Ο Προηγούμενος του Μεγάλου Μετεώρου π. Αθανάσιος για τις «νεοπατερικές, μεταπατερικές και συναφειακές θεολογίες»

Κατά την προσφώνησή του στην ενθρόνιση του νέου ηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Αρχιμανδρίτου Νήφωνος Καψάλη ο Προηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος τόνισε μεταξύ άλλων:

"Αι­σθα­νό­μα­στε έν­το­νη την ε­σω­τε­ρι­κή ε­πι­θυ­μί­α και την α­νάγ­κη της ψυ­χής μας να α­φι­ε­ρώ­σου­με α­πό ε­δώ και στο ε­ξής πε­ρισ­σό­τε­ρες δυ­νά­μεις και χρό­νο στην προ­σευ­χή και την με­λέ­τη των Θεί­ων Γρα­φών και των πα­τε­ρι­κών λο­γί­ων, στην ε­νί­σχυ­ση του πνευ­μα­τι­κού μας έρ­γου και της στη­ρί­ξε­ως των πνευ­μα­τι­κών μας παι­δι­ών και φί­λων μας, αλ­λά κυ­ρί­ως στην θε­ο­λο­γι­κή μας κα­τάρ­τι­ση, η ο­ποί­α, με την βο­ή­θεια του Θε­ού, συν­δυ­α­ζό­με­νη και με τις α­νά­λο­γες βι­ω­μα­τι­κές εμ­πει­ρί­ες θα μας βο­η­θή­σουν στην έκ­φρα­ση της ο­μο­λο­για­κής μαρ­τυ­ρί­ας. Μί­α ο­μο­λο­για­κή μαρ­τύ­ρια που α­πο­τε­λεί ε­πι­τα­κτι­κή α­νάγ­κη στις μέ­ρες μας, που οι νε­ο­τα­ξι­κοί και νε­ο­ε­πο­χί­τι­κοι σχε­δια­σμοί, κα­θώς και οι νε­ο­εμ­φα­νι­ζό­με­νες νε­ο­πα­τε­ρι­κές, με­τα­πα­τε­ρι­κές και συ­να­φεια­κές θε­ο­λο­γί­ες κα­τα­λύ­ουν και α­πο­συν­θέ­τουν τον κύ­ριο κορ­μό της ε­θνι­κής, εκ­κλη­σι­α­στι­κής και κοι­νω­νι­κής δο­μής. Αλ­λοι­ώ­νουν και πα­ρα­χα­ράσ­σουν α­κό­μη και αυ­τή την α­λή­θεια και την α­κρί­βεια της ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας αμ­βλύ­νον­τας τις συ­νει­δή­σεις και συμ­πα­ρα­σύ­ρον­τας σε λα­θε­μέ­νες το­πο­θε­τή­σεις ό­χι μό­νον τους α­πλούς πι­στούς, αλ­λά και μο­να­χούς, κλη­ρι­κούς και Ε­πι­σκό­πους α­κό­μη".

Διαβάστε ολόκληρη την Προσφώνηση του Αρχιμανδρίτη Αθανασίου αλλά και την Ομιλία του νέου Ηγουμένου Νήφωνος

Γέ­ρον­τος Α­θα­να­σί­ου Α­να­στα­σί­ου
ΠΡΟ­ΣΦΩ­ΝΗ­ΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝ­ΘΡΟ­ΝΙ­ΣΗ ΤΟΥ ΝΕ­ΟΥ ΚΑ­ΘΗ­ΓΟΥ­ΜΕ­ΝΟΥ
ΤΗΣ Ι­Ε­ΡΑΣ ΜΟ­ΝΗΣ ΜΕ­ΓΑ­ΛΟΥ ΜΕ­ΤΕ­Ω­ΡΟΥ
Αρ­χιμ. Νή­φω­νος Κα­ψά­λη
Πέμ­πτη, 6 Αυ­γού­στου 2010, ε­ορ­τή της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως του Σω­τή­ρος, Πα­νη­γυ­ρι­κή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α
Α­γα­πη­τέ μου εν Χρι­στώ α­δελ­φέ και συλ­λει­τουρ­γέ και Κα­θη­γού­με­νε της Ι­ε­ράς Μο­νής του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου πά­τερ Νή­φων,
Δό­ξα τη Α­γί­α και Ο­μο­ου­σί­ω και Ζω­ο­ποι­ώ και Α­δι­αι­ρέ­τω Τριά­δι.
Α­γάλ­λε­ται σή­με­ρα και πα­νη­γυ­ρί­ζει η χο­ρεί­α α­πάν­των των Α­γί­ων Με­τε­ω­ρι­τών Πα­τέ­ρων και κυ­ρί­ως των Κτι­τό­ρων της Ι­ε­ράς Μο­νής μας, Ο­σί­ων Α­θα­να­σί­ου και Ι­ω­ά­σαφ, κα­θώς και των ο­σι­ο­μαρ­τύ­ρων Νι­κο­δή­μου και Δα­νι­ήλ και πάν­των των εν αυ­τή εν α­σκή­σει και σε­μνή πο­λι­τεί­α ο­σί­ως τε­λει­ω­σάν­των τον εν γη βί­ον αυ­τών Πα­τέ­ρων και Α­δελ­φών ε­πί τη α­να­δεί­ξει σου σε Κα­θη­γού­με­νο της πα­λαι­φά­του και ι­στο­ρι­κής Μο­νής του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου.
Εί­ναι έ­να πα­νη­γύ­ρι χα­ράς και α­γαλ­λι­ά­σε­ως. Μια πα­νευ­φρό­συ­νη ε­ορ­τή της Ι­ε­ράς Μο­νής μας, του Α­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κου ι­ε­ρού μας χώ­ρου, των συμ­μο­να­στών και συλ­λει­τουρ­γών μας και ό­λων των φι­λο­με­τε­ω­ρι­τών α­δελ­φών μας, που με έμ­πο­νες και θυ­σι­α­στι­κές προ­σπά­θει­ες στά­θη­καν οι πι­στοί φί­λοι και συμ­πο­ρευ­τές μας.
Εί­ναι η λαμ­πρή πα­νή­γυ­ρη ό­λων ό­σοι ε­πί σει­ρά ε­τών κο­πι­ά­σα­με, α­γω­νι­στή­κα­με και α­να­λω­θή­κα­με στην δι­α­κο­νί­α της Ι­ε­ράς Μο­νής μας και στην προ­σπά­θεια δι­α­φυ­λά­ξε­ως, α­να­δεί­ξε­ως και προ­βο­λής του α­γι­α­σμέ­νου α­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κου χώ­ρου, ώ­στε να α­να­κτή­σει την αί­γλη και την θέ­ση που του αρ­μό­ζει.
Αυ­τός, άλ­λω­στε, υ­πήρ­ξε έ­νας α­πό τους πρω­ταρ­χι­κούς στό­χους της μο­να­χι­κής μας πα­ρου­σί­ας και βι­ο­τής. Ή­ταν για μας ε­πι­λο­γή και στά­ση ζω­ής, το α­κρι­βό μας τά­μα και η ι­ε­ρή μας υ­πό­σχε­ση να προ­σφέ­ρου­με και την τε­λευ­ταί­α ικ­μά­δα των δυ­νά­με­ών μας για την προ­ά­σπι­ση των θε­σμί­ων και των ι­ε­ρών πα­ρα­δό­σε­ων της α­μω­μή­του ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας, του α­πο­στο­λο­πα­ρά­δο­του μο­να­χι­σμού μας και του ι­ε­ρού χώ­ρου του Μο­να­στι­κού Κέν­τρου των Α­γί­ων μας Με­τε­ώ­ρων, του προ­μα­χώ­να αυ­τού της ε­θνι­κής, εκ­κλη­σι­α­στι­κής, πνευ­μα­τι­κής, πο­λι­τι­σμι­κής, κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής υ­πο­στά­σε­ως και αυ­το­συ­νει­δη­σί­ας του Έ­θνους και του Λα­ού μας.
Ο συ­νε­χής και α­δι­ά­λει­πτος α­γώ­νας για την δι­α­φύ­λα­ξη και κα­το­χύ­ρω­ση του μο­να­χι­κού χα­ρα­κτή­ρα της πε­ρι­ο­χής υ­πήρ­ξε η ί­δια η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, η νυ­χθη­με­ρόν κο­πι­ώ­δης, α­γω­νι­ώ­δης και ε­ξου­θε­νω­τι­κή μας μέ­ρι­μνα και φρον­τί­δα.
Έ­νας α­γώ­νας (πολ­λές φο­ρές μο­να­χι­κός) που δεν βρή­κε την προσ­δο­κώ­με­νη αν­τα­πό­κρι­ση α­πό τους οι­κεί­ους της πί­στε­ως και ο­μο­σχή­μους α­δελ­φούς. Έ­νας α­γώ­νας για τον ο­ποί­ο δι­α­βε­βαι­ώ­νω ό­λους την ι­ε­ρή αυ­τή στιγ­μή και ε­νώ­πιον της Α­γί­ας Τρα­πέ­ζης μπρο­στά στην ο­ποί­α έ­δω­σα τις μο­να­χι­κές μου υ­πο­σχέ­σεις και έ­λα­βα την χει­ρο­το­νί­α μου σε δι­ά­κο­νο και ι­ε­ρέ­α ό­τι υ­πήρ­ξε α­γνός, α­νι­δι­ο­τε­λής, καρ­δια­κός, έν­θερ­μος, α­νυ­στε­ρό­βου­λος και θυ­σι­α­στι­κός, χω­ρίς την πα­ρα­μι­κρή προ­σπά­θεια α­πο­κο­μί­σε­ως ι­δί­ων ο­φε­λών, δι­και­ω­μά­των και δι­και­ο­δο­σι­ών, ό­πως α­δί­κως ε­πί σει­ρά ε­τών μας α­πε­δί­δε­το.
Ο Κύ­ριός μας μό­νος, ο ε­τά­ζων καρ­δί­ας και νε­φρούς και οι Ό­σιοι Κτί­το­ρες των Ι­ε­ρών Μο­νών των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων γνω­ρί­ζουν τα της η­μών καρ­δί­ας και ψυ­χής.
Ά­γι­ε Κα­θη­γού­με­νε,
Αυ­τή εί­ναι η ι­ε­ρή πα­ρα­κα­τα­θή­κη που σου πα­ρα­δί­δου­με σή­με­ρα: η α­μώ­μη­τος ορ­θό­δο­ξος πί­στη μας και ο α­γι­α­σμέ­νος ι­ε­ρός μας χώ­ρος με τον βι­ού­με­νο α­πο­στο­λο­πα­ρά­δο­το, η­συ­χα­στι­κό και νη­πτι­κό μο­να­χι­σμό. Αυ­τά τα δύ­ο να δι­α­φυ­λά­ξεις και να δι­α­κο­νή­σεις με κά­θε θυ­σί­α, με κά­θε σου δύ­να­μη, με κά­θε κό­πο και α­γώ­να, μέ­χρι τε­λευ­ταί­ας σου α­να­πνο­ής.
Αυ­τή την ι­ε­ρή πα­ρα­κα­τα­θή­κη σου την πα­ρα­δί­δου­με σή­με­ρα με ά­φα­τη ε­σω­τε­ρι­κή χα­ρά και α­γαλ­λί­α­ση. Πι­στεύ­ου­με α­κρά­δαν­τα ό­τι α­πο­τε­λείς έ­να πο­λύ­τι­μο δώ­ρο του Θε­ού για την Ι­ε­ρά Μο­νή μας και για μας προ­σω­πι­κά, που πι­στο­ποι­εί­ται και α­πό τον θαυ­μα­στό και α­προσ­δό­κη­το τρό­πο, που Αυ­τός ο Κύ­ριος ε­νήρ­γη­σε και ο­δή­γη­σε τα βή­μα­τά σου ε­δώ με την ο­λο­πρό­θυ­μη και ου­σι­α­στι­κή συ­νερ­γί­α και ευ­λο­γί­α του Σε­βα­σμι­ω­τά­του, τον ο­ποί­ο και ευ­χα­ρι­στού­με α­πό καρ­δί­ας και κα­τά την στιγ­μή αυ­τή. Στον α­γι­α­σμέ­νο αυ­τό βρά­χο, ό­που λαμ­βά­νον­τας την μο­να­χι­κή σου κου­ρά, την με­γα­λο­σχη­μί­α σου, έ­γι­νε η Μο­νή της με­τα­νοί­ας σου.
Δι­ά­πυ­ρες και ο­λό­θερ­μες ευ­χα­ρι­στί­ες και δο­ξο­λο­γί­ες α­να­πέμ­που­με στον Πα­νά­γα­θο Θε­ό μας για την πλού­σια και τρι­σευ­λο­γη­μέ­νη προ­σφο­ρά της α­γά­πης Του. Να μας χα­ρί­σει έ­ναν άν­δρα τί­μιο, ε­νά­ρε­το, φι­λά­γιο, φι­λα­κό­λου­θο, ευ­λα­βέ­στα­το Λει­τουρ­γό, Υ­πη­ρέ­τη και πι­στό οι­κο­νό­μο των Α­γί­ων Μυ­στη­ρί­ων, αλ­λά κυ­ρί­ως και προ­πάν­των κλη­ρι­κό με γνή­σια και α­νό­θευ­το την Ορ­θό­δο­ξο πί­στη των Α­γί­ων Πα­τέ­ρων μας, υ­γι­αί­νον­τα και δι­α­κρα­τούν­τα τα ι­ε­ρά δόγ­μα­τα αυ­τής ως θη­σαυ­ρό α­νε­κτί­μη­το.
Αυ­τή εί­ναι η χα­ρά μας, η α­νά­παυ­σή μας και η ελ­πί­δα μας: η πα­ρά­δο­ση της σκυ­τά­λης σε έ­να νέ­ο και σώ­φρο­να ι­ε­ρο­μό­να­χο, που με την χά­ρη του Θε­ού και τις πρε­σβεί­ες των Με­τε­ω­ρι­τών Α­γί­ων μας θα α­να­δεί­ξει και θα λαμ­πρύ­νει α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο την πα­λαί­φα­το και ι­στο­ρι­κή Μο­νή του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου και το α­γι­ο­τό­κο Μο­να­στι­κό Κέν­τρο των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων. Γι’ αυ­τό, λοι­πόν, «μη­δείς σου της νε­ό­τη­τος κα­τα­φρο­νεί­τω, αλ­λά τύ­πος γί­νου των πι­στών εν λό­γω, εν α­να­στρο­φή, εν α­γά­πη, εν πνεύ­μα­τι, εν πί­στει, εν α­γνεί­α». (Τιμ. Α 4,11-12).

Α­γα­πη­τέ μου εν Χρι­στώ α­δελ­φέ πά­τερ Νή­φων,
Έ­χον­τας με την χά­ρη του Θε­ού συμ­πλη­ρώ­σει 35 χρό­νια μο­να­χι­κής βι­ο­τής (α­πό τα ο­ποί­α τα 24 ή­ταν έ­τη η­γου­με­νί­ας) στον ι­ε­ρό αυ­τό χώ­ρο με τις πλεί­στες ό­σες πνευ­μα­τι­κές, δι­οι­κη­τι­κές, δι­α­χει­ρι­στι­κές και κοι­νω­νι­κές υ­πο­χρε­ώ­σεις και προ­βλή­μα­τα, πα­ρά τις κα­τ’ άν­θρω­πον ελ­λεί­ψεις και α­τέ­λει­ές μας, χά­ρι­τι και δυ­νά­μει και φι­λαν­θρω­πί­α του ε­λε­ή­μο­νος Θε­ού η­μών, συμ­πλη­ρώ­σα­με τον κύ­κλο της δι­α­κο­νί­ας μας στον συγ­κε­κρι­μέ­νο το­μέ­α έ­χον­τας πρά­ξει το κα­τά δύ­να­μιν για την βί­ω­ση και δι­α­φύ­λα­ξη του α­πο­στο­λο­πα­ρα­δό­του ορ­θο­δό­ξου μο­να­χι­σμού και την πα­ρά­δο­σή του α­νο­θεύ­του και α­ναλ­λοι­ώ­του στην ε­περ­χο­μέ­νη γε­νε­ά, κα­θώς και για την δι­α­σφά­λι­ση α­λω­βή­του και α­πα­ρα­βιά­στου του ι­ε­ρού μας χώ­ρου των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων.
Αι­σθα­νό­μα­στε έν­το­νη την ε­σω­τε­ρι­κή ε­πι­θυ­μί­α και την α­νάγ­κη της ψυ­χής μας να α­φι­ε­ρώ­σου­με α­πό ε­δώ και στο ε­ξής πε­ρισ­σό­τε­ρες δυ­νά­μεις και χρό­νο στην προ­σευ­χή και την με­λέ­τη των Θεί­ων Γρα­φών και των πα­τε­ρι­κών λο­γί­ων, στην ε­νί­σχυ­ση του πνευ­μα­τι­κού μας έρ­γου και της στη­ρί­ξε­ως των πνευ­μα­τι­κών μας παι­δι­ών και φί­λων μας, αλ­λά κυ­ρί­ως στην θε­ο­λο­γι­κή μας κα­τάρ­τι­ση, η ο­ποί­α, με την βο­ή­θεια του Θε­ού, συν­δυ­α­ζό­με­νη και με τις α­νά­λο­γες βι­ω­μα­τι­κές εμ­πει­ρί­ες θα μας βο­η­θή­σουν στην έκ­φρα­ση της ο­μο­λο­για­κής μαρ­τυ­ρί­ας. Μί­α ο­μο­λο­για­κή μαρ­τύ­ρια που α­πο­τε­λεί ε­πι­τα­κτι­κή α­νάγ­κη στις μέ­ρες μας, που οι νε­ο­τα­ξι­κοί και νε­ο­ε­πο­χί­τι­κοι σχε­δια­σμοί, κα­θώς και οι νε­ο­εμ­φα­νι­ζό­με­νες νε­ο­πα­τε­ρι­κές, με­τα­πα­τε­ρι­κές και συ­να­φεια­κές θε­ο­λο­γί­ες κα­τα­λύ­ουν και α­πο­συν­θέ­τουν τον κύ­ριο κορ­μό της ε­θνι­κής, εκ­κλη­σι­α­στι­κής και κοι­νω­νι­κής δο­μής. Αλ­λοι­ώ­νουν και πα­ρα­χα­ράσ­σουν α­κό­μη και αυ­τή την α­λή­θεια και την α­κρί­βεια της ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας αμ­βλύ­νον­τας τις συ­νει­δή­σεις και συμ­πα­ρα­σύ­ρον­τας σε λα­θε­μέ­νες το­πο­θε­τή­σεις ό­χι μό­νον τους α­πλούς πι­στούς, αλ­λά και μο­να­χούς, κλη­ρι­κούς και Ε­πι­σκό­πους α­κό­μη.
Ό­πως το­νί­σα­με και στην ε­πι­στο­λή πα­ραι­τή­σε­ώς μας προς τον Σε­βα­σμι­ώ­τα­το, πα­ραι­τού­με­νοι της η­γου­με­νί­ας, δεν α­πο­χω­ρού­με α­πό την Ι­ε­ρά Μο­νή της με­τα­νοί­ας μας, μη γέ­νοι­το, την ο­ποί­α ως μο­να­χός, ι­ε­ρο­μό­να­χος και Κα­θη­γού­με­νος αυ­τής δι­α­κο­νή­σα­με. Θα ε­ξα­κο­λου­θή­σου­με και ως Προ­η­γού­με­νος και ως α­πλός α­δελ­φός αυ­τής να την δι­α­κο­νού­με, με ό­ση δύ­να­μη δι­α­θέ­του­με, και ό­σο η υ­γεί­α μας το ε­πι­τρέ­πει. Σε κά­θε προ­σπά­θεια και σε κά­θε δυ­σκο­λί­α της κο­πι­ώ­δους πο­ρεί­ας σου, που τώ­ρα ξε­κι­νάς στην η­γου­με­νί­α της Ι­ε­ράς Μο­νής μας θα μας βρεις πάν­το­τε, συν Θε­ώ και δι’ ευ­χών ο­λο­πρό­θυ­μους συμ­πα­ρα­στά­τες και αρ­ρω­γούς. Συμ­πα­ρα­στά­τες και αρ­ρω­γούς θα έ­χεις, ε­πί­σης, τους εν Κυ­ρί­ω α­δελ­φούς, φί­λους και συ­νερ­γά­τες της Ι­ε­ράς Μο­νής μας, που πάν­το­τε με πε­ρισ­σή α­γά­πη και φρον­τί­δα στά­θη­καν δί­πλα μας και τους ο­ποί­ους θα θέ­λα­με να ευ­χα­ρι­στή­σου­με εκ καρ­δί­ας, πα­ρό­τι σε κά­ποι­α άλ­λη στιγ­μή θα α­να­φερ­θού­με δι­ε­ξο­δι­κά στην πο­λυ­σή­μαν­τη προ­σφο­ρά τους, και να τους πα­ρα­κα­λέ­σου­με να στη­ρί­ξουν και τον δι­κό σου δύ­σκο­λο α­γώ­να, που α­να­λαμ­βά­νεις σή­με­ρα.
Α­γα­πη­τέ μου α­δελ­φέ και συλ­λει­τουρ­γέ και Κα­θη­γού­με­νε της κα­θ’ η­μάς Ι­ε­ράς Μο­νής πά­τερ Νή­φων,
Ευ­λο­γη­τός ο Θε­ός ο ε­λε­ή­σας η­μάς και δε­δο­ξα­σμέ­νον το Ό­νο­μα Αυ­τού εις τους αι­ώ­νας των αι­ώ­νων. Ό­πως πο­λύ κα­λά γω­ρί­ζεις σου πα­ρα­δί­δου­με την Η­γου­με­νί­α της Ι­ε­ράς Μο­νής μας ό­πως α­κρι­βώς την α­να­λά­βα­με: μη­δέν έ­χον­τες, μη­δέν κα­τέ­χον­τες, μη­δέν δι­α­κρα­τούν­τες των εν τη Ι­ε­ρά Μο­νή α­νη­κόν­των, μη­δέ πο­λύ­τι­μον, μη­δέ λε­πτόν νο­μί­σμα­τος.
Πα­ρα­κα­λού­με μό­νον τον Κύ­ριον η­μών Ι­η­σού Χρι­στό, δι’ ευ­χών του Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του μας κ. Σε­ρα­φείμ, να μας χα­ρί­σει «τον υ­πό­λοι­πον χρό­νον της ζω­ής η­μών εν ει­ρή­νη και με­τα­νοί­α ε­κτε­λέ­σαι» και ό­ταν Ε­κεί­νος ευ­δο­κή­σει να εί­ναι «χρι­στια­νά τα τέ­λη της ζω­ής η­μών, α­νώ­δυ­να, α­νε­παί­σχυν­τα, ει­ρη­νι­κά και κα­λήν α­πο­λο­γί­αν ε­νώ­πιον Αυ­τού» να έ­χου­με.
Συγ­χω­ρού­με εκ βά­θους ψυ­χής και καρ­δί­ας ό­λους ό­σους κα­θ’ οι­ον­δή­πο­τε τρό­πο μας α­δί­κη­σαν η ε­συ­κο­φάν­τη­σαν η ε­πί­κρα­ναν η ε­λύ­πη­σαν και ζη­τού­με την συγ­χώ­ρη­ση α­πό ε­κεί­νους οι ο­ποί­οι εξ αι­τί­ας μας ε­θλί­βη­σαν η ε­πι­κράν­θη­σαν η η­δι­κή­θη­σαν κα­τά την πο­λυ­ε­τή δι­α­κο­νί­α η­μών εί­τε εν γνώ­σει εί­τε εν α­γνοί­α μας. Ο Θε­ός ως φι­λάν­θρω­πος να ευ­λο­γή και να α­γιά­ζη ό­λους και να τους χα­ρί­ζει τα α­γα­θά του ου­ρα­νού και της γης.
Δό­ξα τω Θε­ώ και Πα­τρί!
Δό­ξα τω Κυ­ρί­ω η­μών Ι­η­σού Χρι­στώ!
Δό­ξα τω Α­γί­ω Πνεύ­μα­τι τω φω­τί­σαν­τι τον ά­χρι του νυν βί­ον η­μών!
Δό­ξα τη Υ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κω τη Με­τε­ω­ρι­τίσ­ση και προ­στα­σί­α η­μών!
Δό­ξα τοις α­γί­οις πα­τρά­σι της κα­θ’ η­μάς Ι­ε­ράς Μο­νής, τοις η­με­τέ­ροις ο­δη­γοίς, συ­νο­δί­ταις και συμ­πο­ρευ­ταίς!
Δό­ξα τω εν Τριά­δι Θε­ώ η­μών πάν­των έ­νε­κεν!
Αυ­τώ η δό­ξα και το κρά­τος εις τους αι­ώ­νας των αι­ώ­νων. Α­μήν.

Του Κα­θη­γου­μέ­νου της Α­γί­ας και Ι­ε­ράς Μο­νής ταύ­της Νή­φω­νος ι­ε­ρο­μο­νά­χου, πολ­λά και καρ­πο­φό­ρα και θε­ο­φι­λή τα έ­τη! Τα πιο θερ­μά και εγ­κάρ­δια συγ­χα­ρη­τή­ρια!

Ολόκληρη η ομιλία του νέου Ηγουμένου π. Νήφωνα:

Αρ­χιμ. Νή­φω­νος Κα­ψά­λη
Ο­ΜΙ­ΛΙΑ
Ε­πί τη εν­θρο­νί­σει του ως Κα­θη­γου­μέ­νου
της Ι­ε­ράς Μο­νής Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,
Σε­βα­στέ μου Γέ­ρον­τα,
Σε­βα­στοί μου Πα­τέ­ρες και Α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί,

Η Εκ­κλη­σί­α μας σή­με­ρα ε­ορ­τά­ζει έ­να α­πό τα ση­μαν­τι­κό­τε­ρα γε­γο­νό­τα της ε­πι­γεί­ου πα­ρου­σί­ας του Κυ­ρί­ου μας, την έν­δο­ξο Με­τα­μόρ­φω­σή Του. Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Χρι­στού φα­νε­ρώ­νει τον βα­θύ­τε­ρο και ου­σι­α­στι­κό­τε­ρο σκο­πό της Εκ­κλη­σί­ας. Και αυ­τός δεν εί­ναι άλ­λος α­πό το να ο­δη­γή­σει τον άν­θρω­πο στην θέ­ω­ση, που εί­ναι η μέ­θε­ξη της α­κτί­στου Χά­ρι­τος του Θε­ού. Ό­λο το έρ­γο των ποι­μέ­νων α­πο­βλέ­πει σε αυ­τόν τον υ­ψη­λό στό­χο. Η θέ­ω­ση λοι­πόν δεν α­πο­τε­λεί πο­λυ­τέ­λεια για την χρι­στι­α­νι­κή ζω­ή, αλ­λά εί­ναι ο βα­θύ­τε­ρος σκο­πός της, ό­πως πο­λύ ό­μορ­φα εκ­φρά­ζε­ται α­πό την ση­με­ρι­νή ε­ορ­τή.
Αυ­τή την λαμ­πρά η­μέ­ρα ευ­δό­κη­σε ο Θε­ός να κα­τα­στα­θώ Κα­θη­γού­με­νος και Ποι­μέ­νας της ι­στο­ρι­κής Μο­νής του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου.
Η Ι­ε­ρά μας Μο­νή μέ­σα στο διά­βα της Ι­στο­ρί­ας, α­πό της ι­δρύ­σε­ώς της α­πό τον Ό­σιο Α­θα­νά­σιο, α­πο­τε­λεί έ­να πνευ­μα­τι­κό Κα­θί­δρυ­μα που α­να­παύ­ει ψυ­χές. Δι­α­δρα­μά­τι­σε βα­σι­κό ρό­λο στην Ε­θνι­κή Πα­λιγ­γε­νε­σί­α του γέ­νους μας και κα­τέ­στη πο­λι­τι­στι­κό μνη­μεί­ο παγ­κο­σμί­ου κλη­ρο­νο­μιάς. Ό­μως ο χρό­νος και η πα­ρακ­μή του 18ου αι­ώ­νος ά­φη­σαν τα ση­μά­δια τους στις κτι­ρια­κές εγ­κα­τα­στά­σεις και ό­χι μό­νο των μο­νών μας.
Α­πό την ε­πο­χή του Μα­κα­ρι­στού Γέ­ρον­τος Χα­ρί­τω­νος Σαρ­ρή άρ­χι­σε η κοι­νο­βια­κή α­να­δι­ορ­γά­νω­ση της Μο­νής και η α­να­στη­λω­τι­κή α­να­δη­μι­ουρ­γί­α της σε και­ρούς ι­δι­αί­τε­ρα δύ­σκο­λους για το Μο­να­στι­κό Κέν­τρο των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων, που τα­λα­νι­ζό­ταν α­πό την λει­ψαν­δρί­α και τις οι­κο­νο­μι­κές ε­πι­βου­λές του­ρι­στι­κής α­ξι­ο­ποι­ή­σε­ώς του.
Αυ­τό το δύ­σκο­λο και ε­πί­πο­νο έρ­γο σή­κω­σε ο σε­βα­στός μας Γέ­ρον­τας Α­θα­νά­σιος. Η ά­γρυ­πνος φρον­τί­δα, η α­γνή, α­νι­δι­ο­τε­λής και υ­περ­βάλ­λου­σα α­γά­πη του για την Μο­νή μας εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα την κτι­το­ρι­κή α­να­συγ­κρό­τη­ση και α­να­στή­λω­σή της. Με την δη­μι­ουρ­γί­α και ορ­γά­νω­ση του Ι­στο­ρι­κού και Λα­ο­γρα­φι­κού Μου­σεί­ου και της Ι­στο­ρι­κής Πι­να­κο­θή­κης α­νέ­δει­ξε την Μο­νή μας Κέν­τρο Ι­στο­ρι­κής Παι­δεί­ας του Έ­θνους μας. Ε­πί των η­με­ρών του η Μο­νή του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου κα­τέ­στη πνευ­μα­τι­κός, ι­στο­ρι­κός και πο­λι­τι­στι­κός φά­ρος, ό­χι μό­νο στην πε­ρι­ο­χή μας και τον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο, αλ­λά και στην α­νά την Οι­κου­μέ­νη Ορ­θο­δο­ξί­α, την ο­ποί­α πάν­το­τε προ­ά­σπι­σε με ο­μο­λο­για­κό φρό­νη­μα και παρ­ρη­σί­α.
Σε­βα­στέ μου Γέ­ρον­τα, η α­γά­πη και η εμ­πι­στο­σύ­νη Σας προς το τα­πει­νό μου πρό­σω­πο έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα να νοι­ώ­θω με­γα­λύ­τε­ρο το βά­ρος της κλη­ρο­νο­μιάς. Ό­μως παίρ­νω δύ­να­μη και θάρ­ρος να συ­νε­χί­σω, δι­ό­τι γνω­ρί­ζω πως συ­νο­δοι­πό­ρο αυ­τής της δι­α­κο­νί­ας μου θα έ­χω Ε­σάς με την με­γά­λη εμ­πει­ρί­α, αλ­λά προ­πάν­των την α­γά­πη που τρέ­φε­τε ό­χι μό­νο για την Μο­νή μας, αλ­λά για ο­λό­κλη­ρο τον Ι­ε­ρό Χώ­ρο των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων. Σας ευ­χα­ρι­στώ για ο,τι έ­χε­τε κά­νει για την τα­πει­νό­τη­τά μου. Θα έ­χε­τε πάν­τα την ευ­γνω­μο­σύ­νη, την τι­μή και τον σε­βα­σμό μου.
Ο δι­κός μου α­γώ­νας, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, θα εί­ναι να στα­θώ πα­τέ­ρας στην α­δελ­φό­τη­τά μας και σε ό­σους α­δελ­φούς η Χά­ρις του Θε­ού θα φέ­ρει κον­τά μας. Μέ­ρι­μνά μου θα εί­ναι να κα­τα­στεί η Μο­νή μας κέν­τρο της λα­τρευ­τι­κής ζω­ής και της ορ­θο­δό­ξου μο­να­χι­κής α­σκή­σε­ως, έ­να πνευ­μα­τι­κό θε­ρα­πευ­τή­ριο που θα ο­δη­γεί στην θέ­ω­ση, κα­τά τα πρό­τυ­πα και τους κα­νό­νες του α­γι­ο­πα­τε­ρι­κού κοι­νο­βια­κού μο­να­χι­σμού. Δια του πνευ­μα­τι­κού α­γώ­νος η κά­θαρ­σις των πα­θών, ο φω­τι­σμός του νου και η θέ­ω­ση να γί­νει το κα­θη­με­ρι­νό μας βί­ω­μα. Α­κό­μη να στα­θού­με πα­τρι­κά στους α­δελ­φούς μας που θα προ­στρέ­χουν κον­τά μας. Να γί­νου­με συγ­κη­ρυ­ναί­οι τό­σο στην πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α προς τον α­για­σμό και την θε­ω­σή τους, ό­σο και στις κα­θη­με­ρι­νές χα­ρές, α­γω­νί­ες και κυ­ρί­ως στις δυ­σκο­λί­ες της ζω­ής. Να ευ­λο­γή­σει ο Θε­ός να κά­νου­με πρά­ξη τον λό­γο του Α­γί­ου Ι­ω­άν­νου της Κλί­μα­κος «φως μο­να­χοίς Άγ­γε­λοι, φως λα­ϊ­κοίς μο­να­χι­κή πο­λι­τεί­α».
Πε­ραί­νον­τας τον λό­γο μου, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, ε­πι­τρέψ­τε μου να α­πευ­θυν­θώ προς το σε­πτόν πρό­σω­πόν Σας.
Χω­ρίς κα­νέ­να ί­χνος κο­λα­κεί­ας θα ή­θε­λα εκ βά­θους καρ­δί­ας να Σας ευ­χα­ρι­στή­σω δι­ό­τι σ’ ό­λη μου την πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α στα­θή­κα­τε στορ­γι­κός Ποι­μέ­νας και πραγ­μα­τι­κός Πα­τέ­ρας. Α­πό τα πρώ­τα βή­μα­τα της μο­να­χι­κής μου ζω­ής στα­θή­κα­τε δί­πλα μου, με το πα­ρά­δειγ­μά Σας και με τον με­στό σο­φί­ας λό­γο Σας.
Σε δύ­σκο­λες στιγ­μές η πα­τρι­κή Σας α­γά­πη ή­ταν η πη­γή της α­να­παύ­σε­ως, αλ­λά και της αν­τλή­σε­ως δυ­νά­με­ως για την συ­νέ­χι­ση του πνευ­μα­τι­κού α­γώ­νος.
Εί­μαι πε­πει­σμέ­νος, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, πως η πα­ρου­σί­α μου στην Ι­ε­ρά Μο­νή του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου και κον­τά στον σε­βα­στό μου Γέ­ρον­τα Α­θα­νά­σιο εί­ναι α­παύ­γα­σμα του θεί­ου θε­λή­μα­τος, που εκ­φρά­στη­κε δια μέ­σου του σε­πτού προ­σώ­που Σας.
Θα ή­θε­λα, ε­πί­σης, να ευ­χα­ρι­στή­σω θερ­μά ό­λους τους πα­ρευ­ρι­σκο­μέ­νους κλη­ρι­κούς, μο­να­χούς και λα­ϊ­κούς, ό­λους ό­σους ποι­κι­λο­τρό­πως στή­ρι­ξαν και βο­ή­θη­σαν την Ι­ε­ρά Μο­νή μας, στους ε­κλε­κτούς και α­γα­πη­τούς φί­λους και συμ­πα­ρα­στά­τες μας και να τους πα­ρα­κα­λέ­σου­με να πα­ρα­μεί­νουν ευ­χέ­τες και συ­νο­δοι­πό­ροι του δύ­σκο­λου έρ­γου μας.
Ευ­χη­θεί­τε, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε Πά­τερ, η δι­α­κο­νί­α που α­να­λαμ­βά­νω σή­με­ρα ως Κα­θη­γού­με­νος και Ποι­μέ­νας της Ι­στο­ρι­κής Μο­νής της του Χρι­στού Με­τα­μορ­φώ­σε­ως των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων να α­πο­βεί, δια πρε­σβει­ών της Υ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου της Με­τε­ω­ρι­τίσ­σης, των Ο­σί­ων Κτι­τό­ρων Α­θα­να­σί­ου και Ι­ω­ά­σαφ, των Ο­σι­ο­μαρ­τύ­ρων Νι­κο­δή­μου και Δα­νι­ήλ, και παν­των των Ο­σί­ων Με­τε­ω­ρι­τών Πα­τέ­ρων, πνευ­μα­τι­κά καρ­πο­φό­ρος. Και ό­ταν ο Πα­νά­γα­θος Θε­ός με κα­λέ­σει κον­τά Του να μην κα­τα­κρι­θώ ως ο ο­κνη­ρός δού­λος της πα­ρα­βο­λής, αλ­λά να α­κού­σω το «ευ δού­λε α­γα­θέ και πι­στέ εί­σελ­θε εις την χα­ράν του Κυ­ρί­ου σου». Α­μήν.

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/08/blog-post_9409.html