφάλιση της ματαιότητας του σαρκίου.
Και σήμερα; Σήμερα η εποχή των παγετώνων. Οι ψυχροί εσπέριοι άνεμοι επικράτησαν παντού. Και ο νούς και η καρδιά όλων μας έχουν παγώσει πλήρως. Χάσαμε πλέον τα κλειδιά της ερμηνείας, αδυνατούμε έστω να διαισθανθούμε τις εστίν αλήθεια (sic). Εθιστήκαμε και ήδη ανεχόμαστε με αδημονία την επί 24ώρου βάσεως πανταχόθεν επιβαλλόμενη συνθήκη του σκότους. Νινευή. Παραδομένοι όλοι. Ο πλήρης κατακερματισμός κάθε συλλογικότητας και κάθε ατόμου, η ολοκληρωτική κυριαρχία του τεχνοσυστήματος,  η ενσωμάτωση, το σαρκίο, το εφήμερο, η πλήρης χειραγώγηση, το ξεθώριασμα των γραμμών κάθε προσώπου, η ανυπαρξία. Και οι εκλογές; Πικρό αστείο σε μουδιασμένα χείλη. Παγετός παντού, σα σε άγρια νύχτα του Δεκέμβρη. Μόνο εδώ και κει σε κάποιες φάτνες των σπηλαίων, σε κάποιες μικρές παρέες, σε κάποιες αφανείς ενορίες και μοναστήρια να σιγοκαίει το καντηλάκι του εκκλησιαστικού γεγονότος.
Από τη σκληρή εκείνη νύκτα του Δεκέμβρη, τη νύχτα της Γεννήσεως μέχρι τη μέρα της Εδίκτου πέρασαν τρεις αιώνες. Όμως η ζύμωση έγινε. Η αλλαγή επήλθε. Ο λαός μετεμορφώθη και οι θεσμοί ακολούθησαν. Το κομβικό σημείο ήταν και είναι πάντα η αβίαστη μεταμόρφωση του λαού. Οι μαθητές μεταμορφώνονται, ο λαός μεταμορφώνεται. Και γεύεται την αναλλοίωτη δόξα του Ώντος κατά τα μέτρα της μεταμορφώσεως. Και αυτή η μεταμόρφωση έγινε και ήταν φυσικό να γίνει αφού τα στεγανά και τα θεμέλια του κόσμου τούτου είχαν πλέον θραυσθεί οριστικά από το φως του σπηλαίου.
Κάποτε πίστευα στα κόμματα (και δη με «χριστιανικές αρχές») ότι θα φέρουν την ανατροπή. Όμως είναι λίγο και εφήμερο. Κάποτε πίστευα πως αν άλλαζε το πλαίσιο εκπροσώπησης προς την κατεύθυνση της ανάδειξης του προσώπου, θα έρθει η σωτηρία. Όμως είναι απλώς ανθρώπινο και ανεπαρκές. Τώρα πιστεύω μόνο στα καντηλάκια. Εκείνα τα μικρά Τριαδολογικά και Χριστολογικά καντηλάκια που σιγοκαίνε σταθερά και αταλάντευτα. Και όταν τα δω ελπίζω. Κατά τα λοιπά, πάντες κλητοί και πάντες προσκεκλημένοι.

Δημήτριος Νατσιός: Η Ρωμηοσύνη στον καιρό της παγκοσμιοποίησης

ΝΕΜΕΣΙΣ

«Μητρός τε και πατρὸς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι». Σωκράτης

Η ΧΟΥΝΤΑ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

Η διοικούσα εκκλησία ενοχλείται από ιστοσελίδες ενοριών, μοναχών, κληρικών και χαρακτηρίζει "αιρετικούς" τους διαφωνούντες!

Του Μάνου Χατζηγιάννη 
 
'Ελυσε όλα τα άλλα προβλήματα η Ιερά Σύνοδος και πήρε σειρά το διαδίκτυο! Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως τη στιγμή που για θέματα όπως το τμήμα Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ η ΔΙΣ σφυρίζει αδιάφορα, θυμήθηκε να "τραβήξει αυτιά" ενοριών, κληρικών και μοναχών που διατηρούν ιστοσελίδες στο διαδίκτυο! 
Πρωτοφανή λογοκρισία αποτελεί το γεγονός πως η Σύνοδος ζητάει να μην γίνεται κριτική στη διοίκηση των Μητροπόλεων, της Εκκλησίας ή των Πατριαρχείων!  Δε διστάζει μάλιστα να χαρακτηρίσει τους διαφωνούντες "αιρετικούς"! 

Για τους δε μοναχούς έχει ειδικές συστάσεις...."Οι μοναχοί δεν επιτρέπεται να εκφράζονται ακόμη και δια των μέσων του διαδικτύου δια τρόπου ο οποίος τους οδηγεί στην αλλοτρίωση της ασκητικής τους υποσχέσεως και σε ανάμειξή τους σε εγκόσμιες μέριμνες" αναφέρει μεταξύ άλλων σε συγκεκριμένη εγκύκλιο για την λειτουργία ιστοσελίδων εκ μέρους εκκλησιαστικών φορέων καθώς και εκ μέρους κληρικών ή μοναχών. 


Δείτε την εγκύκλιο: 

 Oι Μητροπολίτες (οι περισσότεροι) και η νοοτροπία τους είναι οτι πιο φασιστικό έχει να επιδείξει η εποχή μας. Ας διοργανώσει κάποιος μια δημοσκόπηση ανάμεσα στους Ιερείς- ανώνυμη βέβαια- για το πως βλέπουν τους δεσποτάδες τους οι ιερείς και τότε θα καταλάβετε και θα μάθετε την αλήθεια. Για την εγκύκλιο (συγχαρητήρια που την δημοσιεύσατε) δεν έχω να σχολιάσω γιατί όζει (μυρίζει) καταπάτηση του δικαιώματος της ελευθερίας της γνώμης. Κρίμα γιατί όλοι αυτοί οι δεσποτάδες στις ομιλίες τους και στις διαλέξεις τους ομιλούν για τα δυο βασικά γνωρίσματα της πίστεως: την ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αλλά στην πράξη τα καταργούν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι χώρος αγάπης και ελευθερίας, όμως οι τακτικές των δεσποτάδων δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ποτέ στην ζωή μου δεν έδωσα εμπιστοσύνη στους δεσποτάδες. Μόνο στον απλό κληρικό της πατρίδας μας και κυρίως στον ήρωα έγγαμο κληρικό. Και λέω ήρωα γιατί ο απλός λαός δεν γνωρίζει τι <<τραβάει>> ο έγγαμος κληρικός και μερικές φορές και ο έντιμος άγαμος κληρικός απο τους δεσποτάδες.Άλλωστε και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους είχε χαρακτηρίσει όλους αυτούς τους δεσποτάδες απο τον 4 αιώνα λέγοντας: << ουδέν δέδοικα όσο των επίσκόπων πλήν ενίων>> Τίποτα δεν φοβήθηκα περισσότερο όσο τους δεσποτάδες πλήν μερικών. Αντιλαμβάνεστε και τι θα ψηφίσουν οι περισσότεροι από αυτούς. Θα ψηφίσουν οτι δεν ενοχλεί την ησυχία τους και το συμφέρον τους. Το καταλάβατε ή θέλετε και ανάλυση;
 Κώστας Μανωλιός

Αγιότης Μαρτυρουμένη

 

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού


Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ αθρόα1 κατάταξη νέων Αγίων στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τόσο στο κλίμα τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσο και στην Εκκλησία της Ρωσίας, προκάλεσε τις επόμενες σκέψεις πάνω σε μια ουσιώδη πτυχή της διαδικασίας της «αναγνωρίσεως» Αγίων στην ορθόδοξη παράδοση.

1. Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΠΑΤΕΡΙΚΗ παράδοση αποδίδει τον χαρακτηρισμό τού Αγίου2 στα πρόσωπα εκείνα, τα οποία έχουν φθάσει στη θέωση και συνιστούν τους μάρτυρές της μέσα στην ιστορία. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τιμούμε τους Αγίους «ως ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον και τη τούτου μεθέξει γεγονότας χάριτι, όπερ αυτός εστί φύσει». Άγιοι είναι «οι έμψυχοι ναοί τού Θεού, τα έμψυχα του Θεού σκηνώματα», διότι «διά τού νού τοίς σώμασιν αυτών ενώκησεν ο Θεός» 3. Ένα από τα περισσότερο ανησυχητικά συμπτώματα της εποχής μας -καρπός της μακράς αλλοιώσεως των θεολογικών μας κριτηρίων- είναι η θεώρηση της σωτηρίας, και συνεπώς και της αγιότητας, σε πλαίσια ηθικά, στα όρια της ηθικής προσπάθειας και βελτιώσεως τού ανθρώπου. Λόγω της βαθμιαίας επικρατήσεως ουμανιστικών και ηθικολογικών κριτηρίων νοείται και η θέωση ως ηθικό και όχι οντολογικό γεγονός, δηλαδή ως «κατά χάριν» αλλοίωση της φύσεως και σύνολης της υπάρξεως του ανθρώπου.
Κατά την ορθόδοξη, όμως, παράδοση «η υπερώνυμος θέωσις» καθιστά τους μετέχοντας αυτής «ακτίστους, ανάρχους και απεριγράπτους […] , καίτοι διά την οικείαν φύσιν εξ ουκ όντων γεγονότας» 4.
Διά της θεώσεως, της εν χάριτι ενώσεως με τον Θεό, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, «όλος εν όλοις αξίοις ο Θεός περιχωρεί, όλω δε όλοι περιχωρούσιν ολικώς οι Αγιοι τώ Θεώ, όλον αντιλαβόντες εαυτών τον Θεόν» 5.
Η απώλεια, όμως, ή αδρανοποίηση των ησυχαστικών κριτηρίων οδήγησε στην αντικατάσταση της πνευματικότητας με την ηθικολογία και της αγιότητας με την ουμανιστική αρεταλογία6.
2. ΕΧΕΙ ήδη τεκμηριωμένα αποσαφηνισθεί, ότι στην ορθόδοξη παράδοση «η αναγνώρισις των υπό τού Θεού δεδοξασμένων προσώπων, των ευαρεστησάντων αυτώ και η κατάταξις αυτών εις τον χορόν των Αγίων εγίνετο, γίνεται και οφείλει να γίνεται […] υπό της γενικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ποιμένων τε και ποιμαινομένων άνευ άλλης πρωτοβουλίας και επισήμου επεμβάσεως της εκκλησιαστικής αρχής» 7.
Είναι, όμως, εξ ίσου γεγονός, ότι η αυθόρμητη και σύσσωμη αναγνώριση της αγιότητας δεν υπήρξε ποτέ αυθαίρετη, ούτε στηρίχθηκε στην καλή φήμη ή την ηθικότητα, αλλά σε απτά και αισθητά μαρτύρια, τεκμηριωμένα δηλαδή και άνωθεν προερχόμενα δείγματα της πραγματικότητας της θεώσεως.

Ο μέγας θεολόγος των νεωτέρων χρόνων Ευγένιος Βούλγαρις (1716-1806) λέγει χαρακτηριστικά για την αναγνώριση των Αγίων: «Ευλογητός ο Θεός, ός ουκ αμάρτυρον επί γής αφίησι την αλήθειαν αυτού»8 (Πρβ. Πράξ. ιδʹ 17).
Τόσο δε ο Βούλγαρις, όσο και άλλοι πριν από αυτόν θεολόγοι της Εκκλησίας μας, προκειμένου περί της αναγνωρίσεως Αγίων επικαλούνται τον λόγο τού Απ. Παύλου: «ου γάρ ο εαυτόν συνιστών εκείνος εστίν δόκιμος, αλλ ον ο Κύριος συνίστησι» (Βʹ Κορ. ιʹ 18).
Σύμφωνα με τη μακραίωνη εκκλησιαστική πράξη, οι Άγιοι δεν αναγνωρίζονται με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά κατόπιν της φανερώσεως της αγιότητάς τους από τον ίδιο τον Θεό, με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία.
Ο καθηγητής Αμίλκας Αλιβιζάτος σε ειδική μελέτη του9 έχει συνοψίσει τις καθιερωμένες στην πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας προϋποθέσεις αναγνωρίσεως των Αγίων, οι οποίες είναι:
α) Η ιδιότητα τού μέλους της Εκκλησίας («διά τού αγίου βαπτίσματος»),
β) το μαρτύριον υπέρ της χριστιανικής πίστεως,
γ) ο άγιος κατά πάντα βίος,
δ) «εξέχουσαι όλως υπηρεσίαι προς την χριστιανικήν θρησκείαν και την Εκκλησίαν» (π.χ. ο Μ. Κωνσταντίνος) και
ε) «η μαρτυρία διενεργηθέντων και διενεργουμένων θαυμάτων υπό τού Θεού τή μεσιτεία τού αγίου προσώπου, είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατον» 10.
Οι θέσεις αυτές επαναλαμβάνονται στο σκεπτικό όλων των περιπτώσεων αναγνωρίσεως Αγίων στις τελευταίες δεκαετίες.
Ήδη, όμως, ο Ευγένιος Βούλγαρις έθεσε το ζήτημα, αν τα κριτήρια παλαιοτέρων εποχών είναι δυνατόν να εφαρμόζονται αμετάβλητα στους νεωτέρους. Αλλά σ αυτό θα επανέλθουμε.
Εδώ πρέπει να παρατηρηθεί, ότι πέρα από την περίπτωση του όντως11 «υπέρ Χριστού» μαρτυρίου, το οποίο συνιστά καθ αυτό φανέρωση της θεώσεως, «ο άγιος κατά πάντα βίος» ως στοιχείο αγιότητας μπορεί να τεκμηριωθεί μόνο με τη μαρτυρία εκείνων, οι οποίοι ευρίσκονται στην κατάσταση αγιοπνευματικού φωτισμού, διότι «ο πνευματικός ανακρίνει τα πάντα, αυτός δε υπ ουδενός ανακρίνεται» (Αʹ Κορ. βʹ 14).
Οι «πνευματικοί», οι έχοντες δηλαδή τον φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος, έχουν τη δύναμη να διακρίνουν τους πνευματοφόρους και συνεπώς να διαπιστώσουν την αγιότητα της καρδίας12, και δεν αρκεί γι αυτό η απλή εξωτερική εκτίμηση ή η λαϊκή, με τη σύγχρονη αντίληψη, ετυμηγορία.
Τό περισσότερο, όμως, αδύνατο, αλλά συνάμα και επικίνδυνο, κριτήριο στην αναγνώση της αγιότητος είναι οι «εξέχουσες υπηρεσίες» προς την Εκκλησία, το οποίο είναι δυνατόν, ερμηνευόμενο κατάλληλα, να χρησιμοποιηθεί για την εξυπηρέτηση οποιωνδήποτε σκοπιμοτήτων. Η επιμονή της Ελλαδικής και Κυπριακής Εκκλησίας να κάνουν σαφή διάκριση μεταξύ Μαρτύρων της Πίστεως και Εθνομαρτύρων13 είναι επιβεβαίωση των υπερβολών ή και καταχρήσεων, στις οποίες μπορεί να οδηγήσει η εφαρμογή αυτού τού κριτηρίου, υπερτονιζομένου μάλιστα εις βάρος των άλλων.
3. ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ, συνεχής και αμετάβλητη, συνείδηση είναι, ότι η αγιότητα αναγνωρίζεται με βάση τη φανέρωσή της από τον ίδιο τον Θεό, μέσω της διενεργείας (αυθεντικών) θαυμάτων.
Αυτό το κριτήριο είναι εκκλησιαστικά το ασφαλέστερο και επικρατέστερο στον χώρο της ορθόδοξης Αγιολογίας. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Νεκτάριος (1660-1669)14 παραδίδει συνοπτικά τη σχετική εκκλησιαστική εμπειρία.
«Τρία θεωρούνται -γράφει- μαρτυρούντα την(υπογράμμιση δική μας) εν ανθρώποις αγιότητα· πρώτον ορθοδοξία άμωμος· αρετών κατόρθωσις απασών, εν αίς έπεται η περί την πίστιν μέχρις αίματος προς την αμαρτίαν αντικατάστασις και, τέλος, η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών και θαυμάτων. Το πρώτόν εστι και εις σωτηρίαν αναγκαιότατον. Το δεύτερον εις αγιωσύνης χαρακτήρα. Αλλά και το τρίτον αναγκαιότατον καυτόν εις απόδειξιν»15.
Το κείμενο αυτό, γραμμένο μετά από δεδομένη δυτική πρόκληση και διεπόμενο από τη σαφή βούληση να διασταλεί η ορθόδοξη πράξη από τη δυτική παραχάραξη, είναι σημαντικότατο για τη θεολογική πληρότητα και σαφήνειά του. Διαφοροποιεί αφ ενός την αληθή από την υποτιθεμένη («σεσοφισμένη», πρβ. Βʹ Πέτρου αʹ 16) αγιότητα και αφ ετέρου εντοπίζει την πιστοποίηση της αγιότητος στη θεία και όχι στην ανθρώπινη πλευρά. Προϋποθέτοντας τη διατύπωση αυτή τού Πατριάρχου Νεκταρίου, επανέρχεται στο θέμα ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης (1749-1809), δίδοντας κατά τη γνώμη μας την τελική διατύπωση της εκκλησιαστικής πράξεως στο Νέον Μαρτυρολόγιόν του.
«Είναι γνώμη -γράφει- των διδασκάλων της Εκκλησίας μας, ότι των μεν Οσίων τα λείψανα δεν προσκυνούνται ως άγια, αν ο Θεός δεν αποδείξη δι αυτών θαύματα, ή το ολιγώτερον τα τιμήση διά της ευωδίας με το να μην είναι αποδεδειγμένα εις τους ανθρώπους η εν κρυπτώ πίστις και αγάπη αυτών εις τον Θεόν».
Είναι η τοποθέτηση τού Αγίου στο παραπάνω κριτήριο του «αγίου κατά πάντα βίου». Συνεχίζει όμως:
«Των δε Μαρτύρων τα λείψανα προσκυνούνται ως άγια και χωρίς θαυμάτων και ευωδίας 16, με το να γίνεται φανερά εις όλους διά της εμπράκτου αποδείξεως τού μαρτυρίου η εις Θεόν τελεία αγάπη αυτών· των οποίων τούτων προηγουμένως, και φανερώς ευρισκομένων εις τους Μάρτυρας, ως παρακολουθήματα είναι πλέον τα θαύματα, και σχεδόν λογίζονται, όσον εις απόδειξιν, περιττά» 17.
Δεν παύουν, δηλαδή, τα θαύματα να θεωρούνται άμεσα συνδεδεμένα με την αγιότητα, μολονότι στην περίπτωση της τιμής των Μαρτύρων δεν έχουν πρωταρχική αποδεικτική σημασία («σχεδόν περιττά»), αφού το μαρτύριο καθ αυτό συνιστά βεβαίωση τού γεγονότος της θεώσεως18.
Άλλωστε, τα αληθή λείψανα των όντως Αγίων συνιστούν μόνιμο θαύμα, με την υπέρβαση της φυσικής φθοράς και την αναστολή της φυσικής διαλύσεως τού κυτταρικού συστήματος19.
4. Η ΠΡΟΤΑΞΗ και έξαρση της «παρά θεού δόξης» στη φανέρωση της αγιότητας, συνιστά συνεχή παράδοση της Εκκλησίας μας, εκφραζομένη διαχρονικά στη θεολογική της γραμματεία. Θα περιορισθούμε σε χαρακτηριστικά δείγματα:
α) Ο ιστορικός Σωκράτης (5ος αι.), αναφερόμενος στην αγιότητα τού Τριμυθούντος Σπυρίδωνος, παρατηρεί:
«… Ού την αρετήν επιδείξαι, την έτι κρατούσαν περί αυτού φήμην αρκείν ηγούμαι, την δε δι αυτού γενομένην, τα μέν πλείστα, ώς γεεικός, οι επιχώριοι ίσασιν».
Αλλά και για τον άγιο Δονάτο της Ευροίας Ηπείρου γράφει: «…ώ δή πολλά τε και άλλα τεθαυματουργήσθαι μαρτυρούσιν οι επιχώριοι» 20.
β) Η πράξη αυτή, που ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο στά χρόνια της Εικονομαχίας21, συνεχίζεται στους μεταγενέστερους αιώνες.
Έτσι, στην περίπτωση τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά, η εις Αγιον αναγνώρισή του δεν περιορίζεται στη θαυμαστή θεολογική προσφορά του ή στην ασκητική βιοτή του, αλλά συγκεκριμένα στα θαύματά του.
Σημειώνει ο μαθητής και βιογράφος του Φιλόθεος Κόκκινος (Οικουμενικός Πατριάρχης, 1354/55, 1364/70):
«…Και στέργω και τιμώ τούτον ως άγιον από των θαυμάτων αυτού, ά μετά την ενθέδε προς Θεόν εκδημίαν ειργάσατο, ιαμάτων πηγήν τον ίδιον αναδείξας τάφον» 22.
γ) Αλλά και μετά την Άλωση συνεχίζεται η ίδια στάση. Παρατηρείται δε επίταση της εμφάσεως στο κριτήριο των θαυμάτων. Έτσι, στην περίπτωση της αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, η πατριαρχική πράξη αναγνωρίσεως της εκκλησιαστικής τιμής της σημειώνει:
«Επειδή της ημών μετριότητος συνοδικώς προκαθημένης εδηλώθη ασφαλώς, ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης […] ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοίς προσιούσιν ασθενέσι τε και δεομένοις θεραπείας την ίασιν δίδωσιν […] , έδοξεν ημίν…» 23.
Για τον άγιο Γεράσιμο Κεφαλληνίας, η πατριαρχική πράξη παρατηρεί:
«Και εν τοίς καθ ημάς χρόνοις ευδόκησεν ο Θεός, οσίως θεαρέστως βιώσαντα τον […] θείον Γεράσιμον, τύπον γενέσθαι τού κατά Χριστόν πολιτεύματος και θείας αρετής χαρακτήρα, ούπερ αι εν βίω αρεταί τε και κατορθώματα, ου μόνον υπ ανθρώπων θαυμάζονται και πανταχού κηρύττονται παρά των ειδότων, αλλά και υπό Θεού πολλώ μάλλον επιβεβαιούνται και επισφραγίζονται καθ εκάστην τοίς θαύμασιν, όσα εις ωφέλειαν των δεομένων και καταφυγόντων εις το θείον αυτού τέμενος η μεγαλόδωρος τού αγαθαρχικού Πνεύματος απεργάζεται χάρις…» 24.
Το ίδιο ίσχυσε και στην περίπτωση τού αγίου Διονυσίου Ζακύνθου25.
δ) Για να έλθουμε δε στην εποχή μας, στην πατριαρχική πράξη ανακηρύξεως τού αγίουΝεκταρίου Αιγίνης, δηλώνεται μεταξύ των άλλων:
«…και ζών δε και μετά θάνατον τού χαρίσματος της των θαυμάτων ενεργείας παρά Θεού αξιωθείς…». Καί: «…υπ όψιν λαβόντες τον άγιον βίον και την αγίαν τελευτήν τού Οσίου τούτου ανδρός, άμα δε και τα δι αυτού ενεργηθέντα και νύν δ έτι ενεργούμενα θαύματα» 26.
Γιά τον όσιο Ευγένιο τον Αιτωλό (1982), η πατριαρχική πράξη αιτιολογεί ως εξής την απόφασή της: «…πολλά δείγματα οσιότητος παρασχών» και «επιδόντες προς την οσίαν και θεάρεστον βιοτήν πολιτείαν και τας εξαιρέτους υπηρεσίας αυτού προς την Μητέρα Εκκλησίαν και την Ορθοδοξίαν» 27.
Είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις, στις οποίες ο λόγος δεν είναι περί θαυμάτων, αλλά περί των υπηρεσιών προς την Εκκλησία. Βέβαια, το περιεχόμενο αυτών των υπηρεσιών πρέπει να σχετίζεται με την παρατήρηση τού ιδίου κειμένου: «συντελέσας τα μάλιστα εν τη αναδείξει πολλών νεομαρτύρων»(28).
Πολύ όμως περισσότερο από τις αποδείξεις των «επιστημόνων» τις οποίες επικαλείται η εξ Ελλάδος «γνωμοδότησις» (29), ισχύει, πιστεύουμε, η μαρτυρία τού μοναχού και μαθητού εν ασκήσει τού Οσίου, Αναστασίου Γορδίου: «εγώ δε και προορατικού τούτον ισχυρισαίμην αν μετέχειν χαρίσματος»( 30), η οποία όμως παραδόξως απουσιάζει από το πατριαρχικό κείμενο. Η ίδια έμφαση δίνεται στα θαύματα και στην περίπτωση του αγίου Παναγή (Μπασιά)(31), τού αγίου Ευσταθίου Θεσσαλονίκης(32), αλλά και τού αγίου Μαξίμου τού Γραικού, για τον οποίο το σχετικό έγγραφο-πρόταση τού μακαριστού Άρτης Ιγνατίου προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος σημειώνει: «ανεδείχθη ομολογητής και εδοξάσθη εν θαύμασιν» (33).
5. ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ της παροχής «εξεχουσών υπηρεσιών» προς την Εκκλησία δεν απομονώνεται ποτέ στην εκκλησιαστική πράξη. Αυτό αποδεικνύει το ασίγητο στόμα της εκκλησιαστικής συνειδήσεως, η ορθόδοξη Λατρεία.
Αντίθετα, και στην περίπτωση αυτή η εκκλησιαστική συνείδηση δεν παύει να αναζητεί την άνωθεν επιβεβαίωση της αγιότητας τού συγκεκριμένου προσώπου. Η χαρακτηριστικότερη παρόμοια περίπτωση είναι ο Μ. Κωνσταντίνος. Σύμφωνα με την υμνογραφία της εορτής του, εκείνο που ουσιαστικά βάρυνε την κατάταξή του μεταξύ των Αγίων είναι η θεοπτική του εμπειρία (το όραμα τού σταυρού), η οποία δήλωνε την εκ μέρους τού Θεού εκλογή του:
«τύπον σταυρού εν ουρανώ κατοπτεύσας…, όθεν δεξάμενος την γνώσιν τού Πνεύματος». Καί «ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος».
Παράλληλα δε προβάλλονται και τα απτά τεκμήρια της αγιότητός του: «ού η λάρναξ ιάσεις βρύει» 34.
Ανάλογα ισχύουν και για την αγία Θεοδώρα, σύζυγο του αυτοκράτορος Θεοφίλου, της οποίας το άφθαρτο ιερό λείψανο είναι τεθησαυρισμένο στον μητροπολιτικό Ναό της Κερκύρας. Η ένταξή της στον χορό των Αγίων δεν στηρίζεται μόνο στη σημαντική φιλορθόδοξη ενέργειά της τού 843, ούτε στά οσιακά τέλη της, αλλά και στην ενοικούσα στο ιερό λείψανό της χάρη, φανέρωση της οποίας είναι η αφθαρσία και τα θαύματά του: «η θήκη, θεόστεπτε, των σών αγίων λειψάνων, πλήρης ούσα χάριτος, καταφλέγει δαίμονας» 35. σημειώνεται στην ακολουθία της.
Είναι δε αξιοπρόσεκτο ότι η πίστη στη φανέρωση της αγιότητας μέσω των θαυμάτων έχει αναπτύξει ιστορικά μια σθεναρά δυναμική στον χώρο της λαϊκής θρησκευτικότητας, η οποία, ως γνωστόν, διασώζει αποτυπωμένα στην ιστορική της μνήμη, αλλά και στις πρακτικές της, πολλά ησυχαστικά στοιχεία. Είναι, έτσι, ευρύτατα διαδεδομένη στον ορθόδοξο λαό η πίστη, ότι «ο Άγιος, αν δεν θαυματουργήσει, δεν δοξολογιέται».
Πρόκειται για παροιμία, η οποία σε διάφορες παραλλαγές απαντά -τόσο στην κυριολεκτική όσο και μεταφορική της σημασία- όχι μόνο στον ελληνικό, αλλά και στους άλλους ορθοδόξους λαούς, όπως ακόμη και στη Δύση, κάτι που βεβαιώνει την αρχαιότητα αυτής της πεποιθήσεως και το βαθύρριζό της36.
6. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, θα παρατηρήσουμε ότι η αισθητή αλλοίωση των εκκλησιαστικών κριτηρίων στους τελευταίους αιώνες, λόγω των συνεχών και ισχυρών έξωθεν επιρροών, δικαιώνει τη στάση τού Ιεροσολύμων Νεκταρίου στο θέμα της αναγνωρίσεως της αγιότητας. Η θεολογική δε τοποθέτησή του βρίσκει και την απόλυτη κατάφαση τού μεγάλου Ευγενίου Βουλγάρεως.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την παραδοχή της αγιότητας θεωρούν και οι δύο τα θαύματα, «την των σημείων επίδειξιν», εξηγούν δε τον λόγο:
«Καίτοι τοίς πάλαι, ειλικρινέστερον κατά Θεόν πολιτευομένοις, ου πάνυ τούτο αντεξητάζετο, αλλά τοίς καθ ημάς χρόνοις της πονηρίας, ήδη και τα θαύματα παραπλαττούσης και τας αρετάς τη υποκρίσει μάλλον κιβδηλευούσης, και λίαν θηρεύομέν τε και απαιτούμεν και εις κρίσιν καλούμεν» 37.
Με βάση δε αυτή την προϋπόθεση -κυρίως- τόσο ο Πατριάρχης Νεκτάριος, όσο και ο Βούλγαρις, απορρίπτουν τα δυτικά λείψανα, αρνούμενοι συνάμα την ύπαρξη αληθινής αγιότητας στη Δύση μετά το σχίσμα. Αυτό, όμως, τι άλλο σημαίνει παρά άρνηση της δυνατότητας υπάρξεως αγιότητας εκεί, όπου χάνονται τα ορθά κριτήριά της, ο αγιοπνευματικός φωτισμός και η θέωση;

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Κατά την τελευταία τριετία αναγνωρίσθηκαν ως Άγιοι από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο Παναγής (Μπασιάς) (4.2.1986), Αρσένιος ο Καππαδόκης (11.2.1986), Μάξιμος ο Γραικός (31.5.1988), ο Ευστάθιος και ο Συμεών, Αρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης (10.6.1988), έχουν δε υποβληθεί προτάσεις για νέες ανακηρύξεις (ως π.χ. τού οσίου Σάββα τού εν Καλύμνω ασκήσαντος). Εννέα νέους Αγίους κατέταξε στο Αγιολόγιό της η Ρωσική Εκκλησία (1988), με την ευκαιρία τού εορτασμού της χιλιετηρίδος της εισόδου της στην Ορθοδοξία. Βλ. Information aus der Orthodoxen Kirche, Sondernummer 11.1988. Celebration of the Millennium of the Baptism of Russ. Στις σσ. 124-129: Brief lives of the Saints canonized by the Local Council of the Russian Orthodox Church of 1988. Οι νέοι Άγιοι και οι λόγοι της ανακηρύξεώς τους είναι:
α) Ο μέγας πρίγκηπας Δημήτριος Ντονσκόϊ (1350-1389) («is glorified as a national Saint in recognition of his services to the Church and the Nation»).
β) Αντρέϊ Ρουμπλιώφ (1360-1400) («…in recognition of his saintly life, witnessed by his contemporaries and his feat of icon-painting,through which he proclaims to men to the day the truth…»).
γ) Μάξιμος ο Γραικός (1470-1556) («…in recognition of his saintly life and miracles worked by him»).
δ) Μητροπολίτης Μακάριος (1482-1563) («…in recognition of his saintly life witnessed by many of his contemporaries, his gift of prophetic vision and great services for the Russian Church»).
ε) Αρχιμανδρίτης Παίσιος Βελιτσκόφσκι (1722-1794) («…for his holy, ascetic life, as a great man of prayer and teacher of the Jesus prayer, who revived in modern monasticism the salvific feat of the starchestvo and as a religious writer, who painted out in his works the path of spiritual rebirth for all seeking salvation»).
στ΄) Ξένη Γρηγορίεβα [Γρηγορίεβνα] (1732- αρχές τού 19ου αι.) («…the light of christian love that was kindled by the blessed ascetic life during her earthly life is shining ever more radiantly to us after demise»).
ζ) Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (1807-1867) («…for the sanctity of his life, which is revealed in his works written in the spirit of truly orthodox patristic tradition»).
η) Στάρετς Αμβρόσιος (1812-1891) («for the holiness of his life, which was manifest in efficatious love of his fellow man, humility, sagacity and miracle-working, and also for the profound veneration of him by the orthodox people»).
θ) Θεοφάνης Γουόροφ [Γκόβορωφ] (1815-1894) («…as an ascetic of the faith and piety, who laboured extensively and expounding in his works the christians path to eternal life»). Τη διαδικασία της ανακηρύξεως των νέων Αγίων της Ρωσικής Εκκλησίας ελέγχει έμμεσα ο καθηγητής κ. Ευάγγελος Θεοδώρου στό περιοδικό «Εκκλησία» (αρ. 14/1.10,1988, σ. 515, σημ. 51. Πρβλ. περιοδικό «Επίσκεψις» αρ. 398/10.5.1988, σ. 8). Αντιρρήσεις όχι μόνο για την τηρηθείσα διαδικασία, αλλά και για την αγιότητα μερικών από τους νέους Αγίους, διατυπώθηκαν σε ελληνικά θρησκευτικά έντυπα, όπως εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (αρ.794/17.6.1988). Ο θεολόγος Αθαν. Σακαρέλλος σε άρθρο του μιλεί για «προσπάθεια εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης» και κριτήρια «ελάχιστα θεολογικά». Επίσης για «σκοπιμότητα» και «νόθευση τού Αγιολογίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
2. Για τη σημασία τού όρου «Άγιος» στην αρχαία Εκκλησία βλ. H. Delehaye, Sanctus, Bruxelles 1927. M. R. Asting, Die Heiligkeit im Urchristentum, Gottingen 1930, σ.202 ε. Ανδρ. Φυτράκη, Λείψανα και τάφοι Μαρτύρων κατά τους τρεις πρώτους αιώνας, Αθήναι 1955, σ. 6 ε., όπου και βιβλιογραφία. Γιά τα ευρύτερα προβλήματα της ανακηρύξεως Αγίων βλ. στού Ανδρ. Φυτράκη, Αι αντιδράσεις κατά της τιμής των Αγίων εν τή αρχαία Εκκλησία και τα αίτια αυτών, Αθήναι 1956.
3. Ιωάννου Δαμασκηνού, Εκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Δʹ (15) 88, P.G. 94, 1164B-1168C.
4. Μαξίμου Ομολογητού, Περί αποριών, P.G. 91, 1144ΑΒ. Πρβ. Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 3, 1, 31.
5. Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, 3, 1, 27.
6. Πρβ. Ιω. Σ. Ρωμανίδου, Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, τόμ. 1, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 25.
7. Αμ. Αλιβιζάτου, Η αναγνώρισις των Αγίων εν τή Ορθοδόξω Εκκλησία, στο περιοδικό «Θεολογία» ΙΘʹ (1941-48), σ. 44. Πρβλ. και σ. 36: «Σύσσωμος η Εκκλησία, κλήρος και λαός, εν αδιασπάστω ομοφωνία και άνευ τυπικών και οργανωτικών πράξεων, ανεγνώριζον την αγιότητα των τιμωμένων, η δε πάνδημος αύτη αναγνώρισις απετέλει οιονεί και την επικυρωτικήν και καθιερωτικήν πράξιν της των μαρτύρων και αγίων εν τη Εκκλησία ανακηρύξεως». Πρβ. παρουσίαση τού ίδιου θέματος στου Χρυσ. Παπαδοπούλου, Περί της ανακηρύξεως Αγίων εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, στο περιοδικό «Εκκλησία» ΙΒʹ (1934), σ. 331-335 και Μητροπολίτου Δέρκων Κωνσταντίνου (Χαρισιάδου), Η αναγνώρισις Αγίων εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία κατά την τάξιν τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, «Επιστημονική παρουσία Εστίας Θεολόγων Χάλκης», τόμ. Αʹ, Αθήναι 1987, σ. 225-241. Πέρα από την παλαιότερη βιβλιογρφία, που δίνει ο Αλιβιζάτος, βλ. και Μητροπολίτου Σερρών Κωνσταντίνου, Περί αναγνωρίσεως των Αγίων εν τή Ορθοδόξω Εκκλησία, «Θεολογία» ΚΖʹ (1956), σ. 609-615.
8. Βλ. Επιστολήν Ευγενίου τού Βουλγάρεως προς Πέτρον τον Κλαίρκιον, Περί των μετά το σχίσμα Αγίων της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και των γινομένων εν αυτή Θαυμάτων, Αθήνησι 1844, σ. 6.
9. Βλ. παραπάνω, σημ. 7.
10. Οπ. π., σ. 45/6.
11. Για το μη αποδεκτό από Εκκλησία μαρτύριο των αιρετικών και ως ψευδές θεωρούμενο βλ. στού Ανδρ. Φυτράκη, Αι αντιδράσεις…, όπ. π., σ. 22 ε.ε.
12. Πρβ. Μακαρίου Αιγυπτίου, Ομιλίαι πνευματικαί 50, Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, Θεσσαλονίκη 1985 (εκδ. Νικ. Τσιομεσίδη). Ομιλ. Θʹ, 8, σ. 166: «Ο πνευματικός πάντας ανθρώπους ανακρίνει κατά το γεγραμμένον, γινώσκει έκαστον πόθεν λαλεί και που έστηκε και εν ποίοις μέτροις εστίν. Αυτόν δε ουδείς ανθρώπων των εχόντων το πνεύμα τού κόσμου γινώσκειν και ανακρίνειν δύναται, ει μη μόνον ο το όμοιον έχων επουράνιον της θεότητος πνεύμα γιγνώσκει τον όμοιον…».
13. Βλ. σχετικά με το θέμα αυτό στού Στυλ. Γ. Παπαδοπούλου, Οι Νεομάρτυρες και το δούλον Γένος, Αθήναι 1974, σ. 24 ε.ε. Για τον ευρύτατο περί Νεομαρτύρων προβληματισμό βλ. στά «Πρακτικά Θεολογικού Συνεδρίου», εις τιμήν και μνήμην των Νεομαρτύρων (17-19 Νοεμβρίου 1986) Θεσσαλονίκη 1988.
14. Βλ. για το πρόσωπο, το άρθρο τού Ν.Ε. Τ(ζιράκη), στή Θ.Η.Ε., τόμ. Αʹ (1966), στ. 396/7.
15. Πρός τας προσκομισθείσας θέσεις παρά των εν Ιεροσολύμοις φρατόρων διά Πέτρου τού αυτών μαίστορος, Περί της αρχής τού Πάπα αντίρρησις, Ιάσιον 1682, σ. 201 ε., 209 ε. Πρβ. Επιστολήν Ευγενίου τού Βουλγάρεως…, όπ. π., σ. 20 ε., 112 ε.
16. Πρβ. το μελέτημα τού Αθαν. Παρίου, Περί Νεομαρτύρων: Ότι είναι Άγιοι και πρέπει να τιμώνται ως τοιούτοι, πριν ή εκδοθεί επικυρωτική απόφανσις της Διοικούσης Εκκλησίας.
17. Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Αθήναι 1963, σ. 24 σημ.
18. Βλ. στου Ανδρ. Φυτράκη, Λείψανα και τάφοι Μαρτύρων…, όπ. π., σ. 9 ε.
19. Πρβ. Γρηγορίου Παλαμά. Ομιλία ΚΕʹ, τή Κυριακή των αγίων Πάντων, παρ. 6: «τις λόγος αξίως εξείποι την εν ταίς σοροίς των αγίων και τοίς λειψάνοις των οστών παρά Θεού δόξαν, παντί χρόνω συμπαρατεινομένων, την αναδιδομένην εκ τούτων ιεράν ευωδίαν, τα πηγάζοντα μύρα, τα χαρίσματα των ιαμάτων, τα ενεργήματα των δυνάμεων, τας πολυειδείς και σωτηρίους ημίν εν τοιούτοις επιφανείας;». (Απαντα τα έργα, έκδ. Ελληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Θεσσαλονίκη 1985, τόμ. 10, σ. 134). Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δίνει τή Θεολογική ερμηνεία της θαυματουργίας των ιερών λειψάνων με τον ακόλουθο τρόπο: «Καθάπερ γάρ κοινή εστί σώματος και ψυχής η τού ενανθρωπήσαντος Λόγου τού Θεού θεότης, διά μέσης ψυχής θεώσασα την σάρκα, ως και Θεού έργα εκτελείσθαι δι αυτής, ούτως επί των πνευματικών ανδρών η τού Πνεύματος χάρις, διά μέσης ψυχής προς το σώμα διαπορθμευομένη, πάσχειν και αυτώ τα θεία δίδωσι και μακαρίως συμπάσχειν τή ψυχή τα θεία πεπονθυία… Προελθόν ούν εις την μακαρίαν ταύτην εντελέχειαν και σώμα θεουργεί… ού τεκμήριον εναργές αι των αγίων θαυματοποιοί σοροί».
(Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 2, 2, 12).
20. Εκκλησιαστική Ιστορία ΙΑʹ, P.G. 67, 885 και Ζʹ P.G. 67, 1497.
21. Βλ. τα Πρακτικά τού J.D. Mansi, Sacrorum Conciliorum Nova et Amplissima Collectio, τόμ. 12 και 13 (Graz 1960).
22. «Τόμος Συνοδικός» ανακηρύξεως σε άγιο Γρηγορίου τού Παλαμά, P.G. 151, 711. Πρβ. Φιλοθέου, Λόγος εγκωμιαστικός εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών
Γρηγόριον, Αρχιεπίσκοπον Θεσσαλονίκης τον Παλαμάν, P.G. 151, 648/9.
23. Βλ Τζέρπου, Η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία. Παρακλητικός Κανών, Βίος και έργον, Αθήναι 19882, σ. 10.
24. Πρωτοπρ. Κων. Γ. Γκέλη, Ο Αγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας, Αθήναι 19782, σ. 113-4. Πρβ. σ. 110.
25. Το λείψανόν του «πνέον υπερφυούς ευωδίας και μύρα βλύζον ιαματικά και σωτήρια». Η πατριαρχική πράξη μιλεί περί «ανδρός τα μάλιστα κατ αρετήν πολλούς των πρότερον διαπρεψάντων υπερελάσαντος και θείων δωρεών δαψιλεία
χάριτος ευπορήσαντος, το τε διορατικόν χάρισμα εκ περιουσίας καταπλουτήσαντος…». Χαρακτηρίζεται δε «αυτουργός θαυμάτων πολλών και παραδόξων» ήδη εν ζωή.
(Βλ. Παντελεήμονος Μπεζενίτη, Μητροπολίτου Ζακύνθου, Ο Άγιος Διονύσιος, Ζάκυνθος 1987, σ. 71, 69, 70).
26. Ακολουθίαι και Βίος τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως τού θαυματουργού… υπό Γερασίμου μοναχού Μικραγιαννανίτου,
Αθήναι 1976, σ. 9.
27. Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός. Βίος και έργον. Η εις άγιον ανακήρυξις αυτού. Ασματική ακολουθία, Αθήναι 1983, σ. 105/106.
28. Στό ίδιο, σ. 105
29. Στο ίδιο, σ. 98.
30. Στο ίδιο, σ. 88.
31. Πρωτοπρ. Κων. Γκέλη, Ο Άγιος Παναγής Μπασιάς. 1801-1888, Αθήνα 1979, σ. λʹ. Στην πατριαρχική πράξη αναγνωρίσεώς του (αρ. πρωτ. 91/4.2.1986)
σημειώνεται: «Εστιν ότε δε σημείοις και θαύμασιν, οίς εμαρτυρήθη παρά Θεού, αυτόν (= τον λαόν) ευεργετών».
32. Βλ. έγγραφο τού Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, αριθμ. πρωτ. 567/16.12.1987: θαυματουργός βάσει
παλαιών μαρτυριών (Ευδ. Τσολάκη, Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 72/3).
Κατά το ίδιο έγγραφο, «η μαρτυρία τού λογιωτάτου και εν αγίοις Πατρός ημών Μιχαήλ τού Αθηνών (βλ. Σπ. Λάμπρου, «Νέος Ελληνομνήμων», 13-1916, σ. 361) θα ήρκει να πιστοποιήση, ότι ο Θεός κατέταξε τον Ευστάθιον εν τοίς Αγίοις αυτού και ο χριστώνυμος λαός εβεβαιώθη περί της αγιότητος αυτού διά πολλών θαυμάτων».
33. Βλ. το έγγραφο τού Αρτης Ιγνατίου από 10 Ιουλίου 1986 προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την ανακήρυξη σε άγιο τού Αγίου Μαξίμου (αριθμ. πρωτ. 793).
34. Βλ. την Ακολουθίαν του στό Μηναίο (21η Μαίου), έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
35. Βλ. Μεθοδίου Κοντοστάνου, Μητροπολίτου Κερκύρας και Παξών, Ασματική Ακολουθία και Βίος της αγίας θεοστέπτου Βασιλίδος Θεοδώρας της Αυγούστης, της στερεωσάσης την Ορθοδοξίαν, Κέρκυρα 19666, σ. 17, 23.
36. Νικολάου Πολίτου, Παροιμίαι, τόμ. Αʹ, Αθήναι 1965, σ. 216 ε.ε.
37. Επιστολή Ευγενίου τού Βουλγάρεως, όπ. π., σ. 113.

 Αγιότητα – Ένα λησμονημένο όραμα, Αθήνα 2001, σελ. 45-57.
fdathanasiou

Ο οικουμενικός αγιορείτης Άγιος Γέροντας Παΐσιος

Μία μοναδική ταινία ρωσικής παραγωγής σε 3 συνέχειες που περιδιαβαίνει τα μέρη όπου γεννήθηκε, έζησε, ασκήτεψε και δίδαξε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης.
Επεισόδιο 1ο: Οι απαρχές του βίου του.
Κεφάλαιο 1: Γέννηση και βάπτιση.
Κεφάλαιο 2: Στήριγμα για την οικογένειά του.
Kεφάλαιο 3: Η στρατιωτική θητεία. Η αυτοθυσία.
Κεφάλαιο 4: Αναζήτηση και προετοιμασία για τη Θεία Χάρη.
Παραγωγή: ΕΠΕ Παραγωγικό Κέντρο "POKROV", 2012

Οι σφαίρες των καλάσνικοφ απειλούν και την πατρίδα μας

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Από την Ευρώπη γυρίσαμε πεινασμένοι» Γ. Σεφέρης

Το 1997 από τις εκδόσεις «Λιβάνη» κυκλοφορήθηκε ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Η οικονομική φρίκη», της Γαλλίδας δημοσιογράφου και μυθιστοριογράφου Βιβιάν Φορεστέρ. Το θυμήθηκα λόγω των πρόσφατων γεγονότων. Οι Γάλλοι, πέραν της πολυπολιτισμικής αποχαύνωσης, αναπολώντας την εποχή που υπήρξαν «Μεγάλη Δύναμη» συμμετείχαν, ως πιστά σκυλάκια των Αμερικανών, σε «ανθρωπιστικές» και «ειρηνευτικές» επεμβάσεις κατά ισλαμικών χωρών. Όλα αυτά τα σπιθαμιαία αναστήματα που κυβερνούν την χώρα τους τα τελευταία χρόνια-Σαρκοζί, Ολάντ- με περισσή αφροσύνη, δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα: δεν βομβαρδίζεις λαούς, οι οποίοι κάποτε «γεύτηκαν» την…  αποικιοκρατία σου και δεύτερον η επέμβαση δεν εξάγεται μόνον υπό μορφή στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και εισάγεται υπό μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.

Εντοπίζεται όμως και μία άλλη παράμετρος, ίσως η κρισιμότερη, για την οποία θα παραπέμψουμε στο βιβλίο της Φορεστέρ (σελ. 25-26). «Βλέπουμε καθημερινά να προσλαμβάνονται, να απολύονται άντρες και γυναίκες, μέσα σε μια αγορά εργασίας που μεταβάλλεται, συρρικνώνεται, γίνεται όλο και πιο φανταστική, μια αγορά από την οποία αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται, από την οποία εξαρτάται η ζωή τους, ενώ εκείνη δεν εξαρτάται πια απ’ αυτούς. Βλέπουμε ήδη, τόσο συχνά, ότι δεν τους προσλαμβάνουν ποτέ. Και τότε, ιδιαίτερα οι νέοι, φυτοζωούν μέσα σ’ ένα τεράστιο κενό που παρουσιάζεται σαν εξευτελιστικό και για το οποίο θεωρούνται  υπεύθυνοι οι ίδιοι. Βλέπουμε πως ξεκινώντας από εκεί, η ζωή τούς κακοποιεί και η κοινωνία βοηθά στην κακοποίηση αυτή. Βλέπουμε ότι πέρα από την εκμετάλλευση των ανθρώπων υπάρχει κάτι χειρότερο: η απουσία οποιασδήποτε εκμετάλλευσης. Πώς να μην τρέμουν αυτά τα πλήθη, που δεν είναι εκμεταλλεύσιμα, που δεν είναι πια καθόλου απαραίτητα για την εκμετάλλευση;...

Επομένως, σαν ηχώ, και πάλι το ερώτημα: είναι χρήσιμο να ζει κανείς αν δεν είναι επικερδής για το κέρδος; Κι αυτό το ερώτημα αποτελεί την ηχώ ενός άλλου: πρέπει κανείς, ν’ “αξίζει” να ζει, για να έχει το δικαίωμα να ζει; Και μ’ αυτό το ερώτημα εκφράζεται ο κρυφός φόβος, η αόριστη αλλά δικαιολογημένη φρίκη ότι, σύντομα, θα θεωρείται περιττός ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ή και ο μεγαλύτερος αριθμός. Όχι πολίτες δεύτερης κατηγορίας ούτε καν απορριπτέοι: περιττοί... Και κατά συνέπεια επιζήμιοι. Και κατά συνέπεια...». Και κατά συνέπεια οργισμένοι. Και κατά συνέπεια γεμάτοι μίσος. Και αν είσαι και μουσουλμάνος, μ’ ένα Κοράνι που σου διδάσκει την ανωτερότητα και την περιφρόνηση κατά των διεφθαρμένων δυτικών απίστων, πολύ εύκολα, για να έχεις και το «πνευματικό άλλοθι» και την πεποίθηση ότι πράττεις κάτι ιερό, αρπάζεις το καλάσνικοφ και όποιον πάρει... ο Αλλάχ.

Στην Γαλλία και γενικά στην δυτική κυρίως Ευρώπη, έφτασε στην ενηλικίωση η πρώτη γενιά όπου ο σεβασμός για την γνώση των προγόνων, δεν είναι πολιτικά ορθός, μια γενιά που «διδάχτηκε» την επανάσταση κατά των ηθικών αυθεντιών και εξουσιών, μια γενιά που ανδρώθηκε με το κρανιοκενές σύνθημα «να είσαι ο εαυτός σου».

Στην εισβολή μεταναστευτικών πληθυσμών, οι οποίοι μεταφέρουν και την πολιτιστική και εθνοφυλετική τους σκευή, που δεν είναι πάντοτε συμβατή με τα ήθη ή και το δίκαιο της χώρας υποδοχής-εν προκειμένω τη Γαλλία- (π.χ. η κλειτοριδεκτομή ή η εισαγωγή θρησκευτικών συμβόλων στο αρνησίθρησκο δημόσιο γαλλικό σχολείο ή το αίτημα για a la carte, πολυπολιτισμική εκπαίδευση), οι Γάλλοι απάντησαν με τον χειρότερο τρόπο: μέσω των ηλιθιογόνων ΜΜΕ και της εκπαίδευσης, καλλιέργησαν το μίσος για το παρελθόν, ποινικοποίησαν την παράδοσή τους, «φτιάχνοντας νεολαία χωρίς μνήμη γεννημένη από το μηδέν». Και όμως, κατά το γνωστό αξίωμα, «η ουσιωδέστερη και σημαντικότερη αποστολή της Παιδείας, είναι η ένταξη των νέων στο παρελθόν». Και αντίθετα η λήθη είναι η πέμπτη φάλαγγα στη στρατηγική της ιστορίας.

Οι μουσουλμάνοι Γάλλοι, οι νέοι που στρατεύονται στο φανατικό Ισλάμ, γεννήθηκαν από γονείς, οι οποίοι, λόγω δουλειάς, είχαν λίγο έως πολύ ενταχθεί στην γαλλική κοινωνία. Το θεωρούσαν «ευλογία» που άφησαν τις πάμφτωχες ερήμους της Βορείου Αφρικής και έστησαν σπιτικό σε φιλόξενη, τότε, χώρα. Τα παιδιά τους όμως τα ανέμενε άλλη μοίρα. Τα δημόσια σχολεία, αντί να χρησιμοποιήσουν το δραστικότερο όπλο ένταξης και αφομοίωσης, την γαλλική παιδεία και κουλτούρα, αφέθηκαν στα νύχια της παγκοσμιοποιημένης «ελίτ-αλήτ», καρυκευμένης με τον τίτλο της «αριστεράς», η οποία στο όνομα της «κοινής κουλτούρας», ισοπέδωσε την εκπαίδευση. (Το μόνο που διδάσκει με ζήλο η εκπαίδευση είναι η εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες, την οποία κάποιοι τιποτολόγοι την θεωρούν ένδειξη πεπαιδευμένου πολίτη-μαθητή. Η στρατολόγηση στις ορδές του Ισλάμ γίνεται μέσω διαδικτύου, αν δεν κάνω λάθος). Αποτέλεσμα: βαρβαρότητα, ανεργία, γκετοποίηση. «Ο βάρβαρος δεν είναι ο άγριος, δεν είναι ο άλλος στον οποίο αρνούμαι την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό. Βάρβαρος είναι αυτός που δεν εντάσσεται – ούτε με την προσχώρηση ούτε με την αντίδρασή του-στον πολιτισμό, δηλαδή, στη συνέχεια αυτού που δημιούργησαν όσοι προηγήθηκαν. Είναι ανιστορικός εκτός γενιάς. Δεν αποτελεί καρπό της ύπαρξης των πατέρων του, είναι μετεωρίτης, γεωγραφικά και χρονικά χωρίς βάση», γράφει η Ν. Πολονύ στο περισπούδαστο βιβλίο της «τα χαμένα παιδιά μας». (εκδ. «Πόλις», σελ. 50).

Όλη αυτή η πολυπολιτισμική σαπουνόφουσκα που αιωρούνταν τόσα χρόνια, διαλύεται με οδυνηρές συνέπειες. Οι νέοι μουσουλμάνοι Γάλλοι, βρήκαν καταφύγιο-νόημα ζωής- στα παραγγέλματα του Ισλάμ. Το γαλλικό σύστημα απέτυχε παταγωδώς να τους... εξανθρωπίσει. Όταν, αντί για τον Πλάτωνα, διδάσκεις «συνταγές μαγειρικής» ή «οδηγίες χρήσης οικιακών συσκευών»-τέτοιες ανοησίες περιέχουν και τα γαλλικά σχολικά εγχειρίδια- δηλαδή το «τίποτε», τότε το κενό το αναπληρώνει κάτι πολύ δελεαστικό για τους μουσουλμάνους, αλλά φρικώδες για τους δημοσιογραφικά φθίνοντες και εκλεπτυσμένους από το αποκάρωμα της ευζωίας, ειρηνόφιλους Γάλλους: ο τζιχαντισμός, η μνησικακία και το εκδικητικό μένος για τους απίστους, τους εχθρούς του «προφήτη». ( Σημειωτέον: Οι γονείς των δύο μουσουλμάνων, τους παρακαλούσαν να παραδοθούν στις γαλλικές αρχές. Ήταν πλέον αργά. Τα παιδιά τους είχαν άλλο… γονέα, οι φυσικοί γονείς τους παραήταν Γάλλοι).

 Θα πάρουν άραγε ένα μάθημα οι ημέτερες «μαϊμούδες», όλη αυτή η νεοταξική σαχλαμάρα, που το μόνο που έκανε τα τελευταία χρόνια είναι να αντιγράφει τα φράγκικα εκπαιδευτικά συστήματα-νοσήματα. Ό,τι γυάλιζε στον κάθε ημιμαθή Γραικύλο, τα λύματα των δυτικών, το «έριχνε» μες στην Εκπαίδευση βαφτίζοντάς το, με τα εύηχα και ηχηρά φληναφλήματα, μεταρρύθμιση, ανακαίνιση, αναπτέρωση ή ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Τούτη την στιγμή το ελληνικό δημόσιο σχολείο ακολουθεί την ολέθρια γαλλική συνταγή. Γελοιοποιεί την εθνική μας ταυτότητα, διασύρει την ιστορία μας, αποκρύπτει θυσίες και ηρωισμούς, εξωραϊζει εγκλήματα και Γενοκτονίες, λυμαίνεται την γλώσσα μας, περιφρονεί τους σπουδαίους λογοτέχνες μας, προβάλλει την ασημαντότητα, μ’ ένα λόγο κακουργεί εναντίον της έθνους. Το σοκ της λαθρομετανάστευσης έδωσε την χαριστική βολή στο ημιθανές... πτώμα της εθνικής μας Παιδείας, καταδικάζοντας και τα Ελληνόπουλα στην αμάθεια και την βαρβαρότητα. Για τους μουσουλμάνους που φιλοξενούμε στα θρανία των αιθουσών μας, γνωρίζουμε την εξέλιξη. Το κακό επωάζεται.

Τα κομματικά σκύβαλα και περιτρίμματα πέταξαν τις μάσκες τους. Ό,τι χειρότερο έχει η κοινωνία μας ξεβράζεται τούτες τις ημέρες στις τηλεοπτικές οθόνες. Ψάχνω εναγωνίως ν’ ακούσω μισή κουβέντα για την Παιδεία. Τίποτε. Το έγκλημα θα συνεχιστεί. «Βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση ιστορικής ευθανασίας» (Π. Κονδύλης). «Όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται»...

Σε σχολικό βιβλίο: «ποια σύμβολα του sex θα χρησιμοποιούσατε για διαφήμιση…;»

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

«Γιατί να δίνωμε στα παιδιά πράγματα κακορίζικα, μικρά, στενά, ξέψυχα, μίζερα; Γιατί άψυχα, ανούσια, που προκαλούν ναυτία; Γιατί χωρισμένα, σχιζοφρενικά, αντιμαχόμενα, διαλυμένα σαν κομμένο γάλα;…

Τα παιδιά του λαού, τα βασανισμένα, τα λιμώττοντα, που γίνεται τόση προσπάθεια από τόσους, να ξεβαφτιστούν, να ξεμυρωθούν, να ξεχάσουν αυτό που είναι. Να καταστραφούν». («Το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας», κείμενο της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, σελ. 45, Άγιον Όρος 1984).

Το προαναφερόμενο βιβλίο, απόσταγμα της αγιορείτικης σοφίας και της συναντίληψης των Πατέρων γιά την Παιδεία του Γένους, θα έπρεπε, αν το υπουργείο Παιδείας ανταποκρινόταν στην υψηλή αποστολή του, να διδάσκεται στα παιδαγωγικά τμήματα. (Είναι δυσεύρετο. Μου το χάρισε ο μακαριστός Γέρων Μωυσής ο Αγιορείτης-την ευχή του νά ‘χουμε-που με πολύ πόνο έβλεπε την περιρρέουσα κουφόνοια).

Και δεν δίνουμε στα παιδιά σήμερα, 30 χρόνια μετά την αγιορείτικη αγωνιώδη κωδωνοκρουσία, μόνο πράγματα που προκαλούν ναυτία, αλλά την διαστροφή, την νοσηρότητα, την σαπίλα.

«Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας/
του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!»
έγραφε ο Βάρναλης, σε εποχές που μακαρίζονται συγκρινόμενες με την δική μας, «τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ».

Έχω πολλές αναφερθεί στα σχολικά βιβλία, κυρίως Γλώσσας, Δημοτικού και Γυμνασίου, τα οποία είναι «πανέρια με οχιές». Πολλοί, αντιλέγοντας, μου προσάπτουν επιλεκτική χρήση των κειμένων. «Υπάρχουν και ωραία κείμενα, ωφέλιμα αξίων και αναγνωρισμένων λογοτεχνών». Συμφωνώ και πολλοί συνάδελφοι εφαρμόζουν, ανεπιγνώστως, την προτροπή του Μεγάλου Βασιλείου, στην περίφημη πραγματεία του «προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων». Διαβάζω τα χρυσά του λόγια: «Καθάπερ της ροδωνιάς το άνθος δρεψάμενοι τας ακάνθας εκκλίνομεν, ούτω και επί των τοιούτων λόγων, όσον χρήσιμον καρπωσάμενοι, το βλαβερόν φυλαξώμεθα», δηλαδή, «και όπως κόβουμε το τριαντάφυλλο, αποφεύγουμε τα αγκάθια, ομοίως και από τα συγγράματα αυτά (σ.σ.: των αρχαίων Ελλήνων), θα παραλάβουμε ό,τι είναι ωφέλιμο, αλλά θα προφυλαχτούμε από τα βλαβερά».

Ο άγιος βέβαια δεν αναφερόταν σε σχολικά βιβλία, αλλά σε προσωπικά αναγνώσματα. Την παρότρυνση του αγίου, πρέπει να την ακολουθούν, όσοι είναι υπεύθυνοι για το τι φιλοξενείται στα σχολικά βιβλία: Το νυν Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής-πρώην Παιδαγωγικό Ινστιτούτο-το οποίο, μεταξύ των άλλων αρμοδιοτήτων του, εγκρίνει τα βιβλία για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Υποτίθεται ότι ελέγχονται τα βιβλία ενδελεχώς και με περισσή αυστηρότητα, πριν τυπωθούν και διανεμηθούν στα σχολεία. Παραλείψεις, αβλεψίες, παροράματα, αμέλειες, λάθη συντακτικά ή γραμματικά (σολοικισμοί και βαρβαρισμοί, όπως λέγονται) είναι ασυγχώρητα. «Τα βιβλία να είναι σαν κρίνα», έγραφε ο Παλαμάς, να μοσχοβολούν και να μην πνίγεσαι από αναθυμιάσεις, ωσάν τα τωρινά.

Εγκληματικό θεωρείται να διδάσκονται μαθητές χυδαιότητες και αισχροήθειες, σκουπιδοκείμενα, με «σεξουλιάρικα» υπονοούμενα, τα οποία συμπαρασύρουν στην απαξίωση και τον ευτελισμό-ό,τι απέμεινε-του σχολικού θεσμού.

Συγκεκριμένα. Αγαπητός φίλος, καθηγητής σε ΕΠΑΛ της Κατερίνης μου αποκάλυψε την εξής δυσωδία, που περιέχεται στο βιβλίο «Εισαγωγή στην Διαφήμιση», της Β’ Λυκείου. Στην σελίδα 60 διαβάζουμε την παρακάτω κρανιοκενή άσκηση:

«Υπάρχουν διαφημίσεις που χρησιμοποιούν τα αποκαλούμενα σύμβολα του sex, στις διαφημίσεις τους. Σε ποιές κατηγορίες οικιακών προϊόντων καθαρισμού για το σπίτι, θα χρησιμοποιούσατε αυτά τα πρόσωπα και με ποιό τρόπο;».

Φοβερό, ανήκουστο!! Προσκαλεί το υπουργείο τα παιδιά να ασχοληθούν με σύμβολα του sex. Θα περίμενε κανείς, στην δεύτερη πρόταση της περιόδου, να κληθούν οι μαθητές να σχολιάσουν τα νοσηρή και προσβλητική για άνθρωπο, διαφημιστική τακτική. Τι, ρωτώ, θα κάνει ένας μαθητής για να απαντήσει στην άσκηση; Θα μπει στο διαδίκτυο και θα περιηγηθεί σε …σεξοσύμβολα. Και οι ανίδεοι γονείς θα νομίζουν ότι το βλαστάρι τους «μελετά για το σχολείο». «Δεν βλέπετε ότι αγρίεψαν τα παιδιά μας και εγίνανε ως τα θηρία», για να παραλλάξουμε κάπως τον αδυσώπητο λόγο του Πατροκοσμά; Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, αφού «μεγαλώνουν ανώμαλα, αποβάλλοντας απλώς την παιδικότητα και την αγνότητά τους, φυλάσσοντας όμως την ανωριμότητα ως κόρην οφθαλμού, “σαν να φοβούνται μήπως χάσουν το κακό”, όπως γράφει πολύ εκφραστικά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης». («Ώσπερ δεδοικότες μη το κακόν απολέσωσιν»). (Η τελευταία παραπομπή από το θαυμάσιο βιβλίο «Η Παιδεία σε κρίση», του Γιάννη Τσέντου, από τις εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»).

Η εκπαίδευση, από το Γυμνάσιο κιόλας, αρχίζει αυτή την αποαθωοποίηση, ή καλύτερα, το μαγάρισμα των ψυχών τους, τον άκαιρο εθισμό με την, αγοραίας μορφής, σεξουαλικότητα. (Θυμίζω το κείμενο με τίτλο «οσάκις» σε βιβλίο της Α’ Γυμνασίου, στο οποίο «εξυμνείται» ο δεσμός 13χρονης μαθήτριας με 25χρονο άντρα , τον Σάκη τον ηλεκτρολόγο). Η σχολική τάξη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε συνοικιακή καφετέρια, όπου μεταξύ «χαβαλέ» και χυδαίων υπονοουμένων «αναλύονται» θέματα σοβαρότατα για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών και πολύ περισσότερο στο επίπεδο αυτό δεν πρέπει να ξεπέφτει το σχολικό βιβλίο, για να είναι, δήθεν, κοντά στα ενδιαφέροντα των παιδιών.

Ένας απλός ορθόδοξος έλεγε: Δεν προσπαθώ να κρατήσω τα παιδιά με την βία στο σπίτι. Αγωνίζομαι να τους δώσω τέτοια αγωγή, που και αν φύγουν να γυρίσουν μόνα τους. Αυτή είναι και η αποστολή της Παιδείας. Να προσφέρει, αβίαστα και με σεβασμό, μόρφωση αντλημένη από «τα αδαπάνητα κοιτάσματα της πνευματικής ενεργείας που κρύβει το υπέδαφος της Παράδοσής μας».

Και όταν με το καλό αποφοιτήσουν οι μαθητές, «να γυρίζουν» στις πολύτιμες διδαχές του σχολείου τους.

Το «ποιο σύμβολο του sex θα χρησιμοποιούσατε για διαφήμιση οικιακών προϊόντων καθαρισμού», δείχνει την βαθύτατη κρίση της Παιδείας, την οποία εγκαταλείψαμε σε ανθρώπους χωρίς ιερό και όσιο, απάτριδες, διεθνιστές της μιας πεντάρας. (Στο βιβλίο «Έκφραση-Έκθεση» της Α’ Λυκείου, σελ. 132, διαβάζουμε: «Ποια απάντηση σας εκφράζει, στην φράση ερωτεύομαι σημαίνει: Να είμαι αφηρημένη, να σκέφτομαι μόνο αυτόν. Να χτυπάει το κινητό και η καρδιά μου να πάει να σπάσει. Να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά. Ζω, υπάρχω, αναπνέω, χαίρομαι, λυπάμαι, φοβάμαι, ζηλεύω, ποθώ, πληγώνω και πληγώνομαι. Να έχουν όλες οι σκέψεις μου την μορφή του… Ζω γι’ αυτόν που αγαπώ, πεθαίνω γι’ αυτόν…». Αυτά σε 15χρονα παιδιά. «Να σκλαβωθείτε στα γράμματα» έλεγε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα, αφοσιωθείτε ολοκληρωτικά στον έρωτα συμβουλεύουν οι τωρινοί παιδοκτόνοι).

Έρχονται εκλογές και σίγουρα τίποτε δεν θα ακουστεί για την Παιδεία, διότι οι πλειονότητα των υποψηφίων είναι άσχετοι, αγράμματοι και αδιάφοροι.

Αυτή είναι η τραγωδία της πατρίδας. Αν βγουν οι επαγγελματίες της αριστεράς, τα πράγματα στην Παιδεία θα εκτραχηλιστούν, γιατί έχουν τόση σχέση με την παράδοση του Γένους, όσο ο ΓΑΠ με την πολιτική. Εάν επανεκλεγούν οι προσκυνημένοι στα Μνημόνια, θα συνεχίσουν να αλωνίζουν οι ψευτοπροοδευτικοί το σύντριμμα της Παιδείας.

Ομιλία του Αγιορείτη γέροντα Γαβριήλ

Το θέαμα, ένα φοβερό πνευματικό όπλο. Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος εναντίον του εκκλησιασμού

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.

Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).

Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.

Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα. Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου. 

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται  καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι. Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί.»

«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει  παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη. Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».

«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».

« [...] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου.Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».

«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».

«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε -  αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».

Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή - ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».

«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό - επειδή είναι το πιο δημοκρατικό - όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία - που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών - ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους. Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος».

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου