Ο μοναχός Σάββας κατήγετο από το χωριό Μαζέϊκα των Καλαβρύτων. ‘Εκάρη
μοναχός στο Κελί Άγιος Νικόλαος, εξάρτημα άλλοτε του παρακειμένου
μονυδρίου του Ραβδούχου, σήμερα της Μονής Παντοκράτορος.
Ένα διάστημα
κοινοβίασε ο μοναχός Σάββας στη Μονή Έσφιγμένου και είχε το διακόνημα
του τυπικάρη. Διακρινόταν για το φιλακόλουθο, τη μεγάλη του ευλάβεια,
την αντοχή στους σωματικούς κόπους και την υπομονή του.’ Εκείνο που τον
ξεχώριζε πολύ, ήταν η μελέτη της Καινής Διαθήκης. Κάθε μέρα διάβαζε κι
από ένα βιβλίο της. Άρα ο πατήρ Σάββας κάθε μήνα μελετούσε μια φορά,
ολόκληρη την Καινή Διαθήκη.
Πολλές φορές, καθ’ ον χρόνο είχε την
Καινή Διαθήκη και τη διάβαζε, έβγαινε πολλή ευωδία μέσα από τις σελίδες
του βιβλίου. Ο ίδιος ο Κύριος του χάιδευε τις αισθήσεις, του χάριζε
ειρήνη, του δώριζε αγιασμό και χαρίσματα πολλά.
Όταν προείδε τον θάνατό του, επέστρεψε στη μετάνοιά του.
Οι παραδελφοί του και ο Γέροντάς του τον υποδέχθηκαν με
πολλή χαρά, γιατί ποτέ δεν τους είχε στενοχωρήσει, παρά μόνο βέβαια όταν έφυγε για να ζήση ως ασκητής και ερημίτης.
Περιμένοντας
τους Αγγέλους, τους Αγίους και την Υπεραγία Θεοτόκο να τον πάρουν μαζί
τους στον ουρανό, παρεκάλεσε τους αδελφούς όλη την ημέρα και όλη τη
νύχτα ένας-ένας να του διαβάζουν Καινή Διαθήκη και Ψαλτήρι, μέχρι να
«κοιμηθή».
Τόση ήταν η αγάπη του για τις Άγιες Γραφές, για τις
επιστολές του ουρανού προς τον άνθρωπο! Άραγε, ο καθένας από μας, τι
αγαπά περισσότερο;
Λέγει ο Κύριος κάπου: «Όπου γάρ εστίν ο θησαυρός
υμών, εκεί εσται και η καρδιά υμών». Που είναι ο θησαυρός σου, άνθρωπέ
μου; Εκεί είναι και η καρδιά σου. Του πατρός Σάββα ο θησαυρός ήταν στον
λόγο του Θεού.
Μετά τρία έτη από τον οσιακό θάνατό του έγινε η εκταφή
του και η κάρα του ευωδίαζε. Διαδόθηκε βέβαια το γεγονός και πήγαιναν
πολλοί να την προσκυνήσουν.
Ένας δόκιμος μοναχός της συνοδείας νόμισε
ότι οι Γεροντάδες, για να καυχηθούν ότι είχαν έναν άγιο μεταξύ τους,
ρίχνουν άρωμα στην κάρα του. Την πήρε λοιπόν κρυφά και την έριξε στη
στέρνα της Μονής βυθίζοντάς την με κάποιο βάρος.
Οι Γεροντάδες έχασαν την κάρα, δεν ήξεραν ποιος την πήρε και τί έγινε.
Άνω-κάτω
το μοναστήρι…, τίποτα, δεν βρέθηκε. Άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάποιος
από τους μοναχούς που ήρθε για προσκύνηση, την πήρε και έφυγε.
Στενοχωρήθηκαν οι καημένοι και έκαναν συνέχεια Παρακλήσεις.. .
Μετά
από δώδεκα ήμερες έβγαλε ο δόκιμος την κάρα από την στέρνα και τον
έπνιξε περισσότερο η ευωδία! Τρόμαξε, λοιπόν, πίστεψε ότι πράγματι
πρόκειται περί αγίου μοναχού και ομολογώντας την πράξη του, ζήτησε έλεος
και συγγνώμη.
Μέχρι σήμερα αυτή τη φήμη έχει ο πατήρ Σάββας: ότι
υπήρξε ένας άγιος μοναχός, ένας όσιος, που αγαπούσε την μελέτη της Αγίας
Γραφής μέχρι και της τελευταίας του πνοής. Η δε κάρα του εξακολουθεί
και σήμερα να ευωδιάζει!
