.

.

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Ουκρανία: Προαναγγελία (σχεδόν βέβαιου) Πολέμου

Μετά «το αμερικανικό πραξικόπημα»
Εκρηξη πολέμου στην Ουκρανία, προαναγγέλει υπουργός του Ρήγκαν
«Μόνη ελπίδα, η διπλωματική μαεστρία του Πούτιν»
O Πωλ Γκρέγκ Ρόμπερτς
Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού
«Το πραξικόπημα στην Ουκρανία, που οργάνωσε η αμερικανική κυβέρνηση αλλά πέρασε στον έλεγχο οργανωμένων και εξοπλισμένων νεοναζιστών, οδηγεί, σχεδόν κατά βεβαιότητα, σε πόλεμο, που μόνο η διπλωματική δεξιότητα του Πούτιν μπορεί πλέον να αποτρέψει.»
Επειδή αυτή η Κασσάνδρεια επισήμανση ανήκει σε Αμερικανό και μάλιστα άλλοτε υπουργό του Ρήγκαν και επειδή η Ουκρανία - αφετηρία πριν είκοσι χρόνια του καρκινοφόρου νέφους του Τσερνομπίλ- δεν βρίσκεται μακριά από τις κεφαλές μας, το μαστιγωτικό άρθρο του Πωλ Γκρεκ Ρόμπερτς δικαιούται και δημοσιότητα και ιδιαίτερη προσοχή.΄Οταν μάλιστα τα ιθαγενή συστημικά μίντια για τα γεγονότα της Ουκρανίας, αντί ενημέρωσης, απλώς  ξαναζεσταίνουν τα πιάτα του CNN και του Fox News.
Βοηθός υπουργός Οικονομικών υπερσυντηρητικου προέδρου,  καθηγητής πανεπιστημίων, πρώην αρχισυντάκτης στη Γουώλ Στρήτ Τζέρναλ, κόλουμνιστ εγκυρότατων άλλων οικονομικών φύλλων και πολυγραφότατος συγγραφέας, ο δρ. Πωλ Γκρέκ Ρόμπερτς, στο τελευταίο σειράς σκληρότατων άρθρων του για την αμερικανική αντιρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία έγραψε τα παρακάτω, υπό τον ακόλουθο τίτλο:
"Ουκρανοί Νεοναζιστές Διακηρύσσουν Πως η Εξουσία Πηγάζει Από την Κάννη των Οπλων τους"
Η πραγματικότητα στην  Ουκρανία διαψεύδει το πορτραίτο μιας δήθεν προλεύνουσας ουκρανικής δημοκρατίας,που παρουσιάζει το ανίκανο και διεφθαρμένο καθεστώς του Ομπάμα.
Στο βαθμό που, μετά το πραξικόπημα, υπάρχει εκεί μια κυβέρνηση, οι νόμοι της υπαγορεύονται από ένοπλους τραμπούκους των νεο-ναζιστικών, υπερεθνικιστικών, ρωσσοφοβικών κομμάτων. Δείτε το βίντεο με τον ένοπλο τραμπούκο Αλεξάντρ Μουζύσκο - που κομπάζει πως σκότωνε Ρώσους στρατιώτες στη Τσετσενία- να διατάσσει την περιφερειακή βουλή του Ρόβνο να δωρήσει διαμερίσματα στους διαδηλωτές.http://rt.com/news/radical-opposition-intimidating-techniques-882/
Στόχοι εκτελέσεων, ενταλμάτων συλλήψεως, εισβολών κατ οίκον και απειλών, τα μέλη των κόμματος του Γιανούκοβιτς ( Κόμμα των Περιφερειών) παραιτούνται μαζικά για να σώσουν τη ζωή τους και των οικείων τους. Εβραϊκές συναγωγές και ελληνοορθόδοξες εκκλησίες υφίστανται επιθέσεις.
Είχα, ίσως πρώτος, προβλέψει ότι η οργάνωση από την Ουάσιγκτων των φιλοευρωπαίων Ουκρανών πολιτικών για ένα αντικυβερνητικό πραξικόπημα θα κατέστρεφε τη δημοκρατία και θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο υπεροχής της βίας έναντι των εκλογών, εκχορώντας  έτσι την εξουσία στην οργανωμένη και εξοπλισμένη άκρα δεξιά.
 Και αυτό ακριβώς συνέβη. Κανείς στο καθεστώς Ομπάμα δεν είχε αρκετό μυαλό για να δεί το προφανές αποτέλεσμα της αυτάρεσκης επέμβασής τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.΄Αν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος και το κυβερνών κόμμα ανατρέπονται τόσο εύκολα από εξοπλισμένους νεο-ναζιστές, ποιά πιθανότητα έχουν τα πληρωμένα ανδρείκελα της Ουάσιγκτων, οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» να σχηματίσουν κυβέρνηση;
Οι πληρωμένοι από την Ουάσιγκτων συνωμότες εισπράττουν τώρα την αμοιβή που τους αξίζει, καθώς αντιμετωπίζουν έντρομοι και βουβοί τον νεο-ναζιστή Μουζύσκο, με το Αk-47 στο χέρι, να προκαλεί τις αρχές: «Ελάτε αν τολμάτε να με αφοπλίσετε».
Η Δύση αντιμετωπίζει τώρα ένα πραγματικό μπλέξιμο.Τό ίδιο και η Ρωσσία. Ο εκπορνευόμενος Τύπος (“the presstitudes”) θα εμποδίσει το αμερικανικό κοινό νά πληροφορηθεί κάποτε τι συνέβη πραγματικά και το καθεστώς του Ομπάμα δεν θα το ομολογήσει ποτέ. Δεν είναι πάντοτε σίγουρο ότι ακόμη και οι Ρώσσοι θέλουν να το παραδεχθούν. Ο ευφυής, λογικός και ανθρώπινος Ρώσσος υπουργός των Εξωτερικών, πρόσωπο 100 φορές ανώτερο από τον αξιο περιφρόνησης Τζών Κέρρυ, εξακολουθεί να ομιλεί σάν όλα αυτά να ήταν ένα λάθος και να καλεί τις δυτικές κυβερνήσεις να στηρίξουν τη συμφωνία που εξανάγκασαν τον Γιανούκοβιτς να υπογράψει.
Ο Γιανούκοβιτς όμως αποτελεί ιστορία, όπως και οι «μετριοπαθείς»της Ουάσιγκτων. Οι «μετριοπαθείς» δεν είναι μόνο διεφθαρμένοι, είναι και ηλίθιοι. Οι βλάκες διέλυσαν την δύναμη των ΜΑΤ, εμπιστεύοντας τους εαυτούς τους στο έλεος των νεο-ναζιστών τραμπούκων.
Η Ουκρανία βρίσκεται τώρα εκτός ελέγχου. Αυτά συμβαίνουν όταν μια αλαζονική αλλά ανεγκέφαλη Βοηθός Υπουργός των Εξωτερικών (Βικτώρια Νούλαντ) συνωμοτεί με έναν εξ ίσου αλαζόνα και ηλίθιο  αμερικανό πρεσβευτή (Πάϊατ) να εγκαταστήσουν τους υποψηφίους τους στην εξουσία, ευθύς ως πετύχει το πραξικόπημά τους κατά του εκλεγμένου προέδρου. Οι απληροφόρητοι και οι εξαπατημένοι, που αρνούνται ότι υπήρξε τέτοια συνωμοσία, ας ακούσουν την συνομιλία μεταξή της Νούλαντ και του Πάϊατ ΕΔΩ: 
Η κατάσταση θα οδηγήση, κατά βεβαιότητα σχεδόν, σε πόλεμο. Μόνο η διπλωματική δεξιοτεχνία του Πούτιν μπορεί να το αποτρέψει. Αλλά ο Πούτον έχει δαιμονοποιηθεί από την Ουάσιγκτων και τις πόρνες που συναποτελούν τα αμερικανικά έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ. Ευρωπαίοι και Βρεταννοί πολιτικοί θα έχαναν την αμερικανική μισθοδοσία τους ,έάν ευθυγραμμίζονταν με τον Πούτιν.
Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος επειδή το δυτικό κοινό καθεύδει. Όσα περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες δημοσιεύω τόσο περισσότερα παίρνω ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας, που υπερασπίζονται  τις « τίμιες διαμαρτυρίες, τίμιων (καλοπληρωμένων) διαδηλωτών κατά της διαφθοράς», σαν να ήταν η διαφθορά το κίνητρο. Ακούω, από Ουκρανούς και άτομα ουκρανικής εθνότητας στον Καναδά και τις ΗΠΑ, πως είναι φυσικό να μισούν τους Ρώσσους οι Ουκρανοί που υπέφεραν από τον κομμουνισμό, σαν να ήταν μόνοι αυτοί που υπέστησαν τον κομμουνισμό, που αποδήμησε το 1991, και σαν να έχει αυτό οποιαδήποτε σχέση με το αμερικάνικο πραξικόπημα που πέρασε στον έλεγχο των νεο-Ναζί.
Αναμφίβολα πολλοί υπέφεραν υπό τον κομμουνισμό, ανάμεσά τους και Ρώσσοι. Υπέφεραν όμως περισσότερο από τους Ιάπωνες αμάχους, που δυό φορές βιμβαρδίστηκαν με ατομικές βόμβες από τον «αναγκαίο λαό», ή τους Γερμανούς αμάχους των οποίων οι πόλεις  υποβλήθηκαν σε εμπρηστικούς βομβαρδισμούς από τον «εξαιρετικό λαό»; (σ.μ. αυτοχαρακτηρισμοί της Μαντλίν Ωλμπράϊτ κ.α. Αξιωματούχων για τον αμερικανικό λαό.)
Σήμερα η Ιαπωνία και η Γερμανία είναι κράτη-μαριονέττες της Ουάσιγκτων.Αντίθετα η Ουκρανία ήταν μια ανεξάρτητη χώρα, με σχέσεις συνεργασίας με τη Ρωσσία. Αυτή τη σχέση ήθελε η Ουάσιγκτων να καταστρέψει.
Τώρα που μια άφρων και ανεπιτήδεια Ουάσιγκτων άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, περισσότερα δεινά εξαπολύθηκαν κατά του κόσμου. Και οι οδύνες δεν θα περιορισθούν στην Ουκρανία.
Η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ άσχημα για αρκετούς λόγους. ΄Ενας είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ακόμα και όταν η πραγματικότητα τους χτυπάει κατακούτελα. ΄Οταν παραθέτω τα γεγονότα όπως αποκαλύπτονται, ιδού μερικές από τις αντιδράσεις που εισπράττω: «Είσαι πράκτορας του Πούτιν», «μισείς τους Ουκρανούς», «υπερασπίζεσαι την διαφθορά», «δεν έχεις ιδέα τι υπέφεραν οι Ουκρανοί  από τον Στάλιν».
Φυσικά, έχοντας κάνει ρωσσικές σπουδές, έχοντας συμμετάσχει σε αμερικανο-σοβιετικά προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών το 1961, έχοντας ταξιδέψει στη Ρωσία, τη Γεωργία, την Ουκρανία, και το Ουζμπεκιστάν, έχοντας δημοσιεύσει σε ακαδημαϊκές εκδόσεις σλαβικών και ρωσσικών σπουδών, έχοντας μιλήσει δύο φορές ενώπιον της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, έχοντας προσκληθεί να εξηγήσω στην Σι Αϊ Εϊ γιατί κατάρρευσε η σοβιετική οικονομία -παρά τις προβλέψεις της C.I.A. για το αντίθετο, δεν μπορώ φαίνεται να ξαίρω τίποτα για το πως υπέφεραν οι άνθρωποι υπό τον κομμουνισμό! Η προθυμία αναγνωστών να μου επιδείξουν την πλήρη τους άγνοια και βλακεία είναι εκπληκτική. Υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που νομίζουν ότι η πραγματικότητα συντίθεται από τις παραισθήσεις τους.
Η πραγματικότητα είναι απλώς ανυπόφορη για πνευματικά και συναισθηματικά αδύναμους ανθρώπους, που είναι ικανοί να αγκιστρωθούν στις ψευδαισθήσεις τους σε πείσμα κάθε απόδειξης του αντιθέτου. Οι μάζες των αυταπατούμενων ανθρώπων και η πλήρης ανικανότητα της Ουάσιγκτων, που κολυμπάει στην αλαζονική αυτάρκειά  της, να παραδεχθεί ένα λάθος, σημαίνουν ότι η αμερικανική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας  αποτελεί  ένα πρόβλημα για όλους μας.
Η « Ρωσσία Σήμερα» μετέδωσε ότι « Ο Πρόεδρος Πούτιν διέταξε επείγοντα στρατιωτικά γυμνάσια για την δοκιμή της μαχητικής ετοιμότητας των ενόπλων δυνάμεων κατά μήκος της δυτικής και κεντρικής Ρωσσίας.» Σύμφωνα με τον υπουργό Αμύνης της Ρωσσίας, τα αιφνίδια γυμνάσια αφορούν χερσαίες δυνάμεις, Αεροπορία, αερομεταφερόμενα στρατεύματα και αεροδιαστημική άμυνα. Ο υπουργός δήλωσε: « Τα γυμνάσια ουδαμώς συνδέονται με τα γεγονότα στην Ουκρανία.»
Φυσικά.Αυτό λέει ο υπουργός της ΄Αμυνας, επειδή ο Πούτιν ελπίζει ακόμη ότι η Ε.Ε. θα έρθει στά σύγκαλά της. Κατά την γνώμη μου – και ελπίζω να σφάλλω- οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» είναι πάρα πολύ διεφθαρμένοι από τα λεφτά της Ουάσιγκτων για να μπορούν να λογικευθούν. Είναι αγορασμένοι και πληρωμένοι. Τίποτα δεν είναι γι’αυτούς σημαντικό εκτός από το χρήμα.
Αναρωτηθείτε, γιατί χρειάζεται η Ρωσσία,αυτή τη στιγμή, μιαν «επείγουσα» δοκιμή μαχητικής ετοιμότητας, άσχετη με την Ουκρανία; Οποιοσδήποτε έχει κάποια γνώση της  γεωγραφίας, γνωρίζει πως η δυτική και κεντρική Ρωσσία «κάθεται» πάνω στην Ουκρανία.
Ας κάνουμε τον σταυρό μας νά μήν είναι ένας  ακόμη πόλεμος η συνέπεια ενός ανέμελου αμερικανικού κοινού, της απύθμενης δειλίας των εκπορνευόμενων ΜΜΕ, των διεφθαρμένων Ευρωπαίων ανδρεικέλων της Ουάσιγκτων και της απύλωτης ψευδολογίας των εγκληματιών που κυβερνούν τις ΗΠΑ.»
 infognomon

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Οδοιπορικό στον δαιμονικό Οικουμενισμό και στα συμβούλια των ανόμων.


Καί μήν ξεχνᾶτε οὔτε δευτερόλεπτο:
«πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» 
(Ψαλμ. ε´,5)
 Δεῖτε τό αποκαλύπτικο βίντεο:
.katanixis

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΚΡΙΝΟΜΕΘΑ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΣ.







π. Γεώργιος Μεταλληνός
"Είναι φρικτή και η απλή σκέψη της ώρας της κρίσεως, γιατί όχι μόνο υπενθυμίζει την ανετοιμότητά μας να εμφανισθούμε μπροστά στο βήμα του φοβερού Κριτού, αλλά και διότι αποκαλύπτει την τραγικότητα της ζωής μας, την οποία δαπανάμε μέσα σε έργα μα­ταιότητος, που δεν αντέχουν στο φως της αιωνιότητος. 

Δεν δικαιούμεθα ενώπιον του κριτού μας για όσα ο κόσμος θεωρεί μεγάλα και σπουδαία: γνώσεις, θέσεις, τίτλους, αξιώματα, πλούτο, δόξα. Αυτά όλα είναι δυνατό μάλιστα να οδηγήσουν στην καταδίκη μας.

Κρινόμεθα βάσει της έμπρακτης εφαρμογής της αγά­πης μας " .

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι διδαχές του


Ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Μιχαήλ Τρίτος αναπτύσσει το θέμα: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Προσωπικότητα, κήρυγμα και δράση. 
 pemptousia

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Οι Μ.Κ.Ο. και στα σχολικά βιβλία

1c0ed-imagesΓράφει ο Δημήτρης Νατσιός,

Δάσκαλος, Κιλκίς

Κάθε τόσο ραγίζει κι ένας οχετός και εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, πιάνουμε τις μύτες μας. Τώρα έχουμε τις Μ.Κ.Ο., το νεοταξικό αυτό πονήρευμα διαρπαγής χρήματος. Το καρύκευμα; αγαθοεργίες, φιλανθρωπίες, οικτιρμοί και ευσπλαχνίες-«το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος»- και κάτω από το κέλυφος, καθάρματα και φιλάργυροι απατεώνες. «Έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας». (Ματθ. Κγ’ 25). Έκλεβαν, με τις ευλογίες της καταδιαφθαρμένης εξουσίας, και παρουσιάζονταν και ως ευεργέτες. Να τους δώσουν και επαίνους να τους στήσουν και ανδριάντες…

(Στους «Βίους Παραλλήλους» του Πλουτάρχου, όπου σκιαγραφείται ένας Έλληνας και ένας Ρωμαίος, στο «Αριστείδης και Κάτων» αναφέρεται κάτι «νόστιμο». Ρώτησαν τον Κάτωνα τον Πρεσβύτερο, γιατί δεν τον τίμησε η πολιτεία με ανδριάντες, όπως τόσους και τόσους άλλους Ρωμαίους και εκείνος απάντησε: «Προτιμώ να ρωτούν οι άνθρωποι γιατί δεν μου έστησαν ανδριάντα, παρά γιατί μου έστησαν». «Μάλλον γαρ βούλομαι ζητείσθαι διά τι μου ανδριάς ου κείται ή διά τι κείται». Σήμερα «ευεργετούν» πολλοί για ιδιοτελείς σκοπούς-φοροαπαλλαγές, ρουσφέτια, επωνυματοφορία-και καλούν και τα κανάλια να καλύψουν και να προβάλλουν την «φιλάνθρωπη» ψυχή τους. Εκτός θέματος, παρενθετικά, να αναφέρω ότι ο Πλούταρχος στους «Παράλληλους Βίους», Ελλήνων και Ρωμαίων, συμπεριέλαβε και έναν με τίτλο «Αλέξανδρος και Καίσαρ». Τον Αλέξανδρο, τον Μέγα, τον θεωρεί Έλληνα).

Και βέβαια, για να επανέλθω στο θέμα, κατά το κρανιοκενές σύνθημα του Νέου Σχολείου, «Σχολείο ανοικτό στη ζωή» -ποιά «ζωή» άραγε; Τι να δουν τα παιδιά και τι «να θαυμάσουν» απ’ αυτήν την ζωή; την διαφθορά και τον εκφυλισμό;- δεν μπορούσε να μείνει πίσω η Εκπαίδευση από το περιρρέον κλίμα. Στα νέα βιβλία «Γλώσσας» φιλοξενείται κείμενο στο οποίο εκθειάζονται οι Μη Κυβερνητικές…Συμμωρίες. (Με ωμέγα, εκ του συν+μωρία. Ειπώθηκε ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις. Δεν αμφιβάλλω. Να δημοσιευτούν τα ονόματα αυτών, για να μην καίγονται μαζί με τα ξερά και τα χλωρά). Στο βιβλίο «Νεοελληνική Γλώσσα» της Γ’ Γυμνασίου, σελίδα 116 «κείται»… κείμενο με τίτλο «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Το παραθέτω ολόκληρο:

«Κείμενο 8 [Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις]

Κατηγορούμε συχνά την ανθρωπότητα πως, ενώ τον τελευταίο αιώνα έχει επιτελέσει τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, στον τομέα της ηθικής έχει μείνει πίσω. Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο δεύτερο του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs-Non Government Organizations). Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις όπως η Γκρην Πις, η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου, το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών της Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία των Μειονοτήτων κ.ά. [...]

Οι οργανώσεις αυτές λέγονται μη κυβερνητικές, γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς-η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία τους). Οι πόροι είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις. Η συνολική προσφορά τους είναι εντυπωσιακή: έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, έχουν προστατέψει πολλές χιλιάδες ανθρώπων από βασανιστήρια και καταπίεση, έχουν βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής.

Εδώ στην Ελλάδα τις αντιμετωπίζουμε περίεργα: Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες τις άλλες εξουσίες) και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.

Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απέμεινε-αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται».

Ποιός το υπογράφει αυτό το «παιδαγωγικό» και λίαν επωφελές για τους ανώριμους ακόμη Ελληνόπαιδες κουρελούργημα; Ο Νίκος Δήμου, ο άνθρωπος που, κατά τον τίτλο ενός βιβλίου του, αισθάνεται δυστυχής που είναι Έλληνας. (Ο τίτλος είναι «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας»). Επειδή κάθε κείμενο, το οποίο περιέχεται ιδίως στα βιβλία «Γλώσσας» υπηρετεί αμιγώς και μόνον διδακτικούς στόχους, σε ποιον στόχο… στοχεύει το προαναφερθέν απόσπασμα; (Τα αποσπάσματα ενίοτε είναι και …εκτελεστικά).

Παρένθεση και πάλι, συναφής με το θέμα. Σύλλογος, εξαίρετος και δραστήριος, με έδρα την Καβάλα, απέστειλε στο υπουργείο Παιδείας επιστολή «εξώδικη δήλωση-διαμαρτυρία», για το περιεχόμενο των βιβλίων «Γλώσσας». Έλαβε απάντηση από το υπουργείο. (Που τα βρίσκει όλα καλά). Μου την κοινοποίησαν. Στον επίλογο του απαντητικού εγγράφου σημειώνεται:

«Τα βιβλία που με τόση αυστηρότητα κρίνετε στην επιστολή σας έχουν γραφεί και αξιολογηθεί από ειδικούς επιστήμονες και παιδαγωγούς με αυξημένα προσόντα, πανεπιστημιακούς δασκάλους, σχολικούς συμβούλους, εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και συμβούλους του πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πράγμα το οποίο εγγυάται την επιστημονική εγκυρότητά τους αλλά και την παιδαγωγική και διδακτική καταλληλότητά τους. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι στο ΥΠΑΙΘ φτάνουν συχνά επιστολές από πολλούς ιδιώτες και φορείς, όπου διατυπώνονται κριτικές, συχνά αυστηρές, ανάλογα με την ιδεολογία του καθενός, ως προς το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων. Όπως είναι φυσικό, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν μέσω των σχολικών βιβλίων όλες οι επιθυμίες και ιδεολογικές προτιμήσεις και απαιτήσεις του κάθε πολίτη. Οι απόψεις όλων είναι σεβαστές, ωστόσο τα σχολικά βιβλία υπηρετούν αμιγώς εκπαιδευτικές ανάγκες, και δεν πρέπει να εξυπηρετούν στόχους που απηχούν απόψεις προερχόμενες από διαφόρους ιδεολογικούς χώρους».

Λαμπρά! Το ερώτημα παραμένει: Ποιές αμιγώς εκπαιδευτικές ανάγκες υπηρετεί το κείμενο του κ. Νίκου Δήμου;

Ένας μαθητής Γ’ Γυμνασίου διαβάζει στο βιβλίο του ότι «οι πόροι των ΜΚΟ είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις». Τώρα μαθαίνει ότι «οι πόροι» είναι από τον ιδρώτα και τα χαράτσια της οικογενείας του και του κοροϊδοπιασμένου λαού μας. Τι θα σκεφτεί; Ότι το υπουργείο του λέει ψέματα, καλύπτει και εξωραϊζει βρωμοδουλειές και εγκλήματα.

Δεύτερον. Όταν οι αυξημένων προσόντων, ειδικοί επιστήμονες, παιδαγωγοί, πανεπιστημιακοί, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, «αξιολογώντας» το κείμενο, διάβασαν (αν το διάβασαν!) την φράση «όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα», τι άξιο λόγου και χρήσιμο εντόπισαν στην φράση, ώστε να το περάσουν στα βιβλία; Συμφωνούν με την διαπίστωση του δυστυχισμένου… Γραικύλου; Καταπιέζονται οι «Γιαχωβάδες» στην πατρίδα μας; Όταν επιτρέπουν την παρείσφρηση της λέξης «Σλαβόφωνοι», ποιους εννοούν;

Συμφωνούν τα αυξημένα προσόντα και… όντα με την «επιστημονικής εγκυρότητας και διδακτικής καταλληλότητας» γνώμη του συγγραφέα περί καταπίεσης των Μουσουλμάνων στην πατρίδα μας;

Εφ’ όσον αξιολογήθηκε το κείμενο από έγκυρες επιστημονικές επιτροπές και περιελήφθη στο σχολικό βιβλίο, συνεπάγεται ότι συμφωνούν και επιβραβεύουν τον συντάκτη του και, εν ολίγοις, παιδαγωγεί ορθά τους μαθητές.

Οπότε, απευθυνόμενος στους γονείς, τι διδάσκονται τα παιδιά σας; Τι φαρμάκια καταπίνουν; Ότι ζουν σε μία χώρα-τέρας, στην οποία, μια αντίχριστη και ανθελληνική αίρεση, καταπιέζεται. Ότι έχουμε Σλαβόφωνους, δηλαδή σκοπιανούς γενίτσαρους, που και αυτοί υποφέρουν, όπως και οι Μουσουλμάνοι. Έξοχοι διδακτικοί στόχοι!! Δηλητήρια, αφιλοπατρία και εκκλησιομαχία, εξ απαλών ονύχων! Αναπαυθείτε στους καναπέδες σας!

Η Ιεραρχία, το επίσημο όργανό της, συμφωνεί με τα περί καταπίεσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Αυτός ο σκυβαλοειδής υπαινιγμός ποιον θίγει; Είναι γνωστό ότι οι αιρετικοί και προβατόσχημοι λύκοι Ιεχωβάδες, τα τσιράκια της Μασονίας, προσηλυτίζουν και αιχμαλωτίζουν στις νοσηρές δοξασίες τους, δεκάδες Έλληνες λόγω οικονομικής κρίσης. Πώς επιτρέπει η Εκκλησία, να διδάσκονται τα παιδιά της, το πιο ευάλωτο τμήμα του λαού μας, τέτοιες παραλυσίες και παλιανθρωπιές; Ο κ. πρωθυπουργός, που πρόσφατα σταυροκοπιόταν στο Άγιον Όρος, συνοδευόμενος από τον υπουργό Παιδείας, τι γνώμη έχει γι’ αυτά; Πώς θα μείνουν οι νέοι στην Ελλάδα, την πατρίδα τους, και θα εργαστούν σ’ αυτήν και γι’ αυτήν, όταν διδάσκονται και ανδρώνονται με το μίσος γιά την γενέτειρά τους;

Και, τέλος, ο κ. Νίκος Δήμου, επαίρεται και καυχάται για την συμμετοχή του σε πολλές, «στις περισσότερες», ΜΚΟ. Σε ποιές ανήκε;

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ;»


ΟΜΙΛΗΤΕΣ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ (ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ),  

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ (ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΠΘ), 

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ (ΠΟΛΙΤΕΙΟΛΟΓΟΣ),    

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΒΔΕΛΑΣ (ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ),

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΙΑΣΟΣ (ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΠΘ),

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΓΚΟΥΛΗΣ (ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΠΘ)

ΠΑΡΕΝΕΒΗΣΑΝ ΚΑΙ ΜΙΛΗΣΑΝ ΟΙ:
ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΤΕΩΡΟΥ) 
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΑΤΣΙΟΣ (ΔΑΣΚΑΛΟΣ-ΘΕΟΛΟΓΟΣ), 
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ (ΤΟΥΡΚΟΛΟΓΟΣ)

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Οι θρυλικοί Έλληνες stratioti της Βενετίας - Οι πρόδρομοι Κλεφτών και Αρματωλών


Στα τέλη του 15ου αιώνα εισέρχονται στον ευρωπαϊκό τρόπο πολέμου δύο νέα στοιχεία: το πρώτο προέρχεται από το παρελθόν και πρόκειται για το πυκνό, δορυφόρο πεζικό που κινείται μαζικά ως συμπαγής φάλαγγα με εξέχοντες σε αυτό το είδος μάχης τους ορεσίβιους Ελβετούς.
Το δεύτερο στοιχείο θα καθορίσει το μέλλον της στρατιωτικής τακτικής και είναι η χρήση της πυρίτιδας.
Το πεδίο στο οποίο θα δοκιμαστούν και θα εφαρμοστούν μαζικά αυτού του είδους οι νεωτερισμοί ήταν οι Ιταλικοί πόλεμοι μεταξύ των ετών 1494-1559 κατά τους οποίους οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής (Γαλλία, Αψβουργική Ισπανία, Βενετία) συγκρούστηκαν για τον έλεγχο των ιταλικών κρατιδίων.
Η στρατιωτική φιλολογία θεωρεί αυτούς τους πολέμους και στρατούς ως τους πρώτους σύγχρονους της νεώτερης εποχής.
Σε αυτό λοιπόν το πεδίο μάχης που σφυρηλατήθηκε το νέο είδος πολέμου έκαναν την εμφάνισή τους οι stratioti, οι πρώτοι Έλληνες μεταβυζαντινοί πολεμιστές.
Οι stratioti ήταν ελαφρύ ιππικό, μετεξέλιξη των στρατιωτών του υστεροβυζαντινού στρατού (στρατιώτης σήμαινε τον ελαφρό ιππέα), που υπηρετούσαν τους τελευταίους βυζαντινούς δεσπότες της Πελοποννήσου.
Κατά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Οθωμανούς αυτά τα μισθοφορικά σώματα χρησιμοποιήθηκαν από τους Βενετούς για να υπερασπίσουν τις κτήσεις τους στο Ναύπλιο, τη Μεθώνη, τη Κορώνη και τη Μονεμβασιά.
Όταν ξέσπασαν οι ιταλικοί πόλεμοι οι Βενετοί μετέφεραν τα στρατεύματα αυτά στην Ιταλική χερσόνησο και επηρέασαν με την ιδιαίτερη μαχητική τους ικανότητα την εξέλιξη των στρατιωτικών σχηματισμών, συμβάλλοντας καίρια σ' αυτό που οι στρατιωτικοί ιστορικοί ονομάζουν ως «αναβίωση της τακτικής του ιππικού».
Ο τρόπος πολέμου των stratioti στηρίζονταν στην ταχύτητα, την ευελιξία, τη τακτική της παρακολούθησης και παρενόχλησης, την αιφνιδιαστική επίθεση και καταδίωξη του εχθρού. Ήταν μία μέθοδος πολέμου που ανταποκρίνονταν στο βαλκανικό πολεμικό σκηνικό που επικρατούσε κατά τον 14ο και 15ο αιώνα.
Τα πολυάριθμα στρατεύματα των Οθωμανών μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από τους χριστιανούς ηγεμόνες των Βαλκανίων μόνο με γρήγορες, τακτικές κινήσεις που ευνοούνταν από την ορεινή φυσιογνωμία της χερσονήσου του Αίμου.
Το ελαφρύ ιππικό μπορούσε να αντεπεξέλθει άριστα σε αυτήν την αποστολή ενώ φαίνεται ότι οι χριστιανοί υιοθέτησαν και ορισμένα στοιχεία από τους Οθωμανούς, όπως τον ελαφρύ επιθετικό εξοπλισμό και εξάρτυση σε αντίθεση με τους σιδηρόφρακτους Ευρωπαίους ιππείς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυτικές πηγές συχνά μπερδεύουν τους stratioti με το κατεξοχήν ελαφρό ιππικό των Οθωμανών, τους ακιντζήδες.
Οι stratioti ήταν ντυμένοι με βαμβακερό επενδυτή που για τους επικεφαλής ήταν χρώματος πορφυρού με χρυσοκέντητη διακόσμηση. Στο κεφάλι φορούσαν σκούφο ή σπανιότερα κράνος, ενώ κάποιοι έφεραν ένα είδος θώρακα (panciera).
Ο εξοπλισμός τους αποτελούνταν από μία μικρή στρογγυλή ασπίδα (scudo), ένα σπαθί τύπου schiavona VII, ένα κοντό δόρυ (το κατεξοχήν όπλο τους) με μία μικρή σημαία στο πάνω άκρο και ένα ρόπαλο (mazzocca) συχνά μεταλλικό.
Τα άλογά τους ήταν μεγάλα, γρήγορα και ανθεκτικά στην κούραση και στις κακουχίες όπως άρμοζε στην πολεμική τους τακτική.
Επειδή συναντάμε τους stratioti στις πηγές αρκετά αργά, όταν ήδη έχουν γίνει γνωστοί στην Ευρώπη και έχουν αποκρυσταλλωθεί τα χαρακτηριστικά τους, είναι δύσκολο να εξακριβώσουμε τις επιρροές και την καταγωγή τους.
Φαίνεται ότι τα στρατιωτικά στοιχεία των stratioti αποτελούν ένα μείγμα βυζαντινών, βαλκανικών, τουρκικών και λατινικών στρατιωτικών επιδράσεων που σφυρηλατήθηκε στις συνεχείς μάχες της εποχής.
H εθνολογική τους προέλευση αποτελεί ένα άλλο  ζήτημα. Στις πηγές οι stratioti χαρακτηρίζονται  ως Έλληνες,  άλλοτε παρουσιάζονται ως ανομοιογενές σύνολο από Έλληνες,αλλά και Αλβανούς, Δαλματούς, Αρμένιους ακόμη και Τούρκους.
 Οι stratioti ζούσαν μέσα στην ελληνική παράδοση και δια μέσου αυτής εξέφρασαν τους πόθους των ελληνικών πληθυσμών για ελευθερία.
 Η καταγωγή των stratioti υπαγόρευσε την ιδιόμορφη στρατιωτική τους οργάνωση και πρακτική. Η μικρότερη μονάδα, η compagnia, αποτελούνταν από 25-50 ιππείς που συνδέονταν με συγγενικούς δεσμούς και είχαν επικεφαλής τον capo.
Συνήθως η μεσαία μονάδα αριθμούσε 90-110 stratioti ( δηλαδή περίπου όσοι χώραγαν σε ένα επιβατικό πλοίο μαζί με τα άλογά τους) ενώ ένα μεγάλο εκστρατευτικό σώμα, όπως αυτό που μεταφέρθηκε από τους Βενετούς στην Ιταλία έφτανε τα χίλια περίπου άτομα.
Τέλος οι φρουρές των κάστρων σε καιρό πολέμου αποτελούνταν από 5.000 stratioti. Κάθε capo μεταβίβαζε την αρχηγία στα παιδία του, ήταν δηλαδή κληρονομικό αξίωμα, αλλά δεν αποκλειόταν και η εκλογή μεταξύ των stratioti στους οποίους επικρατούσε έντονα το αίσθημα της ισότητας και της ανεξαρτησίας.
Όταν το 1494, κατά τις διαπραγματεύσεις με τη βενετική γερουσία για τη μισθοδοσία τους, ο δόγης της Βενετίας έδωσε το χέρι του μόνο στον αρχηγό των stratioti Πέτρο Βουζύκη οι υπόλοιποι capi αρνήθηκαν να δεχτούν τους όρους της συνθήκης και διαμαρτυρήθηκαν ότι είναι όλοι ίσοι.
Η Βενετία για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες τους απένειμε σε αυτούς τον τίτλο του ιππότη.
Μέσα στους όρους που έθεσαν οι τελευταίοι ήταν να πληρώνονται όχι ως μισθοφόροι με σταθερό ποσό αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εχθρών που σκοτώνουν και αιχμαλωτίζουν.
Δεύτερος όρος ήταν να υπηρετούν υπό Βενετό ευγενή και όχι άλλου ξένου αρχηγού («διότι έχουσιν όλως διάφορα έθιμα»).
Οι αξίες της τιμής και της γενναιοφροσύνης που διέθεταν σε υψηλό βαθμό οι στρατιώτες τους καθιστούσαν εξαιρετικούς πολεμιστές αλλά και απείθαρχους. Λειτουργούσαν περισσότερο ως άτακτο σώμα ειδικών αποστολών παρά ως οργανικό τμήμα ενός πειθαρχημένου στρατιωτικού συνόλου.
Έτσι οι stratioti κατηγορήθηκαν ότι κατά τη μάχη στο Φόρνοβο (1494) άφησαν τα εχθρικά γαλλικά στρατεύματα να ξεφύγουν επειδή οι stratioti προτίμησαν τη λαφυραγωγία από την εκδίωξη του εχθρού, πράξη που κόστισε τη νίκη στους Βενετούς.
Οι stratioti διέθεταν τους δικούς τους κώδικες αξιών που τηρούσαν με άτεγκτη αυστηρότητα. μία από αυτές ήταν ο απόλυτος σεβασμός και η τήρηση των εθίμων, κυρίως αυτών που συνδέονταν με την ισότιμη διανομή των λαφύρων.
Οι stratioti κατηγορήθηκαν επίσης από τους συγχρόνους τους για τη σκληρότητα και τα βάρβαρα έθιμά τους και κυρίως για την αποκοπή των κεφαλών του εχθρού προκειμένου να ανταμειφθούν από τους βενετούς αξιωματούχους (η τιμή είχε οριστεί σε ένα δουκάτο επί εκάστης εχθρικής κεφαλής).
Η πρακτική αυτή όμως ήταν πολύ κοινή στους νομαδικούς πληθυσμούς της βαλκανικής καθώς είχε ιδιαίτερο συμβολικό χαρακτήρα και δεν συνδέεται με τη λογική της σκύλευσης του νεκρού αλλά με την επίτευξη του ιδανικού της τιμής του πολεμιστή-κυνηγού.
Το κεφάλι του εχθρού αντιστοιχούσε στην ασπίδα του εχθρού των αρχαίων κλασικών χρόνων: απέδιδε στον στρατιώτη όχι μόνο υλικό όφελος αλλά και δόξα.
Μία εξαιρετική εικόνα των stratioti μας δίνει ο βενετός χρονογράφος Marco Sanudo: «Οι Στρατιώται είναι Έλληνες, και φορούσι πλατείς επενδύτας και υψηλούς πίλους, τινές δε και θώρακας.
Κρατούσι λόγχην εις την χείρα και ρόπαλον, εν δε τω πλευρώ κρεμώσι σπάθην. Τρέχουσιν ως πτηνοί, και μένουσιν απαύστως επί των ίππων των, οίτινες δεν τρώγουσι χόρτον ως οι ιταλικοί. Ειθισμένοι εις ληστείας συνεχώς δηούσι την Πελοπόννησον.
Άριστος κατά των Τούρκων προμαχών, διοργανίζουσι κάλλιστα τας επιδρομάς και λεηλασίας, επιτίθενται εξ απροόπτου κατά του εχθρού, και είναι πιστοί εις τον κύριόν των.
Δεν αιχμαλωτίζουσιν, αλλ' αποκόπτουσι τας κεφαλάς, εφ' εκάστης των οποίων λαμβάνουσιν εν δουκάτον κατά την συνήθειάν των. Τρώγουσιν ολίγον και ευχαριστούνται με το παρατυχόν, πολύ δ' επιμελούνται τους ίππους των.
Μέγας τούτων αριθμός κατοικούσιν εις τας χώρας της Αυθεντείας, την οποίαν προθύμως υπηρετούσι, διότι αριστεύοντες ονομάζονται ιππόται και λαμβάνουσι συντάξεις, μεταβιβαζομένας εις τους υιούς των» (Κ. Σάθας, Έλληνες Στρατιώται εν τη δύσει και αναγέννησις της ελληνικής τακτικής, Αθήνα 1885, σ. 161).
Είναι γεγονός ότι οι stratioti είχαν ένα ιδιότυπο καθεστώς οργάνωσης και ανέπτυξαν μία ιδιαίτερη κουλτούρα. Οι αρχηγοί των στρατιωτών πίστευαν ότι συνέχιζαν τον αγώνα των βυζαντινών δεσποτών.
Η Βενετία απένειμε σε αυτούς το παράσημο του Αγίου Μάρκου και τους έντυνε με χρυσοΰφαντες στολές όπως αυτές που φόραγαν οι βυζαντινοί αξιωματούχοι.
Ο Μερκούριος Μπούας, ο πιο διάσημος ίσως στρατιώτης στην Ευρώπη, είχε ως λάβαρό του την αυτοκρατορική σημαία των Παλαιολόγων, ενώ οι stratioti ορμούσαν στις μάχες φωνάζοντας το όνομα του βυζαντινού στρατιωτικού αγίου: «Άγιε Γεώργιε, Άγιε Γεώργιε».
Φρόντιζαν να χτίζουν και να γίνονται προστάτες ορθόδοξων εκκλησιών που βρίσκονταν σε καθολικά εδάφη όπως στην πόλη της Βενετίας και στην Νάπολη.
Η πομπώδης εμφάνιση και η ξεχωριστή συμπεριφορά τους αποτυπώθηκε στη λογοτεχνία της εποχής που δημιούργησε τον τύπο του stratioti palikari, του γενναίου Έλληνα στρατιώτη που μας θυμίζει το Διγενή Ακρίτα, τον κατεξοχήν βυζαντινό ήρωα.
Από την Πελοπόννησο στην Ευρώπη Κατά τον πρώτο βενετοτουρκικό πόλεμο (1463-1479) οι stratioti αποδείχτηκαν το πιο αξιόμαχο σώμα του μισθοφορικού βενετικού στρατού, όχι όμως και το πιο έμπιστο καθώς δρούσε πολλές φορές αυτόνομα σύμφωνα με τις ανάγκες των «στρατιωτών».
Η στάση αυτή πρέπει να ερμηνευτεί μέσα από το πρίσμα της αναρχίας που επικρατούσε στην Πελοπόννησο εκείνη την εποχή. Οι Οθωμανοί λεηλατούσαν και κατέστρεφαν συστηματικά την ύπαιθρο ενώ οι Βενετοί δεν μπορούσαν ούτε να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποσχέσεις προς τους stratioti ούτε να τηρήσουν την επισιτιστική τους πολιτική με αποτέλεσμα να ζουν οι «στρατιώτες» και οι οικογένειές τους διαρκώς υπό το φάσμα του λιμού, της αιχμαλωσίας και του θανάτου.
stratioti"Μερικές ειδήσεις για τη συμμετοχή τους σε διάφορες φάσεις των εχθροπραξιών προσφέρουν βενετικές πηγές, που αναφέρονται στις προαγωγές, συντάξεις και άλλες αμοιβές των ηγετών τους, όπως των Εμμανουήλ, Νικολάου και Μιχαήλ Ράλλη, του ομώνυμου Μιχαήλ Ράλλη-Ίση, των αδελφών Μάρκου- Επιφανείου και Κορκοδείλου Κλαδά, του Ματθαίου Σφραντζή, του Νικολάου Γρίτσα, του Ισαακίου Ράλλη-Λάσκαρι, των αδελφών Πέτρου, Αλεξίου και Γκίνη Μπούα, των αδελφών Γεωργίου, Ιωάννου και Νικολαόυ Μενάγια, του Μιχαήλ Ράλλη-Δρίμη, του Γεωργίου και Νικολάου Παγωμένου, του Νικολάου Μπόχαλη και των αδελφών του, του Πελλεγρίνου Μποζίκη, του Ισαακίου Ρένεση, του Ιωάννη Γαβαλά, πλειάδος στρατιωτικών με το (γνήσιο ή πλαστό) επώνυμο των Παλαιολόγων κ.α."
 "Για τους Έλληνες η λήξη του πολέμου έκλεισε μια δεκαπενταετή περίοδο γεμάτη σφαγές, αιχμαλωσίες και καταστροφές. Σε ορισμένες περιοχές ο πληθυσμός αραίωσε, άλλοτε εξ αιτίας των σφαγών και του λοιμού, άλλοτε εξαιτίας των ομαδικών εκπατρισμών, από τους οποίους αρκετοί έγιναν χωρίς την θέληση των κατοίκων. [.] όπως κυρίως η μετανάστευση πολλών οικογενειών Πελοποννησίων «στρατιωτών» προς τα Επτάνησα, προπάντων προς τη Ζάκυνθο (1464, 1485 κ.ε.), την Κύπρο (1473-1474), την Κρήτη (1479), την Ιστρία και Δαλματία (μετά το 1479) και την ίδια τη Βενετία (από το 1479 κ.ε.)"
"Η έξοδος αυτή των Ελλήνων από τις πατρογονικές τους εστίες της Πελοποννήσου έγινε με την ενθάρρυνση των Βενετών, οι οποίοι επεδίωκαν ταυτόχρονα πολλαπλά ωφελήματα: να ενισχύσουν από τη μια μεριά τις φρουρές τους στις νέες κτήσεις της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, να πυκνώσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στις ευπαθείς βάσεις τους στη Δαλματία και Ιστρία, να εξασφαλίσουν δυνάμεις πεζικού εν όψει κρίσεων στην Terra Ferma εξ αιτίας του πολέμου της Φερράρας, να αποδυναμώσουν, τέλος, τα στοιχεία εκείνα του ελληνικού πληθυσμού, τα οποία με την τακτική τους και την αντιτουρκική τους παράδοση εμπόδιζαν την ομαλή επιστροφή στην ομαλότητα και υπονόμευαν γενικά την αποκατάσταση ειρηνικών σχέσεων με τους οθωμανούς. " (Ι. Χασιώτης, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Ι΄, σ. 265, 275)
Η σημασία των statioti για την αντιμετώπιση των Οθωμανών έγινε αντιληπτή από τους Βενετούς κατά τη διάρκεια των τουρκικών επιδρομών στο Φρίουλι στη Βόρεια Ιταλία το 1472. Το στράτευμα των Τούρκων αποτελούνταν από ακιντζήδες με επικεφαλής τον Χασάν μπέη.
Ο Βενετοί στρατολόγησαν Ιταλούς μισθοφόρους και πεζικάριους από τη βενετική ενδοχώρα (Terra ferma).
Οι πεζικάριοι όμως δεν ήταν επαγγελματίες στρατιώτες αλλά χωρικοί που ήταν επιφορτισμένοι με τη φύλαξη των κάστρων των περιφερειών τους, ένα είδος εθνοφυλακής που δεν είχε καμία πείρα από πολεμικές συγκρούσεις με τους Οθωμανούς, το ίδιο εξάλλου συνέβαινε και με τα έφιππα μισθοφορικά τμήματα των Ιταλών.
Ο βενετικός στρατός ηττήθηκε κατά κράτος.
ΒενετοίΤο 1477 οι Βενετοί κατάλαβαν ότι ο ιταλικός τρόπος πολέμου δεν είχε αποτέλεσμα απέναντι στους Οθωμανούς και αποφάσισαν να πολεμήσουν τους Τούρκους με τα ίδια όπλα: μικρές, αιφνιδιαστικές επιθέσεις, συνεχείς παρενοχλήσεις, προσποιητές υποχωρήσεις, καταιγιστικά χτυπήματα.
Τον Απρίλιο του 1477 τα ιταλικά στρατεύματα αντικαταστάθηκαν από Έλληνες «στρατιώτες» και τοξότες από τη Σερβία.
Καθώς το βάρος των επιχειρήσεων σήκωσαν κυρίως οι stratioti (προερχόμενοι από τη Ζάκυνθο, το Δυρράχιο και την Πελοπόννησο), η τακτική αυτή γνώρισε απόλυτη επιτυχία. Οι Οθωμανοί δεν προσπάθησαν άλλη φορά να εισβάλλουν στη Δύση από αυτό το σημείο.
Το αξιόμαχο των stratioti έπεισε τους Βενετούς αλλά και τους υπόλοιπους δυτικούς ηγεμόνες να τους χρησιμοποιήσουν και στους άλλους πολέμους στην Ιταλική χερσόνησο.
Έτσι τον Μάιο του 1482, 300 «στρατιώτες» ξεκίνησαν από το Ναύπλιο για τη Φερράρα με αρχηγό τον Ιωάννη Παλαιολόγο. Την ίδια στιγμή ο Βασιλιάς της Ισπανίας προσλαμβάνει άλλους 600 stratioti για να πολεμήσουν στην Απουλία και Καλαβρία.
Η παρουσία των Ελλήνων έφιππων λογχοφόρων στην Ιταλία έκανε τρομερή εντύπωση στους σύγχρονους παρατηρητές.
Ο ιστορικός M. Sanudo περιγράφει ως εξής την άφιξη των stratioti στην Βενετία: «Εκ Ναυπάκτου κατέπλευσαν εννενήκοντα Στρατιώται μετά των βαρβαρικών ίππων των, και αποβιβασθέντες εν Λίδω, την επιούσαν εξετέλεσαν παρέλασιν αποδείξασαν τον ταχύτατον δρόμον των εις τους συρρεύσαντας αναριθμήτους πατρικίους και πλήθη του λαού [.].
Οι Στρατιώται ονομαζόμενοι υπό των λατίνων Ηπειρώται, Τούρκοι, Έλληνες και Αλβανοί, είναι άνδρες καρτερόθυμοι και πρόθυμοι εις πάντα κίνδυνον. Φύσει άρπαγες και των λεηλασιών φίλοι καταστρέφουσι την χώραν διά των επιδρομών και φονεύουσι τους ανθρώπους προς ουδέν θεωρούντες τον θάνατον» (Σάθας, ο.π., σ. 155-156).
Ωστόσο η πανευρωπαϊκή φήμη των «στρατιωτών» οφείλεται στη συμμετοχή τους στους ιταλικούς πολέμους των ετών 1494-1559 που ξεκίνησαν με την εισβολή του Γάλλου βασιλιά Καρόλου Η΄ στην βόρεια Ιταλία.
Σε αυτούς τους πολέμους που έλαβαν μέρος στρατοί από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης (Γάλλοι, Ισπανοί, Ελβετοί, Γερμανοί) οι Έλληνες «στρατιώτες» απέδειξαν τη σημασία του ελαφρού ιππικού.
Όπως αναφέρει ο Pierre Brantome de Bourdeilles: «ούτοι οι Στρατιώται μας εδίδαξαν τον διοργανισμόν του ελαφρού ιππικού το οποίον πρότερον ήκιστα ετιμάτο εν Γαλλία και εστερείτο πάσης τάξεως» (Σάθας, ο.π., σ. 183). Μέχρι τότε το ελαφρύ ιππικό είχε μόνο βοηθητικό ρόλο στη μάχη.
Το κύριο σώμα που έπαιρνε τις νίκες ήταν το δορυφόρο πεζικό. Στους ιταλικούς πολέμους όμως οι stratioti κατάφεραν να νικήσουν τους Γάλλους και τους διάσημους Ελβετούς πεζικάριους χωρίς τη βοήθεια του φίλιου πεζικού, (μάχη της Νοβάρα το 1496), «πράγμα ανήκουστον», όπως το χαρακτηρίζουν οι πηγές της εποχής.
Οι «στρατιώτες» έκτοτε προκαλούσαν τρόμο στους εχθρούς ενώ ο Γάλλος βασιλιάς θέλησε να στελεχώσει τον στρατό του με τέτοιους ιππείς. Έτσι το 1498 ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ ζήτησε από τον Μερκούριο Μπούα να υπηρετήσει στο γαλλικό στρατό, ενώ το 1503, μετά τη μάχη του Γαρηλιανού ονομάσθηκε κόμης και αρχηγός του ελαφρού ιππικού.
Ο ίδιος τιμήθηκε από τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό με τον τίτλο του στρατηγού και του κόμη του Ιλάζ και του Σοάβε.
Από το όνομα των Ελλήνων ιππέων πήρε το όνομά του και το γαλλικό ελαφρύ ιππικό: estradiot. Τη διαδικασία ενσωμάτωσης αυτού του σώματος στον γαλλικό στρατό περιέγραψε ο πρώτος Έλληνας ιστορικός που ασχολήθηκε επιμελώς με το ζήτημα των stratioti Κωνσταντίνος Σάθας:
"Οι «Στρατιώται» δεν εχρησίμευσαν εις διοργανισμόν μόνου του ελαφρού ιππικού αλλά και των βαρέων ιππέων και αυτού του τιμωριωτικού στρατού. Κατά την εν έτει 1534 συγγραφείσαν Discipline militaire του Bellay, έκαστος Γάλλος τιμαριούχος ώφειλεν από ηλικίας δεκαεπτά ετών να υπηρετήση επί έξ μέχρις εννέα ετών εις τας τρείς σχολάς του ελαφρού ιππικού, τας λεγομένας των τουφεκοφόρων, των Στρατιωτών και των ελαφρών ιππέων, ίνα μάθη όλην την επιστήμην και καταρτισθή άξιος του ονόματος πολεμιστής."  (Σάθας, ο.π., σ. 234)
Μετά τη δεκαετία του 1530, με την ευρεία διάδοση του αρκεβουζιοφόρου πεζικού (ισπανικής εμπνεύσεως) η σημασία των stratioti μειώνεται.
Εξάλλου διασκορπισμένοι στις διάφορες γωνίες της Ευρώπης σταδιακά οι Έλληνες πολεμιστές αφομοιώνονται πολιτισμικά μέσω της μακράς διαμονής σε ξένους τόπους. Χαρακτηριστικό των αισθημάτων των stratioti είναι το ποίημα του «στρατιώτη» και λογίου Μιχαήλ Μάρουλου Ταρχανιώτη:
 Σωριάστηκε συθέμελα και σπίτι και πατρίδα
Και να, και σε, γλυκέ αδελφέ, ο Χάρος μου σε πήρε
Και άγουρο σε έστειλε στ' ανήλιαγα παλάτια.
Αλοιά, κακόμοιρο παιδί, ποια τύχη μου σε πήρε;
Σε ποιόν αφίνεις, φεύγοντας, τα' αραχνιασμένο σπίτι;
Πρώτη η πατρίδα, ύστερα συ, μου τάραξες τα στήθια.
Μαζί σου όλα τάθαψα και πόθους μου κ' ελπίδες,
Όλα μαζί στο σκοτεινό το μνήμα, που σε κρύβει
(Χρύσα Μαλτέζου, Stradioti. Οι προστάτες των συνόρων, Αθήνα 2003, www.army.gr)
amethystosbooks

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Ο άγιος άσωτος και ο εύσπλαχνος πατέρας

του π. Μωυσή Μοναχού Αγιορείτη
Ο σκανδαλώδης σεβασμός της ελευθερίας

Στην παραβολή του ασώτου ο Θεός πατέρας σέβεται καταπληκτικά την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση. Ο πατέρας της παραβολής δεν νοιάζεται για το κύρος του, για το τι θα πει ο κόσμος, ότι θα χάσει το στήριγμα, τον βοηθό του το παιδί του. Λυπάται για τη φυγή μα δεν θέλει να την αποτρέψει ενώ μπορεί. Σκανδαλίζει μερικές φορές αυτή η μεγάλη ελευθερία του Θεού. Θα θέλαμε να μας είχε πιο περιορισμένους. Δεν ξέρουμε να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε την ελευθερία. Η αγάπη του πατέρα είναι λίαν αρχοντική. Θέλει πλησίον του αγαπητά παιδιά και όχι σκλάβους και δούλους ανελεύθερους, φοβισμένους, τρομαγμένους. Τον αφήνει να καταχρασθεί την ελευθερία του, παιχνίδι πολύ επικίνδυνο. Τα ξυλοκέρατα, ξέρετε, είναι γλυκά στην αρχή και στυφά στο τέλος όπως και αμαρτία. Δίχως Θεό ο άνθρωπος πεινά, διψά και είναι μόνος. Πείνα και δίψα ακόρεστη, μοναξιά φοβερή. Το κυνηγητό της ηδονής έφερε ανυπόφορη οδύνη. Όμως η μεγάλη αγάπη του πατέρα τον συνόδευε πάντοτε. Δεν τον έκανε να τη λησμονήσει και να απογοητευθεί. Ήταν απόλυτα βέβαιος για την αγάπη του πατέρα του και αυτό τον έσωσε. Τον έσωσε ακόμη η μη αργοπορία και η μη αναβολή. Η σωτήρια σκέψη έγινε αμέσως πράξη.

Ο πατέρας τον περιμένει, τόση ήταν η αγάπη του. Έτσι λέγουν οι άγιοι πατέρες: η ευαγγελική αυτή περικοπή μόνο αν σωζόταν από όλο το ευαγγέλιο,αρκούσε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η δε παραβολή δεν θα έπρεπε να λέγεται του ασώτου υιού αλλά του εύσπλαγχνου πατέρα.


Ο δεύτερος άσωτος

Όμως στη συνέχεια της παραβολής υπάρχει και ο πρεσβύτερος υιός. Ζητά ανταμοιβή για την εργασία του, καυχιέται για την ηθική του μεγαλοσύνη και αισθάνεται ασύγκριτα καλύτερος του αδελφού του. Δεν έχει καμιά διάθεση να συμμετάσχει στη χαρά του πατέρα για την επιστροφή του χαμένου αδελφού. Τα γεγονότα τον ξεμασκάρεψαν, τον παρουσίασαν γυμνό από κάθε αρετή. Έχουμε δύο ασώτους υιούς τελικά. Ο πρώτος ο νεώτερος, μετανοεί και επιστρέφει με δάκρυα στο σπίτι του. Ο δεύτερος, απρόσμενα, καταφαίνεται άσωτος δίχως να απομακρυνθεί από το σπίτι του. Ασωτεύει στην αυλή και τον λογισμό του, κάνει σπήλαιο ληστών την καρδιά του. Ούτε καν μπαίνει στο σπίτι του, είναι ένας στυγνός και ακέραιος Φαρισαίος που απαιτεί από τον Θεό να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και να δικαιώνει τους ίδιους. Δάκρυσε και ο τελώνης και ο άσωτος, όμως ο Φαρισαίος και ο πρεσβύτερος υιός δεν δάκρυσαν καθόλου γιατί είχαν εγωισμό που δεν σε αφήνει να δακρύσεις.

Χρειάζεται προσοχή και προσευχή να μας φωτίσει ο Θεός να διακρίνουμε την κατάστασή μας, γιατί το τραγικό είναι να ζει κανείς εντός της Εκκλησίας και να είναι εκτός όπως ο πρεσβύτερος υιός.

Οι πατέρες και οικογενειάρχες, οι γονείς και οι δάσκαλοι να ανέχονται τα παιδιά, να τα διδάσκουν να τα ρίχνουν στο φιλότιμο, να τα διδάσκουν με το φωτεινό τους παράδειγμα, να υπομένουν, να ελπίζουν, να προσεύχονται.

Τελικά ο όσιος τελώνης και ο άγιος άσωτος αυτό κάνουν, αφού μιλούν με έργα για πραγματική μετάνοια, ενώ αντίθετα ο «δίκαιος» πρεσβύτερος υιός και ο Φαρισαίος απαιτούν αναγνώριση και σεβασμό, είναι αμετανόητοι και υποκριτές, δεν μετέχουν στη χαρά των άλλων, είναι τρομερά εγωπαθείς. Ας μιμηθούμε λοιπόν τον τελώνη και τον άσωτο στη μετάνοιά τους για να ζήσουμε τον παράδεισο από τώρα.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Χειμωνιάτικο σπουργίτι

1798710_283911395094352_1750963044_n
Χριστέ μου,
ευχαριστώ πολύ
γι’ αυτούς
που βρέθηκαν
στο διάβα της ζωής μου
και μου’ δωσαν τα υλικά
να χτίσω τη φωλιά μου.
Ακόμα και τα άχυρά τους,
χρήσιμα φανήκαν.
Δε χτίζεται άλλωστε φωλιά
χωρίς ξυλάκια,
άχυρα,
πετρούλες.
Κι ο πόνος
που ίσως μου χαρίσαν
πλούτο κι αυτόν
τον βλέπω
τώρα.
Γιατί
η λάσπη
που στηρίζει τη φωλιά μου
να μην πέσει,
είναι από δάκρυα φτιαγμένη
κι από χώμα. 
 π. Ανδρέας Κονάνος

Παρτιζάν; … Για!


graffiti-angel-heart 
Gracias a la vida que me ha dado tanto 
Me dio el corazón que agita su marco 
Cuando miro el fruto del cerebro humano, 
Cuando miro al bueno tan lejos del malo, 
Cuando miro al fondo de tus ojos claros

Ευχαριστώ τη ζωή που μου ΄δωσε τόσα
Μου ‘δωσε την καρδιά που φτερουγίζει άγρια
σαν αντικρίζω τους καρπούς του ανθρώπινου μυαλού, 
σαν αντικρίζω το καλό τόσο μακριά απ’ το κακό,
σαν αντικρίζω το βάθος των φωτεινών ματιών σου.

[«Gracias al la vida», τραγούδι που συνέθεσε και τραγούδησε η μουσικός του Χιλιανού αγώνα της δημοκρατίας Βιολέτα Πάρα]

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Νύχτα του Σαραντατρία. Χειμώνας. Στον ολοσκότεινο δρόμο ένα παιδί, είναι δεν είναι οχτώ χρονώ, γλυστράει τοίχο τοίχο και γράφει πάνω στα ντουβάρια συνθήματα: «Θάνατος στους προδότες». ΕΠΟΝ.
Έξαφνα, εκεί που το παιδί αφοσιωμένο έγραφε στον τοίχο, ένα φως πέφτει επάνω του κι ένας Γερμαναράς βρίσκεται αποπάνω του και ρίχνει τη βαριά χερούκλα του στον ώμο του. Ο μικρός σηκώνει το κεφάλι και τον κυτάζει τρέμοντας.
Παρτιζάν; Τον ρωτάει άγρια ο Γερμανός, φοβερίζοντάς τον με το πιστόλι.
Για! του αποκρίνεται ο μικρός σα να ‘λεγε το μάθημά του στον δάσκαλο.
Ο πανύψηλος στρατιώτης κυτάζει τον μικρό μια στιγμή με θαυμασμό. Πιάνει το παιδί με την χερούκλα του σφιχτά απ’ το μπράτσο και λέγοντάς του «κομ» το τραβάει παράμερα στην πιο σκοτεινή γωνιά. Σταματάει στο κατασκότεινο σοκάκι με προβαλμένο το πιστόλι και το ξαναρωτάει πιο άγρια:
- Παρτιζάν;
- Για! Του αποκρίνεται ξανά ο μικρός, τρέμοντας σύγκορμος.
- Κομ! του ξαναλέει ο Γερμανός κι αφού προχώρησε κάμποσα μεγάλα βήματα μες στο σκοτάδι, σέρνοντας το παιδί απ’ το χεράκι, σταματάει πάλι κι ακουμπώντας το πιστόλι στο κεφαλάκι του ξαναρωτάει για τρίτη φορά όσο μπορούσε πιο άγρια:
- Παρτιζάν;
- Για! του ξαναπαντάει το παιδί τρέμοντας, αλλά με πείσμα…
Η παραπάνω σκηνή που περιγράφεται στον «Λαϊκό Λόγο» (τεύχος Οκτωβρίου 1965), του αείμνηστου λογοτέχνη και ποιητή της αντίστασης Βασίλη Ρώτα, έχει ένα διαφορετικό τέλος από αυτό που θα φοβόταν κανείς.
Ο Γερμανός, λέγοντας στο παιδί «Γκουτ!», του σφίγγει το χέρι και κάνοντας μεταβολή, το αφήνει και φεύγει.
Ήταν προφανώς ένας από τους λίγους ανθρώπους των κατακτητών που πάνω από τους κανόνες της ναζιστικής εξουσίας έβαζε τους άγραφους ηθικούς νόμους της καρδιάς.
Γι’ αυτό συναισθάνθηκε την κινητήρια δύναμη του μικρού Έλληνα που έγραφε συνθήματα πάνω στα ντουβάρια: Το χρέος της Αντίστασης.
Το άγραφο χρέος που έκανε έφηβους και νεαρές κοπέλλες, παιδιά και γέροντες να ταπεινώνουν τον Χάρο, να στομώνουν τα πυροβόλα των τανκς, να φωτίζουν τα κορφοβούνια της Ελλάδας.
Την ίδια δύναμη αναζητούμε σήμερα, την ώρα που η πατρίδα ξεγυμνωμένη από τα αργύρια της προδοσίας και τα μνημόνια της τυραννίας περιμένει ανήμπορη να δεχτεί τις τελευταίες λαβωματιές στο Αιγαίο, στην Βόρεια Ελλάδα και στην Κύπρο.
Είναι αυτό το εσωτερικό αίσθημα αντίστασης στην αυθαιρεσία τής όποιας κοσμικής νομενκλατούρας που έρχεται από πολύ ψηλά και που λείπει σήμερα.
Είναι αυτό που συνοψίζεται ανάγλυφα στους περίφημους στίχους που εκφωνεί η Αντιγόνη στον διάλογο με τον Κρέοντα και «στους οποίους κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ούτε την ανωτερότητα ούτε την παρόρμηση προς το διαχρονικό», όπως λέει η εξέχουσα ελληνίστρια Jacqueline de Romilly στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;» (Εκδ. Άστυ, 1999).
Όταν ο Κρέων την ρωτά «Και τόλμησες λοιπόν να παραβείς αυτούς εδώ τους νόμους;», η Αντιγόνη απαντά: «Ναι. Γιατί δεν ήταν ο Δίας αυτός που είχε κηρύξει σεμένα αυτά, ούτε η Δίκη που κατοικεί με τους θεούς του κάτω κόσμου όρισε τέτοιους νόμους μέσα στους ανθρώπους ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι τα δικά σου κηρύγματα έχουν τόση δύναμη, ώστε να μπορείς εσύ αν και θνητός να υπερνικήσεις τους άγραφους κι ατράνταχτους νόμους των θεών. Γιατί δεν υπάρχουν αυτά σήμερα μόνο και χτες αλλά αιώνια ισχύουν, και κανείς δεν γνωρίζει από πότε φάνηκαν». [Αντιγόνη: 450-460. Μετ. Γερ. Μαρκαντωνάτου, εκδ. Gutenberg]
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το κυρίαρχο πρόβλημα της Ελλάδας, πέρα από την προσκυνημένη πολιτική της ηγεσία που έχει υποταχθεί πλήρως στον Νεοταξικό σχεδιασμό, είναι και το μεγάλο ψυχο-πολιτικό σύνδρομο της Ηττοπάθειας από το οποίο πάσχει ο λαός.
Όποιος πιστεύει ότι είναι προορισμένος να υποχωρεί και να ενδίδει επειδή είναι εθισμένος στην ήττα και την προδοσία, τότε κάνει πολύ πιο εύκολο το έργο του εχθρού του. Το παλιό κλασσικό κινέζικο εγχειρίδιο του φιλόσοφου Σουν Τζου Η Τέχνη του Πολέμου τονίζει: «Το να κερδίζεις χωρίς μάχη είναι το καλύτερο. Αν ο εχθρός μας είναι ικανός να εξουδετερώσει το κίνητρό μας και την βούλησή μας για να αντισταθούμε εξ αρχής, τότε ο στόχος του για νίκη μπορεί να εκπληρωθεί ευκολότερα».
Ύστερα από πολλά χρόνια έλλειψης σοβαρού πολιτικού λόγου, θεωρίας και εθνικής στρατηγικής στην πολιτική ανάλυση όλων των ιδεολογικών χώρων, η κοινωνία, αν και σιχάθηκε τον μνημονιακό δικομματισμό, παραμένει με συντηρητικά αντανακλαστικά εγκλωβισμένη στην λογική της ανάθεσης σε κόμματα και κομματίδια να την καθοδηγούν.
Έτσι βλέπουμε στην πασαρέλλα της πολιτικής ματαιοδοξίας να εναλλάσσονται πρόσωπα και προγράμματα με την ίδια ευκολία και συχνότητα που αλλάζει το ρεπερτόριο από ξένη ροκιά σε έθνικ σκυλάδικο στα ξενυχτάδικα της κρίσης όπου τέρπεται η απολιτίκ νεολαία.
Συνάμα, ο Ελληνικός λαός, γαλουχημένος με ευτελή συνθήματα και ωφελιμιστικά πρότυπα αντί για ηθικές αρχές και πνευματικές αξίες, αναθρεμμένος από τους ψυχιάτρους και τους εμπόρους ναρκωτικών αντί από σοβαρούς παιδαγωγούς, έχει περιέλθει ουσιαστικά σε κατάσταση πολιτισμικού «κώματος».
Εύκολα διαπιστώνει κανείς την αρνητική αντιμετώπιση, ιδίως από τις πιο νέες ηλικίες, κάθε αναφοράς σε αξίες ηθικές, θρησκευτικές, πατριωτικές, ή αντιστασιακές. Και, στην καλύτερη περίπτωση, φαίνεται να έχουν αυτοπεριορίσει τα πολιτικά τους δικαιώματα σε μια τυπική ψήφο απαξιώνοντας τελείως την ενεργό και δυναμική άρνηση της υποτέλειας με οποιοδήποτε κόστος.
Οι επικυρίαρχοι γνωρίζουν πολύ καλά τις πνευματικές «μεραρχίες» που δεν μπορούν να τις νικήσουν, γι’ αυτό προσπάθησαν να δημιουργήσουν μεγάλες ρωγμές στην διαβρωμένη, αλλά ανθεκτική ακόμα, ιστορικο-πνευματική μας παράδοση.
Στο ατμοσφαιρικό θρίλλερ «Οιωνός» (2002) του ταλαντούχου σκηνοθέτη Μ. Νάϊτ Σιάμαλαν, ένας ιερωμένος, που έχει χάσει την πίστη του μετά τον θάνατο της γυναίκας του, και η οικογένειά του έρχονται αντιμέτωποι με τερατόμορφους εισβολείς. Το φιλμ αυτό, με μια έξυπνη και απλή μέθοδο βασισμένη στην «συγχρονικότητα», δίνει νόημα σε μια σειρά ασύνδετων φαινομενικά γεγονότων για να μεταδώσει το μήνυμα της ταινίας: η εσωτερική πίστη, μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει την «αντι-ανθρώπινη» βιαιοπραγία πάνω στον Άνθρωπο, στη Φύση, στον Νόμο, στη Μοίρα της Πόλεως. Αυτό που με λίγα λόγια περιγράφει ο Σοφοκλής στο πρώτο Στάσιμο της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ…
Σε ολόκληρο τον κόσμο η ανθρωπότητα αρχίζει να συναισθάνεται ότι μπροστά σε μια «έσχατη απειλή» -όπως στην ταινία- ο μόνος δρόμος για την επίγνωση περνάει μέσα από το «σταυροδρόμι της καρδιάς». Μόνο του το σώμα δεν αρκεί, χωρίς τις δυνάμεις της καρδιάς. Όπως το καρδιακό εργοστάσιο μετασχηματίζει σε ζωή τις πολύτιμες πρώτες ύλες που έρχονται από τον ουρανό και τη γη, έτσι και η «νόηση» της «καρδιάς» βαθαίνει τη νόηση του πνεύματος και δίνει φως και συνείδηση. Σ’ αυτή τη δύναμη βασίστηκαν για να δημιουργήσουν και για να εκφρασθούν όλες οι γλώσσες και τα πνεύματα των μεγάλων ιστορικών πολιτισμών.
Η Ελλάδα δεν θα είχε διαχρονικά προοδεύσει χωρίς τα ασύγκριτα χαρίσματα της καρδιάς και της πίστης: τη δύναμη, την καθαρότητα, τη διορατικότητα και τη δημιουργία. Και δεν μπορεί να επιζήσει αν δεν τα αντιπαραθέσει ξανά απέναντι στην ανέντιμη βία, στη ρηχότητα και τον φανατισμό των Επικυρίαρχων. Έτσι θα ξαναγίνουν οι Οιωνοί Άριστοι… Έτσι θα βλαστήσουν οι νέοι Ήρωες, Άγιοι και Ποιητές που θα φράξουν τον δρόμο στην επέλαση της ολιγαρχίας των τραπεζιτών και της νεοταξικής ολοκλήρωσης. Έτσι θα ξαναζωντανέψουν οι καταθλιμμένες ελληνικές πολιτείες και τότε θα φανεί η Λευτεριά σαν «πανώρια κόρη», όπως την τραγούδησε στην Κατοχή ο λαός μας με τους στίχους του Ρώτα.
olympia

Γέροντας Εφραίμ: Η Ελλάδα πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας (ομιλία στο Ελαιών Loft)


Πνευματική ομιλία σε ένα μεγάλο πλήθος πιστών πραγματοποίησε την Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2014, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντας Εφραίμ στο χώρο τέχνης Ελαιών Loft. Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Μητροπολίτης Δωδώνης, π. Χρυσόστομος.

 pemptousia.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Τότε «πουλούσαν» τον εαυτό τους για την πατρίδα, τώρα την πουλούν




Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
Στα «Άπαντα περί Κολοκοτρωναίων», (εκδ. ΙΔΕΒ), περιέχεται και ο περίφημος λόγος του θρυλικού Γέρου του Μοριά στην Πνύκα. Δεν θα αναφερθώ στον περίφημο λόγο του στρατηγού, παρακαταθήκη στο Γένος. (Τον οποίο φρόντισαν τα σαϊνια του πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου να λογοκρίνουν. Στο απόσπασμα που περιέχεται στο βιβλίο «Γλώσσας» Στ’ Δημοτικού, β’ τεύχος, σελ. 105, αφαιρέθηκε το σημείο, στο οποίο ο Κολοκοτρώνης περιγράφει τα δεινά της Τουρκοκρατίας: «Και ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι μπορούσαν διά να αλλάξει ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν τον έκαμε...»).
Στον προαναφερθέντα τόμο, μετά το τέλος του Λόγου, παρατίθεται μια υποσημείωση. Αντιγράφω: «Ο Λόγος του Κολοκοτρώνη εις Πνύκα κατεγράφη από τον γυμνασιάρχη Γεώργιο Γεννάδιο, δημοσιεύτηκε δε στον “Αιώνα”, 13 Νοε 1838, με την σημείωση: “Κατά την 7 Οκτωβρίου ο στρατηγός Θ. Κολοκτρώνης, Σύμβουλος εν ενεργεία, επισκεφθείς το Ελληνικόν Γυμνάσιον της καθέδρας, ηκροάσθη μίαν και ημίσειαν ώρα τον πεπαιδευμένον Γυμνασιάρχην κ. Γεννάδιον παραδίδοντα. Ενθουσιασθείς και από την παράδοσιν και από την θέαν τοσούτων μαθητών, είπε προς τον κ. Γεννάδιον, την οποία συνέλαβεν επιθυμίαν του να ομιλήση, ει δυνατόν, και ο ίδιος προς τους νέους μαθητάς. 
Την πρότασίν του αυτήν απεδέχθη ο κ. Γυμνασιάρχης με την μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν και προσδιώρισε την 10 ώραν της επιούσης ως ημέρας εορτασίμου». Και επειδή μαζεύτηκε όλη η Αθήνα, λόγω στενότητας του Γυμνασίου, ο Κολοκοτρώνης μίλησε στην Πνύκα.
Τον λόγο του Κολοκοτρώνη τον διάβασα και τον δίδαξα πολλές φορές στους μαθητές μου. Εξαίσιο μάθημα πατριδογνωσίας. Τις προάλλες που αναφέρθηκα στην τάξη στον θάνατο του ήρωα (4 Φεβρουαρίου 1843), «σκόνταψα» στην υποσημείωση. Γιατί μίλησε ο Κολοκοτρώνης; Τι τον παρακίνησε και τον ενθουσίασε; Μα η παράδοση του «πεπαιδευμένου Γυμνασιάρχη κ. Γενναδίου». (Τι ωραία, τι ρωμαλέα στιγμή! Να διδάσκει ο δάσκαλος και ανάμεσα στους μαθητές το αθάνατο ’21. Γι’ αυτό φροντίζω πάντα να έχω αναρτημένη στην τάξη μου την εικόνα του).
Ποιος είναι αυτός ο δάσκαλος, που μας κληροδότησε τον Λόγο και προκάλεσε τον θαυμασμό του Κολοκοτρώνη; Πρόκειται για τον «Μέγα διδάσκαλον του Γένους, επονομασθέντα Σωτήρα της Πατρίδος», Γεώργιο Γεννάδιο. (Τα όσα ακολουθούν στηρίζονται κυρίως σε άρθρο του Ε. Φωτιάδη, στον Λεξικό του «Ηλίου», τόμ. 5, σελ. 83-87, Αθήνα 1948). Επειδή, εν πρώτοις, υποστηρίζω το παλαμικό «σχολείο ίσον δάσκαλος» και όχι «πρώτα ο μαθητής», όπως διατυμπανίζει το υπουργείο και ακολουθώ την «δασκαλοκεντρική», ή καλύτερα «χριστοκεντρική» μέθοδο διδασκαλίας, και όχι τις φραγκοθεωρίες με τις περίεργες ονομασίες «ομαδοσυνεργατική» και λοιπά, παραθέτω λίγα από τον βίο και την πολιτεία του επιφανούς Δασκάλου, για να καταλάβουμε και εμείς οι τωρινοί δάσκαλοι ότι, «Κι αν είναι πλήθος τ’ άσχημα /κι αν είναι τ’ άδεια αφέντες /φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή,/ φτάνει εσύ, εγώ φτάνω,/ να δώσει νόημα/ στον πολλών την ύπαρξη/ Ένας φτάνει», όπως μας και κανοναρχεί ο Κωστής Παλαμάς.
Γεννήθηκε στα Δολιανά το 1789. Λαμβάνει ξεχωριστή παιδεία σε σχολές της πατρίδος και του εξωτερικού. «Ητο ανήρ ανεξάρτητος το φρόνημα, αφιλοκερδής, αξιοπρεπής, θυμόσοφος, πλήρης φαιδρότητος και λεπτοτάτης σωκρατικής ειρωνείας, μεγάλης επιβολής, ευρείας παιδείας και φιλοπατρίας». Το 1817 ευρίσκεται στην Οδησσό της Ρωσίας και διδάσκει στην εκεί «Ελληνικήν Σχολήν». Κάποτε επισκέφτηκε την σχολή ο τσάρος Αλέξανδρος συνοδευόμενος από τον Καποδίστρια. Ενθουσιασθείς ο τσάρος από τα προσόντα του Γενναδίου, του προτείνει την απονομή τίτλου ευγενείας και δη του βαρόνου. Απαντά ο Δάσκαλος: «Αν ημείς οι Ελληνες αρχίσωμεν γινόμενοι βαρόνοι, κίνδυνος είναι μη τινες αποβάλλοντες το «βαρ» μείνωσιν… «όνοι». (Θυμήθηκα ένα βιβλίο του Χρ. Πασαλάρη: «οι βαρόνοι των media»…)
Το 1820 διδάσκει στο Βουκουρέστι, η διδασκαλία του «απέβλεπε εις την μόρφωσιν πατριωτικού αισθήματος ηρώων μάλλον ή μαθητών». Απ’ αυτές τις αίθουσες βγήκε ο Ιερός Λόχος. Στο τελευταίο του μάθημα, θα πει: «Ηλθεν η ώρα να δείξετε προς τον κόσμον, όστις σας κοιτάζει, και προς την πατρίδα, ήτις ελπίζει από σας, ότι είσθε γνήσια τέκνα αυτής. Ηλθεν η ώρα να δείξετε την ευγνωμοσύνην σας προς την πατρίδα, ήτις σας εγέννησε και να προσφέρετε ελάχιστον πράγμα, αντί της μεγίστης ευεργεσίας: ότι σας έκαμεν Ελληνας, να προσφέρετε την ζωήν σας υπερ αυτής. Αφού σας έδωσε την ζωήν, τώρα σας προτείνει την αθανασίαν. Πρόγονοι και πατέρες 3000 ετών, ήρωες, μάρτυρες, σοφοί, στρατηλάται, σας κοιτάζουν από τον ουρανόν, διά να ιδούν αν θα φανήτε άξιοι αυτών και της Πατρίδος. Των Θερμοπυλών, του Μαραθώνος, της Σαλαμίνος, των Πλαταιών αι ψυχαί σάς νεύουν και σας ενθαρρύνουν. Του Ιερού Λόχου των Θηβών οι αδελφοί σας σας φωνάζουν: Μη μας ατιμάσετε! Μιμηθήτε μας! Σας περιμένομεν με αγκάλας ανοικτάς. 4 αιώνων Τουρκοκρατίας ήρωες και μάρτυρες, η αθάνατη κλεφτουριά, ιεράρχαι, άρχοντες, διδάσκαλοι, σας φωνάζουν: Μάχεσθε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος! Των παλαιών Αθηνών οι νέοι σας προσκαλούν να ορκισθήτε τον όρκο εκείνων. Γονατίσατε και ορκισθήτε! Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά. Παιδιά της Πατρίδος φανήτε άξιοι των πατέρων σας. Εφθασεν η στιγμή. Σας παρακαλεί η Πατρίς να την ελευθερώσετε και να απαθανατισθήτε». Επειτα τους φίλησε όλους και έκλεισε την σχολή.
Το 1826 τον βρίσκουμε στο Ναύπλιο, λίγο μετά την Έξοδο του Μεσολογγίου. Γράφει ο Φωτάκος: «Κλαυθμός και οδυρμός, εγίνετο καθ’ όλην την Ελλάδα και από την ξηράν και από την θάλασσαν…». Η Επανάσταση κινδύνευε. Την 8η Ιουνίου ο Γεννάδιος καλεί στο Ναύπλιο τον λαό «εις υπέρτατον αγώνα υπέρ σωτηρίας της Ελλάδος». Ο αυτήκοος και αυτόπτης Αλ. Ραγκαβής, στα απομνημονεύματά του, μεταφέρει την σκηνή και τα λόγια του Δασκάλου του Γένους. «Η πατρίς καταστρέφεται, ο αγών ματαιούται, η ελευθερία εκπνέει. Απαιτείται βοήθεια σύντονος. Πρέπει οι ανδρείοι ούτοι, οίτινες έφαγον πυρίτιν και ανέπνευσαν φλόγας και ήδη αργοί και λιμώττοντες μας περιστοιχίζουν, να σπεύσωσιν όπου νέος κίνδυνος τους καλεί. Προς τούτο απαιτούνται πόροι και πόροι ελλείπουσιν. Αλλ’ αν θέλωμεν να έχωμεν πατρίδα, αν είμεθα άξιοι να ζώμεν άνδρες ελεύθεροι, πόρους ευρίσκομεν. Ας δώση έκαστος ό,τι έχει και δύναται. Ιδού η πενιχρά προσφορά μου. Ας με μιμηθεί όστις θέλει. Και επικροτούντος του πλήθους εκένωσε κατά γης το ισχνόν διδασκαλικόν βαλάντιόν του…
Αλλά όχι, επανέλαβε μετ’ ολίγον, η συνεισφορά αύτη είναι ουτιδανή. Οβολόν  άλλον δεν έχω να δώσω, αλλ’ έχω εμαυτόν και ιδού τον πωλώ. Τις θέλει διδάσκαλον επί τέσσαρα έτη διά τα παιδιά του; Ας καταβάλη ενταύθα το τίμημα». Τι μεγαλείο! Τέσσερα χρόνια «ιδιαίτερα» και το αντίτιμο για την πατρίδα.  Μπήκαν στο φιλότιμο οι φτωχοί Ελληνες, πρόσφεραν ό,τι είχαν, ακόμη και τους «νυφικούς δακτυλίους» οι γυναίκες, και σώθηκε η Επανάσταση, γιατί με τα χρήματα και τα τιμαλφή εξοπλίστηκε ο στρατός του Καραϊσκάκη. (Ο Κολοκοτρώνης μετά από αυτό τον ονόμαζε «πατέρα μας, πατέρα της πατρίδος, άγιο άνθρωπο»). Υπάρχουν και άλλα πολλά, σπουδαία και ηρωικά, που έπραξε ο «άγιος» αυτός Δάσκαλος του Γένους. Μέχρι την θανή του, το 1854, που τον βρίσκει «πρόεδρο της Επαναστατικής Επιτροπής των Ηπειρωτών», στην εκεί εκραγείσα επανάσταση, διδάσκει, όχι με λόγια παχιά και «κούφια καρύδια», αλλά με τον βίο του. (Σημειωτέον ότι πέθανε από την χολέρα που «έφεραν» οι Φράγκοι το 1854 στον Πειραιά).
Λέμε ότι το πετραχήλι του Πατροκοσμά και το καριοφίλι του Κολοκοτρώνη μας απελευθέρωσαν. Ας προσθέσουμε όμως και το κοντύλι του Γενναδίου. Αυτό είναι το «εμείς» του Μακρυγιάννη….

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ο όλεθρος της εγωπάθειας και η ευλογία ταπεινώσεως. (Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου)





       Με τη χάρη και την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού φθάσαμε για μια ακόμα φορά στο άγιο Τριώδιο, στην ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους. Η μακρά αυτή περίοδος, η οποία αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η πιο σημαντική χρονική περίοδος της Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία σε μας τους πιστούς να συναισθανθούμε τη λαθεμένη πορεία της ζωής μας, να τη διορθώσουμε και να επανακαθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο Θεό και τους συνανθρώπους μας. Αυτή η προσωπική κάθαρση και διόρθωση της γήινης πορείας μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε, κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι, να εορτάσουμε το άγιο Πάσχα, σύμφωνα με την παύλειο προτροπή, όχι όπως οι Ιουδαίοι, τυπικά, «άλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», αποβάλλοντας την παλαιά  ζύμη της κακίας και της πονηρίας μας (Α΄ Κορ.5,8).

      Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην πολύ διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την θεοφιλή αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την εωσφορική έπαρση. Δίδαξε την παραβολή αυτή «προς τινας τους πεποιθότας αφ’ εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς» (Λουκ.18,9). Δηλαδή πήρε αφορμή ο Χριστός από την υποκριτική στάση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήθελαν να φαίνονται ως εκλεκτοί και αγαπητοί του Θεού, περιφρονώντας όσους δεν ανήκαν στην τάξη τους, ως ελεεινούς και μισητούς του Θεού.
      Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: «Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς ευατόν ταύτα προσηύχετο΄ ο Θεός ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης΄ νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων΄ ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ εκείνος΄ ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ.18,10-14).
      Η τάξη των Φαρισαίων εκπροσωπούσε την υποκρισία και την εγωιστική αυτάρκεια. Τα μέλη της, απόλυτα αποκομμένα από την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Ήταν δε τέτοια η ατομική τους έπαρση και αλαζονεία, ώστε είχαν καταντήσει αληθινοί τύραννοι του λαού. Ο Κύριος δεν παρέλειπε να κατακεραυνώνει τους Φαρισαίους στο κήρυγμά του και να στηλιτεύει την τυραννική τους επιβολή στο λαό. «Τότε ο Ιησούς ελάλησε τοις όχλοις και τοις μαθηταίς αυτού λέγων· επὶ της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. πάντα ουν όσα εὰν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατὰ δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι. δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επὶ τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλῳ αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.  πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματθ.23,1-5).  
      Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση της αδικίας και της αμαρτωλότητας. Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες και άλλες ειδεχθείς ανομίες και γι’ αυτό τους μισούσε
δικαιολογημένα ο λαός. Ήταν πλούσιοι από τις άνομες και άδικες δραστηριότητές τους και αυτό επέτεινε το φθόνο και την αγανάκτηση του λαού προς αυτούς.
       Δύο αντίθετοι αντιπροσωπευτικοί τύποι της κοινωνίας, εκπρόσωποι των δύο αυτών κοινωνικών τάξεων, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν. Ο πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια της δήθεν ευσέβειάς του ως δεδομένη, στάθηκε με έπαρση μπροστά στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές του, οι οποίες ήταν πραγματικές. Τις εξέθετε προκλητικότατα, εις τρόπον ώστε απαιτούσε από το Θεό να τον επιβραβεύσει γι’ αυτές. Τις απαριθμούσε μία – μία, φωναχτά, να τις ακούνε και οι παραβρισκόμενοι στους χώρους του ναού,  κάνοντας επίσης αήθη σύγκρισή του με άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό του τελώνη. 
      Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης συναισθανόμενος τη δεινή του αμαρτωλή κατάσταση, με συντριβή και ταπείνωση ζητεί το έλεος του Θεού. Δεν έχει να απαριθμήσει αρετές, αλλά και αν είχε, αυτές θα ήταν πνιγμένες στο πέλαγος των αμαρτιών του. Δεν έχει την τόλμη να κοιτάξει ψηλά το ουρανό, όπου βρίσκεται ο θρόνος του Θεού, αλλά κοιτά χαμηλά τη γη, όπου διαπράττεται η αμαρτία. Τα μάτια του τρέχουν δάκρια, ως ξεχείλισμα των κριμάτων της καρδιάς του.  Ο τόνος της φωνής του είναι χαμηλός, τόσο χαμηλός ώστε να τον ακούει μόνο ο Θεός. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι αναστεναγμοί του, ως κραυγή απόγνωσης και απελπισίας.  Δεν έχει το κουράγιο να υψώσει τα χέρια του, αλλά με αυτά χτυπά το στήθος του, σαν να δέρνει τον παλιό κακό εαυτό του για τις τόσες και μεγάλες αμαρτίες του. Μέσα στη συντριβή του δε μπορεί να δει τον εγωιστικά στεκάμενο δίπλα του Φαρισαίο και να ακούσει τις εγωιστικές φλυαρίες του . Ίσως να άκουσε μόνο την τελευταία φράση του, ότι δεν είναι σαν εκείνον δίκαιος, και ασφαλώς θα συμφώνησε μαζί του. Αυτή όμως η μετάνοιά του, η αληθινή συντριβή του, τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή η προσευχή του, σε αντίθεση με τον υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή του, αλλά σώρευσε στον εαυτό του περισσότερο κρίμα, εξαιτίας της εγωπάθειάς του.
      Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του Κυρίου για να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί πως η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη του Θεού. Πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας, που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια, η οποία είναι το χειρότερο εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια, ως μια λίαν νοσηρή πνευματική κατάσταση, εμποδίζει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και τη διάθεση για μετάνοια. Εγωισμός και μετάνοια είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Η μία αναιρεί την άλλη. Οι πύλες της ψυχής του εγωπαθούς ανθρώπου είναι ερμητικά κλειστές για τη θεία χάρη και κατά συνέπεια είναι αδύνατη η σωτηρία του, όσο εμμένει στην εγωιστική του περιχάραξη.
      Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός είναι καταστάσεις εωσφορικές. Πρώτος διδάξας ο Εωσφόρος, ο οποίος δε μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο από το Θεό και δημιουργό του και γι’ αυτό διανοήθηκε να στήσει το θρόνο του πάνω από το θρόνο της μεγαλοσύνης Του, «εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Ησ.14,13-14). Αλλά αυτή η αλαζονική του απόφαση είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πραγματοποιήσει το σκοπό του, αλλά να χάσει τη δόξα και την τιμή που του είχε χαριστεί από το Θεό και να καταπέσει στην έσχατη απαξία. Και ακόμη, από ανείπωτο μίσος και φθόνο, θέλησε να μεταδώσει και στον άνθρωπο, το κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, τη φθοροποιά και καταστροφική έξη του εγωισμού. Έπεισε
 τους πρωτοπλάστους ότι δήθεν ήταν ικανοί από μόνοι τους να γίνουν θεοί (Γεν. 3ο κεφ.), συμπαρασύροντάς τους στη δική του δίνη και καταστροφή.
      Αυτή ακριβώς την κατάσταση έχει υπόψη της η Εκκλησία μας και θέσπισε την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, η οποία σηματοδοτεί την μεταπτωτική κατάσταση του ανθρωπίνου γένους, αρχίζοντας από τη στηλίτευση του εγωισμού, ως την πρωταρχική αιτία της πτώσεως και της κατοπινής δραματικής πορείας του ανθρώπου. Μας καλεί να κάνουμε μια μεγάλη θυσία αυτές τις αγιασμένες μέρες που ακολουθούν. Να θυσιάσουμε τον εγωισμό μας, ως την πλέον ευάρεστη θυσία στο Θεό, διότι «θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουθενώσει» (Ψαλμ.50,19). Να θεωρήσουμε τον εγωιστικό εαυτό μας ως το χειρότερο και τον πλέον επικίνδυνο εχθρό μας, διότι αν δεν τον νικήσουμε, θα μας νικήσει εκείνος και θα μας στείλει εξάπαντος στην απώλεια.
      Είναι θεμελιώδους σημασίας ο λόγος του Κυρίου μας: «ο μείζων υμών έσται υμών διάκονος. όστις δε υψώσει εαυτὸν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτὸν υψωθήσεται» (Ματθ.23,11-12)! Ο πραγματικά σπουδαίος, για το Χριστό, είναι αυτός που θέτει τον εαυτό του υπηρέτη των άλλων και τον θεωρεί κατώτερο από εκείνους. Εξίσου θεμελιώδους σημασίας είναι και η διαβεβαίωσή Του: «αμὴν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού» (Ματθ.21,32), που σημαίνει πως συγκάτοικοί μας στον παράδεισο θα είναι μετανοούντες αμαρτωλοί, ενώ θα απουσιάζουν οι αμετανόητοι νομιζόμενοι δίκαιοι!  
      Η περίοδος του Τριωδίου είναι κατ’ εξοχήν περίοδος αγώνα κατά της εγωπάθειας και άσκηση της αρετής της ταπείνωσης, ως μονόδρομος της σωτηρία μας. Αποτελεί το προπαρασκευαστικό χρονικό διάστημα πριν το Πάσχα, για την οντολογική προετοιμασία ημών των πιστών για την ύπατη και λαμπρότατη εορτή της Εκκλησίας μας. Για την ψυχοσωματική μας κάθαρση από όλους εκείνους τους ρίπους, που μολύνουν την ύπαρξή μας και μας καθιστούν οντότητες νοσηρές, έκπτωτες από την αυθεντικότητά μας. Η μετοχή μας στη φωτοφόρο πανήγυρη των πανηγύρεων απαιτεί προσωπική ανακαίνιση και ιδιαίτερα απόρριψη του εγωισμού μας, ειδάλλως  το ανέσπερο αναστάσιμο φως θα καταδείξει την ψυχική μας ρυπαρότητα και δε θα δυνηθούμε να γίνουμε κοινωνοί του Αναστάντος Λυτρωτή μας, αφήνοντάς μας ανέγγιχτους  οι άρρητες δωρεές της Αναστάσεως. Είναι ανάγκη, λοιπόν, όπως μας παροτρύνει ο απόστολος Παύλος, να «μορφωθεί ο Χριστός» στην ύπαρξή μας (Γαλ.4,19).  Και η μόρφωσή μας εν Χριστώ ξεκινά με την αποβολή της εγωπάθειάς μας και την απόκτηση της ταπείνωσης, η οποία, μόνη αυτή, μπορεί να μας υψώσει ως το θρόνο του Θεού. 

aktines

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )