Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ: «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει κάνει λάθος ἐπιλογὴ»

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μιλάει στὴν ἐκπομπὴ «ἐπὶ τοῦ πιεστηρίου» γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, τὸν πανισλαμισμὸ καὶ νεοοθωμανισμό, τὴν ἵδρυση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ σχολὴ Θεσσαλονίκης, τὰ ἐθνικά μας θέματα, τὶς ἐπιδιώξεις... τῆς νέας τάξης, τὴν οἰκονομικὴ κρίση, τὴν φτώχεια, τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία, τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένοιας. 

 .orthodoxia-ellhnismos

Οι Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την Γέννηση του Κυρίου

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου,δάσκαλο

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Η Γέννηση του Κυρίου προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη αιώνες πριν την πραγματοποίησή της, φανερώνοντας ότι το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή η ενανθρώπιση του Κυρίου, ήταν ο κύριος σκοπός του Θεού και η κύρια στόχευση της έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος στους ιερούς συγγραφείς της Βίβλου. Πολλές από τις προφητικές αναφορές της Π. Διαθήκης στο σωτηριώδες αυτό γεγονός φαίνονται ως τύπος ή σκιά, άλλες όμως απ΄αυτές είναι ολοφάνερες και ευθείες. Ας δούμε ορισμένες εξ αυτών.

Α΄ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, στη Γένεση, που σημειωτέον έχει γραφεί μεταξύ του 1500 και του 1350 π.Χ. Από τον Θεόπτη Μωυσή, βρίσκουμε την πρώτη αναφορά στη γέννηση του Χριστού και μάλιστα από το στόμα του ίδιου του Πατέρα Θεού καθώς ομιλώντας στο φίδι που οδήγησε τους Πρωτοπλάστους στην Πτώση λέγει: «και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Το συγκεκριμένο εδάφιο ονομάζεται πρωτευαγγελιο, αφού αναφέρεται ταυτόχρονα στην γέννηση (το σπέρμα της γυναίκας) τον προσωρινό θάνατο (εσύ θα του λογχίσεις την φτέρνα) και την ανάσταση (αυτός θα σου συντρίψει το κεφάλι) του Ιησού Χριστού. Μάλιστα, μόνο σ’ αυτό το χωρίο βρίσκουμε αναφορά στο σπέρμα της γυναίκας αφού ο λόγος του Θεού, αλλά και της σύγχρονης επιστήμης, αποκλειστικά χρησιμοποιεί την έκφραση αυτή για το ανδρικό φύλο.

Διαφοροποιείται λοιπόν ο λόγος του Θεού εδώ για να φανερώσει μέσω αυτής της εκπληκτικής προφητείας ότι η Θεοτόκος Μαρία θα συλλάβει από το Πνεύμα το Άγιο χωρίς να έχει σχέση με άνδρα. Η αρχαία αυτή προφητεία προς τους πρωτόπλαστους βρίσκει την εκπλήρωση της στο πρόσωπο του Ιησού. Έτσι στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο διαβάζουμε σχετικά: “Και ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι, Μαριάμ·[...] θα μείνεις έγκυος, και θα γεννήσεις έναν γιο· και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού. Και η Μαριάμ είπε στον άγγελο: Πώς θα μου συμβεί αυτό αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανένα άντρα; Και ο άγγελος, απαντώντας, της είπε: Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει· γι' αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού”. Πλήρης λοιπόν επαλήθευση της φράσης “σπέρμα γυναικός”!

Β΄ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Στο βιβλίο του Ησαΐα [ζ΄14], που γράφηκε 7 αιώνες πριν τη Γέννηση του Κυρίου, διαβάζουμε: “ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει ένα σημάδι· Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, και το όνομά του θα αποκληθεί Εμμανουήλ”. Στο ίδιο βιβλίο [θ΄6] διαβάσουμε: “Επειδή, παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης”! Επτά αιώνες μετά την προφητεία του Ησαΐα διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο την εκπλήρωση της. Συγκεκριμένα όταν ο μνήστωρ Ιωσήφ μαθαίνει ότι αύτη ήταν έγκυος και δικαιολογημένα θέλει να την διώξει κρυφά για να μην την εκθέσει στον κόσμο, γράφει ο Ευαγγελιστής ότι ο άγγελος Κυρίου σε όνειρο μίλησε στον Ιωσήφ: “Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους”. Και στο επόμενο στίχο διαβάζουμε: “όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθεί εκείνο που ειπώθηκε από τον Κύριο διαμέσου τού προφήτη, που έλεγε: Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει, και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ, που μεθερμηνεύεται: Μαζί μας [είναι] ο Θεός”. [α΄20-23]. Συνεπώς η Θεοτόκος, καθώς προφητεύτηκε από τον Ησαΐα, ενώ ήταν παρθένος, μένει έγκυος και γεννάει γιο που τον ονομάζει Ιησού (Σωτήρα) και ο οποίος είναι η ενσάρκωση του ζώντος Θεού.

Γ΄ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ – ΒΗΘΛΕΕΜ: Στο βιβλίο του προφήτη Μιχαία [7ος π.Χ.αι.]: Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, αν και είσαι από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, εγώ θα κάνω να προέλθει εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ. Η καταγωγή του είναι από παλιά, ξεπερνά την αρχή των ημερών της δημιουργίας”. [ε΄ 2]. Σ’ αυτή την περικοπή ο προφητικός λόγος αναφέρεται στην τοποθεσία της γέννησης του Ιησού ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώνει ότι το παιδί που θα γεννηθεί είναι ο προαιώνιος Θεός. Η Βηθλεέμ, μια από τις μικρότερες πόλεις του Ισραήλ, θα είναι αυτή στην οποία θα γεννηθεί ο Θεάνθρωπος. Είναι πραγματικά εκπληκτικό που η προφητεία αυτή είναι τόσο συγκεκριμένη και ξεκάθαρη, εφόσον ορίζει ανάμεσα στις εκατό περίπου τότε πόλεις του Ισραήλ την ασήμαντη Βηθλεέμ σαν την γενέτειρα του σωτήρα και ταυτοχρόνως φροντίζει να ξεκαθαρίσει ότι η Βηθλεέμ για την οποία αναφέρεται η προφητεία είναι η Εφραθά, δηλαδή αυτή που είναι κοντά στην Ιερουσαλήμ και όχι η ομώνυμη πόλη στο βορρά της Ιουδαίας [Γαλιλαία]!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Στο βιβλίο του προφήτη Μαλαχίου, διαβάζουμε: “Ο Κύριος του σύμπαντος απαντάει: θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου για να προετοιμάσει το δρόμο πριν από μένα” [γ΄ 1]. Αναλόγως και στο βιβλίο του Ησαΐα είναι γραμμένο: “Ακούστε! Κάποιος φωνάζει : Ετοιμάστε στην έρημο ένα δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε εκεί τον δρόμο να περάσει ο Θεός μας” [μ΄ 3]. Οι δύο αυτές προφητείες δηλώνουν ότι, πριν την δημόσια παρουσία του Σωτήρος Χριστού, ένας προφήτης θα προετοίμαζε και θα προανήγγειλλε τον ερχομό του στην έρημο.

Έτσι, η προφητεία επιβεβαιώνεται όταν λίγο μετά την αναγγελλία της γέννησης του Χριστού στη Θεοτόκο, ένας άγγελος Κυρίου φανερώνει στον ιερέα Ζαχαρία τον Πρόδρομο (αυτόν που θα προετοιμάσει τον δρόμο) του Χριστού: “Και ο άγγελος του είπε: Μη φοβάσαι, Ζαχαρία· επειδή, η δέησή σου εισακούστηκε· και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα γεννήσει σε σένα έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιωάννη. [...] θα γίνει έμπλεος Αγίου Πνεύματος από την κοιλιά, ακόμα, της μητέρας του. Και πολλούς από τους γιους Ισραήλ θα τους επαναφέρει στον Κύριο τον Θεό τους. Κι αυτός θάρθει πριν από το πρόσωπό του [ενν. του Κυρίου] με πνεύμα και δύναμη του Ηλία, για να στρέψει τις καρδιές των πατέρων στα παιδιά, και τους απειθείς στη φρόνηση των δικαίων, για να ετοιμάσει έναν προδιατεθειμένο λαό στον Κύριο. [Λουκ. α΄13-17]. Παράλληλα στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου [α΄1-2], διαβάζουμε την εκπλήρωση αυτής της προφητείας στο πρόσωπο του Ιωάννη του βαπτιστή όπως το προείπε ο άγγελος και το ανέφεραν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν συμβεί: “κατά τις ημέρες εκείνες έρχεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, κηρύττοντας στην έρημο της Ιουδαίας, και λέγοντας: Μετανοείτε· επειδή, πλησίασε η βασιλεία των ουρανών”.

ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ: Η φυγή στην Αίγυπτο του Ιωσήφ, της Θεοτόκου και του Ιησού αναφέρεται σε προφητεία που διαβάζουμε στο βιβλίο του Ωσηέ: “εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου”. Την προφητεία αυτή δανείζεται για τεκμηρίωση και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος [β΄ 15].

Ακόμη, τη σφαγή των νηπίων, ο Ματθαίος την τεκμηριώνει σε σχετική προφητεία του Ιερεμία: “φωνή εν Ραμά ηκούσθη, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελεν παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν” [Ματθ. β΄18 και Ιερ. λη΄ 15]. Δηλαδή: “Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, κλάματα και στεναγμός βαρύς, για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή”.

ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Στον Ησαϊα και πάλι διαβάζουμε την προφητεία για την προσκύνηση των τριών μάγων: “καὶ ήξουσί σοι αγέλαι καμήλων, καὶ καλύψουσί σε κάμηλοι Μαδιὰμ καὶ Γαιφά· πάντες εκ Σαβὰ ήξουσι φέροντες χρυσίον καὶ λίβανον οίσουσι καὶ λίθον τίμιον καὶ τὸ σωτήριον Κυρίου ευαγγελιούνται” [ξ΄6]. Για την καταγωγή του Ιησού από τη γεννιά του Ιακώβ έχουμε αναφορά στη Γένεση [μθ΄10- 12], ακόμη και για τον υπολογισμό της έλευσης του Σωτήρος από την ανοικοδόμηση του ναού το 455 π.Χ., στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ [8΄24].

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Σ΄αυτό το άρθρο αναφερθήκαμε μόνο σε πέντε-έξι από τις 330(!) περίπου προφητείες που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο καθηγητής Peter W. Stoner, και στο βιβλίο του “Η επιστήμη μαρτυρεί”, έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς βάση του νόμου των πιθανοτήτων οι οποίοι και εξετάστηκαν προσεκτικά από την Αμερικανικό Σύνδεσμο Επιστημόνων (American Scientific Affiliation) και βρέθηκαν βάσιμοι και πειστικοί (H. Harold Hartzler, A.S.Affiliation). Αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα από τα πολλά που ο ίδιος αναφέρει στις μελέτες του βάση του οποίου για να εκπληρώσει ένα άτομο 8 μόνον από τις πιο γνωστές προφητείες που αναφέρονται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού μέσα στην Βίβλο η πιθανότητα υπολογίζεται σε 1 στα 100.000.000.000.000.000 [δηλαδή μία πιθανότητα στα 100 τετράκις εκατομμύρια]. Να το δούμε πιο παραστατικά: σαν να στρώσω όλη την Ελλάδα με στοίβα χρυσών λιρών, ύψους 1,5 μέτρων και στην τύχη να διαλέξω το σωστό νόμισμα!! Ανάλογη πιθανότητα θα ήταν αδύνατο να την εκπληρώσει κανείς παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός, πράγμα που έκανε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ας νιώσουμε λοιπόν την Αλήθεια των Χριστουγέννων κι ας αγγίξει την καρδιά μας η μοναδική αλήθεια: ότι στο όνομα του ενσαρκωμένου Θεού υπάρχει το νόημα και η ουσία της ζωής. Κι αυτό γιατί Ιησούς σημαίνει Σωτήρ και Εμμανουήλ, ο Θεός Μαζί Μας. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!

Κάλαντα Χριστουγέννων από την Κάσο

Τα Χριστούγεννα και ο Παπαδιαμάντης

Γιώργου Παπαθανασόπουλου  
Κάθε Χριστούγεννα η σκέψη μας πηγαίνει αυθόρμητα στον Σκιαθίτη Γέροντα των γραμμάτων μας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που έχει γράψει υπέροχα χριστουγεννιάτικα διηγήματα.
Ο Ανδρέας Καραντώνης τον χαρακτήρισε  τον πρώτο αληθινά μεγάλο Έλληνα πεζογράφο και εξήγησε το γιατί:: " Μεγάλος πεζογράφος είναι εκείνος που κατορθώνει και διορθώνει το έργο του πάνω σ' έναν από κεντρικούς άξονες του Λαού του.
Κι ένας από τους κεντρικούς αυτούς άξονες του Ελληνικού Λαού είναι η χριστιανική διαμόρφωση της ψυχής του, έτσι ακριβώς, όπως την αποκρυστάλλωσε από τα ένδοξα χρόνια του Βυζαντίου, ως τις ημέρες που είδε το φως ο χριστιανολάτρης διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Ήταν ο συγγραφεύς, ο προορισμένος να αποκαταστήση τη χαμένη επαφή του νεοελληνικού λόγου με την πηγή της λαϊκής θρησκευτικής ψυχολογίας".

    Ο Παπαδιαμάντης μέσα από την Πίστη του στην Ορθοδοξία και την αγάπη του προς την Πατρίδα του, την Ελλάδα, μίλησε απλά και κατ' ευθείαν στην καρδιά του λαού μας. Και ορισμένες σκέψεις του μένουν ως αποφθέγματα στην ιστορία των Ελλήνων.
Ήταν βέβαιος ότι οι πολέμιοι του Χριστού θα υπάρχουν πάντοτε, αλλά και θα απέρχονται, ενώ ο γεννημένος στη Φάτνη της Βηθλεέμ Χριστός θα βασιλεύει πάντα.
Έγραψε: " Προ των σήμερον υλιστών, δαρβινιστών και θετικιστών υπήρξαν οι απαισιόδοξοι, οι ορθολογισταί και οι κριτικισταί' αλλά παρήλθον' προ αυτών ήσαν οι πανθεϊσταί, αλλ' εξέλιπον.
Παρέρχονται, κρύπτονται εν τη σκιά, αφανίζονται, αφού επί βραχύ τέρψωσι τους φιλοκαίνους και τους φιλαναγνώστας δια περιέργου συναυλίας λέξεων και γνωμών. Ο δε Χριστός έμεινε και θα μένη…Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του καινά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας, από των οποίων τουναντίον απάγει η ειλικρινής και ακραιφνής φιλοσοφική συζήτησις της προ των οφθαλμών ημών κειμένης αληθείας". 

Ο Παπαδιαμάντης δεν αναγνωρίστηκε από όλους τους συγχρόνους του, κυρίως από ηθικιστές χριστιανούς και από συγγραφείς των σαλονιών. Γράφει σχετικά ο Φώτης Δημητρακόπουλος: " Ο Παπαδιαμάντης αντιμετωπίστηκε κατά βάσιν ιδεολογικά και λιγότερο αξιολογικά από την επίσημη κριτική, λογοτεχνική και φιλολογική, ένεκα της θρησκευτικής του πίστης στην ορθοδοξία, του αντιδυτικού του αισθήματος και της γλώσσας του έργου του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κ.Θ. Δημαράς, που υποστηρίζει πως ο Παπαδιαμάντης "διαβάζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει στην καλή ποιότητα" και πως "η γενιά που τιμούσε τον Σουρή για μεγάλο ποιητή, επόμενο ήταν να τιμήσει για μεγάλο πεζογράφο τον Παπαδιαμάντη…".
Παλαιότερα κριτικοί προς τον κυρ Αλέξανδρο ήσαν οι Γρ. Ξενόπουλος και Κ. Χατζόπουλος. Ο Φώτος Πολίτης τον χαρακτηρίζει "πιστό των εξωτερικών συμβόλων της χριστιανικής λατρείας". Αρκετά κριτικός έναντί του είναι και ο Λίνος Πολίτης στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας που έγραψε.

Οι ιδεολογικά αντίθετοί του δεν μπορούν γενικά να αντέξουν την σε βάρος τους καταγγελία του, όπως την γράφει στον "Λαμπριάτικο ψάλτη": "Όλα τα χριστουγεννιάτικα και τα πασχαλινά διηγήματα δεν πρέπει πλέον να βλέπωσι το φως. Μη θρησκευτικά προς Θεού!
Το Ελληνικόν Έθνος δεν είναι Βυζαντινοί, εννοήσατε; Οι σημερινοί Έλληνες είναι κατ' ευθείαν διάδοχοι των αρχαίων…" Οι υλιστές και ηδονιστές κριτικοί του δεν μπορούν επίσης να ανεχθούν τον λόγο του "επ' εμοί ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ δεν θα πάψω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου". (Σημ. Υπογράμμιση του υπογράφοντος).
Γράφει σχετικά ο Ζήσιμος Λορεντζάτος στα Collectanea: "… Σωφρονώ! Α το δύσκολο, το δυσκολότατο εκείνο ρήμα της παπαδιαμαντικής φράσης …πόσοι ακόμα το κάνουν ενεργό στη ζωή τους, αλήθεια, και πόσοι (λιγότεροι ακόμα) δίνουν επίσημα την υπόσχεση και ξεστομίζουν καταπάνω τους την τρομερή φοβέρα που εκείνος ξεστόμισε καταπάνω στον εαυτό του: Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου, κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν ου μη σου μνησθώ; Αλήθεια πόσοι;"
Εκτός από τους ιδεολογικά αντιθέτους του Παπαδιαμάντη υπήρξαν αυτοί που τον εκτίμησαν χωρίς να αντιληφθούν πλήρως ή παραθεωρώντας  την ορθόδοξη πνευματικότητά του. Αυτοί με επιμέλεια και με αγάπη στον άνθρωπο και στον λογοτέχνη Παπαδιαμάντη πρόβαλαν το έργο του.
Ένας από αυτούς ήταν ο Οκτάβιος Μερλιέ, Γάλλος φιλέλληνας και λόγιος, που αγάπησε ξεχωριστά τον Παπαδιαμάντη, τον μετάφρασε στα γαλλικά, και με ευθύνη του, πρόλογο και σημειώσεις του τον εξέδωσαν οι περίφημες γαλλικές εκδόσεις "Les Belles Lettres". Έγραψε σχετικά ο Γιώργος Θεοτοκάς στο περιοδικό "Ελληνική Βιβλιογραφική και Βιβλιοκριτική Επιθεώρησις" ( τεύχος Φεβρουάριος 1935):
"Η παράδοση μας είχε μεταδώσει για τον Παπαδιαμάντη την εικόνα ενός απλοϊκού χωριανού ασκητή, περιπλανημένου μες στην πρωτεύουσα, χωρίς σχεδόν κανένα άλλο συναίσθημα εξόν από την θρησκευτική του πίστη και τη νοσταλγία του νησιού του.
Αλλά στα βιβλία του Οκταβίου Μερλιέ ανακαλύπτουμε έναν γνήσιο καλλιτέχνη με απέραντη ευρωπαϊκή μόρφωση, πρωτοπόρο της εποχής του (μετέφρασε το "Εγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι στα 1889, τον καιρό που ο ρώσος λογοτέχνης ήταν σχεδόν άγνωστος στη Δύση), εξαιρετικά ανήσυχο, τυραννισμένο ακατάπαυστα από τις αντιφατικές αξιώσεις της ψυχής του, προικισμένο με την πιο λεπτή ευαισθησία και εξαίσια εγωκεντρικό.
Νομίζαμε άλλοτε πως η αιτία της απομόνωσης του στην Αθήνα ήταν η συστολή του εμπρός στον ανώτερό του "πολιτισμό" της πρωτεύουσας. Τώρα υποπτευόμαστε μάλλον  ότι η αιτία ήταν ακριβώς αντίθετη, ότι δηλαδή ο Παπαδιαμάντης τραβήχτηκε μακριά από τους τότε Αθηναίους, λογίους και μη, επειδή τους είχε ξεπεράσει και δεν μπορούσε πια να συνεννοηθεί μαζί τους".      

Μεταξύ αυτών που ένιωσαν την ποιότητα του έργου του Παπαδιαμάντη ήταν ο ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης, που και αυτός υπέστη τον ιδεολογικό ρατσισμό των υλιστών και ηδονιστών και τον κομπλεξισμό των μετριοτήτων.
Σε δημοσίευμά του στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης "Μακεδονικές Ημέρες", τον Ιανουάριο του 1938, γράφει ότι ο Παπαδιαμάντης αγκαλιάζει τον ελληνισμό ως σύνολο και ότι μετά από αυτόν " δεν φανερώθηκε στην Ελλάδα μήτε ένας σοβαρός θρησκευτικός πεζογράφος".
Ο Οδυσσέας Ελύτης σημειώνει για τον Σκιαθίτη συγγραφέα: "Στον μισό και πλέον αιώνα που μας χωρίζει από τον θάνατο του Παπαδιαμάντη …θάπρεπε η μορφή του να είχε γίνει αγέρας. Δεν έγινε. Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητας του. Δεν θάχει αλλάξει εκείνο, αλλά το μυαλό μας". Και ο Παπατσώνης τονίζει: " Χωρίς τον Παπαδιαμάντη χάνουμε τις ρίζες μας, παύουμε να είμαστε Έλληνες.
Όταν έχει κανείς κάτι πολύτιμο δεν το απορρίχνει. Και το αγνό δίδαγμα του Σκιαθίτη είναι πολύ τίμιο και ανεπανάληπτο". Ο λόγιος Αγιορείτης μοναχός Μωϋσής από την πλευρά του υπογραμμίζει ότι το "κήρυγμα" του Παπαδιαμάντη, παραμένει επίκαιρο όπως και του Ντοστογιέφσκι, "αλλά πού αυτιά…" να τ' ακούσουν, και πρσθέτει: "Ντοστογιέφσκι και Παπαδιαμάντης ζούσαν ό,τι έγραφαν, γι' αυτό και είναι μεγάλοι λογοτέχνες".
    Σε μια συνάντησή μου με τον σημαντικό Μικρασιάτη συγγραφέα Τάσο Αθανασιάδη τον είχα ερωτήσει τι κάνει να ξεχωρίζει τον μεγάλο συγγραφέα από αυτόν που απλώς γράφει κάποιο βιβλίο και μου απάντησε ο χρόνος.
Από τη συζήτηση που ακολούθησε  κατάλαβα ότι όσο κι αν ενεργήσει προς καιρόν η διαφήμιση και τα κυκλώματα το μέτριο θα χαθεί στη λήθη, ενώ το σημαντικό θα επιζήσει, όπως το χρυσάφι στο καμίνι. Κατάλαβα επίσης την αμηχανία των υλιστών που ο Παπαδιαμάντης παραμένει επίκαιρος, 102 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, σε πείσμα τους, διαβάζονται "Το Χριστόψωμο", "Η Σταχομαζώχτρα", "Ο Αμερικάνος", "Στο Χριστό, στο Κάστρο", "Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη" και τ' άλλα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα.

Το υπόβαθρο της «συναίνεσης των προθύμων» Μητροπολιτών

«Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν. Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες»^[1].  (Ησαΐας ε΄ 20-21)

Εισαγωγικά

Αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο στις μέρες μας, πως εντός του χώρου της Εκκλησίας επικρατεί μια πρωτοφανής σύγχυση ως προς την αυτοσυνειδησία και την οντολογική ταυτότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών, μία βλάβη πρώτου μεγέθους που ξεκινά με κατακόρυφη κατεύθυνση από τα υψηλότερα –θεσμικά πάντα- κλιμάκια, που είναι η διοίκηση της Εκκλησίας (κοινώς οι Ιεράρχες), και εμποτίζει κατά τρόπο διαβρωτικό μέχρι και τον τελευταίο (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός) πιστό. Η σύγχυση αυτή διογκώνεται σε βαθμό επικίνδυνο, όταν πολλές φορές το πλήρωμα της Εκκλησίας παρακολουθεί έκπληκτο τα μέλη της Ιεραρχίας να εκφράζουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε θέματα που η ίδια η Εκκλησία τα έχει λύσει εδώ και αιώνες, είτε μέσα από τις Οικουμενικές Συνόδους, είτε μέσα από τον αυθεντικό  θεολογικό λόγο που εξέφρασαν απλανώς και αλαθήτως οι χαρισματούχοι κάθε εποχής, οι κατεξοχήν Θεόπτες και Θεολόγοι της Εκκλησίας που είναι οι Άγιοι Πατέρες.

   Τούτο πρακτικά σημαίνει πως σε πολλές από τις περιπτώσεις που καλούνται να τοποθετηθούν οι Ιεράρχες και εν συνεχεία να αξιολογήσουν τις τοποθετήσεις αυτές με τη σειρά τους οι πιστοί Χριστιανοί, απουσιάζει εμφανώς το αγιοπνευματικό κριτήριο εκείνο που θεμελιώνεται στην Αλήθεια του Ευαγγελίου, ως συνέπεια του αλλοτριωμένου και «μπαζωμένου» τρόπου ζωής των σύγχρονων Χριστιανών. Αντ’ αυτού προτάσσεται και υπερισχύει κατά κόρον ένας ξένος λόγος, ως προς την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και ζωή, πολιτικός και διπλωματικός, μία προσπάθεια δηλαδή «να τα έχουμε καλά με όλους», γιατί όχι …και με το διάβολο ακόμη! Αυτό άλλωστε, ορισμένοι Επίσκοποι και θεολόγοι του καιρού μας το χαρακτηρίζουν ως πρόοδο, το ότι διαλεγόμαστε δηλαδή χωρίς «αμυντικά αντανακλαστικά», ή χωρίς «φοβικά σύνδρομα», όπως αναιδώς και βλασφήμως χαρακτηρίζουν τη «γραμμή άμυνας» που χαράσσουν άπαντες οι Πατέρες σε θέματα δογματικής θεολογίας και αγιοπνευματικής ζωής. 

   Γίνεται κάτι παραπάνω από εμφανές λοιπόν, πως ο νέο-ορθόδοξος του 21^ου αιώνα, από τη στιγμή που συμπεθεριάζει εν πλήρει συνειδήσει με τον Πονηρό, παύει να βιώνει την ταυτότητά του και κατ’ επέκτασιν αδυνατεί να αναγνωρίζει τους λόγους των όντων, ακριβώς λόγω της συσκότισης του νοός του  και έτσι δεν είναι εις θέσιν να γνωρίζει πότε νοσεί ή υγιαίνει νοητώς^[2]. Επιπροσθέτως, ο νέο-ορθόδοξος του 21^ου αιώνα, ως αποτέλεσμα όλης αυτής της πνευματικής παρακμής που βιώνει, καταντά να αποκτά την πνευματική δομή του προδότη, καθότι συνάπτει φιλίες, συνεργασίες και «αδελφοποιήσεις» με αντίχριστες και ανθελληνικές δυνάμεις, με συνέπεια να καθίσταται συν τω χρόνω «όργανο» και υποχείριο αυτών. Άσχετα, αν ο ίδιος μπορεί να πιστεύει ακράδαντα ότι η προδοσία του αυτή είναι ο ύψιστος πατριωτισμός^[3]

Η στάση των τεσσάρων Μητροπολιτών της Θράκης εν όψει της ιδρύσεως «Εισαγωγικής Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών».

Μία τέτοια περίπτωση σύγχυσης και καταφανούς ελλείψεως της Ορθοδόξου δογματικής αυτοσυνειδησίας καταγράφτηκε το περασμένο έτος, όταν επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες πως επίκειται να τεθεί θέμα προς ψήφιση από το Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. για ίδρυση «Εισαγωγικής Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών», υπό την υψηλή εποπτεία του προαναφερόμενου Τμήματος. Για το ζήτημα αυτό έχει χυθεί πολύ μελάνι, υπάρχουν έξοχες τοποθετήσεις Επισκόπων, Κληρικών, Μοναχών και Καθηγητών της Θεολογίας που αντέδρασαν απέναντι σε αυτό το τεράστιο ατόπημα, που διέπραξαν τελικά 23 Καθηγητές του Τμήματος Θεολογίας στην ψηφοφορία που διεξήχθη την 7^η Μαρτίου ε.έ. , συνεπώς δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε με αυτό καθεαυτό το θέμα της ίδρυσης «Εισαγωγικής Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών».

   Από την πλευρά μας εκτιμούμε πως δεν έχει ερευνηθεί επαρκώς η προκλητική στάση που τήρησαν και συνεχίζουν να τηρούν οι τέσσερις Μητροπολίτες της Θράκης, οι οποίοι, όλως περιέργως συντάχθηκαν ασμένως με το προαναφερθέν σχέδιο, παρέχοντας μάλιστα την επισκοπική τους κάλυψη στους πρωτεργάτες αυτής της ανομίας, η οποία αναβαθμίστηκε επικοινωνιακά από το γεγονός ότι τούτη η κάλυψη προέρχονταν από την ευαίσθητη περιοχή της Θράκης.  Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε πως οι «τέσσερις» αγνόησαν επιδεικτικά τον οικείο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, κ. Άνθιμο, με περισσή θρασύτητα και αναίδεια, παρόλο που ο Παναγιώτατος εξέφρασε ευθαρσώς την αντίθεσή του απέναντι σε αυτό το εγχείρημα που θα συντελεστεί εντός των ορίων της επαρχίας του.

   Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε αυτούσιο το κείμενο στήριξης των «τεσσάρων» για ίδρυση «Ε.Κ.Ι.Σ.»^[4], κείμενο το οποίο εστάλη ήδη από την 7η Μαρτίου 2014 προς τον Πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας  του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομο Σταμούλη:

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Η πρόσφατη πρωτοβουλία του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για την Λειτουργία στην ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα «Κατευθύνσεως Μουσουλμανικών Σπουδών» είναι σημαντική και βρίσκει ανταπόκριση στην αρχική μας θέση, η οποία, μέσα στο όλο ποιμαντικό μας έργο, προσβλέπει στην επικοινωνία και εποικοδομητική συμβίωση μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στην Θράκη. Η μακρόχρονη συμβίωση μεταξύ των αυτοχθόνων χριστιανών και μουσουλμάνων εδώ έχει δημιουργήσει ιδιαίτερες συνθήκες και ανθρώπινες επικοινωνίες, δείγματα αλληλοσυμπάθειας και ανθρωπίνων σχέσεων πού προάγουν την έννοια του «προσώπου». Η αξιοποίηση όλου αυτού του ιστορικού βιωματικού πλούτου δύναται να προσφέρει πολλά σε ακαδημαϊκό και πανανθρώπινο επίπεδο και να αναδείξει ευρέως τις μακραίωνες αυτές σχέσεις πού μαρτυρεί η περιοχή σε καιρούς χαλεπούς. Ελπίζουμε ότι η επιστημονική κατάρτιση επί θρησκευτικών ζητημάτων και πολιτισμού των μουσουλμάνων διδασκάλων και θεολόγων, εντός του κοινού θησαυρού, της πνευματικής και ιστορικής κληρονομιάς του τόπου μας, θα έχει ευμενείς επιπτώσεις για όλους και θα προωθήσει την καλλιέργεια και το πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων μας. Ως ποιμένες της Εκκλησίας πού υπηρετούμε τη διδασκαλία της Ευαγγελικής Αγάπης, βλέπουμε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου χαραγμένη την εικόνα του Θεού.

Ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός,

Ο Ξάνθης και Περιθεωρίου Παντελέημων,

Ο Αλεξανδρουπόλεως και Τραϊαναουπόλεως Άνθιμος,

Ο Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμων

Μια πρώτη κριτική στην Κοινή Δήλωση των «τεσσάρων»

Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το ανωτέρω κείμενο και κάνοντας μια πρώτη λήψη του ζητουμένου, πραγματικά αδυνατεί να  πιστέψει πως το κείμενο αυτό το υπογράφουν τέσσερις Μητροπολίτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Χωρίς θεολογική κατοχύρωση και με μια πρωτοφανή επιπολαιότητα, οι εν λόγω Μητροπολίτες, όχι μόνο συντάσσονται με τους Καθηγητές του Τμήματος Θεολογίας που ψήφισαν υπέρ της ιδρύσεως «Ε.Κ.Ι.Σ.», αλλά θεωρούν την απόφαση αυτή που έλαβαν σημαντική διότι, όπως λένε, συμβάλλει «μέσα στο όλο ποιμαντικό μας έργο», που είναι η «επικοινωνία και εποικοδομητική συμβίωση μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στην Θράκη». Βλέπουμε δηλαδή πως δεν διστάζουν να χαρακτηρίσουν αυτή τη συνύπαρξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην περιοχή της Θράκης ως «συμβίωση» (κι ο νοών νοείτω), ενώ παράλληλα κάνουν λόγο για «βιωματικό πλούτο», «κοινό θησαυρό» και ισότιμες (εξυπονοείται από τα συμφραζόμενα) «θρησκευτικές κοινότητες»! Εν ολίγοις, οι Μητροπολίτες της Θράκης προσπαθούν να μας πείσουν πως «η επιστημονική κατάρτιση επί θρησκευτικών ζητημάτων και πολιτισμού των μουσουλμάνων διδασκάλων και θεολόγων… θα έχει ευμενείς επιπτώσεις για όλους…»!

   Ποια είναι όμως αυτή η επιστημονική κατάρτιση των Μουσουλμάνων, για την οποία τόσο κόπτονται οι «τέσσερις»; Πρωτίστως και κυρίως είναι η εντρύφησή τους στις βλασφημίες του Κορανίου πως ο Άγιος Θεός δεν είναι Τριαδικός και ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεάνθρωπος, αλλά ένας απλός προφήτης και μάλιστα χαμηλότερης κατηγορίας από τον ψευδοπροφήτη Μωάμεθ! Οι Μητροπολίτες της Θράκης δηλαδή, όχι μόνο δεν δείχνουν να ενοχλούνται συνειδησιακά από αυτό, αλλά αντιθέτως, από την μεριά τους κάνουν τα αδύνατα-δυνατά, εις τρόπον ώστε αυτή τη βλασφημία της αποδομήσεως της Θεότητας του Χριστού να τη μαθαίνουν όσο γίνεται καλύτερα οι Μουσουλμάνοι για να …στερεώνονται πιο πολύ στις πλάνες τους^[5]!

   Δικαιολογούν μάλιστα οι ίδιοι το σκεπτικό τους ότι, δήθεν, έχει …πατριωτική κατεύθυνση: γιατί να τρέχει η μειονότητα στην Τουρκία να μαθαίνει πως ο Χριστός δεν είναι Θεός, αφού μπορούμε να τους το μάθουμε εντός της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, και εμείς οι …Χριστιανοί, που για το σκοπό αυτό θα προσλάβουμε και θα πληρώνουμε τους ανάλογους δασκάλους! Τώρα, αν αυτή η δήθεν πατριωτική κίνηση συνιστά ύψιστη πνευματική προδοσία, όπως μας ερμηνεύει πιο πάνω στην εισαγωγή ο πατήρ Ρωμανίδης, αυτό από ότι φαίνεται είναι μια λεπτομέρεια που ούτε την έλαβαν, ούτε την λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψιν τους οι «θεματοφύλακες της Πίστεως» εκ Θράκης.

   Επιπλέον, στην όλη φαιδρή επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν με ισλαμολάγνο ζέση οι «τέσσερις», δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής πως θεωρούν ότι μέσα στο ποιμαντικό τους έργο δεν εντάσσεται η ιεραποστολή και ο εκχριστιανισμός των πλανεμένων Μουσουλμάνων συμπολιτών τους, οι οποίοι λόγω της αίρεσής τους γίνονται υποχείρια του Προξενείου και της Τουρκικής προπαγάνδας, αλλά ότι η αποστολή τους περιορίζεται απλώς και μόνο στη συντήρηση των καλών σχέσεων ανάμεσα σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.

   Συνεπώς οι δοκησίσοφοι Μητροπολίτες της Θράκης, όχι μόνο δεν προάγουν την έννοια του «προσώπου», όπως επηρμένα διατείνονται, αλλά αντιθέτως υποβιβάζουν πρακτικώς την αξία του ανθρωπίνου «προσώπου» (μια και κάνουν λόγο για αυτό στην Κοινή Δήλωσή τους), καθότι παραγνωρίζεται παντελώς η ανάγκη της πνευματικής ολοκλήρωσης και αποκάθαρσης του αμαυρωμένου (από την πλάνη κι αμαρτία) «κατ’ εικόνα», ακόμη και των εξαπατημένων από τον Πονηρό συνανθρώπων μας που γεννήθηκαν και βρίσκονται στην αίρεση του Ισλάμ, και έτσι επί της ουσίας, αυτό το «πρόσωπο» μπορεί να εννοηθεί –με βάση την ποιμαντική των «(απλώς) καλών σχέσεων» που πρεσβεύουν οι Μητροπολίτες της Θράκης- ως ένα «ειρηνικό και φιλήσυχο ζώο». Όπως για παράδειγμα υπάρχει η πιθανότητα να συνυπάρξει ένας σκύλος και μια γάτα, όταν τύχει να έχουν μεγαλώσει από μικρά μαζί. Τόση αξία φαίνεται δείχνουν οι «τέσσερις» στο ανθρώπινο «πρόσωπο»!

   Βέβαια, το ότι στην κατακλείδα της Κοινής Δήλωσής τους μας υπενθυμίζουν ότι είναι «ποιμένες της Εκκλησίας», αυτό κάνει πιο επιβαρυντική τη θέση τους απέναντι στην Κεφαλή της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός, και στο Σώμα της Εκκλησίας που είναι ο λαός του Θεού, ο οποίος αποτελεί τον πραγματικό θεματοφύλακα της Πίστεως κατά τους Αγίους Πατέρες. Κι αυτό, διότι δεν αρκεί να υπηρετείς τη διδασκαλία της «Ευαγγελικής Αγάπης» απροϋποθέτως, χωρίς δηλαδή να υπηρετείς ταυτόχρονα και τη διδασκαλία της «Ευαγγελικής Αλήθειας», που είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ένσαρκος Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Όταν διαχωρίζει κανείς αυθαιρέτως την Πίστη από την Αγάπη, όπως ουσιαστικώς ομολογούν ότι πράττουν οι Μητροπολίτες της Θράκης, τότε η ποιμαντική δεν προσομοιάζει με την Ορθόδοξη έκφρασή της, αλλά με εκείνη του διαθρησκειακού Οικουμενισμού, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο δογματικό μινιμαλισμό της νεωτερικότητας, και κατόπιν στη σχετικοποίηση των πάντων που πρεσβεύει η μετα-νεωτερικότητα. Αυτού του είδους η ποιμαντική, αντί να εκχριστιανίζει την ανθρωπότητα, την οδηγεί σε πρώτο στάδιο στον αποχριστιανισμό της και σε τελικό στάδιο στον αντιχριστιανισμό της. Πρόκειται δηλαδή για την ποιμαντική της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου!

Ποια πρέπει να είναι η στάση των Ορθοδόξων ποιμένων απέναντι στους Μουσουλμάνους; Οι Μητροπολίτες της Θράκης θέτουν τους εαυτούς τους απέναντι από το σύνολο των Αγίων Πατέρων που κατακεραύνωσαν το Ισλάμ και τον Μωάμεθ.

Εν αντιθέσει με τους σύγχρονους ταγούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας που όταν πρέπει να εκφράσουν τη δογματική συνείδησή της έναντι των αιρετικών Μουσουλμάνων, λιποψυχούν και αναλώνονται σε κοινωνιολογικές προσεγγίσεις και πολιτικούς βερμπαλισμούς, οι Άγιοι Πατέρες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν το Ισλάμ δεν δίστασαν να αρθρώσουν θεολογικό λόγο απέναντι στο φονταμενταλιστικό τζιχάντ του Κορανίου, ακόμη κι όταν κινδύνευαν να χάσουν το κεφάλι τους και να μαρτυρήσουν για την Αλήθεια του Ευαγγελίου. Είναι σε όλους γνωστή η περιπέτεια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (όπως μας τη διασώζει ο γνησιότερος των μαθητών του, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος), όταν αιχμαλωτίστηκε από τους επελαύνοντες την εποχή εκείνη στη Μικρά Ασία Αχαιμενίδες^[6].

   Σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για τον ίδιο, με το σπαθί του Τούρκου να κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι του, ο Άγιος Γρηγόριος κατατρόπωσε με θεολογικά επιχειρήματα τις πλάνες των Αγαρηνών, μη διστάζοντας να στραφεί ενάντια στον ίδιο τον Μωάμεθ και στο Κοράνι, λέγοντας τα εξής: «Τον δε Μαχούμετ δεν τον ευρίσκομε ούτε από τους Προφήτες να μαρτυρείται ούτε τίποτε θαυμαστό και αξιόλογο που οδηγεί προς την πίστη να έχει επιτελέσει. Για αυτό δεν πιστεύουμε σε αυτόν ούτε στο βιβλίο που παρέδωσε»^[7].

   Ως «μάρτυς αναίμακτος και της ευσεβείας λαμπρός αθλητής»^[8], ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όχι μόνο δεν χάιδεψε τα αυτιά των άπιστων Αγαρηνών, αλλά ακολουθώντας με υπομονή και ανδρεία την προσταγή του Αποστόλου Παύλου τους ήλεγξε^[9] ανοιχτά για τις πλάνες τους. Όχι με πνεύμα διπλωματίας και δειλίας, που «αναπαύει» τον αιρετικό στην αρρωστημένη και φθοροποιό πλάνη του, αλλά εφαρμόζοντας τη γνήσια Ορθόδοξη ποιμαντική που ως ύψιστο στόχο θέτει την οριστική πνευματική θεραπεία και αποκατάσταση του πάσχοντος πεπλανημένου ανθρώπου: «εν πραότητι παιδεύοντα τους αντιδιατιθεμένους μήποτε δω αυτοίς ο θεός μετάνοιαν εις επίγνωσιν αληθείαςκαι ανανήψωσιν εκ της του διαβόλου παγίδος εζωγρημένοι υπ’ αυτού εις το εκείνου θέλημα»^[10].                                      

   Παρόμοια ήταν και η στάση που κράτησε απέναντι στους Μουσουλμάνους και το Ισλάμ μερικούς αιώνες νωρίτερα και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ένας εκ των κορυφαίων δογματολόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος μάλιστα γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ισλαμικό περιβάλλον, καθώς από τον 7^ο αιώνα η πατρίδα του η Δαμασκός είχε κατακτηθεί από το τότε Ισλαμικό Χαλιφάτο. Θα λέγαμε πως, τηρουμένων των αναλογιών, ο μεγάλος αυτός Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας μας έζησε σε ένα παρόμοιο περιβάλλον με τους σημερινούς Μητροπολίτες της Θράκης, από τη στιγμή που συνυπήρχαν στην ίδια πόλη Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

   Και πώς πολιτεύτηκε ο Άγιος απέναντι στην κακοδοξία των Αγαρηνών; Μήπως προσπαθούσε να τους προσεγγίσει μέσα σε πνεύμα «καταλλαγής», «ανοχής στη διαφορετικότητα» ή «αμοιβαίου σεβασμού των θρησκευτικών κοινοτήτων»;  Σε καμμία περίπτωση! Αντιθέτως, ως «επόμενος τοις Αγίοις Πατράσι», αντιμετώπισε με γενναιότητα και μαρτυρικό φρόνημα τη βλάσφημη αίρεση του Ισλάμ την οποία και αποκάλεσε «πρόδρομο του Αντιχρίστου»: «έστι δε και η μέχρι του νύν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών, πρόδρομος ούσα του Αντιχρίστου»^[11].

   Όσο δε για το ανίερο Κοράνι , το οποίο σήμερα Ορθόδοξοι Πατριάρχες και Επίσκοποι το αποκαλούν «ιερό» και το προσφέρουν ως δώρο σε Μουσουλμάνους (ένας εξ αυτών και ο Μαρωνείας Παντελεήμων, όπως θα δούμε πιο κάτω), ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός το αντιμετωπίζει με περιφρόνηση και απαξίωση για όσα βλάσφημα αυτό περιέχει, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι οι αναφορές του είναι μόνο για γέλια: «τινά ούν συντάγματα εν τω παρ’ αυτού ΄βιβλίω χαράξας γέλωτος άξια, το σέβας αυτοίς παραδίδωσι»^[12].

   Στη σημερινή εποχή βέβαια της γενικευμένης αποστασίας και υποκρισίας, η αντιαιρετική ρητορική των Πατέρων αντίκειται στην «πολιτική ορθότητα» (political correct) της Νέας Εποχής και αντιμετωπίζεται στην πράξη ως φονταμενταλιστική, ακόμη και από τους ίδιους τους ποιμένες της Εκκλησίας, που κάνουν λόγο για «πατερικό φονταμενταλισμό»! Έτσι δεν είναι παράξενο που οι Επίσκοποι της Θράκης για παράδειγμα, αντί να ελέγχουν τον «πρόδρομο του Αντιχρίστου», υπερασπίζονται και ενισχύουν τα «δικαιώματά» του, επιβεβαιώνοντας δυστυχώς για τους ίδιους τους εαυτούς τους τον αγιογραφικό εσχατολογικό λόγο «πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι»^[13].

   Αυτή η ισλαμολαγνεία^[14] όμως που δείχνουν με τον τρόπο τους οι εν λόγω Μητροπολίτες (συνειδητώς ή ασυνειδήτως, δεν έχει καμμιά σημασία), δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία, αλλά εντάσσεται μέσα σε ένα καλά μελετημένο σχέδιο παγκόσμιας προπαγάνδας, που προσπαθεί να πείσει την, ουσιαστικά, αποχριστιανισμένη ανθρωπότητα ότι υπάρχει και …καλό Ισλάμ! Όλοι αυτοί λοιπόν οι «εκπαιδευμένοι» ανθρωπιστές του καιρού μας, κληρικοί και μη κληρικοί, ως άλλοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του νεοταξικού συστήματος, παπαγαλίζουν την αναγκαιότητα της συνύπαρξης με το «καλό» Ισλάμ, εις τρόπον ώστε να εδραιωθεί η συγκρητιστική συνείδηση σε κάθε πιστό και άπιστο άνθρωπο, και να χωνέψει καλά πως οι διαφορές μεταξύ των θρησκειών αποτελούν απλώς …διαφορετικές οδούς σωτηρίας. Όπως έχουμε γράψει και σε παλαιότερο κείμενό μας^[15], οι Επίσκοποι αυτοί^[16] εμφυτεύουν σταδιακά στους χλιαρούς στην πίστη και αδιάφορους περί τα δογματικά ζητήματα Ορθοδόξους του καιρού μας τη «σωτηριολογία της διαφορετικότητας», που ουσιαστικά εκπορεύεται από το περίφημο «διάταγμα περί οικουμενισμού» (Unitatis Redintegratio^[17]) της Β΄ Βατικανής Συνόδου, το οποίο δεν στέκεται απλά και μόνο στο «διαχριστιανικό άνοιγμα», αλλά επεκτείνεται και προς τις άλλες θρησκείες, ιδιαίτερα προς τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.

Ένας νεομάρτυρας ο π. Δανιήλ Σισόγεφ ελέγχει και διδάσκει τους μεταπατερικούς Μητροπολίτες της Θράκης.

   Στο σημείο αυτό ενδεχομένως ορισμένοι, που σκέπτονται όπως οι Μητροπολίτες της Θράκης, να αντιλογήσουν και να πουν ότι «στη σημερινή εποχή δεν πρέπει να κηρύττουμε στους Μουσουλμάνους, διότι πρέπει ως Χριστιανοί να σεβόμαστε τα πιστεύω τους», ή να εκφράσουν μετά βεβαιότητας ότι «οι εποχές έχουν αλλάξει, ο καθένας ας μείνει στα πιστεύω του κι ας είμαστε ενωμένοι (έστω κοινωνικά-πολιτικά) στη διαφορετικότητά μας». Όμως αυτοί που λένε αυτά τα πράγματα, κυρίως κάτι εκκοσμικευμένοι δεσποτάδες ή «θεολόγοι του γραφείου», που η Ορθόδοξή τους πρακτική εξασκείται συνήθως σε κάτι «ασκηταριά» …τουλάχιστον «πέντε αστέρων» με όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτών των χώρων, δεν έχουν κατανοήσει ένα απλό πράγμα, το οποίο συμπυκνώνεται σε μία και μόνη εντολή του Χριστού προς τους μαθητές του: ότι η αποστολή του Χριστιανού δεν είναι ο διάλογος με την ετερότητα, αλλά ο εκχριστιανισμός της ετερότητας, μέσα από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου σε όλα τα έθνη^[18], σε όποια κατάσταση κι αν αυτά βρίσκονται.

   Αυτοί λοιπόν οι καλοβολεμένοι Χριστιανοί του καιρού μας, θα μας πει^[19] ο Ρώσος νεομάρτυρας, π. Δανιήλ Σισόγεφ^[20], ακριβώς επειδή δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουν τους υπέρμαχους της αλήθειας. Γι’ αυτό και πολλοί εξ αυτών δεν κατανοούσαν και τον ίδιο τον π. Δανιήλ, όταν έμπαινε μέσα στα μουσουλμανικά ακροατήρια και έριχνε τον σπόρο της αληθείας. Όμως ο π. Δανιήλ Σισόγεφ, σε αντίθεση με τον διαστροφικό χριστιανισμό που εκπροσωπούν οι σύγχρονοι δεσποτάδες, θεωρούσε ότι ναι μεν πρέπει να σέβεσαι τους πλανεμένους ανθρώπους, αλλά όχι τις πλάνες τους.  Όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, η αλήθεια είναι μία και ό,τι είναι αντίθετο προς την αλήθεια είναι ψέμα, αλλά ο σεβασμός στο ψέμα είναι περιφρόνηση της αλήθειας.

   Σήμερα οι περισσότεροι ποιμένες περιφρονούν την αλήθεια, «για να μην διαταράξουν τις ισορροπίες», και ωραιοποιούν το ψεύδος, συχνά με πομπώδη κηρύγματα αποπροσανατολισμού του Ορθοδόξου ποιμνίου, με τα οποία εξαπολύουν μύδρους ακόμη και εναντίον της «κακής» παγκοσμιοποίησης, ενός «οχήματος» στο οποίο έχουν προ πολλού επιβιβαστεί και την οποία πρακτικώς έχουν προσκυνήσει. Αυτό αποτελεί ένα φτηνό άλλοθι για τους ίδιους, εις τρόπον ώστε να μη καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια για την περαιτέρω διάδοση του Ευαγγελίου.

   Σε αυτόν ακριβώς τον πλαδαρό χριστιανισμό της εποχής μας αναφέρθηκε σε μια συνέντευξή του ο π. Δανιήλ, στηλιτεύοντας την απραξία των αδιάφορων ποιμένων, λέγοντας ότι: «Από τα χείλη αυτών των ανθρώπων μπορεί κανείς να ακούσει, ότι τάχα είναι αδύνατο να οδηγήσεις έναν αλλόθρησκο άνθρωπο στην Ορθοδοξία. Για παράδειγμα είναι αδύνατο ένας μουσουλμάνος να έχει γίνει Ορθόδοξος. Αλλά αν τους ρωτήσεις: ‘’Εσύ δοκίμασες να το κάνεις;’’. Αυτοί παραδέχονται: ‘’Όχι’’. Όσοι δεν δοκίμασαν ποτέ είναι αυτοί που λένε ότι είναι αδύνατο. Στην πραγματικότητα, το λένε για έναν απλό λόγο, για να μην προσπαθήσουν καν»^[21]. Η εκκοσμικευμένη ζωή αυτών των ποιμένων ουσιαστικά καταργεί τον Σταυρό του Κυρίου, τους μεταβάλλει σε χριστιανούς εχθρούς του σταυρού, που υιοθετούν αβασάνιστα την βολική για αυτούς μασονική διάσταση περί σωτηρίας, ότι δηλαδή «ακόμη και εκτός Εκκλησίας υπάρχουν καλοί άνθρωποι που μπορεί να σωθούν» χωρίς προϋποθέσεις και κριτήρια, και έτσι, σε κάποιους δυστυχισμένους ανθρώπους, που μπορεί να ψάχνουν πνευματική διέξοδο στη ζωή τους, δίνουν με τρόπο εγκληματικό ελπίδα σωτήριας εκεί που δεν υπάρχει.

   Ο πατερικός νους όμως του Δανιήλ Σισόγεφ έβλεπε από ένα άλλο πρίσμα το «όχημα» που λέγεται παγκοσμιοποίηση. Όχι μόνο δεν τη θεωρούσε τροχοπέδη στην ιεραποστολή και ως άλλοθι για τον μη εκχριστιανισμό της ανθρωπότητας, αλλά αντιθέτως θεωρούσε την παγκοσμιοποίηση ως έργο του Θεού, μια χρυσή ευκαιρία για να φτάσει ο αυθεντικός λόγος του Ευαγγελίου στα πέρατα της Οικουμένης. Σε αντιδιαστολή με τους σημερινούς μινιμαλιστές Επισκόπους και Κληρικούς, ο μαξιμαλιστής π. Δανιήλ εξέφραζε την πατερική θεώρηση, ότι: «…όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες πρέπει να προχωρήσουν και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους. Δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε. Ο Χριστός έχει πολλά πρόβατα, τα οποία εμείς δεν έχουμε βρει ακόμη…»^[22].

   Το ανύστακτο ποιμαντικό ενδιαφέρον του π. Δανιήλ Σισόγεφ ήταν εκείνο που δεν του επέτρεπε να χαλαρώσει ούτε στιγμή στο θέμα της ιεραποστολής^[23], «…αφού γνωρίζουμε ότι έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, και αυτοί οι άνθρωποι, εάν δεν μπουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, θα χαθούν για πάντα, θα καταλήξουν στην κόλαση». Με βάση όμως τη μινιμαλιστική συλλογιστική των σύγχρονων Επισκόπων, ένας τέτοιος ποιμένας, που -στην εποχή του Αντιχρίστου- αναβιώνει την Πίστη των Αποστολικών χρόνων, είναι επικίνδυνος!

Το υπόβαθρο της αποφάσεως των «τεσσάρων» για στήριξη Ισλαμικών Σπουδών στη Θεσσαλονίκη.

Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα της στήριξης που προσέφεραν οι Μητροπολίτες της Θράκης για τις Ισλαμικές Σπουδές, μέσω της Κοινής Δήλωσης που συνέταξαν και απέστειλαν στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, κι ας εξετάσουμε πλέον αν υπάρχει κάποιο υπόβαθρο για την απόφαση αυτή που πήραν οι εν λόγω Μητροπολίτες και ποιο είναι αυτό. Με άλλα λόγια, ήλθε η στιγμή να εξετάσουμε τον έως τώρα επισκοπικό βίο του καθένα από τους «τέσσερις», εις τρόπον ώστε να εξακριβωθεί, εάν η απόφαση αυτή στήριξης των Ισλαμικών Σπουδών ήταν μία αστοχία της στιγμής, ή εάν οι Μητροπολίτες αυτοί έχουν πρωταγωνιστήσει κατά καιρούς και σε άλλα γεγονότα, όπου και εκεί άφησαν το «προοδευτικό» και διαθρησκειακό στίγμα τους.

1. Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου Παντελεήμων Καλαφάτης

   Ο παλαιότερος εκ των «τεσσάρων» έχοντας χειροτονηθεί το 1995. Για το λόγο αυτό θα περίμενε κανείς από τον Σεβασμιώτατο Ξάνθης, ως πιο έμπειρο, να είναι και πιο προσεκτικός σε κάποια πράγματα. Απεναντίας, έχει φροντίσει να δώσει το διαθρησκειακό του στίγμα, όταν κλήθηκε από το οικουμενιστικό Φανάρι να το εκπροσωπήσει σε διαθρησκειακή συνάντηση στη Βουλγαρία τον Αύγουστο του 2011^[24]. Η Διαθρησκειακή συνάντηση στην οποία συμμετείχε είχε ως θέμα, «Η Θρησκεία προς όφελος του ανθρώπου» και συμμετείχαν, εκτός της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας και Κύπρου, ο Καρδινάλιος-Αρχιεπίσκοπος της Τοσκάνης ως εκπρόσωπος της Αγίας Έδρας καθώς και μέλη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Βουλγαρία, ο Αρχιμουφτής της Βουλγαρίας, εκπρόσωπος του Γενικού Μουφτή της Τουρκίας, ο Αρχιραβίνος της Βουλγαρίας, εκπρόσωποι της εν Βουλγαρία Αρμενικής Κοινότητας, θεολόγοι και άλλες προσωπικότητες που δραστηριοποιούνται στον χώρο των διαθρησκειακών διαλόγων. Στον χαιρετισμό του ο Μητροπολίτης Ξάνθης Παντελεήμων τόνισε τη σημασία της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και πολιτισμών και τον καθοριστικό ρόλο της θρησκείας προς αυτή την κατεύθυνση. Φαίνεται ότι το γνωρίζει καλά το «ποίημα», για αυτό και του ανατέθηκε η αποστολή από το Πατριαρχείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην εν λόγω διαθρησκειακή συνάντηση την Εκκλησία της Ελλάδας την εκπροσώπησε ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, για τον οποίο θα τα πούμε παρακάτω.

   Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τον δεσπότη της Ξάνθης, και αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των Μητροπολιτών της Θράκης, είναι ο ραγιαδισμός και η υποτέλεια που δείχνει στο Προξενείο και στον εκάστοτε αρχι-πράκτορά του (δηλαδή τον εκάστοτε Πρόξενο)! Έτσι λοιπόν, τον Δεκέμβριο του 2012 υποδέχτηκε μετά «βαΐων και κλάδων» τον Τούρκο Πρόξενο στη Μητρόπολη, τον άνθρωπο που, όπως μας πληροφορεί η έγκυρη ιστοσελίδαproxeneio-stop.org, εκβιάζει τους μειονοτικούς με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Έγραψαν σχετικά οι συντελεστές της καλής ιστοσελίδας: «Ειδικά αυτές οι συναντήσεις με τον εχθρό (γιατί ξεκάθαρα περί εχθρού πρόκειται) ποιο ακριβώς νόημα έχουν; Δεν έχει ακούσει δηλαδή τίποτε ο δέσποτας για τον ρόλο που παίζει εδώ και χρόνια το Προξενείο στη Θράκη και για την ξεκάθαρη υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας; Ή μήπως δεν έχει ακούσει για τα κατορθώματα του συγκεκριμένου κοπρίτη, που όταν δεν παριστάνει τον διπλωμάτη, γυρνάει π.χ. με τους μπράβους του τα χωριά και συμπεριφέρεται ως κοινός τραμπούκος εκβιάζοντας Έλληνες πολίτες; Με ποιο δικαίωμα ο μητροπολίτης τα παραβλέπει όλα αυτά (την ώρα που ακόμη και οι εν Αθήναις πολιτικοί δείχνουν πια να ξυπνάνε) και «νομιμοποιεί» τον επίσημο αρχιμαφιόζο της φασιστικής Τουρκίας στη Θράκη, χαριεντιζόμενος δημοσίως μαζί του και ανταλλάσσοντας τέτοιες εμετικές κολακείες; Με ποιο δικαίωμα τολμά να παρομοιάζει με …οικογένεια τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, σχέσεις στην πραγματικότητα άκρως αιματοβαμμένες – και όχι φυσικά με δική μας ευθύνη; Με ποιο δικαίωμα ασκεί ξεκάθαρη πολιτική… «ελληνοτουρκικής φιλίας» με προπέτασμα καπνού το …ράσο του και δημιουργεί προφανείς εντυπώσεις, την ώρα που η Τουρκία κάνει όσα κάνει σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο (στην οποία μάλιστα έχει τόσες και τόσες εκκλησιές γκρεμίσει ή μετατρέψει σε στάβλους κι αποθήκες); Τόσα χρόνια βρίσκεται εν τέλει ο κυρ-δέσποτας στη Θράκη! Αναρωτιόμαστε ευθέως λοιπόν: Τι ακριβώς παριστάνει; Τίποτε τόσον καιρό δεν μπόρεσε (ή δεν θέλησε) να καταλάβει; Σε ποιον πλανήτη επιτέλους παρεπιδημεί;

     Εμείς δυστυχώς το έχουμε διαπιστώσει (και διατυπώσει) και άλλες φορές για το εμφανές έλλειμμα σε επίπεδο (όχι μόνο πολιτικής, αλλά και) εκκλησιαστικής ηγεσίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Θράκη, με κάποιους μητροπολίτες (και άλλους βεβαίως κληρικούς) που όσο περνάει ο καιρός, αποδεικνύονται ολοένα και περισσότερο ανάξιοι των περιστάσεων και των καιρών. Δυστυχώς, έρχονται καιροί δύσβατοι, καιροί πρωτοφανούς κλιμάκωσης της τουρκικής απειλής, καιροί ΕΟΖ, χρυσωρυχείων και άλλων καινών δαιμονίων, κι αντί η διοικούσα Εκκλησία να έχει ανθρώπους αγωνιστές για μπροστάρηδες, έχει να επιδείξει ως επί το πλείστον ρασοφόρους πολιτικάντηδες ή ολίγιστους ανθυποραγιάδες! Λυπούμαστε πραγματικά που ο εγνωσμένης φοβικότητος και σχεδόν παντελούς ανυπαρξίας (όσον αφορά τα εθνικά και πατριωτικά θέματα) κος Παντελεήμων, επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά – και μάλιστα με τόσο εμφατικό τρόπο – τον γνωστό …εαυτό του! Σταματούμε εδώ, σεβόμενοι αποκλειστικά και μόνο το σχήμα του, και ελπίζοντας να μη χρειαστεί να επανέλθουμε. Αν χρειαστεί πάντως, την επόμενη φορά δεν θα διστάσουμε να το πράξουμε και με βαρύτερους ακόμη χαρακτηρισμούς…»^[25]. Και εμείς με τη σειρά μας σταματούμε εδώ να περάσουμε στον επόμενο…

2. Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμων Μουτάφης

   Ο πιο νέος από τους Μητροπολίτες της Θράκης χειροτονήθηκε το 2013, με τη γνωστή μέθοδο των τελευταίων χειροτονιών, που θέλει παλαιότερους Επισκόπους να φροντίζουν για την «αποκατάσταση» των πνευματικών τους τέκνων, όπως έπραξε για τον εν λόγω ο πνευματικός του πατήρ, Μητροπολίτης Ξάνθης. Με το «καλημέρα», φρόντισε να δείξει σε όλους το διαθρησκειακό του φρόνημα και την υποτέλεια του στο Προξενείο. Η αρχή έγινε στην τελετή της ενθρόνισής του, όταν παρουσία χιλιάδων πιστών της τοπικής Εκκλησίας αποκάλεσε την Κομοτηνή με την τουρκική της ονομασία, δηλαδή Γκιουμουλτζίνα, αφήνοντας άφωνους τους πάντες^[26]. Ο ίδιος, σα να βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, προσπάθησε από την πλευρά του να δικαιολογηθεί ψελλίζοντας κάποιες δικαιολογίες περί βυζαντινής ονομασίας της Κομοτηνής. Το θέμα είναι ότι με την κίνηση του αυτή κατόρθωσε να ευαρεστηθούν οι πράκτορες του Προξενείου και ο ίδιος να γίνει πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες τουρκικές εφημερίδες^[27].

   Όμως όπως αναφέραμε, αυτό ήταν η αρχή μπροστά σε όσα θα ακολουθούσαν. Το αμέσως επόμενο διάστημα της ενθρόνισής του, ξεκίνησε ένας πρώτος κύκλος επαφών με θεσμικούς παράγοντες της μειονότητας, και πρώτα με τον (νόμιμο) μουφτή Κομοτηνής,  Μέτσο Τζεμαλή. Στη συνάντηση αυτή ο Μητροπολίτης Μαρωνείας αποδέχτηκε το δώρο του μουφτή, που ήταν το Κοράνιο, κι ενώ στην αρχή είχε διαδοθεί (μάλλον) λανθασμένα πως εκείνος το προσέφερε ως δώρο στο μουφτή^[28]. Ανεξάρτητα από το εάν έδωσε ή πήρε Κοράνι, ο νέος Μητροπολίτης απέδειξε πως κατέχει πολύ καλά την «διπλωματία των Κορανίων», κάτι που προκάλεσε δικαιολογημένα την οργισμένη αντίδραση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, κ. Αμβροσίου, με καταγγελτική επιστολή που απέστειλε στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος^[29].

   Μάλιστα, μετά το πέρας της συναντήσεως, ο Μαρωνείας Παντελεήμων δήλωσε πως «ο τόπος μας είναι όμορφος, οι άνθρωποί του είναι αξιοπρεπείς και όμορφοι άνθρωποι και τους αξίζει ένα καλύτερο αύριο (σ.σ. το οποίο προφανώς κατά τον Μαρωνείας μπορεί να οικοδομηθεί και χωρίς την παρουσία του Χριστού στη ζωή των ανθρώπων!). Με σεβασμό στο θεό (σ.σ. και φυσικά δεν μας διευκρινίζει ποιον Θεό εννοεί, τον Τριαδικό των Χριστιανών ή τον ανύπαρκτο των Μουσουλμάνων;) και μέσα από αυτή τη σοφία που πρέπει να μας διακρίνει όλους, αυτή που εκπορεύεται από την πίστη στο Θεό, αυτή που γίνεται ο γνώμονας της πορείας μας στο αύριο, θα συνεργαστούμε». Και τι θα αφορά στα επιμέρους αυτή η συνεργασία; Όπως μας ενημερώνει η δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας της Κομοτηνής «Χρόνος», κα Δήμητρα Συμεωνίδου, οι δύο θρησκευτικοί ηγέτες συμφώνησαν στην έκδοση από κοινού ενός τόμου, όπου θα καταγράφονται τα θρησκευτικά μνημεία της περιοχής, χριστιανικά και μουσουλμανικά! Κάτι που είχε πράξει ήδη ως πρωτοσύγκελος της Ι.Μ. Ξάνθης το 2005, όταν και είχε κυκλοφορηθεί εγχειρίδιο με τα θρησκευτικά μνημεία της Ξάνθης με την επιμέλεια της μητρόπολης Ξάνθης και Περιθεωρίου και της μουφτείας Ξάνθης υπό τον τίτλο «Θρησκευτικά Μνημεία στον νομό Ξάνθης» και την επιστημονική επιμέλεια του Γεώργιου Χρ. Τσιγάρα.

   Το αποκορύφωμα όμως του ραγιαδισμού εκτυλίχθηκε μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν και συνάντησε τον Τούρκο Πρόξενο, Ιλχάν Σενέρ. Αντιγράφουμε, άνευ περαιτέρω σχολιασμού, από την εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και τη στήλη «Λεπτομέρειες» της Δευτέρας 15 Απριλίου:

 «Άνοιξα προχθές τον αγαπημένο μου «Χρόνο» Κομοτηνής, προκειμένου να ενημερωθώ για τις εξελίξεις στη Θράκη και έπαθα σοκ. Δεν ήταν η είδηση που διάβασα, ότι δηλαδή ο Τούρκος πρόξενος στην περιοχή Ιλχάν Σενέρ επισκέφθηκε την τοπική μητρόπολη, προκειμένου να συναντήσει εθιμοτυπικά τον νέο μητροπολίτη Μαρωνείας Παντελεήμονα. Ήταν η φωτογραφία που είδα και με έπιασε αποπληξία. Τον δεσπότη, δηλαδή, να τον αγκαλιάζει και να τον φιλάει θερμότατα! Με συγχωρείτε έχουμε τρελαθεί τελείως; Πρώτα ξεκίνησε με τη ρήση περί «Γκιουλμουτζίνας», τώρα με τον πρόξενο, τι συμβαίνει με τον «νέο, σεβαστέ Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε; Πολύ φαναριώτικα όλα αυτά...». Κι αν ο νέος Μητροπολίτης δεν έκρυβε τη συγκίνησή του, που …αξιώθηκε να συναντήσει ολόκληρο Τούρκο πρόξενο, ο κ. Σενέρ από την πλευρά του θυμήθηκε πως η γνωριμία του με τον κ. Παντελεήμονα κρατάει από μια παλαιότερη επίσκεψή του στη μητρόπολη Ξάνθης, όταν αυτός υπηρετούσε ακόμα εκεί ως Πρωτοσύγκελος, και μνημόνευσε λόγο που του είχε πει ο Μητροπολίτης κατά τη διάρκεια της ενθρόνισης του: «Είχε αναφέρει ότι χριστιανοί και μουσουλμάνοι αποτελούν τους πνεύμονες αυτού του τόπου και εγώ δεν έχω να πω τίποτε άλλο μετά από αυτά τα όμορφα λόγια»^[30].

    Και ενώ θα περίμενε κανείς από τον Μητροπολίτη κ. Παντελεήμονα πως, μετά από όλα αυτά τα περιστατικά που ξεσήκωσαν μέγα θόρυβο και κατασκανδάλισαν πιστούς και απλό κόσμο, θα αναγνώριζε τα λάθη του και θα «μαζευόταν», ο ίδιος συνεχίζει απτόητος χωρίς καμμία αιδώ τον δρόμο που χάραξε από την ημέρα της ενθρόνισής του. Έτσι δεν μας προξενεί καμμία εντύπωση πλέον, όταν στέλνει για το Μπαϊράμι ευχετήριες κάρτες και …γλάστρες στον αγαπημένο του Τούρκο Πρόξενο^[31] ή όταν αναλαμβάνει φιλανθρωπικές δράσεις από κοινού με τους Μουσουλμάνους της περιοχής^[32]. Άξιος ο μισθός του!

3. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου Δαμασκηνός Καρπαθάκης

   Ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου είναι ίσως για πολλούς ο πιο άγνωστος από τους «τέσσερις», πλην όμως βρίσκεται σε ευθεία γραμμή με τους άλλους τρείς. Χειροτονήθηκε προτελευταίος, τον Οκτώβρη του 2009, και πρόλαβε να εκτελέσει και χρέη τοποτηρητή στην Μητρόπολη Μαρωνείας για μερικούς μήνες (τέλη του 2012-αρχές του 2013), μέχρι την εκλογή του νυν Μητροπολίτη, κ. Παντελεήμονος. Η τοποτηρητεία του αυτή και η μετάβασή του κατά περιόδους στην Κομοτηνή υπήρξε για τον ίδιο μία πολύ καλή ευκαιρία για να συνδεθεί πιο στενά με τον προαναφερόμενο Τούρκο Πρόξενο, Ιλχάν Σενέρ. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη συνάντηση που διεξήχθη στις 21 Δεκεμβρίου 2012, στο Επισκοπικό Μέγαρο της Κομοτηνής, όπου ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, γεμάτος ενθουσιασμό, δήλωνε προς τον πρόξενο τα εξής: «Πάντοτε ήθελα να έχω σχέσεις με το τουρκικό Προξενείο. Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε αυτήν την ευκαιρία»!! Πιο αναλυτικά, όπως μας πληροφορεί ξανά η έγκυρη πατριωτική ιστοσελίδα proxeneio-stop.org: «Λίγες μόλις μέρες λοιπόν μετά την θερμή υποδοχή που επιφύλαξε στον Τούρκο πρόξενο Ιλχάν Σενέρ ο μητροπολίτης Ξάνθης Παντελεήμων (για την οποία το «Προξενείο-Στοπ» σάς είχε πληρέστατα ενημερώσει, βλ. Εμετός: Ο μητροπολίτης Ξάνθης παρέα με τον Τούρκο πρόξενο!), τα ίδια και (πολύ) χειρότερα είχαμε και στην Κομοτηνή, καθώς προχτές (21 Δεκεμβρίου) ο πρόξενος επισκέφτηκε στο μητροπολιτικό μέγαρο της Κομοτηνής τον μητροπολίτη Διδυμοτείχου (και εκτελούντα χρέη τοποτηρητή-μητροπολίτη Κομοτηνής – μια που ο τοπικός επισκοπικός θρόνος ακόμη χηρεύει μετά την εκδημία του προηγούμενου μητροπολίτη) Δαμασκηνό…». Στο δια ταύτα: «Νομίζουμε πως όλοι καταλάβατε τι περίπου ειπώθηκε στην εν λόγω συνάντηση. Από τις χιλιοειπωμένες ανοησίες περί της …ελληνοτουρκικής φιλίας και όλη αυτήν την ευρύτερη γελοία αγαπολογία (σ.σ. του πρόβατου με τον …λύκο), έως τις τραγικές αναφορές στην περίπου …αρμονική συνύπαρξη Ελλήνων και Τούρκων κατά την Τουρκοκρατία και έως τις ανεκδιήγητες κολακείες και τις υποσχέσεις να επαναλάβουν τους …εναγκαλισμούς και στο Διδυμότειχο, με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες»^[33].

   Πριν καλά-καλά λοιπόν τελειώσει η …κηδεία του μακαριστού και πατριώτη Μητροπολίτου Μαρωνείας Δαμασκηνού, ο «περαστικός» και συνονόματος από τη Μητρόπολη Μαρωνείας, Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, φρόντισε να δείξει κι αυτός με τη σειρά του το πόσο ανεύθυνα αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι Μητροπολίτες της Θράκης την «παρακρατική συμμορία» που ονομάζεται Τουρκικό Προξενείο, και κυρίως την πλήρη αδιαφορία και ασχετοσύνη που δείχνουν επάνω σε θεμελιώδη ζητήματα δογματικής συνείδησης, όπως θα καταδειχθεί σχεδόν αμέσως. Κι αυτό διότι η «σύσφιξη των σχέσεων» ανάμεσα στον Μητροπολίτη με τον Τούρκο Πρόξενο, δεν εξαντλήθηκε μόνο σε εθιμοτυπικές συναντήσεις, αλλά και με την παρουσία του πρώτου, εν μέσω της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Προξενείο στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής με τους Περιστρεφόμενους Δερβίσηδες Μεβλεβί^[34], ενός εκ των μοναστικών ταγμάτων του Ισλάμ (και μάλιστα του σημαντικότερου), η μυστικιστική παράδοση του οποίου περικλείει όλη τη φιλοσοφία του σουφισμού, ήτοι ενός συγκρητιστικού θεολογικού ρεύματος εντός των κόλπων του Ισλάμ, το οποίο επηρεασμένο από την ασκητική του Χριστιανισμού, και κόντρα στις απαγορεύσεις του Μωάμεθ για ασκητισμό, υιοθέτησε σταδιακά το μοντέλο της άσκησης, αναμειγνύοντας στο ιδεολογικό του μέρος διδασκαλίες και άλλων θρησκειών και φιλοσοφιών (πέραν του Χριστιανισμού), όπως του Βουδισμού, του Γνωστικισμού, του Νεοπλατωνισμού, της Ινδικής φιλοσοφίας. Ο σουφισμός εν ολίγοις, είναι η εσωτερική φιλοσοφία του Ισλάμ, καθώς μέσα από τη σουφική παράδοση εκφράσθηκε ο ισλαμικός μυστικισμός. Οι ίδιοι οι σούφι δάσκαλοι αποκαλούν τον σουφισμό με ένα συνοπτικό όρο ως «αντίληψη της θείας πραγματικότητας», ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Ελ αλ-Χακ «οπαδοί του πραγματικού»^[35].

   Όπως κανείς εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο Σεβασμιώτατος Διδυμοτείχου δεν παρέστη σε μία απλή πολιτιστική εκδήλωση, όπως διαφημίζει με προβατόσχημο τρόπο για ευνόητους λόγους το Προξενείο, αλλά σε μία θρησκευτική μυστικιστική τελετή, όπου ο κυκλικός αυτός χορός των δερβίσηδων με τις συνεχείς περιστροφές, οδηγεί τους μετέχοντες δερβίσηδες σε εξαφάνιση του «εγώ», συντονισμένους με τους ρυθμούς και την αρμονία των πλανητών, εις τρόπον ώστε να περιπίπτουν σε μια κατάσταση έκστασης-βουδιστικού νιρβάνα, που τους βοηθάει να ενωθούν με τον θεό, στην πραγματικότητα όμως με την επίκληση των δαιμόνων!

   Αυτό το επιβεβαιώνει κι ο γνωστός στην πόλη μας Τουρκολόγος (και φίλος της Κατάνυξης) Νίκος Χειλαδάκης, ο οποίος έχοντας παρακολουθήσει αρκετές παρόμοιες τελετές των διαφόρων ταγμάτων του Ισλάμ, μας περιγράφει το χορό των δερβίσηδων τονίζοντας πως, κάθε φορά  «…άρχιζαν υπό την επίδραση ενός μονότονου υπνωτιστικού μουσικού ρυθμού με ένα απαλό χορό, συνήθως, (όχι πάντα), περιστρεφόμενο. Σταδιακά ο χορός αυτός γίνονταν πιο  έντονος και γρήγορος  για να καταλήξουν σε ένα ξέφρενο και ανεξέλικτο  παραλήρημα. Κάποιοι έπεφταν κάτω  βγάζοντας άναρθρες κραυγές όπου ξεχώριζε το Αλλάχ Αλλάχ. Όλα αυτά μου θύμιζαν εκστασιαζόμενους που είχαν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα…». Και συνεχίζει λίγο παρακάτω αναφέροντας ότι «…υπάρχει μια γενικότερη παρεξήγηση για το ονομαζόμενο «εσωτερικό» Ισλάμ. Μάλιστα κάποιοι αδαείς το συγχέουν ακόμα και με τον ορθόδοξο μοναχισμό. Όσοι όμως έχουν ασχοληθεί λίγο σοβαρά,  θα βρουν πολλά  στοιχεία από τις θεοσοφικές θεωρίες, αρχαίες μυστικιστικές και οργιαστικές θρησκείες της Μέσης Ανατολής και της Μικρής Ασίας, ακόμα και από την Μασονία. Άλλωστε στην Τουρκία έχουν γραφτεί πολλά για σχέσεις ισλαμικών ταγμάτων με την μασονία, (βλέπε για τους περίφημους Αχήδες που λειτουργούσαν με σύστημα κλειστών μασονικών στοών)…»^[36] .

   Με βάση την παραπάνω σύντομη ανάλυση, η παρακολούθηση ενός τέτοιου «θεάματος», δεν διαφέρει καθόλου από το να παρακολουθεί κανείς επιδείξεις της γιόγκα ή των θιβετιανών μοναχών «σαολίν», του βουδιστικού μυστικισμού! Ο χορός των δερβίσηδων έχει όλα εκείνα τα δαιμονικά στοιχεία που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ένας πιστός και μάλιστα Επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πως δεν τα γνώριζε. Πολλώ δε μάλλον, όταν έχουν καταγραφεί περιστατικά, όπου οι δερβίσηδες χορεύουν πάνω σε ψηφιδωτά που απεικονίζουν τον Παντοκράτορα Ιησού Χριστό, ποδοπατώντας τον^[37]!

   Όπως όμως ισχύει και για τους υπόλοιπους Μητροπολίτες της Θράκης, έτσι και ο κ. Δαμασκηνός αποδεικνύεται (κι από άλλα περιστατικά) πως σε θέματα δογματικά, όχι μόνο δεν ακολουθεί την ακρίβεια των Ιερών Κανόνων, αλλά μέσα από έναν νεοεποχίτικο-δεσποτικό αυτοσχεδιασμό, μετατρέπει ακόμη και την οικονομία σε παραοικονομία, και δεν διστάζει να συνεορτάζει με τους Μουσουλμάνους, Αγίους της Ορθοδοξίας, που τυχαίνει να ευλαβούνται και οι (εξισλαμισμένοι) κάτοικοι της περιοχής, όπως ο δημοφιλής σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους Άγιος Γεώργιος, λειτουργώντας πρώτα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και επισκεπτόμενος εν συνεχεία τον Τεκκέ του χωριού^[38], σα να μη συμβαίνει τίποτα.

   Εκτός όμως από τους «κοινούς» εορτασμούς για τον Άγιο Γεώργιο με τους Μουσουλμάνους, ο Μητροπολίτης Δαμασκηνός δεν παραλείπει να δηλώσει παρών και στις αμιγείς μουσουλμανικές γιορτές. Για του λόγου το ασφαλές, μόλις τον περασμένο μήνα (Νοέμβριο ε.έ) συμμετείχε στο τουρκο-Κουρμπάνι της Ρούσας, σε μια εκδήλωση που διεξήχθη στον τάφο του Μουρσέλ Μπαλί, για να τιμηθεί αυτός ο Μουρσέλ Μπαλί-γιός του Σαγίντ Αλή Σουλτάν επειδή μετέδωσε στην Ρούμελη το Ισλάμ και τον τουρκισμό^[39]. Ο Μητροπολίτης Δαμασκηνός, φυσικά έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτα και απλώς ανέφερε πως μετείχε στην εκδήλωση μετά από πρόσκληση του Αχμέτ Καραχουσείν-προέδρου του ιδρύματος και ότι βρίσκει σημαντική την διατήρηση των παραδόσεων και πεποιθήσεων. Προφανώς ο βίαιος εξισλαμισμός που επέφερε ο Μουρσέλ Μπαλί στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ρούμελης (δηλαδή του ελλαδικού χώρου), είναι μια παράδοση άξια εορτασμού για τον Μητροπολίτη Διδυμοτείχου!

4.  Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος Κουκουρίδης

   Για τον, χειροτονημένο το 2004, Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο, πνευματικό τέκνο του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλίο ολόκληρο. Αναμφισβήτητα πρόκειται για τον πιο προσοντούχο από τους «τέσσερις», πλην όμως τα όποια χαρίσματα έχει, τα στρέφει προς την αντίθετη από το Ευαγγέλιο κατεύθυνση, ήγουν προς τον κόσμο, κι αυτό φαίνεται από το «προοδευτικό» προφίλ που έχει καλλιεργήσει, και που τον έχει κατατάξει στους κορυφαίους νεωτεριστές-μεταπατερικούς ποιμένες, που δεν λογαριάζει τις όποιες αντιδράσεις, από όπου κι αν προέρχονται. Αυτή η «προοδευτική» του στάση, που συνοδεύεται από μια ραφιναρισμένη έπαρση, τον κάνει συχνά να καταφέρεται με περίσσιο λαϊκισμό σε βάρος της «ανάπηρης πολιτικής» του ελληνικού κράτους^[40], κατηγορώντας γενικά και αόριστα το «σύστημα», λησμονώντας όμως το γεγονός πως στις περισσότερες των περιπτώσεων που το διεφθαρμένο «σύστημα» νομοθετεί εις βάρος της Ορθοδοξίας, αυτό βρίσκει στο πρόσωπό του, σχεδόν πάντα, τον καλύτερο σύμμαχο και υπερασπιστή του^[41].

   Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, από τη στιγμή που και ο ίδιος, όταν έφτασε η ώρα, μετήλθε περίεργες πρακτικές, που θα έλεγε κανείς πως συναντά συνήθως …μόνο στους «κακούς και διεφθαρμένους πολιτικούς». Έτσι λοιπόν, λίγο διάστημα πρίν την εκλογή του, δεν παρέλειψε να συμμετάσχει ενεργά στα γνωστά προεκλογικά αλισβερίσια, στην αγωνιώδη προσπάθειά του να ανελιχθεί στο θρόνο της Αλεξανδρουπόλεως, κάτι που κατόρθωσε τελικά, όχι μόνο με την στήριξη του πνευματικού του πατρός, αλλά και του γνωστού δημοσιογράφου εκκλησιαστικών ειδήσεων, κ. Σωτήριου Τζούμα, στενού συνεργάτη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Όπως αποκαλύπτει σε σχετικό δημοσίευμα ο ίδιος ο κ. Τζούμας (και φυσικά ουδέποτε αμφισβήτησε ο ηθικός και αδιάφθορος κ. Άνθιμος Κουκουρίδης), «…Την πορεία των πραγμάτων άλλαξαν δύο άνθρωποι, στενοί συνεργάτες του Μακαριστού Χριστοδούλου: ο τότε Αρχιδιάκονός του Άνθιμος ( που υπηρετεί σήμερα, κάπου ξεχασμένος, ως Αρχιμανδρίτης, στην Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως, δεδομένου ότι είναι ο τόπος καταγωγής του) και ο υπογράφων το παρόν κείμενο!

Σας διηγούμαι τα γεγονότα πώς έγιναν, για να καταλάβετε το βάθος και την ουσία των πραγμάτων και όχι την επιφάνεια που απλά φαίνεται!

Ο Αρχιδιάκονος Άνθιμος, λοιπόν, μου ζήτησε να συναντήσω τον Πρωτοσύγκελο της Ι. Μ. Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο Κουκουρίδη, που ευρίσκετο παρεπιδημών στην Αθήνα, ο οποίος ήθελε να μου πει κάτι, εντελώς εμπιστευτικά!

Τον συγκεκριμένο κληρικό τον είχα γνωρίσει στο Βόλο, όταν είχε έλθει μαζί με τον Γέροντά του Μητροπολίτη Άνθιμο, για να συμμετάσχουν στην εορτή του!

Είχα σχηματίσει καλή άποψη για τον κληρικό και ασφαλώς δέχθηκα να τον συναντήσω!

Η συνάντησή μας έγινε στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία". Εντυπωσιάσθηκα από την επίθεση αγάπης που έκανε προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο!

Μου εζήτησε να μεσολαβήσω να τον συναντήσει το διήμερο που θα έμενε Αθήνα και με διαβεβαίωνε ότι η πρωτοβουλία αυτή τελούσε ερήμην του Γέροντά του Θεσσαλονίκης Ανθίμου και ήταν καθαρά δική του.

Τον άκουσα ως όφειλα και αποδέχθηκα σε πολλά σημεία την επιχειρηματολογία που ανέπτυξε!

Ζήτησα από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο να τον δει και αυθημερόν τον είδε, ώρα 18.00, της ημέρας εκείνης και πριν ξεκινήσει τα ήδη προγραμματισμένα ραντεβού του!

Η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα! Φρόντισε άλλωστε για αυτό ο Αρχιδιάκονος π. Άνθιμος, ο οποίος είχε δημιουργήσει θετική ατμόσφαιρα!

Και μόνο που είπε ο φιλόδοξος νέος κληρικός, στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ότι…

«Παρακαλούσαμε Μακαριώτατε και προσευχόμασταν να έρθουμε από την Αλεξανδρούπολη στο Βόλο, με κάθε ευκαιρία που καλούσατε τον Γέροντα, για να ξεσηκώσουμε ιδέες από εσάς», ήταν αρκετό για να κερδίσει τον Χριστόδουλο! Τον κολάκευσε!

Η συνάντηση αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο!

Μετά από λίγες ημέρες, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μας κατέθεσε τον προβληματισμό του για την συγκεκριμένη Μητρόπολη!

--Είναι κρίμα είχε πει, να εργάζεσαι τόσα χρόνια στον τόπο σου και μετά η Εκκλησία να σου στέλνει άλλον!

Ο κύβος ερρίφθη για Άνθιμο!

Και εξελέγη με άνεση!

Τιμήθηκε από τον Χριστόδουλο, αλλά και τον τίμησε όσο ζούσε!

Και συνεργάσθηκε μαζί του αρμονικά!

Μέχρι κηροπλαστείο δημιούργησαν μαζί με την "Αλληλεγγύη ".

Και περίμενε να φύγει από τη ζωή ο Χριστόδουλος, για να πει όλα εκείνα τα εμετικά και τρισάθλια, στον τιμητικό τόμο, το "Χαριστείο", για τον Γέροντά του Θεσσαλονίκης Άνθιμο! Άλλη φορά θα σας τα παρουσιάσω εκτενώς! Και θα καταλάβετε πολλά!...»^[42].

   Με αυτήν την «αγιοπνευματική» συνδιαλλαγή ξεκινά λοιπόν ο επισκοπικός βίος του κ. Άνθιμου Κουκουρίδη, κάτι που εξηγεί πολλά για την μετέπειτα πορεία του. Μία πορεία αρκετά συγκρητιστική μέχρι σήμερα, καθότι ο ίδιος δεν περιορίζεται μόνο στα ανοίγματα που κάνει προς τους Μουσουλμάνους, με τις ευχές που τους δίνει κάθε χρόνο^[43], όταν εορτάζουν το Μπαϊράμι^[44] και το Ραμαζάνι^[45], αλλά εμπλουτίζεται κι από ανοίγματα και σχέσεις που αναπτύσσει:

α) Με χριστιανικές αιρέσεις που αλωνίζουν ασύδοτα στην επαρχία του, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την ποιμαντική αδιαφορία του. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, το καλοκαίρι του 2012, η νεοπροτεσταντική οργάνωση «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση» με μια δυναμική προσηλυτιστική επιχείρηση, με την κωδική ονομασία «επιχείρηση Ιησούς του Ναυή 5», διένειμε στην Αλεξανδρούπολη και στα χωριά του Έβρου εκατοντάδες αντίτυπα της Καινής Διαθήκης που εκδίδει η (προτεσταντική) Ελληνική Βιβλική Εταιρεία, μαζί με μπόλικο προσηλυτιστικό υλικό (φυλλάδια, περιοδικά κτλ.). Η επιεικώς απαράδεκτη και καθυστερημένη (από …όλες τις απόψεις!) αντίδραση της Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως σε αυτή την επιθετική προσηλυτιστική τακτική των νεοπροτεσταντών ιεραποστόλων, με την έκδοση ενός αναιμικού Δελτίου Τύπου, με το οποίο ζητούσε από το Ορθόδοξο ποίμνιο να κρατήσει (!) την Καινή Διαθήκη που μοιράζουν οι Προτεστάντες, με την απλή υποσημείωση ότι «τα υπόλοιπα φυλλάδια που εμπεριέχονται στην πλαστική τσάντα, δεν ωφελούν πνευματικά»^[46], βρήκε την εξήγησή της, όταν αποκάλυψε ο πρόεδρος της νεοπροτεσταντικής οργάνωσης, Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση, Ιωνάθαν Μακρής, πως, ούτε λίγο-ούτε πολύ, για το επιχειρούμενο αυτό ξεκλήρισμα του Ορθόδοξου ποιμνίου έλαβαν την «ευλογία» του μισθωτού ποιμένος^[47] της περιοχής, κάτι που δεν διέψευσε η άλλη πλευρά: «…Δεν είμαστε εδώ μόνοι μας. Έχουμε μια πάρα πολύ ευλογημένη σχέση με το Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο. Τον ευχαριστούμε για τη συνεργασία……»^[48]!

β) Με Αρμενίους μονοφυσίτες. Μόλις προσφάτως ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως υποδέχτηκε μετά «φανών και λαμπάδων» τους μονοφυσίτες Αρμενίους, τους οποίους, στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως^[49], τους αποκάλεσε (από πού και ως πού άραγε και με ποιο κριτήριο;) Ορθόδοξη Εκκλησία, τη στιγμή που οι Αρμένιοι είναι Αντιχαλκηδόνιοι, δηλαδή δεν αναγνωρίζουν την Δ΄, εν Χαλκηδόνα, Οικουμενική Σύνοδο (451) , που καταδίκασε –μεταξύ άλλων- ως αιρετικούς τον Διόσκορο και το Σεβήρο, που οι Αρμένιοι από την πλευρά τους, τους τιμούν ως αγίους!

γ) Με Εβραίους. Όπως έχουμε γράψει και παλιότερα, όταν «παίζεις μπάλα» στο υψηλότερο επίπεδο, τότε φροντίζεις οι συμμαχίες σου να είναι από το «πάνω ράφι». Σε αυτή την, εκ του κόσμου τούτου, προοπτική κινείται ξεκάθαρα και ο κ. Άνθιμος Κουκουρίδης, για αυτό και καλοπιάνει τους πλανητικούς επικυρίαρχους με δηλώσεις του στιλ, «στη σχέση μας με το Θεό, όλοι έχουμε ένα Εβραίο μέσα μας, μέχρι σήμερα»^[50]. Στο σημείο αυτό βέβαια, θα μας επιτρέψει ο Σεβασμιώτατος να σχολιάσουμε, πως επειδή η κρίση του αυτή είναι υποκειμενική, τότε συμφωνούμε απολύτως μαζί του, πως δηλαδή ο ίδιος έχει (ή κρύβει) έναν Εβραίο μέσα του. Ως γνωστόν οι Εβραίοι είναι οι μεγαλύτεροι αρνητές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αυτοί που διαστρέβλωσαν και διαστρεβλώνουν την Γραφή και τους Προφήτες, ως συνέπεια της πνευματικής τύφλωσής τους, και αυτοί που στα νεότερα «ιερά» τους βιβλία τύπου Ταλμούδ, υβρίζουν σκαιότατα τον Χριστό ως «μπάσταρδο»^[51] και την Πανάχραντη Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας ως «πόρνη»^[52].

Εμείς πάντως, ως απλοί πιστοί …κάτι είχαμε καταλάβει για τον Σεβασμιώτατο. Σε αυτό βοήθησε και ένα περιστατικό-επεισόδιο πρωτόγνωρο μεταξύ του ιδίου και μιας ολόκληρης ενορίας, του Αγίου Γεωργίου Νέας Χηλής, όπου οι κάτοικοι της περιοχής, απόγονοι στην πλειοψηφία τους προσφύγων του Πόντου, διατηρούσαν από τους παππούδες τους το έθιμο της «καύσεως του Ιούδα». Κι ενώ μέχρι την σήμερον ουδείς Επίσκοπος ενοχλήθηκε από αυτό το γνωστό παραδοσιακό έθιμο και δεν διανοήθηκε (και γιατί να το κάνει άλλωστε;) να ζητήσει την κατάργησή του, βρέθηκε αίφνης ο νύν Αλεξανδρουπόλεως να το κάνει. Και επειδή οι ενορίτες αρνήθηκαν να υπακούσουν στις επανειλημμένες συστάσεις του «ευαίσθητου» Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως, ο –έχων έναν (τουλάχιστον) Εβραίο εντός του- κ. Άνθιμος Κουκουρίδης αποφάσισε να δείξει την δεσποτική πυγμή του, αποστέλλοντας μίαν εγκύκλιο^[53] που θα ζήλευε και το Βατικανό, στην προσπάθεια που κάνει τις τελευταίες δεκαετίες να δώσει συγχωροχάρτι στην ατομική ευθύνη του προδότη Ιούδα και στη συλλογική ευθύνη των Εβραίων. Παραθέτουμε ολόκληρη την εγκύκλιο, κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του:

  

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΒΑΪΩΝ

Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ

Προς τους κατοίκους της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου Ν. Χηλής

 Αγαπητοί μου (σ.σ. σκέτο),

 Γράφω και απευθύνω την παρούσα αποκλειστικά σε σας σήμερα, τους κατοίκους της Ν. Χηλής, επειδή μόνο στην Ενορία σας διατηρείται δυστυχώς ακόμα, το φοβερό και οικτρό έθιμο της καύσης του ομοιώματος του Ιούδα, κατά το βράδυ της Μεγ. Παρασκευής, ταυτόχρονα με την έξοδο του Επιταφίου. Λέγεται ότι το κακό και αψυχολόγητο αυτό έθιμο, έφεραν οι πρώτοι Χηλήτες από την Πατρίδα τους στον Εύξεινο Πόντο, όταν ήρθαν και οικοδόμησαν εδώ τη νέα μετά την προσφυγιά ζωή τους. Όπως και να έχει προκύψει, το φοβερό αυτό θέαμα πρέπει να εκλείψει. Από φέτος να μην ξανασυμβεί πια!

Θρησκευτικώς είναι απαράδεκτο, πολιτιστικώς είναι ανήθικο και ψυχολογικώς είναι εγκληματικό. Πριν την έξοδο του Επιταφίου, χρειάζεται να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο και όχι να «εκδικούμεθα» τάχα τους Εβραίους για το λυτρωτικό και σωτήριο Πάθος του Χριστού μας. Ο ίδιος ο Κύριός μας στο Γολγοθά συγχώρεσε άπαξ δια παντός τους σταυρωτές του. Ποιοί είμαστε εμείς που θα «τιμωρούμε» τους Εβραίους διαχρονικά; Άραγε, ποιός από μας, τους τάχα χριστιανούς, δεν «πρόδωσε» το Χριστό με τις αμαρτίες του; Ποιός δεν Τον αρνήθηκε;

Λοιπόν, αγαπητοί μου, επειδή η Εκκλησία είναι χώρος μετανοίας και διορθώσεως των λαθών μας, διαβεβαιώνω όσους επιμένουν σ' αυτό το «κακό» έθιμο ότι καθίστανται οι ίδιοι σταυρωτές του Χριστού και επισύρουν επάνω τους την ίδια αμαρτία με εκείνους, που, κατά το λόγο του Κυρίου, «δεν γνώριζαν τι έκαναν». Εμείς όμως ξέρουμε!

Σας συμβούλευσα και πριν από χρόνια, όμως, δεν με ακούσατε. Οπότε φέτος, απευθύνω εντολή στους δύο Ιερείς σας και στους Επιτρόπους του Αγίου Γεωργίου, να φροντίσουν ώστε να μην επαναληφθεί αυτό το αίσχος, πίσω από το Ιερό Βήμα του Ναού. Εάν επιχειρηθεί, εντέλλομαι και απαγορεύω την έξοδο του κουβουκλίου του Επιταφίου στους δρόμους της Χηλής.

Ή ο Χριστός θα περιφερθεί ως ευλογία στην Ενορία σας ή το ομοίωμα ενός κρεμασμένου ανθρώπου που καίγεται, θα χαρακτηρίσει την «πολιτιστική» συμβολή σας  στη Μεγάλη αυτή ημέρα της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Και τα δύο μαζί, δεν ταιριάζουν.

Εξάλλου, αρκετούς συμπολίτες μας είδαμε να αυτοκτονούν δι'  απαγχονισμού τα τρία τελευταία χρόνια. Ας μην κάνουμε το οικτρό αυτό θέαμα περισσότερο οικείο στα παιδιά μας. Η ευθύνη θα μας βαρύνει όλους.

Με την προϋπόθεση, λοιπόν, ότι η Ενορία της Χηλής θα αποτινάξει από επάνω της την μομφή αυτής της επαίσχυντης και αντιχριστιανικής συνήθειας, σας εύχομαι Καλή, ευλογημένη και πνευματική Μεγάλη Εβδομάδα που θα μας φέρει κοντύτερα στον Πάσχοντα Χριστό και στο νόημα της θυσίας Του.

 Ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

✥ Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ

Θέλετε να μάθετε τη συνέχεια, όπως προκύπτει από την τοπική ειδησεογραφία; Ορίστε αυτούσιο και το ρεπορτάζ^[54]:

«Δεν έγινε τελικά η περιφορά του Επιταφίου στον οικισμό της Ν. Χιλής στην Αλεξανδρούπολη, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Ο λόγος ήταν η "επιμονή" των κατοίκων να τηρήσουν για άλλη μια χρονιά το έθιμο του χωριού τους που έχει να κάνει με το 'κάψιμο' του Εβραίου λίγο πριν την έναρξη της περιφοράς του Επιταφίου.

Ο ιερέας είχε από το πρωί ενημερώσει τους κατοίκους, ότι εφόσον το έθιμο γινόταν και φέτος, ο Επιτάφιος δεν θα έβγαινε στο χωριό, ωστόσο οι διοργανωτές της καύσης, δεν εξέλαβαν ως σοβαρή την προτροπή του. Έτσι, όπως κάθε χρόνο, μόλις σουρούπωσε έστησαν την κρεμάλα και το κάψιμο του Εβραίου, πλην όμως, όσο και αν περίμεναν,  η περιφορά του Επιταφίου δεν έγινε ποτέ.

Το τελετουργικό της ημέρας τηρήθηκε κανονικά, αφού η Εκκλησία προβλέπει μη περιφορά του Επιταφίου όταν για παράδειγμα δεν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες, ωστόσο χθες το βράδυ, αυτό το συμβάν -που δεν έχει ξαναγίνει- ήταν το βασικό θέμα συζήτησης στον περιαστικό οικισμό της Αλεξανδρούπολης.

Να θυμίσουμε ότι στο παρελθόν η Μητρόπολη της Αλεξανδρούπολης έχει επισήμως δηλώσει την αντίθεσή της με την τήρηση του συγκεκριμένου εθίμου».

δ) Με νεοπαγανιστές, τύπου special Olympics. Εκεί που έδωσε όμως, τρόπος του λέγειν, ρέστα ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, είναι στην τελετή αφής της φλόγας των special Olympics, γεγονός που συνέβη τη Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου του 2010 στον ιστορικό Ι.Ν. της Παναγίας Κοσμοσώτηρας στις Φέρες. Όπως σχολίασε και ένα αγαπητό ιστολόγιο^[55] εκείνη την εποχή: «Σε μια πρωτόγνωρη για την Ορθόδοξη Εκκλησία κίνηση συγκρητισμού ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος πραγματοποίησε εντός του Καθολικού Ορθόδοξης Ιεράς Μονής την δωδεκαθεϊστική τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας!... Ποια σχέση μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στην ορθόδοξη λατρεία, τον ιερό χώρο ενός ορθόδοξου ναού και τα κατάλοιπα της δωδεκαθεϊστικής ειδωλολατρείας που διασώζονται στις τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων; Τι είδους «φως» μπορεί να παραδίδει ένας Ορθόδοξος επίσκοπος σε ιέρειες, που εκτελούν έργο παλαιών ειδωλολατρικών εθίμων; Εάν το φως που μεταδίδει ο επίσκοπος είναι από φως της Πίστεως, φως της Θεοτόκου, «άγιο φως», τότε αυτό το φως δεν μπορεί να παραδίδεται σε ιέρειες! Αν πάλι το «φως» είναι ίδιο με εκείνο που στέλνει ο θεός Απόλλωνας στην Ολυμπία (!) τότε πως βρέθηκε τέτοιο ειδωλολατρικό «φως» στα χέρια Ορθοδόξου επισκόπου;

Είναι άμεση η ανάγκη παρέμβασης της Συνόδου τόσο για την απολογία του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως για όσα έλαβαν χώρα στη Μητρόπολή του όσο και για τη ματαίωση της σχεδιαζόμενης καθιέρωσης της τελετής αφής κάθε χρόνο στην Ιερά Μονή Κοσμοσώτηρας…».

Συν τοις άλλοις, να αναφέρουμε ότι με την κίνησή του αυτή ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως καταπάτησε Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν την είσοδο στο Ιερό κοριτσιών και γυναικών^[56], είτε πρόκειται για 2 ετών, είτε για 20 ετών, είτε για 80 ετών. Και φυσικά καμμία Σύνοδος δεν κινητοποιήθηκε και δεν επέδειξε τα απαραίτητα αντανακλαστικά, παρά τον αυξημένο θόρυβο που προκλήθηκε από  τον σκανδαλισμό των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών^[57].

Συμπερασματικά γύρω από την προηγούμενη ενότητα (αντί επιλόγου).

Για να ολοκληρώσουμε αυτή την ενδιαφέρουσα (από πλευράς πληροφοριών) ενότητα, με την οποία επιχειρήθηκε μία δειγματοληπτική προσέγγιση των μέχρι τώρα πεπραγμένων των τεσσάρων Μητροπολιτών της Θράκης, θεωρούμε ότι έγινε αντιληπτό από όλους, πως η απόφαση των «τεσσάρων» να στηρίξουν για μία ακόμη φορά το «νεοταξικό σύστημα» στην προσπάθεια που καταβάλλει για να ιδρύσει εντός της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, «Εισαγωγική Κατεύθυνση Ισλαμικών Σπουδών», μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να λογιστεί. Το δυστύχημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι οι συγκεκριμένοι ποιμένες, οι οποίοι κατά την χειροτονία τους έδωσαν όρκους φοβερούς, σφραγίζοντάς τους με την Ομολογία που εξέφρασαν στην Τριαδικότητα του Αγίου Θεού, καθώς και στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του Συμβόλου της Πίστεως, στο θέμα των Ισλαμικών Σπουδών καταπατούν εμφανώς αυτούς τους όρκους, προτάσσοντας λόγους πολιτικούς και εθνικούς, πάνω από τους πνευματικούς!

   Όπως αναλύσαμε διεξοδικά σε όλο το φάσμα της εργασίας μας, η επιχειρηματολογία των Μητροπολιτών της Θράκης ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις επιταγές της μοντέρνας-μεταπατερικής θεολογίας, η οποία δίδει μεγαλύτερη έμφαση στα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα με όρους μετανεωτερικούς. Πρόκειται για μία εκκοσμικευμένη προσέγγιση πέρα για πέρα, για μία καινοφανή ποιμαντική της Εκκλησίας που προτάσσει την συγκρητιστική «οριζόντια ελπίδα» του κόσμου τούτου, στην θέση της «κάθετης ελπίδας»^[58], που θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν»^[59].

   Εμείς από την πλευρά μας, ως διαχειριστές του ιστολογίου Κατάνυξις (γνωρίζοντας πως έχουμε τη σύμφωνη γνώμη και συμπαράσταση χιλιάδων αναγνωστών μας), απευθύνουμε έκκληση, έστω αυτήν την ύστατη ώρα προς τους Μητροπολίτες της Θράκης, όπως αναλογιστούν επιτέλους ποια διακονία επιτελούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, και όπως σταθούν επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, όχι ως πολιτικοί και διπλωμάτες, αλλά ως πραγματικοί ποιμένες της μάνδρας του Χριστού. Αλλά ακόμη κι αν θέλουν να πράξουν το πατριωτικό τους καθήκον σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή που ποιμαίνουν, ας μιμηθούν τουλάχιστον τον μακαριστό Μητροπολίτη Μαρωνείας, Δαμασκηνό, ο οποίος όχι μόνο κρατούσε εμφανείς αποστάσεις από τους πράκτορες του Προξενείου, αλλά επιδίωκε (κι αυτό τυχαίνει να το γνωρίζουμε καλά, από πρόσωπο που γνώριζε τον μακαριστό Ιεράρχη) τα καμπαναριά των χριστιανικών Ναών στην επαρχία του να είναι πάντοτε πιο ψηλά από τους μιναρέδες! Κι αυτό αναμφίβολα, σε σχέση με τη σημερινή ποιμαντική πραγματικότητα στη Θράκη, κάτι δείχνει…

…………………………………………………………………………..

[1] Μτφ. Αλλοίμονο σε εκείνους, οι οποίοι λέγουν το κακό ως καλό και το καλό ως κακό, και οι οποίοι με την ζωή και την πράξη τους παρουσιάζουν το σκότος ως φως και το φως ως σκότος! Αυτοί οι οποίοι προβάλλουν απατηλώς το πικρό ως γλυκύ και το γλυκύ ως πικρό!  Αλλοίμονο σε εκείνους, οι οποίοι φρονούν ότι είναι σοφοί και συνετοί, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται στα μάτια τα δικά τους ως σοφοί και επιστήμονες γνωρίζοντες τάχα ακριβώς τα πάντα!

[2] βλ. Δημητρίου Ι. Τσελεγγίδη, ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΚΑΙ ΑΠΛΑΝΩΣ ΘΕΟΛΟΓΕΙΝ-ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ, εκδόσεις Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 129

[3] βλ. Ιωάννου Ρωμανίδη, Ρωμιοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, εκδόσεις Πουρναρά, σελ. 217

[4] βλ. http://www.azinlikca.net/eidhseis/koini-dilosi-apo-tous-mitropolites-tis-thrakis-7192014.html

[5] Επειδή το θέμα της σωτηριολογίας, εξ επόψεως ορθοδόξου, φαίνεται πως δεν απασχολεί τους υπέρμαχους Μητροπολίτες αυτού του σχεδίου, τους υπενθυμίζουμε απλώς ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τονίζει ξεκάθαρα πως «τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν.   πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει». (Α΄ Ιω. β΄ 22-23)

[6] Αχαιμενίδες καλούνται από τους ιστορικούς οι Τούρκοι.

[7]  «Τον δε Μαχούμετ ούτε παρά των Προφητών ευρίσκομεν μαρτυρούμενον ούτε τι ξένον ειργασμένον και αξιόλογον προς πίστιν ενάγον. Διά τούτο ού πιστεύομεν αυτώ ουδέ τω παρ’ αυτού βιβλίω», βλ. Φιλόθεου Κόκκινου, Βίος Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, ΕΠΕ, τόμος 1, σελ. 364.

[8] βλ. Φιλόθεου Κόκκινου, Βίος Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, ΕΠΕ, τόμος 1, σελ. 398

[9] βλ. Εφεσ. ε΄ 11, «και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε».

[10] βλ. Β΄ Τιμ. β΄ 25-26

[11] βλ. Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, ΕΡΓΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ, «ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ», ΕΠΕ, τόμος 2, σελ. 306

[12] βλ. ό.π., σελ. 308

[13] βλ. Β΄ Τιμ. γ΄ 3

[14] Για αυτήν ακριβώς την ισλαμολαγνεία των εσχάτων χρόνων μίλησε προφητικά ο άγιος Μάξιμος ο Γραικός αναφέροντας κατά τρόπο αποκαλυπτικό ότι «τον καιρό της αποστασίας… στους εσχάτους καιρούς θα υπερπληθυνθή το σκοτάδι κάθε ανομίαςκαι της ισμαηλίτικης απιστίας… θα υπερπληθυνθή τότε κάθε αμαρτία και ανομία», βλ. Μαξίμου του Γραικού, «Παραβολή περί του Αντιχρίστου», στο  Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, ο Φωτιστής των Ρώσων, Μετάφρασις-Επιμέλεια, Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, σελ. 154

[15] βλ. εδώ: ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΕΣ-ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ «Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ: 50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ» , http://katanixis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_9742.html 

[16] Όσο για τη σημερινή κατάντια των Ορθοδόξων ποιμένων (τύπου Θράκης), θα παραθέσουμε την εσχατολογική προφητεία του ανωνύμου συγγραφέως, του γνωστού έργου Περί Συντελείας, ο οποίος περιγράφει την πνευματική κατάπτωση των ποιμένων, τόσο «φωτογραφικά», σα να ζούσε σήμερα: «… Οι ποιμένες θα αμελούν το πλήρωμα και θα γίνουν σαν λύκοι. Οι ιερείς θα ασπαστούν το ψεύδος και οι μοναχοί θα ποθήσουν τις κοσμικές υποθέσεις…», βλ. Περί Συντελείας, VΙ-VII, σελ. 278

[17] βλ. σχετικά περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ, Η Β’ Σύνοδος του Βατικανού ανοίγει την Εκκλησία στο μέλλον, τ. 1028, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2005

[18] «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,   διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». (Ματθ. κη΄ 19-20)

[19] βλ. Διακόνου Γεωργίου Μαξίμοβ, «ΝΑ ΛΑΜΠΕΙΣ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ»-Βιογραφία και πνευματικές συζητήσεις του Νεομάρτυρος Ιερέως Δανιήλ Σισόγεφ, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 23

[20] Πρόκειται για την περίπτωση του νεομάρτυρα, πατρός Δανιήλ Σισόγεφ, ενός φλογερού Ιεραποστόλου, ο οποίος μέσα σε περίπου μία δεκαετία ξεκλήρισε τη μουσουλμανική κοινότητα της Μόσχας, μεταστρέφοντας στην Ορθοδοξία και βαπτίζοντας περισσότερους από 80 Μουσουλμάνους, έχοντας αποκτήσει ευρεία φήμη ως Ιεραπόστολος των Μουσουλμάνων και ως αγωνιστής κατά του Ισλάμ! Κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του τελικά, όταν αργά το βράδυ στις 19 Νοεμβρίου 2009, στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στη Μόσχα, ο ιερέας Δανιήλ Σισόγεφ, έπεφτε νεκρός από τα πυρά με καλάσνικοφ ενός αγνώστου τζιχαντιστή, σε ηλικία μόλις 35 ετών! Την ημέρα του θανάτου του, η Ευαγγελική περικοπή περιείχε τα εξής λόγια του Κυρίου: «Λέγω δὲ ὑμῖν τοῖς φίλοις μου· μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, καὶ μετὰ ταῦτα μὴ ἐχόντων περισσότερόν τι ποιῆσαι… Λέγω δὲ ὑμῖν· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ»! (Λουκ. ιβ΄ 4 και ιβ΄ 12)

[21] βλ. Διακόνου Γεωργίου Μαξίμοβ, «ΝΑ ΛΑΜΠΕΙΣ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ»-Βιογραφία και πνευματικές συζητήσεις του Νεομάρτυρος Ιερέως Δανιήλ Σισόγεφ, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 44

[22] βλ. ό. π., σελ. 30

[23] Για αυτό βλέπουμε λοιπόν ότι δεν διστάζει να θίξει τη βαριά ευθύνη που φέρουν οι ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού, όταν αδιαφορούν για τα απολωλότα πρόβατα του κόσμου. Αφήνει σαφείς αιχμές για εκείνους που θα ζητήσουν με θράσος ανταμοιβή από τον Κύριο, για αυτό το οποίο στην πραγματικότητα δεν έπραξαν: «…την ημέρα της κρίσεως πολλοί θα μου πουν: “Κύριε, Κύριε, δεν προφητέψαμε στο όνομά σου; Δε διώξαμε δαιμόνια στο όνομά σου; Δεν κάναμε τόσα θαύματα στο όνομά σου;” Και τότε θα τους πω κι εγώ: “ποτέ δε σας ήξερα· φύγετε μακριά μου, εσείς που αντιστρατεύεστε το νόμο του Θεού”» (Ματθ. ζ΄ 22-23)

[24] βλ. http://pistos.gr/enhmerwsh/klhrika/diathriskeiaki-sunantisi-sti-boulgaria

[25] βλ. http://proxeneio-stop.org/2012/12/5354

[26] βλ. http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/290737/o-mitropolitis-apokalese-tin-komotini-me-toyrkiko-onoma#ixzz3B8tnlWYD

[27] Είναι χαρακτηριστικό της σοβαρότητας αυτού του επεισοδίου, το γεγονός πως δεν επετράπη στον Υπουργό Υγείας της Τουρκίας να εισέλθει στη χώρα μας, μόλις λίγο καιρό πρίν από αυτή τη δήλωση του νέου Μητροπολίτη, επειδή στο διαβατήριο του ανέφερε τη γενέτειρα του Κομοτηνή με το όνομα που της δίνουν οι Τούρκοι και όχι με το ελληνικό της όνομα.

[28]βλ.  http://anavaseis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_590.html

[29] βλ. http://www.agioritikovima.gr/eipan/item/17491-o-amvrosios-gia-to-korani-doro-kai-ta-egklimatika-lathi-orthodokson-igeton

[30] βλ. http://www.ierovima.gr/pages/article.aspx?id=3955

[31] βλ. http://katanixis.blogspot.gr/2014/08/blog-post_46.html

[32] βλ. https://www.youtube.com/watch?v=Pg00f-4H9tw

[33] βλ. http://proxeneio-stop.org/2012/12/5538 

[34] βλ. άρθρο «Περιστρεφόμενοι δερβίσηδες και …περιφερόμενοι χαφιέδες!», http://proxeneio-stop.org/2013/03/6615 

[35] βλ. σημαντικές πληροφορίες για τους δερβίσηδες Μεβλεβί στις ιστοσελίδες: http://istoria.gr/nov01/3.htm, καιhttp://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CE%B2%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CF%83%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CF%82 

[36] βλ. http://www.oodegr.co/oode/islam/genika/dervisides_1.htm 

[37] βλ. http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2009/09/blog-post_04.html 

[38] βλ. http://www.imdos.gr/2012/05/06/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83/ 

[39] βλ. http://tourkikanea.gr/2014/11/russen/#more-48628 

[40] βλ. http://www.amen.gr/article18320#sthash.7DHJRBCH.dpuf 

[41] Ενδεικτικά αναφέρουμε τη στάση που κράτησε ο Αλεξανδρουπόλεως προσφάτως απέναντι στο θέμα της καύσεως των νεκρών (ένα θέμα που προωθεί το αντίχριστο νεοταξικό σύστημα στη χώρα μας), όταν χαρακτήρισε «απόλυτη» την απόφαση της ΔΙΣ, να μην ψάλλεται η εξόδιος ακολουθία σε όσους επιλέγουν την αποτέφρωση του σώματος. Μάλιστα άφησε να εννοηθεί πως ο ίδιος δεν πρόκειται να πειθαρχήσει σε αυτή την απόφαση (η οποία σημειωτέον στηρίζεται στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας για το ανθρώπινο σώμα), καθότι θεωρεί πως «δεν νομίζω ότι έχουμε δικαίωμα να του  στερήσουμε (σ.σ. του αποτεφρωμένου) την τελευταία ευχή»!! Με την κίνησή του αυτή ο κ. Άνθιμος Κουκουρίδης στάθηκε στο πλευρό των «προοδευτικών κύκλων που προωθούν αυτή την αντιχριστιανική διάταξη!! βλ. αναλυτικότερα,  http://www.romfea.gr/epikairotita/27795-2014-11-04-08-34-03 

[42] βλ. http://www.gatzoli.gr/2013/06/blog-post_234.html#ixzz3BE0dQmPV 

[43] Παρά το γεγονός πως η δική του επαρχία έχει σαφώς τον λιγότερο μουσουλμανικό πληθυσμό σε σχέση με τις άλλες τρείς.

[44] βλ. http://www.agioritikovima.gr/mitropoleis/item/44589-%CE%BF-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7 

[45] βλ. http://aktines.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6274.html 

[46] βλ. http://aktines.blogspot.gr/2012/07/blog-post_8535.html 

[47] Εδώ κυριολεκτικά έχουμε την πλήρη επιβεβαίωση των λόγων του Κυρίου που αναφέρει πως: «…ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων…». (Ιω. ι΄ 12-13)

[48] βλ. http://katanixis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_7565.htm 

[49] βλ. http://katanixis.blogspot.gr/2014/09/blog-post_337.html#comment-form 

[50] βλ. http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/08/blog-post_3311.html 

[51] βλ. Kallah, 1b

[52] βλ. Sanhedrin 106a

[53] βλ. http://www.imalex.gr/7696CCE2.el.aspx#sthash.WjcNyO9v.dpuf 

[54] βλ. http://dimosia.gr/topika-menou/3260-%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%BF%CF%85.htmlhttp://dimosia.gr/topika-menou/3260-%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%BF%CF%85.html 

[55] βλ. http://thriskeftika.blogspot.gr/2010/09/blog-post_1591.html 

[56] ΞΘ΄ Κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου :

 «Μὴ ἐξέστω τινὶ τῶν ἁπάντων ἐν λαϊκοῖς τελοῦντι, ἔνδον ἱεροῦ εἰσιέναι θυσιαστηρίου• μηδαμῶς ἐπὶ τοῦτο τῆς βασιλικῆς εἰργομένης ἐξουσίας καὶ αὐθεντίας, ἡνίκα ἂν βουληθείη προσάξαι δῶρα τῷ πλάσαντι, κατά τινα ἀρχαιοτάτην παράδοσιν.»

Κανὼν ΜΔ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου

«Ὅτι οὐ δεῖ γυναῖκας ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ εἰσέρχεσθαι.»

Σύμφωνα με τον Αγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη

«Το Άγιον Βήμα είναι αφιερωμένο στους Ιερωμένους.»

Δεν υπάρχουν ηλικίες δηλαδή αλλά κανείς λαϊκός δεν επιτρέπεται ούτε άνδρας ούτε γυναίκα.

[57] Εξαιρέτως, αφιερώνουμε στον κ. Άνθιμο Κουκουρίδη τα σχόλια που αλιεύσαμε (μαζί με τα όποια ορθογραφικά λάθη) σε μεγάλη ιστοσελίδα νεοπαγανιστών προς το πρόσωπό του, όπου αυτοί οι τραγικοί συμπατριώτες μας που έπεσαν στην πλάνη και στη μανία των ειδώλων, αποθεώνουν τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως για τη συγκρητιστική του αυτή ενέργεια, να συνεργήσει στην τελετή αφής της κτιστής-ειδωλολατρικής φλόγας:

ΔΗΜΗΤΡΙΣ ΛΗΜΝΙΟΣ: Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου 2010 9:29 μμ

Δεν αρκει που το καλουν σε απολογια; ας, αφησουμε πρωτα να δουμε τι θα γινει, και ας μην αρχισουμε να γινουμε δικαστες και κατηγοροι! κι μενα δεν μου αρεσαν τα οσα εγιναν, αλλα δεν ειμαι εγω αυτος που θα τον δικασω!

 apollonios stathatos: Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου 2010 9:33 μμ

Τι δεν σου άρεσε Δημήτρη το γεγονός βεβήλωσης των ιερών των προγόνων μας από ιουδαιοχριστιανικά στοιχεία??

 ανωνυμη: Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου 2010 0:07 πμ

Ο Ανθιμος χτυπαει το συστημα απο μεσα! Γι' αυτο εκανε τον συντηρητικο κ αντιδραστικο, για ξεκαρφωμα! Μπορει κατω απο το αμφιο να εχει χλαμυδα!

 apollonios stathatos: Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου 2010 0:09 πμ

Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ!! ΧΑΧΑΧΑ!! Και κλαμα οι χριστιανοι!!

 Πτολεμαίος Σωτήρας: Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου 2010 0:47 πμ

Τρισμέγιστος Απόλλων, Φωτός Θεός και Φοίβος , το ήμαρ της επιστροφής σου το είδαμε στους τόπους των προγόνων μας.

 ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ: Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου 2010 11:13 μμ

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑ ΑΝΘΙΜΕ!!!!

βλ. http://apollonios.pblogs.gr/2010/08/ans-kass-h-ekklhsia-me-son-mhsropolish-anthimo-son-kalosn-se-apo.html 

[58] βλ. π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, Νεοσατανισμός-Ορθόδοξη θεώρηση και αντιμετώπιση, Αθήνα 1996, σελ. 23

[59] βλ. Α΄ Τιμ. β΄ 4

Συνταχθέν υπό των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξις

 

katanixis