.

.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Η Μητρόπολη Λευκάδος για τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Φανερωμένης Νικηφόρο

Θέσεις και απαντήσεις από την Μητρόπολη Λευκάδος που μας έκαναν εντύπωση!Μπορεί να μην συμφωνούμε με τα όσα λέγονται για την θέση του επισκόπου στην Εκκλησία, που θυμίζει έντονα τον αιρετικό Ζηζιούλα ωστόσο δείχνει εκκλησιαστικό ήθος .Να ευχηθούμε για Το καλό της τοπικής Εκκλησίας να ειρηνεύσουν .Αμήν.

«Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Θεόφιλος ουδέποτε θέλησε ούτε και τώρα επιθυμεί –παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει- να «διώξει» ή να «εξαναγκάσει σε φυγή» τον ιερομόναχο π. Νικηφόρο Ασπρογέρακα, ηγούμενο της Ι. Μονής Φανερωμένης και την περί αυτόν συνοδεία, πέραν των άλλων, διότι αναγνωρίζει και εκτιμά την πολυχρόνια προσφορά του στην Ιερά Μονή και γενικά στον χώρο της τοπικής Εκκλησίας», αναφέρει μεταξύ άλλων η ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Λευκάδος για την υπόθεση του Ηγουμένου της Ι.Μ. Φανερωμένης Νικηφόρου Ασπρογέρακα.

Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:

Λόγω του θορύβου που προκλήθηκε τις τελευταίες ημέρες στους κόλπους της τοπικής μας Εκκλησίας, με αφορμή μια προσωπική, υπηρεσιακή υπόθεση του κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, π. Νικηφόρου Ασπρογέρακα, εφημερίου του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Σπανοχωρίου Λευκάδος και ηγουμένου της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Λευκάδος, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε τα εξής:

1) Επί μία διετία, από της εκλογής και ενθρονίσεως του συμπατριώτου μας (από τον Κάλαμο Λευκάδος), Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου συντηρείται μία ατμόσφαιρα ψιθύρων και υπόκωφης εντάσεως μεταξύ των μελών της τοπικής μας Εκκλησίας, που σκοπό έχει να τραυματίσει την ενότητά της και να πλήξει το κύρος του πνευματικού μας πατέρα, τον οποίον η Αγία και Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εν Αγίω Πνεύματι ανέδειξε, για να ποιμάνει τον λαό του Θεού, που παροικεί στη Λευκάδα και στην Ιθάκη.

2) Το απαράδεκτο αυτό κλίμα υποδαυλίζεται με τη διασπορά ανυπόστατων φημών και δήθεν «ειδήσεων» γύρω από τον τρόπο λειτουργίας της Ιεράς Μητροπόλεως, θίγοντας με τρόπο ψευδή και αήθη ανύπαρκτα ζητήματα ήθους, διαφάνειας κ.ά. Η πηγή και ο τρόπος αναπαραγωγής αυτών των δήθεν «ειδήσεων» είναι, βεβαίως, γνωστά και στους αποδέκτες της (παρα)πληροφόρησης και στην Ιερά Μητρόπολη, που έχει έγκυρη γνώση πάντων.

3) Η Ιερά Μητρόπολη και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας προσωπικά επέλεξε καθ’ όλο αυτό το μακρό διάστημα την οδό της σιωπής και της καρτερίας, παρόλο που κάθε εβδομάδα σχεδόν ελάμβανε αφορμές από δημοσιεύματα στον τοπικό Τύπο, αναρτήσεις σε ιστολόγια, ενέργειες μεμονωμένων προσώπων ή από πράξεις και συμπεριφορές προσώπων που διεκδικούσαν και διεκδικούν μέχρι σήμερα να εκφράζουν την τοπική Εκκλησία μόνοι αυτοί –και πάντως επ’ ουδενί ο Επίσκοπος, η ορατή κεφαλή Της κατά την Εκκλησιολογία και τους ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και τους Νόμους της Ελληνικής Πολιτείας. Η σιωπή όμως αυτή εξελήφθη, φαίνεται, ως αδυναμία, αντί να εκτιμηθεί ως στάση σώφρων και συνετή, που σκοπό είχε να οικοδομήσει και να μην σκανδαλίσει τους πιστούς, τραυματίζοντας το Σώμα της Εκκλησίας με αχρείαστες εντάσεις.

4) Κυρίαρχη «είδηση» σε αυτό το όργιο παραπληροφόρησης, «είδηση» που ανησυχεί τις συνειδήσεις των πιστών Λευκαδίων, ήταν ότι: «Ο Μητροπολίτης Θεόφιλος διώχνει από το μοναστήρι της Φανερωμένης τον ηγούμενο Νικηφόρο». Κάθε φορά που ο Μητροπολίτης επιχειρεί να ασκήσει τις νόμιμες και κανονικές αρμοδιότητές του επί της Ιεράς Μονής Φανερωμένης, ένα ολόκληρο δίκτυο τηλεφωνημάτων, αναρτήσεων σε ιστοτόπους κτλ. οργανώνεται για να αναστατώσει φιλήσυχους, κατά τα άλλα, ανθρώπους, παρουσιάζοντας το άσπρο, μαύρο. Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική!

5) Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόφιλος ουδέποτε θέλησε ούτε και τώρα επιθυμεί –παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει- να «διώξει» ή να «εξαναγκάσει σε φυγή» τον ιερομόναχο π. Νικηφόρο Ασπρογέρακα, ηγούμενο της Ι. Μονής Φανερωμένης και την περί αυτόν συνοδεία, πέραν των άλλων, διότι αναγνωρίζει και εκτιμά την πολυχρόνια προσφορά του στην Ιερά Μονή και γενικά στον χώρο της τοπικής Εκκλησίας.

6) Εκείνο που είναι υποχρεωμένος από τους ιερούς κανόνες και την κείμενη νομοθεσία να απαιτεί είναι να γίνεται σεβαστός ο θεσμός και ο ρόλος του Επισκόπου στον χώρο της Εκκλησίας, χωρίς να παρεμποδίζεται στην άσκηση των νόμιμων και κανονικών αρμοδιοτήτων του. Όπως είναι γνωστό, η Ορθόδοξη Εκκλησία διέπεται πρωτίστως από το Κανονικό της Δίκαιο που θεσπίζει την ιεραρχική της δομή. Δεν λειτουργεί όπως οι κομματικοί μηχανισμοί ή οι εταιρείες, όπου ο καθένας έχει ένα μερίδιο εξουσίας, ιδιοκτησίας ή επιρροής. «Εις τύπον και τόπον Χριστού», ορατή κεφαλή Της, ίσταται ο Επίσκοπος. Ακολουθούν ιεραρχικά οι πρεσβύτεροι, έγγαμοι και άγαμοι, δηλαδή μοναχοί και οικογενειάρχες, οι οποίοι οφείλουν να είναι συναρμοσμένοι με τον Επίσκοπο «ως χορδαί κιθάρα», υπακούοντας εις αυτόν.

7) Δεν μπορεί ο κάθε κληρικός ή μοναχός να δημιουργεί προσωπικούς οπαδούς, αντί πιστά μέλη του Σώματος του Χριστού. Δεν μπορεί να δείχνει, αντί τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, το δικό του δάχτυλο. Δεν μπορεί αντί να οικοδομεί την Εκκλησία ως πιστεύουσα, λατρεύουσα και ζώσα κοινότητα πιστών εν Χριστώ να δημιουργεί τη δική του ομάδα ή σέχτα αφοσιωμένων και κατευθυνόμενων οπαδών. Διαφορετικά, δε μιλάμε για Εκκλησία Ορθόδοξη, αλλά για προτεσταντικές παραφυάδες. Ακριβώς η υπακοή στον Επίσκοπο –όπως και εκείνος με την σειρά του υπακούει στην Ιερά Σύνοδο- διασφαλίζει την ενότητα με το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, η οποία είναι μία και αδιαίρετος.

8) Από τον κανόνα αυτόν δεν εξαιρούνται οι Ιερές Μονές, οι ιερομόναχοι και οι μοναχοί. Κάθε ηγούμενος Μονής είναι ιερομόναχος, φέρει δηλαδή εκτός από το μοναχικό σχήμα και τον ιερατικό βαθμό του Πρεσβυτέρου. Όπως και οι λοιποί μοναχοί, επέλεξε να ακολουθήσει την οδό της μοναχικής αφοσιώσεως για τη θέωση και τον αγιασμό του, δίνοντας τις τρεις μοναχικές υποσχέσεις ενώπιον Θεού και ανθρώπων κατά την μοναχική του κουρά: παρθενία, ακτημοσύνη, ΥΠΑΚΟΗ. Αντίστοιχα, οι υπόλοιποι πιστοί επιλέγουν να αγιασθούν μέσω του ευλογημένου γάμου, χωρίς να υστερούν απολύτως σε τίποτε. Ακόμη και στις Σταυροπηγιακές Ι. Μονές, αυτές δηλ. που δεν υπάγονται στην κανονική δικαιοδοσία του επιχωρίου Επισκόπου, η αδελφότητα δεν είναι ακέφαλη, αλλά ως Επίσκοπο έχει τον Πατριάρχη ή την Ι. Σύνοδο, ακριβώς διότι χωρίς Επίσκοπο δεν υφίσταται κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. «Όπου ο Επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία».

9) Η Ιερά Μονή Φανερωμένης όμως δεν είναι Σταυροπήγιο, για να μην ελέγχεται από τον οικείο Επίσκοπο. Υπάγεται στην κανονική αρμοδιότητά του. Οι μοναχοί της οφείλουν να μνημονεύουν το όνομά του στις ι. ακολουθίες, να λαμβάνουν την ευλογία και την έγκρισή του για την εισδοχή δοκίμων μοναχών ή την τέλεση κάθε μοναχικής κουράς, να λαμβάνουν την ευλογία και την άδεια του Επισκόπου για την εκλογή νέου Ηγουμένου και ηγουμενοσυμβούλων, να αιτούνται και να λαμβάνουν την κεκανονισμένη άδεια απουσίας, έστω και προφορικά και, τέλος, να δέχονται τον έλεγχο νομιμότητος της οικονομικής διαχειρίσεως.

10) Ακόμη μεγαλύτερη υποχρέωση υπακοής στον Επίσκοπο (και διοικητικής φύσεως, όχι μόνο πνευματικής) έχουν οι ιερομόναχοι που είναι διορισμένοι σε εφημεριακές θέσεις, όπως είναι ο π. Νικηφόρος Ασπρογέρακας διορισμένος στον Ενοριακό Ιερό Ναό Ταξιαρχών Σπανοχωρίου (από τον οποίο έχει αποσπασθεί στην Ι. Μονή Φανερωμένης), προκειμένου να μπορεί να μισθοδοτείται κάθε μήνα από το Ελληνικό Δημόσιο, όπως κατά κανόνα και οι λοιποί κληρικοί της Εκκλησίας της Ελλάδος.

11) Από τις πρώτες ημέρες της ενθρονίσεώς του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας συνάντησε ένα εχθρικό κλίμα, ακόμη και μέσα στους χώρους της Ιεράς Μονής, το οποίο συντηρούσαν και πρόσωπα άσχετα με την αδελφότητα αυτής, με προσωπικές φραστικές επιθέσεις στον Επίσκοπο και σε άλλους κληρικούς. Αντίθετα, οι απλοί μοναχοί δεν μισθοδοτούνται.

12) Πριν ακόμη ενημερωθεί για τα θέματα της Ιεράς μας Μητροπόλεως, ο Σεβασμιώτατος αντιμετώπισε την επίμονη και εκβιαστική απαίτηση του ηγουμένου της Ι. Μονής, π. Νικηφόρου και των περί αυτόν τεσσάρων αδελφών της Ι. Μονής να προωθηθεί άμεσα στην Ιερά Σύνοδο προς έγκρισιν Κανονισμός της Ι. Μονής, τον οποίον είχαν συντάξει και να διεξαχθούν εκλογές για την ανάδειξή του ιδίου ως ισοβίου Ηγουμένου και ηγουμενοσυμβούλων εκ των εγκαταβιούντων μοναχών.

Ο Σεβασμιώτατος ουδέποτε αρνήθηκε να συζητήσει θέμα Κανονισμού και εκλογών, μέχρι και σήμερα. Το ζήτημα πάντως δεν μπορεί να τίθεται με εκβιαστικό και πραξικοπηματικό τρόπο και πάντως, όχι πριν ολοκληρωθεί ο έλεγχος της οικονομικής διαχειρίσεως της Ι. Μονής τα τελευταία χρόνια από ορκωτούς ελεγκτές. Άλλωστε, ως προσφάτως αναλαβών το ποιμαντορικό του έργο, είχε υποχρέωση να γνωρίζει την οικονομική κατάσταση όλων των Ι. Μονών και Ι. Ναών της Επαρχίας του.

Η αποστολή Επιθεωρητών ζητήθηκε από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπως και για το Νομικό Πρόσωπο της Ι. Μητροπόλεως, για άλλους Ι. Ναούς και για την Ι. Μονή Καθαρών Ιθάκης, προκειμένου να μη δοθεί επ’ ουδενί η εντύπωση ότι ο νέος Επίσκοπος προτίθεται να καλύψει οποιαδήποτε παρανομία ή παρατυπία.

13) Ο έλεγχος από την Οικονομική Επιθεώρηση της Ι. Συνόδου ολοκληρώθηκε τον παρελθόντα Φεβρουάριο και τα πορίσματα, τα οποία αναφέρουν σειρά παρανομιών και παρατυπιών, έχουν διαβιβασθεί ήδη στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Λευκάδος για να διερευνήσει την ύπαρξη τυχόν ποινικών ευθυνών, καθώς και στο Ελεγκτικό Συνέδριο, για να διαπιστώσει μήπως τυχόν υπάρχουν οικονομικά ποσά προς καταλογισμό σε πρόσωπα.

Αυτά, χωρίς την πρόθεση να στιγματισθεί κάποιος, αλλά προκειμένου να διερευνηθεί εις βάθος η αλήθεια, με την ελπίδα ότι πράγματι δεν υφίσταται το παραμικρό ζήτημα στην οικονομική διαχείριση της Ι. Μονής Φανερωμένης και να συνεχιστεί πλέον το έργο απρόσκοπτα..

14) Άλλη ανακρίβεια που διαδίδεται είναι ότι «ο Δεσπότης θέλει να βάλει χέρι στο παγκάρι της Μονής και γι’ αυτό αφαιρεί τη διαχείριση από τον Ηγούμενο και διορίζει εγγάμους ιερείς στην Επιτροπή». Όμως ο νέος Μητροπολίτης δε θέλησε να αλλάξει τίποτε απολύτως στον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης της Ι. Μονής. Αντιθέτως, επιθυμεί η Μονή να εξακολουθήσει να διοικείται όπως ακριβώς επί είκοσι χρόνια, με Μητροπολίτη τον μακαριστό π. Νικηφόρο και ηγούμενο τον π. Νικηφόρο Ασπρογέρακα, μέχρι την ολοκλήρωση των ελέγχων αφ’ ενός και την αποκατάσταση της εν υπακοή κανονικής σχέσης των εγκαταβιούντων μοναχών με τον Επίσκοπο αφ’ ετέρου.

15) Πώς δηλαδή; Με Ηγούμενο και Πρόεδρο του Ηγουμενοσυμβουλίου – Διαχειριστικής Επιτροπής τον π. Νικηφόρο Ασπρογέρακα και μέλη δύο εγγάμους ιερείς, όπως είχε συγκροτηθεί η Επιτροπή τον Ιανουάριο του 1990 με Πράξη του αειμνήστου Μητροπολίτου Νικηφόρου.

Όταν τον παρελθόντα Φεβρουάριο παραιτήθηκαν οι δύο εν λόγω ιερείς –ο ένας λόγω γήρατος και για λόγους υγείας και ο έτερος, διότι ουδέποτε εκλήθησαν να είναι παρόντες στην καταμέτρηση των εσόδων της Μονής και να έχει κλειδί του κυτίου, παρά την περί του αντιθέτου εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου κ. Θεοφίλου- ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης τους αντικατέστησε με δύο άλλους εγγάμους ιερείς. Όρισε ακόμη να κλειδώνουν τα παγκάρια της Μονής με τρία διαφορετικά κλειδιά, όπως είχε δώσει εντολή ενάμιση χρόνο πριν για όλους ανεξαιρέτως τους Ι. Ναούς, χωρίς να εφαρμοσθεί το μέτρο αυτό μέχρι τότε στη μεγαλύτερη οικονομική διαχείριση της μητροπολιτικής μας περιφερείας, την της Ι. Μονής Φανερωμένης.

Από τα τρία κλειδιά, το ένα θα κρατάει ο π. Νικηφόρος Ασπρογέρακας ως Ηγούμενος και Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και τα άλλα δύο θα τα κατέχουν τα λοιπά μέλη της Επιτροπής. Για να καταμετρηθεί, λοιπόν, το προϊόν του κυτίου, θα πρέπει να συναντιώνται και τα 3 μέλη της Επιτροπής, φέροντας από κοινού την ευθύνη, ώστε να μη δημιουργούνται υπόνοιες κακοδιαχείρισης για κανέναν εξ αυτών. Ακολούθως, να συντάσσεται πρακτικό καταμετρήσεως και να κατατίθεται το ποσόν σε τραπεζικό λογαριασμό, επ’ ονόματι της Ιεράς Μονής, κάτι που δε συμβαίνει σήμερα, όπως ακριβώς γίνεται σε όλα τα ιερά προσκυνήματα (λ.χ. Ιερά Μονή Οσίου Γερασίμου του εν Κεφαλληνία).

16) Να τονίσουμε ακόμη ότι ασφαλώς και θα πρέπει η Ιερά Μονή να συνεχίζει με αμείωτη ένταση την φιλανθρωπική της προσφορά προς τους έχοντες ανάγκη, οι οποίοι όμως θα υπογράφουν και τις αναγκαίες αποδείξεις πληρωμής, διότι τα χρηματικά βοηθήματα που χορηγούνται από τις Ι. Μονές ή τους Ι. Ναούς είναι χρήματα δημόσια, δεν προέρχονται από την τσέπη κανενός (ειδικά οι μοναχοί δεν δικαιούνται να έχουν ατομική περιουσία), αλλά τα ιερά αυτά καθιδρύματα ως Ν.Π.Δ.Δ. υπάγονται στις διατάξεις «περί δημοσίου λογιστικού».

17) Κάθε λογικός και σώφρων άνθρωπος, χωρίς παρωπίδες, δε βλέπει ότι έτσι διασφαλίζεται η διαφάνεια στην καταγραφή των πραγματικών εσόδων; Δεν είναι διασφάλιση για τον ίδιο τον Ηγούμενο και τους αδελφούς της Μονής η ύπαρξη κλειδιών των παγκαρίων σε ανθρώπους εκτός της Ι. Μονής, ώστε να μη βρεθεί κάποιος κακοπροαίρετος να τους κατηγορήσει;

Και, τελοσπάντων, δεν είναι καλό για τον πιστό λαό της Λευκάδος και των γύρω περιοχών, που ενισχύει με τον οβολό του και στολίζει το μοναστήρι της Κυράς και πολιούχου του νησιού, Παναγίας της Φανερωμένης, το σημαντικότερο και ιερότερο προσκύνημα των απανταχού Λευκαδίων, να γνωρίζει πόσα ακριβώς είναι τα έσοδα και πώς διατίθενται; Διαφάνεια, λοιπόν, επιδιώκει ο Επίσκοπος, χωρίς να αναμειγνύεται στα οικονομικά της Ι. Μονής, και τίποτε περισσότερο!

18) Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψεύδος από το ότι «κάθε χρόνο η Μονή δίνει δεκάδες χιλιάδες ευρώ στο Δεσπότη» -διότι δυστυχώς ακούγεται και αυτό. Όπως όλοι οι ενοριακοί Ι. Ναοί και οι Ι. Μονές κάθε Ι. Μητροπόλεως, ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες, έτσι και η Ιερά Μονή Φανερωμένης προσφέρει τα ανάλογα χρηματικά ποσά για το πνευματικό και το κοινωνικό έργο της Ι. Μητροπόλεως (Κατασκηνώσεις, Σχολή Βυζαντινής Μουσικής κτλ.), λαμβάνοντας πάντοτε τις νόμιμες αποδείξεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Ι. Μητροπόλεως και ποτέ δεν συναλλάσσεται με τον Επίσκοπο προσωπικά –πολλώ δε μάλλον, «κάτω από το τραπέζι».

Κάθε αντίθετος ισχυρισμός είναι κοινή συκοφαντία! Τα χρήματα δε αυτά δεν αποδίδονται από την τσέπη κανενός μοναχού (αφού ως ακτήμονες δεν πρέπει να έχουν ατομική περιουσία), αλλά από το Ταμείο της Ι. Μονής, το οποίο ο πιστός λαός ενισχύει από το υστέρημά του, ακριβώς για να γίνεται έργο κοινωφελές και να επιστρέφουν έτσι σε αυτόν!

19) Αντί της υπακοής όμως προς τον Επίσκοπο και της συνεννόησης, ο Ηγούμενος και τέσσερις ακόμη εκ των εννέα αδελφών της Ι. Μονής διεξήγαγαν μέσα στην παρελθούσα Μεγάλη Τεσσαρακοστή εκλογές για την ανάδειξη αιρετού Ηγουμένου και ηγουμενοσυμβουλίου, παρά την –προσωρινώς, όπως εξηγήσαμε- αντίθετη εντολή του Μητροπολίτου και χωρίς να έχει ανακληθεί ο διορισμός των μελών της προηγούμενης Επιτροπής – Ηγουμενοσυμβουλίου, ούτε να έχει παραιτηθεί ο Ηγούμενος από την προεδρία αυτής.

Εμφανίζεται έτσι ένα δήθεν εκλεγμένο «ηγουμενοσυμβούλιο» ως το νόμιμο όργανο διοικήσεως της Ι. Μονής. Ας είναι όμως γνωστό σε όλους ότι το μόνο όργανο που αναγνωρίζει –άχρι καιρού- η Ιερά Μητρόπολη ως νόμιμο και κανονικό για τη διοίκηση της Ι. Μονής είναι η τριμελής Επιτροπή, που έχει Πρόεδρό της τον ιερομόναχο π. Νικηφόρο Ασπρογέρακα, Ηγούμενο της Μονής και μέλη τους Αιδεσιμολογιωτάτους: Πρωτοπρεσβύτερο π. Ευάγγελο Αρώνη, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ι. Μητροπόλεως και Οικονόμο π. Πανογιώργο Κτενά.

Μάλιστα, ο Ηγούμενος προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας επιχειρώντας να αναγνωρισθούν οι πράξεις του «ηγουμενοσυμβουλίου», αν και γνωρίζει ότι η Εκκλησία δε διοικείται μόνο βάσει των Νόμων της Πολιτείας. Ο Μητροπολίτης όμως, καίτοι προκλήθηκε, δεν έδωσε συνέχεια στην υπόθεση.

20) Είχε προηγηθεί, ως γνωστόν, τον Μάιο 2009, δημόσια ομιλία του ιερομονάχου π. Νικηφόρου Ασπρογέρακα από την Ωραία Πύλη του Καθολικού της Ι. Μονής, εν ώρα Θείας Λειτουργίας, ενώπιον του εκκλησιάσματος και του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού, διά της οποίας παρακινούσε κατ’ ουσίαν τον ευσεβή λαό σε εχθροπάθεια και στάση κατά του Επισκόπου και πνευματικού του πατέρα. Παρά την εκτροπή αυτή, καίτοι ήταν ανεπαρκέστατες οι εξηγήσεις που έδωσε ο Ηγούμενος, ο Επίσκοπος δεν έδωσε περαιτέρω συνέχεια, ομονοών χάριν της Εκκλησίας.

21) Ομοίως έθεσε στο αρχείο, χωρίς να της δώσει συνέχεια, την υπόθεση της βαπτίσεως ενός Ινδού, Σιχ το θρήσκευμα, στην Ιερά Μονή Φανερωμένης, χωρίς να έχει ζητηθεί άδεια από τον Μητροπολίτη, όπως οι ι. κανόνες προβλέπουν, χωρίς να του ζητηθεί αυτός να ορίσει κατηχητή, όπως έχει δοθεί οδηγία σε ιερατική σύναξη και πράττουν και οι λοιποί κληρικοί, αλλά και χωρίς την σύμπραξη αναδόχου (νονού)!

22) Ομοίως δεν έδωσε συνέχεια στην υπόθεση παράτυπης και παράνομης εγγραφής μοναχού από την Ι. Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους στο μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Φανερωμένης, χωρίς προηγουμένως να έχει ληφθεί απολυτήριο από την Ι. Μονή της μετανοίας του, παρά μόνο με μια απλή βεβαίωση!

23) Ομοίως, κωφεύοντας σε δημοσιεύματα φίλα προσκείμενης σήμερα προς την Ι. Μονή τοπικής εφημερίδας, δεν έδωσε συνέχεια στην υπόθεση υπεξαίρεσης χρημάτων από το Σωματείων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες «Η Ελπίδα», για την οποία κατηγορείται μοναχός της Ιεράς Μονής Φανερωμένης, ταμίας τότε του Σωματείου, παρόλο που έλαβε παραπλανητική ενημέρωση από τον ίδιο ότι δεν υφίσταται ποινικό ζήτημα, ενώ η υπόθεση βρισκόταν ακόμη στο στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης ακόμη από τα αρμόδια ποινικά δικαστήρια.

24) Ομοίως δεν έδωσε συνέχεια σε δελτία τύπου και ενυπόγραφα δημοσιεύματα του νεοπαγούς Συλλόγου «Οι Φίλοι της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Λευκάδος» ή μελών του, στρεφόμενα με διάφορες αφορμές κατά του Μητροπολίτου, διασπείροντας ψευδείς ειδήσεις ή εμφανίζοντας μονόπλευρα την αλήθεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η κατηγορία ότι ο Μητροπολίτης δεν έδωσε άδεια, παρά μόνο για δύο ημέρες, στον π. Νικηφόρο, για να συνοδέψει τριήμερη εκδρομή του Σωματείου στον περίπλου του Αγίου Όρους.

Εν πρώτοις, ο Ηγούμενος αρνείται κάθε σχέση με την σύσταση και τη λειτουργία του Σωματείου. Κατά δεύτερον, ο π. Νικηφόρος ζήτησε τότε εγγράφως (χωρίς να επικοινωνήσει ο ίδιος με τον Επίσκοπο) τριήμερο άδεια απουσίας για τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να αναφέρει τίποτε περί συνοδείας της εκδρομής. Επρόκειτο όμως για ένα Σαββατοκύριακο που η Ι. Μητρόπολη αδυνατούσε να καλύψει τα κενά σε τέσσερις ακόμη ενορίες, όπου υπήρχαν πραγματικές λειτουργικές ανάγκες (μνημόσυνα κ.ά.) χωρίς να υπάρχει διαθέσιμος κληρικός. Γι’ αυτό, λοιπόν, του εδόθη άδεια μόνο δύο ημερών.

25) Επίσης, δεν έδωσε συνέχεια, αν και θα ώφειλε, στο ζήτημα της κατοχής και επισκευής «Ιερού Κελλίου» (δηλ. ολοκλήρου οικήματος με κελλιά προς διαμονήν και ναό) στο Άγιον Όρος προς χρήσιν της συνοδείας του, χωρίς αυτό να ανήκει στην Ιερά Μονή Φανερωμένης και χωρίς να έχει ποτέ ενημερώσει την Ιερά Μητρόπολη ούτε σήμερα ούτε επί των ημερών του αοιδίμου Μητροπολίτου Νικηφόρου.

26) Από τα παραπάνω συμπεραίνει, λοιπόν, κανείς ότι η απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου να επιβάλει στον ιερομόναχο Νικηφόρο Ασπρογέρακα την προβλεπόμενη ελαφρά ποινή της τριακονθήμερης αργίας από κάθε ιεροπραξία, με έκπτωση από το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη, χωρίς στέρηση του μισθού του και την άρση της αδείας της πνευματικής πατρότητος, ήταν η απόληξη μιας μακράς σειράς συμπεριφορών και ενεργειών του ως είρηται κληρικού, με τις οποίες εκφράζει σταθερά την αδιαφορία του προς τις υποδείξεις της προϊσταμένης του αρχής και καταφρονεί τον Επίσκοπο και πνευματικό του πατέρα, αλλά και την κανονική τάξη της Εκκλησίας. Αυτά είναι τα ελάχιστα που ιστορούνται, ενώ υπάρχει σειρά άλλων κανονικών παραπτωμάτων που δεν αναφέρονται στο παρόν.

27) Ως γνωστόν, κάθε κληρικός ή μοναχός υπάγεται στη διοικητική, εκκλησιαστική και πνευματική δικαιοδοσία του επιχωρίου Μητροπολίτη. Προκειμένου, λοιπόν, κληρικός ή μοναχός να απουσιάσει εκτός της Μητροπολιτικής Περιφερείας στην οποία διακονεί, πρέπει να ζητήσει την κανονική άδεια, έγκριση και συγκατάθεση του οικείου Μητροπολίτη. Αυτό και πράττουν όλοι ανεξαιρέτως οι λοιποί κληρικοί μας.

28) Ο ιερομόναχος Νικηφόρος Ασπρογέρακας, την 27η Αυγούστου 2010, εγκατέλειψε την εκκλησιαστική θέση του και μετέβη στο Άγιον Όρος κρυφά, δηλαδή χωρίς να το γνωρίζει, να συγκατατεθεί και να έχει δώσει την απαιτούμενη άδεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας. Μάλιστα, προ τριών ημερών είχαν συναντηθεί στην πανήγυρη του Ι. Ναού του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, μετοχίου της Μονής, όπου χοροστάτησε στον Εσπερινό ο Σεβασμιώτατος, ενώ το προσωπικό τηλέφωνο του Επισκόπου μας παραμένει πάντοτε ανοιχτό και στη διάθεση όλων των κληρικών μας, μηδενός εξαιρουμένου. Η προβλεπόμενη άδεια όμως ουδέποτε εζητήθη.

29) Όταν η αντικανονική ενέργειά του αυτή έγινε γνωστή, ο Μητροπολίτης τον εκάλεσε να δώσει εξηγήσεις. Αντί άλλης απαντήσεως, αντί να αναγνωρίσει το σφάλμα του και να ζητήσει την συγγνώμη, που αναμφιβόλως για μία ακόμη φορά θα του εδίδετο, ο π. Νικηφόρος Ασπρογέρακας απέστειλε (δεν καταδέχτηκε να παραδώσει αυτοπροσώπως!) τετρασέλιδη επιστολή με ύφος ανοίκειο, εκφράσεις απαράδεκτες και αναφορές ταπεινωτικές, απευθυνόμενες από πρεσβύτερο – υιό σε Επίσκοπο – πατέρα, όπου όμως και ομολογεί την αντικανονική του ενέργεια.

30) Οι εκκλησιαστικές ποινές, όπως η αργία, έχουν παιδαγωγικό και όχι εκδικητικό ή εξουθενωτικό χαρακτήρα. Σκοπό έχουν να βοηθήσουν τον πταίσαντα, κληρικό ή λαϊκό μέλος της Εκκλησίας, να οδηγηθεί στην οδό της μετανοίας και σε ανάνηψη, για να δεχθεί τη συγγνώμη και την αποκατάστασή του στο Σώμα της Εκκλησίας. Αυτό επιβάλλει η εκκλησιαστική συνείδηση ενός Ορθοδόξου Χριστιανού –και δη κληρικού- και ας είναι διαφορετική η οπτική του, αλλοτριωμένου από τον εγωισμό, «κόσμου».

31) Αν οι άνθρωποι που διαμαρτυρήθηκαν με τρόπο τόσο ανοίκειο για ευσεβείς Χριστιανούς, έχοντες πραγματική σχέση με την Εκκλησία (όπως απειλές και προπηλακισμούς κατά κληρικών, ύβρεις, ρίψη αυγών κ.ά.) αγαπούν όντως τον π. Νικηφόρο και είναι αληθινοί φίλοι της περί αυτόν Αδελφότητος (διότι φίλοι της Μονής και της Παναγίας μας της Φανερωμένης, όπως και του Αγίου Όρουςδεν είναι μόνον οι των σωματείων, αλλά είναι όλον ανεξαιρέτως το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας της Λευκάδος, δίχως την ανάγκη πιστοποιήσεως των φρονημάτων του), ας τον βοηθήσουν να ακολουθήσει την μόνη εκκλησιαστικά ορθή οδό της ανανήψεως, της μετανοίας και της συμμορφώσεως προς όσα οι ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας υπαγορεύουν.

32) Η αγάπη και η πατρική ανοχή του Επισκόπου μας είναι δεδομένη, όπως μέχρι τώρα έχει αποδείξει. Επιθυμεί να οικοδομήσει ψυχές με την παρουσία, τον λόγο, την στάση, το έργο του, αλλά και με την σιωπή του. Μίλησε τώρα, διότι εκ των πραγμάτων αναγκάσθηκε.

33) Κανείς Επίσκοπος δεν επιθυμεί να λαμβάνει τέτοιου είδους μέτρα. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί όμως να ανεχθεί επί δύο και πλέον χρόνια να συμμετέχει στο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, ειδικά για ζητήματα σχέσιν έχοντα με την μαρτυρία της Εκκλησίας στον τόπο μας, με την ευπρεπή παρουσία του μοναχισμού, με τις δοκιμαζόμενες συνειδήσεις των ανθρώπων.

34) Και για να τελειώνουμε:

α. Μεταξύ της Ιεράς Μητροπόλεως Λευκάδος και Ιθάκης αφ’ ενός και αφ’ ετέρου του Ηγουμένου και της περί αυτόν Αδελφότητος της Ιεράς Μονής Φανερωμένης, η οποία Ι. Μονή υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη, υφίστανται από καιρού διοικητικά και διαχειριστικά προβλήματα, και όχι προσωπικά, μεταξύ του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Θεοφίλου και του ηγουμένου της Ι. Μονής π. Νικηφόρου Ασπρογέρακα, όπως ανεύθυνα ή σκόπιμα διαδίδεται. Τα διοικητικά – διαχειριστικά αυτά προβλήματα δεν έχουν ακόμη επιλυθεί και πάντως όχι με ευθύνη της Ιεράς Μητροπόλεως.

β. Πρόκειται για μία υπόθεση καθαρώς υπηρεσιακή και διοικητική, που δεν προσφέρεται ούτε για το διχασμό του πιστού λαού, που αλλιώς θέλει τους ποιμένες του, αλλά ούτε και για μικροπολιτική εκμετάλλευση από επιτηδείους.

γ. Κανείς –πρώτος ο Επίσκοπος- δεν «διώχνει» τον π. Νικηφόρο ούτε τον «κυνηγάει». Όσοι τον αγαπούν και σέβονται την μακροχρόνια προσφορά στην Εκκλησία της Λευκάδος, με τα δικά του χαρίσματα, οφείλουν να τον βοηθήσουν με αγάπη να σταθεί στο ύψος του, όπως πράττει και η Ιερά Μητρόπολις.

Έχουν χρέος να μην οδηγούνται σε πεζοδρομιακές κινήσεις, ενεργώντας δήθεν για λογαριασμό του και να τον στηρίξουν με την προσευχή τους στην τήρηση των τριών υποσχέσεων που έδωσε ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην μοναχική του κουρά: παρθενία, ακτημοσύνη, ΥΠΑΚΟΗ στην Εκκλησία!

Αυτά, για να χειραγωγούνται πράγματι οι ψυχές εις Χριστόν και να μην παρασύρονται πιστοί και ανιδιοτελείς, πιστεύουμε, Χριστιανοί εις οδόν απωλείας, μακράν της Αγίας Μάνδρας του Χριστού, της Εκκλησίας μας.


www.romfea.gr/

Άλλη μια αυθαιρεσία Επισκόπου: Σε αργία τέθηκε από τον Μητροπολίτη Λευκάδος ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Φανερωμένης



Σε αργία έθεσε σύμφωνα με πληροφορίες ο Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος τον ηγούμενο της Ι.Μ. Φανερωμένης, Αρχιμ. Νικηφόρο Ασπρογέρακα.

Οι πληροφορίες αναφέρουν, ότι η κίνηση αυτή δημιούργησε εντάσεις, όπου λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση της απόφασης, μαζεύτηκε πλήθος κόσμου στο μοναστήρι της Ι.Μ. Παναγίας Φανερωμένης, οι οποίοι εκδήλωσαν την αντίθεση τους.

Να αναφερθεί, ότι αμέσως στο Μοναστήρι κατέφθασε Αστυνομική δύναμη ώστε να αποφευχθούν τυχόν επεισόδια, αφού το κλίμα είναι πολύ φορτισμένο από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στον Ηγούμενο.

Τέλος, να σημειωθεί, ότι η Ιερά Μονή Φανερωμένης εξέδωσε πριν από λίγο ανακοίνωση, όπου κάνει έκκληση για αυτοσυγκράτηση των πιστών όσον αφορά την απόφαση.

Ανακοίνωση της Μονής Φανερωμένης:

Εκ της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης Λευκάδος απευθύνεται θερμή έκκλησις προς αυτοσυγκράτησιν των πιστών χριστιανών και αποφυγήν πράξεων ευρισκομένων εκτός των ορίων της ευπρεπείας η και του Νόμου.

Ακόμη και όταν αισθανόμαστε την δίκαιη ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε, δεν πρέπει να λησμονούμε το πρότυπο της πραότητος το οποίον αποτελεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, όστις «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ η πείλει» (Πέτρου Α’ 2, 23).

Είμεθα βέβαιοι ότι ο Κύριος και η Παναγία Μητέρα του, εις το όνομα της οποίας τιμάται η Ιερά μας Μονή, θα φωτίσει τας διανοίας των αρμοδίων προς άρσιν πάσης γενομένης αδικίας και ανάπαυσιν των καρδιών των πιστών.

Καζάνι που βράζει η Λευκάδα - ΝΕΕΣ Επιστολές Διαμαρτυρίας πιστών

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν νωρίτερα έξω από το Μητροπολιτικό Μέγαρο κάτοικοι της Λευκάδας κατά της απόφασης του Μητροπολίτη Λευκάδος Θεοφίλου να επιβάλει το επιτίμιο της αργίας στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής της Παναγίας Φανερωμένης Νικηφόρο. Αιτία της απόφασης του Μητροπολίτη αποτέλεσε, σύμφωνα με πληροφορίες, η μετάβαση του π.Νικηφόρου στο Άγιο Όρος και συγκεκριμένα στη Μονή Ξενοφώντος για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου χωρίς προηγουμένως να έχει ζητήσει και λάβει άδεια από τον κ.Θεόφιλο. Βέβαια όπως σχολιάζουν στο Amen.gr πρόσωπα που απηχούν τις απόψεις και των δύο πλευρών η χθεσινή απόφαση του Μητροπολίτη είναι η κορύφωση μιας αντιπαλότητας που υπάρχει στις σχέσεις Μητροπολίτη και ηγούμενου από την πρώτη ημέρα της εγκατάστασης του κ.Θεοφίλου στη νήσο.

Επιτροπή των διαμαρτυρομένων, έγινε δεκτή από τον Μητροπολίτη Θεόφιλο στον οποίο επέδωσαν επιστολές με τις απόψεις τους.


«Σας θέτουμε σε τριαντακονταημερη αργία από πάσης ιεροπραξίας μετ’ εκπτώσεως του εκκλησιαστικού οφφικίου και αίρομεν την δοθείσα υπό της εκκλησίας άδεια πνευματικής πατρότητας» αναφέρει σύμφωνα με πληροφορίες, τις οποίες δημοσιεύουμε με κάθε επιφύλαξη, το έγγραφο του Μητροπολίτη προς τον Ηγούμενο στο οποίο εξηγούνται και οι λόγοι της σχετικής και ιδιαίτερα αυστηρής απόφασης. «…δια του κανονικού αδικήματος της άνευ αδείας υπό ημών εγκατάλειψης της εκκλησιαστικής θέσεως για την εις μετάβασιν σας στο Άγιον Όρος και στην Μονή Ξενοφώντος».


Ο ηγούμενος της Μονής ενημέρωσε, σύμφωνα με δηλώσεις του στα τοπικά ΜΜΕ, όλες τις τοπικές Αρχές για την απόφαση του Μητροπολίτη. «Είναι το απαύγασμα των καταστάσεων» δήλωσε ο π.Νικηφόρος στους συγκεντρωμένους δημοσιογράφους και πιστούς.



Παραθέτουμε τις επιστολές διαμαρτυρίας που η ομάδα πιστών έδωσε νωρίτερα στο Μητροπολίτη Λευκάδος Θεόφιλο.

Δ Ι Α Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Ι Α

ΠΡΟΣ τον Σεβ. Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλο

Σεβασμιώτατε,

Αναγκαστήκαμε να μαζευτούμε εδώ σήμερα για να διαμαρτυρηθούμε για την απόφασή σας να στερήσετε από τους Λευκαδίτες τον εξομολόγο και πνευματικό τους πατέρα, που επί είκοσι και πλέον χρόνια είναι δίπλα στο λαό του νησιού μας.

Η απόφασή σας να θέσετε τον πρώην συνυποψήφιό σας Αρχιμ. Νικηφόρο Ασπρογέρακα σε αργία, αποτέλεσμα συστηματικών απολογιών και διώξεων και να του αφαιρέσετε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη μαζί με το διακόνημα της εξομολογήσεως, που του δόθηκαν από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Νικηφόρο, βρίσκει όλους μας σθεναρά αντίθετους και οδηγεί όλη τη Λευκάδα σε απρόβλεπτες εξελίξεις.

Εάν η μετάβαση ενός κληρικού στο Άγιο Όρος, όπως του π. Νικηφόρου σε μία νύχτα για να μετάσχει σε Θεία Λειτουργία χωρίς την άδεια σας, επιφέρει τις ανωτέρω ποινές δεν μπορούμε να σκεφτούμε τι ποινές επιβάλλονται σε σοβαρότερα παραπτώματα.

Οφείλετε λόγω της θέσης σας να είστε άνθρωπος αγάπης και κατανόησης και επιτέλους να αγκαλιάσετε τους Λευκαδίτες ουσιαστικά, τους οποίους ήρθατε εδώ για να διακονήσετε χωρίς ακρότητες και επιβολή της δεσποτικής εξουσίας σας με τρόπους και πρακτικές άλλων εποχών.

Σεβασμιώτατε ο λαός της Λευκάδας ήταν πάντα φιλειρηνικός και ανεκτικός, όμως μην ξεχνάτε ότι όλα έχουν το όριό τους και από εδώ και στο εξής θα πρέπει να αναθεωρήσετε την τακτική σας ΑΝΑΚΑΛΩΝΤΑΣ ΑΜΕΣΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΑΣ.

ΖΗΤΟΥΜΕ :

1) ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΣΑΣ,

2)ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ,

3) ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ακολουθεί η επιστολή του Συλλόγου Λευκαδίων Φίλων του Αγίου ΄Ορους

Συμμετέχουμε στη πάνδημη συγκέντρωση του λαού της Λευκάδας για να διατρανώσουμε όλοι μαζί την υποστήριξη , την συμπαράσταση και την αγάπη μας στον ηγούμενο της Μονής Φανερωμένης, γέροντα Νικηφόρο, υψώνοντας φωνή διαμαρτυρίας και αγανάκτησης για όσα συνέβησαν χθες - 27 Σεπτεμβρίου 2010 -ευχόμενοι η ημερομηνία αυτή να μην καταγραφεί ως αποφράδα ημέρα για την τοπική μας εκκλησία.

Ο κατ΄ ευφημισμόν φιλομόναχος επίσκοπός μας με απόφασή του έθεσε σε αργία τον πατέρα Νικηφόρο και του αφαίρεσε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη που το είχε λάβει από τον μακαριστό Μητροπολίτη μας Νικηφόρο και το έφερε πανάξια πάνω από 20 χρόνια. Απλές διοικητικές πράξεις ενός Δεσπότη με την κυριολεκτική σημασία του όρου που δεν μπορούν να αγγίξουν μέσα στην καρδιά μας το γέροντα Νικηφόρο, πολύ περισσότερο να μειώσουν το πνευματικό και ηθικό ανάστημα του ηγουμένου της Μονής Φανερωμένης ,που όλοι μας τόσα πολλά χρόνια και από τόσο πολύ κοντά γνωρίζουμε και ζούμε. Όμως ο επίσκοπός μας δεν σταμάτησε εκεί, προχώρησε και άλλο και αυτό μας πόνεσε ,πολλούς από μας , μας πόνεσε πολύ. Στέρησε από όλους του Λευκαδίτες και όχι μόνο τον πνευματικό, τον εξομολόγο τους , (ασυνήθιστο αλήθεια τάλαντο για έναν επίσκοπο να προκαλεί ακαριαία τόσο πόνο ).

Εμείς οι φίλοι του Αγίου ΄Ορους έχουμε ίσως ένα λόγο παραπάνω να θλιβόμαστε. Όπως γνωρίζετε το μεγάλο αμάρτημα του πατέρα Νικηφόρου ήταν - κατά τον επίσκοπό μας ότι βρέθηκε στη μεγάλη γιορτή - το Δεκαπενταύγουστο με το Αγιορείτικο ημερολόγιο στο περιβόλι της Παναγίας, στο ΄Αγιο ΄Ορος, (μεγάλη γιορτή για τους Αγιορείτες ο Δεκαπενταύγουστος το Πάσχα της Παναγίας-). Βρέθηκε λοιπόν εκεί ο πατέρας Νικηφόρος και συλλειτούργησε στη γιορτή με τον Ηγούμενο της Μονής Ξενοφώντος. Κι εδώ ακριβώς στάθηκε ο επίσκοπός μας και ως καλός ποιμένας σκέφτηκε αμέσως τις γραφειοκρατικές διαδικασίες……αιτήσεις ,πρωτόκολλα κ.λ.π.

Λευκαδίτες , ο γέροντας Νικηφόρος και η αδελφότητα της Μονής πρέπει να έχουν την ολόθερμη στήριξη και αγάπη μας ,όμως πολύ καλά γνωρίζουμε ότι πολύ περισσότερο το Μοναστήρι και όλοι εμείς έχουμε την ανάγκη του , την παρουσία του ,τον ίσκιο του .

Γι αυτό πρέπει να προσευχόμαστε

Γι αυτό αξίζει να αγωνιζόμαστε

Λευκάδα 28-09-2010

Κείμενο που διαβάστηκε από εκπρόσωπο Πολιτών

Η Παναγιά Φανερωμένη, το Μοναστήρι μας, είναι πηγή παρηγοριάς και ελπίδας σε κάθε πρόβλημά μας, είναι σημείο καθημερινής αναφοράς όλων μας. Όλοι οι Λευκαδίτες οπουδήποτε στον κόσμο και αν βρίσκονται όταν σκέφτονται ή αναφέρονται στη Λευκάδα, η σκέψη τους τρέχει στο Μοναστήρι, που από ένα μικρό εκκλησάκι που ελάχιστοι στέκονταν να ανάψουν ένα κερί, έγινε το σπίτι όλων των Λευκαδιτών σ’ όλο τον κόσμο.

Σήμερα μας φέρνει η ανάγκη να στηρίξουμε το Μοναστήρι μας και τον Ηγούμενό του, πατέρα Νικηφόρο, να κρατήσουμε το λαό της Λευκάδας ενωμένο, να παλέψουμε για μια ενωμένη εκκλησία. Δε χρειαζόμαστε τη διχόνοια και την έχθρα. Την αγάπη έχουμε ανάγκη.


Με την αγάπη, τη σκληρή δουλειά, την ταπεινότητα του πατέρα Νικηφόρου όλα αυτά τα χρόνια βρεθήκαμε δίπλα του, τον βοηθήσαμε και μας βοήθησε, νοιώσαμε το Μοναστήρι κομμάτι της ζωής μας, κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ο πατέρας Νικηφόρος δεν είναι για μας ο πνευματικός. Είναι ο φίλος μας, ο συμπαραστάτης μας. Ξέρουμε ότι έχουμε εκεί πάνω έναν άνθρωπο δικό μας. Έναν άνθρωπο που μας ακούει και είναι έτοιμος να μας βοηθήσει κάθε στιγμή. Βοήθησε τα παιδιά μας, έδωσε την ελπίδα σε όλους μας.


Παράλληλα με τη σκληρή προσωπική του δουλειά, τη σωστή διαχείριση και τη στήριξη της πολιτείας, που αναγνώρισε την προσπάθεια αυτή και στάθηκε αρωγός, το Μοναστήρι απέκτησε αίγλη, προβολή και έγινε σημείο έλξης για όλη την Ελλάδα.


Τώρα ήρθε η ώρα να παλέψουμε όλοι μαζί, να προστατέψουμε όλα αυτά που έχουμε κερδίσει αυτά τα χρόνια. Πρέπει να στηρίξουμε τον πατέρα Νικηφόρο. Δεν κατανοούμε τη μεγάλη και σκληρή ποινή που του επιβλήθηκε. Η ποινή του είναι και δική μας ποινή. Ποινή στον άνθρωπό μας, στον αδελφό μας. Δεν τιμωρείται μόνο ο πατέρας Νικηφόρος, τιμωρείται η όλη του προσπάθεια, τιμωρούμαστε εμείς που σταθήκαμε και είμαστε δίπλα του, που είμαστε τα αδέλφια του. Τελικά η ποινή αυτή στρέφεται απέναντι σ’όλη τη Λευκάδα.

Ζητάμε την άρση της ποινής.
Ζητάμε η εκκλησία να σταθεί την κρίσιμη αυτή στιγμή στο ύψος των περιστάσεων και να ενώσει το λαό.
Ζητάμε τελικά την ΑΓΑΠΗ.

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ του Σωματείου με την επωνυμία
«ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ»,
που εδρεύει στη Λευκάδα

Τα μέλη του Σωματείου «Φίλοι της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Λευκάδας», ως πιστοί χριστιανοί που παρακολουθούμε με πνευματική εγρήγορση και ειλικρινές ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στην τοπική Εκκλησία της Λευκάδας, αισθανόμαστε ότι ήλθε πλέον ο καιρός να εκφράσουμε ανοιχτά προς τους αρμοδίους, με τον πρέποντα σεβασμό αλλά και την απαιτούμενη παρρησία, τη βαθύτατη ανησυχία και απογοήτευση που μας διακατέχει για όσα συμβαίνουν στα εκκλησιαστικά πράγματα του νησιού μας.

Αναφερόμαστε βεβαίως στο μεθοδικό, ασίγαστο και απηνή διωγμό τον οποίο, από διετίας περίπου, δέχεται ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης και πνευματικός μας πατέρας π. Νικηφόρος Ασπρογέρακας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλο. Πιο συγκεκριμένα, οι υπογράφοντες είμαστε μάρτυρες μιας διαρκώς ογκούμενης επιθετικής συμπεριφοράς του Σεβασμιωτάτου απέναντι στον πρώην συνυποψήφιό του π. Νικηφόρο, με έντονες υποτιμήσεις της προσωπικότητάς του και αλλεπάλληλες, κάθε λίγο και λιγάκι, κλήσεις του π. Νικηφόρου σε απολογία για ανύπαρκτα ή αστεία «παραπτώματα».


Πρόσφατο - φοβόμαστε όμως όχι και το τελευταίο - δείγμα της δεσποτοκρατικής αυτής αντιλήψεως, αποτελεί η επιβολή σκληρών επιτιμίων στον π. Νικηφόρο, που του στερούν τη δυνατότητα να λειτουργεί και εξομολογεί, αναπαύοντας τις ψυχές μας, όπως έπραττε μέχρι σήμερα.


Ο χαρακτηρισμός της πράξεως, που επέσυρε την πιο πάνω κανονική ποινή, σαν αδικήματος, μόνον ως πρόκληση μπορεί να χαρακτηριστεί: ο π. Νικηφόρος τόλμησε να επισκεφθεί, προσευχηθεί και συλλειτουργήσει μαζί με άλλους κληρικούς σε Μονή του Αγίου Όρους, χωρίς να πάρει την απαιτούμενη τυπική άδεια από το Μητροπολίτη. Πειστήριο για τη διάπραξη του ανήκουστου αυτού «αδικήματος», μία φωτογραφία δημοσιευμένη στο διαδίκτυο, δείγμα και αυτό της ενασχολήσεως σήμερα των Επισκόπων αλλά και της σοβαρότητας με την οποία στοιχειοθετούνται οι εκκλησιαστικές ποινές. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα ανέμενε αφενός μεν έπαινο για την προσευχητική αυτήν επίσκεψη του Αγιωνύμου Όρους και αφετέρου ίσως κάποια απλή και φιλάδελφη παρατήρηση ή το πολύ μία προφορική επίπληξη, για το ανωτέρω υποτιθέμενο σοβαρό παράπτωμα. Γιατί όμως ο Μητροπολίτης επέλεξε να εξουθενώσει με τόσο ατιμωτικό τρόπο τον πνευματικό μας πατέρα, επιβάλλοντάς του τόσο σκληρές ποινές;


Μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς ακριβώς σκέπτεται, κυρίως όμως σε τι ακριβώς αποσκοπεί ο Μητροπολίτης με τον ψυχολογικό αυτόν πόλεμο σε βάρος του π. Νικηφόρου.


Δεν γνωρίζουμε πως συνδέονται ο αμείλικτος αυτός πόλεμος με την εμμονή του Δεσπότη να μην αναγνωρίζει, όπως σύμφωνα με το Νόμο υποχρεούται να κάνει, τη νόμιμα εκλεγμένη διοίκηση, δηλαδή τον Ηγούμενο και το Ηγουμενοσυμβούλιο, της Μονής.


Πώς μπορεί, άραγε, να συνδέσει κάποιος τη στάση αυτή με τη διαρκή επιδίωξη της Μητροπόλεως για τον ασφυκτικό διοικητικό, κυρίως όμως οικονομικό, έλεγχο της Μονής; Γεγονός είναι ότι στο μικρό μας τόπο γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά, και ως πρόσωπα και ως προθέσεις.


Ένα είναι σίγουρο: οι ποινές που επιβλήθηκαν είναι εντελώς προσχηματικές, αλλού αποβλέπουν και μάς γεμίζουν με αίσθημα κατάφωρης αδικίας που τελέσθηκε σε βάρος του π. Νικηφόρου.


Και για ένα θέλουμε να διαβεβαιώσουμε το Μητροπολίτη: ο καιρός που οι λαϊκοί ήταν παθητικοί δέκτες των όσων άνομων συνέβαιναν στην Εκκλησία πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι λαϊκοί δεν είμαστε σήμερα οικονομικοί και μόνον αιμοδότες της Εκκλησίας. Είμαστε μία ζωντανή και ενεργός φωνή, που πονά και πασχίζει για το καλό της Εκκλησίας. Και όσο αδικίες, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, συνεχίζουν να προκαλούνται ή να μην αίρονται, θα ευρισκόμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε δεν σέβεται τη μαρτυρική παράδοση αγιότητας και αγώνων που κομίζει η Μάνα μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε οποιονδήποτε επιδιώκει ιδιοτελείς σκοπούς και δεν σέβεται το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Λευκαδίτης Εκκλησίας.


Η Παναγία ας είναι μαζί μας στο δίκαιο αγώνα μας.

Λευκάδα, 28 Σεπτεμβρίου 2010

Το Διοικητικό Συμβούλιο του

Σωματείου Φίλοι της Ιεράς Μονής Φανερωμένης
Λευκάδας



























































































































































πηγές:Αμην και ρομφαία

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΩΤΕΙΟ«Ουχ ούτως έσται εν υμίν»




Γεμίζει απογοήτευση η ψυχή του ανθρώπου, όταν βλέπη τους δύο Μαθητάς την στιγμή, που ο Χριστός τους εισάγει στο Πάθος Του που πλησιάζει, να του ζητούν δόξες και μεγαλεία. Είναι γνώρισμα της νοσηρής φιλοδοξίας μας να κλείνωμε τα μάτια και να σφραγίζωμε τ’ αυτιά μας στο πάθος του άλλου. Αυτό έπαθαν και οι δύο μαθηταί. «Πατά επί πτωμάτων», θα πη με την υπερβολή της αλήθειας για τον φιλόδοξο ο Λαός μας. Γιατί τα πρωτεία αποκτώνται με θυσίες, τις περισσότερες όμως φορές των άλλων. Το τραγικό δε είναι πως οι δύο μαθηταί ζητούν από τον ίδιο τον Χριστό να ικαναποιήση τον ανόητο πόθο των. Γι’ αυτό ο Χριστός τους λέγει....

Ουκ οίδατε τι αιτείσθε!
Δεν ξέρετε τί ζητάτε! Πόσο δύσκολο είναι, αλήθεια, να γνωρίζη ο άνθρωπος, τι πρέπει να ζητά από τον Θεό! Όχι σπάνια δεν εισακούονται οι προσευχές μας. Δεν οφείλεται τούτο φυσικά στην ασπλαχνία και αδιαφορία του Θεού, αλλά στο ότι «ζητάμε κακά» (Ιακ. δ’ 3). Γιατί δεν ζητάμε εκείνο που η Αγάπη του Θεού θέλει για την σωτηρία μας, αλλά αυτό που απαιτεί το δικό μας θέλημα, το υποδουλωμένο στην αμαρτία. Ο Χριστός θέλει το πραγματικό συμφέρον μας και γι’ αυτό και στο ζήτημα της φιλοπρωτίας δίνει τη σωστή λύση.

Δεν εμποδίζει την φιλοπρωτία

Ξέρει ο Χριστός, ότι η πρόοδος και ανοδική εξέλιξη αποτελούν εσωτερική ορμή του ανθρώπου. Το φιλοπρόοδο είναι δώρημα του ίδιου του Θεού στον άνθρωπο (Γεν. α’ 28). Ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να καταλάβη τη θέση του μέσα στην δική του κοινωνία. Όχι όμως σπάνια οι Χριστιανοί, από μια υπερβολή στην έξαρση της αρετής της ταπεινώσεως, αρνούμεθα κάθε προσφερομένη δυνατότητα κατά Θεόν διακρίσεως. Έτσι δίνομε αφορμή να μας κατηγορούν για «ήσσονα προσπάθεια» και μειονεξία. Ο Χριστός όμως δεν σβήνει τη δίψα του πρωτείου, δεν την ξερριζώνει από μέσα μας. Απλώς την μεταθέτει σ’ άλλο επίπεδο. «Όποιος θέλει από σας -λέγει- να γίνη πρώτος, ας είναι δούλος όλων». Μετρά το πρωτείο με το μέτρο του Θεού, και έτσι το προσδιορίζει διαφορετικά από μας. Το πρωτείο, που αναγνωρίζει ο Χριστός, βρίσκεται σε άλλη κατεύθυνση από εκεί, που το ζητά συνήθως η κοινωνία μας. Ο Χριστός αντί για πρωτείο εξουσίας συνιστά

Πρωτείο διακονίας

Επιδιώκοντας τα πρωτεία οι άνθρωποι, ζητάμε δύναμη, για να μπορέσωμε να επιβληθούμε πάνω στους άλλους. Γι’ αυτό και ο Κύριος μιλεί για κατάχρηση δυνάμεως εκ μέρους των μεγάλων του κόσμου (κατα - κυριεύουσι, κατ - εξουσιάζουσι...). Ο Χριστός θέλει όμως την χρήση της χριστιανικά αποκτηθείσης δυνάμεως για την διακονία του συνανθρώπου και της κοινωνίας. Ο ίδιος άλλωστε απέδειξε με το δικό Του παράδειγμα, πως η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο δεν είναι η κυριαρχία, αλλά η διακονία. Ο ίδιος ο Χριστός «δεν ήλθε να διακονηθή, αλλά να διακονήση». Η Εκκλησία Του από την πρώτη στιγμή της οργανώσεώς της στον κόσμο θα μιλά όχι για αξιώματα, αλλά για «διακονίες». Η χριστιανική γλώσσα θα επηρεάση ακόμη και την πολιτική ζωή μας και θα ονομάσωμε τους πολιτικούς μας άρχοντες «υπουργούς», δηλ. «διακόνους», «υπηρέτες» του Λαού. Άλλο αν τούτο δεν το έχωμε ακόμη συνειδητοποιήσει! Η συνηθισμένη διάκριση σε υπεροχικά πρόσωπα και κατώτερα - υπηρετικά ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας κοσμικής ιεραρχήσεως, που δεν μπόρεσε να αποφύγη στην ιστορική πορεία της και η Εκκλησία. Ο αλληλοσεβασμός όμως των προσώπων δεν στηρίζεται χριστιανικά στο κύρος των αξιωμάτων, αλλά στην διάθεση διακονίας. Όταν και όπου το πρωτείο της διακονίας γίνεται κοινό ιδανικό τότε πραγματώνεται και η ζωή της Εκκλησίας. Τούτο συμβαίνει λ.χ. στο μοναχικό κοινόβιο. Στην επιδίωξη του πρωτείου της διακονίας δεν προβάλλει καμμιά αντίρρηση ο Χριστός. Γιατί αυτό είναι το αληθινό πρωτείο στη ζωή της Εκκλησίας.

Δεν μπορούμε όμως ν’ αρνηθούμε πως και όταν ακόμη το πρωτείο διακονίας αναγνωρίζεται σαν το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής, εμφανίζονται συχνά καταστάσεις, που νοθεύουν την χριστιανική μας ουσία. Είναι πρώτα....

Η ιδεολογικοποίηση της διακονίας

Χαρακτηριστικώτερη περίπτωση αποτελεί ο Παπισμός. Η παπική διακήρυξη, που ισχύει από τον 6ο-7ο αι., ότι ο πάπας είναι «δούλος των δούλων του Θεού», είναι γνωστό πως κατήντησε τελικά έμβλημα χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ουσία. Κατά περίεργο δε τρόπο εκεί, που ακούεται σαν βασικός νόμος το σύνθημα αυτό, αναπτύχθηκε ιστορικά η μεγαλύτερη απαίτηση για πρωτείο εξουσίας και κοσμική δόξα. (Πρβλ. κράτος Βατικανού!). Αλλά και όπου ο δεσποτισμός νοθεύει τον χριστιανικό τρόπο υπάρξεως, με το στόμα μπορεί να ομολογούμε πως είμαστε «ταπεινοί και ανάξιοι δούλοι του Θεού», με τη ζωή μας όμως δεν διαφέρομε καθόλου από τους τυράννους του κόσμου! Δεν είναι όμως σπάνιο φαινόμενο στη ζωή των Χριστιανών και μία άλλη εσφαλμένη εκτίμηση. Είναι

Ο αποπροσανατολισμός της διακονίας

Αυτό συμβαίνει, όταν επικρατή η αντίληψη, πως μόνο «από θέσεως ισχύος» θα μπόρεση κανείς να διακονήση τους συνανθρώπους του. Δεν πρόκειται εδώ για άρνηση της διακονίας, αλλά για λανθασμένη θεώρησή της. Το νόημα των ευαγγελικών λόγων όμως είναι, πως δεν μπορούμε μεν όλοι να καταλάβωμε τις πρώτες θέσεις στην κοινωνική ζωή μας. όλοι όμως μπορούμε να διεκδικήσωμε και να κατακτήσωμε της διακονίας το πρωτείο. Και είναι βέβαιο, ότι αν όλοι εκινούμεθα από αυτόν τον θεάρεστο πόθο, θα ήταν διαφορετική η κοινωνία μας. Θα ήταν γνήσια χριστιανική κοινωνία....


“ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ” (Απάνθισμα κηρυγμάτων από την «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983) ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
http://www.impantokratoros.gr/alhthino-proteio.el.aspx

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ευτυχώς ναυαγήσαμε...


Σε ναυάγιο οδηγήθηκαν και αυτή τη φορά οι εργασίες της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Η συζήτηση για το παπικό πρωτείο δεν κατέληξε πουθενά.

Παρόλο που ακόμη δεν δόθηκε στη δημοσιότητα ούτε ένα Ανακοινωθέν (πιθανόν αύριο θα κυκλοφορήσει ένα τέτοιο κείμενο) όλες οι πληροφορίες συνηγορούν στο ότι δεν υπήρξε καμία απολύτως πρόοδος στις συζητήσεις που έγιναν στη Βιέννη.

Ορθόδοξοι και Παπικοί συμφώνησαν ότι η επίτευξη της ενότητας βρίσκεται στο απώτατο μέλλον. Ορθόδοξος επίσκοπος που συμμετείχε στο Διάλογο τα έβαλε με τους αντιδρώντες σε αυτόν και θυμήθηκε το Δαφνί (από εκεί το έσκασαν μόνο κάποιοι ακραίοι ζηλωτές ή και μερικοί οικουμενιστές;) αφού τίποτε ουσιαστικό δεν είχε να μας πει για το περιεχόμενο των συζητήσεων της Βιέννης. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός από την «πρόοδο» του Διαλόγου ώστε το επόμενο ραντεβού δόθηκε για μετά από δύο χρόνια (και όχι ένα χρόνο όπως συνηθίζεται) προφανώς γιατί όλοι διαβλέπουν πως ο Διάλογος με τους όρους και τα πρόσωπα που διεξάγεται δεν οδηγεί πουθενά.....
Ευτυχώς ναυαγήσαμε (ναυαγήσανε) στη Βιέννη. Τώρα πλέον είναι ο καιρός να συνειδητοποιήσουν και οι Οικουμενιστές ότι ο Πάπας ούτε ένα βήμα μετάνοιας δεν πρόκειται να κάνει και να αφήσουν τις εκδηλώσεις φιλοπαπισμού και τις συμπροσευχές. Αν κάτι μπορεί να σώσει τους Παπικούς είναι η μετάνοιά τους και η αποδοχή της Ορθόδοξης Πατερικής Θεολογίας την οποία καλούμαστε όχι μόνο ανόθευτη να προσφέρουμε σε καθέναν που έχει την «καλή ανησυχία» αλλά πρωτίστως να βιώσουμε αποβάλλοντας το κοσμικό πνεύμα της καλοπέρασης και της πλήρους εκκοσμίκευσης που οδήγησε σε αδιέξοδο τους πιστούς του Παπισμού στη Δύση.

Η εμμονή του Πάπα και των καρδιναλίων του στην κακοδοξία και την αίρεση οδηγεί τους απλούς πιστούς του Παπισμού στην αναζήτηση της Αλήθειας του Ευαγγελίου την οποία δεν μπορούν να βρούνε μέσα στη δυσωδία των παπικών σκανδάλων παιδεραστίας και την παπική έπαρση του πρωτείου.

Οι Ορθόδοξοι καλούμαστε να απαντήσουμε στην «καλή ανησυχία» των απλών πιστών της Ευρώπης προσφέροντας την ασκητική ζωή της Ορθοδοξίας, εγκαταλείποντας τους «αξιωματούχους» του Παπισμού στην εγωιστική εμμονή τους στην κακοδοξία.
http://thriskeftika.blogspot.com/2010/09/blog-post_7117.html

Με επισημότητα η έναρξη του νέου σχολικού έτους στην Αθωνιάδα


Με επισημότητα και κατά την αγιορείτικη τάξη τελέσθηκε η έναρξη του νέου σχολικού έτους στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία.

Το πρωί στον Ναό της Σχολής τελέσθηκε ο Όρθρος της εορτής της παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού στο τέλος της δοξολογίας και στην συνέχεια τελέσθηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Εφόρου της Σχολής Ιερομονάχου Τιμοθέου Βατοπεδινού καί συλλειτουργούντων του Ιερομονάχου Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου, του Δικαίου της Βατοπεδινής Σκήτης του Αγίου Ανδρέου Προηγουμένου Εφραίμ, του Σχολάρχου Αρχιμανδρίτου Ιεροθέου, των Ιερομονάχων Φιλοθέου καί Αντωνίου εκ της Βατοπεδινής Σκήτεως Αγίου Ανδρέου καί του Ιερομονάχου Αρτεμίου, Γέροντος του Διονυσιάτικου Κελλίου του Αγίου Νικολάου.

Να σημειωθεί, ότι τα αναλόγια των χορών πλαισίωσαν οι μαθητές της Αθωνιάδος Εκκλησιαστικής Σχολής.

Στον Ναό της Σχολής προσήλθαν ο Δικαίος της Βατοπεδινής Σκήτης του Αγίου Ανδρέου με όλη την συνοδεία του, πατέρες από Κελιά της ευρυτέρας περιοχής των Καρεών καί μεγάλος αριθμός προσκυνητών.

Μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ο Σχολάρχης με τους καθηγητές της Σχολής καί τους μαθητές υποδέχθηκαν τον Πολιτικό Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστο Κασμίρογλου καί στήν συνέχεια την Λαυριώτικη Επιστασία υπό τον Πρωτεπιστάτη Γέροντα Παύλο Λαυριώτη.

Επίσης προσήλθαν οι Αντιπρόσωποι των Ιερών Μονών Ιβήρων Γέρων Αντώνιος Ιερομόναχος, Παντοκράτορος Γέρων Επιφάνιος Ιερομόναχος και Ρωσικού Γέρων Κυρίων Ιερομόναχος.

Μετά την υποδοχή, με την συνοδεία χαρμόσυνων κωδωνοκρουσιών, ανήλθαν στον Ναό της Σχολής και τελέσθηκε ο αγιασμός για την έναρξη του νέου σχολικού Έτους υπό του Επιστάτου Γέροντος Γαβριήλ Ιερομονάχου Εσφιγμενίτου, χοροστατούντος του αγίου Πρώτου.

Προσφωνόντας ο άγιος Πρώτος Γέρων Παύλος Λαυριώτης, επεσήμανε την πνευματική κρίση που διέρχεται η σημερινή κοινωνία, εξήρε την προσφορά της Αθωνιάδος στην Εκκλησία καί στό Γένος, τον ρόλο που διαδραμάτισαν στην ιστορία της Σχολής οι άγιοι που εδίδαξαν σε αυτήν καί που εξήλθαν από την Σχολή.

Επίσης διεμήνυσε στους καθηγητές καί τους μαθητές της Σχολής πως το γραφείο της Ιεράς Επιστασίας, είναι ανοικτό για αυτούς για οποιοδήποτε πρόβλημα έχουν καί ότι με όλες του τις δυνάμεις θα συμβάλει στην διατήρηση καί στην συνέχιση της Σχολής.

Στην δική του προσφώνηση ο Διοικητής κ. Κασμίρογλου εξήρε τις προσπάθειες του Σχολάρχη π. Ιεροθέου καί δήλωσε καί αυτός ότι καί το δικό του γραφείο είναι ανοικτό για τους καθηγητές καί τους μαθητές της Σχολής, δήλωσε την απόφαση του να καλέσει τους καθηγητές στο γραφείο του για να συζητήσουν τα προβλήματα της Σχολής, αλλά καί τους μαθητές για να γνωριστούν.

Ακόμη, διεμήνυσε σε όλους τους Αγιορείτες ότι ο αριθμός του κινητού του τηλεφώνου είναι στην διάθεση όλων των Αγιορειτών για ότι χρειαστούν.

Προσφωνώντας ο Έφορος της Σχολής, Ιερομόναχος Τιμόθεος Βατοπεδινός απηύθηνε πατρικές νουθεσίες καί ευχές στους μαθητές. Τέλος, κατακλείωντας τις προσφωνίσεις, ο Σχολάρχης π. Ιερόθεος σε μία πολύ σεμνή καί περιεκτική ομιλία ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας όλους τους παρευρισκομένους καί ευχήθηκε στους μαθητές του καλή φώτιση, πνευματική προκοπή καί πρόοδο στά μαθήματα τους.

Μετά την τράπεζα ακολούθησαν οι φωτογραφίες στίς σκάλες της Σχολής κατά την παλαιά παράδοση της Αθωνιάδος.

Παρακάτω ακολουθεί η ομιλία του Εφόρου της Αθωνιάδος Τιμοθέου Βατοπαιδινού:

Πανοσιολογιώτατε Άγιε Πρώτε,

Εξοχώτατε Κύριε Διοικητά του Ιερού ημών τόπου,

Άγιοι Αντιπρόσωποι της Ιεράς Κοινότητος,

Άγιε Δικαίε της γειτνιαζούσης Σκήτεως,

Άγιε Σχολάρχα,

Κύριοι Καθηγηταί,

Σεβαστοί πατέρες και αδελφοί,

Αγαπητά μας παιδιά,

Σήμερα εορτάσαμε πανηγυρικά την Παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και επιτελέσαμε τον καθιερωμένο αγιασμό επί τη ενάρξει του νέου σχολικού έτους.

Ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός που σήμερα εορτάζομεν όπως προαναφέραμεν την Παγκόσμιον Ύψωσίν του, είναι ένα ορόσημο και ένας οδοδείκτης στη ζωή μας για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Με το κυριακό λόγιον «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι», ο Χριστός μας, μάς προαγγέλλει τις θλίψεις, του πειρασμούς, τις δυσκολίες μιας σταυρικής πορείας που όμως οδηγεί σ’ αυτόν. Όπως ο ίδιος ήρε τον Σταυρό του, έτσι και εμείς θα πρέπει να σηκώσουμε τον δικό μας Σταυρό.

Δεν θα ήταν τολμηρό να πούμε ότι εάν έλειπε ο Σταυρός από την επίγειο ζωή του Χριστού μας, δεν θα είχε κανένα νόημα ο ερχομός του εδώ στη γη, διότι χωρίς τον Σταυρό δεν θα υπήρχε και η Ανάστασις η οποία είναι η δόξα του Χριστού και η δική μας λύτρωσις. Έτσι λοιπόν δεν πρέπει να λείπει ούτε από την δική μας ζωή ο Σταυρός.

Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε υπομονή στις θλίψεις, τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς που μας συμβαίνουν διότι έτσι αποδεικνύομεν ότι είμαστε μαθητές του Ιησού.

Άγιε Πρώτε,

Ευχόμεθα όπως η Χάρις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού να δείνει σε όλους μας δύναμη και υπομονή και στους αγαπητούς μας μαθητάς φώτιση, για να διαβάζουν και να μελετούον τα μαθήματά τους και έτσι να προοδεύουν και πνευματικά.

Ευχόμεθα στον Άγιον Σχολάρχη και τους Κυρίους Καθηγητάς να τους φωτίζει να διδάσκουν με σύνεση τους μαθητάς και να τους επιβλέπουν με αυστηρότητα αλλά και με αγάπη και επιοίκεια.

Ευχαριστούμεν τον Άγιον Πρώτον και την Ιεράν Κοινότητα για την υλική και πνευματική συμπαράσταση προς την Σχολή μας.

Ευχαριστούμνεν τον Κύριο Διοικητή για το αμέριστον ενδιαφέρον του για την πρόοδο της Σχολής μας.

Ευχαριστούμε τους διακονητάς της Εκκλησίας, του μαγειρείου, της τραπέζης και όλους όσοι βοήθησαν στην άρτιον διεκπαιρέωσιν της εορτής αυτής καθώς και όλους εκείνους οι οποίοι ήλθατε να συνεορτάσετε και να συμπροσευχηθείτε μαζί μας. Η βοήθειά μας ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός.

Φωτογραφίες: Romfea.gr

http://vatopaidi.wordpress.com/

Πώς το λένε στα Ελληνικά;


Μιχάλης Πολυδώρου

Αν κάποιος σας πει: «αγόρασα ένα κλιματιστικό με αναστροφέα τάσης, αλλά λόγω προβλήματος με το χλωροφθοράνθρακα έπρεπε να το αντικαταστήσω. Υπήρχε όμως βλάβη στο υλισμικό και δεν ήταν δυνατή η αναγνώριση του γραμμοκώδικα», ισως να μην καταλάβετε ότι ο γνωστός σας αγόρασε «ένα ερ κοντίσιον τύπου ινβέρτερ, αλλά λόγω προβλήματος με το φρέον έπρεπε να το αντικαταστήσει. Όμως υπήρχε βλάβη στο χαρντγουερ και δεν ήταν δυνατή η αναγνώριση του bar code».

Και ένα κουιζ, ένας γρίφος για ποδοσφαιρόφιλους: Όταν ο διαιτητής δίνει «βολή ενδεκάμετρου», τι ακριβώς έχει δώσει; Πέναλτι, βέβαια. Χτύπημα από την άσπρη βούλα που απέχει 11 μέτρα από τη γραμμή της εστίας.

Εδώ και μερικά χρόνια η Ακαδημία Αθηνών και το Κέντρο Ερεύνης Επιστημονικών Ορων και Νεολογισμών καταγράφει νεολογισμούς που μπήκαν με ταχύτητα στη ζωή μας και δεν πρόλαβαν να μπουν στα λεξικά, ενώ προτείνει ελληνικές λέξεις που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν ξένους όρους.

Πρόσφατα εκδόθηκε ο νέος διπλός τόμος με την επιστημονική επιμέλεια της διευθύντριας του Κέντρου Αναστασίας Χριστοφίδου. Ενας πραγματικός θησαυρός από τον οποίο σας προσφέρουμε ένα μικρό δείγμα:

Ξενόγλωσσοι νεολογισμοι

Back up –εφεδρεία

Bake off ψωμι- ταχύψηστο ψωμί

Brainstorming- καταιγισμος ιδεων

Demo- επίδειξη

Exit poll- μεταδημοσκόπηση

Free press- δωρεαν τύπος

High speed ferry- ταχύπλοο οχηματαγωγό

Hot line- γραμμή επειγόντων

Intercity- διαστικός (σιδηρόδρομος)

Lead in- πρόδρομη εκπομπή

Mainstream- κυρίαρχο ρεύμα

Multiple choice- πολυεπιλογικός

Photo finis- φωτοτερματισμός

Point system- ποινολόγιο

Shop in shop – ενδοκατάστημα

Think tank- δεξαμενή ιδεών

Αλά καρτ – κατ επιλογήν

Κονσεπτ – σύλληψη, έννοια

Ντελιβερι- ταχυδιανομή

Κουριερ- ταχυμεταφορέας

Τρεντ- σύγχρονος, μοντέρνος


Nεολογισμοί Πληροφορικής και Τεχνολογίας

Browser- φυλλομετρητής

Bar code- γραμμοκώδικας

Chat-δικτυοσυνομιλία

Cruise control- ταχοστάτης

Hacking-δικτυπαραβίαση

Intercooler- εναλλάκτης θερμότητας

Inverter- aναστροφέας τάσης

Modem- μετατροπέας

Slide up (κινητο)- συρταρωτό κινητό

Web camera- δικτυοκάμερα

e-pass- τηλεδιόδια



Νεολογισμοι Οικονομίας

Assets-περιουσιακά στοιχεία

Internet banking- δικτυοτραπεζική

Blue chip –μετοχή υψηλής κεφαλαιοποίησης

Deal –συναλλαγή

Euribor- διατραπεζικό επιτόκιο

Joint venture – κοινοπραξία

Premium- υπερτίμημα

Real estate- επιχειρήσεις ακινήτων

Short selling- ακάλυπτη πώληση


Νεολογισμοί αθλημάτων

Πέναλτι – βολή ενδεκάμετρου

Pivot play- παιχνίδι περιστροφής

Play offs- αγώνες αποκλεισμού

Rebound- διεκδίκηση της μπάλας

Assist- τελική μεταβίβαση

Corner ( Kick)- χτυπώ γωνιακό

Υπάρχουν όμως και «αθησαύριστοι» νεολογισμοί. Λέξεις που χρησιμοποιούνται συχνά, χωρις όμως να έχουν καταγραφεί στα μεγαλύτερα Λεξικά, τουλάχιστον μέχρι στιγμής: αγροτοσυνδικαλιστής, αερανάρτηση, αερόψυξη, ανθρακόνημα, ανοσοανεπάρκεια, ασφαλτοτάπητας,αυτοπεραίωση, βιοηθικός, βιοτρομοκρατία, νανοκλίμακα, ομοφοβία, πολυτασικός , προσπελασιμότητα, σταυροθηρία,τηλεδίκη, υδροενεργητικός, φοροπεπιδρομή, χρονοσήμανση και πλήθος άλλων λέξεων. Για να καταγραφεί μια λέξη ως νεολογισμός πρέπει να παρουσιάζει τουλάχιστον 50 εμφανίσεις στη μηχανή αναζήτησης Google.

Στην επιτροπή ακαδημαϊκών που επεξεργάστηκαν τα στοιχεία αυτά μετείχαν οι Σπ. Ιακωβίδης, Αθ. Καμπύλης, Κων. Δρακάτος, Ιακ Καμπανέλλης, Αντ Κουνάδης, Βας. Πετράκος, Μεν. Τουρτόγλου. Η αναζήτηση δεν σταματά διότι η γλώσσα είναι ζωντανή, εξελίσσεται και μας εκπλήσσει συνεχώς με το δυναμισμό της. Είναι βέβαιο ότι στο επόμενο Δελτιο Ορολογίας και Νεολογισμών θα υπάρχει η λέξη «σπρεντ» που εισέβαλε πρόσφατα στη ζωή και κυρίως στην τσέπη του νεοέλληνα.

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1600

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ ἡ Πάτμος

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ ἡ Πάτμος, Ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Ἰησοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστὴς

Ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και νεώτερος αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Γεννήθηκε στη Γαλιλαία και δεν μορφώθηκε καθώς από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν ψαράς. Στην αρχή έγινε μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και αμέσως μόλις γνώρισε τον Ιησού έγινε μαθητής του μαζί με τον αδερφό του τον Ιάκωβο. Η Εκκλησία μας του απένειμε την προσωνυμία του Θεολόγου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στα κείμενα του στη αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε. Αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του. Όταν οι άλλοι μαθητές ήταν κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», αυτός ήταν παρών στην σύλληψή Του, στην δίκη και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του. Και αυτός τίμησε την επιθυμία του Κυρίου και μέχρι την Κοίμηση της την φρόντιζε ως αληθινή του μητέρα. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την τριάδα τον μαθητών που είχε μαζί του ο Χριστός στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, στο όρος Θαβώρ, όπου «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», καθώς και στην Γεσθημανή, όπου προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του.

Η Ιερή μονή της Πάτμου Ιδρύθηκε από τον Όσιο Χριστόδουλο. Κατά την περίοδο της Αραβοκρατίας , η Πάτμος είναι σχεδόν έρημη. Ένας προικισμένος και και μορφωμένος μοναχός ο Χριστόδουλος ο Λατρινός, το 1088 ζητάει και του παραχωρείται όλο το νησί, από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ τον Κομνηνό, για να ιδρύσει μοναστήρι προς τιμή του Ευαγγελιστή.Ο Χριστόδουλος μένει στην Πάτμο μέχρι το 1118 μέχρι που επιδρομές Αράβων πειρατών τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει το νησί. Το όραμα του όμως συνεχίζει να εμπνέει φωτισμένους μοναχούς που συνεχίζουν το έργο του στους επόμενους αιώνες.Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει μια καταπληκτική ανάπτυξη της Πάτμου χάρη στην ακτινοβολία του Μοναστηριού, που τις βάσεις του θεμελίωσε υποδειγματικά ο μετέπειτα όσιος της ορθοδοξίας, Χριστόδουλος.

Η ίδρυση της μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, σήμανε την γένεση ενός πολιτιστικού - πνευματικού - θρησκευτικού κέντρου, που αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο τον Χριστιανικό κόσμο.





το βρήκαμε εδω :http://trelogiannis.blogspot.com/2010/09/blog-post_1480.html

πηγή πρώτη εδώ:http://www.agiazoni.gr/videogallery.php?id=62086673245389098420&PHPSESSID=eca5d1280ea9ba32461e97ecefee7aeb

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Βόμβα στα θεμέλια του συστήματος των ΜΜΕ: δεν υπάρχει "σκάνδαλο Βατοπαιδίου", μιας και το Κράτος δεν ζημιώθηκε από τις ανταλλαγές

Βόμβα στα θεμέλια του συστήματος των ΜΜΕ αλλά και κάποιου κόμματος... ονόματα δε λέμε, έβαλε χθες από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων ο ΣΚΑΪ, αφού ουσιαστικά αμφισβήτησε την ύπαρξη "σκανδάλου Βατοπαιδίου" και επικαλέστηκε προς τούτο δικαστικές πηγές!
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, όλη την είδηση του ΣΚΑΪ για το ποια στοιχεία οδηγούν τη δικαιοσύνη στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει "σκάνδαλο Βατοπαιδίου", μιας και το Κράτος δεν ζημιώθηκε από τις ανταλλαγές:


http://trelogiannis.blogspot.com/2010/09/blog-post_747.html


Διαβάστε επίσης :http://vatopaidi.wordpress.com/2010/09/17/%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B9/#more-52418

Αλλά σίγουρα και αυτό!:http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/09/blog-post_7790.html#more

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Εναλλακτικές μέθοδοι θεραπείας (Reiki - Γιόγκα – Βελονισμός, Ομοιοπαθητική – Κινέζικη Ιατρική κ.α.).

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidhLDb7n0wNEKVm_R9pg5uabKKt96h-etkGEl8923IC96XmCjL27YmelSOm0rR9gUAh-jnirBQHiVdpi_5s2SY2RaLHd7x1uHUcSs6sE1fmDklF99lI7-ZIzr2LVpHjD97N8oyaAUqMjU-/s1600/snapshot20090814090326.jpg

Από τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο


Τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009 καλεσμένος της Σχολής Γονέων – Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης ήταν ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος ο οποίος μίλησε με θέμα: «Θεολογική προσέγγιση και κριτική Εναλλακτικών Θεραπευτικών Μεθοδολογιών (Reiki - Γιόγκα – Βελονισμός, Ομοιοπαθητική – Κινέζικη Ιατρική κ.α.).

Ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος αναφερόμενος στο θέμα, τόνισε μεταξύ άλλων και τα εξής: Πολλοί σήμερα θεωρούν αποδεκτές τις εναλλακτικές αυτές μεθόδους θεραπείας. Γιατί, λοιπόν, από θεολογικής πλευράς ασχολούμαστε μ’ αυτά; Η εκκλησία αγαπά την επιστήμη και την πρόοδο. Κανείς σοβαρά δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει την επιστήμη. Ούτε η εκκλησία μας αμφισβητεί έναν άνθρωπο άλλου θρησκεύματος. Σέβεται την επιστήμη και την ελευθερία. Ας δούμε όμως τις λεγόμενες εναλλακτικές ενεργειακές θεραπευτικές μεθόδους ιατρικής. Αυτές έχουν εισέλθει στη ζωή μας, χωρίς να το καταλάβουμε. Γιατί κρύβουν κάτω από τη δήθεν επιστήμη τους έντονο θρησκευτικό στοιχείο και πλάνη. Χωρίζονται σε δύο ομάδες. Είναι οι Ασιατικές και οι Ευρωπαϊκές. Στην Ασία επικρατεί ο Βουδισμός και ο Ταοϊσμός.

Ο Βουδισμός (Ινδία) προσπαθεί να ξεχάσει ο άνθρωπος αυτό που είναι. Είναι στόχος η λεγόμενη Νιρβάνα. Να βρεθούν οι άνθρωποι σε κατάσταση κενού. Κάνει κανείς γιόγκα για να ξεχάσει αυτό που είναι. Αλλά το ζήτημα δεν είναι να νιώσει κανείς το αίσθημα του κενού αλλά αυτό της κάθαρσης. Πάντως όλες οι ασκήσεις τους υποκρύπτουν βουδιστικά στοιχεία. Ο σχηματισμός π.χ. των κύκλων με τα δάκτυλα σημαίνει την ανακύκλωση των πάντων και τη μετεμψύχωση, που αποτελεί το χαρακτηριστικό πιστεύω του Βουδισμού.

Ο Ταοϊσμός πιστεύει ότι δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς να παλεύεις. Εννοείται η πάλη μεταξύ του καλού και του κακού. Η πάλη όμως για αυτούς είναι μια ενεργητική πράξη, που πίσω της κρύβεται η έννοια της σωτηρίας. Άρα οι διάφορες ασκήσεις τους είναι δρόμοι σωτηρίας δια της πάλης. Όλες αυτές οι εναλλακτικές θεραπείες δεν αναγνωρίζονται πουθενά στον κόσμο ως επιστήμες. Γιατί δεν μιλάμε για θεραπεία αλλά για την είσοδο στον ασθενή μιας ενέργειας (το τσι), που έρχεται από ψηλά.

Κι ερχόμαστε στην Κινέζικη Ιατρική, που είναι μια καθαρά Ταοϊστική προσέγγιση στην υγεία. Ο Ταοϊστής γιατρός δεν μετρά τους σφυγμούς του ασθενή όταν πιάνει το χέρι του αλλά μετρά την ενέργεια δηλαδή την ισορροπία μεταξύ του καλού και του κακού, που εισέρχεται στον ασθενή. Φυσικά η Κινέζικη Ιατρική έχει ως βασικό θεραπευτικό μέσο τα βότανα και το βελονισμό. Και με το βελονισμό προσπαθούν να κατεβάσουν την ενάργεια τσι. Βάζουν τις βελόνες στα κύτταρα του πόνου και τα καταστρέφουν. Δεν πονάτε αλλά η αρρώστια παραμένει μέσα σας. Κι αυτό είναι σημαντικό. Η ασθένεια δρα εν αγνοία σας. Το ίδιο ισχύει και με τη λεγόμενη ισορροπία της κινέζικης διατροφής.

Αλλά ας πάμε στο Reiki. Τι είναι αυτό; Κι αυτή η μέθοδος βασίζεται στην εισαγωγή στον οργανισμό διαφόρων ενεργειών. Είναι ένας συνδυασμός διαλογισμού Βουδισμού και Χριστιανισμού. Μια δηλαδή απόλυτη σύγχυση Η τεχνική του Reiki είναι μια απόλυτη ανοησία. Δεν εμπεριέχει ίχνος επιστημονικής απόδειξης. Κι εδώ συναντούμε πλήθος θρησκευτικών στοιχείων. Εξαγνισμό του χώρου πριν τη λεγόμενη θεραπεία, διάφορα κεριά κ.λ.π.
Τέλος η ρεφλεξολογία δεν αποτελεί μασάζ των ποδιών αλλά μεταφορά ενέργειας σύμφωνα με τις εναλλακτικές ασιατικές θεραπείες.

Στην Ευρώπη ανάλογη μέθοδος είναι η ομοιοπαθητική. Κι αυτή δεν αναγνωρίστηκε ποτέ ως επιστημονική ιατρική μέθοδος θεραπείας. Γιατί κι εδώ έχουμε ιατρική με επενέργεια υπερβατικών δυνάμεων. Ας είμαστε λοιπόν προσεχτικοί, κι ας μη γινόμαστε όργανα πλανεμένων ανθρώπων".


κατεβάστε από εδώ: (δεξί κλικ, αποθήκευση προορισμού ως...)
http://www.paterikoslogos.com/avraam/p.Stratigopoulos_therapeies.avi

aggelioforos.blogspot.com

Δείτε επίσης :


π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης - Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας στην εποχή της παγκοσμιοποιήσεως

Η απάτη της Γιόγκα και της Πιλάτες. Ομιλία π. Σάββα Αγιορείτη.

Δυό κείμενα γιά τή Νέα Ἐποχή

Είναι η γιόγκα σωματική άσκηση (γυμναστική); Ταγαράκης Χρήστος. Ερευνητής Αθλητιατρικής

Είναι η ομοιοπαθητική ιατρική επιστήμη και κατά πόσο τα φάρμακά της θεραπεύουν; Ραδιοφωνικές εκπομπές π. Κων/νου Στρατηγόπουλου.

Ομοιοπαθητική και βότανα. Ομιλίες π.Κων/νου Στρατηγόπουλου

Οι ρώσοι στάρετς και η ομοιοπαθητική. Υπάρχει σχέση; (Ομιλίες π.Κων/νου Στρατηγόπουλου)

Καποέϊρα. Μια Αφρικανική τελετουργία σε Βραζιλιάνικη έκδοση

Ομοιοπαθητική, Βελονισμός & άλλες ανορθόδοξες "θεραπευτικές" μέθοδοι (Μέρος Α΄)

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός (Κύριαι Διαφοραί)


Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης.



Μετὰ τὴν ἀνάρρησι τοῦ νέου Πάπα, Βενεδίκτου ΙΣΤ´, στὸν θρόνο τῆς Ρώμης ἀναγγέλθηκε ἡ ἐπανέναρξις τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ποὺ εἶχε διακοπῆ λόγω τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000. Ἔχουν γίνει διάφορες ἐκτιμήσεις γύρω ἀπὸ τὴν στάσι ποὺ θὰ κρατήσῃ ὁ νέος Ποντίφηκας ἀπέναντι στὰ σοβαρὰ θεολογικὰ προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν καὶ δυσχεραίνουν τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος.

Ἀνεξάρτητα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκτιμήσεις, οἱ Ὀρθόδοξοι βλέπουμε τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ὡς ἐπιστροφὴ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν», ἀπὸ τὴν ὁποία παρεξέκλιναν μὲ τὰ αἱρετικὰ δόγματα τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ Filioque, τῆς κτιστῆς Χάριτος καὶ ἄλλων.

Γιὰ νὰ συνειδητοποιηθῇ τί προσδοκοῦμε ἀπὸ τὸν Διάλογο, ποὺ φαίνεται πῶς θὰ ἀρχίση πάλι, δημοσιεύουμε μὲ κάποιες τροποποιήσεις ὁμιλία ποὺ εἴχαμε κάνει τὸ 1998, μὲ θέμα τὶς βασικὲς διαφορὲς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, σὲ ἐπαρχιακὴ πόλι κατόπιν προσκλήσεως τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἐπειδὴ εἶχαν παρουσιασθὴ κρούσματα προσηλυτισμοῦ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν (*).

(*) Βλέπε περιοδ. ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἱ. Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου, τεῦχος 192, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1998, Χανιὰ Κρήτης.



*

* *


Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς πλουραλιστικῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν διαφόρων λαῶν καὶ πολιτισμῶν. Πρὸς τὴν κατεύθυνσι αὐτὴ κινούμενοι ἐκπρόσωποι τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν ἡ θρησκειῶν συνέρχονται κατὰ διαστήματα πρὸς διενέργειαν ἐπισήμων ἢ ἀνεπισήμων διαλόγων. Γιὰ νὰ γίνῃ δυνατὴ ἡ πραγματοποίησις τῶν διαλόγων αὐτῶν, ἐπιδιώκεται κατ᾿ ἀρχὴν ἡ ἐξεύρεσις κάποιων κοινῶν σημείων μεταξὺ τῶν διαλεγομένων μερῶν. Γι᾿ αὐτὸ στὴν παροῦσα ἱστορικὴ συγκυρία ἴσως νὰ θεωρηθῇ παράδοξη ἡ ἀπαρίθμησις τῶν διαφορῶν μεταξὺ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ.


Ὅμως ἕνας ἐπιπόλαιος οἰκουμενισμός, ποὺ παραγνωρίζει τὶς διαφορές, ἀπομακρύνει ἀντὶ νὰ φέρῃ πλησιέστερα τὴν ἕνωσι. Γι᾿ αὐτὸν τὸν ἐπιπόλαιο οἰκουμενισμὸ γράφει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργεῖται κάθε τόσο, ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐπιθυμία γιὰ ἕνωση, ἕνας εὔκολος ἐνθουσιασμός, ποὺ πιστεύει πῶς μπορεῖ μὲ τὴν συναισθηματική του θερμότητα νὰ ρευστοποίηση τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τὴν ξαναπλάση χωρὶς δυσκολία. Δημιουργεῖται ἀκόμα καὶ μία διπλωματικὴ συμβιβαστικὴ νοοτροπία, ποὺ νομίζει πῶς μπορεῖ νὰ συμφιλιώση μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις δογματικὲς θέσεις ἢ γενικώτερες καταστάσεις, ποὺ κρατοῦν τὶς ἐκκλησίες χωρισμένες. Οἱ δυὸ αὐτοὶ τρόποι, μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετωπίζεται -ἢ παραθεωρεῖται- ἡ πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ἐλαστικότητα ἢ κάποια σχετικοποίηση τῆς ἀξίας ποὺ ἀποδίδεται σ᾿ ὡρισμένα ἄρθρα πίστεως τῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ σχετικοποίηση αὐτὴ ἀντικαθρεφτίζει ἴσως τὴν πολὺ χαμηλὴ σημασία, ποὺ ὡρισμένες χριστιανικὲς ὁμάδες -στὸ σύνολό τους ἢ σ᾿ ὡρισμένους ἀπὸ τοὺς κύκλους τους- δίνουν σ᾿ αὐτὰ τὰ ἄρθρα τῆς πίστεως. Προτείνουν πάνω σ᾿ αὐτά, ἀπὸ ἐνθουσιασμὸ ἢ διπλωματικὴ νοοτροπία, συναλλαγὲς καὶ συμβιβασμούς, ἀκριβῶς γιατὶ δὲν ἔχουν τίποτα νὰ χάσουν μὲ αὐτὰ ποὺ προτείνουν. Οἱ συμβιβασμοὶ ὅμως αὐτοὶ παρουσιάζουν μεγάλο κίνδυνο γιὰ Ἐκκλησίες, ὅπου τὰ ἀντίστοιχα ἄρθρα ἔχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμῆς. Γιὰ τὶς Ἐκκλησίες αὐτὲς παρόμοιες προτάσεις συναλλαγῆς καὶ συμβιβασμοῦ ἰσοδυναμοῦν μὲ ἀπροκάλυπτες ἐπιθέσεις» [1].

Ὑπάρχει καὶ ἄλλος λόγος ποὺ πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὶς διαφορές. Ἡ διατήρησις σὲ κατάστασι ἐγρηγόρσεως τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων.

Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ συγχύσεως, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοὺ συγκρητισμοῦ (ἀναμείξεως), προωθήσεως τῆς λεγομένης «Νέας Ἐποχῆς». Τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπηρεάζεται.

Πρόσφατα Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἔγραφε ὅτι ἠμπορεῖ νὰ ἀνάψη κερὶ μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὅπως καὶ μπροστὰ στὸ ἄγαλμα μιᾶς ἀπὸ τὶς θεὲς τοῦ Ἰνδουισμοῦ.

Εἶναι ἐπιτακτικὸ ποιμαντικὸ καθῆκον τῶν Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ὁμολογοῦν τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι χωρὶς συμβιβασμούς, ὅταν διαλέγωνται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν διδάσκουν στὸν Ὀρθόδοξο λαό, καὶ μάλιστα ἐκεῖ ποὺ αὐτὴ συγχέεται λόγω ἀγνοίας τῶν διαφορῶν μὲ τὰ ἄλλα δόγματα καὶ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Πολὺ περισσότερο νὰ τὴν διδάσκουν καὶ νὰ δείχνουν τὶς διαφορὲς σὲ περιοχὲς ὅπου ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ἀσκεῖται προσηλυτισμός. Ἡ συμβουλὴ τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς ἐπισκόπους καὶ πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας ἀντηχεῖ καὶ σήμερα: «Προσέχετε οὖν ἐαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» [2].

Ἂς ἐξετάσουμε τὶς σπουδαιότερες διαφορές.


α) Τὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ

Βατικανὸ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ διοικητικοῦ μηχανισμοῦ-συστήματος τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς-Παπικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπικοῦ κράτους. Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγὸς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συγχρόνως ἀρχηγὸς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ διαθέτει ὑπουργούς, οἰκονομία, παλαιότερα στρατὸ καὶ σήμερα ἀστυνομία, διπλωματία καὶ ὅ,τι ἄλλο συνιστᾷ ἕνα κράτος.

Γνωρίζουμε ὅλοι πόσοι αἱματηροὶ καὶ μακροχρόνιοι πόλεμοι ἔγιναν στὸ παρελθὸν ἀπὸ τοὺς Πάπες, καὶ μάλιστα κατὰ τὸν «περὶ περιβολῆς ἀγῶνα» ποὺ ἤρχισε ἐπὶ Πάπα Γρηγορίου τοῦ Ζ´ τὸ 1075 καὶ διήρκεσε 200 ἔτη. Σκοπὸς τῶν πολέμων αὐτῶν ἦτο ἡ ἐξασφάλισις ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπέκτασις τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Καὶ σήμερα παρὰ τὴν ἐδαφική του σμίκρυνσι τὸ Βατικανὸ ἀναμιγνύεται ἐνεργῶς καὶ προωθεῖ λύσεις ὑπὲρ τῶν συμφερόντων του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πλήττονται ἄλλοι λαοὶ καὶ μάλιστα Ὀρθόδοξοι, ὅπως πρόσφατα στὸν πόλεμο Κροατῶν καὶ Μουσουλμάνων κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων.

Ὁ Πάπας στὶς διάφορες χῶρες ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸν Νούντσιο, ποὺ εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς καὶ τὸ αὐτί του. Στὴν Ἀθῆνα ὑπάρχει ὁ Λατῖνος Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ Οὐνίτης Ἐπίσκοπος καὶ ὁ Νούντσιος. Τρεῖς ἐκπρόσωποι τοῦ Πάπα. Αὐτὲς οἱ παποκαισαρικὲς ἀξιώσεις συνοψίζονται χαρακτηριστικὰ σὲ ὅσα εἶπε ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ (1198-1216), ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς μεσαιωνικοὺς Πάπες, στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του: «Ὁ ἔχων τὴν νύμφην εἶναι ὁ νυμφίος. Ἀλλὰ ἡ νύμφη αὕτη (ἡ Ἐκκλησία) δὲν συνεζεύχθη μὲ κενὰς τὰς χεῖρας, ἀλλὰ προσέφερεν εἰς ἐμὲ ἀσύγκριτον πολύτιμον προῖκα, δηλονότι τὴν πληρότητα τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν καὶ τὴν εὐρύτητα τῶν κοσμικῶν, τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν ἀφθονίαν ἀμφοτέρων... Ὡς σύμβολον τῶν κοσμικῶν ἀγαθῶν μοὶ ἔδωσε τὸ Στέμμα, τὴν Μίτραν ὑπὲρ τῆς Ἱερωσύνης, τὸ Στέμμα διὰ τὴν βασιλείαν καὶ μὲ κατέστησεν ἀντιπρόσωπον Ἐκείνου εἰς τὸ ἔνδυμα καὶ τῷ μηρῷ τοῦ ὁποίου ἐγράφη: ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυρίων» [3]. Κατὰ τὴν δυτικὴ παράδοσι, ὁ αὐτοκράτορας ὤφειλε νὰ κρατᾷ τὸ χαλινάρι καὶ τὸν ἀναβολέα τοῦ παπικοῦ ἵππου στὶς ἐπίσημες συναντήσεις, καταδεικνύοντας ἔτσι τὴν ὑποταγή του στὸν Πάπα.

Ἡ συνύπαρξις στὸ ἴδιο πρόσωπο ἐκκλησιαστικῆς καὶ πολιτικῆς ἀρχῆς εἶναι κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἀπαράδεκτη. Εἶναι γνωστὴ ἡ ρῆσις τοῦ Κυρίου· «Ἀπόδοτε τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» [4]. Τὴν συνύπαρξι αὐτὴ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης χαρακτηρίζει «μῖξιν ἄμικτον καὶ τέρας ἀλλόκοτον» [5]. Εἶναι σημεῖο φοβέρας ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἡ σύγχυσις τῶν δυὸ ἐξουσιῶν, τῆς πνευματικῆς καὶ κοσμικῆς· τῶν δυὸ βασιλείων, τοῦ οὐρανίου καὶ τοῦ ἐπιγείου. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ὑποκύπτει στὸν δεύτερο πειρασμὸ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν διάβολο, ποὺ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν προσκύνηση, γιὰ νὰ τοῦ δώση τὴν ἐξουσία ὅλων τῶν βασιλείων τοῦ κόσμου. Ὁ Κύριος τότε τοῦ ἀπήντησε: «Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνω λατρεύσεις» [6]. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Μέγα Ἱεροεξεταστὴ τοῦ Ντοστογιέφσκι. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄμικτον μῖξιν ἐπηρεάζεται δυσμενῶς καὶ ἐκκοσμικεύεται ὅλος ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὴ ἢ διαφορά μας μὲ τὸ Βατικανὸ εἶναι σημαντικὴ καὶ θὰ πρέπει νὰ συζητηθῇ στὸν διεξαγόμενο διάλογο. Πῶς μπορεῖ ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ ἑνωθῇ μὲ Ἐκκλησία ποὺ εἶναι καὶ Κράτος;

Ἂς σημειωθῇ ἐδῶ ὅτι ἄλλο κρατικὴ ἐξουσία καὶ ἄλλο κατ᾿ οἰκονομίαν ἀνάληψις πρόσκαιρου ἐθναρχικὴς ἀποστολῆς πρὸς παρηγορίαν καὶ στηριγμὸν τῶν εἰς καθεστὼς δουλείας εὑρισκομένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἢ Ἐκκλησία μας πάντοτε σὲ δύσκολες ἱστορικὲς περιόδους δουλείας καὶ καταπιέσεως ἀνέθετε στὸν Πατριάρχη καὶ στοὺς ἐπισκόπους καθήκοντα Ἐθνάρχου. Ὁ Ἐθνάρχης ὅμως ἔχει ἐντελῶς διαφορετικὸ ρόλο ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ ἢ τὸν πρόεδρο τῆς δημοκρατίας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπωμισθῆ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Ὁ Ἐθνάρχης εἶναι προστάτης τοῦ διωκομένου καὶ βασανιζομένου Ὀρθοδόξου λαοῦ. Εἶναι γενικῶς γνωστὸ πόσο σημαντικὴ ἀποστολὴ διεδραμάτισαν οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχες ὡς Ἐθνάρχες, ὄχι μόνο τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἀλλὰ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων πλήρωσαν τὸν ρόλο τους μὲ τὸ αἷμα τους, διότι ἐβασανίσθησαν καὶ ἐθανατώθησαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅπως λ. χ. ὁ ἅγιος Γρηγόριος Ε´.

Ἂς ἔλθωμε τώρα καὶ στὶς ἄλλες θεολογικὲς διαφορές.


β) Τὸ Filioque

Πρόκειται γιὰ τὴν γνωστὴ προσθήκη «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» στὸ περὶ Ἁγίου Πνεύματος ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κατὰ τὴν διδασκαλία τοὺς αὐτή, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ὄχι μόνον ἐκ τοῦ Πατρός, ὅπως λέγει ὁ Κύριος στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Πρῶτος ὁ Μ. Φώτιος καὶ ἀκολούθως πολλοὶ μεγάλοι Πατέρες, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ἄλλοι ἐστηλίτευσαν μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα τὴν αἱρετικὴ αὐτὴ προσθήκη.

Γράφει ὁ Μέγας Φώτιος: «Ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεὸς ἡμῶν φησί, 'τὸ Πνεῦμα, ὁ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται'· οἱ δὲ τῆς καινῆς ταύτης δυσσεβείας πατέρες, 'τὸ Πνεῦμα, φησίν, ὁ παρὰ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύεται'. Τὶς οὐ κλείσει τὰ ὦτα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατὰ τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρὸς τὰς ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους, τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους παραγράφεται πατέρας, τὸν Μ. Ἀθανάσιον, τὸν ἐν θεολογίᾳ περιβόητον Γρηγόριον, τὴν βασίλειον τῆς Ἐκκλησίας στολήν, τὸν Μ. Βασίλειον, τὸ χρυσοῦν τῆς οἰκουμένης στόμα, τὸ τῆς σοφίας πέλαγος, τὸν ὡς ἀληθῶς Χρυσόστομον. Καὶ τί λέγω τὸν δεῖνα ἢ τὸν δεῖνα; Κατὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων καὶ αὐτῶν τῶν δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται» [7].

Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἢ προσθήκη αὕτη εἶναι ἀντιευαγγελική. Ὁ Κύριος ρητῶς λέγει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός. Τὸ Filioque θίγει τὸ ἴδιο τὸ Τριαδικὸ μυστήριο, γιατὶ εἰσάγει δυαρχία στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ ἐκλογικεύει τὸ ὑπέρλογο Μυστήριο, δηλαδὴ προσπαθεῖ νὰ τὸ προσέγγιση λογικὰ καὶ ὄχι διὰ τῆς πίστεως.

Εἶναι χαρακτηριστικὰ ὅσα λέγει ἐν προκειμένῳ ὁ Vl. Lossky: «Ἐὰν εἰς τὴν πρώτην περίπτωσιν (τὴν τοῦ Filioque) ἡ πίστις ἀναζητῇ τὴν νόησιν διὰ νὰ μεταθέση τὴν ἀποκάλυψιν ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς φιλοσοφίας, ἐν τῇ δευτέρᾳ περιπτώσει (ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Τριαδολογία) ἡ νόησις ἀναζητεῖ τὰς πραγματικότητας τῆς πίστεως, διὰ νὰ μεταμορφωθῇ παραδιδομένη ἐπὶ μᾶλλον εἰς τὰ μυστήρια της ἀποκαλύψεως. Ἐπειδὴ τὸ δόγμα τῆς Τριάδος ἀντιπροσωπεύει τὴν οὐσίαν πάσης θεολογικῆς σκέψεως, ἀνερχόμενον ἐκ τῆς περιοχῆς, τὴν ὁποίαν οἱ Ἕλληνες Πατέρες ὠνόμαζον κατ᾿ ἐξοχὴν θεολογίαν, ἀντιλαμβάνεται τὶς ὅτι μία διαφορὰ ἐπὶ τοῦ οὐσιώδους τούτου σημείου, ὅσον ἀσήμαντος καὶ ἐὰν παρουσιασθὴ ἐκ πρώτης ὄψεως, ἔχει μίαν τόσο ἀποφασιστικὴν σημασίαν» [8]. Πρόκειται περὶ «ἑνὸς φιλοσοφικοῦ ἀνθρωπομορφισμοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει τίποτε τὸ κοινόν με τὸν θεοφανειακὸν ἀνθρωπομορφισμὸν τῆς Βίβλου». [9] «Διὰ τοῦ δόγματος τοῦ Filioque ὁ Θεὸς τῶν φιλοσόφων καὶ τῶν ἐπιστημόνων εἰσάγεται εἰς τοὺς κόλπους τοῦ ζῶντος Θεοῦ, λαμβάνει τὴν θέσιν τοῦ Deus abskonditus, ὅστις «ἔθετο σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ». Ἡ ἄγνωστος οὐσία τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέχεται χαρακτηρισμοὺς θετικούς. Γίνεται τὸ ἀντικείμενο μιᾶς φυσικῆς θεολογίας: Εἶναι εἰς «γενικὸς Θεός» ὁ ὁποῖος θὰ ἠδύνατο νὰ εἶναι ἐξ ἴσου ὁ Θεὸς τοῦ Descartes ἢ τοῦ Leibnitz καὶ ἀκόμη -τὶς εἶδε- πιθανόν, ἐν τινι μέτρω, ὁ Θεὸς τοῦ Βολταίρου καὶ τῶν ἀποχριστιανισθέντων θεϊστῶν τοῦ 18ου αἰῶνος» [10].

Ἀλλὰ καὶ ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁμιλῶν στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κατὰ τὴν 1ην Ὀκτωβρίου 1997, ἔδειξε τὴν ἰδιαιτέρα σπουδαιότητα τῶν ἐπιπτώσεων τοῦ Filioque στὴν Ἐκκλησιολογία [11].

Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό, γιατὶ κάποιοι Ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι ὑποστηρίζουν ὅτι Ἀνατολὴ καὶ Δύσις ἐξέφραζαν μὲ διαφορετικὸ τρόπο τὴν ἴδια ἀποστολικὴ παράδοσι καὶ αὐτὴ δῆθεν εἶναι ἡ Φωτιανὴ παράδοσις. Μόνο με φοβερὴ παραποίησι τῆς Ἱστορίας ἠμπορεῖ νὰ διατυπώνωνται τέτοιες ἀπόψεις, καὶ μάλιστα νὰ ἀποδίδωνται στὸν Μέγα Φώτιο, τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ σθεναρῶς ἤλεγξε τὴν κακοδοξία τοῦ Filioque.


γ) Ἡ κτιστὴ Χάρις

Ὅταν τὸν 14ον αἰῶνα ὁ Δυτικὸς μοναχὸς Βαρλαὰμ ᾖλθε στὸ Βυζάντιο καὶ ἐκήρυττε κτιστὴν (δηλαδὴ κτίσμα) τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, τότε οἱ Ὀρθόδοξοι διὰ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὡμολόγησαν ἄκτιστον τὴν θείαν Χάριν.

Εἶναι σημαντικὴ καὶ αὐτὴ ἡ διαφορά.

Ἐὰν ἡ θεία Χάρις εἶναι κτιστή, δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεώση τὸν ἄνθρωπο. Σκοπὸς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἐὰν ἡ θεία Χάρις εἶναι κτιστή, δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ἡ θέωσις ἀλλὰ ἡ ἠθικὴ βελτίωσις. Γι᾿ αὐτὸ οἱ Δυτικοὶ δὲν ὁμιλοῦν περὶ θεώσεως ὡς σκοποῦ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ περὶ ἠθικῆς τελειώσεως· ὅτι ὀφείλουμε νὰ γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι, ὄχι ὅμως θεοὶ κατὰ χάριν. Κατὰ συνέπειαν ἡ Ἐκκλησία δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι κοινωνία θεώσεως, ἀλλὰ ἵδρυμα παρέχον στοὺς ἀνθρώπους τὴν δικαίωσι κατὰ ἕνα νομικίστικο καὶ δικανικὸ τρόπο διὰ μέσου τῆς κτιστῆς χάριτος. Σὲ τελικὴ δηλαδὴ ἀνάλυσι, καταλύεται ἡ ἰδία ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὡς πραγματικότης θεανθρωπίνης κοινωνίας.

Στὴν περίπτωσι αὐτὴ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν Ἐκκλησία καὶ τῆς κοινωνίας μὲ τὴν ἄκτιστο Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κατὰ κάποιον τρόπο «βρύσες», ποὺ ἀνοίγει ἢ Ἐκκλησία καὶ ρέει κτιστὴ χάρις, μὲ τὴν ὁποία περιμένουν οἱ ἄνθρωποι νὰ ὠφεληθοῦν καὶ νὰ δικαιωθοῦν νομικά. Ἔτσι καὶ τὰ Μυστήρια ἐκλαμβάνονται δικανικὰ καὶ ὄχι ἐκκλησιολογικά. Ἡ ἄσκησις ἐπίσης ἐκπίπτει σὲ ἠθικὴ γυμναστική. Ὁ ἀγωνιζόμενος Χριστιανὸς δὲν ἠμπορεῖ νὰ λάβη ἐμπειρία τῆς ἀκτίστου Χάριτος. Δὲν θεᾶται τὸ ἄκτιστο, θαβώρειο Φῶς. Ἄρα μένει ἀπαράκλητος καὶ ἀνέραστος, κατὰ τὸν Μέγαν Παλαμᾶν, τοῦ θείου Φωτός. Δὲν μετέχει στὴν δόξα, τὴν λαμπρότητα καὶ τὴν Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καὶ ἡ θεολογία χωρὶς τὴν πεῖρα τοῦ ἀκτίστου Φωτὸς γίνεται σχολαστικὴ καὶ διανοητική. Ὁ ἄνθρωπος μένει κλεισμένος στὴν σκοτεινὴ φυλακὴ τοῦ παρόντος κόσμου χωρὶς ἄνοιγμα καὶ πρόγευσι τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὶς μεγάλες Συνόδους τοῦ 14ου αἰῶνος ἐπεκύρωσε τὴν διδασκαλία περὶ τῆς διακρίσεως οὐσίας καὶ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ τῶν ἀκτίστων Ἐνεργειῶν Του καὶ τοῦ ἀκτίστου Φωτός, καὶ κατέστησε αὐτὴν θεολογία της. Ἀνεκήρυξε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ ἀπλανῆ διδάσκαλο καὶ φωστῆρα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀνεθεμάτισε τοὺς μὴ δεχομένους τὴν διδασκαλία αὐτή. Οἱ παπικοὶ μέχρι σήμερα δὲν ἔχουν ἀποδεχθῆ τὴν διδασκαλία αὐτὴ καὶ ἀρκετοὶ πολεμοῦν τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ.

Εἶναι καὶ αὐτὴ σημαντικὴ διαφορά, ποὺ δὲν ἔχει συζητηθῆ στὸν θεολογικὸ διάλογο καὶ ἐπιβάλλεται νὰ συζητηθῆ. Γιατί, ἐὰν ὀψὲ πότε γίνῃ ἕνωσις, ἠμποροῦμε ἐμεῖς νὰ πιστεύουμε σὲ ἄκτιστο Χάρι καὶ αὐτοὶ σὲ κτιστῆ; Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πρὸς τοὺς Πνευματομάχους: «Εἰ μὴ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, θεωθήτω πρώτον, καὶ οὕτω θεούτω μὲ τὸν ὁμότιμον» [12].

Ἀκράδαντος πίστις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι ἡ θεία Χάρις εἶναι ἄκτιστος ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ ὀρᾶται μυστικῶς καὶ ἀπορρήτως ἀπὸ τοὺς τελείους καὶ ἁγίους ὡς ἄκτιστον Φῶς, ὡς θαβώρειον Φῶς. Αὕτη εἶναι ἢ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν ἐβίωσαν οἱ Ἅγιοι διὰ μέσου τῶν αἰώνων.

Κατὰ τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικό, «Καὶ ἡμεῖς μέν, τῆς ἀκτίστου καὶ Θείας φύσεως ἄκτιστον καὶ τὴν θέλησιν καὶ τὴν ἐνέργειαν εἶναι φαμεν, κατὰ τοὺς Πατέρας· οὗτοι δὲ (οἱ λατινίζοντες) μετὰ τῶν Λατίνων καὶ τοῦ Θωμά, τὴν μὲν θέλησιν ταυτὸν τὴ οὐσία, τὴν δὲ θείαν ἐνέργειαν κτιστὴν εἶναι λέγουσι, κἂν τὲ θεότης ὀνομάζοιτο, κἄν τε θεῖον καὶ ἄϋλον φῶς, κἂν τὲ Πνεῦμα ἅγιον, κἂν τὲ τί τοιοῦτον ἕτερον· καὶ οὕτω κτιστὴν θεότητα καὶ κτιστὸν θεῖον φῶς καὶ κτιστὸν Πνεῦμα ἅγιον τὰ πονηρὰ πρεσβεύουσι κτίσματα» [13].

Παραδείγματα καὶ προσωπικὲς μαρτυρίες συγχρόνων ἁγίων γερόντων, ὅπως οἱ μακαριστοὶ γέροντες Σωφρόνιος καὶ Παίσιος, ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ὁ μακαριστὸς μάλιστα γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἁγιορείτης καὶ ἱδρυτὴς τῆς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, ἐξέφρασε τὴν ἐμπειρία τοῦ ἀκτίστου Φωτὸς στὰ σπουδαῖα βιβλία, τὰ ὁποῖα ἔγραψε καὶ μᾶς ἄφησε ὡς παρακαταθήκη ἀπὸ ἀγάπη [14].


δ) Πρωτεῖον ἐξουσίας, ἀλάθητο

Μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Filioque, περί της «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», εἰσάγεται δυαρχία στὴν Ἁγία Τριάδα, ποὺ συνιστᾷ διθεΐα [15], καὶ ὑποτιμᾶται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα [16]. Ἡ ὑποτίμησις αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δημιούργησε ἕνα σοβαρὸ κενὸ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἔπρεπε κάποιος νὰ ἀναπληρώση. Αὐτὸ θέλησε νὰ τὸ κάνῃ ἕνας ἄνθρωπος, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ Πάπας. Ἔτσι τὸ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλάθητό της Ἐκκλησίας μεταβιβάζεται σ᾿ ἕναν ἄνθρωπο «ἀλάθητο» καὶ ἐξουσιαστὴ ὅλης της Ἐκκλησίας.

Γιὰ νὰ μὴ ἀδικήσουμε τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, παραθέτουμε στὴν συνέχεια χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν «Δογματικὴ Διάταξη περὶ Ἐκκλησίας», ἕνα ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ περιέχουν τὶς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανείου Συνόδου, τῆς κατὰ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς 20ῆς οἰκουμενικῆς [17]:

«Ἀλλὰ ὁ Σύλλογος, ἢ τὸ Σῶμα τῶν Ἐπισκόπων, δὲν ἔχει ἐξουσία, ἂν δὲν βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ρώμης, τὸν διάδοχό του Πέτρου καὶ Κεφαλὴ τοῦ Συλλόγου, διότι παραμένει ἀκέραιη ἡ ἐξουσία τοῦ Πρωτείου πάνω σ᾿ ὅλους τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς πιστούς. Πραγματικά, ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης μὲ τὸ ἀξίωμά του ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ ποιμένα ὅλης της Ἐκκλησίας, ἔχει πλήρη, ὑπέρτατη καὶ παγκόσμια ἐξουσία μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία μπορεῖ πάντοτε ἐλεύθερα νὰ ἐξασκεῖ... Ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης, σὰν διάδοχος τὸν Πέτρου, εἶναι ἡ διαρκὴς καὶ ὁρατὴ Ἀρχὴ καὶ τὸ θεμέλιο τῆς ἑνότητας, τόσο τῶν Ἐπισκόπων, ὅσο καὶ τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν» [18].

Παραθέτουμε σχετικὰ ἀποσπάσματα καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη «Κατήχηση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας»:

«Ἡ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ... εἶναι ἐκείνη, τὴ διαποίμανση τῆς ὁποίας ὁ Σωτῆρας μας, μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, ἀνέθεσε στὸν Ἀπόστολο Πέτρο (βλ. Ἰω. 21, 17), κι ἐμπιστεύθηκε σ᾿ αὐτὸν καὶ στοὺς ἄλλους Ἀποστόλους τὴ διάδοση καὶ τὴ διακυβέρνησή της... Αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ἔχει συσταθεῖ καὶ ὀργανωθεῖ σὰν κοινωνία μέσα στὸν κόσμο, ἐνυπάρχει στὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ διοικεῖται ἀπὸ τὸ διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου κι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μαζί του» [19]. «Ὁ σύλλογος τῶν ἐπίσκοπων ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία πάνω σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία μὲ ἐπίσημο τρόπο τὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο». «Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἂν δὲν ἐπικυρωθεῖ, ἢ τουλάχιστον ἂν δὲν γίνει δεκτή, ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Πέτρου» [20]. «Αὐτὸ τὸ ἀλάθητο ἔχει ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης, κεφαλὴ τοῦ συλλόγου τῶν ἐπισκόπων, χάρη στὸ ἀξίωμά του, ὅταν, σὰν πρῶτος ποιμένας καὶ διδάσκαλος ὅλων τῶν πιστῶν, ποὺ στηρίζει στὴν πίστη τοὺς ἀδελφούς του, διακηρύσσει μὲ ὁριστικὴ πράξη μία διδασκαλία σχετική με τὴν πίστη καὶ τὴν ἠθική..» [21]. «[...] Γιὰ τὴν κανονικὴ χειροτονία ἑνὸς ἐπισκόπου ἀπαιτεῖται σήμερα εἰδικὴ ἄδεια τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, λόγω τῆς ἰδιότητάς του νὰ εἶναι ὑπέρτατος ὁρατὸς σύνδεσμος τῆς κοινωνίας μεταξὺ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν μέσα στὴ μία Ἐκκλησία καὶ ἐγγύηση γιὰ τὴν ἐλευθερία τους» [22].

Εἶναι ἀκόμη ἀξιοπρόσεκτο ὅτι ὁ Πάπας σὲ ἐπίσημα κείμενα δὲν ὑπογράφει ὡς Ἐπίσκοπος Ρώμης, ἀλλὰ ἢ ὡς Ἐπίσκοπός της καθολικῆς Ἐκκλησίας ἢ ἁπλῶς μὲ τὸ ὄνομά του, π.χ. Ἰωάννης-Παῦλος Β´ [23]. Προφανῶς θεωρεῖ τὸν ἐαυτόν του ὡς Ὑπερεπίσκοπον ἡ ὡς Ἐπίσκοπον τῶν Ἐπισκόπων.

Τὸ δόγμα τοῦ «ἀλαθήτου» ἀναγνωρίσθηκε καὶ τονίσθηκε περισσότερο ἀπὸ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο: «Λυτὴ ἡ θρησκευτικὴ ὑποταγὴ (submission) τῆς θελήσεως καὶ τοῦ νοῦ πρέπει νὰ δεικνύεται κατὰ ἕναν εἰδικὸ τρόπο στὴν αὐθεντικὴ διδακτικὴ ἐξουσία τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκος, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν ὁμιλῇ ex cathedra» [24].

Δηλώνεται μὲ τὰ παραπάνω ὅτι τὸ ἀλάθητο ἐπεκτάθηκε σὲ κάθε ἀπόφασι τοῦ Πάπα. Δηλαδή, ἐνῷ μὲ τὴν Α´ Βατικάνειο Σύνοδο μόνον οἱ ἀπὸ καθέδρας καὶ μὲ τὴν χρῆσι τοῦ ὄρου definimus (ὁρίζομεν) ἀποφάσεις τοῦ Πάπα ἦσαν ἀλάθητοι, ἡ Β´ Βατικάνειος Σύνοδος ἀποφάνθηκε, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος ὄχι μόνον ὅταν ἀποφαίνεται ἐπισήμως ὡς Πάπας ἀλλὰ ὁσάκις ἀποφαίνεται. Εἶναι ἀκόμη φανερὸ ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, ὅτι ἢ οἰκουμενικὴ συνοδὸς γίνεται ἕνα συμβουλευτικὸ σωματεῖο τῶν Πάπων. Τὸ ἀλάθητο στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀνήκει στὴν οἰκουμενικὴ συνοδό, ἀλλὰ στὸν Πάπα. Ποιὸς ὅμως ἀνεκήρυξε τὸν Πάπα ἀλάθητο; Ἡ λαθητὴ σύνοδος;

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ συνοδικὴ ἀρχή, ἡ παραδοθεῖσα ἀπὸ τοὺς ἅγιους Ἀποστόλους, ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν παποκεντρικὴ ἀρχή. Ὁ «ἀλάθητος» Πάπας καθίσταται κέντρο καὶ πηγὴ ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὴν διατηρῇ σὲ ἑνότητα. Ἔτσι παραμερίζεται καὶ ὑποβαθμίζεται ἡ θέσις τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἀκόμη μὲ τὴν μεταφορὰ τοῦ ἀλαθήτου ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα περιορίζεται ἢ ἐσχατολογικὴ προοπτικὴ τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἱστορία καὶ καθίσταται ἐγκοσμιοκρατική.

Οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ βαθειὰ λύπη, ἂν μὴ καὶ μὲ ἱερὰ ἀγανάκτησι, διαβάζουμε τὶς ἀνωτέρω ἀποφάσεις. Τὶς θεωροῦμε βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι κατανοοῦμε τὸν αὐστηρὸ ἀλλὰ καὶ φιλάνθρωπο λόγο τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Πάπα» [25].

Παρόμοια αὐστηρὴ γλῶσσα μὲ αὐτὴν τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς χρησιμοποίησε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Στὶς παπικὲς ἀξιώσεις γιὰ τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὸ ἀλάθητο οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντέτασσαν πάντοτε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία:

Κατὰ τὸν Μητροφάνη Κριτόπουλο, Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας: «Οὐδέποτε ἠκούσθη ἄνθρωπον θνητὸν καὶ μυρίαις ἁμαρτίαις ἔνοχον κεφαλὴν λέγεσθαι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖνος γὰρ ἄνθρωπος ὧν θανάτω ὑπόκειται. Ἐν ὄσῳ δὲ ἄλλος ἐκλεχθῇ εἰς διαδοχὴν ἐκείνου, ἀνάγκη ἐν τοσούτῳ τὴν Ἐκκλησίαν ἀκέφαλον εἶναι. Ἀλλ᾿ ὥσπερ σῶμα δίχα κεφαλῆς οὐδ᾿ ἐν ριπῇ γοῦν στήναι δυνατόν, οὕτω τὴν Ἐκκλησίαν δίχα τῆς προσηκούσης αὐτὴ κεφαλῆς μείναι κἂν βραχεῖ ἀδύνατον. Τοιγαροῦν ἀθανάτου κεφαλῆς χρεία τὴ Ἐκκλησία, ἵνα πάντοτε ζῶσα καὶ ἐνεργῇς ἡ, καθάπερ καὶ ἡ κεφαλή...Ἔστι δὲ τοιαύτη κεφαλὴ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὅς ἐστι ἡ κεφαλὴ πάντων, ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα συναρμολογεῖται...» [26].

Κατὰ δὲ τὸν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, στὴν γνωστὴ «Ὁμολογία» του ἐπὶ Τουρκοκρατίας (1672): «Τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας (ἀναφέρεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία), ἐπειδὴ θνητὸς ἄνθρωπος καθόλου καὶ ἀϊδιος κεφαλὴ εἶναι οὗ δύναται, αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐστι κεφαλὴ καὶ αὐτὸς τοὺς οἴακας ἔχων ἐν τῇ τῆς Ἐκκλησίας κυβερνήσει, πηδαλιουχεῖ (αὐτήν) διὰ τῶν ἁγίων πατέρων» [27].

Τὸ 1895 ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐπὶ Πατριάρχου Ἀνθίμου Ζ´, ἐξέδωσε μία ἐξαιρετικῆς σπουδαιότητος ἐγκύκλιο πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου Κωνσταντινουπόλεως, εἰς ἀπάντησιν ἐγκυκλίου ἐπιστολῆς τοῦ Πάπα Λέοντος ΙΓ´, ὁ ὁποῖος ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς ἡγεμόνας καὶ τοὺς λαοὺς τῆς οἰκουμένης καὶ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τοὺς προσκαλοῦσε νὰ προσέλθουν στὴν παπικὴ Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀναγνωρίσουν τὸ ἀλάθητο, τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὴν παγκόσμιο ἐξουσία τοῦ Πάπα ἐφ᾿ ὅλης της Ἐκκλησίας. Παραθέτουμε ἀπόσπασμα:

«Ἡ ὀρθόδοξος ἀνατολικὴ καὶ καθολικὴ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐκτὸς τοῦ ἀφράστως ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, οὐδένα ἄλλον γινώσκει ἀλάθητον ἐπὶ γῆς ὑπάρξαντα· καὶ αὐτὸς ὁ ἀπόστολος Πέτρος, οὗτινος διάδοχος οἴεται εἶναι ὁ πάπας, τρὶς ἠρνήθη τὸν Κύριον, καὶ ἠλέγχθη δὶς ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὡς μὴ ὀρθοποδῶν πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου» [28]. [...] Ἐνῷ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ τὴν εὐαγγελικὴν πίστιν ἀνόθευτον, «ἡ νῦν Ρωμαϊκὴ ἐστιν Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν ἐκκλησιαστικῶν Πατέρων καὶ τῆς παρερμηνείας τῆς τὲ Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ὄρων τῶν ἁγίων Συνόδων διὸ καὶ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀπεκηρύχθη καὶ ἀποκηρύσσεται, ἐφ᾿ ὅσον ἂν ἐμμείνη ἐν τῇ πλάνῃ αὐτῆς. «Κρείσσων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος», λέγει καὶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς «εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ» [29].

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ ἀπαντήσω σὲ κάποια πιθανὴ ἔνστασι.

Τελευταῖα ὁ Πάπας καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ θεολόγοι ὁμιλοῦν πότε-πότε εὐφήμως γιὰ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας καὶ προβαίνουν σὲ κάποιες φιλορθόδοξες ἐκδηλώσεις. Μήπως κάτι ἄλλαξε, ποὺ δικαιολογεῖ καὶ τὴν ἐκ μέρους ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀλλαγὴ στάσεως ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ;

Ὑπάρχουν πράγματι μεμονωμένα πρόσωπα Ρωμαιοκαθολικῶν, ποὺ μὲ εἰλικρίνεια ἐκφράζουν φιλορθόδοξες θέσεις.

Ἡ ἐπίσημη γραμμὴ καὶ πολιτική του Βατικανοῦ ὡστόσο εἶναι διαφορετική. Τὸ Βατικανὸ χρησιμοποιεῖ διγλωσσία. Ὅταν ἀπευθύνεται σὲ ἐμᾶς χρησιμοποιεῖ ἐκφράσεις ἀγάπης. Ἄλλοτε, καὶ κυρίως ὅταν ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, χρησιμοποιεῖ τὶς παλαιὲς γνωστὲς σκληρὲς θέσεις του. Ἐπίσης δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε, ὅτι κάθε φιλορθόδοξη δήλωσι δὲν ἀναφέρεται ὁπωσδήποτε στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ἀλλὰ γενικὰ στὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ γιὰ πολλοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς ταυτίζεται μὲ τὶς οὐνιτικὲς κοινότητες.

Παραπέμπουμε σὲ κείμενο τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἰωάννου Παναγοπούλου, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ ἠμπορεῖ νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς ἀντί-οἰκουμενιστής, ὁ ὁποῖος σχολιάζοντας τὴν ἐγκύκλιο μὲ θέμα τὴν ἕνωσι τῶν Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἀπηύθυνε τὴν 25η Μαΐου 1995 ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Β´ πρὸς τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ ὅλους τοὺς χριστιανούς, ἀναφέρει:

«[...] Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ἡ ἐγκύκλιος) ἰδιαίτερα ἀφιερώνει ἀρκετὲς παραγράφους (50-61). Ἐνῷ ὡς πρὸς τὶς ἄλλες χριστιανικὲς κοινότητες ἀποδέχεται, ὅτι διατηροῦν ὡρισμένα γνήσια στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας καὶ ἁγιότητος (10-13), ἀντίθετα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζεται ὡς ἀδελφὴ Ἐκκλησία, ὁ ἄλλος «πνεύμονας» τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ (54), ἡ ὁποία ὡστόσο βρίσκεται χωρισμένη ἀπὸ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ἀναγνωρίζονται ἐπίσης εὐθέως ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ τὰ Μυστήρια της καὶ τιμᾶται εἰλικρινὰ ὁ πνευματικὸς καὶ λειτουργικὸς πλοῦτος της. Ὡστόσο, παρὰ τὴν παραχώρηση αὐτή, ὑπονοεῖται σαφῶς, ὅτι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν κατέχει τὴν πλήρη χριστιανικὴ ἀλήθεια, ὅπως καὶ οἱ προτεσταντικὲς ὁμολογίες, ὅσο χρόνο δὲν εἰσέρχεται σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ρωμαϊκὴ Ἕδρα. Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ νὰ ἐμφανίζεται καὶ πάλι ὡς πηγή, ἐσχάτη αὐθεντία καὶ κριτὴς τῆς ἐκκλησιαστικότητος ὅλων τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων. [...] Ἡ Ἐγκύκλιος ἐπανέρχεται μὲ ἀδιαλλαξία καὶ ἀκαμψία στὶς διακηρύξεις τοῦ Διατάγματος περὶ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου. Ἡ βασική της ἀρχὴ εἶναι: «Ἢ κοινωνία ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους Ἐκκλησιῶν μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης: ἀναγκαία προϋπόθεση γιὰ τὴν ἑνότητα». Τὸ πρωτεῖο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης εἶναι θεμελιωμένο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ κατανοεῖται ὡς ἐπαγρύπνηση («ἐπισκοπὴ») πάνω στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα, στὴ μετάδοση τῆς πίστεως, στὴ μυστηριακὴ καὶ λειτουργικὴ ἱεροτελεστία, στὴν ἱεραποστολή, στὴν κανονικὴ τάξη καὶ στὴν χριστιανικὴ ζωὴ γενικά. Μόνον ἢ κοινωνία μὲ τοὺς διαδόχους του Πέτρου ἐγγυᾶται τὴν πληρότητα τῆς μῖας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Κάθε συζήτηση γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα προϋποθέτει τὴν ἄνευ ὅρων ἀποδοχὴ τοῦ Παπικοῦ πρωτείου, τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἵδρυσε «ὡς παντοτεινὴ καὶ ὁρατὴ ἀρχὴ καὶ θεμέλιο ἑνότητας». [...] Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πλήρη ἀπογοήτευσή μας ὡς πρὸς τὴν νέα αὐτὴ Ἐγκύκλιο τοῦ Πάπα. Διότι ἡ παραδοσιακὴ αὐτὴ Ρωμαιοκαθολικὴ ἀντίληψη περὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἑνότητας ἀποτέλεσε ἤδη ἀπὸ τὸν 5ο αἰῶνα τὴν πέτρα τοῦ σκανδάλου καὶ παρὰ τὶς θεολογικὲς συζητήσεις 1500 χρόνων δὲν καταλήξαμε σὲ κανένα θετικὸ ἀποτέλεσμα καὶ οὔτε φυσικὰ πρόκειται νὰ καταλήξουμε ἐφόσον ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἐπιμένει ἀδιάλλακτα στὴν ἀξίωση τοῦ παπικοῦ πρωτείου. [...] Εἶναι συνεπῶς ἀσυγχώρητη ἀφέλεια, ἂν Ἰσχυριζόταν κανείς, ὅτι ἢ νέα παπικὴ Ἐγκύκλιος ἀφήνει ἀνοικτὸ τὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου. Ἡ μόνη καινοτομία τῆς στὸ ζήτημα, τοῦτο εἶναι ἡ παραπομπή του στοὺς ἄλλους καὶ ἡ ἀπαίτηση μὲ διπλωματικὸ τρόπο νὰ ἐπιδείξουν ὅλοι «αὐθεντικὸ ἡρωισμό» καὶ «θυσία ἑνότητος»» [30].

Ἡ στάσις αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ καὶ κυρίως ἡ ἀνορθόδοξος δρᾶσις τῆς Οὐνίας ἀνάγκασε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ διακόψῃ τὸν διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Εἶναι ἐπίσης ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ Παναγιώτατος ἐδήλωσε πρὸ ὀλίγων μηνῶν σὲ Αὐστριακοὺς δημοσιογράφους, ὅτι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι δὲν ἀπεδέχθησαν τὴν συμφωνίαν τοῦ Balamand πλὴν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας.

Μεταξὺ τῶν δυὸ Ἐκκλησιῶν ὑπάρχουν καὶ ἄλλες διαφορὲς [31], ὅπως εἶναι ἡ διδασκαλία περὶ τοῦ καθαρτηρίου πυρὸς καὶ ἡ διδασκαλία περὶ τῆς Παναγίας μας, τὴν ὁποία ὀνομάζουν Μαριολογία. Διακηρύσσοντας ὡς δόγμα τὴν ἄσπιλο σύλληψι τῆς Παναγίας, δὲν κατανοοῦν ὅτι μὲ αὐτὸ τὴν ξεχωρίζουν ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος, γεγονὸς ποὺ ἔχει σωτηριολογικὲς συνέπειες γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα: Ἐὰν ἡ Παρθένος ἔφερε ἄλλη φύσι, τότε ὁ Κύριος προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρωπινὴ φύσι ἐξ Αὐτῆς ἐθέωσε ἄλλην φύσι καὶ ὄχι τὴν κοινὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ὅλες αὐτὲς οἱ διαφορὲς ἔχουν ὡς κοινὸ παρονομαστὴ τὸν ἀνθρωποκεντρισμό. Γέννημα τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ εἶναι τὸ δικανικὸ καὶ νομικίστικο πνεῦμα τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, τὸ ὁποῖο φαίνεται στὸ Κανονικὸ Δίκαιο καὶ σὲ πάρα πολλοὺς θεσμοὺς τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας.

Ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὰ ἀνωτέρω εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο γίνεται τὸ μυστήριό της Ἐξομολογήσεως. Ὁ πνευματικὸς καὶ ὁ ἐξομολογούμενος μπαίνουν σὲ δυὸ θαλαμίσκους, χωρὶς νὰ βλέπουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, καὶ ἐκεῖ διεξάγεται ἕνα εἶδος «δίκης», κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἐξομολογούμενος ἀπαριθμεῖ τὶς ἁμαρτίες του καὶ λαμβάνει τὸ ἐπιτίμιο ποὺ ὁρίζουν οἱ κανόνες τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ μυστήριο αὐτὸ κατανοεῖται μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο: Ὑπάρχει μία ἄμεση προσωπικὴ σχέσις μεταξὺ πνευματικοῦ καὶ ἐξομολογουμένου, στὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς εἶναι ὁ πατέρας καὶ ὁ ἐξομολογούμενος τὸ πνευματικὸ παιδί, ποὺ πηγαίνει νὰ ἀνοίξῃ τὴν καρδιά του, νὰ πῇ τὸν πόνο του, τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ λάβῃ τὴν δέουσα πνευματικὴ θεραπεία.

Ὁ ἀνθρωποκεντρισμὸς τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας φαίνεται ἀκόμη καὶ στὶς συνεχεῖς καινοτομίες της. Ἀντίθετα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀκαινοτόμητος, δὲν προσέθεσε τίποτε σὲ αὐτὰ ποὺ ἐδίδαξε ὁ Κύριος μας καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν εὐαγγελικὴ καὶ ἀποστολική, καὶ αὐτὸ ἐκφράζεται στὴν ζωὴ καὶ στοὺς θεσμούς της, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀπολύτως εὐαγγελικοὶ καὶ ἀποστολικοί.

Ὅλα τὰ ὀρθόδοξα εἶναι θεανθρωποκεντρικά. Ἀντιθέτως ὅλα τὰ δυτικά, εἴτε παπικὰ εἴτε προτεσταντικά, ἔχουν δεχθῆ λίγο ὡς πολὺ τὴν ἐπίδρασι τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ μακαριστὸς Ρῶσος θεολόγος καὶ φιλόσοφος Κομιακὼφ ἔλεγε ὅτι παπισμὸς καὶ προτεσταντισμὸς εἶναι δυὸ ἀντίθετες ὄψεις τοῦ ἰδίου νομίσματος.

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἔγραφε χαρακτηριστικά, συγκρίνοντας τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία μὲ τὸν Προτεσταντισμό: «Μόνη δὲ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δυὸ αὐτῶν συστημάτων εἶναι ἡ ἑξῆς: Ἐν μὲν τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία τὸ ἄτομον, ἤτοι ὁ Πάπας, συγκεντροὶ περὶ ἑαυτὸν πολλὰ βωβὰ καὶ ἀνελεύθερα πρόσωπα συμμορφούμενα ἑκάστοτε πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ φρονήματα τοῦ ἐπικαθημένου ἀτόμου. Ἐν δὲ τῷ Προτεσταντισμῷ ἡ Ἐκκλησία συνεκεντρώθη περὶ τὸ ἄτομον. Ὅθεν ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἄτομον καὶ οὐδὲν πλέον. Ἀλλὰ τὶς δύναται νὰ ἐγγυηθῇ ἡμῖν περὶ τῆς ὁμοφροσύνης ὅλων τῶν Παπῶν; Ἀφοῦ δὲ πᾶς Πάπας κρίνει περὶ τοῦ ὀρθοῦ κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτῷ καὶ ἑρμηνεύει τὴν Γραφήν, ὡς βούλεται, καὶ ἀποφθεγματίζεται, ὡς θεωρεῖ ὀρθόν, κατὰ τί διαφέρει οὖτος τῶν παντοίων δογματιστῶν τῆς Προτεσταντικῆς Ἐκκλησίας; ὁποία διαφορὰ τῶν ἀρχόντων; Ἴσως ἐν μὲν τῶν Προτεσταντῶν ἕκαστον ἄτομον ἀποτελεῖ μίαν Ἐκκλησίαν, ἐν δὲ τὴ Δυτικὴ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν ἀποτελεῖ ἐν ἄτομον, οὐχὶ πάντοτε τὸ αὐτό, ἀλλ᾿ ἀείποτε ἕτερον» [32]. Ἡ οὐσία εἶναι αὐτή, δηλαδὴ ἡ ἀτομοκρατία. Στὸν μὲν Παπισμὸ ἡ ἀτομοκρατία τοῦ Πάπα, στὸν δὲ Προτεσταντισμὸ ἡ ἀτομοκρατία τοῦ κάθε Προτεστάντη, ὅπου ὁ κάθε ἕνας εἶναι κριτήριο τῆς ἀληθείας.

Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὴν θεανθρωποκεντρικότητα μαρτυροῦν ὅλα ὅσα συνιστοῦν τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία της. Ἢ ἐκκλησιαστικὴ τέχνη, ἢ ἁγιογραφία, ἢ ἀρχιτεκτονική, ἡ μουσικὴ κ.λπ. Ἂν συγκρίνουμε μία Μαντόνα τῆς Ἀναγεννήσεως μὲ μία βυζαντινὴ Παναγία, θὰ διαπιστώσουμε τὴν διαφορά. Ἡ Μαντόνα εἶναι μία ὡραῖα γυναῖκα, ἐνῷ ἢ βυζαντινὴ Παναγία εἶναι ὁ θεωμένος ἄνθρωπος. Ἂν συγκρίνουμε τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Πέτρου μὲ τὸν Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, θὰ διαπιστώσουμε πόσο ἀνθρωποκεντρισμὸ ἐκφράζει ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθῇ μὲ τὸ βάρος τῆς ὕλης. Ἀντίθετα, μπαίνοντας στὴν Ἁγία Σοφία, αἰσθάνεσαι ὅτι βγαίνεις στὸν οὐρανό. Ὁ Ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας δὲν προσπαθεῖ νὰ ἐντυπωσιάσῃ μὲ τὸν πλοῦτο του οὔτε μὲ τὴν ὕλη του. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν βυζαντινὴ ἐκκλησιαστικὴ μουσική, ποὺ κατανύσσει καὶ ἀνάγει στὸν οὐρανὸ καὶ ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν πολυφωνικὴ εὐρωπαϊκὴ μουσική, ποὺ ἁπλῶς τέρπει συναισθηματικὰ τὸν ἄνθρωπο.

Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους ἡ ἕνωσις δὲν εἶναι ὑπόθεσις συμφωνίας μόνο σὲ κάποια δόγματα, ἀλλὰ ἀποδοχῆς τοῦ ὀρθοδόξου, θεανθρωποκεντρικοῦ, χριστοκεντρικοῦ, τριαδοκεντρικοῦ πνεύματος στὰ δόγματα, στὴν εὐσέβεια, στὴν ἐκκλησιολογία, στὸ κανονικὸ δίκαιο, στὴν ποιμαντική, στὴν τέχνη, στὴν ἄσκησι.

Γιὰ νὰ γίνῃ ἀληθινὴ ἕνωσις θὰ πρέπει ἢ ἐμεῖς νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο θεανθρωποκεντρισμό μας ἢ οἱ Παπικοὶ ἀπὸ τὸν δικό τους ἀνθρωποκεντρισμό. Τὸ πρῶτο εἶναι ἀδύνατο νὰ συμβῇ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου μας, διότι αὐτὸ θὰ ἦταν προδοσία στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀλλὰ καὶ τὸ δεύτερο εἶναι δύσκολο νὰ συμβῇ. Ὅμως «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστίν» [33].

Πιστεύουμε ὅτι δὲν συμφέρει καὶ στοὺς μὴ Ὀρθοδόξους νὰ παραιτηθοῦμε ἐμεῖς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία μας. Ὅσο ὑπάρχει ἡ Ὀρθοδοξία, σῴζεται ἡ ἀκαινοτόμητος εὐαγγελικὴ πίστις, ἡ «ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς Ἁγίοις» [34]. Ὑπάρχει ζωντανὴ ἢ μαρτυρία τῆς πραγματικῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο· ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ὡς θεανθρωπίνης κοινωνίας. Ἔτσι ἀκόμη καὶ οἱ ἑτερόδοξοι ποὺ τὴν ἔχασαν, γνωρίζουν ὅτι κάπου ὑπάρχει. Ἐλπίζουν. Ἴσως κάποτε τὴν ἀναζητήσουν μεμονωμένα ἢ συλλογικά. Θὰ τὴν βροῦν καὶ θὰ ἀναπαυθοῦν. Ἂς κρατήσουμε αὐτὴν τὴν ἁγία πίστι ὄχι μόνο γιὰ μᾶς ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς ἑτεροδόξους καὶ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ θεωρία περὶ δυὸ πνευμόνων, διὰ τῶν ὁποίων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ δεκτὴ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, διότι ὁ ἕνας πνεύμων (ὁ Παπισμός) δὲν ὀρθοδοξεῖ καὶ τὸ γὲ νῦν ἔχον νοσεῖ ἀνιάτως.

Εὐχαριστοῦμε τὴν Παναγία καὶ Ζωαρχικὴ Τριάδα γιὰ τὸ μεγάλο δῶρο Της, τὴν ἁγία Ὀρθόδοξο Πίστι μας καὶ γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς προγόνους, διδασκάλους, ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς καὶ πνευματικούς μας πατέρας, ποὺ μᾶς ἐδίδαξαν καὶ παρέδωσαν αὐτὴν τὴν ἁγία Πίστι.

Ὁμολογοῦμε, ὅτι δὲν θὰ ἀναπαυόμασταν σὲ μία Ἐκκλησία ποὺ ἐν πολλοὶς ὑποκαθιστᾷ τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ μὲ τὸν «ἀλάθητο» ἄνθρωπο «πάπα» ἢ «προτεστάντη».

Πιστεύουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχει τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Χάριτος. Λυπούμεθα, γιατὶ οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν ἠμποροῦν νὰ χαροῦν αὐτὸ τὸ πλήρωμα, καὶ μάλιστα κάποτε προσπαθοῦν καὶ νὰ παρασύρουν καὶ προσηλυτίσουν τοὺς Ὀρθοδόξους στὶς κοινότητές τους, ὅπου μόνον μία μερική, ἀποσπασματικὴ καὶ διαστρεβλωμένη ἄποψι τῆς ἀληθείας ἔχουν. Ἐκτιμοῦμε τὴν ὅση ἀγάπη ἔχουν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ὅ-σὰ καλὰ ἔργα κάνουν, ἀλλὰ δὲν ἠμποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ ἑρμηνεία ποὺ δίδουν στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι σύμφωνή με τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἅγιων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Προσευχόμεθα ὁ ἀρχιποίμην Χριστός, ὁ μόνος ἀλάθητος Ἀρχηγὸς καὶ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐκείνους μὲν νὰ ὁδήγηση στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ πατρικό τους σπίτι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κάποτε ἀπεσκίρτησαν, ἐμᾶς δὲ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ φωτίση, ὥστε νὰ παραμείνουμε ἄχρι θανάτου πιστοὶ στὴν ἁγία καὶ ἀκαινοτόμητο Πίστι μας, ὅλο καὶ περισσότερο στερεούμενοι καὶ ἐμβαθύνοντες σ᾿ αὐτήν, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» [35]. Ἀμήν.




ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ:

[1] Dimitru Staniloae, Γιὰ ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ἔκδ. ΑΘΩΣ, Πειραιεὺς 1976, σελ. 19-20.

[2] Πράξ. κ´ 28.

[3] Migne, PL 217, 665ΑΒ. Βλ. καὶ Ἀρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, Ἔκδ. Ἀδελφ. «Εὐνίκη», Ἀθῆναι 1988, σελ. 155.

[4] Μάρκ. ιβ´ 17.

[5] Πηδάλιον, ἔκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1982, σελ. 109.

[6] Ματθ. δ´ 10.

[7] Μ. Φωτίου, Ἐπιστολὴ 1, 13, 16, PG 102, 728D, 729Α.

[8] Βλαδιμ. Λόσκι, Κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἔκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1974, σελ. 72.

[9] Ἔνθ ἀνωτ., σελ. 78.

[10] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 80.

[11] Βλ. τεῦχος ΕΠΕΣΚΕΨΑΤΟ ΗΜΑΣ (Πατριαρχικαὶ ἐπισκέψεις εἰς τὴν συμβασιλεύουσαν, 1997-1999-2000), ἔκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, Θεσ/νίκη 2000.

[12] Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰς τοὺς ἀπ᾿ Αἰγύπτου ἐπιδημήσαντας, ΕΠΕ, Θέσ/νίκη 1985, τόμ. 2, § 12, σελ. 142.

[13] Ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ, Ἐγκύκλιος «Τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς», ἐν Ἰῳ. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἐν Ἀθήναις 1960, τόμ. 1, σελ. 428.

[14] Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, Γέρων Σιλουανός, Περὶ προσευχῆς, κ.ἄ. [15] Ἁγίου Φωτίου, «Ἐγκύκλιος Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους», ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικά..., ἔνθ. ἀνωτ., τ. 1, σελ. 323, § 9.

[16] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 324, § 11.

[17] Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ὡς γνωστὸν δὲν παρέμειναν στὴν 7η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ συνεκάλεσαν ἄλλες δεκατρεῖς. Αὐτὲς αἱ σύνοδοι σήμερα εἶναι γι᾿ αὐτοὺς μεγάλη τροχοπέδη, διότι, ἂν καὶ θὰ ἤθελαν νὰ ὑπερβοῦν τὸν σχολαστικισμὸ καὶ τὸ δικανικὸ πνεῦμα, δὲν μποροῦν, ἐπειδὴ εἶναι δεσμευμένοι ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις αὐτῶν τῶν συνόδων. Στὸ συμπέρασμα αὐτὸ καταλήγει ὁ μελετητὴς τῆς «Κατηχήσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας», ποὺ εἶναι ἡ τελευταία ἐπίσημη κατήχησις μετὰ τὴν Β´ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἀπηχεῖ τὸ πνεῦμα της.

[18] Β´ Σύνοδος Βατικανοῦ, LUMEN GENTIUM (Δογματικὴ διάταξη Περὶ Ἐκκλησίας), Γραφεῖον καλοῦ τύπου, 1964, σελ. 44, 45.

[19] Κατήχηση τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Βατικανό, ἔκδ. Κάκτος, Ἀθήναι 1996, § 816, σελ. 271.

[20] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., § 884, σελ. 293.

[21] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., § 891, σελ. 295.

[22] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., § 1559, σελ. 488.

[23] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 16.

[24] Τhe Documents of Vatican - New York 1966, σελ. 48. (Μετάφρασις δική μας)

[25] Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, ἔκδ. Ι. Μονῆς Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο Σερβίας, σελ. 212.

[26] Ἰω. Καρμίρη, Δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα, τ. Β´, Ἀθήναι 1953, σελ. 560.

[27] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 752.

[28] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 941.

[29] Ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 942.

[30] Ἰωάννου Παναγοπούλου, Τὸ Βατικανὸ καὶ ἡ Ἕνωση τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐφημερὶς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Κυριακὴ 30 Ἰουλίου 1995.

[31] Ἐκτενέστερα ἀναφέρεται στὶς διαφορὲς αὐτὲς ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, Ἐνιαύσιο 2001, ἔκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου, σελ. 199.

[32] Ἁγίου Νεκταρίου, Αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, ἔκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θέσ/νίκη 1972, σελ. 73.

[33] Λουκ. ιη´ 27.

[34] Πρβλ. Ἰούδα, 3.

[35] Ἐφεσ. δ´ 13.

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )