ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ
( ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ
)
ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Ὅταν
ὁ Κύριός μας εἰσῆλθε στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά πάθη ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ ἁπλός
λαός τόν ὑποδέχθηκε μέ ἐνθουσιασμό ὡς νικητή τοῦ θανάτου, λόγῳ τοῦ προηγηθέντος
θαύματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου.
Ἔστρωναν τά ροῦχα τους γιά νά περάση ἀπό
πάνω ὁ Χριστός καί τόν χαιρετοῦσαν κουνώντας τά τρυφερά κλαδιά τῶν φοινίκων
(τά βαΐα), ὅπως ἔκαναν ὅταν ὑποδέχονταν νικητές πολέμων καί ἥρωες.
Μέσα σέ
λίγες, ὅμως, ἡμέρες ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ λαοῦ μετα-βλήθηκε σέ ὀργή ἐναντίον τοῦ
Χριστοῦ.
Ἔφθασε, αὐτός ὁ ἴδιος λαός πού τότε φώναζε τό «ὡσαννά», νά ζητᾶ στή
συνέχεια τήν καταδίκη του, μέ τό «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν»!
Πῶς, ὅμως,
συνέβη αὐτό;
Πῶς ἐξηγεῖται;
Τή γνώμη του ὁ λαός δέν τήν μετέβαλε μόνος του.
Τοῦ
τήν μετέβαλαν οἱ ἡγέτες του, οἱ ἄρχοντές του.
Δυστυχῶς, στήν ἱστορία ὑπάρχουν
πολλά τέτοια παραδείγματα.
Οἱ ἄρχοντες προκει-μένου νά χειραγωγήσουν τόν λαό ἐκεῖ
πού θέλουν καί νά τόν καθυποτάξουν στήν ἐξουσία τους, πολλές φορές ἐπιχειροῦν
καί κατορθώνουν μέ διάφορα μέσα νά ἀλλοιώνουν τή γνώμη καί τή θέλησή του καί νά
τόν στρέφουν ἀκόμη καί ἐναντίον τοῦ πραγματικοῦ του συμφέροντος.
Τήν ἐποχή τοῦ
Χριστοῦ ἄρχοντες τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ ἦταν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι.
Αὐτοί εἶχαν μετατρέψει τό λαό σέ μάζα κατευθυνόμενη καί σέ ὄχλο.
Διέστρεφαν τήν
ἀλήθεια καί παραπλανοῦσαν τόν λαό, τόν ὁποῖο οὐσιαστικῶς ὑποτιμοῦσαν καί ἐκμεταλλεύονταν
γιά τά συμφέροντά τους.
Καί μάλιστα δέν δίσταζαν αὐτό νά τό κάνουν ἐν ὀνόματι
τοῦ Νόμου, δηλαδή στό ὄνομα τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες διέστρεφαν καί
παρερμήνευαν.
Ἔτσι, κατόρθωσαν, κατά τήν πιό ἄδικη δίκη ὅλων τῶν ἐποχῶν, τή
Δίκη τοῦ Χριστοῦ, νά «πείσουν» τό λαό νά ζητήση τήν ἀπελευθέρωση ἑνός κακούργου
καί τήν καταδίκη ἑνός ἀθώου, τοῦ ἀναμαρτήτου Ἰησοῦ.
Ὁ Χριστός ἀγάπησε τόν ἁπλό
λαό καί εἶδε τούς ἀνθρώπους ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα. Ἐπεσήμανε τό
πρόβλημα τῶν κακῶν ἀρχόντων - ποιμένων καί τό δράμα τοῦ λαοῦ ἐξαιτίας
των.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας διεκήρυξε ὅτι
εἶναι «ὁ Ποιμήν ὁ καλός» καί διευκρίνισε ὅτι ὁ ποιμένας ὁ καλός
θυσιάζει καί τήν ψυχή του ἀκόμη, ὑπέρ τῶν προβάτων.
Μάλιστα ἄφησε παρακαταθήκη στούς
μαθητές Του νά μή μοιάσουν καί νά μή κάνουν ὅ,τι κάνουν οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν,
οἱ ὁποῖοι κατεξουσιάζουν τούς λαούς καί τούς διοικοῦν καί τούς μεταχειρίζονται
αὐθαίρετα καί τυρρανικά.
Ὁ Χριστός, ὄχι
μόνο ἀγάπησε τό λαό, ἀλλά, ἐμπράκτως τόν διακόνησε σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί στό
τέλος θυσιάσθηκε κιόλας γι’ αὐτόν.
Μέ παρρησία δέ ἤλεγξε τήν τυρρανική
συμπεριφορά καί αὐθαίρετη γνώμη τῶν ἀρχόντων τῆς ἐποχῆς του, ἀπευθύνοντας σ’ αὐτούς
τά φοβερά ἐκεῖνα «οὐαί ὑμῖν… ὑποκριταί» καί τούς γνωστούς ἐκ τῶν ἱ. Εὐαγγελίων
βαρύ-τατους χαρακτηρισμούς των («ὄφεις», «γεννήματα ἐχιδνῶν», «ὁδηγοί τυφλοί»,
«κεκονιαμένοι τάφοι» γεμᾶτοι ἀκαθαρσίες κλπ.).
Δυστυχῶς, στό διάβα τῆς ἱστορίας,
ἀλλά καί ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, κατά τό πλεῖστον, οἱ ἄρχοντες διαστρέφουν τήν
ἀλήθεια, πλανοῦν τό λαό, θέλουν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Χριστό, συκοφαντοῦν
τήν Ἐκκλησία Του ( ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη καταξίωση τοῦ λαοῦ, διότι ἐν
Αὐτῆ ὁ λαός γίνεται Σῶμα Χριστοῦ), ἐνδιαφέρονται
μόνο γιά τή δική τους κυριαρχία, καταπατοῦν ἀσύστολα τό Νόμο τοῦ Θεοῦ
νομοθετώντας ἀνόμους νόμους, ἀδικοῦν τό λαό καί τόν ἐκμεταλλεύονται, ὑπηρετοῦν ἄνομα
συμφέροντα καί σκοτεινούς σκοπούς, καταστρέφουν τό δίκαιο ἐν ὀνόματι τῆς
Δικαιοσύνης.
Μάλιστα στή σύγχρονη ἐποχή δέν διστάζουν νά χρησι-μοποιοῦν γιά τά
παραπάνω σύγχρονες ὕπουλες μεθόδους, ἀθέμιτα μέσα καί ἀπάνθρωπες τεχνικές γιά τήν
καθυπόταξη, χειραγώγηση καί ἐπιβολή τῶν ἀπόψεων-σχεδίων των στό λαό.
Ἐπιστρατεύουν
τήν ψυχολογία τοῦ βάθους (μέ συνθήματα), κυρίως τό ΦΟΒΟ, ἐκμεταλλεύονται τήν ψυ-χολογία τοῦ ὄχλου καί χειραγωγόντας ὅλα
τά σύγχρονα μέσα μαζικῆς, ὅπως λέγονται, ἐνημερώσεως, μᾶλλον δε συσκοτίσεως, κά-νουν
τό λαό νά μή σκέπτεται, γιά νά τοῦ ἐπιβάλουν τελικῶς τίς δικές τους σκέψεις.
Ὑπάρχει,
ὅμως, κάτι ἀκόμη χειρότερο!
Καί αὐτό εἶναι ἡ ἐξίσου ἀπαράδεκτη τακτική καί τῶν
λεγομένων ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων (ὁρισμένων, βεβαίως, πλήν ὄχι, πλέον, ὀλίγων),
οἱ ὁποῖοι συναγωνίζονται τούς πολιτικούς στήν ὑποκρισία, τήν ἰδιο-τέλεια, τήν αὐθαιρεσία
καί τήν παραπλά-νηση.
Δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν προά-σπιση τῆς Ἀληθείας,
προδίδουν τήν Πίστη, διαφθείρουν μέ τό παράδειγμά τους τό λαό, συσχηματίζονται μέ
τόν κόσμο καί τίς ἐπιδιώξεις του, καί μέ ἕνα λόγο ἀντί νά θυσιάζονται γιά τό
ποίμνιο, θυσιάζουν, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, τό ποίμνιο
γι’ αὐτούς! Χαρα-κτηριστικό παράδειγμα οἱ Οἰκουμενιστές καί Καινοτόμοι
«Ποιμένες» πού μέ τά φαῦ-λα δόγματα καί τόν φαῦλο βίο τους (αὐτά πᾶνε μαζί) ἔχουν
ἁλώσει ἐκ τῶν ἔνδον τό κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ζοῦν στή πραγμα-τικότητα ἔκφυλο
βίο καί πάντως ὄχι ἀσκη-τικό καί πρέποντα στό σχῆμα τους καί ἐνῶ τηροῦν, γιά
παραπλάνηση τῶν ἁπλουστέ-ρων καί ἀφελῶν, ὅλους τούς τύπους καί τά ἐξωτερικά
σχήματα τῆς παραδόσεως (ἀμφίεση, τελετουργικά, ρητορεῖες, κ.ο.κ.) κάθονται
στούς θρόνους τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ὡς δῆθεν διάδοχοί των ἐνῶ δέν εἶναι τῶν τρόπων ἐκείνων μέτοχοι, γι’
αὐτό καί εἶναι ἐστερημένοι τῆς χάριτος καί τοῦ φωτισμοῦ ἐκείνων.
Καί ἐνῶ, ἐκ τῶν
προλεχθέντων, εἶναι προφανεῖς οἱ εὐθῦνες τῶν Ἀρχόντων, πρέπει προφανεῖς νά
γίνουν καί γιά τόν πιστό καί χιλιοπρο-δομένο λαό οἱ δικές του εὐθῦνες καί ὑπο-χρεώσεις.
Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὀφείλει, ὡς λογικό Ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, νά
σκέπτεται πάντοτε καί νά ἐνεργῆ κατά Θεόν.
Τούς πολιτικούς ἄρχοντες, ἀφοῦ πλέον
τούς ἐκλέγει, νά τούς ἐπιλέγη αὐστηρά μέ χριστιανικά κριτήρια, γιά νά μή
γίνεται συνένοχος ἀντιθέων ἐνεργειῶν.
Νά γνω-ρίζη τήν ἀλήθεια καί νά ζῆ
χριστιανικά γιά νά εἶναι πάντοτε ἐλεύθερος
κατά Χριστόν.
Νά μή ἀκολουθῆ τούς ψευδεῖς, μισθωτούς καί ἰδιοτελεῖς
Ποιμένες, ἀλλά μόνον ἐκείνους πού ὡς μιμηταί τοῦ Χριστοῦ καί γνήσιοι διάδοχοι τῶν
Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀγωνίζονται γιά τήν ἀλήθεια καί
θυσιάζονται γιά τήν σωτηρία τοῦ ποιμνίου πού ἡ Ἐκκλησία τούς ἐμπιστεύθηκε νά διακονοῦν.
Μόνον ἔτσι καί τότε θά δοῦμε
καλλίτερες ἡμέρες γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν Πατρίδα μας. Ἀμήν.
Η είσοδος των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη (Ευγένιος Ντελακρουά, 1840)
Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης
