ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑΣ

Η Αφροδίτη Μάνου, με την έντονα εκφραστική φωνή, με τα γεμάτα περιεχόμενο και συχνά προφητικά τραγούδια της, επιστρέφει στο μουσικό σανίδι.

Στις 3 Ιουλίου στέφεται  και πάλι δυναμική πρωταγωνίστρια του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, με μεγάλη συναυλία στην ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ (Γκάζι). Η εξαιρετική καλλιτέχνης, διακρίνεται για την πολιτικοποιημένη παρουσία της, η οποία εκφράζεται πάντα μέσα από τα τραγούδια της, είτε με δικούς της στίχους είτε μέσω άλλων δημιουργών.

Από το «Χαιρετίσματα στην εξουσία», μέχρι το «Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο», η Αφροδίτη Μάνου, επιμένει να «καταγγέλλει» με τα τραγούδια της, τα κακώς κείμενα και ζητεί από την Πολιτεία να κάνει τη δουλειά της, «έτσι ώστε κι εγώ να λειτουργώ σωστά». Ο Μάκης Βραχιολίδης, λίγες μέρες πριν από την επίσημη επανεμφάνιση της Αφροδίτης Μάνου, απέσπασε για λογαριασμό της  «Ελεύθερης Ώρας» , αποκλειστική συνέντευξη από την μεγάλη τραγουδίστρια. Μια συνέντευξη καλλιτεχνική αλλά και έντονα πολιτική.  

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Υπηρετείτε πολλά χρόνια τον καλλιτεχνικό χώρο, ο οποίος μαστίζεται και αυτός από την οικονομική κρίση. Πώς βιώνετε αυτή την κρίση κ. Μάνου;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Στον δικό μας χώρο υπάρχει και κρίση ταυτότητας.  Υπάρχει κρίση για όλους, αλλά για το τραγούδι ένας λόγος παραπάνω, διότι πριν από το «μπραφ» της ευρωπαϊκής οικονομίας, είχαμε την κρίση των cd, μια και με την ανάπτυξη της τεχνολογίας ,ο κόσμος σταμάτησε να αγοράζει τις καινούργιες δημιουργίες των καλλιτεχνών. Τις κατέβαζε από το internet, οπότε είχαμε την ολοκληρωτική ανάπτυξη της πειρατείας  εις βάρος της βιωσιμότητας του τραγουδιού. Αυτή ήταν η πρώτη φάση της κρίσης, ενώ τώρα βιώνουμε την δεύτερη φάση, που αφορά όλους τους Έλληνες. Είναι το τελειωτικό χτύπημα για τους τραγουδιστές, διότι η κρίση μάς έχει στερήσει την επαφή με τον κόσμο, αφού ο κόσμος που θεωρεί πια ότι είμαστε «είδος πολυτελείας», πολύ δύσκολα θα βγει να ακούσει μουσική ή να παρακολουθήσει συναυλίες. Επίσης, οι τιμές έχουν πέσει πάρα πολύ χαμηλά, ακριβώς για να μπορέσει να διατηρηθεί η επικοινωνία με το κοινό ωστόσο επειδή τα έξοδα για μια οικογένεια είναι πολλά, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί ο συνάνθρωπός μας, είναι να βγει για να πάει σε μια συναυλία.

Οι συναυλίες πλέον έχουν λιγότερο κόσμο;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Και λιγότερο κόσμο έχουν, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έχει περιοριστεί ο αριθμός των συναυλιών.

Εσείς κυρία Μάνου, όπως πληροφορούμαι πραγματοποιείτε  σε λίγες ημέρες μεγάλη δική σας συναυλία.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Για πολλούς λόγους, αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, βρισκόμουν για αρκετά χρόνια μακριά από την δουλειά μου. Η καινούργια μου επάνοδος στο χώρο του τραγουδιού σηματοδοτείται στις 3 Ιουλίου, με μια συναυλία στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, στην οποία θα συμμετάσχουν πολλοί άξιοι καλλιτέχνες συνάδελφοι. Να σας τους αναφέρω: Ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Γιάννης Μηλιώκας, ο Θάνος Μικρούτσικος, η Ευαγγελία Μουμούρη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Ηρώ Σαϊα,  η Ελένη Τσαλιγοπούλου, και ο Μιχάλης Ρέππας. Όλοι αυτοί θα είναι καλεσμένοι μου στη συναυλία της 3ης Ιουλίου, όπου θα τραγουδήσουν δικά μου τραγούδια αλλά και δικά τους, αφιερωμένα εξαιρετικά σε μένα. Ελπίζω να φτιάξουμε μια γλυκιά βραδιά, μέσα στο ζοφερό και σκοτεινό περιβάλλον που ζούμε. 

Είναι πολλοί οι άνεργοι συνάδελφοί σας;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Άνεργοι υπήρχαν πάντα στον χώρο μας, τώρα όμως έχουν αυξηθεί πολύ και είναι απελπισμένοι!

Υπάρχει κάποια μέριμνα γι’ αυτούς;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία μέριμνα. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, αλλά πάντως δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο κίνημα μέριμνας για συναδέλφους μας που αντιμετωπίζουν το σοβαρό πρόβλημα μακρόχρονης ανεργίας. Υπάρχουν σύλλογοι δικοί μας που ασχολούνται με τα σωματειακά-συντεχνιακά μας συμφέροντα, απ’ όπου ευελπιστώ να ξεκινήσουν κάποιες πρωτοβουλίες  και κινήσεις υπέρ των ανέργων τραγουδιστών.

Ως καλλιτέχνης, αισθάνεστε εγκαταλειμμένη από την Πολιτεία; Η τέχνη βρίσκεται στην προμετωπίδα του πολιτισμού μας, δεν θα έπρεπε λοιπόν η Πολιτεία να βρεθεί κοντά στους εκπροσώπους της τέχνης;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Ούτως ή άλλως εγώ προσωπικά νιώθω εγκαταλειμμένη από την Πολιτεία αλλά το ζήτημα είναι το εξής: Έχω υπάρξει χρόνια μια καλλιτέχνης που θέλω να είμαι παρούσα σε ό,τι συμβαίνει, για να μπορώ να ασκώ την κριτική μου. Δεν ζήτησα ποτέ μου επιχορήγηση και δεν έλαβα, δεν ζήτησα τέτοιου είδους συμπαράσταση, για να μπορώ να έχω το θάρρος της γνώμης μου και την ελευθερία του λόγου μου στον ύψιστο βαθμό και να μπορώ να «καταγγέλλω», πάντα τραγουδώντας, διότι ο καλλιτέχνης δεν καταγγέλλει δείχνοντας με το δάχτυλο. Υπήρξα οπαδός της στρατευμένης τέχνης, ήμουν πάντα πολιτικοποιημένη και η τέχνη μου και τα τραγούδια που γράφω μόνη μου από το «Χαιρετίσματα στην εξουσία» του οποίου οι στίχοι είναι δικοί μου, μέχρι το «Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο», είναι τραγούδια για το τι συμβαίνει στην χώρα μας. Αυτός είναι ο στόχος μου, δεν είναι ο στόχος μου  να με βοηθήσει η Πολιτεία, ο στόχος μου είναι η Πολιτεία να κάνει τη δουλειά της έτσι ώστε κι εγώ να λειτουργώ σωστά, όπως όλοι μας.  Όπως εγώ, έτσι και οι συνάδελφοί μου, δεν ζητήσαμε καμία ιδιαίτερη μεταχείριση από την Πολιτεία. Τώρα, σε αυτό το εξευτελιστικό επίπεδο της ζητιανιάς που βρισκόμαστε, υπάρχουν καλλιτέχνες και προφανώς υπάρχουν, που βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Σας θυμίζω τον μουσικό που πήδηξε τις προάλλες από την ταράτσα της πολυκατοικίας του, αφού πρώτα έσπρωξε στο κενό την μητέρα του, 90 χρονών για να μην ζει μόνη της. Αυτοκτόνησε καλλιτέχνης γιατί έφτασε πια σε απόγνωση. Ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που χρειάζονται την Πολιτειακή μέριμνα αυτό είναι σαφές και η Πολιτεία πρέπει να το δει.

Είχατε τραγουδήσει κι ένα θρυλικό τραγούδι, την «Μαίρη Παναγιωταρά», που είναι επίκαιρο, όσο και προφητικό. Το τραγούδι αυτό κατέληγε: «είμαι ένα ζώο δηλαδή κανονικό». Πιστεύετε ότι τελικά η ελληνίδα νοικοκυρά του σήμερα, η Ελληνίδα μάνα, αντιμετωπίζεται ως ένα κανονικό ζώο;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Η «Μαίρη Παναγιωταρά» ήταν τραγούδι που είχε γράψει ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης με την Άννα Παναγιωτοπούλου από το «Ελεύθερο Θέατρο». Είναι πολύ εύκολο να το πει κανείς ότι είμαστε ζώα. Ναι, είμαστε. Ούτως ή άλλως μας ξεπούλησαν, αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι ότι εμείς καθόμασταν και τους βλέπαμε. Έχουμε μερίδιο ευθύνης σε αυτή την ιστορία και πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Γιατί εάν θέλουμε αυτός ο τόπος να πάει μπροστά, εφόσον έχουμε παιδιά, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όλοι πήραμε τα δάνειά μας, όλοι λίγο ως πολύ «κλέψαμε» την εφορία, όλοι συμμετείχαμε σε αυτό το κολπάκι της καλοπέρασης από την δεκαετία του’80 αδιαμαρτύρητα και τώρα φυσικά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες. Φυσικά δεν είναι οι ευθύνες ίδιες σε όλους, ούτε είμαι υπέρ της άποψης Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», εξάλλου υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας, μεταξύ των οποίων και εγώ, που δεν χρωστάμε σε κανέναν. Και ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια χώρα, που είναι ζητιάνα στην Ευρώπη και στην παγκόσμια κοινότητα. Θέλω να πω ότι είναι πολύ εύκολα τα λόγια για τους ανθρώπους που έχουν να κερδίσουν πελατειακά από τον κόσμο. Εγώ είμαι άνθρωπος που βλέπει με πολύ πόνο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας και αυτό θα ήθελα, όλοι μαζί να μπορέσουμε να το αλλάξουμε.

Τα δικά σας τραγούδια βγάζουν ένα αισιόδοξο μήνυμα. Αισιοδοξείτε στην κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Δεν με «παίρνει» διαφορετικά. Πρέπει να αισιοδοξήσω γιατί πρέπει να έχω δυνάμεις να παλέψω.

Το αποτέλεσμα των εκλογών σας επιτρέπει να αισιοδοξείτε;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Μ’ αφήνει περιθώριο να αισιοδοξώ διότι είναι οριακά τα πράγματα και θ’ αρχίσουν να «σφίγγουν» οι συνειδήσεις και πιστεύω να μπει λίγο περισσότερο κύμα ενέργειας μέσα στα μυαλά και τις αποφάσεις των πολιτικών μας. Οι οριακές ποσοστιαίες σχέσεις που βγήκαν από τις εκλογές, είναι ένα καλό στοιχείο.

Σε μία χώρα που έχει δημιουργήσει τον πολιτισμό και έχει διδάξει τον πολιτισμό, τι έχετε να πείτε για τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο μας φέρονται οι εταίροι μας;
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: Αισθάνομαι φρικτά για τον εξευτελισμό της Ελλάδος. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης έχει αλλάξει η καθημερινότητά μου και όχι μόνον η δική μου. Μένω κοντά σε μια λεωφόρο πολυσύχναστη, την λεωφόρο Μεσογείων κι εκεί που σκεφτόμουν ν’ αλλάξω σπίτι από την φασαρία και τον θόρυβο των ανθρώπων, τώρα οι άνθρωποι κυκλοφορούν και κινούνται αθόρυβα. Δεν έχουν διάθεση ούτε να βρίσουν, ούτε να φωνάξουν, ούτε να κορνάρουν. Πηγαίνουν και επιστρέφουν από τις δουλειές τους αμίλητοι. Το ηθικό μας είναι καταπτοημένο. Και δεν είναι μόνο ότι μας βρίζουν οι Ευρωπαίοι, είναι το δικαίωμα που τους έδωσαν κάποιοι άνθρωποι να μας βρίζουν.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ (WHO IS WHO από την wikipedia.gr)
Η Αφροδίτη Μάνου είναι τραγουδίστρια, στιχουργός και συνθέτης. Το όνομα "Αφροδίτη Μάνου" είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, το οποίο της έδωσε ο Νίκος Γκάτσος[1]. Το πραγματικό της όνομα είναι Αγλαΐα Δημητριάδη. Αδελφή της υπήρξε η Μαρία Δημητριάδη.
Δισκογραφία (ως ερμηνεύτρια)
Η Αφροδίτη Μάνου έχει συνεισφέρει ως ερμηνεύτρια (αποκλειστική ή με συμμετοχή) σε δίσκους με μουσική των
• Μάνου Χατζιδάκι ("Στο σείριο υπάρχουνε παιδιά", 1988),
• Μίκη Θεοδωράκη ("Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας", 1973, "Γράμματα από τη Γερμανία", 1975, "Κονσέρτο 5" 1997),
• Σταύρου Ξαρχάκου ("Διόνυσε καλοκαίρι μας", 1972),
• Μάνου Λοΐζου ("Κάτω από ένα κουνουπίδι", 1995),
• Γιάννη Σπανού ("Εκείνο το καλοκαίρι", 1971, "Αναζήτησις", 1992),
• Κώστα Καλδάρα ("Που πέφτουν τα σύνορα;", 1991),
• Γιώργου Κατσαρού ("Μικρές ώρες", 1972),
• Διονύση Σαββόπουλου ("Η ρεζέρβα", 1979),
• Θάνου Μικρούτσικου ("Τα αντάρτικα", 1981),
• Γιάννη Ζουγανέλη ("Λαϊκή ανθολογία Βάρναλη", 1977),
• Γρηγόρη Μπιθικώτση ("Ουράνιο τόξο", 1972),
• Λουκιανού Κηλαηδόνη ("Χαμηλή πτήση", 1982, "Πάρτι στη Βουλιαγμένη", 1983, "Αχ, πατρίδα μου γλυκειά", 1982),
• Γιάννη Μηλιώκα ("Και άλλα πολλά εμπριμέ", 1988),
• Νίκου Μαμαγκάκη ("Ο νέος Ερωτόκριτος", 1975),
• Νίκου Καλλίτση ("Απόπειρα", 1981),
• Μιχάλη Τρανουδάκη ("Η ποδηλάτισα", 1979),
• Μιχάλη Γρηγορίου ("Ανεπίδοτα γράμματα", 1977),
• Αλέξανδρου Δήμα ("Τα φεγγάρια του χειμώνα", 1993),
• Βασίλη Δημητρίου ("Βαμμένα κόκκινα μαλλιά", 1993),
• Θανάση Μωραΐτη ("Τριαντάφυλλο του βράχου", 1998),
• Μιχάλη Μουστάκη ("Μύθοι", 1994),
• Φατμέ ("Πάλκο", 1989) κ.α.
Δισκογραφία (ως δημιουργός)
• «Νυχτερινή εκπομπή» (1984, LYRA)
• «Σαν Αφροδίτη» (1986, COLUMBIA)
• «Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό» (1994, EMI)
• «Δυόμισι φόνοι και ένα μπουλντόγκ» (2001, BMG)
• «Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο» (2001, ΑΚΤΗ)
• «Οξυγόνο» (2003, ΣΕΙΡΙΟΣ)
• «Τσινετσιτά» (2006, LEGEND)

elora.