.

.

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Ανάσταση


«Μερικοί θέλουν να πάνε στην Ανάσταση χωρίς να περάσουν από τον Γολγοθά». Δεν ξέρω γιατί βρίσκω τόσο παρηγορητικό τον Ταρκόφσκι και τη Γαβριηλία.

Ειδικά φέτος το Πάσχα. Ενδεχομένως για την υπόσχεση της Ανάστασης. Και επειδή το είχε πει ο Oτο ο ταχυδρόμος τόσο σοφά και ταπεινά στη «Θυσία»: «το περιττό είναι αμαρτία».

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Και επειδή θα το διαπιστώσει με κόστος στη συνέχεια ο Καθηγητής: «ολόκληρος ο πολιτισμός μας είναι κτισμένος στο περιττό».

Τολμώντας και επιτυγχάνοντας, σαν τον Ρώσο δημιουργό του, την υπέρτατη θυσία. «Ο Θεός όταν θέλει να βοηθήσει κάποιον, κι από πέτρες δημιουργεί "παιδιά του Αβραάμ", επιμένει επαληθεύοντάς το με την ίδια της τη ζωή η Γαβριηλία.

Από την Κωνσταντινούπολη στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ινδία, στην Αίγυπτο και στα Πατήσια μετά, με γεμάτη καρδιά κι ένα διαρκές ναι στη διάθεση, δίχως ούτε μια δραχμή στην τσέπη.

«Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης», είναι θέμα οπτικής. Κι υπήρξαν άνθρωποι, υπάρχουν, γιατί όχι;, οι οποίοι ζουν μόνιμα στη Χαρά της Ανάστασης. Ας θυμηθούμε το παιδί στην ταρκοφσκική «Θυσία» πως αξιώνεται να δει ανθισμένο το ξερό κλαδί.

Διότι η όντως ζωή δεν είναι μονάχα απλή αριθμητική.


elgika@pegasus.gr

Η εθνομηδενιστική και αντι- Ορθόδοξη ομάδα "Δραγώνα-Φραγκουδάκη και ΣΙΑ"


Πάλι εναντίον του μαθήματος των Θρησκευτικών και της πρωινής προσευχής!


Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε με τις εθνομηδενιστικές και αντι- Ορθόδοξες δράσεις των "επιλέκτων" του Ιδρύματος Σόρος , του CDRSEE και των υπολοίπων επτελείων της Νέας Τάξης Πραγμάτων και όπως δείχνουν τα νέα από το ανθελληνικό μέτωπο, δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία.
Η κ.Φραγκουδάκη έχει κάνει φαίνεται "τάμα" στον "θεό" που πιστεύει, να κάνει ότι περνά από το χέρι της ώστε να βοηθήσει την φίλη της υπουργό παιδείας και αγαπημένη της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, να εξαφανίσουν από την εκπαίδευση των παιδιών μας κάθε τι που θα θυμίζει Ελλάδα και Ορθοδοξία.

Αυτή η σταλινικής μορφής επιβολή της δια βίου εκπαίδευσης στον "νέο πατριωτισμό", δεν έχει άλλο στόχο παρά να "ξεπλύνει" τα μυαλά της νέας γενιάς με το μπουγαδόνερο της δήθεν πολυπολιτισμικότητας και να τα "φορμάρει" στο καλούπι της Νέας Εποχής.

Είναι αναμφίβολα η πιό μοχθηρή έκφραση της τυραννίας, διότι με την προμετωπίδα ενός κίβδηλου φιλελευθερισμού, στερεί από τον νέο την δυνατότητα πρόσβασης σε "επικίνδυνες" πηγές όπως αυτές της Ορθοδοξίας και της Ιστορίας.

Και είναι όντως "επικίνδυνες", εφ΄όσον δεν κατευνάζουν - όπως θέλει το σύστημα - την φυσική ορμή και την ανησυχία ενός νέου ανθρώπου, αλλά αντιθέτως θα του "ανοίξουν" την όρεξη για αναζήτηση της αλήθειας, πράγμα που φυσικά δεν "συμφέρει" την εξουσία.

Ευτυχώς τόσο οι νέοι μας, όσο και οι μεγαλύτεροι, έχουν αντιληφθεί πλέον την άθλια μεταμφίεση όλων αυτών που μοστράρουν κάθε τι απεχθές, εθνοκτόνο και λαοκτόνο ως αναγκαία μεταρρύθμιση για να πάει δήθεν η χώρα μπροστά.


Οι μουτσούνες του ψευτοπροοδευτισμού
έπεσαν και το λούστρο του "σύγχρονου" ξέφτισε και είναι πλέον ορατή δε όλους η γύμνια και η ευτέλεια του "νέου πατριωτισμού".

Ας ασχοληθούν λοιπόν με τα ζέοντα προβλήματα της παιδείας, της υγείας, της ασφάλειας, της άμυνας κλπ και ας αφήσουν την νεοεποχήτικη προπαγάνδα και την made in USA μπαρουφολογία.

Ειδικά η κ. Φραγκουδάκη και η κ. Δραγώνα αντί να βγαίνουν και να στάζουν κάθε τόσο την σιωνιστικογενή χολή τους, θα έπρεπε υπό τις παρούσες τραγικές για την οικονομία μας συνθήκες, να μας εξηγήσουν τί έγιναν τα 17.000.000 ευρώ (!) που "διαχειρίστηκαν" από το 1997 μέχρι και το 2008 για την ...εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων, για να μην μιλήσουμε και για τις άλλες απεχθείς στην ελληνική κοινωνία δρατηριότητές τους.

Πιό κάτω παραθέτουμε μια ανάρτηση - αναδημοσίευση του αδελφικού μας ιστολογίου
http://anavaseis.blogspot.com στην οποία περιγράφονται τα τελευταία "κατορθώματα" της κ. Φραγκουδάκη και αμέσως μετά μια "αναμνηστική" ανάρτηση- αναδημοσίευση από την "Κλασσικοπερίπτωση" και το "Ρεσάλτο":




Οι άνθρωποι των "σκιών" ξανακτυπούν. Θρησκειολογικό μάθημα και κατάργηση της πρωινής προσευχής και του εκκλησιασμού των μαθητών ζητά η Άννα Φραγκουδάκη



Σχόλιο Αναβάσεων: Πολλά, πάρα πολλά μπορεί να γράψει κανείς για την Άννα Φραγκουδάκη.

Εμείς θα αρκεστούμε να δημοσιεύσουμε μόνο μια φράση της από ημερίδα του Πανεπιστημίου στην οποία λέει:


«Οι σύγχρονοι Έλληνες με τις αναφορές τους στην αρχαία Ελλάδα, θέλουν να κρύψουν το ΑΣΧΗΜΟ και ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ εθνικό τους πρόσωπο.»

Όσο για την νέα αποδομητική της επίθεση διαβάστε παρακάτω....

Πάλιν Φραγκουδάκη μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν του μαθήματος των Θρησκευτικών ζητεί λαβείν επί πίνακι.

Η Άννα Φραγκουδάκη, καθηγήτρια κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μας έχει συνηθίσει στις παρεμβάσεις της με τις οποίες προσπαθεί να πετύχει την μετατροπή των Θρησκευτικών σε μάθημα Θρησκειολογίας και ακολούθως την πλήρη κατάργησή του, αλλά και την κατάργηση όλων των χριστιανικών στοιχείων της ελληνικής παιδείας.

Αυτή τη φορά με άρθρο της στο protagon.gr (27/4/2011) ζητά εκτός από τη μετατροπή του θρησκευτικού μαθήματος σε θρησκειολογία, να καταργηθεί η προσευχή και ο οργανωμένος εκκλησιασμός των μαθητών.

Τα επιχειρήματά της και αυτή τη φορά ανυπόστατα και έξω από τις προβλέψεις των νόμων του ελληνικού κράτους και του Συντάγματος...

Αποφαίνεται για παράδειγμα η Φραγκουδάκη ότι «Tο δικαίωμα στην ορθόδοξη χριστιανική διαπαιδαγώγηση πρέπει να είναι σεβαστό, όμως η εφαρμογή του δεν είναι έργο του σχολείου. Όπως παντού στον δημοκρατικό τουλάχιστον κόσμο, είναι έργο της Eκκλησίας».

Κι όμως. Το ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει την καλλιέργεια της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών ως υποχρέωση του κράτους (και όχι της Εκκλησίας). Επίσης «παντού στο δημοκρατικό κόσμο» υπάρχει μάθημα Θρησκευτικών που καλλιεργεί συγκεκριμένη θρησκευτική συνείδηση (ομολογιακό) και όχι αφηρημένη θρησκειολογική και το οποίο γίνεται μέσα στα δημόσια σχολεία και όχι στις ενορίες των διαφόρων ομολογιών.

Πάλιν η Φραγκουδάκη, όπως και παλαιότερα, αναφέρει ψευδώς ότι «Έχει πολλά πλεονεκτήματα να είναι η κατήχηση έργο της Eκκλησίας, αντί σχολικό μάθημα, υποχρεωτικό με την απειλή του κακού βαθμού». Ως γνωστόν οι μαθητές έχουν στο μάθημα των Θρησκευτικών τους μεγαλύτερους βαθμούς σε σχέση με τα άλλα μαθήματα και κανείς Θεολόγος δεν «απειλεί» τους μαθητές με κακή βαθμολογία.

Προφανώς η Φραγκουδάκη αντιγράφει όσα έχει πει ξαναπεί σε παλαιότερα άρθρα της μολονότι έχει λάβει τις δέουσες απαντήσεις κατά το παρελθόν (δείτε τις σχετικές αναρτήσεις στο τέλος).

Τέλος μας λέει
ότι ένα μάθημα θρησκειολογίας αρκεί για τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των μαθητών αφού «Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα όλων των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών π.χ. βασικός ηθικός κανόνας είναι η αγάπη και κατανόηση προς τον συνάνθρωπο και ο Θεός περιγράφεται ελεήμων και πανάγαθος». Φαίνεται πως η κυρία καθηγήτρια δεν έχει διαβάσει καλά τις προβλέψεις του Κορανίου περί των απίστων (όσων δεν πιστεύουν στον Αλλάχ) για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα.

Δεν θα ασχολούμασταν καθόλου με τις μονότονα επαναλαμβανόμενες αντιχριστιανικές ιδέες της Φραγκουδάκη, όπως αποφεύγουμε να απαντάμε και σε άλλες τέτοιες παραφωνίες. Αν σχολιάσαμε τα γραφόμενα της το κάναμε μόνο και μόνο για να φανεί πόσο εύκολα κάποιοι πανεπιστημιακοί ισοπεδώνουν τα πάντα αποφαινόμενοι από (καθ)έδρας και ποδοπατώντας τις προβλέψεις των νόμων, του Συντάγματος αλλά κυρίως την μακραίωνη Παράδοση της χιλιοβασανισμένης πατρίδας μας.

Μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα του άρθρου της Άννας Φραγκουδάκη από το protagon.gr
Τα θρησκευτικά


Tο δικαίωμα στην ορθόδοξη χριστιανική διαπαιδαγώγηση πρέπει να είναι σεβαστό, όμως η εφαρμογή του δεν είναι έργο του σχολείου. Όπως παντού στον δημοκρατικό τουλάχιστον κόσμο, είναι έργο της Eκκλησίας. H υποχρεωτική από το σχολείο κατήχηση παραβιάζει πολλές αρχές, με πρώτη την ελευθερία της συνείδησης. Eίναι ψηλά και αυξάνονται τα ποσοστά αλλόθρησκων μαθητών και μεγαλώνουν όσων ανήκουν στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα αλλά πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι ιδιωτικό θέμα συνείδησης. Έχει πια έρθει ο καιρός τη θέση της δογματικής κατήχησης στο σχολείο να πάρει η θρησκειολογία και η ιστορία των θρησκειών, επίσης να καταργηθεί η προσευχή και ο οργανωμένος εκκλησιασμός.

Έχει πολλά πλεονεκτήματα να είναι η κατήχηση έργο της Eκκλησίας, αντί σχολικό μάθημα, υποχρεωτικό με την απειλή του κακού βαθμού. Oι μαθητές συμμετέχουν με τη θέλησή τους και όχι υποχρεωτικά, ούτε εξετάζονται κοιτάζοντας με ζήλεια από το παράθυρο τους αλλόθρησκους απαλλαγμένους να παίζουν στην αυλή. Άρα η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση γίνεται ενσυνείδητη και πολύ πιο σχετική με τις θρησκευτικές επιταγές.

Τότε το σχολείο μπορεί στη θρησκειολογία να περιλάβει και μια επιλογή από αρχές που είναι κοινές σε όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου και να τις διδάσκει ως ηθικές αξίες γενικότερα αποδεκτές. Σύμφωνα με τα ιερά κείμενα όλων των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών π.χ. βασικός ηθικός κανόνας είναι η αγάπη και κατανόηση προς τον συνάνθρωπο και ο Θεός περιγράφεται ελεήμων και πανάγαθος.
πηγή Θρησκευτικά



Φάκελος: Θάλεια Δραγώνα
Ανοίξτε εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4016

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Μετα τη «Θεολογία» και ο «Εφημέριος» σε οικουμενιστική πορεία;

Έχουμε ήδη παλαιότερα τονίσει ότι Το περιοδικό «Θεολογία» μεταβάλλεται σε βήμα των Οικουμενιστών και των «μεταπατερικών» θεολόγων Εκτός όμως από τη «Θεολογία», το επιστημονικό περιοδικό της Εκκλησίας της Ελλάδος, σοβαρά προβλήματα παρουσιάζονται και στο περιοδικό «Εφημέριος» που απευθύνεται κυρίως προς τους κληρικούς της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Κάποια από τα δημοσιευόμενα στα τελευταία τεύχη του «Εφημέριου» έχουν προκαλέσει ήδη την δικαιολογημένη αντίδραση κληρικών που αποστέλλουν Επιστολές διαμαρτυρίας προς το περιοδικό, οι οποίες και δημοσιεύονται σε επόμενα τεύχη.

Τελευταίο κρούσμα της οικουμενιστικής πορείας που φαίνεται να παίρνει το περιοδικό «Εφημέριος» αποτελεί η δημοσίευση στο τεύχος Δεκεμβρίου 2010 Επιστολής παπικού «κληρικού» που αφορά στη Θεία Μετάληψη των μικρών παιδιών. Η δημοσίευση της επιστολής αυτής προκάλεσε την αντίδραση δύο τουλάχιστον κληρικών, ενός ιεροδιακόνου και ενός πρωτοπρεσβυτέρου, των οποίων οι Επιστολές προς τον «Εφημέριο» δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Φεβρουαρίου 2011.


Πατήστε για να δείτε τις Επιστολές διαμαρτυρίας των Ορθοδόξων κληρικών αλλά και την δημοσιευθείσα στον «Εφημέριο» επιστολή του παπικού «κληρικού»


Αντιδράσεις για άρθρο παπικού στον Εφημέριο

thriskeftika

Το Πάσχα μιας μικρής Ορθόδοξης Κοινότητας στην Κολομβία


Μέσα σε ατμόσφαιρα χριστιανικής αδελφικής αγάπης, αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης εόρτασε το Πάσχα η μικρή Κοινότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών στην πόλη Κουκουτά της Κολομβίας. Ο νεαρός εφημέριος του Ναού, π.Τιμόθεος Τorres μαζί με Ορθοδόξους αδελφούς τέλεσαν τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Αναστάσεως καθώς και τον εσπερινό της Αγάπης στο μικρό ταπεινό Ορθόδοξο Ναό τους. Και την Κυριακή του Πάσχα συνεόρτασαν με τους γέροντες και τις γερόντισσες που βρήκαν μια ζεστή αγκαλιά και φιλοξενία στο μικρό γηροκομείο που στηρίζει η Ορθόδοξη Κοινότητα.

Απόδειξη της έμπρακτης αγάπης και της δύναμης που δίνει η πίστη στο Θεό πως όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν. Και η μεγάλη φτώχεια. Και τα κοινωνικά προβλήματα. Και οι καιρικές συνθήκες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το τελευταίο διάστημα την περιοχή έπληξαν κατακλυσμιαίες βροχές και ακραία καιρικά φαινόμενα, δυσκολεύοντας έτι περεταίρω την ζωή των απλών ανθρώπων.

Αξίζει ένα μπράβο στους Ορθοδόξους αδελφούς μας που προσφέρουν στους εμπερίστατους συνανθρώπους τους και ελπίζουμε ότι η προσπάθεια τους θα βρει την στήριξη και άλλων χριστιανών ορθοδόξων, είτε εκ των ελαχίστων εντοπίων είτε εξ αυτών που εργάζονται στην ορθόδοξη Ιεραποστολή.

Ευχαριστούμε θερμά τον αναγνώστη μας που μας απέστειλε τις πληροφορίες καθώς και τις φωτογραφίες από την Κολομβία.





































































































































































































































































































































amen.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Χριστός Ανέστη!...




Πάπα-Ηλίας

«Είναι καιρός, λέει ο ποιητής, να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά»!…
Κι ένα απ’ τα λιγοστά μας λόγια είναι και το «Χριστός ανέστη»! Η φωτεινή αυτή απάντηση μπροστά στο σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου…
Με την οποία ο Χριστός, μέσα απ’ τη μαυρίλα του θανάτου, μας βγάζει στο φως της Ανάστασης. Όπως ο εθνικός μας ποιητής, μέσα «απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», μας βγάζει στο φως της αντρειωμένης Ελευθερίας.

«Η ζωή, λέει ο Πλάτων, είναι φιλοσοφία θανάτου». Και ο Χάιντεγκερ, περίπου, επαναλαμβάνει πως: « Η ζωή είναι Είναι προς θάνατον»!

Που σημαίνει ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται απ’ την ποιότητα της απάντησης, που δίνουμε στο μυστήριο του θανάτου.

Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί, που απαντούν πως όλα τελειώνουν στον τάφο. Κάτω από ένα μέτρο γης…
Απάντηση, που περικλείει κάποτε το μεγαλείο της τραγικότητας. Όταν κάποιοι προικισμένοι προσπαθούν να στήσουν στον ακατάσχετο χείμαρρο του χρόνου και του θανάτου τα αναχώματα της όποιας υστεροφημίας. Με πράξεις ηρωισμού ή πνευματικής δημιουργίας.

Και άλλοτε οδηγεί στον έσχατο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας. Όταν κάποιοι άλλοι αφήνονται να πάνε, όπου θέλει, τους πάει, η ακατάσχετη ροή των πραγμάτων…

Από το άλλο μέρος υπάρχει η πανάρχαιη πίστη στη μετά θάνατο ζωή.

Όπου όμως ελλοχεύει, σχεδόν παντού, η σκυθρωπή μελαγχολία:
Με τον Αχιλλέα να εύχεται να είναι δούλος στον πιο φτωχό πάνω στη γη ξωμάχο, παρά βασιλιάς στον άδη. Και με τα δημοτικά μας τραγούδια να περιγράφουν το θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή με τα μελανότερα χρώματα…

Κι ανάμεσα στις τόσες στάσεις και αποφάσεις ζωής προβάλλει και η ολοφώτεινη απάντηση του «Χριστός Ανέστη». Που κάθε χρονιά-το Πάσχα-γίνεται έκρηξη χαράς. Και γιορτάζεται με τον ανάλογο εκρηκτικό και θορυβώδη τρόπο.

Που σημαίνει ότι ο χριστιανισμός έχει κάνει τη ζωή μας, από «φιλοσοφία θανάτου» και «είναι προς θάνατον», φιλοσοφία και είναι και πίστη Ανάστασης!…

Πίστη και φιλοσοφία, που συνεπάγεται τον ασίγαστο, μέχρι τον υπεράνθρωπο ηρωισμό, αγώνα. Κι όχι μόνο των μαρτύρων. Μπροστά στην ανεξάντλητη ευρεσιτεχνία των βασανιστών. Της ρωμαϊκής ή της οποιασδήποτε άλλης βαρβαρότητας. Αλλά και στο στίβο της καθημερινής, κοινωνικής ζωής και πραγματικότητας. Απέναντι στους δήμιους και σταυρωτές των λαών και της ανθρωπότητας.

Φιλοσοφία και πίστη, που ασφαλώς δεν συμμερίζονται όλοι εκείνοι, που φλυαρούν, ανέξοδα, σχετικά με την Ανάσταση, και την καπηλεύονται επετειακά. Για να ναρκώνουν τα υγιή ανακλαστικά του λαού. Και να διαιωνίζουν τη ληστρική και προδοτική τακτική τους.

Όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της πολιτικής, που έχτισαν το κάστρο της προνομιακής, γι’ αυτούς και το συνάφι τους, τρισάθλιας νομιμότητας.

Εν ονόματι της οποίας αυτοί μπορούν να σταυρώνουν την πατρίδα και το λαό της, όταν και όπως και όσο θέλουν. Χωρίς να λογοδοτούν και να έχουν τις παραμικρές συνέπειες για τις κακουργηματικές και δολοφονικές ενέργειές τους…

Για να φτάσουν στο ελεεινό κατάντημα της τωρινής, κατά συρροήν, προδοσίας και το ξεπούλημα της πατρίδα μας στους σταυρωτές της!

Και μπαίνει -και για μας τους υπόλοιπους- το οδυνηρό ερώτημα:

Αλήθεια, ποια σχέση με την Ανάσταση μπορεί να έχουμε εμείς οι ζωντανοί νεκροί; Εμείς οι νωθροί και κοιμισμένοι στα άγρια μεσάνυχτα του τοκογλυφικού Μεσαίωνα. Καθώς η πατρίδα μας σύρεται στο σταυρικό της θάνατο….

Κι εξακολουθούμε ν’ ακολουθούμε και να φωνάζουμε ωσαννά στο τρισάθλιο τσούρμο των αδίστακτων αρνητών και προδοτών και σταυρωτών της!


Διαθέτοντας , μολαταύτα, την απύθμενη υποκρισία να προφέρουμε ή και κραυγάζουμε το: Χριστός Ανέστη!…

resaltomag

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Η ερμηνεία της εικόνας της Ανάστασης



Χρήστου Γ Γκότση


Η εικόνα της Αναστάσεως στην ορθόδοξη Εκκλησία έχει δύο τύπους:

Ο ένας είναι η κάθοδος του Χριστού στον Άδη, ο δεύτερος εικονογραφικός τύπος είναι εκείνος που εικονίζει άλλοτε τον Πέτρο και τον Ιωάννη στο κενό Μνημείο και άλλοτε τον άγγελο που «επί τον λίθο καθήμενος» εμφανίστηκε στις Μυροφόρες.

Αργότερα η εικόνα της Αναστάσεως του τύπου αυτού πλουτίστηκε με τις σκηνές της εμφάνισης του Χριστού στη Μαρία Μαγδαληνή (το «Μη μου άπτου») και στις δύο Μαρίες (το «Χαίρε των Μυροφόρων»).

Ο Λεωνίδας Ουσπένσκη γράφει σχετικά:

«Οι δύο αυτές συνθέσεις χρησιμοποιούνται στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως εικόνες της Αναστάσεως. Στην παραδοσιακή ορθόδοξη αγιογραφία η πραγματική στιγμή της Ανάστασης του Χριστού ουδέποτε απεικονίστηκε. Τόσο τα Ευαγγέλια, όσο και η Παράδοση της Εκκλησίας, σιγούν για τη στιγμή αυτή και δε λένε πως ο Χριστός αναστήθηκε, πράγμα που δεν κάνουν για την Έγερση του Λαζάρου. Ούτε η εικόνα δείχνει αυτό.


»Η σιγή αυτή εκφράζει καθαρά τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δύο γεγονότων. Η Έγερση του Λαζάρου ήταν ένα θαύμα, το οποίο μπορούσαν όλοι να κατανοήσουν, ενώ η Ανάσταση του Χριστού ήταν απρόσιτη σε οποιαδήποτε αντίληψη... Ο ανεξιχνίαστος χαρακτήρας του γεγονότος αυτού για τον ανθρώπινο νου και συνεπώς το αδύνατο της απεικόνισής του είναι ο λόγος που απουσιάζουν εικόνες αυτής ταύτης της Αναστάσεως. Γι’ αυτό στην Ορθόδοξη εικονογραφία υπάρχουν δύο εικόνες, που αντιστοιχούν στη σημασία του γεγονότος αυτού και που συμπληρώνουν η μία την άλλη. Η μία είναι συμβολική παράσταση. Απεικονίζει τη στιγμή που προηγήθηκε της θεόσωμης Ανάστασης του Χριστού – την Κάθοδο στον Άδη, η άλλη τη στιγμή που ακολούθησε την Ανάσταση του Σώματος του Χριστού, την ιστορική επίσκεψη των Μυροφόρων στον Τάφο του Χριστού».

Τα παραπάνω συμφωνούν και με τα αναστάσιμα τροπάρια της Εκκλησίας μας, που υπογραμμίζουν το ανεξιχνίαστο μυστήριο της Αναστάσεως και το παραλληλίζουν με τη Γέννηση του Κυρίου από την Παρθένο και την εμφάνισή του στους μαθητές μετά την Ανάσταση («Προήλθες εκ του μνήματος, καθώς ετέχθης εκ της Θεοτόκου». «Ώσπερ εξήλθες εσφραγισμένου του τάφου, ούτως εισήλθες και των θυρών κεκλεισμένων προς τους μαθητάς σου»).

Εκτός από τους παραπάνω δύο τύπους της Αναστάσεως, συναντάμε στους ναούς μας κι άλλο τύπο: αυτόν που δείχνει το Χριστό γυμνό, μ’ ένα μανδύα ριγμένο, πάνω του να βγαίνει από τον Τάφο κρατώντας κόκκινη σημαία. Η εικόνα αυτή δεν είναι ορθόδοξη, αλλά δυτική. Επικράτησε στην Ανατολή, όταν η ορθόδοξη αγιογραφία αποκόπηκε από τις ρίζες της, τη βυζαντινή παράδοση, λόγω της επικράτησης της ζωγραφικής της Αναγέννησης. Υποστηρίχθηκε πως «η μεγάλη προτίμηση για την δυτικότροπη απόδοση της Αναστάσεως οφείλεται, μεταξύ των άλλων, και στην επίδραση των προσκυνητών των Αγίων Τόπων, γιατί πάνω από την είσοδο του Παναγίου Τάφου βρισκόταν παρόμοια (δυτικότροπη) εικόνα της Αναστάσεως, που, αντιγραφόμενη στα διάφορα ενθύμια των προσκυνητών, έγινε υπόδειγμα για πολλούς ζωγράφους. Ώστε μπορούμε να πούμε πως, ο συγκεκριμένος εικονογραφικός τύπος, διαδόθηκε τόσο από τη δυτική τέχνη, όσο και απ’ τους Αγίους Τόπους» (Εικόνες της κρητικής τέχνης... σ. 357).

Παρακάτω θα παρουσιάσουμε και θα αναλύσουμε την εικόνα της Αναστάσεως, που λέγεται και «Η εις Άδου Κάθοδος, γιατί είναι η γνήσια εικών της Αναστάσεως, ην παρέδωσαν ημίν οι παλαιοί αγιογράφοι, σύμφωνος με την υμνωδίαν της Εκκλησίας μας. Εκφράζει δε δια της ζωγραφικής όσα ιερά και συμβολικά νοήματα εκφράζει ιδία το πασίγνωστον και υπό πάντων ψαλλόμενον, από παίδων έως γερόντων, τροπάριον, «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» (Φ. Κόντογλου).


Περιγραφή της εικόνας


Στη βάση της εικόνας ανάμεσα σε απότομους βράχους, ανοίγεται μια σκοτεινή άβυσσος. Διακρίνουμε τις μαρμάρινες σαρκοφάγους, τις πύλες της κολάσεως με τις σκόρπιες κλειδαριές, καρφιά και κλείθρα, καθώς και τις μορφές του σατανά και του Άδη με τα φοβισμένα πρόσωπα και τα γυάλινα μάτια. Είναι τα «κατώτατα της γης», «τα ταμεία του Άδου», όπου κατέβηκε ο Κύριος για να κηρύξει τη σωτηρία «τοις απ’ αιώνος εκεί καθεύδουσι».


Πάνω από το σπήλαιο, στο κέντρο της εικόνας, προβάλλει ο νικητής του θανάτου, ο Χριστός. Ο φωτοστέφανος της κεφαλής του, τα χρυσοκόκκινα ιμάτιά του που ακτινοβολούν, και η θριαμβευτική όψη του προσώπου του εναρμονίζονται πλήρως με το δίστιχο της πασχαλινής ακολουθίας:


Χριστός κατελθών προς πάλην άδου μόνος,
Λαβών ανήλθε πολλά της νίκης σκύλα (=λάφυρα).

Ο Χριστός επιστρέφει τροπαιούχος από τη μάχη του με τον άδη κρατώντας τα πρώτα λάφυρα της νίκης. Είναι ο Αδάμ που τον κρατάει από το χέρι, ενώ εκείνος γονατιστός τον κοιτάζει ευχαριστιακά. Πίσω του η Εύα με κατακόκκινο μαφόριο και κοντά της οι δίκαιοι, που περίμεναν με πίστη την έλευση του Λυτρωτή. Ανάμεσά τους ο Άβελ που πρώτος γεύτηκε τον θάνατο. Στην αριστερή πλευρά εικονίζονται οι βασιλείς και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης Δαβίδ, Σολομών, Μωυσής, Πρόδρομος κ.ά. Όλοι αυτοί αναγνώρισαν το Λυτρωτή όταν κατέβηκε στον άδη και προετοίμασαν το κήρυγμά του, ώστε να βρει ανταπόκριση στις ψυχές των κεκοιμημένων.


Σε μερικές εικόνες η παράσταση του τροπαιούχου Κυρίου είναι πιο εκφραστική, γιατί σ’ αυτές ο Κύριος κρατάει στο χέρι του το ζωηφόρο Σταυρό, της ευσεβείας το «αήττητον τρόπαιον», με τον οποίο καταργήθηκε η δύναμη και το κράτος του θανάτου.


Αλλού έχουμε στο επάνω μέρος της εικόνας δύο αγγέλους που κρατούν στα χέρια τους τα σύμβολα του Πάθους και στο σπήλαιο το θάνατο να παριστάνεται με γέροντα αλυσοδεμένο. Είναι δεμένος από τους αγγέλους με τα ίδια δεσμά, με τα οποία είχε δέσμιο και υποχείριο το γένος των ανθρώπων.


Την παράσταση κλείνουν δύο γκρίζοι βράχοι με επίπεδους εξώστες και οι επιγραφές:


Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
ΙΣ ΧΣ


Ωραία παρατηρήθηκε, πως «η σύνθεση της εικόνας είναι βαθιά μελετημένη, ακόμα και στις μικρότερες λεπτομέρειές της। Όλα, από το σχήμα των βράχων στο δεύτερο επίπεδο ως και τις αναλογίες των χρωμάτων, περιέχουν ένα βαθύτερο νόημα και υπακούουν σ’ ένα γενικό σχέδιο. Η εικαστική απεικόνιση του απόκρυφου κειμένου αποκτά συμβολικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, όμως, δεν χάνεται η σχέση με τα συγκεκριμένα επεισόδια του κειμένου» (Εικόνες της κρητικής τέχνης..., σ. 327).
oodegr

Πώς θα αλλάξουν τα αναστημένα σώματα κατά την Δευτέρα Παρουσία;


Μαρτυρία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, στον οποίον ο Θεός αποκάλυψε πώς θα αλλάξουν τα υλικά σώμάτα και θα αφθαρτοποιηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού! Το κείμενο λήφθηκε από το βιβλίο: "Άγιος Συμεών Ο Νέος Θεολόγος", ο βίος του Αγίου, από τον Νικήτα Στηθάτο, κριτική έκδοση του Αρχιμ Συμεών Κούτσα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 189-193.



Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Μια μέρα, καθώς προσευχόταν [ο Αγιος Συμεών] με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του το φως εκείνο που του εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.

Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας που του προξενούσε η παρουσία του. Παράλληλα έβλεπε ότι το ίδιο φως κατά τρόπο θαυμαστό ήρθε σε επαφή με το σώμα του και σιγά-σιγά διαπερνούσε τα μέλη του. Η έκπληξη αυτής της οπτασίας τον απομάκρυνε από την προηγούμενη θεωρία και τον έκανε να αισθάνεται μόνο αυτό το εξαίσιο πράγμα που συνέβαινε μέσα του. Έβλεπε, λοιπόν, ότι το φως εκείνο σιγά-σιγά εισχωρούσε σ’ ολόκληρο το σώμα του, την καρδιά και τα έγκατά του και τον έκανε ολόκληρο σαν φωτιά και φως. Και όπως προηγουμένως το οίκημα, έτσι και τώρα τον έκανε να χάσει την αίσθηση του σχήματος, της θέσεως, του βάρους και την μορφής του σώματος και σταμάτησε κα κλαίει. Τότε ακούει μια φωνή από το φως να του λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αποφασισμένο ν’ αλλάξουν οι Άγιοι που θα ζουν και θα βρίσκονται ακόμη εδώ κατά την ώρα της έσχατης σάλπιγγας, κι έτσι μεταμορφωμένοι θ’ αρπαγούν, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος».

Για πολλές ώρες όντας ο μακάριος σ’ αυτήν την κατάσταση, ανυμνώντας μυστικά και ακατάπαυστα το Θεό και κατανοώντας τη δόξα που τον περιέβαλλε και την αιώνια μακαριότητα που πρόκειται να δοθεί στου Αγίους, άρχισε να σκέφτεται και να μονολογεί μέσα του: «Άραγε θα ξαναγυρίσω πάλι στην προηγούμενη κατάσταση του σώματος μου ή θα ζήσω έτσι συνέχεια;» Μόλις έκανε τη σκέψη αυτή, αμέσως αισθάνθηκε να περιφέρει το σώμα του σαν σκιά ή σαν πνεύμα. Καταλάβαινε ότι είχε γίνει, όπως είπαμε, ολόκληρος με το σώμα του φως χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και άυλο. Και το μεν σώμα του το αισθανόταν ότι υπάρχει, πλην όμως χωρίς υλικές διαστάσεις και σαν πνευματικό. Αισθανόταν δηλαδή να μην έχει καθόλου βάρος ή όγκο κι απορούσε βλέποντας τον εαυτό του που είχε σώμα να είναι σαν ασώματος. Και το φως που λαλούσε μέσα του, όπως και προηγουμένως, του έλεγε και πάλι: «Τέτοιοι θα είναι μετά την ανάσταση στον μέλλοντα αιώνα όλοι οι άγιοι περιβλημένοι ασωμάτως με σώματα πνευματικά ή ελαφρότερα και λεπτότερα και πιο αιθέρια ή παχύτερα και βαρύτερα και πιο γεώδη, από τα οποία θα καθορισθεί για τον καθένα η στάση και η τάξη και η οικείωση με το Θεό».

Αυτά όταν άκουσε ο θεοπτικότατος και θεόληπτος Συμεών κι αφού είδε το ανέκφραστο θεϊκό φως κι ευχαρίστησε τον Θεό, που δόξασε το γένος μας και το έκανε μέτοχο της θεότητας και της βασιλείας Του, ξαναγύρισε πάλι στον εαυτό του και βρέθηκε ξανά μες στο κελί του στην προηγούμενη ανθρώπινη φυσική κατάσταση. Όμως με όρκους διαβεβαίωνε εκείνους με τους οποίους είχε θάρρος και φανέρωνε τα μυστικά του, ότι «για πολλές ημέρες αισθανόμουν αυτή την ελαφρότητα του σώματος χωρίς να καταλαβαίνω καθόλου ούτε κόπο, ούτε πείνα, ούτε δίψα».

Επειδή, λοιπόν, με αυτά ενωνόταν μόνο με το Πνεύμα κι ήταν γεμάτος από τα θεϊκά χαρίσματά Του- και φυσικά είχε καθαρίσει και ο ίδιος πλήρως το νου του-, έβλεπε οπτασίες και φρικτές αποκαλύψεις του Κυρίου όπως παλαιά οι Προφήτες। Έτσι, έχοντας αποστολική διάνοια, επειδή την ύπαρξή του κατηύθυνε και κινούσε το θείο Πνεύμα, είχε και το χάρισμα του λόγου που έβγαινε από τα χείλη του και, ενώ ήταν όπως κι εκείνοι αγράμματος, θεολόγησε και με τα θεόπνευστα συγγράμματα του διδάσκει τους πιστούς την ακρίβεια της ευσεβούς ζωής. Έχοντας ανέλθει σ’ ένα τέτοιο πνευματικό επίπεδο, αρχίζει να συγγράφει ασκητικούς λόγους κατά κεφάλαια για τις διάφορες αρετές και τα πάθη που αντίκεινται σ’ αυτές, από όσα αυτός έμαθε από την προσωπική του ασκητική ζωή και τη θεία γνώση που του δόθηκε, και περιγράφει με ακρίβεια τη μοναχική ζωή για όσους την ασκούν και έτσι γίνεται για τον ισραηλιτικό λαό των μοναχών ποταμός Θεού γεμάτος πνευματικά νερά.

oodegr.

«Πρωτότοκος των νεκρών εγένετο»

http://kelliakalives.pblogs.gr/files/f/393815-08.jpg

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου π.Ιεροθέου



Η Ανάσταση του Χριστού, το κορυφαίο γεγονός στο μυστήριο της θείας οικονομίας, μας δίνει κάθε χρόνο την δυνατότητα να εμβαθύνουμε σε αυτό το γεγονός και ολίγον κατ’ ολίγον να μετάσχουμε του μυστηρίου της Αναστάσεως με την δική μας εξανάσταση. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο σκοπός της καθιερώσεως του ετησίου εορταστικού κύκλου του Πάσχα.

Μέσα στην χαρά της Αναστάσεως του Χριστού θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Χριστός στην Αγία Γραφή και στα λατρευτικά κείμενα χαρακτηρίζεται «πρωτότοκος». Άλλωστε, σε ένα από τα αναστάσιμα τροπάρια ψάλλουμε: «πρωτότοκος των νεκρών εγένετο».

Η λέξη πρωτότοκος δηλώνει το πρώτο από τα παιδιά σε μια οικογένεια. Αυτό το όνομα αποδίδεται στον Χριστό με πολλούς τρόπους. Ο Απόστολος Παύλος γράφει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ. α , 15), «πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς» (Ρωμ. η , 29) και «πρωτότοκος εκ των νεκρών» (Κολ. α , 18).

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αναλύοντας τις αγιογραφικές αυτές φράσεις, λέγει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού λέγεται «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», ως μονογενής που γεννήθηκε από τον Θεό Πατέρα προ πάντων των αιώνων, ενώ η κτίση έχει δημιουργηθή εν χρόνω. Έτσι ο Χριστός λέγεται πρωτότοκος και όχι πρωτόκτιστος. Επίσης, χαρακτηρίζεται πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών, γιατί με την ενανθρώπισή Του έλαβε σάρκα όμοια με την δική μας, όταν γεννήθηκε μονογενής από την μητέρα Του, και επομένως είμαστε αδελφοί, με την διαφορά ότι Αυτός είναι κατά φύση Υιός του Θεού, ενώ εμείς είμαστε κατά Χάρη υιοί του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είπε στους Μαθητές Του: «Αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών» (Ιωάν. κ , 17).

Μέσα σε αυτήν την προοπτική ο Χριστός είναι και πρωτότοκος εκ των νεκρών, γιατί Εκείνος ανέστησε πρώτος τον εαυτό Του ως Θεός, και στην συνέχεια έδωσε αυτό το δώρο και σε εμάς. Ο Απόστολος Παύλος ομολογεί: «και αυτός εστιν η κεφαλή του σώματος της εκκλησίας• ος εστιν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων» (Κολ. α , 18). Ο Χριστός είναι Κεφαλή της Εκκλησίας και πρωτεύει σε όλους. Όπως ο Χριστός είναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως, επειδή γεννήθηκε προ πάντων των αιώνων, έτσι είναι πρωτότοκος εκ των νεκρών προ των άλλων. Και πριν από αυτόν αναστήθηκαν μερικοί με την δύναμη Του, αλλά πάλι απέθαναν, Αυτός όμως, με την δύναμη της Θεότητός Του ανέστησε το Σώμα Του και παραμένει στους αιώνες ζωντανός. Αυτός πρώτος εξήλθε από τον άδη και αναστήθηκε. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει ότι Αυτός που είναι ανώτερος όλων όσων είναι στον ουρανό συνέδεσε τον εαυτό του στους ευρισκομένους στην γη και έτσι «πανταχού πρώτος• άνω πρώτος, εν τη Εκκλησία πρώτος… εν τη αναστάσει πρώτος».

Από αυτήν την διδασκαλία αντλούμε πολλά πνευματικά νοήματα που είναι καλό να τα γωρίζουμε.

Το πρώτον ότι ο Χριστός είναι ο πρώτος μέσα στην Εκκλησία. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Αναστάς Χριστός και κανείς άλλος. Οι Επίσκοποι είναι εις τύπον και τόπον της Κεφαλής της Εκκλησίας και δεν μπορεί να υπερβαίνουν τον Χριστό. Κανείς δεν μπορεί να υπερβαίνη την κεφαλή της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός. Όλοι πρέπει να υπακούουμε στις εντολές Του και ο Χριστός ενεργεί μέσα στην Εκκλησία που είναι το Σώμα Του. Χριστός και Εκκλησία είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Το δεύτερον είναι ότι η Ανάσταση του Χριστού προαναγγέλλει και την δική μας ανάσταση στον κατάλληλο καιρό, όταν θα έλθη ο Χριστός να κρίνη ζώντας και νεκρούς. Εφ’ όσον ο μεγάλος αδελφός μας αναστήθηκε, αυτό σημαίνει ότι θα αναστήση και εμάς. Η εικόνα του κολυμβητού είναι πολύ χαρακτηριστική. Πρώτα αναδύεται από το νερό η κεφαλή του κολυμβητού, στην συνέχεια εξέρχεται και το σώμα του. Έτσι, πρώτος αναστήθηκε ο Χριστός και έπειτα θα ακολουθήσουν και τα μέλη του Σώματός Του, όλοι οι αδελφοί Του, οι οποίοι και από τώρα γεύονται την ζωή αυτή. Γιατί όσοι είναι μέλη του Σώματος του Χριστού μπορούν να ζήσουν αναστάσιμα, έστω και αν ευρίσκονται μέσα στην αλμυρά θάλασσα του βίου αυτού, αφού η κεφαλή τους, ο Χριστός, βρίσκεται έξω από την θάλασσα και έτσι αναπνέουν το πνευματικό οξυγόνο. Γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο γράφει: «Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο». Έτσι, ο Χριστός είναι πρωτότοκος από τους νεκρούς, δηλαδή αρχή των κεκοιμημένων.

Το τρίτο πνευματικό νόημα είναι ότι η φράση «πρωτότοκος εκ των νεκρών», που συνδέεται με την φράση «ον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου» (Πραξ. β , 24), δηλώνει ότι η ανάσταση των νεκρών είναι γέννηση, τόκος. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο άνθρωπος λαμβάνει τρεις γεννήσεις, ήτοι την κατά σάρκα γέννηση από τους γονείς του, την πνευματική γέννηση από το άγιον Βάπτισμα και την εσχατολογική γέννηση από την ανάσταση που θα συμβή κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Αλλά και ο Χριστός λέγεται πρωτότοκος κατά τις τρεις αυτές γεννήσεις, ήτοι μετά την γέννηση από την Παρθένο προσφέρθηκε στον Ναό, μετά το βάπτισμα προσέφερε στον Θεό την τελεία αγάπη με την νίκη Του στους πειρασμούς του διαβόλου, και με την ανάστασή Του ανελήφθηκε στους ουρανούς και προσφέρθηκε στον Θεό και Πατέρα ως απαρχή εκείνων που πρόκειται να αναστηθούν και να αναληφθούν. Γι' αυτό και η ημέρα του θανάτου των αγίων λέγεται γενέθλιος ημέρα και έτσι εορτάζεται• είναι τόκος στην Βασιλεία του Θεού.

Ο Αναστάς Χριστός που εορτάζουμε αυτές τις ημέρες είναι πρωτότοκος εκ των νεκρών, είναι ο πρωτότοκος και μεγαλύτερος αδελφός μας που αναστήθηκε, νικώντας τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο। Και εμείς οι αδελφοί Του, με την δική Του δύναμη μπορούμε να αναστηθούμε και να νικήσουμε τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά, η μοναδική ελπίδα μας. Με την γέννηση από τους γονείς μας είμαστε άνθρωποι. Με το Βάπτισμα γίναμε Χριστιανοί. Και με την ανάστασή μας, πρώτα την πνευματική από την αμαρτία και στον κατάλληλο καιρό και την σωματική, θα ζούμε αιωνίως με τον αναστάντα εκ νεκρών Χριστό. Σκοπός μας είναι να ζούμε πάντα ως αδελφοί με τον Χριστό, οπότε Αυτός, ο πρώτος αδελφός μας, θα μας βοηθήση να μετάσχουμε στην δική Του νίκη, και να αποκτήσουμε ελπίδα, φως και ζωή.–

parembasis

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Τα Εγκώμια





ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΘΡΗΝΟΣ / ΜΕΣΑ ΜΑΝΗΣ


Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται .
Σήμερα βάλασι βουλή οι άνομοι Οβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρεις καταραμένοι,
για να σταυρώσουν το Χριστό το Παντοβασιλέα
και πάσι στον παράνομο που φκιάνει τα καρφιά .
Εσύ που μας τα έφτιαξες εσύ αρμούνεψώ μας .
Δύο στα πόιδα βάλτε του κ' άλλα δυο στα χείρα
και τ' άλλο το φαρμακερό βάλτε το στην γκαρδιά του
να στάζει αίμα και νερό από τα σωθικά του .

Η Παναγιά σα τ' άκουσε έπεσε και λιγώθει,
ζητά μαχαίρι να σφαεί γκρεμό να πάει να πέσει .
Εκεί εμαζευτήκασι η Μάρθα και η Μαγδαληνή
και του Λαζάρου η μάνα και του Ιακώβου η αδερφή
κι οι τέσσερες αντάμα .
Σταμνί νερό της ρίξασι και τρία κανάτια μόσκο
και τρία μυροδόσταμα να 'ρθει ο λοϊσμό της .
Και σα της ήρθε ο λοϊσμός κ' σα της ήρθε ο νους της
φωνή απήρθε απ' ουρανού κι απ' Αρχαγγέλου στόμα:
Λάβε κυρά μου υπομονή, λάβε κυρά μου γνώση .
Το γιόκα ζου το πήρασι και στο χαλκιά το πάνε
και στου Πιλάτου την αυλή εκεί τον τυραννάνε .

Και πως να λάβου υπομονή και πως να λάβου γνώση
που ένα γιο μονογενή κι αυτόνε τόνε πήραν .
Πήρασι το στρατί-στρατί, στρατί το μονοπάτι
και το στρατί της έβγαλε μες του χαλκιά τη (μ)πόρτα .
Βρέσκουν τη (μ)πόρτα σφαλιχτή και τα κλειδιά παρμένα
και τα πορτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα .
Η Παναγιά η Δέσποινα κάνει την προσευχή της,
κι η (μ) πόρτα από το φόβο της ανοίγει μοναχή της .
Τηράει ζερβά, τηράει δεξά, κανένα δε γνωρίζει
τηράει και δεξιότερα λέπει τον Αη-Γιάννη .

Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομε και Βαφτιστή του γιου μου,
πε μου που είναι ο γιόκας μου κ' που 'ναι το παιδί μου .
Δεν έχου γλώσσα να ζε που, χείλη να ζε μιλήσου .
Δεν έχου χεροπάλαμα για να ζε τόνε δείξου .
Το λέπεις 'κείνο το παιδί το παραπονεμένο
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο;
Εκείνος έν' ο γιόκα ζου κ' εμέ ο Βαφτιστής μου .
Η Παναγιά η Δέσποινα, εζύγωσε κοντά του
λέπει που τρέχει το νερό από τα σωθικά του .

Δε με μιλάς παιδάκι μου, δε μ' αγροικάς παιδί μου;
Τι να ζε που μανούλα μου που διάφορα δεν έχου
μόνε το Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύχτι,
ότε λαλήσει ο πετεινός θα κρόουσι καμπάνες .
Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης σημαίνουσι τ' ουράνια
σημαίνει κι η Αγιά Σοφία το μέγα μοναστήρι .
Τότε μανούλα μου κι εσύ λάβε χαρές μεγάλες .

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ο Γέροντας Εφραίμ στο 60 λεπτά… του Τηλεοπτικού Σταθμού της Κύπρου Sigma

Δείτε και ακούστε τη συνέντευξη που έδωσε ο Γέροντας Εφραίμ ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου στον δημοσιογράφο Χρύσανθο Τσουρούλλη. Η συνέντευξη μεταδόθηκε χθες 20 Απριλίου στις 10:00 το βράδυ, από την εκπομπή 60 λεπτά του Τηλεοπτικού Σταθμού Sigma της Κύπρου.





vatopaidi

Διάλογος Active Member + Ιησού


Καλώς ήρθες, παράξενε, στον τόπο μου

Στίχοι: Active Member
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου,
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό,
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μην την πεις.

«Καλώς ήρθες, ξένε, στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις.
Συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες,
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις».

«Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια, ήμουνα κάπου μακριά,
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις, που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές».

«Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς,
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς».

«Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω».

«Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής».
«Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δε κάνει στάση Γολγοθά,
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».

«Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες την τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού».

«Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις.
Κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ».

«Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια.
Σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια».

«Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου,
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό.
Αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν.
Όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν, από εκεί συγχωρεθήκαν».

«Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό.
Πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά,
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».




Το τραγούδι αυτό, όπως φαίνεται και στο ΥΤ, είναι πια κάτι σαν προσευχή -κραυγή;- μιας μεγάλης μερίδας νέων, διαφόρων πεποιθήσεων.
Οι στίχοι του διαβάστηκαν αρχές της Σαρακοστής 2011 σε μια απογευματινή συγκέντρωση χριστιανών, σε κάποια ενορία. Το κοινό (αποτελούμενο κυρίως από ηλικιωμένες κυρίες) ένιωσε πολύ έντονα τη δίψα που εκφράζουν και κάποιες κυρίες (εντελώς παραδοσιακές χριστιανές, αυθεντικές όμως, όχι υποκρίτριες - και ποιος είμ' εγώ που θα κρίνω αν ο άλλος "είναι υποκριτής" ή όχι; μήπως μπορώ να κρίνω έγκυρα την αφεντιά μου;) ζήτησαν κι ένα αντίγραφο των στίχων.
Φυσικά, δε χρειάζονται σχόλια, για να καταλάβει κάθε υποψιασμένος χριστιανός (ή μη) πόση ΔΙΨΑ για Χριστό, για αλήθεια και ειλικρίνεια εκφράζει! Βλέποντας τα σχόλια κάτω απ' το βίντεο (στο παραπάνω link), καταλαβαίνεις πόσο απογοητευμένος είναι ο νέος απ' αυτό που νομίζει ότι βλέπει (ή στ' αλήθεια βλέπει) στις εκκλησίες, παπά μου.
Βέβαια, ο blogger που γράφει μέσα σε άλλα πως, τη Μ. Εβδομάδα, "οι παπάδες θα τα πάρουν χοντρά", κάνει λάθος, γιατί ειδικά τη Μ. Εβδομάδα δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ οικονομικά οφέλη στους παπάδες. Δεν τα παίρνουν λοιπόν ούτε χοντρά, ούτε... λιανά. Εκτός αν εννοεί ότι "λεφτά στο παγκάρι = ο παπάς κονομάει", πράγμα εντελώς λάθος. Υπάρχουν πολλοί παπάδες που "λένε" - πάντως, παπά μου, ξύπνα, σε σένα μιλάνε.
Μαμά, γιαγιά, γι' αυτό το Χριστό διψάνε τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τα παιδιά της γειτονιάς σου. Μπορείς να τους τον προσφέρεις; Με αγάπη, όχι με κηρύγματα... Αν όχι, πάντως να το θυμάσαι όταν θα κάνεις την προσευχή σου και, σε παρακαλώ, να Του πεις κάτι γι' αυτή τη δίψα.
Από μας εδώ, παραπέμπουμε σ' αυτό το post μας και σε μερικούς άλλους "παράξενους" (δηλ. τελείως διαφορετικούς από εμάς τους δήθεν "φυσιολογικούς"), έτσι, σα μια πρόσκληση σε αλήθεια και ειλικρίνεια.

Άλλο παράξενο: Ο "Μπαγάσας" του Νικόλα του Άσιμου (ανάλυση από κάτι παράξενους τύπους).
Ας κοτσάρω και το δικό μας το Νυμφίο (στην αρχή είναι ένας πιο ροκ, αλλά καλός - κι από blog παπά), για να καταλάβει κάθε blogger (ροκάς ή μη, άθεος ή όχι, όποιος νά 'ναι, δε με νοιάζει, καλοδεχούμενος είναι) σε Ποιον Θεό πιστεύουμε και τι αναγνωρίζουμε ως "δόξα" για το Βασιλιά μας και τον εαυτό μας:

Καλή Ανάσταση.


o-nekros.

Λόγοι έργα και διδαχές του Γέροντα Παϊσίου.Γέρων Παϊσιος η ζωή και το έργο του.



Μια σπουδαία παραγωγή με σπάνια ντοκουμέντα για τη ζωή και τη δράση του Γέροντα Παϊσιου, τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά, θα μεταδώσει η ΕΤ3 τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Οι διδαχές και η προσφορά του φωτισμένου Γέροντα στους χιλιάδες πιστούς αναδεικνύονται μέσα από σπάνιο υλικό, καθώς και από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που δέχθηκαν την ευλογία του, σε δύο μοναδικά ντοκιμαντέρ της ΕΤ3.
Για την προσωπικότητα, τα χαρίσματα και την προσφορά του Γέροντα Παϊσιου στους χιλιάδες πιστούς μιλούν στο ντοκιμαντέρ: ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ο Πρωτοεπιστάτης της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους Παύλος ο Λαυρεώτης, οι μητροπολίτες Ξάνθης, Φλώρινας και Πέλλης, ο αδελφός του Γέροντα Παϊσιου Ραφαήλ Εζνεπίδης, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Καρακάλου του Αγίου Όρους Φιλόθεος, ο Αγιορείτης μοναχός Γέρων Γαβριήλ, ο συγγραφέας των βιβλίων για το Γέροντα Παϊσιο Νικόλαος Ζουρνατζόγλου και άλλες προσωπικότητες.
Τα γυρίσματα έγιναν στην Κόνιτσα, όπου μεγάλωσε και έζησε ο Γέροντας Παϊσιος, στην Ιερά Μονή Στομίου, στο πατρικό του σπίτι, στο Άγιον Όρος στα σημεία, όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος του μοναχικού του βίου. Γυρίσματα έγιναν επίσης, στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου ενταφιάστηκε.
Τα ντοκιμαντέρ οργανώθηκαν και γυρίστηκαν, μέσα από μια ιδέα – πρόταση του δημοσιογράφου Γιώργου Φερέτη.

Παραγωγή:ΕΤ-3
Ερευνα – δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρήστος Δάντσης
Διάθεση οπτικού υλικού και αρχείου: Νικόλαος Ζουρνατζόγλου
Κάμερες: Κώστας Σταματίου, Άκης Τζίμας, Μάκης Αβραμίδης, Θανάσης Ηλιάδης
Μοντάζ: Νίκος Παπαναστασίου
Ηχοληψία: Γιώργος Καϊρης
Αφήγηση: Άννα Γιαννακίδου

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Τα 4 γεγονότα της Μεγάλης Πέμπτης



Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη, οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως έκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρά τινα εορτάζειν· τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον – δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς φρικτών Μυστηρίων -, την υπερφυά Προσευχήν, και την Προδοσίαν αυτήν.

Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, που όλα καλώς τα νομοθέτησαν, (καθώρισαν και) παρέδωσαν εις ημάς, ο είς κατόπιν του άλλου, αντλήσαντες την παράδοσίν των εκ των ιερών Ευαγγελίων και εκ της διδασκαλίας των θείων Αποστόλων, όπως κατά την Αγίαν και Μεγάλην Πεμπτην εορτάζωμεν τέσσαρα γεγονότα: Τον ιερό Νιπτήρα (δηλαδή την πλύσιν των ποδών των μαθητών), τον Μυστικόν Δείπνον, ήτοι την παράδοσιν των φρικτών Μυστηρίων, τα οποία (έκτοτε) κρατεί ως παρακαταθήκη η Εκκλησία μας, την υπερθαύμαστον Προσευχήν (του Κυρίου προς τον Πατέρα Του) και αυτήν ταύτην την προδοσίαν (του Κυρίου υπό του Ιούδα).

Στίχοι εις τον ιερόν Νιπτήρα:

Νίπτει Μαθητών εσπέρας Θεός πόδας,

Ού πούς πατών ήν εις Εδέμ δείλης πάλαι.

Νίπτει την εσπέραν (της Μ. Πέμπτης) τους πόδας των μαθητών ο Θεός, του Οποίου οι πόδες περιεπάτουν εις την Εδέμ το δειλινόν, κατά την παλαιάν εκείνην ημέραν (που ημάρτησαν οι πρωτόπλαστοι).

Εις τον Μυστικον Δείπνον:

Διπλούς ο Δείπνος· πάσχα γάρ νόμου φέρει

Και πάσχα καινόν, Αίμα, Σώμα Δεσπότου.

Διπλούς είνε ο Δείπνος: Παρουσιάζει και το Πάσχα του Μωσαϊκού Νόμου (το οποίον εώρταζον οι Εβραίοι εις ανάμνησιν της εξόδου των εκ της Αιγύπτου) και το νέον Πάσχα, το Αίμα και το Σώμα του Δεσπότου Χριστού (δηλαδή την θέσπισιν και την παράδοσιν του Μυστηρίου της θ. Ευχαριστίας).

Εις την υπερφυά Προσευχήν:

Προσεύχη· και φόβητρα, θρόμβοι αιμάτων,

Χριστέ, προσώπου· παραιτούμενος δήθεν

Θάνατον, εχθρόν εν τούτοις φενακίζων.

Προσεύχεσαι, Χριστέ, (εν τω κήπω της Γεθσημανή) και συμβαίνουν φοβερά πράγματα· θρόμβοι (ιδρώτος, ως θρόμβοι) αιμάτων εμφανίζονται επάνω εις το πρόσωπόν Σου. Προσπαθείς δήθεν να αποφύγης τον θάνατον, παραπλανάς όμως με αυτά (δηλαδή με τας εκδηλώσεις αδιαβλήτων ανθρωπίνων παθών, όπως είναι η αγωνία και ο ιδρώς,) τον εχθρόν Διάβολον.

Εις την Προδοσίαν:

Τί δεί μαχαιρών, τί ξύλων, λαοπλάνοι,

Προς τον θανείν πρόθυμον εις κόσμου λύτρον;

Εις τί χρειάζονται μάχαιραι, εις τί χρειάζονται ξύλα, δια να συλλάβετε, ω λαοπλάνοι, Εκείνον που είναι πρόθυμος να αποθάνη δια την λύτρωσιν του κόσμου;

Τη αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Δια της απεριγράπτου ευσπλαγχνίας Σου, Χριστέ ο Θεός, ελέησέ μας. Αμήν.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ, υπό π। Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.


wordpress

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη, Μεγάλη Τετάρτη

(τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε στην εκκλησία)



Π
ρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν

Αυτές οι τρεις ημέρες, τις οποίες η Εκκλησία ονομάζει Μεγάλες και Άγιες, έχουν, μέσα στο λειτουργικό κύκλο της Μεγάλης Εβδομάδας, έναν καθοριστικό σκοπό. Τοποθετούν όλες τις ιερές ακολουθίες στην προοπτική του Τέλους · μας υπενθυμίζουν το εσχατολογικό νόημα τον Πάσχα.

Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι… Και υστέρα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.

Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν… «κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή… Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος και η «κανονική » ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα. Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητα τους να δεχθούν το Φως · αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστίν του κόσμου τούτου · νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιω. 12, 31).

Το Πάσχα σημαίνει το τέλος «αυτού του κόσμου». Με το Θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού συντελέστηκε αυτό το τέλος, που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες αιώνες, χωρίς να αλλοιώνει τη φύση του χρόνου τον οποίο ζούμε σαν «έσχατο καιρό». «Και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι · παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α’ Κορ. 7, 31).

