Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΕΡ ΚΑΣΠΕΡ (2)

Συνέχεια απο : Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013 

Walter Kasper 

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. 

            Στις 3 Μαρτίου του 2000, ο Κάσπερ, διορίζεται πρόεδρος του Παπικού συμβουλίου για την ενότητα των Χριστιανών. Και αναλαμβάνει τον διάλογο της Λατινικής Εκκλησίας με τον Οικουμενισμό. Είχε επιτύχει πρίν απο αυτή την αποστολή την κοινή συμφωνία περί του δόγματος της δικαιώσεως με τους Μεταρρυθμιστάς, καταργώντας και την τελευταία λεπτομέρεια Χριστιανισμού του Βατικανού δηλαδή την σωτηρία διά των έργων της πίστεως, τοποθετώντας στην θέση της, την Λουθηρανική ομολογία της σωτηρίας, μόνον διά της πίστεως.

            Η Δευτέρα Βατικάνειος σύνοδος, όχι της καθολικής εκκλησίας, άς τό προσέξουμε, στην ανακοίνωσή της για τον Οικουμενισμό, δέν ισχυριζόταν πώς η Καθολική Εκκλησία ήταν η Εκκλησία του Ιησού Χριστού ούτε επανέλαβε την πεποίθησί της ότι η Εκκλησία και ο παπισμός ταυτίζονται, αλλά βεβαίωνε πώς η Εκκλησία του Ιησού Χριστού ενυπάρχει (subsistit) μέσα στην Καθολική Εκκλησία, και είναι πραγματοποιημένη σ’αυτή. Προσθέτοντας πώς βρίσκονται και έξω απο την ορατή πραγματικότητα του Βατικανού, στοιχεία της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού. Ακριβώς όπως το εξέφρασε ο Κάσπερ : ο Θεός φανερώθηκε και επικοινώνησε με καθοριστικό και απόλυτο τρόπο στην ιστορία του Ιησού. Δηλαδή ο Χριστός δέν είναι ο Υιός του Θεού όπως και η Καθολική Εκκλησία δέν είναι η Εκκλησία του Κυρίου αλλά εκφράζει στην ιστορία της, την ιδέα του Χριστού για την Εκκλησία, δηλαδή για την συνέχιση του έργου του.

Εν’ολίγοις ο οικουμενισμός του Βατικανού διαφοροποιείται πλήρως απο την Καθολική Εκκλησία. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και με τα Ορθόδοξα πατριαρχία. Ο Βαρθολομαίος πήρε στα χέρια του το μέλλον της Εκκλησίας. Η Κωσταντινούπολη με την Αγιά Σοφιά και την Θεολογική σχολή της Χάλκης, και με τον ναό των Ιεροσολύμων, καί τό Βατικανό, θα αποτελούν την Ιστορική Αγία Τριάδα. Τήν Οικουμενική εκκλησία. 

Όλες οι Σύνοδοι δηλαδή μέχρι την Βατικάνειο, σκοπό τους είχαν την διατήρηση της Μίας Καθολικής Εκκλησίας και την επιτστοφή σ’αυτή των αιρετικών. Αυτό τον σκοπό είχαν και οι σύνοδοι της Λατινικής Εκκλησίας. Οικουμενισμός μέχρι τότε σήμαινε Επιστροφή! Ο Κάσπερ λοιπόν καταργεί ότι ίσχυε μέχρι την στιγμή εκείνη λέγοντας: «Η παλιά έννοια του Οικουμενισμού της επιστροφής άλλαξε, τοποθετώντας στην θέση της, μία κοινή πορεία, η οποία κατευθύνει τους Χριστιανούς πρός το τέλος της Εκκλησιαστικής Ευχαριστίας, της κοινής Ευχαριστίας, που γίνεται κατανοητή σάν ενότης τής διαφορετικότητος, σαν μία ξανα συμβιβασμένη ενότητα της διαφορετικότητος. Ο Οικουμενισμός δέν πραγματοποιείται πλέον με την εγκατάλειψη των παλιών παραδόσεων μας. Καμμία Εκκλησία δέν μπορεί να εγκαταλείψει τις παραδόσεις της. Δέν μπορούμε να πετάξουμε μακρυά εκείνο που διατηρήσαμε και φέραμε μέχρι σήμερα μαζί μας (την Ιστορία μας) και καμμιά Εκκλησία δέν μπορεί να το κάνει.

Χρειάζεται επομένως ένας νέος σχεδιασμός της πίστεως και των μυστηρίων. Ένας νέος σχεδιασμός που θα ενώνει τις διαφορές.

 Όπως βλέπουμε καθαρά λοιπόν δέν αντιμετωπίζουμε πλέον ψευδοπροφήτες του Κυρίου, αλλά αληθινούς προφήτες του Αντιχρίστου.

Και φτάνει λοιπόν ο Κάσπερ μέχρι του σημείου να απειλεί τους Χριστιανούς: «όποιος επιθυμεί να επιστρέψει στο παρελθόν, θα εγκαταλειφθεί απο το Άγιο Πνεύμα».

Ο Κάσπερ είχε συγκρουστεί Θεολογικά με τον Ράτζινγκερ, στο θέμα της σχέσεως τής Καθολικής, Οικουμενικής πλέον, Εκκλησίας, με τις τοπικές Εκκλησίες. Στα μέρη μας την διαμάχη μετέφερε ο Ζηζιούλας σαν τάξη ανάμεσα στον πρώτο επίσκοπο και τις τοπικές επισκοπές. Ο Κάσπερ λοιπόν είχε αποφανθεί: «Η οικουμενική Εκκλησία δέν είναι το αποτέλεσμα μίας κοινωνίας των Εκκλησιών, αλλά στο Ουσιαστικό της μυστήριο, είναι μία πραγματικότης η οποία προηγείται οντολογικώς και χρονικώς, απο κάθε ιδιαίτερη Εκκλησία».

«Η προΰπαρξη της Εκκλησίας δέν ανήκει μόνον στην Οικουμενική ή Καθολική Εκκλησία, αλλά επίσης και στις συγκεκριμένες Ιστορικές Εκκλησίες, οι οποίες θεμελιώνονται με τον ίδιο τρόπο στο αιώνιο μυστήριο του Θεού».

Και πώς μάχονται οι Καθολικοί διαμαρτυρόμενοι στην πανουργία του Κάσπερ; Με την ουσία του Κληρικαλισμού! Συμφωνώντας. Βεβαίως, λένε, η Καθολική Εκκλησία προηγείται οντολογικώς κάθε τοπικής. Διότι σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάνη 20,22. Ο Χριστός έδωσε το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία πρίν απο την Ανάληψί του! «Ειρήνη να είναι μαζί σας, καθώς έστειλε εμένα ο Πατήρ και εγώ στέλλω εσάς. Όταν είπε αυτό, εφύσησε είς το πρόσωπον και τους λέγει. Λάβετε πνεύμα Άγιον, εάν συγχωρήσετε....»

Αυτό είναι το Filioque, που δημιούργησε τον κληρικαλισμό. Την πραγματικότητα της Εκκλησίας πρίν την εμφάνισή του Οικουμενισμού. Το πνεύμα Άγιον, αντιθέτως απο τους Πατέρες, όπως τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, το ερμηνεύουν σαν το Άγιο Πνεύμα. Και καταργούν και οι Ορθόδοξοι την πεντηκοστή! Ομολογώντας υπογείως ότι το μοναδικό περιεχόμενο του Κυρίου είναι το Άγιο Πνεύμα. Διότι ο Χριστός δέν είναι Θεός; Δέν είναι πνεύμα ο Θεός;

Αυτή η πραγματικότης του κληρικαλισμού, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αντιμετώπιση του Οικουμενισμού. Η Ορθοδοξία πέφτει απο την ανοησία και την αλλαζονεία του κλήρου.

Έτσι λοιπόν Ράμφοι, Γιανναράδες, Ζηζιούλες, Αγουρίδοι, Ακαδημίες του Βόλου, Ζουμπούλια της Θεολογίας και επίσκοποι του Ιερώνυμου, προϋπάρχουν στα αντίχριστα κείμενα του Κάσπερ.

Είναι όλοι τους Αντίχριστοι και λόγω του κληρικαλισμού δέν έχουμε καμμία δυνατότητα ούτε να τους κατανοήσουμε ούτε να τους αντιμετωπίσουμε.

Αμέθυστος