Της Κατερίνας Βασιλάκη Μουσικού, μέλους της «Ομάδος Εργασίας» της ΠΕΓ
Αναδημοσίευση από: http://img.pathfinder.gr//clubs/files/60261/68.html
Υπάρχει στην Αμερική σήμερα και σε διεθνές επίπεδο μία ένωση με τον τίτλο "Wicca", που σημαίνει: ένωση μάγων και εξορκιστών. Τα μέλη της έχουν στη διάθεσή τους τρεις επιχειρήσεις δίσκων μουσικής. Σκοπός κάθε δίσκου που εγγράφουν, είναι να γκρεμίσει την χριστιανική ηθική και να διαφθείρει τον εσωτερικό άνθρωπο των σημερινών νέων. Στην πραγματικότητα είναι μία προσπάθεια με σκοπό να υποβάλλει τους νέους στην καθοδήγηση του Σατάν.
Η “Wicca” ανάδειξε και ύψωσε διάφορους γνωστούς σημερινούς καλλιτέχνες, όπως Bob Dylan, Alice Cooper, Kiss, Black Sabbath, Rolling Stones, Who, Led Zeppelin και πολλούς άλλους ακόμη. Οι δίσκοι που παράγονται από αυτούς περιγράφουν και διαμορφώνουν την ψυχική κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να βρίσκονται οι νέοι οπαδοί τους και τους καλεί άμεσα, ή έμμεσα, να γιορτάσουν τη φήμη, τη δόξα και τον έπαινο του Σατάν.
Οι Rolling Stones λ.χ. λέγεται ότι ανήκουν σε μία δαιμονική αίρεση της περιοχής του San Diego.
Ο αρχηγός του συγκροτήματος Mick Jagger δεν κρύβει πως θέλει να είναι ο Εωσφόρος του Ροκ. Και δηλώνει: «Επιδιώκουμε να κατευθύνουμε τη θέληση και τη σκέψη των άλλων». Άλλωστε η θορυβοπαραγωγή του συγκροτήματος θεωρήθηκε πρόσφατα (μέσα από συγκεκριμένο τραγούδι τους) η απάντηση... στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, και ο κιθαρίστας θα’ θελε να ξέρει «τι γνώμη έχει γι' αυτόν ο Μπετόβεν»!..
Όσο για τον Γκράχμα Νας, εξομολογείται: «Νομίζω ότι με το Ροκ, εμείς οι μουσικοί διαθέτουμε ένα μυθικό πλεονέκτημα. Μπορούμε να κατευθύνουμε τον κόσμο...».
Ως υπ' αριθμόν ένα επικίνδυνος «ροκάς» στις Η.Π.Α. χαρακτηρίζεται ο John Denver, που αυτοαποκαλείται «ο Μεσσίας», και χαρακτηρίζει τη μουσική του «Ευαγγέλιο μιας νέας θρησκείας». Ο ίδιος δηλώνει χωρίς ηττοπάθεια: «Θέλω τα πάντα. Κάποια μέρα θα γίνω τόσο τέλειος, που δεν θα είμαι πια άνθρωπος αλλά θεός».
Διάσημα θύματα της γοητείας του Ντένβερ υπήρξαν οι πρόεδροι Ford και Carter, καθώς και 30 κυβερνήτες, γερουσιαστές κ.λ.π., που επικαλέστηκαν επανειλημμένα τη βοήθεια του στις Η.Π.Α.
Άλλωστε στη θετή πατρίδα του το Κολοράντο, ο Ντένβερ — 30 εκατομμύρια δίσκοι κάθε επιτυχία του — τιμάται ως ο καλλίτερος Αμερικανός ποιητής!.. «Αισχρή ειδωλολατρία!», καταγγέλλουν οι «αντιρόκ» προσωπικότητες. Βέβαια, όπως υπογραμμίζει ο Μισέλ ντε Σαιν Πιερ στο βιβλίο του «οι Αριστοκράτες», όπως και ο W. Joseph Matt στο δικό του «Το Ροκ ν' Ρολ, όργανο επανάστασης και πολιτιστικής ανατροπής», που και τα δύο κινητοποίησαν Αμερική κι Ευρώπη, βρίσκοντας τεράστια απήχηση μέχρι τις κυβερνήσεις των κρατών αυτών, όλοι οι καλλιτέχνες του Ροκ δεν είναι «του διαβόλου», αλλά το φαινόμενο του Ροκ, δεν παύει να εγκυμονεί κινδύνους με τεράστιες καταστροφικές επιπτώσεις, που ήδη ζούμε καθημερινά!
Ο εγκληματολόγος J. P. Reginbal κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γενεύη μία μελέτη στα Γαλλικά, με τίτλο: «Το Ροκ ν' Ρολ βιασμός συνείδησης». Σύμφωνα μ' αυτήν, όλα τα ανάλογα συγκροτήματα ειδικεύονται στο εγκώμιο κάθε μορφής σεξουαλικής διαστροφής. Λόγω της εγκληματολογικής του ειδίκευσης στην ψυχιατρική εγκληματιών, αποκαλύπτει ότι όταν αυτά τα συγκροτήματα στέλνουν καλυμμένες δοξολογικές επικλήσεις στον Σατάν (όπως τα συγκροτήματα Rolling Stones, Who, Led Zeppelin, κ.ά.), αυτές γίνονται «συγκαλυμμένες (δοξολογικές) αντίστροφες εγγραφές» για το υποσυνείδητο και εξηγεί επιστημονικά ότι οι επιστημονικές του παρατηρήσεις δείχνουν αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι το υποσυνείδητο μπορεί να συλλάβει αντίστροφες φράσεις και ν' αποκρυπτογραφήσει το μήνυμα τους. Οι τεχνικές επηρεασμού συνείδησης έχουν τόσο τελειοποιηθεί, που μικροί ή μεγάλοι ακροατές μπορούν να γίνουν δέκτες πονηρά επικίνδυνων μηνυμάτων.
Μία άλλη ομάδα, η “Garry Fankel", παράγει δίσκους με σκοπό τη μεθοδική εισαγωγή των νέων στο Σατανισμό.
Όλοι οι τέτοιου είδους δίσκοι παράγονται πάνω στις ίδιες βάσεις, που είναι ο ρυθμός "Beaty", ο οποίος διεγείρει το σεξουαλικό ένστικτο. Ξαφνικά ο λάτρης της μουσικής αυτής έχει το αίσθημα πως βρίσκεται σε κατάσταση λύσσας. Συχνά υπάρχουν περιπτώσεις υστερίας λόγω υπέρμετρου αισθησιασμού.
Ακόμη, συνειδητά, χρησιμοποιείται μία ένταση ήχου 7 dezibel, που είναι ακριβώς υπολογισμένη πάνω από τα ανεκτά όρια του νευρικού συστήματος. Όταν για ένα ορισμένο διάστημα εκτεθούν άτομα σ' αυτή την ένταση ήχου, δημιουργείται μέσα τους ένα είδος καταπίεσης και μελαγχολίας, οργής και επανάστασης και επιθετική διάθεση.
Πέρα απ' αυτό, χρησιμοποιούνται ηχητικά σήματα πάνω από την ακουστική ικανότητα, δηλαδή αρμονίες της τάξεως 5000 παλμών το δευτερόλεπτο. Ο ακροατής δεν τις ακούει, επειδή βρίσκονται στην περιοχή των υπερήχων. Αυτός, όμως, ο υπέρηχος έχει επίδραση ναρκωτικού.
Σκοπός της επιχείρησης είναι, να δημιουργήσουν την προδιάθεση και την ανάγκη του οργανισμού για ναρκωτικά.
Τα κείμενα όλων αυτών των τραγουδιών γράφονται μέσα στα ίδια πλαίσια, που είναι: αντίσταση κατά των γονέων, κατά της κοινωνίας, ενάντια σε κάθε τι, ή αποχαλίνωση των σεξουαλικών παθών, ή δημιουργία κατάστασης αναρχίας. Σκοπός, η προετοιμασία της κυριαρχίας τού Σατάν.
Το 1982, οι Led Zeppelin, οδηγήθηκαν στο δικαστήριο της Καλλιφόρνιας, γιατί στο δίσκο τους "Stairway to Heaven" («Σκάλα προς τον Ουρανό»), τραγουδούσαν μηνύματα όπως τα κάτωθι: «Εγώ πρέπει να ζω για το διάβολο». «Ναι, στο διάβολο. Μην είσαι ανόητος με το διάβολο, δεν έχεις κανένα φόβο απ' αυτόν». «Θέλω ό Χριστός να γονατίσει προ τού Σατάν».
Ιατροδικαστικές έρευνες απέδειξαν ότι το 18% των αυτοκτονιών των νέων, και πράξεις βίας οφείλονται στη μουσική Ροκ και τα ναρκωτικά, που αυτό οδηγεί. Το ποσοστό αυξάνεται ήδη.
Ένα ακόμα μέσον που χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με τη μουσική, είναι και τα λεγόμενα φωτεινά εφέ, τα όποια σκοπό έχουν να μειώσουν την ικανότητα κρίσεως και αντανακλαστικών των νέων, ώστε να καταστεί εύκολος ο δρόμος της υποβολής των σατανικών μηνυμάτων.
ΒΙΜΠΡΑΣΕΞ — ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ — ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ... ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Το 1966 ο John Lennon των Beatles δήλωνε: «ο Χριστιανισμός θα παρέλθει, εμείς είμαστε διασημότεροι του Χριστού». Έπαιρνε τόσο πολύ L. S. D. εκείνη την εποχή, που νόμιζε ότι είναι ό ξαναγεννημένος Χριστός. Ήθελε, μάλιστα, να κοινοποιηθεί το γεγονός μέσω της Εταιρείας τους. Στο περιοδικό Newsweek είχε δηλώσει: «ο Χριστιανισμός πρέπει να φύγει». Και στο βιβλίο του: «A Spaniard in the works», («Ένας Ισπανός επί τω έργω») παρουσιάζει τον Χριστό στην υπονοούμενη γλώσσα των χίππυς, σαν «αστείο, κιτρινιάρη, λιγδιασμένο, φασίστα και νόθο». Θέλετε κι άλλες απόψεις του; «Ναι, καθόμουν στο Λίβερπουλ, κι ονειρευόμουν την Αμερική. Ποιος δεν το’ κανε; Η Αμερική ήταν ο Τσακ Μπέρυ, ο Λεονάρντο του Ρόκ ν' ρόλλ. Ή Αμερική ήταν ο Λίτλ Ρίτσαρντ και το «Τζώνη μπι γκούντ», το «Μπήμποπ α λουλά» και κορίτσια με μεγάλα βυζιά».
«Κατάκτησα τον κόσμο, κι αυτό ήταν το αναθεματισμένο πρόβλημα».
«Πρέπει να είσαι μπάσταρδος για να τα καταφέρεις. Κι οι Μπήτλς, ήταν οι μεγαλύτεροι μπάσταρδοι απ' όλους».
Ο Paul Mc Cartney τονίζει: «Κανένας μας δεν πιστεύει στο Θεό». Και ο Ringo Starr: «Είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν είμαστε ο αντίχριστος, αλλά αντιπαπικοί και αντίχριστοι». (Άλλωστε όλο το συγκρότημα είχε επανειλημμένα ταξιδέψει στις Ινδίες, όπου πατρονάρισε και διαφήμισε τον ευρύτατα γνωστό Ινδό γκουρού Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι).
Από το δίσκο της ομάδας «Kiss», σύντμηση τού «Kings in Satan’s Service» (δηλ. Βασιλείς στην υπηρεσία του Σατανά — όπου «βασιλεύς» στη γλώσσα της σατανολατρείας σημαίνει τον ιερουργό της λατρείας του Σατανά) διαβάζουμε το κείμενο: «Ο διάβολος είναι ο Θεός σου», και στο δίσκο των Black Sabbath της heavy metal: «Ιησού, εσύ είσαι ο σιχαμερός». Πρόκειται για ένα δίσκο, που εικονίζει στο εξώφυλλο μια διαβολική αστραπή και στεφανώνει το 666, τον αριθμό του Αντίχριστου:
Η ομάδα AC. DC, που σημαίνει: «Αντίχριστος, θάνατος στο Χριστό», τραγουδά το: «δόξα στις καμπάνες της κόλασης».
Οι μεγάλοι stars της απανταχού μοντέρνας μουσικής, παραδόθηκαν ελεύθεροι στην υπηρεσία του Σατάν. Ο Alice Cooper, γιος προτεστάντη πάστορα, δανείστηκε τ' όνομά του από μια μάγισσα που πέθανε τον περασμένο αιώνα. Ξέρετε ότι ένας από τους χρυσούς δίσκους του, είναι το άλμπουμ: «Ο Alice Cooper, πάει στην κόλαση»; Ο ίδιος ο Cooper λέει για τον Κύριο του, Σατάν: «Σ' ένα πνευματιστικό συνέδριο μού υποσχέθηκε το Πνεύμα δόξα και πλούτο σε αφθονία μέσω της Ροκ μουσικής, με μόνο αντάλλαγμα την παράδοση του σώματός μου. Έτσι απόκτησα παγκόσμια δόξα με το όνομα που το πνεύμα μού έδωσε: Alice Cooper».
Μία έρευνα το 1981 έδειξε ότι πολλοί νέοι άκουγαν επί ώρες κάθε μέρα Ροκ. Τώρα με τα μίνι κασετόφωνα Walkman», οι ώρες αυτές αυξήθηκαν σημαντικά. Η νεολαία, ο κόσμος του αύριο, στον ιστό της αράχνης.
Ο bob Larson, πρώην DJ, και αρχηγός ενός γκρουπ που πίστεψε στο Χριστό, γράφει στο βιβλίο του: «Rock and the Church»: «Όποιος είναι απελεύθερος του Χριστού, θα πρέπει τους δίσκους και τις κασέτες της Ροκ μουσικής, της εκκλησίας του διαβόλου, να τις καταστρέψει». Στο βιβλίο του: «Η μουσική πέθανε», διαιρεί τα τραγούδια της Ροκ σε 4 κατηγορίες, ανάλογα με τα θέματα που ασχολούνται:
1) όσα αναφέρονται στη θρησκεία,
2) τη σεξουαλική ανηθικότητα,
3) τα ναρκωτικά,
4) τις πολιτικές φιλοσοφίες και ιδέες.
Στα «θρησκευτικά» ανήκουν τραγούδια, όπως «η φωτιά», «Mrs. Robinson», των Simon & Garfankel, «Συμπάθεια στο Σατανά», που όλα βλάσφημα και ασύστολα μεταχειρίζονται το Χριστό άλλοτε με περιφρόνηση κι άλλοτε πρόστυχα. Μερικά απ' αυτά τά’ χουν ονομάσει «σατανικά Ροκ».
Πολλοί μουσικοί της Ροκ, new wave κ.λ.π. είναι φανερά υποστηρικτές ανατολικών θρησκειών, μάλιστα στα εξώφυλλα δίσκων του Mc. Laughin υπάρχουν ολόκληρα κείμενα - κηρύγματα υπέρ του Ινδουισμού. Χωρίς καν να υποπτεύονται πολλές φορές, οι νέοι, πέφτουν θύματα της Βίμπρασεξ, που είναι η σεξουαλική ένταση μέσω της μουσικής, κάτι που είχε καταγγελθεί στις εφημερίδες από παλαιότερα: ΑΘΗΝΑΙΚΗ 29-10-1966: «Ο σεξουαλικός πληθωρισμός της νεολαίας οφείλεται εις την σύγχρονον μουσικήν». Και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επίσης την ίδια χρονολογία, παρουσιάζει σαν αιτία του ερωτισμού των μαθητών, τη μουσική. Τεράστιες, όμως είναι οι επιπτώσεις της Ροκ, χέβυ μέταλ κ.λ.π. στην ψυχολογική κατάσταση του άνθρωπου: Ο ψυχολόγος Μ3ΐΊθίΐ3 λέει πως «οι επαναληπτικοί και έντονοι ρυθμοί της Ροκ δημιουργούν μια υπνωτική κατάσταση, μια πόλωση του νου επάνω στο ρυθμό, και τότε η συνείδηση υποχωρεί και επιτρέπει την έκφραση τού παραλόγου, με πλήρη ασυδοσία...».
Επίσης, το περιοδικό «The Columbus Dispatch» αναφέρει: στις 26-7-1970, στην πόλη Ντένβερ τού Οχάιο των Η.Π.Α. η κα. Dorothy Retallack νέκρωνε φυτά διαφόρων ειδών, υποχρεώνοντας τα «ν' ακούνε» μουσική Ροκ και αλλά παρεμφερή «σκληρά» ακούσματα! Αντίθετα επιστημονικά πειράματα απέδειξαν την ευεργετική επίδραση της κλασσικής μουσικής στην ταχύτερη ανάρρωση ασθενών. Μάλιστα στη δεκαετία του 1950 παιζόντουσαν δίσκοι της MARIA CALLAS σε ασθενείς, γιατί είχε διαπιστωθεί η ευεργετική επίδραση του σπάνιου ηχοχρώματος της φωνής της σε ασθενείς.
Ο Αμερικανός γερουσιαστής ROBERT RORMAN αποκάλυψε δίσκους μοντέρνας μουσικής, που με την τεχνική της «ανάστροφης κάλυψης» περιέχουν μηνύματα που... δοξολογούν τον... Σατανά, όπως: «Σατανά, κινήσου μέσα απ' τις φωνές μας». «Σατανάς, Σατανάς, Σατανάς, είναι Θεός, είναι Θεός». «Ζω για τον Σατανά. Δεν μου γουστάρει ο Θεός. Δεν μπορώ να το αποφύγω. Είναι ο γλυκός μου Σατανάς. Ο σατανάς είναι δυνατός. Θα σου δώσει το 666».
Μετά απ' όλ’ αυτά, ο γερουσιαστής RORMAN έκανε πρόταση νόμου για την προστασία του κοινού.
Ο James Gilbert, προτεστάντης πάστορας στο Τέξας, μετά από έρευνα αναφέρει ότι το τραγούδι των Rolling Stones: «Συμπάθεια στο Σατανά», έχει γίνει «εθνικός ύμνος» των σατανιστών. Ο ίδιος πάλι έδωσε μια σειρά διαλέξεων σε σχολεία και ενορίες σχετικά με την «επίθεση του σατανά» από τη μουσική.
Στο Σαν Φρανσίσκο, όσο βρισκόταν ο γκουρού Rajneesh στις Η.Π.Α. ένα night club μετατρεπόταν σε discoteque των οπαδών του, που κάθε Τετάρτη με το σύνθημα «Λάτρεψε το Θεό χορεύοντας», ντυμένοι στα κόκκινα, κίτρινα, μωβ κ.λπ., και φορώντας τη κονκάρδα-περιδέραιο του Θεού-γκουρού τους, επιδίδονταν σε Ινδικές φιγούρες υπό τους ήχους της Ροκ, χέβυ μέταλ κ.ά. Παρόμοια άντρα μουσικής πανδαισίας υπάρχουν και στην Ευρώπη.
Ξεκινώντας από τη Ροκ, που οι ρίζες της είναι στην Αφρική, Ν. Αμερική και τις Ινδίες κι εξαπλώθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη και την Αμερική (βλ. «Μεσάνυχτα στην ντίσκο» σελ. 118 για τα προβλήματα που δημιουργεί), σ' αυτές τις χώρες έχουν τις επιρροές τους κι όλα τ' αλλά σύγχρονα μουσικά είδη, όπου υπάρχουν έθιμα και παγανιστικές τελετές, σεξουαλικά όργια, και λατρεία τού Σατανά, που γίνονται με τη συνοδεία κυρίως Ροκ μουσικής. Ανάλογες μουσικές... «εξάρσεις» προσφέρουν και αλλά είδη, όπως οι ρέγκε, τζαζ, κ.λ.π. με σαφείς πολιτικό-θρησκευτικές κατευθύνσεις και σκοπό την ανατροπή ή την επανάσταση (δεν ωχριούν προ ουδενός) κατά τού «κατεστημένου». Έτσι το προσωπείο — έρεισμα: «Παγκόσμια ειρήνη», «ψωμί για όλους», «ελευθερία», «ανεξιθρησκία», μεταμορφώνεται σε ύπουλο παγιδευτή συνειδήσεων με όπλα τόσο όρους κοινωνικής κριτικής, όπως: «λαϊκότητα», «μαζικότητα», «διαμαρτυρία», «πολιτισμική δύναμη», αλλά και αποχρώσεις αντιπαραθέσεων μουσικολογικής υφής, μέχρι του σημείου να... αποτολμώνται συσχετισμοί θράσους με την κλασσική μουσική, κι ακόμα να τονίζονται τα σημεία υπεροχής τους (π.χ. της τζαζ) σαν «μέσου άμβλυνσης των φυλετικών διακρίσεων και κάθε άλλου πολιτιστικού-αστικού κακού».
Μέσα από ένα δαίδαλο «φιλοσοφικών» συσχετίσεων, το μουσικό παρελθόν του 16ου ή 18ου αιώνα, κατά συνέπεια, θεωρείται: υπηρέτης του ιεραρχικού δεσποτικού πρότυπου της εποχής (κράτος-θρησκεία-φιλοσοφία-επιστήμη κ.λπ.) Η έννοια της ΑΡΜΟΝΙΑΣ στη μουσικολογική εξέλιξη της Δυτικής μουσικής λογίζεται σαν στείρα, καθαρή τάξη, σαν μια... προδιατεταγμένη σύλληψη που οφείλει υποταγή στο Θεό-ρυθμιστή-συνθέτη κατά τα θρησκευτικά πρότυπα ή τα ανάλογα εξουσιαστικά».
Έτσι λοιπόν, προχωρούμε σε αυθαιρεσίες του τύπου: «αδυναμία αυτοσχεδιασμού» και «υπερίσχυση του πιο δυνατού σε βάρος των άλλων», είτε όσον αφορά τα μουσικά θέματα μιας σύνθεσης, είτε την εκβιαστική, κατ' επέκταση, συνύπαρξη όλων των οργάνων σε ένα ορχηστρικό σύνολο που «δεν επικοινωνούν, αλλά συντονίζονται μεταξύ τους» για το καταναγκαστικά, επιβεβλημένο μουσικό αποτέλεσμα από τον εκάστοτε συνθέτη-δημιουργό. Παρανοϊκές θεωρίες που με ολίγη επικάλυψη Μαρξισμού, και ένα όργιο αναρχούμενου ανθρωποκεντρικού πανθεϊσμού, με σκοτεινά πολιτικά κίνητρα παγκόσμιων προεκτάσεων, διαστρεβλώνουν τις υπαρξιακές αναζητήσεις των μεγαλοφυών μουσικών μορφών της Κλασσικής και Ρομαντικής περιόδου σε ένα εμετικό «ποτ-πουρί» ερασιτεχνισμού αδαών, αφού δεν μπορούν να χωνέψουν ότι τέχνη είναι εσωτερική συγκρότηση και πράξη, βίωση του «κατ' εικόνα» και επίτευξη τού «καθ' ομοίωσιν», κατά Χάριν Θεού! Γεγονός το οποίον οι άνθρωποι εκείνοι όριζαν καλά.
Αν εξετάσουμε τη φωνητική αντίστιξη, θα δούμε ότι θρησκευτικά ή κοσμικά αριστουργήματα όπου η κάθε φωνή διατηρεί την αυτοτέλειά της με διαφορετικά θέματα η κάθε μία συγκεντρώνουν ένα αφάνταστο πλούτο ηχο-χρωμάτων. Ο Bach τελειοποιώντας τη φωνητική αντίστιξη, σε οργανική μουσική με τη φούγκα, δίνει το συγκερασμό των διαστημάτων, που είναι η βάση για μεγάλα ορχηστρικά έργα. Αλλάζει δηλαδή τα μέσα. Κάθε φωνή παίρνει το ίδιο θέμα και το επεξεργάζεται για το κοινό αρμονικό αποτέλεσμα. Άρα δεν υπάρχει πουθενά δεσποτεία, παρά πνεύμα αρμονικής συνύπαρξης και ισοτιμίας. Με την αρμονία, που είναι εξέλιξη δύο συνθετικών συστημάτων, βλέπουμε δημιουργία συγχορδιών ή διαφόρων ανεξάρτητων μελωδιών, που μπορούν να συνηχούν. Και τα δύο συστήματα μπορούν να συνυπάρχουν.
Άρα πώς γίνεται η οργανική πολυφωνία του Bach να θεωρείται «βδελυρή αστική υπακοή στο θείο νόμο κατά τον τονικό κανόνα», υπονοώντας καταπίεση; Που πάει η έννοια της αρμονικής συνύπαρξης με ένα πρωτεύον θέμα τη τάξη, ως προς την μίμηση στις υπόλοιπες φωνές; (βλ. μετάδοση θείων χαρισμάτων στον κάθε άνθρωπο, ώστε «ο καθένας κατά τα χαρίσματα αυτού» — Απόστ. Παύλος). Τι να πούμε πάλι με την ισοτιμία της αντιστικτικής πολυφωνίας, όπου το τελικό αρμονικό αποτέλεσμα φανερώνει την ελευθερία κάθε φωνής με το διαφορετικό της θέμα και την ύψιστη τιμή στο Δημιουργό, σαν εικόνα... της δημιουργίας; Ακόμα και στον ανθρωποκεντρικό Ρομαντισμό, τα υπαρξιακά ερωτήματα καταλήγουν σε μεγαλειώδεις επιτεύξεις, συνειδητά (ή ασυνείδητα) Χριστιανικές.
Κι αν ακόμα ολ’ αυτά είναι «στείρα», τι είναι η Βυζαντινή μονοφωνία με την πεφωτισμένη, σταθερή, παλλαϊκή της απλότητα; Αλλά ίσως εδώ είναι περισσότερο από αδύνατον να γίνουν υποβιβασμοί και σχόλια. Ο Θεός αποδεικνύεται η ζωή μας, και η συνειδητοποίηση της υιοθεσίας ενώνει κάθε φωνή σε μία μελωδία με μύρια ποικίλματα. Θριαμβευτική ένωση φωνών με συγκεκριμένο κέντρο και σκοπό. Και η έμπνευση είναι αντίστοιχη του «υμνούμενου».
Τώρα βέβαια αν η μουσική έχει φτάσει στην αδιέξοδη θέση: έμπνευση για την έμπνευση, αγνοώντας το ζητούμενο, και εξαλείφοντας κάθε ειρμό στη σύνθεση, ή εκχυδαΐζοντας τον εσωτερικό άνθρωπο και τις βαθύτερες μεταφυσικές και βιωτικές του αναζητήσεις, αυτό είναι ένα θέμα που αξίζει να γίνει μία σύντομη αναφορά.
ΜΠΗΤ, ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ ΚΑΙ... ΝΕΟΙ ΜΠΑΧ, ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΚΑΙ ΡΑΧΜΑΝΙΝΟΦ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
Δεν είμαστε μακριά από τη γενική παράνοια, που ήδη προετοιμάζει το δρόμο για την κατάλυση των πάντων στο όνομα του θηρίου. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, βλέποντας στο πρόσφατο παρελθόν, που ακόμα δηλητηριάζει τη ζωή μας.
Ο νεογέννητος ρυθμός ΒΕΑΤ του ‘54-΄55 βαφτίστηκε από τον νονό του Αλαν φρίντ (ντίσκ-τζόκευ του Κλήβελαντ) «Ροκ εντ Ρολλ». Μια λέξη που περιέγραφε δύο κινήσεις του ανθρώπινου σώματος τη στιγμή της σεξουαλικής πράξης στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και χρησιμοποιούνταν στη λαϊκή γλώσσα των Αμερικάνικων γκέτο των μαύρων (βλ. Bob Larson: ROCK WHEAT ON III, Tundale House,1980 σ.3). Εκφραστής αυτού του ρυθμού η «λεκάνη» του αποκαλούμενου «Βασιλιά του Ροκ εντ ρολλ» Ελβις Πρίσλευ η Elvis the Pelvis (pelvis= η λεκάνη). Τα τραγούδια του, όχημα των ιδεών της «σεξουαλικής επανάστασης. Τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό από την ωμή, ασυγκράτητη, ερωτική ορμή», σύμφωνα με το μανιφέστο της επανάστασης αυτής.
Συνεχιστές του βασιλιά, οι Μπητλς, οι Ρόλλινγκ Στόουνς, οι Μοντς, ο Αλις Κούπερ, οι Άνιμαλς, κ.ά.
Αυτοί, όμως, φέρνουν μια νέα θεωρία, σε πιο εξελιγμένο ρυθμό: Το σκληρό Ροκ (Hard Rock). Αυτό συνδυάζεται με την ανακάλυψη του L.S.D. από τον δρ. Χόφφμαν, της Ελβετικής εταιρείας Σαντόζ. Αστραπιαία σχεδόν γεμίζουν απ' αυτό Πανεπιστήμια και σχολεία. Το τραγουδούν οι διάσημοι Eric Burdon and the Animals: «Μια κοπέλα που λέγεται Σαντόζ — A girl named Sandoz», Ο τίτλος της «μεγάλης» αυτής επιτυχίας.
Οι Μπήτλς μας εισάγουν με το «Κίτρινο Υποβρύχιο» (Yellow Submarine) την ψυχεδέλεια. Ο όρος στην ψυχιατρική σημαίνει την οξεία παραίσθηση που προκαλούν τα σκληρά ναρκωτικά. Ο ασθενής νομίζει πως είναι πουλί και μπορεί να πετάξει, ή σούπερμαν και μπορεί να σταματήσει τραίνα με το σώμα του... Είναι η εποχή της «ειρηνικής» επανάστασης των χίππυς, MAKE LOVE NOT WAR (= κάντε έρωτα, όχι πόλεμο), μέσω των ναρκωτικών και των Ινδουιστικών κοινοβίων. Σεξουαλικά όργια και διαλογισμός, με αλχημιστικές ερωτικές πρακτικές. Απωθημένη οργή, Βιετνάμ, και δολώματα δαιμονοκρατούμενης υστερίας. Στόχος: οι νέοι όλου του κόσμου!
Άλλοι σπεσιαλίστες ναρκωτικών πολυτραγουδισμένων είναι οι Ρόλλινγκ Στόουνς. Δικά τους είναι τα: «Μαύρη ζάχαρη — BROWN SUGAR» (που αποτελείται από ηρωίνη, καφεΐνη και στρυχνίνη), «Αδελφή Μορφίνη, Ξαδέρφη Κοκαΐνη — SISTER MORPHINE» και «Ασημένια Κυρία — SILVER LADY» (όπου εδώ υπονοείται η υποδόρια σύριγγα).
Φτάνουμε ως τις μέρες μας, με την κατάληξη του Ρόκ εντ Ρόλλ και Χάρντ Ρόκ σε Punk Rock (η λέξη στην Αγγλία σημαίνει «πρόστυχος», ενώ στην Αμερική η νεώτερη ετυμολογία της λέξης είναι: «σάπιος», σύμφωνα με το βιβλίο του J. P. Regimbal: Le Rock ‘n’ roll, Ed. Croisad-Geneve 1983, σ. 1 2) και Χέβυ Μέταλ — Heavy Metal.
Και τα δύο αυτά είδη — πολύ διαδεδομένα και στην Ελλάδα — κατέχονται από μια καθαρή δαιμονολατρία (απεικονίσεις δαιμόνων στα εξώφυλλα των δίσκων, ύμνοι στο Σατανά άμεσα και έμμεσα, με την διέγερση παθών του ακροατή κ.λπ.) και ωθούν τους οπαδούς τους να τραυματίσουν και να χτυπήσουν τον απέναντι τους με τη βοήθεια ξυραφιών, αλυσίδων, μπρασελέ με ατσάλινα καρφιά και φυσικά στην πλήρη εκτόνωση της ψυχονευρωτικής κατάστασης, που οφείλεται στον εκκωφαντικό ήχο και τη δόλια μέθοδο υποβολής, με την καταστροφή του χώρου υπαίθριων συναυλιών ή άλλων χώρων (βανδαλισμοί καταστημάτων, μέσων συγκοινωνίας κ.λ.π.).
Το μεγάλο κεφάλαιο της δαιμονολατρίας στη Ροκ μουσική άνοιξε ο Πρίσλευ με το τραγούδι, «Είσαι ο Διάβολος μεταμορφωμένος — You are the devil in disguise. Έρχονται οι Μπήτλς με το γνωστό άλμπουμ τους «Το λευκό άλμπουμ του Διαβόλου — Devil’s white album» γνωστότερο σαν «Λευκό Άλμπουμ — White Album».
Ας δούμε από κοντά λίγα από τα σαρκαστικά λόγια του Τζων Λένον, που τραγουδούσε μπροστά στο εκστασιασμένο, τραγικά υποχείριο κοινό του:
«Ο Χριστιανισμός θα χαθεί.
Θα ζαρώσει, θα εξαφανιστεί.
Δεν το συζητώ
γιατί έχω δίκιο και θα δικαιωθώ.
Είμαστε πιο δημοφιλείς
απ' τον Ιησού Χριστό.
Δεν ξέρω ποιος θες να χαθεί πρώτος,
το Ροκ εντ Ρολλ ή ο Χριστιανισμός.
Θα μπορούσαν ν' αναφερθούν στήλες ατέλειωτες του είδους: «Ο Διάβολος στην καρδιά της — Devil in her heart» των Μπήτλς, ή το «Συμπάθεια για το Διάβολο — Sympathy for the devil» των Ρόλλινγκ Στόουνς, κ.ά.
Ένα άλλο στοιχείο πολύ διαφωτιστικό του όλου κλίματος, είναι το σύμβολο ες (s) που χρησιμοποιούν οι Αυστραλιανοί ACDC, ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA, BLACK SABBATH, KISS, κ.ά. Αυτό το σύμβολο είναι γραμμένο στα σύμβολα του αποκρυφισμού και δηλώνει το θεό Θώρ, που ερμηνεύεται «Σατανάς».
Σαν επιστέγασμα όλων αυτών, ο κ. Σιντ Μπερνστάιν, πρώην παραγωγός των Μπητλς στις Η.Π.Α., δήλωσε κάποτε ότι ο Λέννον είναι ο Μπαχ, ο Μπετόβεν και ο Ραχμάνινωφ της εποχής μας. Αυτό βέβαια το αφήνουμε στην κρίση σας.
Τελευταία, ο δίσκος του «κομψού» Brian Ferry, που πούλησε δισεκατομμύρια αντίτυπα σ' όλο τον κόσμο, έχει τον τίτλο: «Bete Noire» — «Μαύρο Κτήνος». Αυτή η ονομασία χρησιμοποιείται για το «μεγάλο δαίμονα Μπάκα», στις τελετές μαγείας των Βουντού. Ο ίδιος ο Ferry παρουσιάζεται στο εξώφυλλο, του δίσκου με αλλοιωμένα, διαβολικά χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφου θηρίου με τη μέθοδο της φωτοσύνθεσης. Το πράγμα πέρασε απαρατήρητο! Είναι όμως σωστό αυτό;
Στις 16/17 Ιουλίου 1988 διοργανώνεται φεστιβάλ Αφρικανικής Ρέγκε μουσικής (ή Αφρο-ρέγκε, όπως είναι ευρύτερα γνωστή) στον Άλιμο Αθηνών με μετακλήσεις «διάσημων» νέγρων καλλιτεχνών τού είδους. Ένας απ' αυτούς, ο king Sunny Abe από τη φυλή Γκρούμπα της Νιγηρίας, υμνείται από τις στήλες Ελληνικών και ξένων εντύπων σαν ισάξιος του Bob Marley και εκφραστής της Τριτοκοσμικής μουσικής, με έντονα μηνύματα πολιτικής διαμαρτυρίας όσο και θρησκείας της πατρίδας του, από τον Τοπικό Τύπο.
Η συναυλία του μεταδίδεται από ένα κανάλι της Κρατικής Τηλεόρασης. Κατόπιν εορτής μαθαίνουμε ότι «ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης αντλεί τη θεματολογία των τραγουδιών του από τις τελετές μαγείας της πατρίδας του, που δεν διαφέρουν από τα ήθη της Ελλάδας», σύμφωνα με έντυπο πλατιάς κυκλοφορίας. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο εν λόγω τραγουδιστής εμφανίστηκε κι αυτός να επικαλείται σε ένα τραγούδι του τον «παντοδύναμο» Μπάκα της θρησκείας των περισσότερων μαύρων μουσικών, της Σαντερία, ενώ οι δέκτες της τηλεόρασης έδειχναν τους ανύποπτους Έλληνες σε κατάσταση αισθησιακού ολοφυρμού, να συναινούν εν αγνοία τους χορευτικά. Είναι το μήνυμα της «σύσφιξης των δύο λαών»! Το ρεύμα του μουσικόφιλου «κοσμοπολίτη», σύμφωνα με το πνεύμα της Νέας Εποχής (New Age) και τις τάσεις των καιρών.
ΜΟΥΣΙΚΗ NEW AGE: «Η ΑΠΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ»
Επανάσταση και οπισθοδρόμηση. Κομπιούτερ μουσική και πέτρινα είδωλα. Υπαρξιακή διάσπαση και Μεσσιανικός» μουσικός υποβιβασμός. Ένας νέος όρος: «Μεσσιανική Μουσική», ή «Μουσική του Κόσμου». «Μεσσιανικός ρυθμός». Αυτόκλητοι Σωτήρες, Γκουρούδες, Δάσκαλοι (άλλος ένας τίτλος για τους περίφημους Μπητλς), Υπεράνθρωποι, και ο Άνθρωπος γίνεται Θεός (!).
Ο μεσσίας της τζαζ Ορνέτ Κόουλμαν, λέει: Οποιοδήποτε πρόσωπο της σημερινής μουσικής σκηνής ξέρει ότι το Rock, η κλασσική ή η λαϊκή μουσική, ακόμα και η τζαζ, είναι χθεσινοί τίτλοι. Νοιώθω ότι η παγκόσμια μουσική πλησιάζει όλο και περισσότερο τη μία και μοναδική έκφραση, που θα περιέχει τις άπειρες μουσικές ιστορίες της ανθρωπότητας» (1977).
Αλλά και η μουσική της ταινίας του Σκορτσέζε: «ο Τελευταίος Πειρασμός» που τόσο ασύστολα προσβάλλει το Πρόσωπο του Κ.Η.Ι.Χ. γραμμένη από τον Π. Γκάμπριελ, είναι καθαρά «Μεσσιανική» και χαρακτηρίστηκε ήδη «το μέλλον, της ανθρωπότητας». Είναι ο ίδιος Γκάμπριελ των μαραθώνιων συναυλιών ειρήνης και δηλώσεων του τύπου: «Η οικογένεια είναι μίασμα». «Η οικογένεια είναι μία δυσάρεστη υπόθεση». Μπήκατε καθόλου στο πνεύμα;
Ένας άλλος υπέρμαχος της μουσικής αυτής, λέει: «Ακούστε τις μουσικές της Ν. Αμερικής, της Ινδίας, της Αφρικής — όλη τη μουσική του κόσμου. Πληροφορηθείτε τι συμβαίνει αλλού. Αποθαρρυνόμενοι απ' ότι οικείο, απ' ότι ακούσατε και αγαπήσατε ως τώρα, θα μπορέσετε να διευρύνετε τα όρια της εμπειρίας σας. Χωρίς αυτό η μουσική σας θα στερέψει». (Πιέρ Μπενσουσάν, κιθαρίστας). Τι λέγαμε προηγουμένως; Έμπνευση για την έμπνευση. Ας μάθουμε λίγα για εμπειρίες. Μουσική της Αφρικής, μας είπαν προ ολίγου;
Ξέρετε ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς τους μουσικούς της ανήκουν στην αποκρυφιστική λατρεία της Σαντερία; Τα τραγούδια τους έχουν θρησκευτικό-πολιτικές αναφορές. Πείνα και δεισιδαιμονίες για διεύρυνση της εμπειρίας, λοιπόν. Για τον Yellow man της Ρέγκε διαβάζουμε σε μουσικό έντυπο για νέους: «Χρησιμοποιώντας «τη βρώμικη γλώσσα τού γκέτο, διανθισμένη με κάθε λογής μπηχτές και υπονοούμενα... κάνει επίδειξη θράσους, «περιγράφοντας με λεπτομέρειες την επιτυχία του στις γυναίκες. Η λαγνεία των στίχων του και ο υπέροχος ήχος της μπάντας του (Sagitarious Band), τον έκαναν όχι μόνο το μεγαλύτερο σύγχρονο όνομα στο χώρο της ρέγκε, αλλά (όσο κι αν ακούγεται παράξενο) και ένα είδος σεξ-συμβόλου για την Τζαμάικα». Αυτά βέβαια προ συναυλίας Αλίμου. Γιατί εκεί, ο διάσημος «αλμπίνος» (λευκίτης), άρχισε να εκθειάζει και την κοκαΐνη με τα γνωστά υπονοούμενα... ευφυολογήματα του...
Θέλετε μια ιδέα και για τις εκ Ν. Αμερικής... εμπνεύσεις; Διαβάζουμε σε Αθηναϊκή Εφημερίδα:
«Αγία της Κουβανικής μουσικής είναι μια μητρική φιγούρα με θερμό χαμόγελο: Η Σελίνα Γκονζάλες: Η Σελίνα και το συγκρότημα της «Κάμπο Αλλέγκρε» συνδέουν το παρόν με την προεπαναστατική Κούβα, μια και η καλλιτέχνις κυριαρχούσε στη μουσική Κουβανική σκηνή μαζί με τον άντρα της Ρεουτίλιο Ντομίνγκεζ, ήδη από το 1950. Σήμερα συνεργάζεται με το γιό της κι έχει μια καθημερινή δίωρη εκπομπή στο ραδιόφωνο. Οι Κουβανοί τη λατρεύουν. Δηλώνει «Καστρική» και τονίζει ότι η θέση των μουσικών έχει βελτιωθεί εξαιρετικά μετά την επανάσταση. Ωστόσο το σαλόνι της κοσμεί ένα τεράστιο άγαλμα της Σάντα Μπάρμπαρα. Όπως και πολλοί άλλοι, κατά κανόνα μαύροι μουσικοί, εξασκεί την Σαντερία, μια μυστική Αφροκουβανική λατρεία, που αναμειγνύει στοιχεία, τού Καθολικισμού και της θρησκείας των Αφρικανών Γιορούμπα». «Είναι απολύτως φυσικό να έχω την Αγία στο σαλόνι μου», λέει η ίδια. «Κανείς δεν με παρότρυνε ποτέ να την βγάλω ή να την βάλω σε μια πιο διακριτική θέση».
... «Τη Σελίνα συναγωνίζονται σε δημοτικότητα οι «Λος Βαν», οι «Μπητλς» της Κούβας. «Η πορνογραφία δεν επιτρέπεται», λένε οι Λος Βαν για την Κούβα, «κι αυτό μας κάνει πιο εφευρετικούς — και ίσως πιο εκλεπτυσμένους. Αν θέλουμε να δώσουμε ερωτικό περιεχόμενο στα τραγούδια μας, χρησιμοποιούμε υπονοούμενα». Σ’ όλα αυτά προσθέστε λίγη Ινδική πολυπραγμοσύνη.
Πάρτε για παράδειγμα τον πολυλατρεμένο γκουρού του '60, τον Ραββί Σανκάρ με τους μυστικιστικούς ήχους του σιτάρ του», που ήδη εμφανίστηκε το καλοκαίρι του ‘88 στο Ηρώδειο, όπου με το κύρος του σύγχρονου «Μεσσία» made in India διακηρύσσει τις αρχές του Ινδουισμού στο Intercontinental σαν άμεση προϋπόθεση για την εκμάθηση του σιτάρ. Και το διαλογισμό σαν τη «μόνη αλήθεια».
Προσθέστε και «ολίγη» κλασσική μουσική, γιατί κι αυτή είναι πρόδρομος της «μουσικής του κόσμου», και η μουσική New Age πρέπει να θεωρείται σαν «το πιο ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας», όπως είπαν μερικοί. Μετά αφομοιώστε κι αλλά είδη, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, κι αρχίστε το ξεκάρφωμα. Ο Brian Eno το 1979 νομιμοποίησε άλλωστε την απουσία μελωδίας, αρμονίας, ρυθμού. Μιλάει και για επιρροές από τον Eril Satie γιατί όχι; Άλλωστε ο Satie δεν ζει, για να τον διαψεύσει. Κι όσο για δημιουργία; «Είναι η αίσθηση του τυχαίου» (Μαρκ Ίσαμ), «αστρικά ταξίδια» και εξωσωματικές εμπειρίες (για τον Γιαπωνέζο Κιτάρο), υπεράνθρωποι και διαστημάνθρωποι από το υπερπέραν», («Επιστροφή των Δωριέων» τού Δ. Κατή), ή «Νοστράδαμος και συντέλεια» («Άλντους» του Σεκόντου Μπουχάγερ). Για τον Jean Michel Jarre η εκτόνωση έρχεται με εθνο-μπήτ και αίσθηση αρένας, διαστημόπλοιου, εκμηδενισμός του ενός και αποθέωση του πλήθους, εν τέλει λέιζερ και κομπιούτερ στην υπηρεσία της ματαιοδοξίας», όπως στο πρόσφατο φεστιβάλ του στο Χιούστον του Τέξας, που βγαίνοντας στην εξέδρα εν μέσω εκτυφλωτικών προβολέων ύψωσε τα χέρια, ευλογώντας τα πλήθη που αλάλαζαν.
Διαστημική έπαρση, μηχανική κι αποτέλεσμα μηδέν, περιεχόμενο ανύπαρκτο, κι «εύκολη προσέγγιση της «μουσικής» μέσα από χάος και γδούπους. Αρμονία, φυσικά, ανύπαρκτη που ισούται με ανυπαρξία της μουσικής, κι από την άλλη «απαλές συνηχήσεις» που θεωρούνται πολιτική από τον υπέρμαχο τού είδους Αντρέα Βολενβάιντερ, Ελβετό αρπιστή (χαρακτηριστικό έργο — Caverna Magica: Μαγικό Σπήλαιο): «Ότι παρασύρει τον άνθρωπο είναι πολιτικό. Κάθε τι. Η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι η δημιουργικότητα υποχώρησε εις όφελος της αδράνειας, που δημιουργεί η υλική ευμάρεια. Η ισορροπία τού ανθρώπου έχει διαταραχθεί. Η μουσική βοηθά να επανεγκατασταθεί κάποια ισορροπία. Μ' αυτή την έννοια, κάνοντας μουσική, κάνουμε πολιτική». Ποια μουσική και ποια ισορροπία αλήθεια;
Μερικά ονόματα συνθετών New Age: Pink Floyd, Tangerine Dream, Klaus Schulze, Liz Story, Βαγγέλης Παπαθανασίου, Chick Corea, Keith Jarret, Sky κ.ά.
Και κάτι ενδιαφέρον: μετά απ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα κρότων, γδούπων και απαλών συνηχήσεων (προσέξτε: όχι αρμονιών μα τυχαίων ήχων που συναντήθηκαν), η New Age αντίληψη βγάζει αφορισμούς για αλλά «θορυβώδη προϊόντα εμπορικότητας όπως ή πανκ, ντίσκο, κ.λπ.», οικειοποιούμενη το μέλλον «με αναζητήσεις εκλέπτυνσης (!) και απαλών αρμονιών!».
Εν τω μεταξύ, στην Αμερική νέοι εξαφανίζονται μυστηριωδώς καθημερινά, για να γίνουν βορρά σε παγανιστικές τελετές ανθρωποθυσιών, που τελούνται ακόμα και μέσα σ' εκκλησίες, με προεστώτες είδωλα της νεολαίας. Πρόσφατη βιντεοσκόπηση ιδιώτη δείχνει τους μουσικούς μέσα στο ναό, να διαμελίζουν το σώμα άτυχου νέου υπό τις ιαχές του έξαλλου κοινού, και μέσα σ' αυτό το ωμό θέαμα της ανθρωποθυσίας, μαγείας και θηριωδίας, που μόνο μουσική δεν είναι, να πετούν στους παρευρισκόμενους τα κομμάτια, που εκείνοι κατασπαράζουν με κτηνώδη ενθουσιασμό. Χιλιάδες νέοι, πολλές φορές άσχετοι με την όλη υπόθεση, εξαφανίζονται καθημερινά, για να γίνουν βορρά τέτοιων απάνθρωπων εκδηλώσεων.
Από την άλλη μεριά η σεξουαλική δυικότητα θεωρείται «δρόμος αυτογνωσίας» (με τις ανάλογες Ινδουιστικές και Βουδιστικές ρίζες). Πρόσφατες δηλώσεις του τραγουδιστή Sting, συνυφασμένες μάλιστα με τη φιλοσοφία τού Jung έκαναν τόση αίσθηση, ώστε ο ίδιος να αναγκαστεί να δηλώσει χαριτολογώντας: «Μου αρέσουν οι γυναίκες». Όλοι οι δρόμοι λένε, οδηγούν στην «πολιτική αφύπνιση», που μόνο η μουσική μπορεί να επιφέρει, μέσω ενός σούπερ-μάρκετ «αληθειών», που οδηγούν στην αυτο(απο)θέωση. Μαρτυρικοί θάνατοι πρόσφατων, σύγχρονων «αγίων» (βλ. Lennon, Hendrix, Morrison κ.ά.), που σαν «άνθρωποι με πάθη και πόθους» κατά τους επικήδειους, «έζησαν και πέθαναν ηρωικά», από υπερβολική χρήση βαρβιτουρικών, σεξουαλικών οργίων, κραιπάλης οινοπνεύματος, «που ήταν απαραίτητα για να εντυπωσιάσουν το κοινό» με κάθε λογής σπαραγμό «κι επίδειξη κακογουστιάς», (κουρελοειδές ντύσιμο, ουρλιαχτά, σπασίματα οργάνων επί σκηνής κ.ά. πολλά αξιοθρήνητα παρόμοια), δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μουσική.
Το καλλιτεχνικό ύφος ιδιοφυούς στιχουργού, μ' ένα Lennon σε σεξουαλικούς μαραθώνιους ειρήνης και «συναυλίες χαρτοσακούλας»..., «με κοντινές λήψεις των γεννητικών του οργάνων σε βίντεο» δεν πείθουν ότι πρόκειται για εξευγενισμένη μορφή ...διαμαρτυρίας για την παγκόσμια ειρήνη..., όπως λένε οι «ειδικοί».
ΜΠΙΖΝΕΣ, «ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ» ΚΑΙ ΨΥΧΩΣΕΙΣ
Εμπορικό Ροκ από την «πιο αντιπροσωπευτική τραγουδίστρια του '80», την περίφημη «Μαντόνα» («Παναγία»). Ελάχιστος, υποτυπώδης ρουχισμός, πρόκληση και πρώτο χιτ το τραγούδι «Like a virgin — Σαν μια Παρθένα». Δεύτερο χιτ: «Pren your heart — Άνοιξε την καρδιά σου», όπου η σταρ γοητεύει ένα οκτάχρονο αγοράκι σε πορνοσόου, σε βίντεο-κλίπ, τον Ζάν-Μπατίστ Μοντινό, που τυγχάνει και παιδί-θαύμα της Γαλλικής αβάνγκάρντ σκηνής, δηλαδή στο βίντεο κλιπ ήταν το ίδιο «θαυμάσιος» όσο και επί σκηνής.
Εξαχρείωση από πάσης πλευράς; Για τους θαυμαστές: «Αυτή είναι τέχνη»! (;)
Δισεκατομμύρια πωλήσεις και ορυμαγδός μίμησης της «σταρ».
Κι έρχεται το τελευταίο «συγκλονιστικό» βίντεο-κλίπ, με την επιτυχία «Like a prayer— Σαν προσευχή». «Εμφάνιση ηδονικά αισθησιακή, και η Μαντόνα να φιλάει τα πόδια ενός Αγίου μέσα σε μια εκκλησία, και σε άλλη σκηνή τραυματίζεται στα χέρια με ένα μαχαίρι, θυμίζοντας τα σημάδια του Χριστού. Ακολουθούν εικόνες σεξουαλικής βίας επάνω στην Αγία Τράπεζα, και σαδομαζοχισμός».
Η Καθολική Εκκλησία ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών.
Και τώρα ό,τι πιο τελευταίο όσον αφορά τη διαμαρτυρία και κοινωνική κριτική, κατά τη γνώμη πάντα των κριτικών:
«Θέλετε να μάθετε για τον ήχο του Απόκρυφου; Εκεί όπου η μουσική δεν είναι μουσική, αλλά πράξη, ιδέα, μήνυμα, γεγονός, έμπρακτη ανατροπή, τελετουργία;... Μη μας ρωτάτε για στυλ, μόδες, ρεύματα, τάσεις, για τις μαζικές κατευθύνσεις που πιστεύετε ότι θα’ πρεπε να υπάρχουν σε κάθε σύγχρονο δημιουργό — γιατί δεν υπάρχουν στον ήχο τού Απόκρυφου και της ανατροπής, στον ήχο της διαστροφής, κι αν υπάρχουν, δεν θα τα διακρίνετε. Μπορεί να ’ναι ο ήπιος ήχος μιας ακουστικής μπαλλάντας, ή μπορεί να’ ναι η άκαμπτη, μηχανική μετρονομία της ντίσκο, ή μπορεί να ’ναι ακόμη και ένας σκέτος, αφόρητος θόρυβος. Όμως, όποιος κι αν είναι μέσ' απ' όλα αυτά, δεν ανήκει στους ήχους των δικών μας καθημερινών πραγμάτων: ανήκει στους ήχους της Άλλης Πλευράς.
Μη μας ρωτάτε, λοιπόν, για τον ήχο των Psychic Tv (= Ψυχωτική Τ.ν.)... γιατί αυτό που είναι, απλά δεν περιγράφεται. Είναι τα πάντα: το Ροκ, η πόπ, η φόουκ, η έντεχνη, η πειραματική μουσική, η αφαίρεση, ο αυτοσχεδιασμός, ο λυρισμός, η επιθετικότητα, η οργάνωση, η αναρχία, η τελετή, το χάος... Και η εικόνα: η πρόκληση η παρεκτροπή, το ανομολόγητο, το ακατονόμαστο, το πέρα απ' τη λογική, απ' την ανθρώπινη ανεκτικότητα, το πέρα απ' το Καλό και το Κακό.
Όσο γι’ αυτό που στοχεύει... Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Genesis P. Orridge να μας το πει: «Θέλουμε να υπονομεύσουμε ιδεολογικά και να διαφθείρουμε τη νεολαία, όχι όμως με την έννοια που πιστεύει ό κόσμος, όχι σύμφωνα με τις Χριστιανικές αντιλήψεις, που έχουν επιβληθεί από άτομα που υπάρχουν μόνο και μόνο για να κάνουν όλους τους άλλους να νοιώθουν ένοχοι. Όλοι το ξέρουν ως ένα σημείο ότι αυτοί που κατέχουν προνομιούχες θέσεις είναι οι πιο διεφθαρμένοι, οι πιο παρηκμασμένοι, οι πιο ανέντιμοι και οι πιο ακόλαστοι σε κάθε μορφή κοινωνίας. Και όμως ό κόσμος επιτρέπει σ' αυτά τα άτομα να τον υποβάλλουν σε πέρα για πέρα καταπιεστικούς, ασυνείδητους, βίαιους νόμους, που ορίζουν ότι δεν έχεις το δικαίωμα να λες αυτό που θέλεις, δεν μπορείς να γράφεις αυτό που θέλεις και δεν μπορείς να βλέπεις, ή να καταγράφεις, ή να κάνεις ότι νομίζεις εσύ, αυτό που θέλεις. Δεν μπορείς να κάνεις παρά μόνο αυτό που σού επιτρέπεται να κάνεις. Και την κατάσταση αυτή, εγώ προσωπικά τη θεωρώ αφόρητη και προσβλητική».
«Οι Trobbing Gristle (= «τιναζόμενο-μηχανικό-στρίγκλισμα») ήταν η πεμπτουσία του «βιομηχανικού ήχου» (πριν γίνουν οι Psychic TV)...
«Αιφνιδιάζοντας και τα προοδευτικώτερα μυαλά..., σαν πιστή αντανάκλαση της γκρίζας νεοαστικής πραγματικότητας..., βέβηλοι καταστροφείς οργάνων και ανθρώπινης φωνής, επιδίδονται σε κάθε τους συναυλία σε μουσικές πράξεις θορύβου και βίας, που μόνο με τις άλλες, τις καθαρά σκηνικές τους πράξεις θα μπορούσαν να παραλληλιστούν. Δεν θέλουμε να σας σοκάρουμε, αλλά... οι πράξεις αυτές ήταν φοβερές... Θα αντέχατε εσείς, εκεί μπροστά στα ανύποπτα μάτια σας, την έμπρακτη πρόκληση της σαδομαζοχιστικής βίας; Της αυτοϊκανοποίησης; Της ουρολαγνείας και κοπρολαγνείας; Της ουροποσίας και κοπροφαγίας; Και πέρα απ' αυτά — αν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ κάτι πέρα απ' αυτά! — θα τολμούσατε να βυθιστείτε στα άδυτα του αποκρυφισμού, της δαιμονολατρείας, στην ίδια την καρδιά τού θηρίου!, όχι για θέαμα, για μπούγιο και για χεβιμεταλλική κατανάλωση, αλλά σε όλη την τρομαχτική διάσταση και με όλο το αστάθμητο κόστος της πράξης;
Διστάζετε; Σωστά πράττετε... Ο Τζένεσις Π. Όριντζ και η σέχτα του, δεν θα ήταν αυτοί που είναι, αν το μήνυμα τους γινόταν δεκτό απ' όλους αδιαμαρτύρητα και ελαφρά τη καρδία, αν η παρουσία τους περνούσε απαρατήρητη, όπως όλων σχεδόν των «ομοτέχνων» τους, Βρεταννών και μη. Πραγματώνοντας με τον πλέον απόλυτο τρόπο τον ορισμό του Όσκαρ Ουάιλντ, ότι «τέχνη είναι η επίθεση στην προβλεψιμότητα», φτάνουν κάθε φορά που πιστεύουν ότι χρειάζεται, στα άκρα (!).
Σαν Psychic Tv «η δική τους μουσική δεν είναι πλέον «βιομηχανική», αλλά... στην κυριολεξία: τα πάντα! Οι ρίζες της βρίσκονται στην φόουκ μπαλλάντα, στην ηλεκτρονική μουσική, στο ροκ εν ρόλ, στην αβάν γκαρντ, στη ντίσκο, στην ποπ μιούζικ, στη θρησκευτική υμνολογία, στα παιδικά τραγουδάκια —εν ολίγοις παντού! Και κατευθύνεται αναλόγως, δηλαδή... παντού, κάνοντας κάθε πρόβλεψη για κάθε καινούργιο δίσκο τους κυριολεκτικά μάταιη... και άχρηστη...»
Γνήσιο πνεύμα New Age λοιπόν. Σχιζοφρένεια, που μεταμορφώνεται σε τέχνη. Χεβιμεταλλικά «παιχνίδια» με το διάβολο, και «υψηλού κόστους» Σατανισμός, που εκθειάζεται και δικαιώνεται κιόλας ως «ποιοτικός» (βλ. -Όσκαρ Ουάιλντ). Με λίγα λόγια, ούτε ό παραμικρός σεβασμός για τον κόσμο, ούτε η ελάχιστη αιδώς για όλη αυτή τη γελοία παρωδία, που έχει καταντήσει επικίνδυνη επανάληψη της τραγελαφικής έλλειψης οποιασδήποτε υποδομής.
Κι όλη αυτή η διαφήμιση έγινε από γνωστό νεανικό περιοδικό, για δύο συναυλίες στις 25/26 Νοεμβρίου 1988, στο «Ρόδον», στην Αθήνα! Μεγαλόστομες φράσεις για μια ακόμα μεγαλοφυή επανάσταση και... πολύ κακό για το τίποτα. Ή μάλλον ένα «τίποτα» που έχει καταντήσει γάγγραινα της εποχής μας. Αυτά σαν απάντηση στην οικολογική καταστροφή. Όσο για την αντίστοιχη κατά του aids:
ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΟΥ... Aids ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ...
«Λέγεται «Dirty Dancing — βρώμικος χορός» και τα ζευγάρια στην πίστα δίνουν την εντύπωση ότι... βρίσκονται στην κρεβατοκάμαρά τους, κάνοντας διάφορες αισθησιακές κινήσεις με όλα τα μέλη του σώματος».
«Είναι σαν να κάνουμε έρωτα... όρθιοι», λένε οι ένθερμοι υποστηρικτές του. Και δικαιολογούνται: «Τώρα που το aids βρίσκεται σε έξαρση, είμαστε αναγκασμένοι να μην αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους. Κάτι έπρεπε, λοιπόν, να επινοήσουμε για να διεγείρουμε το ενδιαφέρον μας», διαβάζουμε σε εβδομαδιαίο περιοδικό.
Νομίζουμε ότι κάθε σχόλιο περιττεύει.
ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ... «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗΣ»
Σ' ολόκληρη τη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, ποτέ άλλοτε η τέχνη — και πιο συγκεκριμένα η μουσική — δεν γνώρισε τόση κακοποίηση και δεν έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από ανθρώπους, πολυεθνικά τραστ, διάφορες ενώσεις, εταιρείες, θρησκευτικά συστήματα, γκουρουιστικές, νεογνωστικές και αποκρυφιστικές οργανώσεις με διεθνή εξάπλωση και σκοπιμότητες ξένες προς τη Χριστιανική Πίστη και Ζωή, που θέλουν να υποβάλλουν μηνύματα ύπουλα και δυσδιάκριτα, από τον καθένα.
Σκοτεινοί μηχανισμοί, που κατευθύνουν αφανώς και εμφανώς εκατομμύρια ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, με το ευγενικό ίνδαλμα της ειρήνης, προλειαίνουν ξεκάθαρα το έδαφος για το νόμισμα του Αντίχριστου, προωθώντας και στη χώρα μας τα «κατάλληλα» πρόσωπα στα μέσα επικοινωνίας και στον τύπο, καθώς και στους άλλους χώρους της μουσικής, ώστε να επιταχύνεται η επιβολή μέσω αυτής της ασύδοτης σαρκολατρείας και το γκρέμισμα κάθε ιερού και όσιου, όπως είναι η οικογένεια, ο αυτοσεβασμός και η αγάπη για τους συνανθρώπους μας. Αναζητούν «αξίες» με σκοπό την κατάλυση και διαπόμπευση του Χριστιανισμού, και της Ελληνορθόδοξης Πίστεως. Το μίσος τους και ο φόβος είναι δικαιολογημένα, εφ' όσον η Πίστη οικοδομεί με ασφάλεια ελεύθερα σκεπτόμενα άτομα, χωρίς συνειδησιακούς ή άλλους συμβιβασμούς, με γνώμονα πάντοτε την αγάπη άνευ όρων του Θεού Πατέρα.
Όμως δεν παύει να υπάρχει ο πόνος για τα ύπουλα μέσα που χρησιμοποιούν: Τα ναρκωτικά και ψυχοναρκωτικά (βλ. μαγεία, αποκρυφισμός, καταστροφικές λατρείες κ.λ.π.) και κατά συνέπεια ο εθισμός στη βία και τη θέα του αίματος, με στόχο την τέλεια εξαχρείωση και εξαγρίωση των ηθών και την εξόντωση της Εκκλησίας και κάθε πολιτιστικής μας παραδόσεως που μόνο ο έμψυχος Ελληνισμός συναποτελεί και απαρτίζει ταυτόχρονα, αφού είναι υπαρκτός. Είναι άλλωστε φανερό πόσο μεγάλη είναι η διείσδυση τέτοιων ανθρώπων σε όλα τα Κρατικά, αλλά και Ιδιωτικά ραδιοφωνικά δίκτυα και την τηλεόραση, από το γεγονός και μόνο της ολοένα αυξανόμενης παρουσίασης αυτών των καταλυτικών ακουσμάτων, που δυστυχώς μας έχουν κατακλύσει και με τις εκπομπές της δορυφορικής τηλεόρασης, που λειτουργούν σαν προωθητές αυτών των καταστροφικών ιδεολογιών και πράξεων.
Αναφέρουμε χαρακτηριστικά δύο διαπιστώσεις καλλιτεχνών της χώρας μας:
Δόμνα Σαμίου: «Όλοι στοχεύουν στο κέρδος. Όλα έγιναν εμπόριο. Πουλήσαμε την ψυχή μας στο διάβολο. Εταιρείες, τραγουδιστές, συνθέτες, μουσικοί».
Στέλιος Καζαντζίδης: «Οι δισκογραφικές εταιρείες ελέγχονται από το μεγάλο Εβραϊκό Κεφάλαιο, και περνιούνται αποβλακωτικά ακούσματα στη νεολαία».
Ας δούμε ακόμη δύο απόψεις με ιδιαίτερη βαρύτητα.
Νομίζω πως για το θέμα της «ειρήνης» θα ’ταν σκόπιμο να θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το ποίημα τού H. Laurence: «Ειρήνη και πόλεμος», τού καλλιτέχνη ποιητή και μυθιστοριογράφου, που έζησε κι αυτός, και μάλιστα στη γέννηση τους, τη βιομηχανική καταστροφή του περιβάλλοντος και τους διάφορους επιτήδειους, αυτόκλητους, με όποιο πρόσχημα, «Σωτήρες»... «Οι άνθρωποι πάντα κάνουν πόλεμο σαν λεν πως αγαπάνε την ειρήνη. Η κραυγαλέα αγάπη της ειρήνης σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις πιο πολύ απ' όποια κραυγή μάχης. Γιατί, στ’ αλήθεια πρέπει ν’ αγαπάμε την ειρήνη; ειν' τόσο φανερό πόσο χυδαίος είναι ο πόλεμος.
Η κραυγαλέα προπαγάνδα για την ειρήνη μας κάνει να νοιώθουμε πως όπου νάν' θα 'χομε πόλεμο.
Είναι κι αυτή μια μορφή πολέμου, μια τυραννία γνώμης, μια επίδειξη σοφίας για λογαριασμό των άλλων»...
Και σε μια εποχή, «που θεωρεί την πίστη επιλήψιμη αδυναμία», μια επερχόμενη «Νέα Εποχή», που θεωρεί την εσωτερικότητα και το μυστικισμό αυτής της Χριστιανικής Πίστης «για κατώτερα όντα», όπως λέει το μανιφέστο της Νέας Εποχής για τους Χριστιανούς, Χριστιανοί, ένας άλλος μεγάλος καλλιτέχνης με παρρησία, ο Ακαδημαϊκός συγγραφέας και ποιητής - δοκιμιογράφος Ε. Ιονέσκο, πρόσφατο νεοπροσληφθέν μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έπειτα από μακρόχρονες εναγώνιες αναζητήσεις, που καταδεικνύουν την μεταφυσική και υπαρξιακή του αγωνία, υποδεικνύει την τραγική αποτυχία των διαφόρων θεωριών που επικρατούν και οδηγούν τον κόσμο σε αδιέξοδο, δηλώνει μεταφυσικός και μυστικιστής και διαδηλώνει: «... Σε τριάντα, σε πενήντα χρόνια, με τη βοήθεια της μόλυνσης, της έλλειψης οξυγόνου, του ατομικού πολέμου, των αλληλοσκοτωμών, ίσως δεν θα υπάρχει πια ανθρωπότητα στη γη, εκτός αν συμφιλιωθούμε με το Θεό και με τους άλλους». Και τονίζει ότι η υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπου απαιτεί σεβασμό για το ζωντανό ανθρώπινο πρόσωπο, που είναι «αγάπη και χάρισμα».
Κι άλλου διαφωτίζει:
«Κάναμε επαναστάσεις. Η Γαλλική Επανάσταση έγινε επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς ελευθερία κι αδελφοσύνη και φέραμε την αστική τάξη στην εξουσία για να υποστούμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Χρειάστηκε να απαλλαγούμε απ' αυτή την κατάσταση και οδηγηθήκαμε σε νέα επανάσταση εισάγοντας και πάλι την εκμετάλλευση του ανθρώπου από κάποιους άλλους ή από το κράτος. Νέα προνόμια καθιερώθηκαν.
Και τώρα τι θα κάνουμε; Άλλη επανάσταση; Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί, αν υπάρχει κάποιος που να μας απαλλάξει απ' αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων. Πιστεύω ότι μόνο ό Θεός μπορεί να το πετύχει αυτό». (Από ομιλία του Ευγένιου Ιονέσκο στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, στις 27/3/1986).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Bob Larson: Rock Wheat on III,Tundale House 1980
2) J.P.Reginbal: Le rock ‘n’ roll, Geneve 1983