Η λέξη Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή της Διάβασης (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της ιστορίας της σωτηρίας τους · της σωτηρίας σαν πέρασμα από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία, από την εξορία στη γη της επαγγελίας. Ήταν επίσης η προσδοκία της τελικής διάβασης στη Βασιλεία του Θεού. Και ο Ιησούς Χριστός έγινε η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα, έγινε το Πέρασμα. Αυτός πραγματοποίησε την τελική διάβαση από το θάνατο στη ζωή από τούτο τον «παλαιό κόσμο» στον «καινό κόσμο», στον «καινό χρόνο» της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός έδωσε και σε μας τη δυνατότητα για μια τέτοια διάβαση. Ζώντας «εν τω κόσμω τούτω» μπορούμε ταυτόχρονα να μην είμαστε «εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή να ελευθερωθούμε από τη σκλαβιά στο θάνατο και την αμαρτία και να συμμετέχουμε στον «επερχόμενο αιώνα». Για να γίνει αυτό θα πρέπει και εμείς επίσης να πραγματοποιήσουμε τη δική μας, την προσωπική διάβαση · να καταδικάσουμε τον παλαιό Αδάμ μέσα μας, να «ενδυθούμε» τον Χριστό – αυτό δηλαδή που γίνεται στο βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση και που είναι σύμβολο θανάτου – και να ζήσουμε την αληθινή ζωή εν Θεώ…

Μόνον έτσι το Πάσχα δεν γίνεται μια ετήσια ανάμνηση – ι εροπρεπής και ωραία – γεγονότων του παρελθόντος. Αλλά είναι το Γεγονός που μας προσφέρθηκε και αποτελεσματικά μας αποκαλύπτει ότι ο παρών κόσμος μας, ο χρόνος μας, η ζωή μας έφτασαν στο Τέλος τους και ταυτόχρονα μας αναγγέλλει την Αρχή της νέας ζωής…

Οι τρεις, λοιπόν, πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν σαν σκοπό να μας παρουσιάσουν, σαν πρόκληση, αυτό το εσχατολογικό νόημα του Πάσχα και να μας προετοιμάσουν να το καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε.

1. Η εσχατολογική αυτή πρόκληση αποκαλύπτεται πρώτα-πρώτα
με το κοινό και για τις τρεις ημέρες, τροπάριο:

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, και της Βασιλείας έξω κλεισθής · αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο θεός δια της Θεοτόκου, ελέησον ημάς»

Το «μέσον της νυκτός» (μεσονύκτιο) είναι η στιγμή κατά την οποία η ημέρα φτάνει στο τέλος της και μια νέα ημέρα αρχίζει. Ακριβώς γι’ αυτό το μεσονύκτιο γίνεται το σύμβολο του χρόνου στον οποίο ζούμε σαν χριστιανοί. Γιατί η Εκκλησία από τη μια πλευρά ζει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο συμμετέχοντας στις αδυναμίες του και σ’ όλες τις τραγωδίες. Από την άλλη πλευρά η αληθινή της ύπαρξη δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», γιατί είναι η Νύμφη του Χριστού και η αποστολή της είναι να αναγγείλει και να αποκαλύψει τη Βασιλεία του Θεού και την «καινή ημέρα». Η ζωή της είναι μια αιώνια αναμονή, μια συνεχής και άγρυπνη προσδοκία αυτής της νέας Ημέρας… Αλλά εμείς ξέρουμε πολύ καλά πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός μας με την «παλαιά ημέρα», με τον κόσμο, με τα πάθη του και τις αμαρτίες. Ξέρουμε πόσο βαθιά ακόμα ανήκουμε στον «κόσμο τούτο». Είδαμε το φως, γνωρίσαμε τον Χριστό, ακούσαμε για την ειρήνη, τη χαρά, τη νέα «εν Χριστώ ζωή» και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος μας κρατάει σκλάβους του. Αυτή η αδυναμία, αυτή η συνεχής προδοσία του Χριστού, αυτή η ανικανότητα να δώσουμε ολόκληρη την αγάπη μας στο μόνο πραγματικό αντικείμενο αγάπης, εκφράζονται τέλεια στο εξαποστειλάριο των τριών αυτών ημερών:

«Τον νυμφώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσόν με»

2. Το ίδιο θέμα παρουσιάζεται στα Ευαγγελικά αναγνώσματα αυτών των ημερών. Πρώτα απ’ όλα ολόκληρο το κείμενο των τεσσάρων Ευαγγελίων (ως το Ιω. 13, 31) διαβάζεται στις Ώρες (πρώτη, τρίτη, έκτη και εννάτη). Αυτή η ανακεφαλαίωση δείχνει ότι ο Σταυρός είναι η ολοκλήρωση της ζωής και της διακονίας του Ιησού Χριστού. Δίνει το κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση αυτής της ζωής. Καθετί στο Ευαγγέλιο οδηγεί σ’ αυτή την έσχατη ώρα του Ιησού και όλα γίνονται κατανοητά μέσα σ’ αυτό το φως. Γι’ αυτό κάθε ακολουθία αυτών των ημερών έχει ειδικό Ευαγγελικό ανάγνωσμα:

Μεγάλη Δευτέρα

Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (21, 18- 43) η ιστορία της «ξηρανθείσης συκής». Η συκιά εδώ είναι το σύμβολο του κόσμου που δημιουργήθηκε από τον Θεό να φέρει πνευματικούς καρπούς και απέτυχε ν’ ανταποκριθεί στο Δημιουργό του.

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων διαβάζονται από το 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου οι στίχοι 3-35 οι οποίοι αναφέρονται στα σημεία της έλευσης του Κυρίου και της συντέλειας του κόσμου. Είναι μια εσχατολογική απάντηση του Ιησού Χριστού στην ερώτηση των μαθητών Του, και προαναγγέλλει το Τέλος, τα Έσχατα. «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι…».

Μεγάλη Τρίτη

Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22,15-23,39) η καταδίκη των Φαρισαίων. Τα πολλά «ουαί» για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία αυτών o ι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί των ανθρώπων και το φως του κόσμου, αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων…».

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 25 και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για τα Έσχατα, για το Τέλος. Γι’ αυτό μιλούν και οι παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων». Είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. «Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι» και είχαν πάρει μαζί με τις λαμπάδες τους και αρκετό λάδι, «πέντε ήσαν μωραί», οι λαμπάδες τους έσβυσαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο. Η άλλη παραβολή είναι των ταλάντων. Δεν χρησιμοποιούνται τα τάλαντα που έδωσε στον καθένα ο Κύριος. «…Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του άνθρωπου έρχεται». Και τέλος διαβάζουμε για την ημέρα της μέλλουσας κρίσης.

Μεγάλη Τετάρτη

Στον Όρθρο το Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι από τον Ιωάννη (12, 17-50). Αναφέρεται σ’ αυτούς που αρνήθηκαν τον Χριστό και κάνει την εσχατολογική προειδοποίηση: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου… Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματα μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν · ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων διαβάζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (26, 6-16) η ιστορία της γυναίκας που με πολύτιμα μύρα έλουσε τα πόδια του Ιησού Χριστού. Αυτή η γυναίκα με τούτη την πράξη της είναι η εικόνα της αγάπης και της μετάνοιας , μοναδικά μέσα για την ένωσή μας με τον Χριστό.

3. Τα Ευαγγελικά αναγνώσματα βρίσκουν τέλεια ερμηνεία και ανάπτυξη στην υμνολογία αυτών των ημερών. Τα στιχηρά και τα τριώδια (σύντομοι κανόνες από τρεις ωδές που ψάλλονται στον Όρθρο) αναλύουν τα Ευαγγελικά νοήματα. Μια προειδοποίηση, προτροπή διατρέχει όλους αυτούς τους ύμνους: το τέλος, η κρίση έρχεται… ας προετοιμαστούμε ανάλογα…

«Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ · ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του άνθρωπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς · ίνα και συζήσωμεν αυτώ και ακούσωμεν βοώντος αυτού · Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ, δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών, και Θεόν μου, και Θεόν υμών. Και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των Ουρανών.»

(Στιχηρό από τους Αίνους του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας).

«Ιδού σοι το τάλαντον ο Δεσπότης εμπιστεύει, ψυχή μου · φόβω δέξαι το χάρισμα, δάνεισαι τω δεδωκότι, διάδος πτωχοίς και κτήσαι φίλον τον Κύριον, ίνα στης εκ δεξιών αυτού, όταν έλθη εν δόξη και ακούσης μακαριάς φωνής · Είσελθε δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου. Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ, τον πλανηθέντα, δια το μέγα σου έλεος»

(Δοξαστικό των Αίνων στον Όρθρο της Μεγάλης Τρίτης).

4. Στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής τα δυο βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που διαβάζονται στους Εσπερινούς είναι η Γένεση και οι Παροιμίες. Με την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας αντί γι’ αυτά έχουμε τα βιβλία «Έξοδος» και «Ιώβ», πάλι από την Παλαιά Διαθήκη. Η Έξοδος είναι η ιστορία της σωτηρίας του Ισραήλ, της ελευθερίας του από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων, η ιστορία δηλαδή της Διάβασης των Εβραίων. Αυτή η ιστορία προετοιμάζει και μας να κατανοήσουμε την έξοδο του Χριστού προς τον Πατέρα Του, την ολοκλήρωση δηλαδή του έργου της σωτηρίας μας. Ο Ιώβ, ο πολύπαθος, είναι η προεικόνιση του Ιησού Χριστού στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτά τα αναγνώσματα από το βιβλίο του Ιώβ προαναγγέλλουν το μεγάλο μυστήριο των παθών του Κυρίου, της υπακοής και της θυσίας Του.

5. Η λειτουργική πορεία αυτών των ήμερων έχει ακόμα το ρυθμό της Μεγάλης Σαρακοστής. Λέγεται ακόμα η προσευχή του Εφραίμ του Σύρου, («Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιέργειας, φιλαρχίας και αργολογίας, μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου · ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν») και γίνονται οι ανάλογες μετάνοιες. Επίσης έχουμε εκτεταμένα αναγνώσματα από το Ψαλτήρι και βέβαια κάθε πρωί την Ακολουθία των Προηγιασμέ νων Δώρων, με τους ύμνους της Μεγάλης Σαρακοστής. Βρισκόμαστε ακόμα στην περίοδο της μετανοίας, γιατί μόνο η μετάνοια μας εξασφαλίζει τη συμμετοχή μας στο Πάσχα του Κυρίου μας και μας ανοίγει τις θύρες στο Πασχάλιο δείπνο.

Τελικά την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη όταν η τελευταία πια Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων φτάνει στο τέλος, αφού τα Τίμια Δώρα έχουν μεταφερθεί από την Αγία Τράπεζα, ο ιερέας λέει, για τελευταία φορά, την προσευχή του Αγίου Εφραίμ. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η προετοιμασία φτάνει στο τέλος. Ο Κύριος μας καλεί τώρα στο τελευταίο Του δείπνο.

Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας। Εκδ. Ακρίτας 1990.

vatopaidi

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το μεγαλοβδόμαδο της Παιδείας

Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς


«Μη με διαβάζετε, όταν δεν πήγατε τουλάχιστον μια φορά στην Αποκαθήλωση».
Ν. Καρούζος

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Και ονομάζεται Μεγάλη όχι γιατί είναι μεγαλύτερη ή έχει περισσότερες μέρες, αλλά «επειδή μεγάλα ημίν γέγονεν εν αυτή παρά του Δεσπότου κατορθώματα», λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Όλη η ποίηση του Χριστιανισμού και όλη η δόξα της Ορθοδοξίας, από αυτή την εβδομάδα πηγάζουν.
Μεγάλη Εβδομάδα της χαρμολύπης, του χαροποιού πένθους, τέτοιους εκπληκτικούς γλωσσικούς ακροβατισμούς, μόνο η ελληνική λαλιά μπορεί να συνταιριάσει. Πώς να το εξηγήσεις το «χαροποιόν πένθος»; Αυτό μόνο βιώνεται διά της πίστεως. «Τα μέγιστα διά της πίστεως ου δια λογισμών κατορθούνται», θα πει ο Μέγας Βασίλειος.

Οι επιστημονικές αναλύσεις και οι νοητικοί ρεμβασμοί ανήκουν στις δυτικές αιρέσεις, στους λεγόμενους «Χριστιανούς της Δύσης». «Πολλή θρησκεία αλλά καθόλου Χριστός» έλεγε επιγραμματικά ο Γεώργιος Τυπάλδος Ιακωβάτος για την Γερμανία.

Κάτι παρόμοιο, μπόλικη θρησκεία, θρησκειολογία και λοιπές αερολογίες, εν απουσία του Χριστού της Εκκλησίας, μηχανεύεται και το υπουργείο διά βίου αμάθειας για την πολύπαθη εκπαίδευση.

Μαυρίζει η ψυχή σου μ’ αυτά που συμβαίνουν. Θυμίζω ότι η κ. Διαμαντοπούλου, όπως και οι Ραγκούσης, Παπακωνσταντίνου, Σηφουνάκης, Μπιρμπίλη και Κουβέλης, άπαντες υπουργοί της κατοχικής Κυβέρνησης, δεν δέχτηκε να ορκιστεί στο Ευαγγέλιο όταν ανέλαβε καθήκοντα.

Έγραφε ο Παπαδιαμάντης για την περίπτωσή τους… «αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάσει εις ύψος και φανή και αυτός γίγας». (Λαμπριάτικος Ψάλτης).

Θέλω να γράψω για την Μεγάλη Εβδομάδα, για το άρρητον πνευματικό κάλλος της Εκκλησίας μας, αλλά ο νους ξεστρατίζει στο μεγαλοβδόμαδο της Παιδείας.

Έβαλαν στόχο και σκοπό τους οι νάνοι, τα σπιθαμιαία αναστήματα που επικάθησαν στο σβέρκο μας, να μαγαρίσουν τα παιδιά του λαού μας. Δεν τους αρκεί η οικονομική εξαθλίωση. Δεν χορταίνουν οι δόλιοι και επίβουλοι, οι ανθρωποκάμπιες με σάρκα, ψυχή και Χριστό θέλουν να καταστρέψουν, αυτά τα δυο πολυτίμητα στυλώματα του Γένους μας, ροκανίζουν.

Ρωτώ: είναι δυνατόν ο δαιμονισμός να διδάσκεται στο δημοτικό σχολείο; Και όμως….

Μάθημα «Θεατρική Αγωγή» Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού,
είναι απ’ αυτά τα χαζοχαρούμενα, τα νεοταξικά, τα άψυχα και ανούσια με τα οποία υποσιτίζουν τα παιδιά, το σάπιο και ακάθαρτο Νέο Σχολείο τους.

Όπως γράφει το σχετικό εγχειρίδιο στην εισαγωγή
«το βιβλίο στηρίζεται στην ιδέα και στις απαιτήσεις ενός παιχνιδιού. Είμαστε εδώ για να παίξουμε ένα μαγικό παιχνίδι… Παίζουμε για να χαρούμε, παίζουμε και γι’ αυτούς που μας βλέπουν, γιατί υπάρχει πάντα κάποιος που μας βλέπει. Είναι ο Μάγος της Σκηνής…..».

Το βιβλίο βρομοκοπάει ανατολικά θρησκεύματα, γιόγκες και λοιπά αθλιουργήματα.

«Είναι σημαντικό το σώμα μας να παίρνει τη σωστή στάση. Για να γίνει αυτό πρέπει να προηγηθεί έλεγχος της αναπνοής, της έντασης – χαλάρωσης και της αυτοσυγκέντρωσης» διαβάζουμε, φράσεις που παραπέμπουν ευθέως στην τεχνική της γιόγκας.

Πιο κάτω, μιλάει για την μίμηση. «Με τη μίμηση το σώμα περνάει σε μια διαφορετική κατάσταση και ενεργούμε ανάλογα. Μεταμορφωνόμαστε σε κάποιον άλλο με τη δύναμη της φαντασίας».

Τέτοιες μπούρδες μαθαίνουν τα παιδιά, πώς να γίνουν υποκριτές. Η μεταμοντέρνα εποχή μας ανυπομονεί να μας βγάλει από τον ανυπόφορο εαυτό μας και να υποδυθούμε ρόλους, πράγμα που προσφυώς ονομάστηκε «ψηφιδωτή προσωπικότητα».

«Η ψηφιδωτή προσωπικότητα είναι ένας κοινωνικός χαμαιλέοντας που δανείζεται ακατάπαυστα, από κάθε διαθέσιμη πηγή, ψιχία και κομματάκια ταυτότητας και τα δομεί ανάλογα ως επιθυμητά ή χρήσιμα σε κάθε περίπτωση» (Κ. Κέργκεν, «ο κορεσμένος εαυτός», «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», σ. 278).

«Ετοίμασε ένα πρόσωπο για να συναντήσει τα πρόσωπα που θα συναντήσεις» γράφει ο οξυδερκής Τ. Έλιοτ.

Στην σελίδα 81 του προειρημένου βιβλίου «Θεατρική Αγωγή» διαβάζουμε: «Ας δοκιμάσει ένας μαθητής με τις μαγικές ικανότητές του να επηρεάσει τη συμπεριφορά ενός άλλου και να του υπαγορεύσει μια συγκεκριμένη δράση».

Στη συνέχεια καλούνται να αυτοσχεδιάσουν ….παίζοντας ένα ρόλο. Ποιόν;
«Το δαιμόνιο», έτσι ακριβώς. Το δεκάχρονο παιδάκι οφείλει, κατά τους δαιμονισμένους συγγραφείς και αξιολογητές του υπουργείου, να υποδυθεί, να γίνει δαιμόνιο. («Θεέ μου τι λέπομεν στις μέρες μας», όπως θα έλεγε ο Μακρυγιάννης).

Και στην ίδια σελίδα «στην σκηνή η επικοινωνία μπορεί να φέρει μαγικά αποτελέσματα, δηλαδή ένα πρόσωπο να μεταβάλλει τη συμπεριφορά και τις ενέργειες κάποιου άλλου».

Δαιμόνιο, μαγείες, μάγοι, μεταμορφώσεις σελίδες απανωτές γεμάτες παραλυσίες, ερεβώδη πράγματα, ο καταχθόνιος κόσμος του Χάρυ Πότερ, σχολικά αναγνώσματα, σάβανα πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας. Διώξαμε τoν Χριστό από το σχολείο και «χορεύουν» τα «ταγκαλάκια».

Μιας και βρισκόμαστε ακόμη στον απόηχο της εθνικής εορτής του ’21 και βιώνουμε την νέα Τουρκοκρατία, την ύπουλη και κρυφοδαγκανιάρα, παραπέμπω σ’ ένα ρωμαλέο κείμενο του μεγάλου Δασκάλου του Γένους Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων. Στο κείμενο αυτό ο σοφότατος Δάσκαλος υποδεικνύει ποια πρέπει να είναι η στάση των γονέων, όταν το σχολείο πολιορκείται από το «κακό», από δαιμόνια.

«Γνωρίζοντες ακριβώς ότι από την παιδείαν των υιών σας κρέμαται των οικιών σας η ευτυχία, χρέος έχετε πρώτον να προβάλλητε εαυτούς εις τα τέκνα σας ζώσαν παντοίας αρετής εικόνα, πάντοτε και πανταχού προτεθειμένην εις μίμησιν, και να επαγρυπνήτε εις τα συναναστροφάς και την άλλην διαγωγήν των .Έπειτα χρεωστείτε και κατ’ ιδίαν εις τα οικίας σας να γίνησθε σεις αυτοί επιστάται εις τα μελέτας των μαθημάτων των, εξετάζοντές τα πάσαν εσπέραν να σας λέγωσι τι καλόν έμαθον την ημέραν εις το σχολείον και βραβεύοντες μεν με επαίνους και δώρα, αν τύχη, την περί την επίδοσιν εις τους λόγους φιλοτιμίαν των, παιδεύοντες δε με πατρικούς ελέγχους και σωτηριώδεις κολάσεις ενίοτε την αμέλειαν και ακηδίαν περί την εκπλήρωσιν των ιδίων αυτών καθηκόντων. Εις την παρούσαν, ω φίλοι, του γένους ημών κατάστασιν οι γονείς αυτοί πρέπει να γίνωνται παιδονόμοι και έφοροι της παιδείας των τέκνων των».


To σχολείο είναι πλέον επικίνδυνο για τα παιδιά. Οι γονείς πρέπει να γίνουν έφοροι και παιδονόμοι των τέκνων τους, το νυν σχολείο, μέσω των αντίχριστων βιβλίων, τα δηλητηριάζει και μαγαρίζει τα όσια και τα ιερά του Γένους.

Μπαίνεις μες στην τάξη και αντικρίζεις με ντροπή την εικόνα του Νυμφίου της Εκκλησίας – για πόσο καιρό άραγε θα παραμένει αναρτημένη; - μας κοιτάζει περίλυπος για το κατάντημά μας ο Κύριος και είναι σαν να ακούμε την φωνή του:

«άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με, και μη κωλύετε αυτά∙ των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού»
(Μαρκ, ι΄, 14).

Περνάει ο λαός μας το μεγαλοβδόμαδό του, σταυρώνεται καθημερινά το ελληνικό σχολείο, ανεβαίνει τον Γολγοθά του. Όμως «φθάσαντες πιστοί, το σωτήριον πάθος, Χριστού του Θεού, την άφατον αυτού, μακροθυμίαν δοξάσωμεν∙ όπως τη αυτού ευσπλαχνία, συνεγείρει και ημάς, νεκρωθέντας τη αμαρτία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος».

Όποιον του μέλλει Ανάσταση τον Γολγοθά περνάει…

resalto

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )