Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό

Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Βασισμένο στούς Ἀσκητικούς Λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό. Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι  στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.

Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ’ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς  θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.

Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.

Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ κόπο πνευματικό καί πολλή προσπάθεια, ἀλλά μετά ἀκολουθεῖ ἡ ἀγαλλίαση. Γι’ αὐτό περιφρόνησε τά πάντα καί θά ἔχεις βοηθό τόν Θεό.

Αὐτός πού ἀποφεύγει τή μάταιη δόξα τοῦ κόσμου, αἰσθάνεται στήν ψυχή του τή δόξα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά ξεκουράσει τόν ἑαυτό του μέ τίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, αὐτός εἶναι τυφλός στήν ψυχή, γιατί δέν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.

Μή δένεσαι μέ χρυσάφι, ἤ ἀσήμι, ἤ μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο θησαυρό τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Συνήθιζε τόν ἑαυτό σου νά μήν ἔχει δικαιώματα στή ζωή αὐτή, γιά νά μή φτάσεις στό σημεῖο, μέ τό ἕνα χέρι νά μαζεύεις καί μέ τό ἄλλο νά σκορπᾶς.

Νά κάνεις ἐλεημοσύνη ἀπό τόν κόπο σου καί τόν ἱδρώτα σου καί ὄχι ἀπό τίς ἀδικίες. Νά ἐλεεῖς τούς φτωχούς ἔστω κι’ ἄν σ’ ἀδικοῦν καί σέ βρίζουν. Ἡ ἐλεημοσύνη ὅμως δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μόνη της σάν ἀρετή, ἄν δέν ὑπάρχει πρῶτα ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό. Αὐτή θά μᾶς στηρίξει, ὥστε ὄχι μόνο νά ὑπομένουμε τήν ἀδικία, ἀλλά νά περιμένουμε μέ χαρά τήν ἀγνωμοσύνη, πού εἶναι ἐνδεχόμενο νά μᾶς δείξουν. Νά λυπᾶσαι νά ὑποφέρεις καί νά καίγεσαι ὅταν ὁ ἀδελφός σου ἔχει ἀνάγκη, γιατί αὐτό ἔκανε καί ὁ Χριστός. Καί ἄν κανείς σέ χτυπήσει στό πρόσωπο νά μή λυπηθεῖς, ἀλλά νά χαρεῖς, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί νά μήν τοῦ πεῖς κανένα ψυχρό λόγο.

Ν’ ἀγαπήσεις τήν προσευχή, γιατί θά σέ παρηγορήσει πολύ στή ζωή σου. Διάβαζε τίς θεῖες Γραφές καί ἀγάπα τή φτώχεια, γιατί αὐτή θά σ’ ὁδηγήσει στόν Θεό. Μίσησε τήν ξεκούραση τοῦ σώματος καί τίς ἀνέσεις, γιατί αὐτά εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς. Περιόρισε τίς συναναστροφές σου μέ τούς ἀνθρώπους καί φρόντισε περισσότερο γιά τήν ψυχή σου, ὥστε ν’ ἀποκτήσεις ἐσωτερική εἰρήνη καί γαλήνη. Ἀγάπησε τή σωφροσύνη καί φρόντισε, μέ τήν προσευχή καί τόν ἀγώνα σου, ἡ ψυχή σου νά μένει καθαρή ἀπό ρυπαρούς λογισμούς.

Μήν ἀποκάμνεις δουλεύοντας στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ γιά νά μή ντροπιασθεῖς μία μέρα, ὅταν βρεθεῖς μπροστά Του, γιά νά δώσεις λογαριασμό γιά τά ἔργα σου. Προφυλάξου ἀπό τά μικρά σφάλματα γιά νά μή πέσεις στά μεγάλα. Δούλευε στήν ἀρετή καί μή δεσμεύεσαι ἀπό τήν ἀπόλαυση καί τήν ἀνάπαυση πού προσφέρουν τά πάθη. Ἀγάπησε τά φτωχά ροῦχα καί ὄχι αὐτά πού φαντάζουν καί φαίνονται ὡραῖα. Περισσότερο νά σ’ ἐνδιαφέρει ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς καί ὄχι τοῦ σώματος.

Αὐτός πού εἶναι φλύαρος, μπορεῖ ποτέ ν’ ἀποκτήσει καθαρό νοῦ; Μπορεῖ ποτέ νά ἔχει κανείς ταπεινούς λογισμούς, ὅταν ἐπιθυμεῖ ν’ ἀπολαύσει τήν ἀνθρώπινη δόξα; Ὅταν ὑποταχθεῖ κανείς στίς σωματικές αἰσθήσεις, εἶναι σάν νά τρώει τήν τροφή τῶν θηρίων, ἐνῶ ὅταν τίς νικήσει, εἶναι σάν νά τρώει τήν τροφή τῶν ἀγγέλων.

Μέ τήν ταπεινοφροσύνη ἀτονοῦν τά σαρκικά πάθη, ἐνῶ μέ τήν ὑπερηφάνεια παραχωρεῖ ὁ Θεός καί πέφτει κανείς στήν πορνεία. Ἡ ταπεινοφροσύνη στολίζει τήν ψυχή μέ τήν ἁγνότητα. Ὁ ἐγωϊσμός δημιουργεῖ ἀκαταστασία καί ταραχή στήν ψυχή καί μολύνεται ὁ νοῦς μέ τούς ἀκάθαρτους λογισμούς. Ἡ ταπεινοφροσύνη ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν Θεό.

Νά κάνεις ἐλεημοσύνη καί νά φροντίζεις γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους,πού εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μήν παραμελεῖς ποτέ τή σωτηρία τῆς ψυχῆς σου. Πρῶτα θά φωτίσεις τόν ἑαυτό σου καί μετά τούς ἄλλους.

Μή νομίζεις ὅτι μέ τήν ἐλεημοσύνη τελείωσες τίς ὑποχρεώσεις σου στόν Θεό. Χρειάζεται μεγάλος ἀγώνας γιά νά καθαρίσεις τόν ἑαυτό σου ἀπό τά πάθη, κι’ ἔτσι θά γίνει εὐπρόσδεκτη στόν Θεό ἡ προσφορά πού κάνεις στούς συνανθρώπους σου. Γιατί καί θαύματα νά κάνεις, ἀκόμη καί νεκρούς ν’ ἀναστήσεις, ἄν δέν φροντίζεις συγχρόνως γιά τήν ψυχή σου, δέν ἔκαμες τίποτα.

Πῶς θά ὁδηγήσεις ἄλλους στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἄν ἐσύ προηγουμένως δέν ἔχεις γνωρίσει τόν Θεό; Ἐνῶ εἶσαι ἄρρωστος, προσπαθεῖς νά κάνεις τούς ἄλλους καλά; Πρέπει νά γνωρίζεις ὅτι πρῶτα θά καθαρισθεῖς ἐσύ καί μετά θά καθαρίσεις τούς ἄλλους. Γιά νά φτάσει κανείς στόν Θεό, χρειάζεται νά θυσιάσει καί φαγητά καί ποτά καί ροῦχα πολυτελῆ καί ἐπαίνους καί ὅ,τι ἄλλο τραβάει τόν ἄνθρωπο στόν κόσμο. Νά γίνεις φτωχός μέ τήν ταπείνωσή σου καί ὄχι πλούσιος μέ τήν ἀναισχυντία σου.

Νά συμφιλιώνεις τούς  συνανθρώπους σου μέ τήν ἀρετή σου καί ὄχι μέ τά λόγια σου. Μέ τήν πραότητά σου καί τήν γλυκύτητα θά σβήνεις τήν πυρκαϊά τοῦ θυμοῦ καί τῆς φιλονεικίας. Νά ἐλέγχεις τούς ἀκόλαστους μέ τήν ἐνάρετη συμπεριφορά σου.

Ὅπου κι ἄν πᾶς νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ξένο. Ἔτσι θά προσέξεις καί δέν θά βλάψεις τούς ἄλλους. Σέ κάθε περίπτωση νά κάνεις πώς δέν γνωρίζεις τίποτε, γιά νά μή σέ κυριέψει ὁ ἐγωϊσμός. Κι ἄν ἀκόμη σέ κατηγορήσουν, ἐσύ νά τούς συγχωρεῖς καί νά μήν κρατᾶς κακία μέσα σου. Νά πιστέψεις ὅτι γιά κάθε πράγμα ἔχεις ἀνάγκη νά σέ διδάξουν, καί ὄχι νά διδάξεις ἐσύ τούς ἄλλους. Ποτέ νά μήν ὑποδείξεις κάτι στόν ἄλλο, ἄν δέν τό ἔζησες προηγουμένως ἐσύ στήν ἴδια σου τή ζωή. Νά μιλᾶς καί νά συμπεριφέρεσαι σάν μαθητής καί ὄχι σάν  δάσκαλος. Νά κατακρίνεις τόν ἑαυτό σου καί νά παίρνεις τήν τελευταία θέση. Νά εἶσαι τίμιος καί νά ἐμπνέεις σεβασμό στούς ἄλλους. Κι’ ἄν εἶναι ἀναγκαῖο νά διδάξεις, αὐτό νά τό κάνεις μέ ταπείνωση, γιά νά ὠφελήσεις τούς ἀκροατές σου.

Ν’ ἀγωνίζεσαι μέ τήν προσευχή, τά δάκρυα καί τίς νηστεῖες καί ν’ ἀποφεύγεις νά διαβάζεις τίς διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν. Γιά νά ἑνωθεῖς μέ τόν Θεό χρειάζεται πολλή νηστεία. Τά πολλά καί ὡραῖα φαγητά δέν ἀφήνουν τόν νοῦ νά πλησιάσει τόν Θεό. Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ γνωρίζονται μέ προσευχή καί νηστεία. Νά διαβάζεις τά ἱερά Εὐαγγέλια γιά νά παραδειγματίζεσαι ἀπό τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο διαβάζεις τά ἱερά κείμενα, τόσο προχωρᾶς στή γνώση τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν μελετᾶς τήν Ἁγία Γραφή νά εἶσαι ἐλεύθερος ἀπό φροντίδες καίἀπό μέριμνες βιοτικές, ὥστε νά ποτίζεται ἡ ψυχή σου ἀπό τή θεία ἀνάγνωση. Αὐτά πού διαβάζεις νά προσπαθεῖς νά ἐφαρμόζεις, γιά νά μή μένει ἡ ψυχή σου στό σκοτάδι. Στόν καιρό τοῦ πνευματικοῦ πολέμου βοηθάει πολύ ἡ ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν πού ἔχουμε κάμει, γιατί ὑπάρχει στήν ψυχή μας ἀπόθεμα πνευματικό.

Τό μέλι εἶναι πολύ ὡραῖο. Ὅταν ὅμως φάει κανείς πάρα πολύ, μπορεῖ νά τοῦ δημιουργήσει ἐμετό. Ἔτσι καί στά πνευματικά, δέν πρέπει νά βγαίνεις ἀδιάκριτα ἀπό τά ὅρια τῶν δυνατοτήτων σου. Νά κάνεις μόνο ἐκεῖνο πού μπορεῖς. Αὐτό θέλει ὁ Θεός. Τ’ ἄλλα θά τ’ ἀναπληρώσει ὁ Ἴδιος μέ τή χάρη Του. Γιατί ὑπάρχει καί ὁ φόβος ν’ ἀπελπισθεῖς, διαβάζοντας τίς ὑψηλές καταστάσεις πού ἔφτασαν οἱ ἅγιοι. Προχώρα στήν πνευματική ζωή μέ ταπεινό φρόνημα καί ὁ Θεός δέν θά σ’ ἐγκαταλείψει. Μήν προσπαθεῖς νά φτάσεις πνευματικές καταστάσεις πού ὑπερβαίνουν τίς δυνάμεις σου, γιατί θά πέσεις ὁπωσδήποτε, καί τήν πτώση σου αὐτή θά τήν ἐκμεταλλευθεῖ ὁ διάβολος.

Οἱ ὑψηλές πνευματικές κορυφές εἶναι πολύ δύσκολο νά κατακτηθοῦν.Ἀπαιτοῦν ταπείνωση καί πολύ κόπο καί μακροχρόνιους ἀγῶνες. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δέν ἐπισκιάζει εὔκολα τόν ἄνθρωπο, γιατί πρέπει προηγουμένως νά καθαρισθεῖ ἀπό κάθε μολυσμό. Τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ τά γνωρίζουν αὐτοί πού μέ τήν ἄσκηση καί τήν ταπείνωση ἀγωνίστηκαν στή ζωή τους γιά πολλά χρόνια. Μόνο στούς ταπεινούς ὁ Θεός φανερώνει τά μυστήριά Του.

Ἄν θέλεις νά ἐπιδοθεῖς στήν προσευχή καί στήν ἀγρυπνία, πρέπει νά κόψεις κάθε ἐπαφή σου μέ τόν κόσμο καί τήν ἁμαρτία. Χρειάζεται ἀκόμη ὑπομονή καί ἡσυχία. Μή φοβᾶσαι ἀπό τήν ταραχή πού δημιουργεῖ ὁ διάβολος κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Αὐτό τό κάνει, γιατί γνωρίζει τήν ὠφέλεια πού θά ἔχουμε μετά ἀπό τήν προσευχή. Γι’ αὐτό ἀγωνίζεται μέ κάθε τρόπο νά σβήσει τή λαμπάδα τῆς προσευχῆς. Ἡ προσευχή σου ὅμως πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν ἐλεημοσύνη, ὥστε νά γεμίσει ἡ ψυχή σου ἀπό τό θεῖο φῶς. Τέλος, ὅσο εἰρηνικός εἶσαι ἐσωτερικά, τόσο περισσότερο ὁ νοῦς σου θά ἐννοεῖ τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν καί μ’ ὅλο τόν πνευματικό σου ἀγώνα, γρήγορα θά φτάσεις στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς.

Εἰναί αἰσχρό οἱ φιλοσαρκοι καί γαστρίμαργοι νά ἐξέταζουν τά πνευματικά πράγματα, ὅπως ἡ πόρνη νά μιλάει γιά σωφροσύνη. Καί ὅπως, ὅταν τό σῶμα πάσχει ἀπό μεγάλη ἀρρώστια, ἀποφεύγει τά παχειά φαγητά, ἔτσι κι’ ὁ νοῦς δέν μπορεῖ νά φτάσει στά θεῖα πράγματα ὅταν καταγίνεται μέ τά κοσμικά. Ὅπως ἡ φωτιά δέν μπορεῖ ν’ ἀνάψει τά βρεγμένα ξύλα, ἔτσι καί ἡ θεία φωτιά δέν μπορεῖ νά θερμάνει τήν καρδιά πού ἀγαπάει τήν ἀνάπαυση. Ὄπως ἡ πόρνη δέν περιορίζεται σ’ ἕνα μόνο ἐραστή, ἔτσι καί ἡ ψυχή πού καταγίνεται μέ πολλά πράγματα δέν μπορεῖ να κατανοήσει τά σπουδαιότερα, πού εἶναι τά θεῖα.

Ὅπως ἐκεῖνος πού δέν εἶδε μέ τά μάτια του τόν ἥλιο δέν μπορεῖ νά διηγηθεῖ στούς ἄλλους πῶς εἶναι τό φῶς του, ἔτσι κι αὐτός πού δέν γεύτηκε τή γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς δέν μπορεῖ νά μιλήσει γιά πνευματικά πράγματα. Ἄν κάτι δέν τό ἔχεις ἀνάγκη καί σοῦ περισσεύει, δῶστο στόν ἀδελφό σου, γιατί ἔτσι θά πλησιάσει περισσότερο ἡ καρδιά σου τόν Θεό. Ὅταν κάνεις ἐλεημοσύνη νά δίνεις πλουσιοπάροχα, κάνοντάς την μέ χαρά, «ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός». Γιά τό ψωμί πού δίνεις στόν φτωχό θά πάρεις μισθό στήν ἄλλη ζωή. Μήν ἐξετάζεις ἄν σ’ αὐτόν πού κάνεις ἐλεημοσύνη ὑπάρχει πραγματική ἀνάγκη ἤ ὄχι. Ἐσύ κάνε τό καθῆκον σου καί ὁ Θεός θά κρίνει σωστά. Γιατί κάνοντας ἀδιάκριτα ἐλεημοσύνη, θά προσελκύσεις καί τούς σκληρόκαρδους στό καλό.

Σ’αὐτό μᾶς διδάσκει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, πού ἔτρωγε μαζί μέ τούς τελῶνες καί τούς ἁμαρτωλούς. Δέν προτιμοῦσε τούς καλούς καί τούς ἄξιους, ἀλλά τούς ἀνάξιους, γιά νά τούς προσελκύσει καί νά τούς δημιουργήσει τόν φόβο τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι κι’ ἐσύ νά κάνεις τό καλό σέ ὅλους, εἴτε εἶναι φίλοι σου εἴτε ἐχθροί σου.

Κι’ ὅταν κάνεις τό καλό, μήν περιμένεις ἀμοιβή ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιατί θά σέ ἀνταμείψει ὁ Θεός. Πρόσεξε μήπως πέσεις στήν παγίδα καί μαζεύεις πράγματα, γιά νά κάνεις δῆθεν ἐλεημοσύνη. Ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει ἀξία μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ ὅταν γίνεται ἀπό τό ὑστέρημά σου. Ὅσο λιγότερα ἔχεις, τόσο πιό εὐτυχισμένος εἶσαι καί πολύ εὔκολα θά πλησιάσεις τόν Θεό. Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ  αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία. Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.

Εἰναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά  βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ’ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες. Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή σωμάτικη ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή.

 Καί προσευχή καί ἐργασία.

Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιές σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ. Νά γνωρίζεις ὅτι θά σέ πολεμήσουν πολύ οἱ δαίμονες, ὅταν ἀρχίζεις νά προσκυνᾶς τόν Θεό σου. Κανένα πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγώνα δέν εἶναι ἀνώτερο ὅσο ἡ ἀσκητική προσπάθεια, πού τόσο φθονοῦν οἱ δαίμονες, γιατί καίγονται ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά πέφτουν γονατιστοί μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο.

Νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός θά φωτίσει τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου καί θά κάνει ν’ ἀνθίσει μέσα σου ἕνας πνευματικός παράδεισος. Πρῶτα ὅμως πρέπει νά κόψεις κάθε ἁμαρτωλό πρᾶγμα πού σέ συνδέει μέ τόν κόσμο καί μετά νά στραφεῖς στόν ἐσωτερικό σου κόσμο, γιά νά ξεριζώσεις ὅ,τι σάπιο ὑπάρχει.

Αὐτά ὅπως σοῦ εἶπα καί πιό πάνω, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα. Τό νά καθαρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς ἀπαιτεῖ ἀγώνα μεγάλο πού θά διαρκέσει πολύ καιρό. Καί αὐτά στά λέω ὄχι γιά νά σέ ἀπελπίσω γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσω νά προχωρᾶς συνεχῶς, μέχρις ὅτου γευθεῖς τή γλυκύτητα πού προσφέρει ὁ Θεός. Γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ψευτική καί πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στό Θεό θά βρεῖς πραγματική παρηγοριά καί καταφύγιο.

Νά μισήσεις  τά ἁμαρτωλά ἔργα καί τότε θά σέ πλησιάσει ὁ Θεός καί θά σοῦ στείλει τή χάρη Του.

Κοντά στόν Θεό θά βρεῖς εἰρήνη καί χαρά, ἀρκεῖ νά Τόν ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου.

Κοντά στόν Θεό θ’ ἀπολαύσεις τήν αἰώνια μακαριότητα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος.

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
 iereasanatolikisekklisias

Σεφέρης: «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό»

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

 «Να δούμε ακόμα πού θα φτάσουμε! Δεν αφήσαμε βρωμιά, δεν αφήσαμε σιχαμένη πράξη, που να μην την κάνουμε, δεν αφήσαμε πονηρό διαλογισμό που να μην τον πούμε ή να μην τον γράψουμε με την μεγαλύτερη αδιαντροπιά. Ξεχαλινωθήκαμε πια ολότελα. Ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε φτάσει ούτε στην μισή αναισθησία και σιχαμένη παραμόρφωση, απ’ όσο έφτασε σήμερα...». (Φ. Κόντογλου, «Μυστικά Άνθη», εκδ. «Αστήρ», σελ. 21). Αν ζούσε σήμερα ο κυρ-Φώτης, πενήντα χρόνια μετά την μακαρία κοίμησή του, κι έβλεπε τις προκοπές και τις πομπές μας, τι θα έγραφε άραγε; Δεν θα ‘πιανε την μύτη από τις αναθυμιάσεις; Τι καλό να περιμένεις, όταν, για παράδειγμα, στην πάλαι ποτέ συμβασιλεύουσα πόλη του αγίου Δημητρίου και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, παρελαύνει, «δόξη και τιμή», η διαστροφή; Να μαγαρίζεται μια ολόκληρη πόλη από την δυτικόφερτη ασυδοσία με τις «ευλογίες» της δημοτικής αρχής; «Θε μου τι βλέπομεν στις μέρες μας», όπως αναφωνεί ο Μακρυγιάννης. Και από κοντά τα δημοσιογραφικά γιουσουφάκια, να υπερασπίζονται το δικαίωμα της θηλύγλωσσης αναίδειας να παρελάσει, προβάλλοντας και πάλι το μπαχαρικό των τάχα και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για τις παρελάσεις όμως των εθνικών επετείων εξεμέουν δηλητήρια. Εκείνες τους ενοχλούν, η παρελαύνουσα ηθική παραλυσία τους ενθουσιάζει. Τι να πει κανείς, κατρακύλισμα εις μέγα βόθυνον και γι’ αυτό το κατρακύλισμα έλεγε ο ψαλμωδός: «Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς». (Ψαλμ. 48, 13).

Αγνώριστη η πατρίδα μας. Και αν περπατούμε και ανασαίνουμε πάνω στα άγια χώματά της, μας φαίνεται σαν ξένη. Σάβανα απλώθηκαν πάνω από τα ρόδινα ακρογιάλια της και δεν μας αφήνουν να δούμε τον ήλιο και τον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Νοσταλγούμε την Ελλάδα, την Πονεμένη Ρωμηοσύνη.

Το είπε ο Σεφέρης με τον άφθαστο ποιητικό λόγο αυτό, από το 1936 ακόμη:

«Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό». 

Αλήθεια δεν μας κυριεύει η πικρή και βαριά νοσταλγία του ποιητή, βλέποντας τα δάκρυα και ακούγοντας τους ολοφυρμούς της πατρίδας; Και ο πόνος μεγαλώνει, γιατί νοσταλγούμε… Νοσταλγούμε τα χρόνια τα ευλογημένα στο πατρικό σπίτι και όχι στην πολυώροφη απανθρωπία, τα βράδια του καλοκαιριού που μοσχοβολούσαν οι μπαχτσέδες και συνάζονταν οι γειτόνισσες, μαζί με την μάνα μας, και περνούσαν γενεές δεκατέσσερις όλη την πόλη ή το χωριό και εμείς, τα αλάνια αλωνίζαμε τον τόπο. Ήταν ωραία χρόνια, δεν τα εξωραϊζω, και ας ζούσαμε με την «έντιμον πενίαν» του Παπαδιαμάντη. Και μετά η πατρίδα μαγαρίστηκε. Τρέξαμε λαχανιασμένοι να προλάβουμε το τρένο του δήθεν εξευρωπαϊσμού μας, υψώσαμε σε εθνικό ιδεώδες έναν «πολιτισμό», τον δυτικό, διαφορετικό από πολλές απόψεις του δικού μας, μόνο και μόνο επειδή ήταν υλικά υπέρτερος. Έναν «πολιτισμό» που μας επιτρέπει μεν να πάμε στ’ αστέρια, παραμένει εν τούτοις σκληρός και ανελέητος προς τον συνάνθρωπο. Από κοντά και η Παιδεία, θλιβερό παρακολούθημα όλη αυτής της διαστροφής. Εγκατέλειψε την ψυχή του παιδιού και στράφηκε στον εγκέφαλό του για να θεραπεύσει τις ανάγκες του κράτους της βιομηχανίας και των επιχειρήσεων. Όμως, αφ’ ότου έκανε στόχο της το δίπλωμα, το πτυχίο, γεμίσαμε διπλωματούχους και οι πνευματικοί άνθρωποι εξαφανίστηκαν.

Μια κακή Παιδεία, που, όπως έλεγε ο Σεφέρης (στον λόγο του για τον Μακρυγιάννη, το 1941 στο Κάιρο) «διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος».

Τις πταίει για το κακό μας ριζικό;

«Την τύχη του κάθε λαός

την κάνει μοναχός του

και όσα του φταίει η κούτρα του

δεν του τα κάνει ο εχθρός του»,

λέει μια κρητική μαντινάδα.

Φταίμε και εμείς, ο λαός, που αφήσαμε τους δαίμονες της πατρίδας, τους πολιτικούς τζιτζιφιόγκους, να την καταντήσουν παλιόψαθα των εθνών.

Το 1945, πάλι ο Σεφέρης, σημειώνει στο πολιτικό του ημερολόγιο μια παρατήρηση, η οποία παραμένει διαχρονικά εύστοχη:

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην σημερινή Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις... Είμαι βέβαιος πώς τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν». Ας κρατήσουμε την τελευταία παρατήρηση του Σεφέρη.

Υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι (με το άλφα κεφαλαίο) σε τούτο τον τόπο, είναι οι ταπεινοί τη καρδία. Την απάντηση για την κρίση μας την δίνει ο ίδιος ο ποιητής με τον επίλογο της ομιλίας του κατά την παραλαβή του Νόμπελ λογοτεχνίας:

«Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα».

Πολλοί συνάνθρωποί μας σήμερα βοούν και κραυγάζουν: «άνθρωπον ουκ έχω». Αυτούς να βρούμε, που είναι δίπλα μας, γείτονες, τους πλησίον. Ακούς κάποιους μεγάθυμους, κυρίως πολιτικούς, να λένε: «σκέφτομαι και συμπονώ τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, τους άνεργους, τους φτωχούς όλου του κόσμου». Έτσι γενικά και αόριστα. Ανέξοδη αυτή η «αγάπη» και «συμπόνια», απρόσωπα πράγματα.

Γράφει κάπου ο Ντοστογιέφσκι στον «Ηλίθιο»: «Μπορεί τάχα ν’ αγαπάει κανείς όλους τους ανθρώπους, όλους τους πλησίον του; Το ‘χω συχνά αναρωτηθεί; Και βέβαια όχι. Είναι μάλιστα αφύσικο. Στην αόρατη αγάπη για την ανθρωπότητα, αγαπάς σχεδόν πάντα τον εαυτό σου». Οι αυτοκτονίες συνανθρώπων μας πρέπει να μας συγκλονίζουν. Γιατί δεν βρίσκεται ένα χέρι, ένας λόγος παρήγορος να τους συγκρατήσει; Δεν λείπουν τόσο τα χρήματα, όσο το «άνθρωπον ουκ έχω». Αυτό μας ντροπιάζει περισσότερο απ’ όλα και όχι η φτώχεια μας.

«Στην αργατιά, στην χωριατά

το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι

ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.

Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά

καλοκαιριά στην κάμαρά μου.

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου

και για την ανθρωπιά μου».

(Κωστής Παλαμάς)

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ

Πήγα στον Γέροντα τον Σεπτέμβριο του 1977, ήμερα Δευτέρα, παραμονή του Τιμίου Σταυρού. Χτύπησα την πόρτα πολύ πρωΐ, ο Γέροντας μου άνοιξε. Ήταν πολύ χαρούμενος και ευδιάθετος. «Α, ευτυχώς πού ήρθες διάκο», μου λέγει, «και έχω πανήγυρη αύριο. Θάρθουν ψάλτες, παρήγγειλα ροφό και έλειπε ένας διάκος. Ήρθες εσύ, εντάξει η πανήγυρη». «Έλεγε και άλλα τέτοια αστεία. Ύστερα μου είπε: «Θα μείνης εδώ απόψε».

»Ήξερα ότι ο Γέροντας δεν κρατούσε κανέναν τη νύχτα μαζί του. Μόλις μου το είπε πέταξα από την χαρά μου.

»Πήγαμε στο Εκκλησάκι, με έβαλε και τακτοποίησα την Αγία Τράπεζα, ξεσκόνισα, σκούπισα τον διάδρομο, έκανα διάφορες δουλειές. Μέσα μου αισθανόμουν πολύ μεγάλη χαρά. Το μεσημέρι πήγαμε να φάμε. Έκανε τσάϊ, έφερε παξιμάδι και έβγαλε άγρια λάχανα από τον κήπο του.

»Μου έκανε εντύπωση όταν κάναμε την προσευχή. Ο Γέροντας είπε το «Πάτερ ημών…» σήκωσε τα χέρια του και το είπε με τόσο πόθο και τόσην ευλάβεια πού ήταν σαν να μιλούσε πραγματικά με τον Θεό.

»Μετά με πήγε στο Κελλί και ξεκουράστηκα καμμιά ώρα. Ύστερα κάναμε τον μικρό Εσπερινό με κομποσχοίνι.

»Όταν τελειώσαμε μου είπε ο Γέροντας: «Κοίταξε, διάκο, τώρα θα κάνουμε αγρυπνία με κομποσχοίνι και το πρωΐ θα΄ρθεί ο παπάς να μας λειτουργήση. Ξέρεις να κάνης κομποσχοίνι; Θα σου πώ τί θα κάνεις», και μου έδωσε ένα πρόγραμμα. Ήταν ένα σοφό πρόγραμμα για να μην νυστάξω την νύχτα. Μου είπε να κάνω ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έπειτα να κάνω ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στήν Παναγία. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Χριστό για τους ζώντες. Ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στην Παναγία για τους ζώντες. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Χριστό για τους κεκοιμημένους. Ένα κομποσχοίνι εκατοστάρι στην Παναγία για τους κεκοιμημένους. Ένα κομποσχοίνι τριακοσάρι στον Τίμιο Σταυρό και μετά ένα τριακοσάρι «δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι». Πρώτη φορά άκουγα ότι γινόταν αυτό το πράγμα. Μου εξήγησε: «Αυτό το κομποσχοίνι είναι δοξολογία. Θα τα τελειώνεις και θ’ αρχίζεις από την αρχή».

»Μου είπε, «αν ακούσης κανένα θόρυβο, μην τρομάξης. Κυκλοφορούν εδώ αγριογούρουνα, τσακάλια κ.ά.». Με έβαλε στο μικρό Αρχονταρίκι του και είπε ότι κοντά στα μεσάνυχτα θα με φωνάξει να πάμε στην Εκκλησία να διαβάσουμε την θεία Μετάληψη.

»Άκουγα τον Γέροντα κατά διαστήματα ν’ αναστενάζη βαθειά. Κάπου-κάπου χτυπούσε τον τοίχο και ρωτούσε: «Ε, διάκο, κοιμάσαι; Είσαι καλά;»

»Στις μία παρά, περασμένα μεσάνυχτα πήγαμε στο Εκκλησάκι. Με έβαλε στο μοναδικό στασίδι πού υπήρχε, και μου έδωσε ένα κερί να διαβάσω την Θεία Μετάληψη. Αυτός στεκόταν δίπλα μου, στ’ αριστερά και άρχισε να λέη τους στίχους: «Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι». Κάθε φορά πού έλεγε τον στίχο έκανε τον σταυρό του και έσκυβε μέχρι κάτω.

»Όταν φθάσαμε στο τροπάριο «Μαρία Μήτηρ Θεού…», θυμάμαι ότι τόσο μόνο διάβασα, μετά το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», πού είπε ο Γέροντας, αισθάνθηκα ένα πράγμα… δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εκφράσω και σταμάτησα. Άρχισε τότε να κουνιέται το καντήλι της Παναγίας, όχι απότομα, αλλά σταθερά διέγραφε μια κίνηση όσο είναι το πλάτος της εικόνος και όλο το Εκκλησάκι πλημμύρισε από φως. “Εβλεπα χωρίς την λαμπάδα και σκέφθηκα προς στιγμήν να την σβήσω.

»Γύρισα προς τον Γέροντα. Τον είδα να εχη τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος και σκυμμένον μέχρι κάτω. Κατάλαβε ότι ήθελα να τον ρωτήσω και μου έκανε νόημα να μην μιλήσω. Έμεινα στο στασίδι και ο Γέροντας σκυφτός δίπλα μου. Αισθανόμουν τόση αγάπη και ευλάβεια προς τον Γέροντα και ένιωθα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο.

»Μείναμε σ΄αυτήν την κατάσταση μισή, μια ώρα, δεν μπόρεσα ακριβώς να καταλάβω. Δεν ήξερα τί να κάνω. Ασυναίσθητα συνέχισα να διαβάζω από μόνος μου την Μετάληψη και όταν έφθασα στην ευχή «Από ρυπαρών χειλέων…», σιγά-σιγά έσβησε το φως πρώτα και μετά σταμάτησε να κουνιέται το καντήλι. Τελειώσαμε την Μετάληψη και βγήκαμε έξω στον διάδρομο. Με έβαλε να καθήσω σ’ ένα σκαμνάκι και αυτός κάθησε σ’ ένα μπαουλάκι σιωπηλός. Μετά από ώρα, τον ρώτησα:

-Γέροντα, τί ήταν αυτό το πράγμα;

-Ποιό πράγμα;

-Το καντήλι. Πώς κουνιόταν το καντήλι τόση ώρα;

-Τί είδες;

-Κουνιόταν το καντήλι της Παναγίας δεξιά-άριστερά.

-Μόνο αυτό είδες;

-Και φως.

-Άλλο;

-Δεν είδα άλλο τίποτε. (Ο Γέροντας για να ρωτάη τί άλλο είδα, φαίνεται ότι είδε κάτι παραπάνω).

-Καλά, δεν ήταν τίποτε.

-Πώς δεν ήταν τίποτε, Γέροντα; Κουνιόταν το καντήλι και είχε φως!

-Ε, δεν άκουσες πού γράφουν τα βιβλία, ότι η Παναγία γυρνάει όλα τα Κελλιά των μοναχών και βλέπει τί κάνουν; Ε, πέρασε και από δώ και είδε δυο παλαβούς και είπε να μας χαιρετίση και κούνησε το καντήλι της.

»Ύστερα από μόνος του άρχισε να μου διηγήται διάφορες εμπειρίες του. Μου ανέφερε πώς είδε την αγία Ευφημία, και πολλά άλλα. Είχε αλλάξει όλη η διάθεση του. Μέχρι το πρωί μου μιλούσε πνευματικά. Μου τόνισε: «Σου τα λέω αυτά, διάκο, από αγάπη για να σε βοηθήσω, όχι να νομίσης ότι είμαι κάτι».

»Στις 5.30′ ήρθε ο παπάς και ο Γέροντας ήθελε να λειτουργήσω, αλλά εγώ δεν είχα διακονικά άμφια. Μου έφερε ένα στιχάρι παλαιό, έφερε ένα πετραχήλι, το έκανε οράριο και το έπιασε με παραμάνα, βρήκε κάτι επιμάνικα, μου τα τύλιξε στα χέρια. Ήμουν σαν παλιάτσος, αλλά ήταν η ωραιότερη Λειτουργία της ζωής μου. Ήμασταν μόνο οί τρεις μας.

»Με κράτησε μαζί του μέχρι το Σάββατο. Με έστειλε μια φορά στο Μπουραζέρι, να δώ τους πατριώτες μου και να μείνω το μεσημέρι για να φάω. Και άλλη μια φορά με έστειλε στην Σταυρονικήτα πάλι για να φάω, γιατί στο Κελλί του είχε μόνο τσάι και παξιμάδι».

Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 256-261. Έκδοσις Καλύβης Αναστάσεως, Καψάλα, Άγιον Όρος, 2004.

Στη φωτογραφία: Οι Γέροντες Ιωσήφ Βατοπαιδινός και Παϊσιος, με τον νυν Μητροπολίτη Λεμεσού και αγιορείτη διάκονο  τότε δεξιά. 

 hellas-orthodoxy

Η ΠΑΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ‘ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ’ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ «PROVINCIA MACEDONIA»

Σπυρίδωνος K. Τσιτσίγκου

Ἀν. Καθ. Παν. Ἀθηνῶν

Δρ. Θεολογίας & Δρ. Ψυχολογίας

Ὁ εἰκοστὸς αἰώνας ἔχει ἀναδείξει τοὺς περισσότερους μάρτυρες ἀπὸ κάθε ἄλλη προηγούμενη ἐποχὴ μὲ τὰ Ναζιστικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεων, τοὺς θρησκευτικοὺς διωγμοὺς τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ τὶς χιλιάδες ἰδεολογικοπολιτικὲς δολοφονίες ἀνὰ τὸν κόσμο. Καί, δικαιολογημένα, γιατί ἂν γιὰ τὴ Δημοκρατία, ὅπως ἔλεγαν οἱ Γάλλοι Κομμουνιστές, ἔπρεπε νὰ χυθεῖ αἷμα, πόσο αἷμα ἀπαιτεῖται γιὰ τὴ σωτηρία ψυχῶν; Τὸ Μάιο τοῦ 1982, κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα Ἰωάννη Παύλου τοῦ Β’ στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Canterbury, ἑπτὰ ἐκκλησιαστικοὶ ἀντιπρόσωποι ἄναψαν εἰδικὲς κανδῆλες πρὸς τιμὴ τῶν ‘Μαρτύρων τοῦ αἰώνα’ μας.
Ἡ πολιοῦχος μας Ἁγία Παρασκευή, ὡς γνωστό, μαρτύρησε, κατὰ τὴν παράδοση, ἔξω ἀπ’ τὰ Γιαννιτσά, τὰ ὁποῖα ἤσαν τότε στὴν ἐπικράτεια τοῦ ἡγεμόνα Ταράσιου. Τὰ λείψανά της βρίσκονται σήμερα στὴν ὁμώνυμη ἱ. Μονὴ τῆς Μητρόπολης Ἐδέσσης, ὅπου καὶ ὁ τάφος της, ἐνῶ τμῆμα τῆς ἁγίας κάρας της φυλάσσεται στὴν ἱ. Μονὴ Πετράκη Ἀθηνῶν. Ἔτσι, τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας γίνεται σύνδεσμος τῆς Μακεδονίας μὲ τὸν τόπο μας, τὴ Χαλκίδα, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κατὰ τὴ διὰ θαλάσσης ἐκ Μακεδονίας πορεία του πρὸς τὴν Ἀθήνα, εἶχε διέλθει ἀπ’ τὸν πορθμὸ τοῦ Εὐρίπου.
Ἡ Παπικὴ διπλωματία, διακατεχόμενη ἀπὸ ἕνα σταυροφορικὸ καὶ ἀποικιοκρατικὸ σύνδρομο, πάντοτε ἤθελε νὰ ἐπιδείχνει τὶς πολιτικὲς της «εὐαισθησίες», ὅπως πρόσφατα στὴ χώρα μας μὲ τὸ «Μακεδονικὸ» (ἔκθεση στὸ Βατικανὸ Βυζαντινῶν εἰκόνων τοῦ 13ου ἕως 19ου αἰ. ὡς «Μακεδονικῶν εἰκόνων», ἀνάγνωση τοῦ Χριστουγεννιάτικου μηνύματος καὶ παπικὴ εὐχὴ τοῦ «Χριστὸς Ἀνέστη» στὴν ψευδομακεδονικὴ διάλεκτο), τὶς ὁποῖες ὅμως μόλις τὸν προηγούμενο μήνα πῆρε πίσω, δηλώνοντας ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι ἑλληνικὴ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ,21/6/92).
Ἐδῶ καὶ 400 χρόνια ἡ ΡΚαθολική Πολωνία ἀποτελεῖ τὸ προκεχωρημένο φυλάκιο τοῦ Βατικανοῦ κατὰ τῆς ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας, μὲ κύριο ὅπλο τὴν Οὐνία καὶ τὴν ἀποεθνοποίηση (ἐξάλειψη γλώσσας, παραγραφὴ ἱστορίας καὶ κατάργηση τῆς πίστης). Θυμήθηκε ἴσως ὁ Πάπας τὴ Ρωμαϊκὴ ἐπαρχία τῆς «MACEDONIAE», τὸ «Βουλγαρικὸ ζήτημα» (Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος) στὸ Ἰλλυρικό, ἢ τὴν Ἰταλικὴ περιοχὴ τοῦ Μετσόβου; Ἀλλά, μὲ τὴν ἴδια λογική, κι’ ἐμεῖς θὰ μπορούσαμε νὰ ζητήσουμε, γιὰ παράδειγμα, τὴν αὐτονόμηση τῆς Καλαβρίας!
Ὂλ’ αὐτὰ μᾶς ξαναθυμίζουν τὴν παπικὴ Οὐνία (Σύνοδος Λατερανού, 1215), ὅπως ἐργάστηκε στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ἀπ’ τὸν 13ο αἰ. κυρίως μέχρι σήμερα. Ἡ ἀντιπαράθεση Ὀρθοδοξίας καὶ ΡΚαθολικισμού προσέλαβε ἰδιαίτερη ἔνταση στὶς σλαβικὲς περιοχὲς ἀπὸ τὸ 1590. Τότε τὸ Βατικανὸ ἄρχισε νὰ ἐποφθαλμιᾶ τὶς δυτικὲς περιοχὲς τῆς σημερινῆς Οὐκρανίας, καὶ κυρίως τὴν περιοχὴ τοῦ Λβόφ.
Σὲ 800.000 ἀνέρχονται τὰ θύματα τοῦ ἄμαχου πληθυσμοῦ τῶν Ὀρθόδοξων Σέρβων τῆς Κροατίας ποὺ δολοφονήθηκαν (βιασμοί, ὁμαδικὲς ἐκτελέσεις κ.λπ.) ἀπ’ τοὺς (Οὐνίτες) Τρομοκράτες Οὐστάσι μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Βατικανοῦ καὶ τὴν κάλυψη τοῦ Φασισμοῦ τοῦ Μουσολίνι. 20.000 ἀνθρώπινα μάτια, ποὺ βγάλθηκαν ἀπὸ ζωντανοὺς Ὀρθόδοξους Γιουγκοσλάβους, ἀνακατεμένα μὲ κομμάτια πάγου μέσα σὲ καλάθια μὲ κορδέλες τῶν ἐθνικῶν χρωμάτων τῆς Κροατίας στάλθηκαν ὡς «δῶρο» ἀπὸ τὸν Ἀντρίγια Ἀρτούκοβιτς, ὑπουργὸ δημόσιας ἀσφάλειας τοῦ «νέου» κροάτικου κράτους, στὸν ἐπικεφαλῆς ἀρχηγὸ τῶν Οὐστάσι, Ἄντε Πάβελιτς. (Τί τραγικὴ εἰρωνεία, ἡ Ἁγία Παρασκευὴ νὰ θεωρεῖται παλλάδιο τῆς Ὀφθαλμιατρικῆς!) Κι’ αὐτὸ ἔγινε γιὰ ν’ ἀλλάξει ἡ σύνθεση τοῦ πληθυσμοῦ ὑπὲρ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ σὲ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων. Γιὰ 500 χρόνια τὸ Βατικανὸ δὲν ἀντιμαχόταν μόνο τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία καὶ τὴ γλώσσα τοῦ Ἔθνους μας. Σὲ λεζάντες τῶν φασιστικῶν περιοδικῶν, ὅπως τοῦ ‘TEMPO’, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου, καὶ μὲ βάση ὁδηγίες τοῦ Βατικανοῦ, γράφονταν: «Ἀρκετά μᾶς ζάλισες μὲ τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά σου. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ σοῦ μάθω λίγα Λατινικά».
Λίγα χρόνια ἀργότερα, καὶ οἱ Ἕλληνες τῆς Κωνσταντινούπολης ὑπέστησαν τὸ φοβερὸ ἐκεῖνο διωγμὸ τοῦ Σεπτέμβρη 1955, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ διευθυντῆ τῆς CIA, Ἄλλεν Ντάλλας, ἀδελφοῦ τοῦ Ἰησουίτη Τζὸν Φόστερ Ντάλλας ποὺ ἦταν προϊστάμενος τοῦ «Γραφείου Στρατηγικῶν Ὑπηρεσιῶν» τῶν ΗΠΑ. Ὁ ὑπ’ ἀριθμὸν πρῶτος πράκτορας αὐτοῦ τοῦ «Γραφείου», Francis Joseph Spellman, θὰ προαχθεῖ μετέπειτα ἀπ’ τὸ Βατικανὸ σὲ Ἀρχιεπίσκοπο Νέας Ὑόρκης!
Ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος Κὰρλ Μπερνστάιν ἔχει ἀποκαλύψει στὸ ‘Time’ τὴ μυστικὴ συμφωνία τοῦ Πολωνοῦ Πάπα μὲ τὸν Ρέιγκαν γιὰ ἀποστολὴ στὸν Βαλέσα ἑκατομμυρίων δολαρίων, μέσω τῆς CIA καὶ τῶν Πωλωνῶν ἱερέων, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ πριμάτη Γιόζεφ Γκλέμπ. Τὸ 1,2 ἑκατομμύρια προερχόταν ἀπ’ τὴν Τράπεζα τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ τὰ δανείστηκε ἀπ’ τὴν Τράπεζα Ἀμπροζιάνο τοῦ μεγαλοτραπεζίτη Μασόνου (Στοὰ Π2), Ρομπέρτο Κάλβι, ὁ ὁποῖος ἐκεῖνες ἀκριβῶς τὶς μέρες (18 Ἰουλίου 1982) βρέθηκε ἀπαγχονισμένος κάτω ἀπὸ γέφυρα τοῦ Τάμεση, ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα χρήματα τὰ κατέβαλε τὸ ἀμερικανικὸ Κογκρέσο. Μήπως ἀπὸ σύμπτωση εἶχε βρεθεῖ δολοφονημένος ἀπὸ τὴ Μαφία στὶς 10 Ἰουνίου 1979 μέσα στὸ αὐτοκίνητό του καὶ ὁ Ἰταλὸς δικαστὴς Vittorio Occorsio, ποὺ εἶχε ἀποκαλύψει τὴ στενὴ συνεργασία Βατικανού, Μαφίας καὶ Μασονικῆς Στοᾶς Ρ-2; «Τώρα, λοιπόν, τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ ἀποσπάσει τὸν Ἰωάννη Παῦλο τὸν 2ο ἀπὸ τὸν ἑπόμενο στόχο του: νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλο τὸν πλανήτη, ἀλλὰ προπαντός, στὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη, μέσα στὰ ἴδια τὰ χωράφια τῆς ὀρθοδοξίας» (FLASH 2,1992). Στὴ Βοστόνη τῶν ΗΠΑ ὁ Πάπας εἶχε φροντίσει νὰ χειροτονήσει Καρδινάλιο τὸν Μπέρναρντ Λόου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ἑλληνικὴ ὁμογένεια κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὑποψηφιότητας τοῦ Μάικλ Δουκάκη.
Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ περιόδευσε πρόσφατα τὶς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος, στὸ πόρισμά του ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων: «Παραλλήλως πρὸς τὸ μεθοδευόμενον «μουσουλμανικὸν τόξον», ἀπὸ τοῦ Εὐξείνου καὶ τῆς Θράκης μέχρι καὶ τῶν Βαλκανίων, ἐπιδιώκεται ἡ δημιουργία καὶ «Καθολικοῦ τόξου», ἑλληνορρύθμων καὶ λατινορρύθμων καθολικῶν, ὡς κλοιοῦ περισφίγγοντος τὰς ὀρθοδόξους χώρας καὶ Ἐκκλησίας μέχρις ἀφανισμοῦ, εἰ δυνατόν». Ἡ («ὀρθόδοξη») Σχισματικὴ Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων ἀποσχίστηκε ἀντικανονικὰ (γιὰ λόγους κομματικῆς πολιτικῆς, χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ κανένα Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο) τὸ 1967-68 ἀπ’ τὸν Πατριάρχη τῶν Σέρβων Παῦλο, ὁ ὁποῖος καὶ γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς Οὐνίας εἶχε ἀπευθύνει ἔκκληση βοήθειας πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ ἔχει ἤδη ἀπευθυνθεῖ στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ καὶ στὴν Εἰρηνευτικὴ Διάσκεψη γιὰ τὴ Γιουγκοσλαβία ποὺ ἔγινε στὶς Βρυξέλες, ζητώντας τὴ λήψη μέτρων γιὰ τὴν προάσπιση τῶν βασικῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων Σέρβων τῆς Κροατίας. Ἀλλά, ἀπ’ τὴν ἄλλη μεριά, μόλις πρόσφατα ὁ πάπας ἀπέστειλε νούντσιο στὴ Μόσχα, ζητώντας ἀπ’ τὴν κυβέρνηση τῆς Ρωσίας ν’ ἀναγνωρίσει τὴν Οὐνία ὡς ἰσότιμη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, προσφέροντας μάλιστα σὰν ἀντάλλαγμα τὴν ἄσκηση πίεσης στὰ ὄργανα τῆς Ε.Ο.Κ. γιὰ αὔξηση κι’ ἐπίσπευση τῆς ἀναμενόμενης οἰκονομικῆς βοήθειας.
Δίκαια, λοιπόν, Βυζαντινοὶ Θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐθναπόστολος, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔχει γράψει καὶ εἰδικὸ λόγο γιὰ τὴν Ἄγ. Παρασκευή), χαρακτήριζαν τὸν Πάπα ὡς τὸ Θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως! Μήπως ἄραγε εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι τόσος πολὺς ντόρος γίνεται σήμερα γιὰ τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη μὲ τὸ Ἀντίχριστο – 666 (σὰν αὐτὸν τὸ δράκο ποῦ σκότωσε ἡ «ἀμνάδα» Παρασκευή), βιβλίο τὸ ὁποῖο θεωρεῖται ἀπ’ τὴ Θεολογία ὡς τὸ κατ’ ἐξοχὴ ‘βιβλίο τῶν Μαρτύρων»;
Ἡ πόλη μας, γνωστὴ ὡς «ἑλληνικὴ Ραβέννα», ὅπως ἦταν φυσικό, δὲ θὰ μποροῦσε νὰ ἑξαιρεθεῖ ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ Ἰμπεριαλισμὸ τῆς Ρώμης. Ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς τῆς Παναγίας τῆς Περιβλέπτου, ὅπως ἦταν ἀπὸ τὸ 1186 (ἐνῶ ἀμέσως μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 μεταβλήθηκε σὲ ναὸ τῆς Ἄγ. Παρασκευῆς – Πολιούχου τῆς Χαλκίδας), ὑπέστη τὴ βαναυσουργία τῆς Δύσης. Τὸν ναὸ εἶχε ἐπισκεφθεῖ κι’ ὁ ἴδιος ὁ Λατῖνος αὐτοκράτορας Ἐρρίκος τῆς Φλάνδρας, εἰσερχόμενος τὸ 1209 στὸ «Νegroponte» καὶ προσευχόμενος μάλιστα ἐντὸς αὐτοῦ νὰ μεταβληθεῖ σὲ κεντρικὴ Λατινικὴ ἐκκλησία τῆς πόλης μας!
Οἱ Φράγκοι κατακτητὲς ἐπιδόθηκαν μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο στὴν ἀρχιτεκτονικὴ «δυτικοποίηση» τοῦ ναοῦ: ἕνα τμῆμα του γκρεμίστηκε, δυὸ χονδροειδεῖς πεσσοὶ προστέθηκαν μεταξὺ τῶν δύο κιονοστοιχιῶν κατὰ τὸ ἔτος 1279, ἐνῶ οἱ Βενετοὶ τὸν ἀνακαίνισαν σὲ Γοτθικὸ Ρυθμὸ μὲ τόξα Γοτθικά, κοσμήματα Φραγγικά, σύμβολα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, γράμματα καὶ σταυροὺς Καθολικοὺς κ.λπ., μεταβάλλοντας ἀκόμα καὶ τὸ ἱερὸ βῆμα σὲ τετράγωνο γοτθικό. Ἐξ ἄλλου, τὰ ἑκατέρωθεν δύο παρεκκλήσια πρὸς τ’ ἀριστερά τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ πρὸς τὰ δεξιὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος [Σύμπτωση; Καὶ στὴν ἱ. Μονὴ Ἄγ. Παρασκευῆς Τήνου πάλι ὁ ναὸς ἔχει "παρεκκλήσι" ὡς δισυπόστατος, ὁ μὲν τῆς Ἄγ. Παρασκευῆς, ὁ δὲ τῆς Παναγίας Τριάδος] μεταβλήθηκαν σὲ τάφους Ἐνετῶν ἡγεμόνων (τοῦ Petrus Lippomano τὸ ἕνα), ἐνῶ, τέλος, ὅλος ὁ Ναὸς δόθηκε στὸν Λατῖνο Πατριάρχη ὡς ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ «μετόχι» (ἐξάρτημα) τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Βενετίας.
Ἀλλά, ἡ Ἁγία μας δὲν ἔπαυσε νὰ ἐπεμβαίνει σωστικὰ κατὰ τῶν ὁποιωνδήποτε παπικῶν αὐθαιρεσιῶν. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸ 1442, ὅταν οἱ Ἑνωτικοὶ στὸ Βυζάντιο πραγματοποιοῦσαν τὴν ψευδένωση στὴ σύνοδο τῆς Φλωρεντίας, ἡ Ἁγία ἔσωσε κατόπιν ὁράματος πρὸς τὸν ἱερέα Ἀμβρόσιο τὴ νῆσο Χίο ἀπὸ βέβαιο καταποντισμό. Οὔτε πάλι εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὅταν ὁ πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ ἀπαίτησε τὴν ἀναγκαστικὴ τήρηση τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἀπ’ τοὺς Ὀρθόδοξους τῆς νήσου Τήνου, ἡ ὁποία βρισκόταν κάτω ἀπὸ Ἑνετικὴ κυριαρχία, ἡ ἱ. μονὴ Ἄγ. Παρασκευῆς πρωτοστάτησε στὴν πνευματικὴ ἀντίσταση. Πολὺ θὰ ὠφελεῖτο ἡ «Ἁγία Ἕδρα» τοῦ «μάρτυρα τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ», Ἀποστόλου Πέτρου, μιμούμενη τὴ ζωὴ τῆς ἐπιχώριας τῆς Ἁγίας!
Εἰδικότερα γιὰ τὴν πόλη μας, ἡ παρουσία τοῦ ἱστορικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας καὶ ἡ πάνδημη τιμή της ὡς πολιούχου καὶ προστάτου, δὲν ἔμεινε χωρὶς κι’ ἐκ μέρους τῆς Ὁσιομάρτυρας μεγάλα πρὸς ἐμᾶς εὐεργετήματα: πνευματικὰ (εἴτε ὡς συσσωρευτὴς Θ. Χάρης ποὺ ἐξέβαλλε τὴν προϋπάρξασα στὸν ναὸ της προχριστιανικὰ εἰδωλολατρικὴ τριάδα θεῶν Ἄρτεμης, Ἀπόλλωνα καὶ Λητῶς, εἴτε ὡς προσωπικὸς φωτισμός, εἴτε, τέλος, ὡς ἐπιστήμη: Ἀρχαιολογία, Λαογραφία κ.λπ.), ἠθικὰ καὶ ψυχολογικὰ (ἔχει συγκινήσει πολλοὺς στὸ δρόμο τῆς μετάνοιας), κοινωνικὰ (οἰκογενειακά, ἐπαγγελματικά, οἰκονομικά, πολιτικά), αἰσθητικὰ καὶ καλλιτεχνικὰ (ὡς Ἁγιογραφία, Ναοδομία κ.λπ.), θρησκευτικὰ (ὡς ζῶσα μαρτυρία μὲ τὴ συνοχὴ τῶν Χριστιανῶν στὴν ἱ. Πανήγυρι τῆς μνήμης της, κατὰ ὁποιασδήποτε ἐπίβουλης αἵρεσης), βιολογικὰ (θαύματα ἰάσεων), οἰκολογικὰ (ὡς φυσικὴ προστασία μὲ τὴ λιτάνευση τῆς ἱ. εἰκόνας της) κ.λπ.
Ὡς ἐλάχιστη τιμὴ στὸ μαρτύριο τῆς Ὁσίας εὔχομαι, μέσα στὰ πλαίσια ἑνὸς «κοινωνικοῦ μαρτυρίου» ὑπὲρ τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης, νὰ ἐπιδείξουμε κι’ ἐμεῖς, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας, τὸ μαρτύριο τῆς ἀπαρνήσεως τοῦ ἑαυτοῦ (ΕΓΩ) μας, ποὺ εἶναι καὶ τὸ δυσκολότερο, ἀσκούμενοι: α)στὴ λογικὴ περίσκεψη καὶ λήθη τῶν προσωπικῶν μας παθημάτων, β)στὴ σιγὴ καὶ ὑπομονὴ στὶς κατηγορίες καὶ τοὺς προπηλακισμούς, γ)στὸ θάρρος, τὴν ἀνδρεία καὶ γενναιότητα τῆς πίστης ποὺ μεταβάλλει τὰ «λογικὰ πρόβατα» σὲ «ταύρους» μὲ ἀπαράμιλλο δυναμισμὸ καὶ χριστιανικὸ ἡρωισμό, καὶ δ)στὴν προσευχὴ ὑπὲρ τῶν σύγχρονων καὶ καθημερινῶν «δημίων» μας. 

amethystosbooks.

Γιατί η τρόικα και το μνημόνιο επιβάλλουν την ψηφιακή τηλεόραση;

Έχει αναρωτηθεί ο κόσμος γιατί αυτό το μέτρο το προβλέπει το μνημόνιο;
Χάρρυ Κλυνν

Γιατί η τρόικα και το μνημόνιο επιβάλλουν την ψηφιακή τηλεόραση;
Ο λαός μας, λόγω της ευρείας έλλειψης πληροφόρησής του (αφού η ενημέρωσή του είναι στα χέρια ασύδοτων και εξαγορασμένων δημοσιογράφων) έχει γίνει έρμαιο της Νέας Τάξης,
που τον χρησιμοποιεί για πειραματισμούς, χάρη στην πρόθυμη συνεργασία με την... εκλεγμένη πολιτική τάξη. Γι αυτό το θέμα δεν μιλάει κανείς στην Ελλάδα και δεν αναρωτιέται κανείς γιατί βιάστηκαν να εισαγάγουν αυτή την (με το ζόρι) αλλαγή στη ζωή των Ελλήνων...

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι από σήμερα εξαφανίζεται η αναλογική τηλεόραση στην Αττική; Κόβεται το αναλογικό σήμα, κάτι που δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα του κόσμου...

Σε άλλες χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδά και αλλού) η ψηφιακή (ή διαδραστική) τηλεόραση έκανε την εμφάνισή της το 2000-2001, με πλήρη δημόσιο διάλογο για τους κινδύνους που κρύβει αυτό το είδος τηλεόρασης για την παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών να διατηρούν τις δραστηριότητές τους κατά τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας σε προσωπικό επίπεδο.

Κανείς δεν μας έχει πληροφορήσει για το γεγονός ότι όταν χρησιμοποιεί κανείς αυτό το είδος τηλεόρασης, οι κινήσεις του καταγράφονται, ακριβώς όπως όταν χρησιμοποιεί το διαδίκτυο.

Παρακολουθούν τι κανάλια βλέπεις, τι προγράμματα και για πόση ώρα. Τι έχεις παραγγείλει μέσω διαδραστικής τηλεόρασης, κλπ. Το γεγονός ότι ο κόσμος ενημερώθηκε έγκαιρα σε άλλες χώρες και έγινε δημόσιος διάλογος και σάλος πάνω στο θέμα, ανάγκασε τις κυβερνήσεις να αφήσουν την επιλογή (αν θέλουν το ένα ή το άλλο είδος τηλεόρασης) στους πολίτες μέχρι και σήμερα.

Τι έχουμε, αντίθετα, στην Ελλάδα;

Έχουμε ένα μνημόνιο που προβλέπει την υποχρεωτική κατάργηση της αναλογικής τηλεόρασης μέχρι τις 20 Ιουλίου στην Αττική και μέχρι τα μέσα Αυγούστου στην υπόλοιπη Ελλάδα. Πόσοι το γνωρίζουν αυτό;

Έχει αναρωτηθεί ο κόσμος γιατί αυτό το μέτρο το προβλέπει το μνημόνιο;

Τι σχέση μπορεί να έχει το μνημόνιο με τις τηλεοπτικές συνήθειες των Ελλήνων και γιατί δίνεται προτεραιότητα σε ένα τέτοιο θέμα;

Κανένα από τα σημεία δεν δίνεται στους Έλληνες πολίτες για να ενημερωθούν.

Τέλος, τα μονοπώλια έχουν απαγορευτεί ναι ή όχι; Και αν απαγορεύτηκαν, πως επιτρέπεται η μονοπωλιακού τύπου ενημέρωση; Μήπως επειδή είναι και η καλύτερη συναινετική (μετά το διαδίκτυο) παρακολούθηση;

ΥΓ: Βλέπουμε έτσι γιατί οι ηλεκτρονικές ταυτότητες απορρίφθηκαν στη Βρετανία και την Ολλανδία, μετά από έντονες αντιδράσεις των πολιτών, αλλά δεν θα έχουν πρόβλημα να τις πλασάρουν εδώ.

resaltomag

Το Ίλιντεν, η ιστορία και οι νέοι μας

  Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Μία ευχάριστη έκπληξη επιφύλαξε η ΕΤ-3, ο δημόσιος τηλεοπτικός δίαυλος της Θεσσαλονίκης, σε όσους έχουμε ευαισθησία στα ιστορικά θέματα. Παρουσίασε δύο φορές, την Κυριακή 8 και την Κυριακή 15 Ιουλίου το βράδυ, την ελληνική ταινία «Ο ανθός της λίμνης» που αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα. Βλέποντας μάλιστα τον πρωταγωνιστή Λάκη Κομνηνό θυμήθηκα μία άλλη ταινία με τον ίδιο πρωταγωνιστή και αφιερωμένη στην ίδια ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την ταινία «Παύλος Μελάς», η οποία χάθηκε περιέργως από τις τηλεοπτικές οθόνες μας αν και παραμένει διαρκώς επίκαιρη λόγω της διαμάχης μας με τα Σκόπια για το όνομα και για την τεχνητή «μακεδονική» εθνότητα.

Η ιστορική μνήμη επιβάλλει να θυμηθούμε αυτές τις ημέρες την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Η λέξη στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία. Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους. Θύματα της οθωμανικής εκδικήσεως ήσαν τρεις βλαχόφωνες ελληνικές κωμοπόλεις. Το Κρούσοβο, που ανήκει σήμερα στα Σκόπια, η Κλεισούρα και το Νυμφαίο που ανήκουν στον Νομό Φλωρίνης. Η εξέλιξη αυτή αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία και αφ’ ετέρου αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η πολιτική πτυχή του Μακεδονικού Αγώνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Στις 2 Αυγούστου 1944 , ημέρα του προφήτη Ηλία με το παλιό ημερολόγιο (20 Ιουλίου +13 ημέρες) ο κομμουνιστής ηγέτης των Γιουγκοσλάβων ανταρτών Γιόζεφ Μπροζ Τίτο αποφάσισε να συγκαλέσει την Αντιφασιστική Συνέλευση του «Μακεδονικού λαού» στο Μοναστήρι Προχόρ Πιτσίνσκι. Εκεί η συνέλευση του μετώπου, που έμεινε γνωστό ως ASNOM, κατασκεύασε το ανύπαρκτο μέχρι τότε «μακεδονικό» έθνος , μετονόμασε τη Νότιο Σερβία από Βάρνταρσκα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και διακήρυξε ότι πρέπει να απελευθερωθεί η «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή η Βόρειος Ελλάδα και η «Μακεδονία του Πιρίν», δηλαδή η νοτιοδυτική Βουλγαρία (εκ του ελληνικού ονόματος του βουνού Πυρήν).

Στις ημέρες μας η ΦΥΡΟΜ βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τρεις γειτονικές της χώρες για ζητήματα που ξεκινούν από αυτά τα γεγονότα. Με τη Σερβία διαφωνούν για το μοναστήρι του Προχόρ Πιτσίνσκι που προαναφέραμε και το οποίο βρίσκεται τώρα σε σερβικό έδαφος. Κυρίως όμως συγκρούονται για τα εκκλησιαστικά, διότι το σερβικό Πατριαρχείο θεωρεί παράτυπη την απόσχιση τριών επαρχιών του το 1967, οι οποίες μετεξελίχθηκαν στη Σχισματική «Ορθόδοξη Μακεδονική Εκκλησία». Με τη Βουλγαρία η διαμάχη αρχίζει από τον εορτασμό του Ίλιντεν και φθάνει μέχρι την ύπαρξη ή μη του μακεδονικού έθνους. Και οι δύο λαοί γιορτάζουν στις 2 Αυγούστου την επέτειο, μόνο που οι Βούλγαροι τονίζουν ότι οι ηγέτες της ΒΜΡΟ είχαν Βουλγαρική συνείδηση, ενώ οι σκοπιανοί φωνάζουν ότι είχαν «μακεδονική συνείδηση». Η Βουλγαρία το 1991 κατέθεσε δήλωσε στη ΔΑΣΕ, σημερινό ΟΑΣΕ, λέγοντας ότι αναγνωρίζει κράτος, αλλά όχι έθνος Μακεδόνων, και ότι οι κάτοικοι του σκοπιανού κράτους είναι κυρίως Βούλγαροι και 200.000 Έλληνες!

Με τη Ελλάδα τα προβλήματα είναι γνωστά και δεν θα τα επαναλάβω. Απλώς έκρινα σκόπιμο να αναφερθώ λίγο στο παρελθόν, διότι έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι νέοι μας δεν το γνωρίζουν. Ας μην ξεχνούμε την ιστορία με πρόσχημα την κρίση!

Ο καημός της Ρωμιοσύνης

Στην εκπομπή «Γράμματα Σπουδάματα» του τηλεοπτικού σταθμού 4Ε, ο Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος, συζητά με τον Γιώργο Καραμπελιά, εκδότη, συγγραφέα.

Η Πατερική θεολογία

 
† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη από τήν Εκκλησία στούς αγίους Πατέρες πού συνεκρότησαν τήν Δ' Οικουμενική Σύνοδο στήν Χαλκηδόνα τό έτος 451 μ.Χ., η οποία αντιμετώπισε τήν αίρεση τού μονοφυσιτισμού. Πρόκειται γιά τήν αίρεση εκείνη πού υποστηρίζει ότι οι δύο φύσεις τού Χριστού –θεία καί ανθρωπίνη– ενώθηκαν σέ μία φύση καί συγκεκριμένα η ανθρώπινη φύση απορροφήθηκε από τήν θεία φύση. Αυτή η άποψη ανέτρεπε όλη τήν διδασκαλία τής Εκκλησίας, η οποία υποστηρίζει ότι διατηρείται η ανθρώπινη φύση στόν Χριστό καί μετά τήν ένωσή της μέ τήν θεία φύση.

Η αίρεση τού μονοφυσιτισμού είναι συνέχεια τής μεγάλης αιρέσεως τού αρειανισμού, πού ισχυριζόταν ότι ο Χριστός είναι κτίσμα καί όχι Θεός. Η βάση τών πρώτων αυτών αιρέσεων ήταν ότι προσπαθούσαν νά ερμηνεύουν μέ τήν λογική τό Πρόσωπο τού Χριστού. Τό σημαντικό είναι ότι οι αιρετικοί καί όλοι οι ομόφρονές τους θεολόγησαν χρησιμοποιώντας τήν ελληνική φιλοσοφία καί τόν στοχασμό, ενώ οι Πατέρες χρησιμοποιούσαν τήν εμπειρία τών Προφητών καί τών Αποστόλων, όπως διατυπώθηκε μέσα στήν Αγία Γραφή, αλλά καί όπως επιβεβαιώθηκε από τήν δική τους πνευματική, εκκλησιαστική εμπειρία. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ τών αιρετικών καί τών Πατέρων. Οι αιρετικοί προσπαθούσαν νά ερμηνεύσουν τήν σχέση τού Πατρός μέ τόν Λόγο, καί τήν σχέση τών δύο φύσεων στόν Χριστό, μέ τήν χρήση φιλοσοφικών προϋποθέσεων, ενώ οι Πατέρες εγνώριζαν από τήν πείρα τους ότι ο Λόγος είναι Θεός, γιατί κατά τήν εμφάνισή Του στούς Αποστόλους καί σέ αυτούς τούς ίδιους έλαμπε ως Φώς, όπως ο ήλιος. Έτσι, ο Λόγος έχει τήν ίδια ουσία καί ενέργεια μέ τόν Πατέρα καί τό Άγιον Πνεύμα. Επίσης, η ένωση τών δύο φύσεων στό Πρόσωπο τού Χριστού, έγινε «ασυγχύτως», «ατρέπτως», «αδιαιρέτως» καί «αχωρίστως».

Πράγματι, κατά τήν Μεταμόρφωση τού Χριστού επάνω στό όρος Θαβώρ, οι τρείς Μαθητές είδαν τό πρόσωπο τού Χριστού νά λάμπη όπως ο ήλιος, καί τά ιμάτιά Του νά είναι λευκά όπως τό φώς άκουσαν καί τήν φωνή τού Πατρός, πού εμαρτύρησε ότι ο Χριστός είναι αγαπητός Υιός Του καί είδαν τό Άγιον Πνεύμα ως νεφέλη φωτεινή. Ο αρχιδιάκονος καί πρωτομάρτυρας Στέφανος στό Συνέδριο τών Ιουδαίων είδε μεγάλη δόξα-λάμψη Θεού καί τόν Χριστό νά βρίσκεται στά δεξιά τού Πατρός. Ο Απόστολος Παύλος είδε τόν Χριστό μέσα στό Φώς, καί μάλιστα ένα Φώς τού οποίου η λαμπρότητα υπερείχε τής λαμπρότητος τού ηλίου. Αυτήν τήν εμπειρία είχαν οι Προφήτες στήν Παλαιά Διαθήκη, όπως ο θεόπτης Μωϋσής, αλλά καί οι θεοφόροι Πατέρες διά μέσου τών αιώνων. Σέ μιά τέτοια εμπειρική θεολογία δέν μπορεί νά αντέξη οποιαδήποτε φιλοσοφία καί οποιοσδήποτε στοχασμός.

Ο Απόστολος Πέτρος πού παρευρέθηκε κατά τήν Μεταμόρφωση τού Χριστού στό όρος Θαβώρ, γράφει ότι έγινε «επόπτης» τής μεγαλειότητος τού Θεού καί δέν Τόν γνώρισε μέ «σεσοφισμένους μύθους», δηλαδή μέ παραμύθια τά οποία παρουσιάζονται μέ σοφούς λόγους καί, ασφαλώς, εδώ εννοείται η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, πού χαρακτηρίζεται μεταφυσική (Β' Πέτρ. α', 16-21).

Η θεολογία τών Πατέρων τής Εκκλησίας είναι εμπειρική καί όχι ορθολογιστική, εκφράζεται από αυτόπτες μάρτυρες τής θεότητος τού Χριστού καί όχι από φιλοσόφους πού χρησιμοποιούν τόν στοχασμό καί τήν φιλοσοφία. Αυτό τό τελευταίο είναι διακριτικό γνώρισμα τών αιρετικών, οι οποίοι αναμειγνύουν τήν λογική μέ τόν νού, τήν φαντασία μέ τήν πραγματικότητα, τήν φιλοσοφία μέ τήν αλήθεια, τόν στοχασμό μέ τήν Αποκάλυψη. Γι’ αυτό τιμάμε τούς Πατέρας τής Εκκλησίας ως απλανείς διδασκάλους, ως μεγάλους θεολόγους, ως αστέρες πολύφωτους τού νοητού στερεώματος, ως άνθη τού Παραδείσου, ως πάγχρυσα στόματα τού Λόγου καί πολλά άλλα τά οποία ακούσαμε νά ψάλλωνται σήμερα κατά τήν διάρκεια τού Όρθρου στόν Ναό.

Καί αυτό είναι σημαντικό, γιατί υπάρχουν σήμερα πολλοί πού αλλοιώνουν τόν Πατερικό λόγο, μέ τήν σκέψη ότι ζούμε σέ μιά άλλη εποχή, διαφορετική από τήν εποχή τών Πατέρων, οπότε κάνουν λόγο γιά μεταπατερική θεολογία, αλλά καί τόν παρερμηνεύουν μέ περίπλοκο τρόπο, ώστε νά τόν υπονομεύουν. Είναι οδυνηρές αυτές οι παρερμηνείες, καί στήν ουσία τους αντιεκκλησιαστικές, αφού η Εκκλησία τιμά μέ ύμνους καί προσευχές τούς Πατέρες καί όχι τούς φιλοσόφους.

Τιμάμε κι εμείς τούς Πατέρες, όταν αποδεχόμαστε τόν λόγο τους καί εφαρμόζουμε τήν διδασκαλία τους, η οποία είναι πάντα επίκαιρη.

Ελληνική γλώσσα: «νικήτρα του θανάτου».

Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος Κιλκίς

 «...όλα γίνονται στην Ελλάδα σα να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη
λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο, που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε κανείς να το εξηγήσει».
Γ. Σεφέρης

Είναι του Κωστή Παλαμά η φράση: «νικήτρα του θανάτου» η γλώσσα. Ωραιότατη, μοσχοβολά σαν τους στίχους των δημοτικών μας τραγουδιών. «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να (την) φάνε και δεν μπορούνε• τρώνε... και μένει μαγιά». Η φωτιστική και αλιστική της ιδιότητα λάμπει εις τους αιώνας.
«Όπου γλώσσα πατρίς» , έλεγε και ο Ελύτης. Μεγάλη κουβέντα κι αυτή. Είναι καταφύγιο ή γλώσσα μας. «Κι αν είναι πλήθος τ’ άσχημα κι αν είναι τ’ αδεια αφέντες» έχουμε παραμυθία την γλώσσα μας, που αιματώνει και νευρώνει το ξέπνοο σώμα του Ελληνισμού.

Κι αν ξεφύγουμε από τις συμπληγάδες πέτρες της κρίσης και καθαρίσει ο τόπος από τα βοσκηματώδη κομματικά απολειφάδια, ίσως καθίσει και η Παιδεία, η καλλιέργεια της γλώσσας, στον βασιλικό της θρόνο. «Τότε θα έχουμε μια πραγματική αναγέννηση και το μέλλον της πατρίδας μας θα είναι μεγάλο», κατά τον λόγο του Σολωμού.
Εκείνος ο σχολιαστικός Επίκτητος, έλεγε στους άρχοντες και, ειδικά, στους επί των Δημοσίων Έργων: «Μη τοις εξ Ευβοίας και Σπάρτης λίθοις τους τοίχους της κατασκευής ποίκιλλε, αλλά γαρ τη εκ της Ελλάδος παιδεία τα στέρνα των πολιτών και των πολιτευομένων διακόσμει. Γνώμας γαρ ανδρών ευ οικούνται πόλεις, αλλ’ ου λίθοις και ξύλοις».
Και σε μετάφραση: «Μην  πλουμίζεις τους τοίχους της πόλης με πέτρες από την Εύβοια και την Σπάρτη, αλλά στόλιζε με τα διδάγματα της ελληνικής παιδείας. Γιατί οι πόλεις ευνομούνται με την σωστή κρίση των ανθρώπων, κι όχι με πέτρες και ξύλα». (Στοβαίου, «Ανθολόγιον», Μστ 82). Σοφότεροι εμείς, σπαταλήσαμε χρήμα και ανθρώπους, κοσμώντας την πολιτεία με δρόμους και γέφυρες και «μετρό» που δεν τελειώνουν ποτέ, ίσως, επειδή ξέρουμε πόσο μηδαμινά είναι τα διδάγματα της σημερινής «ελληνικής παιδείας» που, κι αυτή, ξύλα απελέκητα συχνά κατασκευάζει...

Είναι γεγονός αναμφίλεκτο ότι η εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια-κυρίως από το «σκοτεινό» ’81 και εντεύθεν-αντί να είναι θύλακας αντιστάσεως στην γλωσσική εκβαρβάρωση, απέβη συντελεστής της. Και αυτό με διάφορους τρόπους. Πρώτα πρώτα με τα γλωσσικά εγχειρίδια. Ελλιπέστατα, ακαλαίσθητα, επικίνδυνα κυριολεκτικά για τους μαθητές, χρήσιμα μόνο για την ανακύκλωση.

Κι αυτό, αρκετοί δάσκαλοι το έχουν ήδη καταλάβει-άλλοι εξ αρχής και άλλοι καθ’ οδόν- και προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί, φροντίζουν να διδάσκουν κείμενα των κορυφαίων μαϊστόρων της ελληνικής λογοτεχνίας και όχι τις βλακώδεις «συνταγές μαγειρικής» των «περιοδικών ποικίλης ύλης», όπως ανενδοίαστα ονομάζω τα τάχα και «βιβλία γλώσσας»• να διδάσκουν την παραδοσιακή γραμματική, κατά τον ίδιο τρόπο, που, παρά τις σχετικές συστάσεις και απαγορεύσεις, δεν παύουν να δίνουν κατ’ οίκον σχολική εργασία και μελέτη, να επιμένουν στην ορθογραφία και στην καλλιγραφία (οι οποίες καταργήθηκαν, γι’ αυτό και η περιρρέουσα αφιλοκαλία), διορθώνοντας τα ορθογραφικά λάθη-ακόμη και με κόκκινο στυλό• τι έγκλημα!-να διατηρούν το μάθημα της έκθεσης κι αυτό είναι που κάπως σώζει ακόμη την κατάσταση.

Ο δεύτερος παράγων που άγει σε απαισιοδοξία είναι η επιμονή και εμμονή στον λεγόμενο γλωσσοπολιτικό δογματισμό, κυρίως από «δευτεροβάθμιους» εκπαιδευτικούς. Πολλοί για να μη στιγματιστούν σαν αντιδραστικοί και «πισωγυριστές», θεωρούν «καθήκον τους αγωνιστικό να αποστειρώνουν αυστηρά την γλώσσα του λαού από κάθε λογιότροπο στοιχείο, για να του την παραδώσουν κάποτε φτωχή αλλά πεντακάθαρη, αποκατεστημένη στην πληβειακή της γνησιότητα». (Γ. Καλιόρη, «Γλωσσικά», εκδ. «Εξάντας», σελ. 26).
Παράδειγμα. Μου κατήγγειλε μαθητής Γυμνασίου ότι η προκομμένη, «προοδευτικιά» φιλόλογός του, διόρθωσε σαν λάθος σε γραπτό του, την κατάληξη-εως (πόλεως), της φάνηκε συντηρητική, ενώ, στην Β’ Γυμνασίου, η κόρη μου, αν και καταγόμενη από όμορη περιοχή, δεν μπορούσε, όπως και οι συμμαθητές της, να απαντήσει στην ερώτηση «που βρίσκεται το Δίο». (Έτσι το γράφει και το σχολικό εγχειρίδιο Ιστορίας).
Δίο χωρίς το τελικό «ν», προφανώς γιατί κάποιο ασπόνδυλο, ημιμαθές «σαΐνι» του πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, εξέλαβε το «ν» ως  καθαρευουσιάνικο κατάλοιπο και φρόντισε να αφήσει τα διαπιστευτήρια του «προοδευτικού» του ναυαγίου, τυραννώντας τους μαθητές. Γι’ αυτό πρέπει να αρχίσει από την κορυφή το ξεβρώμισμα, προτού επεκταθεί σε ολόκληρο το ψάρι-αν δεν επεκτάθηκε ήδη.
Τρίτον: (με «ν» γιατί είναι ευφωνικό. Σιγά-σιγά θα το κόψουν και από το «μείον» και τον «πλην», για να γελά κάθε πικραμένος).
Όσο κι αν κόπτονται περί του αντιθέτου, συνεχίζεται η επιδεικτική απαξίωση της αρχαίας γλώσσας, που είναι τροφός της νεοελληνικής και προϋπόθεση γιά την εις βάθος οικείωσή της. Και ελπίζουμε, όταν έλθουν καινούργιοι άνθρωποι σε τούτο τον τόπο και «συνοδεύσουν την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία», να κατανοήσουν ότι τα αρχαία πρέπει να ξεκινήσουν από το δημοτικό σχολείο.

Έβαλαν τα αγγλικά από την Α’ δημοτικού. Για ποιό λόγο; Κανείς δεν μας το εξήγησε. Το έχω ξαναγράψει. Είναι εγκληματικό να βραχυκυκλώνεις, να συσκοτίζεις τα παιδιά-εξ απαλών ονύχων-με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, πριν ακόμη προσλάβουν και διδαχτούν τους μηχανισμούς της μητρικής τους γλώσσας.
Αν αγαπούσαν την πατρίδα, τιμούσαν την ιστορία της και νοιάζονταν για το μέλλον της, ας έβαζαν αρχαία, τουλάχιστον από την Δ’ δημοτικού. Θα ‘πει κάποιος, ποιός θα τα διδάξει; Απάντηση: Με ένα κατάλληλο βιβλίο όλοι μπορούν. Κι αν δεν μπορούν οι δάσκαλοι, ας διορίσει το υπουργείο φιλολόγους και στο δημοτικό.

Προσωπικά (και χωρίς καμμιά καύχηση «εν οίδα ότι ουδέν ειμί») διδάσκω εδώ και χρόνια μία ώρα την εβδομάδα αρχαία, κατά παράβασιν του αναλυτικού προγράμματος και των άνωθεν εντολών.
Τι κάνω; Δίνω στα παιδιά σε φωτοτυπία ένα αρχαίο κείμενο. Κυρίως τους διδακτικότατους μύθους του Αισώπου ή μια ευαγγελική περικοπή. Πρώτα το αντιγράφουν για να εξοικειωθούν με την αρτιμελή μορφή της γλώσσας, το λεγόμενο πολυτονικό.
Στην συνέχεια το διαβάζουν για να «σπάσει» και η γλώσσα. Κατόπιν υπογραμμίζουν λέξεις που αναγνωρίζουν, για να κατανοήσουν την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνικού λόγου. Μετά έρχεται το ωραιότερο. Η πάντερπνη ετυμολογία. Παιχνίδισμα με τις λέξεις.
Ύστερα «ομοθυμαδόν», όλοι μαζί, την μετάφραση στον πίνακα και αντιγραφή των παιδιών στο «τετράδιο αρχαίων». Εδώ «περνούν» και τα ηθικά διδάγματα, γιατί Παιδεία σημαίνει πρωτίστως καλλιέργεια χαρακτήρα και μόρφωση εδραία. Η καλή παιδεία «...μόνους τους παιδευθέντας ελευθέρους είναι», μόνη αυτή κάνεις τους ανθρώπους ελεύθερους (Επίκτητος, «Διατριβαί», 11α, 21-22), «μαθαίνει στον πολίτη να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη» («τον πολίτη... άρχειν τε και άρχεσθαι μετά δίκης», γράφει ο Πλάτων στο 643ε των «Νόμων» του).
Αυτά τα ξεχάσαμε και ακούμε μόνο τις εκκωφαντικές τσιρίδες και τις αεροπλαστες κενολογίες περί «Νέου Σχολείου» και «πρώτα ο μαθητής», από ανθρώπους που δεν ξέρουν που «παν τα τέσσερα», όπως λέει θυμόσοφα και ο λαός.
Μετά την ετυμολογική περιήγηση, έρχεται κα η σειρά της Γραμματικής. Απλά πράγματα το κατά δύναμιν, με συγκατάβαση, κανόνες τονισμού, δύο-τρεις κλίσεις ουσιαστικών και ρημάτων και... το κουδούνι προσκαλεί γιά την αύλειο ξεκούραση.

Σημειωτέον ότι την ώρα των αρχαίων τα παιδιά παρακολουθούν σχεδόν με ευλάβεια. «Άκρα του τάφου σιωπή». Γιατί; Παράδειγμα. Όταν τους ζητάς να γράψουν την λέξη «υγρός» πρέπει να σκεφτούν  δύο κανόνες. Ότι η λέξη, εφ’ όσον αρχίζει με «ύψιλον» δασύνεται και η βραχύχρονη συλλαβή «-γρός» παίρνει οξεία. Ο νους τους, δηλαδή, δεν «αλητεύει» εδώ κι εκεί, αλλά αναζητά και υπακούει σε κανόνες. Έτσι, από την πειθαρχία του νοός, φτάνουμε στην πειθαρχία του σώματος. («Πάντων νους, κρατεί» έλεγε ο Αναξαγόρας).
Και κυρίως, γιατί τους εξηγείς το μονάκριβο, παγκοσμίως, προνόμιό τους, να διαβάζουν την γλώσσα του Ομήρου, του Πλάτωνα, του Ευαγγελίου και να κατανοούν τις περισσότερες λέξεις. Καμαρώνουν τα παιδιά, πράγμα που τόσο το έχουμε ανάγκη σήμερα.
Ειλικρινά, τα γράφω αυτά και «καπνίζουν τα μάτια μου». Έχουμε στα χέρια μας θησαυρό αειλαμπή και αδαπάνητο, που ξεδίψασε και ξεδιψά όλη την Οικουμένη και εμείς ποτίζουμε τα παιδιά με σάπια, μολυσμένα νερά. Ομιλούμε (τι ωραία λέξη!) γλώσσα «νικήτρα του θανάτου» και θανατώνουμε τα παιδιά «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες».

Αυτοδιαλύεται ο μύθος των Ψευδομακεδόνων. Κωνσταντίνος Χολέβας

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Το όνομα αυτού Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι. Φιλόλογος, πρώην Πρωθυπουργός των Σκοπίων και ιδρυτής του εθνικιστικού κόμματος ΒΜΡΟ-ΔΠΜΗΕ, το οποίο εμφανίσθηκε ως συνέχεια του ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) των κομιτατζήδων του 1893-1908. 

Προ δεκαπενταετίας παρουσιαζόταν ως ο πιο φανατικός οπαδός του τεχνητού μακεδονικού έθνους και δήλωνε ότι το επόμενο συνέδριο του κόμματός του θα γίνει στην «κατεχόμενη» από τους Έλληνες Θεσσαλονίκη. 

Σήμερα έχει μετατραπεί στον φανατικότερο  αντίπαλο των σκοπιανών μύθων που ο ίδιος υπηρέτησε. Προ ολίγων ημερών (βλέπε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 2.7.2012) τόνισε δημοσίως ότι οι Σλάβοι των Σκοπίων, οι γνωστοί μας ψευδομακεδόνες, είναι οι μεγαλύτεροι πλαστογράφοι της ιστορίας και παραχαράσσουν την ιστορία των Ελλήνων και των Βουλγάρων. Η στάση του πάντως δεν προκύπτει από έναν ξαφνικό φιλελληνισμό. Έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι αισθάνεται Βούλγαρος και ότι θα ήθελε να αναλάβει ως Πρέσβυς της Βουλγαρίας στην ΠΓΔΜ.

            Φυσικά δεν είναι ο μόνος σκοπιανός πολίτης που υφίσταται κρίση ταυτότητος και επιδίδεται σε οβιδιακές μεταμορφώσεις. Πολυάριθμοι πολίτες της γειτονικής μας χώρας ανακαλύπτουν καθημερινά άλλοι ότι είναι Βούλγαροι, άλλοι ότι είναι Σέρβοι και άλλοι ότι είναι Έλληνες, κυρίως Βλαχόφωνοι  (Ελληνόβλαχοι). Κατανοούν ότι το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο, από το 1944 και μετά ανάγκασε δια της  ψυχολογικής και αστυνομικής βίας τους ίδιους ή τους προγόνους τους να αλλάξουν εθνική ταυτότητα και να προσχωρήσουν ακουσίως στην κατασκευασμένη «μακεδονική» εθνότητα. 

Την πολυεθνική εικόνα του πληθυσμού έχει κατά καιρούς παραδεχθεί και ένας άλλος επιφανής πολίτης των Σκοπίων, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωάννης (Βρανιτσέφσκι) . Ο Ιωάννης ήταν κληρικός της σχισματικής «Μακεδονικής» Εκκλησίας, η οποία ιδρύθηκε αντικανονικώς από τον Τίτο το 1967 και δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία. Προσχώρησε στη νόμιμη και κανονική τάξη και αναγνωρίσθηκε ως Ποιμενάρχης των Ορθοδόξων της ΠΓΔΜ από τη Σερβική Εκκλησία.   

Έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν θέλει αν αποκαλείται Αρχιεπίσκοπος «Μακεδονίας» διότι οι Ορθόδοξοι του κράτους του αποτελούνται από πολλές εθνότητες και δεν τους εκφράζει ο όρος «Μακεδονία» . Δηλαδή αρνείται να παίξει τον ρόλο του κρατικού προπαγανδιστή, τον οποίο παίζει με κρατική χρηματοδότηση η σχισματική δήθεν Μακεδονική Εκκλησία στη Διασπορά των Σκοπιανών (ΗΠΑ., Αυστραλία, Καναδάς κ.α). 

Γι’ αυτήν του την απειθαρχία φυλακίζεται, διώκεται, δικάζεται, συκοφαντείται και προπηλακίζεται επί μία δεκαετία μαζί με τους κληρικούς, τους μοναχούς και το ποίμνιο που τον ακολουθεί. Σήμερα βρίσκεται για τρίτη φορά έγκλειστος σε φυλακή των Σκοπίων. Οι διάφορες οργανώσεις της Ελλάδος, που είναι συνήθως λαλίστατες για τα «καταπιεζόμενα» δικαιώματα υπαρκτών ή ανυπάρκτων μειονοτήτων, τηρούν αιδήμονα σιγήν για τα παθήματα του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη.

Βλέποντας την αυτοδιάλυση του μύθου τους οι εθνικιστές Σκοπιανοί με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Νίκολα Γκρούεφσκι εντείνουν τις λεκτικές επιθέσεις κατά της Ελλάδος και εγκαινιάζουν όλο και περισσότερα αγάλματα  στη μνήμη του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Νομίζω ότι τώρα που σταθεροποιήθηκε η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας καλό θα ήταν να σκεφθούμε την καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995. 

Ήδη οι Σκοπιανοί την έχουν κουρελιάσει με τις διεκδικήσεις τους, την χρησιμοποίησαν άλλωστε για να μας εγκαλέσουν ενώπιον του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο δεδομένου ότι από την ημέρα της επισήμου καταγγελίας  η Συμφωνία θα διαρκέσει επί ένα ακόμη χρόνο και μετά θα λήξει. Για να μην έχουμε, όμως,  μόνο αμυντική διπλωματία καλό θα ήταν να αντεπιτεθούμε στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θέτοντας θέμα ελληνικής μειονότητας στη ΦΥΡΟΜ.

Κ.Χ. 4.7.2012

anavaseis