.

.

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Αν βουληθώ να σ’ αρνηθώ…

Αν βουληθώ, αν βουληθώ
να σ’ αρνηθώ
να σ’ απολησμονήσω
να μην εβρώ νερό να πιω
μη ρούχο να φορήσω


Αν βουληθώ, αν βουληθώ
να σ’ αρνηθώ
να σ’ απολησμονήσω
να μην μπορώ φιλί να βρω
μη δάκρυ να δακρύσω!


Την 1η Απριλίου 1955…


Ο αγώνας εκράγηκε στις 0.30″ το πρωί της lης Απριλίου 1955, ξημερώματα Παρασκευής. Η Κύπρος μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα κοχλάζον ηφαίστειο που με τη φωτιά του καταύγαζε τον κόσμο και με τις υποχθόνιες δονήσεις του έσειε τα θεμέλια της γης. ‘Ήταν απίστευτο. Ο εχθρός αλαφιάστηκε. Ο λαός ένιωσε να του θερμαίνει την καρδιά η άγια φωτιά. Η νιότη πυρπολήθηκε. Τα λάβαρα των αιώνων υψώθηκαν στα κάστρα. Ολόκληρο το νησί έγινε μια απέραντη γαλανόλευκη σημαία. Κι η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε από τα πολεμικά τροπάρια του Γένους και τα εμβατήρια του ξεσηκωμού.
Το έθνος ξύπνησε, έστησε αυτί κατά το νότο, η μνήμη της Αγίας Λαύρας φύσηξε σαν πνοή ζωογόνα για να φλογίσει την Ψυχή και να Θεριέψει το εθνικό όνειρο. Εκείνη την πρώτη νύχτα χτύπησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα των Αμμοχωστιανών στη Δεκέλεια. με αποστολή να προκαλέσουν διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος και συσκότιση σ’ όλο το νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα “Αστραπή” ανατίναξαν το Ραδιοφωνικό σταθμό.

Άλλες ομάδες ανάλαβαν αποστολές σε προκαθορισμένα σημεία σε διάφορες περιοχές. Την αφετηρία της ιστορίας της δόξας, οριοθέτησε με τη θυσία του ο πρώτος νεκρός. Ο Μόδεστος Παντελή. Ο ήρωας πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα Καλώδια. Χρησιμοποίησε σχοινί που είχε υγρανθεί από τη νυχτερινή ανοιξιάτικη νοτιά.

Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν να ροδίσει η αυγή. βγήκε στους δρόμους απορώντας. Το μυστικό της το αποκάλυψε ο Αυγερινός της ελευθερίας που μεσουράνησε μετά τις πρώτες εκρήξεις. Η πατρίδα φόρεσε τα γιορτινά της κι έκανε το σταυρό της. Το πανηγύρι του αγώνα άρχιζε. Ο άγγελος του λυτρωμού φτεροκοπούσε και μετέδιδε από πόρτα σε πόρτα το άγγελμα του ξεσηκωμού. Κι ο Διγενής κυκλοφορούσε την προκήρυξή του.

Βασική πηγή η εργασία περί Αγγλοκρατίας

τουκ. Νίκου Μπατσικανή, συγγραφέα – ποιητή.

Μελετητή Ελληνικής Γλώσσας & Ιστορίας.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ: http://www.egolpion.com/eoka.el.aspx



Γιατί ο Παλληκαρίδης δεν έκανε έφεση;


Στοίχιση  στο  κέντρο

Σύμφωνα με τη διαδικασία και σύμφωνα με τα βρετανικά έγγραφα ο Παλληκαρίδης είχε δικαίωμα έφεσης.

«Για να εξασφαλιστεί η κατάθεση της έφεσης δίχως καθυστέρηση, έχουν γίνει κα­νονισμοί, καθορίζοντας ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ, μέσα στα οποία γίνονται διάφορα διαβήματα τόσο στην Αποικία όσο και εδώ (Λονδίνο), που οδηγούν στην κατάθε­ση της έφεσης. Οι κανονισμοί αυτοί δεν έχουν θεσπιστεί, είναι απλά εκτελεστικοί κανονισμοί και εξαρτώνται από τη δύναμη του Κυβερνήτη να αναβάλει την ποι­νή… Αυτοί οι κανονισμοί πρέπει να γίνονται αυστηρά σεβαστοί και αν μέσα στα χρονικά αυτά πλαίσια δεν υποβληθεί αίτηση για έφεση η ποινή θα εκτελεστεί…». Αν ο κατηγορούμενος υποβάλει έφεση όμως: «I should however inform you that is not intended that an execution should proceed where a petition is to be lodged with the Privy Council». (Θα πρέπει, όμως να σας ενημερώσω, πως δεν μπορεί μια εκτέλεση να προχωρήσει αν πρόκειται να καταχωρηθεί έφεση στο Ανακτορικό Συμβούλιο).

Γιατί ο Παλληκαρίδης δεν έκανε έφεση;

Γράφουν συγκεκριμένα τα έγγραφα των Βρετανών: «Pallikarides although ad­vised of his rights to appeal, he had not appealed against his conviction or sen­tence and the time limit for appeals had expired». (τηλεγράφημα ημερ. 9.3.1957 από τον Κυβερνήτη Sir John Harding προς τον Υπουργό Αποικιών).

Μετάφραση: «Παρόλον ότι είχαμε συμβουλεύσει τον Παλληκαρίδη για τα δικαιώ­ματα του για έφεση, δεν έκανε έφεση εναντίον της ποινής του και τα χρονικά όρια έχουν λήξει».

Ο απαγχονισμός του Παλληκαρίδη, όχι μόνον εκ των πραγμάτων ήταν απάν­θρωπος, άδικος και εξυπηρετούσε τα βρετανικά διχοτομικά σχέδια, αλλά ο νε­αρός Παλληκαρίδης είχε (και νόμιμα) το αναφαίρετο δικαίωμα έφεσης. Το οποίο δε διεκδίκησε. Ερευνώντας την υπόθεση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, (εί­μαι υποχρεωμένη να το καταγράψω) βρίσκω πως δεν είχαν εξαντληθεί ούτε όλα τα νομικά μέσα για την υπεράσπιση του. Σύμφωνα με βρετανικά έγγραφα, υπήρχαν.

Γράφουν τα έγγραφα: «Υπήρχαν ελαφρυντικά για την υπόθεση ,τα οποία αγνοή­θηκαν: Το όπλο ήταν άδειο, δεν υπήρξε σφαιροθήκη, ήταν σκουριασμένο, μετα­φέροντας το σ’ αυτήν την κατάσταση από το ένα κρησφύγετο στο άλλο ήταν εν­δεικτικό πως δεν είχε πρόθεση να το χρησιμοποιήσει και τελευταίο, ο Παλληκαρί­δης είχε παραδοθεί».

Ακόμα ένα έγγραφο: το πιο κάτω απόσπασμα τηλεγραφήματος ημ. 9.3.57 του Sir John Harding (Κυβερνήτη) προς το Γραφείο Αποικιών ενισχύει τις υποψίες, εύλογες όντως, που δημιουργούνται:

«… Το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου 1956 στρατιωτική περίπολος βρήκε τον Παλ­ληκαρίδη σε ένα δρόμο στα βουνά κοντά στο χωριό Λυσός της περιοχής Πάφου.

Κατά την ώρα της σύλληψης του κρατούσε ένα όπλο Μπρεν (Bren) συνοδεύετο από δυο άλλους άνδρες και με δύο γαϊδούρια. Οι άλλοι δύο άνδρες έτρεξαν και διέφυγαν. Βρέθηκαν τρία γεμάτα όπλα πάνω στα γαϊδούρια. To Bren ήταν γεμάτο από σκουριά και παρόλον ότι δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προτού καθαριστεί από πάνω μέχρι κάτω, ο δικαστής έμενε ικανοποιημένος, πως το κρατούσε με πρόθεση να το χρησιμοποιήσει αργότερα για κάποιο παράνομο σκοπό.

Ο Παλληκαρίδης όταν τον συνάντησαν τα Σώματα Ασφαλείας δεν αντιστάθηκε και παραδόθηκε».

Ο νεαρός Παλληκαρίδης, σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, είχε πέσει και θύμα (συν τοις άλλοις) νομικής ανεπάρκειας. Με το αμείλικτο ερώτημα να αιωρείται μέχρι σήμερα: Γιατί ο Παλληκαρίδης δεν έκανε έφεση;;

Τέτοια ερωτήματα δεν πρέπει να περνούν αναπάντητα στην ιστορία.

Απόσπασμα:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Φανούλας Αργυρού

Αποσπάσματα από το κεφάλαιο με τίτλο:

Οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας,

η ΕΟΚΑ και οι απαγχονισμοί 1955/59

ΟΛΟΙ οι Ελληνες εν δυνάμει δότες οργάνων

ΑΙΣΧΟΣ - Ασύλληπτο ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣH


Επειδή αρνούνται οι Ελληνες να γινουν δότες οργάνων ψηφίζουν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ δικτατορικο νόμο και τους εξαναγκαζουν να γινουν ΟΛΟΙ δότες υποχρεωτικά. Οι περισσότεροι Ελληνες έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι οι "Εγκεφαλικα νεκροί" δεν είναι νεκροί, αλλά ασθενείς ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Οτι είναι ΝΕΚΡΟΙ, αυτό είναι ένα ΠΕΛΩΡΙΩΝ διαστάσεων ΨΕΜΜΑ. Αυτό το ψέμμα κατασκευάσθηκε από τους άπιστους γιατρούς της Μινεσσότα των ΗΠΑ. Ανακήρυξαν δηλαδη τους, έστω και μακροχρόνια, ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ως "εγκεφαλικά νεκρούς". Εδώ στην Ελλάδα αυτό το ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ το επευλόγησε πρωτος ο ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ της μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής "Σωτηρικος" Νικόλαος Χατζηνικολάου και το μετέφερε μέσα στην Εκκλησία της Ελλάδος ως ανύπαρκτο πρόβλημα. Και μέχρι σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος, σιωπά και κωφεύει όχι μόνον στις πονεμένες και αναρθρες φωνές και κραυγες των καθημερινά καννιβαλικώς ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΩΝ συνανθρώπων μας, που ως υπερηχιτικη κλαγγή οπλων πολλών και ως επαυξανόμενος ήχος βιαίας και εκκωφαντικής πνοής, καταφθάνουν μέχρι τον θρόνον του Θεού, αλλά και τις φωνές όλων όσων έχουν ευαισθητοποιηθή και ασταματητα κραυγάζουν να σταματήση η Εκκλησία να ανέχεται αυτό το απαίσιο αποτρόπαιο συνεχές και αδιαλλειπτο ΕΓΚΛΗΜΑ διότι πολύ εξοργίζει την ΑΠΟΤΟΜΙΑ του Θεού. Εστω και αργά, εστω και σημερα, υπαρχει αμεση αναγκη "εξ υπνου εγερθήναι". Η Εκκλησία να κηρύξη ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΝ. Μια Εκκλησια, που ευλογεί και επευλογει την ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ των ΚΑΝΙΒΑΛΙΚΩΝ Μεταμοσχευσεων, είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑ ή σπηλαιο δολοφονων; Να σταματηση ΑΜΕΣΑ η υπερψήφισι ενός τετοιου αναγκαστικου δικτατορικου νόμου και να αρχίσει την διαφωτιση ολοκληρου του Ελληνικου λαου για την πραγματικη αληθεια του ζητηματος των ανομων και απανθρωπων μεταμοσχευσεων. Θα παρακολουθουμε να δουμε εαν η Εκκλησια ξυπνηση επιτελους ή θα συνεχίζει να διερχεται τον ...Βαρουχειον υπνον της!!!! Ιδού το εξοργιστικο δημοσιευμα. ΟΛΟΙ οι Ελληνες εν δυνάμει δότες οργάνων. Εν δυνάμει δότες οργάνων θα είναι στο εξής όλοι, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει το νέο προσχέδιο νόμου για τις μεταμοσχεύσεις που δόθηκε στη δημοσιότητα. Μόνο όσοι θα έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους, όσο ζουν, με δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, δεν θα είναι εν δυνάμει δότες. Αναλυτικά, το προσχέδιο νόμου αναφέρει ότι η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο, πραγματοποιείται εφόσον δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του (εικαζόμενη συναίνεση). Κάθε πολίτης που έχει ενηλικιωθεί, μπορεί να δηλώνει την αντίθεσή του στην αφαίρεση οργάνων του μετά θάνατον, σε ειδικό αρχείο που θα τηρείται στον ΕΟΜ. Η σχετική δήλωσή του θα πρέπει να φέρει βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής. Επιπλέον, το νέο προσχέδιο αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να γίνονται κατά περίπτωση μεταμοσχεύσεις και από ιδιωτικά νοσοκομεία. Η δυνατότητα για χειρουργική αφαίρεση οργάνων ή μεταμόσχευση δίνεται πλέον σε νοσηλευτικά ιδρύματα - νομικά πρόσωπα ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αλλά και ιδιωτικές κλινικές. Επίσης, από το προσχέδιο προσδιορίζονται με σαφήνεια οι περιπτώσεις στις οποίες θα πρέπει να γίνεται αφαίρεση οργάνων από ζωντανό δότη. Το ζήτημα αυτό, που αφορά κυρίως τους νεφρούς, μέρος του ήπατος και άλλα όργανα, επιτρέπει τη μεταμόσχευση από ζώντα δότη μόνο στον ή στη σύζυγό του, σε ασθενή με τον οποίο υπάρχει σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, σε συγγενή μέχρι και 4ο βαθμό εξ αίματος και 2ο βαθμό εξ αγχιστείας και σε πρόσωπο που υπάρχει άμεση προσωπική και συναισθηματική σχέση. Στην τελευταία περίπτωση θα πρέπει να δίνεται ειδική άδεια με δικαστική απόφαση αφού ελεγχθούν όλες οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντα δότη αλλά και η κατάσταση της ψυχικής του υγείας, της ουσιαστικής σχέσης και του συναισθηματικού δεσμού που έχει ο δότης με τον λήπτη. Σε ό,τι αφορά τις τράπεζες βλαστοκυττάρων (αιμοποιητικών κυττάρων) θα ιδρύονται στο εξής με απόφαση του υπουργού Υγείας και σύμφωνη γνώμη του ΕΟΜ και θα λειτουργούν αποκλειστικά μόνο σε νοσηλευτικά ιδρύματα, στον Δημόκριτο και στο Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών. Στο προσχέδιο προβλέπονται ποινές για όσους με τη δική τους συναίνεση δίνουν όργανά τους προς μεταμόσχευση και πολύ αυστηρότερες ρυθμίσεις του προβλέπουν ακόμη και κάθειρξη δέκα ετών και πρόστιμο 290.000 ευρώ για οργανωμένες ομάδες που συμμετέχουν στη διακίνηση και εμπορία οργάνων. «Ναυτεμπορική» 30/03/2011 -ΑΠΕ-ΜΠΕ Πηγή :ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Σχόλιο: Έχουμε ξεκάθαρα πλέον ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΉ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, απεριορίστου χρόνου। Η Εκκλησία γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει δικτατορία και γι'αυτό σιωπά. Διότι και η ίδια είναι μια δικτατορία αιωνίου χρόνου. Κανείς μας δέν έχει ξεχάσει τις ανίερες και πορνικές σχέσεις της Εκκλησίας με την προηγούμενη στρατιωτική δικτατορία. Αυτόν τον ανίερο γάμο της υποτιθέμενης Εκκλησίας πληρώνει η Ελλάδα ακριβά απο τους αντιστασιακούς πασοκτζήδες, οι οποίοι στριμώχνοντας εκβιαστικά τους Έλληνες και τους Χριστιανούς που δέν αντιστάθηκαν, διέλυσαν τα πάντα. Σήμερα ο Ιερώνυμος πιστεύει ότι είναι επικεφαλής μιας Εκκλησίας, της ίδιας Εκκλησίας που είχε για ηγέτες τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο. Κανείς μας δέν καταλαβαίνει την διαφορά. Πατώντας σε αυτό το ένδοξο παρελθόν εκβιάζει τα συναισθήματα των Χριστιανών. Διότι για συναισθήματα προκειται. Ακύρωσαν το Αρχονταρίκη και όλοι έκλαψαν διότι χάθηκε ο Ορθόδοξος λόγος απο την τηλεόραση. Ενώ ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά ότι ο Δημητριάδος μόνο Ορθόδοξος δέν είναι. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ. ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

1821 - Η κατευθυνόμενη προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας

ΑΦΙΕΡΩΜΑ 1821 - Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης

Σχόλια στην Εκκλησιαστική Επικαιρότητα με τον π. Θεόδωρο Ζήση ,Ομ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Α.Π.Θ. ΚΥΡΙΑΚΗ 27 Μαρτίου 2011 - Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου


Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ομιλία σε κατανυκτικό Εσπερινό

27-3-2011

Ακούστε ΕΔΩ την ομιλία

Χωρίς προΰπαρξη έθνους επανάσταση δεν γίνεται




του Σαράντου Ι. Καργάκου

Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου». Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός είναι μέσα στα γονίδια μας. Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός.

ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση». Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασπμαντοποιήθηκε η διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ' ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι».

ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση· ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι». Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει. Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού. Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα. Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως.

ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές. Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος. Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά. Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες. Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε. Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί.

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν. Για να επαναστατήσεις πρέπει να υπάρχεις ως σύνολο με βαθιές καταβολές αυτοσυνειδησίας. Από το τίποτε δεν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, η παρούσα πολιτική και πνευματική μας ανυπαρξία. Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης έχει δια τυπώσει μια αρχή που είναι κανόνας στη Φυσική και την ανθρώπινη ζωή: «Ουδ' αν το μη ον ποιήσαι τι ούτε υπό του μη όντος γένοιτ' αν τι». Τη φράση αυτή διεθνοποίησε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής του Α' μ.Χ. αιώνος Πέρσιος, με τη δική του απόδοση: «Ex nixilo nihil» (Εκ του μηδενός παράγεται μηδέν). Πώς, λοιπόν, αν η εθνική υπόσταση του επαναστατημένου λαού ήταν μηδενική, θα μπορούσε να προκύψει εθνικό κράτος; Το γεγονός ότι στον παρόντα καιρό επιδέξια μηδενικά επιπλέουν και κυριαρχούν είναι ίσως το μόνο ισχυρό αντεπιχείρημα.

ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ απέκτησα την ικανότητα να βλέπω όχι το παρελθόν αλλ' ίσως καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Αυτή την πολιτική της εθνοκτονίας την είχα καταγγείλει συχνά με τα άρθρα μου στον Ελεύθερο Τύπο σε παλαιότερη εποχή. Θα μπορούσα σήμερα τα λεγόμενα για το 1821 να τα θεωρήσω αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή τεχνουργήματα μιας ηροστράτειας δοξομανίας ή λοξομανίας. Όχι, πρόκειται για μια ευρύτερη συνωμοσία, που σκοπεί στην υπονόμευση των πνευματικών και ηθικών θεμελίων του ελληνικού λαού. Πρόκειται για μια πολιτική που «πλασάρισε» ο μισέλληνας Άγγλος πολιτικός λόρδος Λοντόντερι διαρκούντος του Αγώνος: «Η Ελλάς πρέπει να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, ο δε λαός της να γίνει μικρόψυχος, όπως τα έθνη του Ινδοστάν». Προφανώς, για να είναι ευκολοκυβέρνητος.

Ο ΛΑΟΣ όμως αυτός δεν έγινε ευκολοκυβέρνητος παρά τα 400 και πλέον χρόνια δουλείας. Τη μαρτυρία για τον πόθο του προς εθνική αποκατάσταση από τα πρώτα χρόνια της δουλείας παρέχει ο Τούρκος ιστορικός Αχμέτ Δζεβδέτ μπέης με τα ακόλουθα: «Η προς επανάστασιν ροπή των Ελλήνων είναι υπόθεσις παλαιά. Όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' ο Πορθητής εκυρίευσε την Πάλιν, ήτο φυσικόν ότι εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων έμεινεν ο προς επανάκτησιν της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας πόθος».

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ισχύει το αρχαίο λεχθέν: «Πενθείν ου χρη· Νέμεσις γαρ»…
«Τύπος της Κυριακής»,Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Ζωηφόρος

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Νυν αι δυνάμεις…

(ηχητικό από Προηγιασμένη στο Βατοπαίδι)

Ο π. Ιωάννης, μοναχός από την Ιερά Μονή Παναγίας Χαματούρα στο Λίβανο, βρίσκεται αυτές τις ημέρες για προσκυνηματικούς λόγους στο Άγιο Όρος. Ο π. Ιωάννης για όσους δεν γνωρίζουν έχει αναλάβει την διεύθυνση της χορωδίας της Μονής. Την προηγούμενη εβδομάδα που ήταν στην Μονή Βατοπαιδίου έψαλλε στις Ακολουθίες. Για τους λάτρεις της βυζαντινής μουσικής και αγαπητούς αναγνώστες του ιστολογίου μας θα αναρτήσουμε κάποιους ύμνους. Αρχικά δημοσιεύουμε από την Προηγιασμένη Λειτουργία το χερουβικό, «Νυν αι δυνάμεις», σε ήχο α΄ τετράφωνο και μέλος Δημητρίου Μουρ.

Herouviko sta Aravika 10-3-2011



vatopaidi

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Η «Ωρα της Γης»: Το σώου της υποκρισίας


Η καθεστωτική υποκρισία σήμερα έχει πάρει αποκρουστικές διαστάσεις: παίζεται και σε χολιγουντιανές, τελετουργικές παραστάσεις.
Μία από αυτές τις παραστάσεις της υποκριτικής αυθάδειας είναι και η «Ωρα της Γης»: Το σβήσιμο των φώτων για μια ώρα με την «εθελοντική» συμμετοχή της κυβέρνησης και αρκετών επιχειρήσεων…
Η καμπάνια υλοποιείται «εργολαβικά» από τη λεγόμενη Μη Κυβερνητική Οργάνωση WWF: Γνωστή για τις μεγάλες διαπλοκές της με διάφορες πολυεθνικές!!!!!
Επισήμανση: Οι περισσότερες επιχειρήσεις που δηλώνουν συμμετοχή, καθώς και τα υπουργεία, το Σάββατο 8.30, χρόνος όπου θα δοθεί η παράσταση της «Ωρας της Γης», είναι κλειστά!!!!


Η συνέχεια εδώ

Η 25η Mαρτίου από μια παλιά Ελλάδα...

Στιγμιότυπα από τον εορτασμό της επετείου της 25ης Mαρτίου από Έλληνες ομογενείς σε πόλεις του εξωτερικού μέσα από τις συλλογές του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου.





pentapostagma

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά Μπραΐμη

270311-pcorrect-tsoliades
Πολλοί ψάχνουν να βρουν το νόημα των εορτασμών για την επέτειο της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου, 190 χρόνια μετά την έναρξή της. Σε μια εποχή που κάποιοι προσπαθούν να αναθεωρήσουν την ιστορία μας και να μας πείσουν για το ανορθολογικόν και άτοπον της προσήλωσης σε «εθνικούς μύθους» (όπως πχ προσδιορίζουν την Αγία Λαύρα και το κρυφό σχολείο), πολλοί αναρωτιόμαστε πως το μήνυμα της επετείου θα επικαιροποιηθεί, ώστε να βοηθήσει τους Έλληνες να τονώσουν το ηθικό και την οργή τους. Κι όμως, ο ποιητής μας, μας έδειξε τον δρόμο.

Πόσο επίκαιρη είναι η Επανάσταση του '21;
190 χρόνια λοιπόν μετά την Επανάσταση, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Κωστής Παλαμάς, το είδε πολύ νωρίς και διέγνωσε το φαινόμενο, στις αρχές του 20 αιώνα: την επικράτηση του ορθολογισμού επί του ανορθολογισμού, που όμως απο-ιεροποίησε και φυσικά, «γονάτισε» την ελληνική κοινωνία και την έχει φέρει στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ή της... επανάστασης, μια και όλες οι προϋποθέσεις για μια νέα εθνεγερσία, συντρέχουν. Με την πιο βασική να είναι η ανελευθερία, καθώς όπως επισημαίνει ο Κωστής Παλαμάς, «τ' άτι σου ακόμα μας πατά Μπραΐμη». Ποιοι είναι όμως οι νέοι δυνάστες στους οποίους αναφέρεται ο Κωστής Παλαμάς και από τους οποίους πρέπει να απαλλαγούμε; Οι ορθολογιστές, οι άθρησκοι, αυτοί οι δίχως πίστη και ψυχή, οι ενδοτικοί, οι σύγχρονοι Φαναριώτες, όλοι όσοι πορεύονται δίχως πίστη και εικονικά προσκυνούν ιδέες και επιστήμη. Αλλά και όλοι όσοι ήρθαν εδώ, με το στρατό του Ιμπραήμ, δηλαδή το στρατό της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ο οποίος πλέον έστειλε εδώ τη ναυαρχίδα του, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους μετανάστες, τον εκτελεστικό βραχίονα- στρατό των παγκοσμιοποιητών, για να σφραγίσουν την υποδούλωσή μας στα νέα αποκρουστικά μας «αφεντικά»: τους απάτριδες κερδοσκόπους των μεγάλων πολυεθνικών funds. Όλοι αυτοί στους οποίους με θυμό αναφέρεται ο Κωστής Παλαμάς, σήμερα είναι πρωταγωνιστές στη σκηνή του δημόσιου βίου και εν πολλοίς καθορίζουν και τις τύχες του τόπου και της κοινωνίας μας, συσσωρεύοντας, όπως αποδεικνύεται, φοβερά δεινά στον τόπο και απειλώντας με τις μεθοδεύσεις τους, την ελευθερία όλων μας. Αλλά απειλούν και την ίδια την υπόστασή μας ως έθνος, με τον εσμό των αλλοφύλων που εποικίζουν την πατρίδα μας. Οι παραπάνω κατηγορίες ατόμων, θα ξεριζωθούν από την εξουσία και την καθημερινότητά μας, μόνο με μια Επανάσταση, η οποία θα ξεθεμελιώσει τους σύγχρονους επιγόνους του Ιμπραήμ.

Πως ζούμε εμείς οι Έλληνες; Γιατί άραγε ζούμε;
Μια πολύ βασική επισήμανση κάνει ο Κωστής Παλαμάς για τον τρόπο που οι σύγχρονοι Έλληνες διαβιούν, «ξοδεύοντας» ουσιαστικά τη ζωή τους ανώφελα, ζώντας χωρίς σκοπό και αιτία, ως αγέλες αγριμιών αλλά και αρνιών. Και μπορεί εδώ η παραπάνω κατηγοριοποίηση (το εσωτερικό δίπολο το οποίο ποιητικά πλάθει) να μην έχει και τόση σημασία, όμως απεικονίζει από τότε με μεγάλη ακρίβεια (όσον αφορά στη λογική λειτουργίας της κοινωνίας) και μάλιστα πολύ πριν φτάσουμε εκεί που είμαστε σήμερα, το τι μέλλει γενέσθαι, αλλά και το εικονικόν του κράτους μας. Σήμερα, Φαναριώτες, άθρησκοι, τουρκική απειλή, όλα υπάρχουν. Όπως και τότε... Τα αισθανόμαστε, τα οσφραινόμαστε, τα βλέπουμε, τα ακούμε. Απλά, οφείλουμε να δούμε, με τα μάτια της ψυχής μας φυσικά, τα «υπέρθεα ξωτικά» στα οποία αναφέρεται ο ποιητής, στηλιτεύοντας την αλλοτρίωσή μας. Αυτήν που μας στέρησε τα μάτια της ψυχής, στην ουσία μας τύφλωσε, μπολιάζοντάς την με ορθολογιστικά σύνδρομα. Πλέον, δεν βλέπουμε τα «υπέρθεα ξωτικά». Δεν θέλουν να τα βλέπουμε οι θιασώτες των «νέων τρόπων». Πρέπει να βρούμε τρόπο όμως να τα ξαναδούμε, σμιλεύοντας, αφού αυτό απαιτείται, την ψυχή μας, με τρόπους ελληνικούς.

Πως όμως;
Άρα: η Επανάσταση θα ξεκινήσει πρώτα μέσα μας। «Πριν πάρουμε τα άρματα», πρέπει να ξέρουμε γιατί το κάνουμε, πρέπει να ξαναβρούμε τη χαμένη πίστη μας, τα χαμένα ιδανικά μας και τις χαμένες αξίες μας. Αλλιώς, η όποια δραστηριότητα θα είναι απλά μια αναλαμπή, όπως οι πολλές αλλά και αναποτελεσματικές επαναστάσεις πριν το '21. Ουσιαστικά, πρέπει να αναζητήσουμε εκ νέου τη χαμένη ΕΛΛΗΝΙΚΗ μας ταυτότητα, αυτό που μας προσδιορίζει και μας «χρωματίζει», αυτό που μας καθιστά ΕΘΝΟΣ και όχι αγέλη αγριμιών και αρνιών κοπάδια, όπως μας προσδιορίζει επιτιμητικά ο Κωστής Παλαμάς, στην προσπάθειά του να μας αφυπνίσει και να μας δείξει το δρόμο. Πρέπει λοιπόν να μυηθούμε εκ νέου στα ελληνικά μυστήρια, να νιώσουμε το ανεπανάληπτο και το υπερκόσμιο της ζωής στην Ελλάδα, να παύσουμε να αναλώνουμε τις ζωές μας ικανοποιώντας υλικές ανάγκες. Τότε μόνο, με μια επανάσταση στον τρόπο και στη φιλοσοφία της ζωής μας, θα είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα: την Επανάσταση που θα σαρώσει στο πέρασμά της όλους αυτούς και όλα αυτά που επί δεκαετίες βεβηλώνουν τον τόπο μας και την ψυχή μας, απο-ιεροποιώντας και αποεθνικοποιώντας τα πάντα. Τότε, αφού θα πιστεύουμε, θα αρκεί η ορμή...

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος


Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Από το 1453 μέχρι σήμερα ο αγώνας για ελευθερία. Ιστορική Πινακοθήκη Ι. Μονής Μεγάλου Μετεώρου (βιντεο)

Μια εξαιρετική, συγκινητική παρουσίαση από την Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου.Βλέποντάς το οι πέτρινες καρδιές μας συγκινήθηκαν, και μπήκαμε στο κλίμα της σύγκρισης σαν αποτέλεσμα (αυτό που μένει στην καρδιά σου), σε σχέση με το 1821 του ΣΚΑΙ.

Τι ψυχική ανάταση και ευαισθησία το συγκεκριμένο, και τι παγωμένο, κρύο, απαρηγόρητο, ανεκπλήρωτο αίσθημα, χωρίς αγάπη, λεβεντιά, παλληκαριά, θυσία σου αφήνει το "μισθωμένο" τηλεοπτικό.

Και επειδή τα λόγια ωχριούν θα τελειώσουμε με τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και σας προτείνουμε να το δείτε με την οικογένειά σας και τα παιδιά σας.

«Ὁ Θεὸς τῆς Ἑλλάδος ἔβαλε τὴν ὑπογραφή Του γιὰ τὴν Λευτεριὰ τῆς πατρίδος καὶ δέν την παίρνει πίσω.»







Πηγή anavaseis.blogspot.com

Δίκαιος ἔπαινος στούς ἥρωες τοῦ ’21.



Δίκαιος ἔπαινος στούς ἥρωες τοῦ ’21



Ὁμιλία τοῦ
Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου





Ἄς μή βρέ­ξει πο­τέ
τό σύν­νε­φον, καί ὁ ἄ­νε­μος
σκλη­ρός ἄς μή σκορ­πί­σει
τό χῶ­μα τό μα­κά­ριον
πού σᾶς σκε­πά­ζει.
Ὦ γνή­σια τέ­κνα τῆς Ἑλ­λά­δος
τέ­κνα ψυ­χαί πού ἐ­πέ­σα­τε
εἰς τόν ἀ­γώ­να ἀν­δρεί­ως,
τάγ­μα ἐ­κλε­κτῶν Ἡ­ρώ­ων,
καύ­χη­μα νέ­ον.
(Ἀν­δρέ­ας Κάλ­βος)

Αὐ­τό τό λαμ­πρό καύ­χη­μα, τό τάγ­μα τῶν ἐ­κλε­κτῶν ἡ­ρώ­ων τοῦ 1821 τι­μοῦ­με σή­με­ρα, καί τούς ἀ­πο­δί­δου­με τόν δί­και­ο καί πη­γαῖ­ο
ἔ­παι­νο καί τήν ἄ­πει­ρη εὐ­γνω­μο­σύ­νη μας.

Ἀ­πο­δί­δου­με τόν δί­και­ο ἔ­παι­νο σ’ αὐ­τούς πού γέν­νη­σαν μέ τό αἷ­μα τους καί μέ τό δά­κρυ τῆς ψυ­χῆς τους τήν λευ­τε­ριά τῆς ἱε­ρῆς μας γῆς, τῆς εὐ­λο­γη­μέ­νης μας πα­τρί­δος. Σ’ αὐ­τούς πού πῆραν τά ὅ­πλα καί
ἐ­πα­να­στά­τη­σαν ἐ­νάν­τια στόν ζυ­γό τοῦ ὀ­θω­μα­νοῦ κα­τα­κτη­τῆ.
Καί τούς ἀ­πο­δί­δου­με τόν δί­και­ο αὐ­τό ἔ­παι­νο σή­με­ρα, πού, ἀν­τί­θε­τα μέ τήν εὐ­χή τοῦ ποι­η­τῆ Ἀν­δρέ­α Κάλ­βου, «σύν­νε­φα σκο­τει­νά καί ἄ­νε­μοι σκλη­ροί» ἀ­πει­λοῦν μέ τόν τρό­πο τους νά σκορ­πί­σουν «τό χῶ­μα τό μα­κά­ριον πού τούς σκε­πά­ζει».
Εἶ­ναι τά σκο­τει­νά σύν­νε­φα τῆς ὑ­πο­τέ­λειας, τῆς ξε­νο­μα­νί­ας, τοῦ ρα­γι­α­δι­σμοῦ καί τοῦ γραι­κυ­λι­σμοῦ. Εἶ­ναι ἡ κα­ται­γί­δα τοῦ θρη­σκευ­τι­κοῦ καί ἐ­θνι­κοῦ ἀ­πο­χρω­μα­τι­σμοῦ, τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς ἀλ­λοί­ω­σης καί πα­ρα­χά­ρα­ξης, τῆς πα­ρα­γρα­φῆς καί τῆς λη­σμο­σύ­νης. Εἶ­ναι οἱ σκλη­ροίἄ­νε­μοι τοῦ ἐ­φη­συ­χα­σμοῦ, τῆς εὐ­μά­ρειας, τῆς εὐ­δαι­μο­νί­ας, τῆς ἄ­νε­σης, τῆς εὐ­ζω­ΐ­ας καί τῆς ἀ­σφά­λειας.

Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης.



Η ομιλία του δημοσιογράφου ιδρυτή και εκδότη του Περιοδικου "Ρεσάλτο" και ιδιοκτήτη της ομώνυμης ιστοσελίδας κ.Θύμιου Παπανικολάου , στην εκδήλωση για το 1821 που διοργάνωσαν οι Ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου (20 Μαρτίου 2011 - Δημαρχείο Αμαρουσίου)




Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης

Μία από τις στρατηγικές επιλογές του διεθνούς κεφαλαίου και των μηχανισμών του (Νέα Τάξη) είναι η παραχάραξη της Ιστορίας της ανθρωπότητας, των εθνών και της αγωνιστικής μνήμης των λαών.

Στη χώρα μας η υλοποίηση αυτής της μακάβριας στρατηγικής έχει εκδηλωθεί πολυεδρικά και πολυκέφαλα: Το έκτρωμα του σχολικού βιβλίου της ιστορίας της κυρίας Ρεπούση, οι δήθεν «ιστορικές» τεκμηριώσεις των επιδοτούμενων «μοντέρνων ιστορικών», η τετράτομη φιλοτουρκική ιστορία των Βαλκανίων, η χρηματοδοτούμενη από τον Σόρος, οι δόλιες «πρακτικές» του υπουργείoυ της κυρίας Διαμαντοπούλου (Θάλεια Δραγώνα, σχολικά συγγράμματα κ.λπ).

Σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και η δόλια, αλλά και χυδαία πρακτική των ΜΜΕ και του τηλεθεάματος. Μια «πρακτική» που αποστειρώνει κάθε ιστορικό χυμό και επαναδιατυπώνει την Ιστορία σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών ελίτ του χρήματος, χρησιμοποιώντας όλα τα σύνεργα του πλαστογράφου ταχυδακτυλουργού…

Η νεοταξική αυτή στρατηγική της παραχάραξης της ιστορίας δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορική συγκρότηση των εθνών-κρατών και των μεγάλων εθνικών Επαναστάσεων.
Είναι ΓΕΝΙΚΗ: Αγκαλιάζει και όλον τον 20ο αιώνα, όλες τις αγωνιστικές μνήμες και τα ιστορικά γεγονότα των μεγάλων λαϊκών αγώνων.

Δηλαδή, η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει από την ιστορία και από τις συνειδήσεις των λαών κάθε αγωνιστική μνήμη και κάθε ιστορικό γεγονός που αμφισβήτησε το σύστημά της και ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ στις εξουσίες του κεφαλαίου.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

«Φως Χριστού φαίνει πάσι» και «Κατενθυνθήτω» στη Λειτουργιά των Προηγιασμένων Δώρων



Παναγιώτη Ι. Σκαλτσή

Από τα ωραιότερα στοιχεία της Προηγιασμένης, χαρακτηριστικά της Λειτουργίας αυτής ως εσπερινής σύναξης, είναι ο σταυροειδής φωτισμός – ευλογία1 του λαού με τη σχετική εκφώνηση «φώς Χριστού φαίνει πάσι», και η ψαλμωδία του «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου…»2 μετά από τα αναγνώσματα.

Το πρώτο λέγεται από τον ιερέα μαζί με το «Σοφία ορθοί»3 μετά το Παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα από τη Γένεση, το δεύτερο προκείμενο πού ακολουθεί, και το Κέλευσον πού λέει ο αναγνώστης.4 Τότε ο ιερέας κρατώντας θυμιατό στο δεξί χέρι και λαμπάδα, μανουάλιον μετά κηρού, στο αριστερό, στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα και φωτίζει σταυροειδώς το λαό, λέγοντας το «Σοφία-ορθοί». Κατόπιν σφραγίζει σταυροειδώς πάλι το λαό, λέγοντας το «φως Χριστου φαίνει πασι».5

Για τη λειτουργική και θεολογική σημασία αυτής της ευλογίας έχουν εκφρασθεί διάφορες απόψεις. Κατά μίαν ερμηνεία το «φως Χριστού»… αναφέρεται στα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης, των οποίων οι συγγραφείς φωτίσθηκαν και εμπνεύσθηκαν από το φως του Χριστού. Επομένως, πρέπει να σχετισθούν με το αληθινό φως της θεογνωσίας πού πηγάζει από το Χριστό και να ερμηνευθούν στην προοπτική του ευαγγελικού φωτός.6

Ο Σμέμαν μιλά για την εκπλήρωση των προφητειών στο πρόσωπο του Χριστού7, και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης δικαιολογεί την ένταξη της εν λόγω φράσης μεταξύ των δύο αναγνωσμάτων ως εξής· Η μεν Γένεσις τα απαρχής διηγείται, την δημιουργίαν των όντων και την έκπτωσιν τού Αδάμ. Η Παροιμία δε αινιγματωδώς τα περί τού Υιού τού Θεού εκδιδάσκει και τοις δι’ αυτού υιοθετηθείσι παραινεί, ώσπερ υιοίς, και Σοφίαν αυτόν τον Υιόν ονομάζει και οίκον οικοδομήσαι εαυτή λέγει, το πανάγιον αυτού σώμα, … και φώς εστί τα άνω και τα κάτω φωτίζων.8

Το αισθητό, λοιπόν, φώς πού ευλογείται και ανάπτεται την ώρα αυτή γίνεται τύπος του Χριστού, της Σοφίας του Θεού, για την οποίαν αινιγματωδώς κάνουν λόγο οι Παροιμίες·9 τι δε τύπον του αληθινού φωτός Ιησού Χριστού σημαίνει τούτο το φώς.10

Ορισμένοι επίσης συνδέουν το φώς Χριστού… με τους κατηχουμένους και κυρίως τους φωτιζόμενους, οι οποίοι από τα μέσα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προετοιμάζονταν για το βάπτισμα πού γινόταν το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Το φώς του Χριστού φαίνει πάσι, και περισσότερο στους φωτιζόμενους,11 των οποίων μάλιστα σε μία ευχή ζητείται ο καταυγασμός της διάνοιάς των.12 Το φώς του βαπτίσματος, ενσωματώνοντας τους κατηχουμένους στο Χριστό, θα ανοίξει το νου τους στην κατανόηση των ρημάτων Του.13

Ο συσχετισμός αυτός όμως, σημειώνει ο καθηγητής Ιωάννης Φουντούλης, είναι εντελώς εξωτερικός· Στην εσπερινή σύναξι δεν παρίσταντο μόνον οι κατηχούμενοι και οι φωτιζόμενοι, αλλά και οι πιστοί. Το φώς Χριστού εξ άλλου λέγεται σ’ όλες τις Προηγιασμένες και προ της Τετάρτης της Μεσονηστισίμου εβδομάδος ημέρες, κατά τις οποίες δεν παρίστατο η τάξις των φωτιζόμενων, γιατί δεν είχε ακόμη συγκροτηθεί. Αλλά και κατά τον Γ αιώνα, οπότε για πρώτη φορά απαντά το «φώς Χριστού..» στην Προηγιασμένη14, οι διακρίσεις των τάξεων των κατηχουμένων είχαν πιά ατονήσει.15

Οι ρίζες επομένως της λειτουργικής αυτής πράξης θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού, και οπωσδήποτε στο αρχαϊκότατο έθος, κατά το οποίο η υποδοχή του φωτός, το άναμμα των λύχνων στην εσπερινή σύναξη της Εκκλησίας συνοδευόταν με ύμνους, ευλογίες και επευφημίες.

Για τη συνήθεια αύτη μιλούν σαφέστατα ο Τερτυλλιανός,16 ο Ιππόλυτος Ρώμης17 κ.ά.18 Χαρακτηριστική βεβαίως είναι η μαρτυρία του Μεγάλου Βασιλείου, σύμφωνα με την οποία οι Πατέρες μας υποδέχονταν την χάριν τον εσπερινού φωτός όχι σιωπηλά, αλλά με ευχαριστία και με σχετικό ύμνο, την αρχαίαν φωνήν, το γνωστό δηλαδή τροπάριο του Εσπερινού, φως ιλαρόν, πού το έλεγε ο λαός.19

Ανάλογη επευφημία κατά την υποδοχή και ευλογία του εσπερινού φωτός είναι και το «φως Χριστού φαίνει πάσι», πού διασώθηκε στην Προηγιασμένη ως κατάλοιπο της αρχαίας εσπερινής λατρευτικής πράξης. Είναι ένα είδος αναδίπλωσης του επιλυχνίου ύμνου «φως ιλαρόν…»20

Κατά παλαιά συνήθεια το «φως Χριστού…», φράση πού τον τέταρτο-πέμπτο αιώνα τη βρίσκουμε χαραγμένη ολόκληρη η συντετμημένη σε λυχνίες21, το έλεγε ο διάκονος, ο οποίος μετέφερε και την αναμμένη λυχνία στην εσπερινή σύναξη του Ναού.22 Ήταν κατά κάποιον τρόπο σύνθημα για το άναμμα των φώτων, τα οποία μέχρι την ανάγνωση των Παροιμιών στην Προηγιασμένη ήσαν κλειστά.23

Από το φως Χριστού… άρχιζε ουσιαστικά και το έργο του νεωκόρου. Αυτό φαίνεται και από ορισμένες μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες το «Κέλευσον» δεν το έλεγε ο αναγνώστης, αλλά ο κανδηλάπτης, ζητώντας τρόπον τινά την άδεια να επιτελέσει το υπούργημά του.24

Τον αρχαίο τρόπο ανάμματος, μεταφοράς από το διάκονο και ευλογίας του εσπερινού φωτός στη λειτουργία των Προηγιασμένων, μας τον διασώζουν τόσο τα λειτουργικά χειρόγραφα, όσο και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης. Κατ αυτόν η σταυροειδής σφράγιση και ευλογία του λαού δε γινόταν από το ιερό βήμα, αλλα από το μέσον του Ναού.

Εκεί κατέληγε ο διάκονος εν πομπή, μετά την ευλογία του φωτός πού ζητούσε από τον ιερέα,25 κρατών την λαμπάδα και το θυμιατήριον και προπορευόμενων των αναγνωστών… Και πληρωθείσης της Γενέσεως, φαίνεται ευθύς μετά των φώτων, τας βασιλικάς πύλας εισιών, ανισταμένων απάντων. Ος και εις το μέσον στας του Ναού, ποιείται σταυρού τύπον τω θυμιατηρίω εκφώνως λέγων «Σοφία ορθοί. Φώς Χριστού φαίνει πάσι.» Και εις το άγιον βήμα εισέρχεται.26

Η εισόδευση του διακόνου στο μέσον του Ναού, κατά τη μαρτυρία του Τυπικού της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως του ιγ’ αιώνα, δε γινόταν μεταξύ των δύο αναγνωσμάτων, αλλα αμέσως μετά από αυτά. Και εις το τέλος των δύο αναγνωσμάτων λαμβάνει ο διάκονος το μανουάλιον και εισοδεύει λέγων το «φώς Χριστού φαίνει πάσι. Και ευθέως λέγει ο διάκονος Σοφία» και ο πρεσβύτερος «Ειρήνη πάσι» και ο ψάλτης το «Κατευθυνθήτω».27 Αυτή ήταν και η αρχική θέση του «φώς Χριστού…», πού σημαίνει ότι δεν έχει σχέση με τα αναγνώσματα, αλλα με το «Κατευθυνθήτω». Η μετάθεσίς του μεταξύ των αναγνωσμάτων έγινε αργότερα, προφανώς για να δοθή χρόνος για το άναμμα των φώτων του Ναού, ώστε κατά το «Κατευθυνθήτω» να είναι ο Ναός φωταγωγημένος.28

Από το σημείο μάλιστα αυτό αλλάζει και το κλίμα της όλης ακολουθίας και εισερχόμαστε στο κύριο μέρος της λειτουργίας των Προηγιασμένων, πού είναι η Θεία Κοινωνία. Το αξιοπαρατήρητο δε, πού εδώ μας ενδιαφέρει, είναι η επανάληψη του «Κατευθυνθήτω», δευτέρου στίχου του 140ου ψαλμού, και η κατανυκτική ψαλμωδία του έξι φορές από τον ιερέα και τους χορούς29, ενώ ο ιερέας θυμιά την Αγία Τράπεζα.30

Ο τρόπος ψαλμωδίας του, ως εφύμνιο δηλαδή μετά από κάθε στίχο και συγκεκριμένα τους 1, 3 και 4 του ψαλμού, με «Δόξα… Και νυν…» και με επανάληψη του μελωδικότερα στο τέλος ως περισσή31, μοιάζει με την ψαλμωδία των αντιφώνων του ασματικού τυπικού.32 Φαίνεται έτσι η σύνδεσή του με τον ασματικό εσπερινό, με τον οποιον αρχικά ήταν συνδεδεμένη η Προηγιασμένη στις ενορίες.33

Η όλη του επίσης δομή μοιάζει με αυτήν των προκειμένων. Ένας στίχος προτάσσεται του ψαλμού {πρόκειται) και προψάλλεται, ενώ υποψάλλεται ύστερα κατά τη στιχολογία του ψαλμού ολοκλήρου ή ορισμένων στίχων αυτού.34

Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι το «Κατευθυνθήτω» αντιστοιχεί προς το προ του Αποστόλου προκείμενο ή το προ του Ευαγγελίου Αλληλουϊάριο35 και δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως «Κοινωνικό» πού ψαλλόταν σε μια εποχή πού η λειτουργία των Προηγιασμένων ήταν στο πρώτο στάδιο της ανάπτυξής της.36 Άλλωστε αυτό δείχνει και το γεγονός ότι στα χειρόγραφα του «Κατευθυνθήτω» προηγείτο το «Σοφία» ή το «Πρόσχωμεν» ή το «Σοφία-ορθοί». «Πρόσχωμεν. Ειρήνη πάσι», όπως συμβαίνει ακριβώς και στα προκείμενα. Ευαγγελικό ανάγνωσμα έχουμε στις Προηγιασμένες της Μεγάλης Εβδομάδος, καθώς επίσης Απόστολο και Ευαγγέλιο έχουμε στις μνήμες των εορταζομένων αγίων.37

Από την εξέταση της ιστορικής εξέλιξης και της λειτουργικής σχέσης της αρχαίας επευφημίας «φως Χριστού φαίνει πάσι» και του ψαλμικού στίχου «Κατευθυνθήτω ή προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου» με την Προηγιασμένη, είδαμε ότι είναι διπλά και συμπορεύονται στην ακολουθία αυτή.

Έχουμε έτσι μία ευλογία του εσπερινού φωτός στο «φως Ιλαρόν…» και μία στο «φως Χριστού…». Έχουμε επίσης προσφορά θυμιάματος στους ψαλμούς του λυχνικού (140 κλπ.) και στο «Κατευθυνθήτω», πού όπως αναφέραμε ψάλλεται ασματικά ως προκείμενο των αναγνωσμάτων.

Το φαινόμενο αυτό εκφράζει ασφαλώς μία πανάρχαια παράδοση. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι πολύ πιθανόν να προέρχονται από μία παμπάλαια λειτουργική παράδοση και υπήρχαν μαζί σε ένα τύπο παλαιού λυχνικού, πού δεν σώθηκε παρά μόνο μερικώς στην Προηγιασμένη.38

Μέσα στο κατανυκτικό πάντως κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, πού είναι ενταγμένη και η Προηγιασμένη, το «φώς Χριστού φαίνει πάσι» ανυψώνει το νου μας από το κτιστό φώς του κόσμου στο ιλαρό και άκτιστο φώς του Σωτήρα μας, καθόσον μάλιστα «το φώς το αληθινόν ημίν τοίς εν σκότει καθημένοις διά σαρκός έλαμψεν Ιησούς Χριστός, και του φωτός της χάριτος αυτού την οικουμένην επλήρωσε».39

Το δε «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου» απαλύνει και μεταμορφώνει τις καρδιές μας ως ένας από τους ωραιότερους ύμνους μετανοίας, πού μας εισάγει στο δεύτερο μέρος της Προηγιασμένης40, ως «τι φάρμακον σωτήριον και αμαρτημάτων καθάρσιον»41 κατά την περίοδο της πορείας και προετοιμασίας μας για το Άγιον Πάσχα και την Ανάσταση.

Σημειώσεις

1. Δ. Ν. Μωραΐτου, Η λειτουργία των Προηγιασμένων (Παράρτημα της Επιστημονικής Επετηρίδας της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.), Θεσσαλονίκη 1955, σ. 80.

2. Ψαλμ. 140, 2.

3. Παλαιότερα λεγόταν από το διάκονο ή το Σοφία ορθοί από το διάκονο ως παρακέλευση για τον καθορισμό της στάσης του λαού, και το φώς Χριστού… από τον ιερέα. Βλ. Ι. Μ. Φουντούλη, Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων (Κείμενα Λειτουργικής, 8). Θεσσαλονίκη 21978, σ. 15. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αι τρεις Λειτουργίαι κατά τους εν Αθήναις κώδικας, Αθήναι 1982, σ. 206.

4. Ί. Μ. Φουντούλη, π.π., σ. 15. Π. Ν. Τρεμπέλα, π.π., σ. 197.

5. Ί. Μ. Φουντούλη, π.π., σ. 77.

6. Δ. Ν. Μωραΐτου, π.π., σ. 95. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις εις Λειτουργικάς Απορίας, τ. Β, έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1989, σ. 217.

7. A. Schmemann, Μεγάλη Σαρακοστή πορεία προς το Πάσχα, Μετάφρ. από τα Αγγλικά: Ελένη Γκανούρη, έκδ. Ακρίτας, Αθήνα 1984, σ. 87.

8. Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, ΤΝΔ, PG 155, 657 BC.

9. Ί. Μ. Φουντούλη, Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων, σ. 16.

10. Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, ΤΝΔ, PG 155, 657 C.

11. Δ. Ν. Μωραΐτου, π.π., σ. 95.

12. Ευχή υπέρ των προς το άγιον φώτισμα empeπιζομένων Έπίφανον, δέσποτα, το πρόσωπον σου έπί τους προς το φώτισμα βύτρβπιζομένους….

13. A. Schmemann, π.π, σ. 95.

14. Κώδικες Πάτμου 266, Τ. Σταύρου 40. Βλ. J. Mateos, Le Typicon de la Grande Église, Tom. I (Orientalia Christiana Analecta, 165), Roma 1962, σ. 246.

15. Ί. Μ. Φουντούλη, Απάντησες…, τ. Β, σ. 217.

16. Απολογία 1, 39.

17. G. Dix, The Apostolic Tradition of St. Hippolytus of Rome, London: S.P.C.K. 1937, σ. 5051.

18. Ν. Ουσπένσκυ, Η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων. Ιστορία και πράξη, Μετάφρ., Σχόλια Μ. Πρωτ/ρου Δημ. Βακάρου, Θεσσαλονίκη 1998, σ. 5965.

19. Μ. Βασιλείου, Περί Αγίου Πνεύματος, PG 32, 205. Για τον ύμνο αυτό βλ. Άλ. Σ. Κορακίδου, Αρχαίοι ύμνοι: 1. Η Επιλύχνιος Ευχαριστία φως ιλαρόν αγίας δόξης…, Αθήναι 1979.

20. Ί. Μ. Φουντούλη, Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων, σ. 16.

21. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις…, τ. Β, σ. 218219. N. D. Uspensky, π.π., σ. 6162.

22. Για τη συνήθεια να μεταφέρει ο διάκονος τη λυχνία στην εσπερινή σύναξη, βλ. I. E. Rahmani, Testamentum Domini nostri Jesu Christi, Mainz 1899, σ. 2, 11. Horner, The statutes of the Apostles of Canones Ecclesiastici, London 1904, σ. 159161. N. D. Uspensky, π.π., σ. 61-62.

23. Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, ΤΝΒ. PG 155, 653Β: Ουδέ φώτα ανάπτονται άχρι και της παροιμίας εν τη Προηγιασμένη λειτουργία.

24. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις…, τ. Β, σ. 220.

25. Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, ΤΝΔ, PG 155, 657 CD: Διακόνου συλλειτουργούντος ιερεί, προσέρχεται αυτώ ούτος η τω αρχιερεί λετουργούντι. Και λαμπάδα ανάπτων, προ του εξελθείν, φησίν Ευλόγησον, δέσποτα, το φως. Και ο αρχιερεύς ή ο ιερεύς, ευλογών το φως, φησίν Ότι συ ει ο φωτισμός ημών, Χριστέ ο Θεός ημών, πάντοτε. Και ούτω προ της Παροιμίας εξέρχεται ο διάκονος.

26. Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, ,PG 155, 657 A. Βλ. καί Δ. Ν. Μωραΐτου, π.π., σ. 89. N. D. Uspensky, π.π., σ. 6263. Ί. Μ. Φουντούλη, Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων, σ. 15. Του ιδίου, Απαντήσεις…, τ. Β, σ. 219.

27. J. Mateos, π.π., σ. 246.

28. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις…, τ. Β, σ. 220221.

29. Η συνήθεια αυτή είναι νεότερη και μαρτυρείται από το ΙΣΤ αιώνα. Μέχρι την εποχή εκείνη το Κατευθυνθήτω ψαλλόταν από το λαό. Γι αυτό και στις πηγές μαρτυρείται ότι ο ψάλτης κατήρχετο του Κατευθυνθήτω. Βλ. Π. Ν. Τρ6μπέλα, Αι τρείς Λειτουργίαι…, σ. 206. Δ. Ν. Μωραΐτου, π.π., σ. 80.

30. Ί. Μ. Φουντούλη, Λογική Λατρεία, έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 21984, σ. 53. N. D. Uspensky, π.π σ. 5657. Κατά την ψαλμωδία του Κατευθυνθήτω … γίνονται τρεις μεγάλες μετάvοιες ή κατά μίαν άλλη παράδοση οι πιστοί γονατίζουν. Βλ. Π. Ρομπότου, Λειτουργική, εν Αθήναις 1869, σ. 257.

31. Ί. Μ. Φουντούλη, Λειτουργία Προηγιασμένων Δώρων, σ. 36.

32. V. Janeras, La partie vespérale de la liturgie byzantine des présanctifiés, Orientalia Christiana Periodica, 30 (1964) 207209.

33. Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης περιγράφει αυτήν ακριβώς την τάξη. Βλ. Διάλογος, ΤΝΓΤΝΕ, PG 155, 656 C 660 Α. Δ. Μωραΐτου, π.π., σ. 8791. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις…, τ. Γ, σ. 107-108. Του ιδίου, Λειτουργικές ιδιομορφίες των ακολουθιών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στο Αξίες και Πολιτισμός. Αφιέρωμα στον Καθηγητή Ευάγγελο Θεοδώρου, έκδ. Τήνος, Αθήνα 1991, σ. 234. Για το θέμα αυτό βλ. και M. Arranz, La Liturgie des Présenctifiés de lancien Euchologe byzantin, Orientalia Christiana Periodica 47 (1981) 332388.

34. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις…, τ. Γ, σ. 105106.

35. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αι τρεις Λειτουργίαι…, σ. 206.

36. A. Schmemann, π.π., σ. 67.

37. Ί. Μ. Φουντούλη, Η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, σ. 17. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αι τρεις Λειτουργίαι…, σ. 206.

38. V. Janeras, π.π. Ί. Μ. Φουντούλη, Απαντήσεις…, τ. Γ, σ. 108109.

39. Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλογος, ΤΝΔ, PG 155, 657 Β.

40. A. Schmemann, π.π, σ. 67.

41। Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον ρμ ψαλμόν, ΕΠΕ 7, 274.

vatopaidi.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Η παραχάραξη της Ιστορίας: Στρατηγική επιλογή της Νέας Τάξης


Η ομιλία του Θύμιου Παπανικολάου, στην εκδήλωση για το 1821 που διοργάνωσαν οι Ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου (20 Μαρτίου 2011 - Δημαρχείο Αμαρουσίου)



Μία από τις στρατηγικές επιλογές του διεθνούς κεφαλαίου και των μηχανισμών του (Νέα Τάξη) είναι η παραχάραξη της Ιστορίας της ανθρωπότητας, των εθνών και της αγωνιστικής μνήμης των λαών.
Στη χώρα μας η υλοποίηση αυτής της μακάβριας στρατηγικής έχει εκδηλωθεί πολυεδρικά και πολυκέφαλα: Το έκτρωμα του σχολικού βιβλίου της ιστορίας της κυρίας Ρεπούση, οι δήθεν «ιστορικές» τεκμηριώσεις των επιδοτούμενων «μοντέρνων ιστορικών», η τετράτομη φιλοτουρκική ιστορία των Βαλκανίων, η χρηματοδοτούμενη από τον Σόρος, οι δόλιες «πρακτικές» του υπουργείoυ της κυρίας Διαμαντοπούλου (Θάλεια Δραγώνα, σχολικά συγγράμματα κ.λπ).

Σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και η δόλια, αλλά και χυδαία πρακτική των ΜΜΕ και του τηλεθεάματος. Μια «πρακτική» που αποστειρώνει κάθε ιστορικό χυμό και επαναδιατυπώνει την Ιστορία σύμφωνα με τις απαιτήσεις των διεθνών ελίτ του χρήματος, χρησιμοποιώντας όλα τα σύνεργα του πλαστογράφου ταχυδακτυλουργού…

Η νεοταξική αυτή στρατηγική της παραχάραξης της ιστορίας δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορική συγκρότηση των εθνών-κρατών και των μεγάλων εθνικών Επαναστάσεων.

Είναι ΓΕΝΙΚΗ: Αγκαλιάζει και όλον τον 20ο αιώνα, όλες τις αγωνιστικές μνήμες και τα ιστορικά γεγονότα των μεγάλων λαϊκών αγώνων.

Δηλαδή, η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει από την ιστορία και από τις συνειδήσεις των λαών κάθε αγωνιστική μνήμη και κάθε ιστορικό γεγονός που αμφισβήτησε το σύστημά της και ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ στις εξουσίες του κεφαλαίου.

Η ΕΕ των «αρπακτικών» και οι μηχανισμοί της, η νέα μορφή του ολοκληρωτισμού και του φασισμού, προωθεί το ξαναγράψιμο της ιστορίας και την προσαρμογή της στις νέες ανάγκες των νεοταξικών συμφερόντων και σχεδιασμών.

Εκθέσεις της Κομισιόν καταγράφουν την «πρόοδο» των κρατών - μελών στη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και υποδεικνύουν την επιτάχυνση των σχετικών μέτρων συκοφάντησης των λαϊκών αγώνων.

Υποδεικνύουν δηλαδή το συντονισμό της αναδιατύπωσης της Ιστορίας και τη συκοφάντηση κάθε ιστορικής παρακαταθήκης που άφησαν τα λαϊκά κινήματα.

Επιστέγασμα αποτέλεσε η Διάσκεψη της Πράγας το 2008, στην οποία κωδικοποιήθηκε σε ένα κείμενο - μπούσουλας η κατεύθυνση της παραχάραξης της Ιστορίας. Αυτό το κείμενο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την αναμόρφωση των σχολικών βιβλίων, την απαγόρευση των αγωνιστικών λαϊκών συμβόλων, την κατάρτιση νομοθεσίας για την ποινικοποίηση ορισμένων ιδεών.

Σε αυτό το πλαίσιο, πέρσι την άνοιξη, συγκροτήθηκε η ομάδα υπό τον τίτλο «Συμφιλίωση των ευρωπαϊκών ιστοριών» με τη συμμετοχή ευρωβουλευτών και με στόχο την καθιέρωση του βήματος «Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης»!!!

Στη βάση αυτή της «Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης» δρομολογείται η αναδιατύπωση της Ιστορίας.
Πρόκειται όπως καταλαβαίνουμε για μια χυδαία αναδιατύπωση της Ιστορίας.


Και Φυσικά, αυτή η χυδαία αναδιατύπωση της Ιστορίας από τις μαφίες του χρήματος, χρηματοδοτείται απλόχερα…

Έτσι και η Επανάσταση του 1821 γίνεται από τα όργανα του χρήματος «τρομοκρατία» και οι Επαναστάτες «σφαγείς»!!!

Έτσι και το ποίημα του Σολωμού «Ύμνος στην Ελευθερία», αυτός ο Ύμνος που μεταφράστηκε σε όλη την Ευρώπη και ξεσήκωσε παγκόσμια τον ενθουσιασμό των φωτισμένων πνευμάτων όπως του Βίκτωρα Ουγκώ, του Γκαίτε, του Λαμαρτίνου, του Πούσκιν, χαρακτηρίστηκε από κάποιους νεοταξίτες «μαϊντανούς» ποίημα «βίας» και «τρομοκρατίας»!!!

ΓΙΑ ΟΛΑ αυτά χρηματοδοτούνται απλόχερα και οι ποικίλες «εστίες» των πολύχρωμων «νέων ιστορικών», αυτών των ατόφιων λακέδων και γενίτσαρων…

Υπάρχουν και οι υψηλοί χορηγοί και σπόνσορες τύπου Σόρος, οι οποίοι «αγωνιούν» και «μοχθούν» για την «ιστορική αλήθεια»!!!

Μέσα σε αυτά τα πακέτα του χρήματος για το σβήσιμο και ξαναγράψιμο της ιστορίας και τη συκοφάντηση της αγωνιστικής Μνήμης, υπάρχουν και τα ΜΜΕ που αποτελούν κι αυτά τους Χορηγούς και τις βιομηχανίες της νεοταξικής προπαγάνδας. Και μάλιστα τους χορηγούς εκείνους που «αρπάζουν» και τη μερίδα του λέοντος.

Ο Αλαφούζος και οι έμμισθοι «κομπάρσοι» του (τύπου Βερέμη, Τατσόπουλου και CIA) αποτελούν μία από τις πιο μοχθηρές γκριμάτσες της πλαστογράφησης της εθνικής μας ιστορίας.

Η Επανάσταση του ’21 υπό διωγμό




Η επανάσταση του 1821, εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο της νεοταξικής «επιχείρησης».

Ωστόσο ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα στην Ιστορία του ανθρώπου είναι το ΄21!

Έχει γραφεί ότι «Ποτέ τόσο πολύ λίγοι δεν κάμανε για τόσο πολλούς τόσα πολλά» όσα οι Έλληνες.

Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, «πρέπει να σκύψει πάνω σ’ εκείνα τα κείμενα που προετοίμασαν το ξεσηκωμό, σ’ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων.

Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…».


Ωστόσο η «ουσία» και η «ψυχή» του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση.

Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του.

Αυτές τις φλογερές μνήμες τρέμουν σήμερα αυτοί που θέλουν τους λαούς ναρκωμένους και υπόδουλους. Γι αυτό θέλουν να αποδομήσουν το «θρύλο» και τα σύμβολα της Επανάστασης του ’21.

Εξατμίζουν τους χυμούς της, εξανεμίζουν το «πάθος και το λογικό» της, αδειάζουν το περιεχόμενό της, καταλύουν την ιστορική «ψυχή» της: καταλύουν κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή βάθους πέρα από τη «γεωγραφία του χρόνου». Μετατρέπουν το ‘21 σε ένα ξενέρωτο παραμύθι θεμελιωμένο πάνω στα άκαμπτα και ακίνητα ιδεολογήματα της «Νέας Εποχής».

Κάποιοι δήθεν «νέοι ιστορικοί» δεν αρκούνται μόνο στην «απομυθοποίηση» της Επανάστασης του ‘21 αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες ως τρομοκράτες. Χρησιμοποιούν δηλαδή τους όρους της αμερικάνικης αυτοκρατορίας…

Οι ραγιάδες της Νέας Τάξης προπαγανδίζουν το ραγιαδισμό. Γιατί είναι ραγιαδισμός όταν όχι μόνο επικαλύπτεις, αλλά επιχειρείς και να διαγράψεις από τη λαϊκή συνείδηση αυτό που χάραξε η επανάσταση του ’21: Ότι η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με αγώνες και αίμα.

«Ελευθερία ή θάνατος». Αυτό είναι το μήνυμα του ΄21, που βελονιάζει και πυροδοτεί και σήμερα τη λαϊκή «ψυχή». Μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε και αποτυπωμένο βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα.

Τη λευτεριά τους οι αγωνιστές του ’21 έπρεπε μονάχοι τους να την κερδίσουν. Και την κέρδισαν. Έχυσαν ποτάμια αίμα. Γυμνοί, πεινασμένοι, προδομένοι τόσες φορές από τους κοτζαμπάσηδες και τους πολιτικάντηδες, υπέμειναν τα πάντα, έχοντας πάρει την υπέρτατη απόφαση: λευτεριά ή θάνατος. Και αυτή η απόφαση πουθενά αλλού δεν βρήκε τόσο υψηλή και ηρωική έκφραση, όσο στην έξοδο του Μεσολογγίου και στο χορό του Ζαλόγγου.

Η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει τέτοια έπη από τη λαϊκή συνείδηση.

Τα τεχνάσματα της εξαπάτησης



Θα αναφερθούμε τώρα περιληπτικά στα βασικά τεχνάσματα εξαπάτησης της νεοταξικής στρατηγικής γύρω από την αποδόμηση της ιστορίας.

Το βασικό τέχνασμα είναι η σοφιστεία του «εθνικισμού – αντιεθνικισμού».

Ας θυμηθούμε το τι έγινε με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού.

Από την αρχή επιχειρήθηκε να ενταχθεί η Κριτική εναντίον του εκτρωματικού αυτού βιβλίου, στο απλοϊκό σχήμα αντιπαράθεσης ανάμεσα στον «εθνικισμό» και «αντιεθνικισμό».

Δηλαδή, η Κριτική «φυλακίστηκε» μέσα στην ιδεολογική άλγεβρα της Νέας Τάξης. Μια άλγεβρα που οτιδήποτε αντιτίθεται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης το βαπτίζει «εθνικισμό», «ρατσισμό» κ.λπ και το αντιπαραθέτει, μηχανικά και απόλυτα, στην «πρόοδο», την οποία βαπτίζει «αντιεθνικισμό», «αντιρατσισμό», «πολυπολιτισμικότητα» κ.λπ.

Σήμερα ο κ. Καστανίδης προωθεί και νομοσχέδιο που θα ποινικοποιεί αυτό το νεοταξικό ιδεολόγημα του «ρατσισμού» (αλλά αυτό είναι άλλο σοβαρό ζήτημα για συζήτηση).

Από την αρχή, λοιπόν, οι ιδεολογικές ύαινες του καθεστώτος (τα ΜΜΕ, οι οικότροφοι του κράτους δήθεν «διανοούμενοι» και οι πάσης φύσεως επιδοτούμενοι λακέδες), επεδίωξαν να αφανίσουν την επιστημονική ιστορική σκέψη η οποία αποσάθρωνε και γελοιοποιούσε το κατάπτυστα βιβλίο της Ρεπούση.

Από την αρχή λοιπόν υιοθετήθηκε το απλουστευτικό και άκρως αντι-επιστημονικό σχήμα του «εθνικισμού» και του «αντιεθνικισμού».

Έτσι το όλο ζήτημα προβλήθηκε σαν μια διαμάχη της Εκκλησίας με το βιβλίο, σαν μια διαμάχη των αντιδραστικών, «εθνικιστικών» καταλοίπων με το βιβλίο και όχι σαν μια γενική απόρριψη του βιβλίου από την επιστημονική, ιστορική, κοινωνική και πολιτική σκέψη και από το σύνολο της κοινωνίας.

Πάνω σε αυτό το νεοταξικό, δόλιο τέχνασμα της τυπικής μονοχρωμίας (εθνικού-αντεθνικού), που λειτουργεί σαν προκρούστεια κλίνη, τοποθετούνται τα πάντα και οργανώνονται όλες οι αντιπαραθέσεις από τους μηχανισμούς του κράτους και τους εγκάθετους υπαλλήλους του.

Και η επιλογή των ομιλητών στα ΜΜΕ γίνεται στη βάση αυτού του τεχνάσματος εξαπάτησης. Έτσι οι μόνοι που προβάλλονται είναι οι πατριδοκάπηλοι πολιτικάντηδες ή κάποιοι «γραφικοί», σε αντιπαράθεση με τους γνωστούς «αριστερούς» μαϊντανούς των ΜΜΕ.

Έτσι, το κοινωνικά και πολιτικά απειροελάχιστο, το μεγεθύνουν σε «εθνικιστική απειλή» και το εμφανίζουν σαν κεντρικό πολιτικό μέγεθος που τάχα συνθέτει το σύνολο των κοινωνικών αντιδράσεων και αντιστάσεων της ελληνικής κοινωνίας.

Με αυτό το τέχνασμα επιχειρήθηκε να επικαλυφτεί η ουσία της κριτικής εναντίον του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού και ταυτόχρονα να αφανιστεί η επιστημονική ιστορική μέθοδος, καθώς και να αφυδατωθούν πλήρως τα ιστορικά γεγονότα και οι ιστορικές μαρτυρίες.


Ένα άλλο δόλιο τέχνασμα είναι οι λεγόμενοι «εθνικιστικοί μύθοι».




Ωστόσο κι αυτοί οι λεγόμενοι εθνικιστικοί μύθοι μπορούν να αναλυθούν και να κριθούν στη βάση της ιστορικής διαλεκτικής και όχι στη βάση μιας άλγεβρας λέξεων. Και στη βάση αυτής της ιστορικής διαλεκτικής θα δούμε ότι αυτοί οι λεγόμενοι «εθνικιστικοί μύθοι» δεν είναι μύθοι, αλλά στοιχεία του αγωνιστικού, λαϊκού, ιστορικού γίγνεσθαι, στοιχεία δηλαδή κοινωνικής συνείδησης που έδρασαν.

Και κάτι που δρα δεν είναι μύθος…

Να δούμε τώρα ποιοι είναι οι σημερινοί μύθοι

Οι επιδοτούμενοι, σημερινοί «ιστορικοί» και οι ιδεολογικοί ιπποκόμοι του νέου αυτοκρατορικού Μεσαίωνα είναι αυτοί που κατασκευάζουν κυριολεκτικά τους νέους μύθους, στο όνομα δήθεν των «εθνικιστικών μύθων».

Και μιλάω για δήθεν «εθνικιστικούς μύθους» γιατί πουθενά δεν μας καταγράφουν συγκεκριμένα αυτούς τους μύθους. Σπερμολογούν δημαγωγικά πάνω σε επιλεγμένες ιδεοληψίες, γιατί αν ξεδιπλώσουν τη σκέψη τους θα φτάσουν στο θατσερικό μεταμοντερνισμό, δηλαδή στο κεντρικό μύθο της Νέας Τάξης: ότι τα ίδια τα έθνη είναι ιδεολογική κατασκευή, δηλαδή μύθος!

Αυτό, βεβαίως, ενώ το γράφουν δεν το διατυπώνουν ανοικτά οι ιπποκόμοι του θατσερικού μεταμοντερνισμού, διότι δεν μπορεί να «χωνευτεί» ακόμα από την ελληνική κοινωνία.

Δεν μπορεί η ελληνική κοινωνία να δεχτεί
ένα τέτοιο κραυγαλέο μύθο, δηλαδή ότι το ελληνικό έθνος είναι μια ιδεολογική επινόηση. Γι’ αυτό οι ιδεολογικοί λακέδες περιστρέφονται γενικά γύρω από κλισέ σφετερισμού της ιστορίας μας από πατριδοκάπηλους, προκαλώντας έτσι τα υγιή λαϊκά σύνδρομα.

Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι «εθνικιστικοί μύθοι»;

Μήπως ο ηρωισμός, ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας, το Μεσολόγγι, ο χορός του Ζαλόγγου, η βαρβαρότητα των Τούρκων δυναστών, το παιδομάζωμα και λοιπά και λοιπά. Αν τους «ξύσει» κανείς όλους αυτούς τους λακέδες θα διαπιστώσει ότι όλα αυτά και πολλά άλλα τα θεωρούν «εθνικιστικούς μύθους».

Όλη η ποίηση της επανάστασης, η λαογραφική επιστήμη, οι προφορικές παραδόσεις και τα άφθονα ιστορικά στοιχεία είναι για όλους αυτούς, μύθοι.

Ήταν βλέπετε αυτοί εκεί με μια κάμερα ή ένα μαγνητοφωνάκι και κατέγραφαν την «αντικειμενική» αλήθεια…

Μύθοι είναι οι δικές τους αντιμυθολογικές κατασκευές.



Φαίνεται ότι οι ηρωικοί εργατικοί αγώνες, το ΕΑΜ, το Πολυτεχνείο, η Γαλλική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση, οι λαϊκές επαναστάσεις γενικά και πολλά άλλα που έχουν εξαφανιστεί παντελώς από τις νέες αυτές «ιστορίες» τους, ήταν μύθοι.

Έτσι, οι ταλαίπωροι, εναγωνίως επιδίωκαν, μέχρι σήμερα να πιαστούν από το «Κρυφό Σχολειό».

Βεβαίως οι επιδοτούμενοι του Σκάι ανακάλυψαν (δηλαδή κατασκεύασαν) και άλλους «μύθους». Θα το εξετάσουμε παρακάτω.

Αλλά, ας πούμε δύο λόγια για το Κρυφό Σχολειό»:

Κι αυτός ο θρύλος δεν είναι μύθος. Έχει καταγραφεί στην προφορική και γραπτή παράδοση, στην Τέχνη, αλλά και σε ιστορικά στοιχεία. Μήπως θέλανε θεσμοθετημένα «κρυφά σχολειά» κάτω από την τουρκοκρατία; Ή μήπως δεν γνωρίζουν ότι κάτω από απολυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα και στη νεότερη ιστορία μας έχουμε μορφές «κρυφών σχολειών»;

Οι κρυφές συναθροίσεις κάτω από δικτατορικά καθεστώτα, μια μορφή κρυφού σχολείου δεν είναι; Η ιστορία των λαϊκών αγώνων και η πρόσφατη αγωνιστική αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών είναι γεμάτη από «κρυφά σχολεία».

Είναι άπειρες οι ιστορικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και τη λειτουργία των «Κρυφών Σχολειών».

Θα προβούμε όμως σε μια διευκρίνιση: Τα «Κρυφά Σχολειά» είχαν δύο μορφές.

Υπήρχαν τα «Κρυφά Σχολειά» σε κρυφούς χώρους και «Κρυφά Σχολειά» σε κρυφό περιεχόμενο και κρυφή διδασκαλία.

Δηλαδή μέσα στα Σχολεία που υπήρχαν κάτω από την επιτήρηση των Τούρκων, υπήρχε παράλληλα και κρυφή διδασκαλία, δηλαδή «μυστική» και «παράνομη», όπως θα λέγαμε σήμερα.

Γιατί, όμως τέτοιο μένος εναντίον των «κρυφών σχολειών»; Δύο είναι οι λόγοι.



Ο πρώτος. Τα «κρυφά σχολειά» αναδεικνύουν τον αγωνιστικό και πρωτεύοντα ρόλο της Ορθοδοξίας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ιδεολογικός. Τα κρυφά σχολεία παραπέμπουν στη δημιουργία κυττάρων αντίστασης στο σημερινό απολυταρχικό καθεστώς της Νέας Τάξης.

Την αυτό-μόρφωση και την αυτό-οργάνωση των ανθρώπων την τρέμουν. Τρέμουν τα σύγχρονα «Κρυφά Σχολειά» που ο νέος Μεσαίωνας της Νέας Τάξης θα γεννήσει…
Βεβαίως οι ιστορικές μαρτυρίες για τα Κρυφά Σχολειά είναι άπειρες και αναμφισβήτητες.


Ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας



Και εδώ περνάμε πλέον, σε ένα άλλο κομβικό ζήτημα της εθνικής μας ιστορίας: Στον αγωνιστικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία αποτελεί και τον πνευματικό κορμό συγκρότησης της εθνικής μας υπόστασης και συνείδησης.

Η νεοταξική αναδιατύπωση της ιστορίας μας, δηλαδή η παραχάραξή της, δεν θα μπορούσε να μην στρέψει τα δόλια πυρά της και εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία αποτελεί τον «εθνικό ιστό» της Επανάστασης του 1821.


Να, γιατί η Ορθοδοξία αποτελεί το στρατηγικό στόχο της Νέας Τάξης και κτυπιέται τόσο λυσσαλέα, τόσο ύπουλα και πολυμέτωπα…

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρωτοστάτησε μόνο στης Επανάσταση του ’21, δεν αποτέλεσε μόνο τον πνευματικό, αγωνιστικό άξονα της Επανάστασης, αλλά ήταν αυτή που διατήρησε και διέσωσε τη συνέχεια της εθνικής συνείδησης και την υπόσταση του ελληνισμού.

Αυτό το καταγράφουν όλοι οι σοβαροί ιστορικοί και ερευνητές των ιστορικών γεγονότων.

Θα αναφέρω λίγα μόνο λόγια από ένα μεγάλο σύγχρονο ιστορικό, υπεράνω κάθε «μεροληπτικής» υποψίας.
Το μαρξιστή Νίκο Σβορώνο


Γράφει στο βιβλίο του: «Το Ελληνικό έθνος - Γένεση και διαμόρφωση του νέου Ελληνισμού»:

«Οι αξιόλογες προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της, οι αγώνες της για τη διαφύλαξη της Χριστιανικής πίστης και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, τα μέτρα για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, αποτελούν θεμελιακή συμβολή για την διατήρηση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι Νεομάρτυρες, συχνό φαινόμενο της εποχής, που δέχονται τον μαρτυρικό θάνατο για την Χριστιανική πίστη, είναι συγχρόνως και οι πρώτοι εθνικοί ήρωες του νέου Ελληνισμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται επικεφαλής έτσι, των δυνάμεων που οργανώνουν την άμυνα του Ελληνισμού και εξασφαλίζουν την διατήρησή του μέσα στις δύσκολες συνθήκες της κατάκτησης και συνδέεται άρρηκτα με το έθνος.»

Διαβάζουμε ακόμα στο βιβλίο του: «Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας»:

«…Η εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα συνεχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων. Παρά τις διαμάχες ανάμεσα στο Πατριαρχείο και στην κάστα των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία παραμένει σε όλη την περίοδο απ’ το ιε΄ ως ιζ΄ αι., η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους, Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σε όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σ’όλες τις εξεγέρσεις ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή.
Ήδη ο πρώτος Πατριάρχης Γεννάδιος ιδρύει Πατριαρχική Σχολή που αναδιοργανώθηκε αργότερα. Κι άλλοι πατριάρχες ακολούθησαν το παράδειγμά του. Το ουσιαστικό πρόβλημα που απασχολεί όλη την ελληνική σκέψη αυτή τη στιγμή είναι η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, που συγχέεται περισσότερο από ποτέ με την εθνική ιδέα και που την απειλούν από τη μια το Ισλάμ κι από την άλλη η καθολική προπαγάνδα…».


Πιστεύω ότι και μόνο αυτή η ιστορική τοποθέτηση του Σβορώνου κονιορτοποιεί τους νέους μύθους των επιδοτούμενων λακέδων.

Αναδεικνύει επίσης τους λόγους που η Νέα Τάξη έχει στο κέντρο της επίθεσής της την Ορθόδοξη Εκκλησία…


Ο «μύθος» της Αγίας Λαύρας



Τώρα θα πούμε δύο λόγια για την πλαστογραφική αυθάδεια του τηλεοπτικού σταθμού, Σκάι.

Το πιο αποκαλυπτικό του ψεύδος που κατασκευάστηκε και αυτό για να κτυπήσει την Ορθοδοξία είναι ο δήθεν «Μύθος» της Αγίας Λαύρας.

Οι φωστήρες του Σκάι εδώ ισοπεδώνουν κυριολεκτικά τα ιστορικά γεγονότα και τις μαρτυρίες αυτόπτων.

Αυτοί οι «μοντέρνοι» ιστορικοί μας θεωρούν ότι η ύψωση του λαβάρου της Επανάστασης από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα είναι ένας εκ των υστέρων κατασκευασμένος μύθος για να συνδεθεί η Εκκλησία με την Επανάσταση και να θεωρηθεί θεόπνευστη.

Το ψεύδος τους αυτό το υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό ώστε να περιφρονούν βάναυσα την ιστορική, επιστημονική έρευνα.

Επιχειρούν να μας πείσουν ότι το «μύθο» αυτό τον κατασκεύασε η Εκκλησία, στηριγμένη πάνω σε μια αφήγηση του Γάλλου περιηγητή Φρανσουά Πουκεβίλ.

Βεβαίως αυτός ο Γάλλος ήταν πρέσβης και όχι Ορθόδοξος για να διέπεται από προκατάληψη υπέρ της Εκκλησίας.

Το σπουδαιότερο: Αυτός ο Γάλλος Πρέσβης ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, ο οποίος μάλιστα εξέδωσε τετράτομο έργο σχετικά με την ιστορία της Επανάστασης, έργο με το οποίο έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Ψεύδεται λοιπόν, ο Γάλλος πρέσβης, ο ιστορικός και ακαδημαϊκός και λένε την αλήθεια τα επιδοτούμενα Μορμολύκεια των «μοντέρνων» ιστορικών του Σκάι.

Γιατί, όμως, διαψεύδουν τον Πουκεβίλ;


Ο Λόγος είναι απλός: Δεν επιβεβαιώνει μόνο το ιστορικό γεγονός της Αγίας Λαύρας, αλλά δημοσιεύει και ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ομιλία του Παλαιών Πατρών Γερμανού.

Φυσικά είναι άπειρα τα ιστορικά κείμενα που επιβεβαιώνουν την Αγία Λαύρα.

Ενδεικτικά αναφέρω:


Την ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη, και την «Διήγηση Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από το 1770 έως το 1836» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Αλλά και ο ξένος Τύπος της εποχής επιβεβαιώνει την Αγία Λαύρα.

Π.χ., η Γαλλική εφημερίδα «Συνταγματική» (Le Constitutionnel)
Επιβεβαιώνει τον Ιούνιο του 1821 τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας και δημοσιεύει περίληψη της ομιλίας του Π.Π. Γερμανού.


Το ίδιο γεγονός δημοσιεύεται στην εφημερίδα Times του Λονδίνου και πάλι το καλοκαίρι του 1821.

Επίσης είναι ιστορικά πασίγνωστο ότι η επιλογή της 25ης Μαρτίου ως ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης είχε προτιμηθεί από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη πολύ πριν, ήδη από το 1820, ακριβώς βεβαίως γιατί συνέπιπτε με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και ήθελε να δοθεί μια συμβολική πολιτική λύτρωση, ένας ευαγγελισμός της πολιτικής λύτρωσης.

Είναι τέτοια η λύσσα και ο φανατισμός αυτών των «μοντέρνων ιστορικών» κατά της Εκκλησίας που εξαφανίζουν και ένα άλλο σπουδαίο γεγονός: Ότι η Εκκλησία είχε ήδη ευλογήσει την έναρξη της Επανάστασης σχεδόν ένα μήνα προτού ξεσπάσει (26/2/1821) στο Ιάσιο όπου ο μητροπολίτης Ιασίου Βενιαμίν έζωσε τον Υψηλάντη με το ξίφος του.

Με χονδροειδείς λοιπόν πλαστογραφίες και κυνικές ψευδολογίες επιχειρούν να σβήσουν την ιστορία μας και να συκοφαντήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία…

Οι ποιητές του ‘21



Τέλος, θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε και σε κάποιες φωτεινές διάνοιες οι οποίες κατέγραψαν μέσα από το πνευματικό τους έργο την ιστορία του ’21.

Οι αποδομητές της ιστορίας μας θα σβήσουν και αυτούς τους μύστες;

Το ΄21 έγινε από την πρώτη στιγμή, σύμβολο που γύρω από αυτό δόθηκε η μάχη ανάμεσα στις προοδευτικές και αντιδραστικές δυνάμεις του κόσμου.

Ο Δημήτρης Φωτιάδης γράφει χαρακτηριστικά:

«Συχνά άκουγε τότε κανείς στη Γαλλία τούτη εδώ την ερώτηση:

- Είσαστε Τούρκος;

- Είσαστε Έλληνας;

«Τούρκοι» ήταν οι αντιδραστικοί, που διάβαζαν τις συντηρητικές εφημερίδες, κι «Έλληνες» οι προοδευτικοί, που παρακολουθούσαν τις εφημερίδες με ριζοσπαστικές τάσεις».


Στη μάχη αυτή, ανάμεσα στις αντιδραστικές και προοδευτικές δυνάμεις, που δινόταν τότε στην Ευρώπη με επίκεντρο την ελληνική επανάσταση, οι πιο φωτεινές διάνοιες υποστήριζαν τον αγώνα μας. Τα κείμενα είναι άφθονα. Θα μνημονεύσουμε ελάχιστα από αυτά.

Ο Μπάιρον ήταν ο πρώτος από τους ξένους, που έριξε το εγερτήριο σάλπισμα για τον ξεσηκωμό του λαού μας:

Απ΄ τους άπιστους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε!

Εκεί ζουν ηγεμόνες που πουλούν και αγοράζουν.

Με δικό σας τουφέκι και σπαθί πολεμάτε!


Ο Μπάιρον κάνοντας πράξη το τραγούδι του, κατέβηκε στην αγωνιζόμενη για τη λευτεριά της Ελλάδα και πέθανε στο Μεσολόγγι.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ τραγουδά και αυτός σε μια σειρά ποιημάτων: «Κανάρης», «Τα κεφάλια του Σεραγιού», «Παιδί της Χίου», «Ενθουσιασμός». Στους τέσσερις πρώτους στίχους του «Ενθουσιασμού» μάς δίνει το πάθος ενός λαού που ορθώθηκε να σπάσει τις αλυσίδες:

Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Γειά σας όλοι! Πρέπει να φύγουμε!

Πρέπει, ύστερα από τόσο αίμα που έχυσε ο μαρτυρικός αυτός λαός,

Να τρέξει τώρα το τιποτένιο αίμα των δημίων!

Στην Ελλάδα, ω φίλοι μου! Εκδίκηση! Λευτεριά!



Ο Πούσκιν, ένα από τα πιο ξεχωριστά πνεύματα του κόσμου εμπνέεται από την Επανάσταση και γράφει:

Εμπρός! Στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,

βάστα γερά στο χέρι τα΄ άρματά σου!



Ο Λαμαρτίνος, εμπνέεται από τον αγώνα και γράφει:

Μια ύστατη κραυγή σας απόμεινε και τη βγάλατε,

η γλώσσα σας δεν έχει πια παρά μια μονάχα λέξη…Λευτεριά!

………………………………………………………………………
Μέσα στην οχλοβοή της μάχης που έρχεται,

κάθε Έλληνας είναι ένας αγωνιστής, κάθε αγωνιστής ένας μάρτυρας!


Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος

Κοντά σε αυτούς τους ξένους στέκονται στο ίδιο ύψος με τους καλύτερους, οι τρεις δικοί μας:

Ρήγας, Σολωμός και Κάλβος.


Ο Ρήγας ορθώνεται σε μια από τις μεγαλύτερες νεοελληνικές διάνοιες. Κανείς άλλος δεν προσέφερε στην προετοιμασία του ΄21 τόσα όσο αυτός. Ήταν ένας νους καθολικός, που έπιασε σωστά το πρόβλημα των καταπιεσμένων λαών από την τούρκικη τυραννία. Οι οραματισμοί του ξεπέρασαν κατά πολύ την εποχή του και παραμένουν ακόμα και σήμερα ζωντανοί. Οι περίφημοι στίχοι του

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή


κλείνουν μέσα τους, όχι μόνο την εγερτήρια κραυγή και την απόφαση της γενιάς του ΄21, αλλά κι όλων των σκλάβων της υφηλίου.


Ο Σολωμός είναι ο « Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Σε ένα και μόνο τετράστιχο κατόρθωσε να κλείσει
το νόημα του ’21.


Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά.


Μέσα από τα κόκαλα, την πάλη, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού ξεπρόβαλε η λευτεριά σε αυτόν τον τόπο.

Ο Κάλβος εμπνέεται τη «Λύρα» του από τον αγώνα. Στην ωδή «Αι Ευχαί» έδωσε την υψηλότερη έκφραση στην οργή των αγωνιστών από τη στυγνή στάση των ανακτοβουλίων και των αντιδραστικών κυβερνήσεων. Η αλήθεια και αγανάκτηση που κλείνει και συμπυκνώνει η ωδή δεν υπάρχει σε κανένα άλλο κείμενο.

Η ωδή του Κάλβου μάς αποκαλύπτει, καλύτερα από τους ιστορικούς τόμους, ποια ήταν τα επαναστατικά ιδανικά του ΄21.

Ο Ρήγας, ο Σολωμός και ο Κάλβος ήταν πραγματικοί πνευματικοί ηγέτες. Σήμερα, δυστυχώς τέτοιοι πνευματικοί ηγέτες έχουν εκλείψει. Ακριβέστερα το «είδος» σπανίζει.

Η σημερινή διανόηση απολαμβάνει τα «αγαθά» του συστήματος. Χορτάτη και καλοαναθρεμμένη στηρίζει, στην πλειονότητά της, τις «αξίες της» Νέας Εποχής, παράγει τα «προοδευτικά» ιδεολογήματά της και κηρύσσει τη σκλαβιά και την υποταγή.

Γι αυτό και το ΄21 έχει τοποθετηθεί στις «αντίκες» της Ιστορίας. Αποτελεί ενοχλητική μνήμη!

Εμείς θα κλείσουμε με την εξής προτροπή:
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΝΕΑ ’21!!!

resaltomag.

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )