Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ». Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκλογὴ καὶ ἐνθρόνιση τοῦ νέου πάπα Ρώμης, ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ καταλάβουμε εἶναι ὅτι ἄλλο καλὸς ἄνθρωπος κι ἄλλο ὀρθόδοξος χριστιανός. Καλοὶ ἄνθρωποι ὑπάρχουν παντοῦ. Ἀκοῦνε ἁπλὰ τὴν φωνὴ τοῦ ἔμφυτου ἠθικοῦ νόμου ποὺ ὑπάρχει μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο, σαφῶς μὲ ἕνα σωρὸ προσμίξεις ἀπὸ ἀνθρώπινες παραδόσεις καὶ τοπικὲς συνήθειες. Ἂν ἔφτανε ὅμως μόνο νὰ εἶναι κάποιος καλὸς ἄνθρωπος, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη γιὰ τὸ Eὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἐκκλησία.
. Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία διασώζει τὴν ἀληθινὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἀληθινὸ καὶ ζωντανὸ Θεό. Βλέπουμε αὐτὲς τὶς μέρες τὸν καινούργιο πάπα καὶ λέμε τί καλὸς ἀνθρωπος. Μέχρι ἐκεῖ ὅμως. Ἂν ἔχει πλήρη τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἂς πάει τὸ πάσχα νὰ βγάλει τὸ ἅγιο φῶς στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἂς κάνει ἕνα ἐξορκισμὸ καὶ ἂς διαβάσει ἕνα ἁγιασμὸ καὶ ὁ ὁποῖος νὰ μὴ βρωμίσει τὴν ἄλλη μέρα.
. Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τὴν Ἀλήθεια καὶ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία μας δηλαδή, ἔχει τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὴ ἐντυπωσιαζόμαστε σὲ ἐντυπώσεις καὶ τελετές. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀναδεικνύει Ἁγίους καὶ κάνει θαύματα. Οἱ παπικοὶ ἀπὸ τὸ 1054 ποὺ ξέκοψαν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἔγιναν αἱρετικοὶ ἔχασαν τὴν Χάρη καὶ πλέον ἔγιναν μία θρησκευτικὴ κοινότητα.
. Ὁ Χριστὸς δὲν ἵδρυσε πολλὲς συμπληρωματικὲς ἐκκλησίες, ἀλλὰ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Οἱ παπικοὶ ὅλα αὐτὰ τὰ γνωρίζουν κι ὅμως δὲν κάνουν ἕνα βῆμα νὰ ἐπανέλθουν. Κάνουν κάποια καλὰ ἔργα, ἀλλὰ τὰ ἔργα εἶναι ἁπλὰ ἀποσκευὲς γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι τοῦ οὐρανοῦ. Τὸ κλειδὶ καὶ τὸ εἰσιτήριο τά ᾽χει ἡ Ὀρθοδοξία. Κανενας ποτὲ δὲν ταξιδεύει μὲ βαλίτσες μόνο. Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτο ὅτι οἱ παπικοὶ ἔχουν ἀλλοιώσει ὅλα τὰ μυστήρια καὶ ἔχουν συνολικὰ καὶ χοντρικὰ 20 αἱρετικὲς διδασκαλίες φοβερές, περισσότερες μάλιστα καὶ ἀπὸ τοὺς χιλιαστές. Ἐκεῖνο δὲ ποὺ τοὺς κάνει ἀπαράδεκτους πέραν τῶν θεολογικῶν ἀτοπημάτων τους εἶναι ὅτι ἔφτιαξαν κράτος καὶ ὁ ἀρχηγός τους δὲν εἶναι πλέον ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖο τυπικὰ ἐπικαλοῦνται, ἀλλὰ ὁ ἀλάθητος (!!!) πάπας, τὸν ὁποῖο καὶ οὐσιαστικὰ ἀναγνωρίζουν «ὡς θεὸ ἐπὶ τῆς γῆς».
. Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουμε μονοκρατορία, ἀλλὰ συνοδικὸ πολίτευμα. Ἐξ ἄλλου μὴ ξεχνᾶμε δὲ ὅτι ὁ παπισμὸς βαρύνεται μὲ σταυροφορίες, κάψιμο μαγισσῶν, συγχωροχάρτια, ἀποικιοκρατίες, σεξουαλικὰ σκάνδαλα, ἱερὰ ἐξέταση κλπ. Τὸ θέμα βέβαια γιὰ μᾶς εἶναι ὅτι γιατί καὶ σ᾽ αὐτὰ τὰ θέματα μᾶς κατατρώγει ἡ ξενομανία μας καὶ δὲν εἴμαστε εὐχαριστημένοι μὲ τὴν ἀληθινὴ πίστη μας καὶ ἀλλοιθωριζουμε σὲ ξένες αὐλές.
. Ὁ πάπας δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ὡς ἄτομο, ἀλλὰ ὡς θεσμὸς καὶ φορέας μιᾶς ὁλόκληρης νοοτροπίας, τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζουμε καθημερινὰ στὰ πλαίσια τῆς Ε.Ε., ἀλλὰ καὶ πολὺ παλιότερα, ἀφοῦ ὄχι μόνο ἱστορικὰ ἢ θεολογικά, ἀλλὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ νεώτεροι πατέρες ἀσχολήθηκαν μὲ τὸν παπισμὸ (ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἅγ. Νεκτάριος Κεφαλᾶς κ.ἄ.)
. Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀποτυπωθεῖ στὸ Σύνταγμά μας, δηλ. ἡ ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος, δὲν εἶναι καθόλου μία ἀπομίμηση ἑνὸς δυτικοῦ-παπικοῦ προτύπου, ἢ ἕνας ὀρθόδοξος φανατισμός. Ἀλλὰ ἡ συνειδητὴ ἀπόφαση τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, ὅπως αὐτὴ βγῆκε μέσα ἀπὸ τὴν βιωματική τους πίστη τὰ 400 χρόνια σκλαβιᾶς καὶ ὅπως αὐτὴ ἀποτυπώθηκε σὲ κείμενα τῶν ἁπλῶν ἐκείνων ἀνθρώπων καὶ τῶν ἐθνοσυνελεύσεών τους, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὴν ζοῦσαν ὡς πρόσωπα καὶ ὡς κοινότητες-σύνολα.
. Αὐτὸ ἀκριβῶς -τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν- εἶχε γίνει καὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ συμφώνου φανέρωσαν συνοδικὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ ζοῦσαν ἀλάθητα καὶ ὑπῆρχε πρωτίστως στὴν Ἁγια Γραφή. Μπορεῖ βέβαια ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ εἶναι τὸ γραπτὸ μέρος τῆς ὅλης παραδόσεώς μας, ὅμως ἡ ὅλη παράδοσή μας στηρίζεται καὶ ποτὲ δὲν ἀντιτίθεται σ᾽ αὐτή, διότι εἶναι τὸ ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ ἐμπνέει καὶ ἐποπτεύει καὶ τὶς δύο ἰσόκυρες πηγὲς τῆς πίστεώς μας. Ὁ ὅρος ἐπικρατοῦσα θρησκεία δὲν σημαίνει ὅτι ἐπιβάλλεται ἀπὸ ἔξω καὶ γιὰ αὐτὸ ἐπικρατεῖ, ἀλλὰ εἶναι ἕνας τεχνικὸς ὅρος ποὺ σηματοδοτεῖ ὅτι ὁ λαός μας ἔχει τὸ θρήσκευμά του ὀρθόδοξο, πράγμα τὸ ὁποῖο ἐπιβεβαιώνεται μὲ τὰ ἄτυπα δημοψηφίσματα τῶν βαπτίσεων τῶν παιδιῶν τῶν Ἑλλήνων καὶ τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Τὸ τεκμήριο τῆς Ἀληθείας στὴν Ὀρθοδοξία μας δὲν ὑπάρχει σὲ ἕνα ἄτομο, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρο τὸν λαό μας.
. Μὴ ἀνησυχοῦμε τόσο γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ξεπέφτουμε ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ συμπεριφορά. Ἐμεῖς ἂς μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι. Πρέπει ὅλοι νὰ ξέρουμε ὅτι «ὑπὲρ πάντα νικᾶ ἡ ἀλήθεια».
. Ἂς πάρουμε παράδειγμα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ποιμαντικῆς τῆς ᾽Εκκλησίας μας. Ὅσα σκουπίδια κι ἂν πέσουν πάνω στὴν ψυχή μας, ἔρχεται κάποια στιγμὴ καὶ ὁ ἄσωτος ξαναγυρίζει καὶ ἡ πόρνη μετανοεῖ καὶ ὁ διώκτης ὁμολογεῖ καὶ ὁ ληστὴς τὴν τελευταία στιγμὴ κλέβει τὸν παράδεισο καὶ μπαίνει πρῶτος. Ἐμεῖς θὰ λέμε τὴν ἀλήθεια. Ὑπάρχει καὶ Θεὸς καὶ ἡ ψυχὴ ἔχει τὴν δική της δυναμική. Χρέος μας ὄχι νὰ σώσουμε. Ὁ Θεὸς σώζει. Χρέος μας εἶναι νὰ μιλᾶμε. Καὶ μετὰ “ὅστις θέλει”. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τὸν κόσμο πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλους. Ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ μᾶς. Αὐτὸ ἰσχύει διαχρονικά. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ: «βρὲς μέσα σου τὴν εἰρήνη ἐσὺ καὶ χιλιάδες γύρω σου θὰ βροῦν τὴν σωτηρία».!!!
. Συμπληρωματικά: ἡ ἀπόσταση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι πάγια θέση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν μεταξὺ τῶν ὀρθόδοξων οἰκοδομή. Τοὺς αἱρετικοὺς τοὺς ἀφήνουμε μετὰ «ἀπὸ πρώτη καὶ δεύτερη νουθεσία». Γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ δυσκολεύονται πνευματικά, ἰσχύει τὸ «οἰκοδομεῖτε ὁ εἷς τὸν ἕνα».
. Ἄλλο αἱρετικὸς λοιπὸν κι ἄλλο ἁμαρτωλός. Οἱ βαπτισμένοι ἔχουν μέσα τους τὸ ἅγιο Πνεῦμα καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ λόγου καὶ τὸ καλὸ παράδειγμα, τὴν ἀγάπη μας, ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Οἱ αἱρετικοὶ χρειάζονται νὰ νιώσουν ὅτι βρίσκονται σὲ λάθος δρόμο. Αὐτὸ γίνεται, ὅσο κι ἂν φαίνεται σκληρό, μὲ μία ἀπόσταση, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ διαφορά. Ἀλλοιῶς νομίζουν ὅτι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ τίποτε δὲν μᾶς χωρίζει.
. Ἡ ἀνασφάλεια τῆς αἵρεσης ζητεῖ στηρίγματα σὲ κοινωνικὲς σχέσεις. Ἂν δὲν τοὺς τὶς δώσουμε, ἀρχίζουν καὶ ἀνησυχοῦν. Σαφῶς δὲν ὑβρίζουμε τὰ πρόσωπα. Κρατᾶμε ψηλὰ τὴν ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι τὸ λιμάνι ποὺ πρέπει νὰ γυρίσουν ὅλοι. Καὶ πρέπει νὰ φαίνεται ἀπὸ μακριὰ σὰν φάρος. Ὁπωσδήποτε ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες συλλείτουργα καὶ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς.
. Πολλοὶ λένε νὰ συνεργασθοῦμε καὶ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ νὰ βοηθήσουμε τοὺς τριτοκοσμικούς. Τὸ θέμα δὲν εἶναι ὅτι βοηθᾶμε κάποιον…ἀλλὰ πῶς, ποῦ, πότε καὶ τί βοήθεια τοῦ δίνουμε. Οἱ Κινέζοι λένε: «μὴ δίνεις ψάρια στὸν ἄλλο. Μάθε τον νὰ ψαρεύει». Μάθε τον νὰ πιστεύει ὀρθὰ – λέμε ἐμεῖς – καὶ θὰ βρεῖ τὸν δρόμο γιὰ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν εὐτυχία.
. Ἡ δυστυχία στὸν τρίτο κόσμο ἀκριβῶς ἀπὸ δυτικοὺς αἱρετικοὺς προῆλθε. Πῶς τώρα οἱ ἔνοχοι θὰ ἐξαλείψουν ὄντας ἀδιόρθωτοι τὰ λάθη τους; Λάθη ἐπὶ λαθῶν θὰ ἔχουμε πάλι. Αὐτὴ τὴν στιγμὴ μὲ τόση βοήθεια ποὺ ἔχει πάρει ἀπὸ τὸν Πάπα ἡ Δύση, δυστυχῶς βλέπουμε νὰ στρέφεται μαζικὰ στὸν μουσουλμανισμό. Ἡ πείνα τῆς ψυχῆς εἶναι πολὺ ἀνώτερη τοῦ σώματος. Ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ ἀκρίβεια πίστεως καὶ ποιότητα ζωῆς. Ἡ φιλανθρωπία δὲν πρέπει νὰ εἶναι μία προπαγάνδα πίστεως. Πήραμε κι ἐμεῖς ἐπιδοτήσεις χρόνια ἀπὸ τὴν Ε.Ε., ἀλλὰ ἰδοὺ ποῦ εἴμαστε τώρα! Ἡ καλύτερη βοήθεια εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ ὄχι μόνο γιὰ τοὺς τριτοκοσμικούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους τοὺς αἱρετικούς. Ἂν τοὺς ἀγαπᾶμε, ἂς κρατᾶμε ἀποστάσεις, γιὰ νὰ ζητήσουν ἐντονότερα τὸ φῶς.
_large.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου