Εσχατολογία και Φιλοσοφία της Ιστορίας (5)

Συνέχεια από Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2013

Εσχατολογία και Φιλοσοφία της Ιστορίας

Ένας Γερμανός θεολόγος, ο Rudolf Bultmann, βρίσκεται στο κέντρο της συγχρόνου και μοντέρνας νοοτροπίας. Συνθέτει στο έργο του και την ιστορία και την εσχατολογία και την απομυθοποίηση. Θεμελιώνοντας την Βιβλική επιστήμη. Μία θεολογία ή οποία απελευθερωμένη απο την Εκκλησία επικεντρώνεται στην σκέψη, δηλαδή στο διάβασμα και στην μόδα της εποχής, στο πνεύμα της εποχής. Ένα σημαντικό του κείμενο έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά απο τις εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, «Ιστορία και εσχατολογία» και χρησιμοποιείται επιτηδείως στα κατηχητικά του Οικουμενισμού, που έχουν γεμίσει την Ελλάδα. 

Ο μεγάλος κήρυκας του προτεσταντισμού, ο Καλαϊτζίδης, γράφει στην εισαγωγή τού βιβλίου: Η άρνηση τού κυριολεκτικού χαρακτήρα της ανάστασης εκ μέρους του Μπούλτμαν είναι ένα πολύ σοβαρό θεολογικό πρόβλημα αλλά εξίσου προβληματική είναι και η στάση τής καθ’ημάς θεολογίας, η οποία επικαλούμενη το πνεύμα των Πατέρων, αρνείται την σύγχρονη θεολογική συζήτηση!
 Παρότι χωρίς την ανάσταση η πίστη μας μάταιη, ο οικουμενισμός νομίζει ότι διεκπεραιώνει θεολογικό, χριστιανικό διάλογο. Και θα διαλύσει ότι υπάρχει και δέν υπάρχει για να αλλάξει την θεολογική μας γλώσσα. Να την ανανεώσει. Μοιράζοντας εγχειρίδια εκμάθησης της νέας γλώσσας του Οικουμενισμού, άνευ διδασκάλου. Διότι οι οικουμενιστές πιστεύουν πώς ο λόγος των Ευαγγελίων είναι απλά ονόματα, μύθοι που δέν παραπέμπουν σε καμία πραγματικότητα. Πώς η μόνη πραγματικότης είναι η ιστορία. Και το μόνο πνευματικό κέντρο ταυτότητος το ΕΓΩ. 
«Η ζωή του ατόμου είναι συνυφασμένη με την ροή των Ιστορικών γεγονότων. Η κατάσταση στην οποία το άτομο βρίσκει τον εαυτό του είναι το αποτέλεσμα όσων υπήρξαν, έπραξαν και σκέφθηκαν, το ίδιο το άτομο και άλλοι πρίν απο αυτό. Είναι αποτέλεσμα Ιστορικών αποφάσεων οι οποίες δέν μπορούν να ανακληθούν. Μόνον λαμβάνοντας υπ’όψιν αυτό το παρελθόν ο άνθρωπος μπορεί να σκέπτεται, να πράττει και να υπάρχει. Σ’αυτό συνίσταται η Ιστορικότητα της ύπαρξής του. Ο άνθρωπος δέν μπορεί να διαλέξει το σημείο από το οποίο ξεκινάει. Μπορεί όμως να θέσει στον εαυτό του έναν ορισμένο σκοπό στον οποίο επιθυμεί να φτάσει και να επιλέξει το δρόμο όπου επιθυμεί να βαδίσει; (Το γνωστό Γνωμικό Θέλημα). Μόνον σε περιορισμένο βαθμό. Διότι οι άνθρωποι εξαρτώνται απο τις περιστάσεις, και η υλοποίηση ενός σχεδίου ζωής συνεπάγεται έναν αγώνα με αντικείμενες δυνάμεις, οι οποίες πολύ συχνά είναι ισχυρότερες απο την ισχύ του ίδιου του ανθρώπου».

Εδώ εισέρχεται η Χριστιανική ή καλύτερα η Θεολογική εσχατολογία. Στο τέλος, στον σκοπό, ο οποίος είναι η Δευτέρα παρουσία και όπου η ιστορία βαδίζει αμετάκλητα και αλάθητα. Με την εσχατολογία ο άνθρωπος δίνει ενότητα και νόημα στις Ιστορικές του πράξεις, οι οποίες διαφορετικά δέν διαθέτουν. Και βρισκόμαστε πάλι στην αγκαλιά του Γερμανικού Ιδεαλισμού, και ακόμη καλύτερα, στον Ρομαντισμό της πράξης: όπως ακριβώς τά εντοπίζει ο Γκαίτε: 
«Αχ! Οι ίδιες μας οι πράξεις όμοια με τα πάθη μας φράζουν της ζωής μας την πορεία». 
Πρός;   Πρός την δόξα!

Και γι’αυτό ο άνθρωπος, όπως το είδαν καθαρά οι Στωϊκοί, χρειάζεται χαρακτήρα, σήμερα λέμε πρόσωπο, για να υπερπηδήσει τα εμπόδια των παθών και των πράξεων που απορρέουν απο τα ατομικά και συλλογικά και ιστορικά πάθη που μας συνθλίβουν. Και με βοηθό τον γλυκύ Ιησού, ο οποίος όλα τα αγαπά και τα φροντίζει, μπορούμε να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια, και να εξελίξουμε, βάζοντας ένα λιθαράκι στήν Ιστορία, που είναι μία γέφυρα πρός την Δευτέρα Παρουσία.

Και όλα αυτά γίνονται Εφικτά, αρκεί να ελευθερωθούμε απο την παντοδυναμία του Θεού και να αρπαχτούμε στην αγάπη του, η οποία θα μας επιτρέψει να υπάρχουμε σαν υποκείμενα και όχι σαν σκλάβοι στο θέλημα του.

Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος εγκαταλείπει την ιδέα του βιβλικού Θεού ώς απεριόριστης και αυθαίρετης θέλησης για δύναμη, που αποδομεί το ανθρώπινο υποκείμενο, το οποίο εξ’αιτίας της ελλείψεως αυτοδυναμίας και αυτοσυστασίας (Εφόσον δέν υφίσταται πλέον, αφού εγκατελείφθη ο νούς, για να μπεί στην θέση του το Εγώ) και της διχαστικής συγκρότησής του (Εγώ και οι άλλοι, άλλα θέλω και άλλα κάνω) καταλήγει να έχει σαν ουσία του το μηδέν.

Τα χαρακτηριστικά ακριβώς αυτά της σύνθλιψης, της συμμόρφωσης και της υποταγής/υπακοής του ανθρώπινου υποκειμένου ενώπιον ενός παντοδύναμου Θεού που εκμηδενίζει την ελευθερία και αυτονομία του ανθρώπου, προσδιόρισαν και τον υπαρξισμό του Χάϊντεγκερ. Τον οποίο πρέπει να εξελίξουμε με τον Ιστορικισμό ακριβώς. Διά της εσχατολογίας. Η οποία παίρνει την θέση του παλιού καλού Αγίου Πνεύματος το οποίο εχορηγείτο διά του Υιού. Διά του Ιστορικού Ιησού. Διότι, όπως λέει και ο Φλωρόφσκι, ο σύγχρονος άνθρωπος δέν ενδιαφέρεται για τα έσχατα (σήμερα πλέον δέν είναι αλήθεια, διότι όλοι, κουτσοί, στραβοί, εντρυφούν στην αποκάλυψη) λόγω του Υπαρξισμού.

Η εσχατολογία εσωτερικοποιείται ριζικά στην υπαρξιακή της επανερμηνεία. Εξαφανίζεται μέσα στην αμεσότητα των προσωπικών αποφάσεων. Τα γεγονότα της Ιστορίας επισκιάζονται απο τα γεγονότα της εσωτερικής ζωής. Γι’αυτό και εξελίσσουμε τον άνθρωπο των αποφάσεων, και του νοήματος, στον άνθρωπο της πράξης και του σκοπού. Στον επαναστάτη που αφιερώνεται μέχρι αυτοθυσίας σε έναν σκοπό. Σαν τους παλιούς καλούς Αριστερούς της κομμουνιστικής Ιδεολογίας. Αγάπα λοιπόν άνθρωπέ μου και κάνε ό,τι θές. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ίσως δέν γίνεται εύκολα κατανοητό το γεγονός πώς όλη αυτή η ιστορία ξεκινά και επιστρέφει πάντοτε στον Καρτέσιο. Είναι ο άνθρωπος, ο οποίος θεμελίωσε την Δύση, ενάντια στην παντοδυναμία του Θεού, γεννώντας το υποκείμενο, εννοώντας όμως στήν πραγματικότητα το παντοδύναμο θεολογικό Φιλοσοφικό σύστημα του Ακινάτη, το οποίο εξαφάνισε κυριολεκτικά τον άνθρωπο. Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ.

Ο Καρτέσιος είναι ο πρώτος στοχαστής ο οποίος κατασκεύασε ένα μεταφυσικό υπόβαθρο για την Φυσική. Διότι η φύση δέν θα μπορούσε να κυριαρχηθεί χωρίς να ερευνηθεί ό,τι υπερβαίνει την Φύση. Τον ενδιαφέρει μόνον η ασφάλεια και η ευημερία. Γι’αυτό και ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι η αμφιβολία.

«Κάθε γνώση είναι ασφαλής και προφανής γνώση. Όποιος έχει αμφιβολίες γύρω απο πολλά πράγματα δέν είναι σοφότερος απο όποιον δέν τα συλλογίστηκε ποτέ». Και η ισχυρότερη πηγή αμφιβολίας είναι η ιδέα ενός παντοδύναμου Θεού. Διότι ενδεχομένως ένας παντοδύναμος Θεός να δημιούργησε τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε κατ’ανάγκη να παρανοείται απο τον άνθρωπο. Είτε δημιούργησε τον άνθρωπο έτσι ώστε κατ’ανάγκη να παρανοεί τον κόσμο.

Πρέπει λοιπόν να βρεθούν τρόποι να διασωθεί η γνώση απο την θεϊκή εξαπάτηση. Αυτός ο μοχθηρός Θεός δέν μπορεί να είναι πανάγαθος και η πηγή της αλήθειας αλλά μάλλον κάποια κακόβουλη μεγαλοφυΐα ή ένας μοχθηρός δαίμων (genius malignus), ο οποίος χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις του για να μας εξαπατήσει. Πρέπει επομένως να αντιμετωπίζονται όλα τα εξωτερικά πράγματα ώς παγίδες που τοποθετεί αυτή η κακόβουλη μεγαλοφυΐα για να δελεάσει την ευπιστία μας. Εάν δέν μπορούμε λοιπόν να φθάσουμε στην αλήθεια, μπορούμε τουλάχιστον να αποφύγουμε την πλάνη με το να μήν πιστεύουμε τίποτα. Πρέπει να γίνουμε Ικανοί να αποφεύγουμε την ψευδαίσθηση σαν πραγματικότητα. Ο πρώτος Στοχασμός λοιπόν αναγνωρίζει την αμφιβολία σαν την ανθρώπινη Ικανότητα να αποφεύγουμε σφάλματα στις κρίσεις, έστω και αν αυτά τα σφάλματα προέρχονται απο έναν παντοδύναμο Θεό. Μόνον που δέν μπορούμε να αποκτήσουμε βεβαιότητα και να γίνουμε κύριοι και κάτοχοι της Φύσης. Αυτή η ικανότητα, το αρχιμήδειο σημείο για να ανατρέψουμε την εξαπάτηση αυτής της κακόβουλης μεγαλοφυΐας είναι το υποκείμενο. «Αφήστε τον να με εξαπατά όσο μπορεί, ποτέ δέν θα καταφέρει να είμαι τίποτα, ενόσω σκέπτομαι ότι είμαι κάτι, αυτή δέ η απόφανση είμαι, υπάρχω, είναι κατ’ανάγκην αληθής οποτεδήποτε τίθεται απο εμένα ή συλλαμβάνεται στον νού μου.

Έτσι λοιπόν ο μοντέρνος κόσμος παρουσιάζεται σαν μία νέα αρχή, σαν διαφωτισμός, αλλά πίσω απο αυτή τη λαμπρή αυγή του Ορθολογισμού υπάρχουν το σκοτάδι και η μυστηριώδης μορφή του παντοδύναμου Θεού! ».

Ο απόλυτος θρίαμβος του Γνωστικισμού. Και η απόλυτη απόδειξη της υπάρξεως τού Εωσφόρου. Διότι ο γνωστικισμός είχε κηρύξει τον κακό δημιουργό με απόλυτη επιτυχία και αντιμετωπίστηκε με απόλυτη επιτυχία απο την Ορθόδοξη Θεολογία, αρχής γενομένης με τον Ειρηναίο της Λυών και απο την Φιλοσοφία του Πλωτίνου. Ο Θεός της Δύσεως είναι ο Εωσφόρος και ο άνθρωπός της είναι ο επαναστατημένος γιός του Πατέρα του πολιτισμού αυτού, του Σατανά. Αυτό είναι το υποκείμενο. Ένα οχυρό που μας προστατεύει απο τον Θεό. Αυτός ο επαναστατημένος Υιός θα αποθεωθεί στον Αντίχριστο. Αυτή η θρησκεία του Σατανά εισάγεται μαζικώς στην κοιμισμένη Ορθοδοξία απο τον Οικουμενισμό.

Για την Ιστορία ας υπενθυμίσουμε στους ημιμαθείς του Οικουμενισμού, πώς η πρώτη απομυθοποίηση επραγματοποιήθη απο τον Σπινόζα, με την θεολογικο-πολιτική πραγματεία του, με την οποία θέλησε να θέσει τέρμα στην ευπιστία που θεωρείται πίστη και αφήνει συνεπώς τους ανθρώπους έκθετους στην αυθαιρεσία. Κάτι που τον ώθησε στον έλεγχο των Γραφών. Η ορθολογική του μέθοδος βάζει τους προφήτες στην θέση τους σαν απλοϊκούς ηθικολόγους, χρήσιμους μόνον για την πρακτική ζωή και απορρίπτει τα θαύματα. Περιέχει όμως και την περιγραφή της ουσίας των συγχρόνων θεολόγων: Η Αγία Γραφή αφήνει πάσα ελευθερία στην λογική! Αυτή την ελευθερία της λογικής εκμεταλλεύονται μέχρι σήμερα όλοι οι Θεολόγοι που κατέστρεψαν την πίστη μας και ιδιαιτέρως οι Οικουμενιστές των παλαιών και νέων οπαδών του Ζηζιούλα.

Ο Ζηζιούλας, σαν μέγας Συνθετικός, έφτιαξε ένα Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό σύστημα στο οποίο συμπεριλαμβάνει την παντοδυναμία του Θεού, σαν παντοκράτορος, για να σώσει την Δύση απο την ατομικότητα. Αυτές οι ανοησίες, αυτά τα σάπια αλογίσια κρέατα, τρώνε οι μεταμοντέρνοι Έλληνες για να σωθούν.

Και πώς ξέφυγε ο Χριστός απο την Εκκλησία, για να δραπετεύσει και να χαθεί στην Ιστορία;. Διά τού κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Παίρνοντας μαζί του, σαν νέος προμηθέας πλέον, όχι σαν νέος Αδάμ, την φλόγα της Ιστορικής ζωής, την εσχατολογία. Θα τα δούμε στην συνέχεια.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.