«Φασίστας είναι ο πιο αριστερός Τούρκος»

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων

Το Σάββατο 20 Οκτωβρίου έφευγα προβληματισμένος από το πνευματικό μνημόσυνο του Νεοκλή Σαρρή, το οποίο διοργάνωσε ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών στην Καλλιθέα. Σκεφτόμουν ότι δεν έχουμε πλέον ειδικούς τουρκολόγους όπως ήταν ο Σαρρής, που να γνωρίζουν καλά τη γλώσσα, την Ιστορία, τη ψυχοσύνθεση και τις στρατηγικές βλέψεις των Τούρκων. Επειτα από λίγες ημέρες κατάλαβα ότι ευτυχώς υπάρχουν συνεχιστές. Είχα την ευκαιρία στις 25 Οκτωβρίου να παρακολουθήσω στην Παλαιά Βουλή την παρουσίαση του βιβλίου «Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι», το οποίο συνέγραψε ο τέως αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Φραγκούλης Φράγκος. Ο στρατηγός είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου και, όπως είπαν οι ομιλητές, το βιβλίο αποτελεί μία πιο εκλαϊκευμένη μορφή της διατριβής του.

 Σε μια αίθουσα που ήταν εντυπωσιακά υπερπλήρης -με τον κόσμο ως τα σκαλιά του Εθνολογικού Μουσείου- το έργο του σεμνού στρατηγού παρουσίασαν η Λιάνα Κανέλλη, η Σοφία Βούλτεψη, ο Γιώργος Λιάνης, ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Φωτιάδης και, φυσικά, ο ίδιος ο συγγραφεύς. Ο στρατηγός διετέλεσε στρατιωτικός ακόλουθος της Ελλάδος στην Αγκυρα κατά τη δεκαετία του 1990 και τότε ταξίδεψε σε πολλά μέρη της γνωστής άγνωστης, της γειτονικής μας χώρας.
Επισκέφθηκε μέρη με ελληνόφωνους μουσουλμάνους, με κρυπτοχριστιανούς, με αραβόφωνους ορθοδόξους (στα σύνορα με τη Συρία), με χριστιανικούς ναούς και προσκυνήματα και κατέληξε σε χρήσιμα συμπεράσματα. Το πρώτο και σημαντικότερο πόρισμά του είναι ότι μεγάλο μέρος του τουρκικού λαού σήμερα έχει ελληνικές ρίζες. Αλλοι εξισλαμίστηκαν για πάντα, άλλοι επιφανειακά, άλλοι νιώθουν Τούρκοι, άλλοι ενθυμούνται τις ελληνικές τους ρίζες.

 Ο Φραγκούλης Φράγκος βροντοφωνάζει: «Η Τουρκία έχει στην Ελλάδα ένα προξενείο παραπάνω. Αρα δικαιούμαστε κι εμείς να ανοίξουμε ακόμη ένα προξενείο εκεί. Ας το ανοίξουμε στην Τραπεζούντα». Πιστεύει ότι κάποια στιγμή στον Πόντο θα δούμε εκπλήξεις όσον αφορά τα πραγματικά εθνικά και θρησκευτικά αισθήματα των κατοίκων. Επιπλέον, ο συγγραφεύς τονίζει ότι η Τουρκία περικλείει περισσότερες από 70 εθνότητες, μειονότητες και θρησκευτικές ομάδες. Δεν είναι ομοιογενής, γι’ αυτό και το στρατοκρατικό καθεστώς των τελευταίων δεκαετιών προσπαθεί μέσω της εκπαίδευσης και των ΜΜΕ να επιβάλει την ιδεολογία του ενιαίου έθνους. Η εθνική μειονότητα των Κούρδων αριθμεί πάνω από 20.000.000 και στον ίδιο αριθμό μπορεί να υπολογιστεί και η θρησκευτική μειονότητα των Αλεβιτών. Δική μου υποσημείωση: Δεν είναι σωστό να προσθέτει κάποιος τους αριθμούς αυτούς, διότι πολλοί Κούρδοι είναι και Αλεβίτες. Πάντως τα προβλήματα για τη Τουρκία θα είναι μεγαλύτερα στο άμεσο μέλλον, δήλωσε ο στρατηγός και μας θύμισε δύο σχετικές προβλέψεις.

 Ο πρώην δικτάτορας (του πραξικοπήματος του 1980) Κενάν Εβρέν προέβλεψε ότι η Τουρκία θα γίνει ομοσπονδιακό κράτος με πέντε διακριτές περιοχές. Η πρώτη πιο ευρωπαϊκή, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, η δεύτερη, η παραλιακή-αιγαιατική, με κέντρο τη Σμύρνη, η τρίτη, η πιο ασιατική, με κέντρο το Ικόνιο, η τέταρτη, η κουρδική, με κέντρο το Ντιάρμπακιρ, η πέμπτη, η ποντιακή, με κέντρο την Τραπεζούντα. Ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αγκυρα Μόρτον Αμπράμοβιτς προχώρησε περισσότερο και σε πρόσφατο άρθρο του προτείνει τον διαμελισμό της Τουρκίας.

 Οι περισσότεροι ομιλητές της παρουσίασης κατέρριψαν τη θεωρία του Νταβούτογλου περί μηδενικών προβλημάτων, αφού η Τουρκία σήμερα έχει προβλήματα με όλους. Μάλιστα ο καθηγητής της Γεωπολιτικής Ι. Μάζης θύμισε ότι η Τουρκία συνεργάστηκε και με μία πτέρυγα της Αλ Κάιντα, πρώτα στη Λιβύη κατά του Καντάφι και τώρα στη Συρία κατά του Ασαντ.

 Ομως για τους Τούρκους πολιτικούς ο Φρ. Φράγκος είναι απόλυτος: Ολοι τους θέλουν να βλάψουν την Ελλάδα. Και όπως είπε χαρακτηριστικά: «Ο πιο αριστερός στην Τουρκία είναι φασίστας με τα δικά μας δεδομένα».

Εμφανίσεις της Παναγίας στα ελληνικά στρατεύματα

Στον πόλεμο του ’40
Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να βαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός.
Γράμμα από τη Μόροβα
Ο Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του.
«Αδελφέ μου Νίκο.
Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, πού το είδα με τα μάτια μου και πού φοβάμαι μήπως, ακούγοντας το από άλλους, δεν το πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πρίν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.
- Τίς ει (Ποιος είσαι); Μιλιά… Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τίς ει;
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της.
Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά, νια να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας.
Υπογραμμίζω πώς η επίθεση μας πέτυχε τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχτεί πίσω και τα καινούργια… κοιμόνταν! Το τί έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».
Θαύμα στο Μπούμπεση
Ζωντανό θαύμα της Παναγίας έζησαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο οι στρατιώτες του 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχη Πετράκη, στην κορυφογραμμή του Ροντένη, δεξιά της θρυλικής Κλεισούρας.
Κάθε βράδυ, από τις 22-1-41 και έπειτα, στίς 9.20 ακριβώς, το βαρύ ιταλικό πυροβολικό άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος Πετράκη και του δρόμου, απ’ όπου περνούσαν τα μεταγωγικά. Πέρασαν ήμερες και το κακό συνεχιζόταν, δημιουργώντας εκνευρισμό και απώλειες. Τολμηροί ανιχνευτές των εμπροσθοφυλακών και αεροπόροι εξαπολύθηκαν μέχρι βαθιά στις ιταλικές γραμμές, αλλά επέστρεψαν άπρακτοι. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα ιταλικά πυροβόλα, ίσως γιατί οι Ιταλοί κάθε βράδυ τα μετακινούσαν.
Ήταν όμως απόλυτη ανάγκη να εντοπισθούν οι εχθρικές θέσεις. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακούστηκαν πάλι οι ομοβροντίες των ιταλικών κανονιών.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ο ταγματάρχης εντελώς αυθόρμητα, βοήθησε μας! Σώσε μας απ’ αυτούς τους δαίμονες.
Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο. Σιγά-σιγά σχημάτισε κάτι σαν φωτοστέφανο. Και κάτω απ’ αυτό μερικά ασημένια συννεφάκια σχημάτισαν τη μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σ’ ένα φαράγγι, ανάμεσα σε δύο υψώματα του Μπούμπεση. Το όραμα το είδαν όλοι στο τάγμα και ρίγησαν.
- Θαύμα! βροντοφώναξε ο ταγματάρχης.
- Θαύμα! Θαύμα! επανέλαβαν οι στρατιώτες και σταυροκοπήθηκαν.
Αμέσως έφυγε ένας σύνδεσμος με σημείωμα του Πετράκη νια την πυροβολαρχία του Τζήμα. Σε δέκα λεπτά βρόντησαν τα ελληνικά κανόνια και σε είκοσι εσίγησαν τα ιταλικά. Οι οβίδες μας είχαν πετύχει απόλυτα τον στόχο.
Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής
Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται:
«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη τωνβαρέων όπλων πού κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροι μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο Θαύμα.
Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:
Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμπώντας το χέρι στον ώμο μου:
- θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο; Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.
- Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.
Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:
- Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;
— Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πώς είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστη μου;
- Ναί, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ’ όλους τους στρατιώτες του τάγματος.
Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν’ ανάψετε κεριά στ’ αδέλφια σας πού έχουν ταφεί εκεί;
Μ’ αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.
- Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογκούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.
Του διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς του Πουσάν. Ενώ όμως λέγαμε αυτά, ξαναβλέπω τη γυναίκα του ονείρου μου μπροστά μου. — Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα… Αυτή… Να… τη βλέπεις;
Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ομορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:
— Μη φοβάσαι… Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι ή Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου.
Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε απ’ τα βάθη της καρδίας μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ πουδεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».
Το αδέσποτο μουλάρι
Ο Ν. Ντραμουντιανός διηγείται μία θαυμαστή εμπειρία του από τον πόλεμο του ’40:
«Ο λόχος μας πήρε διαταγή να καταλάβει ένα προχωρημένο ύψωμα νια προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμπούρι μέσα στα βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα δύο μερόνυχτα κι έφτασε σε πολλά μέρη τα δύο μέτρα. Αποκλειστήκαμε από την επιμελητεία. Καθένας είχε τροφές στο σακίδιο του για μία ήμερα. Από την πείνα και το κρύο δεν λάβαμε πρόνοια «δια την αυριον» και τις καταβροχθίσαμε.
Από κει και πέρα άρχισε το μαρτύριο. Τη δίψα μας τη σβήναμε με το χιόνι, αλλά η πείνα μας θέριζε. Περάσαμε έτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε.
Το ηθικό μας το διατηρούσαμε ακμαίο, αλλά η φύση έχει και τα όρια της.
Μερικοί υπέκυψαν. Το ίδιο τέλος περιμέναμε όλοι «υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Τότε μία έμπνευση του λοχαγού μας έκανε το θαύμα! Έβγαλε απ’ τον κόρφο του μία χάρτινη εικόνα της Παναγίας, την έστησε στο ψήλωμα και μας κάλεσε γύρω του:
— Παλικάρια μου! είπε. Στην κρίσιμη αυτή περίσταση ένα θαύμα μόνο μπορεί να μας σώσει. Γονατίστε, παρακαλέστε την Παναγία, τη μητέρα του Θεανθρώπου, να μας βοηθήσει!
Πέσαμε στα γόνατα, υψώσαμε τα χέρια, παρακαλέσαμε θερμά. Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε κι ακούσαμε κουδούνια. Παραξενευτήκαμε και πιάσαμε τα όπλα. Πήραμε θέση «επί σκοπόν».
Δεν πέρασε ένα λεπτό και βλέπουμε ένα πελώριο μουλάρι να πλησιάζει κατάφορτο. Ανασκιρτήσαμε! Ζώο χωρίς οδηγό να περνά το βουνό, μ’ ένα μέτρο χιόνι — το λιγότερο – ήταν εντελώς αφύσικο. Καταλάβαμε: Το οδηγούσε ή Κυρία Θεοτόκος. Την ευχαριστήσαμε όλοι μαζί ψάλλοντας σιγανά, μα ολόκαρδα, το «Τη υπερμάχω» και άλλους ύμνους της. Το ζώο είχε πάνω του μία ολόκληρη επιμελητεία από τρόφιμα: κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες, κονιάκ και άλλα.
Πολλές κι απίστευτες κακουχίες πέρασα στον πόλεμο. Αλλ’ αυτή μου μένει αξέχαστη, γιατί δεν είχε διέξοδο. Την έδωσε όμως η Παναγία».
Από το βιβλίο “Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας”, έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού
vatopaidi.

Η μάχη της Πίνδου

Η επικίνδυνη ισχνότητα του μετώπου μας στην Πίνδο απαιτεί μια ερμηνεία. Η οποία για έναν αντικειμενικό ερευνητή οδηγεί στην ανακάλυψη αλυσιδωτών ευθυνών στα ανώτερα κλιμάκια της τότε πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας μας, αν και υποστηρίχθηκε, ότι ακόμα και στα αμέσως προϊστάμενα του Δαβάκη; κλιμάκια επικρατούσε κάποια εχθρότητα εναντίον του, που οδήγησε στην ανεξήγητη έλλειψη ενισχύσεως του.

..Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται "στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του". Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ' αυτό το λάθος "θα μάντρωνε τους Ιταλούς".

..Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κύριου όπλου για τη διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών. Έγραψε αρκετά στρατιωτικά έργα, μεταξύ των οποίων και το βιβλίο «Ο πόλεμος του μέλλοντος»Κάνοντας τον Τζών Φρήμαν να γράψει πως ο Αντισυνταγματάρχης ήταν ο θεωρητικός προφήτης του μηχανοκίνητου πολέμου.  Ο τροβαδούρος των τανκς πάνω στις άγριες βουνοκορφές, όπου μόνον άνθρωποι και μουλάρια μπορούσαν να ανεβαίνουν στις γιδόστρατες. Είχε αφομοιώσει τον πρωτόγονο πόλεμο που έπρεπε να διεξαγάγει. Και κάθε τόσο τηλεφωνούσε στους ήρωές του στα ακραία φυλάκια. Στο 25 της Κιάφας, μια αετοφωλιά στα 2398 μέτρα, στο 24 του Κουκουλιού, στο 23 της Μπάτρας και από εκεί σε ολόκληρη την υφήλιο!

 ,,,Ο Σ. Μελάς έχει χαρακτηρίσει τον Κωνσταντίνο Δαβάκη ως "μοναδική σύνθεση προσόντων που σπάνια πάνε μαζί: Σπουδαίος 'τρουπιέ', όπως λένε οι Γάλλοι, πολέμαρχος, καπετάνιος με καρδιά βουνό, αισιοδοξία τρελή, θάρρος απροσπέλαστο, διοικητής ασύγκριτος, χέρι δυνατό, θέληση αλύγιστη, αλλά και ιδιοφυία στρατηγική, κάτοχος του εδάφους όσο λίγοι διοικητές στρατευμάτων. Ακούραστος μελετητής και γνώστης βαθύτατος της τέχνης του πολέμου, πρωτεύων στις ξένες πολεμικές Ακαδημίες, δάσκαλος αξιωματικών σπάνιος, συγγραφεύς στρατιωτικός πρωτότυπος και πρωτοπόρος - ολόκληρη βιβλιοθήκη τα έργα του - μοναδικός ιχνηλάτης των 'τακτικών καταστάσεων', ξάστερος στην κρίση, ευφάνταστος και γοργότατος στη σύλληψη του σχεδίου κι εκτελεστής άμεσος, μεγάλος μαέστρος του ελιγμού, επίμονος και παράφορος στον αγώνα". (Η δόξα του '40, σελ. 21).

Η μάχη της Πίνδου

Αλλά το κρίσιμο πρόβλημα της ελληνικής αντίστασης στην επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων ήταν η Πίνδος. Οι λιγοστοί άνδρες του Αποσπάσματος Πίνδου με διοικητή τον Δαβάκη ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να υπερασπιστούν ένα μέτωπο 70 χιλιομέτρων, από την Κόνιτσα ως το Επταχώρι όπου βρισκόταν και ο Σταθμός Διοικήσεως.
Ο Δαβάκης ήταν καινούργιος στην περιοχή. Είχε αναλάβει τη διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν και είχε υπό τις διαταγές του όλα κι όλα τρία τάγματα ή μάλλον δύο, αφού το ένα, στις 28 Οκτωβρίου, βρισκόταν καθ' οδόν προς το Επταχώρι από τον Πεντάλοφο. Ετσι, όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκαν οι αλπινιστές της μεραρχίας «Τζούλια», σε ένα μέτωπο από τον Γράμμο ως την Κόνιτσα, ο Δαβάκης, εκτός από το πεζικό, διέθετε μόνο έξι διμοιρίες πυροβολικού, ελάχιστα πολυβόλα στους λόχους και ακριβώς μιάμιση ορεινή πυροβολαρχία. Είχε επίσης και δύο σωλήνες όλμων, χωρίς όμως βλήματα, μια και τους όλμους τους μετέφερε το τάγμα που ερχόταν από τον Πεντάλοφο στο Επταχώρι.
Οι ειδήσεις που έφθαναν στο Επταχώρι ήταν απελπιστικές: Τα λιγοστά φυλάκια προκάλυψης που είχε ο Δαβάκης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον εχθρό, ο οποίος προχωρούσε ακάθεκτος στη διείσδυσή του στην Πίνδο. Τι μπορούσαν να κάνουν οι λίγοι αυτοί στρατιώτες, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά πόλεμο; Ο Δαβάκης κρατώντας την ψυχραιμία του προσπάθησε να εμψυχώσει τους άνδρες του λέγοντάς τους ότι σε λίγο θα έφθαναν ενισχύσεις. Ωστόσο τις τρεις επόμενες ημέρες (29, 30 και 31 Οκτωβρίου) οι Ιταλοί έμοιαζαν αήττητοι: Από το βόρειο μέρος του μετώπου προσπαθούσαν να ανοίξουν δίοδο προς την Καστοριά, στο κέντρο το 8ο Σύνταγμα της «Τζούλια» ήθελε να περάσει ανάμεσα στον Γράμμο και στον Σμόλικα προς το Κεράσοβο και τη Σαμαρίνα και στα νότια το 9ο Σύνταγμα βάδιζε προς τη Βωβούσα για να φθάσει από εκεί στο Μέτσοβο. Ο Δαβάκης ήξερε ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων μπορούσε να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών και να αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου. Με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ούτως ώστε να φθάσουν οι ενισχύσεις.

Και, σαν πραγματικό θαύμα, χωρίς μεταγωγικά μέσα, με πεζοπορία ατέλειωτων ωρών, νηστικοί και άυπνοι έφθασαν στις 3 Νοεμβρίου στο Επταχώρι οι άνδρες της Ι Μεραρχίας Πεζικού της V Ταξιαρχίας Πεζικού ενώ ολόκληρη η Μεραρχία Ιππικού είχε αποστολή να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών προς το Μέτσοβο. Σημαντικότατη βοήθεια στον αγώνα κατά των Ιταλών στην Πίνδο πρόσφεραν οι γυναίκες των γύρω χωριών. Με απαράμιλλο θάρρος και υπεράνθρωπη προσπάθεια κάλυπταν τις ελλείψεις του στρατού σε μεταγωγικά. Μέσα από δύσβατα μονοπάτια, κουβαλώντας στην πλάτη τους κάσες με πυρομαχικά και όπλα, ανέβαιναν στις βουνοκορφές για να δώσουν τα εφόδια στους μαχομένους.
Στο μεταξύ οι ιταλικές δυνάμεις είχαν ήδη καταλάβει τη Σαμαρίνα και τη Βωβούσα και απείχαν μόλις έξι ώρες με τα πόδια από το Μέτσοβο, το οποίο, αν το έπαιρναν, θα έκοβε την Ελλάδα στα δύο.
Στις 3 Νοεμβρίου ωστόσο οι Ιταλοί κατάλαβαν ότι οι νίκες τους ήταν πρόσκαιρες. Τα τμήματα της «Τζούλια» που είχαν προωθηθεί από το Κεράσοβο προς τη Σαμαρίνα αποκόπηκαν. Προσπάθησαν να ξεφύγουν προς τα Γρεβενά και, όταν συνειδητοποίησαν ότι η δίοδος φυλασσόταν από την Ταξιαρχία Ιππικού, εξαπέλυσαν εναντίον της μια τρομερή επίθεση. Οι ιππείς κινδύνεψαν να αποδεκατιστούν αν δεν επενέβαινε την κατάλληλη στιγμή η μικρή, εξαθλιωμένη αλλά ηρωική Ελληνική Αεροπορία. Την ίδια ημέρα η Ταξιαρχία Ιππικού μπήκε θριαμβευτικά στη Σαμαρίνα. Την επομένη τμήματα της Ι Μεραρχίας Πεζικού ανακατέλαβαν τη Βωβούσα. Ο δρόμος προς το Μέτσοβο είχε αποκοπεί για τους Ιταλούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν όπως όπως. Ο μόνος δρόμος που τους απέμενε ήταν η οπισθοχώρηση.
Τις επόμενες ημέρες το σφυροκόπημα των Ιταλών από τους Ελληνες συνεχίστηκε και στις 10 Νοεμβρίου τα ράκη της υπερήφανης «Τζούλια» σύρθηκαν προς την Κόνιτσα όπου τους περίμενε η μεραρχία «Μπάρι», η οποία αρχικά προοριζόταν για την κατάκτηση της Κέρκυρας αλλά το ιταλικό Επιτελείο αποφάσισε να τη στείλει στην Κόνιτσα για να αντιμετωπίσει το φιάσκο των πρώτων ημερών του πολέμου.

Η Εποποιία της Πίνδου-Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αλεξάνδρου Λ. Ζαούση: 
Αλλά το πιο κρίσιμο πρόβλημα ήταν και παρέμενε η Πίνδος. Το μέτωπο που είχε να καλύψει ο Δαβάκης είχε μήκος περίπου 70 χιλιόμετρα κι εκτεινόταν σε αδρές γραμμές από την Κόνιτσα μέχρι το Επταχώρι ^(σ1). Το πρόβλημα όμως στην Πίνδο δεν ήταν τα χιλιόμετρα... Ήταν ο ορεινός της όγκος με την παντελή έλλειψη αμαξιτών δρόμων και τις δαιδαλώδεις διαβάσεις μέσα από ποταμιές και μονοπάτια, οι οποίες έπρεπε να αποφραχτούν από τη διείσδυση ειδικευμένων ορεινών μονάδων του εχθρού. Για το σκοπό αυτό το "απόσπασμα" του Δαβάκη διέθετε τη νύχτα της 27 προς 28 Οκτωβρίου, όλα - όλα τρία τάγματα! Ή μάλλον δύο, διότι το τρίτο τάγμα κινήθηκε από τον Πεντάλοφο προς το Επταχώρι, όπου βρισκόταν ο Σταθμός Διοικήσεως του Δαβάκη, μόλις το πρωί της 28 Οκτωβρίου... Ο Δαβάκης είχε αναλάβει τη διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν από την εισβολή. Με το ίδιο πάθος που είχε δείξει και ο Κατσιμήτρος όργωσε την περιοχή του και προσπάθησε να δημιουργήσει εστίες αντιστάσεως. Με τη διαφορά, ότι στα οχυρά σημεία που οργάνωσε δεν είχε να διαθέσει παρά μόνο λόχους και διμοιρίες! Διέσπειρε στην Πίνδο το απόσπασμα του κυριολεκτικά κερματίζοντάς το, δηλαδή "τα σα εκ των σων"... Το πρωί της 28 Οκτωβρίου, όταν εμφανίστηκε η ΤΖΟΥΛΙΑ, εκτός από το πεζικό, διέθετε μόνο 6 διμοιρίες πολυβόλων, λίγα πολυβόλα στους λόχους και για την ακρίβεια μιάμιση (αριθμός 11/2) πυροβολαρχία ορειβατικού πυροβολικού! Στον Σταθμό Διοικήσεως στο Επταχώρι είχε κρατήσει κοντά του τα πολύτιμα "μεταγωγικά", δηλαδή τα μουλάρια... Καθώς και δύο σωλήνες όλμων, οι οποίοι όμως "εστερούντο προωθητικών φυσιγγίων". Τους όλμους τους είχε το τρίτο τάγμα που ήταν ακόμα "εν κινήσει" από τον Πεντάλοφο ^[04,05]...

   Η επικίνδυνη ισχνότητα του μετώπου μας στην Πίνδο απαιτεί μια ερμηνεία. Η οποία για έναν αντικειμενικό ερευνητή οδηγεί στην ανακάλυψη αλυσιδωτών ευθυνών στα ανώτερα κλιμάκια της τότε πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας μας, αν και υποστηρίχθηκε, ότι ακόμα και στα αμέσως προϊστάμενα του Δαβάκη; κλιμάκια επικρατούσε κάποια εχθρότητα εναντίον του, που οδήγησε στην ανεξήγητη έλλειψη ενισχύσεως του. Από ότι φαίνεται το Γ.Ε.Σ. είχε από τον Σεπτέμβριο του '40 δώσει την απαιτούμενη σημασία στον τομέα της Πίνδου. Και το ενδιαφέρον είναι, ότι αυτό οφειλόταν όχι τόσο στις πληροφορίες ότι οι Ιταλοί θα επιχειρούσαν διείσδυση μέσα από τα βουνά αλλά διότι ήθελε να χρησιμοποιήσει, το Επιτελείο μας, τη μεθόριο κατά μήκος της Πίνδου σαν βατήρα για την πρώιμη εξαπόλυση επιθετικών ενεργειών! Συγκεκριμένα, το Επιτελείο γνώριζε, ότι οι κύριες οδικές αρτηρίες από τις οποίες θα κατέβαιναν στην Ήπειρο οι Ιταλοί ήταν δύο. Η μία από το Αργυρόκαστρο στα δυτικά και η άλλη από την Κορυτσά στα ανατολικά. Η δεύτερη περνούσε από τον αναφερθέντα δρόμο Ερσέκα - Λεσκοβίκι και κατέληγε στη Μέρτζανη, την πύλη εισόδου προς την Κόνιτσα. Και από κει προς το Καλπάκι. Το Γ.Ε.Σ. γνωρίζοντας, ότι η VIII Μεραρχία θα υφίστατο το κύριο βάρος της ιταλικής εισβολής, ήθελε να την ανακουφίσει δημιουργώντας στην Πίνδο ένα ισχυρό συγκρότημα, το οποίο θα εξαπέλυε άμεσα επίθεση εναντίον της οδού Ερσέκα - Λεσκοβίκι. Ώστε να εμποδίσει την προώθηση των δυνάμεων του εχθρού προς Μέρτζανη - Κόνιτσα και Καλπάκι. Για τον σκοπό αυτό, στα μέσα Σεπτεμβρίου, ο Παπάγος ζήτησε από τον Μεταξά να προεπιστρατευθεί τουλάχιστον η Ι Μεραρχία και μετακινούμενη από Καλαμπάκα προς Πίνδο να επιτεθεί από κει στον αμαξιτό δρόμο Ερσέκα - Λεσκοβίκι. Το επιπλέον πλεονέκτημα ήταν, ότι η μεραρχία αυτή εγκαθιστάμενη στην Πίνδο, θα αποτελούσε ένα σιδερένιο κρίκο μεταξύ VIII Μεραρχίας και του Τμήματος Στράτιάς Δ. Μακεδονίας. Όπως αναφέρθηκε (σελ. 65) ο Μεταξάς, σε μια από τις τελευταίες επικίνδυνες και αντιφατικές ταλαντεύσεις του, αρνήθηκε την προεπιστράτευση, επικαλούμενος τις συμβουλές του Βερολίνου! Τις τελευταίες βδομάδες προ της εισβολής, το Τ.Σ.Δ.Μ. αλλά και το Β' Σ.Σ. (Β' Σώμα Στρατού) ζήτησαν, με δική τους πρωτοβουλία, από το Γ.Ε.Σ. να συγκροτηθούν εσπευσμένα για την Πίνδο τουλάχιστον μερικά ειδικά αποσπάσματα. Με σύνθεση το καθένα: ένα τάγμα πεζικού, μια ορειβατική πυροβολαρχία και έναν ουλαμό ιππικού. Το αίτημα αυτό δεν έγινε δεκτό ^[06]. στην Πίνδ όχι μόνο δεν υπήρχαν διαθέσιμες μονάδες για να εξορμήσουν από τη μεθόριο, αλλά ούτε καν επαρκείς για να την προστατεύσουν από τη διείσδυση της ΤΖΟΥΛΙΑ. Κι έτσι το "απόσπασμα αυτοκτονίας" του Δαβάκη βρέθηκε μόνο του για να γράψει κι αυτό ένα από τα μεγαλύτερα έπη του πολέμου...

Η εποποιία της Πίνδου, όπως την έχουμε βαφτίσει, είχε αρχίσει λίγο μετά τις πέντε το πρωί στις 28 Οκτωβρίου. Στον Σταθμό Διοικήσεως του Δαβάκη, στο Επταχώρι, ένας παγωμένος αέρας κατέβαινε από τον Γράμμο ενώ το χωριό κοιμόταν σκεπασμένο από την καταχνιά του ποταμού. Του Σαραντάπορου. Το σκοτάδι ήταν ακόμα πηχτό, όταν το τηλέφωνο στο Υπασπιστήριο άρχισε να χτυπάει. Ο διοικητής του ΤΣΔΜ στρατηγός Πιτσίκας ειδοποιούσε από την Κοζάνη τον Δαβάκη ότι στις 6 το πρωί θ' άρχιζε η ιταλική επίθεση! Εκεί που βρισκόταν ο Δαβάκης δεν ήταν σε θέση να ξέρει, ότι μερικά συνοριακά φυλάκια είχαν ήδη προσβληθεί από ανυπόμονους αλπινιστές στις 4 το πρωί... Λίγο μετά τις πέντε οι κορφές του Γράμμου και του Σμόλικα φωτίστηκαν σαν από αστραπές. Το βαρύ πυροβολικό που συνόδευε τη μεραρχία ΤΖΟΥΛΙΑ είχε αρχίσει το προπαρασκευαστικό "μπαράζ"... Αλλά εδώ οι μάχες δεν επρόκειτο να κριθούν με πυροβολικό και άρματα. Εδώ ο αγώνας θα γινόταν σώμα με σώμα. Και το "Απόσπασμα Πίνδου", που όλο-όλο διέθετε με βία τρία τάγματα, δεν είχε προκάλυψη επιβραδυντική άλλη παρά τις μικρές φρουρές των μεθοριακών φυλακίων! Η ιταλική ορεινή μεραρχία εισέδυσε με πρωτοφανή τόλμη στον ορεινό όγκο της Πίνδου, χρησιμοποιώντας δύο κυρίως συντάγματα. Το 8ο και το 9ο. Το πρώτο από αυτά επετέθη στο βορειότερο άκρο του μετώπου με κατεύθυνση προς Αετομηλίτσα και Λυκορράχη αφ' ενός και νοτιότερα προς τη Βούρμπιανη. Στην πρώτη κατεύθυνση το ιταλικό σύνταγμα διέθεσε σχετικά περιορισμένες δυνάμεις, αλλά πάντως συντριπτικά υπέρτερες των δικών μας, που έχασαν κάθε επικοινωνία με τον Σταθμό Διοικήσεως στο Επταχώρι. Στην κατεύθυνση Βούρμπιανης και Πυρσόγιαννης προς την οποία στράφηκε ο όγκος του 8ου συντάγματος της ΤΖΟΥΛΙΑ, υπήρχαν μόνο δύο ελληνικοί λόχοι για να το αντιμετωπίσουν... Κράτησαν όσο μπορούσαν κι έπειτα συμπτύχθηκαν. Από τη δύναμη αυτή μια διμοιρία γενναίων υπό τον ανθυπασπιστή Καφαντάρη και τον λοχία Σκυλογιάννη διολίσθησαν προς τα βόρεια και εγκαταστάθηκε στην Κιάφα σε ύψος 2.400 μέτρων υπό συνθήκες πολικού ψύχους... Στο νότιο άκρο του ορεινού μετώπου προς το οποίο μ' αιχμή την Κόνιτσα ετοιμαζόταν να επιτεθεί το άλλο σύνταγμα, το 9ο, ολόκληρη τη μέρα της 28 Οκτωβρίου βασίλευε μια ανησυχαστική ηρεμία... Και ξαφνικά στις 5 το απόγευμα μπροστά σε δύο λόχους του Αποσπάσματος Πίνδου, στην περιοχή Μόλιστας και Καστάνιανης, στα βόρεια της Κόνιτσας, ξεφυτρώνει ολόκληρο το 9ο σύνταγμα της ΤΖΟΥΛΙΑ! Οι δύο λόχοι ανατρέπονται κι αυτοί... Απεγνωσμένα ο Δαβάκης ζητάει ενισχύσεις από το τάγμα Προκαλύψεως της Κόνιτσας, που υπάγεται στην VIII Μεραρχία. Δεν υπάρχει τηλεφωνική επικοινωνία και ο Δαβάκης ζητάει να φύγουν σύνδεσμοι με "κτήνη ιδιωτικά και οδηγούς..." για να ειδοποιήσουν το τάγμα Κονίτσης. Αλλά δεν το βρίσκουν... Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Αποσπάσματος Δαβάκη και VIII Μεραρχίας έχει σπάσει...

   Η νύχτα της 28ης Οκτωβρίου βρίσκει το Απόσπασμα (σε πλήρη σύμπτυξη, αλλού με τ' όπλο στο χέρι, αλλού μ' εκδηλώσεις μεγάλης αταξίας. Για τον Δαβάκη αρχίζει τώρα ο εφιάλτης. Για το Γενικό Στρατηγείο θ' αρχίσει τις επόμενες τρεις μέρες. Φυγάδες φτάνουν στο Επταχώρι κι ένας διμοιρίτης ανθυπολοχαγός φυλακίζεται με βαριά κατηγορία - δειλία ενώπιον του εχθρού. Τον περιμένει το Στρατοδικείο. Τι ·να κάνουν οι άνδρες της ισχνής αυτής προκαλύψεως; Με την εξαίρεση του Δαβάκη, των ανώτερων επιτελών του και τριών λοχαγών, όλοι οι άλλοι αξιωματικοί και άνδρες βλέπουν για πρώτη φορά πόλεμο. Θα πάρουν το βάπτισμα του πυρός στην Πίνδο... Τις τρεις επόμενες μέρες 29, 30 ακόμα και στις 31 Οκτωβρίου, η ιταλική απειλή στην Πίνδο παίρνει διαστάσεις δραματικές... Λόχοι και διμοιρίες αποκόπτονται, ένα όργιο φημών απλώνεται που φέρνει αλπινιστές παντού, ακόμα και κει που δεν έχουν εμφανιστεί. Αλλά το πιο επικίνδυνο από στρατιωτική άποψη είναι, ότι οι διεισδύσεις της ΤΖΟΥΛΙΑ, το επιτελείο της οποίας μοιάζει να έχει μελετήσει όλες τις διαβάσεις, δείχνουν πλέον καθαρά τις απώτερες προθέσεις της μεραρχίας. Στο βόρειο άκρο του μετώπου η επιθετική αιχμή δείχνει προς το Νομό Καστοριάς, προς τον σπουδαίο οδικό κόμβο του Νεστορίου. Στο κέντρο, ο κύριος όγκος του 8ου συντάγματος διεισδύει ανάμεσα στον Γράμμο και τον Σμόλικα με κατεύθυνση το Κεράσοβο και από κει τη Σαμαρίνα! Στο νότιο άκρο το 9ο σύνταγμα επιχειρεί έναν ιδιοφυή ελιγμό. Αναστρέφεται προς τα ανατολικά και ακολουθώντας τη βόρεια όχθη του Αώου προωθείται ραγδαία προς το Δίστρατο. Αν φτάσει εκεί δεν χρειάζεται παρά να αναστραφεί άλλη μια φορά προς τα νότια. Να πάρει τη Βωβούσα και μ' ένα ακόμα άλμα το Μέτσοβο!

   Μέσα σ' αυτόν τον κατακλυσμό των τραγικών ειδήσεων ο συνταγματάρχης Δαβάκης διατηρεί την ψυχραιμία του. Παρόλο ότι βλέπει το Απόσπασμά του σχεδόν να διαλύεται, μπαλώνει, και αυτός εκ των ενόντων τα επικίνδυνα σημεία... Στις 29 Οκτωβρίου το πρωί ρίχνει το 3ο τάγμα του, που μόλις την προηγούμενη νύχτα είχε φτάσει στο Επταχώρι, σε αντεπίθεση στο ύψωμα Μούκα, από όπου οι Ιταλοί απειλούν ακόμα και τον Σταθμό Διοικήσεώς του... Προς την κατεύθυνση των αλπινιστών που προωθούνται για τη Σαμαρίνα, ρίχνει και τις τελευταίες εφεδρείες του. Από τις σχεδόν ανύπαρκτες.

   Αλλά ο Δαβάκης ξέρει πια, ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων θ' αποσοβήσει την κατάρρευση του μετώπου. Κάνει τα πάντα για να εμψυχώσει τους άνδρες του, μεταχειριζόμενος ακόμα και ψέματα. Τους λέει, ότι από στιγμή σε στιγμή φτάνουν 4 τάγματα με πυροβολικό... Τη νύχτα της 29 προς 30 Οκτωβρίου και το μεσημέρι της 30ης, συγκλονιστικές στιγμές διαδραματίζονται στην περιοχή του Επταχωρίου. Φορεία με πληγωμένους ή αναίσθητους από το ψύχος ήρωες ροβολούν προς το χωριό. Αλλά απ' έξω από το Επταχώρι μαζεύονται και άνδρες, που έχουν συρρεύσει από όλα τα σημεία του μετώπου σαστισμένοι και φοβισμένοι. Οι περισσότεροι κρατούν ακόμα τα όπλα τους σαν να θέλουν να δείξουν ότι δεν είναι δειλοί. Καβάλα σ' ένα μαύρο κέλητα ο Δαβάκης σπεύδει προς το σημείο που συγκεντρώνονται οι "φυγάδες". Τους μιλάει και τους τονώνει το ηθικό όσο μπορεί. Μη φοβάστε... θα φτάσουν ενισχύσεις. Τούτη τη φορά δεν τους έχει πει ψέματα. Το απομεσήμερο της 30.10.40 φτάνει στο Επταχώρι η πρώτη μικρή ενίσχυση. Ένα τάγμα πεζικού υπό τον ταγματάρχη Γ. Ποτιστή και, πράγμα πολύ σημαντικό, ένας αξιωματικός σύνδεσμος από το ΤΣΔΜ. Ο ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας ^(σ4), που πολύ αργότερα θα συνδέσει το όνομά του με λαμπρή πολεμική δράση στη Μ. Ανατολή και στην Ιταλία. Ο Δαβάκης καταλαμβάνεται από μια απερίγραπτη ευφορία. Οι ενισχύσεις έφτασαν... Λέει στον Καραβία ότι ήρθε η στιγμή να αντεπιτεθεί! Μέσα στις τραγικές στιγμές των τριών πρώτων ημερών, ο χαλκέντερος Δαβάκης οραματιζόταν μια μεγάλη αντεπίθεση... Ο συλλογισμός του ήταν απλός. Οι δύο μεγάλες σφήνες της ΤΖΟΥΛΙΑ προωθούντο προς τη Σαμαρίνα και Δίστρατο, "αυτοκαλυπτόμενες" κατά το αριστερό τους ιδίως πλευρό, όπως λέγεται στη στρατιωτική ορολογία. Εφ' όσον στο αριστερό τους υπήρχαν ακόμα σαν πυρήνας δυνάμεις του Αποσπάσματος και κατέφθαναν εγκαίρως σημαντικές ενισχύσεις, υπήρχε η δυνατότητα να πλευροκοπηθούν και ενδεχομένως να αποκοπούν τελείως οι φάλαγγες των αλπινιστών. Στις 5 το απόγευμα της 30.10.40 στη μικρή πλατεία του Επταχωρίου έλαμψαν οι χρυσές επωμίδες... Είχε καταφθάσει ο ίδιος ο στρατηγός Βασίλειος Βραχνός, διοικητής της Ι Μεραρχίας μαζί με το επιτελείο του. Η παρουσία του συμβόλιζε τη μεγάλη κινητοποίηση που είχε διατάξει το Γενικό Στρατηγείο για να φράξει την εισβολή στην Πίνδο. Αλλά ο συμβολισμός ήταν ακόμα συμβολισμός... Η Ι Μεραρχία βρισκόταν ακόμα "εν κινήσει" και ο εφιάλτης της Πίνδου θα κρατούσε ακόμα τέσσερις ολόκληρες μέρες. Μέχρι και τις 3 Νοεμβρίου...

   Για την ακρίβεια, την τρίτη μέρα τον πολέμου οι ενισχύσεις που φτάσαν κοντά στον Δαβάκη εκτός από το τάγμα Ποτιστή, ήταν ένα απόσπασμα ιππικού υπό τον ίλαρχο Δ. Γεωργιάδη και μια διλοχία πεζικού υπό τον Βασιλόπουλο, που ακολουθούσε τους ιππείς. Η μικρή αυτή δύναμη είχε ξεκινήσει από τα Γρεβενά και υπό καταρρακτώδη βροχή και με συνεχείς πορείες έφτασε πρώτη στο Επταχώρι. Όταν μετά μερικές μέρες ανακοινώθηκε στην Αθήνα η αντεπίθεση των μεγάλων μονάδων στην Πίνδο, κυκλοφόρησε από μη γνωρίζοντες η φήμη -τη θυμάμαι κι εγώ καλά σαν έφηβος- ότι η Πίνδος σώθηκε από τη "Μεραρχία Ιππικού του Βραχνού" που κατάφερε τρόπον τινά... καλπάζοντας να φτάσει πρώτη στα βουνά. Μεραρχία ιππικού υπήρχε όχι υπό τον Βραχνό αλλά υπό τον υποστράτηγο Γ. Στανωτά και πράγματι διατέθηκε στην αντεπίθεση, αλλά λίγο αργότερα.

   Η ιστορία των τριών πρώτων ημερών της "εποποιίας της Πίνδου" παρουσιάζει μερικά αμφιλεγόμενα. Τα οποία συναντά κανείς κυρίως σε στρατιωτικά συγγράμματα. Με απόψεις ακραίες όπως ότι "ο Δαβάκης διαλύθηκε" και θα πρέπει να μιλάμε μόνο για "εποποιία Καλπακίου" μέχρι τον τίτλο ενός βιβλίου που αποκαλεί τον συνταγματάρχη Δαβάκη "Δρυν του Ταϋγέτου και Αετόν της Πίνδου"... Δεν έχω καμιά διάθεση να αναμιχθώ στις ενδοοικογενειακές αντιζηλίες των στρατιωτικών αλλά ούτε έχω και επαρκείς γνώσεις για να κρίνω. Η πιο νηφάλια πληροφορία που σημείωσα είναι ότι, στο τέλος της τρίτης μέρας (30.10.40), από το Απόσπασμα Πίνδου, μισό τάγμα κρατούσε ακόμα στο βόρειο άκρο το ύψωμα Σούφλικα του Γράμμου προς την κατεύθυνση του Νομού Καστοριάς. Το άλλο μισό είχε συμπτυχθεί "εν διαλύσει" προς το Επταχώρι. Το άλλο τάγμα είχε συμπτυχθεί προς το Βούζιον όρος και την περιοχή Σαμαρίνας. Το τρίτο τάγμα, όπως είδαμε, είχε εισέλθει καθυστερημένα στον αγώνα. Όσον αφορά το τάγμα Κονίτσης. που υπήγετο στην VIII Μεραρχία και έπρεπε να χρησιμεύσει σαν κρίκος με το Απόσπασμα Πίνδου, έχοντας χάσει επαφή με τον Δαβάκη, αλλά αντιλαμβανόμενο, ότι στο δεξιό του το Απόσπασμα υποχώρησε, κινήθηκε προς τα πίσω και εγκαταστάθηκε στη νότια όχθη του Αώου. Συνεπώς δεν επρόκειτο για ολοσχερή διάλυση του Αποσπάσματος Πίνδου. Όπως και στο μέτωπο της Ηπείρου, οι άνδρες του Δαβάκη στη μεγάλη πλειοψηφία τους πολέμησαν υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και κάτω από τη συντριπτική υπεροχή μιας ειδικευμένης στον ορεινό πόλεμο εχθρικής μονάδας.

**Πριν από τη μάχη του Προφήτη Ηλία Φούρκας, είχε προηγηθεί το πρωί της 1ης Νοε η μάχη της Λυκορράχης, όπου ενισχυμένη Διλοχία υπό τον Ανχη Δ. Μισύρη είχε καταφέρει το πρώτο σοβαρό πλήγμα κατά των Ιταλών, με τη σύλληψη των πρώτων 220 αιχμαλώτων και 120 υποζυγίων. Ο Μισύρης τραυματίστηκε και μετά τη μάχη μεταφέρθηκε στα μετόπισθεν.Την ίδια ημέρα (1η Νοε), Διλοχία υπό τον Τχη Καραβία Ι., επιτεθείσα προς κατάληψη Ταύρου - Τσούκας αποκρούστηκε, ενώ το απόγευμα έπεσε ηρωικά μαχόμενος στην Τσούκα, κατόπιν σκληρού και εναλλασσόμένου αγώνα ο Δκτής του ενός Λόχου, ο πρώτος νεκρός Αξκός, Δωδεκανήσιος μόνιμος Υπολοχαγός Αλεξ. Διάκος, καθώς και ο αντικαταστάτης, του Εφ. Ανθλγός Ελευθ. Ντάσκας, από τα Θεοδωριανά 'Aρτας.Επίσης, την 1η Νοε, Διλοχία υπό το Σχη Κ. Δαβάκη, μετά από ηρωικό και εναλασσόμενο αγώνα, καταλαμβάνει τον Προφήτη Ηλία Φούρκας. Την επομένη (2 Νοε), ο Δαβάκης, ενώ προβαίνει σε αναγνώριση για να επιτεθεί μαζί με τη Διλοχία Καραβία προς Ταμπούκι, τραυματίζεται σοβαρά στο στήθος και μεταφέρεται αναίσθητος στα μετόπισθεν.Ο Τχης Καραβίας ακολούθως, στις 2 Νοε, επικεφαλής και των δύο Διλοχιών και τμημάτων του ΙΙΙ/52 Τάγματος, επιχειρεί ηρωική εξόρμηση προς Ταμπούρι, το οποίο καταλαμβάνει στις 3 Νοε, και στη συνέχεια τη Φούρκα - Τσούκα και τη Γύφτισσα. Ύστερα απ' αυτά, εξέλιπε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και ανεφοδιασμού των Αλπινιστών, βορείως του Σμόλικα. 

Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες του πολέμου: Οι δυνάμεις των αντιπάλων και οι πρωταγωνιστές.

Από pheidias.antibaro.gr
(Δ. Λιμνιάτης, Αντιστράτηγος ε.α., “Το έπος του 1940 και ο στρατηγός Κατσιμήτρος”, περιοδικό “Ιστορία”, τ. 352, Οκτ. 1997.)

Φειδίας Ν. Μπουρλάς
Αθήνα, 3 Δεκεμβρίου 1998

“Αναφέρατε παρακαλώ εις τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριο την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα, συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του ΓΕΣ. Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ, και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως, ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι.”
(Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, Διοικητής VIII Μεραρχίας Ηπείρου, σε τηλεφωνική επικοινωνία με το ΓΕΣ (Ανσχη Κορώζη), 27 Οκτωβρίου 1940.)

Οι δυνάμεις των αντιπάλων κατά την έναρξη του πολέμου.

Οι πρώτες κρίσιμες ημέρες μέχρι την ανάσχεση της επιθέσεως των Ιταλών (μάχη Ελαίας (Καλπάκι) – Καλαμά, 2-8 Νοεμ. 1940), την ολοκλήρωση της επιστρατεύσεως και την Ελληνική αντεπίθεση.

Ιταλικές δυνάμεις:

Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση: Διοικητής Στρατηγός Βισκόντι Πράσκα. Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου.

XXV Σώμα Στρατού: Διοικητής Στρατηγός Κάρλο Ρόσσι. Τέσσερις μεραρχίες (23η: “Φερράρα”, 51η: “Σιένα”, 131η: Τ/Θ “Κενταύρων” και μια μεραρχία ιππικού). Συνολική δύναμη: 42000 άνδρες περίπου.
XXVI Σώμα Στρατού: Διοικητής Στρατηγός Γκαμπριέλε Νάσσι. Τέσσερις μεραρχίες (49η: “Πάρμα”, 29η: “Πιεμόντε”, 19η: “Βενέτσια”, 53η: “Αρέτζο”). Συνολική δύναμη: 44000 άνδρες περίπου.
Μεταξύ των δύο σωμάτων στρατού, στον Τομέα της Πίνδου: 3η Μεραρχία Αλπινιστών “Τζούλια”.
Συνολική δύναμη: 59 τάγματα πεζικού, 135 πυροβολαρχίες (23 βαριές), 150 άρματα μάχης, 18 ίλες ιππικού, 6 τάγματα όλμων και ένα τάγμα πολυβόλων.

Ελληνικές δυνάμεις:

Θέατρο επιχειρήσεων Ηπείρου:
VIII Μεραρχία Πεζικού: Διοικητής Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, και το στρατηγείο της III Ταξιαρχίας Πεζικού με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Πεζικού Δημήτριο Γιατζή. Συνολικά περιελάμβανε: 4 διοικήσεις συνταγμάτων πεζικού, 15 τάγματα πεζικού, 16 πυροβολαρχίες, 5 ουλαμούς πυροβολικού συνοδείας, 2 τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πυροβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακή μονάδα αναγνωρίσεως. Το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας (κινούμενο από την Αιτωλοακαρνανία προς Ήπειρο).
Στις 12 Οκτωβρίου 1940: Τέθηκε στη διάθεση της Μεραρχίας ο Υποστράτηγος Ν. Λιούμπας, στον οποίο ανατέθηκε η διοίκηση του τομέα της Θεσπρωτίας. Έφθασε μια αντιαεροπορική πυροβολαρχία (3 πυροβόλα), η οποία διατέθηκε για την προστασία των Ιωαννίνων. Συμπληρώθηκαν οι διοικήσεις της Μεραρχίας ως ακολούθως: Αρχηγός Πεζικού Μεραρχίας: Συνταγματάρχης Γεώργιος Ντρες. Διοικητής 4ου Συντάγματος Πεζικού: Συνταγματάρχης Κ. Παπαδόπουλος. Διοικητής 40ου Συντάγματος Ευζώνων: Συνταγματάρχης Θρ. Τσακαλώτος.
Στις 27 Οκτωβρίου 1940 η Μεραρχία έχει συμπληρώσει την επιστράτευσή της.
Θέατρο επιχειρήσεων Δυτικής Μακεδονίας:

Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ): Διοικητής Αντιστράτηγος Ιωάννης Πιτσίκας (έδρα Κοζάνη).
Το Β’ Σώμα Στρατού: Διοικητής Αντιστράτηγος Δημήτριος Παπαδόπουλος, με τις: I Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Δημήτριος Βραχνός, IX Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Χρήστος Ζυγούρης, V Ταξιαρχία Πεζικού: Διοικητής Συνταγματάρχης Πεζικού Αναστάσιος Καλής, IX Συνοριακό Τομέα.
Το Γ’ Σώμα Στρατού: Διοικητής Αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου (έδρα Θεσσαλονίκη), με τις: X Μεραρχία: Διοικητής Υποστράτηγος Χρήστος Κίτσος, XI Μεραρχία: Διοικητής Συνταγματάρχης Πυροβολικού Γεώργιος Κώσταλος, IV Ταξιαρχία Πεζικού, Διοικητής Υποστράτηγος Αγαμέμνων Μεταξάς, και τους IX, X, XI Συνοριακούς Τομείς.
Το Απόσπασμα Πίνδου:
Διοικητής ο μόνιμος εξ εφέδρων Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης (Επταχώρι). Τομέας ευθύνης μεταξύ του δεξιού της VIII Μεραρχίας και του αριστερού της IX Μεραρχίας (ανάπτυγμα ΖΕ 37 χλμ. περίπου). Περιελάμβανε: Το 51ο Σύνταγμα Πεζικού (μείον), μία ορειβατική πυροβολαρχία 75 χιλ., έναν ουλαμό πυροβολικού συνοδείας των 65 χιλ. και έναν ουλαμό ιππικού. Είχε σοβαρές ελλείψεις σε οπλισμό, ιματισμό, υπόδηση και εφεδρικά πυρομαχικά. Από 8 διοικητές λόχων 2 ήταν Ανθυπολοχαγοί και 2 Έφεδροι Λοχαγοί. Από τους 32 Διμοιρίτες 3 μόνο ήταν μόνιμοι.
Συνολική δύναμη: 39 τάγματα πεζικού, 40½ πυροβολαρχίες διαφόρων διαμετρημάτων. Δύναμη περίπου 35000 άνδρες.

Σύγκριση δυνάμεων:

Στην Ήπειρο: Έναντι των 22 ταγμάτων πεζικού, 3 συνταγμάτων ιππικού, 61 πυροβολαρχιών (18 βαριές) και 90 αρμάτων μάχης του XXV Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 15 τάγματα πεζικού, μία ομάδα αναγνωρίσεως και 16 πυροβολαρχίες (2 μόνο βαριές) της VIII Μεραρχίας.
Στην Πίνδο: Έναντι 5 ταγμάτων πεζικού, μιας ίλης ιππικού της Ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών, υπήρχαν 2 τάγματα πεζικού, μια ίλη ιππικού και μιάμιση πυροβολαρχία του αποσπάσματος Πίνδου.
Στη Δυτική Μακεδονία: Έναντι 17 ταγμάτων πεζικού, μιας ίλης ιππικού, 24 πυροβολαρχιών (5 βαριές) και 10 αρμάτων μάχης του XXVI Ιταλικού Σώματος Στρατού, υπήρχαν 22 τάγματα πεζικού, 2 ομάδες αναγνωρίσεως και 22 πυροβολαρχίες (7 βαριές) του ΤΣΔΜ.
Συμπεράσματα: Στην Ήπειρο ήταν συντριπτική η υπεροχή των Ιταλών σε πυροβολικό και άρματα. Στην περιοχή Δυτ. Μακεδονίας οι μονάδες ήταν ισοδύναμες με μικρή υπεροχή των Ελληνικών. Στην περιοχή της Πίνδου οι Ιταλοί υπερτερούσαν σε αναλογίες 1:2 περίπου στο πεζικό και 1:4 στο πυροβολικό.
Να επισημανθούν και τα ακόλουθα: Η ασφάλεια των Ελληνικών ακτών ήταν επισφαλής, λόγω της συντριπτικής υπεροχής του Ιταλικού ναυτικού. Στηριζόμαστε μόνο στις ναυτικές δυνάμεις της Μ. Βρετανίας και στις δεσμεύσεις της Ιταλίας με τη Λιβύη. Στην αεροπορία, η Ιταλική είχε την κυριαρχία. Έναντι 400 Ιταλικών αεροσκαφών, διαθέταμε 143 παλαιού τύπου και μικρής αποδόσεως. Τα 65 διαφόρων αποστολών (βομβαρδιστικά κ.λπ.) ήταν σε καλή κατάσταση.
Να προσθέσουμε ακόμα ότι: Η αμυντική οργάνωση του Ελληνικού εδάφους, κυρίως στην Ήπειρο, με τις έντονες προσπάθειες της VIII Μεραρχίας, το δύσβατο του εδάφους με τα περιορισμένα δρομολόγια και οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες ήταν αρνητικοί παράγοντες για τις επιθετικές επιχειρήσεις των Ιταλών.
Στρατηγικό συμπέρασμα: Η έκβαση των επιχειρήσεων κυρίως στην Ήπειρο (τοποθεσία Ελαίας-Καλαμά) ήταν υπόθεση τόλμης και αντοχής της VIII Μεραρχίας τις 5-10 πρώτες ημέρες, διότι, με τον ερχομό των ενισχύσεων και την πτώση του ηθικού των Ιταλών (επακόλουθο της αποτυχίας), η πλάστιγγα θα έγερνε υπέρ των Ελληνικών δυνάμεων. Αυτό πέτυχε η VIII Μεραρχία με διοικητή τον γενναίο Υποστράτηγο Χ. Κατσιμήτρο. ιnfognomonpolitics

Πάτερ Σωτήρης Χαντάντ: Ο Ελληνορθόδοξος ιερέας που βρήκε μαρτυρικό θάνατο από ισλαμιστές αντάρτες στη Συρία

Σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας  πρόσθεσε ακόμη ένα μάρτυρα στην αγκαλιά του Χριστού μας . Πρόκειται για τον Ελληνορθόδοξο ιερέα  Σωτήρη (Φάντι)  Χαντάντ ο οποίος υπηρετούσε στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία στη μικρή πόλη Κανάτα με 15.000 κατοίκους, 20 χιλιόμετρα έξω από την Δαμασκό. Ο μάρτυρας ιερέας βρέθηκε στραγγαλισμένος και με τα μάτια του βγαλμένα, ενώ το σώμα του ήταν γεμάτο από μώλωπες που δημιουργήθηκαν από τα  φρικτά βασανιστήρια που πέρασε.

Το μαρτύριο του 43χρονου ιερά Σωτήρη  Χαντάντ  άρχισε στις 19 Οκτωβρίου όταν απήχθη από ισλαμιστές αντάρτες  καθώς πήγε για να τους συναντήσει και να διαπραγματευθεί την απελευθέρωση ενός Χριστιανού γιατρού της ενορίας του που είχαν απαγάγει από πριν. Οι απαγωγείς ζητούσαν 50 εκατομμύρια συριακές λίρες (660 χιλιάδες δολάρια) λύτρα για την απελευθέρωση του γιατρού.  Ο πάτερ Σωτήρης  κατάφερε να μειώσει το ποσό περίπου στα μισά ($350,000) από αυτά που ζητούσαν αρχικά.  Τη περασμένη Παρασκευή πήγε μαζί με τον πεθερό του γιατρού  για να τους δώσει τα λεφτά και να απελευθερώσει τον όμηρο. Αντί αυτού, οι ισλαμιστές αντάρτες τους απήγαγαν και αυτούς.

Οι απαγωγείς ζητούσαν τώρα 750 εκατομμύρια λίρες Συρίας για να απελευθερώσουν και τους τρεις. Τέτοιο μεγάλο ποσό χρημάτων δεν μπορούσε να βρεθεί πουθενά, και έτσι σήμερα  το πρωί βρέθηκε η σορός του ιερέα στην Εθνική Οδό μεταξύ Δαμασκού και Κανάτα.

Ο πάτερ Σωτήρης Χαντάντ γεννήθηκε στην πόλη της Κανάτα στις 2 του Φλεβάρη του 1969 από ευλαβείς Χριστιανούς γονείς. Μετά την απόκτηση του απολυτηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σπούδασε στη Θεολογική σχολή Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου, από όπου και αποφοίτησε το 1994. Παντρεύτηκε και χειροτονήθηκε διάκονος στον καθεδρικό ναό της Παναγίας στη Δαμασκό κατά τη διάρκεια του εορτασμού της ονομαστικής εορτής του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ιγνάτιο Χαζίμ IV.

Στις 14, Ιουλίου του 1995 χειροτονήθηκε ιερέας και εστάλη να υπηρετήσει την ενορία του Προφήτη Ηλία στη γενέτειρά του Κανάτα. Ο πατέρας Σωτήρης υπηρετούσε με ζήλο την ενορία του και συμμετείχε στην ίδρυση του Ορθόδοξου Κατηχητικού Σχολείου της πόλης μαζί με άλλους ευσεβείς πιστούς της ενορίας. Σήμερα βρίσκεται μαζί με τους αγγέλους. Αιωνία του η μνήμη.

NOCTOC

Η… ευλογημένη παραοικονομία!

Σταύρος Χριστακόπουλος

Η… ευλογημένη παραοικονομία!

Ακούγοντας τη συζήτηση στην Ελλάδα για την παραοικονομία σίγουρα θα πειστεί ότι είναι η μεγαλύτερη κατάρα που εμφανίστηκε ποτέ:

είναι η πανώλη που οδήγησε στην κατάρρευση.

Αν την εξαφανίσουμε, θα σωθεί η χώρα. Είναι στ’ αλήθεια έτσι;

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Johannes Kepler της Αυστρίας Φρίντριχ Σνάιντερ, ο οποίος παρακολουθεί χρόνια το θέμα της παραοικονομίας, καταθέτει στον Economist μια εντελώς διαφορετική άποψη. Κατ’ αυτόν το πρόβλημα δεν είναι η παραοικονομία, αλλά η διαφθορά.

Σύμφωνα με τη διαπίστωσή του, η παραοικονομία στην Ελλάδα – οι δραστηριότητες εκείνων που δεν πληρώνουν ούτε φόρους ούτε κοινωνικές εισφορές – φαίνεται πως αποτελεί κάποιο δίχτυ ασφαλείας, το οποίο αποτρέπει την πλήρη ελληνική κατάρρευση.

Ο ίδιος εκτιμά πως μεγάλο μέρος της ελληνικής παραοικονομίας, ίσως ακόμα και το 50%, στην πραγματικότητα συμπληρώνει τις δραστηριότητες της επίσημης οικονομίας προσθέτοντας στην κοινωνική πρόνοια και το συνολικό ΑΕΠ. Η πλήρης εξάλειψή της, όπως υποστηρίζει, ενδέχεται να κάνειμεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι καλό. Ιδού πώς στηρίζει την άποψή του:
«Οι καθαρίστριες, οι ευκαιριακοί εργάτες, οι όχι κατά κύριο επάγγελμα υδραυλικοί και οι υπαίθριοι πωλητές μπορεί να μην πληρώνουν φόρους ή κοινωνικές εισφορές από τα χρήματα που παίρνουν. Όμως, μεγάλο μέρος από αυτό το ρευστό καταλήγει να δαπανάται στα σούπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα, στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και στους λογαριασμούς κινητής τηλεφωνίας, στα οποία επιβάλλονται ΦΠΑ και άλλοι φόροι».
Όπως επισημαίνει ο καθηγητής, η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει αν η παραοικονομία είναι τελικά ευλογία ή κατάρα. Όμως, σύμφωνα με σχετική μελέτη του, ίσως η κυβέρνηση να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να την περιορίσει διότι:
● Τα έσοδα που προκύπτουν από την παραοικονομία αυξάνουν το βιοτικό επίπεδο του ενός τρίτου του απασχολούμενου πληθυσμού.
● Το 40%-50% αυτών των δραστηριοτήτων έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα, που σημαίνει επιπλέον προστιθέμενη αξία και αύξηση της συνολικής παραγωγής.
● Οι διαφυγόντες φόροι μπορεί να είναι ποσοτικά μέτριοι, αφού τουλάχιστον τα δυο τρίτα των εσόδων από την παραοικονομία δαπανώνται αμέσως στην επίσημη οικονομία παράγοντας επιπλέον φορολογήσιμο πλούτο.
● Και ο πιο… εκπληκτικός λόγος: Αυτοί που εργάζονται στην παραοικονομία έχουν λιγότερο χρόνο για άλλα πράγματα, όπως π.χ. να πηγαίνουν σε…διαδηλώσεις!

Αντιθέτως, όπως λέει, η διαφθορά πρέπει να εξαλειφθεί. Τι προσδιορίζει ως διαφθορά; Την κατάχρηση της δημόσιας εξουσίας για ίδιο όφελος.
Μια τέτοια περίπτωση, προσθέτουμε εμείς, μπορεί να είναι η κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους ενός πολιτικού προσώπου ή ενός κρατικού αξιωματούχου, ο οποίος καταχράται τη δημόσια θέση του προκειμένου να εξυπηρετήσει παράτυπες ή άνομες επιδιώξεις ψηφοφόρων του, όπως αυτές που υπονοεί ο Θεόδωρος Πάγκαλος στο πλαίσιο της δικαιολόγησης του περίφημου σλόγκαν του «Μαζί τα φάγαμε».
Ένα σλόγκαν, έναν ισχυρισμό, για τον οποίο ουδέποτε εκλήθη από ένανεισαγγελέα ώστε να τον τεκμηριώσει και να αποδοθούν οι ευθύνες, έστωσυμβολικά, σε έναν ψηφοφόρο και έναν ανταποκριθέντα στις πιέσεις πολιτικό…

Ο παρασιτικός λαμογισμός

Προφανώς ο καθηγητής του αυστριακού πανεπιστημίου μπορεί να υπερβάλλειυπονοώντας ότι η παραοικονομία είναι ευλογία. Θέτει όμως ένα ζήτημα: το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα επί πολλά χρόνια δεν ασχολήθηκε με το θέμα αυτό. Όχι μόνο από ανικανότητα, αλλά εκ προθέσεως.
Η διάχυτη παραοικονομία και η μικρής κλίμακας (με περιορισμένο οικονομικό αντικείμενο) διαφθορά πάντοτε αποτέλεσε την τέλεια δικαιολόγηση τηςγενικευμένης πολιτικής και επιχειρηματικής διαφθοράς.

Πρόκειται για τη διαφθορά όσων, κατέχοντας κεντρικές ή και δευτερεύουσες θέσεις σε αυτό το εμετικό κατασκεύασμα που αποκαλείται ελληνική ελίτ – σε όλες τις μορφές της: πολιτική, επιχειρηματική, πνευματική και μιντιακή – μοίραζαν με άνομο τρόπο ψιχουλάκια στους πληβείους ώστε να μπορούν απερίσπαστοι να καρπώνονται τεράστια ποσά από παράνομες αλλά ηθικά νομιμοποιημένες μίζες και άλλες παράνομες απολαβές κάθε είδους.

Οι φράσεις «Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» (σ.σ.: δραχμές) και «Τσοβόλα, δώστα όλα» είναι ίσως οι πιοχαρακτηριστικές της πασοκικής νοοτροπίας, η οποία πανεύκολα μεταλαμπαδεύτηκε μεταπολιτευτικά σε άλλους πολιτικούς χώρους, με πρώτον και καλύτερο αυτόν της Ν.Δ.

Δηλαδή τον χώρο που εξέθρεψε το πολιτικό ανάστημα του Πάγκαλου και τον χώρο τον οποίο ο πρώην υπουργός σήμερα θεωρεί πολιτικό… λιμάνι ύστερα από την παταγώδη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.
Η καταστροφή της βιομηχανίας και της γεωργίας και η μετατροπή των εργαζομένων αυτών των τομέων σε γκαρσόνια και δημοσίους υπαλλήλουςατάκτως τοποθετημένους, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και παραγωγικό προσανατολισμό, είναι μια άλλη εκδοχή της ίδιας νοοτροπίας.

Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα μπορούμε να εντάξουμε τη σταθερή επί χρόνια διαπίστωση τής – σήμερα εποπτεύουσας τη χώρα – Κομισιόν ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι υπερτροφικό, είναι αναμφίβολα εργατικό συγκριτικά με τους μέσους ευρωπαϊκούς όρους (μια διαπίστωση την οποία επαναλαμβάνουν και σήμερα ακόμη διεθνείς οργανισμοί), αλλά πάσχει από έλλειψη παραγωγικότητας.
Μα, διάολε, πώς μπορεί ένα κράτος να δουλεύει πολύ και ταυτοχρόνως να είναι αντιπαραγωγικό;
● Αρκεί οι υπεύθυνοι πολιτικοί διαχειριστές να μην έχουν ποτέ καταστρώσει ένα παραγωγικό πλάνο της προκοπής.
● Αρκεί οι ίδιοι διαχειριστές να βλέπουν το χρήμα των συνεπών φορολογουμένων ως ένα τεράστιο ορθάνοιχτο «πορτοφόλι», από το οποίο θα σιτίζονται αιωνίως οι εθνικοί εργολάβοι και οι εθνικοί προμηθευτές, αφού πρώτα πληρώσουν την αναλογούσα μίζα στα πολιτικά υποχείριά τους και τους μιντιακούς και «διανοούμενους» υπηρέτες τους.
● Αρκεί οι ηλίθιοι και καλόπιστοι παραγωγοί του πλούτου – και κορόιδα ως φορολογικά υποζύγια – να ανέχονται την παράνομη ιδιοποίηση και την αλόγιστη κατασπατάλησή του από πολιτικά και επιχειρηματικά παράσιτα.
Αν αυτές οι τρεις αναγκαίες προϋποθέσεις τηρούνται, τότε, ακόμη και την ώρα της κατάρρευσης κάθε έννοιας κράτους, υγιούς επιχειρηματικότητας και κοινωνικής συνοχής, μπορεί ο παρασιτικός λαμογισμός της οργανωμένης διαφθοράς να βασιλεύει ανεξέλεγκτος μετατοπίζοντας την ευθύνη της κατάρρευσης στην… ευλογημένη παραοικονομία της επιβίωσης.
Μάλλον λοιπόν θα πρέπει να δούμε με λίγο περισσότερη προσοχή τις «υπερβολικές» διαπιστώσεις του καθηγητή Σνάιντερ.
* Το άρθρο του Φρίντριχ Σνάιντερ στον Economist θα το βρείτε μεταφρασμένο εδώ…

Για τη Σμύρνη

Τα άθεα γράμματα…

“Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του
Παπουλάκος

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.
Δάσκαλος, Κιλκίς.
Έχουμε την εντύπωση ότι η έσχατη μάχη για το μέλλον της πατρίδος διεξάγεται μες στο Κοινοβούλιο ή στα έγκατα του Μαξίμου. Λάθος. Στα σχολεία, στις αίθουσες διδασκαλίας κρίνεται η τύχη του Γένους. Αν επικρατήσει η «ελληνοκτόνος παιδαγωγία» και εκλείψει διά παντός η
ελληνορθόδοξη Παιδεία, «η ροδόχρους ελπίδα του Έθνους» (Καποδίστριας), τότε ας θυροκολλήσουμε το αγγελτήριο θανάτου, πλησιάζει η ιστορική ευθανασία. Αν δεν απομείνει η ευλογημένη «μαγιά» του Μακρυγιάννη, τότε «κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδον τον αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος» όπως θεσπίζουν, στις 5 Μαϊου του 1827, στην Τροιζήνα, οι ελευθερωτές πατέρες μας. Και σίγουρα στην θέση του «αναισθήτου Τούρκου», μπορεί να μπουν και άλλα αναίσθητα και άπληστα θηρία-φανερά και νοητά-που μας εξανδραποδίζουν. Και το κακό γίνεται από τους ύπουλους, τους «προβατόσχημους λύκους» που ζεσταίνουμε στον κόρφο μας και μαγαρίζουν παιδεία και παιδιά…
Το 1984 το ησύχιο και ταπεινό «περιβόλι της Παναγίας» μας, το σπουδαιότερο πνευματικό κέντρο της ανθρωπότητας, επισημαίνει την ολέθρια πορεία της Παιδείας, εν ονόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμού και αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού και ομιλεί απερίφραστα και ευθαρσώς για την αδίστακτη καταστροφή των εθνικών μας ριζών και τον επελαύνοντα αντιχριστιανισμό και αφελληνισμό.
Αντιγράφω το απόσπασμα: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη, να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας. Να καταντήσουν τα παιδιά εύκολη λεία κάθε νοητού ή φανερού θηρίου».
Δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι Αγιορείτες Πατέρες. Το πού έχει καταντήσει η Παιδεία μας εξ αιτίας της παρατεταμένης κρίσεως ταυτότητας, το βλέπει κανείς στα πλείστα εν χρήσει σχολικά εγχειρίδια. Δεν πρόκειται μόνο για το ελεεινό γλωσσικό ιδίωμα στο οποίο είναι γραμμένα, για την προχειρότητα και ανεπάρκεια που τα χαρακτηρίζει, πρόκειται κυρίως για την ψυχική μιζέρια στην οποία καταδικάζουν το παιδί, τα πρότυπα που του προβάλλουν, ήτοι έναν πληροφορημένο, υπολογιστικό, ανταγωνιστικό και συναισθηματικά νεκρό άνθρωπο. Και, κυρίως, χωρίς τον Θεάνθρωπο, την χαρά του κόσμου. Περισσεύει στα τρισάθλια βιβλία η εκκλησιομαχία, η κατασυκοφάντηση και ο εμπαιγμός της αμωμήτου πίστεώς μας, που «μας λευτέρωσε και βγήκαμε εις την κοινωνίαν του κόσμου», όπως βροντοφωνάζει ο Μακρυγιάννης. Και όλα αυτά κατά παράβασιν της συνταγματικής επιταγής. (Εξαιρετική η μελέτη και η αρθρογραφία για τα θέματα αυτά του σεβαστού προέδρου, ε.τ., του Αρείου Πάγου κ. Βασιλείου Νικόπουλου, με τίτλο: «Το προοίμιον του Συντάγματος και η νομική του αξιολόγηση», έκδοση της «εταιρείας των φίλων του λαού»).
Και για του λόγου το αληθές μια σύντομη περιδιάβαση στα σχολικά βιβλία Γλώσσας Δημοτικού και Γυμνασίου τεκμηριώνει τα προαναφερθέντα:
Ανθολόγιο Α’ Δημοτικού: Κείμενο με τίτλο: «Δώσε την αγάπη». Διαδραματίζεται ο εξής διάλογος στην τάξη. «Αύριο θα κάνουμε γιορτούλα μέσα στην τάξη», λέει η δασκάλα. «Τι γιορτή; Ποιος άγιος γιορτάζει» ρωτούν τα παιδιά. «Αυτός ο άγιος δεν υπάρχει. Είναι ο άγιος της φιλίας», απαντά η κυρία. «Μα δεν έχει όνομα;». «Να τον πούμε… Φιλάγιο» λέει ο Μάνος, το Πολωνεζάκι και συμφωνεί η δασκάλα. (Το σχολείο είναι διαπολιτισμικό). Ερώτηση: Δεν έχει αγίους η Εκκλησία μας; (σελ. 107). Στη σελ. 110 υπάρχει μια προσευχή τής… Θέτιδος Χορτιάτη. (Μία νερόβραστη τιποτολογία). Στη σελ. 113 κείμενο για την Αϊ-Βασίλη. Όχι βέβαια για τον ασκητικό και φιλανθρωπότατο άγιο, αλλά για το γνωστό ξωτικό των δώρων. Διαβάζω: «Ο Ιβάν και η οικογένειά του εγκαταλείπουν τον τόπο τους, μαζί και η Ευτυχού, η γάτα τους, εξ αιτίας μιας καταστροφής…».
Ερωτώ: γιατί τέτοια μαύρα, καταθλιπτικά κείμενα σε 6χρονα παιδιά; Διευκρινίζω: Ότι η ατομική και κοινωνική μας ζωή είχε, έχει και θα έχει ένα μεγάλο μέρος της βουτηγμένο στο σκοτάδι, δεν σημαίνει πως λόγω ρεαλισμού πρέπει να το προβάλλουμε στα βιβλία του Δημοτικού και να φαρμακώνουμε την ψυχή των παιδιών. Όχι για να κρυβόμαστε υποκριτικά, αλλά γιατί ο νους των μικρών παιδιών δεν χωράει το κακό, οπότε το μόνο που αποφέρει μία τέτοια προσπάθεια είναι να διαταράσσεται η πνευματική τους ισορροπία.
Γλώσσα Α’ Δημοτικού. Αφιέρωμα στο Πάσχα. Περιέχονται δύο ποιήματα. Το πρώτο με τίτλο «Πασχαλινό» στο οποίο περιγράφονται «οι φούρνοι που μοσχοβολούν» και «τα τραπέζια που κοκκινίζουν απ’ τα αυγά». Το δεύτερο με τίτλο «Πασχαλινά κουλούρια». (σελ. 56 τ. Β’). Πουθενά η Ανάσταση του Χριστού, το «Χριστός Ανέστη» στην κρισιμότερη τάξη όλων των βαθμίδων. Μη θιγεί ο πολυπολιτισμός τους… Στη Β’ και Γ’ Δημοτικού θα βρούμε 4-5 σελίδες για προσκλήσεις σε γενέθλια. Πουθενά στο Δημοτικό δεν αναφέρεται η ονομαστική γιορτή.
Στο Ανθολόγιο Γ’ και Δ’ Δημοτικού. Σελ. 79. Κείμενο με τίτλο «Τότε που πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο». Έχουμε περιφορά και όχι βόλτα του Επιταφίου. Και στον επίλογο: « Όταν φτάσαμε στην Εκκλησία οι ψάλτες σήκωσαν τον Επιτάφιο ψηλά πάνω από την πόρτα κι όλοι εμείς περάσαμε από κάτω. Να, όπως το περνά περνά η μέλισσα». Διακωμώδηση της κατανυκτικότερης ακολουθίας της Εκκλησίας μας. Στη σελ. 74 ο μουσουλμάνος Νορντίν, επισκέπτεται την «Εκκλησία του χριστιανού Αλλάχ» και βλέποντας τις αγιογραφίες στους τοίχους δυσφορεί με τους «άσχημους γέρους με τις μακριές γενειάδες», δηλαδή, με τους αγίους μας. Στην σελ. 143 σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ένας παπάς και ένας δάσκαλος είναι τερματοφύλακες και αλληλοϋβρίζονται.
Στη Γλώσσα Δ’ Δημοτικού (β’ τ. Σελ. 52) ο Αϊ-Βασίλης «βγαίνει στην αυλή να απλώσει τη μπουγάδα του, τις κάλτσες του, τη φανέλα του και το μακρύ του σώβρακο…». Στην Ε’ Δημοτικού, στην ενότητα για τα Χριστούγεννα έχουμε πάλι μία «οικογένεια προσφύγων, του Αντυ, που ζει σε αντίσκοινα και ξεπαγιάζει» (πάλι μαυρίλα). Στην επόμενη σελίδα 26 «η Φρικαντέλα η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα» και έδιωχνε τα παιδιά με φράσεις όπως «Σκασμός, σκουπιδόπαιδα! Αν δεν σταματήσετε να λέτε τα κάλαντα θα το μετανιώσετε πικρά!». Στη δε σελ. 29 τα άγια Θεοφάνεια είναι για τα έντυπα σκύβαλα αγώνας κολύμβησης. (Στο βιβλίο «Θεατρική Αγωγή» ε’ και στ’ Δημοτικού, στη σελ. 81 τα παιδιά καλούνται να υποδυθούν το δαιμόνιο). Στη Γλώσσα Στ’ δημοτικού (α’ τ. Σελ. 90) θα βρεις την παναίρεση του Οικουμενισμού, όπου ο Χριστιανισμός εξισώνεται με τις θρησκείες του κόσμου και υποτιμάται σαφώς το πρόσωπο του Κυρίου. Στο Ανθολόγιο Στ’ δημοτικού, σελ. 166, συγκρίνονται τα μάτια του Χριστού με τα μάτια μιας γάτας.
Στο Γυμνάσιο τα ίδια και χειρότερα. Στο τετράδιο εργασιών Α’ Γυμνασίου (σελ. 76) κείμενο «Μ. Παρασκευή στην Εκκλησία» του Καζαντζάκη, στο οποίο διαβάζουμε: «…μια φορά τον έλεγαν Άδωνη, τώρα Χριστό» και λοιπές νεοπαγανιστικές βλασφημίες.
Στα «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Α’ Γυμνασίου (σελ. 222) θα βρούμε μια γάτα, η οποία εισχωρεί στο «Ιερό Βήμα» και αφήνει τις ακαθαρσίες της στην «Αγία Πρόθεση». (Τι αλήθεια να διδαχτούν οι μαθητές από τέτοιο κείμενο;)
Στην Α’ Γυμνασίου στη «Γλώσσα», σε κείμενο με τίτλο «Παράπονο σκύλου», ένας αδέσποτος σκύλος κάθεται έξω από την εκκλησία και περιμένει,”προσεύχεται” «να βγει ο Κύριος», «μα ο Κύριος δεν βγαίνει». (Με κεφαλαίο το “κάπα” άρα αναφέρεται στο Χριστό).
Στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β’ Γυμνασίου, μετά τον «φιλάγιο» του Δημοτικού, οι μαθητές θα γνωρίσουν κι έναν «νέο» άγιο, που αυτή την φορά λέγεται… Αϊ-Λαός (σελ. 62), ενώ στο ίδιο βιβλίο θα συναντήσουμε πάλι τον Καζαντζάκη που «την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες κι οι χριστιανοί πήγαιναν στον Αϊ-Μηνά», αυτός «κίνησε για άλλο προσκύνημα, να χαιρετήσει την Άγια Κρήτη» (Σελ. 113).
Στην «Γλώσσα» Γ’ Γυμνασίου «φιλοξενείται» ο Σημίτης που δυσφορεί για την «διαστρεβλωμένη και γι’ αυτό χωρίς απήχηση ελληνική και χριστιανική παράδοση» της πατρίδας μας (σελ. 65) και η γνωστή ανθρωποκάμπια της Νέας Τάξης, ο Νίκος Δήμου, ο οποίος επαίρεται γιατί «ανήκει σε πολλές Μ.Κ.Ο.» και κατηγορεί την πατρίδα μας για «καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των σλαβοφώνων και Μουσουλμάνων».
Στο «τετράδιο εργασιών» της ίδιας τάξης θα “σκοντάψουμε” στο μέγα πνευματικό ανάστημα που λέγεται Κώστας Λεφάκης, ο γνωστός τηλεαστρομπουρδολόγος που συμβουλεύει τους μαθητές να προβούν σε ερωτικές σχέσεις, διότι ο Άρης και η Αφροδίτη (τα ζώδια) τις ευνοούν (σελ. 73). Λεφάκη ή Σημίτη θα βρεις στα κουρελουργήματα αυτά. Κόντογλου, Κάλβο ή Παλαμά, για παράδειγμα, δεν συναντάς. Ας μην απορούμε για τα ξινά μήλα. Οι μηλιές είναι σάπιες. Και επαναλαμβάνω: η τύχη του Γένους κρίνεται στις σχολικές τάξεις.
Κλείνω με μια έκκληση προς τους ποιμένες, τους επισκόπους του λαού: Άγιοι Αρχιερείς, κάποτε οι Επίσκοποι του δούλου Γένους, έπιαναν τα καριοφίλια και στέκονταν στην πρώτη γραμμή, υπερασπιζόμενοι το ποίμνιό τους, χύνοντας και το αίμα τους για του Χριστού την Πίστη την αγία και της πατρίδος την Ελευθερία. Τώρα και πάλι το ποίμνιό σας, το πιο ευάλωτο και ανυπεράσπιστο, τα παιδιά του λαού, τα παιδιά σας, κατασπαράσσεται και μαγαρίζεται η ψυχή του από «φανερά και νοητά θηρία». Τα παιδιά φωνάζουν: «άνθρωπον ουκ έχω». Σταθείτε Κυρηναίοι του πολύπαθου λαού μας. Οι ανίκανοι Κυβερνήτες μάς εξαφανίζουν ως λαό ιστορικό. Η Εκκλησία, όταν εκλείπει η κοσμική εξουσία ή προδίδει τον λαό, καθίσταται ελληνοσώτειρα. Η ώρα ήλθεν…

ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΟΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

«Συντασσόμαστε μὲ τὴν ...ἐλπίδα πὼς τὸ τεῖχος ποὺ χωρίζει τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ μετακινηθεῖ, καὶ πὼς -ἐπιτέλους- μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνο μία στέγαση, δυνατὰ ἑδραιωμένη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο ποὺ θὰ κάνει καὶ τὰ δύο σὲ ἕνα»

(Ἀπὸ τὴν προχθεσινή ὁμιλία Βαρθολομαίου πρὸς Πάπα. Δείχνει ὅτι τὸ Φανάρι προχωρεῖ ἀπροϋπόθετα στὴν διαγεγραμμένη «ἕνωση» ὑπὸ τὸν θρησκευτικὸ Πλανητάρχη Πάπα, χωρὶς οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν ἀφαίρεση τῶν δεκάδων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, χωρὶς καμιὰ ἔνδειξη μετάνοιας τοῦ «ἀλάθητου» Πάπα, χωρὶς ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν αἵρεση! )

Στὰ τελευταῖα Δελτία τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”», ἀπευθυνόμαστε πλέον μονοτόνως και ἐπιμόνως στοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Γέροντες καὶ τοὺς πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ συντελεῖται ἐξοφλάλμως, ἀδιστάκτως καὶ ἀναλγήτως ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὰ ἐν Φαναρίῳ καὶ ἐν Ἑλλάδι «κοπέλια» του.

Ἀπευθυνόμαστε σ’ αὐτούς,

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν τὰ προδοτικὰ σχέδια ποὺ ὑλοποιεῖ τὸ δίδυμο τῆς λυκοφιλίας Πάπα καὶ Πατριάρχη γιὰ τὴν ὑπὸ τὸν Πάπα «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν»·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν καλῶς τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων (γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ Ἱ. Κανόνες ποὺ δοκησισόφως παρερμηνεύουν) περὶ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· γνωρίζουν δηλαδή, τὴν καθοριστικὴ Ἐντολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου (ἀναγνώσθηκε σήμερα στοὺς ἱεροὺς Ναούς):

«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐντολὴ αὐτὴ δὲν μιλᾶ γιὰ καταδικασμένο ἢ μὴ αἱρετικὸ ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ κάθε αἱρετικὸ ποὺ διδάσκει ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα τὶς κακοδοξίες του, κατ’ ἐξοχὴν δέ, ὅταν αὐτὸς εἶναι Πατριάρχης καὶ Ἐπίσκοπος, καὶ προωθεῖ –θεωρητικὰ καὶ πρακτικὰ– κακόδοξες θέσεις ἐπὶ δεκαετίες, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν·

● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν ὅτι τὰ «ἡμισυλλείτουργα», οἱ συμπροσευχές, οἱ διάλογοι, οἱ συχνὲς ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ ἐπικοινωνίες μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, τὰ συμπόσια, οἱ ἀλληλοασπασμοί, οἱ παραχωρησεις Ναῶν σὲ πιστοὺς ἄλλου δόγματος κ.λπ., συνιστοῦν προδοσία τῆς Πίστεως, ἀλλοιώνουν ἕως ἐξαφανίσεως τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος (συνεργούσης καὶ τῆς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐθνικῆς ταπεινώσεως) ἔχει παραδοθεῖ πλέον ἀμαχητὶ στοὺς καθοδηγητὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ θεωρεῖ ἀ-νόητο νὰ προβάλει ὁποιαδήποτε δυναμική ἀντίδραση, νὰ ἀντισταθεῖ στὰ κελεύσματα τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν νεοταξικῶν σχεδιασμῶν, ποὺ ὑποδουλώνουν (πέρα ἀπὸ τὰ σχετικὰ μὲ τὶς βιολογικὲς ἀξίες) καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων στὶς κατεξουσιάζουσες ἀντίχριστες δυνάμεις.

Καί, ἂν καὶ τὰ γνωρίζουν ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες μας, δὲν ἐνημερώνουν μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοὺς πιστούς. Ἔχουν προσχωρήσει –πρακτικὰ τουλάχιστον, γιατὶ ἄλλα γράφουν στὰ “λόγια” συγγράμματά τους– στὴν αἱρετικὴ ἐπισκοκεντρικὴ διδασκαλία περὶ Ἐκκλησίας, καὶ συνιστοῦν ὑπακοὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κακόδοξους Ἐπισκόπους, ποὺ διεκπεραιώνουν τὶς περὶ ὑποταγῆς στὸ Βατικανὸ Ἐντολὲς τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ νεοταξικοῦ Ἄξονος, ὅπως τὶς διετύπωσε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Διδάσκουν δηλαδή, τὴν καινοφανῆ θεωρία ὅτι ὁ πιστὸς σώζεται, ὅταν ὑπακούει στὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο καὶ ὄχι ὅταν ἀφίσταται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ σύμπας ὁ χωρὸς τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε.

Ἂς δοῦμε ἀνάγλυφα κάποιες ψηφίδες ἀπὸ γνωστὰ σχέδια καὶ προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, στὰ ὁποῖα οἱ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ γέροντες σιωποῦν καὶ δὲν ἀντιδροῦν ἁγιοπατερικὰ καὶ ὁμολογιακά, καὶ μὲ τὴ στάση τους αὐτὴ κρατοῦν αἰχμάλωτους τοὺς πιστούς, ὥστε ἀπὸ σεβασμὸ στὸ θεσμὸ τοῦ Ἐπισκόπου νὰ μὴ ἀντιστέκονται στὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὅμως, ἕνας τέτοιος σεβασμὸς στὸν ἐπισκοποκεντρισμό, σεβαστοί μας Πατέρες, δὲν θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία σας; Δὲν συνεπάγεται τὴν ἀθέτηση θείων Ἐντολῶν; Δὲν συνιστᾶ και ἀσέβεια στὸ Θεό!

Σὲ Δελτίο τῆς 20 Μαρτίου 2011, ἀπευθυνόμενοι καὶ πάλι σὲ σᾶς, παραθέταμε κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὰ σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν ἐκποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ μητροπολίτης Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση –μὲ ὕφος ἀπολογούμενου μάλιστα πρὸς τὸ Βατικανὸ καὶ δικαιολογώντας τὴν καθυστέρηση νὰ δηλώσουμε ὑποταγή(!) στὸν Πάπα– ἔγραψε τὸ 2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά:

 «Στὴν Ἑλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ καταστάση, γιατί, ἐνῶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) καὶ οἱ μητροπολίτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν μία σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, (σ.σ. οὐδεμία ἀναφορὰ στὶς αἱρέσεις) αὐτοὶ ἔχουν καὶ εὐθύνες πρὸς τὸν κόσμο, τοὺς πιστούς, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους δεν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτικὴ τοῦ διαλόγου, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν μία ἄποψη πιὸ φονταμενταλιστικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση, νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο,  νὰ  τὸν  διαπαιδαγωγήσουμε,  γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα... εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴ συνείδηση τοῦ κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002).

Καὶ ὁ ἐπιθυμητὸς χρόνος τῆς ἐκπληρώσεως τῶν σχεδίων τῶν Οἰκουμενιστῶν ...ἔφτασε! Πράγματι δέ, δὲν ἦταν ὑπερβολικός, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ποιμένων!

Αὐτὲς οἱ δηλώσεις τοῦ Ἀχαΐας Ἀθανασίου ἔχουν ἱστορία, καὶ ἡ πρόσφατη ἀφετηρία τους βρίσκεται στὶς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ(!), οἱ ὁποῖες ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὴν παρουσία καὶ τὴν ὁμιλία του στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες πραγματοποιοῦνται στὴ Ρώμη, ποὺ ἑορτάζει τὰ πενῆντα χρόνια της.

Τὴν ἀποκαλύψη, ὅσων προαποφασίστηκαν ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ κέντρα καὶ προοδευτικὰ πραγματοποιοῦνται ἐρήμην τοῦ λαοῦ καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν «ὀρθοδοξούντων» ἐπισκόπων, μᾶς δίνει ἤδη ἀπὸ τὸ 1967 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης καὶ νῦν Μητροπολίτης Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος, παρατηρητὴς τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Ἔγραφε:

«Διετυπώθη ὑπό τινων Ρωμαιοκαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος θεωρία περὶ ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως μεταξὺ τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου». Ἡ Ἕνωση θὰ «ἐπιτευχθῆ σταδιακῶς καὶ οὐχὶ διὰ διαπραγματεύσεων ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν» σὲ  τρία στάδια:

 «α) Φιλία καὶ ψυχολογικὴ προπαρασκευή,

  β) μερικὴ  μυστηριακὴ  κοινωνία καὶ

  γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία».

(Μπιλάλη Σπ., ἀρχιμ., Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413).

Τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν πὼς ἤδη βρισκόμαστε στὸ 3^ο στάδίο τοῦ σχεδίου. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἄλλοι μελετητὲς καὶ ἱερωμένοι· καὶ ἀσφαλῶς ἔχει σημασία, ὅτι τὰ κείμενα αὐτὰ ἔχουν γραφεῖ πρὶν δεκαετίες. Γράφει, π.χ. ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης:

«Σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς [σ.σ. τότε] ἐνδείξεις (τὸ Βατικανό)... προετοιμάζει μία “ἕνωση” οὐνιτικοῦ τύπου. Στὴν ἀρχὴ θὰ συμφωνηθῇ νὰ διατηρήσῃ κάθε ἐκκλησία τὶς ἰδικές της παραδόσεις (τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο νὰ ἰσχύει γιὰ τὴ δύσι), οἱ δὲ ἄλλες δογματικὲς διαφορὲς νὰ θεωρηθοῦν ὡς θεολογούμενα ζητήματα. Σιγά-σιγὰ ὅμως τὸ Βατικανὸ θὰ ἀποκτᾷ τὴν αὐξανομένη ἐπιβολὴ τῆς Ρωμαϊκῆς κυριαρχίας στὴν Ἀνατολή, μέχρι τελείας ἐπικρατήσεώς της» (Περιοδ. «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, 1981, ἀριθμ. 6, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους).

Στὸ ἴδιο συμπέρασμα ἔχει καταλήξει καὶ ὁ καθηγητὴς Μ. Φαράντος, ποὺ για κάποιο διάστημα συμμετεῖχε στοὺς Διαλόγους:

«Αὐτὸ  θὰ εἶναι τὸ μοντέλο ‘‘ἑνώσεως’’ τῶν Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν: τὸ  Οὐνιτικόν. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ παραμείνει ἀλώβητη καὶ ὡς ἔχει, ὅπως οἱ Οὐνιτικὲς Ἐκκλησίες, ἀλλὰ θὰ προσαρμοσθεῖ στὰ δυτικὰ δεδομένα, δηλ. θὰ οἰκειοποιηθεῖ τὸ ‘‘χριστιανικὸ’’ φρόνημα τῶν ‘‘πολιτισμένων’’ δυτικῶν Ἐκκλησιῶν… ποὺ συνοδοιποροῦν στὴν νοοτροπία καὶ στὴν πολιτικὴ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς βίας τῶν Δυτικο-Εὐρωπαίων»  (Μ. Φαράντος, Ἀντί-φωνα,  σ. 27).

Ἐπίσης, ὁ πρώην Ἀρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας Μεθόδιος, ποὺ κι αὐτὸς μέτειχε ἐπὶ χρόνια στοὺς διαλόγους, διερωτᾶτο: «Ποία εἶναι τὰ σχέδια τῆς Ρώμης ἔναντι τῆς Ἀνατολῆς;». Καὶ ἀπαντοῦσε: «Ἐφ’  ὅσον δὲν καταργεῖται ἡ Οὐνία, ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία θὰ εὑρίσκεται μέσα εἰς τὰ σχέδια τῆς ἀπορροφήσεώς της ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκή... Αὐτὸ ποὺ γράφουν  πὼς ἡ Οὐνιτικὴ Ἐκκλησία  θὰ καταργηθεῖ ὅταν γίνη ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν»  εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ τὴν ἑξῆς ἔννοια: θὰ καταργηθεῖ μὲ τὴ σημερινὴ μορφή της, «ἐφ’ ὅσον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία  θὰ  μεταβληθῇ  σὲ Οὐνιτική…  Αὐτὸ εἶναι φυσικό, γιατὶ τότε οἱ Οὐνίτες θὰ ἔχουν ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή τους»! (Μεθοδίου Φούγια., Μητρ. Πισιδίας,  Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, 1994, σ. 438).

Γιὰ νὰ φανεῖ δέ, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῶν Διαλόγων ἀνελήφθησαν τὴν προδοσία ποὺ παίζεται καὶ ἀποσκοράκισαν τοὺς Διαλόγους (ἐνῶ οἱ σύγχρονοι ποιμένες, μὲ μιὰ ἀπίστευτη ἀδιαφορία γιὰ τὴν ὁμολογία Πίστεως, καμώνονται πὼς δὲν ξέρουν τίποτα) θὰ κλείσουμε μὲ δήλωση τοῦ οἰκουμενιστῆ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ:

...Μετὰ τὴν 20ετή ἐπίπονη Προεδρία μου εἰς τὸν "Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο" Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, παραιτήθηκα οἰκειοθελῶς, διὰ νὰ μὴν ἔχω πλέον οὐδεμίαν σχέση μὲ ἕνα τέτοιο "ἀνούσιο παίγνιο"... Ἐπιφυλάσσομαι, μετὰ τὴν θρυλούμενη Ἐπανέναρξη τοῦ “Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου”, νὰ ἐπανέλθω ἐκτενέστερα ἐπὶ τῶν ραγδαίως ἐξελισσομένων "ὑπογείων" δραστηριοτήτων, οἱ ὁποῖες ἐν ὑψίστῃ ὑποκρισία τραγικῶς [διέψευσαν] τὶς φερέλπιδες προσπάθειες τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου εἰς τὴν Ἐκκλησιολογία καὶ Οἰκουμενισμό... Μὲ ἐξοργίζει ἡ τακτική του Ἁγίου Περγάμου (σ.σ. Ζηζιούλα) ὅταν τολμᾶ νὰ λέει ὅτι ..."ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου". Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη... Ποῦ τὰ βρῆκε αὐτὰ ὁ Ἅγιος Περγάμου; Καὶ ποῦ τὰ λέει, σὲ ἀγραμμάτους ἢ σὲ ἀνεγκεφάλους;».

Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας περιέχει αἰχμὲς καὶ πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν θέρμη μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε τὸ νέο Πάπα ὅταν ὁ ἴδιος ὁ κ. Στυλιανὸς ἔκανε τὶς κρίσεις του...

http://www.neoskosmos.com.au/070719/nk/omogeneia/omogeneia_03.shtml».

Μιὰ τελευταία ἐπισήμανση: Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀρνητικὴ γιὰ τὶς συμπροσευχὲς θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ δύο μαρτυρίες, ὄχι ἀπὸ τοὺς δεκάδες σχετικοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἀπὸ πρόσφατες ἀποφάσεις μόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: «Μᾶς ἐρωτοῦν —γράφει τὸ ὄργανο τῆς Ἱ. Συνόδου περιοδικὸ ‘‘Ἐκκλησία’’ (1956)— ἐὰν κανονικῶς ἐπιτρέπονται συλλειτουργίαι καὶ συμπροσευχὴ» μετὰ ἑτεροδόξων «ὡς τοῦτο φέρεται ἐπισυμβαῖνον ἐν Ἀμερικῇ. Ἀπαντῶμεν καθηκόντως, ὅτι τοῦτο καὶ ἄηθες εἶναι καὶ ἀντικανονικόν, ...καὶ συντελούμενον ἀσκεῖ ὀλεθρίαν ἐπίδρασιν…» (Μπιλάλη Σπ., ὅπ. παρ.,  σ. 390). Τὴν ἴδια θέση βρίσκουμε καὶ σὲ ἀνακοίνωση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς 27η Ἀπριλίου 2001.

Μετὰ κι ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὐστηρὴ γραφή, μιὰ κι ἡ ἐλπίδα παθαίνει πάντα τελευταία, παρακαλοῦμε τοὺς ποιμένες ποὺ ἔχουν παραπλανηθεῖ ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικοτραφὴ δεσποτοκρατία καὶ παρὰ τὶς καλὲς προθέσεις τους ἐπιτρέπουν στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτοι, νὰ μελετήσουν τὴν Παράδοση της Ἐκκλησίας, νὰ προσευχηθοῦν, καὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν στάση τους. Ἤδη εἶναι πολὺ ἀργά. Βρισκόμαστε στὸ παρὰ πέντε τῆς πραγματοποιήσεως καὶ τῶν τελευταίων στόχων τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Καὶ νὰ εἶναι σίγουροι ὅτι πλῆθος πιστῶν θὰ ἀκολουθήσουν κάθε θεοφώτιστη ὁμολογιακὴ ἀποφασή τους.

Θεσσαλονίκη, 14 Ὀκτωβρίου 2012

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»